Primoz Roglic werd vorig jaar na een zenuwslopende ontknoping tweede in de Tour de France. Dit jaar belooft het opnieuw een zinderende strijd om het geel én de eindzege in Parijs te worden met zijn landgenoot Tadej Pogacar. Helden ging langs bij de Sloveense kopman van Team Jumbo-Visma.
Objectief gezien is hij de beste wielrenner. Primoz Roglic staat eerste op de UCI-wereldranglijst, won in 2020 de Vuelta en Luik-Bastenaken-Luik. En hij werd tweede in de Tour de France. Hoewel de kopman van Team Jumbo-Visma al een tijdje de te kloppen renner is, is hij in niets de aap op de rots. Hij is bescheiden en vriendelijk. Ook als de 31-jarige Sloveen terugblikt op vorig seizoen en vooruitkijkt naar de Ronde van Frankrijk.Weinigen hadden na kunnen doen wat hij vorig jaar in de Tour deed. In winst en in verlies. In de tijdrit op de voorlaatste dag raakte de tot dan toe onkreukbare Roglic geheel onverwacht de eindzege toch nog kwijt. Zijn negen jaar jongere landgenoot Tadej Pogacar pakte hem het geel af door een ongekende race tegen de klok af te leveren over iets meer dan 36 kilometer met aankomst op La Planche des Belles Villes.
Wat deed Roglic na deze ontgoocheling? Hij stapte nog in het geel meteen op Pogacar af om hem welgemeend te feliciteren. Hij was op waarde geklopt en dan wens je je tegenstander geluk. Je moet het maar kunnen. Rustig blikt hij terug op de door corona uitgestelde Tour van 2020. In de NOS-documentaire ‘Code Geel’ had hij al opgemerkt dat zijn team het Pogacar in de dagen voor de beslissende tijdrit te makkelijk had gemaakt. UAE-Team Emirates hoefde niets anders te doen dan te kijken naar de zo oppermachtige geel- zwarte trein van Roglic.
Pogacar kroop in het wiel van zijn landgenoot en kon zijn krachten sparen. Ook zagen we Roglic tijdens die ‘fatale’ tijdrit op 19 september 2020 een paar keer worstelen met zijn helm. Ja, wil hij wel toegeven, hij droeg niet zijn favoriete tijdrithelm. Die helm zat hem niet lekker, maar als lid van de ploeg draagt hij nu eenmaal het materiaal dat door de sponsors wordt geleverd. Het gefriemel aan de helm oogde wat lullig, maar was zeker geen oorzaak, laat staan excuus voor zijn tegenvallende rijden in die allesbeslissende tijdrit.
Hij was er klaar voor om 19 september 2020 de eindoverwinning van de Tour zeker te stellen en had de nacht ervoor zoals altijd goed geslapen, goed gegeten, voelde ook geen extra stress, dus niets wees erop dat het mis zou kunnen gaan. Hij wil zichzelf geen tijdritspecialist noemen, maar had toch al een paar heel goede tijdritten gereden. Was hij in 2016 als onbekende debutant in de proloog van de Giro in Apeldoorn niet op tweehonderdste van een seconde tweede geworden achter specialist Tom Dumoulin? En had hij in 2019 in de afsluitende tijdrit van de Ronde van Italië niet Mikel Landa van het podium gereden? En had hij niet het zilver gepakt achter Dumoulin bij de WK tijdrijden in het Noorse Bergen in 2017? Dus voorzag hij niet dat Pogacar veel sneller zou kunnen zijn in de tijdrit, laat staan dat hij de 57 seconden achterstand kon inlopen.
Tot het moment dat hij tijdens zijn rit in zijn oortje hoorde dat Pogacar sneller was, sterker, dat Pogacar de gele trui zou overnemen. Dat bericht kwam keihard binnen. Maar wat moest hij? Hij reed zo hard als hij kon, terwijl hij zich realiseerde dat hij elke meter meer tijd verloor. Dan lijd je onder elke pedaaltrap, heb je zoveel pijn, is de finish zo ver weg. Op de finish bedroeg het verschil met zijn ontketende landgenoot liefst één minuut en 56 seconden.
Tekst gaat verder onder de foto
Natuurlijk hebben hij en zijn begeleiders zich later afgevraagd wat anders had gemoeten. Nee, het was niet de stress die hem parten speelde. Het ging om de kracht waarmee hij de pedalen had moeten ronddraaien, in vaktermen het vermogen dat hij had moeten rijden om Pogacar te verslaan. Het vermogen dat hij had moeten leveren om het geel te houden, had hij nog nooit gereden. Hij reed naar zijn maximale vermogen, dus echt gefaald had hij ook niet. Maar zo voelde het wel. Misschien had hij een paar seconden sneller kunnen rijden, maar zeker niet een minuut.
Zijn voorbereiding op de komende Tour is anders dan vorig jaar. Hij weet nu wat het is, verliezen op de een na laatste dag. En laten we wel zijn, verliezen hoort bij het leven, hoort bij de sport. Je moet zo’n teleurstelling hebben meegemaakt om hem te voelen. Natuurlijk was hij meer dan teleurgesteld na de Tour. Hij vond het vooral erg voor al die mensen die zich drie weken lang voor hem hadden ingezet. Gelukkig heb je in het wielrennen altijd weer een nieuwe kans. Dat hij vorig jaar na de Tour meteen voor de tweede keer de Vuelta won, werkte helend.
De uitdaging was extra groot omdat hij bij de start niet op het niveau van de Tour was. Misschien was hij daarom wel frisser in zijn hoofd. De uitdaging in Spanje was: kijken hoe ver hij kon gaan terwijl hij niet optimaal was voorbereid. Dus gaf het een heerlijk gevoel dat hij in 2020 toch een grote ronde won.
En ja, eenmaal thuis was hij achteraf toch ook wel een beetje trots op die tweede plek in de Tour. Uiteindelijk was ook een droom uitgekomen, uitblinken in de belangrijkste wedstrijd van het jaar, de gele trui dragen, etappes winnen. En als je dan als tweede eindigt, ben je natuurlijk teleurgesteld, maar vooral in jezelf. Kortom, Roglic kijkt naar sport, zoals sport is bedoeld. Aan de top doe je er alles aan om te winnen, om beter te zijn, maar je kunt een tegenstander treffen die, al is het maar één dag, beter is. Verrassing en spanning maken topsport juist zo mooi.
Je zult Roglic geen bidon zien gooien na een mislukte etappe. Het zit niet in hem, bewees hij ook maar weer tijdens de Waalse Pijl toen hij op de Muur van Huy vlak voor de streep werd ingehaald door wereldkampioen Julian Alaphilippe. Had Roglic iets eerder achteromgekeken, dan had hij de aanval kunnen pareren. Hij deed het niet, werd geklopt en wat doe je dan? Dan feliciteer je de winnaar.
Roglic wijkt van dat patroon af omdat hij op zoek is naar een totaal nieuwe voorbereiding op de Tour. Hij denkt dat hij daardoor vrijer zal zijn in zijn hoofd
You win some, you lose some. Roglic is vooral heel dankbaar voor de kans die hem is geboden door Jumbo-Visma, die het al in 2016 in hem zag zitten. Hij was een twintiger, veel ploegen hadden het niet met hem aangedurfd. Project Roglic werd een doorslaand succes. Dus verlengde hij afgelopen winter zijn contract met de ploeg die zijn nek voor hem uitstak. En Roglic was bereid samen met Tom Dumoulin te kijken wie uiteindelijk de kopman tijdens de Tour van dit jaar zou zijn. Hij was blij dat hij Dumoulin heeft leren kennen toen ze vorig jaar onverwacht ploeggenoten werden. Tom is een geweldig mens en nee, hij had de burn-out van zijn ploeggenoot niet zien aankomen, dus was het ook voor hem een verrassing dat hij begin dit jaar ineens stopte met wielrennen.
Natuurlijk had hij Dumoulin zien worstelen in de Tour van vorig jaar, zoals met zijn zadel. Die twijfel herkende hij wel, de bijna eeuwige vraag hoe hoog je zadel moet zitten, wat de ideale stand is, maar geen moment had hij de beslissing van zijn ploeggenoot zien aankomen. Hij heeft hem appjes gestuurd en sterkte gewenst. Meer kon hij ook niet doen. Ze hebben elkaar niet meer gesproken. Het belangrijkste is nu dat Dumoulin gelukkig is, zegt hij.
Zelf is hij niet bang de lol in het fietsen te verliezen. Roglic vindt elke koers leuk, houdt van trainen en geniet zelfs van zwaar afzien. Waar de meeste renners begin twintig prof worden, stapte de inmiddels 31-jarige Primoz pas acht jaar geleden op de fiets na een niet naar wens verlopen carrière als skispringer. Hij is dus eigenlijk nog een broekie in het peloton. Hij gaat nog dagelijks vooruit. En ook op mentaal vlak ontwikkelt hij zich. Niet voor niets heeft hij een mental coach in Slovenië. Het is met die permanente druk, die elke topsporter voelt, prettig om met iemand te kunnen praten.
De Tour blijft het hoofddoel. En natuurlijk hebben hij en de ploeg lering getrokken uit het ‘koningsdrama’ van vorig jaar. De voorbereiding is dit jaar heel anders. Na Luik-Bastenaken-Luik heeft hij zich teruggetrokken in het Franse Tignes, de Sierra Nevada en op Tenerife. Voor de Tourstart in Normandië traint hij liefst twee maanden op hoogte. Hij weet dat afzien in de koers doorgaans wordt gezien als de beste training voor belangrijke wedstrijden. Roglic wijkt van dat patroon af omdat hij op zoek is naar een totaal nieuwe voorbereiding op de Tour.
Hij denkt dat hij daardoor vrijer zal zijn in zijn hoofd. Vorig jaar kwam hij immers net te kort. Hij kiest mede voor de revolutionaire aanloop omdat hij geen energie wil verspillen in koersen die toch alleen maar als training voor de Tour gelden. En mocht het toch gaan kriebelen, dan sluit hij niet uit nog een paar koersen te rijden om zich te testen.
Tekst gaat verder onder de foto
Hij denkt dat hij de enige favoriet is die zich op de Tour voorbereidt met het voornemen de laatste twee maanden niet te koersen. Achteraf zullen we zien of zijn nieuwe manier van voorbereiden de juiste was voor een race van drie weken, zegt hij met een grote glimlach. En nee, zijn voornemen om die twee maanden niet te koersen heeft niet te maken met de wijze waarop hij vorig jaar uit de Dauphiné kwam. Tijdens de laatste voorbereidingskoers voor de Tour was hij gevallen en hij had mogelijk te veel energie verspild. Bijkomend voordeel van alleen maar trainen is dat de kans op vallen veel kleiner is dan in een koers. Onderschat ook niet het gevaar van verveling in een etappe van tweehonderd kilometer. Je praat wat, je rijdt in het peloton en dan bestaat het gevaar van concentratieverlies met alle gevolgen van dien.
Het moet anders, maar hij heeft niet het gevoel dat hij wraak moet nemen in de Tour. Hij wil winnen, dat wel natuurlijk. Maar zijn herinnering aan de Tour van vorig is niet dat hij hem heeft verloren. Die tweede plek is geen nachtmerrie. Hij stond in Parijs op het podium met zijn zoontje van één. Hoe bevoorrecht ben je als je ooit op het podium van de Tour kunt staan met je kind in je armen? Dat is geluk.
Dit jaar moet hij het lang zonder zijn in juni 2019 geboren zoon en zijn vrouw stellen. Tijdens de voorbereiding op de Tour moet alles wijken. Alleen begeleiders die hem ten dienste kunnen zijn, zijn welkom. Verder is elke afleiding letterlijk afleiding, dus ook zijn gezin.
Als blijkt dat het beter is voor de ploeg om de ‘kaart’ Van Aert te trekken, dan zal Roglic zijn ploeggenoot steunen. Cijferde Van Aert zich vorig jaar niet voor hem weg?
Toen hij vijf jaar geleden zijn eerste grote ronde reed, was hij vrij nieuw in het wielrennen. Hij heeft moeten leren lijden op de fiets, moest in zijn eerste jaren bij Jumbo-Visma uitvinden hoe ver hij kon gaan, waar de grens lag. Lijden is deel van het fietsen. Nu heeft hij ook dat onderdeel van het fietsen onder de knie, zegt hij lachend. Daarnaast draagt hij als kopman ook verantwoordelijkheid voor een heel team.
Hij vindt het normaal dat hij respect toont voor alle leden van het team, van renners tot mecaniciens, al was het alleen maar omdat hij zelf ook graag als mens wordt gewaardeerd en niet alleen als de wielrenner, als de kopman. Dat verklaart wellicht zijn dankbaarheid naar ploeggenoten als ze hem weer eens een dag uit de wind hebben gehouden. Hij wil er maar mee zeggen dat het leven niet om hem draait. Neem Wout van Aert. Roglic denkt dat hij de Tour zeker een keer kan winnen. Als blijkt dat het beter is voor de ploeg om deze Tour de ‘kaart’ Van Aert te trekken, dan zal Roglic zijn ploeggenoot steunen.
Cijferde Van Aert zich vorig jaar immers niet weg voor hem? De Belg is bovendien een geweldig mens. En mocht een andere ploeggenoot, zoals Steven Kruijswijk, meer kans op de eindzege in de Tour maken, dan steunt hij die. Waarom niet? Het belangrijkste is dat een lid van zijn team wint. Hoe goed hij vorig jaar ook was, Roglic weet dat hij dit jaar beter moet zijn. Hij heeft tenslotte goed nieuws: de metingen tonen dat hij dit jaar beter is dan vorig jaar
Tour de France special
Het volledige verhaal van Primoz Roglic komt voort uit de Tour de France Special 2021. Topsporters vertellen in Helden Magazine hun inspirerende verhalen, delen ze hun geheimen en leer je de mens achter de topsporter kennen. In de Tour de France Special van 2022 kom je via interviews, reportages, rubrieken én columns alles over de Tour de France en Tour de France Femmes te weten.
In deze Special schittert Mathieu van der Poel de cover. Zijn vader,Adrie van der Poel, vertelt onder meer over de ontwikkeling van Mathieu en geeft zijn zoon nog wat tips. Verder komen ook alleskunner Wout van Aert, Marianne Vos, Tadej Pogacar, Annemiek van Vleuten, Jonas Vingegaard, Lorena Wiebes, Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen voorbij.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel de Tour de France Special 2022! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.
