Liefde voor de laars De Giro d’Italia start op 6 mei met een openingsweekend in Gelderland. Helden haalt met Hollandse uitblinkers Erik Breukink, Jean-Paul van Poppel, Johan van der Velde en Pieter Weening, allemaal in dienst van Team Roompot Oranje Peloton, herinneringen op aan hun successen in de voor velen mooiste drieweekse ronde op de wielerkalender. Jean-Paul van Poppel (4 ritzeges en 2 dagen in de roze trui) “Catania is een bijzondere plek voor me. Beide keren dat ik de roze trui wist te veroveren, was de aankomst in deze Siciliaanse stad. De Giro van 1986 was mijn eerste drieweekse ronde. Ik was gretig. Een jaar eerder had ik tijdens mijn debuutseizoen als prof al bewezen dat ik de grote sprinters kon kloppen. De grote vraag vooraf was: kan ik het ook in de Giro? In de tweede etappe was het al raak. Maar met de roze trui was ik niet bezig. Er was een tijdrit van een kilometer geweest en een ontregelde massasprint een dag eerder. Daardoor dacht ik niet aan het klassement. Het was geweldig toen ik hoorde dat ik het roze mocht aantrekken. Veel publiciteit in Nederland leverde het niet op. Er was slechts één Hollandse journalist in Italië. Ik was na mijn eerste deelname graag naar de Giro teruggekeerd, maar ik kwam bij Superconfex terecht en die ploeg deed niet mee aan de ronde. Ik was jong en vond goed presteren in de Tour op dat moment erg belangrijk. Dat lukte twee jaar achter elkaar. Vervolgens verkaste ik naar Panasonic en ik wilde voorafgaand aan de Tour dolgraag weer de Giro rijden. Dat liet ik zelfs in mijn contract vastleggen. Ik was in love met die ronde. Het paste bij mijn karakter; het was chaotisch en daar wilde ik iets goeds van proberen te maken. Vergeleken met de strak georganiseerde Tour werd er in de Italiaanse sprints veel meer van me gevraagd met al die haakse bochten en poortjes in de finales. Ik moest dieper gaan, vechten voor mijn plekje en ik kwam andere sprinters tegen. Jongens als Paolo Rosola en Alessio Di Basco waren beesten en voor de duvel niet bang. Ze reden alsof ze geen remmen op hun fiets hadden en konden het je heel lastig maken. Voor mij maakte het de uitdaging om te winnen des te groter. Bij mijn tweede Giro in 1989 was mijn doel zoveel mogelijk etappes op mijn naam te schrijven. Twee bochten voor de finish van de eerste rit schoot ik echter uit het riempje van mijn pedaal. Ik verloor een stuk of vijftien plekken. Onze tweede ploegleider Ferdi Van Den Haute was in de laatste bocht gaan staan. Hij zag me als twintigste voorbijkomen en dacht dat het over was. Ik had het geluk dat het even stilviel en toen besloot ik op 300 meter van de streep er van achteruit volle bak overheen te kletsen. Ik verraste iedereen met die lange sprint en ik had zo’n vaart dat ze me niet meer konden inhalen. Door die zege pakte ik de eerste roze trui van de ronde. Een mooi moment. Alleen bijna niemand weet dat meer. Zelfs Erik Breukink, nu collega-ploegleider bij Roompot, wist het niet. ‘Heb jij de roze trui gedragen?’ vroeg hij me laatst. ‘Je was er zelf bij!’ antwoordde ik. We reden dat jaar nota bene voor dezelfde ploeg. Ha, dat zegt genoeg." Erik Breukink (2 ritzeges, 8 dagen in de roze trui en 2 keer het podium) “De Giro van 1986 was het vertrekpunt voor mijn carrière als ronderenner. Ik wist vooraf wel dat ik kon klimmen en tijdrijden, maar nog niet hoe ik een drieweekse race zou verteren. Het Italiaanse sfeertje en de hele entourage bevielen me goed. Dan word je snel verliefd op een koers. In het begin was ik wat ziekjes, maar uiteindelijk kwam ik sterker uit de ronde. Een jaar later deed ik verrassend mee voor het klassement. Ik won op de tweede dag de tijdrit en pakte de roze trui. Al die aandacht was prachtig, zeker voor een jonge renner van 23 jaar. Die trui bracht geen privileges met zich mee, maar de hele atmosfeer in Italië maakte het leuk om in the picture te staan. Ik genoot ervan en ondanks het feit dat ik de trui na een paar dagen verloor, hield ik goed stand in het klassement en werd derde. In 1988 boekte ik de overwinning die het mooiste verhaal heeft opgeleverd en die nu nog steeds wordt opgerakeld. Het was de beroemde etappe naar Bormio over de Gavia. We werden onderweg overvallen door een sneeuwstorm. Het was koud en op een gegeven moment kon ik mijn handen niet meer bewegen. Ik had me wel enigszins voorbereid op het slechte weer door overschoentjes en dikke armstukken aan te trekken. Iedereen dacht aan de kou, maar ik was volledig geconcentreerd met mijn klassement bezig en kon blijven trappen. Die mindset hielp. Net na de top van de Gavia zag ik in een flits Johan van der Velde langs de kant staan. Ik wist toen dat alleen Andy Hampsten, die bergop een seconde of twintig voorsprong op me had gepakt, nog voor me reed. Aan het begin van defdaling zag ik niets, het was net alsof ik alleen op die berg reed, maar even later kreeg ik hem in het vizier. Dat gaf moraal. Het lukte me om Hampsten te achterhalen en ik weet nog dat ik dacht dat ik in hetzelfde tempo moest doorrijden en er meteen overheen moest kletsen. Hampsten mocht niet in mijn wiel kunnen komen, want ik was niet bepaald een sterke sprinter. Het lukte me om een beslissend gat te slaan en hem voor te blijven tot aan de finish. Dat jaar eindigde ik als tweede. In 1989 won Laurent Fignon, maar had ik de grootste kans om de Giro te winnen. De voorgaande jaren waren anderen beter geweest. Toen niet, Fignon en ik waren aan elkaar gewaagd. Het was die ronde al een paar dagen koud weer en ik reed in het roze. Daardoor had ik misschien net wat meer energie verspeeld dan de rest, er kwam ook wat druk bij kijken, en in de veertiende rit kreeg ik een inzinking door een hongerklop. Ik verloor veel tijd en dat mag nu eenmaal niet gebeuren. Het geheim van een grote ronde is dat je er iedere dag moet staan. Drie weken na afloop van de Giro veroverde ik de gele trui in de Tour, dat hielp om de teleurstelling weg te spoelen. In de jaren erna kwam mijn focus op een goed klassement in Frankrijk te liggen. Ook omdat ik niet sterk genoeg bleek om in beide grote wedstrijden, die kort achter elkaar werden verreden, top te presteren. De Ronde van Italië staat symbool voor de start van mijn carrière en ik heb er mijn mooiste prestaties neergezet. Maar in mijn achterhoofd zit ook: als ik ooit een grote ronde had kunnen winnen, dan was het de Giro van 1989 geweest. En dat geeft toch een dubbel gevoel.” Pieter Weening (2 ritzeges en 2 dagen in de roze trui) “Mijn etappeoverwinning in de Tour van 2005 was de belangrijkste, maar mijn eerste succes in de Giro, zes jaar later, vind ik het mooist. Het was een heuvelrit naar Orvieto over de strade bianche, de onverharde witte grindpaden. Ik was die dag een van de beste in koers en kwam solo over de streep. Ik wist dat de zege binnen was en kwam daardoor ruim voor de finish al rechtop om het te vieren. Achteraf bleek dat ik met een verschil van slechts twee seconden het roze had gepakt. Ik had helemaal niet aan het klassement gedacht, ik was allang blij dat ik een mooie rit had gewonnen. Die roze trui was echt een bonus. Er waren die ronde veel lange verplaatsingen na afloop van de etappes en zeker als klassementsleider was dat best vermoeiend. Mijn ploeggenoten konden na de koers een douche pakken en door naar het volgende hotel. Ik moest als rozetruidrager meteen naar het podium en de dopingcontrole. Door alle plichtplegingen kwam ik steeds als laatste bij die controle en moest daar gewoon op mijn beurt wachten. Als dat allemaal achter de rug was, moest ik nog 200 kilometer in de auto zitten. Tegen de tijd dat ik in het hotel aankwam, zaten mijn ploeggenoten al te eten. Ik moest dan nog gemasseerd worden. Al die randzaken vraten energie. Maar dat was ook de enige ergernis. Verder was het hartstikke gaaf. Ik besefte toen: jongens als Alberto Contador moeten dit dus iedere dag ondergaan. Ik kreeg daardoor nog meer respect voor die mannen. Voorafgaand aan die Giro had ik een goede Ronde van Romandië gereden. Een kameraad van me had gezegd: ‘Als jij de trui pakt, laat ik mijn auto roze verven.’ Hij kon het natuurlijk niet geloven, maar hij heeft toen wel zijn kleine witte Suzuki roze laten maken. Het logo van de Giro erop. Ha, dat wagentje zag er in die staat veel mooier uit dan daarvoor. Een paar dagen later zijn wat vrienden met die auto naar Oostenrijk getuft en de Grossglockner opgereden om mij aan te moedigen. Dat was mooi! Vanaf dat jaar wist ik dat de Giro het beste bij mij past. De weersomstandigheden, het parcours; het is allemaal minder voorspel- baar dan in Frankrijk. In de Giro heb je in de eerste week al één of twee etappes waarin het klassement wordt gemaakt. Daardoor ontstaat er rust in het peloton en komt er meer ruimte voor aanvallers als ik. Zo wist ik in 2014 vanuit een lange ontsnapping mijn tweede ritwinst te boeken. Ik baalde wel even toen we met Team Roompot eerder dit jaar geen wildcard kregen voor de aankomende Giro, al hadden we wel een slag om de arm gehouden. Ik weet niet of het nog gaat lukken, maar ik hoop de ronde nog een keer te rijden en voor een derde ritzege te gaan.” Johan van der Velde (3 ritzeges en 3 paarse truien) “In 1984 koos ik bewust voor het avontuur en ging in Italiaanse loondienst rijden. Ik verbleef bij ploeggenoten thuis, nam de Italiaanse gewoontes over en leerde snel de taal. Ik werd meteen geaccepteerd en voelde me op mijn gemak. De Giro was net zo mooi en zwaar als de Tour de France. Ik had een vrije rol en werd tweede in het puntenklassement. Na afloop wist ik: volgend jaar gaat dit mijn trui worden. In ’85 stond ik haast iedere dag op het podium in de paarse puntenrui. De sponsors werden gek. We waren een bescheiden ploeg en die trui gaf aanzien en publiciteit. Ik was van waarde, maar toch ging ik in 1986 terug naar Nederland. Maar mijn periode bij Panasonic werd geen succes en ik besloot in te gaan op een aanbieding van Gis. Er is toen een Italiaanse afvaardiging naar een hotel in Breda gekomen om 60.000 gulden zwart te overhandigen aan teambaas Peter Post om mijn doorlopende contract af te kopen. Terug in Italië was ik weer op mijn gemak. In 1987 won ik twee zware bergritten in de Dolomieten en wederom het puntenklassement. Een jaar later vond de historische rit over de Gavia plaats. Ik was op weg naar een heel mooie zege, maar ik maakte de fout door voor de beklimming mijn warme kleren af te geven. Het weer werd steeds slechter, door de sneeuw zag ik geen hand voor ogen. Het waren de meest extreme omstandigheden die ik ooit heb meegemaakt "In de afdaling was het zo koud dat ik onderkoeld raakte. Ik kon niet eens meer in mijn remmen knijpen en stapte in een busje dat me naar beneden bracht. Toch blijven het spectaculaire beelden. Als ik niet meer leef, zullen ze nog steeds voorbijkomen. Mijn inzinking is een stukje Giro-geschiedenis geworden." Mijn laatste Giro in 1989 verliet ik door de achterdeur. Op dat moment zag ik geen andere uitweg. Ik had die winter te weinig getraind, maar ik was door TVM aangetrokken om te presteren in de Giro. De directie en sponsors zouden naar Italië komen. Ik wist dat ik het niet ging maken in de bergen en wilde niet afgaan. De tiende etappe was een tijdrit en een mooie gelegenheid om te vertrekken. Ik had mijn kamergenoot ingelicht over mijn plannen en pakte vanaf het hotel een taxi die me naar de snelweg bracht. Daar ging ik liften. Een kledingfabrikant stopte en herkende me meteen. ‘Wat doe jij nou hier?’ Ik zei: ‘Ik ben een beetje ziek. Ik heb opgegeven en ga naar huis.’ Die man heeft me toen naar Bologna gebracht en een treinkaartje naar Milaan voor me gekocht. De volgende dag vloog ik terug naar Nederland. Later ben ik gaan zoeken naar de oorzaken van die actie. Nu zou ik zoiets nooit doen, maar op dat moment kon ik niet helder nadenken. Het was begonnen met de geboorte van mijn oudste zoon in ’87. Ik zag hem pas toen hij al een maand oud was, omdat ik eerst nog Tirreno-Adriatico en Milaan-San Remo moest rijden voordat ik naar Nederland mocht. En dat terwijl mijn vrouw ook nog eens in het ziekenhuis lag vanwege een longembolie. Ik dacht: wat is dit voor een gekke wereld? Toen is er bij mij iets geknakt. Ik vond het daarna steeds moeilijker om van huis te zijn. Het amfetamineverhaal zal destijds ook mee hebben gespeeld bij het verlaten van de Giro. Ik koerste niet met stimulerende middelen, maar ik nam het wel buiten de wedstrijden om me wat beter te voelen en de pijn van het gemis van mijn gezin te verzachten. Dat leverde me niets op, ik kwam juist in een neerwaartse spiraal terecht. In de eerste jaren na mijn wielercarrière, toen het slecht met me ging, gaf ik al mijn puntentruien weg. Maar de laatste trui heb ik teruggevraagd en ook gehouden. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Het is mijn trui en ik ben er trots op.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Samantha van Diemen (19) maakte vorig seizoen de overstap van Ajax naar Feyenoord en werd vervolgens de eerste Feyenoorder ooit bij de Oranjevrouwen. We nodigden het talent uit voor een rondleiding in het Rijksmuseum voor de serie Leeuwinnen in het Rijks en stonden stil bij Kasteel Bentheim, van Jacob Isaacksz. van Ruisdael. “Kasteel Bentheim staat er nog steeds, in het Duits-Nederlandse grensgebied,” zegt rondleider Robert Uterwijk over het gelijknamige schilderij van Jacob Isaacksz. van Ruisdael. Oranjeleeuwin Samantha van Diemen luistert aandachtig naar de uitleg. Robert vervolgt: “Maar zulke hoge bergen als Ruisdael hier schildert, zijn daar niet te vinden. En op de voorgrond zie je wild water stromen met een omgevallen boom. Dat is er in werkelijkheid ook niet. Fantasie en werkelijkheid lopen dus door elkaar heen. Hij maakte wel meer dan twintig schilderijen van het kasteel, elk in een ander berglandschap. De omgevallen boom zegt ook veel over Ruisdael. Hij laat in zijn schilderijen altijd iets zien, in dit geval de boom, dat vervallen is. Vaak zie je dan ook iets jong groens terugkomen, dat staat voor de vernieuwing in het leven. Hij keek op een holistische manier naar de natuur, die zich continu vernieuwt. De rivier staat in zijn schilderij voor de stroom van het leven. Het laat zien dat je niet weet waar je precies heen gaat en wat er gaat komen. Ook weet je niet wat er achter de heuvel is. Het heeft een verrassingseffect.” Appje Jij zorgde ook voor een verrassingseffect, door eind november op je negentiende je debuut te maken bij de Oranjevrouwen in een oefen­wedstrijd tegen Japan. “Ik had net de overstap gemaakt van Oranje onder 19 naar Oranje onder 23. Dat was voor mij al een nieuwe uitdaging. Bij Jong Oranje speelde ik alles, dat was al iets wat ik niet had verwacht. Ineens mocht ik doorschuiven naar het grote Oranje. Bondscoach Mark Parsons wilde een aantal ervaren meiden rust geven en nieuwe speelsters een kans geven. Het was zo onverwachts. Normaal word je opgeroepen en dan zit je de eerste wedstrijden op de bank, ik mocht ook direct debuteren in de basis. In plaats van een wedstrijd met Jong Oranje tegen België speelde ik met de Oranjeleeuwinnen tegen Japan. Ik werd meteen in het diepe gegooid.” 'Mijn vader zei: 'Tja, eigenlijk ben jij een ongelukje.' Daar maat ik nu vaak grappen over: ik ben in ieder geval wel een goed ongelukje' Waar dacht je aan toen je daar in de line­up stond en het volkslied hoorde? “Ik ben eigenlijk altijd heel rustig en nuchter, dus ik was niet echt nerveus. Het was natuurlijk wel iets waar ik als jong meisje van droomde en over fantaseerde. Ineens kwam dat uit.” Hoe was het om in een team terecht te komen met sterren als Vivianne Miedema en Lieke Martens? “Natuurlijk is het bijzonder, maar omdat ik zo in het voetbalwereldje zit, ken ik de meeste speelsters al. En ik speelde ook met Sherida Spitse en Stefanie van der Gragt bij Ajax, dus zo nieuw was het uiteindelijk niet.” Heb je al met bondscoach Mark Parsons gesproken? “Ja. Na de wedstrijd stuurde hij me nog een appje: ‘Goed gedaan!’ En ook voor de Klassieker in december appte hij me.” Gaf hij je nog adviezen mee na de wedstrijd? “Dat niet echt. Ik speelde als rechterverdediger, terwijl ik normaal gesproken als centrale verdediger sta opgesteld. De bondscoach zei daarom vooral: ‘Maak je niet te druk, als je hard werkt dan vinden we dat al goed.’ Het was fijn dat er niet meteen veel druk op me werd gelegd.” Helden Magazine 60 Het eerste gedeelte van het verhaal van Samantha van Diemen komt voort uit Helden Magazine 60. Deze editie staat voor een groot deel in het teken van de Olympische Spelen, waar Golden Girl Suzanne Schulting vier jaar geleden ‘zomaar’ olympisch kampioen werd en nu de favoriet is op elke afstand. In Helden Magazine 60 lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd, spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers én lacht het leven Irene Schouten toe, al weet ze ook maar al te goed hoe de andere kant van de medaille eruitziet. Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels. Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs, een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Veldeén Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Epke Zonderland (35) maakt zich op voor het toetje van zijn indrukwekkende carrière. De olympisch kampioen van 2012 en drievoudig wereldkampioen wil de wereld nog één keer zijn kunst- en vliegwerk tonen. Een gesprek over bommen, opspelende holtes en een lonkend leven zonder turnen. De bommen vlogen over zijn hoofd. Epke Zonderland had Tel Aviv uitgekozen voor een trainingskamp met de Israëlische ploeg in aanloop naar de Spelen in Tokio. Toen ze er zaten, vlogen de Israëliërs en Palestijnen elkaar in de haren. Ineens zat Epke in oorlogsgebied. “Het luchtalarm ging, we hoorden in de verte de bommen ontploffen en moesten de schuilkelder in vluchten. In het begin dachten we: wat overkomt ons nu weer? We zaten ineens in een bijzondere wereld. We keken voortdurend om ons heen naar plekken waar we binnen anderhalve minuut konden zijn om te schuilen voor het geval het geweld weer los zou barsten. Apart om te merken hoe snel je went aan zo’n situatie, want het lukte ons ondanks alles om relaxed te trainen. En als we moesten schuilen, zaten we veilig. De bunkers hadden dikke muren.” Epke verliet niet halsoverkop Israël. “Onderweg naar het vliegveld zouden we niet heel snel een schuilkelder kunnen vinden als het geweld los zou barsten. En in een vliegtuig zit je natuurlijk ook niet veilig op zo’n moment. We hebben besloten om af te wachten.” Bijzondere route Het kon er nog wel bij voor Epke. De weg naar Tokio is er sowieso al een paar jaar één vol obstakels. Lachend: “Het moet niet te saai worden, hè, we moeten wel scherp blijven. Laat ik het zo zeggen: het is een bijzondere route.” Het begon met zijn neusholtes, die hem in aanloop naar de Spelen van 2016 ook al parten hadden gespeeld. In 2019 begonnen ze weer op te spelen, er werd gekozen voor een operatie. “Het probleem blijft op de achtergrond sluimeren. Hoe ouder ik word, des te kwetsbaarder. Ik ben steeds minder belastbaar, merk dat ik steeds vaker de grens oversteek wat fitheid betreft. Ik moet geregeld pas op de plaats maken, rust nemen. Soms heb ik even een opleving en dan gaat het ook meteen goed. Daar hou ik me aan vast en ik hoop er heel erg op dat ik me in Tokio helemaal top voel. Maar feit is dat ik me anders voel dan zes jaar geleden. Wat mijn holtes betreft: het is gewoon mijn zwakke plek en dat wordt zichtbaar zodra ik flink vermoeid raak. Ik moet er nog even mee dealen, moet er nu nog even tegenaan. Als ik ben gestopt met turnen zal het probleem met mijn holtes automatisch minder aan de oppervlakte komen.” 'Als de Spelen in Tokio een succes worden, dan is dat een megabonus. Maar het is voor mij geen moetje' In oktober 2019, bij het WK in Stuttgart, lukte het hem niet zich te kwalificeren voor de Spelen. Als team stelde Nederland teleur en een verre van topfitte Epke lukte het ook niet om zich via de toestelfinale op rek te plaatsen voor Tokio. Hij was veroordeeld tot een alternatieve route via het wereldbekercircuit. Hij kreeg te maken met de Japanse rekspecialist Hidetaka Miyachi, die hij maar nipt achter zich wist te houden. “Voor de zekerheid was ik voor het WK al mee gaan doen aan wereldbekerwedstrijden voor het geval het tegen zou zitten. Ik boekte meteen drie overwinningen. Toen het ging afhangen van de wereldbekers stond ik er al goed voor.” Begin 2020 viel de beslissing in Melbourne. Epke turnde een ijzersterke oefening, hield zijn rivaal achter zich en mocht naar de Spelen. “Het was heel spannend. Zeker toen ik afreisde naar Australië. Ik had de stijgende lijn te pakken, maar ik was nog lang niet op mijn oude niveau. Het was nog absoluut geen zekerheidje dat ik naar de Spelen mocht. Ik heb daar in drie weken tijd heel grote stappen kunnen zetten, waardoor ik in staat was een echt goede prestatie neer te zetten. Ik won met een heel mooie score. Cruciaal. Ik ben blij hoe ik dat traject al voor het WK heb aangevlogen. Tegelijkertijd is het ook sneu dat zo’n kanjer als Miyachi nu niet naar de Spelen gaat.” Vaderrol Epke was koud terug uit Melbourne of corona greep ook in Nederland om zich heen. Het land ging in lockdown, de turnhal ging op slot en op provisorische wijze werd een leegstaande ruimte omgetoverd in een trainingsruimte met rekstok. Hij zou op 24 maart net aan zijn training beginnen toen bekend werd dat de Spelen werden afgelast. Weer een tegenslag. Ook omdat zijn maatschappelijke carrière als arts al even in de koelkast stond en zijn olympische ambitie ook invloed had op het gezinsleven. Alle plannen konden nog een jaar langer on hold. “Dat was een flinke domper. Ik kwam met een geweldig gevoel terug uit Melbourne, zat in een goede flow. De druk was er wat af, ik voelde me goed en ik kon de weg naar Tokio rustig indelen. Ineens was alles anders. Als je op een leeftijd bent dat je nog jaren te gaan hebt, dan is het een kink in de kabel, maar maakt het eigenlijk niet zoveel uit dat het een jaartje later wordt. Dan kun je denken: ik heb nog een jaar extra om nog beter te worden. In mijn geval werkt het helaas niet meer zo. Ik dacht juist meteen: ik heb niet zoveel tijd, hoop dat ik in 2021 nog steeds zo goed ben. Maar het moeilijkste was dat het leven voor 2021 er ineens heel anders uitzag, de plannen moesten aangepast. Het duurde echt even om weer vol goede moed vooruit te kijken.” Helden Magazine 57 Het eerste gedeelte van het verhaal van Epke Zonderland komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.