Op Wimbledon zouden ze hem nooit meer zien, riep Andre Agassi toen hij in 1987 bij zijn eerste deelname al in de eerste ronde verloor. Hij vond het maar niets dat hij in witte kleding moest spelen. Wit stond hem niet, had hij zichzelf wijsgemaakt. Agassi maakte juist naam door in fluorescerende kleding de baan op te stappen. Hij was immers het idool van de jeugd. Met zijn lange haar had hij qua uiterlijk ook door kunnen gaan voor de leadzanger van de op dat moment populaire rockband Bon Jovi. Het Engelse eten vond hij bovendien niet te vreten. Hij stopte zich liever vol met junkfood. En dan die regels en tradities die ze er op Wimbledon op nahielden. Agassi was een rebel, had moeite met autoriteiten. Dat was een erfenis uit zijn jeugd. Zijn strenge vader, een oud-bokser uit Iran, had hem in zijn jeugd gedrild op de tennisbanen in Las Vegas. Toen hij als tiener op de tennisschool van Nick Bollettieri mocht gaan trainen, kwam hij los van het juk van zijn vader en werd een recalcitrante punk. En dan was er nog het gras waar hij op moest spelen; niks voor hem. In 1997 zei hij tegen zijn coach Bollettieri dat hij nog eerder zijn vader zou omhelzen dan dat ze hem terug zouden zien in Londen. De jaren erop hield Agassi woord.

Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!