Word abonnee
Meer

Tennis

Wesley Koolhof: ‘Ik voelde een soort berusting’

Als hij na afloop door zijn knieën zakt en zijn armen triomferend in de lucht steekt, weet hij nog niet dat het zijn laatste wedstrijd is geweest. Malaga, 19 november 2024, kwartfinale Davis Cup; het verliezende Spaanse duo bestaat uit Marcel Granollers en geweldenaar Carlos Alcaraz. Na afloop is alle lof van Ziggo-commentator en ex-tennisprof John van Lottum voor Wesley Koolhof, voormalig nummer één van de wereld in het dubbelspel: “Wat een niveau heeft hij laten zien vandaag.” Wesley Koolhof In de halve finale, tegen Duitsland, hoeft hij niet aan de bak. Tallon Griekspoor en zijn dubbelmaatje Botic van de Zandschulp hebben Nederland in hun enkelspelen al op een toereikende 2-0 voorsprong gezet. Een mooi slotakkoord lonkt: Koolhof en Van de Zandschulp die in de finale tegen Italië, Nederland in het beslissende dubbelspel de Davis Cup bezorgen, een unicum in de tennisgeschiedenis. Maar na de enkelspelen is vanwege de 2-0 achterstand dat dubbelspel niet relevant meer. [caption id="attachment_20743" align="aligncenter" width="1707"] Wesley Koolhof[/caption] Thuis, en dat is net over de grens met Duitsland waar hij woont met Julia Görges, de Duitse ex-tennisprofessional met wie hij een maand geleden is getrouwd, blikt Wesley Koolhof (35) in Helden Magazine nummer 75 terug. “Onze dubbel tegen Spanje ging in het begin op en neer. Alcaraz is natuurlijk een geweldige speler, maar geen echte dubbelaar. Granollers ken ik goed. Van onze laatste zes wedstrijden had ik er vijf gewonnen, waaronder de Wimbledon-finale van 2023 en de Masters-finales. En Alcaraz en Granollers waren geen ingespeeld duo. Ik zag de ballen goed, retourneerde erg sterk, kon gaandeweg m’n niveau opkrikken en kreeg Botic mee. Op de tribunes leefden de Nederlandse fans fanatiek mee, terwijl de Spanjaarden waarschijnlijk dachten: het komt wel goed, want wij hebben Alcaraz. Helden Magazine editie 75 Het eerste deel van het interview met Wesley Koolhof komt uit Helden Magazine nummer 75. Voor de eerste editie van 2025 maakte Frits Barend een rondje langs de velden. Hij merkte dat iedereen lyrisch is over de trainer van Liverpool, Arne Slot. “Ik vind Arne fantastisch,” aldus Guus Hiddink. Voetbal Maar Slot is niet de enige Nederlander die schittert in de Premier League. Micky van de Ven, een paar jaar geleden nog speler bij FC Volendam, is nu een publiekslieveling bij Tottenham Hotspur. Hij deelt zijn verhaal over de weg naar de top. Ook spraken we met Wout Weghorst, voormalig speler van Burnley en Manchester United. De huidige spits van Ajax roept zowel bewondering als kritiek op. “Het stempel ‘rare gozer’ drukt op mij, en dat gaat ook nooit meer veranderen,” vertelt Weghorst openhartig. Schaatsen In deze wintereditie is er uiteraard ook aandacht voor schaatsen. Jenning de Boo en Kjeld Nuis zijn niet alleen ploeggenoten, maar ook goede vrienden. Tijd voor een uitgebreid dubbelinterview met het razendsnelle duo. Daarnaast zetten we Angel Daleman in de spotlight. Ze is slechts zeventien jaar, maar blinkt al uit als zowel shorttracker als langebaanschaatsster. Iedereen loopt met haar weg. In een interview praat Angel over haar mentor Ireen Wüst, haar tatoeages en de moeilijke keuzes die ze moet maken. Tennis Het mannentennis kent daarnaast een nieuwe rivaliteit die de sportwereld in zijn greep houdt. Richard Krajicek, toernooidirecteur van het ABN AMRO Open, laat zijn licht schijnen op de opkomst van Jannik Sinner en Carlos Alcaraz. Beide jonge tennissterren komen dit jaar naar Rotterdam en lijken de komende jaren het mannentennis te gaan domineren. Verder in Helden 75 Ook gingen we langs bij wielertalent Yuli van der Molen. Bij haar werd een jaar geleden de ziekte van Hodgkin ontdekt. Na een zware periode vol behandelingen is ze nu terug in het peloton. Achter de schermen speelt haar oom, oud-wielrenner Niki Terpstra, een belangrijke rol als mentor. Samen vertellen ze over haar indrukwekkende comeback. Paralympisch snowboarders Lisa Bunschoten en Chris Vos zijn sinds deze zomer trotse ouders van dochter Jane. “Ons goud ligt in de Maxi-Cosi,” zeggen ze met een glimlach. LeBron James en zijn zoon Bronny vormen een historisch duo in de NBA bij de Los Angeles Lakers. In dit familieportret krijg je een uniek inkijkje in hun leven. En nog veel meer inspirerende verhalen!
Als hij na afloop door zijn knieën zakt en zijn armen triomferend in de lucht steekt, weet hij nog niet dat het zijn laatste wedstrijd is geweest. Malaga, 19 november 2024, kwartfinale Davis Cup; het verliezende Spaanse duo bestaat uit Marcel Granollers en geweldenaar Carlos Alcaraz. Na afloop is alle lof van Ziggo-commentator en ex-tennisprof John van Lottum voor Wesley Koolhof, voormalig nummer één van de wereld in het dubbelspel: “Wat een niveau heeft hij laten zien vandaag.” Wesley Koolhof In de halve finale, tegen Duitsland, hoeft hij niet aan de bak. Tallon Griekspoor en zijn dubbelmaatje Botic van de Zandschulp hebben Nederland in hun enkelspelen al op een toereikende 2-0 voorsprong gezet. Een mooi slotakkoord lonkt: Koolhof en Van de Zandschulp die in de finale tegen Italië, Nederland in het beslissende dubbelspel de Davis Cup bezorgen, een unicum in de tennisgeschiedenis. Maar na de enkelspelen is vanwege de 2-0 achterstand dat dubbelspel niet relevant meer. [caption id="attachment_20743" align="aligncenter" width="1707"] Wesley Koolhof[/caption] Thuis, en dat is net over de grens met Duitsland waar hij woont met Julia Görges, de Duitse ex-tennisprofessional met wie hij een maand geleden is getrouwd, blikt Wesley Koolhof (35) in Helden Magazine nummer 75 terug. “Onze dubbel tegen Spanje ging in het begin op en neer. Alcaraz is natuurlijk een geweldige speler, maar geen echte dubbelaar. Granollers ken ik goed. Van onze laatste zes wedstrijden had ik er vijf gewonnen, waaronder de Wimbledon-finale van 2023 en de Masters-finales. En Alcaraz en Granollers waren geen ingespeeld duo. Ik zag de ballen goed, retourneerde erg sterk, kon gaandeweg m’n niveau opkrikken en kreeg Botic mee. Op de tribunes leefden de Nederlandse fans fanatiek mee, terwijl de Spanjaarden waarschijnlijk dachten: het komt wel goed, want wij hebben Alcaraz. Helden Magazine editie 75 Het eerste deel van het interview met Wesley Koolhof komt uit Helden Magazine nummer 75. Voor de eerste editie van 2025 maakte Frits Barend een rondje langs de velden. Hij merkte dat iedereen lyrisch is over de trainer van Liverpool, Arne Slot. “Ik vind Arne fantastisch,” aldus Guus Hiddink. Voetbal Maar Slot is niet de enige Nederlander die schittert in de Premier League. Micky van de Ven, een paar jaar geleden nog speler bij FC Volendam, is nu een publiekslieveling bij Tottenham Hotspur. Hij deelt zijn verhaal over de weg naar de top. Ook spraken we met Wout Weghorst, voormalig speler van Burnley en Manchester United. De huidige spits van Ajax roept zowel bewondering als kritiek op. “Het stempel ‘rare gozer’ drukt op mij, en dat gaat ook nooit meer veranderen,” vertelt Weghorst openhartig. Schaatsen In deze wintereditie is er uiteraard ook aandacht voor schaatsen. Jenning de Boo en Kjeld Nuis zijn niet alleen ploeggenoten, maar ook goede vrienden. Tijd voor een uitgebreid dubbelinterview met het razendsnelle duo. Daarnaast zetten we Angel Daleman in de spotlight. Ze is slechts zeventien jaar, maar blinkt al uit als zowel shorttracker als langebaanschaatsster. Iedereen loopt met haar weg. In een interview praat Angel over haar mentor Ireen Wüst, haar tatoeages en de moeilijke keuzes die ze moet maken. Tennis Het mannentennis kent daarnaast een nieuwe rivaliteit die de sportwereld in zijn greep houdt. Richard Krajicek, toernooidirecteur van het ABN AMRO Open, laat zijn licht schijnen op de opkomst van Jannik Sinner en Carlos Alcaraz. Beide jonge tennissterren komen dit jaar naar Rotterdam en lijken de komende jaren het mannentennis te gaan domineren. Verder in Helden 75 Ook gingen we langs bij wielertalent Yuli van der Molen. Bij haar werd een jaar geleden de ziekte van Hodgkin ontdekt. Na een zware periode vol behandelingen is ze nu terug in het peloton. Achter de schermen speelt haar oom, oud-wielrenner Niki Terpstra, een belangrijke rol als mentor. Samen vertellen ze over haar indrukwekkende comeback. Paralympisch snowboarders Lisa Bunschoten en Chris Vos zijn sinds deze zomer trotse ouders van dochter Jane. “Ons goud ligt in de Maxi-Cosi,” zeggen ze met een glimlach. LeBron James en zijn zoon Bronny vormen een historisch duo in de NBA bij de Los Angeles Lakers. In dit familieportret krijg je een uniek inkijkje in hun leven. En nog veel meer inspirerende verhalen!

Tennis

Jannik Sinner en Carlos Alcaraz – Golden Boys

Hij is de golden boy van het tennis. De fans lopen weg met de publiekslieveling en merken staan in de rij met sponsorcontracten. Toernooidirecteur Richard Krajicek heeft Carlos Alcaraz (21) voor het eerst weten te strikken voor het ABN AMRO Open (1-9 februari). Zijn rivaal Jannik Sinner (23) – de nummer één van de wereld en titelverdediger in Rotterdam – heeft helaas afgezegd. Een clash der titanen komt er dus niet. In Helden Magazine nummer 75 laat Richard zijn licht schijnen over deze twee toppers. Krajicek: “Alles wijst erop dat zij samen oud gaan worden op de tennisbaan.” Jannik Sinner en Carlos Alcaraz ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Bij Nike zijn ze door de jaren creatief met het bedenken van slogans. Deze bedachten ze voor Carlos Alcaraz, toen ze hem in 2020 op zeventienjarige leeftijd een sponsorcontract gaven. Nog geen vijf jaar later blijkt er niets gelogen aan de spreuk. Alcaraz won in 2022 de US Open en werd met een leeftijd van negentien jaar, vier maanden en zes dagen de jongste nummer één op de wereldranglijst. Tot de Australian Open van dit jaar stond de teller al op vier Grand Slam-titels. En vorige zomer slaagde hij er – net 21 – in om achter elkaar Roland Garros en Wimbledon te winnen. Het geldt als de lastigste opdracht in het tennis. Niemand wist de code op een jongere leeftijd te kraken. [caption id="attachment_20750" align="aligncenter" width="2560"] Carlos Alcaraz[/caption] Alcaraz heeft Engelse les gevolgd in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Alcaraz is razendsnel uitgegroeid tot de nieuwe golden boy van het tennis. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Zijn imago oversteeg de sport al voor zijn 21ste. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Naast Nike, BMW en Rolex is hij ook uithangbord van kledingmerk Calvin Klein, dat hem begin 2023 in alleen een onderbroek liet poseren voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later hengelde Louis Vuitton hem binnen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Helden Magazine editie 75 Het eerste deel van het verhaal over Jannik Sinner en Carlos Alcaraz komt uit Helden Magazine nummer 75. Voor de eerste editie van 2025 maakte Frits Barend een rondje langs de velden. Hij merkte dat iedereen lyrisch is over de trainer van Liverpool, Arne Slot. “Ik vind Arne fantastisch,” aldus Guus Hiddink. Voetbal Maar Slot is niet de enige Nederlander die schittert in de Premier League. Micky van de Ven, een paar jaar geleden nog speler bij FC Volendam, is nu een publiekslieveling bij Tottenham Hotspur. Hij deelt zijn verhaal over de weg naar de top. Ook spraken we met Wout Weghorst, voormalig speler van Burnley en Manchester United. De huidige spits van Ajax roept zowel bewondering als kritiek op. “Het stempel ‘rare gozer’ drukt op mij, en dat gaat ook nooit meer veranderen,” vertelt Weghorst openhartig. Schaatsen In deze wintereditie is er uiteraard ook aandacht voor schaatsen. Jenning de Boo en Kjeld Nuis zijn niet alleen ploeggenoten, maar ook goede vrienden. Tijd voor een uitgebreid dubbelinterview met het razendsnelle duo. Daarnaast zetten we Angel Daleman in de spotlight. Ze is slechts zeventien jaar, maar blinkt al uit als zowel shorttracker als langebaanschaatsster. Iedereen loopt met haar weg. In een interview praat Angel over haar mentor Ireen Wüst, haar tatoeages en de moeilijke keuzes die ze moet maken. Tennis Naast schaatsen lees je ook een bijzonder interview met Wesley Koolhof. Tijdens de Davis Cup, eind vorig jaar, nam hij afscheid van het professionele tennis. Als voormalig nummer één van de wereld in het dubbelspel kijkt hij terug op een indrukwekkende carrière. Hij vertelt openhartig over het gemis van een rol in de historische finale tegen Italië. Verder in Helden 75 Ook gingen we langs bij wielertalent Yuli van der Molen. Bij haar werd een jaar geleden de ziekte van Hodgkin ontdekt. Na een zware periode vol behandelingen is ze nu terug in het peloton. Achter de schermen speelt haar oom, oud-wielrenner Niki Terpstra, een belangrijke rol als mentor. Samen vertellen ze over haar indrukwekkende comeback. Paralympisch snowboarders Lisa Bunschoten en Chris Vos zijn sinds deze zomer trotse ouders van dochter Jane. “Ons goud ligt in de Maxi-Cosi,” zeggen ze met een glimlach. LeBron James en zijn zoon Bronny vormen een historisch duo in de NBA bij de Los Angeles Lakers. In dit familieportret krijg je een uniek inkijkje in hun leven. En nog veel meer inspirerende verhalen!
Hij is de golden boy van het tennis. De fans lopen weg met de publiekslieveling en merken staan in de rij met sponsorcontracten. Toernooidirecteur Richard Krajicek heeft Carlos Alcaraz (21) voor het eerst weten te strikken voor het ABN AMRO Open (1-9 februari). Zijn rivaal Jannik Sinner (23) – de nummer één van de wereld en titelverdediger in Rotterdam – heeft helaas afgezegd. Een clash der titanen komt er dus niet. In Helden Magazine nummer 75 laat Richard zijn licht schijnen over deze twee toppers. Krajicek: “Alles wijst erop dat zij samen oud gaan worden op de tennisbaan.” Jannik Sinner en Carlos Alcaraz ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Bij Nike zijn ze door de jaren creatief met het bedenken van slogans. Deze bedachten ze voor Carlos Alcaraz, toen ze hem in 2020 op zeventienjarige leeftijd een sponsorcontract gaven. Nog geen vijf jaar later blijkt er niets gelogen aan de spreuk. Alcaraz won in 2022 de US Open en werd met een leeftijd van negentien jaar, vier maanden en zes dagen de jongste nummer één op de wereldranglijst. Tot de Australian Open van dit jaar stond de teller al op vier Grand Slam-titels. En vorige zomer slaagde hij er – net 21 – in om achter elkaar Roland Garros en Wimbledon te winnen. Het geldt als de lastigste opdracht in het tennis. Niemand wist de code op een jongere leeftijd te kraken. [caption id="attachment_20750" align="aligncenter" width="2560"] Carlos Alcaraz[/caption] Alcaraz heeft Engelse les gevolgd in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Alcaraz is razendsnel uitgegroeid tot de nieuwe golden boy van het tennis. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Zijn imago oversteeg de sport al voor zijn 21ste. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Naast Nike, BMW en Rolex is hij ook uithangbord van kledingmerk Calvin Klein, dat hem begin 2023 in alleen een onderbroek liet poseren voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later hengelde Louis Vuitton hem binnen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Helden Magazine editie 75 Het eerste deel van het verhaal over Jannik Sinner en Carlos Alcaraz komt uit Helden Magazine nummer 75. Voor de eerste editie van 2025 maakte Frits Barend een rondje langs de velden. Hij merkte dat iedereen lyrisch is over de trainer van Liverpool, Arne Slot. “Ik vind Arne fantastisch,” aldus Guus Hiddink. Voetbal Maar Slot is niet de enige Nederlander die schittert in de Premier League. Micky van de Ven, een paar jaar geleden nog speler bij FC Volendam, is nu een publiekslieveling bij Tottenham Hotspur. Hij deelt zijn verhaal over de weg naar de top. Ook spraken we met Wout Weghorst, voormalig speler van Burnley en Manchester United. De huidige spits van Ajax roept zowel bewondering als kritiek op. “Het stempel ‘rare gozer’ drukt op mij, en dat gaat ook nooit meer veranderen,” vertelt Weghorst openhartig. Schaatsen In deze wintereditie is er uiteraard ook aandacht voor schaatsen. Jenning de Boo en Kjeld Nuis zijn niet alleen ploeggenoten, maar ook goede vrienden. Tijd voor een uitgebreid dubbelinterview met het razendsnelle duo. Daarnaast zetten we Angel Daleman in de spotlight. Ze is slechts zeventien jaar, maar blinkt al uit als zowel shorttracker als langebaanschaatsster. Iedereen loopt met haar weg. In een interview praat Angel over haar mentor Ireen Wüst, haar tatoeages en de moeilijke keuzes die ze moet maken. Tennis Naast schaatsen lees je ook een bijzonder interview met Wesley Koolhof. Tijdens de Davis Cup, eind vorig jaar, nam hij afscheid van het professionele tennis. Als voormalig nummer één van de wereld in het dubbelspel kijkt hij terug op een indrukwekkende carrière. Hij vertelt openhartig over het gemis van een rol in de historische finale tegen Italië. Verder in Helden 75 Ook gingen we langs bij wielertalent Yuli van der Molen. Bij haar werd een jaar geleden de ziekte van Hodgkin ontdekt. Na een zware periode vol behandelingen is ze nu terug in het peloton. Achter de schermen speelt haar oom, oud-wielrenner Niki Terpstra, een belangrijke rol als mentor. Samen vertellen ze over haar indrukwekkende comeback. Paralympisch snowboarders Lisa Bunschoten en Chris Vos zijn sinds deze zomer trotse ouders van dochter Jane. “Ons goud ligt in de Maxi-Cosi,” zeggen ze met een glimlach. LeBron James en zijn zoon Bronny vormen een historisch duo in de NBA bij de Los Angeles Lakers. In dit familieportret krijg je een uniek inkijkje in hun leven. En nog veel meer inspirerende verhalen!

Tennis

Niels Vink: ‘Bizar dat een bacterie dit kan doen’

Niels Vink Niels Vink (21) verloor door een meningokokkenbacterie beide benen en de topjes van zijn vingers. Als rolstoeltennisser in de quad-klasse bereikte hij de eerste plaats op de wereldranglijst en won hij tot op heden vijf grandslamtitels. Zijn grote rivaal? Landgenoot Sam Schröder. Zijn grote concurrent in de strijd om paralympisch goud in het enkelspel en zijn kompaan in de strijd om goud in het dubbelspel. Voor de fotoshoot trekt Niels Vink ‘zijn benen’ en de spijkerbroek even uit en zet ze, Nikes eronder, rechtop neer bij het bankje. Hij gaat in zijn rolstoel zitten. Voor Niels de gewoonste zaak van de wereld. “Ik was een keer in Toverland en toen ik in een attractie ging, bleef mijn moeder wachten. Ik trok mijn benen uit en die stonden daar naast de attractie. Kwam er een kind aanlopen en dat vroeg waar de andere helft van dat kind met die benen was... Ineens was ík de attractie.” Bacteriële infectie Niels had net zijn eerste verjaardag gevierd toen het misging. Hij werd aangevallen door een meningokokkenbacterie. Vlak na kerst in 2003 zaten zijn ouders plots bij hem te waken aan het ziekenhuisbed. Een bacteriële infectie takelde de kleine Niels toe. Zijn benen moesten geamputeerd, net als zijn vingertoppen. Zijn ouders vreesden dat Niels het niet zou redden. “Ik weet er gelukkig niks van. Voor mijn ouders moet het verschrikkelijk zijn geweest.” Foto’s van toen zijn er, maar die heeft Niels nog nooit gezien. “Ik wil ze liever niet zien, wil er niet aan worden herinnerd, omdat ik het niet bewust heb meegemaakt. Misschien wil ik de foto’s zien als ik ouder ben.” Uiteraard had wat Niels overkwam grote impact op het gezin. “Tijdens kerst heeft mama het altijd moeilijk gehad, omdat het in die dagen gebeurde. Daarom vind ik het altijd fijn thuis te zijn met de kerstdagen. En als mama mij dan ziet lachen, vergeet ze het weer.” Als kind liet hij zich niet tegenhouden, ondanks zijn beperkingen. “Ik kroop door de gymzaal en had verder een normale jeugd. Als een ander kind vroeg hoe ik de trap opkwam, dan liet ik dat zien. En daarna gingen we weer verder met spelen, zo makkelijk zijn kinderen. Ik was gewoon Niels. En Stiphout is klein, dus zo’n beetje iedereen wist wat er was gebeurd.” Zijn dorpsgenoten volgen hem op de voet. “Nadat ik op de Paralympische Spelen van Tokio goud en brons had gewonnen, duurde een bezoek aan de supermarkt makkelijk een uur, kinderen wilden met mij op de foto. En in het nabijgelegen Helmond voel ik me ook thuis. Mijn kleuterleraar is daar sportwethouder, ik ken de burgemeester goed, word er vaak voor iets gevraagd. Bij het nieuwe gemeentehuis werd ik als een van de bekende Helmonders gevraagd een tegeltje te zetten. Ik mocht ook het nieuwe gebouw van mijn oude middelbare school openen.” ‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte’ Niels kijkt naar zijn littekens. “Bizar dat een bacterie dit kan doen... Iedereen draagt ’m bij zich, bij mij ontpopte die bacterie zich. Gewoon domme pech.’’ Niels heeft ook littekens op zijn armen en een plekje op zijn gezicht. ‘‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte. Ik besef dat het er heftig uitziet, maar vind het ook wel grappig, zoals met de broek en benen uittrekken. Als ik een relatie zou krijgen? Nervositeit? Nee, hoor. Tja, dit is gewoon wie ik ben.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Niels Vink komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Verspringer en sprinter Joël de Jong doet zijn verhaal, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 
Niels Vink Niels Vink (21) verloor door een meningokokkenbacterie beide benen en de topjes van zijn vingers. Als rolstoeltennisser in de quad-klasse bereikte hij de eerste plaats op de wereldranglijst en won hij tot op heden vijf grandslamtitels. Zijn grote rivaal? Landgenoot Sam Schröder. Zijn grote concurrent in de strijd om paralympisch goud in het enkelspel en zijn kompaan in de strijd om goud in het dubbelspel. Voor de fotoshoot trekt Niels Vink ‘zijn benen’ en de spijkerbroek even uit en zet ze, Nikes eronder, rechtop neer bij het bankje. Hij gaat in zijn rolstoel zitten. Voor Niels de gewoonste zaak van de wereld. “Ik was een keer in Toverland en toen ik in een attractie ging, bleef mijn moeder wachten. Ik trok mijn benen uit en die stonden daar naast de attractie. Kwam er een kind aanlopen en dat vroeg waar de andere helft van dat kind met die benen was... Ineens was ík de attractie.” Bacteriële infectie Niels had net zijn eerste verjaardag gevierd toen het misging. Hij werd aangevallen door een meningokokkenbacterie. Vlak na kerst in 2003 zaten zijn ouders plots bij hem te waken aan het ziekenhuisbed. Een bacteriële infectie takelde de kleine Niels toe. Zijn benen moesten geamputeerd, net als zijn vingertoppen. Zijn ouders vreesden dat Niels het niet zou redden. “Ik weet er gelukkig niks van. Voor mijn ouders moet het verschrikkelijk zijn geweest.” Foto’s van toen zijn er, maar die heeft Niels nog nooit gezien. “Ik wil ze liever niet zien, wil er niet aan worden herinnerd, omdat ik het niet bewust heb meegemaakt. Misschien wil ik de foto’s zien als ik ouder ben.” Uiteraard had wat Niels overkwam grote impact op het gezin. “Tijdens kerst heeft mama het altijd moeilijk gehad, omdat het in die dagen gebeurde. Daarom vind ik het altijd fijn thuis te zijn met de kerstdagen. En als mama mij dan ziet lachen, vergeet ze het weer.” Als kind liet hij zich niet tegenhouden, ondanks zijn beperkingen. “Ik kroop door de gymzaal en had verder een normale jeugd. Als een ander kind vroeg hoe ik de trap opkwam, dan liet ik dat zien. En daarna gingen we weer verder met spelen, zo makkelijk zijn kinderen. Ik was gewoon Niels. En Stiphout is klein, dus zo’n beetje iedereen wist wat er was gebeurd.” Zijn dorpsgenoten volgen hem op de voet. “Nadat ik op de Paralympische Spelen van Tokio goud en brons had gewonnen, duurde een bezoek aan de supermarkt makkelijk een uur, kinderen wilden met mij op de foto. En in het nabijgelegen Helmond voel ik me ook thuis. Mijn kleuterleraar is daar sportwethouder, ik ken de burgemeester goed, word er vaak voor iets gevraagd. Bij het nieuwe gemeentehuis werd ik als een van de bekende Helmonders gevraagd een tegeltje te zetten. Ik mocht ook het nieuwe gebouw van mijn oude middelbare school openen.” ‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte’ Niels kijkt naar zijn littekens. “Bizar dat een bacterie dit kan doen... Iedereen draagt ’m bij zich, bij mij ontpopte die bacterie zich. Gewoon domme pech.’’ Niels heeft ook littekens op zijn armen en een plekje op zijn gezicht. ‘‘Tegenwoordig kun je kosmetisch iets laten doen aan de littekens, maar dat hoeft voor mij niet. Dit is wie ik ben. Ik heb geen schaamte. Ik besef dat het er heftig uitziet, maar vind het ook wel grappig, zoals met de broek en benen uittrekken. Als ik een relatie zou krijgen? Nervositeit? Nee, hoor. Tja, dit is gewoon wie ik ben.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Niels Vink komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Verspringer en sprinter Joël de Jong doet zijn verhaal, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Zaalvoetbal

Heldenpraat met Saïd Bouzambou

Saïd Bouzambou (34) groeide op in armoede en spelen bij een echte voetbalvereniging behoorde daardoor niet tot de mogelijkheden. Toen het Jeugdfonds Sport & Cultuur in beeld kwam en hij steun kreeg, veranderde dat. Ruim dertig jaar later zet Saïd zich nu zelf in voor kansarme jongeren en is hij uitgegroeid tot de meest ervaren speler van het Nederlands futsalteam. Met Oranje maakt hij zich op voor het eerste WK (14 september – 6 oktober in Oezbekistan) in 24 jaar. Tijd om Saïd beter te leren kennen. Saïd Bouzambou Van deze voetballer had ik vroeger posters op mijn slaapkamer hangen... “Raúl González van Real Madrid. Ik ben opgegroeid in het Real-tijdperk met Luís Figo, Zinédine Zidane, de Braziliaanse Ronaldo en dus ook Raúl. Hij was toen al een clublegende. Raúl is net als ik linksbenig en ook heel nuchter. Ik keek enorm naar hem op.” Zo ziet mijn ochtendroutine eruit... “Eigenlijk een beetje de standaarddingen: opstaan, tandenpoetsen en douchen. Dan komt voor mij het gebed, net als de meeste moslims bid ik vijf keer per dag.” Lachend: “Daarna is het vaak haasten, omdat ik erachter kom dat ik toch weer te laat ben opgestaan en te weinig tijd had.” Dit is mijn go-to skillmove... “De fake of de kap. In de wedstrijd gebruik ik ze allebei veel. Je kan daarmee vrij makkelijk een verdediger op het verkeerde been zetten. Ik ben van de effectieve skillmoves. Tijdens wedstrijden hoor ik verdedigers vaak al roepen: ‘Hij gaat kappen!’ Het is algemeen bekend in de eredivisie.” Dit zou ik heel graag willen leren... “De Spaanse taal. Het leren gaat een beetje op en af nu. De ene keer ben ik bezig met een app, dan weer met een boekje. Ik zou er eigenlijk wat meer consistent in moeten worden.” Ik zou graag een dagje willen ruilen met... “De minister-president. Ik ben heel benieuwd hoe zo’n dag eruitziet.” Lachend: “Het lijkt van een afstand altijd op veel praten, maar weinig doen.” Dit is mijn favoriete voetbal-herinnering... “De Champions League-finale van 2014. Real Madrid won die finale van Atlético Madrid. Sergio Ramos kopte in blessuretijd de gelijkmaker binnen en in de verlenging scoorde Real drie keer. Fantastische wedstrijd.” Deze serie raad ik iedereen aan... “Earth op de BBC. Het is een natuurserie die vertelt hoe de wereld in elkaar steekt. Niet alleen heel mooi, maar ook leerzaam.” Als ik kon tijdreizen, ging ik naar... “De tijd van onze profeet Mohammed; een heel bijzondere man en het beste voorbeeld dat je als moslim kunt hebben. Ik zou in die tijd willen leven met hem en de mensen om hem heen.” Een sporter die ik heel erg bewonder is... “Cristiano Ronaldo. Als je hem afgelopen EK ook weer zag; hij raakte geen pepernoot meer, maar was nog zo gedreven en hongerig. En dat terwijl hij alles al heeft gewonnen. Als ik naar mezelf kijk, merk ik toch dat op een bepaalde leeftijd de honger iets minder wordt.” Als ik een andere sport mocht kiezen, dan koos ik voor... “Tennis en padel vind ik beide leuk om te doen. Padel heeft componenten die zaalvoetbal ook heeft. Korte bewegingen, snel draaien, snel reageren, op de voorvoeten staan en het is ook heel explosief. Ook ideaal om je core nog extra te trainen.” Dit is mijn mooiste eigenschap... “Slecht tegen mijn verlies kunnen. Ik wil ten koste van alles winnen en laat niks aan het toeval over. Sommige mensen zullen het een slechte eigenschap vinden, maar ik vind het juist een mooie eigenschap. Het heeft me ver gebracht. Niet alleen met zaalvoetbal, maar ook op de werkvloer en op school.” Dit is mijn mooiste jeugdherinnering... “Tot ’s avonds laat voetballen op de pleintjes met vrienden. Geen mobiele telefoons, camera’s en playstations. Alleen vrienden en een bal.” Dit doe ik het liefst in de zomer... “Naar het strand gaan. Ik ben echt een strandganger. Ik woon al mijn hele leven in Zeeland, dan groei je op met het strand in de achtertuin.” Helden Magazine nummer 73 Heldenpraat met Saïd Bouzambou komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden.
Saïd Bouzambou (34) groeide op in armoede en spelen bij een echte voetbalvereniging behoorde daardoor niet tot de mogelijkheden. Toen het Jeugdfonds Sport & Cultuur in beeld kwam en hij steun kreeg, veranderde dat. Ruim dertig jaar later zet Saïd zich nu zelf in voor kansarme jongeren en is hij uitgegroeid tot de meest ervaren speler van het Nederlands futsalteam. Met Oranje maakt hij zich op voor het eerste WK (14 september – 6 oktober in Oezbekistan) in 24 jaar. Tijd om Saïd beter te leren kennen. Saïd Bouzambou Van deze voetballer had ik vroeger posters op mijn slaapkamer hangen... “Raúl González van Real Madrid. Ik ben opgegroeid in het Real-tijdperk met Luís Figo, Zinédine Zidane, de Braziliaanse Ronaldo en dus ook Raúl. Hij was toen al een clublegende. Raúl is net als ik linksbenig en ook heel nuchter. Ik keek enorm naar hem op.” Zo ziet mijn ochtendroutine eruit... “Eigenlijk een beetje de standaarddingen: opstaan, tandenpoetsen en douchen. Dan komt voor mij het gebed, net als de meeste moslims bid ik vijf keer per dag.” Lachend: “Daarna is het vaak haasten, omdat ik erachter kom dat ik toch weer te laat ben opgestaan en te weinig tijd had.” Dit is mijn go-to skillmove... “De fake of de kap. In de wedstrijd gebruik ik ze allebei veel. Je kan daarmee vrij makkelijk een verdediger op het verkeerde been zetten. Ik ben van de effectieve skillmoves. Tijdens wedstrijden hoor ik verdedigers vaak al roepen: ‘Hij gaat kappen!’ Het is algemeen bekend in de eredivisie.” Dit zou ik heel graag willen leren... “De Spaanse taal. Het leren gaat een beetje op en af nu. De ene keer ben ik bezig met een app, dan weer met een boekje. Ik zou er eigenlijk wat meer consistent in moeten worden.” Ik zou graag een dagje willen ruilen met... “De minister-president. Ik ben heel benieuwd hoe zo’n dag eruitziet.” Lachend: “Het lijkt van een afstand altijd op veel praten, maar weinig doen.” Dit is mijn favoriete voetbal-herinnering... “De Champions League-finale van 2014. Real Madrid won die finale van Atlético Madrid. Sergio Ramos kopte in blessuretijd de gelijkmaker binnen en in de verlenging scoorde Real drie keer. Fantastische wedstrijd.” Deze serie raad ik iedereen aan... “Earth op de BBC. Het is een natuurserie die vertelt hoe de wereld in elkaar steekt. Niet alleen heel mooi, maar ook leerzaam.” Als ik kon tijdreizen, ging ik naar... “De tijd van onze profeet Mohammed; een heel bijzondere man en het beste voorbeeld dat je als moslim kunt hebben. Ik zou in die tijd willen leven met hem en de mensen om hem heen.” Een sporter die ik heel erg bewonder is... “Cristiano Ronaldo. Als je hem afgelopen EK ook weer zag; hij raakte geen pepernoot meer, maar was nog zo gedreven en hongerig. En dat terwijl hij alles al heeft gewonnen. Als ik naar mezelf kijk, merk ik toch dat op een bepaalde leeftijd de honger iets minder wordt.” Als ik een andere sport mocht kiezen, dan koos ik voor... “Tennis en padel vind ik beide leuk om te doen. Padel heeft componenten die zaalvoetbal ook heeft. Korte bewegingen, snel draaien, snel reageren, op de voorvoeten staan en het is ook heel explosief. Ook ideaal om je core nog extra te trainen.” Dit is mijn mooiste eigenschap... “Slecht tegen mijn verlies kunnen. Ik wil ten koste van alles winnen en laat niks aan het toeval over. Sommige mensen zullen het een slechte eigenschap vinden, maar ik vind het juist een mooie eigenschap. Het heeft me ver gebracht. Niet alleen met zaalvoetbal, maar ook op de werkvloer en op school.” Dit is mijn mooiste jeugdherinnering... “Tot ’s avonds laat voetballen op de pleintjes met vrienden. Geen mobiele telefoons, camera’s en playstations. Alleen vrienden en een bal.” Dit doe ik het liefst in de zomer... “Naar het strand gaan. Ik ben echt een strandganger. Ik woon al mijn hele leven in Zeeland, dan groei je op met het strand in de achtertuin.” Helden Magazine nummer 73 Heldenpraat met Saïd Bouzambou komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden.

Tennis

Jesper de Jong: ‘Als tennisser moet je een beetje gek zijn’

Jesper de Jong Jesper de Jong (24) speelde in januari zijn eerste grandslamtoernooi. Op de Australian Open bereikte hij de tweede ronde, waarin hij verloor van de huidige nummer één van de wereld, Jannik Sinner. Ook op Roland Garros haalde hij de tweede ronde, daarin pakte hij een set tegen latere winnaar Carlos Alcaraz. Helden ging in aanloop naar de US Open (26 augustus – 8 september) bij hem langs in Zandvoort. Jannik Sinner & Carlos Alcaraz “Zij gaan de komende tien jaar onze sport domineren. De manier waarop Sinner en Alcaraz zich profileren op en naast de baan is bewonderenswaardig. Ik kijk veel naar hen. Bij Alcaraz kijk ik vooral naar zijn gedrag. Het tennisgedeelte is moeilijk af te kijken; zijn lichaamsbouw heb ik niet. Maar ik kan wel wat leren van zijn professionaliteit en hoe hij mentaal op de baan staat. Alcaraz en Sinner zijn zeker op mentaal gebied grote voorbeelden. Zij balen ook heus wel als het even niet goed gaat, maar het heeft amper invloed. Alcaraz laat een teleurstelling nog iets meer zien dan Sinner. Sinner is echt een ijskonijn, laat niks merken. Bij de beste drie spelers van dit moment hoort in mijn ogen ook nog Holger Rune. Qua type speler lijkt hij een beetje op Novak Djokovic. Sinner kun je meer met Roger Federer vergelijken en Alcaraz lijkt op Rafael Nadal. Van allemaal kan ik wat leren. Rune heeft weer een ongelooflijke vechtersmentaliteit.” Zijn die spelers toegankelijk; heb je contact met hen? “Sinner en Alcaraz zijn dat absoluut. Rune ken ik van vroeger, van de jeugdtoernooien. We speelden geregeld tegen elkaar. Hij heeft zijn eerste titel bij de profs gewonnen door mij te verslaan in de finale. Hij zegt me gedag, maar Sinner en Alcaraz zijn wat toegankelijker. Maar het contact is vrij oppervlakkig, hoor.” Jij kwalificeerde je in januari bij de Australian Open voor het eerst voor het hoofdtoernooi van een grandslamtoernooi. Op de foto aan de muur in je huis in Zandvoort hangt een foto waarop je op je rug op de baan ligt. Jij had net de derde en laatste kwalificatiewedstrijd gewonnen van de Argentijn Camilo Ugo Carabelli. “Het was een absurde wedstrijd. We speelden drie uur lang in 35 graden in Melbourne. Er zat zoveel spanning op. Ik had een matchpoint op 5-4 in de derde set, werd gebroken en niet veel later mocht hij de wedstrijd uitserveren, maar brak ik hem. De supertiebreak won ik met 10-7. Ik was al een aantal keren dichtbij kwalificatie geweest. Op de US Open van 2022 stond ik een set en een break voor, maar verloor alsnog. Op Roland Garros lukte het vorig jaar ook niet, na een grote voorsprong. Het was een struggle, maar in Australië lukte het me eindelijk om me te kwalificeren voor een grandslamtoernooi.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Jesper de Jong komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.  
Jesper de Jong Jesper de Jong (24) speelde in januari zijn eerste grandslamtoernooi. Op de Australian Open bereikte hij de tweede ronde, waarin hij verloor van de huidige nummer één van de wereld, Jannik Sinner. Ook op Roland Garros haalde hij de tweede ronde, daarin pakte hij een set tegen latere winnaar Carlos Alcaraz. Helden ging in aanloop naar de US Open (26 augustus – 8 september) bij hem langs in Zandvoort. Jannik Sinner & Carlos Alcaraz “Zij gaan de komende tien jaar onze sport domineren. De manier waarop Sinner en Alcaraz zich profileren op en naast de baan is bewonderenswaardig. Ik kijk veel naar hen. Bij Alcaraz kijk ik vooral naar zijn gedrag. Het tennisgedeelte is moeilijk af te kijken; zijn lichaamsbouw heb ik niet. Maar ik kan wel wat leren van zijn professionaliteit en hoe hij mentaal op de baan staat. Alcaraz en Sinner zijn zeker op mentaal gebied grote voorbeelden. Zij balen ook heus wel als het even niet goed gaat, maar het heeft amper invloed. Alcaraz laat een teleurstelling nog iets meer zien dan Sinner. Sinner is echt een ijskonijn, laat niks merken. Bij de beste drie spelers van dit moment hoort in mijn ogen ook nog Holger Rune. Qua type speler lijkt hij een beetje op Novak Djokovic. Sinner kun je meer met Roger Federer vergelijken en Alcaraz lijkt op Rafael Nadal. Van allemaal kan ik wat leren. Rune heeft weer een ongelooflijke vechtersmentaliteit.” Zijn die spelers toegankelijk; heb je contact met hen? “Sinner en Alcaraz zijn dat absoluut. Rune ken ik van vroeger, van de jeugdtoernooien. We speelden geregeld tegen elkaar. Hij heeft zijn eerste titel bij de profs gewonnen door mij te verslaan in de finale. Hij zegt me gedag, maar Sinner en Alcaraz zijn wat toegankelijker. Maar het contact is vrij oppervlakkig, hoor.” Jij kwalificeerde je in januari bij de Australian Open voor het eerst voor het hoofdtoernooi van een grandslamtoernooi. Op de foto aan de muur in je huis in Zandvoort hangt een foto waarop je op je rug op de baan ligt. Jij had net de derde en laatste kwalificatiewedstrijd gewonnen van de Argentijn Camilo Ugo Carabelli. “Het was een absurde wedstrijd. We speelden drie uur lang in 35 graden in Melbourne. Er zat zoveel spanning op. Ik had een matchpoint op 5-4 in de derde set, werd gebroken en niet veel later mocht hij de wedstrijd uitserveren, maar brak ik hem. De supertiebreak won ik met 10-7. Ik was al een aantal keren dichtbij kwalificatie geweest. Op de US Open van 2022 stond ik een set en een break voor, maar verloor alsnog. Op Roland Garros lukte het vorig jaar ook niet, na een grote voorsprong. Het was een struggle, maar in Australië lukte het me eindelijk om me te kwalificeren voor een grandslamtoernooi.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Jesper de Jong komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Paralympisch boegbeeld en atlete Fleur Jong kreeg bezoek van Victoria Koblenko. Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.  

Motorcross

Collin Veijer: Motormuis

Collin Veijer (19) zorgde er vorig seizoen voor dat Nederland voor het eerst sinds 33 jaar weer een Grand Prix-winnaar heeft in de motorsport. Op 12 november won hij de GP van Maleisië en dat in zijn debuutjaar. In aanloop naar zijn tweede seizoen in de Moto3, dat op 8 maart van start is gegaan, legden we hem in Helden Magazine 71 vier stellingen voor. Een gesprek over aandacht van vrouwen, motorsport-DNA, het Max Verstappen-effect en de wereldtitel. Sinds mijn eerste Grand Prix zege in de Moto3-klasse heb ik over aandacht van vrouwen niet te klagen Lachend: “Ik kijk daar eerlijk gezegd niet heel erg naar. Ik kreeg wel wat meer DM’s op Instagram binnen van vrouwen dan ik normaal krijg.” Wat is er allemaal veranderd in je leven na de overwinning op 12 november vorig jaar? “Vooral de aandacht. In de kring mensen die ik om mij heen heb, is er niks veranderd. Maar van buitenaf zie je wel dat wanneer je succes hebt, mensen je ineens heel leuk vinden. Daar zitten veel goede mensen tussen, maar ook wat mindere.” Heb je na de overwinning contact gehad met de laatste Nederlandse Grand Prix-winnaar Hans Spaan? “Ik heb geen persoonlijk contact met hem gehad, maar via Ziggo kreeg ik wel een videoboodschap van hem te zien. Dat was erg leuk.” Wat hebben je ouders tegen je gezegd na jouw overwinning? “Mijn vader is er altijd bij en maakt alles van dichtbij mee. Na de race zei hij tegen mij: ‘Leuk dat je hem gewonnen hebt, maar we zijn hier niet om één race te winnen. We zijn hier om er meerdere te winnen. Hou beide benen op de grond en ga niet gek doen.’” Heb je na de eerste GP-zege een cadeautje voor je ouders gekocht? “Nee, voor dat soort dingen zijn wij allemaal iets te nuchter.” Hoe verschilt jouw leven met dat van een normale negentienjarige? Lachend: “Ik krijg iets meer geld dan de gemiddelde negentienjarige. Ik ga sinds mijn zestiende niet meer naar school en ben elke dag aan het trainen. Dat doet de gemiddelde negentienjarige natuurlijk niet, die gaat gewoon nog naar school of is net begonnen met werken.” Wat vinden jouw oud-klasgenoten van wat je nu doet? “Met de meesten heb ik geen contact meer. Degenen die ik spreek, vinden het wel leuk, maar ik probeer gewoon zo normaal mogelijk tegen iedereen te doen. Ik voel me niet speciaal.” Lachend: “We doen allemaal ons ding en aan het einde van de dag poep ik ook gewoon.” ''Ik probeer gewoon zo normaal mogelijk tegen iedereen te doen, voel me niet speciaal. We doen allemaal ons ding en aan het einde van de dag poep ik ook gewoon.'' Zou je soms willen dat jouw leven iets meer op dat van een ‘normale’ negentienjarige leek? “Soms wel. Dat probeer ik in te halen in december. Dan kom ik vanuit Barcelona naar Nederland en ga ik naast het trainen af en toe met vrienden op stap en zie ik mijn familie wat meer. Ik ben de rest van het jaar vrij hard voor mezelf. Als ik een keer op stap ga, dan zorg ik dat ik de volgende dag gewoon weer op de fiets zit om aan mijn conditie te werken.” Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Collin Veijer is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Zwemfenomeen Ian Thorpe blikt terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen en kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND.
Collin Veijer (19) zorgde er vorig seizoen voor dat Nederland voor het eerst sinds 33 jaar weer een Grand Prix-winnaar heeft in de motorsport. Op 12 november won hij de GP van Maleisië en dat in zijn debuutjaar. In aanloop naar zijn tweede seizoen in de Moto3, dat op 8 maart van start is gegaan, legden we hem in Helden Magazine 71 vier stellingen voor. Een gesprek over aandacht van vrouwen, motorsport-DNA, het Max Verstappen-effect en de wereldtitel. Sinds mijn eerste Grand Prix zege in de Moto3-klasse heb ik over aandacht van vrouwen niet te klagen Lachend: “Ik kijk daar eerlijk gezegd niet heel erg naar. Ik kreeg wel wat meer DM’s op Instagram binnen van vrouwen dan ik normaal krijg.” Wat is er allemaal veranderd in je leven na de overwinning op 12 november vorig jaar? “Vooral de aandacht. In de kring mensen die ik om mij heen heb, is er niks veranderd. Maar van buitenaf zie je wel dat wanneer je succes hebt, mensen je ineens heel leuk vinden. Daar zitten veel goede mensen tussen, maar ook wat mindere.” Heb je na de overwinning contact gehad met de laatste Nederlandse Grand Prix-winnaar Hans Spaan? “Ik heb geen persoonlijk contact met hem gehad, maar via Ziggo kreeg ik wel een videoboodschap van hem te zien. Dat was erg leuk.” Wat hebben je ouders tegen je gezegd na jouw overwinning? “Mijn vader is er altijd bij en maakt alles van dichtbij mee. Na de race zei hij tegen mij: ‘Leuk dat je hem gewonnen hebt, maar we zijn hier niet om één race te winnen. We zijn hier om er meerdere te winnen. Hou beide benen op de grond en ga niet gek doen.’” Heb je na de eerste GP-zege een cadeautje voor je ouders gekocht? “Nee, voor dat soort dingen zijn wij allemaal iets te nuchter.” Hoe verschilt jouw leven met dat van een normale negentienjarige? Lachend: “Ik krijg iets meer geld dan de gemiddelde negentienjarige. Ik ga sinds mijn zestiende niet meer naar school en ben elke dag aan het trainen. Dat doet de gemiddelde negentienjarige natuurlijk niet, die gaat gewoon nog naar school of is net begonnen met werken.” Wat vinden jouw oud-klasgenoten van wat je nu doet? “Met de meesten heb ik geen contact meer. Degenen die ik spreek, vinden het wel leuk, maar ik probeer gewoon zo normaal mogelijk tegen iedereen te doen. Ik voel me niet speciaal.” Lachend: “We doen allemaal ons ding en aan het einde van de dag poep ik ook gewoon.” ''Ik probeer gewoon zo normaal mogelijk tegen iedereen te doen, voel me niet speciaal. We doen allemaal ons ding en aan het einde van de dag poep ik ook gewoon.'' Zou je soms willen dat jouw leven iets meer op dat van een ‘normale’ negentienjarige leek? “Soms wel. Dat probeer ik in te halen in december. Dan kom ik vanuit Barcelona naar Nederland en ga ik naast het trainen af en toe met vrienden op stap en zie ik mijn familie wat meer. Ik ben de rest van het jaar vrij hard voor mezelf. Als ik een keer op stap ga, dan zorg ik dat ik de volgende dag gewoon weer op de fiets zit om aan mijn conditie te werken.” Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Collin Veijer is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Zwemfenomeen Ian Thorpe blikt terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen en kickbokslegende Peter Aerts, een grootheid in Japan, spreekt onder meer over het oprichten van zijn eigen bond LEGEND.

Tennis

Tallon Griekspoor: ‘Eén voor allen, allen voor één’

Kevin, Scott (beiden 33) en Tallon Griekspoor (27) zijn niet alleen broers, ze zijn ook brothers in arms. Ze schopten het alle drie tot tennisprof. Tweelingbroers Kevin en Scott stopten in 2017 en 2019 door fysieke ongemakken en gingen aan de slag in het familiebedrijf, een groot aannemingsbedrijf in Nieuw-Vennep. Tallon ging door. Hij won in 2023 twee ATP-toernooien en sloot het jaar af als nummer 23 van de wereld. Een gesprek met de Drie Musketiers in aanloop naar de ABN AMRO Open (10-18 februari). Het is een drukte van belang bij Griekspoor BV in Nieuw-Vennep. Het bouw- en aannemingsbedrijf werd in de jaren zestig van de vorige eeuw opgezet door Joop Griekspoor, die destijds begon met het uitbaggeren van sloten in de Haarlemmermeer. Het bedrijf werd steeds groter. Zoons Ron en Frank werden daarna CEO en inmiddels is ook de derde generatie nauw betrokken bij het familiebedrijf. De tweeling Kevin en Scott reisde nog niet zo lang geleden als tennisprofs de wereld rond, maar geeft nu mede sturing aan het bedrijf dat hun achternaam draagt. En dan is er nog Tallon Griekspoor: vijfenhalf jaar jonger en dus de benjamin van het stel, maar ook de beste tennisser van Nederland. In 2023 won hij twee ATP-toernooien – in het Indiase Puna en in Rosmalen – haalde de finale in Washington en de halve finale van de ABN AMRO Open. Ook bereikte hij zijn hoogste ranking (21) ooit en sloot het jaar uiteindelijk af als de nummer 23 van de wereld. Tijd om de drie broers samen te brengen op vertrouwde grond. Niet alleen het familiebedrijf bevindt zich hier, ook het ouderlijk huis was hier gevestigd. Ze reden er rond op hun crossfietsjes en brachten uren door op de tennisbaan die speciaal voor hen werd aangelegd. Wat nou als jullie kleine broertje een wedstrijd speelt terwijl jullie aan het werk zijn? Kevin: “Nou, dan staat de tv aan of we kijken via een livestream op de iPad en die zetten we dan naast de computer. Scott en ik zitten bij elkaar op kantoor, dus er is altijd wel een van ons die zegt: ‘Hij gaat zo beginnen.’” Scott: “Wij leven heel erg mee met Tallon.” Hoe was het om hem in 2023 twee ATP- toernooien te zien winnen? Scott: “Fantastisch. De toernooizege in Pune, vorig jaar januari, kwam ook voor ons een beetje onverwachts. De tweede was misschien nog wel mooier. Winnen in eigen land, veel mooier wordt het toch niet?” Denken jullie nooit: ons broertje flikt wat ons niet is gelukt? Kevin, lachend: “Nee, zo denken wij totaal niet. We zijn alleen maar heel erg trots. Zo mooi wat hij nu al heeft bereikt. En we gunnen hem nog veel meer.” Niet bang De gedachten van Tallon gaan terug naar afgelopen zomer toen hij het ATP- toernooi van Rosmalen won. “Ik speel graag in eigen land, heb altijd geroepen dat ik train om uiteindelijk op de mooiste en grootste banen te spelen. Voor mij horen de centercourts in Ahoy en Rosmalen daarbij. De titel pakken op Rosmalen was zo mooi. Mijn familie en vrienden waren er de hele week bij. Mijn vader, Kevin en Scott reden telkens op en neer, hoe laat ik ook speelde. Ze hadden hun werk en daardoor liep het in het bedrijf misschien wat stroever, maar dat maakte hen niet uit.” Dus het was een dure week voor Griekspoor BV? Kevin, lachend: “Ja.” Tallon, terwijl hij zijn broers aankijkt: “Maar ik heb ook reclame gemaakt, hè.” Dan serieus: “Mijn successen zijn er ook dankzij mijn familie, met name Kevin en Scott. Wij hebben altijd samen getraind en veel met elkaar gereisd. Het is heel bijzonder dat wij dit als broers met zijn drieën hebben meegemaakt. Hoeveel families kunnen dat nu zeggen? Ik vond het ook heel jammer dat eerst Kevin en daarna Scott stopte. Stond ik er ineens alleen voor. Het mooie was dat ook toen ze gestopt waren, ze nog met mij meegereisd zijn. Ze waren er voor me toen ik het lastig had en nu vind ik het extra mooi dat ik de successen met mijn broers kan delen.” Scott: ‘Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had’ Kevin: “Een paar jaar geleden had niemand gedacht dat Tallon het zou schoppen tot de 21ste plaats op de wereldranglijst. Zijn persoonlijkheid of karakter springt er voor mij uit. Ik wil niet zeggen dat hij een bluffer is, maar Tallon is niet bang voor de grote banen. Ik had er juist altijd meer moeite mee als ik op de grotere banen moest spelen, dan had ik stress en was ik zenuwachtig. Als ik naar Tal kijk: die heeft dat totaal niet. Tallon durft ook gewoon te zeggen waar het op staat, hij verschuilt zich niet en zegt eerlijk wat hij denkt. Naast een goed team om je heen verzamelen en de tenniskwaliteiten, is dat wel een houding of instelling waarmee je het ver kunt schoppen.” Is je karakter ook gevormd door het feit dat je altijd tegen twee broers op moest boksen? Tallon knikt: “Kevin en Scott lieten constant zien hoe het moest. Toen ik een jaar of vijftien was en begon te puberen, was ik niet de hardste werker. Ik leunde iets meer op mijn talent. En mijn broers wezen me erop dat ik het alleen op talent niet zou halen. Zij waren juist altijd heel harde werkers. Ik durf wel te zeggen dat ik zonder mijn broers nooit zo ver was gekomen. Ik heb heel veel van hen geleerd en heel erg tegen hen op moeten boksen. Destijds had ik weleens het gevoel dat ik niet één, maar drie vaders had. Maar toen ik rond de twintig was, kwam het besef dat alles wat ze me vertelden met de beste bedoelingen was. Het heeft me zó geholpen.” Scott: “Tallon was op de baan altijd wat creatiever dan wij. Hij sloeg dropshots, speelde service/volley. Kevin en ik waren wat meer van de discipline. Voor ons was het uren maken en nog eens uren maken. Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, kom op, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had. Maar als je ziet hoe hij nu voor zijn sport leeft... Kevin en ik hadden dat al van jongs af aan.” Tallon, jij vindt het ook belangrijk dat je af en toe de touwtjes kunt laten vieren, toch? Tallon: “Zeker. Ik ben een sociaal figuur, ga graag een avondje op stap. Het is voor mijn carrière ook belangrijk dat ik mezelf tijd en ruimte geef om te ontspannen. Aan mij om de juiste dagen uit te zoeken waarop dat kan. Ik laat veel voor mijn sport, maar die avondjes zijn ook heel belangrijk, die helpen mij om twee dagen later weer 110 procent te geven op de baan. Oud-tennissers verbazen zich geregeld hoe ontspannen ik erin sta, hoe relaxed ik ben en hoe ik geniet van alles wat ik meemaak. Van veel sporters hoor je na afloop dat ze vergeten zijn te genieten van wat ze hebben meegemaakt. Ik ben me daar constant bewust van. Ik sprak laatst Sjeng Schalken, hij moest op zijn 27ste stoppen door een slepende voetblessure. Hij vertelde dat hij elke dagbmet het mes tussen de tanden op de baan stond. Dat werkte voor hem.” Je noemt jezelf een sociaal figuur. Maak jij je weleens zorgen om de wereld om je heen? Tallon: “Absoluut. Ik zie natuurlijk ook veel om me heen als ik reis. Ik won vorig jaar dus mijn eerste ATP-toernooi in India. Als je ziet wat daar op straat gebeurt... Dat zijn wel eyeopeners. Zoals het ook confronterend is dat het vliegtuig vaak gebieden ontwijkt omdat daar oorlog heerst.” Ben jij iemand die de gesprekken aan- gaat met Russische tennissers? Tallon knikt: “Ik vraag af en toe aan hen hoe de situatie nu echt is. Ik heb ook met hen te doen. Ze kunnen niet meer naar huis, ze zijn allemaal gevlucht. Als je dan ook nog denkt aan alle shit die ze over zich heen kunnen krijgen... Ik denk dat ze vaak niet het achterste van hun tong laten zien uit angst voor de gevolgen. Andrei Rublev won vorig jaar een wedstrijd in Dubai en schreef na zijn overwinning op de camera ‘no war, please’. Hij kreeg meteen een telefoontje van hogerhand uit Rusland dat hij dat niet nog een keer moest doen omdat hij anders flink in de problemen zou komen. Ze hebben dus meerdere keren signalen gekregen om zich voor hun eigen veiligheid niet over de oorlog in Oekraïne uit te laten.” Ben jij er voorstander van dat de Russen nog mee mogen tennissen? Tallon: “Ja, voor mij staan politiek en sport los van elkaar. Zij kunnen er ook niets aan doen. Ik heb te doen met jongens als Rublev en Daniil Medvedev, ze moeten constant over hun schouder kijken, terwijl ze niks verkeerd doen. Laat die jongens dus lekker de toernooien spelen die ik ook speel.” Kevin knikt: “Die oorlog is er niet omdat de bevolking dat wil. Ik ben van ons drieën denk ik het meest bezig met de situatie in de wereld, verdiep me erin. Het klimaat, de situatie in Oekraïne en Gaza. Ongekend hoe de situatie in de wereld is op dit moment. Ook in Nederland. Als je ziet dat we er maar niet in slagen tot elkaar te komen na de verkiezingen... Het land heeft gestemd, maar het lukt ze maar niet. Zorgelijk.” ETTERTJE Kevin, Scott en Tallon komen uit een sportieve, ondernemende familie. Vader Ron en oom Frank waren verslingerd aan motorcrossen. Tallon is vernoemd naar de Amerikaanse crosser Tallon Vohland. Neef Lars Griekspoor, voormalig motorcrosser op het hoogste niveau, deed mee aan de Dakar Rally en werkt tegenwoordig ook in het familiebedrijf. Kevin, Scott en Tallon kozen voor tennis. Scott, lachend: “Vaders lag bijna elk weekend in het ziekenhuis, moeders zat dan naast hem.” Tallon: “We volgen het motorcrossen ook nog allemaal op de voet, hoor.” Vader Ron brak zo’n beetje elk botje in z’n lichaam met motorcrossen. Tennis leek Ron en Monique Griekspoor een veiligere sport voor hun drie zoons. Opa tenniste op recreatief niveau, had een tennisbaan aan laten leggen. Wel zo makkelijk. Tallon: “Opa hield ons altijd voor dat we hard moesten werken. Hij zei bijna dagelijks: ‘Zorg dat tennis voor jou een werkdag is van acht uur, dat je dagelijks in die tijd met tennis en met je lichaam bezig bent.’ Onze vader zei vaak: ‘Keihard werken is het enige wat ik van jullie vraag.’ Hard werken loont en met beide benen op de grond blijven staan, is wat we allemaal met de paplepel hebben meegekregen.” Is opa Joop ook een beetje de pater familias? Kevin: “Ja, ook wat onze tenniscarrières betreft. Opa stond dagelijks naast de tennisbaan bij ons. Hij kon het een beetje, begon ons wat aanwijzingen te geven op de baan. Toen Scott en ik echt wilden gaan tennissen en Tallon dat niet veel later ook wilde gaan doen, wisten onze ouders ook niet precies wat ze moesten doen. Tennis was nieuw voor ons als gezin. Opa zei dat hij wel iemand wist van vroeger die ons training kon geven. Al snel bleek dat er veel rek in zat bij ons. Toen zei opa: ‘We gaan eens kijken waar we nu naartoe gaan.’ En zo kwamen we terecht bij trainer Dick Suyk. Hij bracht ons naar de trainingen en haalde ons op als onze ouders niet konden.” Scott: “Opa stond het ons ook vaak voor te doen op de baan. De techniek liet nogal eens te wensen over. In het weekend liep hij het huis binnen en vroeg: ‘De tennisbaan wordt niet gebruikt, waarom zijn jullie niet aan het trainen?’” Tallon: “Opa onderbrak ook gewoon de privétrainingen. Kwam hij de baan opgelopen en vertelde hij hoe het wél moest.” Kevin: “De privétrainer kende hem ondertussen ook wel, liet opa rustig uitpraten.” Jullie opa en vader zijn genoemd, hoe belangrijk was jullie moeder Monique? Kevin: “Heel belangrijk, onze ouders – en dan met name onze moeder – reed ons overal heen. Vader werkte overdag, dus als we naar de training moesten, stond zij altijd klaar.” Scott: “Als kind zag je dat nog niet, maar op latere leeftijd gingen we dat heel erg waarderen. Elke middag stond ons eten klaar. De boodschappen en was waren gedaan, brengen, halen; als tiener denk je dat dat allemaal vanzelfsprekend is.” Zijn jullie een beetje botte boeren geweest vroeger? Scott: “Ik denk dat we enerzijds lief waren, maar tegelijkertijd ook bot uit de hoek konden komen in die tijd. Nu laten we onze waardering veel beter blijken. Kev en ik komen nog elke middag een hapje bij haar eten.” Kevin, lachend: “Ja, we zijn inmiddels in de dertig, maar ze maakt nog steeds ons eten, hoor.” Tallon, jij kon als jochie slecht tegen je verlies. Je moeder heeft je ook weleens van de baan getrokken als je weer eens met je racket smeet, toch? Tallon, lachend: “Absoluut. Ze heeft weleens, toen we thuiskwamen na een wedstrijd, een vuilniszak gepakt en al m’n tennisspullen erin gesodemieterd. Dan schreeuwde ze onderaan de trap naar boven: ‘Het is klaar met je.’” Kevin: “Je bent hier op de rotonde in Nieuw-Vennep ook een keer uit de auto gezet, toch?” Tallon: “Klopt. En ook een keer aan het begin van de straat. Kon ik de laatste twee kilometer naar huis lopen omdat ik me weer eens niet voorbeeldig gedragen had.” Kevin, lachend: “Terecht! Jij kon soms wel een ettertje zijn op de baan. Het is met Scott en mij ook weleens gebeurd dat we van de baan af zijn gehaald, hoor, of dat we inderdaad een stukje naar huis konden lopen. Dat vormt je ook.” Tallon: “Onze moeder heeft het niet altijd makkelijk gehad met vier mannen in huis, maar ze was wel de stille kracht. In onze tenniscarrières zit heel wat van haar bloed, zweet en tranen.” VERDORIE Kevin en Scott waren twaalf toen ze hun eerste tennistraining kregen, Tallon was zes. Maar denk niet dat zijn oudere broers hem spaarden. Hij kreeg gewoon elke training de ballen om zijn oren. Kevin, lachend: “Dat was een mooie tijd!” Scott: “In het begin hadden we nog het voordeel van het leeftijdsverschil, maar al snel werd die kleine heel goed. Dan is inhouden geen optie. We gingen altijd vol gas en dat betekende dat Tallon het ook te verduren kreeg. In het begin was het voor hem minder leuk, maar op een gegeven moment gold dat voor Kevin en mij, want hij werd steeds beter. Wij dachten: verdorie...” Kevin: “Opa zei ooit: ‘Wacht maar, jullie broertje wordt beter dan jullie.’ Ik zei nog tegen opa: nee joh, dat gaat nooit gebeuren. Maar goed... Hij had toch gelijk.” Tallon: “Maar voordat het zover was, ging ik wekelijks in tranen de baan af. Of ik had Kevin, Scott en de trainer op m’n dak omdat ik de kantjes ervan af liep. Ik mocht met de betere jongens meetrainen en dan vonden ze dat ik hun training verpestte. Er zijn in die tijd ge- regeld gesprekjes gevoerd. Kevin en Scott waren dus zo gedisciplineerd en dat heeft mij ook gevormd. Door hen ben ik ook een hardere werker geworden. De lessen die ik van jongs af aan heb gekregen van Kevin en Scott pas ik toe in heel mijn leven, niet alleen op de tennisbaan.” Jullie reisden samen als Drie Musketiers de wereld over. Als prof hebben jullie ook meerdere keren tegen elkaar gespeeld. Hoe was dat? Kevin, lachend: “De laatste keer dat ik tegen jou speelde, heb ik zelfs nog van je gewonnen, Tallon.” Scott: “En wij hebben ook een keer tegen elkaar gespeeld in Glasgow op onze verjaardag, weet je dat nog, Kevin? Toen stonden de Schotse media nog zo te kijken, want zij vonden het heel bijzonder dat tweelingbroers uitgerekend op 10 januari, onze verjaardag, tegen elkaar speelden.” Wie won er? Scott: “Volgens mij Kev.” Kevin, lachend: “Ja, dat weet ik nog wel, dat was een van m’n hoogtepunten.” Tallon: “Onze ouders vonden het echt verschrikkelijk als we tegen elkaar moesten spelen.” Kevin: “En wij ook. Er was echt niks leuks aan om tegen elkaar te spelen. We reisden vaak met z’n tweeën of drieën naar een toernooi. Op voorhand zeiden we altijd tegen elkaar: als we maar niet tegen elkaar hoeven te spelen. Ik speelde mijn laatste toernooien in Griekenland en moest daar uitgerekend twee keer tegen Tallon spelen. Dat wil je al helemaal niet bij je allerlaatste toernooien.” Tallon: “Veel broers hebben onderlinge strijd, maar dat hebben wij eigenlijk nooit gehad. Wij gunden elkaar op de baan altijd alles.” FAMILIE-EER Kevin bereikte een hoogste ranking van 655 en moest eind 2017 op zijn 26ste stoppen met tennis vanwege een blessure. Scott besloot eind 2019 te stoppen. In 2018 won hij een challenger in Blois, hij speelde in het hoofdtoernooi van de US Open, kwam uit voor het Davis Cup- team en haalde met 205 zijn hoogste ranking. Een knieblessure luidde het einde in. Allebei gingen ze na het tennis al snel aan de slag in het familiebedrijf. Kevin: “Ik heb altijd de gedachte gehad: als ik stop met tennis, dan ga ik het familiebedrijf in. Dat was altijd mijn vangnet.” Scott: “Het was voor mij best een moeilijk besluit om te stoppen. Het waren niet alleen mijn knieën, het was ook een mentaal probleem. Ik had het moeilijk in 2019, ik speelde challengers en rook aan de ATP-toernooien, maar door die blessure wist ik dat ik weer zo’n beetje opnieuw moest beginnen. Ik kreeg daar stress van. Nadat Kevin stopte, reisden Tallon en ik eigenlijk altijd met z’n tweeën naar toernooien. Ik vond het een lastig besluit om te stoppen, omdat ik wist dat Tal er dan in zijn eentje voor kwam te staan. Maar goed, ik wist ook dat ik dan weer samen ging werken met mijn andere broer. Ik kwam onder Kevin te vallen binnen Griekspoor BV, dat vond ik ook heel leuk.” Tallon: “Ik heb in het begin nog op hem ingepraat, zei: blijf spelen, krijg het weer op de rit, je hebt het niveau om de volgende stap te maken. Maar op de achtergrond speelde ook de leeftijd mee en de carrière na het tennis. Ik was altijd mee op sleeptouw genomen door mijn broers, met zijn drieën toernooien spelen vond ik het allermooiste wat er was. Toen Kevin stopte, was dat vervelend, maar toen kon ik me nog optrekken aan Scott. We maakten ook samen de stap naar het niveau van de challengers. Toen Scott stopte, stond ik er ineens alleen voor. Ik had ook het gevoel dat ineens alle ogen op mij gericht waren, dat ik in m’n eentje de familie-eer moest hooghouden. Dat vond ik in het begin best lastig.” Jij hebt wel even tegen het maken van de volgende stap aangehikt. In 2021 kwam je er doorheen, wist je acht challengers op rij te winnen. Had het gevoel dat alle ogen ineens op jou gericht waren ermee te maken dat het even duurde voordat je de top 100 haalde? Tallon: “Ik denk dat dat meespeelde. Ik voelde druk dat ik die volgende stap moest maken. Het was een moeilijke periode, maar die heeft me wel volwassen gemaakt als speler.” Scott: “In 2018 won ik een challenger en volgens mij won Tallon vier weken later zijn eerste challenger. Toen dacht ik: het tennis is wat onze familie betreft in goede handen bij hem. Kevin en ik hebben de weg altijd een beetje uitgestippeld. Tallon kon leren van de dingen die wij anders hadden kunnen en willen doen. Toen Tallon die challenger won, dacht ik: hij is er klaar voor.” Heb jij Tallon nog het een en ander ingefluisterd toen hij het lastig had nadat jij stopte? Scott: “Dat niet. Hij was op een punt aanbeland dat hij zijn eigen pad moest bewandelen. Het was zijn carrière, hij moest zelf de keuzes maken en die moesten ook vanuit hemzelf komen. Maar als hij Kevin of mij om onze mening vroeg, gaven we die natuurlijk.” Gaan we jou na je tennisloopbaan ook in het bedrijf terugzien? Tallon: “Ik heb nooit de ambitie gehad om in het bedrijf te stappen, al kan dat nog veranderen. Het lijkt me wel mooi om na het tennis in zaken te gaan met mijn broers. Wat precies; geen idee.” DJOKOVIC Scott ging de laatste tijd nog geregeld mee met zijn broertje, als het werk het toeliet. Onlangs werd hij echter vader en moet hij zijn tijd nog iets beter indelen. Scott: “Ik zou ons niet als zijn adviseurs aanmerken. Vroeger kon je Kevin en mij wel zo bestempelen, toen reisden we ook nog samen. Nu heeft hij zijn eigen team bij wie hij aan kan kloppen.” Tallon knikt: “Maar het is wel fijn dat ik af en toe met mijn broers kan sparren, omdat ik weet dat ze niet per se dingen zeggen die ik graag wil horen. Ze zeggen precies wat ze ergens van vinden, zijn mijn klankbord.” Tallon stopte in december 2022 na bijna twee jaar de samenwerking met zijn coach Raemon Sluiter, omdat ze over een aantal zaken verschillende inzichten hadden. Kristof Vliegen werd – opnieuw – zijn coach. De Belg was in het verleden de coach van alle drie de broers Griekspoor. Uiteraard legde Tallon zijn idee om weer met Vliegen te gaan werken eerst voor aan Kevin en Scott. Kevin: “Wij gingen een jaar of tien geleden met Kristof in zee en we hebben allemaal een heel bijzondere band met hem opgebouwd. Tallon had altijd al in zijn achterhoofd dat hij ooit nog een keer terug zou keren bij Kris. Wij konden ons er helemaal in vinden toen Tal vorig jaar tegen ons zei dat het moment was aangebroken waarop hij weer bij Kristof aan wilde kloppen.” Scott: “Kristof zit vooral strategisch op een heel ander niveau dan de andere coaches met wie wij te maken hebben gehad. En Kristof is tegelijkertijd een vertrouwenspersoon voor ons allemaal. Ook ik dacht: dit is het moment om terug naar Kris te gaan.” Tallon: “De samenwerking met Kristof stopte een paar jaar geleden door privéomstandigheden, maar we hebben altijd goed contact gehouden. Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehad: er is nog onafgemaakt werk. Toen ik brak met Raemon hoefde ik er eigenlijk niet over na te denken met wie ik wilde werken. Er was er maar één van wie ik dacht: die gaat mij helpen, die gaat mij beter maken. Ik heb Kris gebeld en gezegd: ik heb je nodig, je moet nu komen. Hij heeft heel wat aanbiedingen gehad afgelopen jaren, maar dat hij er meteen werk van maakte, zegt veel. Ik ben, denk ik, ook een beetje als een zoon voor hem.” Sinds Tallon de samenwerking met Vliegen weer oppakte, gaat hij als een raket. Tallon: “Of ik van mezelf sta te kijken? Aan zelfvertrouwen heeft het me sowieso nooit ontbroken. Ik durf groot te dro- men, alleen die mindset heeft me al ver gebracht.” Bij de ATP Masters in Parijs had je in de derde ronde Novak Djokovic, die al een tijd niet had verloren, bijna liggen. Je stond een break voor in de derde set, maar verloor toch nog. Tallon: “Dat ik het Djokovic ook lastig kan maken, heeft wat met me gedaan. Ik heb laten zien dat ik met de allerbeste spelers van de wereld mee kan. Dat ik ze zelfs kan verslaan, doet heel veel met een mens. Het is een stimulans om nog har- der te gaan werken.” Je raakte in 2023 ook geblesseerd aan je enkel, had te kampen met een zwevend stukje bot, maar besloot je niet te laten opereren. Waarom niet? Tallon: “Het gebeurde in februari, net voor de ABN AMRO Open, en daarna ben ik nog twee keer door mijn enkel gegaan. Vooral in Madrid ging ik er stevig doorheen. Ik dacht ook dat het foute boel was, maar volgens de artsen zit het afgebroken stukje in mijn enkel op z’n plek en kan ik ermee spelen. We zeiden tegen elkaar: als het niet oké is, halen we dat stukje bot er aan het einde van het jaar uit. Ik speelde het tweede deel van het jaar met een brace en had eigenlijk helemaal geen last, dus heb ik besloten om me niet te laten opereren.” Waar eindigt dit? Scott: “Geen idee, ik hoop dat Tallon in 2024 zijn beste ranking van 21 gaat verbeteren. Top 15 aan het einde van het jaar lijkt mij een mooie doelstelling.” Tallon: “De top 15 is het doel, de top 10 een droom.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Tallon, Kevin en Scott Griekspoor komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Calvin Stengs is helemaal terug, schittert bij Feyenoord en Oranje. We gingen langs bij Calvin, zijn vriendin Beau de Boer – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder kwam wielrenner Milan Vader in 2022 zwaar ten val, lag in coma en keerde na een lange revalidatie terug aan de top, met dank aan vriendin Ilse Lutke die niet van zijn zijde week. Veldrijdster Fem van Empel is een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Als laatste stroomt het racen bij duizendpoot Tom Coronel door zijn bloed. “Max Verstappen is beter dan iedereen die ik ooit heb gezien.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Kevin, Scott (beiden 33) en Tallon Griekspoor (27) zijn niet alleen broers, ze zijn ook brothers in arms. Ze schopten het alle drie tot tennisprof. Tweelingbroers Kevin en Scott stopten in 2017 en 2019 door fysieke ongemakken en gingen aan de slag in het familiebedrijf, een groot aannemingsbedrijf in Nieuw-Vennep. Tallon ging door. Hij won in 2023 twee ATP-toernooien en sloot het jaar af als nummer 23 van de wereld. Een gesprek met de Drie Musketiers in aanloop naar de ABN AMRO Open (10-18 februari). Het is een drukte van belang bij Griekspoor BV in Nieuw-Vennep. Het bouw- en aannemingsbedrijf werd in de jaren zestig van de vorige eeuw opgezet door Joop Griekspoor, die destijds begon met het uitbaggeren van sloten in de Haarlemmermeer. Het bedrijf werd steeds groter. Zoons Ron en Frank werden daarna CEO en inmiddels is ook de derde generatie nauw betrokken bij het familiebedrijf. De tweeling Kevin en Scott reisde nog niet zo lang geleden als tennisprofs de wereld rond, maar geeft nu mede sturing aan het bedrijf dat hun achternaam draagt. En dan is er nog Tallon Griekspoor: vijfenhalf jaar jonger en dus de benjamin van het stel, maar ook de beste tennisser van Nederland. In 2023 won hij twee ATP-toernooien – in het Indiase Puna en in Rosmalen – haalde de finale in Washington en de halve finale van de ABN AMRO Open. Ook bereikte hij zijn hoogste ranking (21) ooit en sloot het jaar uiteindelijk af als de nummer 23 van de wereld. Tijd om de drie broers samen te brengen op vertrouwde grond. Niet alleen het familiebedrijf bevindt zich hier, ook het ouderlijk huis was hier gevestigd. Ze reden er rond op hun crossfietsjes en brachten uren door op de tennisbaan die speciaal voor hen werd aangelegd. Wat nou als jullie kleine broertje een wedstrijd speelt terwijl jullie aan het werk zijn? Kevin: “Nou, dan staat de tv aan of we kijken via een livestream op de iPad en die zetten we dan naast de computer. Scott en ik zitten bij elkaar op kantoor, dus er is altijd wel een van ons die zegt: ‘Hij gaat zo beginnen.’” Scott: “Wij leven heel erg mee met Tallon.” Hoe was het om hem in 2023 twee ATP- toernooien te zien winnen? Scott: “Fantastisch. De toernooizege in Pune, vorig jaar januari, kwam ook voor ons een beetje onverwachts. De tweede was misschien nog wel mooier. Winnen in eigen land, veel mooier wordt het toch niet?” Denken jullie nooit: ons broertje flikt wat ons niet is gelukt? Kevin, lachend: “Nee, zo denken wij totaal niet. We zijn alleen maar heel erg trots. Zo mooi wat hij nu al heeft bereikt. En we gunnen hem nog veel meer.” Niet bang De gedachten van Tallon gaan terug naar afgelopen zomer toen hij het ATP- toernooi van Rosmalen won. “Ik speel graag in eigen land, heb altijd geroepen dat ik train om uiteindelijk op de mooiste en grootste banen te spelen. Voor mij horen de centercourts in Ahoy en Rosmalen daarbij. De titel pakken op Rosmalen was zo mooi. Mijn familie en vrienden waren er de hele week bij. Mijn vader, Kevin en Scott reden telkens op en neer, hoe laat ik ook speelde. Ze hadden hun werk en daardoor liep het in het bedrijf misschien wat stroever, maar dat maakte hen niet uit.” Dus het was een dure week voor Griekspoor BV? Kevin, lachend: “Ja.” Tallon, terwijl hij zijn broers aankijkt: “Maar ik heb ook reclame gemaakt, hè.” Dan serieus: “Mijn successen zijn er ook dankzij mijn familie, met name Kevin en Scott. Wij hebben altijd samen getraind en veel met elkaar gereisd. Het is heel bijzonder dat wij dit als broers met zijn drieën hebben meegemaakt. Hoeveel families kunnen dat nu zeggen? Ik vond het ook heel jammer dat eerst Kevin en daarna Scott stopte. Stond ik er ineens alleen voor. Het mooie was dat ook toen ze gestopt waren, ze nog met mij meegereisd zijn. Ze waren er voor me toen ik het lastig had en nu vind ik het extra mooi dat ik de successen met mijn broers kan delen.” Scott: ‘Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had’ Kevin: “Een paar jaar geleden had niemand gedacht dat Tallon het zou schoppen tot de 21ste plaats op de wereldranglijst. Zijn persoonlijkheid of karakter springt er voor mij uit. Ik wil niet zeggen dat hij een bluffer is, maar Tallon is niet bang voor de grote banen. Ik had er juist altijd meer moeite mee als ik op de grotere banen moest spelen, dan had ik stress en was ik zenuwachtig. Als ik naar Tal kijk: die heeft dat totaal niet. Tallon durft ook gewoon te zeggen waar het op staat, hij verschuilt zich niet en zegt eerlijk wat hij denkt. Naast een goed team om je heen verzamelen en de tenniskwaliteiten, is dat wel een houding of instelling waarmee je het ver kunt schoppen.” Is je karakter ook gevormd door het feit dat je altijd tegen twee broers op moest boksen? Tallon knikt: “Kevin en Scott lieten constant zien hoe het moest. Toen ik een jaar of vijftien was en begon te puberen, was ik niet de hardste werker. Ik leunde iets meer op mijn talent. En mijn broers wezen me erop dat ik het alleen op talent niet zou halen. Zij waren juist altijd heel harde werkers. Ik durf wel te zeggen dat ik zonder mijn broers nooit zo ver was gekomen. Ik heb heel veel van hen geleerd en heel erg tegen hen op moeten boksen. Destijds had ik weleens het gevoel dat ik niet één, maar drie vaders had. Maar toen ik rond de twintig was, kwam het besef dat alles wat ze me vertelden met de beste bedoelingen was. Het heeft me zó geholpen.” Scott: “Tallon was op de baan altijd wat creatiever dan wij. Hij sloeg dropshots, speelde service/volley. Kevin en ik waren wat meer van de discipline. Voor ons was het uren maken en nog eens uren maken. Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, kom op, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had. Maar als je ziet hoe hij nu voor zijn sport leeft... Kevin en ik hadden dat al van jongs af aan.” Tallon, jij vindt het ook belangrijk dat je af en toe de touwtjes kunt laten vieren, toch? Tallon: “Zeker. Ik ben een sociaal figuur, ga graag een avondje op stap. Het is voor mijn carrière ook belangrijk dat ik mezelf tijd en ruimte geef om te ontspannen. Aan mij om de juiste dagen uit te zoeken waarop dat kan. Ik laat veel voor mijn sport, maar die avondjes zijn ook heel belangrijk, die helpen mij om twee dagen later weer 110 procent te geven op de baan. Oud-tennissers verbazen zich geregeld hoe ontspannen ik erin sta, hoe relaxed ik ben en hoe ik geniet van alles wat ik meemaak. Van veel sporters hoor je na afloop dat ze vergeten zijn te genieten van wat ze hebben meegemaakt. Ik ben me daar constant bewust van. Ik sprak laatst Sjeng Schalken, hij moest op zijn 27ste stoppen door een slepende voetblessure. Hij vertelde dat hij elke dagbmet het mes tussen de tanden op de baan stond. Dat werkte voor hem.” Je noemt jezelf een sociaal figuur. Maak jij je weleens zorgen om de wereld om je heen? Tallon: “Absoluut. Ik zie natuurlijk ook veel om me heen als ik reis. Ik won vorig jaar dus mijn eerste ATP-toernooi in India. Als je ziet wat daar op straat gebeurt... Dat zijn wel eyeopeners. Zoals het ook confronterend is dat het vliegtuig vaak gebieden ontwijkt omdat daar oorlog heerst.” Ben jij iemand die de gesprekken aan- gaat met Russische tennissers? Tallon knikt: “Ik vraag af en toe aan hen hoe de situatie nu echt is. Ik heb ook met hen te doen. Ze kunnen niet meer naar huis, ze zijn allemaal gevlucht. Als je dan ook nog denkt aan alle shit die ze over zich heen kunnen krijgen... Ik denk dat ze vaak niet het achterste van hun tong laten zien uit angst voor de gevolgen. Andrei Rublev won vorig jaar een wedstrijd in Dubai en schreef na zijn overwinning op de camera ‘no war, please’. Hij kreeg meteen een telefoontje van hogerhand uit Rusland dat hij dat niet nog een keer moest doen omdat hij anders flink in de problemen zou komen. Ze hebben dus meerdere keren signalen gekregen om zich voor hun eigen veiligheid niet over de oorlog in Oekraïne uit te laten.” Ben jij er voorstander van dat de Russen nog mee mogen tennissen? Tallon: “Ja, voor mij staan politiek en sport los van elkaar. Zij kunnen er ook niets aan doen. Ik heb te doen met jongens als Rublev en Daniil Medvedev, ze moeten constant over hun schouder kijken, terwijl ze niks verkeerd doen. Laat die jongens dus lekker de toernooien spelen die ik ook speel.” Kevin knikt: “Die oorlog is er niet omdat de bevolking dat wil. Ik ben van ons drieën denk ik het meest bezig met de situatie in de wereld, verdiep me erin. Het klimaat, de situatie in Oekraïne en Gaza. Ongekend hoe de situatie in de wereld is op dit moment. Ook in Nederland. Als je ziet dat we er maar niet in slagen tot elkaar te komen na de verkiezingen... Het land heeft gestemd, maar het lukt ze maar niet. Zorgelijk.” ETTERTJE Kevin, Scott en Tallon komen uit een sportieve, ondernemende familie. Vader Ron en oom Frank waren verslingerd aan motorcrossen. Tallon is vernoemd naar de Amerikaanse crosser Tallon Vohland. Neef Lars Griekspoor, voormalig motorcrosser op het hoogste niveau, deed mee aan de Dakar Rally en werkt tegenwoordig ook in het familiebedrijf. Kevin, Scott en Tallon kozen voor tennis. Scott, lachend: “Vaders lag bijna elk weekend in het ziekenhuis, moeders zat dan naast hem.” Tallon: “We volgen het motorcrossen ook nog allemaal op de voet, hoor.” Vader Ron brak zo’n beetje elk botje in z’n lichaam met motorcrossen. Tennis leek Ron en Monique Griekspoor een veiligere sport voor hun drie zoons. Opa tenniste op recreatief niveau, had een tennisbaan aan laten leggen. Wel zo makkelijk. Tallon: “Opa hield ons altijd voor dat we hard moesten werken. Hij zei bijna dagelijks: ‘Zorg dat tennis voor jou een werkdag is van acht uur, dat je dagelijks in die tijd met tennis en met je lichaam bezig bent.’ Onze vader zei vaak: ‘Keihard werken is het enige wat ik van jullie vraag.’ Hard werken loont en met beide benen op de grond blijven staan, is wat we allemaal met de paplepel hebben meegekregen.” Is opa Joop ook een beetje de pater familias? Kevin: “Ja, ook wat onze tenniscarrières betreft. Opa stond dagelijks naast de tennisbaan bij ons. Hij kon het een beetje, begon ons wat aanwijzingen te geven op de baan. Toen Scott en ik echt wilden gaan tennissen en Tallon dat niet veel later ook wilde gaan doen, wisten onze ouders ook niet precies wat ze moesten doen. Tennis was nieuw voor ons als gezin. Opa zei dat hij wel iemand wist van vroeger die ons training kon geven. Al snel bleek dat er veel rek in zat bij ons. Toen zei opa: ‘We gaan eens kijken waar we nu naartoe gaan.’ En zo kwamen we terecht bij trainer Dick Suyk. Hij bracht ons naar de trainingen en haalde ons op als onze ouders niet konden.” Scott: “Opa stond het ons ook vaak voor te doen op de baan. De techniek liet nogal eens te wensen over. In het weekend liep hij het huis binnen en vroeg: ‘De tennisbaan wordt niet gebruikt, waarom zijn jullie niet aan het trainen?’” Tallon: “Opa onderbrak ook gewoon de privétrainingen. Kwam hij de baan opgelopen en vertelde hij hoe het wél moest.” Kevin: “De privétrainer kende hem ondertussen ook wel, liet opa rustig uitpraten.” Jullie opa en vader zijn genoemd, hoe belangrijk was jullie moeder Monique? Kevin: “Heel belangrijk, onze ouders – en dan met name onze moeder – reed ons overal heen. Vader werkte overdag, dus als we naar de training moesten, stond zij altijd klaar.” Scott: “Als kind zag je dat nog niet, maar op latere leeftijd gingen we dat heel erg waarderen. Elke middag stond ons eten klaar. De boodschappen en was waren gedaan, brengen, halen; als tiener denk je dat dat allemaal vanzelfsprekend is.” Zijn jullie een beetje botte boeren geweest vroeger? Scott: “Ik denk dat we enerzijds lief waren, maar tegelijkertijd ook bot uit de hoek konden komen in die tijd. Nu laten we onze waardering veel beter blijken. Kev en ik komen nog elke middag een hapje bij haar eten.” Kevin, lachend: “Ja, we zijn inmiddels in de dertig, maar ze maakt nog steeds ons eten, hoor.” Tallon, jij kon als jochie slecht tegen je verlies. Je moeder heeft je ook weleens van de baan getrokken als je weer eens met je racket smeet, toch? Tallon, lachend: “Absoluut. Ze heeft weleens, toen we thuiskwamen na een wedstrijd, een vuilniszak gepakt en al m’n tennisspullen erin gesodemieterd. Dan schreeuwde ze onderaan de trap naar boven: ‘Het is klaar met je.’” Kevin: “Je bent hier op de rotonde in Nieuw-Vennep ook een keer uit de auto gezet, toch?” Tallon: “Klopt. En ook een keer aan het begin van de straat. Kon ik de laatste twee kilometer naar huis lopen omdat ik me weer eens niet voorbeeldig gedragen had.” Kevin, lachend: “Terecht! Jij kon soms wel een ettertje zijn op de baan. Het is met Scott en mij ook weleens gebeurd dat we van de baan af zijn gehaald, hoor, of dat we inderdaad een stukje naar huis konden lopen. Dat vormt je ook.” Tallon: “Onze moeder heeft het niet altijd makkelijk gehad met vier mannen in huis, maar ze was wel de stille kracht. In onze tenniscarrières zit heel wat van haar bloed, zweet en tranen.” VERDORIE Kevin en Scott waren twaalf toen ze hun eerste tennistraining kregen, Tallon was zes. Maar denk niet dat zijn oudere broers hem spaarden. Hij kreeg gewoon elke training de ballen om zijn oren. Kevin, lachend: “Dat was een mooie tijd!” Scott: “In het begin hadden we nog het voordeel van het leeftijdsverschil, maar al snel werd die kleine heel goed. Dan is inhouden geen optie. We gingen altijd vol gas en dat betekende dat Tallon het ook te verduren kreeg. In het begin was het voor hem minder leuk, maar op een gegeven moment gold dat voor Kevin en mij, want hij werd steeds beter. Wij dachten: verdorie...” Kevin: “Opa zei ooit: ‘Wacht maar, jullie broertje wordt beter dan jullie.’ Ik zei nog tegen opa: nee joh, dat gaat nooit gebeuren. Maar goed... Hij had toch gelijk.” Tallon: “Maar voordat het zover was, ging ik wekelijks in tranen de baan af. Of ik had Kevin, Scott en de trainer op m’n dak omdat ik de kantjes ervan af liep. Ik mocht met de betere jongens meetrainen en dan vonden ze dat ik hun training verpestte. Er zijn in die tijd ge- regeld gesprekjes gevoerd. Kevin en Scott waren dus zo gedisciplineerd en dat heeft mij ook gevormd. Door hen ben ik ook een hardere werker geworden. De lessen die ik van jongs af aan heb gekregen van Kevin en Scott pas ik toe in heel mijn leven, niet alleen op de tennisbaan.” Jullie reisden samen als Drie Musketiers de wereld over. Als prof hebben jullie ook meerdere keren tegen elkaar gespeeld. Hoe was dat? Kevin, lachend: “De laatste keer dat ik tegen jou speelde, heb ik zelfs nog van je gewonnen, Tallon.” Scott: “En wij hebben ook een keer tegen elkaar gespeeld in Glasgow op onze verjaardag, weet je dat nog, Kevin? Toen stonden de Schotse media nog zo te kijken, want zij vonden het heel bijzonder dat tweelingbroers uitgerekend op 10 januari, onze verjaardag, tegen elkaar speelden.” Wie won er? Scott: “Volgens mij Kev.” Kevin, lachend: “Ja, dat weet ik nog wel, dat was een van m’n hoogtepunten.” Tallon: “Onze ouders vonden het echt verschrikkelijk als we tegen elkaar moesten spelen.” Kevin: “En wij ook. Er was echt niks leuks aan om tegen elkaar te spelen. We reisden vaak met z’n tweeën of drieën naar een toernooi. Op voorhand zeiden we altijd tegen elkaar: als we maar niet tegen elkaar hoeven te spelen. Ik speelde mijn laatste toernooien in Griekenland en moest daar uitgerekend twee keer tegen Tallon spelen. Dat wil je al helemaal niet bij je allerlaatste toernooien.” Tallon: “Veel broers hebben onderlinge strijd, maar dat hebben wij eigenlijk nooit gehad. Wij gunden elkaar op de baan altijd alles.” FAMILIE-EER Kevin bereikte een hoogste ranking van 655 en moest eind 2017 op zijn 26ste stoppen met tennis vanwege een blessure. Scott besloot eind 2019 te stoppen. In 2018 won hij een challenger in Blois, hij speelde in het hoofdtoernooi van de US Open, kwam uit voor het Davis Cup- team en haalde met 205 zijn hoogste ranking. Een knieblessure luidde het einde in. Allebei gingen ze na het tennis al snel aan de slag in het familiebedrijf. Kevin: “Ik heb altijd de gedachte gehad: als ik stop met tennis, dan ga ik het familiebedrijf in. Dat was altijd mijn vangnet.” Scott: “Het was voor mij best een moeilijk besluit om te stoppen. Het waren niet alleen mijn knieën, het was ook een mentaal probleem. Ik had het moeilijk in 2019, ik speelde challengers en rook aan de ATP-toernooien, maar door die blessure wist ik dat ik weer zo’n beetje opnieuw moest beginnen. Ik kreeg daar stress van. Nadat Kevin stopte, reisden Tallon en ik eigenlijk altijd met z’n tweeën naar toernooien. Ik vond het een lastig besluit om te stoppen, omdat ik wist dat Tal er dan in zijn eentje voor kwam te staan. Maar goed, ik wist ook dat ik dan weer samen ging werken met mijn andere broer. Ik kwam onder Kevin te vallen binnen Griekspoor BV, dat vond ik ook heel leuk.” Tallon: “Ik heb in het begin nog op hem ingepraat, zei: blijf spelen, krijg het weer op de rit, je hebt het niveau om de volgende stap te maken. Maar op de achtergrond speelde ook de leeftijd mee en de carrière na het tennis. Ik was altijd mee op sleeptouw genomen door mijn broers, met zijn drieën toernooien spelen vond ik het allermooiste wat er was. Toen Kevin stopte, was dat vervelend, maar toen kon ik me nog optrekken aan Scott. We maakten ook samen de stap naar het niveau van de challengers. Toen Scott stopte, stond ik er ineens alleen voor. Ik had ook het gevoel dat ineens alle ogen op mij gericht waren, dat ik in m’n eentje de familie-eer moest hooghouden. Dat vond ik in het begin best lastig.” Jij hebt wel even tegen het maken van de volgende stap aangehikt. In 2021 kwam je er doorheen, wist je acht challengers op rij te winnen. Had het gevoel dat alle ogen ineens op jou gericht waren ermee te maken dat het even duurde voordat je de top 100 haalde? Tallon: “Ik denk dat dat meespeelde. Ik voelde druk dat ik die volgende stap moest maken. Het was een moeilijke periode, maar die heeft me wel volwassen gemaakt als speler.” Scott: “In 2018 won ik een challenger en volgens mij won Tallon vier weken later zijn eerste challenger. Toen dacht ik: het tennis is wat onze familie betreft in goede handen bij hem. Kevin en ik hebben de weg altijd een beetje uitgestippeld. Tallon kon leren van de dingen die wij anders hadden kunnen en willen doen. Toen Tallon die challenger won, dacht ik: hij is er klaar voor.” Heb jij Tallon nog het een en ander ingefluisterd toen hij het lastig had nadat jij stopte? Scott: “Dat niet. Hij was op een punt aanbeland dat hij zijn eigen pad moest bewandelen. Het was zijn carrière, hij moest zelf de keuzes maken en die moesten ook vanuit hemzelf komen. Maar als hij Kevin of mij om onze mening vroeg, gaven we die natuurlijk.” Gaan we jou na je tennisloopbaan ook in het bedrijf terugzien? Tallon: “Ik heb nooit de ambitie gehad om in het bedrijf te stappen, al kan dat nog veranderen. Het lijkt me wel mooi om na het tennis in zaken te gaan met mijn broers. Wat precies; geen idee.” DJOKOVIC Scott ging de laatste tijd nog geregeld mee met zijn broertje, als het werk het toeliet. Onlangs werd hij echter vader en moet hij zijn tijd nog iets beter indelen. Scott: “Ik zou ons niet als zijn adviseurs aanmerken. Vroeger kon je Kevin en mij wel zo bestempelen, toen reisden we ook nog samen. Nu heeft hij zijn eigen team bij wie hij aan kan kloppen.” Tallon knikt: “Maar het is wel fijn dat ik af en toe met mijn broers kan sparren, omdat ik weet dat ze niet per se dingen zeggen die ik graag wil horen. Ze zeggen precies wat ze ergens van vinden, zijn mijn klankbord.” Tallon stopte in december 2022 na bijna twee jaar de samenwerking met zijn coach Raemon Sluiter, omdat ze over een aantal zaken verschillende inzichten hadden. Kristof Vliegen werd – opnieuw – zijn coach. De Belg was in het verleden de coach van alle drie de broers Griekspoor. Uiteraard legde Tallon zijn idee om weer met Vliegen te gaan werken eerst voor aan Kevin en Scott. Kevin: “Wij gingen een jaar of tien geleden met Kristof in zee en we hebben allemaal een heel bijzondere band met hem opgebouwd. Tallon had altijd al in zijn achterhoofd dat hij ooit nog een keer terug zou keren bij Kris. Wij konden ons er helemaal in vinden toen Tal vorig jaar tegen ons zei dat het moment was aangebroken waarop hij weer bij Kristof aan wilde kloppen.” Scott: “Kristof zit vooral strategisch op een heel ander niveau dan de andere coaches met wie wij te maken hebben gehad. En Kristof is tegelijkertijd een vertrouwenspersoon voor ons allemaal. Ook ik dacht: dit is het moment om terug naar Kris te gaan.” Tallon: “De samenwerking met Kristof stopte een paar jaar geleden door privéomstandigheden, maar we hebben altijd goed contact gehouden. Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehad: er is nog onafgemaakt werk. Toen ik brak met Raemon hoefde ik er eigenlijk niet over na te denken met wie ik wilde werken. Er was er maar één van wie ik dacht: die gaat mij helpen, die gaat mij beter maken. Ik heb Kris gebeld en gezegd: ik heb je nodig, je moet nu komen. Hij heeft heel wat aanbiedingen gehad afgelopen jaren, maar dat hij er meteen werk van maakte, zegt veel. Ik ben, denk ik, ook een beetje als een zoon voor hem.” Sinds Tallon de samenwerking met Vliegen weer oppakte, gaat hij als een raket. Tallon: “Of ik van mezelf sta te kijken? Aan zelfvertrouwen heeft het me sowieso nooit ontbroken. Ik durf groot te dro- men, alleen die mindset heeft me al ver gebracht.” Bij de ATP Masters in Parijs had je in de derde ronde Novak Djokovic, die al een tijd niet had verloren, bijna liggen. Je stond een break voor in de derde set, maar verloor toch nog. Tallon: “Dat ik het Djokovic ook lastig kan maken, heeft wat met me gedaan. Ik heb laten zien dat ik met de allerbeste spelers van de wereld mee kan. Dat ik ze zelfs kan verslaan, doet heel veel met een mens. Het is een stimulans om nog har- der te gaan werken.” Je raakte in 2023 ook geblesseerd aan je enkel, had te kampen met een zwevend stukje bot, maar besloot je niet te laten opereren. Waarom niet? Tallon: “Het gebeurde in februari, net voor de ABN AMRO Open, en daarna ben ik nog twee keer door mijn enkel gegaan. Vooral in Madrid ging ik er stevig doorheen. Ik dacht ook dat het foute boel was, maar volgens de artsen zit het afgebroken stukje in mijn enkel op z’n plek en kan ik ermee spelen. We zeiden tegen elkaar: als het niet oké is, halen we dat stukje bot er aan het einde van het jaar uit. Ik speelde het tweede deel van het jaar met een brace en had eigenlijk helemaal geen last, dus heb ik besloten om me niet te laten opereren.” Waar eindigt dit? Scott: “Geen idee, ik hoop dat Tallon in 2024 zijn beste ranking van 21 gaat verbeteren. Top 15 aan het einde van het jaar lijkt mij een mooie doelstelling.” Tallon: “De top 15 is het doel, de top 10 een droom.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Tallon, Kevin en Scott Griekspoor komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Calvin Stengs is helemaal terug, schittert bij Feyenoord en Oranje. We gingen langs bij Calvin, zijn vriendin Beau de Boer – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder kwam wielrenner Milan Vader in 2022 zwaar ten val, lag in coma en keerde na een lange revalidatie terug aan de top, met dank aan vriendin Ilse Lutke die niet van zijn zijde week. Veldrijdster Fem van Empel is een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Als laatste stroomt het racen bij duizendpoot Tom Coronel door zijn bloed. “Max Verstappen is beter dan iedereen die ik ooit heb gezien.” Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tennis

Carlos Alcaraz: Een ‘zieke mix’

Hij won in 2022 al de US Open en werd de jongste nummer één van de wereld. Maar nadat Carlos Alcaraz (20) op Wimbledon in de finale – en in dé sportwedstrijd van het jaar – Novak Djokovic versloeg, weet iedereen het zeker: de toekomst van het mannentennis is in goede handen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien.’ Hij poseerde begin 2023 in alleen een onderbroek voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later was Louis Vuitton er als de kippen bij om hem binnen te hengelen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Nike had de golden boy van het tennis al in 2020 aan zich gekoppeld – zeventien was hij destijds – en bedacht voor hem dit jaar de slogan ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Rolex en BMW zijn nog twee merken die maar wat graag geassocieerd wilden worden met hem. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Hij veroverde eerst de kinderen, toen de vrouwen en daarna de rest van de tennisvolgers. Inmiddels weten ook mensen die het tennis amper volgen van zijn bestaan. Na Boris Becker, Steffi Graf, Andre Agassi, Venus en Serena Williams en Rafael Nadal is er weer iemand met zoveel uitstraling, dat zijn imago de sport nog voor zijn 21ste ver overstijgt. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Draagt hij zoals afgelopen zomer op Wimbledon een wit vissershoedje van Nike, dan is dat meteen nieuws en weet het sportmerk dat de zogenoemde bucket hats over de toonbank zullen vliegen. Een harde opslag opgevolgd door een harde forehand. Novak Djokovic slaat de bal in het net, waarna Alcaraz zich languit op zijn rug op het gras van het centercourt van Wimbledon laat vallen. Na bijna vijf uur tennis is op zondag 16 juli het onvoorstelbare gebeurd. Djokovic was de grote favoriet, had Wimbledon immers al zeven keer gewonnen en was sinds 2017 niet verslagen op het ‘heilige gras’. Alcaraz had voordat hij naar Wimbledon ging slechts elf potjes gespeeld op gras, al zat daar wel de titel op Queen’s tussen. Djokovic had een paar weken eerder zijn 23ste grandslamtitel in het enkelspel gewonnen op Roland Garros, mede door in de halve finale af te rekenen met Alcaraz, die verkrampte onder de druk en de hype die rond hem was ontstaan. Djokovic won de eerste set in minder dan een half uur met 6-1, maar daarna beet Alcaraz zich vast in zijn zestien jaar oudere tegenstander. De Spanjaard die ter motivatie en inspiratie vaak Rocky-films kijkt, vocht zich als een Rocky Balboa – het boksende personage van Sylvester Stallone – terug in de wedstrijd. Hij won de tiebreak van de tweede set, terwijl Djokovic veertien tiebreaks op rij had gewonnen tijdens grandslamtoernooien, en pakte vervolgens de derde set met 6-1. Daarna wisselde het momentum, Djokovic won de vierde set met 6-3 en de succesvolste tennisser ooit leek, zoals zo vaak als het spannend werd, door te drukken. Alcaraz liet zien ook mentaal al heel snel volwassen te zijn, hij brak zijn tegenstander meteen. Djokovic maakte die break in de volgende game ongedaan, waarna de jonge Spanjaard opnieuw door de service van zijn tegenstander brak. Snelheid en kracht afgewisseld met finesse, een staaltje ongekend verdedigen, onnavolgbare returns met de forehand en dubbelhandige backhand, dropshots; het hele arsenaal van Alcaraz kwam voorbij. Na een weergaloos punt toonde hij letterlijk zijn spierballen aan het publiek, dat op de banken stond. Nadat Djokovic zijn opponent had teruggedrongen achter de baseline, maar Alcaraz met kunst- en vliegwerk de bal steeds terugkreeg om uiteindelijk met een dubbelhandige backhand gepasseerd te worden aan het net, sloeg Nole uit pure frustratie zijn racket kapot tegen de netpaal. Hij was geklopt met zijn eigen wapens. Bij 5-4 liet hij op eigen service nog eens zien waarom iedereen hem al een tijd bestempelt als de nieuwe tennissensatie. Hij maakte eerst een punt met zijn handelsmerk: het dropshot. Daarna toonde hij het publiek, onder wie zangeres Ariana Grande, acteurs Brad Pitt, Hugh Jackman, Daniel Craig en Emma Watson, de Spaanse koning Felipe en de Britse royals William en Kate, een schitterende topspinlob, gevolgd door keiharde opslagen en een forehandwinner op matchpoint. Op matchpoint dacht hij terug aan de Wimbledon-finale van 2019. Federer stond in de vijfde set 8-7 en 40-15 voor tegen Djokovic, de 21ste grandslamtitel voor de op dat moment 38-jarige Federer leek in de knip. Maar Djokovic wist de twee matchpoints weg te werken, pakte de break en won uiteindelijk de tiebreak van de vijfde set bij 12-12. Federer won nooit meer een grandslamtoernooi. ‘Als je de vijfde set ingaat tegen Djokovic dan komen meteen een heleboel statistieken in je hoofd omhoog, zoals dat hij tien jaar lang geen wedstrijd had verloren op het centercourt van Wimbledon,’ aldus Alcaraz. ‘Op matchpoint dacht ik terug aan Federer in 2019 en zei tegen mezelf: alsjeblieft Carlos, laat wat Federer overkwam jou niet gebeuren. Er zijn zoveel wedstrijden en finales waarin Djokovic verslagen leek, maar die hij uiteindelijk toch won. Dat iemand als Federer zo verloor was wreed.’ Alcaraz: 'Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar hem kijken was als kijken naar een kunstwerk. Ik raakte betoverd door hem' Met een glimlach van oor tot oor stamelt hij na het beslissende punt: ‘Om Novak in zijn beste vorm te verslaan op dit toneel en geschiedenis te schrijven is geweldig. Het is goed voor de nieuwe generatie dat ze mij hem hebben zien verslaan, zodat ze nu kunnen denken dat zij dit ook kunnen.’ Djokovic is verbaasd dat Alcaraz zich veel sneller dan verwacht spelen op gras eigen heeft gemaakt: ‘Hij verraste mij, hij verraste iedereen.’ En tegen Alcaraz: ‘Ik dacht dat ik problemen met jou zou hebben op gravel en hardcourt, maar niet op gras.’ Het laatste woord is van de ene koning aan de andere. ‘Nu ik heb gewonnen, hoop ik dat u naar meer wedstrijden komt kijken,’ grapt Alcaraz tegen koning Felipe. Met de Wimbledon-titel op zak is iedereen het erover eens dat er eindelijk een wisseling van de wacht in het mannentennis gaande is. In 2022 won Alcaraz al zijn eerste grandslamtitel door de US Open te winnen en na het toernooi werd hij met zijn negentien jaar en vier maanden en zes dagen de jongste nummer één van de wereld bij de mannen. Maar in New York had hij het niet op hoeven nemen tegen Djokovic, die Amerika niet inkwam omdat hij zich weigerde te vaccineren tegen het coronavirus. Dat hij uitgerekend op Wimbledon wint van de Serviër neemt de laatste scepsis weg. Alcaraz is in Londen de eerste die de streak van ‘De Grote Vier’ doorbreekt. Sinds 2002 werden de grandslamtitels in het enkelspel bij de mannen verdeeld over Roger Federer, Rafael Nadal, Andy Murray en Djokovic. Het geeft maar weer aan dat een einde van een tijdperk aanstaande is. Federer is immers eind vorig jaar met pensioen gegaan, Nadal is vaker geblesseerd dan fit en de verwachting is dat 2024 zijn laatste jaar op de tour zal zijn, Murray heeft door verschillende operaties zijn oude niveau afgelopen jaren niet meer gehaald. Alleen Djokovic is still going strong, is nog superfit, maar ook al 36. Djokovic heeft de afgelopen jaren tal van spelers op zien komen van wie werd gedacht dat zij de macht over zouden nemen, maar telkens bleken ze de verwachtingen niet waar te kunnen maken. Ze moesten het doen met de kruimels die vooral Nadal en Djokovic de laatste jaren lieten liggen. Met Alcaraz is het een ander verhaal. ‘Een grote knuffel, geniet van het moment kampioen!’ post Nadal op social media nadat hij op tv zijn landgenoot Wimbledon ziet winnen. Djokovic onderkent tijdens de persconferentie na zijn nederlaag in de finale ook dat Alcaraz van een ander kaliber is. Hij noemt hem een complete speler, iemand die wat betreft mentale veerkracht en volwassenheid zijn leeftijd ver vooruit is. ‘De mensen hadden het de afgelopen twaalf maanden al over hem, zeiden dat zijn spel elementen bevat van Roger, Rafael en mij. Ik ben het daar mee eens. Hij verenigt het beste van drie werelden. Ik heb om eerlijk te zijn nog nooit tegen een speler als Alcaraz gespeeld.’ Brad Gilbert is oud-tennisser, tv-analist en was coach van onder anderen Andre Agassi en is dat nu van kersverse US Open-winnares Coco Gauff. In Vogue zei hij dat de generatie Federer/ Nadal/Murray/Djokovic eigenlijk drie generaties die daarna kwamen, heeft weggevaagd. Die kwamen er niet aan te pas doordat die vier een monopolie hadden wat betreft grandslamtitels. Over de nieuwe sensatie bij de mannen zei Gilbert: ‘Iedereen moedigt hem aan omdat het zo mooi is om naar hem te kijken. Hij is zo vasthoudend. Op welke ondergrond en waar hij ook speelt, past hij zich heel makkelijk aan.’ Wat heeft Alcaraz dan wat andere tennissers van nu niet hebben? Het is een combinatie van lef, aanpassingsvermogen, kracht, originaliteit, tactisch inzicht en een speelstijl die vernieuwend is. Hij gaat soms in een split of spagaat op de baseline om een bal te halen en staat daarna meteen weer klaar, hij lijkt de baan soms te gebruiken als een trampoline als je ziet hoe hoog en makkelijk hij springt, hij heeft een indrukwekkende opslag en een heel goede tweede service en hij heeft ijswater door de aderen stromen, anders zou hij op spannende momenten niet met dropshots komen. Gilbert: ‘Ik zou niet verbaasd zijn als hij over vijf jaar al zes of zeven grandslamtitels heeft gewonnen. Het zouden er zelfs tien kunnen zijn. Geluk speelt ook een grote factor. Hij moet blessurevrij blijven, want met zijn manier van spelen vraagt hij heel veel van zijn lichaam.’ • Alcaraz groeide op in El Palmar, een dorpje nabij Murcia. Tennis zat bij hem in het dna. Zijn opa, ook Carlos genaamd, tenniste al en transformeerde iets van veertig jaar geleden een kleiduivenschietbaan in een tennisclub. De vader van Alcaraz, ook Carlos genaamd, was een groot tennistalent, maar stopte door een gebrek aan financiële middelen en ging ook bij de tennisclub aan de slag als leraar en nam uiteindelijk de boel over. Hij drukte zijn vier zoons Alvaro, Carlos, Jaime en Sergio van jongs af aan een racket in de handen. Carlos, na zijn drie jaar oudere broer Alvaro, de een-na-oudste van het stel, begon op zijn vierde met tennis en liep elke dag rond op de club, omdat zijn moeder bij IKEA werkte. Volgens de overlevering begon hij te huilen als hij moest stoppen met tennis. Al snel werd duidelijk dat de kleine Carlos een groot talent was, maar het geld ontbrak om hem te kunnen ondersteunen. Alfonso Lopes Rueda bleek de reddende engel. Hij was niet alleen een vriend van de familie, maar ook directeur van de lokale yoghurt- en toetjesproducent Postres Reina. Het bedrijf ging Carlos vanaf zijn tiende sponsoren, waardoor hij naar jeugdtoernooien in Spanje en het buitenland kon en de beste coaches uit de regio kon betalen in ruil voor een logo van Postres Reina op z’n borst. Een jaar later stond sportmanagementbureau IMG al op de stoep en niet veel later had hij contracten met sportkledingmerk Lotto en racketmerk Babolat te pakken. De naam Alcaraz werd steeds vaker genoemd in het rijtje toekomstige toptennissers. Op zijn vijftiende ging hij in zee met Juan Carlos Ferrero, voormalig nummer één van de wereld en in 2003 winnaar van Roland Garros door in de finale Martin Verkerk te verslaan. Ferrero, die in 2012 stopte met tennis, had voordat hij zich in 2018 aan ‘Project Alcaraz’ verbond met Alexander Zverev gewerkt. ‘Ik had al veel over hem gehoord,’ vertelde Ferrero tegen Vogue, ‘vooral dat hij op de baan veel dingen deed die kinderen normaal gesproken niet doen, zoals het slaan van dropshots en lobs. Ook kwam hij vaak naar het net, terwijl veel van zijn leeftijdgenoten op de baseline blijven. Hij vocht bovendien voor elk punt en was heel dynamisch.’ Alcaraz: ‘Ik was als kind al erg talentvol, maar heb ook altijd heel hard gewerkt. Met alleen talent kom je nergens. Juan Carlos is heel belangrijk voor mijn ontwikkeling geweest, op professioneel en persoonlijk vlak. Als we samen zijn, hebben we het niet alleen over tennis, maar over alle andere dingen in het leven. Hij is eigenlijk een coach en vriend ineen.’ Er was veel werk aan de winkel, want de diamant moest flink gepolijst worden. ‘Vandaag de dag zijn alle spelers net beesten,’ aldus Ferrero, die als speler juist eerder iel was en de bijnaam El Mosquito had. ‘De meeste spelers spelen om te vernietigen, niet om te bouwen. Carlos kan ook heel hard slaan, maar is tegelijkertijd iemand die ook een punt op kan bouwen, is van nature heel creatief. Veel spelers vinden het bovendien lastig om de belangrijke punten te spelen. Carlos vindt dat juist het leukst en dat maakt hem speciaal. Dat is ook een heel goed teken met het oog op de toekomst.’ Niet alleen op de baan werd er hard gewerkt, ook op mentaal vlak werd hulp ingeschakeld. Psychologe Isabel Balaguer ging met hem aan de slag. Alcaraz: ‘Ik had moeite mijn emoties onder controle te houden. Op mijn vijftiende, zestiende gooide ik vaak met mijn racket en brak er af en toe een.’ Het was zo erg dat hij geregeld in huilen uitbarstte op de baan en na een nederlaag weigerde de baan te verlaten. ‘Ik was destijds een heel ander persoon,’ vertelde Alcaraz in The New York Times. ‘Ik genoot er veel minder van dan nu. Was altijd kwaad, zeurde veel. Dankzij Isabel is het veel beter geworden. Ik werd rustiger en daardoor begon ik veel meer van tennis te genieten. Gedurende een jaar wordt er heel veel van me gevraagd en is het essentieel om rustig te blijven. Daarnaast is het voor mij belangrijk om de baan op te stappen met een lach.’ • Hij timmert flink aan de weg. Niet alleen als tennisser, maar ook als ‘merk’. Hij volgt al een tijd Engelse les in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Nadal was op zijn twintigste schuchter en wist niet hoe snel hij over moest schakelen op Spaans als mensen lachten als hij ‘happy’ uitsprak als ‘geppy’. Veel andere Spaanse tennissers bleken ook niet bepaald een talenknobbel te hebben. Alcaraz, die als tiener al zijn eigen liefdadigheidsstichting oprichtte waarmee hij mensen met het downsyndroom helpt, kan zich prima redden, glimlacht als hij spreekt en maakt grappen. Er wordt anders naar hem gekeken, maar zelf is hij niet veranderd door de successen. Hij heeft nog dezelfde vrienden – die hem Carlitos of Charlie noemen – als in zijn jeugd, hangt met hen rond in het park, kletst over voetbal – Alcaraz is supporter van Real Madrid – of speelt een potje schaak met hen. ‘Schaken vind ik geweldig. Ik vind het mooi om me erg te moeten concenteren, me te wapenen tegen de strategie van mijn tegenstander en vooruit te denken. Heel veel dingen in schaken komen overeen met tennissen. Je moet constant vooruit proberen te denken waar de tegenstander de bal zal slaan, je moet eigenlijk proberen een sprongetje vooruit in de tijd te maken en proberen iets te doen waarbij de tegenstander zich niet prettig zal voelen.’Federer: ‘Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten’ • Sinds hij in februari 2020 op zijn zestiende debuteerde op de ATP Tour ging hij met reuzenstappen omhoog op de wereldranglijst. Eind 2021 won hij de Next Gen ATP Finals, het toernooi waaraan jaarlijks de grootste tennistalenten meedoen. In 2022 versloeg hij in Madrid een dag na zijn negentiende verjaardag Nadal in de kwartfinale. Hij werd de eerste tiener die de koning van het gravel, alleen al veertien keer winnaar van Roland Garros, versloeg op diens favoriete ondergrond. Een ronde later versloeg hij Djokovic. Nog nooit was iemand erin geslaagd om de twee tennisreuzen achter elkaar en op hetzelfde toernooi te verslaan. Alcaraz versloeg in de finale vervolgens Alexander Zverev. De eerste jaren werd uiteraard vooral de vergelijking met Nadal gemaakt, die ook al als tiener de top bereikte. Ze groeiden allebei op gravel op in Spanje, hadden beiden hun vechtersmentaliteit en atletisch vermogen als wapens. Daarnaast golden ze meteen als publiekslievelingen. Maar waar Nadal in zijn eerste jaren vooral excelleerde op gravel, bleek Alcaraz meteen op alle ondergronden uit de voeten te kunnen. Hij heeft immers al grandslamtitels op hardcourt en gras te pakken en won ook graveltoernooien. Dat hij heel allround is, bewijst hij elke wedstrijd. Hij kan heel agressief vanaf de baseline spelen, dicteert rally’s daar vandaan met harde klappen of zware topspinballen en slaat winners met zijn forehand. Zoals Nadal dat kan. In de verdediging gedrongen kan hij met zijn loopvermogen en geweldige voetenwerk de meest onmogelijke ballen halen en het initiatief overnemen of met een geweldige passeerbal met zijn dubbelhandige backhand komen. Zoals Djokovic dat doet. Djokovic stelt op Wimbledon na zijn nederlaag niet voor niets: ‘Het is indrukwekkend. Hij heeft de Spaanse stierenmentaliteit, heeft het competitieve, de vechtersmentaliteit en de ongelooflijke verdediging die we door de jaren heen van Rafa hebben gezien. Hij heeft ook een backhand waar hij heel mooi naartoe glijdt en die heeft weer overeenkomsten met mijn backhand. De dubbelhandige backhand, het verdedigen, de kwaliteiten om je aan te passen; dat zijn al jaren mijn kwaliteiten. Dat heeft hij ook.’ Maar Alcaraz schudt daarnaast op de meest onwaarschijnlijke momenten met succes dropshots uit zijn mouw, maar heeft er ook geen moeite mee om naar het net te komen om de bal af te smashen of te volleren. Hij bezit over een indrukwekkend balgevoel, heeft al tal van voor onmogelijk gehouden ballen geslagen. Zoals in de halve finale op Roland Garros toen hij een dropshot van Djokovic haalde, die de bal vervolgens in het open veld bij de baseline neerlegde. Alcaraz sprintte achter de bal aan, tegen beter weten in, dacht iedereen. Met zijn rug naar het net sloeg hij de bal zonder te kijken langs zijn verbouwereerde tegenstander die aan het net stond. Het leverde hem applaus van een lachende Djokovic op en een staande ovatie van het publiek. Wie zo’n ongelooflijke bal eerder had geslagen? Federer, de man van wie Alcaraz vroeger posters op zijn slaapkamer had hangen en die zijn grote voorbeeld is. ‘Rafa is iemand naar wie ik altijd heb gekeken. Ik bewonder hem heel erg,’ zei hij in Vogue, ‘maar Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar Federer kijken was als kijken naar een kunstwerk. Hij had elegantie, was magnifiek. Ik raakte betoverd door hem.’ Paul Annacone, oud-trainer van Federer en Pete Sampras, noemde hem vorig jaar de meest talentvolle teenager aller tijden. Oud-tennisser Ivan Ljubicic, na zijn loopbaan eveneens coach van Federer, was eerder dit jaar de eerste die het aandurfde hem als een mix van de beste drie tennissers aller tijden, Djokovic, Nadal en Federer – winnaars van respectievelijk 24, 22 en 20 grandslamtitels – te bestempelen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien. Hij is een of andere zieke mix van Djokovic, Federer en Nadal.’ Federer, die na zijn afscheid eind 2022 zei dat hij het jammer vond dat hij het nooit in een wedstrijd op had kunnen nemen tegen Alcaraz, reageerde tegenover CNN lachend: ‘Zei Ivan dat? Dat is nogal een compliment. Op zijn leeftijd laat hij ongelooflijke dingen zien. Ik vind het niet leuk om heel veel druk op jonge spelers te leggen, maar hij is iemand die zegt: ‘Ik ga naar Wimbledon of Parijs om te winnen.’ Hij legt de druk dus ook hoog bij zichzelf en dat vind ik geweldig. En daarom kan ik over hem ook wel zeggen dat hij in de toekomst schitterende dingen gaat bereiken. Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten. Hij kan meerdere grandslamtitels winnen en hopelijk blijft hij ook jarenlang nummer één van de wereld.’ Nadal, die onlangs aangaf graag met Alcaraz te willen dubbelen op de Spelen in Parijs als zijn lichaam het toelaat, was terughoudender met bespiegelingen over zijn zeventien jaar jongere landgenoot. ‘We moeten voorzichtig zijn in onze oordelen over hem. De vooruitzichten zijn fantastisch, hij heeft power en is ambitieus, maar in de carrière van elke topsporter kunnen zoveel dingen gebeuren. Het is lastig om hem te adviseren. Ik ben er sowieso slecht in om advies te geven, omdat ik altijd meer heb geleerd door te kijken dan van woorden. Maar als ik hem iets zou mee willen geven, is het: blijf jezelf verbeteren of probeer dat in elk geval, want dat is wat je gemotiveerd houdt.’ • De woorden van Nadal zullen zijn coach als muziek in de oren hebben geklonken. Ferrero: ‘Wij, de mensen om hem heen, zijn ook een beetje bezorgd. Carlos heeft de kwaliteiten om een van de beste tennissers ooit te worden. Dat is duidelijk. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren. Hij is jong, er zijn nog heel veel dingen die hij niet ziet. We weten allemaal wat de risico’s zijn: feesten, afgeleid worden, niet geconcentreerd bezig zijn met tennis. Als je de kans krijgt om de rich and famous te ontmoeten, dan is het makkelijk om de weg kwijt te raken. Iedereen zal hem vertellen dat hij geweldig is, maar de mensen dicht om hem heen zullen de realiteit in het oog moeten houden. Hij kan nog op alle vlakken beter worden: zijn vasthoudendheid, zijn houding op moeilijke momenten, volwassenheid op de baan. We moeten blijven werken aan zijn zwakkere punten. De familie van Carlos speelt een heel belangrijke rol om hem met beide benen op de grond te houden.’ Broer Alvaro gaat geregeld met hem mee. Tijdens de US Open van vorig jaar deelden ze een hotelkamer, zoals ze vroeger een stapelbed deelden. Wat betreft de liefde: voor vrouwen is Alcaraz een interessant ‘object’. Hij zou een tijdje een relatie met Maria Gonzalez Gimenez hebben gehad, die net als hij in Murcia trainde. Maar hij geeft aan al een tijd als single door het leven te gaan. Tennis komt vooralsnog voor het meisje. ‘Het is lastig om nooit lang op één plek te zijn. Het is moeilijk om iemand te vinden met wie je dingen kunt delen als je altijd op een andere plek op de wereld bent,’ aldus Alcaraz. Ook geld, dat nu binnenstroomt dankzij astronomische bedragen aan prijzengeld en sponsorinkomsten, brengt hem niet van de wijs, verzekerde hij al. ‘Mijn vader past op het geld. Ik ben nog jong en heb mijn grillen. Ik ben gek van Nike-sneakers en vooral van de vintage- modellen. Die zijn behoorlijk duur en moeilijk te vinden. Er zijn een paar Jordans, Dunk Lows en schoenen van Travis Scott die ik graag wil hebben. Ik wil graag een heel mooie collectie verza- melen. Verder ben ik heel normaal en nederig. Ik besteed niet veel aandacht aan merken en auto’s. Als ik iets mooi of leuk vind, probeer ik het te kopen, maar uiteindelijk houdt mijn vader mijn uitgaven in de gaten.’ Alcaraz snapt dat zijn familie en begeleidingsteam een vinger aan de pols houden. Hij verwees in Vogue naar de periode in 2022, toen hij net zijn eerste grandslamtitel had gewonnen. ‘Ik had het moeilijk nadat ik de US Open won. Toen ik daarna weer toernooien ging spelen, voelde ik stress. Misschien had ik onvoldoende gerealiseerd wat er was gebeurd. Ik had bereikt waar ik van kinds af aan van had gedroomd. Onbewust was mijn inspiratie een beetje afgenomen. Dat was lastig. Ik dacht: waar gaat dit heen?’ Dat hij af en toe nog moet wennen aan nieuwe situaties bleek bij de afgelopen US Open. Waar iedereen al reikhalzend uitkeek naar een nieuwe confrontatie tussen Djokovic en Alcaraz in de finale, verloor Alcaraz in vier sets van Daniil Medvedev in de halve finale. ‘Wat Rafa, Roger en Djokovic gedaan hebben, is bijna onmogelijk,’ realiseerde Alcaraz zich eerder al, ‘als je je eerste grandslamtitel hebt gewonnen, zie je in hoe gecompliceerd het is wat zij hebben gedaan. Zij bleven hongerig.’ Hoe hij zorgt dat hij dezelfde honger houdt als zijn illustere voorgangers? ‘Mijn droom, een grandslamtitel winnen, is al uitgekomen. Ik moeten zorgen dat ik nu nieuwe dromen heb die ik uit wil laten komen.’ Bronnen: Vogue, CNN, The New York Times, Evening Standard Helden Magazine 69 Het portret van Carlos Alcaraz komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar. Femke Bol  siert de cover. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké. Hij won met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Hij won in 2022 al de US Open en werd de jongste nummer één van de wereld. Maar nadat Carlos Alcaraz (20) op Wimbledon in de finale – en in dé sportwedstrijd van het jaar – Novak Djokovic versloeg, weet iedereen het zeker: de toekomst van het mannentennis is in goede handen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien.’ Hij poseerde begin 2023 in alleen een onderbroek voor de campagne Calvins or nothing van kledingmerk Calvin Klein. Niet veel later was Louis Vuitton er als de kippen bij om hem binnen te hengelen als een van de dertien ambassadeurs – en als enige sporter – die het Franse modehuis wereldwijd vertegenwoordigt. Nike had de golden boy van het tennis al in 2020 aan zich gekoppeld – zeventien was hij destijds – en bedacht voor hem dit jaar de slogan ‘Don’t belong to an era, start your own.’ Vrij vertaald: behoor niet tot een tijdperk, begin er zelf een. Rolex en BMW zijn nog twee merken die maar wat graag geassocieerd wilden worden met hem. Jeugdige charme, een ondeugende, jongensachtige glimlach en – bovenal – star quality; het is de cocktail die Carlos Alcaraz in korte tijd razendpopulair heeft gemaakt. Hij veroverde eerst de kinderen, toen de vrouwen en daarna de rest van de tennisvolgers. Inmiddels weten ook mensen die het tennis amper volgen van zijn bestaan. Na Boris Becker, Steffi Graf, Andre Agassi, Venus en Serena Williams en Rafael Nadal is er weer iemand met zoveel uitstraling, dat zijn imago de sport nog voor zijn 21ste ver overstijgt. Alcaraz duikt niet alleen op in de sportkaternen van kranten en in sportmagazines, maar ook in modetijdschrift Vogue. Draagt hij zoals afgelopen zomer op Wimbledon een wit vissershoedje van Nike, dan is dat meteen nieuws en weet het sportmerk dat de zogenoemde bucket hats over de toonbank zullen vliegen. Een harde opslag opgevolgd door een harde forehand. Novak Djokovic slaat de bal in het net, waarna Alcaraz zich languit op zijn rug op het gras van het centercourt van Wimbledon laat vallen. Na bijna vijf uur tennis is op zondag 16 juli het onvoorstelbare gebeurd. Djokovic was de grote favoriet, had Wimbledon immers al zeven keer gewonnen en was sinds 2017 niet verslagen op het ‘heilige gras’. Alcaraz had voordat hij naar Wimbledon ging slechts elf potjes gespeeld op gras, al zat daar wel de titel op Queen’s tussen. Djokovic had een paar weken eerder zijn 23ste grandslamtitel in het enkelspel gewonnen op Roland Garros, mede door in de halve finale af te rekenen met Alcaraz, die verkrampte onder de druk en de hype die rond hem was ontstaan. Djokovic won de eerste set in minder dan een half uur met 6-1, maar daarna beet Alcaraz zich vast in zijn zestien jaar oudere tegenstander. De Spanjaard die ter motivatie en inspiratie vaak Rocky-films kijkt, vocht zich als een Rocky Balboa – het boksende personage van Sylvester Stallone – terug in de wedstrijd. Hij won de tiebreak van de tweede set, terwijl Djokovic veertien tiebreaks op rij had gewonnen tijdens grandslamtoernooien, en pakte vervolgens de derde set met 6-1. Daarna wisselde het momentum, Djokovic won de vierde set met 6-3 en de succesvolste tennisser ooit leek, zoals zo vaak als het spannend werd, door te drukken. Alcaraz liet zien ook mentaal al heel snel volwassen te zijn, hij brak zijn tegenstander meteen. Djokovic maakte die break in de volgende game ongedaan, waarna de jonge Spanjaard opnieuw door de service van zijn tegenstander brak. Snelheid en kracht afgewisseld met finesse, een staaltje ongekend verdedigen, onnavolgbare returns met de forehand en dubbelhandige backhand, dropshots; het hele arsenaal van Alcaraz kwam voorbij. Na een weergaloos punt toonde hij letterlijk zijn spierballen aan het publiek, dat op de banken stond. Nadat Djokovic zijn opponent had teruggedrongen achter de baseline, maar Alcaraz met kunst- en vliegwerk de bal steeds terugkreeg om uiteindelijk met een dubbelhandige backhand gepasseerd te worden aan het net, sloeg Nole uit pure frustratie zijn racket kapot tegen de netpaal. Hij was geklopt met zijn eigen wapens. Bij 5-4 liet hij op eigen service nog eens zien waarom iedereen hem al een tijd bestempelt als de nieuwe tennissensatie. Hij maakte eerst een punt met zijn handelsmerk: het dropshot. Daarna toonde hij het publiek, onder wie zangeres Ariana Grande, acteurs Brad Pitt, Hugh Jackman, Daniel Craig en Emma Watson, de Spaanse koning Felipe en de Britse royals William en Kate, een schitterende topspinlob, gevolgd door keiharde opslagen en een forehandwinner op matchpoint. Op matchpoint dacht hij terug aan de Wimbledon-finale van 2019. Federer stond in de vijfde set 8-7 en 40-15 voor tegen Djokovic, de 21ste grandslamtitel voor de op dat moment 38-jarige Federer leek in de knip. Maar Djokovic wist de twee matchpoints weg te werken, pakte de break en won uiteindelijk de tiebreak van de vijfde set bij 12-12. Federer won nooit meer een grandslamtoernooi. ‘Als je de vijfde set ingaat tegen Djokovic dan komen meteen een heleboel statistieken in je hoofd omhoog, zoals dat hij tien jaar lang geen wedstrijd had verloren op het centercourt van Wimbledon,’ aldus Alcaraz. ‘Op matchpoint dacht ik terug aan Federer in 2019 en zei tegen mezelf: alsjeblieft Carlos, laat wat Federer overkwam jou niet gebeuren. Er zijn zoveel wedstrijden en finales waarin Djokovic verslagen leek, maar die hij uiteindelijk toch won. Dat iemand als Federer zo verloor was wreed.’ Alcaraz: 'Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar hem kijken was als kijken naar een kunstwerk. Ik raakte betoverd door hem' Met een glimlach van oor tot oor stamelt hij na het beslissende punt: ‘Om Novak in zijn beste vorm te verslaan op dit toneel en geschiedenis te schrijven is geweldig. Het is goed voor de nieuwe generatie dat ze mij hem hebben zien verslaan, zodat ze nu kunnen denken dat zij dit ook kunnen.’ Djokovic is verbaasd dat Alcaraz zich veel sneller dan verwacht spelen op gras eigen heeft gemaakt: ‘Hij verraste mij, hij verraste iedereen.’ En tegen Alcaraz: ‘Ik dacht dat ik problemen met jou zou hebben op gravel en hardcourt, maar niet op gras.’ Het laatste woord is van de ene koning aan de andere. ‘Nu ik heb gewonnen, hoop ik dat u naar meer wedstrijden komt kijken,’ grapt Alcaraz tegen koning Felipe. Met de Wimbledon-titel op zak is iedereen het erover eens dat er eindelijk een wisseling van de wacht in het mannentennis gaande is. In 2022 won Alcaraz al zijn eerste grandslamtitel door de US Open te winnen en na het toernooi werd hij met zijn negentien jaar en vier maanden en zes dagen de jongste nummer één van de wereld bij de mannen. Maar in New York had hij het niet op hoeven nemen tegen Djokovic, die Amerika niet inkwam omdat hij zich weigerde te vaccineren tegen het coronavirus. Dat hij uitgerekend op Wimbledon wint van de Serviër neemt de laatste scepsis weg. Alcaraz is in Londen de eerste die de streak van ‘De Grote Vier’ doorbreekt. Sinds 2002 werden de grandslamtitels in het enkelspel bij de mannen verdeeld over Roger Federer, Rafael Nadal, Andy Murray en Djokovic. Het geeft maar weer aan dat een einde van een tijdperk aanstaande is. Federer is immers eind vorig jaar met pensioen gegaan, Nadal is vaker geblesseerd dan fit en de verwachting is dat 2024 zijn laatste jaar op de tour zal zijn, Murray heeft door verschillende operaties zijn oude niveau afgelopen jaren niet meer gehaald. Alleen Djokovic is still going strong, is nog superfit, maar ook al 36. Djokovic heeft de afgelopen jaren tal van spelers op zien komen van wie werd gedacht dat zij de macht over zouden nemen, maar telkens bleken ze de verwachtingen niet waar te kunnen maken. Ze moesten het doen met de kruimels die vooral Nadal en Djokovic de laatste jaren lieten liggen. Met Alcaraz is het een ander verhaal. ‘Een grote knuffel, geniet van het moment kampioen!’ post Nadal op social media nadat hij op tv zijn landgenoot Wimbledon ziet winnen. Djokovic onderkent tijdens de persconferentie na zijn nederlaag in de finale ook dat Alcaraz van een ander kaliber is. Hij noemt hem een complete speler, iemand die wat betreft mentale veerkracht en volwassenheid zijn leeftijd ver vooruit is. ‘De mensen hadden het de afgelopen twaalf maanden al over hem, zeiden dat zijn spel elementen bevat van Roger, Rafael en mij. Ik ben het daar mee eens. Hij verenigt het beste van drie werelden. Ik heb om eerlijk te zijn nog nooit tegen een speler als Alcaraz gespeeld.’ Brad Gilbert is oud-tennisser, tv-analist en was coach van onder anderen Andre Agassi en is dat nu van kersverse US Open-winnares Coco Gauff. In Vogue zei hij dat de generatie Federer/ Nadal/Murray/Djokovic eigenlijk drie generaties die daarna kwamen, heeft weggevaagd. Die kwamen er niet aan te pas doordat die vier een monopolie hadden wat betreft grandslamtitels. Over de nieuwe sensatie bij de mannen zei Gilbert: ‘Iedereen moedigt hem aan omdat het zo mooi is om naar hem te kijken. Hij is zo vasthoudend. Op welke ondergrond en waar hij ook speelt, past hij zich heel makkelijk aan.’ Wat heeft Alcaraz dan wat andere tennissers van nu niet hebben? Het is een combinatie van lef, aanpassingsvermogen, kracht, originaliteit, tactisch inzicht en een speelstijl die vernieuwend is. Hij gaat soms in een split of spagaat op de baseline om een bal te halen en staat daarna meteen weer klaar, hij lijkt de baan soms te gebruiken als een trampoline als je ziet hoe hoog en makkelijk hij springt, hij heeft een indrukwekkende opslag en een heel goede tweede service en hij heeft ijswater door de aderen stromen, anders zou hij op spannende momenten niet met dropshots komen. Gilbert: ‘Ik zou niet verbaasd zijn als hij over vijf jaar al zes of zeven grandslamtitels heeft gewonnen. Het zouden er zelfs tien kunnen zijn. Geluk speelt ook een grote factor. Hij moet blessurevrij blijven, want met zijn manier van spelen vraagt hij heel veel van zijn lichaam.’ • Alcaraz groeide op in El Palmar, een dorpje nabij Murcia. Tennis zat bij hem in het dna. Zijn opa, ook Carlos genaamd, tenniste al en transformeerde iets van veertig jaar geleden een kleiduivenschietbaan in een tennisclub. De vader van Alcaraz, ook Carlos genaamd, was een groot tennistalent, maar stopte door een gebrek aan financiële middelen en ging ook bij de tennisclub aan de slag als leraar en nam uiteindelijk de boel over. Hij drukte zijn vier zoons Alvaro, Carlos, Jaime en Sergio van jongs af aan een racket in de handen. Carlos, na zijn drie jaar oudere broer Alvaro, de een-na-oudste van het stel, begon op zijn vierde met tennis en liep elke dag rond op de club, omdat zijn moeder bij IKEA werkte. Volgens de overlevering begon hij te huilen als hij moest stoppen met tennis. Al snel werd duidelijk dat de kleine Carlos een groot talent was, maar het geld ontbrak om hem te kunnen ondersteunen. Alfonso Lopes Rueda bleek de reddende engel. Hij was niet alleen een vriend van de familie, maar ook directeur van de lokale yoghurt- en toetjesproducent Postres Reina. Het bedrijf ging Carlos vanaf zijn tiende sponsoren, waardoor hij naar jeugdtoernooien in Spanje en het buitenland kon en de beste coaches uit de regio kon betalen in ruil voor een logo van Postres Reina op z’n borst. Een jaar later stond sportmanagementbureau IMG al op de stoep en niet veel later had hij contracten met sportkledingmerk Lotto en racketmerk Babolat te pakken. De naam Alcaraz werd steeds vaker genoemd in het rijtje toekomstige toptennissers. Op zijn vijftiende ging hij in zee met Juan Carlos Ferrero, voormalig nummer één van de wereld en in 2003 winnaar van Roland Garros door in de finale Martin Verkerk te verslaan. Ferrero, die in 2012 stopte met tennis, had voordat hij zich in 2018 aan ‘Project Alcaraz’ verbond met Alexander Zverev gewerkt. ‘Ik had al veel over hem gehoord,’ vertelde Ferrero tegen Vogue, ‘vooral dat hij op de baan veel dingen deed die kinderen normaal gesproken niet doen, zoals het slaan van dropshots en lobs. Ook kwam hij vaak naar het net, terwijl veel van zijn leeftijdgenoten op de baseline blijven. Hij vocht bovendien voor elk punt en was heel dynamisch.’ Alcaraz: ‘Ik was als kind al erg talentvol, maar heb ook altijd heel hard gewerkt. Met alleen talent kom je nergens. Juan Carlos is heel belangrijk voor mijn ontwikkeling geweest, op professioneel en persoonlijk vlak. Als we samen zijn, hebben we het niet alleen over tennis, maar over alle andere dingen in het leven. Hij is eigenlijk een coach en vriend ineen.’ Er was veel werk aan de winkel, want de diamant moest flink gepolijst worden. ‘Vandaag de dag zijn alle spelers net beesten,’ aldus Ferrero, die als speler juist eerder iel was en de bijnaam El Mosquito had. ‘De meeste spelers spelen om te vernietigen, niet om te bouwen. Carlos kan ook heel hard slaan, maar is tegelijkertijd iemand die ook een punt op kan bouwen, is van nature heel creatief. Veel spelers vinden het bovendien lastig om de belangrijke punten te spelen. Carlos vindt dat juist het leukst en dat maakt hem speciaal. Dat is ook een heel goed teken met het oog op de toekomst.’ Niet alleen op de baan werd er hard gewerkt, ook op mentaal vlak werd hulp ingeschakeld. Psychologe Isabel Balaguer ging met hem aan de slag. Alcaraz: ‘Ik had moeite mijn emoties onder controle te houden. Op mijn vijftiende, zestiende gooide ik vaak met mijn racket en brak er af en toe een.’ Het was zo erg dat hij geregeld in huilen uitbarstte op de baan en na een nederlaag weigerde de baan te verlaten. ‘Ik was destijds een heel ander persoon,’ vertelde Alcaraz in The New York Times. ‘Ik genoot er veel minder van dan nu. Was altijd kwaad, zeurde veel. Dankzij Isabel is het veel beter geworden. Ik werd rustiger en daardoor begon ik veel meer van tennis te genieten. Gedurende een jaar wordt er heel veel van me gevraagd en is het essentieel om rustig te blijven. Daarnaast is het voor mij belangrijk om de baan op te stappen met een lach.’ • Hij timmert flink aan de weg. Niet alleen als tennisser, maar ook als ‘merk’. Hij volgt al een tijd Engelse les in de avonduren. Als hij op de baan een microfoon voor zijn neus krijgt, heeft hij er geen problemen mee om op charismatische wijze zijn verhaal te doen. Nadal was op zijn twintigste schuchter en wist niet hoe snel hij over moest schakelen op Spaans als mensen lachten als hij ‘happy’ uitsprak als ‘geppy’. Veel andere Spaanse tennissers bleken ook niet bepaald een talenknobbel te hebben. Alcaraz, die als tiener al zijn eigen liefdadigheidsstichting oprichtte waarmee hij mensen met het downsyndroom helpt, kan zich prima redden, glimlacht als hij spreekt en maakt grappen. Er wordt anders naar hem gekeken, maar zelf is hij niet veranderd door de successen. Hij heeft nog dezelfde vrienden – die hem Carlitos of Charlie noemen – als in zijn jeugd, hangt met hen rond in het park, kletst over voetbal – Alcaraz is supporter van Real Madrid – of speelt een potje schaak met hen. ‘Schaken vind ik geweldig. Ik vind het mooi om me erg te moeten concenteren, me te wapenen tegen de strategie van mijn tegenstander en vooruit te denken. Heel veel dingen in schaken komen overeen met tennissen. Je moet constant vooruit proberen te denken waar de tegenstander de bal zal slaan, je moet eigenlijk proberen een sprongetje vooruit in de tijd te maken en proberen iets te doen waarbij de tegenstander zich niet prettig zal voelen.’Federer: ‘Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten’ • Sinds hij in februari 2020 op zijn zestiende debuteerde op de ATP Tour ging hij met reuzenstappen omhoog op de wereldranglijst. Eind 2021 won hij de Next Gen ATP Finals, het toernooi waaraan jaarlijks de grootste tennistalenten meedoen. In 2022 versloeg hij in Madrid een dag na zijn negentiende verjaardag Nadal in de kwartfinale. Hij werd de eerste tiener die de koning van het gravel, alleen al veertien keer winnaar van Roland Garros, versloeg op diens favoriete ondergrond. Een ronde later versloeg hij Djokovic. Nog nooit was iemand erin geslaagd om de twee tennisreuzen achter elkaar en op hetzelfde toernooi te verslaan. Alcaraz versloeg in de finale vervolgens Alexander Zverev. De eerste jaren werd uiteraard vooral de vergelijking met Nadal gemaakt, die ook al als tiener de top bereikte. Ze groeiden allebei op gravel op in Spanje, hadden beiden hun vechtersmentaliteit en atletisch vermogen als wapens. Daarnaast golden ze meteen als publiekslievelingen. Maar waar Nadal in zijn eerste jaren vooral excelleerde op gravel, bleek Alcaraz meteen op alle ondergronden uit de voeten te kunnen. Hij heeft immers al grandslamtitels op hardcourt en gras te pakken en won ook graveltoernooien. Dat hij heel allround is, bewijst hij elke wedstrijd. Hij kan heel agressief vanaf de baseline spelen, dicteert rally’s daar vandaan met harde klappen of zware topspinballen en slaat winners met zijn forehand. Zoals Nadal dat kan. In de verdediging gedrongen kan hij met zijn loopvermogen en geweldige voetenwerk de meest onmogelijke ballen halen en het initiatief overnemen of met een geweldige passeerbal met zijn dubbelhandige backhand komen. Zoals Djokovic dat doet. Djokovic stelt op Wimbledon na zijn nederlaag niet voor niets: ‘Het is indrukwekkend. Hij heeft de Spaanse stierenmentaliteit, heeft het competitieve, de vechtersmentaliteit en de ongelooflijke verdediging die we door de jaren heen van Rafa hebben gezien. Hij heeft ook een backhand waar hij heel mooi naartoe glijdt en die heeft weer overeenkomsten met mijn backhand. De dubbelhandige backhand, het verdedigen, de kwaliteiten om je aan te passen; dat zijn al jaren mijn kwaliteiten. Dat heeft hij ook.’ Maar Alcaraz schudt daarnaast op de meest onwaarschijnlijke momenten met succes dropshots uit zijn mouw, maar heeft er ook geen moeite mee om naar het net te komen om de bal af te smashen of te volleren. Hij bezit over een indrukwekkend balgevoel, heeft al tal van voor onmogelijk gehouden ballen geslagen. Zoals in de halve finale op Roland Garros toen hij een dropshot van Djokovic haalde, die de bal vervolgens in het open veld bij de baseline neerlegde. Alcaraz sprintte achter de bal aan, tegen beter weten in, dacht iedereen. Met zijn rug naar het net sloeg hij de bal zonder te kijken langs zijn verbouwereerde tegenstander die aan het net stond. Het leverde hem applaus van een lachende Djokovic op en een staande ovatie van het publiek. Wie zo’n ongelooflijke bal eerder had geslagen? Federer, de man van wie Alcaraz vroeger posters op zijn slaapkamer had hangen en die zijn grote voorbeeld is. ‘Rafa is iemand naar wie ik altijd heb gekeken. Ik bewonder hem heel erg,’ zei hij in Vogue, ‘maar Federer had zoveel klasse, liet mensen op een andere manier naar tennis kijken. Naar Federer kijken was als kijken naar een kunstwerk. Hij had elegantie, was magnifiek. Ik raakte betoverd door hem.’ Paul Annacone, oud-trainer van Federer en Pete Sampras, noemde hem vorig jaar de meest talentvolle teenager aller tijden. Oud-tennisser Ivan Ljubicic, na zijn loopbaan eveneens coach van Federer, was eerder dit jaar de eerste die het aandurfde hem als een mix van de beste drie tennissers aller tijden, Djokovic, Nadal en Federer – winnaars van respectievelijk 24, 22 en 20 grandslamtitels – te bestempelen. ‘Wat hij laat zien, hebben we nog nooit gezien. Hij is een of andere zieke mix van Djokovic, Federer en Nadal.’ Federer, die na zijn afscheid eind 2022 zei dat hij het jammer vond dat hij het nooit in een wedstrijd op had kunnen nemen tegen Alcaraz, reageerde tegenover CNN lachend: ‘Zei Ivan dat? Dat is nogal een compliment. Op zijn leeftijd laat hij ongelooflijke dingen zien. Ik vind het niet leuk om heel veel druk op jonge spelers te leggen, maar hij is iemand die zegt: ‘Ik ga naar Wimbledon of Parijs om te winnen.’ Hij legt de druk dus ook hoog bij zichzelf en dat vind ik geweldig. En daarom kan ik over hem ook wel zeggen dat hij in de toekomst schitterende dingen gaat bereiken. Hij heeft alle wapens, kan wedstrijden op heel veel verschillende manieren winnen en dat is een kwaliteit die grote kampioenen bezitten. Hij kan meerdere grandslamtitels winnen en hopelijk blijft hij ook jarenlang nummer één van de wereld.’ Nadal, die onlangs aangaf graag met Alcaraz te willen dubbelen op de Spelen in Parijs als zijn lichaam het toelaat, was terughoudender met bespiegelingen over zijn zeventien jaar jongere landgenoot. ‘We moeten voorzichtig zijn in onze oordelen over hem. De vooruitzichten zijn fantastisch, hij heeft power en is ambitieus, maar in de carrière van elke topsporter kunnen zoveel dingen gebeuren. Het is lastig om hem te adviseren. Ik ben er sowieso slecht in om advies te geven, omdat ik altijd meer heb geleerd door te kijken dan van woorden. Maar als ik hem iets zou mee willen geven, is het: blijf jezelf verbeteren of probeer dat in elk geval, want dat is wat je gemotiveerd houdt.’ • De woorden van Nadal zullen zijn coach als muziek in de oren hebben geklonken. Ferrero: ‘Wij, de mensen om hem heen, zijn ook een beetje bezorgd. Carlos heeft de kwaliteiten om een van de beste tennissers ooit te worden. Dat is duidelijk. Maar er kunnen nog heel veel dingen gebeuren. Hij is jong, er zijn nog heel veel dingen die hij niet ziet. We weten allemaal wat de risico’s zijn: feesten, afgeleid worden, niet geconcentreerd bezig zijn met tennis. Als je de kans krijgt om de rich and famous te ontmoeten, dan is het makkelijk om de weg kwijt te raken. Iedereen zal hem vertellen dat hij geweldig is, maar de mensen dicht om hem heen zullen de realiteit in het oog moeten houden. Hij kan nog op alle vlakken beter worden: zijn vasthoudendheid, zijn houding op moeilijke momenten, volwassenheid op de baan. We moeten blijven werken aan zijn zwakkere punten. De familie van Carlos speelt een heel belangrijke rol om hem met beide benen op de grond te houden.’ Broer Alvaro gaat geregeld met hem mee. Tijdens de US Open van vorig jaar deelden ze een hotelkamer, zoals ze vroeger een stapelbed deelden. Wat betreft de liefde: voor vrouwen is Alcaraz een interessant ‘object’. Hij zou een tijdje een relatie met Maria Gonzalez Gimenez hebben gehad, die net als hij in Murcia trainde. Maar hij geeft aan al een tijd als single door het leven te gaan. Tennis komt vooralsnog voor het meisje. ‘Het is lastig om nooit lang op één plek te zijn. Het is moeilijk om iemand te vinden met wie je dingen kunt delen als je altijd op een andere plek op de wereld bent,’ aldus Alcaraz. Ook geld, dat nu binnenstroomt dankzij astronomische bedragen aan prijzengeld en sponsorinkomsten, brengt hem niet van de wijs, verzekerde hij al. ‘Mijn vader past op het geld. Ik ben nog jong en heb mijn grillen. Ik ben gek van Nike-sneakers en vooral van de vintage- modellen. Die zijn behoorlijk duur en moeilijk te vinden. Er zijn een paar Jordans, Dunk Lows en schoenen van Travis Scott die ik graag wil hebben. Ik wil graag een heel mooie collectie verza- melen. Verder ben ik heel normaal en nederig. Ik besteed niet veel aandacht aan merken en auto’s. Als ik iets mooi of leuk vind, probeer ik het te kopen, maar uiteindelijk houdt mijn vader mijn uitgaven in de gaten.’ Alcaraz snapt dat zijn familie en begeleidingsteam een vinger aan de pols houden. Hij verwees in Vogue naar de periode in 2022, toen hij net zijn eerste grandslamtitel had gewonnen. ‘Ik had het moeilijk nadat ik de US Open won. Toen ik daarna weer toernooien ging spelen, voelde ik stress. Misschien had ik onvoldoende gerealiseerd wat er was gebeurd. Ik had bereikt waar ik van kinds af aan van had gedroomd. Onbewust was mijn inspiratie een beetje afgenomen. Dat was lastig. Ik dacht: waar gaat dit heen?’ Dat hij af en toe nog moet wennen aan nieuwe situaties bleek bij de afgelopen US Open. Waar iedereen al reikhalzend uitkeek naar een nieuwe confrontatie tussen Djokovic en Alcaraz in de finale, verloor Alcaraz in vier sets van Daniil Medvedev in de halve finale. ‘Wat Rafa, Roger en Djokovic gedaan hebben, is bijna onmogelijk,’ realiseerde Alcaraz zich eerder al, ‘als je je eerste grandslamtitel hebt gewonnen, zie je in hoe gecompliceerd het is wat zij hebben gedaan. Zij bleven hongerig.’ Hoe hij zorgt dat hij dezelfde honger houdt als zijn illustere voorgangers? ‘Mijn droom, een grandslamtitel winnen, is al uitgekomen. Ik moeten zorgen dat ik nu nieuwe dromen heb die ik uit wil laten komen.’ Bronnen: Vogue, CNN, The New York Times, Evening Standard Helden Magazine 69 Het portret van Carlos Alcaraz komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar. Femke Bol  siert de cover. De atlete blikt uitgebreid terug op het jaar waarin alles wat ze aanraakte in goud leek te veranderen. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké. Hij won met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Tennis

De twee gezichten van Botic van de Zandschulp

Botic van de Zandschulp (27) is in korte tijd uitgegroeid tot de beste tennisser van Nederland. Volgens kenners is hij hard op weg naar de absolute wereldtop. Hij heeft alles in zich om er te komen. Maar dan moet hij wel zijn driften onder controle krijgen, vertelt hij in aanloop naar Roland Garros en Wimbledon. Het leven buiten de tennisbaan? Voor veel opkomende tennisprofs is het niet bepaald een happy place. Constant in het vliegtuig, hotelkamer in, hotelkamer uit, omgaan met jetlags, teleurstellingen, urenlang trainen, wedstrijden spelen en tussendoor de tijd doden. Wie weinig moeite met dit leven heeft? Nederlands beste tennisser Botic van de Zandschulp. “Natuurlijk, het is soms eentonig, saai,” zegt hij, “je moet discipline op blijven brengen, goed op je lichaam passen, vroeg naar bed. Het is soms best een lastig en eenzaam bestaan, maar ik heb daar geen moeite mee. Ik houd van trainen en in m’n vrije tijd kijk ik vaak een serietje op m’n kamer. Wat mij het meeste moeite kost, is gek genoeg rustig blijven óp de baan.” Botic stond altijd al te boek als een groot talent. Hij werd in 2016 Nederlands kampioen, beklom in die periode de wereldranglijst, maar bleef steken door fysiek ongemak en omdat hij het zichzelf vaak moeilijk maakte tijdens wedstrijden. In het circuit werd weleens gefluisterd dat hij een tanker was; iemand die soms wedstrijden weggaf als het even tegenzat. Tijdens corona zette Botic de knop definitief om en maakte een flinke ontwikkeling door. Met een kwartfinaleplek op de US Open in 2021 wist hij zich vanuit het niets de top 100 in te slaan. Daarna steeg hij door, naar een plek in de mondiale top 30. De weg naar de absolute top gaat met vallen en opstaan, leerde de kopman van het Nederlands tennis toen hij in 2022 zijn eerste volledige seizoen op de ATP Tour draaide. Waar Botic buiten de baan kalm oogt, kan hij op de baan nog steeds zijn hoofd verliezen, al is dat in de loop der jaren een stuk minder geworden. “Je hebt als tennisser natuurlijk veel ups & downs, verliest bijna iedere week, speelt soms slecht, hebt te maken met lastige tegenstanders. Tijdens een wedstrijd kan het weleens donderen in mijn hoofd. Ik heb zo vaak gehad dat ik wist dat ik beter was, maar toch niet kon doordrukken. Dat heb ik nog steeds. Dit seizoen begon ik minder, doordat ik last had van een blessure en daarmee rondliep op de baan. Dan kan het weleens gebeuren dat het licht uitgaat, dat ik met mijn racket gooi, en ga zo maar door. Dat moet er echt uit.” Woede Waar die ergernissen en woede precies vandaan komen? KNLTB-coach Dennis Sporrel, die hem op verschillende toernooien begeleidde voordat Botic met Sven Groeneveld ging werken, heeft er wel een idee over. “Het komt doordat Botic alles perfect wil doen. Maar zoals bij veel sporten heb je het niet allemaal in eigen hand. Je moet soms ergens doorheen, met teleurstellingen omgaan, hebt te maken met tegenstanders die je verrassen of met pijntjes. Botic bereidt alles goed voor, is gedisciplineerd, traint keihard en laat geen procentje liggen.” Toch is dat niet altijd een garantie voor succes. En dat is frustrerend, legt Sporrel uit. “Doordat hij zo perfectionistisch is, kan hij zichzelf tijdens wedstrijden heel snel veroordelen. Hij hoeft één simpele bal te missen en hij staat te schelden. Wat dat betreft is hij hard voor zichzelf. Daar komt bij dat hij soms nog te veel bezig is met wat een tegenstander doet. Kost alleen maar energie. Je moet eerst zélf kwaliteit leveren.” Soms moeten zijn coaches of de mensen op de tribunes het weleens ontgelden. Het gedrag van Botic doet soms denken aan dat van Andy Murray, de nukkig ogende Schot die buiten de baan de vriendelijkheid zelve is. Hij lacht om de vergelijking: “Hij klopt alleen niet want als Murray kwaad wordt, gaat hij vaak beter spelen. Of hij zorgt er in ieder geval voor dat hij er het volgende punt geen last van heeft. Dat is bij mij wel anders. Ik blijf ermee rondlopen, kom er soms niet meer uit. Daarin heb ik mezelf echt moeten verbeteren. Soms riep ik op de baan verkeerde teksten. Ook mijn vriendin Floor heeft me daarmee geconfronteerd. Daarin is ze heel direct, en dat is goed. Mijn ergernis blijft een aandachtspunt, daar verlies ik punten en wedstrijden mee. Ik wéét dat ik me niet mag ergeren als iemand een goede bal slaat of geluk heeft, maar het blijft lastig.” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Botic van de Zandschulp komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.
Botic van de Zandschulp (27) is in korte tijd uitgegroeid tot de beste tennisser van Nederland. Volgens kenners is hij hard op weg naar de absolute wereldtop. Hij heeft alles in zich om er te komen. Maar dan moet hij wel zijn driften onder controle krijgen, vertelt hij in aanloop naar Roland Garros en Wimbledon. Het leven buiten de tennisbaan? Voor veel opkomende tennisprofs is het niet bepaald een happy place. Constant in het vliegtuig, hotelkamer in, hotelkamer uit, omgaan met jetlags, teleurstellingen, urenlang trainen, wedstrijden spelen en tussendoor de tijd doden. Wie weinig moeite met dit leven heeft? Nederlands beste tennisser Botic van de Zandschulp. “Natuurlijk, het is soms eentonig, saai,” zegt hij, “je moet discipline op blijven brengen, goed op je lichaam passen, vroeg naar bed. Het is soms best een lastig en eenzaam bestaan, maar ik heb daar geen moeite mee. Ik houd van trainen en in m’n vrije tijd kijk ik vaak een serietje op m’n kamer. Wat mij het meeste moeite kost, is gek genoeg rustig blijven óp de baan.” Botic stond altijd al te boek als een groot talent. Hij werd in 2016 Nederlands kampioen, beklom in die periode de wereldranglijst, maar bleef steken door fysiek ongemak en omdat hij het zichzelf vaak moeilijk maakte tijdens wedstrijden. In het circuit werd weleens gefluisterd dat hij een tanker was; iemand die soms wedstrijden weggaf als het even tegenzat. Tijdens corona zette Botic de knop definitief om en maakte een flinke ontwikkeling door. Met een kwartfinaleplek op de US Open in 2021 wist hij zich vanuit het niets de top 100 in te slaan. Daarna steeg hij door, naar een plek in de mondiale top 30. De weg naar de absolute top gaat met vallen en opstaan, leerde de kopman van het Nederlands tennis toen hij in 2022 zijn eerste volledige seizoen op de ATP Tour draaide. Waar Botic buiten de baan kalm oogt, kan hij op de baan nog steeds zijn hoofd verliezen, al is dat in de loop der jaren een stuk minder geworden. “Je hebt als tennisser natuurlijk veel ups & downs, verliest bijna iedere week, speelt soms slecht, hebt te maken met lastige tegenstanders. Tijdens een wedstrijd kan het weleens donderen in mijn hoofd. Ik heb zo vaak gehad dat ik wist dat ik beter was, maar toch niet kon doordrukken. Dat heb ik nog steeds. Dit seizoen begon ik minder, doordat ik last had van een blessure en daarmee rondliep op de baan. Dan kan het weleens gebeuren dat het licht uitgaat, dat ik met mijn racket gooi, en ga zo maar door. Dat moet er echt uit.” Woede Waar die ergernissen en woede precies vandaan komen? KNLTB-coach Dennis Sporrel, die hem op verschillende toernooien begeleidde voordat Botic met Sven Groeneveld ging werken, heeft er wel een idee over. “Het komt doordat Botic alles perfect wil doen. Maar zoals bij veel sporten heb je het niet allemaal in eigen hand. Je moet soms ergens doorheen, met teleurstellingen omgaan, hebt te maken met tegenstanders die je verrassen of met pijntjes. Botic bereidt alles goed voor, is gedisciplineerd, traint keihard en laat geen procentje liggen.” Toch is dat niet altijd een garantie voor succes. En dat is frustrerend, legt Sporrel uit. “Doordat hij zo perfectionistisch is, kan hij zichzelf tijdens wedstrijden heel snel veroordelen. Hij hoeft één simpele bal te missen en hij staat te schelden. Wat dat betreft is hij hard voor zichzelf. Daar komt bij dat hij soms nog te veel bezig is met wat een tegenstander doet. Kost alleen maar energie. Je moet eerst zélf kwaliteit leveren.” Soms moeten zijn coaches of de mensen op de tribunes het weleens ontgelden. Het gedrag van Botic doet soms denken aan dat van Andy Murray, de nukkig ogende Schot die buiten de baan de vriendelijkheid zelve is. Hij lacht om de vergelijking: “Hij klopt alleen niet want als Murray kwaad wordt, gaat hij vaak beter spelen. Of hij zorgt er in ieder geval voor dat hij er het volgende punt geen last van heeft. Dat is bij mij wel anders. Ik blijf ermee rondlopen, kom er soms niet meer uit. Daarin heb ik mezelf echt moeten verbeteren. Soms riep ik op de baan verkeerde teksten. Ook mijn vriendin Floor heeft me daarmee geconfronteerd. Daarin is ze heel direct, en dat is goed. Mijn ergernis blijft een aandachtspunt, daar verlies ik punten en wedstrijden mee. Ik wéét dat ik me niet mag ergeren als iemand een goede bal slaat of geluk heeft, maar het blijft lastig.” Helden Magazine editie 67 Het eerste gedeelte van het verhaal van Botic van de Zandschulp komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Tennis

Tim van Rijthoven: ‘Mijn levensgeluk hangt niet alleen af van een tennisbal’

Tim van Rijthoven werd al van jongs af aan gezien als een groot talent. Afgelopen jaar brak de tennisser door. Op zijn 25ste won hij het ATP-toernooi van Rosmalen en haalde hij de vierde ronde op Wimbledon. Tijd om hem in aanloop naar Roland Garros te confronteren met uitspraken die hij zes jaar geleden deed in Helden. ‘Richard Krajicek is mijn mentor. Natuurlijk kan ik alleen maar dromen van wat Richard heeft gepresteerd, maar als speler lijk ik wel een beetje op hem.’ “Ik sta nog steeds achter de uitspraak die ik op m’n negentiende deed. Als tennisser moet ik het ook hebben van een goede service, zoals dat bij Richard Krajicek ook het geval was. Ook ik heb een heel aardige forehand. Verschil is dat Richard wel beter kon volleren. Een jaar nadat ik deze uitspraak deed, werd Richard mijn coach. Ik heb heel veel van hem geleerd, vooral ook op mentaal vlak. Dat is ook de reden dat ik hem nog steeds mijn mentor noem. Begin 2019, na anderhalf jaar, stopte Richard als mijn coach, maar het contact is nog altijd goed. We golfen geregeld samen, zoon Alec gaat ook vaak mee. Ik vond het ook heel mooi dat Richard mij de prijs uitreikte toen ik in december werd gekozen als Tennisser van het Jaar. Hij appte me meteen toen ik afgelopen jaar het ATP- toernooi van Rosmalen won. Ik heb hem toen ook bedankt voor de rol die hij in mijn carrière heeft gespeeld en nog altijd speelt. Tennisinhoudelijk speelt Richard geen rol meer, maar op andere vlakken is hij op de achtergrond nog steeds belangrijk. Hij kende me als toernooidirecteur ook weer een wildcard voor het ABN AMRO Open toe. En hij heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon nadat ik Rosmalen won. Hij stuurde een mail waarin hij mij aanprees, schreef: ‘Deze jongen verdient echt een kans.’ Als de Wimbledon-winnaar van 1996 zoiets voor je doet... 'Krajicek heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon, zei: 'Deze jongen verdient echt een kans.' Als een Wimbledon-winnaar zoiets voor je doet...' Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Niet veel later kreeg ik de grote baas van Wimbledon aan de lijn, hij zei: ‘Tim, we reiken je de wildcard uit, gefeliciteerd.’ Heel bijzonder dat ik die wildcard kreeg als niet-Brit en speler die nog niet heel veel aansprekende resultaten kon overleggen. De mail van Richard heeft er, denk ik, voor een belangrijk deel voor gezorgd dat ik die wildcard kreeg.” Nog belangrijker was dat je Rosmalen won. Je begon als nummer 205 van de wereld aan het toernooi en versloeg onderweg naar de titel drie spelers uit de mondiale top twintig, onder wie in de finale Daniil Medvedev, op dat moment nummer twee. Tim knikt. “In Surbiton, de week voor Rosmalen, verloor ik op gras nog in de eerste ronde van de Fin Otto Virtanen, nummer 375 van de wereld. Ik speelde helemaal niet slecht. Vaak wordt onderschat hoe hoog het niveau is van de jongens in de top vierhonderd. Op Rosmalen speelde ik echt niet heel veel beter dan in Surbiton, maar ineens won ik van Taylor Fritz, Félix Auger-Aliassime en Daniil Medvedev, toen de nummers veertien, negen en twee van de wereld. Het heeft denk ik met comfort te maken dat het allemaal lukte die week. Ik speelde voor eigen publiek, familie en vrienden kwamen kijken. Elke dag ben ik lekker op en neer naar huis gereden. Ik zat niet in een hotel, hoefde niet elke dag in een restaurant te eten. Dat is normaal wel het geval, dan zie ik alleen de tennisbaan en een hotelkamer. Heerlijk dat het die week anders was. Ik voelde helemaal geen spanning, stond er zo in dat elke overwinning was meegenomen. Bij elke wedstrijd dacht ik: hij staat hoger dan ik, de druk ligt bij hem. Toen ik in de halve finale in drie zwaarbevochten sets won van Auger-Aliassime dacht ik: gebeurt dit allemaal wel echt? Toen landde bij mij dat ik gewoon de finale van een ATP-toernooi ging spelen tegen een van de beste spelers van de wereld. Toch kon ik ook goed slapen voor die finale en voelde ik geen zenuwen. Ik begon aan het toernooi als nummer 205 van de wereld, mijn week was toch al meer dan geslaagd. De finale won ik met 6-4, 6-1. Ik heb me tijdens de wedstrijd geen moment toegestaan om aan de zege te denken. Ook toen ik dik voor stond, dacht ik: deze finale kan nog steeds kantelen. Ik was zo scherp. Pas na afloop realiseerde ik me dat hij er eigenlijk helemaal niet aan te pas was gekomen. Na de finale werd Medvedev nummer één van de wereld en had ik een ATP-titel.” Lachend: “Vond ik mooi verdeeld.” Medvedev riep na afloop dat jij goed genoeg was voor de top tien van de wereld, zeker op gras. “Dat was enerzijds mooi om te horen, maar tegelijkertijd verwachtten mensen dan meteen dat ik wel even door zou stoten naar de wereldtop. Die plotselinge hoge verwachtingen waren voor mij wel een dingetje. Als tiener waren ze er ook bij mij, maar daarna vervaagden die. Ik vond het fijn dat ik een beetje buiten beeld was. Toen ik gevrijwaard bleef van blessures begon ik beter en beter te spelen, mede doordat er niemand op mij lette of iets van mij verwachtte. Ineens waren de hoge verwachtingen terug na Rosmalen. Ik moet er een manier voor vinden om dat wat mensen van mij verwachten naast me neer te leggen. Vroeger had ik daar heel veel moeite mee. Nu ben ik een paar jaar ouder, ik kan er beter mee omgaan, maar makkelijk is het nog altijd niet.” Veel mensen zien het al van jongs af aan in jou zitten. Mede door blessures kwam het er lange tijd niet uit. Heb je afgelopen tijd ook gedacht: eindelijk is het me gelukt. “Tuurlijk. Ik heb eindelijk laten zien wat ik kan. Dat het er eindelijk uit is gekomen is voor veel mensen die het altijd in mij hebben zien zitten, heel fijn. Nadat ik de felicitaties van Medvedev in ontvangst had genomen, ging ik meteen naar mijn moeder toe om haar een knuffel te geven. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, heeft gezien door welke dalen ik heb moeten gaan de afgelopen jaren. Er was nog best wat controverse dat ik mijn moeder een zoen op de mond gaf, maar dat is voor mij redelijk normaal. In het buitenland vinden ze dat toch een beetje raar. Mijn broertjes Max en Sem waren ook helemaal door het dolle heen. Zes jaar geleden was Max volle bak aan het puberen, daar had ik toen flink wat mee te stellen. Sem kroop destijds geregeld bij mij in bed, was blij als ik verloor omdat ik dan tenminste naar huis kwam. De situatie is nu heel anders. Naarmate zij ouder worden, groeien we steeds meer naar elkaar toe. Zij gunnen me alles, zijn allebei topgasten.” Jij komt uit een gezin met gescheiden ouders. Hoe reageerde je vader op de titel? “Hij was op vakantie in Italië tijdens Rosmalen. Met hem heb ik de afgelopen jaren niet heel veel contact gehad. Hij heeft zich ook redelijk afgezonderd. Het was mijn keuze om bijna een jaar zo goed als geen contact met hem te hebben. Het was allemaal iets te beladen en intens. Het contact is wel wat teruggekeerd de laatste weken. Hij is trots op me, dat heeft hij ook laten weten in een interview.” Na Rosmalen haalde je de vierde ronde op Wimbledon. Novak Djokovic moest eraan te pas komen om je naar huis te sturen. Jij bent degene die het hem daar het lastigst heeft gemaakt. Jammer dat uitgerekend afgelopen jaar de punten van Wimbledon niet meetelden voor de wereldranglijst. “Dat vind ik natuurlijk ook heel jammer. Als die punten hadden meegeteld, had ik nu rond plek zeventig op de wereldranglijst gestaan en had ik rechtstreeks alle grote toernooien ingekomen. Ik ben niet de enige voor wie het jammer is dat er op Wimbledon geen punten verdiend konden worden. Djokovic won, maar kreeg nul punten voor zijn titel. Ook al is het voor mij nadelig, ik vind het toch het eerlijkst nadat Wimbledon besloot om de Russische tennissers vanwege de oorlog de toegang te ontzeggen.” Helden Magazine 66 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tim van Rijthoven komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
Tim van Rijthoven werd al van jongs af aan gezien als een groot talent. Afgelopen jaar brak de tennisser door. Op zijn 25ste won hij het ATP-toernooi van Rosmalen en haalde hij de vierde ronde op Wimbledon. Tijd om hem in aanloop naar Roland Garros te confronteren met uitspraken die hij zes jaar geleden deed in Helden. ‘Richard Krajicek is mijn mentor. Natuurlijk kan ik alleen maar dromen van wat Richard heeft gepresteerd, maar als speler lijk ik wel een beetje op hem.’ “Ik sta nog steeds achter de uitspraak die ik op m’n negentiende deed. Als tennisser moet ik het ook hebben van een goede service, zoals dat bij Richard Krajicek ook het geval was. Ook ik heb een heel aardige forehand. Verschil is dat Richard wel beter kon volleren. Een jaar nadat ik deze uitspraak deed, werd Richard mijn coach. Ik heb heel veel van hem geleerd, vooral ook op mentaal vlak. Dat is ook de reden dat ik hem nog steeds mijn mentor noem. Begin 2019, na anderhalf jaar, stopte Richard als mijn coach, maar het contact is nog altijd goed. We golfen geregeld samen, zoon Alec gaat ook vaak mee. Ik vond het ook heel mooi dat Richard mij de prijs uitreikte toen ik in december werd gekozen als Tennisser van het Jaar. Hij appte me meteen toen ik afgelopen jaar het ATP- toernooi van Rosmalen won. Ik heb hem toen ook bedankt voor de rol die hij in mijn carrière heeft gespeeld en nog altijd speelt. Tennisinhoudelijk speelt Richard geen rol meer, maar op andere vlakken is hij op de achtergrond nog steeds belangrijk. Hij kende me als toernooidirecteur ook weer een wildcard voor het ABN AMRO Open toe. En hij heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon nadat ik Rosmalen won. Hij stuurde een mail waarin hij mij aanprees, schreef: ‘Deze jongen verdient echt een kans.’ Als de Wimbledon-winnaar van 1996 zoiets voor je doet... 'Krajicek heeft een goed woordje voor me gedaan bij de organisatie van Wimbledon, zei: 'Deze jongen verdient echt een kans.' Als een Wimbledon-winnaar zoiets voor je doet...' Dat vond ik zo’n mooi gebaar. Niet veel later kreeg ik de grote baas van Wimbledon aan de lijn, hij zei: ‘Tim, we reiken je de wildcard uit, gefeliciteerd.’ Heel bijzonder dat ik die wildcard kreeg als niet-Brit en speler die nog niet heel veel aansprekende resultaten kon overleggen. De mail van Richard heeft er, denk ik, voor een belangrijk deel voor gezorgd dat ik die wildcard kreeg.” Nog belangrijker was dat je Rosmalen won. Je begon als nummer 205 van de wereld aan het toernooi en versloeg onderweg naar de titel drie spelers uit de mondiale top twintig, onder wie in de finale Daniil Medvedev, op dat moment nummer twee. Tim knikt. “In Surbiton, de week voor Rosmalen, verloor ik op gras nog in de eerste ronde van de Fin Otto Virtanen, nummer 375 van de wereld. Ik speelde helemaal niet slecht. Vaak wordt onderschat hoe hoog het niveau is van de jongens in de top vierhonderd. Op Rosmalen speelde ik echt niet heel veel beter dan in Surbiton, maar ineens won ik van Taylor Fritz, Félix Auger-Aliassime en Daniil Medvedev, toen de nummers veertien, negen en twee van de wereld. Het heeft denk ik met comfort te maken dat het allemaal lukte die week. Ik speelde voor eigen publiek, familie en vrienden kwamen kijken. Elke dag ben ik lekker op en neer naar huis gereden. Ik zat niet in een hotel, hoefde niet elke dag in een restaurant te eten. Dat is normaal wel het geval, dan zie ik alleen de tennisbaan en een hotelkamer. Heerlijk dat het die week anders was. Ik voelde helemaal geen spanning, stond er zo in dat elke overwinning was meegenomen. Bij elke wedstrijd dacht ik: hij staat hoger dan ik, de druk ligt bij hem. Toen ik in de halve finale in drie zwaarbevochten sets won van Auger-Aliassime dacht ik: gebeurt dit allemaal wel echt? Toen landde bij mij dat ik gewoon de finale van een ATP-toernooi ging spelen tegen een van de beste spelers van de wereld. Toch kon ik ook goed slapen voor die finale en voelde ik geen zenuwen. Ik begon aan het toernooi als nummer 205 van de wereld, mijn week was toch al meer dan geslaagd. De finale won ik met 6-4, 6-1. Ik heb me tijdens de wedstrijd geen moment toegestaan om aan de zege te denken. Ook toen ik dik voor stond, dacht ik: deze finale kan nog steeds kantelen. Ik was zo scherp. Pas na afloop realiseerde ik me dat hij er eigenlijk helemaal niet aan te pas was gekomen. Na de finale werd Medvedev nummer één van de wereld en had ik een ATP-titel.” Lachend: “Vond ik mooi verdeeld.” Medvedev riep na afloop dat jij goed genoeg was voor de top tien van de wereld, zeker op gras. “Dat was enerzijds mooi om te horen, maar tegelijkertijd verwachtten mensen dan meteen dat ik wel even door zou stoten naar de wereldtop. Die plotselinge hoge verwachtingen waren voor mij wel een dingetje. Als tiener waren ze er ook bij mij, maar daarna vervaagden die. Ik vond het fijn dat ik een beetje buiten beeld was. Toen ik gevrijwaard bleef van blessures begon ik beter en beter te spelen, mede doordat er niemand op mij lette of iets van mij verwachtte. Ineens waren de hoge verwachtingen terug na Rosmalen. Ik moet er een manier voor vinden om dat wat mensen van mij verwachten naast me neer te leggen. Vroeger had ik daar heel veel moeite mee. Nu ben ik een paar jaar ouder, ik kan er beter mee omgaan, maar makkelijk is het nog altijd niet.” Veel mensen zien het al van jongs af aan in jou zitten. Mede door blessures kwam het er lange tijd niet uit. Heb je afgelopen tijd ook gedacht: eindelijk is het me gelukt. “Tuurlijk. Ik heb eindelijk laten zien wat ik kan. Dat het er eindelijk uit is gekomen is voor veel mensen die het altijd in mij hebben zien zitten, heel fijn. Nadat ik de felicitaties van Medvedev in ontvangst had genomen, ging ik meteen naar mijn moeder toe om haar een knuffel te geven. Zij heeft alles van dichtbij meegemaakt, heeft gezien door welke dalen ik heb moeten gaan de afgelopen jaren. Er was nog best wat controverse dat ik mijn moeder een zoen op de mond gaf, maar dat is voor mij redelijk normaal. In het buitenland vinden ze dat toch een beetje raar. Mijn broertjes Max en Sem waren ook helemaal door het dolle heen. Zes jaar geleden was Max volle bak aan het puberen, daar had ik toen flink wat mee te stellen. Sem kroop destijds geregeld bij mij in bed, was blij als ik verloor omdat ik dan tenminste naar huis kwam. De situatie is nu heel anders. Naarmate zij ouder worden, groeien we steeds meer naar elkaar toe. Zij gunnen me alles, zijn allebei topgasten.” Jij komt uit een gezin met gescheiden ouders. Hoe reageerde je vader op de titel? “Hij was op vakantie in Italië tijdens Rosmalen. Met hem heb ik de afgelopen jaren niet heel veel contact gehad. Hij heeft zich ook redelijk afgezonderd. Het was mijn keuze om bijna een jaar zo goed als geen contact met hem te hebben. Het was allemaal iets te beladen en intens. Het contact is wel wat teruggekeerd de laatste weken. Hij is trots op me, dat heeft hij ook laten weten in een interview.” Na Rosmalen haalde je de vierde ronde op Wimbledon. Novak Djokovic moest eraan te pas komen om je naar huis te sturen. Jij bent degene die het hem daar het lastigst heeft gemaakt. Jammer dat uitgerekend afgelopen jaar de punten van Wimbledon niet meetelden voor de wereldranglijst. “Dat vind ik natuurlijk ook heel jammer. Als die punten hadden meegeteld, had ik nu rond plek zeventig op de wereldranglijst gestaan en had ik rechtstreeks alle grote toernooien ingekomen. Ik ben niet de enige voor wie het jammer is dat er op Wimbledon geen punten verdiend konden worden. Djokovic won, maar kreeg nul punten voor zijn titel. Ook al is het voor mij nadelig, ik vind het toch het eerlijkst nadat Wimbledon besloot om de Russische tennissers vanwege de oorlog de toegang te ontzeggen.” Helden Magazine 66 Het eerste gedeelte van het verhaal van Tim van Rijthoven komt voort uit Helden Magazine 66. De 66ste editie staat in het teken van ‘nieuwe Helden’. Op zijn 28ste heeft Nyck de Vries een stoeltje in de Formule 1 bemachtigd. Helden ging bij hem langs in Monaco en sprak hem over het bizarre leven dat hij leidt. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met duizendpoot Rico Verhoeven. Hij is al tien jaar wereldkampioen kickboksen, succesvol ondernemer, vader én acteur. Ook een gesprek met Daphne van Domselaar. Bij het EK van 2022 werd de doelvrouw van FC Twente gebombardeerd tot nieuwe held en is nu de eerste keeper van Nederland. Daarnaast spraken we met Xavi Simons, wie al sinds jongs af aan in the picture staat én breekt marathonloopster Nienke Brinkman record na record. Verder in Helden 66 interviews met de trainer van Feyenoord: Arne Slot, goede vrienden en wielrenners: Fabio Jakobsen en Julius van den Berg, één van de kroonjuwelen van Ajax: Kenneth Taylor én paralympisch zwemkampioene: Chantalle Zijderveld. José de Cauwer is oud-renner en wieleranalist van de VRT. Een gesprek over onder meer Mathieu van der Poel, Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard. Klaas-Jan Huntelaar blikt terug op de koninklijke avond in Madrid. Victoria Koblenko spreekt paralympisch wielerkampioen Tristan Bangma. Als laatste verteld Nouchka Fontijn in ‘De dag dat alles misging’ dat ze dacht dat ze wereldkampioen was én Fenna Kalma is de aanstormende spits van de Oranjevrouwen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 66 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.