Danny Blind, Dick Advocaat en Ruud Gullit zullen er ongetwijfeld anders over denken, maar 2017 was voor Nederland een fantastisch sportjaar.

En dat kwam, zoals bijna elk jaar deze eeuw, voor een groot deel door de vrouwen. Al jaren doen Nederlandse sportvrouwen het internationaal veel beter dan de mannen. Binnenkort verschijnt dan ook mijn langverwachte wetenschappelijke onderzoek naar de invloed van het toegenomen keukengedrag van Nederlandse mannen op de afnemende masculiene prestaties in de sportarena’s onder de titel: Dutch Sports Men are Women.

Het Nederlands voetbalelftal als symbool van nationale trots telt alleen nog maar mee als het zich vertoont als Leeuwinnen. Meer dan vijf miljoen kinderen en hun ouders zagen de enige internationale voetbaltriomf van 2017, en de eerste voetbaltitel van Oranje sinds 1988: het Europees kampioenschap van ‘onze’ vrouwen. Shanice van de Sanden, Lieke Martens, Jackie Groenen en Vivianne Miedema vormen de nieuwe voetbalstandaard.

Zo kan ik nog uren doorgaan, maar er gloort voor de Maxim Hartmannen van deze tijd hoop aan de horizon, dankzij twee Limburgers: Max Verstappen en Tom Dumoulin. Max was onze vorige coverheld, Tom is de huidige en onze held van het jaar. Hun voornamen zeggen genoeg, daaraan kun je hun status aflezen. Tom en Max passen in het rijtje Johan, Sven, Joop, Epke en Rintje.

Maar ook Dafne behoeft geen achternaam. In de grootste sport van de wereld, atletiek, maakte ze weer haar faam en naam waar. Voor Dafne Schippers zet je de wekker, zoals ik afgelopen jaar voor Max Verstappen op zondag geregeld mijn wekker zette. In het begin van het jaar kon ik ook bij Max vaak na een minuut al weer wat anders gaan doen. Gefrustreerd en wel, ondanks Olav Mol. Tot Max in Maleisië ineens (nou ja, ineens…), maar toch verrassend soeverein zijn tweede Grand Prix won. Ik denk dat Verstappen mondiaal Neerlands bekendste sporter is, omdat ze in Azië wel naar Grands Prix kijken, maar niet naar de Giro.

Bij Dafne zet je de wekker en weet je dat je tien of desnoods twintig seconden later al weer kunt gaan slapen. Voor haar laatste, grote triomf hoefde niemand de wekker te zetten. Het wereldkampioenschap atletiek vond plaats in het Olympic Stadium in Londen. Eerst pakte ze brons op het koninginnen-nummer, de 100 meter. Dafne is zo groot dat sommigen spreken over ‘slechts brons’ op het meest begeerde onderdeel van de atletiek. Kort daarna won Dafne net als twee jaar geleden in Peking weer goud op het een-na-mooiste onderdeel, de 200 meter. Meesterlijk zoals ze uit de bocht kwam en zichzelf in de laatste meters over de finish joeg.

Kortom, Dafne, Max, Tom en Lieke maakten een mooi sportjaar tot een superjaar.