Word abonnee
Meer

Tennis

Niels Vink: ‘Bizar dat een bacterie dit kan doen’

Niels Vink Niels Vink (21) verloor door een meningokokkenbacterie beide benen en de topjes van zijn vingers. Als rolstoeltennisser in de quad-klasse bereikte hij de eerste plaats op de wereldranglijst en won hij tot op heden vijf grandslamtitels. Zijn grote rivaal? Landgenoot Sam Schröder. Zijn grote concurrent in de strijd om paralympisch goud in het enkelspel en zijn kompaan in de strijd om goud in het dubbelspel. Voor de fotoshoot trekt Niels Vink ‘zijn benen’ en de spijkerbroek even uit en zet ze, Nikes eronder, rechtop neer bij het bankje. Hij gaat in zijn rolstoel zitten. Voor Niels de gewoonste zaak van de wereld. “Ik was een keer in Toverland en toen ik in een attractie ging, bleef mijn moeder wachten. Ik trok mijn benen uit en die stonden daar naast de attractie. Kwam er een kind aanlopen en dat vroeg waar de andere helft van dat kind met die benen was... Ineens was ík de attractie.” Bacteriële infectie Niels had net zijn eerste verjaardag gevierd toen het misging. Hij werd aangevallen door een meningokokkenbacterie. Vlak na kerst in 2003 zaten zijn ouders plots bij hem te waken aan het ziekenhuisbed. Een bacteriële infectie takelde de kleine Niels toe. Zijn benen moesten geamputeerd, net als zijn vingertoppen. Zijn ouders vreesden dat Niels het niet zou redden. “Ik weet er gelukkig niks van. Voor mijn ouders moet het verschrikkelijk zijn geweest.” Foto’s van toen zijn er, maar die heeft Niels nog nooit gezien. “Ik wil ze liever niet zien, wil er niet aan worden herinnerd, omdat ik het niet bewust heb meegemaakt. Misschien wil ik de foto’s zien als ik ouder ben.” Uiteraard had wat Niels overkwam grote impact op het gezin. “Tijdens kerst heeft mama het altijd moeilijk gehad, omdat het in die dagen gebeurde. Daarom vind ik het altijd fijn thuis te zijn met de kerstdagen. En als mama mij dan ziet lachen, vergeet ze het weer.” Als kind liet hij zich niet tegenhouden, ondanks zijn beperkingen. “Ik kroop door de gymzaal en had verder een normale jeugd. Als een ander kind vroeg hoe ik de trap opkwam, dan liet ik dat zien. En daarna gingen we weer verder met spelen, zo makkelijk zijn kinderen. Ik was gewoon Niels. En Stiphout is klein, dus zo’n beetje iedereen wist wat er was gebeurd.” Zijn dorpsgenoten volgen hem op de voet. “Nadat ik op de Paralympische Spelen van Tokio goud en brons had gewonnen, duurde een bezoek aan de supermarkt makkelijk een uur, kinderen wilden met mij op de foto. En in het nabijgelegen Helmond voel ik me ook thuis. Mijn kleuterleraar is daar sportwethouder, ik ken de burgemeester goed, word er vaak voor iets gevraagd. Bij het nieuwe gemeentehuis werd ik als een van de bekende Helmonders gevraagd een tegeltje te zetten. Ik mocht ook het nieuwe gebouw van mijn oude middelbare school openen.” ‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte’ Niels kijkt naar zijn littekens. “Bizar dat een bacterie dit kan doen... Iedereen draagt ’m bij zich, bij mij ontpopte die bacterie zich. Gewoon domme pech.’’ Niels heeft ook littekens op zijn armen en een plekje op zijn gezicht. ‘‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte. Ik besef dat het er heftig uitziet, maar vind het ook wel grappig, zoals met de broek en benen uittrekken. Als ik een relatie zou krijgen? Nervositeit? Nee, hoor. Tja, dit is gewoon wie ik ben.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Niels Vink komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Verspringer en sprinter Joël de Jong doet zijn verhaal, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 
Niels Vink Niels Vink (21) verloor door een meningokokkenbacterie beide benen en de topjes van zijn vingers. Als rolstoeltennisser in de quad-klasse bereikte hij de eerste plaats op de wereldranglijst en won hij tot op heden vijf grandslamtitels. Zijn grote rivaal? Landgenoot Sam Schröder. Zijn grote concurrent in de strijd om paralympisch goud in het enkelspel en zijn kompaan in de strijd om goud in het dubbelspel. Voor de fotoshoot trekt Niels Vink ‘zijn benen’ en de spijkerbroek even uit en zet ze, Nikes eronder, rechtop neer bij het bankje. Hij gaat in zijn rolstoel zitten. Voor Niels de gewoonste zaak van de wereld. “Ik was een keer in Toverland en toen ik in een attractie ging, bleef mijn moeder wachten. Ik trok mijn benen uit en die stonden daar naast de attractie. Kwam er een kind aanlopen en dat vroeg waar de andere helft van dat kind met die benen was... Ineens was ík de attractie.” Bacteriële infectie Niels had net zijn eerste verjaardag gevierd toen het misging. Hij werd aangevallen door een meningokokkenbacterie. Vlak na kerst in 2003 zaten zijn ouders plots bij hem te waken aan het ziekenhuisbed. Een bacteriële infectie takelde de kleine Niels toe. Zijn benen moesten geamputeerd, net als zijn vingertoppen. Zijn ouders vreesden dat Niels het niet zou redden. “Ik weet er gelukkig niks van. Voor mijn ouders moet het verschrikkelijk zijn geweest.” Foto’s van toen zijn er, maar die heeft Niels nog nooit gezien. “Ik wil ze liever niet zien, wil er niet aan worden herinnerd, omdat ik het niet bewust heb meegemaakt. Misschien wil ik de foto’s zien als ik ouder ben.” Uiteraard had wat Niels overkwam grote impact op het gezin. “Tijdens kerst heeft mama het altijd moeilijk gehad, omdat het in die dagen gebeurde. Daarom vind ik het altijd fijn thuis te zijn met de kerstdagen. En als mama mij dan ziet lachen, vergeet ze het weer.” Als kind liet hij zich niet tegenhouden, ondanks zijn beperkingen. “Ik kroop door de gymzaal en had verder een normale jeugd. Als een ander kind vroeg hoe ik de trap opkwam, dan liet ik dat zien. En daarna gingen we weer verder met spelen, zo makkelijk zijn kinderen. Ik was gewoon Niels. En Stiphout is klein, dus zo’n beetje iedereen wist wat er was gebeurd.” Zijn dorpsgenoten volgen hem op de voet. “Nadat ik op de Paralympische Spelen van Tokio goud en brons had gewonnen, duurde een bezoek aan de supermarkt makkelijk een uur, kinderen wilden met mij op de foto. En in het nabijgelegen Helmond voel ik me ook thuis. Mijn kleuterleraar is daar sportwethouder, ik ken de burgemeester goed, word er vaak voor iets gevraagd. Bij het nieuwe gemeentehuis werd ik als een van de bekende Helmonders gevraagd een tegeltje te zetten. Ik mocht ook het nieuwe gebouw van mijn oude middelbare school openen.” ‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte’ Niels kijkt naar zijn littekens. “Bizar dat een bacterie dit kan doen... Iedereen draagt ’m bij zich, bij mij ontpopte die bacterie zich. Gewoon domme pech.’’ Niels heeft ook littekens op zijn armen en een plekje op zijn gezicht. ‘‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte. Ik besef dat het er heftig uitziet, maar vind het ook wel grappig, zoals met de broek en benen uittrekken. Als ik een relatie zou krijgen? Nervositeit? Nee, hoor. Tja, dit is gewoon wie ik ben.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Niels Vink komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Verspringer en sprinter Joël de Jong doet zijn verhaal, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Tennis

Jesper de Jong: ‘Als tennisser moet je een beetje gek zijn’

Jesper de Jong Jesper de Jong (24) speelde in januari zijn eerste grandslamtoernooi. Op de Australian Open bereikte hij de tweede ronde, waarin hij verloor van de huidige nummer één van de wereld, Jannik Sinner. Ook op Roland Garros haalde hij de tweede ronde, daarin pakte hij een set tegen latere winnaar Carlos Alcaraz. Helden ging in aanloop naar de US Open (26 augustus – 8 september) bij hem langs in Zandvoort. Jannik Sinner & Carlos Alcaraz “Zij gaan de komende tien jaar onze sport domineren. De manier waarop Sinner en Alcaraz zich profileren op en naast de baan is bewonderenswaardig. Ik kijk veel naar hen. Bij Alcaraz kijk ik vooral naar zijn gedrag. Het tennisgedeelte is moeilijk af te kijken; zijn lichaamsbouw heb ik niet. Maar ik kan wel wat leren van zijn professionaliteit en hoe hij mentaal op de baan staat. Alcaraz en Sinner zijn zeker op mentaal gebied grote voorbeelden. Zij balen ook heus wel als het even niet goed gaat, maar het heeft amper invloed. Alcaraz laat een teleurstelling nog iets meer zien dan Sinner. Sinner is echt een ijskonijn, laat niks merken. Bij de beste drie spelers van dit moment hoort in mijn ogen ook nog Holger Rune. Qua type speler lijkt hij een beetje op Novak Djokovic. Sinner kun je meer met Roger Federer vergelijken en Alcaraz lijkt op Rafael Nadal. Van allemaal kan ik wat leren. Rune heeft weer een ongelooflijke vechtersmentaliteit.” Zijn die spelers toegankelijk; heb je contact met hen? “Sinner en Alcaraz zijn dat absoluut. Rune ken ik van vroeger, van de jeugdtoernooien. We speelden geregeld tegen elkaar. Hij heeft zijn eerste titel bij de profs gewonnen door mij te verslaan in de finale. Hij zegt me gedag, maar Sinner en Alcaraz zijn wat toegankelijker. Maar het contact is vrij oppervlakkig, hoor.” Jij kwalificeerde je in januari bij de Australian Open voor het eerst voor het hoofdtoernooi van een grandslamtoernooi. Op de foto aan de muur in je huis in Zandvoort hangt een foto waarop je op je rug op de baan ligt. Jij had net de derde en laatste kwalificatiewedstrijd gewonnen van de Argentijn Camilo Ugo Carabelli. “Het was een absurde wedstrijd. We speelden drie uur lang in 35 graden in Melbourne. Er zat zoveel spanning op. Ik had een matchpoint op 5-4 in de derde set, werd gebroken en niet veel later mocht hij de wedstrijd uitserveren, maar brak ik hem. De supertiebreak won ik met 10-7. Ik was al een aantal keren dichtbij kwalificatie geweest. Op de US Open van 2022 stond ik een set en een break voor, maar verloor alsnog. Op Roland Garros lukte het vorig jaar ook niet, na een grote voorsprong. Het was een struggle, maar in Australië lukte het me eindelijk om me te kwalificeren voor een grandslamtoernooi.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Jesper de Jong komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.  
Jesper de Jong Jesper de Jong (24) speelde in januari zijn eerste grandslamtoernooi. Op de Australian Open bereikte hij de tweede ronde, waarin hij verloor van de huidige nummer één van de wereld, Jannik Sinner. Ook op Roland Garros haalde hij de tweede ronde, daarin pakte hij een set tegen latere winnaar Carlos Alcaraz. Helden ging in aanloop naar de US Open (26 augustus – 8 september) bij hem langs in Zandvoort. Jannik Sinner & Carlos Alcaraz “Zij gaan de komende tien jaar onze sport domineren. De manier waarop Sinner en Alcaraz zich profileren op en naast de baan is bewonderenswaardig. Ik kijk veel naar hen. Bij Alcaraz kijk ik vooral naar zijn gedrag. Het tennisgedeelte is moeilijk af te kijken; zijn lichaamsbouw heb ik niet. Maar ik kan wel wat leren van zijn professionaliteit en hoe hij mentaal op de baan staat. Alcaraz en Sinner zijn zeker op mentaal gebied grote voorbeelden. Zij balen ook heus wel als het even niet goed gaat, maar het heeft amper invloed. Alcaraz laat een teleurstelling nog iets meer zien dan Sinner. Sinner is echt een ijskonijn, laat niks merken. Bij de beste drie spelers van dit moment hoort in mijn ogen ook nog Holger Rune. Qua type speler lijkt hij een beetje op Novak Djokovic. Sinner kun je meer met Roger Federer vergelijken en Alcaraz lijkt op Rafael Nadal. Van allemaal kan ik wat leren. Rune heeft weer een ongelooflijke vechtersmentaliteit.” Zijn die spelers toegankelijk; heb je contact met hen? “Sinner en Alcaraz zijn dat absoluut. Rune ken ik van vroeger, van de jeugdtoernooien. We speelden geregeld tegen elkaar. Hij heeft zijn eerste titel bij de profs gewonnen door mij te verslaan in de finale. Hij zegt me gedag, maar Sinner en Alcaraz zijn wat toegankelijker. Maar het contact is vrij oppervlakkig, hoor.” Jij kwalificeerde je in januari bij de Australian Open voor het eerst voor het hoofdtoernooi van een grandslamtoernooi. Op de foto aan de muur in je huis in Zandvoort hangt een foto waarop je op je rug op de baan ligt. Jij had net de derde en laatste kwalificatiewedstrijd gewonnen van de Argentijn Camilo Ugo Carabelli. “Het was een absurde wedstrijd. We speelden drie uur lang in 35 graden in Melbourne. Er zat zoveel spanning op. Ik had een matchpoint op 5-4 in de derde set, werd gebroken en niet veel later mocht hij de wedstrijd uitserveren, maar brak ik hem. De supertiebreak won ik met 10-7. Ik was al een aantal keren dichtbij kwalificatie geweest. Op de US Open van 2022 stond ik een set en een break voor, maar verloor alsnog. Op Roland Garros lukte het vorig jaar ook niet, na een grote voorsprong. Het was een struggle, maar in Australië lukte het me eindelijk om me te kwalificeren voor een grandslamtoernooi.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Jesper de Jong komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.  

Marathon

Anne Luijten: ‘Je zou haast in magie gaan geloven’

Anne Luijten heeft een bewogen tijd achter de rug. De atlete werd in 2023 Nederlands kampioen op de halve en de hele marathon, liep de olympische limiet en trouwde. Daar tegenover stond het overlijden van haar grootste fan: vader Jos. In aanloop naar de Rotterdam Marathon van 14 april praat ze in Helden Magazine 71 openhartig over de heftige periode die achter haar ligt. “Voor het eerst zonder papa. Ik heb al een paar wedstrijdjes gelopen sinds zijn overlijden en vond het niet heel erg lastig dat ik zijn gezicht ineens niet meer langs de kant zag. Maar op zondag 14 april bij de Rotterdam Marathon zal ik het moeilijker vinden dat hij er niet meer bij is, vermoed ik. Vorig jaar sliep ik bij mijn ouders in Rijswijk en reed ik gezellig met papa in de auto naar Rotterdam. We parkeerden de auto bij mijn broertje Tom en papa pakte de fiets uit de auto en ging met me mee naar de start. Tijdens de marathon volgde hij me op de fiets, terwijl hij al ziek was. Ik werd Nederlands kampioen in mijn tweede marathon, was ruim vijf minuten sneller dan bij mijn debuut, een jaar eerder ook in Rotterdam; het was zo’n mooie dag. Rotterdam heeft altijd al een speciaal plekje in mijn hart. Mijn oma is er opgegroeid en heeft het bombardement in 1940 meegemaakt. Mijn vader heeft er gestudeerd en ook heel veel geroeid. Zelfs zo hard dat hij zijn studie niet afmaakte. Mijn broertje heeft er ook gestudeerd en woont er nu. Ook op sportief gebied speelt Rotterdam van jongs af aan al een belangrijke rol. In de jeugd mocht ik meedoen aan de regiotrainingen die door de atletiekbond werden georganiseerd en die werden in Rotterdam gehouden. Daar reed papa me dan naartoe. Als meisje van achttien heb ik in 2012 Miranda Boonstra gevolgd tijdens de Rotterdam Marathon. Van ons huis in Rijswijk ben ik die dag op de fiets naar Rotterdam gegaan om haar te volgen. Daar aangekomen mocht ik meefietsen met Tonnie Dirks, de coach van Miranda. Ik vond het zo tof om haar volledig geconcentreerd te zien lopen achter haar gangmakers aan. Verschrikkelijk jammer dat ze op slechts acht tellen de olympische limiet miste, maar de blik achter de schermen maakte op mij grote indruk. Eigenlijk was dat het moment dat ik dacht: de marathon is wel heel gaaf. Mijn vader en moeder waren erg sportief. Naast roeien was mijn vader van het hardlopen. Mama deed dat ook, liep elk jaar de City Pier City Loop in Den Haag. Mijn zusje Femke wilde nadat ze mijn moeder die wedstrijd had zien lopen op atletiek en ik besloot met haar mee te gaan. Ik had gezwommen en geschaatst en mama vond hockey wel wat voor mij, maar het werd atletiek. Bij AV’40 in Delft trok ik meteen naar het hardlopen, zag mensen vaak kijken naar mij met het idee van: waarom doet zij aan het einde van de training nog zo haar best op de 800 meter? Ik vond het een uitdaging om te kijken of ik dan de jongens bij kon houden. Het was een leuke club, maar de meeste leden redeneerden dat het ook vooral ‘gezellig moest blijven’. Omdat ik daar iets te fanatiek voor was, stapte ik over naar een andere vereniging met een heel leuk hardloopteam en een heel bevlogen trainer, Arthur van Dijk. Daar dacht ik: gelukkig, er zijn er meer die net zo gek zijn van hardlopen als ik. In 2012 kreeg ik een scholarship van de Universiteit van Portland, ging in Amerika mijn studie combineren met hardlopen. De echte toppers konden na de middelbare school prof worden, dat zat er voor mij niet in. Ik kwalificeerde me voor enkele grote toernooien op de 3000 en 5000 meter, zoals de Europese Jeugdkampioenschappen, maar liep daarin vaak achterin mee. Toen de kans om naar Amerika te gaan zich voordeed, dacht ik: ik heb zoveel tijd in het hardlopen geïnvesteerd, dit avontuur wil ik aangaan. Ik trainde ’s ochtends en ’s middags met het team en kon tussendoor studeren. Geweldig. Ik heb mijn tijd in Portland zo lang mogelijk gerekt, heb eerst Sociologie en daarna Psychologie gestudeerd, waardoor ik er vijf jaar kon blijven. In 2017 keerde ik terug naar Nederland, ging bij Honoré Hoedt trainen en volgde de opleiding Sustainable Development in Utrecht. Het hardlopen ging goed, totdat ik begin 2018 een achillespeesblessure kreeg die maar op bleef spelen. Mijn toptijd op de 5000 meter was 16 minuten en 6 seconden en ineens moest ik tevreden zijn met tijden die een halve minuut langzamer waren. Daardoor werd het lastig om mezelf te blijven motiveren er vol voor te gaan, en bijvoorbeeld ook ’s avonds in de regen en kou nog de deur uit te gaan om te trainen. Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Anne Luijten is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie blikt zwemfenomeen Ian Thorpe terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?
Anne Luijten heeft een bewogen tijd achter de rug. De atlete werd in 2023 Nederlands kampioen op de halve en de hele marathon, liep de olympische limiet en trouwde. Daar tegenover stond het overlijden van haar grootste fan: vader Jos. In aanloop naar de Rotterdam Marathon van 14 april praat ze in Helden Magazine 71 openhartig over de heftige periode die achter haar ligt. “Voor het eerst zonder papa. Ik heb al een paar wedstrijdjes gelopen sinds zijn overlijden en vond het niet heel erg lastig dat ik zijn gezicht ineens niet meer langs de kant zag. Maar op zondag 14 april bij de Rotterdam Marathon zal ik het moeilijker vinden dat hij er niet meer bij is, vermoed ik. Vorig jaar sliep ik bij mijn ouders in Rijswijk en reed ik gezellig met papa in de auto naar Rotterdam. We parkeerden de auto bij mijn broertje Tom en papa pakte de fiets uit de auto en ging met me mee naar de start. Tijdens de marathon volgde hij me op de fiets, terwijl hij al ziek was. Ik werd Nederlands kampioen in mijn tweede marathon, was ruim vijf minuten sneller dan bij mijn debuut, een jaar eerder ook in Rotterdam; het was zo’n mooie dag. Rotterdam heeft altijd al een speciaal plekje in mijn hart. Mijn oma is er opgegroeid en heeft het bombardement in 1940 meegemaakt. Mijn vader heeft er gestudeerd en ook heel veel geroeid. Zelfs zo hard dat hij zijn studie niet afmaakte. Mijn broertje heeft er ook gestudeerd en woont er nu. Ook op sportief gebied speelt Rotterdam van jongs af aan al een belangrijke rol. In de jeugd mocht ik meedoen aan de regiotrainingen die door de atletiekbond werden georganiseerd en die werden in Rotterdam gehouden. Daar reed papa me dan naartoe. Als meisje van achttien heb ik in 2012 Miranda Boonstra gevolgd tijdens de Rotterdam Marathon. Van ons huis in Rijswijk ben ik die dag op de fiets naar Rotterdam gegaan om haar te volgen. Daar aangekomen mocht ik meefietsen met Tonnie Dirks, de coach van Miranda. Ik vond het zo tof om haar volledig geconcentreerd te zien lopen achter haar gangmakers aan. Verschrikkelijk jammer dat ze op slechts acht tellen de olympische limiet miste, maar de blik achter de schermen maakte op mij grote indruk. Eigenlijk was dat het moment dat ik dacht: de marathon is wel heel gaaf. Mijn vader en moeder waren erg sportief. Naast roeien was mijn vader van het hardlopen. Mama deed dat ook, liep elk jaar de City Pier City Loop in Den Haag. Mijn zusje Femke wilde nadat ze mijn moeder die wedstrijd had zien lopen op atletiek en ik besloot met haar mee te gaan. Ik had gezwommen en geschaatst en mama vond hockey wel wat voor mij, maar het werd atletiek. Bij AV’40 in Delft trok ik meteen naar het hardlopen, zag mensen vaak kijken naar mij met het idee van: waarom doet zij aan het einde van de training nog zo haar best op de 800 meter? Ik vond het een uitdaging om te kijken of ik dan de jongens bij kon houden. Het was een leuke club, maar de meeste leden redeneerden dat het ook vooral ‘gezellig moest blijven’. Omdat ik daar iets te fanatiek voor was, stapte ik over naar een andere vereniging met een heel leuk hardloopteam en een heel bevlogen trainer, Arthur van Dijk. Daar dacht ik: gelukkig, er zijn er meer die net zo gek zijn van hardlopen als ik. In 2012 kreeg ik een scholarship van de Universiteit van Portland, ging in Amerika mijn studie combineren met hardlopen. De echte toppers konden na de middelbare school prof worden, dat zat er voor mij niet in. Ik kwalificeerde me voor enkele grote toernooien op de 3000 en 5000 meter, zoals de Europese Jeugdkampioenschappen, maar liep daarin vaak achterin mee. Toen de kans om naar Amerika te gaan zich voordeed, dacht ik: ik heb zoveel tijd in het hardlopen geïnvesteerd, dit avontuur wil ik aangaan. Ik trainde ’s ochtends en ’s middags met het team en kon tussendoor studeren. Geweldig. Ik heb mijn tijd in Portland zo lang mogelijk gerekt, heb eerst Sociologie en daarna Psychologie gestudeerd, waardoor ik er vijf jaar kon blijven. In 2017 keerde ik terug naar Nederland, ging bij Honoré Hoedt trainen en volgde de opleiding Sustainable Development in Utrecht. Het hardlopen ging goed, totdat ik begin 2018 een achillespeesblessure kreeg die maar op bleef spelen. Mijn toptijd op de 5000 meter was 16 minuten en 6 seconden en ineens moest ik tevreden zijn met tijden die een halve minuut langzamer waren. Daardoor werd het lastig om mezelf te blijven motiveren er vol voor te gaan, en bijvoorbeeld ook ’s avonds in de regen en kou nog de deur uit te gaan om te trainen. Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Anne Luijten is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie blikt zwemfenomeen Ian Thorpe terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

Tennis

Tallon Griekspoor: ‘Eén voor allen, allen voor één’

Kevin, Scott (beiden 33) en Tallon Griekspoor (27) zijn niet alleen broers, ze zijn ook brothers in arms. Ze schopten het alle drie tot tennisprof. Tweelingbroers Kevin en Scott stopten in 2017 en 2019 door fysieke ongemakken en gingen aan de slag in het familiebedrijf, een groot aannemingsbedrijf in Nieuw-Vennep. Tallon ging door. Hij won in 2023 twee ATP-toernooien en sloot het jaar af als nummer 23 van de wereld. Een gesprek met de Drie Musketiers in aanloop naar de ABN AMRO Open (10-18 februari). Het is een drukte van belang bij Griekspoor BV in Nieuw-Vennep. Het bouw- en aannemingsbedrijf werd in de jaren zestig van de vorige eeuw opgezet door Joop Griekspoor, die destijds begon met het uitbaggeren van sloten in de Haarlemmermeer. Het bedrijf werd steeds groter. Zoons Ron en Frank werden daarna CEO en inmiddels is ook de derde generatie nauw betrokken bij het familiebedrijf. De tweeling Kevin en Scott reisde nog niet zo lang geleden als tennisprofs de wereld rond, maar geeft nu mede sturing aan het bedrijf dat hun achternaam draagt. En dan is er nog Tallon Griekspoor: vijfenhalf jaar jonger en dus de benjamin van het stel, maar ook de beste tennisser van Nederland. In 2023 won hij twee ATP-toernooien – in het Indiase Puna en in Rosmalen – haalde de finale in Washington en de halve finale van de ABN AMRO Open. Ook bereikte hij zijn hoogste ranking (21) ooit en sloot het jaar uiteindelijk af als de nummer 23 van de wereld. Tijd om de drie broers samen te brengen op vertrouwde grond. Niet alleen het familiebedrijf bevindt zich hier, ook het ouderlijk huis was hier gevestigd. Ze reden er rond op hun crossfietsjes en brachten uren door op de tennisbaan die speciaal voor hen werd aangelegd. Wat nou als jullie kleine broertje een wedstrijd speelt terwijl jullie aan het werk zijn? Kevin: “Nou, dan staat de tv aan of we kijken via een livestream op de iPad en die zetten we dan naast de computer. Scott en ik zitten bij elkaar op kantoor, dus er is altijd wel een van ons die zegt: ‘Hij gaat zo beginnen.’” Scott: “Wij leven heel erg mee met Tallon.” Hoe was het om hem in 2023 twee ATP- toernooien te zien winnen? Scott: “Fantastisch. De toernooizege in Pune, vorig jaar januari, kwam ook voor ons een beetje onverwachts. De tweede was misschien nog wel mooier. Winnen in eigen land, veel mooier wordt het toch niet?” Denken jullie nooit: ons broertje flikt wat ons niet is gelukt? Kevin, lachend: “Nee, zo denken wij totaal niet. We zijn alleen maar heel erg trots. Zo mooi wat hij nu al heeft bereikt. En we gunnen hem nog veel meer.” Niet bang De gedachten van Tallon gaan terug naar afgelopen zomer toen hij het ATP- toernooi van Rosmalen won. “Ik speel graag in eigen land, heb altijd geroepen dat ik train om uiteindelijk op de mooiste en grootste banen te spelen. Voor mij horen de centercourts in Ahoy en Rosmalen daarbij. De titel pakken op Rosmalen was zo mooi. Mijn familie en vrienden waren er de hele week bij. Mijn vader, Kevin en Scott reden telkens op en neer, hoe laat ik ook speelde. Ze hadden hun werk en daardoor liep het in het bedrijf misschien wat stroever, maar dat maakte hen niet uit.” Dus het was een dure week voor Griekspoor BV? Kevin, lachend: “Ja.” Tallon, terwijl hij zijn broers aankijkt: “Maar ik heb ook reclame gemaakt, hè.” Dan serieus: “Mijn successen zijn er ook dankzij mijn familie, met name Kevin en Scott. Wij hebben altijd samen getraind en veel met elkaar gereisd. Het is heel bijzonder dat wij dit als broers met zijn drieën hebben meegemaakt. Hoeveel families kunnen dat nu zeggen? Ik vond het ook heel jammer dat eerst Kevin en daarna Scott stopte. Stond ik er ineens alleen voor. Het mooie was dat ook toen ze gestopt waren, ze nog met mij meegereisd zijn. Ze waren er voor me toen ik het lastig had en nu vind ik het extra mooi dat ik de successen met mijn broers kan delen.” Scott: ‘Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had’ Kevin: “Een paar jaar geleden had niemand gedacht dat Tallon het zou schoppen tot de 21ste plaats op de wereldranglijst. Zijn persoonlijkheid of karakter springt er voor mij uit. Ik wil niet zeggen dat hij een bluffer is, maar Tallon is niet bang voor de grote banen. Ik had er juist altijd meer moeite mee als ik op de grotere banen moest spelen, dan had ik stress en was ik zenuwachtig. Als ik naar Tal kijk: die heeft dat totaal niet. Tallon durft ook gewoon te zeggen waar het op staat, hij verschuilt zich niet en zegt eerlijk wat hij denkt. Naast een goed team om je heen verzamelen en de tenniskwaliteiten, is dat wel een houding of instelling waarmee je het ver kunt schoppen.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Tallon, Kevin en Scott Griekspoor komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Calvin Stengs is helemaal terug, schittert bij Feyenoord en Oranje. We gingen langs bij Calvin, zijn vriendin Beau de Boer – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder kwam wielrenner Milan Vader in 2022 zwaar ten val, lag in coma en keerde na een lange revalidatie terug aan de top, met dank aan vriendin Ilse Lutke die niet van zijn zijde week. Veldrijdster Fem van Empel is een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Als laatste stroomt het racen bij duizendpoot Tom Coronel door zijn bloed. “Max Verstappen is beter dan iedereen die ik ooit heb gezien.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Kevin, Scott (beiden 33) en Tallon Griekspoor (27) zijn niet alleen broers, ze zijn ook brothers in arms. Ze schopten het alle drie tot tennisprof. Tweelingbroers Kevin en Scott stopten in 2017 en 2019 door fysieke ongemakken en gingen aan de slag in het familiebedrijf, een groot aannemingsbedrijf in Nieuw-Vennep. Tallon ging door. Hij won in 2023 twee ATP-toernooien en sloot het jaar af als nummer 23 van de wereld. Een gesprek met de Drie Musketiers in aanloop naar de ABN AMRO Open (10-18 februari). Het is een drukte van belang bij Griekspoor BV in Nieuw-Vennep. Het bouw- en aannemingsbedrijf werd in de jaren zestig van de vorige eeuw opgezet door Joop Griekspoor, die destijds begon met het uitbaggeren van sloten in de Haarlemmermeer. Het bedrijf werd steeds groter. Zoons Ron en Frank werden daarna CEO en inmiddels is ook de derde generatie nauw betrokken bij het familiebedrijf. De tweeling Kevin en Scott reisde nog niet zo lang geleden als tennisprofs de wereld rond, maar geeft nu mede sturing aan het bedrijf dat hun achternaam draagt. En dan is er nog Tallon Griekspoor: vijfenhalf jaar jonger en dus de benjamin van het stel, maar ook de beste tennisser van Nederland. In 2023 won hij twee ATP-toernooien – in het Indiase Puna en in Rosmalen – haalde de finale in Washington en de halve finale van de ABN AMRO Open. Ook bereikte hij zijn hoogste ranking (21) ooit en sloot het jaar uiteindelijk af als de nummer 23 van de wereld. Tijd om de drie broers samen te brengen op vertrouwde grond. Niet alleen het familiebedrijf bevindt zich hier, ook het ouderlijk huis was hier gevestigd. Ze reden er rond op hun crossfietsjes en brachten uren door op de tennisbaan die speciaal voor hen werd aangelegd. Wat nou als jullie kleine broertje een wedstrijd speelt terwijl jullie aan het werk zijn? Kevin: “Nou, dan staat de tv aan of we kijken via een livestream op de iPad en die zetten we dan naast de computer. Scott en ik zitten bij elkaar op kantoor, dus er is altijd wel een van ons die zegt: ‘Hij gaat zo beginnen.’” Scott: “Wij leven heel erg mee met Tallon.” Hoe was het om hem in 2023 twee ATP- toernooien te zien winnen? Scott: “Fantastisch. De toernooizege in Pune, vorig jaar januari, kwam ook voor ons een beetje onverwachts. De tweede was misschien nog wel mooier. Winnen in eigen land, veel mooier wordt het toch niet?” Denken jullie nooit: ons broertje flikt wat ons niet is gelukt? Kevin, lachend: “Nee, zo denken wij totaal niet. We zijn alleen maar heel erg trots. Zo mooi wat hij nu al heeft bereikt. En we gunnen hem nog veel meer.” Niet bang De gedachten van Tallon gaan terug naar afgelopen zomer toen hij het ATP- toernooi van Rosmalen won. “Ik speel graag in eigen land, heb altijd geroepen dat ik train om uiteindelijk op de mooiste en grootste banen te spelen. Voor mij horen de centercourts in Ahoy en Rosmalen daarbij. De titel pakken op Rosmalen was zo mooi. Mijn familie en vrienden waren er de hele week bij. Mijn vader, Kevin en Scott reden telkens op en neer, hoe laat ik ook speelde. Ze hadden hun werk en daardoor liep het in het bedrijf misschien wat stroever, maar dat maakte hen niet uit.” Dus het was een dure week voor Griekspoor BV? Kevin, lachend: “Ja.” Tallon, terwijl hij zijn broers aankijkt: “Maar ik heb ook reclame gemaakt, hè.” Dan serieus: “Mijn successen zijn er ook dankzij mijn familie, met name Kevin en Scott. Wij hebben altijd samen getraind en veel met elkaar gereisd. Het is heel bijzonder dat wij dit als broers met zijn drieën hebben meegemaakt. Hoeveel families kunnen dat nu zeggen? Ik vond het ook heel jammer dat eerst Kevin en daarna Scott stopte. Stond ik er ineens alleen voor. Het mooie was dat ook toen ze gestopt waren, ze nog met mij meegereisd zijn. Ze waren er voor me toen ik het lastig had en nu vind ik het extra mooi dat ik de successen met mijn broers kan delen.” Scott: ‘Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had’ Kevin: “Een paar jaar geleden had niemand gedacht dat Tallon het zou schoppen tot de 21ste plaats op de wereldranglijst. Zijn persoonlijkheid of karakter springt er voor mij uit. Ik wil niet zeggen dat hij een bluffer is, maar Tallon is niet bang voor de grote banen. Ik had er juist altijd meer moeite mee als ik op de grotere banen moest spelen, dan had ik stress en was ik zenuwachtig. Als ik naar Tal kijk: die heeft dat totaal niet. Tallon durft ook gewoon te zeggen waar het op staat, hij verschuilt zich niet en zegt eerlijk wat hij denkt. Naast een goed team om je heen verzamelen en de tenniskwaliteiten, is dat wel een houding of instelling waarmee je het ver kunt schoppen.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Tallon, Kevin en Scott Griekspoor komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Calvin Stengs is helemaal terug, schittert bij Feyenoord en Oranje. We gingen langs bij Calvin, zijn vriendin Beau de Boer – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder kwam wielrenner Milan Vader in 2022 zwaar ten val, lag in coma en keerde na een lange revalidatie terug aan de top, met dank aan vriendin Ilse Lutke die niet van zijn zijde week. Veldrijdster Fem van Empel is een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Als laatste stroomt het racen bij duizendpoot Tom Coronel door zijn bloed. “Max Verstappen is beter dan iedereen die ik ooit heb gezien.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tennis

Carlos Alcaraz: Een ‘zieke mix’

Hij won in 2022 al de US Open en werd de jongste nummer één van de wereld. Maar nadat Carlos Alcaraz (20) op Wimbledon in de finale – en in dé sportwedstrijd van het jaar – Novak Djokovic versloeg, weet iedereen het zeker: de toekomst van het mannentennis is in goede handen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien.’ Hij poseerde begin 2023 in alleen een onderbroek voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later was Louis Vuitton er als de kippen bij om hem binnen te hengelen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Nike had de golden boy van het tennis al in 2020 aan zich gekoppeld – zeventien was hij destijds – en bedacht voor hem dit jaar de slogan ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Rolex en BMW zijn nog twee merken die maar wat graag geassocieerd wilden worden met hem. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Hij veroverde eerst de kinderen, toen de vrouwen en daarna de rest van de tennisvolgers. Inmiddels weten ook mensen die het tennis amper volgen van zijn bestaan. Na Boris Becker, Steffi Graf, Andre Agassi, Venus en Serena Williams en Rafael Nadal is er weer iemand met zoveel uitstraling, dat zijn imago de sport nog voor zijn 21ste ver overstijgt. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Draagt hij zoals afgelopen zomer op Wimbledon een wit vissershoedje van Nike, dan is dat meteen nieuws en weet het sportmerk dat de zogenoemde bucket hats over de toonbank zullen vliegen. Een harde opslag opgevolgd door een harde forehand. Novak Djokovic slaat de bal in het net, waarna Alcaraz zich languit op zijn rug op het gras van het centercourt van Wimbledon laat vallen. Na bijna vijf uur tennis is op zondag 16 juli het onvoorstelbare gebeurd. Djokovic was de grote favoriet, had Wimbledon immers al zeven keer gewonnen en was sinds 2017 niet verslagen op het ‘heilige gras’. Alcaraz had voordat hij naar Wimbledon ging slechts elf potjes gespeeld op gras, al zat daar wel de titel op Queen’s tussen. Djokovic had een paar weken eerder zijn 23ste grandslamtitel in het enkelspel gewonnen op Roland Garros, mede door in de halve finale af te rekenen met Alcaraz, die verkrampte onder de druk en de hype die rond hem was ontstaan. Djokovic won de eerste set in minder dan een half uur met 6-1, maar daarna beet Alcaraz zich vast in zijn zestien jaar oudere tegenstander. De Spanjaard die ter motivatie en inspiratie vaak Rocky-films kijkt, vocht zich als een Rocky Balboa – het boksende personage van Sylvester Stallone – terug in de wedstrijd. Hij won de tiebreak van de tweede set, terwijl Djokovic veertien tiebreaks op rij had gewonnen tijdens grandslamtoernooien, en pakte vervolgens de derde set met 6-1. Daarna wisselde het momentum, Djokovic won de vierde set met 6-3 en de succesvolste tennisser ooit leek, zoals zo vaak als het spannend werd, door te drukken. Alcaraz liet zien ook mentaal al heel snel volwassen te zijn, hij brak zijn tegenstander meteen. Djokovic maakte die break in de volgende game ongedaan, waarna de jonge Spanjaard opnieuw door de service van zijn tegenstander brak. Snelheid en kracht afgewisseld met finesse, een staaltje ongekend verdedigen, onnavolgbare returns met de forehand en dubbelhandige backhand, dropshots; het hele arsenaal van Alcaraz kwam voorbij. Na een weergaloos punt toonde hij letterlijk zijn spierballen aan het publiek, dat op de banken stond. Nadat Djokovic zijn opponent had teruggedrongen achter de baseline, maar Alcaraz met kunst- en vliegwerk de bal steeds terugkreeg om uiteindelijk met een dubbelhandige backhand gepasseerd te worden aan het net, sloeg Nole uit pure frustratie zijn racket kapot tegen de netpaal. Hij was geklopt met zijn eigen wapens. Bij 5-4 liet hij op eigen service nog eens zien waarom iedereen hem al een tijd bestempelt als de nieuwe tennissensatie. Hij maakte eerst een punt met zijn handelsmerk: het dropshot. Daarna toonde hij het publiek, onder wie zangeres Ariana Grande, acteurs Brad Pitt, Hugh Jackman, Daniel Craig en Emma Watson, de Spaanse koning Felipe en de Britse royals William en Kate, een schitterende topspinlob, gevolgd door keiharde opslagen en een forehandwinner op matchpoint. Op matchpoint dacht hij terug aan de Wimbledon-finale van 2019. Federer stond in de vijfde set 8-7 en 40-15 voor tegen Djokovic, de 21ste grandslamtitel voor de op dat moment 38-jarige Federer leek in de knip. Maar Djokovic wist de twee matchpoints weg te werken, pakte de break en won uiteindelijk de tiebreak van de vijfde set bij 12-12. Federer won nooit meer een grandslamtoernooi. ‘Als je de vijfde set ingaat tegen Djokovic dan komen meteen een heleboel statistieken in je hoofd omhoog, zoals dat hij tien jaar lang geen wedstrijd had verloren op het centercourt van Wimbledon,’ aldus Alcaraz. ‘Op matchpoint dacht ik terug aan Federer in 2019 en zei tegen mezelf: alsjeblieft Carlos, laat wat Federer overkwam jou niet gebeuren. Er zijn zoveel wedstrijden en finales waarin Djokovic verslagen leek, maar die hij uiteindelijk toch won. Dat iemand als Federer zo verloor was wreed.’ Alcaraz: 'Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar hem kijken was als kijken naar een kunstwerk. Ik raakte betoverd door hem' Met een glimlach van oor tot oor stamelt hij na het beslissende punt: ‘Om Novak in zijn beste vorm te verslaan op dit toneel en geschiedenis te schrijven is geweldig. Het is goed voor de nieuwe generatie dat ze mij hem hebben zien verslaan, zodat ze nu kunnen denken dat zij dit ook kunnen.’ Djokovic is verbaasd dat Alcaraz zich veel sneller dan verwacht spelen op gras eigen heeft gemaakt: ‘Hij verraste mij, hij verraste iedereen.’ En tegen Alcaraz: ‘Ik dacht dat ik problemen met jou zou hebben op gravel en hardcourt, maar niet op gras.’ Het laatste woord is van de ene koning aan de andere. ‘Nu ik heb gewonnen, hoop ik dat u naar meer wedstrijden komt kijken,’ grapt Alcaraz tegen koning Felipe. Met de Wimbledon-titel op zak is iedereen het erover eens dat er eindelijk een wisseling van de wacht in het mannentennis gaande is. In 2022 won Alcaraz al zijn eerste grandslamtitel door de US Open te winnen en na het toernooi werd hij met zijn negentien jaar en vier maanden en zes dagen de jongste nummer één van de wereld bij de mannen. Maar in New York had hij het niet op hoeven nemen tegen Djokovic, die Amerika niet inkwam omdat hij zich weigerde te vaccineren tegen het coronavirus. Dat hij uitgerekend op Wimbledon wint van de Serviër neemt de laatste scepsis weg. Alcaraz is in Londen de eerste die de streak van ‘De Grote Vier’ doorbreekt. Sinds 2002 werden de grandslamtitels in het enkelspel bij de mannen verdeeld over Roger Federer, Rafael Nadal, Andy Murray en Djokovic. Het geeft maar weer aan dat een einde van een tijdperk aanstaande is. Federer is immers eind vorig jaar met pensioen gegaan, Nadal is vaker geblesseerd dan fit en de verwachting is dat 2024 zijn laatste jaar op de tour zal zijn, Murray heeft door verschillende operaties zijn oude niveau afgelopen jaren niet meer gehaald. Alleen Djokovic is still going strong, is nog superfit, maar ook al 36. Djokovic heeft de afgelopen jaren tal van spelers op zien komen van wie werd gedacht dat zij de macht over zouden nemen, maar telkens bleken ze de verwachtingen niet waar te kunnen maken. Ze moesten het doen met de kruimels die vooral Nadal en Djokovic de laatste jaren lieten liggen. Met Alcaraz is het een ander verhaal. ‘Een grote knuffel, geniet van het moment kampioen!’ post Nadal op social media nadat hij op tv zijn landgenoot Wimbledon ziet winnen. Djokovic onderkent tijdens de persconferentie na zijn nederlaag in de finale ook dat Alcaraz van een ander kaliber is. Hij noemt hem een complete speler, iemand die wat betreft mentale veerkracht en volwassenheid zijn leeftijd ver vooruit is. ‘De mensen hadden het de afgelopen twaalf maanden al over hem, zeiden dat zijn spel elementen bevat van Roger, Rafael en mij. Ik ben het daar mee eens. Hij verenigt het beste van drie werelden. Ik heb om eerlijk te zijn nog nooit tegen een speler als Alcaraz gespeeld.’ Brad Gilbert is oud-tennisser, tv-analist en was coach van onder anderen Andre Agassi en is dat nu van kersverse US Open-winnares Coco Gauff. In Vogue zei hij dat de generatie Federer/ Nadal/Murray/Djokovic eigenlijk drie generaties die daarna kwamen, heeft weggevaagd. Die kwamen er niet aan te pas doordat die vier een monopolie hadden wat betreft grandslamtitels. Over de nieuwe sensatie bij de mannen zei Gilbert: ‘Iedereen moedigt hem aan omdat het zo mooi is om naar hem te kijken. Hij is zo vasthoudend. Op welke ondergrond en waar hij ook speelt, past hij zich heel makkelijk aan.’ Wat heeft Alcaraz dan wat andere tennissers van nu niet hebben? Het is een combinatie van lef, aanpassingsvermogen, kracht, originaliteit, tactisch inzicht en een speelstijl die vernieuwend is. Hij gaat soms in een split of spagaat op de baseline om een bal te halen en staat daarna meteen weer klaar, hij lijkt de baan soms te gebruiken als een trampoline als je ziet hoe hoog en makkelijk hij springt, hij heeft een indrukwekkende opslag en een heel goede tweede service en hij heeft ijswater door de aderen stromen, anders zou hij op spannende momenten niet met dropshots komen. Gilbert: ‘Ik zou niet verbaasd zijn als hij over vijf jaar al zes of zeven grandslamtitels heeft gewonnen. Het zouden er zelfs tien kunnen zijn. Geluk speelt ook een grote factor. Hij moet blessurevrij blijven, want met zijn manier van spelen vraagt hij heel veel van zijn lichaam.’ • Alcaraz groeide op in El Palmar, een dorpje nabij Murcia. Tennis zat bij hem in het dna. Zijn opa, ook Carlos genaamd, tenniste al en transformeerde iets van veertig jaar geleden een kleiduivenschietbaan in een tennisclub. De vader van Alcaraz, ook Carlos genaamd, was een groot tennistalent, maar stopte door een gebrek aan financiële middelen en ging ook bij de tennisclub aan de slag als leraar en nam uiteindelijk de boel over. Hij drukte zijn vier zoons Alvaro, Carlos, Jaime en Sergio van jongs af aan een racket in de handen. Carlos, na zijn drie jaar oudere broer Alvaro, de een-na-oudste van het stel, begon op zijn vierde met tennis en liep elke dag rond op de club, omdat zijn moeder bij IKEA werkte. Volgens de overlevering begon hij te huilen als hij moest stoppen met tennis. Al snel werd duidelijk dat de kleine Carlos een groot talent was, maar het geld ontbrak om hem te kunnen ondersteunen. Alfonso Lopes Rueda bleek de reddende engel. Hij was niet alleen een vriend van de familie, maar ook directeur van de lokale yoghurt- en toetjesproducent Postres Reina. Het bedrijf ging Carlos vanaf zijn tiende sponsoren, waardoor hij naar jeugdtoernooien in Spanje en het buitenland kon en de beste coaches uit de regio kon betalen in ruil voor een logo van Postres Reina op z’n borst. Een jaar later stond sportmanagementbureau IMG al op de stoep en niet veel later had hij contracten met sportkledingmerk Lotto en racketmerk Babolat te pakken. De naam Alcaraz werd steeds vaker genoemd in het rijtje toekomstige toptennissers. Op zijn vijftiende ging hij in zee met Juan Carlos Ferrero, voormalig nummer één van de wereld en in 2003 winnaar van Roland Garros door in de finale Martin Verkerk te verslaan. Ferrero, die in 2012 stopte met tennis, had voordat hij zich in 2018 aan ‘Project Alcaraz’ verbond met Alexander Zverev gewerkt. ‘Ik had al veel over hem gehoord,’ vertelde Ferrero tegen Vogue, ‘vooral dat hij op de baan veel dingen deed die kinderen normaal gesproken niet doen, zoals het slaan van dropshots en lobs. Ook kwam hij vaak naar het net, terwijl veel van zijn leeftijdgenoten op de baseline blijven. Hij vocht bovendien voor elk punt en was heel dynamisch.’ Alcaraz: ‘Ik was als kind al erg talentvol, maar heb ook altijd heel hard gewerkt. Met alleen talent kom je nergens. Juan Carlos is heel belangrijk voor mijn ontwikkeling geweest, op professioneel en persoonlijk vlak. Als we samen zijn, hebben we het niet alleen over tennis, maar over alle andere dingen in het leven. Hij is eigenlijk een coach en vriend ineen.’ Er was veel werk aan de winkel, want de diamant moest flink gepolijst worden. ‘Vandaag de dag zijn alle spelers net beesten,’ aldus Ferrero, die als speler juist eerder iel was en de bijnaam El Mosquito had. ‘De meeste spelers spelen om te vernietigen, niet om te bouwen. Carlos kan ook heel hard slaan, maar is tegelijkertijd iemand die ook een punt op kan bouwen, is van nature heel creatief. Veel spelers vinden het bovendien lastig om de belangrijke punten te spelen. Carlos vindt dat juist het leukst en dat maakt hem speciaal. Dat is ook een heel goed teken met het oog op de toekomst.’ Niet alleen op de baan werd er hard gewerkt, ook op mentaal vlak werd hulp ingeschakeld. Psychologe Isabel Balaguer ging met hem aan de slag. Alcaraz: ‘Ik had moeite mijn emoties onder controle te houden. Op mijn vijftiende, zestiende gooide ik vaak met mijn racket en brak er af en toe een.’ Het was zo erg dat hij geregeld in huilen uitbarstte op de baan en na een nederlaag weigerde de baan te verlaten. ‘Ik was destijds een heel ander persoon,’ vertelde Alcaraz in The New York Times. ‘Ik genoot er veel minder van dan nu. Was altijd kwaad, zeurde veel. Dankzij Isabel is het veel beter geworden. Ik werd rustiger en daardoor begon ik veel meer van tennis te genieten. Gedurende een jaar wordt er heel veel van me gevraagd en is het essentieel om rustig te blijven. Daarnaast is het voor mij belangrijk om de baan op te stappen met een lach.’ • Hij timmert flink aan de weg. Niet alleen als tennisser, maar ook als ‘merk’. Hij volgt al een tijd Engelse les in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Nadal was op zijn twintigste schuchter en wist niet hoe snel hij over moest schakelen op Spaans als mensen lachten als hij ‘happy’ uitsprak als ‘geppy’. Veel andere Spaanse tennissers bleken ook niet bepaald een talenknobbel te hebben. Alcaraz, die als tiener al zijn eigen liefdadigheidsstichting oprichtte waarmee hij mensen met het downsyndroom helpt, kan zich prima redden, glimlacht als hij spreekt en maakt grappen. Er wordt anders naar hem gekeken, maar zelf is hij niet veranderd door de successen. Hij heeft nog dezelfde vrienden – die hem Carlitos of Charlie noemen – als in zijn jeugd, hangt met hen rond in het park, kletst over voetbal – Alcaraz is supporter van Real Madrid – of speelt een potje schaak met hen. ‘Schaken vind ik geweldig. Ik vind het mooi om me erg te moeten concenteren, me te wapenen tegen de strategie van mijn tegenstander en vooruit te denken. Heel veel dingen in schaken komen overeen met tennissen. Je moet constant vooruit proberen te denken waar de tegenstander de bal zal slaan, je moet eigenlijk proberen een sprongetje vooruit in de tijd te maken en proberen iets te doen waarbij de tegenstander zich niet prettig zal voelen.’Federer: ‘Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten’ • Sinds hij in februari 2020 op zijn zestiende debuteerde op de ATP Tour ging hij met reuzenstappen omhoog op de wereldranglijst. Eind 2021 won hij de Next Gen ATP Finals, het toernooi waaraan jaarlijks de grootste tennistalenten meedoen. In 2022 versloeg hij in Madrid een dag na zijn negentiende verjaardag Nadal in de kwartfinale. Hij werd de eerste tiener die de koning van het gravel, alleen al veertien keer winnaar van Roland Garros, versloeg op diens favoriete ondergrond. Een ronde later versloeg hij Djokovic. Nog nooit was iemand erin geslaagd om de twee tennisreuzen achter elkaar en op hetzelfde toernooi te verslaan. Alcaraz versloeg in de finale vervolgens Alexander Zverev. De eerste jaren werd uiteraard vooral de vergelijking met Nadal gemaakt, die ook al als tiener de top bereikte. Ze groeiden allebei op gravel op in Spanje, hadden beiden hun vechtersmentaliteit en atletisch vermogen als wapens. Daarnaast golden ze meteen als publiekslievelingen. Maar waar Nadal in zijn eerste jaren vooral excelleerde op gravel, bleek Alcaraz meteen op alle ondergronden uit de voeten te kunnen. Hij heeft immers al grandslamtitels op hardcourt en gras te pakken en won ook graveltoernooien. Dat hij heel allround is, bewijst hij elke wedstrijd. Hij kan heel agressief vanaf de baseline spelen, dicteert rally’s daar vandaan met harde klappen of zware topspinballen en slaat winners met zijn forehand. Zoals Nadal dat kan. In de verdediging gedrongen kan hij met zijn loopvermogen en geweldige voetenwerk de meest onmogelijke ballen halen en het initiatief overnemen of met een geweldige passeerbal met zijn dubbelhandige backhand komen. Zoals Djokovic dat doet. Djokovic stelt op Wimbledon na zijn nederlaag niet voor niets: ‘Het is indrukwekkend. Hij heeft de Spaanse stierenmentaliteit, heeft het competitieve, de vechtersmentaliteit en de ongelooflijke verdediging die we door de jaren heen van Rafa hebben gezien. Hij heeft ook een backhand waar hij heel mooi naartoe glijdt en die heeft weer overeenkomsten met mijn backhand. De dubbelhandige backhand, het verdedigen, de kwaliteiten om je aan te passen; dat zijn al jaren mijn kwaliteiten. Dat heeft hij ook.’ Maar Alcaraz schudt daarnaast op de meest onwaarschijnlijke momenten met succes dropshots uit zijn mouw, maar heeft er ook geen moeite mee om naar het net te komen om de bal af te smashen of te volleren. Hij bezit over een indrukwekkend balgevoel, heeft al tal van voor onmogelijk gehouden ballen geslagen. Zoals in de halve finale op Roland Garros toen hij een dropshot van Djokovic haalde, die de bal vervolgens in het open veld bij de baseline neerlegde. Alcaraz sprintte achter de bal aan, tegen beter weten in, dacht iedereen. Met zijn rug naar het net sloeg hij de bal zonder te kijken langs zijn verbouwereerde tegenstander die aan het net stond. Het leverde hem applaus van een lachende Djokovic op en een staande ovatie van het publiek. Wie zo’n ongelooflijke bal eerder had geslagen? Federer, de man van wie Alcaraz vroeger posters op zijn slaapkamer had hangen en die zijn grote voorbeeld is. ‘Rafa is iemand naar wie ik altijd heb gekeken. Ik bewonder hem heel erg,’ zei hij in Vogue, ‘maar Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar Federer kijken was als kijken naar een kunstwerk. Hij had elegantie, was magnifiek. Ik raakte betoverd door hem.’ Paul Annacone, oud-trainer van Federer en Pete Sampras, noemde hem vorig jaar de meest talentvolle teenager aller tijden. Oud-tennisser Ivan Ljubicic, na zijn loopbaan eveneens coach van Federer, was eerder dit jaar de eerste die het aandurfde hem als een mix van de beste drie tennissers aller tijden, Djokovic, Nadal en Federer – winnaars van respectievelijk 24, 22 en 20 grandslamtitels – te bestempelen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien. Hij is een of andere zieke mix van Djokovic, Federer en Nadal.’ Federer, die na zijn afscheid eind 2022 zei dat hij het jammer vond dat hij het nooit in een wedstrijd op had kunnen nemen tegen Alcaraz, reageerde tegenover CNN lachend: ‘Zei Ivan dat? Dat is nogal een compliment. Op zijn leeftijd laat hij ongelooflijke dingen zien. Ik vind het niet leuk om heel veel druk op jonge spelers te leggen, maar hij is iemand die zegt: ‘Ik ga naar Wimbledon of Parijs om te winnen.’ Hij legt de druk dus ook hoog bij zichzelf en dat vind ik geweldig. En daarom kan ik over hem ook wel zeggen dat hij in de toekomst schitterende dingen gaat bereiken. Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten. Hij kan meerdere grandslamtitels winnen en hopelijk blijft hij ook jarenlang nummer één van de wereld.’ Nadal, die onlangs aangaf graag met Alcaraz te willen dubbelen op de Spelen in Parijs als zijn lichaam het toelaat, was terughoudender met bespiegelingen over zijn zeventien jaar jongere landgenoot. ‘We moeten voorzichtig zijn in onze oordelen over hem. De vooruitzichten zijn fantastisch, hij heeft power en is ambitieus, maar in de carrière van elke topsporter kunnen zoveel dingen gebeuren. Het is lastig om hem te adviseren. Ik ben er sowieso slecht in om advies te geven, omdat ik altijd meer heb geleerd door te kijken dan van woorden. Maar als ik hem iets zou mee willen geven, is het: blijf jezelf verbeteren of probeer dat in elk geval, want dat is wat je gemotiveerd houdt.’ • De woorden van Nadal zullen zijn coach als muziek in de oren hebben geklonken. Ferrero: ‘Wij, de mensen om hem heen, zijn ook een beetje bezorgd. Carlos heeft de kwaliteiten om een van de beste tennissers ooit te worden. Dat is duidelijk. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren. Hij is jong, er zijn nog heel veel dingen die hij niet ziet. We weten allemaal wat de risico’s zijn: feesten, afgeleid worden, niet geconcentreerd bezig zijn met tennis. Als je de kans krijgt om de rich and famous te ontmoeten, dan is het makkelijk om de weg kwijt te raken. Iedereen zal hem vertellen dat hij geweldig is, maar de mensen dicht om hem heen zullen de realiteit in het oog moeten houden. Hij kan nog op alle vlakken beter worden: zijn vasthoudendheid, zijn houding op moeilijke momenten, volwassenheid op de baan. We moeten blijven werken aan zijn zwakkere punten. De familie van Carlos speelt een heel belangrijke rol om hem met beide benen op de grond te houden.’ Broer Alvaro gaat geregeld met hem mee. Tijdens de US Open van vorig jaar deelden ze een hotelkamer, zoals ze vroeger een stapelbed deelden. Wat betreft de liefde: voor vrouwen is Alcaraz een interessant ‘object’. Hij zou een tijdje een relatie met Maria Gonzalez Gimenez hebben gehad, die net als hij in Murcia trainde. Maar hij geeft aan al een tijd als single door het leven te gaan. Tennis komt vooralsnog voor het meisje. ‘Het is lastig om nooit lang op één plek te zijn. Het is moeilijk om iemand te vinden met wie je dingen kunt delen als je altijd op een andere plek op de wereld bent,’ aldus Alcaraz. Ook geld, dat nu binnenstroomt dankzij astronomische bedragen aan prijzengeld en sponsorinkomsten, brengt hem niet van de wijs, verzekerde hij al. ‘Mijn vader past op het geld. Ik ben nog jong en heb mijn grillen. Ik ben gek van Nike-sneakers en vooral van de vintage- modellen. Die zijn behoorlijk duur en moeilijk te vinden. Er zijn een paar Jordans, Dunk Lows en schoenen van Travis Scott die ik graag wil hebben. Ik wil graag een heel mooie collectie verza- melen. Verder ben ik heel normaal en nederig. Ik besteed niet veel aandacht aan merken en auto’s. Als ik iets mooi of leuk vind, probeer ik het te kopen, maar uiteindelijk houdt mijn vader mijn uitgaven in de gaten.’ Alcaraz snapt dat zijn familie en begeleidingsteam een vinger aan de pols houden. Hij verwees in Vogue naar de periode in 2022, toen hij net zijn eerste grandslamtitel had gewonnen. ‘Ik had het moeilijk nadat ik de US Open won. Toen ik daarna weer toernooien ging spelen, voelde ik stress. Misschien had ik onvoldoende gerealiseerd wat er was gebeurd. Ik had bereikt waar ik van kinds af aan van had gedroomd. Onbewust was mijn inspiratie een beetje afgenomen. Dat was lastig. Ik dacht: waar gaat dit heen?’ Dat hij af en toe nog moet wennen aan nieuwe situaties bleek bij de afgelopen US Open. Waar iedereen al reikhalzend uitkeek naar een nieuwe confrontatie tussen Djokovic en Alcaraz in de finale, verloor Alcaraz in vier sets van Daniil Medvedev in de halve finale. ‘Wat Rafa, Roger en Djokovic gedaan hebben, is bijna onmogelijk,’ realiseerde Alcaraz zich eerder al, ‘als je je eerste grandslamtitel hebt gewonnen, zie je in hoe gecompliceerd het is wat zij hebben gedaan. Zij bleven hongerig.’ Hoe hij zorgt dat hij dezelfde honger houdt als zijn illustere voorgangers? ‘Mijn droom, een grandslamtitel winnen, is al uitgekomen. Ik moeten zorgen dat ik nu nieuwe dromen heb die ik uit wil laten komen.’ Bronnen: Vogue, CNN, The New York Times, Evening Standard Helden Magazine 69 Het portret van Carlos Alcaraz komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar. Femke Bol  siert de cover. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké. Hij won met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Hij won in 2022 al de US Open en werd de jongste nummer één van de wereld. Maar nadat Carlos Alcaraz (20) op Wimbledon in de finale – en in dé sportwedstrijd van het jaar – Novak Djokovic versloeg, weet iedereen het zeker: de toekomst van het mannentennis is in goede handen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien.’ Hij poseerde begin 2023 in alleen een onderbroek voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later was Louis Vuitton er als de kippen bij om hem binnen te hengelen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Nike had de golden boy van het tennis al in 2020 aan zich gekoppeld – zeventien was hij destijds – en bedacht voor hem dit jaar de slogan ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Rolex en BMW zijn nog twee merken die maar wat graag geassocieerd wilden worden met hem. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Hij veroverde eerst de kinderen, toen de vrouwen en daarna de rest van de tennisvolgers. Inmiddels weten ook mensen die het tennis amper volgen van zijn bestaan. Na Boris Becker, Steffi Graf, Andre Agassi, Venus en Serena Williams en Rafael Nadal is er weer iemand met zoveel uitstraling, dat zijn imago de sport nog voor zijn 21ste ver overstijgt. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Draagt hij zoals afgelopen zomer op Wimbledon een wit vissershoedje van Nike, dan is dat meteen nieuws en weet het sportmerk dat de zogenoemde bucket hats over de toonbank zullen vliegen. Een harde opslag opgevolgd door een harde forehand. Novak Djokovic slaat de bal in het net, waarna Alcaraz zich languit op zijn rug op het gras van het centercourt van Wimbledon laat vallen. Na bijna vijf uur tennis is op zondag 16 juli het onvoorstelbare gebeurd. Djokovic was de grote favoriet, had Wimbledon immers al zeven keer gewonnen en was sinds 2017 niet verslagen op het ‘heilige gras’. Alcaraz had voordat hij naar Wimbledon ging slechts elf potjes gespeeld op gras, al zat daar wel de titel op Queen’s tussen. Djokovic had een paar weken eerder zijn 23ste grandslamtitel in het enkelspel gewonnen op Roland Garros, mede door in de halve finale af te rekenen met Alcaraz, die verkrampte onder de druk en de hype die rond hem was ontstaan. Djokovic won de eerste set in minder dan een half uur met 6-1, maar daarna beet Alcaraz zich vast in zijn zestien jaar oudere tegenstander. De Spanjaard die ter motivatie en inspiratie vaak Rocky-films kijkt, vocht zich als een Rocky Balboa – het boksende personage van Sylvester Stallone – terug in de wedstrijd. Hij won de tiebreak van de tweede set, terwijl Djokovic veertien tiebreaks op rij had gewonnen tijdens grandslamtoernooien, en pakte vervolgens de derde set met 6-1. Daarna wisselde het momentum, Djokovic won de vierde set met 6-3 en de succesvolste tennisser ooit leek, zoals zo vaak als het spannend werd, door te drukken. Alcaraz liet zien ook mentaal al heel snel volwassen te zijn, hij brak zijn tegenstander meteen. Djokovic maakte die break in de volgende game ongedaan, waarna de jonge Spanjaard opnieuw door de service van zijn tegenstander brak. Snelheid en kracht afgewisseld met finesse, een staaltje ongekend verdedigen, onnavolgbare returns met de forehand en dubbelhandige backhand, dropshots; het hele arsenaal van Alcaraz kwam voorbij. Na een weergaloos punt toonde hij letterlijk zijn spierballen aan het publiek, dat op de banken stond. Nadat Djokovic zijn opponent had teruggedrongen achter de baseline, maar Alcaraz met kunst- en vliegwerk de bal steeds terugkreeg om uiteindelijk met een dubbelhandige backhand gepasseerd te worden aan het net, sloeg Nole uit pure frustratie zijn racket kapot tegen de netpaal. Hij was geklopt met zijn eigen wapens. Bij 5-4 liet hij op eigen service nog eens zien waarom iedereen hem al een tijd bestempelt als de nieuwe tennissensatie. Hij maakte eerst een punt met zijn handelsmerk: het dropshot. Daarna toonde hij het publiek, onder wie zangeres Ariana Grande, acteurs Brad Pitt, Hugh Jackman, Daniel Craig en Emma Watson, de Spaanse koning Felipe en de Britse royals William en Kate, een schitterende topspinlob, gevolgd door keiharde opslagen en een forehandwinner op matchpoint. Op matchpoint dacht hij terug aan de Wimbledon-finale van 2019. Federer stond in de vijfde set 8-7 en 40-15 voor tegen Djokovic, de 21ste grandslamtitel voor de op dat moment 38-jarige Federer leek in de knip. Maar Djokovic wist de twee matchpoints weg te werken, pakte de break en won uiteindelijk de tiebreak van de vijfde set bij 12-12. Federer won nooit meer een grandslamtoernooi. ‘Als je de vijfde set ingaat tegen Djokovic dan komen meteen een heleboel statistieken in je hoofd omhoog, zoals dat hij tien jaar lang geen wedstrijd had verloren op het centercourt van Wimbledon,’ aldus Alcaraz. ‘Op matchpoint dacht ik terug aan Federer in 2019 en zei tegen mezelf: alsjeblieft Carlos, laat wat Federer overkwam jou niet gebeuren. Er zijn zoveel wedstrijden en finales waarin Djokovic verslagen leek, maar die hij uiteindelijk toch won. Dat iemand als Federer zo verloor was wreed.’ Alcaraz: 'Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar hem kijken was als kijken naar een kunstwerk. Ik raakte betoverd door hem' Met een glimlach van oor tot oor stamelt hij na het beslissende punt: ‘Om Novak in zijn beste vorm te verslaan op dit toneel en geschiedenis te schrijven is geweldig. Het is goed voor de nieuwe generatie dat ze mij hem hebben zien verslaan, zodat ze nu kunnen denken dat zij dit ook kunnen.’ Djokovic is verbaasd dat Alcaraz zich veel sneller dan verwacht spelen op gras eigen heeft gemaakt: ‘Hij verraste mij, hij verraste iedereen.’ En tegen Alcaraz: ‘Ik dacht dat ik problemen met jou zou hebben op gravel en hardcourt, maar niet op gras.’ Het laatste woord is van de ene koning aan de andere. ‘Nu ik heb gewonnen, hoop ik dat u naar meer wedstrijden komt kijken,’ grapt Alcaraz tegen koning Felipe. Met de Wimbledon-titel op zak is iedereen het erover eens dat er eindelijk een wisseling van de wacht in het mannentennis gaande is. In 2022 won Alcaraz al zijn eerste grandslamtitel door de US Open te winnen en na het toernooi werd hij met zijn negentien jaar en vier maanden en zes dagen de jongste nummer één van de wereld bij de mannen. Maar in New York had hij het niet op hoeven nemen tegen Djokovic, die Amerika niet inkwam omdat hij zich weigerde te vaccineren tegen het coronavirus. Dat hij uitgerekend op Wimbledon wint van de Serviër neemt de laatste scepsis weg. Alcaraz is in Londen de eerste die de streak van ‘De Grote Vier’ doorbreekt. Sinds 2002 werden de grandslamtitels in het enkelspel bij de mannen verdeeld over Roger Federer, Rafael Nadal, Andy Murray en Djokovic. Het geeft maar weer aan dat een einde van een tijdperk aanstaande is. Federer is immers eind vorig jaar met pensioen gegaan, Nadal is vaker geblesseerd dan fit en de verwachting is dat 2024 zijn laatste jaar op de tour zal zijn, Murray heeft door verschillende operaties zijn oude niveau afgelopen jaren niet meer gehaald. Alleen Djokovic is still going strong, is nog superfit, maar ook al 36. Djokovic heeft de afgelopen jaren tal van spelers op zien komen van wie werd gedacht dat zij de macht over zouden nemen, maar telkens bleken ze de verwachtingen niet waar te kunnen maken. Ze moesten het doen met de kruimels die vooral Nadal en Djokovic de laatste jaren lieten liggen. Met Alcaraz is het een ander verhaal. ‘Een grote knuffel, geniet van het moment kampioen!’ post Nadal op social media nadat hij op tv zijn landgenoot Wimbledon ziet winnen. Djokovic onderkent tijdens de persconferentie na zijn nederlaag in de finale ook dat Alcaraz van een ander kaliber is. Hij noemt hem een complete speler, iemand die wat betreft mentale veerkracht en volwassenheid zijn leeftijd ver vooruit is. ‘De mensen hadden het de afgelopen twaalf maanden al over hem, zeiden dat zijn spel elementen bevat van Roger, Rafael en mij. Ik ben het daar mee eens. Hij verenigt het beste van drie werelden. Ik heb om eerlijk te zijn nog nooit tegen een speler als Alcaraz gespeeld.’ Brad Gilbert is oud-tennisser, tv-analist en was coach van onder anderen Andre Agassi en is dat nu van kersverse US Open-winnares Coco Gauff. In Vogue zei hij dat de generatie Federer/ Nadal/Murray/Djokovic eigenlijk drie generaties die daarna kwamen, heeft weggevaagd. Die kwamen er niet aan te pas doordat die vier een monopolie hadden wat betreft grandslamtitels. Over de nieuwe sensatie bij de mannen zei Gilbert: ‘Iedereen moedigt hem aan omdat het zo mooi is om naar hem te kijken. Hij is zo vasthoudend. Op welke ondergrond en waar hij ook speelt, past hij zich heel makkelijk aan.’ Wat heeft Alcaraz dan wat andere tennissers van nu niet hebben? Het is een combinatie van lef, aanpassingsvermogen, kracht, originaliteit, tactisch inzicht en een speelstijl die vernieuwend is. Hij gaat soms in een split of spagaat op de baseline om een bal te halen en staat daarna meteen weer klaar, hij lijkt de baan soms te gebruiken als een trampoline als je ziet hoe hoog en makkelijk hij springt, hij heeft een indrukwekkende opslag en een heel goede tweede service en hij heeft ijswater door de aderen stromen, anders zou hij op spannende momenten niet met dropshots komen. Gilbert: ‘Ik zou niet verbaasd zijn als hij over vijf jaar al zes of zeven grandslamtitels heeft gewonnen. Het zouden er zelfs tien kunnen zijn. Geluk speelt ook een grote factor. Hij moet blessurevrij blijven, want met zijn manier van spelen vraagt hij heel veel van zijn lichaam.’ • Alcaraz groeide op in El Palmar, een dorpje nabij Murcia. Tennis zat bij hem in het dna. Zijn opa, ook Carlos genaamd, tenniste al en transformeerde iets van veertig jaar geleden een kleiduivenschietbaan in een tennisclub. De vader van Alcaraz, ook Carlos genaamd, was een groot tennistalent, maar stopte door een gebrek aan financiële middelen en ging ook bij de tennisclub aan de slag als leraar en nam uiteindelijk de boel over. Hij drukte zijn vier zoons Alvaro, Carlos, Jaime en Sergio van jongs af aan een racket in de handen. Carlos, na zijn drie jaar oudere broer Alvaro, de een-na-oudste van het stel, begon op zijn vierde met tennis en liep elke dag rond op de club, omdat zijn moeder bij IKEA werkte. Volgens de overlevering begon hij te huilen als hij moest stoppen met tennis. Al snel werd duidelijk dat de kleine Carlos een groot talent was, maar het geld ontbrak om hem te kunnen ondersteunen. Alfonso Lopes Rueda bleek de reddende engel. Hij was niet alleen een vriend van de familie, maar ook directeur van de lokale yoghurt- en toetjesproducent Postres Reina. Het bedrijf ging Carlos vanaf zijn tiende sponsoren, waardoor hij naar jeugdtoernooien in Spanje en het buitenland kon en de beste coaches uit de regio kon betalen in ruil voor een logo van Postres Reina op z’n borst. Een jaar later stond sportmanagementbureau IMG al op de stoep en niet veel later had hij contracten met sportkledingmerk Lotto en racketmerk Babolat te pakken. De naam Alcaraz werd steeds vaker genoemd in het rijtje toekomstige toptennissers. Op zijn vijftiende ging hij in zee met Juan Carlos Ferrero, voormalig nummer één van de wereld en in 2003 winnaar van Roland Garros door in de finale Martin Verkerk te verslaan. Ferrero, die in 2012 stopte met tennis, had voordat hij zich in 2018 aan ‘Project Alcaraz’ verbond met Alexander Zverev gewerkt. ‘Ik had al veel over hem gehoord,’ vertelde Ferrero tegen Vogue, ‘vooral dat hij op de baan veel dingen deed die kinderen normaal gesproken niet doen, zoals het slaan van dropshots en lobs. Ook kwam hij vaak naar het net, terwijl veel van zijn leeftijdgenoten op de baseline blijven. Hij vocht bovendien voor elk punt en was heel dynamisch.’ Alcaraz: ‘Ik was als kind al erg talentvol, maar heb ook altijd heel hard gewerkt. Met alleen talent kom je nergens. Juan Carlos is heel belangrijk voor mijn ontwikkeling geweest, op professioneel en persoonlijk vlak. Als we samen zijn, hebben we het niet alleen over tennis, maar over alle andere dingen in het leven. Hij is eigenlijk een coach en vriend ineen.’ Er was veel werk aan de winkel, want de diamant moest flink gepolijst worden. ‘Vandaag de dag zijn alle spelers net beesten,’ aldus Ferrero, die als speler juist eerder iel was en de bijnaam El Mosquito had. ‘De meeste spelers spelen om te vernietigen, niet om te bouwen. Carlos kan ook heel hard slaan, maar is tegelijkertijd iemand die ook een punt op kan bouwen, is van nature heel creatief. Veel spelers vinden het bovendien lastig om de belangrijke punten te spelen. Carlos vindt dat juist het leukst en dat maakt hem speciaal. Dat is ook een heel goed teken met het oog op de toekomst.’ Niet alleen op de baan werd er hard gewerkt, ook op mentaal vlak werd hulp ingeschakeld. Psychologe Isabel Balaguer ging met hem aan de slag. Alcaraz: ‘Ik had moeite mijn emoties onder controle te houden. Op mijn vijftiende, zestiende gooide ik vaak met mijn racket en brak er af en toe een.’ Het was zo erg dat hij geregeld in huilen uitbarstte op de baan en na een nederlaag weigerde de baan te verlaten. ‘Ik was destijds een heel ander persoon,’ vertelde Alcaraz in The New York Times. ‘Ik genoot er veel minder van dan nu. Was altijd kwaad, zeurde veel. Dankzij Isabel is het veel beter geworden. Ik werd rustiger en daardoor begon ik veel meer van tennis te genieten. Gedurende een jaar wordt er heel veel van me gevraagd en is het essentieel om rustig te blijven. Daarnaast is het voor mij belangrijk om de baan op te stappen met een lach.’ • Hij timmert flink aan de weg. Niet alleen als tennisser, maar ook als ‘merk’. Hij volgt al een tijd Engelse les in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Nadal was op zijn twintigste schuchter en wist niet hoe snel hij over moest schakelen op Spaans als mensen lachten als hij ‘happy’ uitsprak als ‘geppy’. Veel andere Spaanse tennissers bleken ook niet bepaald een talenknobbel te hebben. Alcaraz, die als tiener al zijn eigen liefdadigheidsstichting oprichtte waarmee hij mensen met het downsyndroom helpt, kan zich prima redden, glimlacht als hij spreekt en maakt grappen. Er wordt anders naar hem gekeken, maar zelf is hij niet veranderd door de successen. Hij heeft nog dezelfde vrienden – die hem Carlitos of Charlie noemen – als in zijn jeugd, hangt met hen rond in het park, kletst over voetbal – Alcaraz is supporter van Real Madrid – of speelt een potje schaak met hen. ‘Schaken vind ik geweldig. Ik vind het mooi om me erg te moeten concenteren, me te wapenen tegen de strategie van mijn tegenstander en vooruit te denken. Heel veel dingen in schaken komen overeen met tennissen. Je moet constant vooruit proberen te denken waar de tegenstander de bal zal slaan, je moet eigenlijk proberen een sprongetje vooruit in de tijd te maken en proberen iets te doen waarbij de tegenstander zich niet prettig zal voelen.’Federer: ‘Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten’ • Sinds hij in februari 2020 op zijn zestiende debuteerde op de ATP Tour ging hij met reuzenstappen omhoog op de wereldranglijst. Eind 2021 won hij de Next Gen ATP Finals, het toernooi waaraan jaarlijks de grootste tennistalenten meedoen. In 2022 versloeg hij in Madrid een dag na zijn negentiende verjaardag Nadal in de kwartfinale. Hij werd de eerste tiener die de koning van het gravel, alleen al veertien keer winnaar van Roland Garros, versloeg op diens favoriete ondergrond. Een ronde later versloeg hij Djokovic. Nog nooit was iemand erin geslaagd om de twee tennisreuzen achter elkaar en op hetzelfde toernooi te verslaan. Alcaraz versloeg in de finale vervolgens Alexander Zverev. De eerste jaren werd uiteraard vooral de vergelijking met Nadal gemaakt, die ook al als tiener de top bereikte. Ze groeiden allebei op gravel op in Spanje, hadden beiden hun vechtersmentaliteit en atletisch vermogen als wapens. Daarnaast golden ze meteen als publiekslievelingen. Maar waar Nadal in zijn eerste jaren vooral excelleerde op gravel, bleek Alcaraz meteen op alle ondergronden uit de voeten te kunnen. Hij heeft immers al grandslamtitels op hardcourt en gras te pakken en won ook graveltoernooien. Dat hij heel allround is, bewijst hij elke wedstrijd. Hij kan heel agressief vanaf de baseline spelen, dicteert rally’s daar vandaan met harde klappen of zware topspinballen en slaat winners met zijn forehand. Zoals Nadal dat kan. In de verdediging gedrongen kan hij met zijn loopvermogen en geweldige voetenwerk de meest onmogelijke ballen halen en het initiatief overnemen of met een geweldige passeerbal met zijn dubbelhandige backhand komen. Zoals Djokovic dat doet. Djokovic stelt op Wimbledon na zijn nederlaag niet voor niets: ‘Het is indrukwekkend. Hij heeft de Spaanse stierenmentaliteit, heeft het competitieve, de vechtersmentaliteit en de ongelooflijke verdediging die we door de jaren heen van Rafa hebben gezien. Hij heeft ook een backhand waar hij heel mooi naartoe glijdt en die heeft weer overeenkomsten met mijn backhand. De dubbelhandige backhand, het verdedigen, de kwaliteiten om je aan te passen; dat zijn al jaren mijn kwaliteiten. Dat heeft hij ook.’ Maar Alcaraz schudt daarnaast op de meest onwaarschijnlijke momenten met succes dropshots uit zijn mouw, maar heeft er ook geen moeite mee om naar het net te komen om de bal af te smashen of te volleren. Hij bezit over een indrukwekkend balgevoel, heeft al tal van voor onmogelijk gehouden ballen geslagen. Zoals in de halve finale op Roland Garros toen hij een dropshot van Djokovic haalde, die de bal vervolgens in het open veld bij de baseline neerlegde. Alcaraz sprintte achter de bal aan, tegen beter weten in, dacht iedereen. Met zijn rug naar het net sloeg hij de bal zonder te kijken langs zijn verbouwereerde tegenstander die aan het net stond. Het leverde hem applaus van een lachende Djokovic op en een staande ovatie van het publiek. Wie zo’n ongelooflijke bal eerder had geslagen? Federer, de man van wie Alcaraz vroeger posters op zijn slaapkamer had hangen en die zijn grote voorbeeld is. ‘Rafa is iemand naar wie ik altijd heb gekeken. Ik bewonder hem heel erg,’ zei hij in Vogue, ‘maar Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar Federer kijken was als kijken naar een kunstwerk. Hij had elegantie, was magnifiek. Ik raakte betoverd door hem.’ Paul Annacone, oud-trainer van Federer en Pete Sampras, noemde hem vorig jaar de meest talentvolle teenager aller tijden. Oud-tennisser Ivan Ljubicic, na zijn loopbaan eveneens coach van Federer, was eerder dit jaar de eerste die het aandurfde hem als een mix van de beste drie tennissers aller tijden, Djokovic, Nadal en Federer – winnaars van respectievelijk 24, 22 en 20 grandslamtitels – te bestempelen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien. Hij is een of andere zieke mix van Djokovic, Federer en Nadal.’ Federer, die na zijn afscheid eind 2022 zei dat hij het jammer vond dat hij het nooit in een wedstrijd op had kunnen nemen tegen Alcaraz, reageerde tegenover CNN lachend: ‘Zei Ivan dat? Dat is nogal een compliment. Op zijn leeftijd laat hij ongelooflijke dingen zien. Ik vind het niet leuk om heel veel druk op jonge spelers te leggen, maar hij is iemand die zegt: ‘Ik ga naar Wimbledon of Parijs om te winnen.’ Hij legt de druk dus ook hoog bij zichzelf en dat vind ik geweldig. En daarom kan ik over hem ook wel zeggen dat hij in de toekomst schitterende dingen gaat bereiken. Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten. Hij kan meerdere grandslamtitels winnen en hopelijk blijft hij ook jarenlang nummer één van de wereld.’ Nadal, die onlangs aangaf graag met Alcaraz te willen dubbelen op de Spelen in Parijs als zijn lichaam het toelaat, was terughoudender met bespiegelingen over zijn zeventien jaar jongere landgenoot. ‘We moeten voorzichtig zijn in onze oordelen over hem. De vooruitzichten zijn fantastisch, hij heeft power en is ambitieus, maar in de carrière van elke topsporter kunnen zoveel dingen gebeuren. Het is lastig om hem te adviseren. Ik ben er sowieso slecht in om advies te geven, omdat ik altijd meer heb geleerd door te kijken dan van woorden. Maar als ik hem iets zou mee willen geven, is het: blijf jezelf verbeteren of probeer dat in elk geval, want dat is wat je gemotiveerd houdt.’ • De woorden van Nadal zullen zijn coach als muziek in de oren hebben geklonken. Ferrero: ‘Wij, de mensen om hem heen, zijn ook een beetje bezorgd. Carlos heeft de kwaliteiten om een van de beste tennissers ooit te worden. Dat is duidelijk. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren. Hij is jong, er zijn nog heel veel dingen die hij niet ziet. We weten allemaal wat de risico’s zijn: feesten, afgeleid worden, niet geconcentreerd bezig zijn met tennis. Als je de kans krijgt om de rich and famous te ontmoeten, dan is het makkelijk om de weg kwijt te raken. Iedereen zal hem vertellen dat hij geweldig is, maar de mensen dicht om hem heen zullen de realiteit in het oog moeten houden. Hij kan nog op alle vlakken beter worden: zijn vasthoudendheid, zijn houding op moeilijke momenten, volwassenheid op de baan. We moeten blijven werken aan zijn zwakkere punten. De familie van Carlos speelt een heel belangrijke rol om hem met beide benen op de grond te houden.’ Broer Alvaro gaat geregeld met hem mee. Tijdens de US Open van vorig jaar deelden ze een hotelkamer, zoals ze vroeger een stapelbed deelden. Wat betreft de liefde: voor vrouwen is Alcaraz een interessant ‘object’. Hij zou een tijdje een relatie met Maria Gonzalez Gimenez hebben gehad, die net als hij in Murcia trainde. Maar hij geeft aan al een tijd als single door het leven te gaan. Tennis komt vooralsnog voor het meisje. ‘Het is lastig om nooit lang op één plek te zijn. Het is moeilijk om iemand te vinden met wie je dingen kunt delen als je altijd op een andere plek op de wereld bent,’ aldus Alcaraz. Ook geld, dat nu binnenstroomt dankzij astronomische bedragen aan prijzengeld en sponsorinkomsten, brengt hem niet van de wijs, verzekerde hij al. ‘Mijn vader past op het geld. Ik ben nog jong en heb mijn grillen. Ik ben gek van Nike-sneakers en vooral van de vintage- modellen. Die zijn behoorlijk duur en moeilijk te vinden. Er zijn een paar Jordans, Dunk Lows en schoenen van Travis Scott die ik graag wil hebben. Ik wil graag een heel mooie collectie verza- melen. Verder ben ik heel normaal en nederig. Ik besteed niet veel aandacht aan merken en auto’s. Als ik iets mooi of leuk vind, probeer ik het te kopen, maar uiteindelijk houdt mijn vader mijn uitgaven in de gaten.’ Alcaraz snapt dat zijn familie en begeleidingsteam een vinger aan de pols houden. Hij verwees in Vogue naar de periode in 2022, toen hij net zijn eerste grandslamtitel had gewonnen. ‘Ik had het moeilijk nadat ik de US Open won. Toen ik daarna weer toernooien ging spelen, voelde ik stress. Misschien had ik onvoldoende gerealiseerd wat er was gebeurd. Ik had bereikt waar ik van kinds af aan van had gedroomd. Onbewust was mijn inspiratie een beetje afgenomen. Dat was lastig. Ik dacht: waar gaat dit heen?’ Dat hij af en toe nog moet wennen aan nieuwe situaties bleek bij de afgelopen US Open. Waar iedereen al reikhalzend uitkeek naar een nieuwe confrontatie tussen Djokovic en Alcaraz in de finale, verloor Alcaraz in vier sets van Daniil Medvedev in de halve finale. ‘Wat Rafa, Roger en Djokovic gedaan hebben, is bijna onmogelijk,’ realiseerde Alcaraz zich eerder al, ‘als je je eerste grandslamtitel hebt gewonnen, zie je in hoe gecompliceerd het is wat zij hebben gedaan. Zij bleven hongerig.’ Hoe hij zorgt dat hij dezelfde honger houdt als zijn illustere voorgangers? ‘Mijn droom, een grandslamtitel winnen, is al uitgekomen. Ik moeten zorgen dat ik nu nieuwe dromen heb die ik uit wil laten komen.’ Bronnen: Vogue, CNN, The New York Times, Evening Standard Helden Magazine 69 Het portret van Carlos Alcaraz komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar. Femke Bol  siert de cover. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké. Hij won met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tennis

De twee gezichten van Botic van de Zandschulp

Botic van de Zandschulp (27) is in korte tijd uitgegroeid tot de beste tennisser van Nederland. Volgens kenners is hij hard op weg naar de absolute wereldtop. Hij heeft alles in zich om er te komen. Maar dan moet hij wel zijn driften onder controle krijgen, vertelt hij in aanloop naar Roland Garros en Wimbledon. Het leven buiten de tennisbaan? Voor veel opkomende tennisprofs is het niet bepaald een happy place. Constant in het vliegtuig, hotelkamer in, hotelkamer uit, omgaan met jetlags, teleurstellingen, urenlang trainen, wedstrijden spelen en tussendoor de tijd doden. Wie weinig moeite met dit leven heeft? Nederlands beste tennisser Botic van de Zandschulp. “Natuurlijk, het is soms eentonig, saai,” zegt hij, “je moet discipline op blijven brengen, goed op je lichaam passen, vroeg naar bed. Het is soms best een lastig en eenzaam bestaan, maar ik heb daar geen moeite mee. Ik houd van trainen en in m’n vrije tijd kijk ik vaak een serietje op m’n kamer. Wat mij het meeste moeite kost, is gek genoeg rustig blijven óp de baan.” Botic stond altijd al te boek als een groot talent. Hij werd in 2016 Nederlands kampioen, beklom in die periode de wereldranglijst, maar bleef steken door fysiek ongemak en omdat hij het zichzelf vaak moeilijk maakte tijdens wedstrijden. In het circuit werd weleens gefluisterd dat hij een tanker was; iemand die soms wedstrijden weggaf als het even tegenzat. Tijdens corona zette Botic de knop definitief om en maakte een flinke ontwikkeling door. Met een kwartfinaleplek op de US Open in 2021 wist hij zich vanuit het niets de top 100 in te slaan. Daarna steeg hij door, naar een plek in de mondiale top 30. De weg naar de absolute top gaat met vallen en opstaan, leerde de kopman van het Nederlands tennis toen hij in 2022 zijn eerste volledige seizoen op de ATP Tour draaide. Waar Botic buiten de baan kalm oogt, kan hij op de baan nog steeds zijn hoofd verliezen, al is dat in de loop der jaren een stuk minder geworden. “Je hebt als tennisser natuurlijk veel ups & downs, verliest bijna iedere week, speelt soms slecht, hebt te maken met lastige tegenstanders. Tijdens een wedstrijd kan het weleens donderen in mijn hoofd. Ik heb zo vaak gehad dat ik wist dat ik beter was, maar toch niet kon doordrukken. Dat heb ik nog steeds. Dit seizoen begon ik minder, doordat ik last had van een blessure en daarmee rondliep op de baan. Dan kan het weleens gebeuren dat het licht uitgaat, dat ik met mijn racket gooi, en ga zo maar door. Dat moet er echt uit.” Woede Waar die ergernissen en woede precies vandaan komen? KNLTB-coach Dennis Sporrel, die hem op verschillende toernooien begeleidde voordat Botic met Sven Groeneveld ging werken, heeft er wel een idee over. “Het komt doordat Botic alles perfect wil doen. Maar zoals bij veel sporten heb je het niet allemaal in eigen hand. Je moet soms ergens doorheen, met teleurstellingen omgaan, hebt te maken met tegenstanders die je verrassen of met pijntjes. Botic bereidt alles goed voor, is gedisciplineerd, traint keihard en laat geen procentje liggen.” Toch is dat niet altijd een garantie voor succes. En dat is frustrerend, legt Sporrel uit. “Doordat hij zo perfectionistisch is, kan hij zichzelf tijdens wedstrijden heel snel veroordelen. Hij hoeft één simpele bal te missen en hij staat te schelden. Wat dat betreft is hij hard voor zichzelf. Daar komt bij dat hij soms nog te veel bezig is met wat een tegenstander doet. Kost alleen maar energie. Je moet eerst zélf kwaliteit leveren.” Soms moeten zijn coaches of de mensen op de tribunes het weleens ontgelden. Het gedrag van Botic doet soms denken aan dat van Andy Murray, de nukkig ogende Schot die buiten de baan de vriendelijkheid zelve is. Hij lacht om de vergelijking: “Hij klopt alleen niet want als Murray kwaad wordt, gaat hij vaak beter spelen. Of hij zorgt er in ieder geval voor dat hij er het volgende punt geen last van heeft. Dat is bij mij wel anders. Ik blijf ermee rondlopen, kom er soms niet meer uit. Daarin heb ik mezelf echt moeten verbeteren. Soms riep ik op de baan verkeerde teksten. Ook mijn vriendin Floor heeft me daarmee geconfronteerd. Daarin is ze heel direct, en dat is goed. Mijn ergernis blijft een aandachtspunt, daar verlies ik punten en wedstrijden mee. Ik wéét dat ik me niet mag ergeren als iemand een goede bal slaat of geluk heeft, maar het blijft lastig.” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Botic van de Zandschulp komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.
Botic van de Zandschulp (27) is in korte tijd uitgegroeid tot de beste tennisser van Nederland. Volgens kenners is hij hard op weg naar de absolute wereldtop. Hij heeft alles in zich om er te komen. Maar dan moet hij wel zijn driften onder controle krijgen, vertelt hij in aanloop naar Roland Garros en Wimbledon. Het leven buiten de tennisbaan? Voor veel opkomende tennisprofs is het niet bepaald een happy place. Constant in het vliegtuig, hotelkamer in, hotelkamer uit, omgaan met jetlags, teleurstellingen, urenlang trainen, wedstrijden spelen en tussendoor de tijd doden. Wie weinig moeite met dit leven heeft? Nederlands beste tennisser Botic van de Zandschulp. “Natuurlijk, het is soms eentonig, saai,” zegt hij, “je moet discipline op blijven brengen, goed op je lichaam passen, vroeg naar bed. Het is soms best een lastig en eenzaam bestaan, maar ik heb daar geen moeite mee. Ik houd van trainen en in m’n vrije tijd kijk ik vaak een serietje op m’n kamer. Wat mij het meeste moeite kost, is gek genoeg rustig blijven óp de baan.” Botic stond altijd al te boek als een groot talent. Hij werd in 2016 Nederlands kampioen, beklom in die periode de wereldranglijst, maar bleef steken door fysiek ongemak en omdat hij het zichzelf vaak moeilijk maakte tijdens wedstrijden. In het circuit werd weleens gefluisterd dat hij een tanker was; iemand die soms wedstrijden weggaf als het even tegenzat. Tijdens corona zette Botic de knop definitief om en maakte een flinke ontwikkeling door. Met een kwartfinaleplek op de US Open in 2021 wist hij zich vanuit het niets de top 100 in te slaan. Daarna steeg hij door, naar een plek in de mondiale top 30. De weg naar de absolute top gaat met vallen en opstaan, leerde de kopman van het Nederlands tennis toen hij in 2022 zijn eerste volledige seizoen op de ATP Tour draaide. Waar Botic buiten de baan kalm oogt, kan hij op de baan nog steeds zijn hoofd verliezen, al is dat in de loop der jaren een stuk minder geworden. “Je hebt als tennisser natuurlijk veel ups & downs, verliest bijna iedere week, speelt soms slecht, hebt te maken met lastige tegenstanders. Tijdens een wedstrijd kan het weleens donderen in mijn hoofd. Ik heb zo vaak gehad dat ik wist dat ik beter was, maar toch niet kon doordrukken. Dat heb ik nog steeds. Dit seizoen begon ik minder, doordat ik last had van een blessure en daarmee rondliep op de baan. Dan kan het weleens gebeuren dat het licht uitgaat, dat ik met mijn racket gooi, en ga zo maar door. Dat moet er echt uit.” Woede Waar die ergernissen en woede precies vandaan komen? KNLTB-coach Dennis Sporrel, die hem op verschillende toernooien begeleidde voordat Botic met Sven Groeneveld ging werken, heeft er wel een idee over. “Het komt doordat Botic alles perfect wil doen. Maar zoals bij veel sporten heb je het niet allemaal in eigen hand. Je moet soms ergens doorheen, met teleurstellingen omgaan, hebt te maken met tegenstanders die je verrassen of met pijntjes. Botic bereidt alles goed voor, is gedisciplineerd, traint keihard en laat geen procentje liggen.” Toch is dat niet altijd een garantie voor succes. En dat is frustrerend, legt Sporrel uit. “Doordat hij zo perfectionistisch is, kan hij zichzelf tijdens wedstrijden heel snel veroordelen. Hij hoeft één simpele bal te missen en hij staat te schelden. Wat dat betreft is hij hard voor zichzelf. Daar komt bij dat hij soms nog te veel bezig is met wat een tegenstander doet. Kost alleen maar energie. Je moet eerst zélf kwaliteit leveren.” Soms moeten zijn coaches of de mensen op de tribunes het weleens ontgelden. Het gedrag van Botic doet soms denken aan dat van Andy Murray, de nukkig ogende Schot die buiten de baan de vriendelijkheid zelve is. Hij lacht om de vergelijking: “Hij klopt alleen niet want als Murray kwaad wordt, gaat hij vaak beter spelen. Of hij zorgt er in ieder geval voor dat hij er het volgende punt geen last van heeft. Dat is bij mij wel anders. Ik blijf ermee rondlopen, kom er soms niet meer uit. Daarin heb ik mezelf echt moeten verbeteren. Soms riep ik op de baan verkeerde teksten. Ook mijn vriendin Floor heeft me daarmee geconfronteerd. Daarin is ze heel direct, en dat is goed. Mijn ergernis blijft een aandachtspunt, daar verlies ik punten en wedstrijden mee. Ik wéét dat ik me niet mag ergeren als iemand een goede bal slaat of geluk heeft, maar het blijft lastig.” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Botic van de Zandschulp komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Tennis

Tim van Rijthoven: ‘Mijn levensgeluk hangt niet alleen af van een tennisbal’

Tim van Rijthoven werd al van jongs af aan gezien als een groot talent. Afgelopen jaar brak de tennisser door. Op zijn 25ste won hij het ATP-toernooi van Rosmalen en haalde hij de vierde ronde op Wimbledon. Tijd om hem in aanloop naar Roland Garros te confronteren met uitspraken die hij zes jaar geleden deed in Helden. ‘Richard Krajicek is mijn mentor. Natuurlijk kan ik alleen maar dromen van wat Richard heeft gepresteerd, maar als speler lijk ik wel een beetje op hem.’ “Ik sta nog steeds achter de uitspraak die ik op m’n negentiende deed. Als tennisser moet ik het ook hebben van een goede service, zoals dat bij Richard Krajicek ook het geval was. Ook ik heb een heel aardige forehand. Verschil is dat Richard wel beter kon volleren. Een jaar nadat ik deze uitspraak deed, werd Richard mijn coach. Ik heb heel veel van hem geleerd, vooral ook op mentaal vlak. Dat is ook de reden dat ik hem nog steeds mijn mentor noem. Begin 2019, na anderhalf jaar, stopte Richard als mijn coach, maar het contact is nog altijd goed. We golfen geregeld samen, zoon Alec gaat ook vaak mee. Ik vond het ook heel mooi dat Richard mij de prijs uitreikte toen ik in december werd gekozen als Tennisser van het Jaar. Hij appte me meteen toen ik afgelopen jaar het ATP- toernooi van Rosmalen won. Ik heb hem toen ook bedankt voor de rol die hij in mijn carrière heeft gespeeld en nog altijd speelt. Tennisinhoudelijk speelt Richard geen rol meer, maar op andere vlakken is hij op de achtergrond nog steeds belangrijk. Hij kende me als toernooidirecteur ook weer een wildcard voor het ABN AMRO Open toe. En hij heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon nadat ik Rosmalen won. Hij stuurde een mail waarin hij mij aanprees, schreef: ‘Deze jongen verdient echt een kans.’ Als de Wimbledon-winnaar van 1996 zoiets voor je doet... 'Krajicek heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon, zei: 'Deze jongen verdient echt een kans.' Als een Wimbledon-winnaar zoiets voor je doet...' Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Niet veel later kreeg ik de grote baas van Wimbledon aan de lijn, hij zei: ‘Tim, we reiken je de wildcard uit, gefeliciteerd.’ Heel bijzonder dat ik die wildcard kreeg als niet-Brit en speler die nog niet heel veel aansprekende resultaten kon overleggen. De mail van Richard heeft er, denk ik, voor een belangrijk deel voor gezorgd dat ik die wildcard kreeg.” Nog belangrijker was dat je Rosmalen won. Je begon als nummer 205 van de wereld aan het toernooi en versloeg onderweg naar de titel drie spelers uit de mondiale top twintig, onder wie in de finale Daniil Medvedev, op dat moment nummer twee. Tim knikt. “In Surbiton, de week voor Rosmalen, verloor ik op gras nog in de eerste ronde van de Fin Otto Virtanen, nummer 375 van de wereld. Ik speelde helemaal niet slecht. Vaak wordt onderschat hoe hoog het niveau is van de jongens in de top vierhonderd. Op Rosmalen speelde ik echt niet heel veel beter dan in Surbiton, maar ineens won ik van Taylor Fritz, Félix Auger-Aliassime en Daniil Medvedev, toen de nummers veertien, negen en twee van de wereld. Het heeft denk ik met comfort te maken dat het allemaal lukte die week. Ik speelde voor eigen publiek, familie en vrienden kwamen kijken. Elke dag ben ik lekker op en neer naar huis gereden. Ik zat niet in een hotel, hoefde niet elke dag in een restaurant te eten. Dat is normaal wel het geval, dan zie ik alleen de tennisbaan en een hotelkamer. Heerlijk dat het die week anders was. Ik voelde helemaal geen spanning, stond er zo in dat elke overwinning was meegenomen. Bij elke wedstrijd dacht ik: hij staat hoger dan ik, de druk ligt bij hem. Toen ik in de halve finale in drie zwaarbevochten sets won van Auger-Aliassime dacht ik: gebeurt dit allemaal wel echt? Toen landde bij mij dat ik gewoon de finale van een ATP-toernooi ging spelen tegen een van de beste spelers van de wereld. Toch kon ik ook goed slapen voor die finale en voelde ik geen zenuwen. Ik begon aan het toernooi als nummer 205 van de wereld, mijn week was toch al meer dan geslaagd. De finale won ik met 6-4, 6-1. Ik heb me tijdens de wedstrijd geen moment toegestaan om aan de zege te denken. Ook toen ik dik voor stond, dacht ik: deze finale kan nog steeds kantelen. Ik was zo scherp. Pas na afloop realiseerde ik me dat hij er eigenlijk helemaal niet aan te pas was gekomen. Na de finale werd Medvedev nummer één van de wereld en had ik een ATP-titel.” Lachend: “Vond ik mooi verdeeld.” Medvedev riep na afloop dat jij goed genoeg was voor de top tien van de wereld, zeker op gras. “Dat was enerzijds mooi om te horen, maar tegelijkertijd verwachtten mensen dan meteen dat ik wel even door zou stoten naar de wereldtop. Die plotselinge hoge verwachtingen waren voor mij wel een dingetje. Als tiener waren ze er ook bij mij, maar daarna vervaagden die. Ik vond het fijn dat ik een beetje buiten beeld was. Toen ik gevrijwaard bleef van blessures begon ik beter en beter te spelen, mede doordat er niemand op mij lette of iets van mij verwachtte. Ineens waren de hoge verwachtingen terug na Rosmalen. Ik moet er een manier voor vinden om dat wat mensen van mij verwachten naast me neer te leggen. Vroeger had ik daar heel veel moeite mee. Nu ben ik een paar jaar ouder, ik kan er beter mee omgaan, maar makkelijk is het nog altijd niet.” Veel mensen zien het al van jongs af aan in jou zitten. Mede door blessures kwam het er lange tijd niet uit. Heb je afgelopen tijd ook gedacht: eindelijk is het me gelukt. “Tuurlijk. Ik heb eindelijk laten zien wat ik kan. Dat het er eindelijk uit is gekomen is voor veel mensen die het altijd in mij hebben zien zitten, heel fijn. Nadat ik de felicitaties van Medvedev in ontvangst had genomen, ging ik meteen naar mijn moeder toe om haar een knuffel te geven. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, heeft gezien door welke dalen ik heb moeten gaan de afgelopen jaren. Er was nog best wat controverse dat ik mijn moeder een zoen op de mond gaf, maar dat is voor mij redelijk normaal. In het buitenland vinden ze dat toch een beetje raar. Mijn broertjes Max en Sem waren ook helemaal door het dolle heen. Zes jaar geleden was Max volle bak aan het puberen, daar had ik toen flink wat mee te stellen. Sem kroop destijds geregeld bij mij in bed, was blij als ik verloor omdat ik dan tenminste naar huis kwam. De situatie is nu heel anders. Naarmate zij ouder worden, groeien we steeds meer naar elkaar toe. Zij gunnen me alles, zijn allebei topgasten.” Jij komt uit een gezin met gescheiden ouders. Hoe reageerde je vader op de titel? “Hij was op vakantie in Italië tijdens Rosmalen. Met hem heb ik de afgelopen jaren niet heel veel contact gehad. Hij heeft zich ook redelijk afgezonderd. Het was mijn keuze om bijna een jaar zo goed als geen contact met hem te hebben. Het was allemaal iets te beladen en intens. Het contact is wel wat teruggekeerd de laatste weken. Hij is trots op me, dat heeft hij ook laten weten in een interview.” Na Rosmalen haalde je de vierde ronde op Wimbledon. Novak Djokovic moest eraan te pas komen om je naar huis te sturen. Jij bent degene die het hem daar het lastigst heeft gemaakt. Jammer dat uitgerekend afgelopen jaar de punten van Wimbledon niet meetelden voor de wereldranglijst. “Dat vind ik natuurlijk ook heel jammer. Als die punten hadden meegeteld, had ik nu rond plek zeventig op de wereldranglijst gestaan en had ik rechtstreeks alle grote toernooien ingekomen. Ik ben niet de enige voor wie het jammer is dat er op Wimbledon geen punten verdiend konden worden. Djokovic won, maar kreeg nul punten voor zijn titel. Ook al is het voor mij nadelig, ik vind het toch het eerlijkst nadat Wimbledon besloot om de Russische tennissers vanwege de oorlog de toegang te ontzeggen.” Helden Magazine 66 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tim van Rijthoven komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Tim van Rijthoven werd al van jongs af aan gezien als een groot talent. Afgelopen jaar brak de tennisser door. Op zijn 25ste won hij het ATP-toernooi van Rosmalen en haalde hij de vierde ronde op Wimbledon. Tijd om hem in aanloop naar Roland Garros te confronteren met uitspraken die hij zes jaar geleden deed in Helden. ‘Richard Krajicek is mijn mentor. Natuurlijk kan ik alleen maar dromen van wat Richard heeft gepresteerd, maar als speler lijk ik wel een beetje op hem.’ “Ik sta nog steeds achter de uitspraak die ik op m’n negentiende deed. Als tennisser moet ik het ook hebben van een goede service, zoals dat bij Richard Krajicek ook het geval was. Ook ik heb een heel aardige forehand. Verschil is dat Richard wel beter kon volleren. Een jaar nadat ik deze uitspraak deed, werd Richard mijn coach. Ik heb heel veel van hem geleerd, vooral ook op mentaal vlak. Dat is ook de reden dat ik hem nog steeds mijn mentor noem. Begin 2019, na anderhalf jaar, stopte Richard als mijn coach, maar het contact is nog altijd goed. We golfen geregeld samen, zoon Alec gaat ook vaak mee. Ik vond het ook heel mooi dat Richard mij de prijs uitreikte toen ik in december werd gekozen als Tennisser van het Jaar. Hij appte me meteen toen ik afgelopen jaar het ATP- toernooi van Rosmalen won. Ik heb hem toen ook bedankt voor de rol die hij in mijn carrière heeft gespeeld en nog altijd speelt. Tennisinhoudelijk speelt Richard geen rol meer, maar op andere vlakken is hij op de achtergrond nog steeds belangrijk. Hij kende me als toernooidirecteur ook weer een wildcard voor het ABN AMRO Open toe. En hij heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon nadat ik Rosmalen won. Hij stuurde een mail waarin hij mij aanprees, schreef: ‘Deze jongen verdient echt een kans.’ Als de Wimbledon-winnaar van 1996 zoiets voor je doet... 'Krajicek heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon, zei: 'Deze jongen verdient echt een kans.' Als een Wimbledon-winnaar zoiets voor je doet...' Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Niet veel later kreeg ik de grote baas van Wimbledon aan de lijn, hij zei: ‘Tim, we reiken je de wildcard uit, gefeliciteerd.’ Heel bijzonder dat ik die wildcard kreeg als niet-Brit en speler die nog niet heel veel aansprekende resultaten kon overleggen. De mail van Richard heeft er, denk ik, voor een belangrijk deel voor gezorgd dat ik die wildcard kreeg.” Nog belangrijker was dat je Rosmalen won. Je begon als nummer 205 van de wereld aan het toernooi en versloeg onderweg naar de titel drie spelers uit de mondiale top twintig, onder wie in de finale Daniil Medvedev, op dat moment nummer twee. Tim knikt. “In Surbiton, de week voor Rosmalen, verloor ik op gras nog in de eerste ronde van de Fin Otto Virtanen, nummer 375 van de wereld. Ik speelde helemaal niet slecht. Vaak wordt onderschat hoe hoog het niveau is van de jongens in de top vierhonderd. Op Rosmalen speelde ik echt niet heel veel beter dan in Surbiton, maar ineens won ik van Taylor Fritz, Félix Auger-Aliassime en Daniil Medvedev, toen de nummers veertien, negen en twee van de wereld. Het heeft denk ik met comfort te maken dat het allemaal lukte die week. Ik speelde voor eigen publiek, familie en vrienden kwamen kijken. Elke dag ben ik lekker op en neer naar huis gereden. Ik zat niet in een hotel, hoefde niet elke dag in een restaurant te eten. Dat is normaal wel het geval, dan zie ik alleen de tennisbaan en een hotelkamer. Heerlijk dat het die week anders was. Ik voelde helemaal geen spanning, stond er zo in dat elke overwinning was meegenomen. Bij elke wedstrijd dacht ik: hij staat hoger dan ik, de druk ligt bij hem. Toen ik in de halve finale in drie zwaarbevochten sets won van Auger-Aliassime dacht ik: gebeurt dit allemaal wel echt? Toen landde bij mij dat ik gewoon de finale van een ATP-toernooi ging spelen tegen een van de beste spelers van de wereld. Toch kon ik ook goed slapen voor die finale en voelde ik geen zenuwen. Ik begon aan het toernooi als nummer 205 van de wereld, mijn week was toch al meer dan geslaagd. De finale won ik met 6-4, 6-1. Ik heb me tijdens de wedstrijd geen moment toegestaan om aan de zege te denken. Ook toen ik dik voor stond, dacht ik: deze finale kan nog steeds kantelen. Ik was zo scherp. Pas na afloop realiseerde ik me dat hij er eigenlijk helemaal niet aan te pas was gekomen. Na de finale werd Medvedev nummer één van de wereld en had ik een ATP-titel.” Lachend: “Vond ik mooi verdeeld.” Medvedev riep na afloop dat jij goed genoeg was voor de top tien van de wereld, zeker op gras. “Dat was enerzijds mooi om te horen, maar tegelijkertijd verwachtten mensen dan meteen dat ik wel even door zou stoten naar de wereldtop. Die plotselinge hoge verwachtingen waren voor mij wel een dingetje. Als tiener waren ze er ook bij mij, maar daarna vervaagden die. Ik vond het fijn dat ik een beetje buiten beeld was. Toen ik gevrijwaard bleef van blessures begon ik beter en beter te spelen, mede doordat er niemand op mij lette of iets van mij verwachtte. Ineens waren de hoge verwachtingen terug na Rosmalen. Ik moet er een manier voor vinden om dat wat mensen van mij verwachten naast me neer te leggen. Vroeger had ik daar heel veel moeite mee. Nu ben ik een paar jaar ouder, ik kan er beter mee omgaan, maar makkelijk is het nog altijd niet.” Veel mensen zien het al van jongs af aan in jou zitten. Mede door blessures kwam het er lange tijd niet uit. Heb je afgelopen tijd ook gedacht: eindelijk is het me gelukt. “Tuurlijk. Ik heb eindelijk laten zien wat ik kan. Dat het er eindelijk uit is gekomen is voor veel mensen die het altijd in mij hebben zien zitten, heel fijn. Nadat ik de felicitaties van Medvedev in ontvangst had genomen, ging ik meteen naar mijn moeder toe om haar een knuffel te geven. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, heeft gezien door welke dalen ik heb moeten gaan de afgelopen jaren. Er was nog best wat controverse dat ik mijn moeder een zoen op de mond gaf, maar dat is voor mij redelijk normaal. In het buitenland vinden ze dat toch een beetje raar. Mijn broertjes Max en Sem waren ook helemaal door het dolle heen. Zes jaar geleden was Max volle bak aan het puberen, daar had ik toen flink wat mee te stellen. Sem kroop destijds geregeld bij mij in bed, was blij als ik verloor omdat ik dan tenminste naar huis kwam. De situatie is nu heel anders. Naarmate zij ouder worden, groeien we steeds meer naar elkaar toe. Zij gunnen me alles, zijn allebei topgasten.” Jij komt uit een gezin met gescheiden ouders. Hoe reageerde je vader op de titel? “Hij was op vakantie in Italië tijdens Rosmalen. Met hem heb ik de afgelopen jaren niet heel veel contact gehad. Hij heeft zich ook redelijk afgezonderd. Het was mijn keuze om bijna een jaar zo goed als geen contact met hem te hebben. Het was allemaal iets te beladen en intens. Het contact is wel wat teruggekeerd de laatste weken. Hij is trots op me, dat heeft hij ook laten weten in een interview.” Na Rosmalen haalde je de vierde ronde op Wimbledon. Novak Djokovic moest eraan te pas komen om je naar huis te sturen. Jij bent degene die het hem daar het lastigst heeft gemaakt. Jammer dat uitgerekend afgelopen jaar de punten van Wimbledon niet meetelden voor de wereldranglijst. “Dat vind ik natuurlijk ook heel jammer. Als die punten hadden meegeteld, had ik nu rond plek zeventig op de wereldranglijst gestaan en had ik rechtstreeks alle grote toernooien ingekomen. Ik ben niet de enige voor wie het jammer is dat er op Wimbledon geen punten verdiend konden worden. Djokovic won, maar kreeg nul punten voor zijn titel. Ook al is het voor mij nadelig, ik vind het toch het eerlijkst nadat Wimbledon besloot om de Russische tennissers vanwege de oorlog de toegang te ontzeggen.” Helden Magazine 66 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tim van Rijthoven komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Marathon

Nienke Brinkman: Buitenaards

Nienke Brinkman wilde als hockeyster de top halen, maar dat zat er niet in. Een paar jaar terug ging ze voor haar studie geofysica naar Zwitserland, waar ze de trillingen op planeet Mars onderzocht. In haar vrije tijd ging ze hardlopen en al snel was er een nieuwe ster geboren. Het Nederlands record marathon heeft ze al in bezit. Waar eindigt dit? In aanloop naar de Boston Marathon, waaraan ze op 17 april meedoet, spraken we de 29-jarige hardloopster die gaat als een komeet. “Ik weet ook niet waar het eindigt,” zegt Nienke Brinkman bijna verontschuldigend. De 29-jarige marathonloopster is begonnen aan een ontdekkingsreis waarvan ze zelf de eindbestemming niet weet, geeft ze aan. Bijna dagelijks verbaast ze zich. “Ik word wakker met een glimlach, denk vaak: wat een tof leven heb ik. Ik hoef alleen maar lekker te hardlopen, verder niks. Wat een luxe is dat. Het is net of ik in een droom leef. Het is toch heel gek om te zeggen dat hardlopen mijn baan is? Ik kan er maar niet aan wennen. Zo gaaf wat ik allemaal meemaak.” Hockey & Mars Nienke is een hardloopsensatie, maar lange tijd draaide veel om hockey in huize Brinkman in Leiderdorp. Haar ouders, oudere zus Noor en jongere zus Sant hockeyden ook. Nienke hoopte als hockeyster de top te halen, net als neef Jasper Brinkman, die uitkomt voor landskampioen Bloemendaal en het Nederlands team. “Jasper was altijd al degene die de meeste kans had om de top te halen met hockey. Toen ik merkte dat dat er voor mij niet inzat, ben ik meer voor mijn studie gegaan. In 2018 ben ik aan mijn PhD begonnen.” Nienke volgde een opleiding geofysica, deed in Zürich onderzoek naar bodemtrillingen op de planeet Mars. “Op mijn zestiende hebben we vanwege het werk van mijn vader een jaar in Indonesië gewoond. Daar hebben ze veel actieve vulkanen, waaronder de beroemde Krakatau. Ik vond die vulkanen heel interessant, daarom ben ik geofysica gaan studeren. Voor mijn masterthesis ben ik onderzoek gaan doen naar bevingen op Mars. Het is seismologie, maar in plaats van onderzoek naar aardbevingen deden we onderzoek naar bevingen op Mars. Een Marslander stuurt continu data door naar de aarde en met behulp van die informatie onderzochten we wat er binnen in de planeet zit.” In haar vrije tijd heeft ze nog even gehockeyd in Zwitserland, maar dat team vond ze niet goed genoeg. Om stoom af te blazen ging Nienke fietsen, naar de gym en hardlopen. Ze sloot zich in 2019 aan bij een loopgroepje van de universiteit. “Het begon met een keertje in de week meedoen met de hardloopgroep. Doordat ik altijd al met sporten bezig ben geweest, heb ik onbewust een basis opgebouwd die me goed van pas kwam tijdens het hardlopen. Ik wist ook al dat ik een aardige loper was. Met hockey hadden we geregeld een piepjestest, die deed ik net zo goed als de mannen. Ik was als hockeyster een middenvelder die kon blijven gaan.” Bij het loopgroepje werd Benjamin Ueltschi haar trainer. Nienke vond hardlopen heerlijk, ook omdat ze snel progressie maakte. Ze zag dat Benjamin ook op andere dagen trainingen gaf, besloot daarom vaker haar neus op de atletiekbaan te laten zien. “Ons loopgroepje bestond vaak uit alleen mannen. Ze waren heel fanatiek en ik vond het leuk om hen uit te dagen. Toen ze zagen dat ik snel beter werd, werden ze nog fanatieker. Tijdens de pandemie ontstond het idee om mee te doen aan de marathon van Amsterdam.” Hardlopen groeide al snel uit tot een flink uit de hand gelopen hobby, erkent Nienke. “De rondjes die ik liep, werden steeds langer. En daardoor werd ik steeds vermoeider en was ik op mijn werk voor mijn gevoel toch iets minder efficiënt. Ik voelde me best een beetje schuldig tegenover mijn baas.” Begin 2020 kreeg Europa te maken met de coronapandemie. Voor Nienke, die in die periode veel thuiswerkte, werd hardlopen een nog grotere uitlaatklep. Omdat de marathon van Amsterdam, waar ze voor trainde, niet doorging, besloot ze met haar hardloopgroep maar zelf een marathon te organiseren. Haar doel: onder de drie uur lopen. “Ik klokte een tijd van 2 uur en 39 minuten... Ik was zo verbaasd, ging meteen kijken wat die tijd inhield en ontdekte dat mijn tijd goed genoeg was voor Amerikaanse atleten om mee te mogen doen aan de trials voor de Spelen. Toen ik dat zag, ben ik het nog serieuzer aan gaan pakken.” Sterker, ze had in haar hoofd een poging te wagen zich te kwalificeren voor de Spelen in Tokio. Ze wilde dat doen tijdens een marathon georganiseerd in Belp, vlakbij Bern. Door een ontsteking aan haar enkel moest ze afzeggen. “Ik baalde zo dat mijn coach zei: ‘Ga dan laten zien wat je kunt in Zermatt.’” De Zermatt-Marathon is niet zomaar een marathon. In de race over iets meer dan 42 kilometer worden ook nog eens 1800 hoogtemeters bedwongen. Een hoogte van bijna 2600 meter boven zeeniveau wordt bereikt. Vooral trailrunners doen mee aan de marathon rond de Zwitserse wintersportplaats. Trailrunning is off-road hardlopen door de vrije natuur en dus ook door de bergen. “Ik won in juli 2021 in Zermatt, terwijl niemand wist wie ik was. Ik haalde onderweg ook de organisator van de Sierre-Zinal in. Hij kwam na afloop meteen naar me toe en nodigde me uit om mee te doen aan zijn wedstrijd.” Sierre-Zinal is een wedstrijd van 31 kilometer die gaat over een parkoers dat wordt omringd door vijf Zwitserse bergen van meer dan 2200 meter hoogte. Het geldt als het summum op het gebied van trailrunning en de wedstrijd maakt deel uit van de Golden Trail Series, de wereldbekerwedstrijden trailrunning. Nienke finishte in augustus 2021 als tweede bij de vrouwen. “Ik kreeg meteen een sponsoraanbieding van Salomon. En ik kreeg de vraag of ik mee wilde doen aan de andere wedstrijden van de Golden Trail Series. Ik vond het een lastige keuze, wilde eigenlijk toewerken naar de marathon van Amsterdam, maar heb uiteindelijk besloten om de Golden Trail Series af te maken. Ik finishte uiteindelijk als tweede vrouw overall.” Nienke merkte in 2021 dat de combinatie sport en werken echt te veel werd. “Ik ben naar mijn baas gestapt en hij vroeg: ‘Wat wil je zelf?’ Ik stelde voor om veertig procent minder te werken, waardoor ik wat langer zou doen over mijn PhD. Daar stemde hij mee in. In plaats van drieënhalf jaar heb ik er vier jaar over gedaan om mijn PhD te halen.” Doctor of Science Nienke viel op door haar resultaten als trailrunner en kreeg steeds vaker de vraag wat ze zou kunnen laten zien in een normale marathon. “Daar was ik zelf ook steeds benieuwder naar, daarom heb ik me ingeschreven voor de marathon van Valencia. Mijn doel vooraf was om de marathon in 2 uur en 30 minuten te lopen. Ik had het idee dat ik goed genoeg was om de EK-limiet te lopen. Ik was er ook al mee bezig hoe mensen zouden reageren als ineens iemand van wie ze nog nooit hadden gehoord de limiet liep.” Op 5 december 2021 finishte ze haar eerste ‘echte’ marathon in 2.26.34; de derde tijd ooit door een Nederlandse atlete gelopen en goed voor een EK- en WK-limiet. “Na die marathon van Valencia was alles anders, het leek of ik een andere wereld binnenstapte.” Het verhaal van het meisje dat op haar 28ste ‘zomaar’ de EK-limiet liep, werd breed uitgemeten in de media. Er kwam heel veel op Nienke af. Anderhalf uur na de marathon hing Youri Verbaas, atletenmanager van Global Sports Communication, al aan de telefoon. “Hij vroeg of ik bij het NN Running Team wilde komen... Ik had pas mijn eerste echte marathon gelopen en werd al gevraagd om bij het team te komen waarvoor de allerbeste marathonlopers van de wereld uitkomen. Ik was beduusd, dacht aan een grap. Maar ik zei natuurlijk wel meteen ‘ja’. Al heel snel bleek dat het geen grap was.” Nienke heeft bij het NN Running Team onder anderen wereldrecordhouder Eliud Kipchoge, de beste marathonloper ooit uit Kenia, en Abdi Nageeye, namens Nederland winnaar van olympisch zilver in Tokio, als ploeggenoten. “Toch bizar?” Als lid van een professioneel marathonteam blijft ze zich stormachtig ontwikkelen. “Voordat ik bij het NN Running Team kwam, was ik altijd mijn geld aan het verdelen. Welk bedrag moest ik opzijleggen voor nieuwe schoenen? Ineens kreeg ik ze gratis en hoefde ik voor veel dingen niet meer te betalen. Alles was ineens geregeld, voor vragen kon ik bij iedereen terecht. Ze regelen trainingskampen, diëtisten, fysiotherapeuten, mediamomenten; alles. Ik vond het in het begin best ongemakkelijk dat alles voor me werd geregeld. Ik voelde me een verwend kind. Soms voelde ik me bezwaard, dacht ik: dat hoeft een ander toch niet voor me te doen, dat kan ik best zelf. Maar ik weet tegelijkertijd dat dit helpt om het maximale uit mezelf te halen.” In het shirt van het NN Running Team ging ze op 10 april 2022 van start in de marathon van Rotterdam. Omringd door twee hazen zwaaide ze onderweg naar familie en vrienden langs de kant. Ze keek ondertussen haar ogen uit. “Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen? Wel leuk, hoor.” Toen het werk van de gangmakers er na 35 kilometer op zat, versnelde Nienke. Ze haalde twee vrouwen in en kwam als tweede over de streep op de Coolsingel in een tijd van 2.22.51. Alleen de Ethiopische Haven Hailu bleek sneller, het gat bedroeg vijftig tellen. 'Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen?' Nienke verbeterde het negentien jaar oude nationaal record van Lornah Kiplagat met liefst 52 seconden en haar persoonlijk record met bijna vier minuten. “Die dag klopte alles. Ik had twee hazen en liep echt op hun hielen omdat ik wilde dat ze net iets sneller gingen. Tegelijkertijd dacht ik: als ik sneller wil, kan ik mijn energie ook sparen voor later in de marathon. Ik ben blij dat ik het zo heb aangepakt, was heel relaxed. Ik was zo blij dat ik nog kon versnellen, vond ik ook heel leuk om te doen. De laatste twee kilometer heb ik zo ongeveer gesprint. Kwam ook doordat ik echt werd gedragen door het publiek. Lastig te zeggen of ik nog harder kon.” Ze is even stil, zegt dan: “Misschien wel, ja.” De marathon van Rotterdam werd een Nederlands feestje, met Abdi Nageeye als winnaar bij de mannen en Nienke als nummer twee bij de vrouwen. De telefoon stond roodgloeiend na afloop, tv-programma’s waren geïnteresseerd in het ‘sprookje’ van Nienke. “Ik heb mijn baas in Zwitserland gebeld en gezegd dat het echt even geen zin had om te werken. Er kwam zoveel op me af. Hij begreep dat gelukkig. Ik kon een week vakantie opnemen waarin ik ook media-optredens kon doen.” Ze kan zich wel voorstellen dat media haar verhaal bijzonder vinden. “Maar soms wordt er gedaan alsof ik nog maar twee jaar aan het hardlopen ben. Dat is gewoon niet waar. Ik sport al mijn hele leven. Ik probeer dat altijd te zeggen, maar die opmerking wordt toch altijd een beetje genegeerd. Dat past niet in het plaatje, denk ik. Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen.” Als toetje liep Nienke anderhalve maand na Rotterdam de Zegama-Aizkorri, een marathon door de bergen in Baskenland. Ze won de 42 kilometer en 195 meter met 2700 hoogtemeters in 4.16.43, een verbetering van het parkoersrecord met twintig minuten. Geregeld krijgt ze de vraag of een gewone marathon voor haar een ‘makkie’ is, omdat ze ook aan trailrunning doet. “Nee, een gewone marathon loop ik niet met twee vingers in mijn neus, hoor. Trailrunning doe je niet op één snelheid doordat de ondergrond vaak niet vlak is. In periodes dat ik veel aan trailrunning doe, verlies ik wat van mijn snelheid. Tegelijkertijd word ik er wel weer heel sterk van. Het helpt me dus zeker. En andersom ook. Als ik veel op de weg heb gelopen, is mijn basissnelheid hoog. Die snelheid kan ik dan weer meenemen als ik aan trailrunning doe.” Na de overwinning in Baskenland ging de focus op haar werk en het binnenhalen van haar PhD. Ze liet daarom afgelopen juli het WK in Eugene schieten. Bij de EK atletiek in München, in augustus, ging ze wel van start. Opnieuw schreef ze historie. Haar bronzen plak betekende de eerste EK-medaille op de marathon voor een Nederlandse vrouw. De periode dat ze haar tijd moest verdelen tussen hardlopen en werken, is nu voorbij. Nienke behaalde haar PhD, gaat tegenwoordig door het leven als doctor of Science. “Ik heb echt geluk gehad met een baas die zo begripvol was. Hij stemde toe dat ik mee kon op trainingskamp. In periodes dat er geen wedstrijden waren, kon ik wat meer werken om het in te halen. Geen idee hoe het was gelopen als hij er anders in had gestaan.” Leergierig & nieuwsgierig Veel marathonlopers kiezen Kenia of Ethiopië als uitvalsbasis, Nienke niet. “Ik heb nu geen baan meer waarvoor ik in Zwitserland moet zijn. Toch wil ik mijn basis daar houden.” Never change a winning team. Benjamin Ueltschi blijft de trainer van Nienke. “Ben begeleidt me heel intensief, past alles aan op mijn wensen. Hij zoekt ook atleten aan wie ik me op kan trekken tijdens trainingen. Ik ben heel erg leergierig, ben iemand die altijd meer wil. Omdat ik dat leuk vind, niet omdat het moet van mezelf. Ik ben ook erg nieuwsgierig, stel heel veel vragen aan mijn coach. We zijn ook vaak aan het meten en ik pak altijd meteen de andere data erbij om te kunnen vergelijken. Voorheen kon ik balen als mijn waardes minder waren dan ervoor. Nu lukt het me beter om dat te accepteren. Ik kan niet altijd op het niveau zitten van vlak voor een marathon.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen' Nienke is nu dus fulltime hardloopster. “Alle dingen die mij stress op zouden kunnen leveren, zijn weg. Ik heb geen baan meer. Nou ja, hardlopen is nu mijn werk... Ik ben heel flexibel, kan overal naartoe. Ik hoef niet meer te overleggen met mijn baas als ik ergens heen wil. We gaan bekijken wat voor effect het op mij heeft als ik me volledig op het hardlopen concentreer. Ik kan de tijd nemen om te herstellen van inspanningen. Voorheen had ik best vaak haast. Even snel eten, geen tijd om te rusten, meteen weer door met werken. En als over een tijdje blijkt dat ik me erg verveel, kan ik er altijd nog iets anders bij gaan doen. Ik wil het eerst even aankijken, kan er altijd nog een baan naast nemen.” Er is nog iets wat haar in Zürich houdt: de liefde. “Mijn vriend Lars en ik wonen samen, hij heeft een baan daar. Hij is Nederlander en is aan de universiteit gebonden. Ik heb hem daar ook ontmoet. Hij probeert zijn PhD in september 2023 af te ronden en kan daarna blijven voor een Postdoc. Lars vindt het heel leuk wat ik doe en is zelf ook begonnen met hardlopen. Hij is flexibel met zijn werk, kan vaak met me mee.” Boston & Parijs Ze heeft in korte tijd naam gemaakt. Tegenstanders houden rekening met haar. “Ik ben normaal iemand die in de schaduw bivakkeert. Ik vond het lekker dat niemand naar me keek, dan kon ik mijn eigen ding doen zonder dat iemand iets van me verwachtte. Nu moet ik er wel aan wennen dat ik bij het EK vooraan mocht starten en dat mijn naam om werd geroepen. Iedereen weet ineens wie ik ben. Best spannend.” De verwachtingen zullen voortaan ook anders zijn als ze aan de start verschijnt. “Die druk begin ik wel te voelen. Ik ben bezig om dat een plek te geven, omdat die druk me ook kan gaan belemmeren. Ik heb zelf nooit aan winnen gedacht als ik ergens aan de start stond. Laat staan dat andere mensen dat van me verwachtten. Ik moet uitschakelen wat mensen over me zeggen en van me denken.” In 2023 hoopt Nienke weer een sprongetje te maken. Op 17 april wacht weer een mooie uitdaging, op die dag zal ze meedoen aan de Boston Marathon, een van de zes World Marathon Majors. In de voorbereiding won ze de CPC Loop, de halve marathon liep ze in 1.07.44, drie minuten sneller dan haar oude toptijd. “Boston is de eerste major die ik ga lopen,” zegt ze stralend. “Het parkoers bij de Boston Marathon gaat op en af, dat vind ik geweldig met mijn achtergrond als trailrunner. De tijd die ik loop is niet zo belangrijk. Later in het jaar wil ik een marathon gaan lopen waarbij ik meer voor een snelle tijd ga. Ik ga nu vooral kijken hoe ik me verhoud tot alle toppers die daar van start gaan.” De Olympische Spelen in Parijs van volgend jaar zitten ook al in haar hoofd. Dit jaar wil ze de olympische limiet lopen, voor vrouwen gesteld op 2.26.50. “Parijs is het grote doel voor de komende periode. Hardlopen op de weg staat de komende tijd echt op één. Ik wil het wel blijven combineren met trailrunning, daar word ik ook weer beter van op de weg, maar ik mag niet te veel risico lopen. Onlangs gleed ik uit tijdens trailrunning en brak ik mijn pols. Na die val twijfelde ik even of ik daarmee door moest gaan. Ik heb besloten de meest technische races over te slaan. Races waarin flink geklommen wordt, vind ik het leukst en daarin maak ik minder kans op een val. Trailrunning is voor mij ook een fijne afwisseling, even het hoofd leegmaken.” 'De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde' Vraag is natuurlijk hoeveel sneller ze nog kan dan haar persoonlijk record van 2.22.51. “Ik heb natuurlijk wel tijden in mijn hoofd die ik wil lopen,” zegt ze zonder die tijden te verklappen. “Bij de WK atletiek liepen de toppers 2 uur en 17 minuten, voor zo’n tijd ben ik denk ik nog niet klaar. Ik wil eigenlijk ook niet te veel bezig zijn met een bepaalde tijd halen. Ik ben nog niet zo lang bezig met hardlopen, mag geen stappen overslaan en moet vertrouwen op het proces. Natuurlijk denk ik ook dat ik nog stappen kan maken. Zeker nu ik geen andere baan meer heb, moet dat mogelijk kunnen zijn. Hoe gaat het als ik meer hersteltijd heb? Hoe gaat mijn lichaam daarop reageren? Ga ik sneller herstellen, waardoor ik harder kan trainen? Afwachten. Ik weet wel al dat ik het op een heel slimme manier wil doen, want ik wil dit nog lang blijven doen.” En als over een aantal jaren haar hardloopcarrière eindigt, dan heeft ze ook al ideeën wat ze wil doen. “Ik zou graag voor een sporthorlogemerk willen werken. Of voor de European Space Agency, ESA.” En als de kans zich voordoet om ooit naar Mars te kunnen? “Lastig,” lacht Nienke, “toen de ESA een tijdje terug een oproep deed om astronauten te werven voor reizen naar de maan, heb ik me opgegeven. Ik ben niet gekozen, tijdens de sollicitatieprocedure werd ik al snel afgewezen. Die astronautentraining leek me zo mooi. De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik verder ook niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde.” Helden Magazine 66 Het verhaal van Nienke Brinkman komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Nienke Brinkman wilde als hockeyster de top halen, maar dat zat er niet in. Een paar jaar terug ging ze voor haar studie geofysica naar Zwitserland, waar ze de trillingen op planeet Mars onderzocht. In haar vrije tijd ging ze hardlopen en al snel was er een nieuwe ster geboren. Het Nederlands record marathon heeft ze al in bezit. Waar eindigt dit? In aanloop naar de Boston Marathon, waaraan ze op 17 april meedoet, spraken we de 29-jarige hardloopster die gaat als een komeet. “Ik weet ook niet waar het eindigt,” zegt Nienke Brinkman bijna verontschuldigend. De 29-jarige marathonloopster is begonnen aan een ontdekkingsreis waarvan ze zelf de eindbestemming niet weet, geeft ze aan. Bijna dagelijks verbaast ze zich. “Ik word wakker met een glimlach, denk vaak: wat een tof leven heb ik. Ik hoef alleen maar lekker te hardlopen, verder niks. Wat een luxe is dat. Het is net of ik in een droom leef. Het is toch heel gek om te zeggen dat hardlopen mijn baan is? Ik kan er maar niet aan wennen. Zo gaaf wat ik allemaal meemaak.” Hockey & Mars Nienke is een hardloopsensatie, maar lange tijd draaide veel om hockey in huize Brinkman in Leiderdorp. Haar ouders, oudere zus Noor en jongere zus Sant hockeyden ook. Nienke hoopte als hockeyster de top te halen, net als neef Jasper Brinkman, die uitkomt voor landskampioen Bloemendaal en het Nederlands team. “Jasper was altijd al degene die de meeste kans had om de top te halen met hockey. Toen ik merkte dat dat er voor mij niet inzat, ben ik meer voor mijn studie gegaan. In 2018 ben ik aan mijn PhD begonnen.” Nienke volgde een opleiding geofysica, deed in Zürich onderzoek naar bodemtrillingen op de planeet Mars. “Op mijn zestiende hebben we vanwege het werk van mijn vader een jaar in Indonesië gewoond. Daar hebben ze veel actieve vulkanen, waaronder de beroemde Krakatau. Ik vond die vulkanen heel interessant, daarom ben ik geofysica gaan studeren. Voor mijn masterthesis ben ik onderzoek gaan doen naar bevingen op Mars. Het is seismologie, maar in plaats van onderzoek naar aardbevingen deden we onderzoek naar bevingen op Mars. Een Marslander stuurt continu data door naar de aarde en met behulp van die informatie onderzochten we wat er binnen in de planeet zit.” In haar vrije tijd heeft ze nog even gehockeyd in Zwitserland, maar dat team vond ze niet goed genoeg. Om stoom af te blazen ging Nienke fietsen, naar de gym en hardlopen. Ze sloot zich in 2019 aan bij een loopgroepje van de universiteit. “Het begon met een keertje in de week meedoen met de hardloopgroep. Doordat ik altijd al met sporten bezig ben geweest, heb ik onbewust een basis opgebouwd die me goed van pas kwam tijdens het hardlopen. Ik wist ook al dat ik een aardige loper was. Met hockey hadden we geregeld een piepjestest, die deed ik net zo goed als de mannen. Ik was als hockeyster een middenvelder die kon blijven gaan.” Bij het loopgroepje werd Benjamin Ueltschi haar trainer. Nienke vond hardlopen heerlijk, ook omdat ze snel progressie maakte. Ze zag dat Benjamin ook op andere dagen trainingen gaf, besloot daarom vaker haar neus op de atletiekbaan te laten zien. “Ons loopgroepje bestond vaak uit alleen mannen. Ze waren heel fanatiek en ik vond het leuk om hen uit te dagen. Toen ze zagen dat ik snel beter werd, werden ze nog fanatieker. Tijdens de pandemie ontstond het idee om mee te doen aan de marathon van Amsterdam.” Hardlopen groeide al snel uit tot een flink uit de hand gelopen hobby, erkent Nienke. “De rondjes die ik liep, werden steeds langer. En daardoor werd ik steeds vermoeider en was ik op mijn werk voor mijn gevoel toch iets minder efficiënt. Ik voelde me best een beetje schuldig tegenover mijn baas.” Begin 2020 kreeg Europa te maken met de coronapandemie. Voor Nienke, die in die periode veel thuiswerkte, werd hardlopen een nog grotere uitlaatklep. Omdat de marathon van Amsterdam, waar ze voor trainde, niet doorging, besloot ze met haar hardloopgroep maar zelf een marathon te organiseren. Haar doel: onder de drie uur lopen. “Ik klokte een tijd van 2 uur en 39 minuten... Ik was zo verbaasd, ging meteen kijken wat die tijd inhield en ontdekte dat mijn tijd goed genoeg was voor Amerikaanse atleten om mee te mogen doen aan de trials voor de Spelen. Toen ik dat zag, ben ik het nog serieuzer aan gaan pakken.” Sterker, ze had in haar hoofd een poging te wagen zich te kwalificeren voor de Spelen in Tokio. Ze wilde dat doen tijdens een marathon georganiseerd in Belp, vlakbij Bern. Door een ontsteking aan haar enkel moest ze afzeggen. “Ik baalde zo dat mijn coach zei: ‘Ga dan laten zien wat je kunt in Zermatt.’” De Zermatt-Marathon is niet zomaar een marathon. In de race over iets meer dan 42 kilometer worden ook nog eens 1800 hoogtemeters bedwongen. Een hoogte van bijna 2600 meter boven zeeniveau wordt bereikt. Vooral trailrunners doen mee aan de marathon rond de Zwitserse wintersportplaats. Trailrunning is off-road hardlopen door de vrije natuur en dus ook door de bergen. “Ik won in juli 2021 in Zermatt, terwijl niemand wist wie ik was. Ik haalde onderweg ook de organisator van de Sierre-Zinal in. Hij kwam na afloop meteen naar me toe en nodigde me uit om mee te doen aan zijn wedstrijd.” Sierre-Zinal is een wedstrijd van 31 kilometer die gaat over een parkoers dat wordt omringd door vijf Zwitserse bergen van meer dan 2200 meter hoogte. Het geldt als het summum op het gebied van trailrunning en de wedstrijd maakt deel uit van de Golden Trail Series, de wereldbekerwedstrijden trailrunning. Nienke finishte in augustus 2021 als tweede bij de vrouwen. “Ik kreeg meteen een sponsoraanbieding van Salomon. En ik kreeg de vraag of ik mee wilde doen aan de andere wedstrijden van de Golden Trail Series. Ik vond het een lastige keuze, wilde eigenlijk toewerken naar de marathon van Amsterdam, maar heb uiteindelijk besloten om de Golden Trail Series af te maken. Ik finishte uiteindelijk als tweede vrouw overall.” Nienke merkte in 2021 dat de combinatie sport en werken echt te veel werd. “Ik ben naar mijn baas gestapt en hij vroeg: ‘Wat wil je zelf?’ Ik stelde voor om veertig procent minder te werken, waardoor ik wat langer zou doen over mijn PhD. Daar stemde hij mee in. In plaats van drieënhalf jaar heb ik er vier jaar over gedaan om mijn PhD te halen.” Doctor of Science Nienke viel op door haar resultaten als trailrunner en kreeg steeds vaker de vraag wat ze zou kunnen laten zien in een normale marathon. “Daar was ik zelf ook steeds benieuwder naar, daarom heb ik me ingeschreven voor de marathon van Valencia. Mijn doel vooraf was om de marathon in 2 uur en 30 minuten te lopen. Ik had het idee dat ik goed genoeg was om de EK-limiet te lopen. Ik was er ook al mee bezig hoe mensen zouden reageren als ineens iemand van wie ze nog nooit hadden gehoord de limiet liep.” Op 5 december 2021 finishte ze haar eerste ‘echte’ marathon in 2.26.34; de derde tijd ooit door een Nederlandse atlete gelopen en goed voor een EK- en WK-limiet. “Na die marathon van Valencia was alles anders, het leek of ik een andere wereld binnenstapte.” Het verhaal van het meisje dat op haar 28ste ‘zomaar’ de EK-limiet liep, werd breed uitgemeten in de media. Er kwam heel veel op Nienke af. Anderhalf uur na de marathon hing Youri Verbaas, atletenmanager van Global Sports Communication, al aan de telefoon. “Hij vroeg of ik bij het NN Running Team wilde komen... Ik had pas mijn eerste echte marathon gelopen en werd al gevraagd om bij het team te komen waarvoor de allerbeste marathonlopers van de wereld uitkomen. Ik was beduusd, dacht aan een grap. Maar ik zei natuurlijk wel meteen ‘ja’. Al heel snel bleek dat het geen grap was.” Nienke heeft bij het NN Running Team onder anderen wereldrecordhouder Eliud Kipchoge, de beste marathonloper ooit uit Kenia, en Abdi Nageeye, namens Nederland winnaar van olympisch zilver in Tokio, als ploeggenoten. “Toch bizar?” Als lid van een professioneel marathonteam blijft ze zich stormachtig ontwikkelen. “Voordat ik bij het NN Running Team kwam, was ik altijd mijn geld aan het verdelen. Welk bedrag moest ik opzijleggen voor nieuwe schoenen? Ineens kreeg ik ze gratis en hoefde ik voor veel dingen niet meer te betalen. Alles was ineens geregeld, voor vragen kon ik bij iedereen terecht. Ze regelen trainingskampen, diëtisten, fysiotherapeuten, mediamomenten; alles. Ik vond het in het begin best ongemakkelijk dat alles voor me werd geregeld. Ik voelde me een verwend kind. Soms voelde ik me bezwaard, dacht ik: dat hoeft een ander toch niet voor me te doen, dat kan ik best zelf. Maar ik weet tegelijkertijd dat dit helpt om het maximale uit mezelf te halen.” In het shirt van het NN Running Team ging ze op 10 april 2022 van start in de marathon van Rotterdam. Omringd door twee hazen zwaaide ze onderweg naar familie en vrienden langs de kant. Ze keek ondertussen haar ogen uit. “Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen? Wel leuk, hoor.” Toen het werk van de gangmakers er na 35 kilometer op zat, versnelde Nienke. Ze haalde twee vrouwen in en kwam als tweede over de streep op de Coolsingel in een tijd van 2.22.51. Alleen de Ethiopische Haven Hailu bleek sneller, het gat bedroeg vijftig tellen. 'Er waren zoveel dingen nieuw voor me. Weet je dat ik nooit heb geweten dat er tijdens de marathon van Rotterdam ook motoren rondrijden die je volgen?' Nienke verbeterde het negentien jaar oude nationaal record van Lornah Kiplagat met liefst 52 seconden en haar persoonlijk record met bijna vier minuten. “Die dag klopte alles. Ik had twee hazen en liep echt op hun hielen omdat ik wilde dat ze net iets sneller gingen. Tegelijkertijd dacht ik: als ik sneller wil, kan ik mijn energie ook sparen voor later in de marathon. Ik ben blij dat ik het zo heb aangepakt, was heel relaxed. Ik was zo blij dat ik nog kon versnellen, vond ik ook heel leuk om te doen. De laatste twee kilometer heb ik zo ongeveer gesprint. Kwam ook doordat ik echt werd gedragen door het publiek. Lastig te zeggen of ik nog harder kon.” Ze is even stil, zegt dan: “Misschien wel, ja.” De marathon van Rotterdam werd een Nederlands feestje, met Abdi Nageeye als winnaar bij de mannen en Nienke als nummer twee bij de vrouwen. De telefoon stond roodgloeiend na afloop, tv-programma’s waren geïnteresseerd in het ‘sprookje’ van Nienke. “Ik heb mijn baas in Zwitserland gebeld en gezegd dat het echt even geen zin had om te werken. Er kwam zoveel op me af. Hij begreep dat gelukkig. Ik kon een week vakantie opnemen waarin ik ook media-optredens kon doen.” Ze kan zich wel voorstellen dat media haar verhaal bijzonder vinden. “Maar soms wordt er gedaan alsof ik nog maar twee jaar aan het hardlopen ben. Dat is gewoon niet waar. Ik sport al mijn hele leven. Ik probeer dat altijd te zeggen, maar die opmerking wordt toch altijd een beetje genegeerd. Dat past niet in het plaatje, denk ik. Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen.” Als toetje liep Nienke anderhalve maand na Rotterdam de Zegama-Aizkorri, een marathon door de bergen in Baskenland. Ze won de 42 kilometer en 195 meter met 2700 hoogtemeters in 4.16.43, een verbetering van het parkoersrecord met twintig minuten. Geregeld krijgt ze de vraag of een gewone marathon voor haar een ‘makkie’ is, omdat ze ook aan trailrunning doet. “Nee, een gewone marathon loop ik niet met twee vingers in mijn neus, hoor. Trailrunning doe je niet op één snelheid doordat de ondergrond vaak niet vlak is. In periodes dat ik veel aan trailrunning doe, verlies ik wat van mijn snelheid. Tegelijkertijd word ik er wel weer heel sterk van. Het helpt me dus zeker. En andersom ook. Als ik veel op de weg heb gelopen, is mijn basissnelheid hoog. Die snelheid kan ik dan weer meenemen als ik aan trailrunning doe.” Na de overwinning in Baskenland ging de focus op haar werk en het binnenhalen van haar PhD. Ze liet daarom afgelopen juli het WK in Eugene schieten. Bij de EK atletiek in München, in augustus, ging ze wel van start. Opnieuw schreef ze historie. Haar bronzen plak betekende de eerste EK-medaille op de marathon voor een Nederlandse vrouw. De periode dat ze haar tijd moest verdelen tussen hardlopen en werken, is nu voorbij. Nienke behaalde haar PhD, gaat tegenwoordig door het leven als doctor of Science. “Ik heb echt geluk gehad met een baas die zo begripvol was. Hij stemde toe dat ik mee kon op trainingskamp. In periodes dat er geen wedstrijden waren, kon ik wat meer werken om het in te halen. Geen idee hoe het was gelopen als hij er anders in had gestaan.” Leergierig & nieuwsgierig Veel marathonlopers kiezen Kenia of Ethiopië als uitvalsbasis, Nienke niet. “Ik heb nu geen baan meer waarvoor ik in Zwitserland moet zijn. Toch wil ik mijn basis daar houden.” Never change a winning team. Benjamin Ueltschi blijft de trainer van Nienke. “Ben begeleidt me heel intensief, past alles aan op mijn wensen. Hij zoekt ook atleten aan wie ik me op kan trekken tijdens trainingen. Ik ben heel erg leergierig, ben iemand die altijd meer wil. Omdat ik dat leuk vind, niet omdat het moet van mezelf. Ik ben ook erg nieuwsgierig, stel heel veel vragen aan mijn coach. We zijn ook vaak aan het meten en ik pak altijd meteen de andere data erbij om te kunnen vergelijken. Voorheen kon ik balen als mijn waardes minder waren dan ervoor. Nu lukt het me beter om dat te accepteren. Ik kan niet altijd op het niveau zitten van vlak voor een marathon.” 'Het is echt niet zo dat ik mijn hele leven op de bank heb gelegen en ineens dacht: goh, ik ga eens een stukje hardlopen' Nienke is nu dus fulltime hardloopster. “Alle dingen die mij stress op zouden kunnen leveren, zijn weg. Ik heb geen baan meer. Nou ja, hardlopen is nu mijn werk... Ik ben heel flexibel, kan overal naartoe. Ik hoef niet meer te overleggen met mijn baas als ik ergens heen wil. We gaan bekijken wat voor effect het op mij heeft als ik me volledig op het hardlopen concentreer. Ik kan de tijd nemen om te herstellen van inspanningen. Voorheen had ik best vaak haast. Even snel eten, geen tijd om te rusten, meteen weer door met werken. En als over een tijdje blijkt dat ik me erg verveel, kan ik er altijd nog iets anders bij gaan doen. Ik wil het eerst even aankijken, kan er altijd nog een baan naast nemen.” Er is nog iets wat haar in Zürich houdt: de liefde. “Mijn vriend Lars en ik wonen samen, hij heeft een baan daar. Hij is Nederlander en is aan de universiteit gebonden. Ik heb hem daar ook ontmoet. Hij probeert zijn PhD in september 2023 af te ronden en kan daarna blijven voor een Postdoc. Lars vindt het heel leuk wat ik doe en is zelf ook begonnen met hardlopen. Hij is flexibel met zijn werk, kan vaak met me mee.” Boston & Parijs Ze heeft in korte tijd naam gemaakt. Tegenstanders houden rekening met haar. “Ik ben normaal iemand die in de schaduw bivakkeert. Ik vond het lekker dat niemand naar me keek, dan kon ik mijn eigen ding doen zonder dat iemand iets van me verwachtte. Nu moet ik er wel aan wennen dat ik bij het EK vooraan mocht starten en dat mijn naam om werd geroepen. Iedereen weet ineens wie ik ben. Best spannend.” De verwachtingen zullen voortaan ook anders zijn als ze aan de start verschijnt. “Die druk begin ik wel te voelen. Ik ben bezig om dat een plek te geven, omdat die druk me ook kan gaan belemmeren. Ik heb zelf nooit aan winnen gedacht als ik ergens aan de start stond. Laat staan dat andere mensen dat van me verwachtten. Ik moet uitschakelen wat mensen over me zeggen en van me denken.” In 2023 hoopt Nienke weer een sprongetje te maken. Op 17 april wacht weer een mooie uitdaging, op die dag zal ze meedoen aan de Boston Marathon, een van de zes World Marathon Majors. In de voorbereiding won ze de CPC Loop, de halve marathon liep ze in 1.07.44, drie minuten sneller dan haar oude toptijd. “Boston is de eerste major die ik ga lopen,” zegt ze stralend. “Het parkoers bij de Boston Marathon gaat op en af, dat vind ik geweldig met mijn achtergrond als trailrunner. De tijd die ik loop is niet zo belangrijk. Later in het jaar wil ik een marathon gaan lopen waarbij ik meer voor een snelle tijd ga. Ik ga nu vooral kijken hoe ik me verhoud tot alle toppers die daar van start gaan.” De Olympische Spelen in Parijs van volgend jaar zitten ook al in haar hoofd. Dit jaar wil ze de olympische limiet lopen, voor vrouwen gesteld op 2.26.50. “Parijs is het grote doel voor de komende periode. Hardlopen op de weg staat de komende tijd echt op één. Ik wil het wel blijven combineren met trailrunning, daar word ik ook weer beter van op de weg, maar ik mag niet te veel risico lopen. Onlangs gleed ik uit tijdens trailrunning en brak ik mijn pols. Na die val twijfelde ik even of ik daarmee door moest gaan. Ik heb besloten de meest technische races over te slaan. Races waarin flink geklommen wordt, vind ik het leukst en daarin maak ik minder kans op een val. Trailrunning is voor mij ook een fijne afwisseling, even het hoofd leegmaken.” 'De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde' Vraag is natuurlijk hoeveel sneller ze nog kan dan haar persoonlijk record van 2.22.51. “Ik heb natuurlijk wel tijden in mijn hoofd die ik wil lopen,” zegt ze zonder die tijden te verklappen. “Bij de WK atletiek liepen de toppers 2 uur en 17 minuten, voor zo’n tijd ben ik denk ik nog niet klaar. Ik wil eigenlijk ook niet te veel bezig zijn met een bepaalde tijd halen. Ik ben nog niet zo lang bezig met hardlopen, mag geen stappen overslaan en moet vertrouwen op het proces. Natuurlijk denk ik ook dat ik nog stappen kan maken. Zeker nu ik geen andere baan meer heb, moet dat mogelijk kunnen zijn. Hoe gaat het als ik meer hersteltijd heb? Hoe gaat mijn lichaam daarop reageren? Ga ik sneller herstellen, waardoor ik harder kan trainen? Afwachten. Ik weet wel al dat ik het op een heel slimme manier wil doen, want ik wil dit nog lang blijven doen.” En als over een aantal jaren haar hardloopcarrière eindigt, dan heeft ze ook al ideeën wat ze wil doen. “Ik zou graag voor een sporthorlogemerk willen werken. Of voor de European Space Agency, ESA.” En als de kans zich voordoet om ooit naar Mars te kunnen? “Lastig,” lacht Nienke, “toen de ESA een tijdje terug een oproep deed om astronauten te werven voor reizen naar de maan, heb ik me opgegeven. Ik ben niet gekozen, tijdens de sollicitatieprocedure werd ik al snel afgewezen. Die astronautentraining leek me zo mooi. De wens om naar de maan te gaan is niet weg. Het is me wel ontnomen en dat vind ik verder ook niet erg. Ik heb het prima naar mijn zin, hier op aarde.” Helden Magazine 66 Het verhaal van Nienke Brinkman komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, de winnaar van het tennistoernooi van Rosmalen: Tim van Rijthoven, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tennis

Dávid Hancko en Kristyna Pliskova: ‘Wij kijken thuis alleen sport’

De een is verdediger bij Feyenoord, de ander is proftennisster. De Slowaak Dávid Hancko (25) en Tsjechische Kristyna Pliskova (30) wonen sinds vorige zomer in Rotterdam met hun acht maanden oude zoontje Adam. Adam van acht maanden kruipt over de vloer in hun appartement in Rotterdam. Dávid Hancko, geboren en getogen in Slowakije, doet gauw een andere broek aan voor de fotoshoot. Kristyna Pliskova houdt haar zoontje in de gaten en praat wat in het Tsjechisch tegen hem. Kristyna legt uit: “Ik praat Tsjechisch tegen Adam en Slowaaks tegen David. De talen lijken op elkaar. Als Adam over een paar jaar naar school gaat, moeten we kiezen wat zijn eerste taal wordt. Anders wordt het zo’n raar mengelmoesje.” Dávid en Kristyna leerden elkaar kennen in de Tsjechische hoofdstad Praag. Dávid speelde op dat moment bij Sparta Praag, Krystina trainde bij tennisclub Sparta Praag. De twee zijn inmiddels drie jaar samen. In februari vorig jaar trouwden ze en in mei werd Adam geboren. Kristyna, net als tweelingzus Karolina – voormalig nummer één van de wereld – toptennisster: “We zagen elkaar voor het eerst op Instagram. Ik zag een foto van jou voorbijkomen, die likete ik. Ik kende je niet, wist ook niet dat je voetbalde. We raakten in gesprek. Ik zat op dat moment in Australië voor de Australian Open. Jij bleef ’s nachts wakker en we kletsten. Toen ik terug was in Praag, spraken we af.” Dávid: “Ik kende jou wel, wist ook dat Karolina jouw tweelingzus is. We zagen elkaar voor het eerst op 8 februari 2020. Een maand later kwam de coronapandemie. Vanaf dat moment waren we iedere dag samen. Ik had mijn individuele programma van Sparta Praag, stond op om zeven uur, ging hardlopen en ontbeten we samen. Daarna trainde jij op een baan in de buurt, die voor jou en je zus geopend was. Met mijn zwager, Karolina’s man, ging ik vaak kijken naar jullie trainingen. We hielpen met ballen rapen. Daarna gingen we met z’n allen lunchen.” Kristyna: “We leerden elkaar in korte tijd goed kennen. Ik hoefde niet te reizen, alles lag stil.” Dávid: “Die eerste vier maanden van onze relatie waren we iedere dag samen. Daardoor wist ik al snel dat jij voor mij de ware was.” Kristyna: “Ik vond jou meteen al een gentleman, je bent zo lief voor mij. Je bent grappig en ook nog eens lang. We hadden meteen een heel goede klik.” Kristyna: 'Ik vond Dávid meteen al een gentleman. Je bent zo lief voor mij. Je bent grappig en ook nog eens lang. We hadden meteen een heel goede klik' Dávid: “Ik vond jou een prachtige verschijning, en nog steeds. Bovendien hebben we veel gemeen, zijn allebei topsporters, snappen elkaar. Jij snapt wat ik meemaak in het voetbal en dat ik een druk schema heb. Het is heel fijn dat we allebei zoveel van sport houden. Tijdens de Europese tennistour kijken we na mijn training de hele middag tennis. Daarna switchen we naar Champions League wedstrijden of duels uit de Engelse Premier League.” Kristyna, lachend: “We kijken thuis alleen naar sport.” Ze vervolgt: “Toen de lockdown voorbij was en we mochten reizen, startte ik weer met het spelen van toernooien. Dat vond ik lastig, ik wilde ook bij jou zijn. Tijdens een wedstrijd wilde ik winnen, maar na een verliespartij vloog ik liever naar huis dan dat ik nog uitkwam in het dubbelspel. Ik heb in 2021 niet altijd de beste keuzes gemaakt voor mijn carrière, vond het fijner om bij jou thuis te zijn. Het was een van de redenen waarom we besloten dat we graag een kind wilden. Ik was al dat reizen een beetje zat.” Dávid: “Mensen zeiden tegen ons: ‘Is Kristyna nu al zwanger? Jullie zijn net samen.’ Wij waren zeker van onze zaak.” Dávid kon vanwege zijn eigen carrière niet vaak aanwezig zijn bij Kristyna’s toernooien. “Mijn hoogtepunt was Wimbledon. Nadat wij met Slowakije in de groepsfase uitgeschakeld waren op het EK in 2021 vloog ik naar Londen. Jij zat in een coronabubbel, daar mocht ik met jou in. Ik zag alle grote tennisspelers rondlopen.” Kristyna: “Roger Federer zat naast ons te eten. Normaal gesproken kom je zo iemand niet gauw tegen, toen was dat wel het geval.” Dávid: “Twee dagen voor Wimbledon gaf je me een rondleiding over het park. We liepen naar het centercourt en ik maakte wat foto’s.” Kristyna, lachend: “Ik vroeg jou: wat zou je doen als je nu Federer tegenkwam. Je zei: ‘Dan word ik gek.’ Wat denk je? Een paar minuten later stond Federer op het centercourt. Je wilde hem vragen of je met hem op de foto mocht, maar durfde dat niet.” Dávid: “Ik wilde hem niet storen. Hij was bezig met een televisie-interview, ik wilde niet zo’n fan boy zijn.” Lachend: “Ik baal er nog van dat ik niet met hem op de foto ben gegaan.” Krystina: “Vlak daarna zag je Novak Djokovic trainen.” Dávid knikt: “We liepen door naar een andere baan, bleek Djokovic daar te spelen. Ik had de tijd van mijn leven.” Cruijff-voetbal Dávid groeide op in een dorpje met 1600 inwoners, nabij de Slowaakse stad Prievidza, met zijn ouders en vijf jaar oudere zus Martina. Dávid: “Iedereen kende elkaar. Ik had een fantastische jeugd. Na school kwam ik thuis en ik voetbalde op straat tot het donker werd. Als kind hield ik niet van tekenfilms, in plaats daarvan zetten mijn ouders altijd een video voor me op met de hoogtepunten van het WK in 1998 in Frankrijk, daar maken ze nu nog grappen over. Martina is ook sportief, was crosscountry skiër, maar is gestopt omdat ze wilde studeren. Mijn vader voetbalde vroeger ook, op een bescheiden niveau in de vijfde divisie. Hij is een van de belangrijkste personen in mijn carrière, was tot mijn twaalfde coach van de teams waarin ik speelde. Hij is tactisch heel goed. Als we vroeger na een wedstrijd naar huis reden, zei hij altijd: ‘We kunnen het hebben over de 97 procent die je goed deed of over de drie procent die minder ging.’ Ik bel hem nog altijd voor en na iedere wedstrijd. Mijn moeder is ook een grote steun, hoor. Zij was nooit de grootste voetbalfan, maar kijkt vanaf mijn dertiende ook iedere wedstrijd. Ze wil alles weten, houdt zelfs de Instagram accounts van mijn teamgenoten in de gaten. Mijn ouders komen geregeld naar Rotterdam om naar mij te komen kijken. En natuurlijk om hun kleinzoon te zien.” Op zijn vijftiende kwam Dávid terecht in de jeugdopleiding van het Slowaakse MSK Zilina. Dávid: “Dat was een grote verandering. Ik ging uit huis, moest alles zelf regelen en snel zelfstandig worden. Bij Zilina heb ik de basis geleerd. Ik was nooit degene van wie men verwachtte de top te zullen halen, er waren altijd spelers beter dan ik. Ik was niet de snelste, de sterkste of de langste, had alleen een goed linkerbeen. Wilde per se slagen en in het eerste van Zilina komen, heb daar keihard voor moeten werken.” Het Slowaakse Zilina en het Nederlandse voetbal hebben meer gemeen dan je zou verwachten. “We leerden voetballen volgens de Hollandse school, het Cruijff-voetbal. We speelden in een 4-3-3-systeem, aanvallend en op balbezit. In het Slowaaks elftal zitten nu zelfs negen spelers die oorspronkelijk van Zilina komen.” Op zijn negentiende werd Dávid verkocht aan Fiorentina voor ruim 3,5 miljoen. Dávid: “Vroeger op school riep ik altijd dat ik profvoetballer wilde worden, maar niemand geloofde dat het me zou lukken. Toen wilde Fiorentina mij ineens hebben. Hoewel ik dat seizoen nauwelijks heb gespeeld, heb ik veel geleerd.” Stefano Pioli, de huidige trainer van AC Milan, stond op dat moment aan het roer van Fiorentina. “Van Pioli heb ik op tactisch gebied veel geleerd. Vooral de Italiaanse manier van verdedigen. Ik heb mooie dingen meegemaakt en ervaringen opgedaan, reisde naar San Siro in Milaan, naar Juventus in Turijn, speelde in de basis tegen Napoli.” Na een jaar vooral op de bank te hebben gezeten, vertrok Dávid op huurbasis naar Sparta Praag, dat hem uiteindelijk overnam. “Ik speelde iedere wedstrijd en heb in de Europa League mogen acteren. Het laatste seizoen gebruikte de coach mij als aanspreekpunt naar de spelers. Ook van sportief directeur Tomás Rosicky, oud-speler van onder meer Arsenal en Borussia Dortmund, heb ik veel geleerd. Hij gaf me tips na de wedstrijden. In Tsjechië voel je dat Sparta Praag een heel grote club is. De verwachtingen en druk die de fans je opleggen zijn groot. Die ervaring heeft me enorm geholpen toen ik aankwam in Rotterdam.” Schouderklopje Kristyna groeide op in Louny in Tsjechië. Al op haar vierde raakte ze voor het eerst, samen met haar tweelingzus Karolina, een tennisracket aan.“We waren nog te jong om te zwemmen of andere sporten te doen, maar mochten wel tennissen. Mijn ouders waren modern, wilden dat we van jongs af aan kansen kregen. Het leek hen goed dat wij op jonge leeftijd begonnen met een sport. Zelf waren ze niet heel sportief, hoewel mijn vader vroeger wel heeft geijshockeyd. Al snel bleek dat wij lang zouden worden, wat gunstig was voor het tennis. Ons leven bestond uit tennis, er was ook geen andere optie. School of een sociaal leven combineren met tennis was voor ons niet mogelijk. Gelukkig hadden Karolina en ik elkaar. Wij hebben tot ons twintigste samen gereisd, deelden ook een coach. Het was een fantastische tijd, maar achteraf denk ik wel: het was ook weleens te veel. Wij deelden altijd een kamer om geld te besparen, zaten continu op elkaars lip. Sinds de geboorte van Adam praten Karolina en ik veel over het verleden en hoe het voor ons was.” Dávid: 'Ik vond Kristyna een prachtige verschijning, en nog steeds. Bovendien hebben we veel gemeen, zijn allebei topsporters, snappen elkaar' Als jeugdspeler won Karolina al de Australian Open en Kristyna Wimbledon. Karolina, de huidige nummer 31 van de wereld, voerde in 2017 acht weken lang de wereldranglijst aan. Ze schreef tot nu toe zestien WTA-toernooien op haar naam in het enkelspel en won al bijna 25 miljoen dollar aan prijzengeld. Kristyna stond in 2017 35ste op de wereldranglijst, haar hoogste positie tot nu toe. Ze won twee WTA-titels in het enkelspel en sleepte tot nu toe zo’n 3,5 miljoen dollar aan prijzengeld in de wacht. Het record van de meeste aces in een wedstrijd staat ook op haar naam. Bij de Australian Open in 2016 sloeg ze er 31. Kristyna, lachend: “Dat is een bekende statistiek, die hoor ik vaak terugkomen. Ik vind het best bijzonder, hoor, maar wij hebben geleerd om nooit tevreden te zijn. Er was altijd een volgende wedstrijd. Van mijn ouders kregen wij nooit een schouderklopje. Je zal mij nooit horen zeggen dat ik goed gespeeld heb of een goede tennisster ben, dat hebben wij thuis nooit leren zeggen. Mijn ouders zijn streng. Als ik nu naar mijn carrière kijk, ben ik niet per se trots op een of twee wedstrijden, maar op het geheel. Als jonge meisjes hadden wij geen geld. Mijn ouders steunden ons financieel tot ons twintigste. Op dat moment kwam mijn vader in de problemen met de belastingdienst. Hij heeft zelfs nog even in de gevangenis gezeten. Karolina en ik moesten onszelf redden. Dat we het toch hebben gered samen, daar ben ik trots op. Bovendien zie je in de topsport niet vaak tweelingen die de top halen.” Van een concurrentiestrijd met haar zus is geen sprake, benadrukt Kristyna. “De connectie met een tweelingzus is anders dan met een gewone zus, denk ik. Wij hebben zo’n sterke band en elkaar nooit als concurrent gezien. We hebben geregeld tegen elkaar moeten spelen op toernooien, dat was natuurlijk minder. Ook voor onze moeder was dat vreselijk. Door de buitenwereld en media zijn wij wel altijd met elkaar vergeleken, vanaf het moment dat Karolina in de jeugd de Australian Open had gewonnen en ik Wimbledon. Ik voelde altijd die druk, kreeg continu vragen als: ‘Waarom won Karolina wel en jij niet?’ Wij zijn tweeling, maar hebben ook een ander leven. Toch zullen wij tot onze dood wel met elkaar vergeleken worden. Het afgelopen jaar presteerde Karolina minder. Er werd geregeld aan haar gevraagd: ‘Je zus heeft nu een kind, wanneer ben jij zwanger?’ Mensen bedoelen het niet slecht, hoor, maar die druk van buitenaf en de media is immens.” De geboorte van Adam, in mei 2022, heeft Kristyna veranderd. “Inmiddels heb ik anderhalf jaar niet kunnen spelen en mis het tennis enorm. Ik zie aan Karolina dat zij nog steeds nooit tevreden is. Ik probeer haar te overtuigen om van het tennis te genieten, want misschien wordt zij over twee jaar ook wel moeder en kan dan niet meer tennissen. Voor haar is dat nu nog moeilijk te beseffen, ze zit er nog middenin.” Kristyna is gebrand op een comeback in het tennis. “Onder ons appartement zit een sportschool, ik probeer daar nu geregeld naartoe te gaan. Toen ik zwanger was, zei ik: over een jaar ben ik weer terug op de baan, dan doe ik weer mee aan de Australian Open. Ik zorg nu fulltime voor Adam, dat is niet altijd even makkelijk, ik kan niet zomaar trainen wanneer ik wil. Wij zouden graag een tweede kindje willen over een paar jaar, pas daarna stop ik echt met tennis. Ik wil niet terugkijken en denken: had ik het maar geprobeerd.” Kalmte Met elkaar praten Dávid en Kristyna geregeld over hun sport. Kristyna: “Er zijn weinig overeenkomsten tussen voetbal en tennis. Soms kijk jij naar een wedstrijd van Karolina en zeg je: ‘Hoezo gaat zij niet voor die bal?’ Als je op de baan staat, voel je waarom je die keuze maakt. Op tv ziet het er heel anders uit. Ik voel wat zij meemaakt. Jij bent heel anders, op mentaal vlak, maar de sport is ook anders.” Dávid: “In beide sporten moet je honger hebben naar succes: als je wil winnen, moet je er hard voor werken. Bij jou is het in een stadion misschien stil, bij ons schreeuwen er veertigduizend mensen vanaf de tribune. De druk die de fans ons opleggen, voelen wij als voetballers enorm. Jij staat er weer alleen voor. Ik heb tien andere spelers om me heen, dat is een groot verschil. Maar allebei voelden we die vreselijke druk.” Kristyna: “Tennissers ervaren ook nog de financiële druk: als je niet wint, verdien je geen geld en kun je je coach niet betalen. Ieder jaar moet je je punten verdedigen, anders verlies je je ranking. Jij hebt een vierjarig contract en de club regelt alles voor je. In het tennis verdient de top 100 goed, voor de overige spelers is het ontzettend hard werken voor weiniggeld. En als je geblesseerd bent, verdien je niks. Ik heb veel prijzengeld verdiend, maar het leven is ook duur. Veel meiden reizen alleen of moeten een kamer met hun coach delen. Tennis kan eenzaam zijn, tussen de spelers onderling is er weinig vriendschap.” Mentaal is het leven als topsporter zwaar, beamen beiden. Kristyna: “In Tsjechië hebben wij een mentale coach gedeeld. Ik werkte al met hem, Dávid later ook. Samen praten wij ook veel over onze mentale gezondheid.” Dávid: “Jouw coach viel het op dat je beter speelde als je vijf minuten voor de wedstrijd even met mij praatte. Ik zei nooit: je moet zo spelen of dit doen. Het enige wat ik zei was: of je nou wint of verliest, ik hou meer van je dan gister. Die kalmte breng ik blijkbaar over op jou.” Dávid: 'Kristyna staat er alleen voor. Ik heb tien andere spelers om me heen, dat is een groot verschil. Maar allebei voelden we die druk' Kristyna: “Ik vroeg jou altijd: als ik verlies, hou je dan nog wel van me? Jij geeft mij rust. Wat ik tegen jou zeg voor een wedstrijd?” Lachend: “Kom terug met drie punten.” Dávid: “Anderhalf uur voor de wedstrijd leg ik mijn telefoon weg. Voor die tijd appen of bellen we altijd even. Je wenst me succes en zegt: of je nou wint of verliest, wij wachten thuis op je. Hoewel de boodschap voor iedere wedstrijd hetzelfde is, helpt het mij.” Kristyna: “Met Adam ben ik twee keer naar De Kuip geweest, dat vond ik best lastig met een baby. Als er iemand is om op Adam te passen, dan ga ik naar het stadion. Anders kijk ik thuis.” Chaos Vooral voor Kristyna is er in een jaar tijd veel veranderd. “Ik was als tennisster nooit lang op één plek. Toen ontmoette ik jou, werd zwanger, we trouwden, kregen een zoontje en verhuisden naar Rotterdam. Voor het eerst sinds mijn zesde ben ik ergens voor langere tijd.” Dávid: “Jij hebt veel opofferingen voor mijn carrière gemaakt. Je moest stoppen met tennis, dat je al vanaf je vierde deed, je grootste liefde. Adam werd geboren en vervolgens ben ik de hele zomer bezig geweest met mijn transfer naar Feyenoord. Dan belde de trainer, dan mijn manager, dan de technisch directeur... dat duurde uiteindelijk negen weken. De eerste twee maanden van het leven van Adam was het een chaos.” Kristyna: “Daarna verhuisden we, wat ook spannend was.” Na drie seizoenen bij Sparta Praag maakte Dávid in augustus 2022 de overstap naar Feyenoord. Er werd zes miljoen euro voor de centrale verdediger betaald. “Bij Sparta Praag wist ik dat ik een belangrijke speler zou worden dit seizoen. Het was veilig om te blijven, maar ik heb altijd gezegd: als ik de kans krijg om in een topcompetitie bij een topclub te spelen, dan ga ik. Toen kwam Feyenoord. Ik wist van hun succes van vorig seizoen, dat ze de finale van de Conference League hadden behaald en kende hun speelstijl. Ik dacht dat mij die wel zou liggen. Ook wist ik dat ik een kans zou krijgen om te spelen, als ze me voor zoveel geld wilden hebben.” Dávid miste geen wedstrijd, liet zichzelf zien in het veld, en werd al snel gewaardeerd door het Legioen. “Dat de fans meteen zo enthousiast waren, had ik niet durven hopen. Ik voel hun support, maar ik voel ook verantwoordelijkheid. De eerste seizoenshelft ging het goed, dat moet ik vasthouden.” Een boekje helpt hem daarbij. Voor iedere wedstrijd schrijft Dávid erin op waar hij die wedstrijd op moet letten. “Ik schrijf op wat ik moet doen op mijn positie en wat mentale dingen. Dat ik gefocust moet zijn, er vol voor moet gaan vanaf de eerste minuut en agressief de duels in moet gaan. Dat lees ik van tevoren dan nog een keer door.” Met trainer Arne Slot heeft hij een goede klik. “Hij is tactisch ontzettend sterk, pusht me en maakt me een betere speler. De trainer vertelt me hoe hij vindt dat een centrale verdediger zich op het veld moet gedragen, wat ik moet zeggen, in welke positie ik moet staan, met of zonder bal. Ik denk dat hij ook gecharmeerd is van mij, tot nu toe speel ik iedere wedstrijd. Maar ik voel dat hij iedere wedstrijd meer van mij verwacht. Hij is kritisch, op een goede manier.” Lawaai Dávid tekende een contract bij Feyenoord voor vier jaar, tot 2026. “Na de eerste seizoenshelft werd er al geroepen: ‘Je doet het zo goed, je zal wel vertrekken na dit jaar.’ Ik ben hier net, Kristyna en ik houden niet van veel grote veranderingen. Wij willen ons hier nu settelen en zien in de toekomt wel welke mogelijkheden er komen. De club, de stad, mijn teamgenoten en de fans in het stadion zijn geweldig.” Lachend: “Alleen het weer in Nederland mag wel wat beter.” Kristyna, lachend: “Alleen in een land als Spanje schijnt misschien altijd de zon.” Ze vervolgt: “Mijn doel is om terug te keren als professioneel tennisster, maar ik moet eerst weer fit worden. Daarna bekijken we hoe het met Adam gaat, of het reizen met hem te doen is en of ik een coach kan vinden die met mij kan komen trainen. Hopelijk zien jullie me binnenkort weer terug op de baan. Tot nu toe hebben we het naar ons zin hier en wil ik hier graag nog blijven. Ik loop iedere dag met Adam door Rotterdam. Het mooie is ook nog: Adam wordt rustig van het lawaai van de stad.” Helden Magazine 65 Het verhaal van Dávid Hancko en Kristyna Pliskova komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
De een is verdediger bij Feyenoord, de ander is proftennisster. De Slowaak Dávid Hancko (25) en Tsjechische Kristyna Pliskova (30) wonen sinds vorige zomer in Rotterdam met hun acht maanden oude zoontje Adam. Adam van acht maanden kruipt over de vloer in hun appartement in Rotterdam. Dávid Hancko, geboren en getogen in Slowakije, doet gauw een andere broek aan voor de fotoshoot. Kristyna Pliskova houdt haar zoontje in de gaten en praat wat in het Tsjechisch tegen hem. Kristyna legt uit: “Ik praat Tsjechisch tegen Adam en Slowaaks tegen David. De talen lijken op elkaar. Als Adam over een paar jaar naar school gaat, moeten we kiezen wat zijn eerste taal wordt. Anders wordt het zo’n raar mengelmoesje.” Dávid en Kristyna leerden elkaar kennen in de Tsjechische hoofdstad Praag. Dávid speelde op dat moment bij Sparta Praag, Krystina trainde bij tennisclub Sparta Praag. De twee zijn inmiddels drie jaar samen. In februari vorig jaar trouwden ze en in mei werd Adam geboren. Kristyna, net als tweelingzus Karolina – voormalig nummer één van de wereld – toptennisster: “We zagen elkaar voor het eerst op Instagram. Ik zag een foto van jou voorbijkomen, die likete ik. Ik kende je niet, wist ook niet dat je voetbalde. We raakten in gesprek. Ik zat op dat moment in Australië voor de Australian Open. Jij bleef ’s nachts wakker en we kletsten. Toen ik terug was in Praag, spraken we af.” Dávid: “Ik kende jou wel, wist ook dat Karolina jouw tweelingzus is. We zagen elkaar voor het eerst op 8 februari 2020. Een maand later kwam de coronapandemie. Vanaf dat moment waren we iedere dag samen. Ik had mijn individuele programma van Sparta Praag, stond op om zeven uur, ging hardlopen en ontbeten we samen. Daarna trainde jij op een baan in de buurt, die voor jou en je zus geopend was. Met mijn zwager, Karolina’s man, ging ik vaak kijken naar jullie trainingen. We hielpen met ballen rapen. Daarna gingen we met z’n allen lunchen.” Kristyna: “We leerden elkaar in korte tijd goed kennen. Ik hoefde niet te reizen, alles lag stil.” Dávid: “Die eerste vier maanden van onze relatie waren we iedere dag samen. Daardoor wist ik al snel dat jij voor mij de ware was.” Kristyna: “Ik vond jou meteen al een gentleman, je bent zo lief voor mij. Je bent grappig en ook nog eens lang. We hadden meteen een heel goede klik.” Kristyna: 'Ik vond Dávid meteen al een gentleman. Je bent zo lief voor mij. Je bent grappig en ook nog eens lang. We hadden meteen een heel goede klik' Dávid: “Ik vond jou een prachtige verschijning, en nog steeds. Bovendien hebben we veel gemeen, zijn allebei topsporters, snappen elkaar. Jij snapt wat ik meemaak in het voetbal en dat ik een druk schema heb. Het is heel fijn dat we allebei zoveel van sport houden. Tijdens de Europese tennistour kijken we na mijn training de hele middag tennis. Daarna switchen we naar Champions League wedstrijden of duels uit de Engelse Premier League.” Kristyna, lachend: “We kijken thuis alleen naar sport.” Ze vervolgt: “Toen de lockdown voorbij was en we mochten reizen, startte ik weer met het spelen van toernooien. Dat vond ik lastig, ik wilde ook bij jou zijn. Tijdens een wedstrijd wilde ik winnen, maar na een verliespartij vloog ik liever naar huis dan dat ik nog uitkwam in het dubbelspel. Ik heb in 2021 niet altijd de beste keuzes gemaakt voor mijn carrière, vond het fijner om bij jou thuis te zijn. Het was een van de redenen waarom we besloten dat we graag een kind wilden. Ik was al dat reizen een beetje zat.” Dávid: “Mensen zeiden tegen ons: ‘Is Kristyna nu al zwanger? Jullie zijn net samen.’ Wij waren zeker van onze zaak.” Dávid kon vanwege zijn eigen carrière niet vaak aanwezig zijn bij Kristyna’s toernooien. “Mijn hoogtepunt was Wimbledon. Nadat wij met Slowakije in de groepsfase uitgeschakeld waren op het EK in 2021 vloog ik naar Londen. Jij zat in een coronabubbel, daar mocht ik met jou in. Ik zag alle grote tennisspelers rondlopen.” Kristyna: “Roger Federer zat naast ons te eten. Normaal gesproken kom je zo iemand niet gauw tegen, toen was dat wel het geval.” Dávid: “Twee dagen voor Wimbledon gaf je me een rondleiding over het park. We liepen naar het centercourt en ik maakte wat foto’s.” Kristyna, lachend: “Ik vroeg jou: wat zou je doen als je nu Federer tegenkwam. Je zei: ‘Dan word ik gek.’ Wat denk je? Een paar minuten later stond Federer op het centercourt. Je wilde hem vragen of je met hem op de foto mocht, maar durfde dat niet.” Dávid: “Ik wilde hem niet storen. Hij was bezig met een televisie-interview, ik wilde niet zo’n fan boy zijn.” Lachend: “Ik baal er nog van dat ik niet met hem op de foto ben gegaan.” Krystina: “Vlak daarna zag je Novak Djokovic trainen.” Dávid knikt: “We liepen door naar een andere baan, bleek Djokovic daar te spelen. Ik had de tijd van mijn leven.” Cruijff-voetbal Dávid groeide op in een dorpje met 1600 inwoners, nabij de Slowaakse stad Prievidza, met zijn ouders en vijf jaar oudere zus Martina. Dávid: “Iedereen kende elkaar. Ik had een fantastische jeugd. Na school kwam ik thuis en ik voetbalde op straat tot het donker werd. Als kind hield ik niet van tekenfilms, in plaats daarvan zetten mijn ouders altijd een video voor me op met de hoogtepunten van het WK in 1998 in Frankrijk, daar maken ze nu nog grappen over. Martina is ook sportief, was crosscountry skiër, maar is gestopt omdat ze wilde studeren. Mijn vader voetbalde vroeger ook, op een bescheiden niveau in de vijfde divisie. Hij is een van de belangrijkste personen in mijn carrière, was tot mijn twaalfde coach van de teams waarin ik speelde. Hij is tactisch heel goed. Als we vroeger na een wedstrijd naar huis reden, zei hij altijd: ‘We kunnen het hebben over de 97 procent die je goed deed of over de drie procent die minder ging.’ Ik bel hem nog altijd voor en na iedere wedstrijd. Mijn moeder is ook een grote steun, hoor. Zij was nooit de grootste voetbalfan, maar kijkt vanaf mijn dertiende ook iedere wedstrijd. Ze wil alles weten, houdt zelfs de Instagram accounts van mijn teamgenoten in de gaten. Mijn ouders komen geregeld naar Rotterdam om naar mij te komen kijken. En natuurlijk om hun kleinzoon te zien.” Op zijn vijftiende kwam Dávid terecht in de jeugdopleiding van het Slowaakse MSK Zilina. Dávid: “Dat was een grote verandering. Ik ging uit huis, moest alles zelf regelen en snel zelfstandig worden. Bij Zilina heb ik de basis geleerd. Ik was nooit degene van wie men verwachtte de top te zullen halen, er waren altijd spelers beter dan ik. Ik was niet de snelste, de sterkste of de langste, had alleen een goed linkerbeen. Wilde per se slagen en in het eerste van Zilina komen, heb daar keihard voor moeten werken.” Het Slowaakse Zilina en het Nederlandse voetbal hebben meer gemeen dan je zou verwachten. “We leerden voetballen volgens de Hollandse school, het Cruijff-voetbal. We speelden in een 4-3-3-systeem, aanvallend en op balbezit. In het Slowaaks elftal zitten nu zelfs negen spelers die oorspronkelijk van Zilina komen.” Op zijn negentiende werd Dávid verkocht aan Fiorentina voor ruim 3,5 miljoen. Dávid: “Vroeger op school riep ik altijd dat ik profvoetballer wilde worden, maar niemand geloofde dat het me zou lukken. Toen wilde Fiorentina mij ineens hebben. Hoewel ik dat seizoen nauwelijks heb gespeeld, heb ik veel geleerd.” Stefano Pioli, de huidige trainer van AC Milan, stond op dat moment aan het roer van Fiorentina. “Van Pioli heb ik op tactisch gebied veel geleerd. Vooral de Italiaanse manier van verdedigen. Ik heb mooie dingen meegemaakt en ervaringen opgedaan, reisde naar San Siro in Milaan, naar Juventus in Turijn, speelde in de basis tegen Napoli.” Na een jaar vooral op de bank te hebben gezeten, vertrok Dávid op huurbasis naar Sparta Praag, dat hem uiteindelijk overnam. “Ik speelde iedere wedstrijd en heb in de Europa League mogen acteren. Het laatste seizoen gebruikte de coach mij als aanspreekpunt naar de spelers. Ook van sportief directeur Tomás Rosicky, oud-speler van onder meer Arsenal en Borussia Dortmund, heb ik veel geleerd. Hij gaf me tips na de wedstrijden. In Tsjechië voel je dat Sparta Praag een heel grote club is. De verwachtingen en druk die de fans je opleggen zijn groot. Die ervaring heeft me enorm geholpen toen ik aankwam in Rotterdam.” Schouderklopje Kristyna groeide op in Louny in Tsjechië. Al op haar vierde raakte ze voor het eerst, samen met haar tweelingzus Karolina, een tennisracket aan.“We waren nog te jong om te zwemmen of andere sporten te doen, maar mochten wel tennissen. Mijn ouders waren modern, wilden dat we van jongs af aan kansen kregen. Het leek hen goed dat wij op jonge leeftijd begonnen met een sport. Zelf waren ze niet heel sportief, hoewel mijn vader vroeger wel heeft geijshockeyd. Al snel bleek dat wij lang zouden worden, wat gunstig was voor het tennis. Ons leven bestond uit tennis, er was ook geen andere optie. School of een sociaal leven combineren met tennis was voor ons niet mogelijk. Gelukkig hadden Karolina en ik elkaar. Wij hebben tot ons twintigste samen gereisd, deelden ook een coach. Het was een fantastische tijd, maar achteraf denk ik wel: het was ook weleens te veel. Wij deelden altijd een kamer om geld te besparen, zaten continu op elkaars lip. Sinds de geboorte van Adam praten Karolina en ik veel over het verleden en hoe het voor ons was.” Dávid: 'Ik vond Kristyna een prachtige verschijning, en nog steeds. Bovendien hebben we veel gemeen, zijn allebei topsporters, snappen elkaar' Als jeugdspeler won Karolina al de Australian Open en Kristyna Wimbledon. Karolina, de huidige nummer 31 van de wereld, voerde in 2017 acht weken lang de wereldranglijst aan. Ze schreef tot nu toe zestien WTA-toernooien op haar naam in het enkelspel en won al bijna 25 miljoen dollar aan prijzengeld. Kristyna stond in 2017 35ste op de wereldranglijst, haar hoogste positie tot nu toe. Ze won twee WTA-titels in het enkelspel en sleepte tot nu toe zo’n 3,5 miljoen dollar aan prijzengeld in de wacht. Het record van de meeste aces in een wedstrijd staat ook op haar naam. Bij de Australian Open in 2016 sloeg ze er 31. Kristyna, lachend: “Dat is een bekende statistiek, die hoor ik vaak terugkomen. Ik vind het best bijzonder, hoor, maar wij hebben geleerd om nooit tevreden te zijn. Er was altijd een volgende wedstrijd. Van mijn ouders kregen wij nooit een schouderklopje. Je zal mij nooit horen zeggen dat ik goed gespeeld heb of een goede tennisster ben, dat hebben wij thuis nooit leren zeggen. Mijn ouders zijn streng. Als ik nu naar mijn carrière kijk, ben ik niet per se trots op een of twee wedstrijden, maar op het geheel. Als jonge meisjes hadden wij geen geld. Mijn ouders steunden ons financieel tot ons twintigste. Op dat moment kwam mijn vader in de problemen met de belastingdienst. Hij heeft zelfs nog even in de gevangenis gezeten. Karolina en ik moesten onszelf redden. Dat we het toch hebben gered samen, daar ben ik trots op. Bovendien zie je in de topsport niet vaak tweelingen die de top halen.” Van een concurrentiestrijd met haar zus is geen sprake, benadrukt Kristyna. “De connectie met een tweelingzus is anders dan met een gewone zus, denk ik. Wij hebben zo’n sterke band en elkaar nooit als concurrent gezien. We hebben geregeld tegen elkaar moeten spelen op toernooien, dat was natuurlijk minder. Ook voor onze moeder was dat vreselijk. Door de buitenwereld en media zijn wij wel altijd met elkaar vergeleken, vanaf het moment dat Karolina in de jeugd de Australian Open had gewonnen en ik Wimbledon. Ik voelde altijd die druk, kreeg continu vragen als: ‘Waarom won Karolina wel en jij niet?’ Wij zijn tweeling, maar hebben ook een ander leven. Toch zullen wij tot onze dood wel met elkaar vergeleken worden. Het afgelopen jaar presteerde Karolina minder. Er werd geregeld aan haar gevraagd: ‘Je zus heeft nu een kind, wanneer ben jij zwanger?’ Mensen bedoelen het niet slecht, hoor, maar die druk van buitenaf en de media is immens.” De geboorte van Adam, in mei 2022, heeft Kristyna veranderd. “Inmiddels heb ik anderhalf jaar niet kunnen spelen en mis het tennis enorm. Ik zie aan Karolina dat zij nog steeds nooit tevreden is. Ik probeer haar te overtuigen om van het tennis te genieten, want misschien wordt zij over twee jaar ook wel moeder en kan dan niet meer tennissen. Voor haar is dat nu nog moeilijk te beseffen, ze zit er nog middenin.” Kristyna is gebrand op een comeback in het tennis. “Onder ons appartement zit een sportschool, ik probeer daar nu geregeld naartoe te gaan. Toen ik zwanger was, zei ik: over een jaar ben ik weer terug op de baan, dan doe ik weer mee aan de Australian Open. Ik zorg nu fulltime voor Adam, dat is niet altijd even makkelijk, ik kan niet zomaar trainen wanneer ik wil. Wij zouden graag een tweede kindje willen over een paar jaar, pas daarna stop ik echt met tennis. Ik wil niet terugkijken en denken: had ik het maar geprobeerd.” Kalmte Met elkaar praten Dávid en Kristyna geregeld over hun sport. Kristyna: “Er zijn weinig overeenkomsten tussen voetbal en tennis. Soms kijk jij naar een wedstrijd van Karolina en zeg je: ‘Hoezo gaat zij niet voor die bal?’ Als je op de baan staat, voel je waarom je die keuze maakt. Op tv ziet het er heel anders uit. Ik voel wat zij meemaakt. Jij bent heel anders, op mentaal vlak, maar de sport is ook anders.” Dávid: “In beide sporten moet je honger hebben naar succes: als je wil winnen, moet je er hard voor werken. Bij jou is het in een stadion misschien stil, bij ons schreeuwen er veertigduizend mensen vanaf de tribune. De druk die de fans ons opleggen, voelen wij als voetballers enorm. Jij staat er weer alleen voor. Ik heb tien andere spelers om me heen, dat is een groot verschil. Maar allebei voelden we die vreselijke druk.” Kristyna: “Tennissers ervaren ook nog de financiële druk: als je niet wint, verdien je geen geld en kun je je coach niet betalen. Ieder jaar moet je je punten verdedigen, anders verlies je je ranking. Jij hebt een vierjarig contract en de club regelt alles voor je. In het tennis verdient de top 100 goed, voor de overige spelers is het ontzettend hard werken voor weiniggeld. En als je geblesseerd bent, verdien je niks. Ik heb veel prijzengeld verdiend, maar het leven is ook duur. Veel meiden reizen alleen of moeten een kamer met hun coach delen. Tennis kan eenzaam zijn, tussen de spelers onderling is er weinig vriendschap.” Mentaal is het leven als topsporter zwaar, beamen beiden. Kristyna: “In Tsjechië hebben wij een mentale coach gedeeld. Ik werkte al met hem, Dávid later ook. Samen praten wij ook veel over onze mentale gezondheid.” Dávid: “Jouw coach viel het op dat je beter speelde als je vijf minuten voor de wedstrijd even met mij praatte. Ik zei nooit: je moet zo spelen of dit doen. Het enige wat ik zei was: of je nou wint of verliest, ik hou meer van je dan gister. Die kalmte breng ik blijkbaar over op jou.” Dávid: 'Kristyna staat er alleen voor. Ik heb tien andere spelers om me heen, dat is een groot verschil. Maar allebei voelden we die druk' Kristyna: “Ik vroeg jou altijd: als ik verlies, hou je dan nog wel van me? Jij geeft mij rust. Wat ik tegen jou zeg voor een wedstrijd?” Lachend: “Kom terug met drie punten.” Dávid: “Anderhalf uur voor de wedstrijd leg ik mijn telefoon weg. Voor die tijd appen of bellen we altijd even. Je wenst me succes en zegt: of je nou wint of verliest, wij wachten thuis op je. Hoewel de boodschap voor iedere wedstrijd hetzelfde is, helpt het mij.” Kristyna: “Met Adam ben ik twee keer naar De Kuip geweest, dat vond ik best lastig met een baby. Als er iemand is om op Adam te passen, dan ga ik naar het stadion. Anders kijk ik thuis.” Chaos Vooral voor Kristyna is er in een jaar tijd veel veranderd. “Ik was als tennisster nooit lang op één plek. Toen ontmoette ik jou, werd zwanger, we trouwden, kregen een zoontje en verhuisden naar Rotterdam. Voor het eerst sinds mijn zesde ben ik ergens voor langere tijd.” Dávid: “Jij hebt veel opofferingen voor mijn carrière gemaakt. Je moest stoppen met tennis, dat je al vanaf je vierde deed, je grootste liefde. Adam werd geboren en vervolgens ben ik de hele zomer bezig geweest met mijn transfer naar Feyenoord. Dan belde de trainer, dan mijn manager, dan de technisch directeur... dat duurde uiteindelijk negen weken. De eerste twee maanden van het leven van Adam was het een chaos.” Kristyna: “Daarna verhuisden we, wat ook spannend was.” Na drie seizoenen bij Sparta Praag maakte Dávid in augustus 2022 de overstap naar Feyenoord. Er werd zes miljoen euro voor de centrale verdediger betaald. “Bij Sparta Praag wist ik dat ik een belangrijke speler zou worden dit seizoen. Het was veilig om te blijven, maar ik heb altijd gezegd: als ik de kans krijg om in een topcompetitie bij een topclub te spelen, dan ga ik. Toen kwam Feyenoord. Ik wist van hun succes van vorig seizoen, dat ze de finale van de Conference League hadden behaald en kende hun speelstijl. Ik dacht dat mij die wel zou liggen. Ook wist ik dat ik een kans zou krijgen om te spelen, als ze me voor zoveel geld wilden hebben.” Dávid miste geen wedstrijd, liet zichzelf zien in het veld, en werd al snel gewaardeerd door het Legioen. “Dat de fans meteen zo enthousiast waren, had ik niet durven hopen. Ik voel hun support, maar ik voel ook verantwoordelijkheid. De eerste seizoenshelft ging het goed, dat moet ik vasthouden.” Een boekje helpt hem daarbij. Voor iedere wedstrijd schrijft Dávid erin op waar hij die wedstrijd op moet letten. “Ik schrijf op wat ik moet doen op mijn positie en wat mentale dingen. Dat ik gefocust moet zijn, er vol voor moet gaan vanaf de eerste minuut en agressief de duels in moet gaan. Dat lees ik van tevoren dan nog een keer door.” Met trainer Arne Slot heeft hij een goede klik. “Hij is tactisch ontzettend sterk, pusht me en maakt me een betere speler. De trainer vertelt me hoe hij vindt dat een centrale verdediger zich op het veld moet gedragen, wat ik moet zeggen, in welke positie ik moet staan, met of zonder bal. Ik denk dat hij ook gecharmeerd is van mij, tot nu toe speel ik iedere wedstrijd. Maar ik voel dat hij iedere wedstrijd meer van mij verwacht. Hij is kritisch, op een goede manier.” Lawaai Dávid tekende een contract bij Feyenoord voor vier jaar, tot 2026. “Na de eerste seizoenshelft werd er al geroepen: ‘Je doet het zo goed, je zal wel vertrekken na dit jaar.’ Ik ben hier net, Kristyna en ik houden niet van veel grote veranderingen. Wij willen ons hier nu settelen en zien in de toekomt wel welke mogelijkheden er komen. De club, de stad, mijn teamgenoten en de fans in het stadion zijn geweldig.” Lachend: “Alleen het weer in Nederland mag wel wat beter.” Kristyna, lachend: “Alleen in een land als Spanje schijnt misschien altijd de zon.” Ze vervolgt: “Mijn doel is om terug te keren als professioneel tennisster, maar ik moet eerst weer fit worden. Daarna bekijken we hoe het met Adam gaat, of het reizen met hem te doen is en of ik een coach kan vinden die met mij kan komen trainen. Hopelijk zien jullie me binnenkort weer terug op de baan. Tot nu toe hebben we het naar ons zin hier en wil ik hier graag nog blijven. Ik loop iedere dag met Adam door Rotterdam. Het mooie is ook nog: Adam wordt rustig van het lawaai van de stad.” Helden Magazine 65 Het verhaal van Dávid Hancko en Kristyna Pliskova komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tennis

Diede de Groot en Esther Vergeer: Power vrouwen

Esther Vergeer (41) was jarenlang de koningin van het rolstoeltennis. Nu is Diede de Groot (26) dat. In aanloop naar het ABN AMRO Open (11-19 februari), waar voor het eerst een rolstoeltennistoernooi voor vrouwen op het programma staat, komen de twee boegbeelden samen. Esther: “Ik denk dan af en toe: ik ben toch te vroeg gestopt.” Ze groeiden op steenworpafstand van elkaar op. Esther Vergeer woont nog altijd in Woerden, terwijl het ouderlijk huis van Diede de Groot zich een paar kilometer verderop bevindt. Dat de wiegjes van de twee beste rolstoeltennissters ooit zo dicht bij elkaar hebben gestaan, is wel heel apart. In het Woerdense restaurant Bistronoom vertellen ze over hun eerste ontmoeting. “Ik was een jaar of twaalf toen Esther kwam kijken bij een wedstrijd van mij bij een toernooi in Lunetten,” zegt Diede, “Esther deed mee bij de senioren, ik keek enorm tegen haar op. Zoals jonge voetballertjes Lionel Messi als groot voorbeeld hebben, was Esther dat voor mij. Als je held ineens langs de baan staat...” Esther: “Wij hebben samen nog een foto gemaakt na een clinic die ik gaf voor mijn foundation tijdens dat toernooi. Jij was nog een heel klein en verlegen meisje.” Diede: “We leerden elkaar beter kennen toen jij in 2013 met ons meeging naar het jeugd WK. Jij was toen net gestopt. Ik was destijds wel altijd zenuwachtig als ik jou zag.” Esther werd in 2015 mentor van Diede toen ABN AMRO het project Partner van de Toekomst lanceerde. “Ik zag al snel hoeveel talent jij had, wilde je vooral helpen met dingen naast de baan. Jij hebt in die periode ook echt keuzes gemaakt voor je sport, bent van coach gewisseld, stapte over naar Amanda Hopmans. Uiteindelijk durfde je ook uit te spreken dat je nummer één van de wereld wilde worden. Vond ik heel mooi.” Diede, lachend: “Ik riep ook dat ik mee wilde doen aan de Paralympische Spelen in Rio. Jij schrok je rot toen ik dat zei.” Esther knikt: “We zaten anderhalf jaar voor Rio en jouw ranking was niet goed genoeg dat je mocht meedoen aan de grote toernooien. Ik dacht: oké... dat is een flinke ambitie.” Diede: “Wat ik mooi vond, was dat jij niet meteen riep: ‘Dat ga je nooit redden.’ Nee, jij zei: ‘Dan moet je ervoor gaan.’ En je vroeg: ‘Wat hebben we nodig om dat doel te bereiken?’ Ik ben in die periode veel meer gaan leven voor mijn sport. Jij gaf mij dat zetje in de goede richting.” Esther: “We zijn in die tijd ook nog samen de baan opgegaan, hebben een paar keer samen getraind. En je hebt het gewoon geflikt, hè, je was erbij in Rio.” Borstkanker Drie jaar lang vervulde Esther de rol van mentor, totdat ze in 2018 werd gevraagd als chef de mission van paralympisch TeamNL. “In die rol kwam ik geregeld langs bij trainingen. Het contact werd wel minder, jij ging je eigen weg met jouw team, maar ik bleef je wel appen als je weer een mooie overwinning had behaald.” Diede: “Het was na drie jaar ook goed dat ik meer mijn eigen weg ging uitstippelen. Het was ook mooi dat jij je aandacht over meerdere atleten en sporten ging verdelen. Iedereen kan van jou leren. En we gaan natuurlijk nog steeds heel goed met elkaar om. Als ik vragen heb, dan is een appje zo verstuurd.” Esther heeft een emotionele periode achter de rug. In september 2019 ging met behulp van een Canadese draagmoeder een langgekoesterde kinderwens in vervulling van Esther en haar vriend Marijn. Dochter Jinte was nog maar een paar maanden oud toen in januari 2020 Esther de diagnose borstkanker kreeg. Na een zware tijd met chemobehandelingen en bestralingen werd ze in juli 2020 schoon verklaard. “Ik heb nogal wat voor mijn kiezen gehad de laatste jaren. Heel mooie dingen, maar ook nare.” Diede: “Ik leefde enorm met je mee, was megablij toen ik hoorde dat jullie een kindje kregen. En niet veel later schrok ik heel erg toen ik hoorde dat je ziek was.” Esther: “Ik ben veranderd. Ik heb niets aan mijn ziekte overgehouden en het gaat hartstikke goed, maar ik ben er wel mee geconfronteerd hoe kwetsbaar ik ben. Mijn kostbare tijd ga ik niet invullen met dingen die ik niet leuk vind of met mensen die alleen maar energie kosten. Toen ik net beter was, was ik heel streng in het maken van keuzes. Ik zei heel vaak ‘nee’. Nu verwatert dat weer, ren ik mezelf wel weer eens voorbij.” Diede: “Ik heb afgelopen zomer mijn tante verloren aan kanker. Tussen het moment dat werd ontdekt dat ze ziek was en haar overlijden zat maar vier maanden. Door wat Esther en mijn tante is overkomen, ben ik me er ook meer bewust van dat ik van elke dag moet genieten.” Esther: “Ik sta niet banger in het leven sinds ik ziek ben geweest, maar ik vertel mezelf wel geregeld dat het vast nog een keer terugkomt. Dat is uit een soort zelfbescherming. Dan valt het mee als het ook zo is, of zo. Ik word ieder half jaar gecontroleerd, dus als ze iets zien, dan zijn ze er ook op tijd bij, denk ik dan maar. Een op de zeven vrouwen krijgt helaas de diagnose borstkanker. Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te vertellen. Totdat ik borstkanker kreeg, heb ik mezelf nooit gecontroleerd. Ik was daar helemaal niet mee bezig. We moeten het bij mensen in het systeem brengen dat ze af en toe zichzelf controleren. Door het bespreekbaar te maken.” Diede: “Goed dat je dat doet. Het zorgt ervoor dat je jezelf wat sneller controleert en dat je besluit met die vage klacht toch maar naar de huisarts te gaan.” Nieuwe standaard Esther won paralympisch goud in het enkelspel in 2000, 2004, 2008 en 2012, ook won ze drie keer goud op de Spelen in het dubbelspel. Diede won goud in het enkel- en dubbelspel in 2021. Esther zat in Tokio op de tribune als chef de mission. Esther: “Voor mij was het een geluk dat de Paralympische Spelen door corona een jaar werden uitgesteld. Als ze gewoon in 2020 waren gehouden, was ik er door mijn ziekte niet bij geweest.” Diede: “Ik vond het extra spannend dat jij op de tribune zat.” Esther: “In Rio was ik aanwezig als assistent-chef de mission. Ik zat toen met een brok in mijn keel naast mijn broer op de tribune tijdens de finale van het rolstoeltennis tussen Jiske Griffioen en Aniek van Koot. Jiske won en ik dacht: shit, dat is mijn gouden medaille. Sloeg natuurlijk nergens op, maar ik was heel emotioneel. Het was destijds voor het eerst dat ik weer bij het rolstoeltennis ging kijken. Het was moeilijk geweest om afscheid te nemen, daar had ik echt buikpijn van. Ik stond ook nog aan de top, iedereen zei steeds: ‘Jij kunt nog jaren mee.’ Ik heb echt wel even moeten zoeken naar een nieuwe invulling en structuur. In Tokio vond ik het helemaal niet moeilijk om jou te zien winnen. Ik had toen al langer afstand genomen.” Esther was jarenlang de koningin van het rolstoeltennis. Ze won 21 grandslamtitels in het enkelspel, voerde de wereldranglijst liefst 668 weken aan tussen 1999 en 2013 en bleef liefst 470 duels op rij ongeslagen. Diede is nu de koningin. Ze won sinds 2017 al zestien grand slams, in juni 2018 veroverde ze de eerste plek op de wereldranglijst, in 2021 won ze een Golden Slam - alle vier de grandslamtoernooien en olympisch goud in één kalenderjaar - en in 2022 won ze opnieuw alle vier de grand slams. Vergelijkingen tussen Esther en Diede liggen op de loer. Diede: “Ik ben niet bezig met vergelijken, maar dat doen anderen automatisch voor me. Het aantal grandslamtitels van Esther komt vaak voorbij als het over mij gaat. Het is ook heel lastig vergelijken met jouw tijd.” Esther: “In mijn tijd was er geen rolstoeltennis op Wimbledon. Diede is de eerste rolstoeltennisster die Wimbledon won in 2017. Schitterend. Ik had daar natuurlijk ook heel graag willen spelen. Ik krijg ook heel vaak de vraag of Diede mijn records gaat verbreken. Is dat boeiend? Er zijn natuurlijk wel gelijkenissen tussen ons. Bij mij was het gat met de rest groot en ik zie dat dat bij jou ook het geval is. Het nadeel van paralympische sport is, en daar kunnen we allebei niks aan doen, dat de top niet heel breed is. Dus is de kans ook groter dat je een langere periode aan de top kunt blijven staan. Maar dat maakt de prestaties van jou niet minder.” Diede: “Wat ik het meest bijzonder vind aan jouw carrière is dat je alles vanaf niets hebt opgebouwd. Toen jij begon, kreeg de paralympische sport nog helemaal geen aandacht. Jij hebt de standaard gezet. Alles wat jij deed, was nieuw. Jij hebt de weg geplaveid voor velen na jou.” Esther: “Ik heb mijn steentje bijgedragen om de sport vooruit te helpen en daar ben ik best trots op. Ik keek ook dingen af van andere sporten, ging aan de slag met een eigen coach, met fysieke en mentale training. Dat was niet vanzelfsprekend binnen de paralympische sport. Ik stak er veel meer uren in dan anderen. Ik was ook steeds bezig met het innoveren van mijn rolstoel. Telkens was ik weer op zoek naar iets waardoor ik weer wat beter werd, dat was de uitdaging.” Diede: “Ik kom nu ook in een fase dat ik de uitdaging zie in het telkens kijken of ik nog een stapje kan maken.” Esther: “Jij zet nu een nieuwe standaard neer, een niveau waar een volgende generatie naartoe moet klimmen. Het niveau van jou is echt hoger dan dat van mij. Ik stond laatst bij jou te kijken en dacht alleen maar: wat gaat dat vreselijk hard en snel. Heel gaaf om te zien.” Diede: “Mooi om dat uit jouw mond te horen. Ik denk ook weleens als ik naar mijn concurrenten kijk: waarom pakken jullie het niet net zo aan als ik? We hoeven niet allemaal precies hetzelfde te doen, maar sommigen zouden het wel wat professioneler aan kunnen pakken.” Nadat Diede vorig jaar de US Open won en na Steffi Graf in 1988 de tweede in het tennis werd die een Golden Slam won, was er een paginagrote advertentie in The New York Times van City Bank om Diede te feliciteren. Diede: “Ik liep de dag na die advertentie door New York en werd drie keer aangesproken door Amerikanen, die super enthousiast waren.” Esther, lachend: “Nou, daar kan ik best jaloers om zijn, hoor. De sponsorcontracten die jij hebt, gaan om heel andere bedragen dan in mijn tijd. Als ik een grand slam won, dan kreeg ik 10.000 euro aan prijzengeld. Dat is na mijn tijd een paar keer over de kop gegaan. Ik denk dan af en toe: ik ben toch te vroeg gestopt.” Beren op de weg Nederland is al jaren toonaangevend in rolstoeltennis bij de vrouwen. Esther, Jiske Griffioen, Aniek van Koot; ze voerden allemaal de wereldranglijst aan, wonnen grandslamtitels en medailles op de Paralympische Spelen. En nu trekt Diede die lijn door. Diede: “Ik train geregeld met de andere Nederlandse rolstoeltennissers en zelfs met de jeugd, zodat zij op jonge leeftijd al van ons kunnen leren. Zoals ik leerde van Jiske en Anniek op de baan. En van jou, vooral door naar jou te kijken en luisteren. Wij geven het van generatie op generatie door.” Esther: “In Nederland staat de hele paralympische sport er goed voor in vergelijking met veel andere landen. Je kunt in Nederland altijd aan een rolstoel of prothese komen die geschikt is om te sporten. De kennis wordt gedeeld op Papendal. Paralympische sporters kunnen daar gebruikmaken van dezelfde faciliteiten als valide sporters. En het is in Nederland natuurlijk ook zo dat mensen met een handicap heel erg geaccepteerd worden. In sommige landen worden mensen met een handicap nog weggestopt in de woestijn.” Esther was zeven toen bij haar een bloedvaten afwijking rondom haar ruggenmerg werd ontdekt. De bloedvaten bleken zo zwak dat ze spontaan konden springen. Ze werd meteen geopereerd en bij die ingreep liep ze een dwarslaesie op. “Ik heb er veel moeite mee gehad om mijn handicap te accepteren, omdat ik alles relateerde aan de periode dat ik nog gewoon kon lopen. Ik kon ineens niet meer meedoen met tikkertje op het schoolplein. Of ik werd als laatste gekozen met gym. Afschuwelijk. Ik vond gelukkig al snel de weg naar de tennisvereniging. Voor mij was sport een geweldige uitlaatklep in die tijd. Ik vond het heerlijk om met andere kinderen in een rolstoel op te trekken. Dan waren er geen vragende gezichten.” Kort na de geboorte van Diede bleek dat haar benen niet even lang waren. Al op haar eerste verjaardag kreeg ze haar eerste prothese. Om haar heup stabieler te maken, werd ze enkele keren geopereerd. Op haar zevende kwam ze met rolstoeltennis in aanraking. “Als kind vond ik het niet moeilijk om mijn handicap te accepteren, in de puberteit vond ik dat wel af en toe lastig. Wat sport betreft: ik vond het vooral leuk om met kinderen op te trekken die tegen dezelfde dingen aanliepen als ik.” Esther: 'Ik sta niet banger in het leven sinds ik ziek ben geweest, maar ik vertel mezelf wel geregeld dat het vast nog een keer terugkomt. Dat is uit een soort zelfbescherming' Esther richtte in 2004 haar eigen foundation op, vlak nadat ze in Athene haar paralympische titels had geprolongeerd. “Ik kreeg steeds vaker vragen van ouders van kinderen met een beperking. Ze wilden ook dat hun kind ging sporten, maar hadden geen idee hoe ze het aan moesten pakken. Waar kan ik een sportrolstoel krijgen? Wie kan mijn kind trainen? Ik kreeg zoveel vragen dat ik dacht: hier moet ik wat mee. Ik ben begonnen om bij de twee toernooien die ik jaarlijks in Nederland speelde clinics te geven. Dat werd erg enthousiast ontvangen door de kinderen. Als ze wilden blijven tennissen, had ik een flyer met informatie. Ik dacht ook: ik doe dit een paar jaar en dan zal de paralympische sport wel ingebed zijn bij de verschillende sportbonden. Niet dus. Bijna twintig jaar later is het nog steeds nodig om kinderen met een beperking enthousiast te maken om te gaan sporten, de informatie is nog altijd niet voor iedereen beschikbaar. Best wel shocking. Alleen een telefoonnummer geven van een vereniging werkt namelijk niet. Er zijn nog te veel drempels en er is nog te veel angst en onzekerheid bij veel kinderen. We nemen ouders en kind echt bij de hand en blijven hun hand vasthouden. Ik ben helemaal niet van pamperen, maar vind het tegelijkertijd ongelooflijk zonde als kinderen met een beperking niet gaan sporten omdat ze zoveel beren op de weg zien.” De Esther Vergeer Foundation is door de jaren heen gegroeid, werkt ook samen met ziekenhuizen en heeft geholpen een sportpoli op te zetten. Sinds 2017 is Diede ambassadeur van de foundation. “Ik weet hoe leuk ik de clinics en de kampen vond als kind. Ik vond het een eer toen ik werd gevraagd. Het is best onwerkelijk dat ik nu word gezien als boegbeeld. Zoals ik als meisje van twaalf naar jou keek, kijken meisjes nu naar mij... Ik vind het zo mooi om die vreugde in de ogen van kinderen te zien als ik eraan kom.” Esther: “Diede is een fantastische ambassadeur. Ik ben alweer tien jaar geleden gestopt, word ook oud en vaak vergeten. Het is voor kinderen niet leuk meer om van mij een clinic te krijgen, ze weten immers niet allemaal meer wie ik ben. Ze weten wel wie Diede is, zij is het voorbeeld van de kinderen van nu. Geweldig dat Diede en andere ambassadeurs zich inzetten en de functie van rolmodel overnemen. En het is natuurlijk heel lekker dat wij als foundation kunnen zeggen dat de nummer één van de wereld ambassadeur is van ons.” Groen licht Esther en Diede hebben ook de handen ineengeslagen om tot een rolstoeltoernooi voor vrouwen te komen bij het ABN AMRO Open. Van 9 tot en met 16 februari is het zover. Esther, al sinds 2009 toernooidirecteur van het rolstoeltoernooi voor mannen in Rotterdam, is dat nu ook van het vrouwentoernooi. En Diede is uiteraard de grote blikvanger. Diede: 'Ik ben niet bezig met vergelijken, maar dat doen anderen automatisch voor met. Het aantal Grandslamtitels van Esther komt vaak voorbij als het over mij gaat' Esther: “Toen ik toernooidirecteur werd, was ik ook nog rolstoeltennisster. Ik kreeg telkens de vraag: ‘Wanneer moet jij spelen?’ Dan legde ik uit dat het toernooi alleen voor mannen was. De afgelopen drie jaar hebben we gekeken hoe we nog konden groeien als toernooi. Al snel ontstond het idee om een vrouwentoernooi toe te voegen, want het was natuurlijk erg jammer dat niemand in Nederland Diede en die andere talentvolle rolstoeltennissters in actie kon zien. ABN AMRO staat ook voor diversiteit en gelijke kansen, dus de bank zag het ook zitten. In september kregen we groen licht van de overkoepelende tennisbond ITF.” Diede: “Je vroeg me al snel om mijn mening. We hebben het erover gehad in het voortraject of er überhaupt vraag was naar een rolstoeltennistoernooi voor vrouwen. Jij hebt ook gevraagd of ik mee wilde doen en of ik andere speelsters wilde polsen of zij bereid waren naar Rotterdam te komen.” Esther: “Toen was jij mijn adviseur...” Wie is de Mol? Roger Federer eerde Esther meerdere keren publiekelijk. Novak Djokovic ging met Diede op de foto nadat ze allebei Wimbledon hadden gewonnen in 2021. Diede: “Op alle vier de grandslamtoernooien is het rolstoeltennis tegenwoordig volledig geïntegreerd. We zitten ook in dezelfde kleedkamer als de valide tennissers. We maken af en toe ook een praatje met elkaar.” Esther: “Roger Federer heeft in de media ooit geroepen dat het bijzonder was wat ik deed. Mooi dat hij dat riep. Eigenlijk zou je het niet nodig willen hebben dat Federer zoiets moet zeggen om die interesse voor ons te wekken.” Diede: “De valide tennissers trekken wel dat miljoenenpubliek. Zij kunnen voor ons ook de volgende stap mede mogelijk maken. Ik heb het gemerkt met Novak Djokovic. Hij kwam toevallig langslopen op Wimbledon en vroeg: ‘Zullen we samen op de foto?’ Als je ziet hoe dat werd opgepikt... Mensen als Djokovic hebben zoveel power, als zij een statement maken, wordt dat meteen opgepikt door publiek en media. Steun van zulke sporters is zo belangrijk voor de paralympische sport.” Een rolstoeltoernooi voor vrouwen als onderdeel van het ABN AMRO Open is weer een stap in de goede richting, maar er is nog werk aan de winkel. Uit onderzoek bleek onlangs dat ruim 87 procent van de Nederlanders geen enkele sporter kan noemen die vorig jaar meedeed aan de Paralympische Spelen in Tokio, 75 procent gaf aan sowieso geen enkele naam van een sporter met een handicap te kunnen opnoemen. Onder kinderen tussen de twaalf en vijftien lag dat percentage nog hoger: 81 procent. Calvé wil de bekendheid van de paralympische sporters de komende jaren vergroten en is Calvé Parastars begonnen, een team met paralympische toppers als Jetze Plat, Jeroen Kampschreur, Lisa Bunschoten en Diede. Eerder besloot het voedingsmerk ook al de Esther Vergeer Foundation te steunen. Esther: “Calvé heeft mij anderhalf jaar geleden gevraagd of ik mee wilde werken aan hun commercial. Dat vond ik een kroon op mijn werk. Onder anderen Pieter van den Hoogenband, Joop Zoetemelk, Lieke Martens, Evert van Benthem, Dick Advocaat en Robin van Persie hebben in de commercial van Calvé gezeten. Om in dat rijtje te staan, vind ik geweldig. Tijdens het bedenken van de commercial heb ik lange gesprekken gevoerd en daarin kwamen ook mijn wensen naar voren. Een wens is dat op een dag bijna iedereen vijf of zes paralympische sporters op kan noemen. Daarnaast vind ik het belangrijk om breedtesport voor mensen met een beperking toegankelijk en vanzelfsprekend te maken. Daarmee is Calvé aan de slag gegaan. Zij besloten mijn foundation te steunen, om mijn droom om breedtesport voor mensen met een handicap vanzelfsprekend te maken, te helpen laten uitkomen. Daarnaast is Calvé meerdere paralympische sporters gaan sponsoren met het doel om boegbeelden te creëren.” Diede: “Ik vind het heel mooi dat een groot merk als Calvé zich in wil zetten om de bekendheid van de paralympische sport te vergroten. Heel belangrijk. En nodig, als we zien hoeveel mensen in Nederland geen paralympische sporters op kunnen noemen.” Esther: “Ik vind die percentages erg schokkend en naar. Daar ligt echt een taak van NOC*NSF. De media hebben daar ook een rol in. En dan bedoel ik niet alleen de sportmedia. Jij zag mij ooit een keer in Ik hou van Holland en dat vond je zo mooi. Het is juist goed dat paralympische sporters ook in zulke programma’s zichtbaar zijn.” Diede: “In Engeland doen ze dat fantastisch. Je hebt daar een weervrouw met maar één arm en ook een oud-rolstoelbasketballer die nu reisprogramma’s presenteert. Mensen met een beperking zijn daar veel zichtbaarder. Het moet normaal worden dat paralympiërs ook gewoon voorbijkomen in het sportjournaal. Nu moeten we wel iets heel uitzonderlijks gepresteerd hebben, willen we genoemd worden. Vaak zie je dan ook alleen een foto, omdat er geen bewegende beelden zijn. Diversiteit is een belangrijk thema in deze tijd, van die discussie moeten mensen met een beperking ook deel uitmaken. Deelname aan Ik hou van Holland of andere spelprogramma’s als Wie is de Mol? kan enorm helpen.” Helden Magazine 65 Het verhaal van Diede de Groot en Esther Vergeer komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Esther Vergeer (41) was jarenlang de koningin van het rolstoeltennis. Nu is Diede de Groot (26) dat. In aanloop naar het ABN AMRO Open (11-19 februari), waar voor het eerst een rolstoeltennistoernooi voor vrouwen op het programma staat, komen de twee boegbeelden samen. Esther: “Ik denk dan af en toe: ik ben toch te vroeg gestopt.” Ze groeiden op steenworpafstand van elkaar op. Esther Vergeer woont nog altijd in Woerden, terwijl het ouderlijk huis van Diede de Groot zich een paar kilometer verderop bevindt. Dat de wiegjes van de twee beste rolstoeltennissters ooit zo dicht bij elkaar hebben gestaan, is wel heel apart. In het Woerdense restaurant Bistronoom vertellen ze over hun eerste ontmoeting. “Ik was een jaar of twaalf toen Esther kwam kijken bij een wedstrijd van mij bij een toernooi in Lunetten,” zegt Diede, “Esther deed mee bij de senioren, ik keek enorm tegen haar op. Zoals jonge voetballertjes Lionel Messi als groot voorbeeld hebben, was Esther dat voor mij. Als je held ineens langs de baan staat...” Esther: “Wij hebben samen nog een foto gemaakt na een clinic die ik gaf voor mijn foundation tijdens dat toernooi. Jij was nog een heel klein en verlegen meisje.” Diede: “We leerden elkaar beter kennen toen jij in 2013 met ons meeging naar het jeugd WK. Jij was toen net gestopt. Ik was destijds wel altijd zenuwachtig als ik jou zag.” Esther werd in 2015 mentor van Diede toen ABN AMRO het project Partner van de Toekomst lanceerde. “Ik zag al snel hoeveel talent jij had, wilde je vooral helpen met dingen naast de baan. Jij hebt in die periode ook echt keuzes gemaakt voor je sport, bent van coach gewisseld, stapte over naar Amanda Hopmans. Uiteindelijk durfde je ook uit te spreken dat je nummer één van de wereld wilde worden. Vond ik heel mooi.” Diede, lachend: “Ik riep ook dat ik mee wilde doen aan de Paralympische Spelen in Rio. Jij schrok je rot toen ik dat zei.” Esther knikt: “We zaten anderhalf jaar voor Rio en jouw ranking was niet goed genoeg dat je mocht meedoen aan de grote toernooien. Ik dacht: oké... dat is een flinke ambitie.” Diede: “Wat ik mooi vond, was dat jij niet meteen riep: ‘Dat ga je nooit redden.’ Nee, jij zei: ‘Dan moet je ervoor gaan.’ En je vroeg: ‘Wat hebben we nodig om dat doel te bereiken?’ Ik ben in die periode veel meer gaan leven voor mijn sport. Jij gaf mij dat zetje in de goede richting.” Esther: “We zijn in die tijd ook nog samen de baan opgegaan, hebben een paar keer samen getraind. En je hebt het gewoon geflikt, hè, je was erbij in Rio.” Borstkanker Drie jaar lang vervulde Esther de rol van mentor, totdat ze in 2018 werd gevraagd als chef de mission van paralympisch TeamNL. “In die rol kwam ik geregeld langs bij trainingen. Het contact werd wel minder, jij ging je eigen weg met jouw team, maar ik bleef je wel appen als je weer een mooie overwinning had behaald.” Diede: “Het was na drie jaar ook goed dat ik meer mijn eigen weg ging uitstippelen. Het was ook mooi dat jij je aandacht over meerdere atleten en sporten ging verdelen. Iedereen kan van jou leren. En we gaan natuurlijk nog steeds heel goed met elkaar om. Als ik vragen heb, dan is een appje zo verstuurd.” Esther heeft een emotionele periode achter de rug. In september 2019 ging met behulp van een Canadese draagmoeder een langgekoesterde kinderwens in vervulling van Esther en haar vriend Marijn. Dochter Jinte was nog maar een paar maanden oud toen in januari 2020 Esther de diagnose borstkanker kreeg. Na een zware tijd met chemobehandelingen en bestralingen werd ze in juli 2020 schoon verklaard. “Ik heb nogal wat voor mijn kiezen gehad de laatste jaren. Heel mooie dingen, maar ook nare.” Diede: “Ik leefde enorm met je mee, was megablij toen ik hoorde dat jullie een kindje kregen. En niet veel later schrok ik heel erg toen ik hoorde dat je ziek was.” Esther: “Ik ben veranderd. Ik heb niets aan mijn ziekte overgehouden en het gaat hartstikke goed, maar ik ben er wel mee geconfronteerd hoe kwetsbaar ik ben. Mijn kostbare tijd ga ik niet invullen met dingen die ik niet leuk vind of met mensen die alleen maar energie kosten. Toen ik net beter was, was ik heel streng in het maken van keuzes. Ik zei heel vaak ‘nee’. Nu verwatert dat weer, ren ik mezelf wel weer eens voorbij.” Diede: “Ik heb afgelopen zomer mijn tante verloren aan kanker. Tussen het moment dat werd ontdekt dat ze ziek was en haar overlijden zat maar vier maanden. Door wat Esther en mijn tante is overkomen, ben ik me er ook meer bewust van dat ik van elke dag moet genieten.” Esther: “Ik sta niet banger in het leven sinds ik ziek ben geweest, maar ik vertel mezelf wel geregeld dat het vast nog een keer terugkomt. Dat is uit een soort zelfbescherming. Dan valt het mee als het ook zo is, of zo. Ik word ieder half jaar gecontroleerd, dus als ze iets zien, dan zijn ze er ook op tijd bij, denk ik dan maar. Een op de zeven vrouwen krijgt helaas de diagnose borstkanker. Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te vertellen. Totdat ik borstkanker kreeg, heb ik mezelf nooit gecontroleerd. Ik was daar helemaal niet mee bezig. We moeten het bij mensen in het systeem brengen dat ze af en toe zichzelf controleren. Door het bespreekbaar te maken.” Diede: “Goed dat je dat doet. Het zorgt ervoor dat je jezelf wat sneller controleert en dat je besluit met die vage klacht toch maar naar de huisarts te gaan.” Nieuwe standaard Esther won paralympisch goud in het enkelspel in 2000, 2004, 2008 en 2012, ook won ze drie keer goud op de Spelen in het dubbelspel. Diede won goud in het enkel- en dubbelspel in 2021. Esther zat in Tokio op de tribune als chef de mission. Esther: “Voor mij was het een geluk dat de Paralympische Spelen door corona een jaar werden uitgesteld. Als ze gewoon in 2020 waren gehouden, was ik er door mijn ziekte niet bij geweest.” Diede: “Ik vond het extra spannend dat jij op de tribune zat.” Esther: “In Rio was ik aanwezig als assistent-chef de mission. Ik zat toen met een brok in mijn keel naast mijn broer op de tribune tijdens de finale van het rolstoeltennis tussen Jiske Griffioen en Aniek van Koot. Jiske won en ik dacht: shit, dat is mijn gouden medaille. Sloeg natuurlijk nergens op, maar ik was heel emotioneel. Het was destijds voor het eerst dat ik weer bij het rolstoeltennis ging kijken. Het was moeilijk geweest om afscheid te nemen, daar had ik echt buikpijn van. Ik stond ook nog aan de top, iedereen zei steeds: ‘Jij kunt nog jaren mee.’ Ik heb echt wel even moeten zoeken naar een nieuwe invulling en structuur. In Tokio vond ik het helemaal niet moeilijk om jou te zien winnen. Ik had toen al langer afstand genomen.” Esther was jarenlang de koningin van het rolstoeltennis. Ze won 21 grandslamtitels in het enkelspel, voerde de wereldranglijst liefst 668 weken aan tussen 1999 en 2013 en bleef liefst 470 duels op rij ongeslagen. Diede is nu de koningin. Ze won sinds 2017 al zestien grand slams, in juni 2018 veroverde ze de eerste plek op de wereldranglijst, in 2021 won ze een Golden Slam - alle vier de grandslamtoernooien en olympisch goud in één kalenderjaar - en in 2022 won ze opnieuw alle vier de grand slams. Vergelijkingen tussen Esther en Diede liggen op de loer. Diede: “Ik ben niet bezig met vergelijken, maar dat doen anderen automatisch voor me. Het aantal grandslamtitels van Esther komt vaak voorbij als het over mij gaat. Het is ook heel lastig vergelijken met jouw tijd.” Esther: “In mijn tijd was er geen rolstoeltennis op Wimbledon. Diede is de eerste rolstoeltennisster die Wimbledon won in 2017. Schitterend. Ik had daar natuurlijk ook heel graag willen spelen. Ik krijg ook heel vaak de vraag of Diede mijn records gaat verbreken. Is dat boeiend? Er zijn natuurlijk wel gelijkenissen tussen ons. Bij mij was het gat met de rest groot en ik zie dat dat bij jou ook het geval is. Het nadeel van paralympische sport is, en daar kunnen we allebei niks aan doen, dat de top niet heel breed is. Dus is de kans ook groter dat je een langere periode aan de top kunt blijven staan. Maar dat maakt de prestaties van jou niet minder.” Diede: “Wat ik het meest bijzonder vind aan jouw carrière is dat je alles vanaf niets hebt opgebouwd. Toen jij begon, kreeg de paralympische sport nog helemaal geen aandacht. Jij hebt de standaard gezet. Alles wat jij deed, was nieuw. Jij hebt de weg geplaveid voor velen na jou.” Esther: “Ik heb mijn steentje bijgedragen om de sport vooruit te helpen en daar ben ik best trots op. Ik keek ook dingen af van andere sporten, ging aan de slag met een eigen coach, met fysieke en mentale training. Dat was niet vanzelfsprekend binnen de paralympische sport. Ik stak er veel meer uren in dan anderen. Ik was ook steeds bezig met het innoveren van mijn rolstoel. Telkens was ik weer op zoek naar iets waardoor ik weer wat beter werd, dat was de uitdaging.” Diede: “Ik kom nu ook in een fase dat ik de uitdaging zie in het telkens kijken of ik nog een stapje kan maken.” Esther: “Jij zet nu een nieuwe standaard neer, een niveau waar een volgende generatie naartoe moet klimmen. Het niveau van jou is echt hoger dan dat van mij. Ik stond laatst bij jou te kijken en dacht alleen maar: wat gaat dat vreselijk hard en snel. Heel gaaf om te zien.” Diede: “Mooi om dat uit jouw mond te horen. Ik denk ook weleens als ik naar mijn concurrenten kijk: waarom pakken jullie het niet net zo aan als ik? We hoeven niet allemaal precies hetzelfde te doen, maar sommigen zouden het wel wat professioneler aan kunnen pakken.” Nadat Diede vorig jaar de US Open won en na Steffi Graf in 1988 de tweede in het tennis werd die een Golden Slam won, was er een paginagrote advertentie in The New York Times van City Bank om Diede te feliciteren. Diede: “Ik liep de dag na die advertentie door New York en werd drie keer aangesproken door Amerikanen, die super enthousiast waren.” Esther, lachend: “Nou, daar kan ik best jaloers om zijn, hoor. De sponsorcontracten die jij hebt, gaan om heel andere bedragen dan in mijn tijd. Als ik een grand slam won, dan kreeg ik 10.000 euro aan prijzengeld. Dat is na mijn tijd een paar keer over de kop gegaan. Ik denk dan af en toe: ik ben toch te vroeg gestopt.” Beren op de weg Nederland is al jaren toonaangevend in rolstoeltennis bij de vrouwen. Esther, Jiske Griffioen, Aniek van Koot; ze voerden allemaal de wereldranglijst aan, wonnen grandslamtitels en medailles op de Paralympische Spelen. En nu trekt Diede die lijn door. Diede: “Ik train geregeld met de andere Nederlandse rolstoeltennissers en zelfs met de jeugd, zodat zij op jonge leeftijd al van ons kunnen leren. Zoals ik leerde van Jiske en Anniek op de baan. En van jou, vooral door naar jou te kijken en luisteren. Wij geven het van generatie op generatie door.” Esther: “In Nederland staat de hele paralympische sport er goed voor in vergelijking met veel andere landen. Je kunt in Nederland altijd aan een rolstoel of prothese komen die geschikt is om te sporten. De kennis wordt gedeeld op Papendal. Paralympische sporters kunnen daar gebruikmaken van dezelfde faciliteiten als valide sporters. En het is in Nederland natuurlijk ook zo dat mensen met een handicap heel erg geaccepteerd worden. In sommige landen worden mensen met een handicap nog weggestopt in de woestijn.” Esther was zeven toen bij haar een bloedvaten afwijking rondom haar ruggenmerg werd ontdekt. De bloedvaten bleken zo zwak dat ze spontaan konden springen. Ze werd meteen geopereerd en bij die ingreep liep ze een dwarslaesie op. “Ik heb er veel moeite mee gehad om mijn handicap te accepteren, omdat ik alles relateerde aan de periode dat ik nog gewoon kon lopen. Ik kon ineens niet meer meedoen met tikkertje op het schoolplein. Of ik werd als laatste gekozen met gym. Afschuwelijk. Ik vond gelukkig al snel de weg naar de tennisvereniging. Voor mij was sport een geweldige uitlaatklep in die tijd. Ik vond het heerlijk om met andere kinderen in een rolstoel op te trekken. Dan waren er geen vragende gezichten.” Kort na de geboorte van Diede bleek dat haar benen niet even lang waren. Al op haar eerste verjaardag kreeg ze haar eerste prothese. Om haar heup stabieler te maken, werd ze enkele keren geopereerd. Op haar zevende kwam ze met rolstoeltennis in aanraking. “Als kind vond ik het niet moeilijk om mijn handicap te accepteren, in de puberteit vond ik dat wel af en toe lastig. Wat sport betreft: ik vond het vooral leuk om met kinderen op te trekken die tegen dezelfde dingen aanliepen als ik.” Esther: 'Ik sta niet banger in het leven sinds ik ziek ben geweest, maar ik vertel mezelf wel geregeld dat het vast nog een keer terugkomt. Dat is uit een soort zelfbescherming' Esther richtte in 2004 haar eigen foundation op, vlak nadat ze in Athene haar paralympische titels had geprolongeerd. “Ik kreeg steeds vaker vragen van ouders van kinderen met een beperking. Ze wilden ook dat hun kind ging sporten, maar hadden geen idee hoe ze het aan moesten pakken. Waar kan ik een sportrolstoel krijgen? Wie kan mijn kind trainen? Ik kreeg zoveel vragen dat ik dacht: hier moet ik wat mee. Ik ben begonnen om bij de twee toernooien die ik jaarlijks in Nederland speelde clinics te geven. Dat werd erg enthousiast ontvangen door de kinderen. Als ze wilden blijven tennissen, had ik een flyer met informatie. Ik dacht ook: ik doe dit een paar jaar en dan zal de paralympische sport wel ingebed zijn bij de verschillende sportbonden. Niet dus. Bijna twintig jaar later is het nog steeds nodig om kinderen met een beperking enthousiast te maken om te gaan sporten, de informatie is nog altijd niet voor iedereen beschikbaar. Best wel shocking. Alleen een telefoonnummer geven van een vereniging werkt namelijk niet. Er zijn nog te veel drempels en er is nog te veel angst en onzekerheid bij veel kinderen. We nemen ouders en kind echt bij de hand en blijven hun hand vasthouden. Ik ben helemaal niet van pamperen, maar vind het tegelijkertijd ongelooflijk zonde als kinderen met een beperking niet gaan sporten omdat ze zoveel beren op de weg zien.” De Esther Vergeer Foundation is door de jaren heen gegroeid, werkt ook samen met ziekenhuizen en heeft geholpen een sportpoli op te zetten. Sinds 2017 is Diede ambassadeur van de foundation. “Ik weet hoe leuk ik de clinics en de kampen vond als kind. Ik vond het een eer toen ik werd gevraagd. Het is best onwerkelijk dat ik nu word gezien als boegbeeld. Zoals ik als meisje van twaalf naar jou keek, kijken meisjes nu naar mij... Ik vind het zo mooi om die vreugde in de ogen van kinderen te zien als ik eraan kom.” Esther: “Diede is een fantastische ambassadeur. Ik ben alweer tien jaar geleden gestopt, word ook oud en vaak vergeten. Het is voor kinderen niet leuk meer om van mij een clinic te krijgen, ze weten immers niet allemaal meer wie ik ben. Ze weten wel wie Diede is, zij is het voorbeeld van de kinderen van nu. Geweldig dat Diede en andere ambassadeurs zich inzetten en de functie van rolmodel overnemen. En het is natuurlijk heel lekker dat wij als foundation kunnen zeggen dat de nummer één van de wereld ambassadeur is van ons.” Groen licht Esther en Diede hebben ook de handen ineengeslagen om tot een rolstoeltoernooi voor vrouwen te komen bij het ABN AMRO Open. Van 9 tot en met 16 februari is het zover. Esther, al sinds 2009 toernooidirecteur van het rolstoeltoernooi voor mannen in Rotterdam, is dat nu ook van het vrouwentoernooi. En Diede is uiteraard de grote blikvanger. Diede: 'Ik ben niet bezig met vergelijken, maar dat doen anderen automatisch voor met. Het aantal Grandslamtitels van Esther komt vaak voorbij als het over mij gaat' Esther: “Toen ik toernooidirecteur werd, was ik ook nog rolstoeltennisster. Ik kreeg telkens de vraag: ‘Wanneer moet jij spelen?’ Dan legde ik uit dat het toernooi alleen voor mannen was. De afgelopen drie jaar hebben we gekeken hoe we nog konden groeien als toernooi. Al snel ontstond het idee om een vrouwentoernooi toe te voegen, want het was natuurlijk erg jammer dat niemand in Nederland Diede en die andere talentvolle rolstoeltennissters in actie kon zien. ABN AMRO staat ook voor diversiteit en gelijke kansen, dus de bank zag het ook zitten. In september kregen we groen licht van de overkoepelende tennisbond ITF.” Diede: “Je vroeg me al snel om mijn mening. We hebben het erover gehad in het voortraject of er überhaupt vraag was naar een rolstoeltennistoernooi voor vrouwen. Jij hebt ook gevraagd of ik mee wilde doen en of ik andere speelsters wilde polsen of zij bereid waren naar Rotterdam te komen.” Esther: “Toen was jij mijn adviseur...” Wie is de Mol? Roger Federer eerde Esther meerdere keren publiekelijk. Novak Djokovic ging met Diede op de foto nadat ze allebei Wimbledon hadden gewonnen in 2021. Diede: “Op alle vier de grandslamtoernooien is het rolstoeltennis tegenwoordig volledig geïntegreerd. We zitten ook in dezelfde kleedkamer als de valide tennissers. We maken af en toe ook een praatje met elkaar.” Esther: “Roger Federer heeft in de media ooit geroepen dat het bijzonder was wat ik deed. Mooi dat hij dat riep. Eigenlijk zou je het niet nodig willen hebben dat Federer zoiets moet zeggen om die interesse voor ons te wekken.” Diede: “De valide tennissers trekken wel dat miljoenenpubliek. Zij kunnen voor ons ook de volgende stap mede mogelijk maken. Ik heb het gemerkt met Novak Djokovic. Hij kwam toevallig langslopen op Wimbledon en vroeg: ‘Zullen we samen op de foto?’ Als je ziet hoe dat werd opgepikt... Mensen als Djokovic hebben zoveel power, als zij een statement maken, wordt dat meteen opgepikt door publiek en media. Steun van zulke sporters is zo belangrijk voor de paralympische sport.” Een rolstoeltoernooi voor vrouwen als onderdeel van het ABN AMRO Open is weer een stap in de goede richting, maar er is nog werk aan de winkel. Uit onderzoek bleek onlangs dat ruim 87 procent van de Nederlanders geen enkele sporter kan noemen die vorig jaar meedeed aan de Paralympische Spelen in Tokio, 75 procent gaf aan sowieso geen enkele naam van een sporter met een handicap te kunnen opnoemen. Onder kinderen tussen de twaalf en vijftien lag dat percentage nog hoger: 81 procent. Calvé wil de bekendheid van de paralympische sporters de komende jaren vergroten en is Calvé Parastars begonnen, een team met paralympische toppers als Jetze Plat, Jeroen Kampschreur, Lisa Bunschoten en Diede. Eerder besloot het voedingsmerk ook al de Esther Vergeer Foundation te steunen. Esther: “Calvé heeft mij anderhalf jaar geleden gevraagd of ik mee wilde werken aan hun commercial. Dat vond ik een kroon op mijn werk. Onder anderen Pieter van den Hoogenband, Joop Zoetemelk, Lieke Martens, Evert van Benthem, Dick Advocaat en Robin van Persie hebben in de commercial van Calvé gezeten. Om in dat rijtje te staan, vind ik geweldig. Tijdens het bedenken van de commercial heb ik lange gesprekken gevoerd en daarin kwamen ook mijn wensen naar voren. Een wens is dat op een dag bijna iedereen vijf of zes paralympische sporters op kan noemen. Daarnaast vind ik het belangrijk om breedtesport voor mensen met een beperking toegankelijk en vanzelfsprekend te maken. Daarmee is Calvé aan de slag gegaan. Zij besloten mijn foundation te steunen, om mijn droom om breedtesport voor mensen met een handicap vanzelfsprekend te maken, te helpen laten uitkomen. Daarnaast is Calvé meerdere paralympische sporters gaan sponsoren met het doel om boegbeelden te creëren.” Diede: “Ik vind het heel mooi dat een groot merk als Calvé zich in wil zetten om de bekendheid van de paralympische sport te vergroten. Heel belangrijk. En nodig, als we zien hoeveel mensen in Nederland geen paralympische sporters op kunnen noemen.” Esther: “Ik vind die percentages erg schokkend en naar. Daar ligt echt een taak van NOC*NSF. De media hebben daar ook een rol in. En dan bedoel ik niet alleen de sportmedia. Jij zag mij ooit een keer in Ik hou van Holland en dat vond je zo mooi. Het is juist goed dat paralympische sporters ook in zulke programma’s zichtbaar zijn.” Diede: “In Engeland doen ze dat fantastisch. Je hebt daar een weervrouw met maar één arm en ook een oud-rolstoelbasketballer die nu reisprogramma’s presenteert. Mensen met een beperking zijn daar veel zichtbaarder. Het moet normaal worden dat paralympiërs ook gewoon voorbijkomen in het sportjournaal. Nu moeten we wel iets heel uitzonderlijks gepresteerd hebben, willen we genoemd worden. Vaak zie je dan ook alleen een foto, omdat er geen bewegende beelden zijn. Diversiteit is een belangrijk thema in deze tijd, van die discussie moeten mensen met een beperking ook deel uitmaken. Deelname aan Ik hou van Holland of andere spelprogramma’s als Wie is de Mol? kan enorm helpen.” Helden Magazine 65 Het verhaal van Diede de Groot en Esther Vergeer komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.