Jarenlang keken de Belgen vol respect en met een beetje gezonde jaloezie naar de successen van de Nederlandse voetballers. De kleur oranje stond ook in België symbool voor de aan­vallende wijze waarop Nederland en Nederlandse clubs voetbalden. Na het tijdperk Cruijff-­Rensenbrink­-Van Hanegem-­Neeskens in de jaren zeventig, volgde eind jaren tachtig de periode Gullit­-Rijkaard­-Van Basten-­Koeman met als climax de enige titel van het Nederlands elftal, het EK in 1988.

Maar ook rond de eeuwwisseling deden we nog volop mee met de generatie Seedorf­-Davids­-Kluivert­-de broers De Boer­-Stam­-Cocu. Ruud van Nistelrooij en Roy Makaay werden topscorer in Engeland, Spanje en Duitsland. Het was een genoegen om al die successen als journalist te mogen meemaken. Toen wij in 2009 met Helden begonnen, durfden we dat mede omdat we als voetballand nog volop meetelden. Robin van Persie sierde als eerste van de vier supertalenten Rafael van der Vaart, Arjen Robben, Wesley Sneijder en Robin van Persie de cover. Sneijder is op de cover van dit nummer te bewonderen, als laatste levende bewijs van een prachtige generatie. Wesley krijgt niet de kans om af te zwaaien op het WK. ‘We’ doen niet mee, moeten – voorlopig – een pas op de plaats maken wat voetbal betreft. De toonaangevende rol van Oranje bestaat overigens nog wel, namelijk bij de vrouwen. Of het zo moet zijn in de cyclus van het leven waren daar parallel aan de terugval van het Nederlands elftal ineens Max, Dafne, Sjinkie en Tom. Hun voornamen hebben geen achternaam nodig.

Met name de hernieuwde Nederlandse doorbraak in het internationale wielerpeloton levert ons nieuwe helden op. Bij de vrouwen heersen we al lang. Leontien van Moorsel en Marianne Vos effenden het pad voor een half peloton toppers als Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten, Ellen van Dijk, Kirsten Wild en Chantal Blaak. Een grote wieler­climax leverden Van der Breggen en haar masculiene evenknie Niki Terpstra meteen al dit voorjaar met hun indrukwekkende solo’s in de Ronde van Vlaanderen. Hun winst in De Hoogmis maakt iets goed voor het jammerlijke ontbreken in Rusland. Hun triomfen zijn geen toeval. Sinds enkele jaren doet in bijna elke koers een Nederlandse renner mee voor de ereplaatsen. Ik hoop niet dat de Nederlandse wielrenners voor veel Vlamingen de nieuwe Dikke Nekken zijn, zoals Nederlandse voetballers soms werden gezien door onze zuiderburen.

‘Ik hoop niet dat de Nederlandse wielrenners voor veel Vlamingen de nieuwe Dikke Nekken zijn’

Waarom deze opmerking? Omdat Niki Terpstra vorig jaar bijna vogelvrij werd verklaard toen hij in een koers zijn eigen belang en dat van zijn ploeg voorrang gaf boven goedkope populariteit. De overwinning van Terpstra op eerste paasdag moet Vlaamse opiniemakers als tv­-verslaggever Michel Wuyts en columnist Hugo Camps diep in hun ziel hebben geraakt. Zo schreef Camps een jaar geleden nog: “Terpstra is sinds jaar en dag getatoeëerd als linkebal. Zijn Nederlandse fans noemen dat sluwheid en koersinstinct, maar in Vlaanderen is linkeballen een misdrijf tegen sportiviteit. Het negatieve koersgedrag van Terpstra is diep treurig. Eigenlijk hoort zo’n renner niet in een ploeg als Quick­Step.” Beter dan met zijn overwinningen in de semiklassieker E3 Harelbeke en de koningsklassieker Ronde van Vlaanderen kon Terpstra niet antwoorden.

Dat neemt niet weg dat ik na de openbare terechtstelling van Terpstra oprecht bang was dat hem in Vlaanderen het gescheld en de uimen wachtten die Chris Froome de laatste jaren tro en tijdens bergetappes in de Tour de France. Gelukkig hebben Vlaamse opinieleiders weinig invloed of de wielerliefhebbers lezen geen kranten, want Terpstra werd in zijn zegetocht dit voorjaar op Vlaamse wegen alleen maar sportief toegejuicht. Het zegt wel iets dat sommige (Vlaamse) journalisten anno 2018 meer supporter zijn dan journalist, anders gezegd, dat ze meer last hebben van primitieve reacties dan de echte supporters. En dan moet het WK voetbal met België als een van de favorieten nog beginnen.