Het zou wat zijn als het gastland van een EK of WK voetbal elke keer zijn eigen regels maakt om zo het eigen land te bevoordelen. Over twee jaar worden de halve finales en finale van het EK gespeeld op Wembley. Dan kunnen de Engelsen besluiten dat elk land op Wembley minimaal vijf spelers met een afwijkende huidskleur van de gebruikelijke in het land van herkomst moet opstellen. Rusland en Spanje zouden in rep en roer zijn en bij voorbaat kansloos.
Qatar, de organisator van het WK van 2022, is druk spelers aan het nationaliseren. Maar ze kunnen geen goede keeper vinden, dus wordt besloten dat de teams tijdens het WK van 2022 zonder keeper en met elf veldspelers moeten spelen. Daarnaast heeft Qatar besloten geen buitenlandse scheidsrechters uit te nodigen. Die van Qatar zijn goed genoeg. Omdat Frankrijk voor het komende WK voetbal voor vrouwen in eigen land maar acht volwaardige internationals heeft, wordt alsnog besloten dat elk land drie mannen van onder de 23 mag opstellen. De dominantie van het Nederlandse vrouwenwielrennen is op dit moment zo groot dat de UCI besluit dat de Nederlandse ploeg bij het komende WK op de weg niet uit zes maar uit twee vrouwen bestaat: Annemiek van Vleuten en haar moeder.
Duitse dressuurruiters mogen alleen nog maar op pony’s rijden, Sven Kramer en Ireen Wüst moeten hun klapschaatsen inleveren. Bij het WK basketbal in Zuid-Korea mag de gemiddelde lengte van de spelers niet boven de 1.80 komen. Estavana Polman mag alleen nog maar met links scoren en als ze met rechts scoort krijgt haar team een punt in mindering. Dan gaat sport pas op de echte maatschappij lijken, want de maatschappij is niet eerlijk. Maar we hebben wel een aantal geschreven en soms ongeschreven afspraken gemaakt die de wereld en de sport leuk en eerlijk proberen te maken. Zo is de VAR er om te voorkomen dat buitenspeldoelpunten nog worden goedgekeurd. In het tennis en hockey helpt de technologie ook een handje. En we hebben al heel lang een foto finish bij wieler- en atletiekwedstrijden om zekerheid te hebben wie na een sprint de echte winnaar is.
Dumoulin weet dat hij de Tour kan winnen. Maar daar kopen de Fransen – die al jaren dromen van een nieuwe Franse Tour winnaar – niets voor
En moeten wij nu denken dat sport op mondiaal niveau eerlijk is? Nou, aan m’n nooit niet, en dan doel ik niet op de omkoopschandalen. Het mooiste bewijs van oneerlijke sport – misschien is eerlijke corruptie wel een beter begrip – is de organisatie van de Tour de France. Tom Dumoulin weet na afgelopen zomer dat hij de Tour kan winnen. Maar daar kopen de Fransen – die al jaren dromen van een nieuwe Franse Tour-winnaar niets voor. Wat heeft de Tour aan een Nederlandse winnaar?
Dus was de vraag na de vorige Tour: hoe kunnen ze de spanning er zo lang mogelijk in houden wat de klassementsrenners betreft én de kans op Frans’ succes? Heel simpel, door het aantal kilometers van het meest pure onderdeel van de wielersport, de tijdrit, tot een minimum te beperken. We krijgen in 2019 een Tour met een korte ploegentijdrit, een korte individuele tijdrit over heuvelachtig terrein én zonder proloog. Nee, dan de Giro, die Tom in 2017 won. De Italianen hebben gewoon drie tijdritten opgenomen in hun ronde van 2019. Tom liet weten dat de deur wat betreft de Giro op een kier staat, maar dat de focus op de Tour ligt. Tijdritspecialist Dumoulin zal die Tour van 2019 waarschijnlijk niet winnen. En, wat mij betreft, hopelijk ook niet rijden.
