Joël Veltman (28) is nauwelijks weg te denken bij Ajax. Naast vier landstitels maakte de verdediger ook een Europa League-finale en een halve finale van de Champions League mee. Dieptepunten waren er ook. In al die jaren week zijn vrouw Naomi niet van zijn zijde. We gingen bij hen langs en spraken over liefde, kritiek, blessures en transfers.
Naomi Veltman stormt de trap af in hun onlangs betrokken nieuwe huis in Amstelveen en begroet ons. “Sorry, ik moest nog even mijn make-up doen.” Joël zet ondertussen koffie en rent naar boven om voor de shoot kleding te halen die matcht met dat van zijn vrouw. Hij komt naar beneden met wat opties. Naomi kiest voor hem een zwart shirt uit.
Naomi: “De eerste keer dat we afspraken, had je zo’n jasje van Moncler aan en designer-schoenen. En zo’n lelijk T-shirt met een blote vrouw erop. Dat is het eerste wat ik weggooide toen het serieus werd tussen ons. Die shirts met die vrouwen… Maar ik vond je wel meteen heel knap.”
Joël: “Dat was in 2013. Ik zag jou voorbijkomen op Instagram. Wat een leuke vrouw, dacht ik. En ik begon haar foto’s te liken. Dat ging een beetje over en weer, maar daar bleef het bij. Toen vond ik haar maanden later op Snapchat via een gezamenlijke vriend. Naomi speelde hard to get. Uiteindelijk stuurde ze toch haar nummer en spraken we af. Nu zijn we zeven jaar, een huwelijk, een dochter en twee honden verder.”
Naomi, lachend: “Wat een vreselijk verhaal dit. Ik wil liever vertellen: we zaten bij elkaar op de basisschool en toen… maar ja, zo gaat dat tegenwoordig. Je ontmoet elkaar op social media. Ik zag op Instagram dat hij voetbalde, maar kende hem niet.”
Joël: “Op onze eerste date gingen we in Haarlem naar een ongelooflijk slechte film, Pain & Gain.”
Naomi: “Ik kwam meteen uit mijn werk bij Palladium, had mijn vieze werkkleding nog aan. Het was heel casual.”
Joël: “Ik vond Naomi een beetje een gangster chick. Maar dat vond ik juist aantrekkelijk. Ze was heel relaxed en niet zo opgetut. Maar je zag er goed uit hoor, schat, daar niet van.”
Naomi: “Ik vond jou een prototype voetballer. Je kwam aan in zo’n matzwarte auto die ook van je vader had kunnen zijn.”
Joël: “Ik zou je meenemen naar de bioscoop, maar raakte de weg kwijt, de bios bleek verhuisd. Uiteindelijk liepen we een uur door Haarlem voordat we er waren.”
Naomi: “Daardoor konden we een uur lang kletsen en elkaar leren kennen. Tot we langs een winkel liepen waar Ajax TV opstond. Je ging in de deuropening kijken. Wat doe jij nou, dacht ik.”
Joël, lachend: “Maar de avond was verder heel gezellig. Ik kwam wel net uit een relatie, wilde niet meteen in iets nieuws stappen. Naomi dacht na een tijdje: wat wil je nou?”
Tekst gaat verder onder de foto
Naomi: “Joël had iets meer tijd nodig dan ik.”
Joël: “Het was zo leuk tussen ons dat ik ook niet anders wilde. Naomi woonde nog bij haar moeder, we hebben nachtenlang op haar kamer gezeten.”
Naomi: “Keken we naar National Geographic. Maar onze eerste zoen kwam pas na zeven afspraakjes. We durfden allebei die stap niet te zetten.”
Joël: “Ik was ook niet zo mannelijk dat ik per se vond dat ik dat moest doen.”
Naomi: “Jij moest naar de training, ik naar mijn werk. We stonden op straat en toen kwam er zo’n ongemakkelijke kus. Misschien is het juist goed dat we het zo langzaam opbouwden.”
Joël: “Op Curaçao vroeg ik haar twee jaar later ten huwelijk. Met de managers van het resort zouden we een drankje drinken op een steiger aan het water. Ik had geregeld dat er iemand aan kwam varen in een roeibootje, hij had zogenaamd een schatkist voor Naomi. Ik opende de kist, het doosje met de ring zat erin. Het was een mooie setting.”
Naomi: “We trouwden op 10 mei 2016, twee dagen nadat ze het kampioenschap hadden verspeeld tegen De Graafschap. Ik was bang voor de sfeer.”
Joël knikt: “Uiteindelijk waren Frank de Boer, Dennis Bergkamp en veel spelers er, en was het een fantastische dag.”
Voetbalvrouw
Naomi: “In het begin van onze relatie legde Joël overal Post-it-briefjes neer met een lief berichtje erop. Ze bestaan dus echt, dit soort mannen, dacht ik.” Lachend: “Ik vind nu geen briefjes meer, alleen vuile was en vieze pleisters van zijn tenen.”
Joël: “Vanaf het begin zijn we al maatjes. We kunnen goed met elkaar kletsen, lachen en hebben dezelfde humor. Maar door het wereldje waarin Naomi kwam, is ze wel wat gereserveerder geworden. Veel mensen proberen via haar bij mij te komen.”
Naomi: “In die tijd begon Joël net door te breken. Hij kreeg een basisplaats bij Ajax en maakte zijn debuut bij Oranje. We woonden toen nog in een woonwijk in Amstelveen. Er belden continu mensen aan. Ik weet ook nog dat ik een keer met een buurman stond te praten. Toen kwam Joël aanrijden. Midden in ons gesprek liep hij naar hem toe. Die man keek me niet eens meer aan. Het is altijd: ‘Hoe gaat het met Joël?’ En het gaat altijd over voetbal. Ik heb geen zin om daar altijd maar over te praten.
Er zijn ook andere dingen in het leven. Als ‘vrouw van’ is de voetbalwereld niet alleen maar leuk. Dat is altijd het cliché. ‘Oh, je bent voetbalvrouw, je mag overal mee naartoe en je kan alles kopen.’ Dat dacht ik vroeger ook altijd. Maar de shit die je soms over je heen krijgt, is niet leuk. Natuurlijk is het fijn dat we financieel geen zorgen hebben. Maar mensen zijn er niet bij als je het lastig hebt.”
Joël: “Dat cliché zal ook altijd blijven bestaan.”
Naomi: “Ik trek me er inmiddels niks meer van aan, maar dat was vroeger wel anders. Had ik een keer een foto op Instagram geplaatst van een gala, kreeg ik reacties als: ‘Golddigger.’ En: ‘Wat ziet ze eruit, ze lijkt wel gevonden onder een boom in Thailand.’ Ik werd er onzeker van. Nu maakt het me niet meer uit hoe mensen over me denken. Ik weet hoe leuk we het samen hebben, daar gaat het om.”
Joël: “Ik had vroeger zelf ook een bepaald beeld bij een profvoetballer. Lekker makkelijk en doen wat je leuk vindt. Maar als je erin zit, vergeten mensen de druk die je altijd ervaart om te presteren, de druk van de pers, en dat je nooit ergens rustig kan eten zonder dat je aangesproken wordt.”
Naomi: ‘Als het goed gaat met de ploeg, is het ondanks Joël. En als het slecht gaat, komt dat door Joël’
Naomi: “Je doet het ook nooit goed. Als je lief en vrolijk bent, ben je al gauw die boy next door. En als je een keer niet aardig reageert, ben je meteen die arrogante eikel.”
Joël: “Ik voel me weleens schuldig dat veel om mij draait. Dat had ik vroeger al. Dan kwam ik op een verjaardag en vroegen ze aan mij en mijn oudere broer, die in Delft bouwkunde heeft gestudeerd en ingenieur is: ‘Wie van jullie is de voetballer?’ Tot er een keer een man vroeg: ‘Wie is de voetballer en wie is de ingenieur?’ Dat vonden we allebei zo mooi. Het ging een keer niet alleen om mij. Hetzelfde geldt voor Naomi. Zij zegt weleens: ‘Ik kan ook wel een keer alleen naar dat feestje gaan.’ Ze weet namelijk wel hoe laat het is als ik meega. Ik zie het liever anders, helaas kan ik er weinig aan doen.” Joël kijkt Naomi aan: “Maar laten we alsjeblieft vooropstellen dat we een prachtig leven hebben.”
Naomi knikt: “We maken geweldige dingen mee op voetbalgebied. En er is ook ruimte voor mijn eigen carrière. Ik heb een eigen webshop. En afgelopen jaar studeerde ik er ook rechten naast, ik wilde mezelf meer ontwikkelen en onder de mensen zijn.”
En er kwam gezinsuitbreiding. In januari 2018 werden Joël en Naomi ouders van dochter Sienna.
Naomi: “Joël is de gekke, leuke vader. En soms onhandig. Laatst zat Sienna bij hem op zijn nek, liep hij vol tegen een reclamebord aan. Gelukkig was dat bord van karton.”
Joël: “En een paar dagen geleden maakte ik een glijbaantje met mijn benen, knalde ze daarna met haar hoofd tegen de salontafel.”
Naomi: “Sienna weet dat hij altijd in is voor iets leuks. In het badje spelen in de tuin, boekjes lezen, spelletjes doen. Ze snapt nu dat Joël voetbalt. Ik ben ook een paar keer met haar naar de Arena geweest, maar meestal ga ik alleen. Een wedstrijd duurt voor Sienna te lang. Maar als ze het Ajax-logo ziet of iemand in Ajax-tenue, roept ze meteen: ‘Ajax!’ En: ‘Papa!’”
Joël: “Naomi is de lieve, zorgzame moeder. Ze zorgt voor de dagelijkse gang van zaken, dat Sienna goed te eten krijgt en er leuk bijloopt.”
Naomi: “We vullen elkaar als ouders goed aan. Ik ben soms iets te voorzichtig en Joël denkt altijd: het komt wel goed. We zijn wel chaotisch. Als we ergens binnenkomen of in een hotel slapen, staat de boel binnen een minuut op zijn kop. En als we met de honden en Sienna naar een park gaan, kijken we elkaar na vijf minuten gefrustreerd en hoofdschuddend aan: niemand luistert naar ons.”
Joël, lachend: “Als we ’s avonds uitgeblust zijn van de dag, die kleine op bed ligt en de honden uitgelaten zijn, speel ik in de ene kamer Call of Duty op de PlayStation en kijkt Naomi vlogs op YouTube in de andere kamer.”
Naomi: “Heerlijk. Soms moeten we elkaar ook even vrijlaten.”
Joël: “Maar vanavond gaan we samen uit eten, hoor.”
Gunfactor
Al zeven jaar is Joël een vast gezicht bij het eerste van Ajax. Inmiddels is hij vier landstitels – drie onder Frank de Boer en de laatste onder Erik ten Hag -, een KNVB-beker, twee Johan Cruijff-schalen, een Europa League-finale en een halve finale van de Champions League verder.
Joël: “Ik heb zoveel hoogtepunten meegemaakt. Het jaar van de Europa League-finale in 2017, die we uiteindelijk verloren van Manchester United, was misschien wel het mooiste jaar. Ik was in vorm en speelde alles onder Peter Bosz. En het eerste jaar dat ik veel speelde en voor de tweede keer kampioen werd onder Frank de Boer was ook fantastisch. Van hem heb ik veel geleerd, hij was ook centrale verdediger. Als ik een favoriete trainer moet kiezen, is hij het. Als ik hem tegenkom, hebben we altijd wel een leuk gesprekje.”
Naomi: “Laatst heb ik voor hem een muur gemaakt met foto’s van alle hoogtepunten in zijn carrière. Toen besefte ik: bizar wat hij allemaal heeft bereikt en we samen hebben meegemaakt. Joël heeft zoveel shit over zich heen gekregen in de afgelopen jaren, maar die foto’s zeggen genoeg.”
Joël knikt: “Hoe vaak ik niet heb gehoord als ik een fout maakte: ‘Daar is ie weer met een Veltmannetje…’ En: ‘Hij kan er geen reet van.’ Soms kon ik een beetje nonchalant zijn in het veld, daar komt dat Veltmannetje vandaan. Gelukkig is dat de laatste jaren veel minder, ik heb heel stabiel gespeeld.”
Naomi: “Joël heeft kennelijk niet de gunfactor zoals anderen die wel hebben. Joël is te lief, ze kunnen niet veel over zijn persoonlijkheid zeggen, dus verzinnen ze maar wat over zijn spel. Als het goed gaat met de ploeg is het ondanks Joël. En als het slecht gaat, komt dat door Joël.”
Joël: “Dat is wel een beetje het verhaal. Vroeger las ik de reacties. Dat doe ik nu niet meer.”
Naomi: “Ik lees wel alle reacties, ook op voetbalsites. Ik vind het irritant dat hij nooit de credits krijgt als hij heel goed speelt. Waarom krijgt Joël die niet? Op straat hebben ze ook weleens iets geroepen. Ik kan daar niet tegen, word dan boos en wil reageren, maar dat mag nooit van Joël. Maar als het echt erg is, ga ik erop af, hoor.”
Joël: “Dat hadden we een keer in Zandvoort. ‘Je kan er helemaal niks van, ga lekker op de bank zitten,’ riep iemand. Naomi ging er vol tegenin. Ik denk meestal: laat maar lullen.”
Naomi: “Ik vind Joël een van de beste spelers van de eredivisie. Veel van de jongens hebben niet bereikt wat hij heeft bereikt op zijn positie.”
Joël: “Naomi heeft met de jaren wel verstand van voetbal gekregen. Soms hebben we het ook over tactiek. Ze stelt dan vragen als: ‘Wat is precies restverdediging?’ Of ze wil meer weten over het spelsysteem.”
Naomi: “Ik ben benieuwd wat de tactiek achter een wedstrijd was en vind zelf niet dat ik er verstand van heb. Maar als ik op de tribune zit, kijk ik niet alleen naar Joël, maar naar de hele wedstrijd. Anders wordt het ook wel saai.”
Joël, lachend: “Hé hé, pas op.”
Naomi: “Jij bent een verdediger, achterin gebeurt vaak het minst. Maar als je niet speelt, kijk ik wel op een andere manier naar de wedstrijd. Ik ben vooral fan van team-Veltman.”
Tekst gaat verder onder de foto
MTV Cribs
Onder oud-trainer Marcel Keizer werd Joël aan de start van het seizoen 2017/2018 beloond met de aanvoerdersband. Maar in december werd Keizer ontslagen en nam Erik ten Hag het stokje van hem over. In maart raakte hij zijn band kwijt en een paar weken later scheurde hij de kruisband van zijn rechterknie.
Joël: “Het was zacht gezegd een lastige tijd.”
Naomi: “Bij jou ging er meteen een knop om en je ging vechten voor je plek. Daarna mocht je nog een keer in de basis starten, maar toen raakte je geblesseerd in de wedstrijd tegen VVV.”
Joël: “Het leek in eerste instantie op een verrekking van mijn binnenband. Daar staat drie maanden herstel voor. Met die gedachte gingen we naar het ziekenhuis.”
Naomi: “Totdat we hoorden dat het je kruisband was. We hadden echt een paar dagen nodig om dat nieuws te laten bezinken.”
Joël: “Je ziet me weinig huilen, maar toen heb ik wel wat tranen gelaten. Bij die blessure zakte de moed me in de schoenen. In de A1 had ik de kruisband van mijn andere knie al gescheurd. Jeetje, moet ik weer zo’n traject in, dacht ik. Het was nog maar een paar wedstrijden tot het einde van het seizoen en ik wilde graag een transfer maken, dat had ik ook niet onder stoelen of banken geschoven. Dat ging dus niet door. Ik heb me wel even afgevraagd of ik er niet mee moest kappen.”
Joël: ‘Je ziet me weinig huilen, maar toen ik mijn kruisband scheurde, heb ik wel wat tranen gelaten. Ik heb me even afgevraagd of ik er niet mee moest kappen’
Naomi: “Dacht je dat echt?”
Joël: “Die gedachte schoot weleens door mijn hoofd. Ik ging twijfelen. Kan ik zo’n herstelperiode weer aan? Misschien is het niveau straks veel te hoog na mijn herstel. Die eerste twee maanden waren mentaal heel zwaar.”
Naomi: “Ik was ook veel met mezelf bezig in die tijd, was twee maanden daarvoor bevallen van Sienna. Ik merkte niet dat Joël toen stiller was, probeerde hem juist voor te houden dat het echt wel goed zou komen.”
Joël: “Naomi steunde me enorm. Ze ging mee naar Augsburg in Duitsland waar ik werd geopereerd, die kleine bleef bij onze ouders. Daarna zijn we met zijn drieën een half jaar lang in Zeist gaan wonen zodat ik daar kon revalideren.”
Naomi: “Het klinkt gek, maar dat is heel goed bevallen. We hadden een gemeubileerde woning gekregen en in het weekend gingen we naar Amsterdam. Het was goed dat we uit onze omgeving waren en niet continu geconfronteerd werden met Ajax en voetbal.”
Joël: “Hoewel het zwaar was en we meer irritaties naar elkaar hadden dan normaal, zijn we elkaar niet kwijtgeraakt in die tijd.”
Naomi: “Met een pasgeboren baby heb je sowieso stomme discussies. En dan kwam die zware blessure er ook nog bij.” Joël: “Na de operatie klaarde mijn gemoed ook weer op. Ik dacht: ik zie wel wat er gebeurt en waar ik beland, ga er gewoon weer voor vechten. En toen kwam dat mooie Champions League- seizoen.”
Naomi: “Dat je in de kwartfinale tegen Juventus in de basis stond, maakte het des te mooier.”
Joël knikt: “Toen ik in januari terugkeerde op de training, moest ik wel even wennen. Tijdens mijn revalidatie was ik er iedere thuiswedstrijd wel bij geweest en zat ik in de kleedkamer. Toch voelde het bijna alsof ik als nieuwe speler een groep binnentrad. Ik moest weer m’n plekje zien te vinden. Bovendien was de training van zo’n hoog niveau. Voorheen kon ik met een beetje spelinzicht de bal nog onderscheppen, nou, dat ging toen niet. Ik moest meteen volle bak. Ook de wisselspelers liftten mee op het hoge niveau van de rest. Ik dacht die eerste trainingen: ben ik nou zo slecht geworden of zij zo goed?
In het begin ben je ook nog een beetje voorzichtig. Tot ik wat blocks zette en tackles maakte en merkte dat het goed ging. Toen kwam ook het vertrouwen terug. Erik ten Hag zei ook dat als er iemand weg zou vallen, ik erin zou komen. Het hoge niveau op de trainingen heeft me enorm geholpen naar die grote wedstrijden toe. Tegen Real Madrid mocht ik al invallen. En in die twee wedstrijden tegen Juventus en die eerste halve finale uit tegen Tottenham Hotspur stond ik in de basis. In de return tegen Tottenham speelde ik het laatste half uur, maar dat was direct een dieptepunt. Uiteindelijk kijk je naar wat je hebt bereikt. En dat was niet de finale.”
Naomi: “Laatst was Lucas Moura, die die hattrick in de Arena maakte, bij MTV Cribs. Hij had de schoenen van die wedstrijd in een mooie kast gezet. We keken allebei weg.”
Joël: “Die wedstrijd zal me altijd bijblijven. Ik heb hem nooit meer teruggekeken. Ondanks de nare nasmaak van die wedstrijd, kijk ik met een positief gevoel terug op dat seizoen. Ik was teruggekomen na een heftige blessure en dat ik die wedstrijd, de beker en de landstitel mocht meemaken, daar ben ik heel dankbaar voor.”
Bij Ajax vormde Joël dit seizoen een succesvol duo met Daley Blind centraal achterin. Toch had hij in het voorjaar een terugslag. Wéér die rechterknie. In februari stond hij een paar weken aan de kant.
Naomi: “Even dacht je dat het weer je kruisband was… Het was zo’n opluchting dat het niet zo bleek te zijn. Je was ook heel snel weer terug, had het seizoen nog uit kunnen spelen. Maar toen kwam corona.”
Joël knikt: “De schade viel mee, het kon operatief snel verholpen worden. Na m’n blessures ben ik in ieder geval niet banger geworden voor mijn lichaam. Ik klap er nog net zo hard in als vroeger. Na die kruisbandblessure in de A1 riep ik gekscherend: ik gun dit iedereen. Ik wist wat het je qua fysieke en mentale weerstand ook brengt. Maar zo’n tweede blessure gun je helemaal niemand. Ik weet nu nog beter wat ik moet doen om fit te blijven en wat mijn lichaam voor of na een wedstrijd nodig heeft. Vroeger kon ik nog weleens trainen op een broodje hagelslag. Dat zal je me nu niet meer zien doen. Ze zeggen altijd dat je als verdediger op je 28ste op je top bent. Dat ben ik nu. Ja, sommigen, zoals Matthijs de Ligt, zijn dat eerder. Ik had er wat langer de tijd voor nodig.”
Voetbalhumor
Laatbloeier of niet, op zijn 21ste maakte Joël al zijn debuut in het Nederlands elftal onder Louis van Gaal. Nog geen half jaar later werd hij door de bondscoach toegevoegd aan de WK-selectie van 2014.
Joël: “Dat WK was geweldig. Ik zat er als jonkie bij en keek mijn ogen uit. Vooral naar jongens als Arjen Robben, Wesley Sneijder en Robin van Persie. Als zij het hotel in Rio uitliepen, was het chaos. Toen besefte ik ook hoe groot zij wereldwijd zijn. Meestal liep ik lekker veilig en rustig achter ze aan, als de menigte was verdwenen.”
Tekst gaat verder onder de foto
Tot heel veel speelminuten kwam Joël als ‘nieuwkomer’ dat WK niet.
Joël: “Maar in die legendarische wedstrijd tegen Spanje viel ik in. En in de laatste wedstrijd, de troostfinale tegen Brazilië, speelde ik ook. Dat heb ik maar mooi meegemaakt. Het was fantastisch om onder Van Gaal te spelen, ik heb zoveel van hem geleerd. Hij zag alles, dat kon je ook weleens irriteren. Van Gaal wil het maximale uit iedereen halen. Maar hij maakte geen onderscheid tussen de grote spelers en iemand zoals ik, die net kwam kijken. Hij wist dat als ik gefocust was, ik een heel goede wedstrijd kon spelen. Hij zag mij als centrale verdediger, later ben ik pas meer aan de rechterkant gaan spelen. Mede door Van Gaal ontstond tijdens dat WK ook zoiets moois in de groep, we geloofden echt dat we ver konden komen.”
Naomi: “In Brazilië dacht ik soms: wat moet ik hier zo lang? Met een klein groepje bleven we tot het eind. Nu denk ik: hoe bizar dat we daar zo lang zaten en jullie zo ongelooflijk ver zijn gekomen. Joël is derde van de wereld geworden. Ik ben zo trots op hem.”
Joël: “Nu zitten we bij het Nederlands elftal in een soort overgangsfase. Het is een jonge ploeg, met veel kwaliteit. En de sfeer is goed. Laatst was het drie jaar geleden dat ik twee keer scoorde tegen Ivoorkust. Ik maakte er een grapje over op Instagram, dat ik op die dag in 2017 was begonnen aan mijn jacht op de titel topscorer aller tijden. Marten de Roon reageerde er meteen heel gevat op. Voetbalhumor, ik hou ervan. Zo is de sfeer ook binnen de groep.”
Na ruim anderhalf jaar uit beeld te zijn geweest bij Oranje vanwege zijn blessure werd Joël in het najaar door bondscoach Ronald Koeman weer opgeroepen voor het Nederlands elftal. Maar de concurrentie heeft in die tijd niet stilgezeten.
Joël: “Als rechterverdediger heb ik mogelijkheden, op die positie focus ik me. Daar heb ik het ook met de bondscoach over gehad. Ronald Koeman is een geweldige trainer. Hij is rustig en komt heel wijs over. Ik kan ook goede gesprekken met hem hebben over voetbal. Hans Hateboer en Denzel Dumfries doen het ook heel goed. En Kenny Tete en Daryl Janmaat kunnen er ook goed spelen. Centraal staan Matthijs de Ligt en Stefan de Vrij. Maar de trainer weet dat ik er ook kan spelen.”
Het EK werd vanwege het coronavirus een jaar uitgesteld. Volgende zomer moet het gebeuren.
Joël: “Ik was er klaar voor, ben fit en heb bovendien nog een jaar om ook het wedstrijdritme weer te pakken te krijgen. Ik hoop in ieder geval dat we de komende jaren met de ploeg aan ieder eindtoernooi meedoen, dat die stabiele basis weer terug is en we niet meer van ploegen als Bulgarije verliezen.”
Las Vegas
Al eerder lonkte het buitenland. Joël heeft er nooit een geheim van gemaakt een stap te willen maken.
Naomi: “Vorig jaar hadden we onze zinnen gezet op een buitenlands avontuur. Maar Ajax wilde hem niet laten gaan. Dat was een grote teleurstelling. Na die goede wedstrijd tegen Juventus dachten we: nu kunnen we een mooie stap maken. We waren klaar om te gaan, waarnaartoe dan ook. We hadden zelfs onze honden al de juiste inentingen gegeven.”
Joël: “Ik had gehoopt en ook wel verwacht dat ik meer ruimte zou krijgen. Uiteindelijk heb ik mijn contract met een jaar verlengd.”
Naomi: “Joël wordt ook ouder, het is nu of nooit.”
Joël: “De droom om een mooie transfer te maken, is er nog steeds. Ik hoop dat het er alsnog van komt.”
Naomi, lachend: “Ik wil wel naar Las Vegas, maar daar zit geen club.”
Joël: “Ik kijk niet alleen naar het financiële plaatje en de club. De stad is voor mij ook belangrijk. Ik zit al vanaf mijn jeugd bij Ajax. Ik heb gewoon zin in een mooi, nieuw avontuur.”
Naomi: “Mijn droomstad is Londen, maar ik ga overal mee naartoe. De keuze is aan Joël.”
Lunchroom
Joël: “Ik hoop nog minimaal zeven jaar door te kunnen voetballen, tot mijn 35ste.”
Naomi: “Jij wordt toch juist de oudste profvoetballer aller tijden?”
Joël, lachend: “Ik vind 35 een mooie leeftijd, schat. Daarna is het tijd voor jou en voor andere dingen.”
Naomi: “In de toekomst lijkt het me leuk om mijn bedrijf te laten groeien in een mooi, rustig tempo. En we hebben het er ook vaak over om na de carrière van Joël samen een lunchroom te openen. Dromen genoeg.”
Joël: “En ik zou graag in de voetballerij willen blijven. Niet als hoofdtrainer, maar jeugdtrainer of verdedigerstrainer lijkt me leuk. En wie weet komt er nog gezinsuitbreiding. Na de geboorte van Sienna dachten we: er komt eerder een derde hond dan een tweede kind. Maar we praten er thuis steeds meer over.”
Naomi: “Ik vind het af en toe nog wel heftig met die kleine thuis, dus op dit moment niet. Maar de deur is zeker niet dicht.”
Helden Magazine 53
Het verhaal van Joël en Naomi Veltman komt voort uit Helden Magazine nummer 53. In de 53ste editie blikken onder meer Robin en Bouchra van Persie uitgebreid terug op hún carrière, want zo voelt dat. Een gesprek over Louis van Gaal, Oranje, Feyenoord, racisme, homo-acceptatie, de toekomst én de liefde.
Daarnaast verbindt niet alleen het zwemmen Femke Heemskerk, Kira Toussaint en Ranomi Kromowidjojo, maar ook het feit dat ze alle drie bijna gelijktijdig ten huwelijk zijn gevraagd. Ook laat Guus Hiddink zijn licht schijnen over de rentree van Arjen Robben, Oranje en racisme én schittert aanstaande moeder Stefanie van der Gragt in de rubriek ‘Leeuwinnen in het Rijks.’
Verder in de 53ste editie van Helden spraken we met ploeggenoten met hetzelfde doel: Tom Dumoulin en Primoz Roglic. Blikten we met Laurens ten Dam terug op zijn loopbaan én vertelt Lorena Wiebes openhartig over de drugsverslaving van haar broer en hoeveel impact dat op haar en het gezin heeft gehad.
Ook ging Helden langs bij de familie van den Goorbergh. Zonta van den Goorbergh wil in de voetsporen van zijn vader, oud-MotoGP-coureur Jurgen van den Goorberght, treden. De pas vijftienjarige Keet Oldenbeuving werd in 2019 Europees kampioen en won de NOC*NSF Young Talent Award. Theo Lucius voelt vijftien jaar na het mislopen van de Champions League-finale nog steeds de kater.Victoria Koblenko ging langs bij oud-voetballer Bryan Roy én Tessie Savelkouls raakte op 9 februari dit jaar zwaar geblesseerd, de kans dat ze ooit nog kan judoën is klein.
Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.
