Wilco Kelderman (29) werd afgelopen jaar derde in de Giro d’Italia, na een bloedstollende ontknoping. Want bijna won hij hem. Bijna. We gingen op bezoek bij de wielrenner en zijn gezin voor een gesprek over de kleur roze, die gewraakte Giro-etappe, het vaderschap, geluk en zijn vrouw Rebecca. “In principe is mijn carrière nu al geslaagd.” Bijna twee jaar is Juul, het dochtertje van Wilco Kelderman en zijn vrouw Rebecca. Geboren in januari 2019. Goed getimed voor een wielrennersdochter; nog net jarig voordat de grote koersen beginnen. Tussen haar eigen knuffeldieren zitten twee identieke leeuwtjes met een roze Giro d’Italia trui aan. Haar vader kreeg deze leeuwtjes in de laatste week van de Italiaanse etappekoers, tijdens de twee dagen dat hij op het podium in de roze leiderstrui stond. De finale van de Giro, eind oktober, werd uiteindelijk een thriller, en misschien ook de meest controversiële ontknoping van afgelopen wielerseizoen. Wilco leek namelijk op weg naar de eindoverwinning, maar leek niet alle hulp te krijgen van zijn ploeg, omdat ploeggenoot Jai Hindley ook zicht op de eindzege kreeg. Hindley werd uiteindelijk tweede overall, Wilco derde. Maar wat zou er gebeurd zijn als Jai niet voor eigen gewin was gegaan en zijn kopman uit de wind had gehouden? Had Wilco dan de Giro gewonnen? Hoe dan ook, een derde plek in een Grote Ronde is Wilco’s beste resultaat ooit. Een hoogtepunt in een carrière die vaak ook bol stond van tegenslag, valpartijen en blessures. Een sluitstuk van zijn vierjarige loopbaan bij Team Sunweb, want vanaf dit jaar komt Wilco voor Bora-Hansgrohe uit. Eén ding is duidelijk geworden in 2020 Wilco. De kleur roze staat je goed! Lachend: “Ja, dat vond ik ook!” Was het emotioneel toen je de roze leiderstrui omgehangen kreeg? “Zeker. Het was na een superzware etappe dat ik op het nippertje het roze pakte. Dat ik het voor elkaar kreeg was puur op mijn eigen wilskracht. Dus toen ik op dat podium stond, werd ik echt wel emotioneel.” Waar dacht je allemaal aan? “Ik dacht: yes, het is eindelijk gelukt. Ik dacht ook wel even terug aan wat er allemaal aan vooraf was gegaan. Alle tegenslagen. En ik dacht aan Rebecca en de kleine. Als je mijn glimlach op podiumfoto’s ziet, is dat echt omdat ik aan hen denk.” Je werd uiteindelijk derde. “Klopt, en in principe kwam mijn droom uit. Maar ik had een dubbel gevoel. Als ploeg hadden we het super gedaan, de sfeer onder de renners was top. Zeker de eerste twee weken waren we als ploeg zó sterk en goed op elkaar ingespeeld. Ik heb daar echt van genoten. En dan behaalden we als team uiteindelijk een tweede en een derde plek, dat is ook top. Maar ik voelde ook frustratie toen ik op dat podium stond. Ik had in ieder geval niet het voldane gevoel dat alles eruit was gehaald wat erin zat.” 'Ik dacht op het podium in het roze aan tegenslagen. En ik dacht aan Rebecca en de kleine. Als je mijn glimlach op podiumfoto's ziet, is dat echt omdat ik aan hen denk' Omschrijf de teleurstelling eens. “Ik voelde teleurstelling omdat ik het gevoel had dat het anders had kunnen lopen, dat we op een andere manier wel de Giro hadden kunnen winnen. Inmid­dels heb ik het naast me neergelegd en snap ik dat de ploegleiding deze tactische beslissing nam. Maar op dat moment voelde ik me in de steek gelaten en daar­ om had ik het wel moeilijk toen ik op het podium stond.” Speelde die emotie je ook parten tijdens het fietsen? “Ja, want de frustratie gaat in je lijf zitten op het moment dat je bijvoorbeeld lang alleen rijdt en voelt dat alles uit je handen glipt. Zeker als je een paar keer een gesprekje hebt met de ploegleiding of vraagt of ze willen wachten.” Ze hebben jouw ploeggenoot Jai Hindley niet op je laten wachten in de laatste twee bergetappes. Wat had toen volgens jou het ideale scenario geweest? “ Als Jai op me had gewacht toen ik nog drie minuten voorstond op iedereen, had ik op de dag dat ik het roze pakte een veel grotere voorsprong gehad. Je weet natuurlijk nooit hoe het zou zijn afgelopen, maar dat is het scenario dat door m’n hoofd bleef spoken.” Heb je het daar later nog met de ploegleiding over gehad? “Even kort, maar niet tot in detail. Dat had niet zoveel zin meer, het was al gebeurd.” Met wie kon je je frustraties delen op dat moment? “Met Sam Oomen, met hem sliep ik op de kamer. We hebben vaak een beetje dezelfde ideeën over dingen en dat is fijn. Maar los van Sam was het met heel de rennersgroep fijn, hoor.” Het is nu een paar maanden geleden, denk je er nog veel over na? “Inmiddels overheerst het gevoel van trots. Maar vooral de eerste weken na de Giro heb ik er heel veel over nage­dacht. Mensen vragen er ook steeds naar natuurlijk. Ik heb er ook best wel lang over gedroomd; zeker twee weken elke nacht. Daaruit blijkt wel dat het behoor­lijk diep zit. Naarmate de tijd verstrijkt, raak je die emotie kwijt en kun je het ook van een andere kant bekijken. Dan begrijp je de keuzes van de ploegleiding beter. Natuurlijk zal er waarschijnlijk altijd wel een stemmetje in mij zijn dat zich afvraagt: wat als? Dat lijkt me menselijk. En verder gun ik het zo’n jonge gast als Jai Hindley heel erg. Als ik in zijn positie had gezeten, was ik ook niet blij geweest als ik mezelf had moeten opoffe­ren. Ik ben echt blij voor hem en ik neem hem niks kwalijk. Dus inmiddels kijk ik met een trots gevoel naar wat we als ploeg hebben bereikt. Podium rijden in een grote ronde was waar ik van droom­ de. Mijn carrière is daardoor deels al geslaagd.” Aandacht Heb je tijdens de Giro meegekregen wat je teweegbracht in Nederland? “Best wel. Ik kreeg heel veel berichten. Het was fijn om te merken dat veel mensen het me gunden.” Ik heb je ooit horen zeggen dat je gestopt was met kijken wat er over je werd geschreven. “Klopt, maar ik kijk inmiddels wel weer wat er over me wordt gezegd, hoor. Ik kan dat nu veel beter loslaten. Het kan me eigenlijk niet meer schelen wat mensen van me vinden.” Vroeger kroop het wel onder je huid? “Ja. Zeker toen ik jong was en wat onzekerder. Destijds zat het veel meer in m’n kop wat mensen van me dachten en vonden.” Ik ben er weleens getuige van geweest dat een Nederlandse journalist jou tijdens een perspresentatie ging vertellen waarom je zo vaak viel. Lachend: “Pfff, ja. Het is altijd zo knap van mensen dat ze het altijd zo goed weten, hè? Zonder dat ze je kennen, dat ze weten wat je ervoor doet, of hoe iets is verlopen.” Jij bleef heel rustig toen, hoe vaak krijg je dit soort ‘adviezen’? “Heel vaak. Mensen mogen ook best kritisch op me zijn, hoor. En soms ben ik juist wel blij dat ze het zeggen, want dan kan ik daar tenminste op reageren en vertellen hoe ik het heb ervaren. Want anders krijg je dat er alleen maar wordt gezegd: ‘Die Wilco valt de hele tijd en dat is zijn eigen schuld.’ Ik vind het veel irritanter als er zomaar wat wordt geroe­pen zónder dat ze me ernaar vragen.” Wat is het irritantste wat je gehoord hebt over het vallen? “Dat er gezegd werd dat ik zo vaak viel, omdat ik niet kon sturen. Daar werd ik op een gegeven moment wel moe van. Ik had ook de pech dat ik vaak viel op het moment dat ik nét in beeld was. Dat maakte het nog erger.” Hoe heb je geleerd je niks meer van het commentaar aan te trekken? “Ik ben volwassen geworden, kreeg meer ervaring en wist dat ik het in de eerste plaats voor mezelf deed. Ik ben ook veranderd als persoon, net als binnen de ploeg trouwens. Voorheen, bij Lotto­ Jumbo, was ik veel introverter en sprak ik niet echt uit wat ik wilde of hoe ik me voelde. Dan haal je er automatisch ook niet uit wat je eruit wil halen. Zeker op dit hoge niveau moet je heel duidelijk zijn en je mannetje staan. Dat heb ik bij Sunweb geleerd.” Stimuleerden ze dat? “Ja, zeker in het begin. Dat was absoluut het goede van Sunweb, je kon daar echt jezelf zijn en je laten horen. Er zaten veel jonge renners en er waren geen ego’s. Verder heb ik veel van Tom Dumoulin geleerd, hoe hij zich heeft ontwikkeld en van het pad dat hij koos. Sunweb is abso­luut een goede ploeg om je te ontwikke­len, maar als je eenmaal je eigen mening en plan hebt, wordt het lastiger.” Is dat ook de reden dat je naar Bora- Hansgrohe bent gegaan? “Dat is zeker de reden. Er zijn nog wel onderhandelingen met Sunweb geweest, maar ik voelde dat het gewoon niet meer was zoals het was. Het is nadat Tom is vertrokken heel erg veranderd. Nog meer gestructureerd. Nog meer jongere ren­ners ook, waardoor de ploeg automatisch meer in een opleidingsploeg veranderde. En die fase ben ik voorbij. Ik wil nu scoren, heb nu een plan, wil een beetje mijn eigen keuzes kunnen maken. Daar ben ik ook topsporter voor geworden. Natuurlijk wil ik samenwerken en elkaar sterker maken, maar ik wil niet alleen maar opdrachten uitvoeren.” Wat is het beste advies dat je ooit hebt gehad? “Er komt niet direct één advies in me op. Maar in de Vuelta van 2017 had ik een slechte start, maakte wat fouten en mijn ploeggenoot Warren Barguil werd naar huis gestuurd, omdat hij niet de ploeg­ orders opvolgde door op mij te wach­ten. Het liep allemaal niet. Toen kwam teammanager Iwan Spekenbrink bij me op de hotelkamer en zei: ‘Het loopt nu misschien niet zoals je had verwacht, maar we hebben alle vertrouwen in je. Geniet er gewoon van, ga lekker koersen en dan zien we wel wat er gebeurt.’ Dat waren op dat moment waardevolle woor­den, zeker omdat die uit de mond van de baas van de ploeg kwamen. Hij had me ook kunnen wijzen op m’n fouten, tenslotte werd ik door Sunweb betaald om resultaten te halen. Maar door zijn benadering kwam er positiviteit in m’n lijf, en uiteindelijk belandde ik die Vuelta nog bijna op het podium.” Waar is het grote litteken op je pols eigenlijk van? “Dat is in een koers in China gebeurd. Ze vielen voor me en ik werd in mijn achterwiel gereden. Ik viel bij iemand in de spaken van een achterwiel. Dus dat vel was er door de spaken afgeschraapt. Wat je ziet is littekenweefsel. Ze hebben nog wel geprobeerd het mooi te maken.” Is niet echt goed gelukt... Lachend: “Nee, van wielrennen word je niet mooier. Die hoop heb ik opgegeven!” Wat is je ergste blessure geweest? “Dat ik mijn nek brak in 2019. Juul was amper twee maanden oud toen het gebeurde. Ik zat met een nekbrace om en kon Juul niet knuffelen. Aan de ene kant was het fijn dat ik bij haar kon zijn, maar ik zat op dat moment met m’n ei­gen kwelling, dus echt leuk was die tijd niet. Het was de zoveelste blessure, het kon bijna niet erger. In het begin was het emotioneel best wel zwaar. Dat ik dacht: ik ben nu echt even klaar met dat wiel­rennen. Maar goed, toen ik me wat beter voelde, verdween dat gevoel ook weer.” Wat heb je geleerd over je lijf in de afgelopen jaren? “Veel! Ik heb vooral geleerd dat waar je last van hebt, vaak niet hetgeen is waar het vandaan komt. Het lichaam is een soort puzzel. Ik ben echt een prof wat blessures betreft, weet nu precies wat ik moet doen als ik een pijntje heb.” Wat hebben die blessures mentaal met je gedaan? “Ik heb veel geleerd over mezelf, had er natuurlijk ook de tijd voor. Ik leerde door al die tegenslagen om niet m’n kop zo snel te laten hangen en nog meer te knokken. Soms dacht ik: ik heb al zoveel door­ staan, dan kan dit er ook nog wel bij.” Rebecca Ben je eigenlijk bijgelovig? “Nee, niet echt. Ik draag wel altijd een kettinkje met een klavertje vier en de letter R van Rebecca eraan. Nu je erover begint, ik moet er nog de letter J van Juul bijdoen. Het gevoel dat ik ze bij me draag vind ik fijn, maar verder heb ik niks.” Wat voor effect hebben tegenslagen op je relatie gehad? “De moeilijke dingen maken de rela­tie wel sterker. Als ik zie wat Rebecca allemaal voor me over heeft... Juist op die lastige momenten wordt dat heel duidelijk. Het is sowieso niet zomaar iets om met een topsporter samen te leven. Ik ben veel weg en dan komt alle zorg van Juul op haar neer. En als ik thuis ben, ben ik vaak moe en kan ik aan veel dingen niet meedoen. Ik ben heel dank­ baar dat Rebecca achter me staat, zonder haar had ik het niet gekund.” Waar kennen jullie elkaar van? “Rebecca fietste vroeger ook en we ken­nen elkaar uit de jeugd, bij de beloften.” Hoe ging dat dan? “Ik zag haar en toen heb ik haar via Hyves een berichtje gestuurd. Rebecca hapte niet meteen toe, weet ik nog.” Weigerde ze serieus jouw Hyves vriend-schapsverzoek? Lachend: “Nee, zo erg was het niet. Ze accepteerde mijn vriendschapsverzoek gelukkig wel. Via Hyves maakten we ook een keer een afspraak en sinds 2010 was het echt verkering.” Rebecca, hoe is dat voor jou geweest om af en toe een geblesseerde man thuis te hebben? Rebecca: “Tja... Op die momenten was het gewoon zo en dan dealde ik daarmee. We blijven eigenlijk nergens heel lang in hangen. Het is vaak achteraf dat je beseft: wauw, dat is best heftig geweest. Maar ik ga niet bij Wilco aan tafel zitten en zeggen: jeetje, wat heftig dat je nu je nek hebt gebroken en hoe zie je nou de toekomst?” Wilco: “Dat wil ik ook echt niet horen op dat moment.” Rebecca: “Zo zijn we allebei niet.” Wat vind jij het leukste aan Wilco? Rebecca: “Zijn positiviteit. Hij is bijna altijd vrolijk. Zijn nuchterheid ook, hoe­ wel ik dat af en toe ook rete-­irritant vind. Maar over het algemeen is dat wel fijn.” Wat is irritant aan zijn nuchterheid? “Dat hij qua emoties heel vlak kan zijn. Als vrouw ben ik wat emotioneler en dat heeft hij gewoon niet. Hij kan zich er ook helemaal niks bij voorstellen als ik wel emotioneel ben. Maar goed, dat kan soms juist hartstikke fijn zijn, want dat kan je ook helpen ergens uit te komen.” Wat vind jij Rebecca’s mooiste eigenschappen, Wilco? “Dat ze zo lief is en haar zorgzaamheid. Ze heeft daarnaast ook wel weer een pit­tig karakter, ze kan heel direct zijn en daar houd ik ook van. Duidelijkheid.” Fietsen jullie nog weleens samen? “Ja, als het off season is. We hebben zo’n fietskarretje voor Juul en dat doe ik dan achter mijn fiets. Dan is het voor mij wel pittig en kan Rebecca me prima bijhou­den. Dat is best leuk.” Vaderschap Heeft het vaderschap je veranderd? “Wel een beetje in simpele dingen. Ik ben wat liever thuis nu. Maar ook de verantwoordelijkheid voel ik meer, het schiet nu vaker door m’n hoofd dat ik iemand thuis heb zitten. Een vrouw en een kind.” Denk je aan hen tijdens het koersen? “Eh, nee in de koers niet zozeer, maar wel op momenten dat er iets is voorgevallen. Ik relativeer sneller, van: tja, het is ook maar fietsen eigenlijk...” Maar je wordt er niet voorzichtiger door? “Nee. Ik ben sowieso rustiger geworden. Maar dat heeft meer met ervaring te maken dan met Juul. Als er een gevaar­lijke situatie in de koers is, ga ik niet meer alles in de waagschaal stellen om vooraan te zitten. Dat is het me niet waard.” Was je vroeger roekelozer? “Ja, misschien wel.” Jij reed ook de Ronde van Polen afgelopen zomer, waar Fabio Jakobsen zo gruwelijk ten val kwam. Wat deed dat met jou? “Het heeft me vooral nóg meer doen inzien dat sommige finishes totaal bizar zijn. Maar ook hoe link het soms in het peloton kan zijn, dat renners soms niet respectvol naar elkaar toe zijn. Te veel gestress. Bij de Ronde van Polen was dat zeker zo. Je merkte onder de renners dat iedereen veel te nerveus reed, omdat het de eerste wedstrijd na de coronastop was. Ik dacht: jongens, doe nou rustig, want hier valt het helemaal niet te winnen.” Heb je er goede hoop op dat de UCI wakker wordt door wat er met Fabio is gebeurd? “Ik ben bang van niet. De UCI kennende zijn ze misschien de komende tijd wat strikter, maar daarna ebt het weer weg. Ik denk dat een onafhankelijke partij daar werk van moet maken. Het zou zoveel schelen als er een paar mensen alle finales controleren. Ik heb geluiden gehoord dat Jumbo­Visma en Deceuninck­QuickStep in zo’n onafhan­kelijke partij willen investeren. Ik hoop dat alle ploegen zich daarbij aansluiten.” Tot slot, wat heeft dat rare 2020 jou geleerd? “Dat er toch altijd meer mogelijk is dan ik heb gedacht. Ik had eerlijk gezegd nooit meer verwacht dat ik zo dicht bij een eindzege van een grote ronde zou komen. Ik heb zoveel meegemaakt en zoveel pijn gehad. En ik ben ook wel bang geweest dat ik voor altijd ergens last van zou houden. Slijtage, of spieren die niet meer hetzelfde werken als vroeger. Ik heb zo vaak in rondes gereden dat ik ergens last van had. Ik kan je bijna niet uitleggen hoe blij ik ben dat ik afgelopen jaar blessurevrij kon fietsen en het uiter­ste uit mezelf kon halen. Zo sterk. En dat gevoel heb ik meegenomen naar 2021. Ik kijk er echt naar uit om bij mijn nieuwe ploeg nog meer uit mezelf te halen.” Helden Magazine 55 Het verhaal van Wilco Kelderman komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak en doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte. Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Chris Froome liep een jaar geleden talloze botbreuken op toen hij in Frankrijk werd gegrepen door een windvlaag en tegen een muur klapte. Hij lag op de intensive care, zijn carrière leek voorbij. Nu is hij terug. De 35-jarige kopman van Team Ineos wil voor de vijfde keer de Tour de France winnen. Een exclusief gesprek over de horrorcrash, zijn rentree, Tom Dumoulin en Mathieu van der Poel. Hoewel hij in de achterhoede van het peloton rijdt, is hij de grote trekpleister van de UAE Tour. In de Verenigde Arabische Emiraten maakt Chris Froome zijn rentree in het peloton. Na zijn verschrikkelijke val tussen de huizen van het pittoreske dorpje Saint-André-d’Apchon tijdens de verkenning van het parcours van de tijdrit in de Dauphiné van vorig jaar moest hij maandenlang revalideren. Zes weken lag hij plat in bed en een kleine maand zat hij in een rolstoel voordat hij voor het eerst weer op z’n voeten kon staan. Met amper twee maanden serieuze fietstraining in de benen is hij naar het golfstaatje getrokken om voor het eerst weer een koers te rijden. Hoewel de viervoudig Tourwinnaar opgewekt in zijn vel steekt en diverse Britse journalisten speciaal voor hem gekomen zijn, geeft hij in de UAE geen één-op-één-inter-views. Alleen voor Helden maakt hij een uitzondering. “Kom maar om kwart over acht naar mijn hotel.” Gelukkig wil Froome vóór het avondeten afspreken. Een half uur na het gesprek gaat het W-hotel Abu Dhabi in een lockdown. De wielerwereld komt die avond voor het eerst rechtstreeks in aanraking met de coronapandemie. Twee verzorgers van een van de teams hebben positief getest op covid-19, waarna alle 612 volgers van de wielerronde enkele dagen in hun hotelkamer worden opgesloten. Achteraf blijkt dit het laatste lange interview dat Froome heeft gegeven. Pijnbestrijders Laten we teruggaan naar 12 juni vorig jaar. Na de vreselijke val duurde het vrij lang voordat je met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Kun je je nog iets herinneren van wat er gebeurde? “Sommige momenten na de val kan ik me nog goed herinneren, maar van de crash zelf weet ik niets meer. Ik weet nog dat ik op het asfalt lag, terwijl mijn coach Tim Kerrison, ploegleider Servais Knaven en mecanicien Gary Blem meteen aan kwamen rennen. De ambulance was vrij snel bij me, de broeders probeerden me ter plekke direct te verzorgen. Hoe langer ik daar lag, des te vager alles om me heen werd. Dat kan ook gekomen zijn door de pijnbestrijders die ze me meteen toedienden. Nadat ze me op de brancard tilden en in de ambulance hadden gedragen, bleven we nog lange tijd stilstaan. Achteraf begreep ik dat het op dat moment moeilijk was om een keuze te maken naar welk ziekenhuis ik moest worden vervoerd.” 'Die eerste stapjes... Het voelde als de grootste overwinning in m'n carrière. Wat een bevrijding' Wat waren je eerste gedachten toen je op de grond lag? “De Tour de France spookte als eerste door m’n hoofd. Ik weet nog dat Tim en Gary tegen me zeiden dat ik absoluut niet mocht bewegen. Ik wilde weten waarom ze dat zo nadrukkelijk tegen me zeiden, ik vroeg wat het probleem was. Ze antwoordden dat ze meteen konden zien dat m’n been gebroken was. Het lag helemaal verkeerd gedraaid ten opzichte van mijn romp, waardoor ze zeker wisten dat het een ernstige breuk was. Ze vertelden me dat ik rustig moest blijven liggen. Ik wist dat ik ernstige verwondingen had. Dat minimaal mijn been en arm gebroken waren, want m’n arm lag er ook heel raar bij. Toch vroeg ik ter bevestiging aan hen of ik de Tour dat jaar kon vergeten. Tim knikte met zijn hoofd. Ik was op dat moment meer teleurgesteld dat ik een streep door de Tour kon zetten, dan dat ik stilstond bij de ernst van m’n situatie. Ik was in een heel goede conditie, de waardes van mijn trainingen voor de Dauphiné waren echt goed en had er enorm veel vertrouwen in dat ik dicht in de buurt van m’n vijfde Tourzege zou komen. Die dag was ik supergemotiveerd voor de tijdrit in de Dauphiné. Dat was voor mij een serieuze test voor de Tour. En dan ineens een windvlaag en alles waar ik maanden aan had gewerkt, ging verloren. Weg droom van m’n vijfde Touroverwinning. Dat was de grootste teleurstelling toen ik daar lag, het overtrof de pijn van de verwondingen.” Ik zou meteen denken aan de gevolgen voor de rest van m’n leven of aan de familie... “Ja, eigenlijk is het best frappant... Toen ik op de brancard lag, had Gary m’n vrouw aan de telefoon. Ik weet nog dat ik Michelle vertelde dat ik zwaar was gevallen en dat ik zeker m’n arm en been had gebroken. Ze zei meteen dat ze een oppas voor de kinderen ging regelen zodat ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kon komen. Ik bleef heel rustig en vertelde haar dat het beter was om thuis te blijven. Ik zei dat ze zich geen zorgen om mij hoefde te maken, omdat er toch genoeg mensen van de ploeg om me heen zouden zijn. Dat bewijst dat ik op dat moment de ernst van de val niet in de gaten had. Ik had toen nog geen weet van de andere breuken, de bloedingen en de klaplong. Ik wist dat ik lange tijd uit de roulatie zou zijn, maar hoe erg ik eraan toe was, realiseerde ik me toen niet. Op dat moment kon ik me niet voorstellen dat m’n vrouw zich ongerust over mij moest maken. Dat ze in paniek hoefde te zijn om mij.” Helden Magazine 52 Het eerste gedeelte van het verhaal van Chris Froome komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Pieter van den Hoogenband won twintig jaar geleden olympisch goud op de 100 en 200 meter vrije slag en Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France. Daarnaast was John Heitinga met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel en won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Als iemand de titel ‘Doorbraak van het Jaar’ verdient, dan is het wel Femke Bol. Waar ze in 2020 de 400 meter horden liep, won ze. En dan te bedenken dat de 20-jarige atlete pas twee jaar geleden koos voor het hordelopen. ‘Femke heeft alles in zich om een groot kampioen te worden. Ze is een ideale atlete voor de 400 meter horden, haar profiel is perfect. Wie deze tijden neerzet op zo’n jonge leeftijd kan nog veel bereiken.’ Coach Laurent Meuwly in de Volkskrant Stromen de huwelijksaanzoeken al binnen nu je zo hard bezig bent om naam te maken? Lachend: “Zo erg is het niet. Maar het is wel een issue dat het zo goed met me gaat, hè? Ik merk dat ik steeds bekender word, krijg steeds meer volgers op Instagram. Maar het is niet zo dat als ik over straat loop mensen zeggen: ‘Ben jij niet die atlete?’ Mijn vriendinnen appen me wel altijd als ze me weer hebben gezien. Ik kom ook voorbij in de bus in Amersfoort, daar hangt geregeld een afbeelding in van mij. ‘Ik kwam je weer tegen,’ krijg ik dan over de app. Niet zo lang geleden keek ik altijd met grote ogen als ik Dafne Schippers op tv zag en nu kom ik zelf ook ineens voorbij. Blijft raar.” Je werd gekozen als Europees atlete van de maand september en werd genomineerd voor de titel Beste vrouwelijke atlete van 2020. Alle wedstrijden die je afgelopen jaar liep, won je en niemand was sneller dan jij op de 400 meter horden. Waarom ben jij op dat onderdeel de ideale atlete? “Dat komt mede door mijn lengte. Ik ben 1,84 meter en heb heel lange benen. In vergelijking met andere atleten zijn de horden daardoor voor mij wat minder hoog. Het is door mijn lengte ook wat eenvoudiger om een goede paslengte en een goed ritme aan te houden tussen de horden. Veel van mijn kleinere collega’s zie je voor de ene horde afzetten met het linker- en de volgende met het rechterbeen. Ik hoef door mijn paslengte niet bij elke horde van opzwaaibeen te wisselen. Dat is een groot voordeel. Ik ben daarnaast ook nog eens dun en licht, weeg rond de 64 kilo. Ik hoef niet zoveel massa mee te nemen richting de finish. Al met al zorgt het ervoor dat mijn lichaam heel goed past bij de 400 meter horden.” Hoeveel pijn lijd je tijdens een race? “Het eerste stuk gaat altijd makkelijk, dan voel ik nog niets. Na 300 meter verandert dat. Dan komt de verzuring om de hoek kijken en moet ik m’n pasritme aanpassen van vijftien naar zestien passen tussen de horden. Door die aanpassing moet ik de negende van de in totaal tien horden ook nog eens met m’n verkeerde been nemen, wat inhoudt dat ik met rechts opzwaai in plaats van links. Maar in vergelijking tot een gewone 400 meter dringt op de 400 meter horden de pijn en verzuring veel minder tot me door. Mijn focus blijft voortdurend gericht op de volgende horde, ik ben bezig met mijn pasritme. Daardoor druk ik de verzuring en pijn naar de achtergrond. Pas als de laatste horde genomen is, voel ik dat m’n lijf niet meer wil. Maar dan is de finish dichtbij, komt de wil om te winnen om de hoek kijken. Die wil is sterker dan de pijn. Ik roep dan tegen mezelf: je moet blijven gaan, je moet blijven gaan! De ergste pijn voel ik eigenlijk pas achteraf, voor die tijd lijkt het wel of ik die pijn kan parkeren of blokkeren.” Krijg je tijdens een race nog wat mee? “Toen ik afgelopen zomer op Papendal het Nederlands record op de 400 meter horden aanscherpte tot 53,79 hoorde ik mijn coach roepen. Verder hoor ik weinig, maar op de een of andere manier hoor ik mijn coaches Laurent en Bram juist wel altijd. En mijn vader, die hoor ik ook altijd. Verder niemand.” Moet je veel doen om op je ideale gewicht te blijven? “Ik heb het geluk dat mijn lichaam niet veel vetten aanmaakt. Maar ja, ik ben ook pas twintig, hè. Ik zeg wel tegen mezelf dat ik op m’n voeding moet letten. De discipline opbrengen om eiwitshakes te nemen, maar ook om voldoende groente te eten. Ik ben afgelopen jaar op mezelf gaan wonen. In een topsporthuis, heel gezellig. Maar ik moest ook ineens voor mezelf gaan koken en dat vond ik moeilijk. Het was in het begin af en toe echt niet te eten wat ik maakte. Maar je ziet, ik heb m’n eigen kookkunsten overleefd. Gelukkig kan ik de hulp van voedingsdeskundigen en m’n coach inroepen.” Volgens je coach ben jij de toekomstige olympisch en wereldkampioen. Wat doet dat jou? “Het is af en toe maar moeilijk te begrijpen hoe snel het met me is gegaan. Pas anderhalf jaar geleden kwam ik erachter dat de 400 meter horden me heel goed lag. Ik dacht: hoe mooi zou het zijn om de olympische limiet voor Tokio te lopen? En nu duik ik steeds onder die tijd. Waar stopt dit? Ik werk er keihard voor, maar ik vind het nog altijd onwerkelijk dat ik zo hard kan lopen. Als ik voor een grote wedstrijd aan de start sta, schiet nog weleens door mijn hoofd: hoe kan het nou dat ik hier sta, dat ik dit kan?” 'Als ik voor een grote wedstrijd aan de start sta, schiet nog weleens door mijn hoofd: hoe kan het nou dat ik hier sta, dat ik dit kan?' ‘Femke was bereid om veel te geven. Maar ze was in die tijd een heel dun meisje. Ze had amper spieren en droeg nog een brille­tje. Vijf jaar later zie je een sterke, volwassen vrouw staan. Ze is voor niemand bang en heel taak­ gericht.’ Assistent-coach Bram Peters in de Volkskrant Is het genetisch bepaald dat jij het zo goed doet op de 400 meter horden? “Nou, mijn ouders hebben elkaar leren kennen op het voetbalveld. Mijn broer Jeroen, die vierenhalf jaar ouder is dan ik, ging op atletiek toen ik acht was en ik dacht meteen: dat wil ik ook. Tot m’n vijftiende heb ik alles ook uitgeprobeerd. Het werd steeds serieuzer. Toen ik in Arnhem ging trainen, moesten mijn ouders ook offers brengen. Ze moesten me telkens naar de training brengen. Maar volgens mij heeft het atletiekvirus ook grip op hen gekregen. Ze vinden het leuk om te volgen, ook als ik niet aan de start sta.” 'Ik was dun, mager en had een bril. Ik was een lange slungel. Maar je hoeft geen medelijden te hebben, hoor' Hoe was je jeugd als kind met een brilletje en amper spieren? Lachend: “Ja, ik was dun, mager en had een bril. Ik was een lange slungel. Maar je hoeft geen medelijden te hebben, hoor. Bewegen ging me goed af. Tijdens gym werd ik vaak als een van de eersten gekozen, omdat ik voor mijn leeftijd al lang was. Dat kwam goed uit met basketbal. En ik was fanatiek. Na school sportte ik veel met m’n vriendinnen, die bijna ook allemaal op atletiek zaten. Op m’n vijftiende werd m’n bril ingeruild voor lenzen. Dat was handiger toen ik veel meer ging sporten. M’n lenzen zijn wel essentieel, hoor. Veraf kan ik niet zo goed zien, dus dat zou niet handig zijn met hordelopen. Dan wordt alles een stuk vager en kan ik de tijden op het scorebord niet meer zien.” Ik wil je niet beledigen, maar ik las ook dat je in de jeugd niet aan hordelopen deed omdat jouw groeiende ledematen veel te klunzig waren om over horden te springen... Lachend: “Bram is heel direct, dat ben ik van hem gewend, hoor. En hij heeft gelijk, want ik ben best onhandig. Voordat ik met atletiek begon, zat ik op aanraden van de dokter op judo. Ik had bij een val tot twee keer toe mijn arm gebroken. Met judo zou ik valtechnieken leren, vertelde de dokter. Bram werd mijn trainer toen ik vijftien was, de grootste groeispurt had ik toen net achter de rug. Ik had nog niet zoveel beheersing over mijn nieuwe lichaam, was in die tijd al blij als ik een gewone ronde hard kon lopen zonder te vallen. Laat staan wat er was gebeurd als er horden op de baan hadden gestaan.” Pas in 2019 waagde je je aan de horden. Besloot je dat zelf? “We besloten tijdens de training ineens een keer de horden mee te nemen. Ik vond het meteen leuk en na overleg werd die training wat uitgebreid. Bram merkte dat mijn sprinttrainingen ook beter werden van de hordentraining en zo besloten we twee keer in de week een hordentraining toe te voegen aan mijn programma. Zo is het begonnen.” Hoe kijk je nu naar jezelf in de spiegel? “Ik ben een stuk gespierder geworden, zie mezelf nu als een echte atleet. Vroeger zag ik vooral een meisje. Nu zie ik iemand die heel hard heeft gewerkt aan haar lijf. Ik ben trots op het lichaam dat ik nu heb.” Hoe kijken je vriendinnen naar je? “Ik ben nog steeds Femke, hoor. Door het drukke programma zie ik hen wat minder vaak, ik zit vaak in het buitenland en woon nu in Arnhem, maar als ik ze zie is er niets veranderd. We hebben het nog gewoon lekker over de onnozele dingen in het leven, over series die we kijken. We raakten laatst bijvoorbeeld niet uitgepraat over de finale van Love Island. Over sport hebben we het amper. Ik vind het mooi om te zien hoe hun levens zich ontwikkelen. De meesten zijn bijna klaar met de universiteit.” Snappen je vriendinnen wat je doet? “Als ik naar Rome ga voor een Diamond League hebben ze nog weleens het idee dat ik lekker een paar daagjes op vakantie ga, terwijl ik niet heel veel van de stad zie. Maar ik merk tegelijkertijd dat ze proberen te begrijpen waar ik mee bezig ben. Vind ik fijn. Ze snappen heel goed dat ik soms ergens niet bij kan zijn of dat ik al vroeg weer weg moet.” Is het moeilijk om feestjes over te moeten slaan? “Ik weet dondersgoed waar ik de keuzes voor maak. Ik wil het maximale uit mijn sport halen en dat betekent dat ik concessies moet doen. Daar heb ik geen enkel probleem mee. Soms vind ik wel een middenweg. Dan kan ik bij een feestje zijn, maar ga ik eerder weg of kom ik wat vroeger. Ik heb niet het gevoel dat ik heel veel mis. En na het seizoen kan ik wel een keer tot het einde op een feestje blijven.” Is er verder nog ruimte voor afleiding? “Ik studeer communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Wageningen en dat doe ik in mijn eigen tempo. Het is lastig te combineren met mijn sport, maar ik wil me ook per se op dat vlak blijven ontwikkelen. En ik vind sudoku’s oplossen erg leuk. Even alles vergeten en alleen bezig zijn met die cijfertjes.” ‘Als je je laat opnaaien door wat iemand naast je doet, verlies je je focus en is het klaar. Je moet koel blijven. Dat doet Femke goed.’ Bram Peters in de Volkskrant Ben jij van jezelf zo’n koele kikker? “Helemaal niet! Ik ben van nature een denker en best wel een stresskip. Ik kan me over van alles en nog wat druk maken. Bram heeft me geleerd dat het geen zin heeft om me druk te maken over dingen waar ik zelf geen invloed op heb. Voorheen keek ik met atletiek vaak naar wat anderen deden. Zij zijn veel beter, dacht ik. Ik kon mezelf tegelijkertijd helemaal naar beneden praten. Mijn start was nooit mijn sterkste punt en vaak lag ik na 200 meter achteraan. Tijdens races kon ik dan een beetje in paniek raken. Maar ook als de wind anders stond dan ik had verwacht of als ik in een andere baan moest starten dan ik voor ogen had, kon ik van slag raken. Doordat ik met allemaal van dit soort randzaken bezig was, ging het een tijdje niet zo lekker. Ik verspilde energie. Bram heeft me echt bijgebracht om heel taakgericht bezig te zijn, hij is eigenlijk ook mijn mental coach. Ik durf wel te zeggen dat ik tegenwoordig tijdens de wedstrijd mentaal best sterk ben. Ik laat me niet snel meer afleiden, ben puur bezig met datgene wat ik moet doen. Sinds Bram me heeft geleerd van mezelf uit te gaan, geniet ik ook nog veel meer van mijn sport. Ik weet wat ik moet doen en hoe ik het moet doen. Doordat ik dingen heel goed inprent en visualiseer, voel ik me veel zekerder. Ik kan nu voor een wedstrijd ook echt even om me heen kijken in het stadion, genieten van de ambiance, de mensen in het stadion en de sfeer, en kijken hoe groot en mooi het stadion is waarin ik ga lopen. Dat het afgelopen jaar zo goed is gegaan, is voor een belangrijk deel ook te danken aan de mentale winst die we hebben geboekt.” Had je voorheen faalangst? “Dat niet. Ik was gewoon bang voor de 400 meter. Voor de tegenstanders. Maar ook voor de pijn die ik zou gaan voelen. Het rare is dat die pijn altijd meeviel. Ik was gewoon te snel geïntimideerd. Nu heb ik geleerd dat ik zodra ik het stadion betreed zelfverzekerdheid uit moet stralen. Ook op momenten dat ik wat minder in m’n vel steek, is het zaak dat ik dan maar acteer dat ik me goed voel. Kin omhoog. Zelfs als ik zelfvertrouwen acteer, merk ik al dat ik me beter voel dan wanneer ik het mindere gevoel toelaat.” Bestaat er zoiets als koudeoorlogsvoering op de 400 meter horden? “Het is bij ons niet zoals bij die sprinters die elkaar proberen te intimideren en hele toneelstukken opvoeren voor de start. Ik merk dat op de 400 meter horden de atleten elkaar het succes best wel gunnen. Het komt misschien ook omdat ik nog maar net kom kijken. Ik heb het nog niet echt op kunnen nemen tegen de Amerikaanse atleten. Door de coronapandemie hebben ze afgelopen jaar niet aan wedstrijden meegedaan. Ik ben benieuwd hoe ze gaan doen tegen mij als we elkaar tegenkomen.” Merk je al dat er anders naar je wordt gekeken? “Ik merkte vooral dat mijn tegenstanders zoiets hadden van: waar komt zij nou ineens vandaan? De beste seizoenstijden op de 400 meter horden werden allemaal door mij gelopen in 2020, dus dat zal hen hebben verbaasd. Ik werd voor zover ik weet niet met de nek aangekeken, ze vinden het eerder knap wat ik doe.” ‘Technisch valt er nog een hoop bij te schaven. Ze brengt te veel tijd in de lucht door. Omdat ze zo lang is zweeft ze er makkelijk, maar ook te hoog overheen. Soms wel dertig centimeter te hoog. Het moet allemaal nog wat agressiever en dichter op de horden.’ Laurent Meuwly in de Volkskrant Het kan nog veel harder dan jouw pr van 53,79 dus. “Ik ben nog maar twintig, waar je op de 400 meter horden doorgaans juist wat oudere meiden de snelste tijden ziet lopen. Het kan allemaal dus nog veel beter. Mijn techniek is echt nog voor verbetering vatbaar. Komt ook doordat ik nog niet zo lang bezig ben met hordelopen. Het ziet er allemaal nog niet zo mooi uit. Daar hamert Laurent ook veel op, we doen veel oefeningen om mijn techniek te verbeteren. Maar het is al veel beter dan vorig jaar, toen zweefde ik voor m’n gevoel minutenlang over die horden. Wat helpt, is dat ik goed naar mijn trainingsmaatjes kan kijken. Ramsey Angela heeft echt een schitterende techniek. Met Bram en Laurent kijk ik ook geregeld naar video’s van mezelf. Het gevoel is vaak heel anders dan de werkelijkheid. Soms ben ik heel enthousiast, roep ik dat het heel goed ging. Bram zegt dan geregeld: ‘Kijk het maar even terug.’ En dan blijkt dat het helemaal niet zo goed was.” Afgelopen tijd is er ook flink gesleuteld aan de eerste 200 meter van jouw race, toch? “Klopt. Het voordeel van hordelopen is dat de race in heel veel stukjes te knippen is. De tijd tussen elke horde is te meten en je kunt dus precies zien waar het beter moet. Het is eigenlijk een grote puzzel die we proberen op te lossen. Een jaar geleden was in elk geval duidelijk dat ik vooral in de eerste fase van mijn race veel tijd liet liggen.” Nadine Visser is ook een jonge Nederlandse hordeloopster die wereldtop is, weliswaar op de 100 meter. Heb je wat aan haar? “Zij traint ook op Papendal, dus we komen elkaar veel tegen. We trainen niet samen omdat zij een sprintster is en dus anders traint dan ik, maar haar techniek is geweldig. Nadine wordt geregeld als voorbeeld gebruikt als we op filmpjes bekijken hoe je over de horden moet gaan. We komen elkaar niet alleen tegen op Papendal, maar ook tijdens wedstrijden. Maar het is niet zo dat we uitgebreid over techniek praten. Uit nieuwsgierigheid vertellen we elkaar wel waar we mee bezig zijn op de training, maar het is ook weer niet zo dat ik haar om hulp vraag.” Je noemde net al even Dafne Schippers, naar wie je vroeger met grote ogen keek. Ook haar maak je nu van nabij mee. “Ja, ik zie Dafne vaak op Papendal. We trainen niet in dezelfde groep, maar spreken elkaar wel geregeld. Dafne is een superlieve meid. Ze kwam meteen naar me toe toen ik op Papendal ging trainen, zei: ‘Als je ergens hulp bij nodig hebt of tips wilt hebben, zeg het dan tegen me. Want ik wil je altijd helpen. Ik heb alles meegemaakt en nog veel meer, dus je mag altijd naar me toe komen.’ Daar werd ik best een beetje stil van. Zo mooi.” 'Dafne Schippers kwam meteen naar me toe, zei: 'Als je ergens hulp bij nodig hebt of tips wilt hebben, zeg het dan tegen me. Want ik wil je altijd helpen.' Zo mooi' ‘Ze zal nooit de sterkste worden, het is geen sprintster. Maar ze kan wel iets meer spieren erbij gebruiken. Over twee tot drie jaar zal ze er een stuk sterker uit­ zien. We willen het niet te snel veranderen. Je moet wennen aan een nieuw lichaam. Eén kilo per jaar is genoeg.’ Laurent Meuwly in de Volkskrant Komt het jou ergens wel goed uit dat de Olympische Spelen een jaar zijn uitgesteld? “Als ik zie hoeveel ik de afgelopen maanden vooruit ben gegaan, dan denk ik dat ik ook de komende maanden nog progressie kan boeken. In dat opzicht is het dus wel mooi meegenomen. Ik hoop dat ik snel tegen de toppers uit Amerika en Jamaica kan lopen, om te zien waar ik sta in vergelijking met hen.” Door je lange benen heb je maar vijtien passen nodig tussen de horden, waar de concurrentie er meestal zestien of zeventien nodig heeft. Doel is om naar veertien passen te gaan. Hoe ga je dat in godsnaam voor elkaar krijgen? “Daarvoor moet ik in de eerste plaats nog wel wat sterker worden. Dan kan ik grotere passen gaan maken. Lea Sprunger, de Zwitserse Europees kampioen met wie ik vaak train, doet nu al veertien passen, en dat levert, als je het echt beheerst, energiewinst en dus meer snelheid op. Ik denk dat het in de toekomst mogelijk is, omdat vijftien passen tussen de hordes me nu eigenlijk best makkelijk af gaat. Er komt wel een flinke aanpassing bij kijken als ik naar veertien passen ga. Dan moet ik namelijk de hele tijd van been wisselen als ik over de hordes ga. Mijn mindere been moet ik dus ook eerst ontwikkelen. Die is al veel beter aan het worden, maar ik kan hem nu nog niet een hele race op volle snelheid gebruiken.” Het wereldrecord van Dalilah Muhammad staat op 52,16. Heb je die tijd als een soort van heilige cijfercombinatie opgeslagen in je hoofd? “Nee. Ik denk dat die tijd ook niet heel lang meer staat als wereldrecord. Ik denk dat de Amerikaanse toppers, naast Dalilah is dat Sydney McLaughlin, allebei binnenkort in de 51 gaan lopen. Zij zijn momenteel een klasse apart. Sydney is een half jaar ouder dan ik, werd al tweede op het WK en loopt nu al laag in de 52 seconden. Dat is anderhalve seconde onder mijn persoonlijk record. Bizar hard. Dalilah en Sydney zijn echt nog een stap verder dan ik. Mijn dromen zijn nu vooral heel realistisch. Nog niet zo lang geleden droomde ik van deelname aan de Spelen. Nu heb ik 53,7 als pr en kan ik over een olympische finale gaan dromen.” Helden Magazine 55 Het eerste gedeelte van het verhaal van Femke Bol komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro. Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.