Luis Fernando Sinisterra kwam in de zomer van 2018 op zijn negentiende in zijn eentje uit Colombia naar Rotterdam. Na een moeizaam eerste jaar is hij bij Feyenoord uitgegroeid tot een sensatie in de eredivisie. We spreken hem samen met zijn grote steun en toeverlaat, moeder Martha Leticia Lucumi Mina.
Voor de shoot nemen we Luis Sinisterra en zijn moeder Martha mee voor een boottochtje over de Maas. Hoewel Luis al ruim drie jaar in Rotterdam woont, met uitzicht op de Maas, heeft hij nog nooit gevaren. Vol opwinding genieten moeder en zoon arm in arm van de korte boottocht. Als de watertaxi wat harder gaat, pakt Luis de hand van zijn moeder nog wat steviger vast.
“Mijn moeder kan niet zwemmen,” verduidelijkt hij in het Spaans. Luis spreekt en verstaat Engels, maar wil nog geen interviews in die taal doen. Hij kan zich in het Spaans beter uiten, vindt hij. “Mijn moeder is de belangrijkste persoon in mijn leven, ze is niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriend. Ze was er altijd voor me, leerde me zelfstandig te denken en te handelen, en zorgde ervoor dat ik niet volledig afhankelijk van anderen hoef te zijn.
Ik vind het gewoon heel prettig als ze bij me is. We ergeren ons niet aan elkaar, integendeel. Ze kookt voor me, doet de was, zorgt echt nog voor me. Ik vind het af en toe jammer dat ze door haar werk en regels met visa maar drie maanden aaneengesloten hier kan wonen.”
Moeder Martha vult aan: “Ik zou wel vaker bij Luis willen zijn, zijn broer en zus vinden het ook een prettig idee als ik bij hem ben. Maar ja, het kan nu eenmaal niet, ik ben nog niet toe aan mijn pensioen, dus moet nog werken.” Martha kijkt naar haar zoon en zegt lachend: “Luis had in Colombia weleens een vriendinnetje, maar sinds zijn twintigste is hij alleen.”
Luis: “Ik ben niet eenzaam, hoor. Als mijn moeder er niet is, eet ik bij Feyenoord. Af en toe kook ik ook zelf. Ik verveel me nooit. Ik train hard en thuis game ik en kijk series. Ik kom echt niets tekort. Ik ben graag thuis. Ik ga heus weleens uit, houd van dansen, maar je zult mij ’s avonds laat niet in clubs zien. Ik heb echt behoefte aan rust en slaap veel. Als het even kan, houd ik een siësta.”
Luis woont al sinds 2018 in Rotterdam, het jaar waarin hij op zijn negentiende voor ongeveer twee miljoen euro werd aangetrokken. Hij werd langzaam gebracht door trainer Giovanni van Bronckhorst. In zijn tweede seizoen, onder eerst Jaap Stam en daarna Dick Advocaat, kreeg hij steeds meer speeltijd. Totdat op 16 februari 2020 het noodlot toesloeg in de uitwedstrijd op het kunstgras van PEC Zwolle.
“Een dag later hoorde ik dat mijn kruisbanden ernstig waren beschadigd en dat me een zware operatie wachtte. Ik herinner me nog de pijn, heb zoveel gehuild. Ik heb veel gebeden. Ik liep maanden met krukken, met een brace, deed oefeningen in het zwembad. Dan is het zwaar, hoor, ver weg van huis, geblesseerd zittend op de bank omdat je niets kunt. Ik heb toen geleerd me te focussen op één ding, op het herstel. Ik heb van heel Feyenoord, maar vooral van onze revalidatietrainer Leigh Egger, heel veel steun gehad. Leigh, tegenwoordig ook onze performance coach, was er altijd voor me, ook als ik het even niet zag zitten.
Martha: “Door de coronapandemie gingen de grenzen dicht en kon ik langer in Nederland blijven. Uiteindelijk ben ik bijna de gehele revalidatieperiode van Luis bij hem in Nederland gebleven. De hele club is een grote steun geweest, waarbij we naast Leigh graag in het bijzonder zijn voormalige teamgenoten Elber Evora, Renato Tapia en Eric Botteghin benoemen.”
Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle en Tijdschrift.nl. Je kunt het magazine ook in de winkel halen óf online bestellen!
