Selma Konijn en Ruth Vorsselman Voor het eerst sinds 1992 plaatste een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen, met dank aan de steun van TEAMKPN Sportfonds. Hoog tijd om kennis te maken met kanosprinters Selma Konijn (25, links) en Ruth Vorsselman (27) in Helden Magazine nummer 72. Hoe zijn jullie ooit op het idee gekomen om te gaan kanoën? Selma Konijn: “Mijn oudere broer zat er al op. Er was een wachtlijst op de club; hij mocht aansluiten toen hij negen was. Ik was iets groter voor mijn leeftijd, mocht erbij toen ik acht was en ging meedoen met wedstrijden.” Ruth Vorsselman: “Bij ons was er op de basisschool een programma, Jeugd in Beweging, daar kon je verschillende sporten uitproberen. Ik heb een paar proeflessen kanoën gedaan. Ik vond het hartstikke leuk om op het water te zijn. Toen ben ik gaan kanoën en mijn vader, broertje en zusje uiteindelijk ook.” Wanneer ben je een goede kanoër? Ruth: “Je hebt er conditie voor nodig, moet sterk zijn. Maar de techniek is ook belangrijk. Het is best een technische sport. Er komt veel bij kijken. Veel mensen denken dat je alleen maar met je armen vaart, maar het is een ketenbeweging. De beweging begint vanuit de benen en je rug en buik zijn ook heel belangrijk, want je roteert helemaal naar voren om de peddel zo ver mogelijk in te steken. Best een ingewikkelde techniek. En met kanoën moet je wel een beetje watergevoel hebben.” Wat is watergevoel? Selma: “Het blad heeft bepaalde rondingen en dat beweegt door het water, dus je moet wel voelen hoe dat blad het water vastheeft. Je creëert zelf de lijn die jouw blad door het water maakt, met je lichaam. Een roeispaan zit nog vast aan de boot, maar onze peddel zit alleen vast aan jouw lijf. Je moet ook de makkelijkste weg zoeken voor het blad door het water, waar het blad het lichtst doorheen gaat.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Selma Konijn en Ruth Vorsselman komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Kiran Badloe (28) won in 2021 olympisch goud als windsurfer. Daarna maakte hij de overstap naar de nieuwe olympische iQFoil-klasse. Kiran heeft letterlijk en figuurlijk een transformatie ondergaan, zo is hij ruim twintig kilo aangekomen. Na de laatste olympisch kampioen in de RS:X zou hij dolgraag de eerste gouden olympische plak als foiler pakken. In aanloop naar het WK in Den Haag (10-20 augustus) doet hij zijn verhaal. Nieuw lichaam “Vergelijk het met een langebaanschaatser die de overstap maakt naar het shorttracken. Die stapt in een andere wereld. Je trekt voor allebei de takken van sport schaatsen aan, maar daar houdt zo’n beetje de vergelijking op. Of neem een wegwielrenner die ineens besluit te gaan BMX’en. Je moet op allebei de fietsen trappen, maar verder is het totaal anders. Of een atleet die de overstap maakt van de 200 meter naar de 400 meter horden. Zo moet je mijn overstap van de RS:X-klasse naar de iQFoil- klasse ook zien. Ik vaar met een andere plank, met ander materiaal. Met windsurfen moest ik mijn board door het water sturen en nu zweef ik met mijn plank boven het water. Daar komen heel andere technieken bij kijken. Ik moet mijn zeil op een andere manier trimmen en doordat we met een hogere snelheid varen, moet ik ook de wind anders ‘lezen’ dan voorheen. En voor het foilen ben ik ook ruim twintig kilo aangekomen. Voorheen moest ik mijn board niet te diep in het water drukken, dat gaf te veel weerstand. Nu ik boven het water zweef, is het juist goed om de foil, het uitsteeksel onder de plank, in het water te drukken. De foil wil door de snelheid en de wind juist alleen maar het water uit. Je hebt gewicht nodig om dat tegen te houden, om tegendruk te geven. Mijn coach Aaron McIntosh zag dat de zwaardere jongens harder gingen, dus we wisten wat me te doen stond. Op de Spelen in Tokio woog ik rond de zeventig kilo en nu ben ik 94 kilo. En dat heb ik niet voor elkaar gekregen door dagelijks bij de McDonald’s te zitten. Ik heb het gedaan met veel krachttraining en door juist gezond te eten. Voorheen leefde ik op een paar eitjes, toast, avocado en een glaasje sap. Na mijn overstap ben ik vooral veel meer gaan eten, diëtisten zagen erop toe dat het op een verantwoorde manier gebeurde. Elke twee of drie uur moest ik wat eten. Veel koolhydraten en proteïnen. Ik heb heel wat eieren gegeten. En bakken havermout. In het begin protesteerde m’n lichaam ook wel, ik was niet gewend om zoveel te eten. Vaak had ik geen honger, maar moest ik toch eten. Ik gooide voor mijn ontbijt ook vaak een deel in de blender, als shake kreeg ik het sneller en beter weg. Ik heb ook een heel nieuwe garderobe aan moeten schaffen. Mijn vriendin Nicky kreeg qua uiterlijk een heel nieuwe vriend. Ik moest er even aan wennen als ik mezelf in de spiegel zag, maar ben er nu aan gewend. Ik merk dat het lichaam dat ik nu heb ook veel beter bij me past. Nicky en mijn ouders vinden het ook beter voor me hoe ik er nu uitzie. Ik ben 1,96 meter en ben jarenlang wel heel erg licht geweest. Dat was jarenlang ‘normaal’, maar eigenlijk zag ik er ongezond uit, ik was zo mager. Op foto’s van mij in aanloop naar de Spelen, toen ik toch nog even twee kilo lichter wilde zijn dan ik gewend was, zie je elk botje. Niet dat ik anorexia had, maar zwaar ondergewicht kun je het wel noemen. Ik had sinds mijn veertiende een routine wat eten betreft waardoor ik precies op mijn ideale gewicht voor de RS:X-klasse bleef. Ik kon af en toe gerust snoepen, omdat ik in de zon en tijdens trainingen toch heel veel calorieën verbrandde. Pas de afgelopen periode, waarin ik zwaarder werd, heb ik gemerkt dat ik jarenlang veel van mijn lichaam heb geëist. Ik merk dat ik veel minder slaap nodig heb, waar ik voorheen altijd powernaps nodig had om de dag door te komen. Ik was ook best vaak ziek. Als ergens de airco had aangestaan, dan kon ik daar al last van krijgen. Mijn weerstand is jarenlang gewoon heel laag geweest. Lange tijd wist ik niet beter. Ik dacht: ik ben topsporter, dus ik vraag veel van mijn lichaam en heb meer slaap nodig dan gemiddeld. Ik heb nu meer reserves en dat voelt goed. Afgesloten hoofdstuk Ik krijg vaak de vraag of ik het niet jammer vind dat de RS:X-klasse niet langer olympisch is. Ik had nog een paar jaar kunnen domineren als windsurfer, maar als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik zou zijn gestopt als alles hetzelfde zou zijn gebleven. Ik ben ooit gaan windsurfen met de droom om op een dag de beste van de wereld te zijn. Met Dorian van Rijsselberghe en onze coach Aaron hebben we de RS:X-klasse jarenlang gedomineerd. Ik won drie wereldtitels op rij, twee Europese titels en sloot af met de olympische titel. Fantastisch. Ik had alles bereikt wat ik wilde. Maar ik merkte ook al dat ik in aanloop naar de Spelen in Tokio was uitgeleerd als windsurfer. En juist uit het leren van nieuwe dingen haalde ik altijd zoveel plezier. Ik was klaar voor een nieuwe stap. Dat gold ook voor Dorian en Aaron. Het was niet voor niets dat wij met z’n drieën de lobby zijn gestart om het foilen de olympische status te bezorgen. We deden het al een tijdje voor de lol, vonden het alle drie eigenlijk mooier om te doen dan windsurfen. We hebben het bedrijf benaderd dat ons materiaal altijd verzorgde en Antonio, een bevriende advocaat, heeft geholpen om dingen op papier te zetten. Dorian en ik zijn met het materiaal aan de slag gegaan. Uiteindelijk hebben we ons idee om van foilen de nieuwe olympische klasse te maken gepresenteerd. Als je ziet hoeveel kinderen nu aan het foilen zijn, waar je voorheen steeds minder kinderen zag windsurfen; geweldig. In 2019 werd duidelijk dat foilen olympisch zou worden op de Spelen van 2024. Ik stond te popelen om de overstap te maken, maar moest eerst nog een jaar door met de RS:X. Toen de Spelen door de coronapandemie een jaar werden uitgesteld, werden dat er zelfs twee. Ik vond het mentaal zwaar, dacht vaak: mijn vrienden zijn al aan het foilen, zijn allemaal nieuwe dingen aan het leren en hebben een heel leuke tijd. Met Aaron – Dorian stopte toen duidelijk werd dat ik naar de Spelen mocht – was ik bezig aan een repeterend geheel. Ik wilde dolgraag olympisch goud winnen, dat ontbrak nog, vond het ook echt nog wel leuk om daarvoor te gaan, maar ik merkte ook dat ik de uitdaging miste van nieuwe dingen leren. Het voelde voor mij in aanloop naar de Spelen in Tokio vaak echt zo dat ik bezig was dat laatste vinkje te kunnen zetten. Na de Spelen was RS:X een afgesloten hoofdstuk voor me. Ik heb daarna nooit meer op die plank gestaan. Sterker: ik begreep dat het zeil waarmee ik voer tijdens de Spelen is verkocht aan een Zwitser. Materiaal voor de jeugd werd opgeruimd door de bond en daar bleek mijn olympische zeil dus ook tussen te zitten... Neemt niet weg dat ik natuurlijk met veel voldoening terugkijk op de hele RS:X-periode. We wilden niet alleen winnen, maar ook domineren. Dat is gelukt en geeft rust. Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kiran Badloe komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met, Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Marc van de Kuilen raakte vijftien jaar geleden zwaargewond in Afghanistan. Door toedoen van collega-militair Luuk Veltink. Hij zag Marc aan als vijand en vuurde. Luuk raakte later deels verlamd aan zijn arm door een motorongeluk. De twee vonden elkaar, een bijzondere vriendschap ontstond. Ze bleken ook allebei talentvolle paralympische sporters. Met de schrijnende humanitaire situatie in Oekraïens oorlogsgebied worden we dagelijks gevoed. Een jaar geleden was er een ander aangrijpend beeld dat de wereld over ging. Dat van radeloze Afghaanse burgers, die uit de greep van de weer machthebbende Taliban probeerden te blijven en zo wanhopig hun land wilden ontvluchten dat ze zich vastklampten aan een opstijgend vliegtuig... en vielen. Mensen voor wiens vrijheid honderden Nederlandse militairen jarenlang vochten. Tegen diezelfde Taliban. Het was onlangs vijftien jaar geleden dat dat Afghaanse gebied het decor vormde van de zwartste bladzijde in de geschiedenis van Defensie. ‘Ik heb je niet gebaard om jezelf overhoop te laten schieten,’ zegt de moeder van Marc van de Kuilen als hij zijn ouders vertelt bij het leger te willen gaan. Hij zet toch door. Marc, die op dat moment American football speelt op het hoogste niveau in Nederland, meldt zich als militair zelfs voor een tweede keer aan om te worden uitgezonden naar Afghanistan. Zijn moeder huilt. Iets met voorgevoel. De Navo-vredesmissie in Uruzgan leidt immers tot een rits aan oorlogsdrama’s aan Nederlandse zijde. Op 12 januari 2008 trekken twee Nederlandse compagnies gescheiden van elkaar door gebied waar Taliban-strijders zich ophouden. Als de duisternis intreedt, zitten ze op 800 meter van elkaar, zonder te weten waar precies. Het is aardedonker. De vermoedens zijn dat ze worden omsingeld door de Taliban. Er ontstaan vuurgevechten. Twee landgenoten, buddy’s van Luuk Veltink, worden gedood. Luuk, dan 21 jaar, kruipt in zijn rupsvoertuig achter het wapen en in zijn kijkers ontwaart hij de vijand. Althans, dat denkt hij. Hij krijgt toestemming om te vuren. En schiet, vijf, zes keer... Honderden meters verderop wordt de dan twintigjarige Marc geraakt, als hij munitie bij collega’s brengt. Als hij in elkaar zakt, kijkt hij tegen zijn eigen schoenzolen aan... Marc overleeft het, maar beide benen moeten worden geamputeerd. Onderzoek wijst uit dat het die bewuste avond om ‘eigen vuur’ (friendly fire) ging. Acht jaar later ontmoeten slachtoffer en schutter elkaar, in gang gezet nadat Luuk gewond is geraakt bij een motorongeluk tijdens vakantie. Zijn arm is daar deels verlamd door geraakt. “Ineens zat ik thuis. En sloeg aan het malen,” zegt Luuk. Al die tijd voelde hij zich schuldig tegenover Marc. “Ik dacht ook dat Marc mij vast zou haten, mij nooit zou willen zien.” Marc: 'Ik heb het Luuk meteen vergeven en hoopte dat hij het zichzelf ook kon vergeven. Ik ben gelukkig zoals ik ben. Ik mis mijn benen, maar ik mis verder niks' Luuk heeft al die jaren uit schaamte verzwegen naar zijn omgeving dat hij tijdens het friendly fire-incident de schutter was die ‘soldaat Kuilen’ had verwond. “Mijn vader was betrokken bij de treingijzeling bij De Punt in 1977, maar sprak er naderhand nooit over. Ik deed hetzelfde.” Een psycholoog van Defensie koppelt Marc en Luuk aan elkaar. Marc: “Ik heb het Luuk meteen vergeven en hoopte dat hij het zichzelf ook kon vergeven. Ik ben gelukkig zoals ik ben. Ik mis mijn benen, maar ik mis verder niks. Wie zegt me dat ik met benen ook zo gelukkig zou zijn geweest?” Omdat het bizarre verhaal even later in boekvorm verschijnt, zien de twee elkaar vaker en ontstaat er een band. Met oog, oor en hart voor elkaar. En ruimte voor humor. Marcs ongekend positieve instelling werkt aanstekelijk. “We gaan er toch geen tranentrekker van maken,” grapt Marc voor het dubbelinterview. Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Marc van de Kuilen en Luuk Veltink komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Bij de Winterspelen in 2010 droeg Timothy Beck (45) de vlag bij de openingsceremonie. Ondanks een chaotische jeugd haalde hij als estafetteloper de Zomerspelen en als bobsleeër tot tweemaal toe de Winterspelen. Acht jaar na zijn afscheid van de topsport begeleidt Timothy zijn zoontje Logan, die voetbalt in de jeugd bij Ajax. Op een steenworp afstand van de Openbare Scholengemeenschap Echnaton in Almere, waar Timothy Beck economie en bedrijfseconomie doceert aan havo 4- en havo 5-scholieren, ligt een Cruyff Court op het Clarence Seedorfplein. Voor het oog van onze fotograaf jongleert de twaalfjarige Logan met een bal. Hooghouden, flitsende voetbewegingen; hij doet het bijna met zijn ogen dicht. Een paar oudere jongeren kijken van een afstandje toe, met heimelijk ontzag. “Nu is wel heel pijnlijk duidelijk geworden dat hij het balgevoel niet van mij heeft,” zegt Timothy. Er is zojuist weer een bal van zijn voet gesprongen. Hersenspinsels Een paar uur eerder heeft het interview met Timothy plaatsgevonden, in een kleine docentenruimte in het Echnaton. Om vrijuit te kunnen praten over zijn oude leven als topsporter. En over zijn nieuwe leven, dat van een voetbalvader die de hele week wedstrijdspanning voelt wanneer zijn zoontje op zaterdag een belangrijke wedstrijd op het programma heeft staan. “Het beweeglijke, de fijne motoriek, heeft Logan van mijn vriendin Penelope,” zegt Timothy, “ik was een echte sprinter, een krachtige sporter die snel van A naar B kon rennen. Wat Logan wel van mij heeft, is de mindset. De passie om echt ergens voor te willen gaan. Ik zag het al toen hij vijf was en hem vroeg de bal vier keer hoog te houden. Hij bleef doorgaan, huilend zelfs, totdat het hem lukte. Dat obsessieve herken ik van mezelf. Soms ziet het er raar uit. Dan wil Logan een trucje onder controle krijgen en als het niet lukt, gaat hij tegenwoordig niet meer huilen, maar wordt hij boos. Als er mensen langs komen lopen, zie ik ze gewoon denken: daar staat weer zo’n vader die zijn zoontje aan het pushen is. Terwijl Logan degene is die niet naar huis wil.” Timothy is iemand met een filosofische inslag, meegekregen van zijn inmiddels overleden vader. In coronatijd wandelde hij vaak door het Nelson Mandelapark, vlakbij sportpark De Toekomst waar Logan met zijn teamgenoten van Ajax aan het trainen was. Ouders mochten er niet bij zijn. Sommigen keken vanachter de hekken toe, verscholen tussen de bomen. Timothy ging meestal lopen. Tijdens die wandelingen liet hij zijn gedachten de vrije loop en zette hij af en toe zijn hersenspinsels op papier. ‘Who you are now or what you can do now, will never be the same as who you are or what you can do in a year from now. In those 52 weeks, 365 days, 8765 hours or more then 31 million seconds you can become the mastermind of that magic change.’ “Ik probeer op Logan en onze dochter Olivia het growth mindset-principe over te brengen. Ik geloof dat je persoonlijkheid, intelligentie en kwaliteiten verder ontwikkelt door te leren en ervaringen op te doen. Je eigen kwetsbaarheid is je kracht, de kans om beter te worden. Logan is onverzadigbaar. Hij heeft extreem veel energie. Wat dat betreft is het maar goed dat hij sport als uitlaatklep heeft. Vroeger viel hij moeilijk in slaap. Hij bleef maar van zijn kamer naar beneden komen. Gek werden we ervan. Daar hebben we gelukkig geen last meer van. Ik train Logan vaak zelf op zondagochtend of hij haakt soms in de middag aan bij de voetbalacademie van Colin Brouwer, hier in Almere. Mensen vragen me soms: ‘Wordt het niet te veel voor Logan, want hij gaat ook al vijf keer in de week naar Ajax.’ Maar van moeten is geen sprake. Hij wil beter worden, leren, zichzelf ontwikkelen. En hij is graag buiten. Ik ga vaak met hem mee. Ik heb hem weleens gezegd: als je me vraagt mee te gaan voetballen, zal ik nooit ‘nee’ zeggen. Dat heb ik me ooit voorgenomen, al is het drie uur ’s nachts. Ik wil er altijd zijn voor mijn kinderen. Mijn dochter Olivia heeft minder met sport, maar met haar probeer ik uiteraard ook leuke dingen te doen. Zij gaat liever naar de bibliotheek met mij. Of naar de bioscoop. Ze heeft laatst een gedicht geschreven waarmee ze op school een prijs kan winnen, daar ben ik hartstikke trots op. Ik probeer de tijd tussen de kinderen gewoon zo goed mogelijk te verdelen. En Logan speelt ook gewoon veel buiten met zijn vriendjes. Dan ben ik thuis met Olivia.” Verslaafd Timothy is een andere vader voor zijn kinderen dan dat zijn vader voor hem en zijn broers John en Germain was. “Mijn vader steunde mij en mijn broers ook, maar hij deed dat op zijn manier. Hij was goed in het geven van eigen verantwoordelijkheid aan ons. Dat probeer ik op voetbalgebied ook met Logan. Het is zijn leven, zijn kans. Ik laat hem de keuzes maken, maar ik help wel de mogelijkheden te creëren. Als ik dat vergelijk met mijn vader, dan was hij daar veel extremer in. Hij liet ons totaal vrij. Ik herinner me dat hij mij eens vroeg waar John, mijn oudere broer, eigenlijk uithing. 'Ik heb geen doorsnee jeugd gehad. Mijn vader vocht thuis tegen zijn verslavingen en mijn moeder ging op een gegeven moment in haar eentje terug naar Amerika' Toen moest ik antwoorden dat hij al een week op vakantie was. Of als ik bij een vriendje van school bleef eten, vroegen die ouders weleens: ‘Moet je niet even naar huis bellen om te zeggen dat je hier blijft eten?’ Ja, hoe dan? We hadden niet eens telefoon. We deden gewoon wat we wilden.” Helden Magazine 63 Het eerste gedeelte van het verhaal van Timothy Beck komt voort uit Helden Magazine 63. We duiken in de slipstream van Max Verstappen. Sportief directeur Jan Lammers bespreekt zijn mooiste momenten op het circuit en Atze Kerkhof weet hoe het is om teamgenoot van Max te zijn. In deze editie lees je een uitgebreid interview met de vrouwen in het leven van Abdelhak Nouri. Voor het eerst vertellen zijn moeder, zussen, schoonzussen en tante hun aangrijpende verhaal. Daarnaast heeft ook Kira Toussaint een bewogen tijd achter de rug. De zwemster verbrak een gepland huwelijk en vertrok naar Amerika. Ook spraken we met een van de nieuwe boegbeelden van het vrouwenvolleybal: Nika Daalderop en maakt Davy Klaassen zich op voor een nieuw seizoen bij Ajax én een WK. Marcus Pedersen en Noor Omrani delen naast hun liefde voor de bal ook een hoofdkussen. Zijn broers Jens en Melle van ’t Wout klaar om de shorttrack wereld te veroveren. Jordan Teze speelde zich vorig jaar definitief in de kijker, Koen Bouwman won twee etappes en het bergklassement in de Giro én Ronald de Boer blikt terug op de Champions League-finale van 1995. Verder is Riemer van der Velde oud-voorzitter van sc Heerenveen. Een gesprek over onder meer de ontwikkelingen van zijn club en Abe Lenstra én Victoria Koblenko spreekt met judoka Michael Korrel over zijn kwetsbare kant in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 63 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Youri Zoon (32) reist al negentien jaar lang als kitesurfer de wereld over, van het ene zonnige oord naar het andere. Tweemaal werd hij wereldkampioen freestyle. Een paar jaar geleden vond Youri naast het kitesurfen een nieuwe uitdaging in zijn leven: de triatlon. “Stilzitten is niet aan mij besteed.” “Mensen vragen mij vaak: ‘Ga je nu alweer op vakantie?’ Maar als ik in het buitenland ben, heb ik juist geen vakantie. Als ik in Nederland ben, heb ik dat pas. Natuurlijk laat ik op Instagram die mooie locaties zien. Maar wat je niet ziet, zijn die talloze trainingsuren voor het kiten en de triatlon. Ook als het windkracht 7 waait en keihard regent, zit ik vier uur op de fiets nadat ik al op het water heb getraind.” 'Triatlon kun je best lang volhouden. De snelste triatleet van dit moment, de Duitser Jan Frodeno, is al veertig. Ik kan dus nog jaren mee' Malediven Youri Zoon is, samen met Kevin Langeree en Ruben Lenten, nog altijd de bekendste kitesurfer van ons land. Vijftien jaar lang bestond zijn leven als professioneel kitesurfer uit actie. Trainen, demo’s doen voor importeurs van zijn materiaal en kleding, clinics en trainingen geven, en fotoshoots voor zijn sponsors. “Ik ging van Brazilië naar Griekenland, van Griekenland naar Kaapstad, dan weer naar de Malediven... Ik zat negen maanden per jaar in het buitenland.” In 2011 en 2012 werd hij wereldkampioen, daarna werd hij nog tweemaal tweede, een keer derde en vierde van de wereld. “In die vijftien jaar stond ik altijd wel in de top vijf." Eind 2019 besloot Youri deels te stoppen met kitesurfen en het reizen. Van het internationale wedstrijdcircuit nam hij afscheid, maar voor clinics, demo’s en film- en fotoshoots voor sponsors vliegt hij nog altijd de wereld over. “Het freestyle kiten is enorm belastend voor m’n lichaam, ik krijg harde klappen te verduren. Mijn lijf begon na al die jaren tegen te stribbelen, ik had een scheur in mijn rechterknie en rechterschouder. Maar inmiddels was er ook een nieuwe generatie kitesurfers opgestaan die mij van het podium stootte. Wat ik deed op mijn zestiende, gebeurde nu bij mij: jonge gasten streefden mij voorbij. Ik kon het topniveau nog wel halen, maar lichamelijk kon ik dat niet meer het hele jaar vasthouden. Bovendien was mijn vriendin zwanger van ons inmiddels tweejarige zoontje, ik wilde meer thuis zijn en dus minder reizen.” Tijdritfiets Per toeval kwam de triatlon op zijn pad eind 2019. “Ik had een shoot staan op IJsland. Ik zou op zaterdag vliegen, op die dag werd er ook een triatlon gehouden op de Brouwersdam, nabij mijn hometown Ouddorp. Een aantal vrienden deed mee. Mijn vliegticket werd plotseling gewijzigd naar zondag. Ik stuurde de organisatie gekscherend een mailtje, vroeg of ze toevallig nog een plekje hadden. Ik had er niet op gerekend dat ik twee minuten later een berichtje terugkreeg met: ‘Natuurlijk, voor jou altijd, leuk dat je meedoet.’ Helden Magazine 61 Het eerste gedeelte van het verhaal van Youri Zoon komt voort uit Helden Magazine 61. In deze editie wordt er stil gestaan bij Johan Cruijff. Cruijff zou op 25 april 75 zijn geworden. Barbara en Frits Barend reisden naar Barcelona voor een bijzonder gesprek met Jordi Cruijff over zijn vader. In Helden Magazine 61 lees je een uitgebreid interview met Kiki Bertens en Marit Bouwmeester. De mama’s in spé behoren tot de succesvolste sportvrouwen die Nederland ooit heeft gehad en staan nu voor een nieuwe uitdaging in hun leven. Ook spraken we Justin Bijlow en zijn vriendin, zij verwachten in juni hun eerste kindje. Het gaat de keeper van Feyenoord en Oranje voor de wind. Daarnaast is Jurriën Timber onomstreden in de verdediging bij Ajax en Oranje. Een gesprek over zijn moeder, tweelingbroer Quinten, Curaçao en Louis van Gaal. Ook spraken we met Emma Oosterwegel over haar geheim, hoort Tallon Griekspoor er nu echt bij én behoort Sebastian Langeveld tot de beste Nederlandse klassiekerrenners van het peleton. Joey & Henk Veerman zijn oud-teamgenoten, vrienden en plaatsgenoten. De Volendammers gingen het gesprek aan over onder meer hun vriendschap en transfers. Bovendien een bijzonder interview met Stig Broeckx, de oud-wielrenner lag maandenlang in diepe coma en was gedoemd een kasplantje te worden, maar stond letterlijk weer op. Verder was Gijs van Lennep een succesvolle autocoureur in de jaren zestig en zeventig. Blikten we terug met Hennie Kuiper op zijn imposante wielercarrière én met Matthijs Büchli en Laurine van Riessen terug op de Spelen in Tokio. Victoria Koblenko trekt een sprintje met 400 meterloper Liemarvin Bonevacia én Jill Roord staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij David Leeuw met zijn gezin. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 61 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Omdat zijn sport verdwijnt van de olympische agenda, werd Kiran Badloe de laatste olympisch kampioen windsurfen. Nu stapt hij over naar de iQFoil, met als doel in 2024 de eerste kampioen te worden in deze nieuwe olympische sport. Victoria Koblenko nodigde Kiran uit voor een strandwandeling. Begin 2020 had je de concurrentiestrijd met Dorian van Rijsselberghe gewonnen. Je kwam terug uit Australië met een gouden WK-medaille en was in bloedvorm. Toen werden de Spelen afgelast. “Er zat in mijn hoofd dat ik een streepje voor had op de concurrentie, ik dacht toen ik terugkwam van het WK dat een olympische medaille haast gegarandeerd was.” Was je gefrustreerd? “Nee, het was onverwacht fijn om langere tijd in Nederland te kunnen zijn. Normaal ben ik driekwart van het jaar op reis. Ineens ontstond er regelmaat, zat ik thuis met mijn vriendin in Scheveningen. Ik besloot in die periode met mijn coach Aaron McIntosh alvast het foilen te gaan ontdekken. En ik had tijd om eens mijn volle aandacht te richten op m’n privéleven.” De lockdown heeft het op elkaars lip zitten tot sport verheven en jullie liefde heeft het met verve overleefd? “Nicky en ik zijn gaan samenwonen en vorige week hebben we ons eerste huis gekocht.” Ik doe een dansje voor haar. Nicky prees jou voor de persoonlijke groei die je hebt kunnen maken afgelopen jaar. In haar ogen een prestatie die veel lastiger was dan het winnen van olympisch goud. Waar doelde ze precies op? “Ik was communicatief niet de sterkste, doe immers een individuele sport...” Je zat toch met een heel team in het buitenland? Dan moet je toch ook communiceren? “Dorian, Aaron en ik hadden geen woorden nodig. Als ik iets nodig had, dan communiceerde ik. Maar dan draait alles om de sport. Dat is een andere manier van communiceren dan privé. Juist op dat vlak heb ik stappen gemaakt.” Waarom is Nicky voor jou de ware? “Er zijn heel veel redenen, maar dat ze the one is, is zeker! Nicky is zorgzaam, lief en gezellig. En ze steunt me in alles wat ik doe. Herstel: in alles dat we doen, want we doen het samen. Weet je, als Nicky met me mee is naar een wedstrijd, dan presteer ik beter. Maar dat geldt ook als mijn familie erbij is. Ik moet me thuis kunnen voelen. Mijn sportcarrière vergt een grote commitment van m’n omgeving, daar ben ik me erg van bewust. Nicky is sinds 2018, toen we nog maar een jaartje met elkaar gingen, komen kijken naar alle grote wedstrijden. Daar ben ik haar zo dankbaar voor, want dat is ook voor haar een flinke opgave. 'Als ik voor Expeditie Robinson gevraagd word, doe ik mee. De proeven en het overleven op een eiland trekken me' Zoals ik ook mijn ouders heel erg dankbaar ben. Zij hebben me ooit die paar surflessen cadeau gedaan voor m’n verjaardag. Alle tijd en energie die ze in mijn carrière hebben gestoken, zijn onbetaalbaar. Daarnaast investeerden ze in mijn carrière, kochten mijn materiaal en tickets. Als zij dat niet hadden gedaan, had ik niet gestaan waar ik nu sta.” Wat is de mooiste levensles van je ouders? “Dat je met beide voetjes op de grond moet staan. Altijd jezelf blijven. Bescheiden blijven. Ik vind het nog steeds heel moeilijk om te zeggen dat ik olympisch kampioen ben. Ik loop er niet mee te koop. Stel, ik maak kennis met iemand, dan ga ik zeker niet zeggen: ik ben Kiran Badloe en ik ben olympisch kampioen.” Helden Magazine 59 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kiran Badloe komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. De kans is groot dat ze er volgend jaar bij is in Tokio als skateboarden debuteert als olympische sport. Hoog tijd dus voor een nadere kennismaking. “Lopen vind ik niet leuk.” Mijn kostbaarste bezit is… “Mijn skateboard. Sommige mensen doen een jaar met een board, ik doe er meestal twee weken mee, haha. Een board gaat bij mij vrij snel kapot en moet dan worden vervangen. Eigenlijk zijn de trucks, de ijzeren onderdelen onder het board waar de wielen aan vastzitten en die een stuk langer meegaan, nog kostbaarder voor mij. Daar staat echt je handtekening als skater ingegraveerd. Elke grind die je doet, zorgt voor kleine gaatjes en beschadigingen in je trucks. Na verloop van tijd worden die gaatjes kleine butsen en daardoor kun je goed over de obstakels glijden. Het kost best wat tijd voor je dat hebt. Met nieuwe trucks skaten is een stuk moeilijker, dan moet je weer helemaal opnieuw beginnen met die handtekening. De liefde voor het skaten heb ik van mijn vader. Hij deed het vroeger altijd met zijn broertje en wat vrienden. Het werd een passie van hem en dat bleef het toen hij ouder werd. Hij volgde het op internet en bij ons thuis hing een board aan de muur als vorm van kunst. Mijn vader heeft me weleens verteld dat hij me vroeger soms op zijn skateboard naar de crèche bracht. Dan hield mijn vader me gewoon op zijn arm. Moeders van andere kinderen zeiden tegen hem: ‘Wat doe jij nou? Het is toch heel gevaarlijk om je kind mee te nemen op een skateboard?’ Maar mijn vader wist wat hij deed. Ik was zeven toen ik voor het eerst ging skaten. In het Griftpark in mijn woonplaats Utrecht. Ik vond het meteen superleuk. Op dat moment zat ik nog op voetbal, maar zelfs voor de training ging ik naar het skatepark. Na een tijdje ging het niet meer om beide sporten te combineren. Ik stopte met voetbal, kocht van mijn spaargeld mijn eerste board en ging op skateles.” Mijn beste eigenschap is... “Mijn doorzettingsvermogen. Dat heb je met skaten heel erg nodig. Als je het na drie keer opgeeft omdat een truc niet lukt, word je nooit goed. Soms ga ik drie uur achter elkaar door totdat het lukt. Soms duurt het zelfs dagen voordat ik iets onder de knie heb. Iedere keer dat een truc misgaat, voelt het als een kleine teleurstelling. Dat kan heel frustrerend zijn. Wat ik zo gaaf vind aan skaten is de vrijheid die je hebt. Ik kan helemaal zelf bepalen welke trucs en runs ik doe en wanneer ik dat doe. Je moet niet tegen mij zeggen: ‘Je mag niet naar huis voordat je die ene truc hebt gedaan.’ Daar kan ik niet tegen. Ik wil alles zelf bedenken. Dat is gewoon mijn karakter. Ik heb me nooit iets aangetrokken van wat anderen van me denken. Vooral in de laatste jaren van de basisschool kwam dat goed van pas. Op mijn negende deed ik voor het eerst mee aan een internationale wedstrijd, het EK voor junioren tot zestien jaar. Daarna volgden World Cups in Europa en rond mijn elfde deed ik mijn eerste wedstrijd in Amerxika. Mijn klasgenoten op school vonden dat ik anders was, omdat ik als enige aan skaten deed. Meisjesdingen als winkelen of verkering, daar gaf ik niets om. Dat is nu nog steeds zo. Ik heb er gewoon geen tijd voor. Iemand heeft weleens gezegd dat ik alleen verliefd ben op mijn skateboard. Dat klopt wel. Ik heb veel liefde voor mijn sport, kan me geen leven zonder board bedenken. Ook als ik met mijn ouders in een stad ben of op vakantie, ben ik altijd aan het cruisen. Lopen vind ik niet leuk, ik wil gewoon lekker rollen. Als ik me vroeger iets had aangetrokken van wat anderen van me vonden, dan had ik nu waarschijnlijk iets heel anders gedaan. Door het skaten heb ik een hele ontwikkeling doorgemaakt. Mijn zelfvertrouwen is een stuk groter geworden. Wat heel erg helpt, is dat ik me door het skaten kan uiten. Aan het boarden kun je zien hoe ik me voel. Ben ik boos – wat niet zo heel vaak voorkomt – dan ga ik harder dan normaal of land ik een truc extra hard. Heb ik een hele dag op school gezeten of ben ik een keer verdrietig dan stap ik op mijn board om mijn hoofd leeg te maken en voel ik me meteen weer goed. Skaten is mijn uitlaatklep.” 'Meisjesdingen als winkelen of verkering, daar gaf ik niets om. Dat is nu nog steeds zo. Ik heb er gewoon geen tijd voor' De grootste kick krijg ik van... “Een nieuwe truc onder de knie krijgen. Iedere keer als het na veel oefenen en proberen lukt, geeft dat zo’n kick dat ik meteen een nieuwe truc wil leren om datzelfde gevoel nog een keer te ervaren. Ik ben nogal perfectionistisch. Gaat een truc niet goed genoeg naar mijn zin, dan moet ik doorgaan tot het wel perfect is. Tijdens de lockdown vanwege de coronacrisis heb ik voor de deur van mijn huis geskatet, op het Jaarbeursplein als het er rustig was, en soms ook gewoon langere afstanden door de stad. Maar ik fiets ook geregeld door Utrecht om nieuwe skateplekken te ontdekken. Een vette truc doen op een trappetje of op een rauwe grond wordt in de skatewereld heel erg gewaardeerd. Meer nog dan een grote wedstrijd winnen. Als je een spot hebt gevonden duurt het soms wel uren voordat je de truc hebt geland. Het is veel moeilijker dan in een skatepark. Daar zijn alle ramps perfect gemaakt voor het skaten. Op straat moet je het doen met de elementen die er zijn en daarom is het extra gaaf als je truc lukt. Vaak wordt het dan ook gefilmd en meteen op social media gezet.” Helden Magazine 53 Het eerste gedeelte van het verhaal van Keet Oldenbeuving komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde. Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’ Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad. Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater.Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy én Tessie Savelkouls raakte op 9 februari dit jaar zwaar geblesseerd, de kans dat ze ooit nog kan judoën is klein. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Tweevoudig wereldkampioen windsurfen Kiran Badloe (25) mag Nederland vertegenwoordigen op de Spelen. Hij won de broederstrijd van zijn teamgenoot, vriend én concurrent Dorian van Rijsselberghe. “Ik weet dat de verwachtingen hoog zijn, mag ook.” De bekroning had op 1 augustus 2020 moeten plaatsvinden, dat was de dag van de olympische medal race. De strijd met Dorian van Rijsselberghe was gestreden. Kiran Badloe had in februari zijn wereldtitel geprolongeerd, bleef zijn teamgenoot, vriend én concurrent één puntje voor. De 25-jarige Kiran mocht naar de Spelen. Voor Dorian, de olympisch windsurfkampioen van 2012 en 2016 en tweevoudig wereldkampioen, betekende dat het einde van een imposante carrière. Door het coronavirus moet Kiran nog een jaar wachten op de enige nog ontbrekende titel op zijn palmares. Hoe ga je volgend jaar de gouden olym­pische medaille vieren? Kiran, lachend: “Loop nog maar even niet op de zaken vooruit. Maar áls het gebeurt, dan gaat er wel een mooi feestje gevierd worden, hoor. Ik moet geduld hebben door het coronavirus.” Je kunt ook denken: ik heb nog een jaar. “Aan de ene kant is dat heel fijn. Ik kan de extra tijd goed gebruiken om nog beter voor de dag te komen in Tokio. Aan de andere kant had ik een mooie marge op de concurrentie. Ik won de afgelopen twee WK’s en het EK. Als de Spelen dit jaar door hadden kunnen gaan, dan had het er heel goed voor me uit gezien.” Iedereen verwacht van jou dat je in Japan even goud op gaat halen. “Dat besef ik dondersgoed. Veel mensen denken: Dorian en Kiran hebben het samen uitgevochten. Die strijd is beslist in het voordeel van Kiran, dus gaat hij de olympische titel ook pakken. Ik weet dat de verwachtingen hoog zijn, mag ook.” Dorian zei: ‘Het is hem geraden dat hij nu ook olympisch goud pakt!’ “Als hij in mijn plaats naar de Spelen had gegaan, zou ik precies hetzelfde hebben geroepen. Dor en ik hebben samen met onze coach Aaron McIntosh de afgelopen jaren samengewerkt met maar één doel: pieken in Tokio. We wisten: een van ons mag naar de Spelen, die moet het daar namens het hele team afmaken.” Ontlading Vooraf hadden ze samen met hun Nieuw-Zeelandse coach bepaald dat de uitslagen van de WK’s van 2018, 2019 en 2020 doorslaggevend waren wat betreft het olympische ticket. In het zeilen is er immers voor elk land maar één olympisch ticket per klasse beschikbaar. Dorian won de wereldtitel in 2018 voor Kiran, in 2019 was het precies andersom. Wie bij het WK in 2020 het hoogst zou eindigen, mocht naar Tokio. Voor de medal race waaraan de beste tien windsurfers mee mochten doen, stonden ze weer één en twee. Kiran had aan een vijfde plek voldoende om zijn wereldtitel te prolongeren én het olympisch ticket te veroveren. Dorian won de medal race, Kiran werd precies vijfde. Het verschil uiteindelijk: één puntje. “Ik maakte het me onnodig moeilijk. Ik lag een heel groot gedeelte van de race achterin, heb zelfs volgens mij nog laatste gelegen.” Heb je gedacht: shit, ik vergooi m’n kansen op de Spelen? “Achteraf drong het tot me door dat het kantje boord was. Op het water raakte ik niet in paniek, ik slaagde erin om de gedachte aan de Spelen uit m’n hoofd te bannen. Het enige wat ik telkens tegen mezelf zei, was: je moet naar die vijfde plek.” Wat was het eerste dat je deed na de finish? “Ik was kapot, wilde juichen, maar dat lukte niet eens.” Na de medal race stapten jullie allebei aan boord bij Aaron. Hoe was dat? “Zo raar. De voorgaande WK’s was het alleen maar feest, want we waren telkens één en twee. Dan was de tweede plek ook goed en was het alleen maar mooi dat we als team het maximale hadden gepresteerd. Als Nederland stonden we boven de rest. Ineens was de tweede plek geen reden voor een feestje. De consequentie van plek twee was ineens: waar je vier jaar naartoe hebt geleefd, heb je niet gehaald. Er waren twee compleet tegenstrijdige emoties in de boot. Dat hadden we nog nooit meegemaakt.” Vond je het moeilijk om te juichen in die boot? “Zeker. We kennen elkaar al zo lang, ik heb zoveel aan Dorian te danken dat ik het niet gepast vond om in zijn bijzijn een feestje te gaan vieren. Maar Dorian had hetzelfde. Hij vond dat hij niet kon lopen vloeken en tieren in mijn bijzijn. We probeerden onze emoties allebei in toom te houden.” Wat was het eerste dat Dorian tegen je zei? “‘Lekker gewerkt, pik!’ Maar wat me voor altijd bijblijft, is de dikke, welgemeende knuffel die hij me gaf. Ineens was zijn loopbaan voorbij, dat einde had hij zich heel anders voorgesteld. Als je daar meteen zo mee om kunt gaan... Heel knap en mooi.” Je vriendin Nicky en je vader waren ook in Australië. Durfde je op de kant bij hen pas echt te juichen? “Al iets eerder. We moesten op het water blijven voor interviews. Dorian had daar niet veel zin in en is met een andere boot naar de kant gegaan. Toen was ik nog even samen met Aaron en was er de ontlading. Op de kant bij Nicky en m’n vader kwam het besef pas echt.” 'Lekker gewerkt, pik!' Zei Dorian toen de strijd gestreden was. Waar ik het eerste aan denk is de, welgemeende knuffel die hij me gaf' Het blijft natuurlijk een vreemde situatie dat van de twee beste wind­ surfers ter wereld er maar één naar de Spelen mag. “Het heeft geen zin om naar andere sporten te kijken, waarin wel meerdere sporters uit hetzelfde land tegen elkaar uit kunnen komen op de Spelen. Dan vreet je jezelf alleen maar op.” Helden Magazine 52 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kiran Badloe komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De Nederlandse bobsleemannen moesten de afgelopen jaren met zeer beperkte middelen topsport bedrijven. Fatsoenlijk presteren was een bijna onmogelijke opgave.