Word abonnee

Voetbal

Dominique Janssen: ‘Het verdriet heb ik een plek gegeven’

Iris Planting

Voetbal

Dominique Janssen: ‘Het verdriet heb ik een plek gegeven’

door: Marlies van Cleeff
2 juni 2022
19 tot 24 minuten lezen

Dominique Janssen (27) speelt al drie jaar bij topclub VfL Wolfsburg. Sinds 2014 mag ze zichzelf een Oranje Leeuwin noemen, ze maakte de EK-titel in 2017 en de WK-finale in 2019 mee. Maar bij Dominique ging het niet vanzelf. We gingen bij de verdedigster op bezoek voor een gesprek over haar speciale manier van trainen, haar boosheid, de liefde, en het komende EK.

Lachend komt Dominique Janssen op haar groene fiets aanrijden bij de locatie van de shoot. De stress van het seizoen is voorbij, de landstitel is binnen. Ze woont sinds een paar maanden een straat verderop samen met haar Duitse vriend Patrick Platins. “Ik ben inmiddels ook een halve Duitse. Dat ik nu zo goed Nederlands praat, is een wonder, hoor,” grapt Dominique.

Tekst gaat verder onder de foto

Dominique Janssen

De kersverse kampioen van de Bundesliga heeft net getraind. “Op mijn voetbalschoenen staat ‘één procent’. Dat is mijn motto. Ik probeer elke dag een procent beter te worden, want op de lange termijn is dat echt heel veel.” Dominique weet wat ze wil. “Met die procent verbetering ben ik ook buiten het veld bezig. In de afgelopen jaren heb ik voor mezelf een routine gecreëerd. Dat is mijn basis, mijn houvast, zodat ik weet dat het een goede dag wordt. Ik sta anderhalf uur voordat ik het huis uit moet op.

Ik begin mijn dag het liefst met een meditatie, laat zoveel mogelijk mijn gedachten gaan, waardoor ik die spons even kan uitknijpen. Er zijn zoveel dingen die je in jezelf opneemt op een dag. Ik schrijf ook in mijn dagboek. Op dit moment doe ik een dankbaarheids- challenge, ik schrijf elke dag tien dingen op waar ik dankbaar voor ben. Dat zijn ook dingen als zuurstof. Want zodra het er niet meer is, dan zijn we pas blij dat we het hadden. Daarna maak ik een smoothie bowl en kan mijn dag echt beginnen.” Lachend: “Maar sinds een paar maanden woon ik samen. Het is soms ook zo fijn om ‘s ochtends even te knuffelen en samen rustig op te staan…”

Fitgirl

Op haar achttiende tekende Dominique haar eerste profcontract bij SGS Essen in Duitsland. In de Nederlandse eredivisie speelde ze nooit. “Ik was op die leeftijd al bewust bezig met het maken van de beste keuze. Waar kon ik echt beter worden en kon ik het meest bereiken? Waar voelde ik me het best bij? De Bundesliga was de sterkste competitie.”

Bij Essen werd ze van een dunne spriet een fitnessbeest. “Ik ging voor het eerst in mijn leven volle bak aan krachttraining doen, twee keer in de week. Daar is de basis gelegd en daarom ben ik nu zo’n fit girl.” Na twee jaar Essen vertrok ze na het WK in 2015 naar Arsenal, waar Dominique tot haar 24ste speelde. “Ik was een beetje uitgeleerd. Bij Essen speelde ik centraal achterin, maar ik wilde ook graag op het middenveld spelen. Die optie had ik niet bij Essen. Ik had de kans om naar Bristol te gaan, daar kon ik meer verdienen, en ik wist: daar ga ik centraal achterin spelen. Maar ik koos voor de uitdaging: bij Arsenal moest ik me bewijzen, vechten voor mijn plek.

Soms speelde ik als linksback, soms centraal achterin, maar soms ook op het middenveld. Achteraf was die wisseling van positie ook weleens vervelend, ik moest me iedere keer weer aanpassen. Nu weet ik: als centrale verdediger ben ik het best.” Vier jaar later belde Wolfsburg. “Toen ik bij Essen zat, had ik nooit durven dromen dat ik bij Wolfsburg terecht zou komen, dat is het walhalla van het vrouwenvoetbal. Ze hadden al twee keer de Champions League gewonnen. Ik stond hoog op hun lijstje. Die waardering dat ze me graag wilden hebben, was nieuw voor mij.”

De basis van haar voetbalcarrière werd gelegd bij amateurclub RKSV Wittenhorst. “Zes jaar was ik toen ik begon met voetballen, mijn anderhalf jaar oudere broer Jordi voetbalde ook. Ik begon bij de F9, maar het jaar erna mocht ik meteen naar de F1. Ik groeide op met alle andere jongens die in mijn team zaten, zij vonden het heel normaal dat er een meisje bij was. Natuurlijk riepen tegenstanders weleens: ‘Hé, wat doet dat meisje in het veld?’ Maar als de wedstrijd begon, zagen ze wel waarom ik meedeed.

Ik kom uit een sportieve familie, mijn oudste zus Michelle kon goed volleyballen. Mijn broer was eigenlijk veel getalenteerder dan ik, maar had de mentaliteit niet. Ik was de bikkel van ons drie. Ik was de jongste, wilde altijd de beste zijn. Mijn broer vond het niet leuk om met mij te voetballen, omdat ik altijd moest winnen. Ook thuis als we gewoon gezellig een spelletje speelden. Mijn ouders lieten ons vrij in onze keuzes, mama wilde vooral dat ik gelukkig was. Als ik wilde studeren, was dat ook goed. Zij heeft me overal heengebracht, best speciaal dat ze dat allemaal heeft kunnen doen met drie kinderen thuis. Mijn vader was er meestal niet, hij werkte veel in het buitenland. Ik had niet heel veel contact met mijn vader, vooral mama is belangrijk geweest in mijn carrière.”

Dominique bracht ontelbare uren op het veld door, samen met een bevriende jeugdtrainer. “Vanaf de E’tjes ging ik met hem trainen op specifieke dingen: mijn traptechniek, korte passes, chip passes, lange passes, vrije trappen… Als ik om drie uur klaar was met school, ging ik regelrecht naar het voetbalveld. Iedere dag weer. Mensen vragen me weleens: hoe kan het nou dat je zo goed bent? Nou, er zitten zoveel uren in… van mijn vijftiende tot mijn twintigste heb ik niks anders gedaan dan voetballen.”

Tekst gaat verder onder de foto

Dominique Janssen

En dat was niet altijd leuk. “Ik was nu niet zo goed geweest als ik op die leeftijd niet al een beetje gepusht werd. Dat kon soms best ver gaan, maar ik werd er op dat moment in meegesleept. Ik deed ook dingen die ik liever niet had gedaan. Zelf was ik er verantwoordelijk voor, maar achteraf had ik eerder ‘nee’ moeten zeggen. Ik was jong, wist niet beter. Ik wist nog niet goed hoe ik moest zeggen dat ik bepaalde dingen te ver vond gaan.

Bovendien lagen mijn ouders in scheiding op mijn vijftiende, ik zat midden in de pubertijd. Het was geen toptijd, laat ik het daarbij houden. Het belangrijkste is dat ik door deze tijd ook veel beter ben geworden en nu een volledig tweebenige speelster ben. Op papier ben ik rechtsbenig, maar met mijn linkerbeen kan ik net zo goed uit de voeten. Dat heb ik in die jaren geleerd. Maar nu, op mijn 27e, weet ik pas hoe belangrijk de balans tussen privé en voetbal is.”

Transformatie

Al In 2014 maakte ze haar debuut bij de Oranjevrouwen, ook maakte ze onderdeel uit van de ploeg die in 2015 meedeed aan het WK in Canada. Ze viel één wedstrijd in. Tijdens het gewonnen EK in Nederland, twee jaar later, speelde ze slechts 33 minuten, in de finale. “Iedereen heeft zijn eigen verhaal, iedereen heeft wel dingen meegemaakt die niet zo leuk zijn of waarvan je niet had gedacht dat ze zo’n impact hebben gehad. Bij mij is dat ook het geval,” zegt Dominique.

“Voor mij was die EK-titel geen hoogtepunt. Ik voelde me geen onderdeel van het succes, omdat ik niet speelde. Op dat moment was ik nog heel wisselvallig. Ik wist nog niet goed wie Dominique eigenlijk was, zowel op het veld als erbuiten. Nu kan ik pas zeggen: ik weet welke richting ik op wil, wanneer ik me goed voel en wanneer ik ‘nee’ moet zeggen. Toen ik jonger was, kon ik niet altijd inschatten wat goed voor me was. Mijn emoties gingen van hot naar her. Het ene moment was ik blij, dan weer verdrietig.

Bij Arsenal, na het EK in 2017, ben ik in contact gekomen met de psycholoog van de club. Ik heb met haar diepgravende gesprekken gevoerd om mijn verdriet een plek te geven. Het bleek vooral boosheid te zijn, onder andere door de scheiding van mijn ouders. Ik had geen idee dat er zoveel emotie in me zat. Dat zorgde voor mijn wisselvalligheid. Dankzij de psycholoog creëerde ik rust.”

Ook bij Wolfsburg sprak ze nog geregeld met de psycholoog van Arsenal. “Na mijn vertrek was onze samenwerking abrupt ten einde gekomen. Ik was tevreden over de stappen die ik had gezet en wat ik had bereikt in die jaren. Na een jaar had ik een follow up met haar. Ik voelde me goed, maar wilde ervoor zorgen dat ik me niet ‘toevallig’ goed voelde, dat dat constant zo was. Ik heb nog een half jaar sessies met haar gehad, daar heb ik voor betaald. Onderweg zijn er zoveel mensen die je leert kennen, maar ik wilde per se haar als mijn vertrouwenspersoon.

De laatste beetjes verdriet heb ik toen een plek kunnen geven. Zo had ik nooit veel contact met mijn vader, dat maakte me best verdrietig. Nu heb ik contact met mijn vader op de manier waarop ik dat wil. Het gaat op mijn voorwaarden in plaats van dat ik me laat beïnvloeden door anderen. Die transformatie was voor mij een droom die is uitgekomen. Daarom ben ik nu ook zo constant, op en buiten het veld. Ik voel me happy. Nu kan ik weer nieuwe stappen zetten.”

‘Ik had nooit veel contact met mijn vader, dat maakte me best verdrietig. Nu heb ik contact met mijn vader op de manier waarop ik dat wil’

Zoals zichzelf ontwikkelen tot een leider in het veld. Dominique is bij Wolfsburg een van de aanvoerders. “In het begin voelde ik me extreem verantwoordelijk. Ik wil dat het team zich goed voelt, maar als ik niet oplet, ben ik de hele dag met iedereen bezig behalve met mezelf en ben ik aan het einde van de dag kapot. Ook in een wedstrijd wilde ik iedereen helpen en coachen. Nu sta ik er een stuk ontspannener in. Ik kan mezelf niet vergeten, dan mis ik de boot.”

Trainer Tommy Stroot, ook oud-trainer van FC Twente vrouwen, verwacht veel van Dominique. “Hij heeft aangegeven dat hij mij als dé toekomstige leider ziet, als de oudere meiden van ons stoppen. In de jeugd droomde ik al van het aanvoerderschap. Ik had een sollicitatiebrief aan mijn trainer in de D1 geschreven, daarin stond dat ik zo graag aanvoerder wilde worden. Nou, die droom is uitgekomen.”

Xavi

Dominique grijpt alle mogelijke manieren aan om zichzelf te verbeteren. Op het veld maakt ze gebruik van een speciale trainer. Ze werkt al ruim vijf jaar samen met Patrick Woerst, een awarenesstrainer die het bewustzijn van voetballers verbetert aan de hand van gerichte trainingsvormen. Ook spelers als Ryan Gravenberch en Denzel Dumfries trainen geregeld met hem. “Patrick wilde vijf jaar geleden met een voetbalster aan de slag. Mijn manager Leoni Blokhuis schoof mij naar voren, zei: ‘Als iemand hiervoor openstaat, dan is het Dominique wel.’

In die tijd bij Arsenal zat ik weleens op de bank en zelfs ook een keer op de tribune. Dat wilde ik natuurlijk niet. Patrick en ik trainen op details die niet per se tactisch of technisch van aard zijn. Het gaat om andere details in het voetbal, zoals hoe ik me positioneer. Of ik ‘open sta’ of ‘gesloten’. Wanneer zie ik mijn linksback en wanneer niet. En als ik in een situatie ben met veel mensen om me heen, dan moet ik toch goed om me heen kunnen kijken.

Als ik met Patrick train, hoor ik mensen vaak roepen: ‘Dat ziet er leuk uit.’ Het is ook leuk. We doen geregeld een oefening waar ik de bal speel, die komt meteen weer terug en in de tussentijd moet ik bewust kijken wat ik zie. Dan staat er bijvoorbeeld een iPad met dierenplaatjes en moet ik vertellen welk dier ik in mijn kijkmoment heb gezien.”

Patrick Woerst haalde zijn inspiratie bij Xavi. De oud-voetballer en Barcelona- trainer ontwikkelde het apparaat Tocball, waarmee je onder andere je passtechniek en balcontrole kan oefenen. “Al tijdens het EK in 2017 gebruikte ik dat apparaat, dan trainde ik er vijf minuutjes mee voordat onze warming-up met het team begon. Nu doe ik meestal andere oefeningen voor een training of wedstrijd. Zo doe ik speciale oefeningen als we in een groot stadion spelen of trainen. Dan wil ik weten hoe het eruitziet, het overzicht hebben, want tribunes zijn overal verschillend. Met hoge ballen is dat heel anders dan wanneer je op een normaal trainingscomplex traint.”

Ook dit ziet Dominique als een investering in zichzelf. “Ik betaal ervoor. In plaats van dat ik investeer in voetbalschoenen, investeer ik in mijn spel. Patrick is heel creatief, ik ben inmiddels een beetje zijn proefkonijn geworden. Hij wil nieuwe dingen uitproberen en mij tegelijkertijd blijven uitdagen. Ik heb er veel aan. We trainen heel specifiek op wat ik voor mijn positie in het veld nodig heb. Nu kan ik soms in een balcontact de volgende pass al geven. Ik weet precies wat ik wil, nog voordat ik de bal krijg. Het ziet er misschien makkelijk uit, maar er zit veel voorbereidend werk in. Dat heb ik dankzij Patrick geleerd.”

Puzzelstukjes

Sinds twee jaar is Dominique weer gelukkig in de liefde. Maar op het WK in 2019 speelde ze nog met de naam Bloodworth op haar shirt. Ze is vier jaar samen geweest met Brandon, waarvan twee jaar getrouwd. “Ook in de liefde was ik aan het worstelen. Ik wilde iemand aan mijn zijde hebben van wie ik kon houden, maar op dat moment was ik nog niet zo ver dat ik van iemand kon houden. Brandon zat in het leger, zat in die tijd ook zes maanden in Afghanistan. We hadden een goede klik. Hij had hetzelfde leven als ik, alleen dan op een ander gebied. Dat werkte en zorgde voor aantrekkingskracht.

Tekst gaat verder onder de foto

Dominique Janssen

Op die leeftijd dacht ik dat het liefde was. Natuurlijk hebben Brandon en ik ook mooie tijden gehad, en hij heeft me geholpen in mijn persoonlijke ontwikkeling. Maar het beeld van liefde veranderde toen ik ouder werd. Brandon en ik trouwden omdat we dat echt wilden, maar ook uit praktische overwegingen. Hij is Amerikaan en een huwelijk tussen ons was makkelijk om een visum te krijgen. Het was geen bruiloft zoals ik het altijd voor ogen had. Als ik het nog een keer over mag doen, dan pak ik het heel anders aan.

Toen ik na ging denken over de toekomst en ik, mede dankzij die psychologische sessies, eindelijk wist wat ik echt wilde en mezelf dat ook gunde, zag ik geen leven meer met hem voor me. We besloten om even afstand te houden, eind april 2020 is hij terug naar Amerika gegaan. Voor mij was dat eigenlijk meteen een afsluiting. Toen moesten we nog scheiden, dat regel je niet in een dag.”

Lachend: “Trouwen gaat een stuk sneller dan scheiden, kan ik je vertellen. Na de scheiding hebben we nog een keer gebeld. Brandon zei: ‘Stop being a stranger.’ Maar ik dacht: waarom zullen we nog dingen uit ons leven met elkaar delen als we niet meer samen zijn? Ik zie het als een tijd waarin ik veel leuke dingen heb meegemaakt en veel heb geleerd. Achteraf denk ik: had ik maar… Maar voor alle stappen die ik heb gezet in mijn carrière ben ik dankbaar, die hebben mij gemaakt tot wie ik ben.”

Al na een paar maanden kwam er iemand anders op haar pad. “Soms vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik was weer vrij, kon genieten van alles om me heen. Ik zat lekker in mijn vel en op dat moment kwam ik Patrick tegen, met wie ik nu alweer twee jaar gelukkig ben. Nooit gedacht dat dat zo snel zou gaan. Na de bekerfinale aan het eind van dat seizoen ontmoette ik hem. Patrick was uitgenodigd op ons feest. Toen ik bij Wolfsburg kwam, was hij net gestopt als keeperstrainer van de vrouwen. Via anderen had ik gehoord dat hij ook in scheiding lag, we hadden meteen een klik. We spraken een paar keer af. Het was fijn om een vriend buiten het voetbal te hebben.

Van het een kwam het ander en inmiddels wonen we samen. Met Patrick voelt het heel anders. Dit is pas echt verliefdheid. Ook na twee jaar is dat gevoel er nog. Ik kan mezelf zijn, hij kan zichzelf zijn, en we hebben een gezamenlijk leven. Patrick is nu keeperstrainer bij de academie van Wolfsburg en is ook geregeld een paar dagen weg om te scouten. Dan ben ik wel even verdrietig, maar dat is misschien ook het geheim van het succes

Omdat we geregeld niet bij elkaar zijn, is het juist heel fijn als we dat wel zijn.” Dominique werd ook meteen stief­moeder van twee kinderen van vier en acht. “Van zaterdagavond tot dinsdagochtend hebben wij de kids. Het klikt heel goed. De kinderen vinden het leuk dat papa en Dodo, zo noemen ze mij, in één huis wonen. Ik probeer hun beste vriendin te zijn in plaats van de strenge stiefmoeder. Maar soms moet ik ook weleens zeggen dat ze eerst moeten opruimen voordat ze op de iPad mogen.”

Lijstje

Vanaf het moment dat Dominique een stabielere voetbalster werd, speelde ze zich definitief in de kijker van ex-bondscoach Sarina Wiegman. Tussen het EK in 2017 en het WK in 2019 maakte ze de meeste speelminuten van alle Oranje­vrouwen. “Het WK in 2019 was een hoogtepunt voor me, ik speelde een heel goed toernooi. Het is altijd mijn doel om te laten zien hoe goed ik ben, dat was daar gelukt.” Nu, onder de nieuwe bondscoach Mark Parsons, moet nog het een en ander duidelijk worden binnen de ploeg.

“Er is een transitie gaande en er is tijd nodig voordat we elkaar vinden. Er moeten nog connecties gevormd worden, ook tussen de trainers onderling. Bij de club heb je zoveel tijd om met elkaar te trainen, die tijd hebben we met het Nederlands elftal niet. Dat is best lastig. Eerst moet duidelijk worden wie er bij de beste elf horen, hoe we gaan spelen, wat onze tactiek is. En daar moeten we dan allemaal honderd procent achter staan. Op dit moment zijn we nog steeds een beetje zoekende, ook omdat er veel nieuwe speelsters bij zijn gekomen.

Kijk, tijdens het EK van vijf jaar geleden wist je: als Jackie Groenen zou draaien en passen, zou Shanice van de Sanden lopen en een voorzet geven. Daar stonden dan Vivianne Miedema en Lieke Martens om hem erin te schieten. Die vastigheden ontbreken nu nog. We hanteren ook een andere speelwijze dan voorheen. We spelen nog steeds 4-3-3, maar de details zijn anders. Bij Sarina zetten we op een andere manier druk.

Bij haar was het duidelijk: als de tegenstander op deze manier speelt, dan doen wij dit. Als zij op een andere manier spelen, doen wij dat. Mark heeft een basisidee, in die speelwijze passen wij ons dan een beetje aan aan de tegenstander.” Dominique heeft een duidelijk persoonlijk doel voor het EK. “Ik wil de beste speelster op mijn plek zijn. Ik wil die waardering een keer krijgen, bij het beste team van het toernooi horen. Ja, ik wil een van die elf speelsters zijn die op dat lijstje staat.” De opstelling zou nog weleens roet in het eten kunnen gooien. “Bij het Nederlands elftal speel ik nu vaak linksback, daar baal ik van. Ik sta natuurlijk het liefst centraal achterin.”

Kind

Na het EK keert Dominique weer terug bij Wolfsburg, onlangs verlengde ze haar contract met twee jaar. “Ik voel me hier thuis, het is mijn stad geworden. Maar ik weet niet of ik mijn carrière hier ook zal eindigen. Ik wil ooit de Champions League winnen, als ik daarvoor naar een andere club moet, dan is dat zo. Eerst ga ik hier nog twee jaar knallen.” Dat houdt voor Dominique in: leven als op en top prof.

‘Ik zie mezelf best een kind krijgen en ook weer terugkeren als voetbalster, maar dan moet het allemaal perfect passen’

“Inmiddels heb ik ook geleerd om af en toe wat chiller te zijn en meer te genieten. Laatst ging ik met vriendinnen ’s avonds skeeleren, het was zulk mooi weer. Voorheen had ik dat niet gedaan, dan dacht ik: ik moet nu rusten en dus met mijn benen omhoog op de bank liggen. Nu doe ik ook dingen die ik gewoon leuk vind. Ik sta er wat relaxter in.”

Voorlopig staat voetbal bij haar op de eerste plaats. “Ik ga door zolang ik er nog plezier in heb, en anders heb ik nog heel veel andere dingen die ik leuk vind. Naast het voetbal help ik anderen met een gezonde levensstijl op het gebied van voeding en sport, maar ook mentaal. Stress hebben is heel ongezond. Na mijn voetbalcarrière ga ik hierin verder.” En nu ze gelukkig is met Patrick, is er ook een kinderwens. “Ik zie mezelf best een kind krijgen en ook weer terug­keren als voetbalster, maar dan moet het allemaal perfect passen.”

Helden Magazine 62

Het verhaal van Dominique Janssen komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie.

De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons.

In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer.

Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen.

Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK.

Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Delen: