Word abonnee
Meer

Baanwielrennen

Dé sportmomenten van 2025: Drieslag voor Hetty Raketty

Alsof een oranje orkaan over de wielerbaan in Santiago [...]
Alsof een oranje orkaan over de wielerbaan in Santiago raasde. De Nederlandse baanwielrenners verlieten de Chileense hoofdstad met liefst negen wereldtitels. Drie daarvan nam Hetty van de Wouw voor haar rekening. Stapje voor stapje is Hetty Raketty richting wereldtop geslopen. Vorig jaar won de 27-jarige sprintster nog drie keer WK-zilver en op de Spelen werd ze tweede op de keirin. Dit keer nam ze geen genoegen met een zilvervloot. Van de Wouw bracht in 2024 nog naar buiten dat ze had geworsteld met eetstoornissen. Dat moest ze achter zich laten en dat lukte onder meer door de hulp van de vorige bondscoach, Mehdi Kordi. Tegen de NOS zei Khordi, die Van de Wouw in december 2022 onder zijn hoede kreeg: "Haar transformatie is echt ongelooflijk geweest. Ze was een beetje verloren. Ze was nerveus en gespannen als het om haar eigen kwaliteiten ging. Maar ik zag ook iemand die iets bijzonders in zich had. Het kwam er op neer dat ik haar vooral zelfvertrouwen moest geven. Wat mij is bijgebleven is dat ze eens aangaf dat ze wereldkampioen wilde worden. Ik vroeg haar toen: hoe weet je hoe je dat moet doen? Toen zei ze: dat weet ik als ik het ben. Maar zo werkt het niet. Je moet eerst in jezelf geloven en je moet denken als een kampioen, voordat je ook de beste kan zijn.” En dat is gelukt. Held van het Jaar 2025 2025 was een jaar vol nieuwe Helden, emotionele afscheidsmomenten en indrukwekkende verhalen van doorzetters die opstonden. De afgelopen elf maanden hebben Julie vol enthousiasme telkens weer jullie Held van de Maand gekozen: Angel Daleman, Jenning de Boo, Kimberley Bos, Virgil van Dijk, Daphne van Domselaar, Kees Smit, Thymen Arensman, Zoë Sedney, Jessica Schilder, Hetty van de Wouw en Femke Kok. Maar… we doen er nog een schepje bovenop! We hebben de lijst aangevuld met vijf wildcards: toppers die volgens ons absoluut niet mogen ontbreken: Mathieu van der Poel, Joy Beune, Joep Wennemars, Harrie Lavreysen en Femke Bol. Stem nu op jouw Held van het Jaar.

Voetbal

Dé sportmomenten van 2025: Superman Micky van de Ven

Micky van de Ven werd de superheld in de Europa [...]
Micky van de Ven werd de superheld in de Europa League-finale. De verdediger van Tottenham Hotspur haalde op spectaculaire wijze een bal van de doellijn in de eindstrijd tegen Manchester United. Die actie ging de hele wereld over. Het bleef dankzij Micky 1-0. Micky is sowieso geliefd in Londen. “Ik merk dat ik goed lig bij de fans, word ook geregeld toegezongen,” zei Micky een jaar geleden in Helden. “Mijn teamgenoten maken er grappen over, zeggen: ‘Ja hoor, hij trekt weer een sprintje en het hele stadion zingt zijn naam.’ Ik ben in korte tijd een belangrijke speler geworden, werd ook geliefd omdat we het goed deden.” Onlangs ging Micky wéér viraal: in de Champions League-wedstrijd tegen FC Kopenhagen (Tottenham won met 4-0) maakte hij een wondergoal. Hij veroverde de bal op eigen randje zestien, ging als een tgv naar de overkant van het veld en rondde beheerst af. Een makkie, toch? Held van het Jaar 2025 2025 was een jaar vol nieuwe Helden, emotionele afscheidsmomenten en indrukwekkende verhalen van doorzetters die opstonden. De afgelopen elf maanden hebben Julie vol enthousiasme telkens weer jullie Held van de Maand gekozen: Angel Daleman, Jenning de Boo, Kimberley Bos, Virgil van Dijk, Daphne van Domselaar, Kees Smit, Thymen Arensman, Zoë Sedney, Jessica Schilder, Hetty van de Wouw en Femke Kok. Maar… we doen er nog een schepje bovenop! We hebben de lijst aangevuld met vijf wildcards: toppers die volgens ons absoluut niet mogen ontbreken: Mathieu van der Poel, Joy Beune, Joep Wennemars, Harrie Lavreysen en Femke Bol. Stem nu op jouw Held van het Jaar.

Tennis

Diede de Groot: ‘Nog steeds zit in m’n hoofd dat ik in Parijs gefaald heb’

Als winnen went, went niet meer winnen dan ook? Rolstoeltennisster Diede de Groot (28) won tot vorige zomer 145 wedstrijden op rij en heeft 23 Grand Slams op haar ere- lijst, en zelfs een Golden Slam: alle Grand Slam-toernooien én paralympisch goud in hetzelfde jaar. Dat is alleen Steffi Graf ook ooit gelukt. Aan de succesreeks kwam een einde in Parijs; geen tweede paralympisch goud in het enkelspel. Gevolg: een tranenzee van dagen en - dan alleen nog in kleine kring bekend - een operatie die haar van de constante pijn in haar heup moest afhelpen. “Die pijn was heftig, ja; vooral in rust. Begin augustus, richting de Spelen, had ik een aantal nachten met maar twee of zelfs één uur slaap en dan raak je oververmoeid en overprikkeld. Trainingen heb ik daardoor moeten overslaan en ook heb ik me tijdens een middagdutje weleens verslapen en daardoor m’n training gemist. In die tijd heb ik af en toe slaapmiddelen genomen. Toch was de halve finale in het enkelspel in Parijs mijn beste wedstrijd van dat seizoen. Qua tennis gaf dat veel vertrouwen voor de dubbelfinale een dag later met m’n vaste dubbelpartner Aniek van Koot en de enkelspelfinale de dag daar- na. Twijfel was er wel vanwege die heup. Maar hét probleem in de dubbelfinale werd mijn service. Die liep totaal niet waardoor ik dacht: kan ik dat nu ineens echt niet meer? Dat ging zo in m’n hoofd zitten dat ik me ook al zorgen ging maken over m’n enkelspelfinale de volgende dag. Dat ik steeds mijn servicegame verloor, zorgde voor nog meer druk; helemaal omdat onze Japanse tegenstanders, Yui Kamiji en Manami Tanaka, heel vast waren. Mijn service is m’n hele carrière al m’n wapen óf m’n grootste knelpunt. Technisch is ’ie goed, maar op spannende momenten kan ik gaan twijfelen. Dat gebeurde toen. We verloren, geen prolongatie van de paralympische dubbeltitel. De volgende dag zou Yui Kamiji weer mijn tegenstander zijn in de finale. Die was natuurlijk met een veel beter gevoel gaan slapen dan ik. Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het verhaal over Diede de Groot komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Voetbal

John de Wolf: ‘Ik ben een gever, geen nemer’

John de Wolf (62) werd bekend als de spijkerharde verdediger van Feyenoord. Jarenlang stond hij symbool voor het arbeidsethos van havenarbeiders op de tribunes van ‘zijn’ Kuip. In het boek Ma, ik ben het, John de Wolf maken we kennis met de ‘ruwe bolster, blanke pit’, met een zoon die al jaren moet leven met zijn in een verzorgingshuis zwaar dementerende moeder Mar. ‘Ik ben er nu, ma, John, je zoon. Egoïstisch van mij om hier steeds weer over te beginnen. Ik ken de reactie nu wel. Ze boort een sombere blik in de mijne van: echt geen idee wie jij bent. Dit is wat er over is van mijn moedertje. Of: wat ervan ge- worden is. Ze is mijn moeder nog wel en tegelijk ook niet. Elke ochtend, als ik mijn ogen open, denk ik: hopelijk is het nu af- gelopen. Maar als ik dan hoor dat zij haar ogen toch ook weer open heeft gedaan, schaam ik me voor mijn gedachte.’ Uit ‘Ma, ik ben het, John de Wolf ’. Onder de carrière van John de Wolf, die als voetballer het voor hem hoogst haalbare bereikte – het Nederlands elftal, het aan- voerderschap en een landstitel met zijn club Feyenoord - ligt een laag van gevoeligheid. John vertelt in de door Jeroen Siebelink geschreven autobiografie over de psychische problemen waar zijn vader, die op 58-jarige leeftijd overleed, mee worstelde. Moeder Mar had daardoor niet alleen de zorg voor John en zijn vier jaar oudere zus, maar ook voor haar echtgenoot. En dan is er ook het SS-verleden van de vader van Johns moeder. John heeft zijn opa nooit gekend. Ook vertelt John over zijn eerste vrouw Ingrid, van wie uiteindelijk scheidde. En over zijn huwelijk met Inge, met wie hij alweer jaren gelukkig getrouwd is. Ook het zogenaamde kaartincident tijdens het WK in 1994 in Amerika, een zwart hoofdstuk in zijn carrière, komt voorbij. Maar het gaat ook vooral over de pijn van de afgelopen jaren, een periode waarin hij zijn inmiddels 82-jarige moeder Mar beetje bij beetje kwijtraakte door dementie. “Mijn moeder heeft een zeer zwaar leven gehad, misschien heb ik daarom wel ‘ja’ gezegd tegen de uitgever,” zegt John. “Als ik bij haar ben, is ze mijn moeder niet meer. Vreselijk. Ze her- kent me al ruim twee jaar niet meer, mijn moeder is voor mijn gevoel weg. Daarom is de titel van het boek ‘Hallo ma, ik ben het, John de Wolf ’. Ik kan het niet meer opbrengen om bij mijn moeder op bezoek te gaan. Ik trek dat gewoon niet meer, tegelijk voel ik me daar vreselijk schuldig over. De laatste keren dat ik bij haar langs ben geweest, was ik urenlang kapot, zat ik in de auto als een klein kind te janken.” Het verplegend personeel in verzorgingshuis waar jouw moeder nu woont, begrijpt jouw beslissing. “Daar ben ik heel blij mee, want daarmee compenseren ze mijn schuldgevoel. Ze begrijpen dat ik na een bezoek zo kapot ben, dat ik eraan onderdoor kan gaan.” Sinds kort ben je ambassadeur van de stichting DemenTalent. “Toen ik daarvoor werd gevraagd, heb ik meteen ‘ja’ gezegd. Op het moment dat wordt ontdekt dat je dementie hebt, kun je twee dingen doen: thuis uit het raam gaan zitten koekeloeren of je onder de mensen blijven begeven. De ervaring leert dat als je voor het laatste kiest en ondanks de diagnose leuke dingen blijft doen, je de negatieve gevolgen van dementie zo lang mo- gelijk kunt uitstellen. Mensen met de ziekte van Alzheimer of dementie zijn niet gek, kunnen nog heel veel.” Het boek leest als een ode aan je moeder. John knikt: “De kinderen en kleinkinderen weten nu hoe hun oma was. Ze was een rustige vrouw, een geweldige moeder.” Heeft ze jou ooit verteld over haar in de oorlog ‘foute’ vader? “Nooit. Mijn zus en ik hebben als kind wel gemerkt dat er iets was dat onze moeder verborgen hield voor ons. Op een gegeven moment ben ik zelf gaan wroeten in het verleden van mijn moeder.” ‘‘Als kind, weet ik, heeft ze dingen meegemaakt die niet door de beugel kunnen. Ik weet er niet het precieze van, ze heeft er nooit met me over willen praten.’ ‘Iets met een stiefvader toch?’ zegt Inge. ‘Ze heeft het altijd voor zich gehouden.’’ Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het verhaal over John de Wolf komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Voetbal

Renée Slegers – Op de voorgrond

In haar eerste jaar als hoofdcoach van Arsenal vrouwen bereikte [...]
In haar eerste jaar als hoofdcoach van Arsenal vrouwen bereikte voormalig Oranjespeelster Renée Slegers (36) meteen het ultieme: ze won als eerste Nederlandse coach de Champions League. Een gesprek in Helden Magazine nummer 79 over knieblessures, gelijkheid, social media, Sarina Wiegman en de nieuwe bondscoach van Oranje. Renée Slegers Binnen tien maanden maakte Renée Slegers zich onsterfelijk in Londen. In oktober 2024 werd ze na het vertrek van de Zweedse coach Jonas Eidevall gepromoveerd van assistent tot interim-coach van de vrouwen van Arsenal. Twee maanden later kreeg ze een vaste aanstelling als hoofdtrainer. En nog geen vijf maanden later stond Renée in Lissabon op het veld met haar vierjarige zoontje die de Champions League-trofee vasthield, nadat Arsenal in de finale Barcelona met 1-0 had verslagen. Van de foto die van het tafereel werd gemaakt, is inmiddels een muurschildering gemaakt in Londen.“Vlak bij het stadion. Heel bijzonder,” beaamt Renée. [caption id="attachment_21809" align="aligncenter" width="996"] Renée Slegers[/caption] Wat ook bijzonder is: je bent de eerste Nederlandse coach die de Champions League bij de vrouwen won. Lachend: “Daar dacht ik op dat moment niet aan, hoor. Ik snap dat dat benadrukt wordt in de media, het is een mooie statistiek. Ik ben trots om de eerste Nederlandse vrouw te zijn, met dank aan de trailblazers voor mij en hopelijk kan ik een inspiratie zijn voor degenen na mij.” Ze vervolgt: “We waren onlangs voor de Champions League-wedstrijd tegen Benfica weer in Lissabon. We sliepen in hetzelfde hotel. Alle mooie herinneringen kwamen weer naar boven.” Vanaf 2016 verdeelden Barcelona en Olympique Lyonnais de prijs. Tussen 2016 en 2020 won Olympique Lyonnais de Champions League, in 2021 Barcelona, een jaar later opnieuw Olympique en in 2023 en 2024 weer Barcelona. Jullie verloren in de eerste halve finale meet 2-1 van Lyon, maar wonnen de return met 4-1. “Een topprestatie. De speelsters stonden met zoveel overtuiging en geloof op het veld.” En toen dacht je: Barcelona is ook wel te pakken? “We wisten: als we zo’n halve finale kunnen neerzetten, dan kunnen we ook in de finale van Barcelona winnen. Maar ja, het was wel Barcelona... Ik had zeker niet verwacht dat ik in mijn eerste jaar als hoofdcoach van Arsenal meteen de Champions League zou winnen. 'Dat ik ooit coach van Arsenal zou worden, had ik al nooit gedacht. Überhaupt coach worden kwam nooit voor in mijn plannen' En als je dan bedenkt dat ik op m’n zeventiende al voor de Arsenal Academy speelde… Dat ik ooit coach van Arsenal zou worden, had ik al nooit gedacht. Überhaupt coach worden kwam nooit voor in mijn plannen.” Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het interview met Renée Slegers komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Voetbal

Rafael van der Vaart: ‘Wie zegt er nou nee tegen mij?’

Hij brak door rond de eeuwwisseling, groeide uit tot een poster [...]
Hij brak door rond de eeuwwisseling, groeide uit tot een poster boy. De linkspoot speelde onder andere bij Ajax, Hamburger SV, Real Madrid, Tottenham Hotspur en Betis Sevilla en kwam 109 keer uit voor het Nederlands elftal. Tegenwoordig valt Rafael van der Vaart (42) op als voetbalanalist met uitspraken die af en toe de wereld overgaan. In het boek Rafael van de Vaart, alles op intuïtie, geschreven door Bart Vlietstra, gunt hij ons een inkijkje in zijn leven. Voor Helden Magazine nummer 79 gingen we met Van der Vaart in gesprek. Rafael van der Vaart Damián van der Vaart Zoon Damián van der Vaart tekende begin januari 2025 een contract bij Ajax tot en met 2029, 25 jaar nadat Rafael zijn eerste contract in Amsterdam had getekend. Dit heugelijke feit is de aftrap van het door Bart Vlietstra geschreven boek ‘Rafael van de Vaart, alles op intuïtie’. De negentienjarige Damián woont bij zijn grootouders Ramon en Lolita van der Vaart in Heemskerk, mede omdat zijn beide ouders in het buitenland wonen. Vader Rafael houdt vanuit Boekarest, waar hij met zijn handballende vriendin Estavana Polman en hun dochtertje Jesslynn woont, een vinger aan de pols. Damián in het boek: ‘Mijn vader zei: ‘Wil je dat ik je help?’ Ik zei: ‘Ja, graag.’ Toen werd hij kritischer. Hij zegt altijd: als je het niet wil, moet je het zeggen. Maar ik wil het, dus het is mijn keuze. Voor de rest is hij een heel lieve papa, hoor.’ Rafael: “Ik vind het vreselijk om zo kritisch te moeten zijn, maar dat is wel nodig om verder te komen als voetballer. Damián luisterde in het begin maar half als ik iets zei. Als ik kritisch was, waren Es en de hele familie kwaad. Niemand sprak dan meer met mij. Maar toen Damián een beetje beter naar me ging luisteren, zag je wél meteen resultaat. Ik begrijp dat het voor hem niet makkelijk is dat uitgerekend ik zijn vader ben. Ik vroeg hem eens: vind je het vervelend dat ik je vader ben? Damián antwoordde: ‘Nee, ik ben supertrots op je.’ Toen zei ik: omarm dan gewoon dat ik er ben, doe wat met de aanwijzingen die ik geef. Het heeft ook voordelen dat ik zijn vader ben. Neem alleen al het feit dat hij de kans kreeg bij Ajax. Mijn voorkeur had eigenlijk dat hij naar Heerenveen zou gaan, omdat ik dacht dat hij daar meer aan spelen toe zou komen. Heerenveen wilde hem heel graag hebben, maar Damián wilde liever naar de club waarmee hij is opgegroeid. Kon-ie ook lekker bij opa en oma wonen. Ik heb Ajax gebeld en gezegd: mag m’n zoon een week meetrainen. In die week heeft hij het laten zien.” Damián is rechtsbenig, heeft in jouw ogen een David Beckham-trap in dat been. Jij noemt Damián als type speler ‘een Donny van de Beek’. “Ik was een natuurlijke nummer 10, zoals Sneijdertje en Jari Litmanen dat ook waren. Bij ons spatte de kwaliteit op die positie ervan af, goals maken, assists geven, de bal willen hebben. Davy Klaassen en Donny van de Beek waren onze opvolgers op ‘10’, vulden het heel anders in. Zij maakten veel doelpunten, hoor, maar je kon hen ook een tijdje niet zien. Dat heeft Damián ook een beetje. Bij hem kun je soms denken: doet-ie eigenlijk wel mee? Maar ineens valt die bal voor z’n voeten en scoort hij.” Lachend: “Damián is eigenlijk de nummer 10 geworden waar ik niet heel graag naar keek. Maar gelukkig begint hij ook steeds beter te voetballen.” Jij zegt in het boek dat je in aanleg een betere voetballer was dan jouw zoon. “Dat klinkt heel hard, mensen moesten er ook aan wennen dat ik dat zei. Maar het is de realiteit, anders had hij wel al op z’n zestiende in het eerste gestaan. Neemt niet weg dat hij wel gewoon een heel mooie carrière kan hebben.” Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het interview met Rafael van der Vaart komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Voetbal

Kees Smit: ‘AZ paste beter bij me’

Kees Smit (19) had een jaar om van te dromen. Hij werd basisspeler bij AZ en vervulde in de zomer een hoofdrol op het EK onder 19. De middenvelder leidde Oranje naar de Europese titel, werd topscorer en uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Sindsdien staat hij nog meer in de schijnwerpers. Lachend: “Frenkie de Jong is wel een stapje verder, hoor.” Wat goed is, komt snel,’ is de bekende uitdrukking. “Het was een prachtig jaar. Ik ben vaste basisspeler bij AZ gewor- den. En ik denk dat je ook doelt op het EK onder 19.” Uiteraard. Jullie werden Europees kampioen. “We wilden zo graag presteren. Bij het EK onder 17 in 2023 wer- den we in de poulefase al uitgeschakeld. Dit EK speelden we on- geveer met dezelfde groep jongens. We zeiden tegen elkaar dat de uitkomst nu wel anders moest zijn.... Er was best wat spanning, we wisten eigenlijk niet hoe goed we waren ten opzichte van an- dere landen. De eerste wedstrijd tegen Duitsland wonnen we met 3-0. Toen begonnen we te geloven dat we heel ver konden komen. Maar dat we zóver zouden komen...” Jullie aanvoerder Givairo Read zei eerder in Helden dat hij na die eerste poulewedstrijd in de kleedkamer had geroepen: ‘Nu gaan we dit toernooi winnen ook!’ Lachend: “Hij riep inderdaad iets van: ‘Let op, wij gaan Europees kampioen worden.’ Voor iedere wedstrijd gaf hij als aanvoerder een speech. Hij pepte ons op, waardoor we met nog meer energie het veld op gingen.” In de derde poulewedstrijd tegen Engeland (4-2) maakte je een wereldgoal. Je nam een corner kort, kreeg de bal terug en krulde hem in de verre hoek. Het leek of jij dat zo ongeveer met twee vingers in je neus deed. “Die zat er lekker in. Toch springt de halve finale tegen Roemenië er voor mij uit, toen speelde ik echt goed. Het hele toernooi speelden we als team goed, alleen de finale tegen Spanje was het wat minder. Toch wonnen we met 1-0.” Jij kwam gedurende het toernooi enorm in de schijnwerpers te staan, scoorde in vier van de vijf wedstrijden. Jij werd daarmee topscorer van het toernooi en ook nog verkozen tot beste speler. “Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen. Ik had echt niet verwacht dat ik zo in de belangstelling zou komen te staan. Via social media kreeg ik alles mee. Ik had een goed toer- nooi gespeeld en veel gescoord, dus verwachtte ook wel een beetje dat ik de prijs voor beste speler zou krijgen, maar dat maakte het niet minder speciaal.” Inmiddels ben je gepromoveerd naar Jong Oranje. “Het wordt steeds serieuzer. Bij Onder 19 waren we ook serieus, hoor, maar we lachten ook heel veel.” Voormalig bondscoach Guus Hiddink pleitte er in Studio Voetbal al voor om jou alvast aan het Nederlands elftal te laten ruiken. Hij zei: ‘Hallo, er komt wel iemand aan, hè.’ Lachend: “Dat heb ik gehoord. Ik weet niet of ik nu al klaar ben voor het Nederlands elftal. Ik ben goed op weg, maar vind ook dat ik – in ieder geval dit seizoen – meer moet laten zien bij AZ. Maar natuurlijk zou het heel mooi zijn om nu al geselecteerd te worden voor het Nederlands elftal.” Het middenveld van Oranje bestaat nu uit spelers als Ryan Gravenberch, Frenkie de Jong, Tijjani Reijnders, Justin Kluivert en Xavi Simons. Niet de minsten. “Het zijn inderdaad heel grote spelers. Die middenvelders doen het fantastisch, zijn een stap verder dan ik.” Lijk jij qua type speler het meest op Tijjani Reijnders? “Ik denk het wel. Ik hou ervan om als aanvallende middenvelder – als nummer tien – te spelen, maar ook als verbindingsspeler op ‘acht’.” Reijnders speelde bij AC Milan en sinds dit seizoen bij Manchester City, maar komt bij AZ vandaan. Heb jij nog met hem te maken gehad? “Ik mocht als jeugdspeler weleens mee op trainingskamp met het eerste elftal toen Tijjani nog bij AZ zat, dus heb geregeld met hem getraind. In het jaar waarin ik officieel werd overgeheveld naar het eerste elftal, ver- trok hij naar Milan. Hij was zo ongelooflijk goed, te goed voor AZ op dat moment.” Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het verhaal over Kees Smit komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Voetbal

Peter Bosz: ‘We hebben het alsnog geflikt’

Peter Bosz prolongeerde dankzij een zinderend [...]
Peter Bosz prolongeerde dankzij een zinderend slot van de eredivisie de landstitel met PSV. We schotelden hem foto’s voor in Helden Magazine nummer 79 en blikken terug op zijn carrière als voetballer en trainer. “Ik had eigenlijk altijd al het gevoel: misschien kan ik als trainer wél de absolute top bereiken.” Peter Bosz 18 mei 2025 Peter Bosz met de kampioensschaal. Naast hem aanvoerder Luuk de Jong. “Als ik deze foto zie, is het eerste wat ik denk: we hebben het geflikt. Of eigenlijk moet ik zeggen: we hebben het alsnog geflikt. Er werd geen rekening meer mee gehouden dat wij de titel zouden pakken. In november 2024 werd er geroepen: wie wordt er dit seizoen tweede achter PSV. Iets van drie maanden later werd er gezegd: Ajax achterhalen kan niet meer.” Ajax won op 30 maart dit jaar met 0-2 van jullie in Eindhoven. Daardoor keken jullie tegen een achterstand van negen punten aan met nog zeven competitieduels te gaan. “Na die wedstrijd tegen Ajax in Eindhoven dacht ik ook dat het klaar was. Ik kon toen wel heel stoer gaan roepen dat het nog niet beslist was, om zo een signaal aan de spelers te geven dat ze vertrouwen moesten houden, maar dat was op dat moment echt niet realistisch. Ik ga geen dingen roepen waarvan ik zelf al denk dat het niet gaat gebeuren.” Met nog vijf wedstrijden te gaan, was het verschil nog altijd negen punten. Keek je wel telkens met een schuin ogen naar wat Ajax deed? “In het begin niet. Na de eerste keer dat Ajax punten verloor – Ajax ging onderuit tegen FC Utrecht, red. – dacht ik: die marge is nog zo groot, dat kunnen ze lijden. Maar toen ze daarna weer punten morsten, dacht ik: er kan twijfel ontstaan in de hoofden van de spelers van Ajax. Maar goed, dat hadden wij toch niet in de hand. Het enige wat wij konden doen, was onze wedstrijden blijven winnen. Om zo de druk erop te houden.” Jullie speelden op 11 mei in de Kuip tegen Feyenoord, kwamen 2-0 achter, maar dankzij een goal in de 99ste minuut van Noa Lang wisten jullie toch nog met 3-2 te winnen. “Dat is voor Ajax het knakpunt geweest, vermoed ik. Ajax moest na ons nog voetballen. De eerste helft van ons hebben zij kunnen bekijken. Toen dachten ze wellicht: vanmiddag kunnen we kampioen worden. Vlak voordat Ajax het veld opging, hoorden ze dat wij toch nog 2-3 hadden gewonnen. Ik kan me voorstellen dat ineens de druk er vol op stond.” Ajax verloor met 0-3 van NEC. Met nog twee wedstrijden te gaan was het verschil één punt. De een na laatste wedstrijd, op 15 mei, wonnen jullie met 4-1 van Heracles. Ajax verspeelde in de 99ste minuut tegen tien man van FC Groningen een 2-1 voorsprong. Het werd 2-2 en ineens waren jullie koploper. “Ik vroeg na afloop van onze wedstrijd meteen wat het was geworden in Groningen en ik hoorde dat Ajax met 2-1 voor stond. Ik dacht dat die wedstrijd wel afgelopen was toen wij een ronde door het stadion liepen om het publiek te bedanken. Mijn assistent Rob Maas heeft heel goede ogen, keek vanaf het veld een skybox in en zag daar op een tv dat de wedstrijd van Ajax nog steeds niet afgelopen was. We liepen naar binnen en toen hoorden we dat er nog een vrije trap genomen moest worden in Groningen. Iedereen luisterde mee. Er werd gescoord en daarna was het een gekkenhuis.” Jullie wonnen de laatste wedstrijd met 1-3 bij Sparta en veroverden toch nog de landstitel. Ivan Perisic zei in maart voor de wedstrijd tegen Arsenal en nadat jullie werden uitgeschakeld in de KNVB-beker door Go Ahead Eagles: “We moeten meer een team zijn, dat zijn we nu niet. Of me dat boos maakt? Ja, we moeten rennen voor elkaar, vechten voor elkaar.” Is het belangrijk geweest dat hij dat hardop riep? “Welnee. Weet je wat het is met voetballers? Hen wordt vaak vlak na een wedstrijd om een mening gevraagd. Met alle adrenaline nog in hun lichaam roepen ze dan wat. Je moet dat niet meteen betitelen als ‘de waarheid’. 'Uiteindelijk sta je na 34 competitiewedstrijden waar je hoort te staan. Wij zijn dus terecht kampioen geworden' Natuurlijk heb ik ook nagedacht over het verval. Ik had hardop kunnen roepen waar het aan lag, maar ik wilde voorkomen dat mensen zouden zeggen: ‘Daar heb je hem met zijn excuses.’ Ik vind: uiteindelijk sta je na 34 competitiewedstrijden waar je hoort te staan. Wij zijn dus terecht kampioen geworden. En als ik achteraf inzoom op de periode dat het minder ging, dan heeft dat ook een reden. Wij hebben een brede selectie, maar moesten lange tijd Malik Tillman en Sergiño Dest missen. Ook Joey Veerman en Jerdy Schouten waren lange tijd niet fit en Ricardo Pepi, onze doelpuntenmaker, viel weg. Eén blessure kun je opvangen, maar vijf… Toen Tillman en Veerman richting het einde van de competitie weer mee konden doen, ging het ook meteen weer makkelijker.” Hoe kwam jij thuis na een wedstrijd in de periode dat jij de voorsprong zag veranderen in een achterstand op Ajax? “Ik was daar dag en nacht mee bezig, maar schoot niet in de paniekstand. Wij zijn als staf constant goed blijven analyseren, hielden vertrouwen in de spelers en onze filosofie. Onze manier van spelen had anderhalf jaar heel goed gewerkt. Buitenstaanders riepen dat we alles om moesten gooien, omdat we achter elkaar punten verspeelden. Het is heel makkelijk om dat te roepen. Ik vind het mooi dat wij als club juist het tegenovergestelde hebben gedaan; we hielden vast aan de koers die we hebben ingezet, zijn druk blijven zetten tijdens wedstrijden, zoals we dat altijd deden. We bleven rustig.” Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het interview met Peter Bosz komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Baanwielrennen

Elis Ligtlee: ‘M’n leven staat alweer op z’n kop’

Elis Ligtlee (31) werd in 2016 olympische kampioen op de keirin. Tegenover de successen stonden ook diepe dalen. Twee jaar later, op haar 24ste, stopte ze met baanwielrennen. Het plezier was weg. Al snel werd ze moeder. Afgelopen zomer kreeg ze de boodschap waar ze al een paar jaar zo bang voor was: ze bleek borstkanker met uitzaaiingen naar de oksel te hebben. Tussen de chemo’s door nam ze de tijd om haar verhaal te doen. Met een stralende lach doet ze de deur van het huis van haar ouders in Eerbeek open. Ze vertelt dat ze een dag eerder haar negende chemokuur heeft gehad. “Maandag is chemodag. Laat ik het afkloppen, maar ik heb tot op heden weinig last van de chemo’s, ben er nog niet heel erg ziek van geworden.” Ze aait over haar kale hoofd. “Mijn haar heeft het alleen niet overleefd.” Elis Ligtlee vertelt dat ze een dag eerder haar eerder al kortgeknipte haar er helemaal af heeft gehaald. Ze gaat voor naar de keukentafel, vertelt dat het mooie huis van haar ouders beter geschikt is voor een interview en fotoshoot dan het huis waar zij met haar man Emmo, zoontje Lio van vijf en de tweeling Loek en Lola-Lou van twee woont, iets verderop in het Gelderse dorp. Vader Gerjan zet koffie en thee op tafel waar ook een hoofd van piepschuim staat waarop het haarstuk van Elis rust. “M’n leven staat ineens alweer op z’n kop,” zegt de vrouw die negen jaar geleden olympisch kampioen op de keirin werd in Rio en op haar 31ste bijna zeven jaar baanwielrenster-in-ruste is. Sinds haar 25ste weet Elis dat ze, net als haar moeder, draagster van het BRCA1-gen is. Het komt erop neer dat ze sinds zes jaar wist dat ze een verhoogde kans op borst- en eierstokkanker had. “Mijn moeder wist pas vanaf haar vijftigste dat ze het gen heeft. Haar zus had twee keer kanker gehad en toen is zij het gaan testen. Mijn moeder heeft, toen bleek dat ze het gen had, zowel haar borsten als haar eierstokken weg laten halen. Een paar jaar later kon ik op het gen worden getest. Toen bleek dat ik het gen had, dacht ik natuurlijk meteen ‘wat als’. Ik heb er ook over nagedacht preventief mijn borsten weg te laten halen. Ik besloot dat niet te doen. Mijn nicht heeft het gen ook, koos ervoor om haar borsten preventief te laten verwijderen, maar kreeg daarna alsnog kanker vanuit de oksel. Ik besloot me elk jaar te laten controleren, nog geen drastische beslissingen te nemen met de kans dat ik alsnog ziek zou worden. Natuurlijk heb ik geregeld gedacht: ik leef op een tijdbom. Maar die gedachte ging al snel naar de achtergrond. Op mijn 26ste raakte ik in verwachting van Lio en op mijn 28ste werd de tweeling geboren.” Ze zegt: “Ik ben trouwens ook nog drager van het Stickler- syndroom, onze tweeling Loek en Lola-Lou zijn daardoor geboren met een schisis, een open gehemelte. Ze zijn daar allebei op jonge leeftijd aan geholpen, ondervinden daar gelukkig helemaal geen last meer van.” Lachend: “Zo zie je maar: ik ben één grote genafwijking, maar wel mooi olympisch kampioen.” Dan serieus: “Alles draaide om de kinderen. Ik liet me controleren, maar maakte me eigenlijk niet heel erg druk. Ook al wist ik dat de kans dat ik op een dag kanker zou krijgen tussen de zestig en tachtig procent lag.” Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het interview met Elis Ligtlee komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.

Voetbal

Lieke Martens en Benjamin van Leer: ‘Het leven is fantastisch’

Lieke Martens (32) snakte er lang naar, maar [...]
Lieke Martens (32) snakte er lang naar, maar heeft het nu: rust. De voormalig Oranjeleeuwin, speelster van Barcelona en Paris Saint-Germain én Europees- en wereldvoetbalster van 2017 beviel in februari dit jaar van zoontje Lowen. Na de zomer nam ze officieel afscheid als voetbalster. Samen met echtgenoot Benjamin van Leer (33), voormalig keeper van Ajax en Sparta, blikt ze in Helden Magazine nummer 79 terug op mooie, maar ook roerige jaren. Lieke Martens & Benjamin van Leer ‘Now, the time feels right to take this decision. My greatest priority is to be the best mother I can be to Lowen and I am excited to embrace all that lies behind.’ Met deze woorden maakte Lieke Martens op 1 september bekend dat ze stopte met voetbal. Lieke: “Als er nog iets heel speciaals voorbij was gekomen, had ik het willen overwegen. Er was een optie, maar ook die paste niet in het perfecte plaatje. Het is prima zo. Ik heb zoveel offers gebracht: ging op mijn vijftiende al uit huis, weg van familie en vrienden. Nu hebben we rust.” Lieke werd in 2017 bekend bij het grote publiek. De Oranjevrouwen werden in eigen land Europees kampioen onder bondscoach Sarina Wiegman, Ze werd speelster van het toernooi en later dat jaar uitgeroepen tot Europees- en wereldvoetbalster van het jaar. Benjamin van Leer was op dat moment keeper bij Ajax. Benjamin: “Het EK ontging niemand die een beetje van voetbal hield. Ik moet wel zeggen: ik was toen nog een successupporter. Pas vanaf de halve finale ging mijn tv aan. We hebben het bij Ajax nog over jullie finale gehad. Jij viel mij op; ik vond jou er leuk uitzien en toen ik je zag spelen, dacht ik: o, je kan ook nog eens echt goed voetballen. Het is niet dat ik jou vanaf dat moment fanatiek volgde, maar een half jaar later kwamen we met elkaar in contact via Instagram.” Lieke: “Ik kende jou wel, mannenvoetbal is natuurlijk veel bekender. Tijdens de Algarve Cup in 2018, ik lag bij Kika van Es op de kamer, zat ik te scrollen op mijn telefoon en jij kwam voorbij op Instagram. Ik ging jou volgen, een half uur later kreeg ik al een berichtje.” [caption id="attachment_21796" align="aligncenter" width="833"] Lieke Martens en Benjamin van Leer[/caption] Benjamin: “Je stuurde terug dat je met Kika op de kamer zat. Ik had nog met haar op school gezeten in Nijmegen. Ik dacht: o jee, zij gaat niet positief over mij praten, want ik was best irritant op school.” Lieke lachend: “Kika bevestigde dat. Jij was destijds jeugdspeler van PSV en had waarschijnlijk een grote bek. Kika zei: ‘Hij is wel aanwezig, heeft zijn mondje klaar.’” Benjamin: “We voerden meteen heel lange telefoongesprekken. Dat had ik nooit eerder meegemaakt met een vrouw.” Lieke: “We belden soms zo lang met elkaar, dat we zeiden: we moeten nu echt gaan slapen, want we hebben morgen een wedstrijd.” De vonk sloeg over. Vijf jaar lang hadden de twee een langeafstandsrelatie. Benjamin woonde in Amsterdam, speelde op dat moment bij Ajax, daarna bij NAC en Sparta, Lieke bij Barcelona. Benjamin: “Die vijf jaren vlogen voorbij.” Lieke: “Mensen vragen weleens: hoe hebben jullie dat zo lang volgehouden? Het kostte ons geen moeite. Jij kwam liever naar Barcelona. Voor jou was dat iedere keer een soort mini-vakantie. Dan kwam ik terug van de training en lag jij lekker te zonnen op het balkon.” Helden Magazine nummer 79 Het eerste deel van het dubbelinterview met Lieke Martens en Benjamin van Leer komt uit Helden Magazine nummer 79. Benieuwd naar het hele interview? Bestel het magazine nu met gratis verzending binnen Nederland via onze webshop. Nooit meer een verhaal missen? Word abonnee en bespaar maar liefst €15,- met een jaarabonnement op Helden Magazine. Ben je al abonnee? Het interview en de complete editie zijn ook online te lezen in de app Mijn Magazines. Lekker lezen op je telefoon op tablet.