Het sportjaar 2018 zit er bijna op. Wat waren er veel mooie momenten.

Kiki Bertens die een ongekend jaar had met haar coach Raemon Sluiter, de leukste, liefste en geestigste coach van Nederland. Tom Dumoulin reed een geweldige Giro en Tour de France. Max Verstappen won weer een aantal GP’s en hield de gemoederen bezig in de Formule 1. Rico Verhoeven verdedigde voor de achtste keer met succes zijn wereldtitel. Anna van der Breggen werd wereldkampioen wielrennen. Jetze Plat is ongenaakbaar in het handbiken en op de triatlon. Jeffrey Herlings werd wereldkampioen motorcross. En natuurlijk niet te vergeten alle prachtige medailles op de Olympische Spelen in Zuid-Korea.

Als Held van het Jaar siert Kjeld Nuis de cover en onze Heldin van het Jaar is ook schitterend vertegenwoordigd in deze Helden. Natuurlijk vergeet ik een hele hoop andere mooie prestaties te noemen. Maar dat waren niet de enige opvallende momenten die ons sportjaar kenmerkten. Onverwacht kwam de aankondiging van handbalster en beste cirkelspeelster van de wereld, Yvette Broch, om ermee te stoppen. Na voor de tweede keer op rij de Champions League te hebben gewonnen met haar Hongaarse team Györi, was haar lichaam op. Ze vertelt op indrukwekkende wijze wat ze al haar hele leven van zichzelf eist en dat haar lichaam en geest het niet meer aankonden. Haar verhaal is mooi, confronterend, ik denk voor veel mensen herkenbaar en daarom inspirerend.

In oktober verscheen Jelle op tv, in een interview bij de NOS. Zoals ik ergens las, lachte het leven voorheen Jelle toe, nu lacht Jelle het leven toe

Eén ding is mij het meest bijgebleven van 2018 en dat is het vreselijke ongeluk van BMX’er Jelle van Gorkom. Ik zie hem nog zo met zijn maatje Dorian van Rijsselberghe op grappige wijze zijn collega-sporters interviewen voor TeamNL voor aanvang van het Sportgala. Hij was in de bloei van zijn leven, had zilver gewonnen op de Olympische Spelen van Rio, maar in januari sloeg het noodlot toe. Toen hij op sportcentrum Papendal een trainingsrondje wilde gaan rijden, hing er nog een ketting op de baan. Jelle knalde er met 60 km per uur tegenop met vreselijke gevolgen. Hij had diverse beschadigde ingewanden, een scheurtje in de schedel en vele breuken. Jelle lag twee weken in coma en de vooruitzichten waren niet goed. Waar Dorian deze zomer zijn tweede wereldtitel op de windsurfplank veroverde, was partner in crime Jelle druk met revalideren om weer een beetje de oude te worden. In oktober verscheen Jelle voor het eerst weer op tv, in een interview bij de NOS. Zoals ik ergens las, lachte het leven voorheen Jelle toe, nu lacht Jelle het leven toe. Wedstrijden zal hij nooit meer rijden. Maar hij werkt harder dan ooit om zelfstandig te kunnen lopen, fietsen en gewoon te leven. De vastberadenheid om ‘gewoon’ te kunnen leven en ook nog onderdeel van zijn BMX-team te zijn, raakte me diep. Waarom weet ik ook niet precies. Misschien omdat Abdelhak Nouri na een jaar coma nog steeds aan bed gekluisterd is. Omdat hij het leven niet meer toelacht, datzelfde even dat hem ooit toelachte.

Dit soort momenten laat je stilstaan bij de kleine dingen in het leven. Hoe mooi medailles en titels ook zijn, uiteindelijk wil je met je naasten, diegenen die je liefhebt, op de bank kunnen zitten, praten en lachen. Dat is uiteindelijk het belangrijkste in het leven. En om dan met de mooie dingen in het leven te eindigen, was het prachtig dat de dochter van Sven Kramer en Naomi van As, de zoon van Epke Zonderland en de zoon van Jorrit Bergsma en Heather Bergsma-Richardson werden geboren. Alle clichés zijn waar. Zoals ook de nieuwe Oranje-aanvoerder Virgil van Dijk in deze Helden zegt: “Ik kan alleen maar schitteren en met druk omgaan, omdat het thuis goed zit en mijn vrouw en kinderen op nummer één staan.” Voor nu wens ik jullie veel leesplezier, gezondheid, inspiratie en alvast een mooi 2019.