Word abonnee
Meer

Marathon

Anne Luijten: ‘Je zou haast in magie gaan geloven’

Anne Luijten heeft een bewogen tijd achter de rug. De atlete werd in 2023 Nederlands kampioen op de halve en de hele marathon, liep de olympische limiet en trouwde. Daar tegenover stond het overlijden van haar grootste fan: vader Jos. In aanloop naar de Rotterdam Marathon van 14 april praat ze in Helden Magazine 71 openhartig over de heftige periode die achter haar ligt. “Voor het eerst zonder papa. Ik heb al een paar wedstrijdjes gelopen sinds zijn overlijden en vond het niet heel erg lastig dat ik zijn gezicht ineens niet meer langs de kant zag. Maar op zondag 14 april bij de Rotterdam Marathon zal ik het moeilijker vinden dat hij er niet meer bij is, vermoed ik. Vorig jaar sliep ik bij mijn ouders in Rijswijk en reed ik gezellig met papa in de auto naar Rotterdam. We parkeerden de auto bij mijn broertje Tom en papa pakte de fiets uit de auto en ging met me mee naar de start. Tijdens de marathon volgde hij me op de fiets, terwijl hij al ziek was. Ik werd Nederlands kampioen in mijn tweede marathon, was ruim vijf minuten sneller dan bij mijn debuut, een jaar eerder ook in Rotterdam; het was zo’n mooie dag. Rotterdam heeft altijd al een speciaal plekje in mijn hart. Mijn oma is er opgegroeid en heeft het bombardement in 1940 meegemaakt. Mijn vader heeft er gestudeerd en ook heel veel geroeid. Zelfs zo hard dat hij zijn studie niet afmaakte. Mijn broertje heeft er ook gestudeerd en woont er nu. Ook op sportief gebied speelt Rotterdam van jongs af aan al een belangrijke rol. In de jeugd mocht ik meedoen aan de regiotrainingen die door de atletiekbond werden georganiseerd en die werden in Rotterdam gehouden. Daar reed papa me dan naartoe. Als meisje van achttien heb ik in 2012 Miranda Boonstra gevolgd tijdens de Rotterdam Marathon. Van ons huis in Rijswijk ben ik die dag op de fiets naar Rotterdam gegaan om haar te volgen. Daar aangekomen mocht ik meefietsen met Tonnie Dirks, de coach van Miranda. Ik vond het zo tof om haar volledig geconcentreerd te zien lopen achter haar gangmakers aan. Verschrikkelijk jammer dat ze op slechts acht tellen de olympische limiet miste, maar de blik achter de schermen maakte op mij grote indruk. Eigenlijk was dat het moment dat ik dacht: de marathon is wel heel gaaf. Mijn vader en moeder waren erg sportief. Naast roeien was mijn vader van het hardlopen. Mama deed dat ook, liep elk jaar de City Pier City Loop in Den Haag. Mijn zusje Femke wilde nadat ze mijn moeder die wedstrijd had zien lopen op atletiek en ik besloot met haar mee te gaan. Ik had gezwommen en geschaatst en mama vond hockey wel wat voor mij, maar het werd atletiek. Bij AV’40 in Delft trok ik meteen naar het hardlopen, zag mensen vaak kijken naar mij met het idee van: waarom doet zij aan het einde van de training nog zo haar best op de 800 meter? Ik vond het een uitdaging om te kijken of ik dan de jongens bij kon houden. Het was een leuke club, maar de meeste leden redeneerden dat het ook vooral ‘gezellig moest blijven’. Omdat ik daar iets te fanatiek voor was, stapte ik over naar een andere vereniging met een heel leuk hardloopteam en een heel bevlogen trainer, Arthur van Dijk. Daar dacht ik: gelukkig, er zijn er meer die net zo gek zijn van hardlopen als ik. In 2012 kreeg ik een scholarship van de Universiteit van Portland, ging in Amerika mijn studie combineren met hardlopen. De echte toppers konden na de middelbare school prof worden, dat zat er voor mij niet in. Ik kwalificeerde me voor enkele grote toernooien op de 3000 en 5000 meter, zoals de Europese Jeugdkampioenschappen, maar liep daarin vaak achterin mee. Toen de kans om naar Amerika te gaan zich voordeed, dacht ik: ik heb zoveel tijd in het hardlopen geïnvesteerd, dit avontuur wil ik aangaan. Ik trainde ’s ochtends en ’s middags met het team en kon tussendoor studeren. Geweldig. Ik heb mijn tijd in Portland zo lang mogelijk gerekt, heb eerst Sociologie en daarna Psychologie gestudeerd, waardoor ik er vijf jaar kon blijven. In 2017 keerde ik terug naar Nederland, ging bij Honoré Hoedt trainen en volgde de opleiding Sustainable Development in Utrecht. Het hardlopen ging goed, totdat ik begin 2018 een achillespeesblessure kreeg die maar op bleef spelen. Mijn toptijd op de 5000 meter was 16 minuten en 6 seconden en ineens moest ik tevreden zijn met tijden die een halve minuut langzamer waren. Daardoor werd het lastig om mezelf te blijven motiveren er vol voor te gaan, en bijvoorbeeld ook ’s avonds in de regen en kou nog de deur uit te gaan om te trainen. Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Anne Luijten is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie blikt zwemfenomeen Ian Thorpe terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?
Anne Luijten heeft een bewogen tijd achter de rug. De atlete werd in 2023 Nederlands kampioen op de halve en de hele marathon, liep de olympische limiet en trouwde. Daar tegenover stond het overlijden van haar grootste fan: vader Jos. In aanloop naar de Rotterdam Marathon van 14 april praat ze in Helden Magazine 71 openhartig over de heftige periode die achter haar ligt. “Voor het eerst zonder papa. Ik heb al een paar wedstrijdjes gelopen sinds zijn overlijden en vond het niet heel erg lastig dat ik zijn gezicht ineens niet meer langs de kant zag. Maar op zondag 14 april bij de Rotterdam Marathon zal ik het moeilijker vinden dat hij er niet meer bij is, vermoed ik. Vorig jaar sliep ik bij mijn ouders in Rijswijk en reed ik gezellig met papa in de auto naar Rotterdam. We parkeerden de auto bij mijn broertje Tom en papa pakte de fiets uit de auto en ging met me mee naar de start. Tijdens de marathon volgde hij me op de fiets, terwijl hij al ziek was. Ik werd Nederlands kampioen in mijn tweede marathon, was ruim vijf minuten sneller dan bij mijn debuut, een jaar eerder ook in Rotterdam; het was zo’n mooie dag. Rotterdam heeft altijd al een speciaal plekje in mijn hart. Mijn oma is er opgegroeid en heeft het bombardement in 1940 meegemaakt. Mijn vader heeft er gestudeerd en ook heel veel geroeid. Zelfs zo hard dat hij zijn studie niet afmaakte. Mijn broertje heeft er ook gestudeerd en woont er nu. Ook op sportief gebied speelt Rotterdam van jongs af aan al een belangrijke rol. In de jeugd mocht ik meedoen aan de regiotrainingen die door de atletiekbond werden georganiseerd en die werden in Rotterdam gehouden. Daar reed papa me dan naartoe. Als meisje van achttien heb ik in 2012 Miranda Boonstra gevolgd tijdens de Rotterdam Marathon. Van ons huis in Rijswijk ben ik die dag op de fiets naar Rotterdam gegaan om haar te volgen. Daar aangekomen mocht ik meefietsen met Tonnie Dirks, de coach van Miranda. Ik vond het zo tof om haar volledig geconcentreerd te zien lopen achter haar gangmakers aan. Verschrikkelijk jammer dat ze op slechts acht tellen de olympische limiet miste, maar de blik achter de schermen maakte op mij grote indruk. Eigenlijk was dat het moment dat ik dacht: de marathon is wel heel gaaf. Mijn vader en moeder waren erg sportief. Naast roeien was mijn vader van het hardlopen. Mama deed dat ook, liep elk jaar de City Pier City Loop in Den Haag. Mijn zusje Femke wilde nadat ze mijn moeder die wedstrijd had zien lopen op atletiek en ik besloot met haar mee te gaan. Ik had gezwommen en geschaatst en mama vond hockey wel wat voor mij, maar het werd atletiek. Bij AV’40 in Delft trok ik meteen naar het hardlopen, zag mensen vaak kijken naar mij met het idee van: waarom doet zij aan het einde van de training nog zo haar best op de 800 meter? Ik vond het een uitdaging om te kijken of ik dan de jongens bij kon houden. Het was een leuke club, maar de meeste leden redeneerden dat het ook vooral ‘gezellig moest blijven’. Omdat ik daar iets te fanatiek voor was, stapte ik over naar een andere vereniging met een heel leuk hardloopteam en een heel bevlogen trainer, Arthur van Dijk. Daar dacht ik: gelukkig, er zijn er meer die net zo gek zijn van hardlopen als ik. In 2012 kreeg ik een scholarship van de Universiteit van Portland, ging in Amerika mijn studie combineren met hardlopen. De echte toppers konden na de middelbare school prof worden, dat zat er voor mij niet in. Ik kwalificeerde me voor enkele grote toernooien op de 3000 en 5000 meter, zoals de Europese Jeugdkampioenschappen, maar liep daarin vaak achterin mee. Toen de kans om naar Amerika te gaan zich voordeed, dacht ik: ik heb zoveel tijd in het hardlopen geïnvesteerd, dit avontuur wil ik aangaan. Ik trainde ’s ochtends en ’s middags met het team en kon tussendoor studeren. Geweldig. Ik heb mijn tijd in Portland zo lang mogelijk gerekt, heb eerst Sociologie en daarna Psychologie gestudeerd, waardoor ik er vijf jaar kon blijven. In 2017 keerde ik terug naar Nederland, ging bij Honoré Hoedt trainen en volgde de opleiding Sustainable Development in Utrecht. Het hardlopen ging goed, totdat ik begin 2018 een achillespeesblessure kreeg die maar op bleef spelen. Mijn toptijd op de 5000 meter was 16 minuten en 6 seconden en ineens moest ik tevreden zijn met tijden die een halve minuut langzamer waren. Daardoor werd het lastig om mezelf te blijven motiveren er vol voor te gaan, en bijvoorbeeld ook ’s avonds in de regen en kou nog de deur uit te gaan om te trainen. Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Anne Luijten is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie blikt zwemfenomeen Ian Thorpe terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

Marathon

Nienke Brinkman: Buitenaards

Nienke Brinkman wilde als hockeyster de top halen, maar dat zat er niet in. Een paar jaar terug ging ze voor haar studie geofysica naar Zwitserland, waar ze de trillingen op planeet Mars onderzocht. In haar vrije tijd ging ze hardlopen en al snel was er een nieuwe ster geboren. Het Nederlands record marathon heeft ze al in bezit. Waar eindigt dit? In aanloop naar de Boston Marathon, waaraan ze op 17 april meedoet, spraken we de 29-jarige hardloopster die gaat als een komeet. “Ik weet ook niet waar het eindigt,” zegt Nienke Brinkman bijna verontschuldigend. De 29-jarige marathonloopster is begonnen aan een ontdekkingsreis waarvan ze zelf de eindbestemming niet weet, geeft ze aan. Bijna dagelijks verbaast ze zich. “Ik word wakker met een glimlach, denk vaak: wat een tof leven heb ik. Ik hoef alleen maar lekker te hardlopen, verder niks. Wat een luxe is dat. Het is net of ik in een droom leef. Het is toch heel gek om te zeggen dat hardlopen mijn baan is? Ik kan er maar niet aan wennen. Zo gaaf wat ik allemaal meemaak.” Hockey & Mars Nienke is een hardloopsensatie, maar lange tijd draaide veel om hockey in huize Brinkman in Leiderdorp. Haar ouders, oudere zus Noor en jongere zus Sant hockeyden ook. Nienke hoopte als hockeyster de top te halen, net als neef Jasper Brinkman, die uitkomt voor landskampioen Bloemendaal en het Nederlands team. “Jasper was altijd al degene die de meeste kans had om de top te halen met hockey. Toen ik merkte dat dat er voor mij niet inzat, ben ik meer voor mijn studie gegaan. In 2018 ben ik aan mijn PhD begonnen.” Nienke volgde een opleiding geofysica, deed in Zürich onderzoek naar bodemtrillingen op de planeet Mars. “Op mijn zestiende hebben we vanwege het werk van mijn vader een jaar in Indonesië gewoond. Daar hebben ze veel actieve vulkanen, waaronder de beroemde Krakatau. Ik vond die vulkanen heel interessant, daarom ben ik geofysica gaan studeren. Voor mijn masterthesis ben ik onderzoek gaan doen naar bevingen op Mars. Het is seismologie, maar in plaats van onderzoek naar aardbevingen deden we onderzoek naar bevingen op Mars. Een Marslander stuurt continu data door naar de aarde en met behulp van die informatie onderzochten we wat er binnen in de planeet zit.” In haar vrije tijd heeft ze nog even gehockeyd in Zwitserland, maar dat team vond ze niet goed genoeg. Om stoom af te blazen ging Nienke fietsen, naar de gym en hardlopen. Ze sloot zich in 2019 aan bij een loopgroepje van de universiteit. “Het begon met een keertje in de week meedoen met de hardloopgroep. Doordat ik altijd al met sporten bezig ben geweest, heb ik onbewust een basis opgebouwd die me goed van pas kwam tijdens het hardlopen. Ik wist ook al dat ik een aardige loper was. Met hockey hadden we geregeld een piepjestest, die deed ik net zo goed als de mannen. Ik was als hockeyster een middenvelder die kon blijven gaan.” Bij het loopgroepje werd Benjamin Ueltschi haar trainer. Nienke vond hardlopen heerlijk, ook omdat ze snel progressie maakte. Ze zag dat Benjamin ook op andere dagen trainingen gaf, besloot daarom vaker haar neus op de atletiekbaan te laten zien. “Ons loopgroepje bestond vaak uit alleen mannen. Ze waren heel fanatiek en ik vond het leuk om hen uit te dagen. Toen ze zagen dat ik snel beter werd, werden ze nog fanatieker. Tijdens de pandemie ontstond het idee om mee te doen aan de marathon van Amsterdam.” Hardlopen groeide al snel uit tot een flink uit de hand gelopen hobby, erkent Nienke. “De rondjes die ik liep, werden steeds langer. En daardoor werd ik steeds vermoeider en was ik op mijn werk voor mijn gevoel toch iets minder efficiënt. Ik voelde me best een beetje schuldig tegenover mijn baas.” Begin 2020 kreeg Europa te maken met de coronapandemie. Voor Nienke, die in die periode veel thuiswerkte, werd hardlopen een nog grotere uitlaatklep. Omdat de marathon van Amsterdam, waar ze voor trainde, niet doorging, besloot ze met haar hardloopgroep maar zelf een marathon te organiseren. Haar doel: onder de drie uur lopen. “Ik klokte een tijd van 2 uur en 39 minuten... Ik was zo verbaasd, ging meteen kijken wat die tijd inhield en ontdekte dat mijn tijd goed genoeg was voor Amerikaanse atleten om mee te mogen doen aan de trials voor de Spelen. Toen ik dat zag, ben ik het nog serieuzer aan gaan pakken.” Sterker, ze had in haar hoofd een poging te wagen zich te kwalificeren voor de Spelen in Tokio. Ze wilde dat doen tijdens een marathon georganiseerd in Belp, vlakbij Bern. Door een ontsteking aan haar enkel moest ze afzeggen. “Ik baalde zo dat mijn coach zei: ‘Ga dan laten zien wat je kunt in Zermatt.’” De Zermatt-Marathon is niet zomaar een marathon. In de race over iets meer dan 42 kilometer worden ook nog eens 1800 hoogtemeters bedwongen. Een hoogte van bijna 2600 meter boven zeeniveau wordt bereikt. Vooral trailrunners doen mee aan de marathon rond de Zwitserse wintersportplaats. Trailrunning is off-road hardlopen door de vrije natuur en dus ook door de bergen. “Ik won in juli 2021 in Zermatt, terwijl niemand wist wie ik was. Ik haalde onderweg ook de organisator van de Sierre-Zinal in. Hij kwam na afloop meteen naar me toe en nodigde me uit om mee te doen aan zijn wedstrijd.” Sierre-Zinal is een wedstrijd van 31 kilometer die gaat over een parkoers dat wordt omringd door vijf Zwitserse bergen van meer dan 2200 meter hoogte. Het geldt als het summum op het gebied van trailrunning en de wedstrijd maakt deel uit van de Golden Trail Series, de wereldbekerwedstrijden trailrunning. Nienke finishte in augustus 2021 als tweede bij de vrouwen. “Ik kreeg meteen een sponsoraanbieding van Salomon. En ik kreeg de vraag of ik mee wilde doen aan de andere wedstrijden van de Golden Trail Series. Ik vond het een lastige keuze, wilde eigenlijk toewerken naar de marathon van Amsterdam, maar heb uiteindelijk besloten om de Golden Trail Series af te maken. Ik finishte uiteindelijk als tweede vrouw overall.” Nienke merkte in 2021 dat de combinatie sport en werken echt te veel werd. “Ik ben naar mijn baas gestapt en hij vroeg: ‘Wat wil je zelf?’ Ik stelde voor om veertig procent minder te werken, waardoor ik wat langer zou doen over mijn PhD. Daar stemde hij mee in. In plaats van drieënhalf jaar heb ik er vier jaar over gedaan om mijn PhD te halen.” Doctor of Science Nienke viel op door haar resultaten als trailrunner en kreeg steeds vaker de vraag wat ze zou kunnen laten zien in een normale marathon. “Daar was ik zelf ook steeds benieuwder naar, daarom heb ik me ingeschreven voor de marathon van Valencia. Mijn doel vooraf was om de marathon in 2 uur en 30 minuten te lopen. Ik had het idee dat ik goed genoeg was om de EK-limiet te lopen. Ik was er ook al mee bezig hoe mensen zouden reageren als ineens iemand van wie ze nog nooit hadden gehoord de limiet liep.” Op 5 december 2021 finishte ze haar eerste ‘echte’ marathon in 2.26.34; de derde tijd ooit door een Nederlandse atlete gelopen en goed voor een EK- en WK-limiet. “Na die marathon van Valencia was alles anders, het leek of ik een andere wereld binnenstapte.” Het verhaal van het meisje dat op haar 28ste ‘zomaar’ de EK-limiet liep, werd breed uitgemeten in de media. Er kwam heel veel op Nienke af. Anderhalf uur na de marathon hing Youri Verbaas, atletenmanager van Global Sports Communication, al aan de telefoon. “Hij vroeg of ik bij het NN Running Team wilde komen... Ik had pas mijn eerste echte marathon gelopen en werd al gevraagd om bij het team te komen waarvoor de allerbeste marathonlopers van de wereld uitkomen. Ik was beduusd, dacht aan een grap. Maar ik zei natuurlijk wel meteen ‘ja’. Al heel snel bleek dat het geen grap was.” Nienke heeft bij het NN Running Team onder anderen wereldrecordhouder Eliud Kipchoge, de beste marathonloper ooit uit Kenia, en Abdi Nageeye, namens Nederland winnaar van olympisch zilver in Tokio, als ploeggenoten. “Toch bizar?” Als lid van een professioneel marathonteam blijft ze zich stormachtig ontwikkelen. “Voordat ik bij het NN Running Team kwam, was ik altijd mijn geld aan het verdelen. Welk bedrag moest ik opzijleggen voor nieuwe schoenen? Ineens kreeg ik ze gratis en hoefde ik voor veel dingen niet meer te betalen. Alles was ineens geregeld, voor vragen kon ik bij iedereen terecht. Ze regelen trainingskampen, diëtisten, fysiotherapeuten, mediamomenten; alles. Ik vond het in het begin best ongemakkelijk dat alles voor me werd geregeld. Ik voelde me een verwend kind. Soms voelde ik me bezwaard, dacht ik: dat hoeft een ander toch niet voor me te doen, dat kan ik best zelf. Maar ik weet tegelijkertijd dat dit helpt om het maximale uit mezelf te halen.” In het shirt van het NN Running Team ging ze op 10 april 2022 van start in de marathon van Rotterdam. Omringd door twee hazen zwaaide ze onderweg naar familie en vrienden langs de kant. Ze keek ondertussen haar ogen uit. “Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen? Wel leuk, hoor.” Toen het werk van de gangmakers er na 35 kilometer op zat, versnelde Nienke. Ze haalde twee vrouwen in en kwam als tweede over de streep op de Coolsingel in een tijd van 2.22.51. Alleen de Ethiopische Haven Hailu bleek sneller, het gat bedroeg vijftig tellen. 'Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen?' Nienke verbeterde het negentien jaar oude nationaal record van Lornah Kiplagat met liefst 52 seconden en haar persoonlijk record met bijna vier minuten. “Die dag klopte alles. Ik had twee hazen en liep echt op hun hielen omdat ik wilde dat ze net iets sneller gingen. Tegelijkertijd dacht ik: als ik sneller wil, kan ik mijn energie ook sparen voor later in de marathon. Ik ben blij dat ik het zo heb aangepakt, was heel relaxed. Ik was zo blij dat ik nog kon versnellen, vond ik ook heel leuk om te doen. De laatste twee kilometer heb ik zo ongeveer gesprint. Kwam ook doordat ik echt werd gedragen door het publiek. Lastig te zeggen of ik nog harder kon.” Ze is even stil, zegt dan: “Misschien wel, ja.” De marathon van Rotterdam werd een Nederlands feestje, met Abdi Nageeye als winnaar bij de mannen en Nienke als nummer twee bij de vrouwen. De telefoon stond roodgloeiend na afloop, tv-programma’s waren geïnteresseerd in het ‘sprookje’ van Nienke. “Ik heb mijn baas in Zwitserland gebeld en gezegd dat het echt even geen zin had om te werken. Er kwam zoveel op me af. Hij begreep dat gelukkig. Ik kon een week vakantie opnemen waarin ik ook media-optredens kon doen.” Ze kan zich wel voorstellen dat media haar verhaal bijzonder vinden. “Maar soms wordt er gedaan alsof ik nog maar twee jaar aan het hardlopen ben. Dat is gewoon niet waar. Ik sport al mijn hele leven. Ik probeer dat altijd te zeggen, maar die opmerking wordt toch altijd een beetje genegeerd. Dat past niet in het plaatje, denk ik. Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen.” Als toetje liep Nienke anderhalve maand na Rotterdam de Zegama-Aizkorri, een marathon door de bergen in Baskenland. Ze won de 42 kilometer en 195 meter met 2700 hoogtemeters in 4.16.43, een verbetering van het parkoersrecord met twintig minuten. Geregeld krijgt ze de vraag of een gewone marathon voor haar een ‘makkie’ is, omdat ze ook aan trailrunning doet. “Nee, een gewone marathon loop ik niet met twee vingers in mijn neus, hoor. Trailrunning doe je niet op één snelheid doordat de ondergrond vaak niet vlak is. In periodes dat ik veel aan trailrunning doe, verlies ik wat van mijn snelheid. Tegelijkertijd word ik er wel weer heel sterk van. Het helpt me dus zeker. En andersom ook. Als ik veel op de weg heb gelopen, is mijn basissnelheid hoog. Die snelheid kan ik dan weer meenemen als ik aan trailrunning doe.” Na de overwinning in Baskenland ging de focus op haar werk en het binnenhalen van haar PhD. Ze liet daarom afgelopen juli het WK in Eugene schieten. Bij de EK atletiek in München, in augustus, ging ze wel van start. Opnieuw schreef ze historie. Haar bronzen plak betekende de eerste EK-medaille op de marathon voor een Nederlandse vrouw. De periode dat ze haar tijd moest verdelen tussen hardlopen en werken, is nu voorbij. Nienke behaalde haar PhD, gaat tegenwoordig door het leven als doctor of Science. “Ik heb echt geluk gehad met een baas die zo begripvol was. Hij stemde toe dat ik mee kon op trainingskamp. In periodes dat er geen wedstrijden waren, kon ik wat meer werken om het in te halen. Geen idee hoe het was gelopen als hij er anders in had gestaan.” Leergierig & nieuwsgierig Veel marathonlopers kiezen Kenia of Ethiopië als uitvalsbasis, Nienke niet. “Ik heb nu geen baan meer waarvoor ik in Zwitserland moet zijn. Toch wil ik mijn basis daar houden.” Never change a winning team. Benjamin Ueltschi blijft de trainer van Nienke. “Ben begeleidt me heel intensief, past alles aan op mijn wensen. Hij zoekt ook atleten aan wie ik me op kan trekken tijdens trainingen. Ik ben heel erg leergierig, ben iemand die altijd meer wil. Omdat ik dat leuk vind, niet omdat het moet van mezelf. Ik ben ook erg nieuwsgierig, stel heel veel vragen aan mijn coach. We zijn ook vaak aan het meten en ik pak altijd meteen de andere data erbij om te kunnen vergelijken. Voorheen kon ik balen als mijn waardes minder waren dan ervoor. Nu lukt het me beter om dat te accepteren. Ik kan niet altijd op het niveau zitten van vlak voor een marathon.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen' Nienke is nu dus fulltime hardloopster. “Alle dingen die mij stress op zouden kunnen leveren, zijn weg. Ik heb geen baan meer. Nou ja, hardlopen is nu mijn werk... Ik ben heel flexibel, kan overal naartoe. Ik hoef niet meer te overleggen met mijn baas als ik ergens heen wil. We gaan bekijken wat voor effect het op mij heeft als ik me volledig op het hardlopen concentreer. Ik kan de tijd nemen om te herstellen van inspanningen. Voorheen had ik best vaak haast. Even snel eten, geen tijd om te rusten, meteen weer door met werken. En als over een tijdje blijkt dat ik me erg verveel, kan ik er altijd nog iets anders bij gaan doen. Ik wil het eerst even aankijken, kan er altijd nog een baan naast nemen.” Er is nog iets wat haar in Zürich houdt: de liefde. “Mijn vriend Lars en ik wonen samen, hij heeft een baan daar. Hij is Nederlander en is aan de universiteit gebonden. Ik heb hem daar ook ontmoet. Hij probeert zijn PhD in september 2023 af te ronden en kan daarna blijven voor een Postdoc. Lars vindt het heel leuk wat ik doe en is zelf ook begonnen met hardlopen. Hij is flexibel met zijn werk, kan vaak met me mee.” Boston & Parijs Ze heeft in korte tijd naam gemaakt. Tegenstanders houden rekening met haar. “Ik ben normaal iemand die in de schaduw bivakkeert. Ik vond het lekker dat niemand naar me keek, dan kon ik mijn eigen ding doen zonder dat iemand iets van me verwachtte. Nu moet ik er wel aan wennen dat ik bij het EK vooraan mocht starten en dat mijn naam om werd geroepen. Iedereen weet ineens wie ik ben. Best spannend.” De verwachtingen zullen voortaan ook anders zijn als ze aan de start verschijnt. “Die druk begin ik wel te voelen. Ik ben bezig om dat een plek te geven, omdat die druk me ook kan gaan belemmeren. Ik heb zelf nooit aan winnen gedacht als ik ergens aan de start stond. Laat staan dat andere mensen dat van me verwachtten. Ik moet uitschakelen wat mensen over me zeggen en van me denken.” In 2023 hoopt Nienke weer een sprongetje te maken. Op 17 april wacht weer een mooie uitdaging, op die dag zal ze meedoen aan de Boston Marathon, een van de zes World Marathon Majors. In de voorbereiding won ze de CPC Loop, de halve marathon liep ze in 1.07.44, drie minuten sneller dan haar oude toptijd. “Boston is de eerste major die ik ga lopen,” zegt ze stralend. “Het parkoers bij de Boston Marathon gaat op en af, dat vind ik geweldig met mijn achtergrond als trailrunner. De tijd die ik loop is niet zo belangrijk. Later in het jaar wil ik een marathon gaan lopen waarbij ik meer voor een snelle tijd ga. Ik ga nu vooral kijken hoe ik me verhoud tot alle toppers die daar van start gaan.” De Olympische Spelen in Parijs van volgend jaar zitten ook al in haar hoofd. Dit jaar wil ze de olympische limiet lopen, voor vrouwen gesteld op 2.26.50. “Parijs is het grote doel voor de komende periode. Hardlopen op de weg staat de komende tijd echt op één. Ik wil het wel blijven combineren met trailrunning, daar word ik ook weer beter van op de weg, maar ik mag niet te veel risico lopen. Onlangs gleed ik uit tijdens trailrunning en brak ik mijn pols. Na die val twijfelde ik even of ik daarmee door moest gaan. Ik heb besloten de meest technische races over te slaan. Races waarin flink geklommen wordt, vind ik het leukst en daarin maak ik minder kans op een val. Trailrunning is voor mij ook een fijne afwisseling, even het hoofd leegmaken.” 'De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde' Vraag is natuurlijk hoeveel sneller ze nog kan dan haar persoonlijk record van 2.22.51. “Ik heb natuurlijk wel tijden in mijn hoofd die ik wil lopen,” zegt ze zonder die tijden te verklappen. “Bij de WK atletiek liepen de toppers 2 uur en 17 minuten, voor zo’n tijd ben ik denk ik nog niet klaar. Ik wil eigenlijk ook niet te veel bezig zijn met een bepaalde tijd halen. Ik ben nog niet zo lang bezig met hardlopen, mag geen stappen overslaan en moet vertrouwen op het proces. Natuurlijk denk ik ook dat ik nog stappen kan maken. Zeker nu ik geen andere baan meer heb, moet dat mogelijk kunnen zijn. Hoe gaat het als ik meer hersteltijd heb? Hoe gaat mijn lichaam daarop reageren? Ga ik sneller herstellen, waardoor ik harder kan trainen? Afwachten. Ik weet wel al dat ik het op een heel slimme manier wil doen, want ik wil dit nog lang blijven doen.” En als over een aantal jaren haar hardloopcarrière eindigt, dan heeft ze ook al ideeën wat ze wil doen. “Ik zou graag voor een sporthorlogemerk willen werken. Of voor de European Space Agency, ESA.” En als de kans zich voordoet om ooit naar Mars te kunnen? “Lastig,” lacht Nienke, “toen de ESA een tijdje terug een oproep deed om astronauten te werven voor reizen naar de maan, heb ik me opgegeven. Ik ben niet gekozen, tijdens de sollicitatieprocedure werd ik al snel afgewezen. Die astronautentraining leek me zo mooi. De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik verder ook niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde.” Helden Magazine 66 Het verhaal van Nienke Brinkman komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Nienke Brinkman wilde als hockeyster de top halen, maar dat zat er niet in. Een paar jaar terug ging ze voor haar studie geofysica naar Zwitserland, waar ze de trillingen op planeet Mars onderzocht. In haar vrije tijd ging ze hardlopen en al snel was er een nieuwe ster geboren. Het Nederlands record marathon heeft ze al in bezit. Waar eindigt dit? In aanloop naar de Boston Marathon, waaraan ze op 17 april meedoet, spraken we de 29-jarige hardloopster die gaat als een komeet. “Ik weet ook niet waar het eindigt,” zegt Nienke Brinkman bijna verontschuldigend. De 29-jarige marathonloopster is begonnen aan een ontdekkingsreis waarvan ze zelf de eindbestemming niet weet, geeft ze aan. Bijna dagelijks verbaast ze zich. “Ik word wakker met een glimlach, denk vaak: wat een tof leven heb ik. Ik hoef alleen maar lekker te hardlopen, verder niks. Wat een luxe is dat. Het is net of ik in een droom leef. Het is toch heel gek om te zeggen dat hardlopen mijn baan is? Ik kan er maar niet aan wennen. Zo gaaf wat ik allemaal meemaak.” Hockey & Mars Nienke is een hardloopsensatie, maar lange tijd draaide veel om hockey in huize Brinkman in Leiderdorp. Haar ouders, oudere zus Noor en jongere zus Sant hockeyden ook. Nienke hoopte als hockeyster de top te halen, net als neef Jasper Brinkman, die uitkomt voor landskampioen Bloemendaal en het Nederlands team. “Jasper was altijd al degene die de meeste kans had om de top te halen met hockey. Toen ik merkte dat dat er voor mij niet inzat, ben ik meer voor mijn studie gegaan. In 2018 ben ik aan mijn PhD begonnen.” Nienke volgde een opleiding geofysica, deed in Zürich onderzoek naar bodemtrillingen op de planeet Mars. “Op mijn zestiende hebben we vanwege het werk van mijn vader een jaar in Indonesië gewoond. Daar hebben ze veel actieve vulkanen, waaronder de beroemde Krakatau. Ik vond die vulkanen heel interessant, daarom ben ik geofysica gaan studeren. Voor mijn masterthesis ben ik onderzoek gaan doen naar bevingen op Mars. Het is seismologie, maar in plaats van onderzoek naar aardbevingen deden we onderzoek naar bevingen op Mars. Een Marslander stuurt continu data door naar de aarde en met behulp van die informatie onderzochten we wat er binnen in de planeet zit.” In haar vrije tijd heeft ze nog even gehockeyd in Zwitserland, maar dat team vond ze niet goed genoeg. Om stoom af te blazen ging Nienke fietsen, naar de gym en hardlopen. Ze sloot zich in 2019 aan bij een loopgroepje van de universiteit. “Het begon met een keertje in de week meedoen met de hardloopgroep. Doordat ik altijd al met sporten bezig ben geweest, heb ik onbewust een basis opgebouwd die me goed van pas kwam tijdens het hardlopen. Ik wist ook al dat ik een aardige loper was. Met hockey hadden we geregeld een piepjestest, die deed ik net zo goed als de mannen. Ik was als hockeyster een middenvelder die kon blijven gaan.” Bij het loopgroepje werd Benjamin Ueltschi haar trainer. Nienke vond hardlopen heerlijk, ook omdat ze snel progressie maakte. Ze zag dat Benjamin ook op andere dagen trainingen gaf, besloot daarom vaker haar neus op de atletiekbaan te laten zien. “Ons loopgroepje bestond vaak uit alleen mannen. Ze waren heel fanatiek en ik vond het leuk om hen uit te dagen. Toen ze zagen dat ik snel beter werd, werden ze nog fanatieker. Tijdens de pandemie ontstond het idee om mee te doen aan de marathon van Amsterdam.” Hardlopen groeide al snel uit tot een flink uit de hand gelopen hobby, erkent Nienke. “De rondjes die ik liep, werden steeds langer. En daardoor werd ik steeds vermoeider en was ik op mijn werk voor mijn gevoel toch iets minder efficiënt. Ik voelde me best een beetje schuldig tegenover mijn baas.” Begin 2020 kreeg Europa te maken met de coronapandemie. Voor Nienke, die in die periode veel thuiswerkte, werd hardlopen een nog grotere uitlaatklep. Omdat de marathon van Amsterdam, waar ze voor trainde, niet doorging, besloot ze met haar hardloopgroep maar zelf een marathon te organiseren. Haar doel: onder de drie uur lopen. “Ik klokte een tijd van 2 uur en 39 minuten... Ik was zo verbaasd, ging meteen kijken wat die tijd inhield en ontdekte dat mijn tijd goed genoeg was voor Amerikaanse atleten om mee te mogen doen aan de trials voor de Spelen. Toen ik dat zag, ben ik het nog serieuzer aan gaan pakken.” Sterker, ze had in haar hoofd een poging te wagen zich te kwalificeren voor de Spelen in Tokio. Ze wilde dat doen tijdens een marathon georganiseerd in Belp, vlakbij Bern. Door een ontsteking aan haar enkel moest ze afzeggen. “Ik baalde zo dat mijn coach zei: ‘Ga dan laten zien wat je kunt in Zermatt.’” De Zermatt-Marathon is niet zomaar een marathon. In de race over iets meer dan 42 kilometer worden ook nog eens 1800 hoogtemeters bedwongen. Een hoogte van bijna 2600 meter boven zeeniveau wordt bereikt. Vooral trailrunners doen mee aan de marathon rond de Zwitserse wintersportplaats. Trailrunning is off-road hardlopen door de vrije natuur en dus ook door de bergen. “Ik won in juli 2021 in Zermatt, terwijl niemand wist wie ik was. Ik haalde onderweg ook de organisator van de Sierre-Zinal in. Hij kwam na afloop meteen naar me toe en nodigde me uit om mee te doen aan zijn wedstrijd.” Sierre-Zinal is een wedstrijd van 31 kilometer die gaat over een parkoers dat wordt omringd door vijf Zwitserse bergen van meer dan 2200 meter hoogte. Het geldt als het summum op het gebied van trailrunning en de wedstrijd maakt deel uit van de Golden Trail Series, de wereldbekerwedstrijden trailrunning. Nienke finishte in augustus 2021 als tweede bij de vrouwen. “Ik kreeg meteen een sponsoraanbieding van Salomon. En ik kreeg de vraag of ik mee wilde doen aan de andere wedstrijden van de Golden Trail Series. Ik vond het een lastige keuze, wilde eigenlijk toewerken naar de marathon van Amsterdam, maar heb uiteindelijk besloten om de Golden Trail Series af te maken. Ik finishte uiteindelijk als tweede vrouw overall.” Nienke merkte in 2021 dat de combinatie sport en werken echt te veel werd. “Ik ben naar mijn baas gestapt en hij vroeg: ‘Wat wil je zelf?’ Ik stelde voor om veertig procent minder te werken, waardoor ik wat langer zou doen over mijn PhD. Daar stemde hij mee in. In plaats van drieënhalf jaar heb ik er vier jaar over gedaan om mijn PhD te halen.” Doctor of Science Nienke viel op door haar resultaten als trailrunner en kreeg steeds vaker de vraag wat ze zou kunnen laten zien in een normale marathon. “Daar was ik zelf ook steeds benieuwder naar, daarom heb ik me ingeschreven voor de marathon van Valencia. Mijn doel vooraf was om de marathon in 2 uur en 30 minuten te lopen. Ik had het idee dat ik goed genoeg was om de EK-limiet te lopen. Ik was er ook al mee bezig hoe mensen zouden reageren als ineens iemand van wie ze nog nooit hadden gehoord de limiet liep.” Op 5 december 2021 finishte ze haar eerste ‘echte’ marathon in 2.26.34; de derde tijd ooit door een Nederlandse atlete gelopen en goed voor een EK- en WK-limiet. “Na die marathon van Valencia was alles anders, het leek of ik een andere wereld binnenstapte.” Het verhaal van het meisje dat op haar 28ste ‘zomaar’ de EK-limiet liep, werd breed uitgemeten in de media. Er kwam heel veel op Nienke af. Anderhalf uur na de marathon hing Youri Verbaas, atletenmanager van Global Sports Communication, al aan de telefoon. “Hij vroeg of ik bij het NN Running Team wilde komen... Ik had pas mijn eerste echte marathon gelopen en werd al gevraagd om bij het team te komen waarvoor de allerbeste marathonlopers van de wereld uitkomen. Ik was beduusd, dacht aan een grap. Maar ik zei natuurlijk wel meteen ‘ja’. Al heel snel bleek dat het geen grap was.” Nienke heeft bij het NN Running Team onder anderen wereldrecordhouder Eliud Kipchoge, de beste marathonloper ooit uit Kenia, en Abdi Nageeye, namens Nederland winnaar van olympisch zilver in Tokio, als ploeggenoten. “Toch bizar?” Als lid van een professioneel marathonteam blijft ze zich stormachtig ontwikkelen. “Voordat ik bij het NN Running Team kwam, was ik altijd mijn geld aan het verdelen. Welk bedrag moest ik opzijleggen voor nieuwe schoenen? Ineens kreeg ik ze gratis en hoefde ik voor veel dingen niet meer te betalen. Alles was ineens geregeld, voor vragen kon ik bij iedereen terecht. Ze regelen trainingskampen, diëtisten, fysiotherapeuten, mediamomenten; alles. Ik vond het in het begin best ongemakkelijk dat alles voor me werd geregeld. Ik voelde me een verwend kind. Soms voelde ik me bezwaard, dacht ik: dat hoeft een ander toch niet voor me te doen, dat kan ik best zelf. Maar ik weet tegelijkertijd dat dit helpt om het maximale uit mezelf te halen.” In het shirt van het NN Running Team ging ze op 10 april 2022 van start in de marathon van Rotterdam. Omringd door twee hazen zwaaide ze onderweg naar familie en vrienden langs de kant. Ze keek ondertussen haar ogen uit. “Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen? Wel leuk, hoor.” Toen het werk van de gangmakers er na 35 kilometer op zat, versnelde Nienke. Ze haalde twee vrouwen in en kwam als tweede over de streep op de Coolsingel in een tijd van 2.22.51. Alleen de Ethiopische Haven Hailu bleek sneller, het gat bedroeg vijftig tellen. 'Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen?' Nienke verbeterde het negentien jaar oude nationaal record van Lornah Kiplagat met liefst 52 seconden en haar persoonlijk record met bijna vier minuten. “Die dag klopte alles. Ik had twee hazen en liep echt op hun hielen omdat ik wilde dat ze net iets sneller gingen. Tegelijkertijd dacht ik: als ik sneller wil, kan ik mijn energie ook sparen voor later in de marathon. Ik ben blij dat ik het zo heb aangepakt, was heel relaxed. Ik was zo blij dat ik nog kon versnellen, vond ik ook heel leuk om te doen. De laatste twee kilometer heb ik zo ongeveer gesprint. Kwam ook doordat ik echt werd gedragen door het publiek. Lastig te zeggen of ik nog harder kon.” Ze is even stil, zegt dan: “Misschien wel, ja.” De marathon van Rotterdam werd een Nederlands feestje, met Abdi Nageeye als winnaar bij de mannen en Nienke als nummer twee bij de vrouwen. De telefoon stond roodgloeiend na afloop, tv-programma’s waren geïnteresseerd in het ‘sprookje’ van Nienke. “Ik heb mijn baas in Zwitserland gebeld en gezegd dat het echt even geen zin had om te werken. Er kwam zoveel op me af. Hij begreep dat gelukkig. Ik kon een week vakantie opnemen waarin ik ook media-optredens kon doen.” Ze kan zich wel voorstellen dat media haar verhaal bijzonder vinden. “Maar soms wordt er gedaan alsof ik nog maar twee jaar aan het hardlopen ben. Dat is gewoon niet waar. Ik sport al mijn hele leven. Ik probeer dat altijd te zeggen, maar die opmerking wordt toch altijd een beetje genegeerd. Dat past niet in het plaatje, denk ik. Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen.” Als toetje liep Nienke anderhalve maand na Rotterdam de Zegama-Aizkorri, een marathon door de bergen in Baskenland. Ze won de 42 kilometer en 195 meter met 2700 hoogtemeters in 4.16.43, een verbetering van het parkoersrecord met twintig minuten. Geregeld krijgt ze de vraag of een gewone marathon voor haar een ‘makkie’ is, omdat ze ook aan trailrunning doet. “Nee, een gewone marathon loop ik niet met twee vingers in mijn neus, hoor. Trailrunning doe je niet op één snelheid doordat de ondergrond vaak niet vlak is. In periodes dat ik veel aan trailrunning doe, verlies ik wat van mijn snelheid. Tegelijkertijd word ik er wel weer heel sterk van. Het helpt me dus zeker. En andersom ook. Als ik veel op de weg heb gelopen, is mijn basissnelheid hoog. Die snelheid kan ik dan weer meenemen als ik aan trailrunning doe.” Na de overwinning in Baskenland ging de focus op haar werk en het binnenhalen van haar PhD. Ze liet daarom afgelopen juli het WK in Eugene schieten. Bij de EK atletiek in München, in augustus, ging ze wel van start. Opnieuw schreef ze historie. Haar bronzen plak betekende de eerste EK-medaille op de marathon voor een Nederlandse vrouw. De periode dat ze haar tijd moest verdelen tussen hardlopen en werken, is nu voorbij. Nienke behaalde haar PhD, gaat tegenwoordig door het leven als doctor of Science. “Ik heb echt geluk gehad met een baas die zo begripvol was. Hij stemde toe dat ik mee kon op trainingskamp. In periodes dat er geen wedstrijden waren, kon ik wat meer werken om het in te halen. Geen idee hoe het was gelopen als hij er anders in had gestaan.” Leergierig & nieuwsgierig Veel marathonlopers kiezen Kenia of Ethiopië als uitvalsbasis, Nienke niet. “Ik heb nu geen baan meer waarvoor ik in Zwitserland moet zijn. Toch wil ik mijn basis daar houden.” Never change a winning team. Benjamin Ueltschi blijft de trainer van Nienke. “Ben begeleidt me heel intensief, past alles aan op mijn wensen. Hij zoekt ook atleten aan wie ik me op kan trekken tijdens trainingen. Ik ben heel erg leergierig, ben iemand die altijd meer wil. Omdat ik dat leuk vind, niet omdat het moet van mezelf. Ik ben ook erg nieuwsgierig, stel heel veel vragen aan mijn coach. We zijn ook vaak aan het meten en ik pak altijd meteen de andere data erbij om te kunnen vergelijken. Voorheen kon ik balen als mijn waardes minder waren dan ervoor. Nu lukt het me beter om dat te accepteren. Ik kan niet altijd op het niveau zitten van vlak voor een marathon.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen' Nienke is nu dus fulltime hardloopster. “Alle dingen die mij stress op zouden kunnen leveren, zijn weg. Ik heb geen baan meer. Nou ja, hardlopen is nu mijn werk... Ik ben heel flexibel, kan overal naartoe. Ik hoef niet meer te overleggen met mijn baas als ik ergens heen wil. We gaan bekijken wat voor effect het op mij heeft als ik me volledig op het hardlopen concentreer. Ik kan de tijd nemen om te herstellen van inspanningen. Voorheen had ik best vaak haast. Even snel eten, geen tijd om te rusten, meteen weer door met werken. En als over een tijdje blijkt dat ik me erg verveel, kan ik er altijd nog iets anders bij gaan doen. Ik wil het eerst even aankijken, kan er altijd nog een baan naast nemen.” Er is nog iets wat haar in Zürich houdt: de liefde. “Mijn vriend Lars en ik wonen samen, hij heeft een baan daar. Hij is Nederlander en is aan de universiteit gebonden. Ik heb hem daar ook ontmoet. Hij probeert zijn PhD in september 2023 af te ronden en kan daarna blijven voor een Postdoc. Lars vindt het heel leuk wat ik doe en is zelf ook begonnen met hardlopen. Hij is flexibel met zijn werk, kan vaak met me mee.” Boston & Parijs Ze heeft in korte tijd naam gemaakt. Tegenstanders houden rekening met haar. “Ik ben normaal iemand die in de schaduw bivakkeert. Ik vond het lekker dat niemand naar me keek, dan kon ik mijn eigen ding doen zonder dat iemand iets van me verwachtte. Nu moet ik er wel aan wennen dat ik bij het EK vooraan mocht starten en dat mijn naam om werd geroepen. Iedereen weet ineens wie ik ben. Best spannend.” De verwachtingen zullen voortaan ook anders zijn als ze aan de start verschijnt. “Die druk begin ik wel te voelen. Ik ben bezig om dat een plek te geven, omdat die druk me ook kan gaan belemmeren. Ik heb zelf nooit aan winnen gedacht als ik ergens aan de start stond. Laat staan dat andere mensen dat van me verwachtten. Ik moet uitschakelen wat mensen over me zeggen en van me denken.” In 2023 hoopt Nienke weer een sprongetje te maken. Op 17 april wacht weer een mooie uitdaging, op die dag zal ze meedoen aan de Boston Marathon, een van de zes World Marathon Majors. In de voorbereiding won ze de CPC Loop, de halve marathon liep ze in 1.07.44, drie minuten sneller dan haar oude toptijd. “Boston is de eerste major die ik ga lopen,” zegt ze stralend. “Het parkoers bij de Boston Marathon gaat op en af, dat vind ik geweldig met mijn achtergrond als trailrunner. De tijd die ik loop is niet zo belangrijk. Later in het jaar wil ik een marathon gaan lopen waarbij ik meer voor een snelle tijd ga. Ik ga nu vooral kijken hoe ik me verhoud tot alle toppers die daar van start gaan.” De Olympische Spelen in Parijs van volgend jaar zitten ook al in haar hoofd. Dit jaar wil ze de olympische limiet lopen, voor vrouwen gesteld op 2.26.50. “Parijs is het grote doel voor de komende periode. Hardlopen op de weg staat de komende tijd echt op één. Ik wil het wel blijven combineren met trailrunning, daar word ik ook weer beter van op de weg, maar ik mag niet te veel risico lopen. Onlangs gleed ik uit tijdens trailrunning en brak ik mijn pols. Na die val twijfelde ik even of ik daarmee door moest gaan. Ik heb besloten de meest technische races over te slaan. Races waarin flink geklommen wordt, vind ik het leukst en daarin maak ik minder kans op een val. Trailrunning is voor mij ook een fijne afwisseling, even het hoofd leegmaken.” 'De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde' Vraag is natuurlijk hoeveel sneller ze nog kan dan haar persoonlijk record van 2.22.51. “Ik heb natuurlijk wel tijden in mijn hoofd die ik wil lopen,” zegt ze zonder die tijden te verklappen. “Bij de WK atletiek liepen de toppers 2 uur en 17 minuten, voor zo’n tijd ben ik denk ik nog niet klaar. Ik wil eigenlijk ook niet te veel bezig zijn met een bepaalde tijd halen. Ik ben nog niet zo lang bezig met hardlopen, mag geen stappen overslaan en moet vertrouwen op het proces. Natuurlijk denk ik ook dat ik nog stappen kan maken. Zeker nu ik geen andere baan meer heb, moet dat mogelijk kunnen zijn. Hoe gaat het als ik meer hersteltijd heb? Hoe gaat mijn lichaam daarop reageren? Ga ik sneller herstellen, waardoor ik harder kan trainen? Afwachten. Ik weet wel al dat ik het op een heel slimme manier wil doen, want ik wil dit nog lang blijven doen.” En als over een aantal jaren haar hardloopcarrière eindigt, dan heeft ze ook al ideeën wat ze wil doen. “Ik zou graag voor een sporthorlogemerk willen werken. Of voor de European Space Agency, ESA.” En als de kans zich voordoet om ooit naar Mars te kunnen? “Lastig,” lacht Nienke, “toen de ESA een tijdje terug een oproep deed om astronauten te werven voor reizen naar de maan, heb ik me opgegeven. Ik ben niet gekozen, tijdens de sollicitatieprocedure werd ik al snel afgewezen. Die astronautentraining leek me zo mooi. De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik verder ook niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde.” Helden Magazine 66 Het verhaal van Nienke Brinkman komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Judo

Juul Franssen: ‘De onbevangenheid heb ik nu weer terug’

De drie bronzen medailles – WK 2018, 2019 en EK 2020 – hebben toch het gedroomde geluk niet gebracht; evenmin de olympische deelname van 2021. Als vijfjarige had Juul Franssen (33) kennisgemaakt met de judomat, een klein half jaar geleden nam ze afscheid. Strijdbaar vertelt ze 27 jaar na haar kennismaking met haar sport waarom ze weer dat ‘onbevangen meisje’ wilde worden en hoe ze daarin geslaagd is. “Judo was vanaf het begin één groot feest. Ook omdat ik mijn teveel aan energie – nu zou dat ADHD genoemd worden – er in kwijt kon. Mijn eerste échte hoogtepunt was het WK-goud voor teams in 2010, met een geweldige groep meiden onder leiding van Marjolein van Unen, Cor van der Geest en Chris de Korte. Ik was een jonge hond, onbevangen en won van iedereen. Ik kon mijn olympische droom achterna; tot de judobond eind 2016, na de Spelen van Rio, besloot te centraliseren en alle judoka’s fulltime op Papendal wilde hebben. Daar werd ‘maatwerk’ beloofd. Maar ik wilde niet fulltime op Papendal trainen, maar bij mijn team blijven. Ik was vanuit Reuver, het Limburgse dorp waar ik altijd gewoond had, naar Rotterdam gegaan om bij de club van Chris de Korte, ook de trainer van mijn olympische held Mark Huizinga, de best mogelijke judoka te worden. Daar zei ik in het begin iedereen op straat met m’n zachte g heel vriendelijk gedag; zoals in Reuver, waar iedereen iedereen kent. Maar in Rotterdam werd ik dan aangekeken met ‘wat moet je van me’- blikken. Dus heb ik me snel aangepast. Ik was op mijn plek bij m’n trainer Mark van der Ham en de mensen op de club en blij met m’n vorderingen. Dat ging ik niet op het spel zetten om fulltime naar Papendal te verhuizen en te gaan werken onder trainers zonder EK-, WK- en olympische ervaring. Door mijn weigering moest ik in gesprek met de toenmalig technisch directeur van de bond, Henry Bonnes. Die vertelde me dat ze, als ik bleef weigeren, m’n A-status van het NOC*NSF zouden afnemen waardoor ik ook m’n auto en m’n inkomen als topsporter kwijt zou raken. Allebei hebben we genotuleerd, maar er zat geen enkele overeenkomst in die notities. Ik stond met m’n rug tegen de muur, voelde me heel eenzaam en heb daarom de hulp ingeroepen van NL Sporter en hun jurist Hetteke Frima. We hebben de bond zelf voorstellen gedaan, waar ze het niet mee eens waren. Dagelijks had ik contact met Hetteke, die me samen met advocaat Wil van Megen dag en nacht heeft bijgestaan, en een hele goeie vriendin is geworden. In december, een maand na de Grand Slam in Abu Dhabi, werd ik weer uitgenodigd door de technisch directeur. 'Tja, Ik loop niet als een mak schaap mee, verzet me tegen machtsmisbruik. Omdat ik uit de selectie was gezet had ik ook geen andere keuze' Het ‘gesprek’ bleek een mededeling te zijn die per brief werd bevestigd: ik was uit de selectie gezet. Ik heb doorgetraind, maar ook nagedacht en met Hetteke overlegd over volgende stappen. Op 13 januari, een kleine maand later, hebben we er een persbericht uitgegooid: we spannen een kort geding aan tegen de judobond. Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Juul Franssen komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview. Hij spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst. De eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet. En Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep. Werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot. Spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman. En staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
De drie bronzen medailles – WK 2018, 2019 en EK 2020 – hebben toch het gedroomde geluk niet gebracht; evenmin de olympische deelname van 2021. Als vijfjarige had Juul Franssen (33) kennisgemaakt met de judomat, een klein half jaar geleden nam ze afscheid. Strijdbaar vertelt ze 27 jaar na haar kennismaking met haar sport waarom ze weer dat ‘onbevangen meisje’ wilde worden en hoe ze daarin geslaagd is. “Judo was vanaf het begin één groot feest. Ook omdat ik mijn teveel aan energie – nu zou dat ADHD genoemd worden – er in kwijt kon. Mijn eerste échte hoogtepunt was het WK-goud voor teams in 2010, met een geweldige groep meiden onder leiding van Marjolein van Unen, Cor van der Geest en Chris de Korte. Ik was een jonge hond, onbevangen en won van iedereen. Ik kon mijn olympische droom achterna; tot de judobond eind 2016, na de Spelen van Rio, besloot te centraliseren en alle judoka’s fulltime op Papendal wilde hebben. Daar werd ‘maatwerk’ beloofd. Maar ik wilde niet fulltime op Papendal trainen, maar bij mijn team blijven. Ik was vanuit Reuver, het Limburgse dorp waar ik altijd gewoond had, naar Rotterdam gegaan om bij de club van Chris de Korte, ook de trainer van mijn olympische held Mark Huizinga, de best mogelijke judoka te worden. Daar zei ik in het begin iedereen op straat met m’n zachte g heel vriendelijk gedag; zoals in Reuver, waar iedereen iedereen kent. Maar in Rotterdam werd ik dan aangekeken met ‘wat moet je van me’- blikken. Dus heb ik me snel aangepast. Ik was op mijn plek bij m’n trainer Mark van der Ham en de mensen op de club en blij met m’n vorderingen. Dat ging ik niet op het spel zetten om fulltime naar Papendal te verhuizen en te gaan werken onder trainers zonder EK-, WK- en olympische ervaring. Door mijn weigering moest ik in gesprek met de toenmalig technisch directeur van de bond, Henry Bonnes. Die vertelde me dat ze, als ik bleef weigeren, m’n A-status van het NOC*NSF zouden afnemen waardoor ik ook m’n auto en m’n inkomen als topsporter kwijt zou raken. Allebei hebben we genotuleerd, maar er zat geen enkele overeenkomst in die notities. Ik stond met m’n rug tegen de muur, voelde me heel eenzaam en heb daarom de hulp ingeroepen van NL Sporter en hun jurist Hetteke Frima. We hebben de bond zelf voorstellen gedaan, waar ze het niet mee eens waren. Dagelijks had ik contact met Hetteke, die me samen met advocaat Wil van Megen dag en nacht heeft bijgestaan, en een hele goeie vriendin is geworden. In december, een maand na de Grand Slam in Abu Dhabi, werd ik weer uitgenodigd door de technisch directeur. 'Tja, Ik loop niet als een mak schaap mee, verzet me tegen machtsmisbruik. Omdat ik uit de selectie was gezet had ik ook geen andere keuze' Het ‘gesprek’ bleek een mededeling te zijn die per brief werd bevestigd: ik was uit de selectie gezet. Ik heb doorgetraind, maar ook nagedacht en met Hetteke overlegd over volgende stappen. Op 13 januari, een kleine maand later, hebben we er een persbericht uitgegooid: we spannen een kort geding aan tegen de judobond. Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Juul Franssen komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview. Hij spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst. De eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet. En Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep. Werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot. Spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman. En staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Judo

Michael Korrel: ‘Ik balanceer voortdurend op het randje’

Hij won grandslamtoernooien, voerde de wereldranglijst aan, maar de weg naar olympisch goud liep spaak. Wel werd Michael Korrel (28) onlangs Europees kampioen. In aanloop naar het WK (6-13 oktober in Tasjkent) spreekt Victoria Koblenko de judoka in de gewichtsklasse tot 100 kilogram. Hoe is judo in jouw leven gekomen? “Ik was vier toen ik begon, ben altijd al een potig ventje geweest. Ik was ook altijd aan het stoeien. Mijn tante gaf judoles en mijn neefjes en nichtjes deden aan judo.” Wanneer kreeg je het idee dat je goed kon judoën? “Toen ik op m’n zesde clubkampioen werd. Ik kan me dat nog goed herinneren. Die beker! Vanaf m’n zevende of achtste had ik elk weekend wedstrijdjes. Judo werd al snel een rode draad in mijn leven. Ik liet al snel zien dat ik potentie had. Mijn vader en moeder brachten me altijd. En altijd nam mijn moeder de camera mee. De foto’s heeft ze allemaal bewaard. Hoe ouder je wordt, des te leuker het is die oude foto’s terug te kijken.” Uit wat voor gezin kom je? “Uit een heel zorgzaam, liefdevol gezin. Mijn vader was lasser en m’n moeder nagelstyliste. Toen ze me in Vianen naar judo brachten, ging het nog, maar vanaf m’n dertiende moest mijn vader eerder van zijn werk komen voor mij en de uren later inhalen. Mijn ouders stimuleerden me, ik kon er niet met de pet naar gooien.” Iets wat een puber misschien wel soms zou willen. “Ik leerde trainen als ik daar eigenlijk geen zin in had. Maar ik zag ook meteen wat die discipline me bracht: ik mocht al snel meedoen aan NK’s. Ik snapte het spelletje, had een goede kracht en conditie door de fysieke training, was verder dan mijn leeftijdsgenoten. Op mijn zeventiende kwam zelfs deelname aan het EK in zicht. Dat was een heel grote stap. Ik ging drie keer in de week trainen, moest telkens heen en weer rijden naar Leusden, terwijl ik in Nieuwegein op school zat. Toen Theo Meijer, oud-judoka, mijn coach werd, ontwikkelde ik me pas echt als topsporter. Vanaf dat moment werd het professioneel.” 'In 2016 heb ik haar via Tinder leren kennen. Amanda was anders dan de rest. Ze zei 'nee; tegen mij waar de rest 'ja' zei' Terwijl je klasgenootjes vast stiekem rookten en op stap gingen... “Ik rookte of dronk niet met ze mee.” Dat geeft je kracht, maar kan ook voor een eenzame positie zorgen als je op die leeftijd bent, toch? “Maar die eenzaamheid ís topsport.” Kwetsbaar Waren er momenten dat je dacht: ik haal nooit de top? “Toen ik veertien was, werd ik derde bij het NK, terwijl ik met twee vingers in mijn neus eerste kon worden. Toen stortte mijn wereld in, ik was intens verdrietig. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ik tegen mezelf zei: dit gaat me niet nog een keer gebeuren. Fascinerend om daar nu aan terug te denken.” Dus je gebruikte die nederlaag als brandstof? “Het gekke is dat het twee jaar later nog een keer gebeurde. Ik kwam de sportschool binnen en iedereen feliciteerde me al voordat het toernooi had plaatsgevonden. Het ging mis, ik werd opnieuw derde. De wereld verging minder, maar toch. Ik ging toen wel naar het EK, want ik was nog wel de beste Nederlander gerekend over een aantal toernooien, dus het verzachtte de pijn.” Er werd van jongs af aan al veel van je verwacht. Hoe ging jij daar als tiener mee om? “Ik merkte dat als de druk er niet op stond het makkelijker was om te winnen. Ik werd op m’n achttiende Nederlands kampioen bij de senioren, mede omdat er niet van me werd verwacht dat ik zou winnen. Het judoot zoveel lekkerder als je die druk niet op je schouders voelt. Maar ja, hoe ouder ik werd, des te groter werd de druk.” Helden Magazine 63 Het eerste gedeelte van het verhaal van Michael Korrel komt voort uit Helden Magazine 63. We duiken in de slipstream van Max Verstappen. Sportief directeur Jan Lammers bespreekt zijn mooiste momenten op het circuit en Atze Kerkhof weet hoe het is om teamgenoot van Max te zijn. In deze editie lees je een uitgebreid interview met de vrouwen in het leven van Abdelhak Nouri. Voor het eerst vertellen zijn moeder, zussen, schoonzussen en tante hun aangrijpende verhaal. Daarnaast heeft ook Kira Toussaint een bewogen tijd achter de rug. De zwemster verbrak een gepland huwelijk en vertrok naar Amerika. Ook spraken we met een van de nieuwe boegbeelden van het vrouwenvolleybal: Nika Daalderop en maakt Davy Klaassen zich op voor een nieuw seizoen bij Ajax én een WK. Marcus Pedersen en Noor Omrani delen naast hun liefde voor de bal ook een hoofdkussen. Zijn broers Jens en Melle van ’t Wout klaar om de shorttrack wereld te veroveren. Jordan Teze speelde zich vorig jaar definitief in de kijker, Koen Bouwman won twee etappes en het bergklassement in de Giro én Ronald de Boer blikt terug op de Champions League-finale van 1995. Verder is Riemer van der Velde oud-voorzitter van sc Heerenveen. Een gesprek over onder meer de ontwikkelingen van zijn club en Abe Lenstra én Timothy Beck haalde als estafetteloper de Zomerspelen en was vlaggendrager bij de Winterspelen in 2010. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 63 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Hij won grandslamtoernooien, voerde de wereldranglijst aan, maar de weg naar olympisch goud liep spaak. Wel werd Michael Korrel (28) onlangs Europees kampioen. In aanloop naar het WK (6-13 oktober in Tasjkent) spreekt Victoria Koblenko de judoka in de gewichtsklasse tot 100 kilogram. Hoe is judo in jouw leven gekomen? “Ik was vier toen ik begon, ben altijd al een potig ventje geweest. Ik was ook altijd aan het stoeien. Mijn tante gaf judoles en mijn neefjes en nichtjes deden aan judo.” Wanneer kreeg je het idee dat je goed kon judoën? “Toen ik op m’n zesde clubkampioen werd. Ik kan me dat nog goed herinneren. Die beker! Vanaf m’n zevende of achtste had ik elk weekend wedstrijdjes. Judo werd al snel een rode draad in mijn leven. Ik liet al snel zien dat ik potentie had. Mijn vader en moeder brachten me altijd. En altijd nam mijn moeder de camera mee. De foto’s heeft ze allemaal bewaard. Hoe ouder je wordt, des te leuker het is die oude foto’s terug te kijken.” Uit wat voor gezin kom je? “Uit een heel zorgzaam, liefdevol gezin. Mijn vader was lasser en m’n moeder nagelstyliste. Toen ze me in Vianen naar judo brachten, ging het nog, maar vanaf m’n dertiende moest mijn vader eerder van zijn werk komen voor mij en de uren later inhalen. Mijn ouders stimuleerden me, ik kon er niet met de pet naar gooien.” Iets wat een puber misschien wel soms zou willen. “Ik leerde trainen als ik daar eigenlijk geen zin in had. Maar ik zag ook meteen wat die discipline me bracht: ik mocht al snel meedoen aan NK’s. Ik snapte het spelletje, had een goede kracht en conditie door de fysieke training, was verder dan mijn leeftijdsgenoten. Op mijn zeventiende kwam zelfs deelname aan het EK in zicht. Dat was een heel grote stap. Ik ging drie keer in de week trainen, moest telkens heen en weer rijden naar Leusden, terwijl ik in Nieuwegein op school zat. Toen Theo Meijer, oud-judoka, mijn coach werd, ontwikkelde ik me pas echt als topsporter. Vanaf dat moment werd het professioneel.” 'In 2016 heb ik haar via Tinder leren kennen. Amanda was anders dan de rest. Ze zei 'nee; tegen mij waar de rest 'ja' zei' Terwijl je klasgenootjes vast stiekem rookten en op stap gingen... “Ik rookte of dronk niet met ze mee.” Dat geeft je kracht, maar kan ook voor een eenzame positie zorgen als je op die leeftijd bent, toch? “Maar die eenzaamheid ís topsport.” Kwetsbaar Waren er momenten dat je dacht: ik haal nooit de top? “Toen ik veertien was, werd ik derde bij het NK, terwijl ik met twee vingers in mijn neus eerste kon worden. Toen stortte mijn wereld in, ik was intens verdrietig. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ik tegen mezelf zei: dit gaat me niet nog een keer gebeuren. Fascinerend om daar nu aan terug te denken.” Dus je gebruikte die nederlaag als brandstof? “Het gekke is dat het twee jaar later nog een keer gebeurde. Ik kwam de sportschool binnen en iedereen feliciteerde me al voordat het toernooi had plaatsgevonden. Het ging mis, ik werd opnieuw derde. De wereld verging minder, maar toch. Ik ging toen wel naar het EK, want ik was nog wel de beste Nederlander gerekend over een aantal toernooien, dus het verzachtte de pijn.” Er werd van jongs af aan al veel van je verwacht. Hoe ging jij daar als tiener mee om? “Ik merkte dat als de druk er niet op stond het makkelijker was om te winnen. Ik werd op m’n achttiende Nederlands kampioen bij de senioren, mede omdat er niet van me werd verwacht dat ik zou winnen. Het judoot zoveel lekkerder als je die druk niet op je schouders voelt. Maar ja, hoe ouder ik werd, des te groter werd de druk.” Helden Magazine 63 Het eerste gedeelte van het verhaal van Michael Korrel komt voort uit Helden Magazine 63. We duiken in de slipstream van Max Verstappen. Sportief directeur Jan Lammers bespreekt zijn mooiste momenten op het circuit en Atze Kerkhof weet hoe het is om teamgenoot van Max te zijn. In deze editie lees je een uitgebreid interview met de vrouwen in het leven van Abdelhak Nouri. Voor het eerst vertellen zijn moeder, zussen, schoonzussen en tante hun aangrijpende verhaal. Daarnaast heeft ook Kira Toussaint een bewogen tijd achter de rug. De zwemster verbrak een gepland huwelijk en vertrok naar Amerika. Ook spraken we met een van de nieuwe boegbeelden van het vrouwenvolleybal: Nika Daalderop en maakt Davy Klaassen zich op voor een nieuw seizoen bij Ajax én een WK. Marcus Pedersen en Noor Omrani delen naast hun liefde voor de bal ook een hoofdkussen. Zijn broers Jens en Melle van ’t Wout klaar om de shorttrack wereld te veroveren. Jordan Teze speelde zich vorig jaar definitief in de kijker, Koen Bouwman won twee etappes en het bergklassement in de Giro én Ronald de Boer blikt terug op de Champions League-finale van 1995. Verder is Riemer van der Velde oud-voorzitter van sc Heerenveen. Een gesprek over onder meer de ontwikkelingen van zijn club en Abe Lenstra én Timothy Beck haalde als estafetteloper de Zomerspelen en was vlaggendrager bij de Winterspelen in 2010. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 63 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Judo

Sanne van Dijke: ‘Is dit dan nu mijn leven?

Sanne van Dijke (25) verloor anderhalf jaar geleden onverwachts haar broer Steven en twee maanden later oud-trainingsmaatje Ilona Lucassen. Terwijl ze haar verdriet noodgedwongen probeerde te parkeren, blonk ze uit op de judomat. Ze werd Europees kampioen, won WK-brons en olympisch brons. “Ik ben trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig.” “De Olympische Spelen overtroffen al mijn verwachtingen. ‘Met publiek zijn de Spelen nog zoveel gaver,’ zeiden mensen om mij heen. Nou, ik vond het in Tokio allesbehalve saai. Ik vond het jammer dat mijn familie er niet bij kon zijn, maar dit was sport in de puurste vorm. Daar leef ik voor. Een week voor de start van de Spelen hadden we ons voorbereid op een plek bij een universiteit waar we vaker wa­ren geweest. Er stond een boom in ons hotel, daarin hadden Japanse kinderen gelukwensen gehangen. Die spreuken hadden ze voor ons proberen te ver­ talen. Op een stond: ‘Ik verwacht een medaille.’ Die vond ik mooi, want ik verwachtte ook echt een medaille van mezelf. Het briefje heb ik uit de boom gehaald en op de kast voor mijn bed geplakt. Iedere ochtend als ik wakker werd, zag ik die Japanse spreuk. Op de wedstrijddag las ik hem en ik zei tegen mezelf: nou San, ga het maar doen. Ik had er zin in en de eerste partij ging goed. Ik won op ippon. De tweede partij werd een tricky gevecht. Ik won dankzij golden score. In de halve finale stond ik tegenover de Oostenrijkse Michaela Polleres, een meisje van wie ik echt kon winnen. Ik zette een schouderworp in, dacht dat ik haar had. Maar ze pakte me over. Ik zat even goed stuk. Ik heb even goed gescholden en met wat dingen gegooid. Na een paar minuten dacht ik: oké, focus, ik kan nog brons winnen. Na een half uur stond ik op de mat tegen­ over de Duitse Giovanna Scoccimarro. Zij is meer een tactische judoka, dat ligt mij niet echt. Ik kwam achter met twee shido’s, bij drie had ik verloren. Met mijn rug stond ik tegen de muur, werd er moedeloos van. Ik probeerde aan te val­len, maar het lukte niet. Toen gingen we de golden score in, iedere fout was funest. Ik merkte dat zij moe werd, daardoor kon ik wat beter aanvallen. Ik zag een gaatje en kon haar ver op haar rug vast­ pakken. Dit moet hem zijn, dacht ik. De eerste poging mislukte, maar ik had haar nog steeds vast. De tweede poging dan. Ik voelde haar tenen wankelen en dacht: daar ga je. Zo opgelucht was ik. Ik zakte in elkaar en voelde hoe moe ik was, het had bijna acht minuten geduurd voor­ dat ik die golden score maakte. Daarna kwamen de emoties eruit. Het was gelukt. En ik dacht: deze is voor Steven." • Steven is op 8 april 2020 uit het leven gestapt. Mijn broers Steven, Wouter en ik waren heel close. Steven leek op mijn moeder, was net als zij echt een gevoelsmens en een ontzettend lieve jongen. Hij deelde veel over zijn leven met me, maar had het nooit over de dingen waar hij tegenaan liep. Steven wilde altijd een ander helpen, maar zelf hoefde hij niet geholpen te worden. Ik ben ook niet zo’n prater, maar als ik met iets zat, ging ik naar Steven of mijn moeder. Steven was ook altijd enorm betrokken bij mijn judo. Zonder hem had ik überhaupt niet gejudood, ik was denk ik een jaar oud, toen ik al met hem meeging naar de judotraining. Wouter is ook betrokken hoor, maar hij is, net als ik, altijd druk. Wouter heeft een succesvol bedrijf dat hij al vanaf zijn zeventiende aan het uitbouwen is. Als ik bij mijn moeder aan het eten was, kon Wouter zeggen: ‘Hé, ik zie je koffer in de gang staan, ga je weer weg?’ Dan wist hij niet dat ik een maand naar Azië ging. ‘O, veel plezier,’ zei hij dan. Steven wist altijd precies wat ik deed en waar ik was. Hij zette de wekker voor mijn wedstrijden en bleef ervoor thuis. Steven haalde weleens mijn oma op in Geldrop, dan zette hij een beamer aan en keek met haar naar mijn wedstrijden. Hij zei ook geregeld dat hij trots op me was, kon ineens zeggen: ‘San, ik ben zo trots op wie je bent.’ Ik zou ook nog zoveel tegen hem willen zeggen... Met Wouter ben ik ook close, maar hij is zakelijker. Sinds het overlijden van Steven is onze band wel veranderd. Nu hij er niet meer is, hebben we bijna iedere dag contact. Dat Steven uit het leven wilde stappen, heb ik niet aan zien komen. Hij had gokproblemen en was al eerder teruggevallen, dus we wisten dat het weer mis kon gaan. We waren er dus wel mee bezig, maar aan deze consequentie hadden we nooit gedacht. Ik heb heel veel verdriet gehad om Steven, maar na een paar maanden trainen leek het of ik het verdriet een beetje kon parkeren. Ik merkte ineens hoe sterk het mentale vermogen van een mens is. Je kunt bepaalde dingen blijkbaar voor je uit duwen. Net als wanneer je op vakantie gaat en dan ineens ziek wordt. Je mind laat in die drukke periode ervoor niet toe dat je ziek wordt. Met je hoofd kun je iets lichamelijks tegenhouden. Bij mij was het dat ik het rouwen onbewust deels uitstelde. De Spelen stonden nog op het programma. Ik moest aan de gang, had werk te doen. Ik zat ook nog eens in een volle concurrentiestrijd met Kim Polling. Het voelde heel cru dat ik eigenlijk moest zeggen dat ik mijn verdriet uit moest stellen. Aan motivatie had ik geen gebrek, maar ik zat wel in de knoop met mezelf. Ik wilde rouwen, maar had daar geen tijd voor. Een psycholoog hielp me in die periode. Ik wist ook dat Steven het heel erg zou vinden als ik zou opgeven. Hij wilde niks liever dan dat ik naar de Spelen zou gaan. Als hij niks met judo had gehad, dan was het een ander verhaal geweest, dan had ik niet aan mezelf kunnen verantwoorden dat ik er zo snel mee was doorgegaan. Maar Steven wilde niet dat wij ons leven zouden stilzetten om hem. Als hij had kunnen zien dat ik die droom had opgegeven, zou hij daar ontzettend van hebben gebaald. Vanwege het coronavirus mochten we in mei pas weer judoën. De Spelen waren uitgesteld, in mijn hoofd had ik toen ook totaal geen ruimte voor de Spelen. Toen ik weer begon met judo, had ik ruimte voor structuur, meer ook niet. Judo was een reden om uit bed te komen. Mijn beste vrienden, onder wie Michelle Schellekens, hebben mij echt op de been gehouden. Mijn coach Micha Bazynski is ook heel belangrijk geweest. Belangrijker dan hij zelf beseft. Hij heeft me gesteund en veel naar me geluisterd, maar hij hielp me vooral door naar Papendal te komen. Hij zei: ‘Ik ben er, kijk maar wat voor jou goed voelt. Ik snap het als je niet komt en als je wel komt, gaan we trainen.’ Micha woont in Duitsland en reed er wel ruim twee uur voor naar Papendal. Dus als ik niet zou komen, zou hij dat hele stuk voor niks hebben gereden. Zonder mij druk op te leggen, zorgde hij voor structuur in mijn leven. Judo was zo goed voor me in die periode. Ik bewoog, wat al goed voor me was, reed iedere dag een uur naar Papendal en weer terug, daarna was de halve dag al om. Dat hielp me enorm. Toen gebeurde het weer. Twee maanden later, op 12 juni, overleed mijn oude trainingsgenoot Ilona Lucassen. Ook zij stapte uit het leven. Het klinkt raar, maar om Ilona ben ik op dat moment minder verdrietig geweest als om Steven. Mijn emmer met verdriet zat al vol. Ik was al een vaatdoek, wat word je daarna, een servetje? Wel merkte ik dat ik de wereld heel oneerlijk begon te vinden. Ik had het gevoel dat iedereen tegen mij was en werd heel negatief, dacht: wat heeft het voor zin, iedereen gaat toch dood. Met Ilona had ik jarenlang in Eind­hoven getraind. Ze was een paar jaar jonger dan ik en een beetje een gekkie. Ilona was een sfeermaker, maar ze was ook heel beïnvloedbaar. Je kon haar opnaaien om alles. Als we iets grappigs hadden bedacht, voerde zij het wel uit. Als we op het matje moesten komen bij een trainer, wist ik zeker dat zij wat terug zou zeggen. Ik heb misschien een grote bek, maar Ilona had dat helemaal. We waren allebei een beetje ratjes. Echte pubers. Op Papendal zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Ik werd serieuzer in mijn sport. We zagen elkaar nog steeds iedere dag, maar hadden minder contact. Op Papendal werd ik een wat belangrijkere speler. Ik had vroeger te maken met types als Edith Bosch. Zij kon echt een bitch zijn, trapte tegen je schenen en haalde je onderuit. Ik haatte haar toen, maar waardeer nu wat ze heeft gedaan. Ik ben er knetterhard van geworden, zonder Edith en de andere oudere judoka’s was ik niet waar ik nu was. ‘Judo gaf Ilona structuur, maar door corona viel dat weg. Maar dat ze dit zou doen, had ik nooit verwacht’ Dat gedrag nam ik ook een beetje over. Als iemand zat te klooien, kon ik ook zeggen: ga lekker naar huis als je niet je best doet. Dat heb ik ook bij Ilona moeten doen. Zij kon dat totaal niet van mij hebben, dacht: wij zijn juist toch maatjes? Ilona vond het lastig als ik haar ergens op aansprak. Judo heeft Ilona op het rechte pad gehouden. Van mezelf denk ik soms ook: als ik niet had gejudood, weet ik ook niet hoe ik terecht was gekomen. Maar bij Ilona dacht ik dat helemaal. Judo gaf Ilona structuur, maar door corona viel dat weg. Maar dat ze dit zou doen, had ik nooit verwacht. Margriet Bergstra, een van mijn beste vriendinnen, was Ilona’s beste vriendin. Zij heeft het van dichtbij meegemaakt dat zij weggleed. Margriet belde mij meteen toen het vreselijke nieuws over Ilona bekend was. Ik dacht: nee, niet nog een keer. Ik kreeg wel een klap, maar niet zo erg als die aankwam bij de anderen, omdat ik zelf dus al vol zat met verdriet. Vooral probeerde ik er voor Margriet te zijn. Bij de uitvaart van Ilona ben ik niet geweest, dat mocht niet vanwege corona. We hebben het in Eindhoven online gekeken met andere judoka’s en coaches en hadden een erehaag gemaakt voor haar. Ik heb me heel eenzaam gevoeld. Michelle en ik hebben wel veel steun aan elkaar gehad. Zij was ook een heel goede vriendin van Ilona en van Steven. We zijn allebei geen praters, maar bij elkaar zijn, hielp al. We keken films, hingen op de bank. Het was zo veel wat er was gebeurd, we konden dat allebei niet behappen. In die tijd was ik eigenlijk een beetje ontoerekeningsvatbaar. Ik dronk veel, was mijn verdriet niet aan het verwerken, maar meer aan het ontsnappen. Structuur, bewegen en een dagelijks doel om mijn bed uit te komen, gaven mij houvast. Maar de Spelen konden me echt gestolen worden. Ik heb zelfs gezegd: laat Kim Polling maar gewoon gaan. Als onze strijd niet zo persoonlijk was geworden, had ik mijn vorm misschien nooit meer teruggevonden. De manier waarop de concurrentiestrijd met Kim is gegaan, heeft me enorm geraakt. Lang hebben Kim en ik niks met elkaar te maken gehad, zij is vijf jaar ouder. In 2017 werd ik Europees kampioen in Warschau. Dat was het startschot van onze concurrentiestrijd. Kim riep geregeld wat over mij en dat krenkte me. Die gevoelens parkeerde ik, maar die kwamen eruit toen bekend werd dat ik de olympische selectie van Kim had gewonnen. Ik was niet blij, voelde vooral boosheid, had zo’n negatief gevoel overgehouden aan die strijd. In die tijd heb ik veel met een psycholoog gepraat. Die zei: ‘Je moet het afsluiten.’ Op aanraden van haar schreef ik briefjes waarop ik mijn negatieve gevoelens schreef. Die heb ik in de houthaard in de tuin gegooid. Daarna heb ik in mijn eentje een fles champagne opengemaakt. Eerst heb ik een glas gedronken, daarna ben ik naar Michelle gefietst en heb ik met haar een glas gedronken. Tot slot ben ik naar mijn moeder gegaan en heb ik met haar nog een glas genomen. Mijn moeder vond het geweldig dat ik de Spelen had gehaald. Eindelijk voelde ik die blijdschap toen ook een beetje. Vervolgens spande Kim nog een rechtszaak aan om op die manier te proberen alsnog het olympische ticket af te dwingen. Ik denk dat Kim heel anders is dan ik en haar acties daarom niet zo goed begrijp. Veel dingen heeft ze ook netjes gedaan, ze heeft me gecondoleerd na het overlijden van Steven. En ze heeft me gefeliciteerd met mijn kwalificatie voor de Spelen en na het winnen van een medaille. Ik vind het knap dat ze dat kon opbrengen, weet niet of ik dat had gekund. Wat betreft mijn judocarrière: ik wil sowieso doorgaan tot en met de Spelen in Parijs. En als mijn lichaam het houdt en ik heb er nog plezier in, dan ga ik door tot en met de Spelen in Los Angeles in 2028. Met mijn twee Europese titels, WK-brons en een bronzen olympische medaille is mijn carrière al geslaagd. Alles wat ik graag wilde, heb ik behaald. Natuurlijk zal ik straks weer meegesleept worden in de olympische hype en wil ik dat ticket bemachtigen, maar er zit wel een bepaalde rust in me. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. In Tokio zag ik judo als werk, in Parijs ga ik er hopelijk van genieten. Met mijn familie op de tribune. • Na Tokio ben ik bij Stevens graf geweest met mijn medaille in mijn zak. We hebben het geflikt hè, zei ik. Ondanks alles wat er is gebeurd, heb ik dit jaar heel goed gepresteerd. Op judogebied ging het heel goed, maar ik heb wel gemerkt: succes is niet zaligmakend. Mijn leven is niet ineens goed met een olympische medaille. Ik ben er trots op en heel blij mee, hoor, het is een beloning voor het harde werken. Maar alles wat er is gebeurd, is niet ineens weg. Na Tokio ben ik opnieuw het verwerkingsproces in gegaan. Toen de Spelen afgelopen waren, haalde het verdriet me in. De eerste maand na de Spelen heb ik 26 nachten nachtmerries gehad over Steven. Dan was hij er ineens weer in mijn dromen en zei hij dingen als: ‘Het is allemaal in scène gezet.’ Vlak nadat hij was overleden, had ik ook die nachtmerries, maar in de zes maanden voor de Spelen had ik er geen last van gehad. Ineens merkte ik hoe erg ik mijn verdriet aan de kant had gezet. ‘Ik ben heel blij en trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig. Ik weet niet of ik me ooit weer beter ga voelen, dat is een heel enge gedachte’ Aan Steven denk ik iedere dag. Meestal voordat ik naar bed ga, maar er zijn ook veel andere momenten waarop ik aan hem denk. Bij films en muziek, tijdens gesprekken die ik met mensen voer, of als zijn club PSV moet voetballen. Vroeger speelden we altijd samen het spel Football Manager. Als we dan lazen dat een speler was verkocht voor veel geld, konden we tegen elkaar zeggen: ‘Ja, maar wij hebben hem gescout, hè.’ Als ik nu iets lees over een speler die een transfer maakt, heb ik de neiging Steven te appen. De rollercoaster van de afgelopen twee jaar is gelukkig voorbij. Tot en met de Spelen werd ik geleefd, nu kan ik alles even op mijn manier doen. Maar het licht aan het einde van de tunnel zie ik nog niet. Ik ga twee stappen achteruit, en dan weer één stap vooruit. Mijn psycholoog heeft gezegd dat het niet raar is dat ik nu terugval. En iedereen die ik spreek die iets soortgelijks heeft meegemaakt, zegt: het gaat nooit helemaal voorbij. De gedachte dat ik hier nooit meer overheen kom, vind ik zo heftig. Is dit dan nu mijn leven? Ik ben heel blij en trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig. Ik weet niet of ik me ooit weer beter ga voelen, dat is een heel enge gedachte. Mijn geluk is dat ik heel fijne mensen om me heen heb. Ik heb een fantastische vriendengroep en een heel lieve vriendin, Natalie Powell. Natalie is ook judoka, we zijn nu drieënhalf jaar samen. Bij haar kan ik mezelf zijn. Sinds kort wonen we samen. Soms kan ik niet uit mijn bed komen, heb ik een offday, dan komt ze een kop thee brengen. Af en toe is het voor haar ook lastig. Ik kan nog weleens flippen als het me te veel wordt en primitief reageren. Maar ze gaat er heel goed mee om. Ik vind het heel fijn dat ze Steven nog gekend heeft. Ik zie echt een toekomst met haar, volgens mij zij ook met mij. • Ik probeer nu ook meer op anderen te letten, door bewuster en wat vaker te vragen: hoe gaat het nou met je? Dat in plaats van vluchtig: hé, hoi, hoe is het? Als je je er bewust van bent, merk je dat heel veel mensen tegen dingen aanlopen of zich soms niet zo gelukkig voelen. We doen allemaal maar alsof we het zo goed voor elkaar hebben, maar schijn bedriegt. Als je met een kater op de bank ligt en door Instagram scrolt, zie je de ene na de andere perfecte bikinifoto op Bali verschijnen. Op jouw slechtste moment zie je het beste moment van iemand anders. Nou, dan voel je je vanzelf wel een mislukkeling. Dat is wat sociale media teweegbrengen. Met een goede vriendin heb ik dit najaar de marathon van Amsterdam gelopen. Dat plan ontstond al vorig jaar in coronatijd, maar toen ging de marathon niet door. Ik wilde er een goed doel aan koppelen, dat werd 113 Zelfmoordpreventie. We hebben ruim 15.000 euro opgehaald. Dat geld is belangrijk en hard nodig, maar ik vind het vooral belangrijk dat het gesprek wordt opengebroken. Dat mensen die niet gelukkig zijn, zich uitspreken, en er in een vriendengroep niet stoer over wordt gedaan of dat het weggelachen wordt.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Sanne van Dijke komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
Sanne van Dijke (25) verloor anderhalf jaar geleden onverwachts haar broer Steven en twee maanden later oud-trainingsmaatje Ilona Lucassen. Terwijl ze haar verdriet noodgedwongen probeerde te parkeren, blonk ze uit op de judomat. Ze werd Europees kampioen, won WK-brons en olympisch brons. “Ik ben trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig.” “De Olympische Spelen overtroffen al mijn verwachtingen. ‘Met publiek zijn de Spelen nog zoveel gaver,’ zeiden mensen om mij heen. Nou, ik vond het in Tokio allesbehalve saai. Ik vond het jammer dat mijn familie er niet bij kon zijn, maar dit was sport in de puurste vorm. Daar leef ik voor. Een week voor de start van de Spelen hadden we ons voorbereid op een plek bij een universiteit waar we vaker wa­ren geweest. Er stond een boom in ons hotel, daarin hadden Japanse kinderen gelukwensen gehangen. Die spreuken hadden ze voor ons proberen te ver­ talen. Op een stond: ‘Ik verwacht een medaille.’ Die vond ik mooi, want ik verwachtte ook echt een medaille van mezelf. Het briefje heb ik uit de boom gehaald en op de kast voor mijn bed geplakt. Iedere ochtend als ik wakker werd, zag ik die Japanse spreuk. Op de wedstrijddag las ik hem en ik zei tegen mezelf: nou San, ga het maar doen. Ik had er zin in en de eerste partij ging goed. Ik won op ippon. De tweede partij werd een tricky gevecht. Ik won dankzij golden score. In de halve finale stond ik tegenover de Oostenrijkse Michaela Polleres, een meisje van wie ik echt kon winnen. Ik zette een schouderworp in, dacht dat ik haar had. Maar ze pakte me over. Ik zat even goed stuk. Ik heb even goed gescholden en met wat dingen gegooid. Na een paar minuten dacht ik: oké, focus, ik kan nog brons winnen. Na een half uur stond ik op de mat tegen­ over de Duitse Giovanna Scoccimarro. Zij is meer een tactische judoka, dat ligt mij niet echt. Ik kwam achter met twee shido’s, bij drie had ik verloren. Met mijn rug stond ik tegen de muur, werd er moedeloos van. Ik probeerde aan te val­len, maar het lukte niet. Toen gingen we de golden score in, iedere fout was funest. Ik merkte dat zij moe werd, daardoor kon ik wat beter aanvallen. Ik zag een gaatje en kon haar ver op haar rug vast­ pakken. Dit moet hem zijn, dacht ik. De eerste poging mislukte, maar ik had haar nog steeds vast. De tweede poging dan. Ik voelde haar tenen wankelen en dacht: daar ga je. Zo opgelucht was ik. Ik zakte in elkaar en voelde hoe moe ik was, het had bijna acht minuten geduurd voor­ dat ik die golden score maakte. Daarna kwamen de emoties eruit. Het was gelukt. En ik dacht: deze is voor Steven." • Steven is op 8 april 2020 uit het leven gestapt. Mijn broers Steven, Wouter en ik waren heel close. Steven leek op mijn moeder, was net als zij echt een gevoelsmens en een ontzettend lieve jongen. Hij deelde veel over zijn leven met me, maar had het nooit over de dingen waar hij tegenaan liep. Steven wilde altijd een ander helpen, maar zelf hoefde hij niet geholpen te worden. Ik ben ook niet zo’n prater, maar als ik met iets zat, ging ik naar Steven of mijn moeder. Steven was ook altijd enorm betrokken bij mijn judo. Zonder hem had ik überhaupt niet gejudood, ik was denk ik een jaar oud, toen ik al met hem meeging naar de judotraining. Wouter is ook betrokken hoor, maar hij is, net als ik, altijd druk. Wouter heeft een succesvol bedrijf dat hij al vanaf zijn zeventiende aan het uitbouwen is. Als ik bij mijn moeder aan het eten was, kon Wouter zeggen: ‘Hé, ik zie je koffer in de gang staan, ga je weer weg?’ Dan wist hij niet dat ik een maand naar Azië ging. ‘O, veel plezier,’ zei hij dan. Steven wist altijd precies wat ik deed en waar ik was. Hij zette de wekker voor mijn wedstrijden en bleef ervoor thuis. Steven haalde weleens mijn oma op in Geldrop, dan zette hij een beamer aan en keek met haar naar mijn wedstrijden. Hij zei ook geregeld dat hij trots op me was, kon ineens zeggen: ‘San, ik ben zo trots op wie je bent.’ Ik zou ook nog zoveel tegen hem willen zeggen... Met Wouter ben ik ook close, maar hij is zakelijker. Sinds het overlijden van Steven is onze band wel veranderd. Nu hij er niet meer is, hebben we bijna iedere dag contact. Dat Steven uit het leven wilde stappen, heb ik niet aan zien komen. Hij had gokproblemen en was al eerder teruggevallen, dus we wisten dat het weer mis kon gaan. We waren er dus wel mee bezig, maar aan deze consequentie hadden we nooit gedacht. Ik heb heel veel verdriet gehad om Steven, maar na een paar maanden trainen leek het of ik het verdriet een beetje kon parkeren. Ik merkte ineens hoe sterk het mentale vermogen van een mens is. Je kunt bepaalde dingen blijkbaar voor je uit duwen. Net als wanneer je op vakantie gaat en dan ineens ziek wordt. Je mind laat in die drukke periode ervoor niet toe dat je ziek wordt. Met je hoofd kun je iets lichamelijks tegenhouden. Bij mij was het dat ik het rouwen onbewust deels uitstelde. De Spelen stonden nog op het programma. Ik moest aan de gang, had werk te doen. Ik zat ook nog eens in een volle concurrentiestrijd met Kim Polling. Het voelde heel cru dat ik eigenlijk moest zeggen dat ik mijn verdriet uit moest stellen. Aan motivatie had ik geen gebrek, maar ik zat wel in de knoop met mezelf. Ik wilde rouwen, maar had daar geen tijd voor. Een psycholoog hielp me in die periode. Ik wist ook dat Steven het heel erg zou vinden als ik zou opgeven. Hij wilde niks liever dan dat ik naar de Spelen zou gaan. Als hij niks met judo had gehad, dan was het een ander verhaal geweest, dan had ik niet aan mezelf kunnen verantwoorden dat ik er zo snel mee was doorgegaan. Maar Steven wilde niet dat wij ons leven zouden stilzetten om hem. Als hij had kunnen zien dat ik die droom had opgegeven, zou hij daar ontzettend van hebben gebaald. Vanwege het coronavirus mochten we in mei pas weer judoën. De Spelen waren uitgesteld, in mijn hoofd had ik toen ook totaal geen ruimte voor de Spelen. Toen ik weer begon met judo, had ik ruimte voor structuur, meer ook niet. Judo was een reden om uit bed te komen. Mijn beste vrienden, onder wie Michelle Schellekens, hebben mij echt op de been gehouden. Mijn coach Micha Bazynski is ook heel belangrijk geweest. Belangrijker dan hij zelf beseft. Hij heeft me gesteund en veel naar me geluisterd, maar hij hielp me vooral door naar Papendal te komen. Hij zei: ‘Ik ben er, kijk maar wat voor jou goed voelt. Ik snap het als je niet komt en als je wel komt, gaan we trainen.’ Micha woont in Duitsland en reed er wel ruim twee uur voor naar Papendal. Dus als ik niet zou komen, zou hij dat hele stuk voor niks hebben gereden. Zonder mij druk op te leggen, zorgde hij voor structuur in mijn leven. Judo was zo goed voor me in die periode. Ik bewoog, wat al goed voor me was, reed iedere dag een uur naar Papendal en weer terug, daarna was de halve dag al om. Dat hielp me enorm. Toen gebeurde het weer. Twee maanden later, op 12 juni, overleed mijn oude trainingsgenoot Ilona Lucassen. Ook zij stapte uit het leven. Het klinkt raar, maar om Ilona ben ik op dat moment minder verdrietig geweest als om Steven. Mijn emmer met verdriet zat al vol. Ik was al een vaatdoek, wat word je daarna, een servetje? Wel merkte ik dat ik de wereld heel oneerlijk begon te vinden. Ik had het gevoel dat iedereen tegen mij was en werd heel negatief, dacht: wat heeft het voor zin, iedereen gaat toch dood. Met Ilona had ik jarenlang in Eind­hoven getraind. Ze was een paar jaar jonger dan ik en een beetje een gekkie. Ilona was een sfeermaker, maar ze was ook heel beïnvloedbaar. Je kon haar opnaaien om alles. Als we iets grappigs hadden bedacht, voerde zij het wel uit. Als we op het matje moesten komen bij een trainer, wist ik zeker dat zij wat terug zou zeggen. Ik heb misschien een grote bek, maar Ilona had dat helemaal. We waren allebei een beetje ratjes. Echte pubers. Op Papendal zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Ik werd serieuzer in mijn sport. We zagen elkaar nog steeds iedere dag, maar hadden minder contact. Op Papendal werd ik een wat belangrijkere speler. Ik had vroeger te maken met types als Edith Bosch. Zij kon echt een bitch zijn, trapte tegen je schenen en haalde je onderuit. Ik haatte haar toen, maar waardeer nu wat ze heeft gedaan. Ik ben er knetterhard van geworden, zonder Edith en de andere oudere judoka’s was ik niet waar ik nu was. ‘Judo gaf Ilona structuur, maar door corona viel dat weg. Maar dat ze dit zou doen, had ik nooit verwacht’ Dat gedrag nam ik ook een beetje over. Als iemand zat te klooien, kon ik ook zeggen: ga lekker naar huis als je niet je best doet. Dat heb ik ook bij Ilona moeten doen. Zij kon dat totaal niet van mij hebben, dacht: wij zijn juist toch maatjes? Ilona vond het lastig als ik haar ergens op aansprak. Judo heeft Ilona op het rechte pad gehouden. Van mezelf denk ik soms ook: als ik niet had gejudood, weet ik ook niet hoe ik terecht was gekomen. Maar bij Ilona dacht ik dat helemaal. Judo gaf Ilona structuur, maar door corona viel dat weg. Maar dat ze dit zou doen, had ik nooit verwacht. Margriet Bergstra, een van mijn beste vriendinnen, was Ilona’s beste vriendin. Zij heeft het van dichtbij meegemaakt dat zij weggleed. Margriet belde mij meteen toen het vreselijke nieuws over Ilona bekend was. Ik dacht: nee, niet nog een keer. Ik kreeg wel een klap, maar niet zo erg als die aankwam bij de anderen, omdat ik zelf dus al vol zat met verdriet. Vooral probeerde ik er voor Margriet te zijn. Bij de uitvaart van Ilona ben ik niet geweest, dat mocht niet vanwege corona. We hebben het in Eindhoven online gekeken met andere judoka’s en coaches en hadden een erehaag gemaakt voor haar. Ik heb me heel eenzaam gevoeld. Michelle en ik hebben wel veel steun aan elkaar gehad. Zij was ook een heel goede vriendin van Ilona en van Steven. We zijn allebei geen praters, maar bij elkaar zijn, hielp al. We keken films, hingen op de bank. Het was zo veel wat er was gebeurd, we konden dat allebei niet behappen. In die tijd was ik eigenlijk een beetje ontoerekeningsvatbaar. Ik dronk veel, was mijn verdriet niet aan het verwerken, maar meer aan het ontsnappen. Structuur, bewegen en een dagelijks doel om mijn bed uit te komen, gaven mij houvast. Maar de Spelen konden me echt gestolen worden. Ik heb zelfs gezegd: laat Kim Polling maar gewoon gaan. Als onze strijd niet zo persoonlijk was geworden, had ik mijn vorm misschien nooit meer teruggevonden. De manier waarop de concurrentiestrijd met Kim is gegaan, heeft me enorm geraakt. Lang hebben Kim en ik niks met elkaar te maken gehad, zij is vijf jaar ouder. In 2017 werd ik Europees kampioen in Warschau. Dat was het startschot van onze concurrentiestrijd. Kim riep geregeld wat over mij en dat krenkte me. Die gevoelens parkeerde ik, maar die kwamen eruit toen bekend werd dat ik de olympische selectie van Kim had gewonnen. Ik was niet blij, voelde vooral boosheid, had zo’n negatief gevoel overgehouden aan die strijd. In die tijd heb ik veel met een psycholoog gepraat. Die zei: ‘Je moet het afsluiten.’ Op aanraden van haar schreef ik briefjes waarop ik mijn negatieve gevoelens schreef. Die heb ik in de houthaard in de tuin gegooid. Daarna heb ik in mijn eentje een fles champagne opengemaakt. Eerst heb ik een glas gedronken, daarna ben ik naar Michelle gefietst en heb ik met haar een glas gedronken. Tot slot ben ik naar mijn moeder gegaan en heb ik met haar nog een glas genomen. Mijn moeder vond het geweldig dat ik de Spelen had gehaald. Eindelijk voelde ik die blijdschap toen ook een beetje. Vervolgens spande Kim nog een rechtszaak aan om op die manier te proberen alsnog het olympische ticket af te dwingen. Ik denk dat Kim heel anders is dan ik en haar acties daarom niet zo goed begrijp. Veel dingen heeft ze ook netjes gedaan, ze heeft me gecondoleerd na het overlijden van Steven. En ze heeft me gefeliciteerd met mijn kwalificatie voor de Spelen en na het winnen van een medaille. Ik vind het knap dat ze dat kon opbrengen, weet niet of ik dat had gekund. Wat betreft mijn judocarrière: ik wil sowieso doorgaan tot en met de Spelen in Parijs. En als mijn lichaam het houdt en ik heb er nog plezier in, dan ga ik door tot en met de Spelen in Los Angeles in 2028. Met mijn twee Europese titels, WK-brons en een bronzen olympische medaille is mijn carrière al geslaagd. Alles wat ik graag wilde, heb ik behaald. Natuurlijk zal ik straks weer meegesleept worden in de olympische hype en wil ik dat ticket bemachtigen, maar er zit wel een bepaalde rust in me. Ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. In Tokio zag ik judo als werk, in Parijs ga ik er hopelijk van genieten. Met mijn familie op de tribune. • Na Tokio ben ik bij Stevens graf geweest met mijn medaille in mijn zak. We hebben het geflikt hè, zei ik. Ondanks alles wat er is gebeurd, heb ik dit jaar heel goed gepresteerd. Op judogebied ging het heel goed, maar ik heb wel gemerkt: succes is niet zaligmakend. Mijn leven is niet ineens goed met een olympische medaille. Ik ben er trots op en heel blij mee, hoor, het is een beloning voor het harde werken. Maar alles wat er is gebeurd, is niet ineens weg. Na Tokio ben ik opnieuw het verwerkingsproces in gegaan. Toen de Spelen afgelopen waren, haalde het verdriet me in. De eerste maand na de Spelen heb ik 26 nachten nachtmerries gehad over Steven. Dan was hij er ineens weer in mijn dromen en zei hij dingen als: ‘Het is allemaal in scène gezet.’ Vlak nadat hij was overleden, had ik ook die nachtmerries, maar in de zes maanden voor de Spelen had ik er geen last van gehad. Ineens merkte ik hoe erg ik mijn verdriet aan de kant had gezet. ‘Ik ben heel blij en trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig. Ik weet niet of ik me ooit weer beter ga voelen, dat is een heel enge gedachte’ Aan Steven denk ik iedere dag. Meestal voordat ik naar bed ga, maar er zijn ook veel andere momenten waarop ik aan hem denk. Bij films en muziek, tijdens gesprekken die ik met mensen voer, of als zijn club PSV moet voetballen. Vroeger speelden we altijd samen het spel Football Manager. Als we dan lazen dat een speler was verkocht voor veel geld, konden we tegen elkaar zeggen: ‘Ja, maar wij hebben hem gescout, hè.’ Als ik nu iets lees over een speler die een transfer maakt, heb ik de neiging Steven te appen. De rollercoaster van de afgelopen twee jaar is gelukkig voorbij. Tot en met de Spelen werd ik geleefd, nu kan ik alles even op mijn manier doen. Maar het licht aan het einde van de tunnel zie ik nog niet. Ik ga twee stappen achteruit, en dan weer één stap vooruit. Mijn psycholoog heeft gezegd dat het niet raar is dat ik nu terugval. En iedereen die ik spreek die iets soortgelijks heeft meegemaakt, zegt: het gaat nooit helemaal voorbij. De gedachte dat ik hier nooit meer overheen kom, vind ik zo heftig. Is dit dan nu mijn leven? Ik ben heel blij en trots op wat ik heb gepresteerd, maar ik ben niet gelukkig. Ik weet niet of ik me ooit weer beter ga voelen, dat is een heel enge gedachte. Mijn geluk is dat ik heel fijne mensen om me heen heb. Ik heb een fantastische vriendengroep en een heel lieve vriendin, Natalie Powell. Natalie is ook judoka, we zijn nu drieënhalf jaar samen. Bij haar kan ik mezelf zijn. Sinds kort wonen we samen. Soms kan ik niet uit mijn bed komen, heb ik een offday, dan komt ze een kop thee brengen. Af en toe is het voor haar ook lastig. Ik kan nog weleens flippen als het me te veel wordt en primitief reageren. Maar ze gaat er heel goed mee om. Ik vind het heel fijn dat ze Steven nog gekend heeft. Ik zie echt een toekomst met haar, volgens mij zij ook met mij. • Ik probeer nu ook meer op anderen te letten, door bewuster en wat vaker te vragen: hoe gaat het nou met je? Dat in plaats van vluchtig: hé, hoi, hoe is het? Als je je er bewust van bent, merk je dat heel veel mensen tegen dingen aanlopen of zich soms niet zo gelukkig voelen. We doen allemaal maar alsof we het zo goed voor elkaar hebben, maar schijn bedriegt. Als je met een kater op de bank ligt en door Instagram scrolt, zie je de ene na de andere perfecte bikinifoto op Bali verschijnen. Op jouw slechtste moment zie je het beste moment van iemand anders. Nou, dan voel je je vanzelf wel een mislukkeling. Dat is wat sociale media teweegbrengen. Met een goede vriendin heb ik dit najaar de marathon van Amsterdam gelopen. Dat plan ontstond al vorig jaar in coronatijd, maar toen ging de marathon niet door. Ik wilde er een goed doel aan koppelen, dat werd 113 Zelfmoordpreventie. We hebben ruim 15.000 euro opgehaald. Dat geld is belangrijk en hard nodig, maar ik vind het vooral belangrijk dat het gesprek wordt opengebroken. Dat mensen die niet gelukkig zijn, zich uitspreken, en er in een vriendengroep niet stoer over wordt gedaan of dat het weggelachen wordt.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Sanne van Dijke komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Judo

‘Ik zou graag koffie met Dumoulin drinken’

Edith Bosch (41) vroeg zich tijdens het overgrote deel van haar judocarrière af of ze wel goed genoeg was. Genieten was er niet bij. Met behulp van lifecoach Martijn Smit wist ze haar pantser af te pellen. In een tijd dat veel sporters kampen met ongekende druk en verwachtingen probeert Edith, samen met Smit, te helpen. Ze is het bewijs dat twijfel ook bij de allerbesten kan toeslaan. Ze was wereld- en Europees kampioen en nam deel aan vier Olympische Spelen waarin ze zich naar een zilveren en twee bronzen medailles judode. Met honderden tegenstanders veegde Edith Bosch de vloer aan, maar haar grootste tegenstander was ze zelf. Want tijdens het overgrote deel van haar judocarrière was er vooral die ene, allesoverheersende gedachte: ben ik wel goed genoeg? Zelf opgelegde druk leidde richting toptoernooien tot een tot kotsens toe oplopende spanning en egocentrisch horkgedrag; genieten van een topresultaat kon ze niet. Tien jaar geleden, in de herfst van haar carrière, besefte ze dat dit een weinig bevredigende levenswijze was. Met de hulp van lifecoach Martijn Smit wist Edith haar pantser af te pellen en ontdekte ze haar authenticiteit. Inmiddels begeleidt Edith, samen met Smit, mensen uit het bedrijfsleven en de topsport die tegen problemen aanlopen en via coaching zich bewuster willen worden over hoe ze naar zichzelf kijken en over zichzelf denken. Onder hen waren volleybalinternational Celeste Plak en judoka Marhinde Verkerk. Het doel is duidelijk: door zelfreflectie beter gaan presteren en meer plezier en voldoening ervaren. SPORTMYTHE Moest jij destijds eerst naar de bodem om van daaruit de weg omhoog naar je nieuwe ik – Edith 2.0, zoals jij haar noemt – te vinden? “Daar heb ik niet bewust voor gekozen. Ik had het heel moeilijk, maar bleef doen wat ik altijd deed, omdat ik dat gewend was en ook geen alternatief wist. Maar dan verandert er dus niks. Toch is dat wat de meeste mensen en dus ook de meeste sporters doen. Op dat gebied is er weinig verschil tussen mensen en sporters. Wij zijn mensen die ooit vanuit een passie en het gevoel dat ze daarin kunnen uitblinken aan een sport begonnen zijn. Medailles zijn het doel waarvoor alles moet wijken en dat we als potentiële medaillewinnaars worden gezien, wordt niet alleen van buitenaf aangegeven. Daar doen we zelf ook aan mee.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
Edith Bosch (41) vroeg zich tijdens het overgrote deel van haar judocarrière af of ze wel goed genoeg was. Genieten was er niet bij. Met behulp van lifecoach Martijn Smit wist ze haar pantser af te pellen. In een tijd dat veel sporters kampen met ongekende druk en verwachtingen probeert Edith, samen met Smit, te helpen. Ze is het bewijs dat twijfel ook bij de allerbesten kan toeslaan. Ze was wereld- en Europees kampioen en nam deel aan vier Olympische Spelen waarin ze zich naar een zilveren en twee bronzen medailles judode. Met honderden tegenstanders veegde Edith Bosch de vloer aan, maar haar grootste tegenstander was ze zelf. Want tijdens het overgrote deel van haar judocarrière was er vooral die ene, allesoverheersende gedachte: ben ik wel goed genoeg? Zelf opgelegde druk leidde richting toptoernooien tot een tot kotsens toe oplopende spanning en egocentrisch horkgedrag; genieten van een topresultaat kon ze niet. Tien jaar geleden, in de herfst van haar carrière, besefte ze dat dit een weinig bevredigende levenswijze was. Met de hulp van lifecoach Martijn Smit wist Edith haar pantser af te pellen en ontdekte ze haar authenticiteit. Inmiddels begeleidt Edith, samen met Smit, mensen uit het bedrijfsleven en de topsport die tegen problemen aanlopen en via coaching zich bewuster willen worden over hoe ze naar zichzelf kijken en over zichzelf denken. Onder hen waren volleybalinternational Celeste Plak en judoka Marhinde Verkerk. Het doel is duidelijk: door zelfreflectie beter gaan presteren en meer plezier en voldoening ervaren. SPORTMYTHE Moest jij destijds eerst naar de bodem om van daaruit de weg omhoog naar je nieuwe ik – Edith 2.0, zoals jij haar noemt – te vinden? “Daar heb ik niet bewust voor gekozen. Ik had het heel moeilijk, maar bleef doen wat ik altijd deed, omdat ik dat gewend was en ook geen alternatief wist. Maar dan verandert er dus niks. Toch is dat wat de meeste mensen en dus ook de meeste sporters doen. Op dat gebied is er weinig verschil tussen mensen en sporters. Wij zijn mensen die ooit vanuit een passie en het gevoel dat ze daarin kunnen uitblinken aan een sport begonnen zijn. Medailles zijn het doel waarvoor alles moet wijken en dat we als potentiële medaillewinnaars worden gezien, wordt niet alleen van buitenaf aangegeven. Daar doen we zelf ook aan mee.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Judo

Roy Meyer: Levenslessen

 Roy Meyer (29) en Henk Grol zijn de beste judoka’s van Nederland in het zwaargewicht. Slechts één van hen mag naar de Olympische Spelen. Na het EK (29 april-2 mei) in Lissabon valt de beslissing. Victoria Koblenko ontmoet Roy in aanloop naar D-day. Wie jouw Instagram-account bekijkt, kan jou volgen op je spirituele reis. Het heeft iets ontwapenends om een beest van een atleet zo kwetsbaar te zien spreken over waar hij vandaan komt. “Ik refereer vaak aan mijn moeilijke jeugd, wil jongeren inspireren die in vergelijkbare situaties verkeren als waarin ik heb gezeten. Rolmodellen moeten openlijk spreken over wat hen overkomen is. Ik probeer belangrijke lessen die ik geleerd heb over te brengen. Ik ga ook een-op-een de gesprekken aan, het blijft niet beperkt tot het zenden van mijn boodschap. Als ik met jongeren werk, voel ik me meteen aangetrokken tot degenen die veel verdriet hebben. Na zo’n dag ben ik ook helemaal leeg en kan het dagen duren voordat ik mijn energie weer heb aangevuld. Maar ik doe het met liefde.” Judo geeft jou de mogelijkheid om de jeugd te inspireren met je levensverhaal, maar hoe kwam judo ooit in jouw leven? “Ik heb eerst gevoetbald, maar pakte de bal steeds in m’n handen. Al snel werd duidelijk dat voetbal niet voor mij was weggelegd. Ik was als kind heel druk, had extreem adhd, en kon m’n energie niet kwijt. Ik was zeven toen mijn ouders hoorden over een grootmeester in pedagogiek, Willem Cobben. Hij gaf judoles, schudde me door elkaar en zei: ‘Ik was gisteren van plan om met pensioen te gaan, maar voor jou blijf ik een jaartje hangen om te kijken wat er uit jou te knijpen valt.’” Hoe snel lukte het hem dat talent uit je te knijpen? “Ik werd de beste van de groep, binnen een jaar werd duidelijk dat ik talent had. Maar de spanning die ik ervaarde voor wedstrijden... Dat ging tot kotsen aan toe. Veel herinneringen aan die tijd zijn wazig vanwege alle stress waar ik toen mee te maken had. Mijn ouders hadden vaak ruzie, er waren altijd spanningen binnen ons gezin. Financieel, met mij; ze konden mijn gedrag niet hanteren bovenop hun eigen problemen. Er was totaal geen gezonde basis voor een kind. Door alle stress en verdriet werd ik op school onhandelbaar. En dat maakte dat mijn ouders niet meer wisten wat ze met me aan moesten. En met elkaar. Ik was aan het ontsporen. Uiteindelijk heb ik zeven jaar lang in de hulpverlening gezeten. Er waren een paar momenten dat ik het weer even thuis mocht proberen, maar al snel bleek dan dat het niet ging.” Jeugdgevangenis Vanaf je tiende stopte je noodgedwongen met judo omdat je een groot deel van je jeugd doorbracht in internaten en jeugddetentiecentra. “Het judo was een paar uur per week een uitlaatklep, meer niet. Ik stond onder invloed van de verkeerde mensen. Een noodkreet van mijn ouders leidde ertoe dat onze gezinsvoogd besloot mij tijdelijk in een internaat op te nemen. Vanaf mijn tiende heb ik het ene internaat na het andere gezien. En op een gegeven moment was daar geen plek meer en kwam ik terecht in een jeugdgevangenis. Daar kon ik verblijven, maar ik werd niet anders behandeld dan de gevangenen. In die tijd had ik nachtmerries. Of ik droomde dat het een grapje was dat ik daar zat, maar als ik wakker werd, bleek het de realiteit. Er was een negatieve groepscultuur, een jongen naast me had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd. Tussen dat soort mensen zat ik. Je staat op scherp, je staat altijd aan. Heel ongezond.” Wat heeft die periode in de jeugdgevangenis jou geleerd? “Ik herken dat roofdierengedrag bij mensen en leerde instinctmatig leven. Daardoor kan ik mensen sneller inschatten. En ik heb geleerd dat een negatieve, agressieve houding veranderen naar positief gedrag, hoewel je niet in een veilige situatie zit, mogelijk is.” Kun je je het moment herinneren dat je besloot: en nu wordt alles anders? “Het was gewoon een knop die ik omzette toen ik een jaar of vijftien was, tijdens de piek van mijn eenzaamheid in het detentiecentrum. Ik las de rapporten terug over mezelf en dacht: dit ben ik niet! Ik voelde een noodzaak om te veranderen. Het kon zo niet langer. Ik vertelde mezelf dat ik daar binnen een half jaar weg moest zijn. Ik wist dat ik me daarvoor netjes moest gedragen. Maar hoe dat moest, wist ik niet. Ik ben op mijn tenen gaan lopen. Was dus eerst aan het acteren, maar later werd mijn gedrag oprecht. Ik voelde me beter over mezelf. En ik merkte al snel de voordelen van positief gedrag. De inzichten die daaruit kwamen zijn me heel dierbaar.” 'Er was een negatieve groepscultuur in de jeugdgevangenis, een jongen had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd' Ik las dat je oefeningen deed om liefde te voelen voor de jongens in jouw omgeving aan wie je een hekel had. Hoe deed je dat? “In mijn cel las ik veel boeken die mijn moeder me stuurde. Die gingen over hoe we als mens in elkaar steken. Over lichaamstaal, meditatie, psychologie; daar was ik intens mee bezig. Die meditatie ging over liefde voelen voor je naasten. Het begon met die mensen voor de geest halen die je liefhebt. De volgende laag is dat je mensen neemt voor wie je neutrale gevoelens hebt en voor hen probeer je liefde te gaan voelen. Het diepste niveau van deze oefening is om jouw liefde te projecteren op mensen die je negatief triggeren. Er was een begeleider die me frustreerde en een jongen die gemeen was. We probeerden elkaar onder te spugen in de gang. Anti-chemie. In die meditatie ben ik liefde gaan geven aan iemand aan wie ik een hekel had. Dat is zo lastig. Mijn houding naar hen zorgde ervoor dat hun masker af viel. De jongen aan wie ik zo’n hekel had, is uiteindelijk een goede vriend geworden. Ik leerde dat de enige invloed je (innerlijke) houding is. Want je kunt vrijwel niet controleren wat je overkomt maar wel hoe je erop reageert. Die inzicht gaf me een gevoel van controle terug. Wat een vrijheid als je je beseft dat je eigen gemoedsrust en toestand bepaalt wordt door je eigen keuzes en gedrag. Deze inzicht zal me altijd boven water houden.” Op je zeventiende was de tijd van internaten en jeugddetentie voorbij, toch? “Klopt. Ik mocht bij mijn moeder gaan wonen, zij en mijn vader waren inmiddels uit elkaar.” Moest je opnieuw leren leven toen je ‘vrij’ was? “Ik kwam als het ware uit een oorlogsgebied. PTSS, posttraumatisch stressstoornis, heet het toch? Ik moest opnieuw leren functioneren in een maatschappij. Ik had geen diploma’s, wilde daarom de sociaalpedagogische hulpverlening in. En ik pakte het judo weer op bij mijn oude club. Ik had jaren niet aan sport gedaan, rookte en nam af en toe een pilsje. Ik wist qua judo niets van techniek, worpen kon ik niet maken. Jongens wilden niet met me judoën, want ik was onhandig. Op een gegeven moment vroeg een jongen: ‘Waarom judo je eigenlijk?’ Ik antwoordde: omdat ik mee wil doen aan de Olympische Spelen. Het floepte er zo uit. Ik werd uitgelachen. Als je me toen had zien judoën, had jij ook gelachen.” Vanaf wanneer verging mensen het lachen? “Bij een A-toernooi in Bremen in 2009 versloeg ik in de finale bijna een Japanner. Iedereen dacht: wie is die jongen? Ik had een bruine band om, terwijl ik die nog niet eens gehaald had. Ik had nog een blauwe, won het toernooi dus bijna als amateur. Dat was het begin van m’n reis. Ik ben meteen gestopt met roken. Dat gevoel op het podium wilde ik vaker ervaren. Daarna werd ik snel opgenomen in de nationale selectie. En binnen anderhalf jaar werd ik Europees kampioen.” Wat was er van je geworden als de sport niet zo’n succesvolle bestemming was geworden? “Daar heb ik veel over nagedacht... Sport heeft me leren leven. Ik kan goed leren, ben geen domme jongen. Ik heb in mijn jeugd alleen keuzes gemaakt die niet stroken met wie ik echt ben. Maar als het met judo niet was gelukt, dan was ik verdergegaan met studeren en was ik mooie dingen gaan doen in de sociaalpedagogische hulpverlening.” Voel je de zware last van de ervaringen uit je jeugd? “Jezelf kwetsbaar opstellen kan een krachtige keuze zijn. Op beproevende momenten in mijn leven en wanneer ik veel negatieve druk ervaar dan komen de pijnlijke en verdrietige herinneringen uit mijn jeugd soms weer naar boven. Dit zal altijd een deel(tje) van mij blijven maar hier put ik ook weer motivatie uit. Motivatie om te groeien en te delen.” Wanneer is die druk het grootst? “Dat kan een wedstrijd zijn waarin ik het zwaar heb. Of als we thuis onenigheid hebben over de opvoeding van de kinderen. M’n geestelijke belastbaarheid is dan minder en dan komen oude verdedigingsmechanismen tevoorschijn. Het besef dat oud zeer toch nog invloed kan hebben. Ik kan me dan even kinderachtig gedragen.” Maar hoe ga jij om met de druk van het moeten presteren? “Als ik een wedstrijd heb, moet ik voor negen uur ’s avonds mijn kamer hebben opgeruimd. Als ik alle mogelijke scenario’s van een wedstrijd in mijn hoofd heb afgedraaid, dan kan ik ‘het’ uitzetten. Ik heb de beste resultaten behaald als het zo ging.” Is dit een vorm van neurolinguïstisch programmeren? “Ja, dat zijn ankers. Ik merkte dat ik tijdens wedstrijden het puntje van mijn neus aanraakte om me goed te voelen. Toen ik beelden van mezelf terug ging kijken, zag ik dat ik dat vaak deed. Ik heb zelfs een wedstrijd verloren door het aanraken van mijn neus. Dan is het bijna irritant. Waarom ben je afhankelijk van een tik om je goed te voelen?” Hoe tem je je geest? “Voor een wedstrijd moet ik ervan overtuigd zijn dat ik er alles aan heb gedaan. Als het tijdens een wedstrijd moeizaam gaat, komt vaak de gedachte naar boven dat je er niet alles aan hebt gedaan. Zo’n energielek probeer ik te vermijden. In het algemeen vind ik het belangrijk om alles te kunnen relativeren. Ik wil zo graag begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Het is mijn gedrevenheid, of de controle die me drijft. Terwijl juist de controle loslaten de grootste vorm van controle is. Je overgeven aan iets wat geheel onbekend is. Dan kun je tot grootse prestaties komen. Mijn motto is: niets in de wereld is onbereikbaar als je je comfortabel voelt buiten je comfortzone.” Hoe doe je dat? “Door boeken te lezen, om zoveel mogelijk invalshoeken te vinden hoe ik sport kan benaderen. Ik doe trainingen met Wim Hof. Sinds ik klein was, speelde ik altijd met blote voeten in de sneeuw. Mijn ouders dachten dat ik ziek zou worden, dat gebeurde nooit.” Hoe gebruik je Iceman Wim Hofs methode buiten het sporten om? “Als ik opsta, ga ik eerst drie minuten koud douchen. De ademhalingstechniek van Wim Hof zorgt ervoor dat ik iets in mijn lichaam kan opsporen: spanning of een soort uitstraling. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is opvallend dat het symbool staat voor waar mijn aandacht de rest van de dag naartoe gaat. Ik kan onder de douche voorspellen of ik ergens last van zou kunnen krijgen. Je raakt intens ‘in tune’ met je lijf daardoor. Mijn lichaam en geest zijn mijn grootste wapens. Als sporter moet je steeds waken voor mogelijk energieverlies. Je moet barrières opsporen. Dat zijn gewoon groeimogelijkheden. Het betaalt zich niet alleen uit op sportief, maar ook op persoonlijk vlak. Ik leef in het moment. Ik heb een sterk vertrouwen dat alles zich voegt naar mijn wensen.” Liefde Hoe is de relatie met je ouders nu? “Met mijn moeder heb ik nog af en toe contact, met mijn vader niet meer. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om zijn manipulatieve en toxische eigenschappen niet toe te laten in mijn leven. Ik word er niet gelukkiger van om hem in mijn leven te hebben. Kijk, als ik nou een warme jeugd zou hebben gehad, dan zou ik op visite kunnen gaan, maar wij zijn echt uit elkaar gegroeid.” Hoe harmonieus is de relatie met je vrouw? Je hebt dat thuis niet af kunnen kijken van je ouders. “Ik had geen referentiekader, moest zelf uitvinden hoe het werkte in een relatie. Naar mijn vrouw toe, maar ook op het vlak van de opvoeding van onze twee kinderen. Waar we vanaf het eerste moment veel raakvlak in hadden, was het geloof. Niet alleen het katholicisme, maar ook het geloof in de liefde.” Hoe heb je je zielsverwant ontmoet? “Dorée was naast me aan het trainen in het fitnesscentrum. Ze was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen meestal mijn biceps voelen. We zijn daarna een keer samen gaan skaten op de vluchtstrook.” Jullie eerste date was op de vluchtstrook? “Nee, het was geen date, we zijn gewoon gaan skaten. Ik heb altijd heel impulsieve ideeën, maar de vluchtstrook was meer praktisch, omdat het asfalt daar lekker rolde. We hadden onwijs veel lol. Totdat ze erachter kwam dat ik zeven jaar jonger was, daar was ze wel een beetje van geschrokken.” 'Dorée was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen mijn biceps voelen' Jij was twintig en aan het studeren. “Dorée zat in een andere levensfase, was toen al gek op kinderen. Op onze derde date heb ik verteld dat ik haar erg leuk vond. Maar ik vertelde erbij: sport staat op één, studeren op twee en een relatie op drie.” Viel ze niet achterover van zoveel romantiek? “In een relatie ervoor had ik een goede match, maar niet op alle vlakken. Daarvan had ik geleerd dat duidelijkheid heel belangrijk is, vooral in het begin. Dus het verschaffen van die duidelijkheid was de enige manier waarop ik een toekomst zag voor ons samen.” Was je meteen al klaar om vader te worden? “Ik wilde pas kinderen als ik boven de dertig zou zijn. Daar hebben we in het begin van onze relatie wel een probleem mee gehad. Maar ik wist sowieso dat Dorée de mama zou worden van mijn kinderen. Ik ben met haar gaan samenwonen terwijl ik geen rode cent had. Ze heeft haar spaarpot gebruikt om ons te ondersteunen. Dorée vond het aantrekkelijk aan mij dat ik een passie had. Gelukkig heb ik in korte tijd mijn A-status bij NOC*NSF gehaald, zodat ik een inkomen had. Na de Olympische Spelen van 2016 zouden we kijken of we ouders konden worden. En met onze eerste zoon Micah was dat snel gelukt.” Jullie zijn twee jaar geleden verloofd waarna jullie tweede zoon Joël is geboren... “Als topsporter draait alles om een bepaald egocentrisme. Maar ik heb mijn mooiste sportieve prestaties geboekt sinds ik met Dorée samen ben. Een gezin hoeft niet schadelijk te zijn voor de topsport. De vruchten die je plukt zijn juist nog zoeter.” Waar draait het leven voor jou om? “Verwondering! Het leven is zo prachtig en zo mooi. Kinderen kunnen zich verwonderen, maar met de jaren verleren ze het. Gelukkig kunnen we het ‘herleren’, we moeten die sluis naar het hart openzetten.” Wat is voor jou liefde? “Dat wat alles bij elkaar houdt, onze ware natuur.” Helden Magazine 56 Het verhaal van Roy Meyer komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters. In deze editie is er wederom aandacht voor turnterreur. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes, de turnsters van de Sportploeg van het Jaar in 2001 en 2002, deden tien jaar geleden voor het eerst een boekje open over het gedrag van hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Na de bekentenis van geestelijke en lichamelijke mishandeling door Beltman afgelopen zomer is de bom gebarsten én delen de oud-turnsters nogmaals hun schokkende verhalen. Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen. Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer, in ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
 Roy Meyer (29) en Henk Grol zijn de beste judoka’s van Nederland in het zwaargewicht. Slechts één van hen mag naar de Olympische Spelen. Na het EK (29 april-2 mei) in Lissabon valt de beslissing. Victoria Koblenko ontmoet Roy in aanloop naar D-day. Wie jouw Instagram-account bekijkt, kan jou volgen op je spirituele reis. Het heeft iets ontwapenends om een beest van een atleet zo kwetsbaar te zien spreken over waar hij vandaan komt. “Ik refereer vaak aan mijn moeilijke jeugd, wil jongeren inspireren die in vergelijkbare situaties verkeren als waarin ik heb gezeten. Rolmodellen moeten openlijk spreken over wat hen overkomen is. Ik probeer belangrijke lessen die ik geleerd heb over te brengen. Ik ga ook een-op-een de gesprekken aan, het blijft niet beperkt tot het zenden van mijn boodschap. Als ik met jongeren werk, voel ik me meteen aangetrokken tot degenen die veel verdriet hebben. Na zo’n dag ben ik ook helemaal leeg en kan het dagen duren voordat ik mijn energie weer heb aangevuld. Maar ik doe het met liefde.” Judo geeft jou de mogelijkheid om de jeugd te inspireren met je levensverhaal, maar hoe kwam judo ooit in jouw leven? “Ik heb eerst gevoetbald, maar pakte de bal steeds in m’n handen. Al snel werd duidelijk dat voetbal niet voor mij was weggelegd. Ik was als kind heel druk, had extreem adhd, en kon m’n energie niet kwijt. Ik was zeven toen mijn ouders hoorden over een grootmeester in pedagogiek, Willem Cobben. Hij gaf judoles, schudde me door elkaar en zei: ‘Ik was gisteren van plan om met pensioen te gaan, maar voor jou blijf ik een jaartje hangen om te kijken wat er uit jou te knijpen valt.’” Hoe snel lukte het hem dat talent uit je te knijpen? “Ik werd de beste van de groep, binnen een jaar werd duidelijk dat ik talent had. Maar de spanning die ik ervaarde voor wedstrijden... Dat ging tot kotsen aan toe. Veel herinneringen aan die tijd zijn wazig vanwege alle stress waar ik toen mee te maken had. Mijn ouders hadden vaak ruzie, er waren altijd spanningen binnen ons gezin. Financieel, met mij; ze konden mijn gedrag niet hanteren bovenop hun eigen problemen. Er was totaal geen gezonde basis voor een kind. Door alle stress en verdriet werd ik op school onhandelbaar. En dat maakte dat mijn ouders niet meer wisten wat ze met me aan moesten. En met elkaar. Ik was aan het ontsporen. Uiteindelijk heb ik zeven jaar lang in de hulpverlening gezeten. Er waren een paar momenten dat ik het weer even thuis mocht proberen, maar al snel bleek dan dat het niet ging.” Jeugdgevangenis Vanaf je tiende stopte je noodgedwongen met judo omdat je een groot deel van je jeugd doorbracht in internaten en jeugddetentiecentra. “Het judo was een paar uur per week een uitlaatklep, meer niet. Ik stond onder invloed van de verkeerde mensen. Een noodkreet van mijn ouders leidde ertoe dat onze gezinsvoogd besloot mij tijdelijk in een internaat op te nemen. Vanaf mijn tiende heb ik het ene internaat na het andere gezien. En op een gegeven moment was daar geen plek meer en kwam ik terecht in een jeugdgevangenis. Daar kon ik verblijven, maar ik werd niet anders behandeld dan de gevangenen. In die tijd had ik nachtmerries. Of ik droomde dat het een grapje was dat ik daar zat, maar als ik wakker werd, bleek het de realiteit. Er was een negatieve groepscultuur, een jongen naast me had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd. Tussen dat soort mensen zat ik. Je staat op scherp, je staat altijd aan. Heel ongezond.” Wat heeft die periode in de jeugdgevangenis jou geleerd? “Ik herken dat roofdierengedrag bij mensen en leerde instinctmatig leven. Daardoor kan ik mensen sneller inschatten. En ik heb geleerd dat een negatieve, agressieve houding veranderen naar positief gedrag, hoewel je niet in een veilige situatie zit, mogelijk is.” Kun je je het moment herinneren dat je besloot: en nu wordt alles anders? “Het was gewoon een knop die ik omzette toen ik een jaar of vijftien was, tijdens de piek van mijn eenzaamheid in het detentiecentrum. Ik las de rapporten terug over mezelf en dacht: dit ben ik niet! Ik voelde een noodzaak om te veranderen. Het kon zo niet langer. Ik vertelde mezelf dat ik daar binnen een half jaar weg moest zijn. Ik wist dat ik me daarvoor netjes moest gedragen. Maar hoe dat moest, wist ik niet. Ik ben op mijn tenen gaan lopen. Was dus eerst aan het acteren, maar later werd mijn gedrag oprecht. Ik voelde me beter over mezelf. En ik merkte al snel de voordelen van positief gedrag. De inzichten die daaruit kwamen zijn me heel dierbaar.” 'Er was een negatieve groepscultuur in de jeugdgevangenis, een jongen had zijn vader neergestoken, anderen hadden gewapende overvallen gepleegd' Ik las dat je oefeningen deed om liefde te voelen voor de jongens in jouw omgeving aan wie je een hekel had. Hoe deed je dat? “In mijn cel las ik veel boeken die mijn moeder me stuurde. Die gingen over hoe we als mens in elkaar steken. Over lichaamstaal, meditatie, psychologie; daar was ik intens mee bezig. Die meditatie ging over liefde voelen voor je naasten. Het begon met die mensen voor de geest halen die je liefhebt. De volgende laag is dat je mensen neemt voor wie je neutrale gevoelens hebt en voor hen probeer je liefde te gaan voelen. Het diepste niveau van deze oefening is om jouw liefde te projecteren op mensen die je negatief triggeren. Er was een begeleider die me frustreerde en een jongen die gemeen was. We probeerden elkaar onder te spugen in de gang. Anti-chemie. In die meditatie ben ik liefde gaan geven aan iemand aan wie ik een hekel had. Dat is zo lastig. Mijn houding naar hen zorgde ervoor dat hun masker af viel. De jongen aan wie ik zo’n hekel had, is uiteindelijk een goede vriend geworden. Ik leerde dat de enige invloed je (innerlijke) houding is. Want je kunt vrijwel niet controleren wat je overkomt maar wel hoe je erop reageert. Die inzicht gaf me een gevoel van controle terug. Wat een vrijheid als je je beseft dat je eigen gemoedsrust en toestand bepaalt wordt door je eigen keuzes en gedrag. Deze inzicht zal me altijd boven water houden.” Op je zeventiende was de tijd van internaten en jeugddetentie voorbij, toch? “Klopt. Ik mocht bij mijn moeder gaan wonen, zij en mijn vader waren inmiddels uit elkaar.” Moest je opnieuw leren leven toen je ‘vrij’ was? “Ik kwam als het ware uit een oorlogsgebied. PTSS, posttraumatisch stressstoornis, heet het toch? Ik moest opnieuw leren functioneren in een maatschappij. Ik had geen diploma’s, wilde daarom de sociaalpedagogische hulpverlening in. En ik pakte het judo weer op bij mijn oude club. Ik had jaren niet aan sport gedaan, rookte en nam af en toe een pilsje. Ik wist qua judo niets van techniek, worpen kon ik niet maken. Jongens wilden niet met me judoën, want ik was onhandig. Op een gegeven moment vroeg een jongen: ‘Waarom judo je eigenlijk?’ Ik antwoordde: omdat ik mee wil doen aan de Olympische Spelen. Het floepte er zo uit. Ik werd uitgelachen. Als je me toen had zien judoën, had jij ook gelachen.” Vanaf wanneer verging mensen het lachen? “Bij een A-toernooi in Bremen in 2009 versloeg ik in de finale bijna een Japanner. Iedereen dacht: wie is die jongen? Ik had een bruine band om, terwijl ik die nog niet eens gehaald had. Ik had nog een blauwe, won het toernooi dus bijna als amateur. Dat was het begin van m’n reis. Ik ben meteen gestopt met roken. Dat gevoel op het podium wilde ik vaker ervaren. Daarna werd ik snel opgenomen in de nationale selectie. En binnen anderhalf jaar werd ik Europees kampioen.” Wat was er van je geworden als de sport niet zo’n succesvolle bestemming was geworden? “Daar heb ik veel over nagedacht... Sport heeft me leren leven. Ik kan goed leren, ben geen domme jongen. Ik heb in mijn jeugd alleen keuzes gemaakt die niet stroken met wie ik echt ben. Maar als het met judo niet was gelukt, dan was ik verdergegaan met studeren en was ik mooie dingen gaan doen in de sociaalpedagogische hulpverlening.” Voel je de zware last van de ervaringen uit je jeugd? “Jezelf kwetsbaar opstellen kan een krachtige keuze zijn. Op beproevende momenten in mijn leven en wanneer ik veel negatieve druk ervaar dan komen de pijnlijke en verdrietige herinneringen uit mijn jeugd soms weer naar boven. Dit zal altijd een deel(tje) van mij blijven maar hier put ik ook weer motivatie uit. Motivatie om te groeien en te delen.” Wanneer is die druk het grootst? “Dat kan een wedstrijd zijn waarin ik het zwaar heb. Of als we thuis onenigheid hebben over de opvoeding van de kinderen. M’n geestelijke belastbaarheid is dan minder en dan komen oude verdedigingsmechanismen tevoorschijn. Het besef dat oud zeer toch nog invloed kan hebben. Ik kan me dan even kinderachtig gedragen.” Maar hoe ga jij om met de druk van het moeten presteren? “Als ik een wedstrijd heb, moet ik voor negen uur ’s avonds mijn kamer hebben opgeruimd. Als ik alle mogelijke scenario’s van een wedstrijd in mijn hoofd heb afgedraaid, dan kan ik ‘het’ uitzetten. Ik heb de beste resultaten behaald als het zo ging.” Is dit een vorm van neurolinguïstisch programmeren? “Ja, dat zijn ankers. Ik merkte dat ik tijdens wedstrijden het puntje van mijn neus aanraakte om me goed te voelen. Toen ik beelden van mezelf terug ging kijken, zag ik dat ik dat vaak deed. Ik heb zelfs een wedstrijd verloren door het aanraken van mijn neus. Dan is het bijna irritant. Waarom ben je afhankelijk van een tik om je goed te voelen?” Hoe tem je je geest? “Voor een wedstrijd moet ik ervan overtuigd zijn dat ik er alles aan heb gedaan. Als het tijdens een wedstrijd moeizaam gaat, komt vaak de gedachte naar boven dat je er niet alles aan hebt gedaan. Zo’n energielek probeer ik te vermijden. In het algemeen vind ik het belangrijk om alles te kunnen relativeren. Ik wil zo graag begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Het is mijn gedrevenheid, of de controle die me drijft. Terwijl juist de controle loslaten de grootste vorm van controle is. Je overgeven aan iets wat geheel onbekend is. Dan kun je tot grootse prestaties komen. Mijn motto is: niets in de wereld is onbereikbaar als je je comfortabel voelt buiten je comfortzone.” Hoe doe je dat? “Door boeken te lezen, om zoveel mogelijk invalshoeken te vinden hoe ik sport kan benaderen. Ik doe trainingen met Wim Hof. Sinds ik klein was, speelde ik altijd met blote voeten in de sneeuw. Mijn ouders dachten dat ik ziek zou worden, dat gebeurde nooit.” Hoe gebruik je Iceman Wim Hofs methode buiten het sporten om? “Als ik opsta, ga ik eerst drie minuten koud douchen. De ademhalingstechniek van Wim Hof zorgt ervoor dat ik iets in mijn lichaam kan opsporen: spanning of een soort uitstraling. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het is opvallend dat het symbool staat voor waar mijn aandacht de rest van de dag naartoe gaat. Ik kan onder de douche voorspellen of ik ergens last van zou kunnen krijgen. Je raakt intens ‘in tune’ met je lijf daardoor. Mijn lichaam en geest zijn mijn grootste wapens. Als sporter moet je steeds waken voor mogelijk energieverlies. Je moet barrières opsporen. Dat zijn gewoon groeimogelijkheden. Het betaalt zich niet alleen uit op sportief, maar ook op persoonlijk vlak. Ik leef in het moment. Ik heb een sterk vertrouwen dat alles zich voegt naar mijn wensen.” Liefde Hoe is de relatie met je ouders nu? “Met mijn moeder heb ik nog af en toe contact, met mijn vader niet meer. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om zijn manipulatieve en toxische eigenschappen niet toe te laten in mijn leven. Ik word er niet gelukkiger van om hem in mijn leven te hebben. Kijk, als ik nou een warme jeugd zou hebben gehad, dan zou ik op visite kunnen gaan, maar wij zijn echt uit elkaar gegroeid.” Hoe harmonieus is de relatie met je vrouw? Je hebt dat thuis niet af kunnen kijken van je ouders. “Ik had geen referentiekader, moest zelf uitvinden hoe het werkte in een relatie. Naar mijn vrouw toe, maar ook op het vlak van de opvoeding van onze twee kinderen. Waar we vanaf het eerste moment veel raakvlak in hadden, was het geloof. Niet alleen het katholicisme, maar ook het geloof in de liefde.” Hoe heb je je zielsverwant ontmoet? “Dorée was naast me aan het trainen in het fitnesscentrum. Ze was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen meestal mijn biceps voelen. We zijn daarna een keer samen gaan skaten op de vluchtstrook.” Jullie eerste date was op de vluchtstrook? “Nee, het was geen date, we zijn gewoon gaan skaten. Ik heb altijd heel impulsieve ideeën, maar de vluchtstrook was meer praktisch, omdat het asfalt daar lekker rolde. We hadden onwijs veel lol. Totdat ze erachter kwam dat ik zeven jaar jonger was, daar was ze wel een beetje van geschrokken.” 'Dorée was onder de indruk en wilde me in mijn been knijpen. Ik vond het opvallend, want de meeste mensen willen mijn biceps voelen' Jij was twintig en aan het studeren. “Dorée zat in een andere levensfase, was toen al gek op kinderen. Op onze derde date heb ik verteld dat ik haar erg leuk vond. Maar ik vertelde erbij: sport staat op één, studeren op twee en een relatie op drie.” Viel ze niet achterover van zoveel romantiek? “In een relatie ervoor had ik een goede match, maar niet op alle vlakken. Daarvan had ik geleerd dat duidelijkheid heel belangrijk is, vooral in het begin. Dus het verschaffen van die duidelijkheid was de enige manier waarop ik een toekomst zag voor ons samen.” Was je meteen al klaar om vader te worden? “Ik wilde pas kinderen als ik boven de dertig zou zijn. Daar hebben we in het begin van onze relatie wel een probleem mee gehad. Maar ik wist sowieso dat Dorée de mama zou worden van mijn kinderen. Ik ben met haar gaan samenwonen terwijl ik geen rode cent had. Ze heeft haar spaarpot gebruikt om ons te ondersteunen. Dorée vond het aantrekkelijk aan mij dat ik een passie had. Gelukkig heb ik in korte tijd mijn A-status bij NOC*NSF gehaald, zodat ik een inkomen had. Na de Olympische Spelen van 2016 zouden we kijken of we ouders konden worden. En met onze eerste zoon Micah was dat snel gelukt.” Jullie zijn twee jaar geleden verloofd waarna jullie tweede zoon Joël is geboren... “Als topsporter draait alles om een bepaald egocentrisme. Maar ik heb mijn mooiste sportieve prestaties geboekt sinds ik met Dorée samen ben. Een gezin hoeft niet schadelijk te zijn voor de topsport. De vruchten die je plukt zijn juist nog zoeter.” Waar draait het leven voor jou om? “Verwondering! Het leven is zo prachtig en zo mooi. Kinderen kunnen zich verwonderen, maar met de jaren verleren ze het. Gelukkig kunnen we het ‘herleren’, we moeten die sluis naar het hart openzetten.” Wat is voor jou liefde? “Dat wat alles bij elkaar houdt, onze ware natuur.” Helden Magazine 56 Het verhaal van Roy Meyer komt voort uit Helden Magazine 56, waar bondscoach van het Nederlands elftal: Frank de Boer zich uitspreekt over het WK in Qatar, Virgil van Dijk, de kansen van ‘zijn’ Oranje, Louis van Gaal, Guus Hiddink en zijn rol als vader van drie dochters. In deze editie is er wederom aandacht voor turnterreur. Renske Endel, Suzanne Harmes, Verona van de Leur en Gabriëlla Wammes, de turnsters van de Sportploeg van het Jaar in 2001 en 2002, deden tien jaar geleden voor het eerst een boekje open over het gedrag van hun trainers Gerrit Beltman en Frank Louter. Na de bekentenis van geestelijke en lichamelijke mishandeling door Beltman afgelopen zomer is de bom gebarsten én delen de oud-turnsters nogmaals hun schokkende verhalen. Ook in Helden Magazine 56 een uitgebreid interview met oud-voetbalster Anouk Hoogendijk over de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal en een loodzware bevalling. Noa Lang maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar Club Brugge. En met succes. We legden hem stellingen voor. Nadine Visser werd opnieuw Europees kampioen indoor op de 60 meter horden, wat maakt haar zo goed? Daarnaast was Tom Boonen jarenlang de koning van het voorjaar. We spraken hem over Tom Dumoulin, cocaïne, immense druk en de kick van autoracen. Verder blikt Stanley Menzo terug op een roerig leven. Is Chantal van den Broek-Blaak in grote vorm, maar heeft ze besloten volgend jaar te stoppen als wielrenster. Doet bokser Peter Müllenberg zijn verhaal en hoopt marathonloper Björn Koreman zicht te kwalificeren voor de Spelen. Erben Wennemars is parkdirecteur tijdens De Droomzomer, in ‘de dag dat alles misging’ blikt Rianne Schorel daarnaast terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Kika van Es in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Marathon

Eliud Kipchoge: ‘Hardlopen is het beste medicijn dat er is’

Eliud Kipchoge is de koning van de marathon. Paralympisch sprintkampioene Marlou van Rhijn, olympisch kampioene 800 meter Ellen van Langen, oud-schaatser en meervoudig wereldkampioen Erben Wennemars en cabaretier en hardloopfanaat Dolf Jansen gingen op audiëntie bij het gezicht van het NN Running Team. “Ik ben best een beetje zenuwachtig,” verzucht Erben Wennemars. Hij kijkt naar Eliud Kipchoge die verderop een tv-interview geeft. Na zijn schaatsloopbaan is Erben fanatiek gaan hardlopen. “Ik ben niet snel onder de indruk van mensen, maar deze man is een ongelooflijke held voor mij. Hij is gewoon de Johan Cruijff van de marathon.” Dolf Jansen knikt. De cabaretier doet al ruim veertig jaar aan hardlopen. Ook voor hem is de regerend olympisch kampioen en wereldrecordhouder (2.01.39, Berlijn 16 september 2018) op de marathon een grote inspiratiebron. Op 12 oktober 2019 liep de 35-jarige Keniaan de klassieke afstand tijdens een speciaal voor hem in Wenen georganiseerde solorace als eerste mens onder de twee uur. Hij liep uiteindelijk 1.59.40, een tijd die vanwege het officieuze karakter van het evenement niet als wereldrecord werd aangemerkt. Voorafgaand aan de race maakte Dolf een gedicht met als titel Sub2. ‘A sub-4-minute-mile was impossible Until it wasn’t A sub-10-second 100 metres was impossible Until it wasn’t A man on the moon was impossible Until it wasn’t Berlin without the wall was impossible Until it wasn’t A black US President was impossible Until it wasn’t So much is impossible Until it isn’t Anymore A sub-2-hour-marathon is impossible Until it isn’t Anymore And just try to imagine Eliud Kipchoge’s smile As he crosses that finish line Achieving the impossible’ Daarna komt ook Blade Babe Marlou van Rhijn, drievoudig paralympisch kampioene en de snelste vrouw op blades op de 100, 200 en 400 meter, restaurant Wils, tegenover het Olympisch Stadion, binnen, gevolgd door Ellen van Langen. Voor de olympisch 800 meterkampioen van 1992 is Eliud geen onbekende. Zij is na haar sportcarrière manager en organisator van atletiekevenementen geworden bij Global Sports Communication, het managementbureau dat ook Eliud bijstaat. Ze begroeten elkaar met een elleboog, het is niet anders in tijden van corona. Twee dagen eerder heeft Eliud de marathon van Londen gelopen. Pas voor de tweede keer in veertien marathons wist hij níet te winnen. Zijn achtste plek was wereldnieuws. Tijdens die wedstrijd bleek hij last te hebben van zijn rechteroor en dat euvel heeft hij net laten checken bij sportarts Peter Vergouwen. “Hoe gaat het met je oren?” wil Erben weten. “Goed, ze hebben niets kunnen vinden,” zegt Eliud met een grote glimlach. “Hoe voelen je benen nu, twee dagen na een marathon?” vraagt Erben. “Een beetje pijnlijk, maar that’s life voor een marathonloper.” Nadat hij een aantal boeken heeft gesigneerd, een handtekening met daaronder de voor hem heilige cijfercode ‘1:59:40’, schuift hij aan voor een goed gesprek op anderhalve meter afstand van elkaar over hardlopen in de vorm van vijf stellingen. Hardlopen zorgt voor blijdschap Eliud: “Hardlopen is het beste medicijn dat er is. Als je gestrest bent, ga dan de deur uit om te rennen. Ik zeg ook altijd tegen zakenmensen: ga hardlopen en je zal merken dat de ideeën ineens opborrelen. Blokkades in het hoofd verdwijnen als je gaat rennen. Hardlopen zorgt voor een gelukzalig, bevrijdend gevoel. Voor mij is het zo dat mijn lichaam tot rust komt als ik één of twee uur aan het hardlopen ben.” Erben: “Als ambassadeur van Nationale-Nederlanden en van The Daily Mile ga ik geregeld langs scholen en ik vertel de kinderen ook altijd dat ze elke dag lekker een kwartiertje hard moeten lopen. Daar worden ze gelukkig en gezond van. En, zoals jij zegt, het opent je geest. En dat zorgt er weer voor dat kinderen beter hun best kunnen doen op school. Ik was vandaag best zenuwachtig om jou te ontmoeten. Daarom besloot ik hard te gaan lopen. Ik heb zes kilometer gelopen, normaal gesproken ren ik langer, maar het zorgde ervoor dat ik energie kreeg, dat ik de dingen in m’n hoofd weer op een rijtje kreeg. Ik voel altijd zoveel prikkels van buitenaf en ik kan alles een plekje geven als ik ga hardlopen.” Ellen: “Jij gaat toch ook altijd hardlopen voordat je een voorstelling hebt, Dolf?” Dolf: “Klopt. Maakt niet uit waar in Nederland ik op moet treden. Voor mij geldt ook heel sterk dat ik door hard te lopen vrij wordt in m’n hoofd, dat ik ineens oplossingen zie die ik daarvoor niet zag. Er komen dan ook vaak zinnen voor een gedicht naar boven, of ineens schiet me een grap te binnen die ik kan gebruiken voor mijn voorstelling. Die gedachten of oplossingen komen omhoog omdat je verder alles los kunt laten als je hardloopt. Weet je dat het gedicht dat ik over Eliud schreef ook is ontstaan tijdens het hardlopen? Ik dacht aan Eliud toen hij op het punt stond de barrière van twee uur op de marathon aan te vallen en tijdens het hardlopen bedacht ik een paar zinnen. Toen ik thuiskwam, heb ik ze meteen opgeschreven en daarna heb ik het hele gedicht gemaakt. De inspiratie ontstond omdat ik aan het lopen was. En het komt ook op, omdat er op dat moment niets moet.” Marlou, lachend: “Ik ervaar hardlopen anders, ben sprintster en loop dus alleen korte afstanden. Ik haal super veel plezier uit snelheid, uit zo hard mogelijk lopen. Dat vraagt een korte, heftige focus.” Ellen: “Ik hou nog steeds van hardlopen, maar mijn probleem is dat ik vaak geblesseerd ben. Nu ook weer. Ik kan best jaloers zijn als ik mensen lekker zie hardlopen. Als ik in de auto zit en ik zie mensen dat doen, dan denk ik meteen: ik zou ook zo graag lekker hardlopen. Ik word er zo blij van. Voor mij geldt dat problemen op het werk ineens verdwijnen tijdens het hardlopen. Ik zie ineens oplossingen. Maar mijn probleem is dat ik dan zo snel mogelijk naar huis wil om wat met die gedachten te doen. En dan begin ik dus harder en harder te lopen.” Dolf: “Dus daarom won jij in Barcelona olympisch goud op de 800 meter!” Over vijf jaar wordt er bij de mannen in wedstrijdverband onder de twee uur gelopen op de marathon. Dolf, hoofdschuddend: “Dat kan ik me echt niet voorstellen.” Eliud: “Ik denk van wel. Wij lopen sinds de oprichting van het NN Running Team in 2017 allemaal veel harder. We motiveren en helpen elkaar. Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen. En iedereen heeft nu ook kunnen zien dat het niet langer onmogelijk is om een marathon onder de twee uur te volbrengen.” Eliud: 'Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen' Marlou: “Voorbeelden zijn zo belangrijk in de sport. Als je iemand iets ziet doen wat nog niet is gedaan, dan zorgt dat voor een intrinsieke motivatie. Je ziet dat iets mogelijk is en denkt: dat wil ik ook. En hoe mooi is het om de persoon te zijn die de nieuwe standaard neerzet?” Dolf: “Ik weet nog de eerste marathon die gelopen werd onder de 2 uur en 8 minuten. Daarna lukte dat meerdere atleten. Hetzelfde verhaal toen de barrière van 2 uur en 6 minuten gebroken werd. Is het vooral een mentaal iets?” Eliud: “Dat is het absoluut. Je ziet vaak in sport dat als iemand iets heeft gedaan dat lange tijd voor onmogelijk werd gehouden, in korte tijd meerdere mensen dat lukt. Omdat iedereen ineens weet dat het kan. De jongens die dagelijks met mij trainen, weten nu ook: ik kan hem volgen tijdens de training, we hebben hetzelfde trainingsprogramma, dus waarom zou ik dan niet zijn tijden kunnen lopen? Ze moeten nu denken: ik kan het ook. Dat ze niet in beperkingen moeten denken, leer ik de jonge jongens in het team ook.” Erben: “Maar je zorgt er met jouw aanwijzingen wel voor dat het voor jezelf steeds moeilijker wordt om te winnen.” Eliud: “Ik heb heel veel andere atleten de weg gewezen, vind ik mooi. En ik heb in Londen ook laten zien dat ik ook maar gewoon een mens ben, geen supermens.” Erben: “Jij vindt: records zijn er om gebroken te worden.” Eliud: “Ja, dat is voor mij de essentie van sport.” Erben: “In wedstrijden en trainingen zie ik altijd dat jij voorop loopt. De rest volgt jou. Voel jij veel druk dat iedereen altijd naar jou kijkt?” Eliud knikt: “De druk is hoog, maar ik ervaar dat altijd als positieve druk. Ik wil ook altijd vooroplopen. Om mezelf uit te dagen. Maar ik help daar het team ook beter mee dan wanneer ik me ga verstoppen in de groep.” Dolf: “Maar zoals Erben net zei, je kunt ook denken: ik moet mijn concurrenten niet te goed maken.” Eliud: “Weet je wat het met hardlopen is? Je kunt het niet alleen. Op het niveau waarop wij dat doen, is het heel lastig om in je eentje die snelheid te ontwikkelen tijdens de trainingen. Daar heb je echt elkaar voor nodig. Mentaal wordt het ook veel moeilijker als je alles alleen moet doen.” Ellen: “Je hebt inderdaad anderen nodig. Zo was het ook bij mij op de baan. Er waren altijd atleten die bepaalde specialiteiten hadden. Je moet van elkaar kunnen leren om beter te worden.” Erben: “Maar hoe slaag je erin om al zo lang de leider van de groep te zijn en bijna elke marathon waar je start te winnen?” Eliud: “Door positief te denken.” Erben: “Heb je nooit twijfels?” Dolf: “In Londen werd je achtste. Je had last van je oor, je lichaam deed niet helemaal wat je ervan had verwacht. Wat is het positieve wat je hebt overgehouden aan die marathon?” Eliud: “Een achtste plek is niet het einde van de wereld. De zon gaat vanzelf weer schijnen. En zo erg is het niet om af en toe eens het gevoel van een nederlaag te ervaren. Dat zorgt ervoor dat je weer vol motivatie aan het werk gaat. Dat is het positieve. Als topsporter moet je verlies kunnen accepteren.” Erben: “Ik heb als schaatser meer verloren dan gewonnen...” Eliud: “Ik ben ervan overtuigd dat je meer voldoening haalt uit een overwinning als je weet wat het is om te verliezen en hoe je daar mee om moet gaan. Dat leer ik de jonge jongens met wie ik train ook. Als je een nederlaag aangrijpt om weer keihard aan de slag te gaan, dan is de overwinning die volgt des te mooier. Op die manier kun je altijd iets positiefs uit een teleurstelling halen.” Er moet meer aandacht komen voor de prestaties van paralympische atleten op de marathon Marlou: “De marathon is met afstand de discipline in de atletiek waar paralympische sporters het meest zichtbaar zijn. Aan bijna alle World Marathon Majors doen paralympische atleten mee. Geweldig.” Eliud: “Ik vind het heel belangrijk dat mannen, vrouwen en paralympische sporters meedoen aan de marathon. Ik kijk altijd naar de paralympische sporters op de marathon, maak vaak een praatje met hen. Weet je wat ik mooi vind? Dat ze altijd blij zijn. Ik vind het terecht dat ze de aandacht krijgen, dat verdienen ze net zo goed als ik.” Marlou: “Kennen jullie trouwens het verhaal van Richard Whitehead? Hij mist beide onderbenen en heeft in 2013 op blades veertig marathons in veertig dagen gelopen.” Dolf: “Allemachtig!” Eliud: “Echt waar?” Marlou: “Dat het verhaal niet bij iedereen bekend is, geeft wel antwoord op de stelling. Er is dus nog niet genoeg aandacht voor paralympische sport in het algemeen. Maar van de marathonwereld kunnen veel andere sporten en evenementen nog veel leren als het gaat om de aandacht voor paralympische atleten. Op de sprint is het in elk geval minder goed georganiseerd voor ons paralympische atleten.” Erben: “Er moet meer aandacht gaan naar de paralympische sport. Het is zo inspirerend wat paralympische atleten doen.” Marlou: “Dat vind ik ook. Daarom ben ik ook mijn foundation begonnen. Voor gehandicapte kinderen moet er een gelijke behandeling komen en gelijke kansen zijn. Weg met het hokjesdenken. Sport moet voor elk kind net zo leuk en vanzelfsprekend zijn. Daar maken wij ons hard voor.” Dolf: “En dan kunnen kinderen met een handicap in Nederland nog opkijken tegen jou, Marlou. Die zien iemand die presteert op het hoogste niveau. In Afrikaanse landen zal het leven voor mensen en vooral kinderen met een handicap nog vele malen moeilijker zijn.” Marlou: “Daarom is het zo belangrijk dat het zichtbaar is. Omdat mensen geïnspireerd raken als ze iemand op blades of in een rolstoel een marathon zien volbrengen.” Ellen: “Op de baan is er ook aandacht voor paralympische atleten. In de Diamond League bijna niet, maar bij de atletiekevenementen die daar onder zitten wel veel meer.” Marlou: “Maar het mooie van de Diamond League is juist dat het wereldwijd wordt uitgezonden.” Ellen: “Belangrijk is ook dat er lokale paralympische sterren zijn voor organisatoren. ik snap ook dat je, als je zo denkt, in die vicieuze cirkel blijft.'' Erben: ''Eigenlijk zouden de Paralympische Spelen geïntegreerd moeten worden in de normale Olympische Spelen.'' Marlou: ''Dat is mijn droom.'' Dolf: ''Het wordt wel heel lastig om dat logistiek gezien voor elkaar te krijgen. Het programma zit natuurlijk al heel erg vol bij de Olympische Spelen. Maar ook daar moeten ze een oplossing voor kunnen vinden.'' Ellen: ''Zeker. Het is toch al de vraag hoe de toekomst van de Olympische Spelen eruit zal zien.'' Marlou: ''Toen ik begon met atletiek trainde ik lekker samen met mijn vrienden en vriendinnen. Er was geen onderscheid, iedereen was gelijk. Toen ik aan grotere wedstrijden mee mocht gaan doen, werd er wel ineens onderscheid gemaakt. Ik vond dat heel vreemd. Als we het over sport hebben, dan praten we vaak over gelijkheid, samen spelen en het opdoen van zelfvertrouwen. Dan is het moeilijk te rijmen dat tegelijkertijd mensen van elkaar worden gescheiden. Het is toch vreemd dat mijn vriendje met wie ik altijd heb getraind naar een ander toernooi ging dan ik?'' Dolf: ''Dat is inderdaad vreemd. Er zou geen onderscheid gemaakt moeten worden tussen jouw blades of mijn dunnen beentjes.'' Marlou: ''Bij het EK in Amsterdam, in 2016, was de paralympische sport onderdeel van het programma. Geweldig. Churandy Martina liep de 200 meter, Dafne Schippers liep de 200 meter, een Wheeler deed de 200 meter en ik liep de 200 meter. Zo hoort het. Maar zoals Ellen net aangaf, dat kwam natuurlijk ook doordat we in Nederland een paar bekende en heel goede paralympische atleten hebben. Er waren vier of vijf onderdelen waaraan ook de lokale paralympische helden meededen. Er was een medaille-uitreiking en iedereen werd gelijk behandeld. Ik hoop dat op een dag dit als vanzelfsprekend gezien zal worden. Ik ben wel van mening dat wij als paralympische sporters steeds meer zichtbaar worden, het gaat dus de goede kant op.” Een blanke West-Europeaan zou ook een wereldrecord moeten kunnen lopen op de marathon. Eliud: “Waarom niet? Als je denkt: ik ben wit, dus ik kan een marathon niet onder de twee uur lopen, dan lukt het je ook niet. Mensen denken vaak dat alleen Afrikanen toptijden kunnen lopen op de marathon. Dat is niet waar. Waarom atleten uit Afrika het zo goed doen op de marathon is omdat we de goede faciliteiten en omstandigheden hebben om hard te trainen. Daar gaat het om. Maar als een witte atleet gaat trainen onder gelijke omstandigheden, waarom zou hij dan niet tot hetzelfde in staat zijn?” Marlou: “In de paralympische sport is dat ook het geval. Daar gaat het om de blades en om de verschillende categorieën. Ik zeg ook altijd: begin eerst eens met keihard te trainen.” Ellen: “Het gaat om toewijding. De sporters die bereid zijn harder te trainen en meer te leven voor hun sport zullen het verst komen. Je moet je ogen kunnen sluiten voor alle afleidingen die er zeker vandaag de dag buiten de sport liggen.” Dolf: “Zoals ik in m’n gedicht over Eliud al stelde: er zijn zoveel dingen waarvan we dachten dat het niet mogelijk was. We hadden met Barack Obama ook een zwarte Amerikaanse president. Dat hielden we pakweg twintig jaar terug ook voor onmogelijk. En nu heeft Eliud dus een marathon onder de twee uur gelopen. Voor mensen geldt: als we geloven dat we het kunnen, dan zijn we tot heel veel in staat. Alles is mogelijk en geen mens is gelimiteerd. Het is dus mogelijk, maar ik zou zo snel even niet weten welke witte atleet met Eliud onder de twee uur kan duiken op de marathon.” Ellen: “Met topsport gaat het er ook om: hoe erg ben jij bereid om de pijn toe te laten? In hoeverre kun je die uitschakelen? Dat is een mentaal ding.” Eliud: “Op de baan zie je Europeanen nu heel hard lopen. Op de langere afstanden zie je hen de tijden verbeteren die ik vroeger op de baan liep. Nou, dan kun je het op den duur ook op de marathon. Het is dus mogelijk. If you are ready to go for it.” Goede hardlopers zijn als goede wijn: hoe rijper, hoe beter. Dolf, lachend: “Yes! Ik ben 57.” Eliud: “Het kost heel veel trainingsuren voordat je een goede marathonloper bent. Het gaat letterlijk en figuurlijk stapje voor stapje.” Dolf: “Ik trainde vorig jaar voor de marathon van Berlijn en merkte dat ik na 41 jaar hardlopen nog steeds dingen leer over hardlopen en mijn lichaam. Ik word niet meer sneller, maar ik loop wel beter dan een paar jaar geleden. Mentaal ben ik sterker en ik loop ook lekkerder.” Marlou: “Bij mij als sprintster is het heel dubbel. De ene keer kan ik tevreden zijn met een wedstrijd waarin ik niet mijn snelste tijd, maar wel lekker heb gelopen. Als atleet voel ik me meer volwassen, ik kan ook goed het doel in ogenschouw hebben. Als jongere atleet was ik tegelijkertijd ook heel strikt, maar deed ik dingen wat vaker op gevoel. Nu is het allemaal verstandiger, ben ik meer gefocust en heb ik het grote doel in m’n hoofd. Die jeugdigheid en niet over dingen nadenken, was ook fijn.” Ellen: “Ervaring en een bepaalde rust zorgen ervoor dat je als atleet goed kunt presteren. Toen ik jong was en ik voelde iets waardoor ik een training over moest slaan, dan dacht ik meteen: dit is het einde van de wereld. Als ik een paar dagen niet kon trainen, dan was ik totaal in paniek. Later leerde ik dat het soms juist goed was om een paar dagen rust te nemen en op die dagen een alternatieve training te doen. Als je ouder bent, weet je ook beter hoe je lichaam werkt. Je leert de juiste beslissingen te nemen. Maar voor langere afstanden zijn de ervaring en rust die met de jaren komen belangrijker dan voor de explosieve nummers op de baan. Dan verlies je met de jaren juist iets van je snelheid en explosiviteit. Bij de langere afstanden kun je daardoor langer mee op hoog niveau.” Erben: “Hoe ouder je wordt als topsporter, des te meer je mentaal in balans bent. Dat is in mijn ogen de sleutel. Toen ik jong was, trainde ik zo hard als ik kon. Ik deed de dingen die me werden opgedragen. Met de jaren kreeg ik meer gevoel voor sport. Ik leerde te voelen of de trainingen bij me pasten, maar ik vond ook een balans tussen sport en mijn gezinsleven. Mijn aanpak paste met de jaren ook steeds beter bij de manier waarop ik tegen het leven aankeek. Het lopen van marathons is voor mij ook een zoektocht. Als ik het over mezelf heb: het is voor mij echt zoeken naar het juiste ritme. Ik kan ook echt emotioneel worden als ik een wedstrijd uit heb gelopen op de juiste manier, in het ritme waar ik me goed bij voel. Zoals ik dat vorig jaar in Berlijn voelde. Twintig jaar geleden had ik geen marathon kunnen lopen. Toen stond ik heel anders in het leven. Ik wilde recht op mijn doel af gaan en iedereen moest maar aan de kant.” Eliud: “Je bent als mens nu aan het landen.” Erben: “Klopt. Het was de bedoeling om dit jaar de NN marathon Rotterdam te lopen samen met Arjen Robben. We trainden samen. Helaas ging de marathon niet door. Ons doel was om de marathon te lopen in een tijd van rond de drie uur. Ik zei tegen Arjen: je zult zien dat het volbrengen van een marathon je hetzelfde gelukzalige gevoel zal geven als het scoren van een belangrijke goal in een vol stadion. Het gaat alleen niet om het resultaat dat voor het geluk zorgt, maar de bekroning van een lange voorbereiding en aanpak. Het mooie van marathonlopen is: ik kan anoniem als driehonderdste finishen, maar ik voel hetzelfde gelukzalige gevoel als toen ik als schaatser een internationale wedstrijd won in een vol stadion. Als ik eerder zo in het leven had gestaan, dan had ik in mijn ogen ook een hoger niveau kunnen halen als schaatser.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Eliud Kipchoge komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
Eliud Kipchoge is de koning van de marathon. Paralympisch sprintkampioene Marlou van Rhijn, olympisch kampioene 800 meter Ellen van Langen, oud-schaatser en meervoudig wereldkampioen Erben Wennemars en cabaretier en hardloopfanaat Dolf Jansen gingen op audiëntie bij het gezicht van het NN Running Team. “Ik ben best een beetje zenuwachtig,” verzucht Erben Wennemars. Hij kijkt naar Eliud Kipchoge die verderop een tv-interview geeft. Na zijn schaatsloopbaan is Erben fanatiek gaan hardlopen. “Ik ben niet snel onder de indruk van mensen, maar deze man is een ongelooflijke held voor mij. Hij is gewoon de Johan Cruijff van de marathon.” Dolf Jansen knikt. De cabaretier doet al ruim veertig jaar aan hardlopen. Ook voor hem is de regerend olympisch kampioen en wereldrecordhouder (2.01.39, Berlijn 16 september 2018) op de marathon een grote inspiratiebron. Op 12 oktober 2019 liep de 35-jarige Keniaan de klassieke afstand tijdens een speciaal voor hem in Wenen georganiseerde solorace als eerste mens onder de twee uur. Hij liep uiteindelijk 1.59.40, een tijd die vanwege het officieuze karakter van het evenement niet als wereldrecord werd aangemerkt. Voorafgaand aan de race maakte Dolf een gedicht met als titel Sub2. ‘A sub-4-minute-mile was impossible Until it wasn’t A sub-10-second 100 metres was impossible Until it wasn’t A man on the moon was impossible Until it wasn’t Berlin without the wall was impossible Until it wasn’t A black US President was impossible Until it wasn’t So much is impossible Until it isn’t Anymore A sub-2-hour-marathon is impossible Until it isn’t Anymore And just try to imagine Eliud Kipchoge’s smile As he crosses that finish line Achieving the impossible’ Daarna komt ook Blade Babe Marlou van Rhijn, drievoudig paralympisch kampioene en de snelste vrouw op blades op de 100, 200 en 400 meter, restaurant Wils, tegenover het Olympisch Stadion, binnen, gevolgd door Ellen van Langen. Voor de olympisch 800 meterkampioen van 1992 is Eliud geen onbekende. Zij is na haar sportcarrière manager en organisator van atletiekevenementen geworden bij Global Sports Communication, het managementbureau dat ook Eliud bijstaat. Ze begroeten elkaar met een elleboog, het is niet anders in tijden van corona. Twee dagen eerder heeft Eliud de marathon van Londen gelopen. Pas voor de tweede keer in veertien marathons wist hij níet te winnen. Zijn achtste plek was wereldnieuws. Tijdens die wedstrijd bleek hij last te hebben van zijn rechteroor en dat euvel heeft hij net laten checken bij sportarts Peter Vergouwen. “Hoe gaat het met je oren?” wil Erben weten. “Goed, ze hebben niets kunnen vinden,” zegt Eliud met een grote glimlach. “Hoe voelen je benen nu, twee dagen na een marathon?” vraagt Erben. “Een beetje pijnlijk, maar that’s life voor een marathonloper.” Nadat hij een aantal boeken heeft gesigneerd, een handtekening met daaronder de voor hem heilige cijfercode ‘1:59:40’, schuift hij aan voor een goed gesprek op anderhalve meter afstand van elkaar over hardlopen in de vorm van vijf stellingen. Hardlopen zorgt voor blijdschap Eliud: “Hardlopen is het beste medicijn dat er is. Als je gestrest bent, ga dan de deur uit om te rennen. Ik zeg ook altijd tegen zakenmensen: ga hardlopen en je zal merken dat de ideeën ineens opborrelen. Blokkades in het hoofd verdwijnen als je gaat rennen. Hardlopen zorgt voor een gelukzalig, bevrijdend gevoel. Voor mij is het zo dat mijn lichaam tot rust komt als ik één of twee uur aan het hardlopen ben.” Erben: “Als ambassadeur van Nationale-Nederlanden en van The Daily Mile ga ik geregeld langs scholen en ik vertel de kinderen ook altijd dat ze elke dag lekker een kwartiertje hard moeten lopen. Daar worden ze gelukkig en gezond van. En, zoals jij zegt, het opent je geest. En dat zorgt er weer voor dat kinderen beter hun best kunnen doen op school. Ik was vandaag best zenuwachtig om jou te ontmoeten. Daarom besloot ik hard te gaan lopen. Ik heb zes kilometer gelopen, normaal gesproken ren ik langer, maar het zorgde ervoor dat ik energie kreeg, dat ik de dingen in m’n hoofd weer op een rijtje kreeg. Ik voel altijd zoveel prikkels van buitenaf en ik kan alles een plekje geven als ik ga hardlopen.” Ellen: “Jij gaat toch ook altijd hardlopen voordat je een voorstelling hebt, Dolf?” Dolf: “Klopt. Maakt niet uit waar in Nederland ik op moet treden. Voor mij geldt ook heel sterk dat ik door hard te lopen vrij wordt in m’n hoofd, dat ik ineens oplossingen zie die ik daarvoor niet zag. Er komen dan ook vaak zinnen voor een gedicht naar boven, of ineens schiet me een grap te binnen die ik kan gebruiken voor mijn voorstelling. Die gedachten of oplossingen komen omhoog omdat je verder alles los kunt laten als je hardloopt. Weet je dat het gedicht dat ik over Eliud schreef ook is ontstaan tijdens het hardlopen? Ik dacht aan Eliud toen hij op het punt stond de barrière van twee uur op de marathon aan te vallen en tijdens het hardlopen bedacht ik een paar zinnen. Toen ik thuiskwam, heb ik ze meteen opgeschreven en daarna heb ik het hele gedicht gemaakt. De inspiratie ontstond omdat ik aan het lopen was. En het komt ook op, omdat er op dat moment niets moet.” Marlou, lachend: “Ik ervaar hardlopen anders, ben sprintster en loop dus alleen korte afstanden. Ik haal super veel plezier uit snelheid, uit zo hard mogelijk lopen. Dat vraagt een korte, heftige focus.” Ellen: “Ik hou nog steeds van hardlopen, maar mijn probleem is dat ik vaak geblesseerd ben. Nu ook weer. Ik kan best jaloers zijn als ik mensen lekker zie hardlopen. Als ik in de auto zit en ik zie mensen dat doen, dan denk ik meteen: ik zou ook zo graag lekker hardlopen. Ik word er zo blij van. Voor mij geldt dat problemen op het werk ineens verdwijnen tijdens het hardlopen. Ik zie ineens oplossingen. Maar mijn probleem is dat ik dan zo snel mogelijk naar huis wil om wat met die gedachten te doen. En dan begin ik dus harder en harder te lopen.” Dolf: “Dus daarom won jij in Barcelona olympisch goud op de 800 meter!” Over vijf jaar wordt er bij de mannen in wedstrijdverband onder de twee uur gelopen op de marathon. Dolf, hoofdschuddend: “Dat kan ik me echt niet voorstellen.” Eliud: “Ik denk van wel. Wij lopen sinds de oprichting van het NN Running Team in 2017 allemaal veel harder. We motiveren en helpen elkaar. Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen. En iedereen heeft nu ook kunnen zien dat het niet langer onmogelijk is om een marathon onder de twee uur te volbrengen.” Eliud: 'Ik ben echt van mening dat meerdere atleten uit ons team de komende vijf jaar een marathon onder de twee uur kunnen lopen' Marlou: “Voorbeelden zijn zo belangrijk in de sport. Als je iemand iets ziet doen wat nog niet is gedaan, dan zorgt dat voor een intrinsieke motivatie. Je ziet dat iets mogelijk is en denkt: dat wil ik ook. En hoe mooi is het om de persoon te zijn die de nieuwe standaard neerzet?” Dolf: “Ik weet nog de eerste marathon die gelopen werd onder de 2 uur en 8 minuten. Daarna lukte dat meerdere atleten. Hetzelfde verhaal toen de barrière van 2 uur en 6 minuten gebroken werd. Is het vooral een mentaal iets?” Eliud: “Dat is het absoluut. Je ziet vaak in sport dat als iemand iets heeft gedaan dat lange tijd voor onmogelijk werd gehouden, in korte tijd meerdere mensen dat lukt. Omdat iedereen ineens weet dat het kan. De jongens die dagelijks met mij trainen, weten nu ook: ik kan hem volgen tijdens de training, we hebben hetzelfde trainingsprogramma, dus waarom zou ik dan niet zijn tijden kunnen lopen? Ze moeten nu denken: ik kan het ook. Dat ze niet in beperkingen moeten denken, leer ik de jonge jongens in het team ook.” Erben: “Maar je zorgt er met jouw aanwijzingen wel voor dat het voor jezelf steeds moeilijker wordt om te winnen.” Eliud: “Ik heb heel veel andere atleten de weg gewezen, vind ik mooi. En ik heb in Londen ook laten zien dat ik ook maar gewoon een mens ben, geen supermens.” Erben: “Jij vindt: records zijn er om gebroken te worden.” Eliud: “Ja, dat is voor mij de essentie van sport.” Erben: “In wedstrijden en trainingen zie ik altijd dat jij voorop loopt. De rest volgt jou. Voel jij veel druk dat iedereen altijd naar jou kijkt?” Eliud knikt: “De druk is hoog, maar ik ervaar dat altijd als positieve druk. Ik wil ook altijd vooroplopen. Om mezelf uit te dagen. Maar ik help daar het team ook beter mee dan wanneer ik me ga verstoppen in de groep.” Dolf: “Maar zoals Erben net zei, je kunt ook denken: ik moet mijn concurrenten niet te goed maken.” Eliud: “Weet je wat het met hardlopen is? Je kunt het niet alleen. Op het niveau waarop wij dat doen, is het heel lastig om in je eentje die snelheid te ontwikkelen tijdens de trainingen. Daar heb je echt elkaar voor nodig. Mentaal wordt het ook veel moeilijker als je alles alleen moet doen.” Ellen: “Je hebt inderdaad anderen nodig. Zo was het ook bij mij op de baan. Er waren altijd atleten die bepaalde specialiteiten hadden. Je moet van elkaar kunnen leren om beter te worden.” Erben: “Maar hoe slaag je erin om al zo lang de leider van de groep te zijn en bijna elke marathon waar je start te winnen?” Eliud: “Door positief te denken.” Erben: “Heb je nooit twijfels?” Dolf: “In Londen werd je achtste. Je had last van je oor, je lichaam deed niet helemaal wat je ervan had verwacht. Wat is het positieve wat je hebt overgehouden aan die marathon?” Eliud: “Een achtste plek is niet het einde van de wereld. De zon gaat vanzelf weer schijnen. En zo erg is het niet om af en toe eens het gevoel van een nederlaag te ervaren. Dat zorgt ervoor dat je weer vol motivatie aan het werk gaat. Dat is het positieve. Als topsporter moet je verlies kunnen accepteren.” Erben: “Ik heb als schaatser meer verloren dan gewonnen...” Eliud: “Ik ben ervan overtuigd dat je meer voldoening haalt uit een overwinning als je weet wat het is om te verliezen en hoe je daar mee om moet gaan. Dat leer ik de jonge jongens met wie ik train ook. Als je een nederlaag aangrijpt om weer keihard aan de slag te gaan, dan is de overwinning die volgt des te mooier. Op die manier kun je altijd iets positiefs uit een teleurstelling halen.” Er moet meer aandacht komen voor de prestaties van paralympische atleten op de marathon Marlou: “De marathon is met afstand de discipline in de atletiek waar paralympische sporters het meest zichtbaar zijn. Aan bijna alle World Marathon Majors doen paralympische atleten mee. Geweldig.” Eliud: “Ik vind het heel belangrijk dat mannen, vrouwen en paralympische sporters meedoen aan de marathon. Ik kijk altijd naar de paralympische sporters op de marathon, maak vaak een praatje met hen. Weet je wat ik mooi vind? Dat ze altijd blij zijn. Ik vind het terecht dat ze de aandacht krijgen, dat verdienen ze net zo goed als ik.” Marlou: “Kennen jullie trouwens het verhaal van Richard Whitehead? Hij mist beide onderbenen en heeft in 2013 op blades veertig marathons in veertig dagen gelopen.” Dolf: “Allemachtig!” Eliud: “Echt waar?” Marlou: “Dat het verhaal niet bij iedereen bekend is, geeft wel antwoord op de stelling. Er is dus nog niet genoeg aandacht voor paralympische sport in het algemeen. Maar van de marathonwereld kunnen veel andere sporten en evenementen nog veel leren als het gaat om de aandacht voor paralympische atleten. Op de sprint is het in elk geval minder goed georganiseerd voor ons paralympische atleten.” Erben: “Er moet meer aandacht gaan naar de paralympische sport. Het is zo inspirerend wat paralympische atleten doen.” Marlou: “Dat vind ik ook. Daarom ben ik ook mijn foundation begonnen. Voor gehandicapte kinderen moet er een gelijke behandeling komen en gelijke kansen zijn. Weg met het hokjesdenken. Sport moet voor elk kind net zo leuk en vanzelfsprekend zijn. Daar maken wij ons hard voor.” Dolf: “En dan kunnen kinderen met een handicap in Nederland nog opkijken tegen jou, Marlou. Die zien iemand die presteert op het hoogste niveau. In Afrikaanse landen zal het leven voor mensen en vooral kinderen met een handicap nog vele malen moeilijker zijn.” Marlou: “Daarom is het zo belangrijk dat het zichtbaar is. Omdat mensen geïnspireerd raken als ze iemand op blades of in een rolstoel een marathon zien volbrengen.” Ellen: “Op de baan is er ook aandacht voor paralympische atleten. In de Diamond League bijna niet, maar bij de atletiekevenementen die daar onder zitten wel veel meer.” Marlou: “Maar het mooie van de Diamond League is juist dat het wereldwijd wordt uitgezonden.” Ellen: “Belangrijk is ook dat er lokale paralympische sterren zijn voor organisatoren. ik snap ook dat je, als je zo denkt, in die vicieuze cirkel blijft.'' Erben: ''Eigenlijk zouden de Paralympische Spelen geïntegreerd moeten worden in de normale Olympische Spelen.'' Marlou: ''Dat is mijn droom.'' Dolf: ''Het wordt wel heel lastig om dat logistiek gezien voor elkaar te krijgen. Het programma zit natuurlijk al heel erg vol bij de Olympische Spelen. Maar ook daar moeten ze een oplossing voor kunnen vinden.'' Ellen: ''Zeker. Het is toch al de vraag hoe de toekomst van de Olympische Spelen eruit zal zien.'' Marlou: ''Toen ik begon met atletiek trainde ik lekker samen met mijn vrienden en vriendinnen. Er was geen onderscheid, iedereen was gelijk. Toen ik aan grotere wedstrijden mee mocht gaan doen, werd er wel ineens onderscheid gemaakt. Ik vond dat heel vreemd. Als we het over sport hebben, dan praten we vaak over gelijkheid, samen spelen en het opdoen van zelfvertrouwen. Dan is het moeilijk te rijmen dat tegelijkertijd mensen van elkaar worden gescheiden. Het is toch vreemd dat mijn vriendje met wie ik altijd heb getraind naar een ander toernooi ging dan ik?'' Dolf: ''Dat is inderdaad vreemd. Er zou geen onderscheid gemaakt moeten worden tussen jouw blades of mijn dunnen beentjes.'' Marlou: ''Bij het EK in Amsterdam, in 2016, was de paralympische sport onderdeel van het programma. Geweldig. Churandy Martina liep de 200 meter, Dafne Schippers liep de 200 meter, een Wheeler deed de 200 meter en ik liep de 200 meter. Zo hoort het. Maar zoals Ellen net aangaf, dat kwam natuurlijk ook doordat we in Nederland een paar bekende en heel goede paralympische atleten hebben. Er waren vier of vijf onderdelen waaraan ook de lokale paralympische helden meededen. Er was een medaille-uitreiking en iedereen werd gelijk behandeld. Ik hoop dat op een dag dit als vanzelfsprekend gezien zal worden. Ik ben wel van mening dat wij als paralympische sporters steeds meer zichtbaar worden, het gaat dus de goede kant op.” Een blanke West-Europeaan zou ook een wereldrecord moeten kunnen lopen op de marathon. Eliud: “Waarom niet? Als je denkt: ik ben wit, dus ik kan een marathon niet onder de twee uur lopen, dan lukt het je ook niet. Mensen denken vaak dat alleen Afrikanen toptijden kunnen lopen op de marathon. Dat is niet waar. Waarom atleten uit Afrika het zo goed doen op de marathon is omdat we de goede faciliteiten en omstandigheden hebben om hard te trainen. Daar gaat het om. Maar als een witte atleet gaat trainen onder gelijke omstandigheden, waarom zou hij dan niet tot hetzelfde in staat zijn?” Marlou: “In de paralympische sport is dat ook het geval. Daar gaat het om de blades en om de verschillende categorieën. Ik zeg ook altijd: begin eerst eens met keihard te trainen.” Ellen: “Het gaat om toewijding. De sporters die bereid zijn harder te trainen en meer te leven voor hun sport zullen het verst komen. Je moet je ogen kunnen sluiten voor alle afleidingen die er zeker vandaag de dag buiten de sport liggen.” Dolf: “Zoals ik in m’n gedicht over Eliud al stelde: er zijn zoveel dingen waarvan we dachten dat het niet mogelijk was. We hadden met Barack Obama ook een zwarte Amerikaanse president. Dat hielden we pakweg twintig jaar terug ook voor onmogelijk. En nu heeft Eliud dus een marathon onder de twee uur gelopen. Voor mensen geldt: als we geloven dat we het kunnen, dan zijn we tot heel veel in staat. Alles is mogelijk en geen mens is gelimiteerd. Het is dus mogelijk, maar ik zou zo snel even niet weten welke witte atleet met Eliud onder de twee uur kan duiken op de marathon.” Ellen: “Met topsport gaat het er ook om: hoe erg ben jij bereid om de pijn toe te laten? In hoeverre kun je die uitschakelen? Dat is een mentaal ding.” Eliud: “Op de baan zie je Europeanen nu heel hard lopen. Op de langere afstanden zie je hen de tijden verbeteren die ik vroeger op de baan liep. Nou, dan kun je het op den duur ook op de marathon. Het is dus mogelijk. If you are ready to go for it.” Goede hardlopers zijn als goede wijn: hoe rijper, hoe beter. Dolf, lachend: “Yes! Ik ben 57.” Eliud: “Het kost heel veel trainingsuren voordat je een goede marathonloper bent. Het gaat letterlijk en figuurlijk stapje voor stapje.” Dolf: “Ik trainde vorig jaar voor de marathon van Berlijn en merkte dat ik na 41 jaar hardlopen nog steeds dingen leer over hardlopen en mijn lichaam. Ik word niet meer sneller, maar ik loop wel beter dan een paar jaar geleden. Mentaal ben ik sterker en ik loop ook lekkerder.” Marlou: “Bij mij als sprintster is het heel dubbel. De ene keer kan ik tevreden zijn met een wedstrijd waarin ik niet mijn snelste tijd, maar wel lekker heb gelopen. Als atleet voel ik me meer volwassen, ik kan ook goed het doel in ogenschouw hebben. Als jongere atleet was ik tegelijkertijd ook heel strikt, maar deed ik dingen wat vaker op gevoel. Nu is het allemaal verstandiger, ben ik meer gefocust en heb ik het grote doel in m’n hoofd. Die jeugdigheid en niet over dingen nadenken, was ook fijn.” Ellen: “Ervaring en een bepaalde rust zorgen ervoor dat je als atleet goed kunt presteren. Toen ik jong was en ik voelde iets waardoor ik een training over moest slaan, dan dacht ik meteen: dit is het einde van de wereld. Als ik een paar dagen niet kon trainen, dan was ik totaal in paniek. Later leerde ik dat het soms juist goed was om een paar dagen rust te nemen en op die dagen een alternatieve training te doen. Als je ouder bent, weet je ook beter hoe je lichaam werkt. Je leert de juiste beslissingen te nemen. Maar voor langere afstanden zijn de ervaring en rust die met de jaren komen belangrijker dan voor de explosieve nummers op de baan. Dan verlies je met de jaren juist iets van je snelheid en explosiviteit. Bij de langere afstanden kun je daardoor langer mee op hoog niveau.” Erben: “Hoe ouder je wordt als topsporter, des te meer je mentaal in balans bent. Dat is in mijn ogen de sleutel. Toen ik jong was, trainde ik zo hard als ik kon. Ik deed de dingen die me werden opgedragen. Met de jaren kreeg ik meer gevoel voor sport. Ik leerde te voelen of de trainingen bij me pasten, maar ik vond ook een balans tussen sport en mijn gezinsleven. Mijn aanpak paste met de jaren ook steeds beter bij de manier waarop ik tegen het leven aankeek. Het lopen van marathons is voor mij ook een zoektocht. Als ik het over mezelf heb: het is voor mij echt zoeken naar het juiste ritme. Ik kan ook echt emotioneel worden als ik een wedstrijd uit heb gelopen op de juiste manier, in het ritme waar ik me goed bij voel. Zoals ik dat vorig jaar in Berlijn voelde. Twintig jaar geleden had ik geen marathon kunnen lopen. Toen stond ik heel anders in het leven. Ik wilde recht op mijn doel af gaan en iedereen moest maar aan de kant.” Eliud: “Je bent als mens nu aan het landen.” Erben: “Klopt. Het was de bedoeling om dit jaar de NN marathon Rotterdam te lopen samen met Arjen Robben. We trainden samen. Helaas ging de marathon niet door. Ons doel was om de marathon te lopen in een tijd van rond de drie uur. Ik zei tegen Arjen: je zult zien dat het volbrengen van een marathon je hetzelfde gelukzalige gevoel zal geven als het scoren van een belangrijke goal in een vol stadion. Het gaat alleen niet om het resultaat dat voor het geluk zorgt, maar de bekroning van een lange voorbereiding en aanpak. Het mooie van marathonlopen is: ik kan anoniem als driehonderdste finishen, maar ik voel hetzelfde gelukzalige gevoel als toen ik als schaatser een internationale wedstrijd won in een vol stadion. Als ik eerder zo in het leven had gestaan, dan had ik in mijn ogen ook een hoger niveau kunnen halen als schaatser.” Helden Magazine 54 Het verhaal van Eliud Kipchoge komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Judo

Tessie Savelkouls: Hoop doet leven

Tessie Savelkouls (28) maakte aanspraak op een olympische medaille, maar op 9 februari dit jaar sloeg het noodlot toe. De judoka raakte zwaar geblesseerd aan haar knie. Haar vrouw Kiki Perquin (29) zag het gebeuren op de tribune. Volgens de artsen is een terugkeer op de mat zo goed als uitgesloten, maar Tessie en Kiki leggen zich daar niet zomaar bij neer. Tessie: “Ik moest het op 9 februari in mijn eerste partij uitgerekend opnemen tegen Romane Dicko. Van haar had ik een paar weken eerder kansloos verloren in de finale in Tel Aviv. Ik kwam al snel een wazaari achter, maar voelde dat ik meer grip op de wedstrijd kreeg. Toen zette ze die worp in...” Kiki: “Ik zat met een vriendin op de tribune, was als altijd gespannen tijdens een wedstrijd van Tessie. Maar ik verheugde me ook vooral op een paar leuke dagen in Parijs. We zouden ’s avonds gezellig in de stad gaan eten, ook al zou ze haar eerste wedstrijd verliezen.” Tessie: “Er stond eigenlijk geen druk op. Ik stond negende van de wereld, kwalificatie voor de Spelen kon me niet meer ontgaan.” Kiki: “Doel van Tessie was om in de laatste toernooien voor de Spelen in de mondiale top acht te komen, zodat ze een gerankte status zou hebben in Tokio. Ze was zo goed in vorm.” Tessie: “Ik had een tijd gekwakkeld met blessures, had de achterste kruisband in m’n rechterknie gescheurd in 2018 en ook blessures aan m’n schouder en vinger gehad. Ik wist dat als ik fit zou zijn ik het niveau had om een medaille te pakken op de Spelen. Twee grandslamtoernooien had ik al gewonnen en meerdere grand prixs. Ik was zevende geworden op de Spelen in Rio, in 2017 was ik vijfde op het WK en het Open WK geworden en in 2018 pakte ik brons op het EK. Eenmaal fit won ik in december 2019 in China de World Masters, het grootste toernooi na het WK. Zo onwerkelijk. In Tel Aviv was ik dus tweede geworden, tijdens het eerste toernooi met mijn nieuwe coach Garmt Zijlstra.” Kiki: “Als Tessie haar dag heeft, is ze zo goed. Als je de Masters kunt winnen, kun je ook olympisch kampioen worden.” Traumateam Tessie: “Romane Dicko zette een worp in op mijn rechterbeen. Mijn onderbeen bleef staan, terwijl mijn lichaam wel naar voren vloog. Daardoor scharnierde mijn knie de verkeerde kant op. Het zag er verschrikkelijk uit. Ik wist meteen: m’n knie is uit de kom. Het was niet zo dat ik het hoorde kraken. Het deed gek genoeg niet eens zoveel pijn. De zijkant van mijn rechterbeen voelde ook meteen alsof hij verdoofd was en ik voelde m’n voet niet.” Kiki: “Ik keek schuin op de mat vanaf de tribune. Wat er precies gebeurde, kon ik niet zien. Maar toen bleef Tessie liggen en zag ik de reactie van haar tegenstander. Ineens was het ook doodstil in de zaal. Daar gaan de Spelen, is het eerste wat ik dacht. Het was vijf maanden tot de Spelen, zelfs een kapotte meniscus kan dan Tokio al in gevaar brengen.” Tessie: “Het leek net of mijn onderbeen los aan m’n knie bungelde. Mijn been lag eerst nog onder mijn tegenstander. Zij merkte ook meteen dat het mis was, ging heel snel van me af. Ik heb toen met m’n handen m’n onderbeen gepakt, die lag haaks naast me. De arts van de ploeg kwam snel de mat op gerend. Zij heeft m’n onderbeen recht gelegd. Daarna kwam ook onze fysio erbij. Ik zei tegen onze arts: m’n knie is uit de kom, trek hem er weer in, want ik voel m’n voet tintelen. Dan weet je dat de zenuw stuk is of bekneld zit. Tegen de arts zei ik: ik wil geen klapvoet. Ik zei het zonder te schreeuwen of te huilen, was zo rustig.” Kiki: “Haar tegenstander wist niet waar ze het zoeken moest. Zij heeft – begrepen we later – de hele dag overgegeven.” Tessie: “Ik dacht: als m’n knie eenmaal weer in de kom zit, dan komt het wel goed. Er werd geklapt toen ik op de brancard werd weggedragen. Op dat moment dacht ik: shit, Kiki zit op de tribune, die heeft dit allemaal moeten aanzien.” Kiki: 'Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: 'Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee'. Ik dacht ondertussen: o my god' Kiki: “Ik heb meteen iemand van de ploeg gebeld en gevraagd of ik bij Tessie kon komen. Daarna ben ik in tranen door het stadion gaan dolen.” Tessie: “Tegen een collega-judoka zei ik: hier is mijn accreditatie, geef die maar aan Kiki, anders kan ze niet bij me komen. Kiki moest huilen toen ze in het kamertje kwam waar ze me hadden neergelegd. ‘Dit is echt niet goed,’ riep ze.” Kiki: “Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: ‘Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee.’ Ik probeerde voor Tessie ook positief te blijven, maar dacht ondertussen: o my God.” Tessie: “Bij mij kwam toen het besef dat ik de Spelen kon vergeten, maar op de een of andere manier maakte me dat niet eens zoveel uit. Ik kon het meteen relativeren, dacht: m’n been is niet goed, het is ernstig, maar verder ben ik nog in orde. Ik weet niet waar die berusting vandaan kwam. Voordat ik de mat op ging, draaide alles om een medaille op de Spelen en amper een half uur later was dat ineens niet belangrijk meer. Heel gek. Waarom ik in de catacomben niet eens heb gehuild of geschreeuwd kan ik niet verklaren. Sterker, ik probeerde iedereen aan het lachen te maken, omdat iedereen met zo’n bezorgd gezicht rondliep.” Helden Magazine 53 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tessie Savelkouls komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde. Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’ Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad. Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater én Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
Tessie Savelkouls (28) maakte aanspraak op een olympische medaille, maar op 9 februari dit jaar sloeg het noodlot toe. De judoka raakte zwaar geblesseerd aan haar knie. Haar vrouw Kiki Perquin (29) zag het gebeuren op de tribune. Volgens de artsen is een terugkeer op de mat zo goed als uitgesloten, maar Tessie en Kiki leggen zich daar niet zomaar bij neer. Tessie: “Ik moest het op 9 februari in mijn eerste partij uitgerekend opnemen tegen Romane Dicko. Van haar had ik een paar weken eerder kansloos verloren in de finale in Tel Aviv. Ik kwam al snel een wazaari achter, maar voelde dat ik meer grip op de wedstrijd kreeg. Toen zette ze die worp in...” Kiki: “Ik zat met een vriendin op de tribune, was als altijd gespannen tijdens een wedstrijd van Tessie. Maar ik verheugde me ook vooral op een paar leuke dagen in Parijs. We zouden ’s avonds gezellig in de stad gaan eten, ook al zou ze haar eerste wedstrijd verliezen.” Tessie: “Er stond eigenlijk geen druk op. Ik stond negende van de wereld, kwalificatie voor de Spelen kon me niet meer ontgaan.” Kiki: “Doel van Tessie was om in de laatste toernooien voor de Spelen in de mondiale top acht te komen, zodat ze een gerankte status zou hebben in Tokio. Ze was zo goed in vorm.” Tessie: “Ik had een tijd gekwakkeld met blessures, had de achterste kruisband in m’n rechterknie gescheurd in 2018 en ook blessures aan m’n schouder en vinger gehad. Ik wist dat als ik fit zou zijn ik het niveau had om een medaille te pakken op de Spelen. Twee grandslamtoernooien had ik al gewonnen en meerdere grand prixs. Ik was zevende geworden op de Spelen in Rio, in 2017 was ik vijfde op het WK en het Open WK geworden en in 2018 pakte ik brons op het EK. Eenmaal fit won ik in december 2019 in China de World Masters, het grootste toernooi na het WK. Zo onwerkelijk. In Tel Aviv was ik dus tweede geworden, tijdens het eerste toernooi met mijn nieuwe coach Garmt Zijlstra.” Kiki: “Als Tessie haar dag heeft, is ze zo goed. Als je de Masters kunt winnen, kun je ook olympisch kampioen worden.” Traumateam Tessie: “Romane Dicko zette een worp in op mijn rechterbeen. Mijn onderbeen bleef staan, terwijl mijn lichaam wel naar voren vloog. Daardoor scharnierde mijn knie de verkeerde kant op. Het zag er verschrikkelijk uit. Ik wist meteen: m’n knie is uit de kom. Het was niet zo dat ik het hoorde kraken. Het deed gek genoeg niet eens zoveel pijn. De zijkant van mijn rechterbeen voelde ook meteen alsof hij verdoofd was en ik voelde m’n voet niet.” Kiki: “Ik keek schuin op de mat vanaf de tribune. Wat er precies gebeurde, kon ik niet zien. Maar toen bleef Tessie liggen en zag ik de reactie van haar tegenstander. Ineens was het ook doodstil in de zaal. Daar gaan de Spelen, is het eerste wat ik dacht. Het was vijf maanden tot de Spelen, zelfs een kapotte meniscus kan dan Tokio al in gevaar brengen.” Tessie: “Het leek net of mijn onderbeen los aan m’n knie bungelde. Mijn been lag eerst nog onder mijn tegenstander. Zij merkte ook meteen dat het mis was, ging heel snel van me af. Ik heb toen met m’n handen m’n onderbeen gepakt, die lag haaks naast me. De arts van de ploeg kwam snel de mat op gerend. Zij heeft m’n onderbeen recht gelegd. Daarna kwam ook onze fysio erbij. Ik zei tegen onze arts: m’n knie is uit de kom, trek hem er weer in, want ik voel m’n voet tintelen. Dan weet je dat de zenuw stuk is of bekneld zit. Tegen de arts zei ik: ik wil geen klapvoet. Ik zei het zonder te schreeuwen of te huilen, was zo rustig.” Kiki: “Haar tegenstander wist niet waar ze het zoeken moest. Zij heeft – begrepen we later – de hele dag overgegeven.” Tessie: “Ik dacht: als m’n knie eenmaal weer in de kom zit, dan komt het wel goed. Er werd geklapt toen ik op de brancard werd weggedragen. Op dat moment dacht ik: shit, Kiki zit op de tribune, die heeft dit allemaal moeten aanzien.” Kiki: 'Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: 'Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee'. Ik dacht ondertussen: o my god' Kiki: “Ik heb meteen iemand van de ploeg gebeld en gevraagd of ik bij Tessie kon komen. Daarna ben ik in tranen door het stadion gaan dolen.” Tessie: “Tegen een collega-judoka zei ik: hier is mijn accreditatie, geef die maar aan Kiki, anders kan ze niet bij me komen. Kiki moest huilen toen ze in het kamertje kwam waar ze me hadden neergelegd. ‘Dit is echt niet goed,’ riep ze.” Kiki: “Toen ik haar een knuffel had gegeven, zei ze: ‘Ik ben best oké, hoor. Het valt wel mee.’ Ik probeerde voor Tessie ook positief te blijven, maar dacht ondertussen: o my God.” Tessie: “Bij mij kwam toen het besef dat ik de Spelen kon vergeten, maar op de een of andere manier maakte me dat niet eens zoveel uit. Ik kon het meteen relativeren, dacht: m’n been is niet goed, het is ernstig, maar verder ben ik nog in orde. Ik weet niet waar die berusting vandaan kwam. Voordat ik de mat op ging, draaide alles om een medaille op de Spelen en amper een half uur later was dat ineens niet belangrijk meer. Heel gek. Waarom ik in de catacomben niet eens heb gehuild of geschreeuwd kan ik niet verklaren. Sterker, ik probeerde iedereen aan het lachen te maken, omdat iedereen met zo’n bezorgd gezicht rondliep.” Helden Magazine 53 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tessie Savelkouls komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde. Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Daarnaast vertellen Joël en Naomi Veltman hoe zij er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’ Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad. Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater én Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

BMX

Tokiogangers: ‘Iedereen zit in hetzelfde schuitje’

Ze zouden deze zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide roet in het eten. Paul Raats fotografeerde sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio. Harrie Lavreysen - Baanwielrennen - “Het zijn bijzondere tijden, waarin we zo goed mogelijk proberen door te trainen. Krachttraining doe ik in de achtertuin en de baantraining hou ik op de weg. Ik woon samen met mijn ploeggenoot Nils van ‘t Hoenderdaal, dus we kunnen met elkaar trainen, Dat is fijn. Inmiddels hebben we wat afgelegen weggetjes gevonden, want met 75 kilometer per uur op een fiets zonder rem een weg op schieten waar ook ander verkeer is, gaat niet. We missen alleen de vier bochten die we op de baan wel hebben. Het is niet anders. Het zat er al een tijdje aan te komen dat de Spelen zouden worden uitgesteld. We konden zien wat er gebeurde in de wereld en het is logisch dat het niet door kon gaan. De dag dat ik het hoorde, voelde ik me niet heel rot. Ik dacht meteen: doorpakken, op naar volgend jaar. Plannen na Tokio had ik nog niet gemaakt, maar het voelt wel alsof ik een jaar stilsta. Maar goed, iedereen zit in hetzelfde schuitje. De WK hebben we nog kunnen rijden eind februari. Sommige sporters hebben dit jaar überhaupt geen wedstrijden gehad, wat dat betreft hebben wij nog geluk gehad. Ik ben blij dat we daar hebben kunnen laten zien hoe goed we zijn. Met drie gouden plakken, op de teamsprint, keirin en individuele sprint, keerde ik huiswaarts. Natuurlijk is het voor onze ploeg balen dat de Spelen niet doorgaan, we stonden er allemaal zo goed voor. Maar ik zie nu geen reden om volgend jaar niet in dezelfde vorm te verkeren. Deze periode gebruik ik om nog sterker te worden en onze basis zo perfect mogelijk te maken. Stilstaan is achteruitgaan. En ik wil nog beter worden Alexander Brouwer - Beachvolleybal - “Mijn maatje Robert Meeuwsen met wie ik al tien jaar samenspeel, heb ik sinds maart niet meer gezien. Alleen via videogesprekken met andere vrienden, want we zitten in dezelfde vriendengroep. Naast sporten mis ik het sociale aspect enorm. Het is onwerkelijk dat ons wedstrijdseizoen is afgelopen voordat het amper was begonnen. We hadden pas één toernooi gespeeld. Het is ook bizar dat zoiets groots als de Spelen is uitgesteld. Maar ik was ook opgelucht dat ze, zoals het er nu naar uitziet, niet zijn afgelast. Vervelen doe ik me thuis niet, ik heb genoeg te doen. Ik spendeer veel tijd met mijn zoontje en sinds december wonen we in een nieuw huis waar nog veel aan moet gebeuren, vooral in de tuin. Ik ben een schuur aan het bouwen en de bestrating aan het aanleggen. Daar blijf ik meteen een beetje fit van. Mijn sponsor Red Bull heeft me een net gegeven dat ik in de tuin heb opgehangen. Zo kan ik een beetje trainen, smashen tegen de radiator die tegen de schutting aanstond. Ik heb er een video van gemaakt en die op Instagram gezet. Die is inmiddels viral gegaan, meer dan twee miljoen keer bekeken. Andere beachvolleyballers hebben mijn voorbeeld gevolgd, lachen toch? Maar om eerlijk te zijn, is mijn motivatie om thuis te trainen best ver te zoeken. Ik ben sowieso een kortetermijndenker en -planner en zie nu even niet het nut in van trainen. Wel probeer ik mijn basisconditie op pijl te houden. Stel dat er nog iets op het programma komt, dan moet ik snel wedstrijdfit kunnen worden. Toch ben ik al een paar kilo aan spiermassa verloren. Twijfelen om door te gaan, deden Robbert en ik niet. Ook onze nieuwe coach Victor Anfiloff heeft zijn commitment gegeven. We zijn alleen allemaal in de wachtrij geplaatst. Eind oktober verwachten mijn vrouw en ik ons tweede kindje. Even kwam nog ter sprake dat onze uitgestelde toernooien in oktober zouden worden ingehaald. Dat had niet echt handig uitgekomen. Nu de Spelen zijn uitgesteld, krijg ik gewoon een druk. Niek Kimmann - BMX - “In eerste instantie werden onze wereldbekers afgelast. Toch was er voor mij toen nog niet zoveel aan de hand. Al reed ik geen wedstrijden meer, ik kon ik me nog steeds goed voorbereiden op de Spelen, onder andere op onze indoor BMX-baan die we thuis in Dedemsvaart hebben. Samen met mijn broertje Justin kon ik goed doortrainen. Het besef dat ook de Spelen misschien niet door zouden gaan, kwam steeds meer. Met de dag veranderde er zoveel, dat het niet veilig en verstandig zou zijn om ze door te laten gaan. Toen het IOC met het besluit naar buiten kwam, was het wel even een schok. Maar het is de beste en eerlijkste beslissing. Wij konden thuis nog wat doen, sommige buitenlandse BMX’ers konden nog volledig trainen en anderen zaten misschien wel op een flat van 10 hoog. Hoe eerlijk is het dan nog? Een van de eerste dingen die je leert in de sport is om dingen te accepteren en je aan te passen. Wel heb ik wat gas teruggenomen na het besluit. Ik had ook minder motivatie om vol door te trainen. We zijn nu onze indoorbaan aan het verbouwen en bezig met een buitenbaan. Ik kom nu aan dingen toe waar ik normaal de tijd niet voor heb. Verder ben ik veel video’s aan het maken. Ik heb een reportage voor de NOS gemaakt en maak video’s voor de KNWU. Dat neemt veel tijd in beslag. Tussendoor train ik, zodat ik een redelijke basis heb als straks alles weer begint. Ik heb me daarom ook nog geen seconde verveeld. In mijn planning is er veel veranderd. Na de Spelen van Rio kwam ik in een soort zwart gat. Ik was even vergeten dat het leven gewoon door zou gaan. Dat wilde ik nu voorkomen, daarom had ik tot 2021 mijn agenda vol staan. Zo wilde ik graag de Amerikaanse serie rijden. Mijn coaches hadden al plannen uitstaan voor me. Die schuiven nu gewoon een jaartje op.” Kim Polling - Judo - “Ik woon in Turijn met mijn vriend Andrea Regis. Het coronavirus heeft heel Italië op een vreselijke manier op z’n kop gezet. Wij mogen alleen voor de echt noodzakelijke dingen naar buiten, verder moeten we binnen blijven. We hebben een speciale trainingsruimte thuis. Verder heb ik het geluk dat mijn vriend ook judoka is, dus ik kan in tegenstelling tot veel andere judoka’s ook echte judotrainingen doen met Andrea. Natuurlijk is zoals bij iedereen de lockdown ook een relatietest. Ik moet zeggen dat het bij ons heel goed gaat. Andrea is altijd zo relaxt, dus dat scheelt. Ik ben soms een beetje geïrriteerd tijdens de trainingen, maar dat ben ik altijd omdat de dingen bij mij nu eenmaal perfect moeten gaan. Ik heb ADHD, daarom plan ik dingen altijd goed. Dat er nu veel onzekerheid is, maakt mij normaal gesproken erg onrustig. Maar de laatste jaren heb ik geregeld met blessures te maken gehad. Eigenlijk komt deze periode overeen met de tijd dat ik geblesseerd was aan mijn rug en knie. Er is een groot verschil: toen vond ik het vooral moeilijk dat ik niets kon en de wedstrijden gewoon doorgingen. Nu kan niemand judoën en dat maakt het zelfs nog iets makkelijker de situatie te accepteren. Wanneer mogen wij judoka’s weer aan de bak? Judo is natuurlijk een contactsport, ik denk dat gezien de risico’s en de verplichte anderhalve meter afstand wij misschien wel de laatste sporters zijn die weer volop kunnen trainen en wedstrijden afwerken. Maar goed, dat is voor alle judoka’s lastig, met of zonder ADHD. Ik liep op schema wat betreft de Spelen, had geen last meer van blessures. Na het EK, dat op het programma stond in mei, zou duidelijk zijn of ik naar de Spelen mocht. Ik stond er goed voor. Wanneer nu de beslissing gaat vallen wie in mijn gewichtsklasse namens Nederland uitkomt in Tokio, weet ik nog niet. Maar goed, voor mij is dat minder erg. Voor iemand als Henk Grol, die echt aan het aftellen was naar de Spelen en daarna zou stoppen, is het veel erger. Ik ga sowieso door tot en met de Spelen van 2024. Door mijn blessures weet ik bovendien hoe het is om er tussenuit te moeten gaan om daarna weer terug te keren.” Kira Toussaint - Zwemmen - “Ik had het al aan zien komen dat de Spelen uitgesteld zouden worden, maar toch kwam het wel even binnen toen het besluit definitief was. Niet dat ik er een traan om heb gelaten, hoor. Dat komt vooral doordat ik de Olympische Spelen van Tokio nooit als eindstation van mijn carrière heb gezien. Ook al was dit jaar de focus natuurlijk op Tokio gericht, ik heb altijd als subdoel voor dit jaar de WK kortebaan in december in mijn achterhoofd gehad. Daar wil ik revanche nemen op 2018 – toen ik naar later bleek ten onrechte positief testte en het WK moest laten schieten- en wereldkampioen worden in een wereldrecord. Omdat dat WK, met de kennis die we nu hebben, nog gewoon doorgaat, is dat het volgende doel geworden. Dat we de afgelopen tijd niet konden zwemmen zoals we gewend waren, maakt het wel lastig. Mijn doel is fit blijven. Ik ga veel met de hond naar buiten, fietst vaak en doe oefeningen in huis. Mijn verloofde Jesse zit gelukkig samen met mij in quarantaine. Aangezien we normaal een langeafstandsrelatie hebben omdat we allebei een sportcarrière hebben – Jesse is waterpolo-international -, zie ik dit als een kans om lekker veel samen te zijn en spelletjes te spelen. We overleven het wel. Er zijn veel ergere dingen in de wereld.” Frédérique Matla - Hockey - “In 2014 heb ik al mogen proeven aan de Spelen, toen ik meedeed aan de Jeugd Olympische Spelen in Nanjing, China. Een te gekke ervaring. Na de Spelen van Rio ben ik aangesloten bij het Nederlands team. Ik heb me dus vier jaar lang kunnen voorbereiden op mijn eerste Spelen. Ook al kwamen de Spelen steeds dichterbij, ze voelden nog best ver weg aangezien we nog midden in het hockeyseizoen zaten en er nog van alles kon gebeuren. Dat is ook gebleken. Het feit dat ik in het moment leef, verlichtte voor mij de klap toen bleek dat de Spelen deze zomer niet doorgingen. Neemt natuurlijk niet weg dat de Spelen hét ultieme doel voor veel topsporters is, zo ook voor mij. Ik keek en kijk er enorm naar uit. Maar gezondheid is op dit moment het belangrijkste. Bovendien zie ik deze gezondheidskwestie als een externe factor waar ik geen invloed op heb en waar ik me dus ook geen zorgen om kan maken. Ik hoop dat wij ook in deze periode met z’n allen kunnen ‘winnen’, door dit virus te verslaan. Deze periode biedt me welruimte om wat meer tijd te besteden aan – hoe ironisch - mijn studie Gezondheid & Maatschappij. Daarnaast blijf ik natuurlijk heel actief en leef ik nog steeds voor mijn sport. Zo ben ik vier à vijf keer per week verschillende soorten hardloopsessies aan het doen op een veld of in het park in de buurt van m’n huis. Daar werk ik ook twee keer per week mijn krachttraining af. Zo blijf ik toch een beetje fit, ondanks dat ik nog niet weet waarvoor.” Femke Heemskerk - Zwemmen - “Toen langzaam duidelijk werd dat de Spelen in gevaar kwamen, was dat natuurlijk wel heftig, daar werd ik in eerste instantie erg verdrietig van. Uiteindelijk was het nieuws dat de Spelen zouden worden uitgesteld juist een grote opluchting. In deze situatie zijn de Olympische Spelen niet belangrijk. Om zoiets te zeggen is vreemd, omdat tot begin maart alles om de Spelen draaide. Nu is het enige doel om gezond te blijven en samen met de rest van de wereld ervoor te zorgen dat er geen nieuwe mensen besmet raken met het coronavirus. Toen bleek dat we thuis moesten blijven, wilde ik zo snel mogelijk naar mijn vriend Guido toe. Omdat ik vreesde dat we elkaar anders lange tijd niet zouden zien. Ik zag Guido in Vancouver. Samen wilden we naar Amerika, waar hij woont, maar ik werd geweigerd voor de vlucht. Een belangrijke reden was dat we verloofd waren en niet getrouwd. We waren van plan in september te trouwen, maar hebben besloten dat toen snel te doen. We belden een ambtenaar, legden de situatie uit en zijn nog dezelfde middag in een koffietentje getrouwd en we hebben ook nog twee getuigen gevraagd, dat was zo geregeld. Binnen twee minuten was de plechtigheid voorbij. Bizar, maar ook heel bijzonder. Ik ben nu bij Guido in Californië en buiten hebben we een gym gemaakt, we hebben wat spinfietsen gehuurd en Guido heeft een klein zwembadje waar ik aan elastiek in kan zwemmen. Twee keer per week maken we ook nog een lange hike, dan zijn we er ook even uit. Je doet wat je kunt, en mijn enige doel is om mentaal en fysiek fit te blijven en het vormverlies zoveel mogelijk teminimaliseren. Als ik naar de positieve kant kijk, heb ik nog nooit zoveel tijd achter elkaar samen gehad met Guido, dat is super fijn. Maar de reden ervan is natuurlijk vreselijk.” Ranomi Kromowidjojo - Zwemmen - “Voor mij was het duidelijk dat de Spelen verplaatst zouden moeten worden met het oog op de mondiale gezondheid en veiligheid. Het betekent dat mijn carrière in ieder geval nog twaalf maanden langer gaat duren. Ik leef voor de Spelen, dus het was geen moeilijke keuze om mijn loopbaan met tenminste een jaar te verlengen. Er zijn nog wel veel vraagtekens hoe de komende maanden eruit gaan zien. Wanneer kunnen we weer normaal trainen, reizen en wedstrijden zwemmen? Ik focus me erg op wat er wél kan en wat ik wél heb, en gelukkig ben ik gezond en heb ik de mogelijkheid om in en rond het huis te trainen. Daarnaast zijn we bezig om een SWIMM in de tuin te plaatsen, een badje met stroming. Hopelijk kunnen mijn vriend Ferry Weertman en ik snel in onze achtertuin trainen. Lekker luxe! Maar nog meer hoop ik dat men van deze crisis leert en dat deze hele situatie snel voorbij is. Ferry Weertman - Openwaterzwemmen - “Toen ik hoorde dat de Spelen een jaar zijn uitgesteld, voelde ik opluchting. Het zat er al een paar weken aan te komen, we konden al niet meer normaal trainen, wat sowieso geen ideale voorbereiding op de Spelen betekende en daarom had ik ook niet de olympische race kunnen laten zien die ik voor ogen heb. Sommige concurrenten konden wel gewoon doortrainen. Echt eerlijk was het dus sowieso niet geweest. Op dit niveau gaat het om een of twee procenten die het verschil maken. En deze beperkingen hadden mij zeker procenten gekost. Het uitstel zie ik nu als een mogelijkheid om nog beter te worden dan vorig jaar. Ik krijg de kans om te kijken wat er beter kan. Mentaal gezien moest ik het nieuws wel even laten landen, hoor. Na het verlossende woord heb ik een paar dagen vrij genomen. Ons seizoen was officieel afgelopen. Maar na die paar dagen begon eigenlijk meteenseizoen 2020-2021. Dat seizoen duurt nu heel lang, tot en met de Spelen van 2021. Twijfel of ik wel wilde doorgaan, had ik niet. Maar ik heb er wel even de tijd voor genomen, wilde het zeker weten en niet in the heat of the moment beslissen. Mijn vriendin Ranomi gaat ook door, dat scheelt. Na de Spelen stond er eigenlijk een lange vakantie op het programma. Ranomi en ik wilden een huisje huren in Italië. Dingen doen die je normaal gesproken als topsporter niet kunt doen. Nu zullen we in de zomer aan het trainen zijn. Dat is ook leuk. Ook wilde ik mijn opleiding bedrijfskunde afmaken vanaf september. Dat zal niet lukken, daarom ben ik nu maar alvast wat vakken aan het doen. Onze verwachtingen moesten even flink worden bijgesteld.” Marit Bouwmeester - Zeilen - “Deze winter zag ik mezelf al ergens op een tropisch eiland liggen, maar dat moet een jaar wachten. Het was natuurlijk duidelijk dat de Spelen niet door konden gaan, gezondheid is nu het belangrijkst. De situatie is nou eenmaal zo, die is voor iedereen hetzelfde. Ik ben vooral blij dat ik volgend jaar een kans krijg om mijn olympische titel te verdedigen. Mijn plannen moesten wel flink worden aangepast. Ik was echt met een eindsprint bezig richting de Spelen, maar dat houd je niet anderhalf jaar vol. Ik train nu in Scheveningen, alhoewel ik in het begin flink moest wennen aan de temperatuur van het water. Alsof je iedere keer een koude emmer met water in je gezicht gesmeten krijgt. Ook was het spannend naar welke maand de Spelen verplaatst zouden worden. De afgelopen jaren zat ik met mijn broer en coach Roelof in de maanden juni, juli en augustus in Tokio om het olympische water te leren kennen. In augustus heerst er een heel andere wind dan in bijvoorbeeld oktober. Daarom ben ik blij dat de Spelen volgend jaar op dezelfde data worden gehouden. Voor ons is het nu heel belangrijk dat we snel weer in Tokio kunnen trainen en wedstrijden kunnen varen. De onzekerheid wanneer dat weer kan, blijft.” Helden Magazine 52 Het  verhaal over alle 'Tokiogangers' komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. In deze editie gaan wij terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
Ze zouden deze zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide roet in het eten. Paul Raats fotografeerde sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio. Harrie Lavreysen - Baanwielrennen - “Het zijn bijzondere tijden, waarin we zo goed mogelijk proberen door te trainen. Krachttraining doe ik in de achtertuin en de baantraining hou ik op de weg. Ik woon samen met mijn ploeggenoot Nils van ‘t Hoenderdaal, dus we kunnen met elkaar trainen, Dat is fijn. Inmiddels hebben we wat afgelegen weggetjes gevonden, want met 75 kilometer per uur op een fiets zonder rem een weg op schieten waar ook ander verkeer is, gaat niet. We missen alleen de vier bochten die we op de baan wel hebben. Het is niet anders. Het zat er al een tijdje aan te komen dat de Spelen zouden worden uitgesteld. We konden zien wat er gebeurde in de wereld en het is logisch dat het niet door kon gaan. De dag dat ik het hoorde, voelde ik me niet heel rot. Ik dacht meteen: doorpakken, op naar volgend jaar. Plannen na Tokio had ik nog niet gemaakt, maar het voelt wel alsof ik een jaar stilsta. Maar goed, iedereen zit in hetzelfde schuitje. De WK hebben we nog kunnen rijden eind februari. Sommige sporters hebben dit jaar überhaupt geen wedstrijden gehad, wat dat betreft hebben wij nog geluk gehad. Ik ben blij dat we daar hebben kunnen laten zien hoe goed we zijn. Met drie gouden plakken, op de teamsprint, keirin en individuele sprint, keerde ik huiswaarts. Natuurlijk is het voor onze ploeg balen dat de Spelen niet doorgaan, we stonden er allemaal zo goed voor. Maar ik zie nu geen reden om volgend jaar niet in dezelfde vorm te verkeren. Deze periode gebruik ik om nog sterker te worden en onze basis zo perfect mogelijk te maken. Stilstaan is achteruitgaan. En ik wil nog beter worden Alexander Brouwer - Beachvolleybal - “Mijn maatje Robert Meeuwsen met wie ik al tien jaar samenspeel, heb ik sinds maart niet meer gezien. Alleen via videogesprekken met andere vrienden, want we zitten in dezelfde vriendengroep. Naast sporten mis ik het sociale aspect enorm. Het is onwerkelijk dat ons wedstrijdseizoen is afgelopen voordat het amper was begonnen. We hadden pas één toernooi gespeeld. Het is ook bizar dat zoiets groots als de Spelen is uitgesteld. Maar ik was ook opgelucht dat ze, zoals het er nu naar uitziet, niet zijn afgelast. Vervelen doe ik me thuis niet, ik heb genoeg te doen. Ik spendeer veel tijd met mijn zoontje en sinds december wonen we in een nieuw huis waar nog veel aan moet gebeuren, vooral in de tuin. Ik ben een schuur aan het bouwen en de bestrating aan het aanleggen. Daar blijf ik meteen een beetje fit van. Mijn sponsor Red Bull heeft me een net gegeven dat ik in de tuin heb opgehangen. Zo kan ik een beetje trainen, smashen tegen de radiator die tegen de schutting aanstond. Ik heb er een video van gemaakt en die op Instagram gezet. Die is inmiddels viral gegaan, meer dan twee miljoen keer bekeken. Andere beachvolleyballers hebben mijn voorbeeld gevolgd, lachen toch? Maar om eerlijk te zijn, is mijn motivatie om thuis te trainen best ver te zoeken. Ik ben sowieso een kortetermijndenker en -planner en zie nu even niet het nut in van trainen. Wel probeer ik mijn basisconditie op pijl te houden. Stel dat er nog iets op het programma komt, dan moet ik snel wedstrijdfit kunnen worden. Toch ben ik al een paar kilo aan spiermassa verloren. Twijfelen om door te gaan, deden Robbert en ik niet. Ook onze nieuwe coach Victor Anfiloff heeft zijn commitment gegeven. We zijn alleen allemaal in de wachtrij geplaatst. Eind oktober verwachten mijn vrouw en ik ons tweede kindje. Even kwam nog ter sprake dat onze uitgestelde toernooien in oktober zouden worden ingehaald. Dat had niet echt handig uitgekomen. Nu de Spelen zijn uitgesteld, krijg ik gewoon een druk. Niek Kimmann - BMX - “In eerste instantie werden onze wereldbekers afgelast. Toch was er voor mij toen nog niet zoveel aan de hand. Al reed ik geen wedstrijden meer, ik kon ik me nog steeds goed voorbereiden op de Spelen, onder andere op onze indoor BMX-baan die we thuis in Dedemsvaart hebben. Samen met mijn broertje Justin kon ik goed doortrainen. Het besef dat ook de Spelen misschien niet door zouden gaan, kwam steeds meer. Met de dag veranderde er zoveel, dat het niet veilig en verstandig zou zijn om ze door te laten gaan. Toen het IOC met het besluit naar buiten kwam, was het wel even een schok. Maar het is de beste en eerlijkste beslissing. Wij konden thuis nog wat doen, sommige buitenlandse BMX’ers konden nog volledig trainen en anderen zaten misschien wel op een flat van 10 hoog. Hoe eerlijk is het dan nog? Een van de eerste dingen die je leert in de sport is om dingen te accepteren en je aan te passen. Wel heb ik wat gas teruggenomen na het besluit. Ik had ook minder motivatie om vol door te trainen. We zijn nu onze indoorbaan aan het verbouwen en bezig met een buitenbaan. Ik kom nu aan dingen toe waar ik normaal de tijd niet voor heb. Verder ben ik veel video’s aan het maken. Ik heb een reportage voor de NOS gemaakt en maak video’s voor de KNWU. Dat neemt veel tijd in beslag. Tussendoor train ik, zodat ik een redelijke basis heb als straks alles weer begint. Ik heb me daarom ook nog geen seconde verveeld. In mijn planning is er veel veranderd. Na de Spelen van Rio kwam ik in een soort zwart gat. Ik was even vergeten dat het leven gewoon door zou gaan. Dat wilde ik nu voorkomen, daarom had ik tot 2021 mijn agenda vol staan. Zo wilde ik graag de Amerikaanse serie rijden. Mijn coaches hadden al plannen uitstaan voor me. Die schuiven nu gewoon een jaartje op.” Kim Polling - Judo - “Ik woon in Turijn met mijn vriend Andrea Regis. Het coronavirus heeft heel Italië op een vreselijke manier op z’n kop gezet. Wij mogen alleen voor de echt noodzakelijke dingen naar buiten, verder moeten we binnen blijven. We hebben een speciale trainingsruimte thuis. Verder heb ik het geluk dat mijn vriend ook judoka is, dus ik kan in tegenstelling tot veel andere judoka’s ook echte judotrainingen doen met Andrea. Natuurlijk is zoals bij iedereen de lockdown ook een relatietest. Ik moet zeggen dat het bij ons heel goed gaat. Andrea is altijd zo relaxt, dus dat scheelt. Ik ben soms een beetje geïrriteerd tijdens de trainingen, maar dat ben ik altijd omdat de dingen bij mij nu eenmaal perfect moeten gaan. Ik heb ADHD, daarom plan ik dingen altijd goed. Dat er nu veel onzekerheid is, maakt mij normaal gesproken erg onrustig. Maar de laatste jaren heb ik geregeld met blessures te maken gehad. Eigenlijk komt deze periode overeen met de tijd dat ik geblesseerd was aan mijn rug en knie. Er is een groot verschil: toen vond ik het vooral moeilijk dat ik niets kon en de wedstrijden gewoon doorgingen. Nu kan niemand judoën en dat maakt het zelfs nog iets makkelijker de situatie te accepteren. Wanneer mogen wij judoka’s weer aan de bak? Judo is natuurlijk een contactsport, ik denk dat gezien de risico’s en de verplichte anderhalve meter afstand wij misschien wel de laatste sporters zijn die weer volop kunnen trainen en wedstrijden afwerken. Maar goed, dat is voor alle judoka’s lastig, met of zonder ADHD. Ik liep op schema wat betreft de Spelen, had geen last meer van blessures. Na het EK, dat op het programma stond in mei, zou duidelijk zijn of ik naar de Spelen mocht. Ik stond er goed voor. Wanneer nu de beslissing gaat vallen wie in mijn gewichtsklasse namens Nederland uitkomt in Tokio, weet ik nog niet. Maar goed, voor mij is dat minder erg. Voor iemand als Henk Grol, die echt aan het aftellen was naar de Spelen en daarna zou stoppen, is het veel erger. Ik ga sowieso door tot en met de Spelen van 2024. Door mijn blessures weet ik bovendien hoe het is om er tussenuit te moeten gaan om daarna weer terug te keren.” Kira Toussaint - Zwemmen - “Ik had het al aan zien komen dat de Spelen uitgesteld zouden worden, maar toch kwam het wel even binnen toen het besluit definitief was. Niet dat ik er een traan om heb gelaten, hoor. Dat komt vooral doordat ik de Olympische Spelen van Tokio nooit als eindstation van mijn carrière heb gezien. Ook al was dit jaar de focus natuurlijk op Tokio gericht, ik heb altijd als subdoel voor dit jaar de WK kortebaan in december in mijn achterhoofd gehad. Daar wil ik revanche nemen op 2018 – toen ik naar later bleek ten onrechte positief testte en het WK moest laten schieten- en wereldkampioen worden in een wereldrecord. Omdat dat WK, met de kennis die we nu hebben, nog gewoon doorgaat, is dat het volgende doel geworden. Dat we de afgelopen tijd niet konden zwemmen zoals we gewend waren, maakt het wel lastig. Mijn doel is fit blijven. Ik ga veel met de hond naar buiten, fietst vaak en doe oefeningen in huis. Mijn verloofde Jesse zit gelukkig samen met mij in quarantaine. Aangezien we normaal een langeafstandsrelatie hebben omdat we allebei een sportcarrière hebben – Jesse is waterpolo-international -, zie ik dit als een kans om lekker veel samen te zijn en spelletjes te spelen. We overleven het wel. Er zijn veel ergere dingen in de wereld.” Frédérique Matla - Hockey - “In 2014 heb ik al mogen proeven aan de Spelen, toen ik meedeed aan de Jeugd Olympische Spelen in Nanjing, China. Een te gekke ervaring. Na de Spelen van Rio ben ik aangesloten bij het Nederlands team. Ik heb me dus vier jaar lang kunnen voorbereiden op mijn eerste Spelen. Ook al kwamen de Spelen steeds dichterbij, ze voelden nog best ver weg aangezien we nog midden in het hockeyseizoen zaten en er nog van alles kon gebeuren. Dat is ook gebleken. Het feit dat ik in het moment leef, verlichtte voor mij de klap toen bleek dat de Spelen deze zomer niet doorgingen. Neemt natuurlijk niet weg dat de Spelen hét ultieme doel voor veel topsporters is, zo ook voor mij. Ik keek en kijk er enorm naar uit. Maar gezondheid is op dit moment het belangrijkste. Bovendien zie ik deze gezondheidskwestie als een externe factor waar ik geen invloed op heb en waar ik me dus ook geen zorgen om kan maken. Ik hoop dat wij ook in deze periode met z’n allen kunnen ‘winnen’, door dit virus te verslaan. Deze periode biedt me welruimte om wat meer tijd te besteden aan – hoe ironisch - mijn studie Gezondheid & Maatschappij. Daarnaast blijf ik natuurlijk heel actief en leef ik nog steeds voor mijn sport. Zo ben ik vier à vijf keer per week verschillende soorten hardloopsessies aan het doen op een veld of in het park in de buurt van m’n huis. Daar werk ik ook twee keer per week mijn krachttraining af. Zo blijf ik toch een beetje fit, ondanks dat ik nog niet weet waarvoor.” Femke Heemskerk - Zwemmen - “Toen langzaam duidelijk werd dat de Spelen in gevaar kwamen, was dat natuurlijk wel heftig, daar werd ik in eerste instantie erg verdrietig van. Uiteindelijk was het nieuws dat de Spelen zouden worden uitgesteld juist een grote opluchting. In deze situatie zijn de Olympische Spelen niet belangrijk. Om zoiets te zeggen is vreemd, omdat tot begin maart alles om de Spelen draaide. Nu is het enige doel om gezond te blijven en samen met de rest van de wereld ervoor te zorgen dat er geen nieuwe mensen besmet raken met het coronavirus. Toen bleek dat we thuis moesten blijven, wilde ik zo snel mogelijk naar mijn vriend Guido toe. Omdat ik vreesde dat we elkaar anders lange tijd niet zouden zien. Ik zag Guido in Vancouver. Samen wilden we naar Amerika, waar hij woont, maar ik werd geweigerd voor de vlucht. Een belangrijke reden was dat we verloofd waren en niet getrouwd. We waren van plan in september te trouwen, maar hebben besloten dat toen snel te doen. We belden een ambtenaar, legden de situatie uit en zijn nog dezelfde middag in een koffietentje getrouwd en we hebben ook nog twee getuigen gevraagd, dat was zo geregeld. Binnen twee minuten was de plechtigheid voorbij. Bizar, maar ook heel bijzonder. Ik ben nu bij Guido in Californië en buiten hebben we een gym gemaakt, we hebben wat spinfietsen gehuurd en Guido heeft een klein zwembadje waar ik aan elastiek in kan zwemmen. Twee keer per week maken we ook nog een lange hike, dan zijn we er ook even uit. Je doet wat je kunt, en mijn enige doel is om mentaal en fysiek fit te blijven en het vormverlies zoveel mogelijk teminimaliseren. Als ik naar de positieve kant kijk, heb ik nog nooit zoveel tijd achter elkaar samen gehad met Guido, dat is super fijn. Maar de reden ervan is natuurlijk vreselijk.” Ranomi Kromowidjojo - Zwemmen - “Voor mij was het duidelijk dat de Spelen verplaatst zouden moeten worden met het oog op de mondiale gezondheid en veiligheid. Het betekent dat mijn carrière in ieder geval nog twaalf maanden langer gaat duren. Ik leef voor de Spelen, dus het was geen moeilijke keuze om mijn loopbaan met tenminste een jaar te verlengen. Er zijn nog wel veel vraagtekens hoe de komende maanden eruit gaan zien. Wanneer kunnen we weer normaal trainen, reizen en wedstrijden zwemmen? Ik focus me erg op wat er wél kan en wat ik wél heb, en gelukkig ben ik gezond en heb ik de mogelijkheid om in en rond het huis te trainen. Daarnaast zijn we bezig om een SWIMM in de tuin te plaatsen, een badje met stroming. Hopelijk kunnen mijn vriend Ferry Weertman en ik snel in onze achtertuin trainen. Lekker luxe! Maar nog meer hoop ik dat men van deze crisis leert en dat deze hele situatie snel voorbij is. Ferry Weertman - Openwaterzwemmen - “Toen ik hoorde dat de Spelen een jaar zijn uitgesteld, voelde ik opluchting. Het zat er al een paar weken aan te komen, we konden al niet meer normaal trainen, wat sowieso geen ideale voorbereiding op de Spelen betekende en daarom had ik ook niet de olympische race kunnen laten zien die ik voor ogen heb. Sommige concurrenten konden wel gewoon doortrainen. Echt eerlijk was het dus sowieso niet geweest. Op dit niveau gaat het om een of twee procenten die het verschil maken. En deze beperkingen hadden mij zeker procenten gekost. Het uitstel zie ik nu als een mogelijkheid om nog beter te worden dan vorig jaar. Ik krijg de kans om te kijken wat er beter kan. Mentaal gezien moest ik het nieuws wel even laten landen, hoor. Na het verlossende woord heb ik een paar dagen vrij genomen. Ons seizoen was officieel afgelopen. Maar na die paar dagen begon eigenlijk meteenseizoen 2020-2021. Dat seizoen duurt nu heel lang, tot en met de Spelen van 2021. Twijfel of ik wel wilde doorgaan, had ik niet. Maar ik heb er wel even de tijd voor genomen, wilde het zeker weten en niet in the heat of the moment beslissen. Mijn vriendin Ranomi gaat ook door, dat scheelt. Na de Spelen stond er eigenlijk een lange vakantie op het programma. Ranomi en ik wilden een huisje huren in Italië. Dingen doen die je normaal gesproken als topsporter niet kunt doen. Nu zullen we in de zomer aan het trainen zijn. Dat is ook leuk. Ook wilde ik mijn opleiding bedrijfskunde afmaken vanaf september. Dat zal niet lukken, daarom ben ik nu maar alvast wat vakken aan het doen. Onze verwachtingen moesten even flink worden bijgesteld.” Marit Bouwmeester - Zeilen - “Deze winter zag ik mezelf al ergens op een tropisch eiland liggen, maar dat moet een jaar wachten. Het was natuurlijk duidelijk dat de Spelen niet door konden gaan, gezondheid is nu het belangrijkst. De situatie is nou eenmaal zo, die is voor iedereen hetzelfde. Ik ben vooral blij dat ik volgend jaar een kans krijg om mijn olympische titel te verdedigen. Mijn plannen moesten wel flink worden aangepast. Ik was echt met een eindsprint bezig richting de Spelen, maar dat houd je niet anderhalf jaar vol. Ik train nu in Scheveningen, alhoewel ik in het begin flink moest wennen aan de temperatuur van het water. Alsof je iedere keer een koude emmer met water in je gezicht gesmeten krijgt. Ook was het spannend naar welke maand de Spelen verplaatst zouden worden. De afgelopen jaren zat ik met mijn broer en coach Roelof in de maanden juni, juli en augustus in Tokio om het olympische water te leren kennen. In augustus heerst er een heel andere wind dan in bijvoorbeeld oktober. Daarom ben ik blij dat de Spelen volgend jaar op dezelfde data worden gehouden. Voor ons is het nu heel belangrijk dat we snel weer in Tokio kunnen trainen en wedstrijden kunnen varen. De onzekerheid wanneer dat weer kan, blijft.” Helden Magazine 52 Het  verhaal over alle 'Tokiogangers' komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. In deze editie gaan wij terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.