Esther Vergeer (39) had een lang gekoesterde kinderwens. Die kwam in september 2019 uit met behulp van een Canadese draagmoeder. De paralympische rolstoeltenniskampioene kon haar geluk niet op. Totdat ze begin januari dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Na een behandeltraject met chemokuren, een operatie en bestralingen, staat de chef de mission van de paralympische ploeg op een kruispunt in haar leven. “Zo’n zelfde kettinkje heb ik ook aan Jerica gegeven, zij is de vrouw die in Canada geboorte gaf aan onze dochter Jinte,” zegt Esther Vergeer, terwijl ze het kettinkje om haar nek laat zien. “We dragen allebei dit sieraad.  Toen bleek dat Jerica zwanger was en na een aantal weken een echo liet maken, hoorden we een hartslagje. Zo bijzonder, en toch ook zo ver weg. Ik kocht dit kettinkje om zo op een symbolische wijze verbonden te zijn door de hartslag van ons kindje. Het hartje klopte, daarna was het fingers crossed dat de zwangerschap verder goed zou verlopen. Ver weg gebeurden bijzondere dingen en op deze manier kon ik tóch connectie maken.” Ivf-traject Esther kondigde in februari 2013, na dertien jaar onafgebroken op de nummer 1­positie van de wereldranglijst te heb­ ben gestaan bij het rolstoeltennis, haar afscheid aan. Tegelijkertijd werd bekend dat ze niet op eigen kracht een kind op de wereld kon zetten. De artsen raadden haar dat uit medisch oogpunt af, Esther zou een verhoogd risico op bloedingen lopen. De kinderwens bleef aanwezig. Na enkele jaren kozen Esther en haar vriend Marijn voor het traject van een draag­moederschap in Canada. “Daar krijgt de draagmoeder de kosten vergoed die te maken hebben met de zwangerschap. Dat lag voor ons financieel binnen de mogelijkheden. Daarnaast ligt in Canada nog heel erg de nadruk op iets voor een ander willen betekenen en niet zozeer een commerciële drijfveer.” Esther en Marijn gingen een ivf­traject in waaraan ook juridische procedures vastzaten. Op websites werd het mooi verteld en ze lazen de reviews, maar gingen eigenlijk volledig op hun gevoel af. “We hadden één embryo, dus we hadden één kans. Dat maakte me onzeker en voorzichtig. Toen er een match was met een draagmoeder, gingen we kennismaken met elkaar via Skype. We kenden elkaar niet, maar wisten wel dat we samen een enorme reis gingen doormaken. De eerste keer kwamen we bedrogen uit. Het uiteindelijke commitment was er niet. Niet van het bureau en niet van de draagmoeder. Dat het blinde vertrouwen dat we moesten hebben, geschaad werd, maakte het slopend. Door die teleurstel­ ling kregen we er een zakelijk gevoel bij, dat het sommige mensen puur om het geld ging. Daardoor werden we onzeker en gereserveerder. 'Toen Jerica beviel, waren wij erbij. Dat onvoorwaardelijke moedergevoel, dat had ik meteen toen ik Jinte in mijn handen mocht houden' We waren na anderhalf jaar terug bij af, moesten op zoek naar een nieuwe draagmoeder. We riepen de hulp in van een bureau, gerund door een vrouw die zelf vier keer draagmoeder is geweest. Ze koppelde ons aan Jerica, die voor de eerste keer de rol van draagmoeder op zich wilde nemen. Het voelde goed en opnieuw moest de juridische kant in orde worden gemaakt. Alles moest worden vastgelegd. Van de vraag of we erbij mochten zijn bij de bevalling, tot de vraag of zij openstond voor borstvoeding. We hadden meteen veel contact en toen het tot een zwangerschap leidde, liet Jerica ons ook alles weten. Voor de twintigwekenecho zijn we naar Canada gereisd. Daar zagen we Jerica voor het eerst in het echt. Dat was heel bijzon­ der. Ze vroeg ons of we haar buik wilden voelen. Haar buik, met ons kindje erin. Heel speciaal. Toen ze beviel, waren wij erbij. Marijn en ik zaten naast haar, waar normaal gesproken alleen de vader zit. Dat onvoorwaardelijke moedergevoel, dat had ik meteen toen ik Jinte in mijn handen mocht houden. Het was het einde van een proces dat voor ons heel emotioneel was geweest, gezien de voor­ geschiedenis. Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Esther Vergeer komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen legt uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen met wielrennen. Verder spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Lidewij Welten (27) is al jaren een van de uitblinkers van de Nederlandse hockeyvrouwen, Frédérique Matla (21) is op weg dat te worden. Op het WK in Londen (21 juli-5 augustus) gaan ze samen voor goud. Maar hun band reikt verder dan het hockeyveld. “Mat was een rustig meisje vroeger, ze ging altijd lief naar bed,” zegt Lidewij Welten. Frédérique, lachend: “Ja, was ik lief?” Lidewij: “Je luisterde supergoed. Beter dan je broers!” Frédérique: “Lied was ook echt een leuke oppas. Ik weet nog dat we eens een band hebben nagedaan in de woonkamer. Met nepgitaren en een drumstel.” Lidewij: “Ik was geen oppas die verhaaltjes voorlas en we zaten ook nooit op de bank een film te kijken. Ik was van de actieve spelletjes. Hockeyen in de tuin en dus bands oprichten. En koken. Weet je nog dat we pap maakten voor je vader?” Frédérique schiet in de lach: “Inderdaad. Hij was door zijn rug gegaan en lag op bed. Wij dachten: we gaan hem verwennen met een bordje griesmeelpap. Wij een receptje erbij gehaald. Zoveel gram pap, zoveel gram suiker... Maar Lidewij had in plaats van suiker, zout toegevoegd.” Lidewij: “Je vader spuugde het uit.” Frédérique: “Ook de twee pogingen daarna mislukten. ‘Laat maar,’ zei hij toen.” Bal en stick De hockeysters treffen elkaar in het clubhuis van hockeyclub Den Bosch. Ze zijn ploeggenoten, maar gaan samen dus al veel verder terug. Niet alleen woonden de families Welten en Matla twee straten van elkaar vandaan, ook zijn ze allebei zo’n beetje opgegroeid op hockeyclub HOD Valkenswaard. Lidewij: “Ik was echt een clubdier dat met ieder team probeerde mee te doen als ze iemand tekort kwamen. Of het nou jongens- of meisjesteams waren.” Frédérique knikt: “Eerst een wedstrijd met m’n eigen team, dan nog met de B1, A1 of dames 1. En als ik geen training of wedstrijd had, stond ik alsnog op het hockeyveld.” Frédérique: ‘Ik heb heel vaak bij jou langs de lijn gestaan. Kijk, dat is mijn oppas, riep ik tegen vriendinnen’ Lidewij: “Als er niemand met me wilde of kon hockeyen, gebruikte ik m’n hond Billie als verdediger. Die zat netjes op de cirkel te wachten. Zodra ik begon te lopen, mocht ze de bal afpakken.” Frédérique: “Ik heb Billie ook nog weleens gebruikt, toen jij al weg was.” Op haar dertiende werd Lidewij aangetrokken door topclub Den Bosch, nog geen twee jaar later speelde ze er al in het eerste. Maar ’s avonds verruilde ze haar rol als hockeyster geregeld voor die van oppas. Frédérique: “Onze moeders speelden samen in de Veterinnen A, tot twee jaar geleden nog. Jij kwam nog geregeld kijken. Zo is het oppassen ook gekomen, toch?” Lidewij, lachend: “Na afloop waren er altijd lekkere hapjes. Daar kwam ik vooral voor. Daar vroegen je ouders of ik een keer wilde oppassen op jou en je jongere en oudere broer. Ik was veertien en jij dus acht. Ik vond dat prima, uitgaan zat er toch niet in door het hockey. Iedere keer als je ouders omhoog zaten, belden ze me.” Frédérique: “Je was naast mijn oppas ook nog een keer mijn trainster. Tijdens een talentenjacht op de club, weet je dat nog?” Lidewij knikt: “Ik zat toen net in het Nederlands B-team, voor meisjes onder zestien jaar. Ik kan me niet herinneren of ik vond dat je er toen al bovenuit sprong. Als hockeyster heb ik je in die tijd niet echt bewust meegemaakt. Ja, in de tuin pingelde je leuk mee en je fanatisme zag ik wel. Je stond altijd klaar met je stick.” Frédérique: “Ik heb heel vaak bij Den Bosch bij jou langs de lijn gestaan. Als het kon, kwam ik iedere zondag kijken. En jouw eerste interland speelde je in Helmond, toch? Daar was ik ook. kijk, dat is mijn oppas, riep ik tegen vriendinnen.” Lidewij, lachend: “Je kreeg na afloop vast een handtekening van me.” Frédérique, serieus: “Indirect ben ik Lied altijd blijven volgen, ze was mijn grote voorbeeld. Wat zij had bereikt, was mijn droom. We bewandelden dezelfde weg, zijn op dezelfde manier opgegroeid. Met bal en stick.” Helden Magazine 42 Het eerste gedeelte van het verhaal van Lidewij en Frédérique komt voort uit Helden Magazine 42 waar Dafne Schippers de cover siert. Schippers leeft onder een vergrootglas sinds dat ze in 2015 voor de sprint koos. En dat is wennen. ‘’Ik ben er wel achter dat ik geen robot ben’’ Verder in de 42ste editie van Helden, is er veel aandacht voor de Tour de France. Topsprinter Dylan Groenewegen, eerste Nederlandse Tourwinnaar Jan Janssen, superster Peter Sagan en Servais Knaven, ploegleider van Chris Froome komen allemaal voorbij in het Tourgedeelte. Dirk Kuyt blikt terug op zijn carrière, Ranomi Kromowidjojo over goud, het geloof en nog meer, motorcrosser Jeffrey Herlings, oud-voetballer Glenn Helder en Barbara Barend ontmoet Hans van Breukelen. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Cody Gakpo (23) laat wekelijks zien wat hij waard is voor PSV. De linksbuiten scoort de ene na de andere goal en geeft veel assists. Ook bondscoach Louis van Gaal is gecharmeerd van de, in zijn ogen, nummer tien van het Nederlands elftal. We legden hem zeven uitspraken voor. ‘Het is niet eerlijk om Gakpo met Erling Haaland te vergelijken. Haaland is gewoon een monster. Letterlijk en figuurlijk.’ Wim Kieft in Veronica Offside op 7 oktober 2022 “Ik wist niet dat Wim Kieft dit ook had gezegd. Naar die praatprogramma’s kijk ik eigenlijk nooit. Maar ik ben geregeld met de vergelijking met Haaland geconfronteerd. Natuurlijk is het een eer dat ik word vergeleken met zo’n topper. Haaland doet het fantastisch bij Manchester City en heeft geweldige statistieken. Hij scoort bijna elke wedstrijd. Ik doe mijn best bij PSV om zoveel mogelijk te scoren en assists te geven om het team te helpen. En mooi dat mensen ons dan vergelijken, maar we zijn verschillende types. Haaland is echt een diepe spits en ik ben meer een linksbuiten en speel tussen de linies. 'Als Marco van Basten, een van de beste voetballers van Nederland ooit, zegt dat ik veel potentie heb, dan vat ik deze uitspraak als een compliment op' Kijk jij veel naar andere spelers? Ja. Ik vind dat ik van iedereen iets kan leren, probeer altijd te kijken naar wat een ander beter doet dan ik om me zo te blijven ontwikkelen. Bij het Nederlands elftal leer ik veel van Memphis, Frenkie de Jong en Virgil van Dijk, dat zijn de beste spelers met wie ik tot nu toe heb gespeeld, maar het hele Nederlands elftal bestaat uit zoveel goede spelers, daar word ik ook alleen maar beter van. Memphis is een heel goede aanvaller en veel verder in zijn carrière dan ik. Als hij bij FC Barcelona speelt, kijk ik hoe hij bepaalde dingen doet in het veld zodat ik daar weer van kan leren.” Hoe komt het dat jij zo op dreef bent dit seizoen, wat is jouw geheim? Lachend: “Ik heb geen geheim, hoor. Ik probeer me alleen voortdurend te blijven ontwikkelen. Ik heb altijd geroepen dat ik nog meer rendement kan halen. En als ik weet dat ik dat kan, dan is het natuurlijk fijn dat het er ook uit komt. Ik ga nu nog zorgvuldiger om met de kansen die ik krijg. En ik probeer situaties steeds beter te herkennen, zodat ik weet wat de juiste keuzes zijn die ik kan maken. Scoren en assists geven is een groot onderdeel van mijn ‘werk’, maar ik wil ook betrokken zijn bij het spel. Op dat vlak heb ik me dit jaar ook ontwikkeld. Een extra focuspunt is bovendien mijn linkerbeen. Dit seizoen heb ik al een paar goals met links gemaakt.” ‘Cody was altijd al een groot talent. Maar er was een periode in de jeugd waarin hij het moeilijk had. Tijdens zijn groeispurt was dat. Er werd zelfs even getwijfeld binnen de club of hij nou echt wel dat grote talent was. Dan is het belangrijk dat iedereen rustig blijft en vertrouwen in zo’n jongen behoudt.’ Phillip Cocu in Voetbal International op 2 februari 2022 “Dit heeft Phillip Cocu gezegd, toch? Ik heb wat moeilijke jaren meegemaakt in de jeugd, door mijn groei en blessures. Tot mijn vijftiende was ik best klein. Toen raakte ik geblesseerd, en tegelijkertijd groeide ik heel hard. Mijn balans was ineens anders, het keren was anders, en mijn balcontrole werd ook anders. Ik moest met mijn nieuwe lengte eigenlijk opnieuw leren voetballen. Binnen de club voelde ik ook die twijfel, dat krijg je echt wel mee als voetballer. Een aantal jaar was het moeilijk voor me. Er zijn altijd trainers die andere spelers de voorkeur geven, dat is bij mij ook gebeurd. Ik ben altijd mijn best blijven doen. Phillip Cocu was iemand die vertrouwen in mij bleef houden. Hij heeft mij als toenmalig trainer bij het eerste elftal gehaald, onder hem mocht ik twee keer mee op trainingskamp en heb ik veel mogen meetrainen bij het eerste, wat heel goed was voor mijn ontwikkeling op dat moment. Phillip heeft mij uiteindelijk ook laten debuteren in 2018 tegen Feyenoord in De Kuip, we wonnen met 3-1. Het was mijn doorbraak in het eerste van PSV. Daar zal ik Phillip altijd dankbaar voor zijn. Ik kwam hem de laatste tijd nog geregeld tegen bij de club en dan maakten we altijd even een praatje.” ‘In het begin waren Gakpo en ik altijd een beetje aan het treiteren, we vochten en trapten elkaar op de trainingen. We haatten elkaar meer dan dat we vrienden waren.’ Jordan Teze in Helden in augustus 2022. “Deze uitspraak is van Armando Obispo. Nee? Ja, van Jordan kan het ook komen. Met Armando en Jordan heb ik de hele jeugdopleiding doorlopen. Ik had altijd bonje met ze op de trainingen. Ik ben spits, zij zijn verdedigers. Dat ging niet altijd goed samen. We hadden veel irritaties in het veld. In die tijd bleven de gevoelens en emoties op het veld ook buiten het veld van toepassing. Dat was soms lastig. Maar toen we wat ouder werden en snapten waar we het allemaal voor deden, gingen we elkaar waarderen en groeiden we naar elkaar toe. Wij doorliepen elk elftal met elkaar, in de loop der jaren werden we vrienden. We kennen elkaar nu zo’n zeventien jaar en zien elkaar ook geregeld buiten het veld. Jordan en Armando zijn als broers voor me. We hebben het over van alles. Niet alleen over voetbal, maar ook over het leven ernaast en hoe we elkaar kunnen helpen met bijvoorbeeld het geloof.” Op Instagram zien we posts met quotes voorbijkomen. Haal jij je inspiratie uit de Bijbel? “Veel dingen komen uit de Bijbel, ja. Een goede vriend helpt mij met mijn Instagram, ik wil er zelf niet te veel mee bezig zijn. Ik geef input en we overleggen wat ik post. Ik vind het belangrijk om met mijn geloofsovertuiging en het platform dat ik heb mensen te motiveren en te steunen. En ik wil laten zien dat er meer is in het leven. Dat probeer ik via Instagram te doen.” ‘Je kan bij PSV leuk spelen, maar het Nederlands elftal is net wat anders. Op dat hoge niveau wordt meer gevraagd en dat zal Gakpo zelf moeten bewijzen. Hij is een speler die potentie heeft, maar ik moet het nog zien. Ik vind het heel verstandig van hem dat hij nog bij PSV speelt.’ Marco van Basten bij Rondo op 10 oktober 2022. “Als Marco van Basten, een van de beste voetballers van Nederland ooit, zegt dat ik veel potentie heb, dan vat ik deze uitspraak als een compliment op. Ik heb Van Basten nooit ontmoet. Toen hij voetbalde, was ik nog niet geboren. Maar ik heb natuurlijk wel beelden van hem teruggekeken en heb veel respect voor hem.” In de zomer was je dicht bij een overstap naar Manchester United of Leeds United, die transfers ketsten op het laatste moment af. Je bleef bij PSV. “Tja, de beslissing om bij PSV te blijven of naar een andere club te gaan... Sommige mensen vinden het verstandig, anderen zeiden: ‘Vertrek.’ Iedereen heeft een andere mening. Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt om bij PSV te blijven.” Merk jij het niveauverschil tussen PSV en het Nederlands elftal? “Ja, het klopt wat Van Basten zegt. Het Nederlands elftal is anders dan PSV. De trainingen en wedstrijden met Oranje zijn van een hoger niveau. Ik speel met de beste jongens van Nederland. Het is aan mij om me iedere keer te laten zien. Het leuke is dat als je in een heel goed team speelt, je zelf ook meegaat in dat hogere niveau en je jezelf nog meer ontwikkelt.” Hoe ga jij om met kritiek en dat iedereen maar van alles roept? “Ik probeer me ervoor af te sluiten. De ene keer is het mooi wat er geroepen wordt, de andere dag kan ik er weer niks van. Dat neem ik ook niemand kwalijk, hoor, mensen mogen roepen wat ze willen. Aan mij de taak om gewoon door te gaan. We hebben zoveel wedstrijden dat we niet in meningen van anderen kunnen blijven hangen.” Heb je dat moeten leren? “Vroeger wilde ik alles lezen wat er over me werd geschreven. Toen was alles nog nieuw. Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat het niet om andermans meningen draait. Het draait om wat ik zelf doe op het veld en hoe mijn team functioneert. Er zijn veel praatprogramma’s in Nederland, dat is aan de ene kant iets moois. Aan de andere kant heeft een speler niet altijd de behoefte om die dingen te horen, die moet gewoon doorgaan waar hij mee bezig is. Natuurlijk krijg ik weleens wat dingen over mezelf doorgestuurd. Ik probeer er zo min mogelijk waarde aan te hechten.” ‘Cody speelt zelf liever van de linkerkant, maar hij heeft alles om een goede nummer tien te worden.’ Louis van Gaal tegen de NOS op 22 september 2022. “Dit zei Louis van Gaal, toch? Ik heb geregeld met de bondscoach gesproken over mijn positie. We hadden gesprekken over wat het beste is voor mij en het team. Hij vroeg me in het begin naar mijn favoriete positie, daarna heeft hij me uitgelegd waarom hij vindt dat ik op tien kan spelen. Hij vindt dat ik die kwaliteiten heb en daar ben ik stiekem zelf ook in gaan geloven. Ik wil nog beter worden op de positie van aanvallende middenvelder.” Jij hebt Van Gaal deze zomer ook om advies gevraagd over een eventuele transfer, toch? “Dat klopt. Het was een fijn gesprek. Hij zei dat ik dicht bij mezelf moest blijven, mijn gevoel moest volgen en dat ik moest doen waarvan ik dacht dat het voor mij het beste was.” Hoe vind je zijn manier van werken? “De bondscoach is heel eerlijk, direct en kritisch. Als ik het niet goed doe, zegt hij het. En als ik het wel goed doe, zegt hij het ook. Daar hou ik van. Het is belangrijk om kritisch te blijven, dat is hoe Van Gaal mij, en ik denk ook de andere spelers, triggert. Hij wil het maximale uit de spelers halen. Dat lukt hem met zijn eerlijkheid. Ieder detail is heel belangrijk bij hem. Aan het team dat we hebben, met zoveel goede spelers, hoef je de basis niet uit te leggen. Het gaat om de details, om die paar procent dat je scherper of beter bent dan je tegenstander. Ik vind het fijn om met hem te werken.” In zijn 5-3-2-systeem – of zoals Van Gaal zegt: het 1-3-4-1-2-systeem – voel jij je op je plek, lijkt het. “Tegen Polen heb ik in september op nummer tien gespeeld en tegen België stond ik een paar dagen later in de spits. In beide wedstrijden speelde ik samen met Steven Bergwijn, de eerste wedstrijd ook nog met Memphis, maar hij raakte helaas geblesseerd. Davy Klaassen speelde tegen België op tien. Ik kon veel roteren, had vrijheid en kon veel bewegen. Ik kon zelf de ruimtes zoeken en acties maken. Dat werkte goed.” Hoe heb jij in 2014 naar het laatste WK van Nederland gekeken? “Ik was vijftien en heb thuis op de bank de meeste wedstrijden gekeken, met veel plezier en bewondering natuurlijk. Met de jongens die er toen bij waren, zoals Daley Blind, Stefan de Vrij en Memphis, hebben we het weleens over hun ervaringen gehad en hoe dat toernooi was. Het moet geweldig zijn geweest.” Destijds werd er geen stuiver gegeven voor het Nederlands elftal en uiteindelijk werd Oranje met Van Gaal als bondscoach derde op het WK... “De trainer geeft ons zoveel mogelijk handvatten mee, over hoe we het makkelijkst de wedstrijd in kunnen gaan, maar het ligt uiteindelijk toch aan ons, de spelers. Wij moeten ons beste spel laten zien om de wedstrijden te kunnen winnen. Maar in de groep is er veel vertrouwen dat we het goed kunnen gaan doen op het WK.” ‘Hij weet wat PSV hem te bieden heeft, dat waardeert hij ook. Cody is een echte PSV’er, een jongen uit de stad, uit de jeugd. Hij weet hoe hij bij de supporters ligt.’ Ruud van Nistelrooij op PSV.nl op 20 juni 2022. “Ik speel hier al mijn hele leven en ken Ruud van Nistelrooij ook al vanaf mijn veertiende, hij was vroeger altijd mijn spitsentrainer. We hebben een heel goede band, kunnen eerlijk en open met elkaar praten over alles, dat is fijn. Het is voor hem natuurlijk zijn eerste jaar als hoofdtrainer van het eerste elftal, maar ik vind dat hij het heel goed doet. Mijn grootste doel dit jaar is natuurlijk om kampioen te worden. Dat is mogelijk, ik denk ook dat we op de goede weg zijn.” ‘Cody Gakpo haalt zo’n hoog niveau, nu ook echt elke week, dat ik denk dat hij in de winterstop niet meer te behouden is voor PSV. Hij maakt elke week het verschil.’ Ernie Brandts in De Telegraaf op 17 oktober 2022 “Zei Ernie Brandts dit? Wat leuk, ik ken zijn zoon ook goed. Het is een eer dat mensen zo over me praten. Zoals ik al zei: ik probeer me iedere week van mijn beste kant te laten zien en het team te helpen, meer kan ik niet doen.” In de zomer ging het wekenlang over een eventuele transfer van jou. Ook nu wordt er alweer gespeculeerd over een vertrek in de winter. Hoe vind je dat? “Ik ben gewoon een normale jongen. Het is apart dat er zoveel interesse is van andere clubs. Maar ja, voetballen is uiteindelijk ook mijn werk. Uiteindelijk ga ik daarin voor het hoogst haalbare.” Vorig jaar zei je in Helden: ‘Na dit seizoen hoop ik te vertrekken naar een mooie club in het buitenland. Barcelona is een fantastische club, net als Real Madrid of Bayern München. De grote Engelse clubs zijn ook geweldig, maar ik heb gezegd dat ik dit seizoen nog wil blijven. Ik speel al mijn hele leven bij PSV en wil het hier op een mooie manier afsluiten.’ “Ik sta er nog steeds zo in. Vorig seizoen ging het goed met me. De transfer heb ik niet kunnen maken, maar met heel veel plezier speel ik nu nog bij PSV. En we zien vanzelf wel hoe het verder gaat lopen.” Helden Magazine 64 Het verhaal van Cody Gakpo komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen én een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman, Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen én Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was en is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.