Hij is sinds 2002 de architect van tal van olympische en wereldtitels. Jac Orie, in december voor de derde keer gekozen als Coach van het Jaar, doet het op zijn manier. We schotelden de schaatstrainer van Team Jumbo-Visma tien foto’s voor. 21 FEBRUARI 2010 Mark Tuitert wint olympisch goud op de 1500 meter in Vancouver. “Toen ik in 2002 bij SpaarSelect begon als trainer, waren er zoveel problemen binnen de familie van Mark. Ik had al heel snel een hechte band met hem. Weet je wat Mark tegen me zei toen hij won? ‘Je hoeft niet gek te zijn om te winnen.’” Voelde hij als een zoon voor je? “Zo ga ik hem niet noemen, maar er was een groot vertrouwen over en weer. Ik heb altijd gezegd dat die perfecte race in hem zat. Dat die eruit kwam op de Spelen was zo mooi. Favoriet Shani Davis moest nog rijden, maar we wisten al: meer hadden we er niet uit kunnen halen. Al een half jaar voor die race hadden we de rondetijden opgeschreven die nodig waren om te kunnen winnen. En die reed Mark daar in Vancouver.” Twee jaar na het goud stapte Tuitert over naar de ploeg van Gerard van Velde. Jullie waren in gesprek met een nieuwe sponsor toen hij besloot toch voor Beslist.nl te kiezen. Kwam de breuk ook harder aan door de band die jullie hadden? “Ik zou liegen als ik dat nu zou bestempelen als een zakelijk conflict. Vertrouwen en loyaliteit staan bij mij hoog in het vaandel. Het verdiende niet de schoonheidsprijs hoe we uit elkaar gingen. Het raakte me zeker.” Als je jouw vertrouwen schaadt, dan is het klaar? “Daar kan ik niet goed mee omgaan, dat is mijn achilleshiel. Ik ben heel zwart-wit.” Hoe is het contact nu met Tuitert? “We sms’en elkaar weleens en als ik Mark tegenkom, is het goed. Ach, iedereen gaat toch weer z’n eigen weg.” NOVEMBER 1986 Jac Orie, Thomas Bos en Ben van der Burg (v.l.n.r.) ofwel: ‘de Haagse bende’. Alle drie zijn ze geboren in 1968, kwamen ze uit voor het gewest Zuid-Holland en Jong Oranje. “Als ik die gasten zie, word ik meteen vrolijk. Wat hebben we een lol gehad. We waren met recht de Haagse bende, lieten ons niet makkelijk opzij zetten door de gevestigde orde.” Was jij een goede schaatser? “Als junior deed ik het wel goed. Maar een beet van onze rottweiler en een valpartij met de fiets hebben heel veel invloed gehad op m’n schaatscarrière. Door die beet, die ik kreeg toen we met een stok aan het spelen waren op het strand, liep ik een bloedvergiftiging op waar ik heel lang last van heb gehad. De antibioticakuur was zo hard bij me binnengekomen dat ik een tijd lang buikloop kreeg als ik me daarna te veel inspande.” Heb je er lang last van gehad dat in jou geen wereldkampioen schaatsen schuilde? “Nee. Ik heb later al mijn dagboeken nog eens doorgekeken en doorgerekend. Dat er meer in had gezeten, is wel duidelijk. Maar dat geldt ook voor Thomas en Ben. We wilden allemaal zo snel mogelijk vooruit. Maar er was nog niet de kennis om het maximale uit jezelf te halen zoals die er vandaag de dag is. Als je tegen mij zei dat ik wereldkampioen kon worden door op de racefiets op en neer naar Moskou te rijden, dan pakte ik meteen m’n fiets. We zaten thuis video’s te bekijken van schaatsers als Oleg Bozjev, Hein Vergeer, Hilbert van der Duim en Igor Zjelezovski en gingen daarna het ijs op. We hebben onszelf gesloopt, denk ik.” Dacht jij: als ik niet de beste schaatser kunt worden, dan word ik maar de beste schaatstrainer? “Helemaal niet. Toen ik stopte, wilde ik even niets met schaatsen te maken hebben. Ik ben eerst bewegingstechnologie en daarna bewegingswetenschappen gaan studeren. Ik heb mezelf in die jaren opgesloten in de bibliotheek van de Vrije Universiteit. In aanloop naar de Spelen van Salt Lake City in 2002 kwam ik weer in aanraking met het schaatsen. Toen ik schaatstrainer werd, dacht ik wel: het moet in elk geval anders dan zoals ik het als schaatser deed.” ‘Ik heb een stellage in m’n tuin gebouwd met touwen, ringen, een monkey bar. Daarin spelen de kinderen apenkooi. En ik doe zelf soms ook mee. En m’n vrouw ook!’ Helden Magazine 45 Het eerste gedeelte van het verhaal van Jac Orie komt voort uit Helden Magazine 45 waar Memphis Depay de cover siert. Depay laat zin wie hij echt is. Een verhaal over het geloof, zijn jeugd, familie, imago, Oranje en Louis van Gaal. Verder in de 45ste editie van Helden, Rico Verhoeven en Max Verstappen gingen de verbale strijd met elkaar aan, schaatser Kai Verbij over de Spelen en de Europese titel sprint, schaatsster Antoinette de Jong over haar jeugd waarin ze werd gepest om haar rode haren, de grondlegger van het shorttracksucces Jeroen Otter, baanwielrenster Kirsten Wild, tennisser Alexander Zverev, en wielrenner Lars Boom ging in gesprek met Victoria Koblenko. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Bijna alles wat Irene Schouten in 2022 aanraakte, veranderde in goud. Ze werd drievoudig olympisch kampioen op de Winterspelen in Beijing op de 3000 meter, de 5000 meter en de massastart, en vlak daarna nog ‘even’ wereldkampioen allround. Sinds deze zomer heeft de schaatsster ook nog eens een gouden ring om haar vinger. We blikken terug met onze Held van het jaar. Jij won alles dit jaar, inclusief de titel ‘mooiste sportvrouw van het jaar’, uitgeroepen door mannenblad FHM. Irene lachend: “Er is veel veranderd, ik sta meer in de belang­ stelling dan een jaar geleden.” We zien je in de ene na de andere mooie fotoshoot. Doen we jou daar een plezier mee? “Ik vind het leuk om mooie foto’s van mezelf te hebben, maar vooral omdat ik daar later dan op kan terugkijken, zo van: toen zag ik er nog een stuk beter uit.” Vliegen de verzoeken jou om de oren? “Ik word geregeld door bedrijven gevraagd om presentaties te geven, dat vind ik leuk om te doen. Of merken willen dat ik iets promoot op Instagram, maar dat vind ik minder interessant. Dat gaat vooral om hoeveel volgers je hebt. Ik ben gaan schaat­ sen omdat ik wil winnen, niet om groot te zijn op Instagram. Bovendien is de jongere generatie veel makkelijker met social media. Ik moet altijd vragen: hoe werkt dit, hoe plaats ik dat ook alweer?” 'Met Koningsdag was ik in Amsterdam. Het is best leuk als mensen me herkennen en een praatje maken, totdat ze drank op hebben...' Wat is het verschil tussen Irene nu en die van twee jaar geleden? “Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. De droom die ik als klein meisje had, is uitgekomen. Ik ben nog steeds dezelfde Irene, maar ik merk dat mensen om mij heen anders naar mij kijken. Er wordt meer tegen mij opgekeken. Laatst was ik aan het hardlopen. Een oud mannetje hield mij aan en zei dat hij zo van me heeft genoten deze winter en dat hij hoopt dat ik nog lang doorga. Dat zijn de leuke dingen. Met Koningsdag was ik in Amsterdam. Het is best leuk als mensen me herkennen en een praatje maken, totdat ze drank op hebben...” Minder trainen Irene’s zegereeks in 2022 begon met het Nederlands kampioen­ schap marathon op 1 januari, haar zesde nationale titel op rij. Daarna volgde de EK Afstanden waarbij ze de 3000 meter, massastart en ploegenachtervolging won. “Mijn succes­ sen voorafgaand aan de Spelen waren een tussenstap naar het grote doel: olympisch goud. Goud winnen in Beijing zat altijd in mijn achterhoofd de afgelopen twee jaar, waar ik ook was. Het laatste jaar werd dat extreem. Als ik met vriendinnen naar het strand ging, dacht ik: ik moet oppassen als ik de zee inloop, want als ik een misstap maak of een schelpje in mijn voet krijg, dan kan ik twee dagen niet trainen.”Al jaren was Irene een klasse apart op de marathon en de massa start. Op de massastart werd ze twee keer wereldkampioen en ze won vier jaar geleden olympisch brons op de Spelen in Pyeongchang. Maar sinds 2021 staat er ook geen maat op haar op de 3000 en 5000 meter. Ze werd de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 5000 meter, pakte tijdens de NK op beide afstanden de titel en reed twee baanrecords. “Pas na die wereldtitel op de 5000 meter wist ik: ik heb nu ook kans op olympisch goud. Die titel maakte mij zelfverzekerder, ik wist dat ik die meiden kon verslaan. Ik had geproefd van het succes, wilde meer. Dat heeft een groot verschil gemaakt. Mijn mindset is niet veranderd, ik wilde altijd al winnen, maar mijn gevoel werd na die titel wel anders.” Irene werkt al jaren samen met Jillert Anema bij Team Zaan­ lander, een marathon­ en langebaanteam. Twee jaar geleden trok het team ook schaatstrainer Arjan Samplonius aan. “Jillert deed veel alleen. Onze toenmalige sponsor vroeg me naar mijn plannen. Ik zei: ik blijf graag bij de ploeg, maar je kunt geen vijftien schaatsers in je eentje trainen. Het was nog twee jaar tot de Spelen, ik voelde dat de tijd begon te dringen en wilde er graag een trainer bij. Jillert was het ermee eens. Bij een andere ploeg kon Arjan meer verdienen, maar in onze ploeg zag hij wel veel potentie. Arjan kon ook veel leren van Jillert. De hele ploeg heeft uiteindelijk profijt gehad van zijn komst. Arjan had weer andere inzichten.” Welke waren dat? “Fysiek was ik altijd al goed. Ik trainde altijd met de mannen mee en had dan nog het gevoel dat ik te weinig deed. Na een training had ik nog energie over. Ik dacht altijd dat ik meer moest geven, daar beter van zou worden. Toen Arjan erbij kwam, vond hij juist dat ik te veel trainde. Arjan zei: ‘Leuk, drie uur skeeleren, maar een 5000 meter duurt maar zeven minuten.’ Ik moest ervoor zorgen dat ik al mijn energie in zeven minuten op kon maken. Ineens mocht ik maar anderhalf uur skeeleren. Mentaal was dat heel zwaar. De mannen uit mijn ploeg gingen na die anderhalf uur door, ik moest stoppen. Ook mocht ik minder lang wielrennen. Daardoor werd ik bergop ook minder sterk dan voorheen. Dat voelde tegenstrijdig. In de zomer voor­ dat ik wereldkampioen op de 5000 meter werd, dacht ik: dit gaat helemaal niet goed. Ik werd er enorm onzeker van. Maar toen de ijstrainingen begonnen, vloog ik weg. Ik werd dat jaar Nederlands kampioen op de 3000 en 5000 meter en wist: ik zit op de goede weg.” Dat klinkt als de ideale stap: minder trainen, maar sneller schaatsen? “Door de komst van Arjan ben ik ook technisch anders gaan schaatsen. Voorheen schaatste ik te gehaast. Fysiek kan je heel goed zijn, maar als je het technisch niet goed uitvoert, dan lukt het alsnog niet. Omdat wij een marathonploeg zijn, zie je dat geregeld terug bij ons. Veel marathonrijders zijn fysiek heel erg goed, maar technisch een stuk minder. Ik wist wel dat dat bij mij ook zo was, maar ik nam er nooit de tijd voor om mijn techniek aan te passen. Dat veranderde ook met de komst van Arjan. Ik moest meer de tijd nemen voor mijn slagen. Wij werken niet met videobeelden, vooral met gevoel. Dan deed ik een oefening en vroeg Arjan: ‘Hoe voelt dit?’ Ik voelde vrij snel dat ik minder snel moe werd na die technische wijzigingen. Dankzij Arjan heb ik die laatste stap naar de top kunnen zet­ ten. De combinatie Arjan en Jillert werkt heel goed voor mij.” Excuses Als de te kloppen vrouw op de 3000 en 5000 meter en de mass start, reisde Irene in januari af naar Beijing. “Je kunt wel tegen jezelf zeggen: tijdens een NK voel ik ook druk, maar dat is zo’n andere druk dan op de Olympische Spelen. Tijdens de trainin­ gen in Beijing zag ik alle landen op mij letten. Of het nou de Italianen, Japanners of Canadezen waren: iedereen was mijn rondetijden aan het klokken. Het scheelde dat ik de Spelen al eerder had meegemaakt, maar vier jaar geleden was ik niet de favoriet, in Beijing wel. Ik heb me afgesloten voor alles. Had alle social media van mijn telefoon verwijderd. Ik nam een ander telefoonnummer dat ik alleen met familie en vrienden deelde.” Is er geprobeerd jou van je stuk te brengen? “Niet door mijn concurrenten, maar de Nederlandse media probeerden dat wel.” Dat had alles te maken met een achtdelige videoserie van DPG Media waarin Irene en Team Zaanlander waren gevolgd in aan­loop naar de Spelen. In een van die video’s bleek dat er wrijving was ontstaan in de achtervolgingsploeg. “Tijdens de wereldbekerwedstrijd in Salt Lake City verliep de ploegenachtervolging niet super. De documentairemakers hadden hier beelden van en hadden het zo geknipt en geplakt dat zowel Ireen als ik er niet goed uitkwamen. Ik vond ook dat Ireen niet goed werd neergezet in die aflevering, maar persoonlijk had ik niks verkeerd gezegd. Er was aan mij gevraagd: ‘Denk je dat het goed komt met de ploegenachter­volging?’ Ik had in de video gezegd: het ligt eraan wie ze inzet­ten. Met de gedachte: als de bondscoach míj niet inzet, dan gaan ze ook niet winnen. Eén journalist zette in de krant dat ik het over Ireen had, en alle kranten namen dat over. Ik had allang met Ireen contact gehad, wij gaan goed met elkaar om. Wij wilden juist samen veel trainen en gingen allebei voor goud. Wij organiseerden nota bene zelf onze trainingen, omdat de bondscoach maar niet doorkwam.” Inmiddels ex-bondscoach Jan Coopmans was woest en reageerde in de media op de video. “Als hij dat niet had gedaan, was er niks aan de hand geweest. Ik moest mijn excuses aanbieden, terwijl ik dacht: waarvoor? Ik heb niks ver­keerd gezegd. Alle media wilden met me praten. Ik besloot alleen de NOS te woord te staan, want op tv konden ze mijn woorden niet verdraaien. De volgende dag stond in De Telegraaf: ‘Irene is verhit en zenuwachtig, ze gaat ten onder aan de druk.’ Een vriendin van me had met de beste bedoelin­ gen dat artikel doorgestuurd... Ik vond het heftig om mee te maken en snapte het niet. Je wil toch fan zijn van de Neder­landse schaatsers in plaats van dat je ze van tevoren al de grond in boort? Maar de knop moest om, de 3000 meter kwam eraan, daar wilde ik me op focussen.” Gave Op de 3000 meter kwam Irene in de laatste rit in actie tegen de Italiaanse Francesca Lollobrigida. “Ik was heel zenuwachtig. De eerste twee rondjes gingen niet goed, ik moet er altijd even in komen. Na een paar rondjes lukte dat en ik wist: als ik zo door blijf gaan, dan red ik het. Tijdens de rit was ik alleen maar met mijn tegenstander bezig, niet met tijden. Van tevoren wist ik: Lollobrigida kan ik wel hebben, maar de rit voor ons reed de Canadese Isabelle Weidemann. Zij had de snelste tijd gereden. Het zou gaan tussen haar en mij. Toen ik over de finish kwam, wist ik nog niet meteen dat ik had gewonnen. Maar toen ik de tijd zag, voelde ik zoveel ontlading. Er viel veel druk van me af. Ik was het meest blij met het goud op de 3000 meter. Het was de eerste afstand na die hele rel. Ik moest laten zien dat er niks aan de hand was, dat de media het fout hadden. Na het eerste goud waren ze ineens mijn beste vrienden. ‘Wat heb je gewel­dig geschaatst,’ hoorde ik, terwijl ik dacht: twee dagen geleden schreef je nog wat anders over me...” Het was niemand eerder gelukt om in de laatste rit olympisch kampioen te worden. “Dat kreeg ik ook te horen. En van die dingen als: wist je dat zoveel procent van de favorieten het niet haalt? Journalisten zeiden dat, maar ik hoorde het ook als ik thuis naar de supermarkt ging. Eerst begreep ik nooit waar­ om topsporters een klein wereldje houden met weinig mensen om zich heen. En dat voetballers niet graag op plekken komen waar veel mensen zijn. Ze moeten met zoveel mensen praten die er geen verstand van hebben. Nu snap ik hen.” Heb je de race vaak teruggekeken? “Dat moet ik nog steeds doen. De andere races heb ik ook nog niet gezien, ik ben bang dat ik denk: shit, ik had zo de bocht in moeten gaan. Dat ik toch nog te kritisch op mezelf ben.” Vijf dagen later volgde de 5000 meter, ze moest weer in de laatste rit tegen Lollobrigida. “Van vier wedstrijden schaatsen op de Spelen word je niet moe, hoor. Maar dat iedere keer weer opladen, daar ga je kapot aan. Weidemann was beter op de 5000 meter dan op de 3000 meter, dus dat was nog even gevaarlijk. Zij reed 6.48, ik dacht: dit is wel heel hard. Ik had dat nog maar een keer eerder gereden. Op gevoel heb ik mijn eigen rit opgebouwd, ik wist niet hoe ik ervoor stond. Maar in het laatste rondje zag ik dat er een groen balkje achter mijn naam stond. Normaal gesproken pak ik in die laatste ronde altijd veel tijd op de rest, ik wist dus wel dat het ging lukken.” Irene vermorzelde haar concurrenten, reed 6.43,51 “Ik had ook nog een olympisch en Nederlands record gereden, daar was ik blij mee. De 3000 meter was weliswaar ook een olympisch record, maar ik had niet laten zien wat ik in me had. Nu had ik dat wel gedaan.” Daarna stond de bewuste ploegenachtervolging op het programma. “Gelukkig was er tussen Ireen en mij niks aan de hand. Wij hadden tegen elkaar gezegd: ‘Wij weten hoe het zit.’ Maar we waren er wel mee bezig. Dan moesten we samen lachen in de training en dachten we: nu denken mensen vast dat wij aan het toneelspelen zijn. Ireen en ik wisten niet meer wat voor houding we moesten aannemen.” Keek je door die negatieve lading ook een beetje tegen de ploegenachtervolging op? “Nee. Ireen en ik waren zo goed in vorm. Zij had goud ge­ wonnen op de 1500 meter en ik op de 3000 en 5000 meter. Ik dacht: het moet lukken. We waren de beste combinatie, maar je moet ook nog samen kunnen rijden. Een maand eerder waren we nog Europees kampioen geworden, samen met Antoinette de Jong. Maar bij de ploegenachtervolging hoef je niet altijd drie van de beste rijders te hebben, je moet als team goed zijn. Bij ons liep het niet.” In de halve finale verloor Nederland van Canada. In de wed­ strijd om het brons troefde Nederland Rusland af, met Marijke Groenewoud in plaats van Antoinette de Jong. “Eerst baalde ik heel erg van het brons, later dacht ik: die andere landen hebben er wél veel op getraind, logisch dat wij niet hebben gewonnen. Het heeft de KNSB ook wel de ogen geopend: misschien moet de bond concluderen dat voor Nederlanders de individuele afstanden het belangrijkst zijn. En als de bond de ploegen­ achtervolging wel belangrijk vindt, dan moeten we er ook echt voor gaan.” Na het brons had Irene nog de mass start te gaan. Wederom was ze de torenhoge favoriet. Met nog vijf rondjes te gaan viel haar teamgenote Marijke Groenewoud. Irene moest het in haar een­ tje opknappen. “De mass start is nooit een zekerheidje. Je kunt de beste zijn en toch verliezen. Met Marijke had ik afgesproken dat zij de sprint zou aantrekken en ik er dan voorbij zou gaan. Dat kon niet meer, ik moest het zelf doen. De vraag is: wanneer ga je? Niet te vroeg, maar ook niet te laat. Die week had ik er best goed op geoefend, vooral op het aansnijden van de laatste bocht. Toen de Canadese Ivanie Blondin binnendoor ging met nog 200 meter te gaan, dacht half Nederland waarschijnlijk: Irene gaat het niet redden. Maar ik dacht: ik heb hem, mijn trainers en fysio’s wisten dat ook. We hadden zo goed op die bocht getraind.” Toen had je de trilogie binnen. Hoe vaak moest jij je in je arm knijpen? “Heel vaak. Nog steeds, hoor. Op de Spelen in 2018 keek ik met zoveel bewondering naar sporters die goud hadden gewon­ nen, ik dacht: wow: die hebben zo’n gave. Nu ben ik degene met die gave. Een gek gevoel. En dan drie keer goud op een Spelen, bizar toch?” Je hebt de bijna onmogelijke prestatie van Yvonne van Gennip geëvenaard, die drie keer goud won op de Spelen in 1988. Heb je haar gesproken? “Na de 5000 meter kwam ze naar me toe. Ze zei: ‘Nog eentje, hè?’ Het zijn nu wel heel andere tijden, hoor, met een ploegenachtervolging en mass start erbij. Dat had zij in die tijd niet. Vroeger keek ik tegen Yvonne op en het is nog steeds een gek idee dat mensen nu tegen mij opkijken. Als ik op de skeelerbaan in de buurt aan het trainen ben, komen er meisjes met hun vader en moeder kijken. Een vader kwam een keer op me af en zei: ‘Misschien is het wel leuk om even te stoppen, al die meisjes willen met je op de foto.’ Ik stond daar op dat moment helemaal niet bij stil. Maar vroeger stond ik zelf ook naast de skeelerbaan naar Gretha Smit te kijken.” Gave Op de 3000 meter kwam Irene in de laatste rit in actie tegen de Italiaanse Francesca Lollobrigida. “Ik was heel zenuwachtig. De eerste twee rondjes gingen niet goed, ik moet er altijd even in komen. Na een paar rondjes lukte dat en ik wist: als ik zo door blijf gaan, dan red ik het. Tijdens de rit was ik alleen maar met mijn tegenstander bezig, niet met tijden. Van tevoren wist ik: Lollobrigida kan ik wel hebben, maar de rit voor ons reed de Canadese Isabelle Weidemann. Zij had de snelste tijd gereden. Het zou gaan tussen haar en mij. Toen ik over de finish kwam, wist ik nog niet meteen dat ik had gewonnen. Maar toen ik de tijd zag, voelde ik zoveel ontlading. Er viel veel druk van me af. Ik was het meest blij met het goud op de 3000 meter. Het was de eerste afstand na die hele rel. Ik moest laten zien dat er niks aan de hand was, dat de media het fout hadden. Na het eerste goud waren ze ineens mijn beste vrienden. ‘Wat heb je geweldig geschaatst,’ hoorde ik, terwijl ik dacht: twee dagen geleden schreef je nog wat anders over me...” Het was niemand eerder gelukt om in de laatste rit olympisch kampioen te worden. “Dat kreeg ik ook te horen. En van die dingen als: wist je dat zoveel procent van de favorieten het niet haalt? Journalisten zeiden dat, maar ik hoorde het ook als ik thuis naar de supermarkt ging. Eerst begreep ik nooit waar­ om topsporters een klein wereldje houden met weinig mensen om zich heen. En dat voetballers niet graag op plekken komen waar veel mensen zijn. Ze moeten met zoveel mensen praten die er geen verstand van hebben. Nu snap ik hen.” Heb je de race vaak teruggekeken? “Dat moet ik nog steeds doen. De andere races heb ik ook nog niet gezien, ik ben bang dat ik denk: shit, ik had zo de bocht in moeten gaan. Dat ik toch nog te kritisch op mezelf ben.” Vijf dagen later volgde de 5000 meter, ze moest weer in de laatste rit tegen Lollobrigida. “Van vier wedstrijden schaatsen op de Spelen word je niet moe, hoor. Maar dat iedere keer weer opladen, daar ga je kapot aan. Weidemann was beter op de 5000 meter dan op de 3000 meter, dus dat was nog even gevaarlijk. Zij reed 6.48, ik dacht: dit is wel heel hard. Ik had dat nog maar een keer eerder gereden. Op gevoel heb ik mijn eigen rit opgebouwd, ik wist niet hoe ik ervoor stond. Maar in het laatste rondje zag ik dat er een groen balkje achter mijn naam stond. Normaal gesproken pak ik in die laatste ronde altijd veel tijd op de rest, ik wist dus wel dat het ging lukken.” Irene vermorzelde haar concurrenten, reed 6.43,51 “Ik had ook nog een olympisch en Nederlands record gereden, daar was ik blij mee. De 3000 meter was weliswaar ook een olympisch record, maar ik had niet laten zien wat ik in me had. Nu had ik dat wel gedaan.” Daarna stond de bewuste ploegenachtervolging op het programma. “Gelukkig was er tussen Ireen en mij niks aan de hand. Wij hadden tegen elkaar gezegd: ‘Wij weten hoe het zit.’ Maar we waren er wel mee bezig. Dan moesten we samen lachen in de training en dachten we: nu denken mensen vast dat wij aan het toneelspelen zijn. Ireen en ik wisten niet meer wat voor houding we moesten aannemen.” Keek je door die negatieve lading ook een beetje tegen de ploegenachtervolging op? “Nee. Ireen en ik waren zo goed in vorm. Zij had goud ge­ wonnen op de 1500 meter en ik op de 3000 en 5000 meter. Ik dacht: het moet lukken. We waren de beste combinatie, maar je moet ook nog samen kunnen rijden. Een maand eerder waren we nog Europees kampioen geworden, samen met Antoinette de Jong. Maar bij de ploegenachtervolging hoef je niet altijd drie van de beste rijders te hebben, je moet als team goed zijn. Bij ons liep het niet.” In de halve finale verloor Nederland van Canada. In de wed­ strijd om het brons troefde Nederland Rusland af, met Marijke Groenewoud in plaats van Antoinette de Jong. “Eerst baalde ik heel erg van het brons, later dacht ik: die andere landen hebben er wél veel op getraind, logisch dat wij niet hebben gewonnen. Het heeft de KNSB ook wel de ogen geopend: misschien moet de bond concluderen dat voor Nederlanders de individuele afstanden het belangrijkst zijn. En als de bond de ploegen­ achtervolging wel belangrijk vindt, dan moeten we er ook echt voor gaan.” Na het brons had Irene nog de mass start te gaan. Wederom was ze de torenhoge favoriet. Met nog vijf rondjes te gaan viel haar teamgenote Marijke Groenewoud. Irene moest het in haar een­ tje opknappen. “De mass start is nooit een zekerheidje. Je kunt de beste zijn en toch verliezen. Met Marijke had ik afgesproken dat zij de sprint zou aantrekken en ik er dan voorbij zou gaan. Dat kon niet meer, ik moest het zelf doen. De vraag is: wanneer ga je? Niet te vroeg, maar ook niet te laat. Die week had ik er best goed op geoefend, vooral op het aansnijden van de laatste bocht. Toen de Canadese Ivanie Blondin binnendoor ging met nog 200 meter te gaan, dacht half Nederland waarschijnlijk: Irene gaat het niet redden. Maar ik dacht: ik heb hem, mijn trainers en fysio’s wisten dat ook. We hadden zo goed op die bocht getraind.” Toen had je de trilogie binnen. Hoe vaak moest jij je in je arm knijpen? “Heel vaak. Nog steeds, hoor. Op de Spelen in 2018 keek ik met zoveel bewondering naar sporters die goud hadden gewon­ nen, ik dacht: wow: die hebben zo’n gave. Nu ben ik degene met die gave. Een gek gevoel. En dan drie keer goud op een Spelen, bizar toch?” Je hebt de bijna onmogelijke prestatie van Yvonne van Gennip geëvenaard, die drie keer goud won op de Spelen in 1988. Heb je haar gesproken? “Na de 5000 meter kwam ze naar me toe. Ze zei: ‘Nog eentje, hè?’ Het zijn nu wel heel andere tijden, hoor, met een ploegenachtervolging en massa start erbij. Dat had zij in die tijd niet. Vroeger keek ik tegen Yvonne op en het is nog steeds een gek idee dat mensen nu tegen mij opkijken. Als ik op de skeelerbaan in de buurt aan het trainen ben, komen er meisjes met hun vader en moeder kijken. Een vader kwam een keer op me af en zei: ‘Misschien is het wel leuk om even te stoppen, al die meisjes willen met je op de foto.’ Ik stond daar op dat moment helemaal niet bij stil. Maar vroeger stond ik zelf ook naast de skeelerbaan naar Gretha Smit te kijken.” Tanden Na de Spelen volgde nog het WK allround in Hamar. “Jillert zei: ‘Alle grote schaatsers worden een keer wereldkampioen allround.’ Ik wilde daar per se bij horen. Ik wist dat als ik erop zou trainen, ik ver zou kunnen komen, maar ik had niet verwacht dat het meteen zou gaan lukken.” Dat besef kwam toen ze de 500 en 1500 meter had gereden. Irene, specialist op de lange afstanden, wist de schade op de kortere afstanden te beperken. Haar grote concurrent, de Japanse Miho Takagi, ging aan de leiding na de eerste dag. “Miho reed de 500 meter in 38 seconden. Ik kan best snel zijn, maar heb een trage start. Ik kan veel als ik erop train, maar dat had ik niet gedaan, mijn focus lag op de Spelen. Die 500 meter reed ik voor mijn doen best goed, in 39 seconden. Op de 1500 meter moest ik tegen Miho. Iedereen dacht: je moet dicht bij haar blijven, anders red je het niet. Maar Miho schoot bij de start al zover bij me vandaan. Ik probeerde haar bij te houden, maar werd te gehaast. Na twee ronden was ik bekaf. Ik reed op mijn tandvlees, er was een titel te verdelen. Na de1500 meter stond ik derde in het klassement, maar ik kon amper meer lopen.” Heb jij ambities om die 1500 er ook bij te pakken? “Soms denk ik daar weleens aan. Ik ben een keer vierde gewor­ den bij een wereldbekerwedstrijd, dat smaakte naar meer. Maar ik train er niet op en ik kan niet alles...” Op de tweede dag stelde ze haar wereldtitel veilig door zes seconden goed te maken op Takagi op de 5000 meter. In Hamar was er in tegenstelling tot Beijing wel publiek aanwezig. Hoe mooi was het om je wereldtitel met je familie en vrienden te kunnen vieren? “Mijn familie is opgegroeid met het WK allround. De oudere generatie is daar sowieso mee opgegroeid. Mijn man Dirkjan, mijn vader, schoonouders, fans uit het dorp, en zelfs de schoon­ ouders van mijn zus waren er. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen, geweldig dat zij erbij konden zijn. Dirkjan rende naar beneden en vloog over het hek toen ik had gewonnen, het scheelde weinig of al zijn tanden lagen eruit.” Na het WK moest je je nóg een keer opladen voor een wereldbekerfinale. Hoe deed je dat? “Na afloop van het WK was. ik helemaal leeg. Ik weet nog dat ik in de auto zat naar een training en spontaan begon te huilen. Ik verontschul­digde me bij mijn trainers, zei: ik weet niet wat er met aan de hand is, hoor. Zij zeiden: ‘Neem rust, train maar niet, hopelijk heb je wat energie om een race te rijden. De 1500 meter had ik afgezegd, de 3000 meter reed ik wel. Ik won hem, maar iedereen zag: Irene kan niet meer.” Fotomodel Hoe reageerde jouw familie na die drie gouden medailles en de wereldtitel? “Ze waren zo trots. Mijn vader, broers en zus hebben gezien hoe hard ik ervoor heb gewerkt de afgelopen jaren. In trainin­ gen verzaakte ik nooit. Zij weten dat ik er heel veel voor op heb gegeven.” Het verhaal van de familie Schouten is bekend. Terwijl Irene en voorheen ook nog haar oudste broer Simon op wereld­ niveau schaatsten, werd er thuis in Andijk een internationaal opererend bloembollenbedrijf draaiende gehouden. Toen moeder Jolanda, de spil van het gezin, in november 2016 getroffen werd door een hersenbloeding, veranderden hun levens drastisch. De zorg kwam aan op vader Klaas en de kinderen, maar met de ambities van Irene werd ook rekening gehouden. Voelde het ook als een opluchting omdat je het hebt kunnen waarmaken? “Ja, zij hebben er zo aan bijgedragen. Als het in Beijing niet was gelukt, dan zou dat toch een teleurstelling zijn geweest, ook omdat zij zoveel voor mij hebben gedaan.” We kennen jouw vader als een nuchtere man. Zei hij dat hij trots op je was? “Ja, en toen ik thuis was, zag ik nog een filmpje van hem. Ze hadden met zijn allen in de kroeg op een groot scherm gekeken naar de 3000 meter. De race was klaar en het feest was begonnen, maar mijn vader stond nog in zijn eentje te kijken toen ik op het podium stond. Niemand keek, behalve mijn vader, met tranen in zijn ogen. Zo lief.” Wat heeft je moeder ervan meegekregen? “Twee jaar geleden kon ze nog zinnen zeggen en grap­ jes maken. Dan riep ze op de bank voor de tv: ‘Hup Irene, ik ben zo trots.’ Nu kan ze dat niet meer. Ze heeft een tijd in een verzorgingshuis gewoond, maar tijdens de coronapandemie mochten er geen mensen op bezoek komen en werd ze niet meer geprikkeld. Het ging steeds slechter met haar. We hebben met zijn allen besloten dat ze weer thuis moest wonen, bij mijn vader. Hij krijgt nu hulp van een mantelzorger. Het gaat nog steeds niet beter met haar, maar het is nog te vroeg om er iets over te zeggen. Nu ze thuis weer rust heeft, hopen we dat er vooruit­ gang komt. Mijn moeder heeft mijn medailles gezien, ik was haar ‘kampioen’. Maar de laatste tijd ben ik vooral haar model. Dan ziet ze een tijdschrift waar ik in sta, en roept ze: ‘Foto­ model.’” Vergunningen Wie denkt dat een wereldkampioen allround en drievou­dig olympisch kampioen het na het seizoen rustig aan kan doen, heeft het mis. “Vanaf april had ik bijna elke dag allerlei commerciële dingen op het programma staan of interviews. Familie en vrienden schoten er nog steeds bij in. Met de familie organiseren wij best veel feestjes. Vorig jaar had ik thuis afgesproken: na de Spelen ben ik overal bij. Bij ons in de buurt is er ieder jaar kermis, het feest waar we naar uitkijken. We organiseren voor de kermis altijd een borrel, daarna gaan we met zijn allen naar de kroeg. Ik had beloofd dat ik die borrel na de Spelen zou organiseren.” Lachend: “Uiteindelijk moest ik skeelerwedstrijden afzeggen, omdat ik die kermisborrel moest organiseren.” Naast alle drukte stond er ook nog een bruiloft op het programma. Op 18 juni trouwden Irene en Dirkjan. “Het was fantastisch. Precies zoals ik me had voorgesteld. Met al mijn familie en vrienden in de tuin, en met veel bloemen om ons heen.” Hoe heb jij in dit jaar ook nog een huwelijk kunnen organiseren? “Ik heb in Beijing best wat geregeld. Ik had daar ’s avonds toch niks te doen, had geen social media en las geen kranten. We zouden bij mijn schoon­ouders in de tuin trouwen, er zou daar een tent worden geplaatst. Maar de versiering, de verlichting, wc’s, vergun­ningen... dat moest alle­maal nog geregeld worden. Dirkjan dacht: laat haar maar gaan, ze heeft anders niks te doen daar.” Waarom is Dirkjan jouw droomman? “Wij lijken op elkaar, hij komt ook uit West­ Friesland, we zijn allebei nuchter en sportief. Mijn vader doet bepaalde dingen die ik heel irritant vind, Dirkjan doet die precies hetzelfde. Zo is hij heel makkelijk met spullen en hij staat altijd voor iedereen klaar. Dirkjan lijkt op mijn vader.” Lachend: “Ze zeggen toch ook altijd dat je iemand zoekt die op je vader lijkt?” Ben jij ook beter gaan schaatsen sinds je met Dirkjan samen bent? “Dirkjan heeft me gelukkiger gemaakt, misschien dat dat ook helpt op de ijsbaan. Door hem heb ik meer houvast gekregen. Na een zware training of een trainingskamp weet ik: er is iemand thuis die op me wacht. Bijna alle schaatsers wonen in Heerenveen, ik woon in Hoogkarspel. Hij weet dat ik veel moet reizen en laat mij in m’n waarde. Als ik laat thuiskom, weet hij: Irene is moe, ik moet haar even met rust laten.” Jouw vader had geëist dat hij met jou mocht trouwen als hij binnen een uur een kar tulpen kon bossen. Is dat gelukt? Lachend: “Als Dirkjan zich kwaad maakt, dan lukt hem dat ook nog. Hij is een harde werker. Soms werkt hij mee in de tulpenboerderij. Dirkjan heeft zijn eigen timmerbedrijf en is hartstikke druk, maar hij vindt het ook leuk om mijn broers, die het bedrijf van mijn vader hebben overgenomen, af en toe een dagje te helpen.” Elfstedentocht Valt er nog meer te wensen nu je alles hebt bereikt waar je van droomde? “Ik weet: beter dan dit gaat niet zomaar gebeuren. Ik vind schaatsen nog steeds het leukste wat er is. Nu heb ik de Spelen van Milaan als doel. Ik wil blijven winnen, want heb een hekel aan verliezen. Dat is mijn motivatie, om te blijven winnen. En als het goed blijft gaan, kan ik al­ tijd nog die 1500 meter erbij doen... Maar als ik volgend jaar niet meer kan winnen en er geen lol meer aan beleef, dan stop ik. Dan heb ik een geweldige carrière gehad.” Het is geen geheim dat jij graag nog eens de Elfstedentocht zou willen rijden en winnen. “Als die er komt, dan zet ik daar alles voor opzij. En als die komt tijdens de Olympische Spelen in 2026, dan ga ik niet naar Italië.” Je bent inmiddels tante. Lonkt huisje, boompje en dat beestje soms ook? “Vorig jaar was ik totaal niet met kinderen bezig. Nu maak ik meer tijd voor mijn vriendinnen die kleintjes hebben, en mijn zus heeft een kindje gekregen. Als ik naar verjaardagen ga, sta ik tussen de kinderen.” Lachend: “Ineens ben ik in een andere fase terechtgekomen. Maar ik wil eerst nog schaatsen. Als dat niet meer gaat, dan ga ik voor het moederschap.” Helden Magazine 64 Het verhaal van Irene Schouten komt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Naast Schouten sier ook Virgil van Dijk de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast vertellen vriendinnen Candy-Rae en Laura Benschop over hun leven met WK-gangers Daley Blind en Davy Klaassen én een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman, Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen én Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was en is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Ze willen alle zes naar Tokio, slechts twee van hen mogen meedoen aan de Olympische Spelen in de 49er-klasse namens Nederland. TeamKPN Sportfonds helpt hen bij het laten uitkomen van hun droom. Wij legden de zeilers een aantal stellingen voor in aanloop naar het WK zeilen in Aarhus (30 juli - 12 augustus). De een zijn dood is de ander zijn brood Bemanningslid Thijs Visser (28): “Uiteindelijk gaan er maar twee van ons naar de Spelen, als we al geluk hebben. Er mag maar één boot per klasse deelnemen. Maar tot die tijd hebben we elkaar heel hard nodig. Nu is de een zijn dood ook nog de ander zijn dood.” [caption id="attachment_19007" align="alignnone" width="2560"] Thijs Visser[/caption] Stuurman Bart Lambriex (19): “We moeten eerst dat brood maar eens zien te verdienen, daarna zien we wel wie er doodgaat.” Bemanningslid Daniël Bramervaer (22): “In februari 2017 begonnen we als team aan dit project. Er heeft nog nooit een Nederlandse boot meegedaan aan de Spelen in de 49er-klasse, dat is het eerste doel. Hopelijk kunnen we dan vier jaar later, op de Spelen in 2024, meezeilen om de medailles.” Bemanningslid Pim van Vugt (23): “De 49er is de Formule 1 van het zeilen. Eind 2016 had de nieuwe hoofdcoach Jaap Zielhuis tegen een van onze coaches Rick Peacock gezegd: ‘Ik daag je uit om een mannenboot op de Spelen te krijgen.’ Hij wilde dat ook de high performance-klasse, de nieuwere, snelle boten, aansluiting vinden bij de wereldtop.” Stuurman Lars van Stekelenborg (22): “We varen niet in vaste teams. Met zijn zessen wisselen we door op drie boten om elkaar naar een hoger niveau te tillen.” Stuurman Scipio Houtman (20): “Als we elkaar nu niet zouden helpen, hebben we ook geen trainingspartners en zouden we iedere dag alleen moeten trainen. Nu kunnen we helaas tijdelijk maar met twee boten trainen. Lars is geblesseerd.” [caption id="attachment_19008" align="alignnone" width="2560"] Scipio Houtman[/caption] Lars: “Ik heb een hernia. Dat speelt al ruim een half jaar. Het gaat nu eindelijk de goede kant op, langzaamaan kan ik weer beginnen met zeilen. Maar daardoor misten de jongens een stuurman. Of ik het idee heb dat ik achterloop op de rest? Absoluut. Soms ben ik ook bang dat ik uit het project word gezet. Is eerder gebeurd. We begonnen vorig jaar met negen man, nu zijn er nog zes over.” Thijs: “Ik viel af voor de Spelen in Rio. We rouleerden toen ook, in de Nacra-klasse. Ik heb er toen voor gekozen om voor een ander land uit te komen. Namens Aruba heb ik meegedaan in Rio, maar het was een heel zware weg. We moesten alles zelf organiseren. De financiën, de planning, de logistiek, noem maar op. Ik was een bedrijf aan het runnen, het had weinig met topsport te maken. Daarom wilde ik graag weer terug. Die kans is mij gelukkig geboden in dit 49er-traject. Als mijn carrière al geslaagd was, dan zat ik hier niet. Ik wil er nog meer uithalen.” Daniël: “Op dit moment zien we elkaar niet als concurrenten. Achterlopen doen we allemaal, op de rest van de wereld.” Bart: “Ik heb ook nog geen voorkeur met wie ik in de boot zit. We kunnen nog niet zeggen: dat duo is het beste en bereikt de wereldtop.” Pim: “Het grappige aan het wisselen is dat je iedere keer nieuwe inzichten krijgt. De ene keer denk je: hé, met die gaat het best wel goed. De andere keer denk je: o, met die ander eigenlijk ook.” Thijs: “De coaches zorgen ervoor dat we nog niet aan één iemand kunnen wennen. Ik heb tot nu toe het meest met Scipio gevaren en het minst met Bart. Maar dat zegt niks.” Pim: “Er zijn nu ook nog geen goede resultaten nodig om in het team te mogen blijven. Daar is de bond vanaf gestapt. Ze geloven dat deze klasse de toekomst is van het zeilen.” Daniël: “Maar goed, als we op het WK laatste worden, zal er wel even met ons gepraat worden.” [caption id="attachment_19012" align="alignnone" width="2560"] Daniël Bramervaer[/caption] Thijs: “Voor mij zijn er nu ook geen andere wegen die naar Tokio leiden.” Daniël: “Er zijn mensen die er vorig jaar uit zijn gezet en het nu in een andere boot proberen. Financieel is het zo moeilijk, je hebt zoveel geld nodig en bedrijven die achter je staan om een olympische campagne mogelijk te maken.” Bart: “In een nieuwe klasse stappen, twee jaar voor de Spelen, is sowieso een kansloze missie.” Nog een paar jaar en dan begint het echte leven Bart: “Dit is al het echte leven. We trainen zes dagen per week.” Thijs: “Die dagen zijn lang en bestaan uit voorbesprekingen, nabesprekingen, tactische besprekingen, veel zeiltrainingen en fysieke trainingen. We zijn er de hele dag mee bezig.” Daniël: “Naast het zeilen een normale opleiding volgen, is nauwelijks te doen. Ik heb vorig jaar nog een studie marketing en communicatie aan het Johan Cruyff College kunnen afmaken, maar dat was een hele opgave.” Scipio: “Ook omdat we zo’n tweehonderd dagen per jaar in het buitenland zijn. In de winter trainen we sowieso in het buitenland. Deze winter zaten we eerst in Portugal en toen op Mallorca.” Lars: “Je kan er eigenlijk alleen een studie naast doen als je geblesseerd bent. Dat is ook precies de reden waarom ik m’n studie voeding en diëtetiek heb aangehouden. Ik wil na mijn zeilcarrière sowieso in de sport blijven werken.” [caption id="attachment_19010" align="alignnone" width="2560"] Lars van Stekelenborg[/caption] Bart: “Ik zie dit als mijn opleiding. Ik wil later mijn geld verdienen met het zeilen. Of dat nou in het grote botencircuit is of als coach.” Thijs: “In de Superjachten, de Volvo Ocean Race of America’s Cup valt ook prima geld te verdienen. Het is voor weinig mensen weggelegd. Na de Olympische Spelen had ik een fulltimebaan, ik coachte het Belgisch olympisch team in de Nacra. Maar daar lag mijn uitdaging niet. Ik wil niet de beste coach worden in de wereld. Ik wil ook niet een zeiler zijn die ingehuurd wordt door rijke mensen om een wedstrijd op een grote boot te varen. Topsport bedrijven wil ik. Ik wil er nog één keer alles uithalen. Als het goed gaat, kan ik makkelijk tot mijn 35ste door.” Scipio: “Ik vind zeilen fantastisch, maar ik weet niet of ik mijn hele leven in deze wereld actief blijf. Daar ben ik nu ook nog niet mee bezig.” Lars: “Dit is voor ons een mooie kans. Niet veel mensen krijgen die. Daarom snap ik Bart zijn visie wel. We pakken nu zoveel ervaring die anderen niet krijgen. Daardoor vinden we misschien ook wel sneller een baan. Misschien is dit wel beter dan een diploma.” Scipio: “Maar zeilen is nou eenmaal een dure sport. Ernaast werken is ook lastig. Ik geef de jeugd soms nog weleens training of ik coach een groepje. Dat is lekker. Quitte spelen lukt wel, maar het levert ons niks op.” Thijs: “Ik ben al negen jaar fulltime aan het reizen. Mijn vriendin vindt het ook weleens leuk als ik thuis ben. Na de Spelen van Rio hoopte ze al dat het voorbij was.” Pim: “Bart doet het ’t slimst, hij heeft een vriendin die zeilt in de 49er FX, de vrouwenboot. Zij zien elkaar genoeg.” [caption id="attachment_19011" align="alignnone" width="2560"] Pim van Vught[/caption] Lars: “Wij zijn net een getrouwd stel met zijn allen. We zitten iedere dag op elkaars lip. We kennen elkaar ook al heel lang, zeilen allemaal al jaren en die wereld is klein.” Thijs: “In Portugal zaten we vier weken achter elkaar in hetzelfde huis. Overdag trainen we met elkaar en ’s avonds kijken we weer tegen dezelfde koppen aan.” Pim: “Zo weten we dat Scipio om tien uur roept: ‘O, is het al zo laat?’” Lars: “Of tijdens het avondeten: ‘Is dit het?’” Daniël: “Bart en Scipio zijn de haantjes van het stel. Degenen die sturen, de echte baasjes.” Bart: “Of we vrienden zijn? Ach, het is een grijs gebied.” Daniël: “Maar het is ook moeilijk om andere vrienden te hebben. We moeten het met elkaar doen.” Scipio: “We hebben soms weleens een meningsverschil. Maar als je elkaar 24 uur per dag ziet, gaat het ook weleens mis.” Pim: “Maar dat is dan ook lekker kort bij een man: bek houden en doorgaan.” Thijs: “De volgende dag zijn we het weer vergeten.” Nu heeft iedereen het over Marit Bouwmeester en Dorian van Rijsselberghe, maar in Tokio praten ze over ons Pim: “Hè, wie? Marit en Dorian?” Lars: “Van Marit vind ik het zo knap dat ze echt aan het domineren is. Ze wil de Laser Radial-klasse ook echt naar een hoger niveau tillen. En dat doet ze ook.” Pim: “En Dorian doet gewoon precies wat nodig is. Shinen op de Spelen. Precies op het goede moment pieken, twee keer achter elkaar goud. Dat is zo knap.” Pim: 'Van Rijsselberghe doet gewoon precies wat nodig is. Shinen op de Spelen. Twee keer achter elkaar goud. Zo knap' Scipio: “Dat is ook onze droom. Maar bij ons begint het pas bij deelname in 2020. Dan wil ik nog vier jaar door en meezeilen om de medailles op de Spelen daarna.” Bart: “Ik weet ook zeker dat ik de komende paar jaar geen medaille ga winnen. Dat duurt een tijdje. Maar dat is wel het uiteindelijke doel.” Thijs: “Het is absoluut niet realistisch om te zeggen dat we in Tokio goud gaan halen. Als we er al staan, als eerste Nederlandse boot ooit, is het al een grote prestatie. Dan mag er best over ons gepraat worden.” Scipio: “Helemaal als je dan bekijkt waar we in drie jaar tijd vandaan komen. De meeste gasten uit het veld doen dit al jarenlang.” Bart: “De eerste stap is de plaats op de wereldranglijst. Ik ben nu net in de ranking opgenomen, heb mijn eerste punten binnen. Volgend jaar kunnen we sowieso meedoen aan de wereldbekerwedstrijden.” [caption id="attachment_19009" align="alignnone" width="2560"] Bart Lambriex[/caption] Scipio: “Dit voorjaar had ik mee kunnen doen aan de laatste wereldbekerwedstrijd in Frankrijk. Maar daar hadden we nog niet veel te zoeken. We kozen ervoor om een trainingskamp te houden in plaats van een wedstrijd.” Lars: “Het grootste doel is nu om bij de top 25 van de wereld te komen.” Daniël: “De NOC*NSF-limiet voor deelname aan de Spelen is heel streng.” Bart: “Daarvoor moeten we ons twee keer in de top acht varen op een groot toernooi.” Pim: “We horen nu zo’n beetje bij de beste dertig procent van het veld. Maar op het WK kunnen we ons pas echt goed meten. Dat wordt ons eerste grote evenement.” Thijs: “Daarna zal er gekeken worden naar het vervolg van het programma. Als we het bij het WK goed doen, zullen we eerder toewerken naar vaste teams. De vrouwen in de 49er FX-klasse zijn al zover. Zij zijn al een stap verder, hebben al podiumplaatsen gevaren bij wereldbekerwedstrijden. Zij hebben nu een proefperiode met vaste teams. Hun nationale selectie zal al beginnen na het WK. Uiteindelijk gaat dat bij ons ook gebeuren. Maar dat zal dus geleidelijk gaan.” Scipio: “We liggen er in ieder geval nog niet gillend wakker van. Uiteindelijk is de kwalificatie ook gewoon op basis van harde resultaten. Wie is er het beste?” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.