Hoeveel pech kan een mens hebben. Autocoureur Alessandro Zanardi (53) verloor op 15 september 2001 beide benen bij een crash. Na het vreselijke ongeluk keerde hij terug in de autosport. Daarna ging Alex zich toeleggen op het handbiken en won vier keer goud op de Paralympische Spelen. Op 19 juni trof het noodlot hem opnieuw, toen hij werd aangereden door een vrachtwagen. Helden ging vóór het tweede ongeluk bij hem langs. The Pass. Ze hebben het er nog over in Amerika. Alessandro Zanardi drong op het Laguna Seca-circuit rondenlang aan bij Bryan Herta tijdens de laatste race van het IndyCar-seizoen in 1996. Het lukte maar niet om in te halen. In de laatste ronde liet hij zich iets terugzakken, iedereen dacht dat Alex zich gewonnen gaf in zijn rode Honda. Alleen de legendarische Corkscrew-bocht wachtte nog. Naar links, rechts en weer naar links, met een hoogteverschil van 18,5 procent. De strijd was gestreden. Toch? Alessandro dook de heuvel af, stuurde abrupt naar links en schoot Herta in een flits voorbij. Zijn Honda hield hij ternauwernood op het circuit, maar hij was erlangs. Met de inhaalmanoeuvre van het seizoen pakte hij zijn derde overwinning. En dat in zijn eerste jaar in Amerika. Het leverde hem de titel Rookie van het Jaar op. Zijn lef en vasthoudendheid tekenden de coureur Zanardi. “Vijf seconden je ogen sluiten als je denkt dat het niet meer gaat. Dan tegen jezelf zeggen dat je nog even door moet bijten. Vervolgens je ogen weer openen om toch nog een keer proberen het onmogelijke voor elkaar te krijgen,” zo vat Alessandro het samen. Iets eerder is hij in zijn rolstoel uit de lift van het hotel komen rollen. “Piacere, Alex,” zo stelde hij zich voor. Vriende­ lijke blauwe ogen, een lichte slis en een krachtige hand. Alessandro’s boven­ lichaam is indrukwekkend gespierd. “Ja, de helft die nog over is wel,” zegt hij vol zelfspot, “daar moet ik het mee doen.” Alessandro Zanardi werd in 1966 gebo­ ren in Bologna. Land van tortellini en lasagne, maar veel belangrijker nog: van Ferrari en Maserati. “Als kind was ik al helemaal gek van auto’s en als ik om me heen keek dan was m’n hele omgeving daar ook mee bezig.” 'Een baanarts omschreef mijn toestand als die van een man die op een landmijn gelopen was' Zijn oudere zus kwam bij een verkeers­ ongeluk om het leven toen Alex dertien jaar was. Zijn ouders wilden niet dat hij op zijn veertiende op een scooter ging rijden en kochten een kart voor hem. Leef je maar uit op het circuit met een helm op, dat is een stuk minder gevaarlijk dan met een motorino door het dorp crossen, luidde de boodschap. In de buurt was net een kartbaan geopend. “Na mijn eerste rondje in m’n kart wist ik het al: dit is wat ik wil doen in m’n leven. De duw die ik in m’n rug voelde als ik gas gaf, het geluid van de motor dat weerkaatste in mijn helm. Gewel­ dig. Ik was de gelukkigste jongen van de wereld.” [caption id="attachment_18252" align="alignnone" width="2560"] De noodlottige crash van Alessandro Zanardi (nr 66) op 15 september 2001[/caption] Alessandro had talent, bleek al snel. “Ik kom uit een doodgewone familie; m’n vader was loodgieter en m’n moeder huisvrouw. Doodgewone families kun­ nen zich geen autosport veroorloven.” In 1987 voerde Alessandro een felle strijd met Michael Schumacher om de Euro­ pese titel in de kart. Hij kreeg daarop de kans om in de Formule 3 te gaan rijden. De benodigde 250 miljoen lire, omgerekend zo’n 200.000 euro, hadden zijn ouders natuurlijk niet. “De vader van Massimiliano Papis, een jongen met wie ik later in Amerika zou racen, kwam naar zijn zoon kijken en vroeg me wanneer ik in de Formule 3 ging beginnen. Ik antwoordde dat dat niet ging gebeuren, dat racen me te veel geld kostte.” Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Alessandro Zanardi komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach en behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Giovanni van Bronckhorst is als succesvolste Feyenoord-trainer ooit afgezwaaid. Hij pakte in vier jaar tijd onder meer de landstitel en twee keer de beker. Helden ging bij Gio en zijn familie langs voor een gesprek over de bijzondere band met vader Victor, zijn Molukse afkomst, Robin van Persie en het laatste jaar bij Feyenoord. Giovanni van Bronckhorst: “We gaan als familie veel met elkaar om, ik heb met iedereen een goede band, maar die met mijn vader is bijzonder.” Vader Victor: “We schelen vijftien jaar, ik ben 59 en Gio 44. Ik was twintig toen ik zijn moeder leerde kennen. Gio was vijf. Hij was meteen heel warm en open naar mij. Toen ik van mijn vrouw ging houden, ging ik automatisch van haar zoon houden. Het ging vanzelf, ik heb er nooit bij nagedacht. Ik had na ons huwelijk meteen een gezin.” Gio: “Ik herinner me nog heel goed dat ik tijdens een trouwerij mijn moeder wegtrok toen ze met mijn vader ging dansen. Ik vond het maar niks.” Moeder Fransien: “Gio kwam echt tussen ons in staan, zo van: je mag alleen met mij dansen en met niemand anders. Hij was toen net zo oud als zijn neefje Jailano, de zoon van zijn zus, nu.” Gio: “Tot mijn vijfde was mijn opa de enige vaderfiguur in mijn leven. We hebben tot m’n tweede bij mijn oma en opa gewoond en toen besefte ik niet dat ik geen vader had. Voor mij was het heel normaal dat ik alleen een moeder had. Bovendien had ik zo’n goede moeder dat ik nooit het gevoel had dat ik een vader miste. Daardoor kan ik me de trouwerij nog zo goed herinneren.” Fransien: “Dat was 26 september 1980, 39 jaar geleden.” Gio: “Ik weet het nog precies, kun je nagaan wat voor impact het op mij als kind had. Ik kan me ook herinneren dat ik een andere naam kreeg, ik heette eerst Sapulette, de naam van mijn moeder. Meteen na het huwelijk van mijn ouders kreeg ik de naam Van Bronckhorst. Ik ben de eerste vijf jaar niets tekortgekomen. Ik denk dat al mijn ooms en tantes een zwak voor me hadden omdat mijn moeder niet alleen heel jong was, maar ook nog een alleenstaande moeder.” Fransien: “Toen Gio twee was, stond ik voor de keuze om thuis te blijven wonen waar Gio opgroeide met heel veel ooms en tantes of om op mezelf te gaan wonen, zodat we echt als moeder en kind door het leven zouden gaan.” Gio’s vrouw Marieke: “Misschien is het goed dat je even zegt met hoeveel kinderen jullie thuis waren.” Fransien: “Ik ben een van de veertien. Het was een heel moeilijke beslissing, om op mijn negentiende het huis uit te gaan. Mijn ouders begrepen het niet. Ik had immers alles thuis. Maar mijn gevoel zei dat het beter was voor Gio als ik op mezelf zou gaan wonen. Mijn ouders voedden hem ook op en dat ging soms niet zoals ik het wilde.” Victor: “Net als de naamsverandering dat hij Giovanni van Bronckhorst werd, ging het ook vrij natuurlijk dat Gio ‘papa’ tegen mij ging zeggen. We waren meteen een familie. Dat bleek helemaal toen zijn zusje in 1983 werd geboren. Fransien en ik hebben samen twee kinderen en Gio is een van die twee.” Gio: “Zo heb ik het ook altijd gevoeld. Ik was net acht toen mijn zusje werd geboren, vond het heel stoer om een zusje te hebben.” Victor: “Toen hij acht was, ging hij naar Feyenoord en begon zijn voetballeven. Ik ging altijd met hem mee. Sterker, omdat ik altijd en overal met hem meeging, wisten sommigen niet eens dat ik ook nog een dochter had. Het feit dat ik er altijd bij was, versterkte onze band. Toen Gio acht was, werd hij tijdens een toernooi in België uitgeroepen tot beste speler. Hij werd geselecteerd voor de E-regionaal, het Rotterdams elftal. Het ging maar door. Ik was zo trots dat het mijn zoon betrof.” Gio: “We horen weleens dat we op elkaar lijken, zeker onze stemmen komen overeen. Ik voel me ook echt een zoon van Victor van Bronckhorst. Ik ben zijn zoon. Punt. Ik deel alle belangrijke beslissingen met hem, hij was een heel grote steun in mijn carrière.” Victor: “Was onze zoon ineens aanvoerder van het Nederlands elftal. Dat heeft Fransien en mij heel veel gedaan.” Gio: “Zelf heb ik ook weleens gedacht: het kan bijna niet waar zijn hoe mooi mijn loopbaan is verlopen.” Victor: “Ik weet nog hoe ik Feyenoord-supporter werd. In 1970 waren we 25 jaar bevrijd van de Duitsers, overal waren feesten. Ik herinner me nog een optreden van Olga Lowina. En precies in 1970 won Feyenoord de Europa Cup en de Wereld Cup. Zo kwam Feyenoord in mijn leven en dan heb je later thuis een zoon, iemand die van jou is, die... Sorry dat ik moet huilen, dat is zo bijzonder, zo mooi.” Gio slaat zijn arm om zijn vader heen: “Pa, dat pakken ze ons nooit meer af. Ik brak ook toen ik alleen met Marieke en de kinderen op het veld stond na het kampioenschap.” Victor: “Stond hij daar twee jaar geleden ineens op de Coolsingel. Feyenoord kampioen, mede dankzij iemand uit ons gezin. Die emotie is niet te beschrijven. Ik moest niet huilen na die kampioenswedstrijd tegen Heracles, maar nu ineens wel.” Gio: 'Een heftige week, twee familieleden begraven en twee wedstrijden binnen acht dagen. Een van de zwaarste periodes van mijn leven.' Gio: “Ik begrijp de emotie. Als jouw zoon, man of vader daar staat, is dat extra bijzonder. Ik zeg altijd tegen mijn spelers dat prijzen winnen mooi is, maar het is nog mooier om prijzen te delen met je naasten. Ik heb alle prijzen die ik heb gewonnen, gedeeld met mijn gezin en mijn familie. Voor de bekerfinale die we wonnen, had ik een motivatiefilmpje gemaakt van alle successen van Feyenoord, maar voor de kampioenswedstrijd wilden we de naasten van iedereen, de vrouw, de vriendin, de ouders of de kinderen aan het woord laten. Dat heb ik met Marieke overlegd.” Marieke: “Ik ben de vrouwen gaan appen of ze allemaal iets persoonlijks wilden sturen. Samen hadden Gio en ik de muziek uitgezocht: Justin Timberlake met Can’t Stop the Feeling. De videoanalist van Feyenoord heeft alles gemonteerd. Is een heel bijzondere filmpje geworden.” Gio: “De spelers weten dat ik een echte familieman ben. Het is bij mij geen discussie als er privé iets gebeurt rond spelers, dan is alles verder onbelangrijk. Als een speler met een kind of z’n vrouw naar de dokter of naar het ziekenhuis moet, dan is een training ondergeschikt. De geboorte van een kind is echt belangrijker dan een wedstrijd. Ik leer mijn spelers dat ze moeten kunnen delen, dus elkaar moeten helpen. Dat vinden wij binnen onze gemeenschap heel belangrijk. Wij vieren feestdagen en verjaardagen met het hele gezin, dus niet alleen van mijn kant, maar ook met de ouders en broer van Marieke. Ja, dat geheel zie ik als ons gezin. Compleet zijn we met z’n zeventienen.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Giovanni van Bronckhorst komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Het leven van Tom Coronel speelt zich af in de hoogste versnelling. Altijd, overal. Met een gerust hart kan hij de man met vijf gezichten genoemd worden: coureur, analist, ondernemer, entertainer en echtgenoot/ vader. Maar de kapstok waar alles aan hangt, is het racen. “Dat is waar ik iedere dag mijn bed voor uitkom.” Een monoloog voorafgaand aan een nieuw seizoen Formule 1, dat op 2 maart begint in Bahrein. De coureur “Ik heb een heel irritante prestatiedrang die ik goed kan gebruiken in de autosport en dan maakt het me niet uit waarin ik rijd, zolang het maar vier wielen heeft. Omdat ik het al 34 jaar doe, ken ik inmiddels alle trucjes wel. Ik weet zogezegd waar Abraham de mosterd haalt. Dat is ook het mooie aan racen, je verleert het nooit. Je moet alleen wel kilometers blijven maken om het gevoel scherp te houden, maar in principe word je niet langzamer. En dat blijkt nog altijd, gelukkig. Ik bedoel, ik ben 51 jaar, grijs en kaal, maar ik heb laatst in het Europees toerwagenkampioenschap weer een paar puppy’s laten zien dat je één ding never nooit moet doen: underestimate Tommy. Ik ben nog echt committed. En dat is de reden dat ik soms nog bijzondere dingen op de baan kan laten zien. Dat ik nog altijd zo gedreven ben, heeft een aantal redenen. Eén ervan is het reizen. Ik heb het reizen nodig. Dat is voor mij een soort verslaving. Ik ben in de eerste plaats een circuitdier. Als jij tegen mij zegt: ‘We gaan naar Barcelona’, dan denk ik niet aan die mooie gebouwen, musea of aan het strand. Nee, dan denk ik aan bocht negen. En als jij zegt Frankrijk, dan denk ik aan Paul Ricard. En bij Italië denk ik aan Imola of Monza. Racen is mijn referentie in het leven bij alles wat ik denk of doe. Er is niemand op de wereld die meer races rijdt dan ik. Bijna iedere dag ben ik wel op een circuit om te racen, les te geven, te testen of een presentatie te houden. Omdat ik verslaafd ben. Het is voor mij zowel levensbehoefte als levensstijl. Het racen, het reizen, de gezelligheid op het circuit; een beetje het zigeunerleven. Mijn teambaas François Verbist heeft al gezegd dat hij een zitje voor me vrijhoudt voor komend raceseizoen, in een oude Aston Martin. Vanaf 2001 rijd ik al toerwagens, maar ik wil nu GT’s gaan rijden. Een andere uitdaging. De toerwagens ken ik nu wel. Laatst op Monza was ik bij een test in mijn tweede ronde al twee seconden sneller dan de rest. Dan is het echt tijd voor iets anders. Ik heb mijn hele leven ook al GT’s gereden. In 2001 won ik vier GT-races. Dat is lang geleden, maar ja, een auto is een auto. Zolang je maar weet hoe je ’m de hoek om moet wurmen. Een GT is net even wat sterker, wat robuuster. Die moet je net even wat harder bij z’n ballen pakken. Dat lukt me wel.” Helden Magazine 70 Het eerste gedeelte van het interview met Tom Coronel komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Ze heeft een grote schare fans en volgers. Hoe kijkt ze naar zichzelf? En hoe kijken anderen naar haar. ‘’Echt, schaatsen staat bij mij altijd voorop.’’ In Helden Magazine 70 is er veel aandacht voor de wintersporten. Het jonge Amerikaanse fenomeen Jordan Stolz vragen we naar zijn geheim en de samenwerking met Irene Schouten en Jillert Anema. Shorttrackzusjes Xandra en Michelle Velzeboer veroveren samen de wereld, een dubbelinterview in aanloop naar de WK in Rotterdam. Collega-shorttracker Jens van ’t Wout ontmoet Victoria Koblenko. Daarnaast is er ook aandacht voor voetbal. Peter Bosz is met PSV hard op weg naar zijn eerste landstitel. De kans is groot dat PSV zijn laatste club is als trainer. Calvin Stengs is helemaal terug, schittert bij Feyenoord en Oranje. We gingen langs bij Calvin, zijn vriendin Beau de Boer – dochter van Frank de Boer – en zoontje Saint. Frits Barend eert Ruud Geels, de vaak verguisde spits die in november overleed en oud-voetballer Michael Mols spreekt over de tumor die in zijn hoofd werd ontdekt. Verder kwam wielrenner Milan Vader in 2022 zwaar ten val, lag in coma en keerde na een lange revalidatie terug aan de top, met dank aan vriendin Ilse Lutke die niet van zijn zijde week. Veldrijdster Fem van Empel is een multitalent, maar het is wel wennen dat iedereen haar vergelijkt met Mathieu van der Poel. Tallon Griekspoor is de beste tennisser van Nederland, we spraken hem samen met zijn broers Kevin en Scott in aanloop naar de ABN AMRO Open. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.