Voetbal
Vivianne Miedema (25) is topscorer aller tijden van het Nederlands elftal en de Engelse league. De aanvaller van Arsenal groeide de afgelopen jaren niet alleen uit tot een wereldster, maar maakte ook op persoonlijk vlak een grote ontwikkeling door. We gingen bij haar op bezoek in Londen en legden haar acht citaten voor voorafgaand aan het EK (6-31 juli) in Engeland.
‘Voetbal is zeker niet altijd leuk. Er zijn absoluut momenten dat ik denk: waar doe ik het nog allemaal voor?’
Vivianne Miedema in Helden in 2021
Lachend: “Ik zou zeggen: voetbal is leuk als de zon schijnt, maar dan lieg ik, want ik hou juist van regen op het veld. Voetbal neemt al mijn tijd in beslag. Soms mis ik de kans en vrijheid om andere dingen te doen. Dit jaar hebben we voor het eerst een andere Champions League-opzet gehad met een groepsfase. We hebben veel dubbele speelweken gehad, op woensdag en zondag wedstrijden gehad, zijn non-stop onderweg geweest.
Na de Olympische Spelen in Tokio hebben we nauwelijks vakantie gehad. Dat heb ik gevoeld in mijn lijf, maar ook mentaal. We zijn amper thuis, altijd maar onderweg. Hoewel ik geleefd word, zie ik het niet als werk. We mogen blij zijn dat we betaald krijgen en ons alleen op voetbal kunnen focussen. Dit is waar ik voor heb gekozen, wat ik altijd heb gewild.
Toch heb ik vaak het gevoel dat ik vooral voor anderen voetbal. Ik ben er niet alleen om mezelf happy te maken, ben ook een voorbeeld voor de nieuwe generatie. Ik wil jonge meiden inspireren. Die verantwoordelijkheid voel ik als ik op het veld sta. Daarnaast voetbal ik voor mijn teamgenoten en voor mijn familie en vrienden.
Ik hou ervan om met andere meiden op het veld te staan en onderdeel te zijn van een team. Daar haal ik het meeste plezier uit, niet zozeer uit het prijzen winnen. Of ik er ook van kan genieten? Dat vind ik moeilijker. Ik sta niet stil bij overwinningen. Ik ben vrij nuchter, vind het sowieso moeilijk om ergens van te genieten of trots op mezelf te zijn. Ook op complimenten zit ik niet te wachten, ik word er ongemakkelijk van. Het besef wat we hebben neergezet met de Oranjevrouwen begint wel steeds vaker te komen, maar ook daar sta ik niet geregeld bij stil. Dat komt na mijn carrière wel als mijn leven wat rustiger wordt.
Als er tijd is voor ontspanning, dan spreek ik af met teamgenoten of ik wandel een stukje. Dat geeft me rust. En ik hou van lezen. Ik ben eigenlijk echt een oude vrouw.” Lachend: “Iedereen zegt ook altijd dat ik zo saai ben. Ja, dat weet ik ook wel. Ik hou van wandelen en lezen, niet heel fancy.”
‘Ik ben inmiddels een van de bekendste spitsen ter wereld in het vrouwenvoetbal, dan vind ik ook dat ik moet opstaan voor wat er in het vrouwenvoetbal gebeurt. Wij lopen nog zo achter op het mannenvoetbal. Wij moeten voor gelijkheid vechten.’
Vivianne in Helden in 2020
“Als ik als speelster een verschil kan maken voor de volgende generatie, dan moet ik dat doen. Daarom spreek ik me uit, geef ik mijn mening. Tijdens het EK 2017 hebben we in Nederland vrouwenvoetbal op de kaart gezet. Ik ben een van de rolmodellen geworden, daar ben ik dan toch wel trots op. En ik ben pas 25, we kunnen nog wel even door.
Het grootste probleem van het vrouwenvoetbal is dat in hoge functies binnen de FIFA en de UEFA, maar ook in het verleden binnen de KNVB, er vooral oudere mannen zitten. Zij zeggen wel dat ze verandering willen, maar weten niet goed hoe ze daarmee moeten beginnen. Toch komt die verandering wel langzaam op gang. De prijzenpot van toernooien voor vrouwen bij de UEFA en de FIFA wordt ieder jaar weer verhoogd, net als de prijzenpot van onze FA Cup. Ik zal nooit roepen dat wij hetzelfde betaald moeten krijgen als de mannen, hoor, dat is niet realistisch.
Ik vind wel: het vrouwenvoetbal moet zo worden gesteund dat er ook meer mensen naar het stadion kunnen komen zodat er ook meer geld binnenstroomt. Met Arsenal speelden we de laatste thuiswedstrijd van de competitie in het Emirates-stadion. Er waren 13.000 toeschouwers, dat moeten er 30.000 worden. Dat kan ook. Een mooi voorbeeld is de klassieker in Spanje, Barcelona-Real Madrid, in Camp Nou in maart. Het toeschouwersrecord in het vrouwenvoetbal werd verbroken, er zaten 90.000 mensen in het stadion. En de week daarna, tijdens de halve finale van de Champions League tussen Barcelona en Wolfsburg, weer.
Ook in Engeland zijn er grote stappen gemaakt in de professionalisering van het vrouwenvoetbal. Er wordt meer geïnvesteerd. Sky Sports heeft de rechten opgekocht van onze competitie, zij streamen nu onze wedstrijden. Er komt niet alleen een hoop geld binnen, het levert nu ook veel meer zichtbaarheid op voor ons.
In eigen land kunnen er nog grote stappen worden gemaakt. De eredivisie is een opleidingscompetitie. Niemand gaat in zijn topjaren naar Nederland om te voetballen. Als ik hoor hoe het er bij bepaalde eredivisieclubs aan toegaat, dan is er nog wel een stap te maken. Dat er nog steeds meiden in Nederland zijn die geld bij moeten leggen om professioneel te kunnen voetballen, betekent dat we er nog lang niet zijn. Maar dat geldt ook voor Engeland, hoor. Bij de bond hebben ze vorig jaar pas een zwangerschapswet ingevoerd. Voorheen hoefden clubs zwangere speelsters na drie maanden niet meer uit te betalen. Schandalig, toch?
Ook tussen mannen en vrouwen onderling is er veel veranderd. Toen ik vijf jaar geleden bij Arsenal kwam, mochten we niet tegelijk met de mannenploeg in de gym staan. Van de mannen kregen we reacties als: wie zijn dit, wat komen deze vrouwen doen? Nu staan ze veel meer open voor ons. De jongere generatie accepteert ons volledig. De mannen volgen ons, we hebben normaal contact met elkaar. Hoewel zij net zoveel van ons kunnen leren als wij van hen, voeren we in de gym vooral casual gesprekjes, die juist niet over voetbal gaan. Ik kan me voorstellen dat onze coaches wel met elkaar sparren.”
‘De vrienden die ik heb buiten het voetbal, gaan nooit volledig begrijpen wat ik meemaak. Dat geldt ook voor mijn ouders.’
Vivianne in Helden in 2020
“De rol die mijn voetbalcarrière in het leven van mijn ouders speelt, is groot. Ze kijken naar iedere wedstrijd en komen naar Londen wanneer ze kunnen. M’n ouders krijgen veel meer mee wat er over me wordt gezegd en geschreven. Zij hebben meer moeite met negatieve aandacht dan ik, maar ze kunnen ook meer genieten van de positieve aandacht. Dat ga ik waarschijnlijk pas begrijpen als ik zelf kleintjes heb en op de tribune zit. Ze zeggen ook geregeld dat ze trots op me zijn.
Wel leven mijn ouders in een totaal andere wereld. De flexibiliteit die je moet hebben als topvoetbalster is iets speciaals op zich, dat is moeilijk uit te leggen, dat begrijpen m’n ouders niet altijd. Voor grote toernooien wil ik het liefst thuisblijven, maar m’n ouders verwachten dan toch dat ik mee uit eten ga, omdat ze me al zo weinig zien.
Mijn ouders denken ook heel anders over voetbal. Ik zie het spelletje, snap het; dat inzicht is een van mijn sterke punten. Mijn ouders hebben dat minder. Als ik met hen praat over een spelsituatie, denk ik soms: hou maar op. Het komt ook weleens voor dat ik zestig minuten speeltijd krijg in plaats van negentig, omdat we die week al twee wedstrijden hebben gehad. Als ik zeg dat ik moe ben, dan vragen ze zich af hoe dat kan, zo van: de rest is toch ook niet moe?
Ik ben zelf ook veranderd. Vroeger zei ik overal ‘ja’ op, nu doe ik dat niet meer. Ik maak vaker keuzes die anderen op dat moment niet zo leuk vinden. Ik weet niet of dat egoïstisch is of dat het winnaarsmentaliteit is. Maar de lijn tussen wel en niet presteren is heel dun. Vroeger vond ik het weleens lastig dat ik niet goed met mijn ouders kon delen wat ik meemaakte, nu heb ik dat niet meer.
Gelukkig heb ik ook een heel goede band met mijn broertje Lars. Toen ik op mijn zeventiende van Heerenveen naar Bayern München ging, miste ik hem ontzettend. Nu we allebei ouder zijn, is dat gevoel van missen minder, we spreken elkaar vaak via Facetime. Lars en ik snappen elkaar, omdat hij ook op redelijk hoog niveau heeft gevoetbald. Eerst bij FC Den Bosch, toen in Spanje. Eén blik tussen ons is genoeg. Als ik een grote beslissing moet maken, leg ik die altijd aan hem voor.
Vroeger was ik altijd de betere voetballer van ons twee. Lars vond dat weleens lastig. Het was logischer geweest als ik ‘het zusje van’ zou zijn, maar Lars is ‘het broertje van’. Waar hij ook komt, het eerste dat hij hoort is: ‘Je zus is Vivianne Miedema, toch?’ Het heeft Lars ook een bepaalde druk gegeven die hij liever niet had gehad. De afgelopen jaren heeft hij veel pech gehad met blessures. Hij speelt nu bij Genemuiden, is weer terug in Nederland. Volgend seizoen gaat hij bij Ermelo spelen in de tweede divisie. Lars wil voetballen op een niveau waarop hij er ook van kan genieten.
'Buiten mijn vriendinnen in het voetbal heb ik niet veel vrienden. Hoe moet ik uitleggen dat ik nooit thuis ben en alle feestjes mis?'
Natuurlijk ben ik mijn ouders ook heel dankbaar voor wat ze voor me hebben gedaan. Zij hebben mijn carrière mogelijk gemaakt. Ook mijn opa en oma hebben een grote rol gespeeld. Ze pasten op Lars of brachten mij naar de training. Voetbal zit bij ons in de familie. Mijn opa kon goed voetballen, maar kreeg op zijn 21ste een dwarslaesie. Zijn broers zaten bij Go Ahead Eagles. Mijn vader voetbalde ook, maar raakte geblesseerd op jonge leeftijd. En van mijn moeders kant zit er ook talent, haar neef Martijn Gootjes speelde onder meer bij Cambuur.
Buiten mijn vriendinnen in het voetbal - dat zijn een aantal ploeggenoten bij Arsenal, maar ook een aantal meiden met wie ik bij Heerenveen en Bayern München heb gespeeld - heb ik niet veel vrienden. Hoe moet ik uitleggen dat ik nooit thuis ben en alle feestjes mis? Ik heb nog twee heel goede vrienden van de middelbare school. Zij hebben geen verstand van voetbal en zijn lekker down to earth, heerlijk.”
‘Ik zou willen dat ik de wereld kon veranderen, maar die illusie heb ik niet.’
Vivianne in Helden in 2021
“Ik droom ’s nachts geregeld van een betere, en vooral vriendelijkere wereld. Ik vind dat er veel egoïsme is. Als ik zie hoe mensen in Londen met elkaar omgaan, hoe work driven het allemaal is, dan vind ik dat het allemaal wel wat relaxter mag zijn en er wat meer genoten kan worden.
Van het nieuws in Nederland krijg ik nauwelijks wat mee en dat vind ik heerlijk. Het maakt me geen drol uit als er een rel is in een programma als Vandaag Inside. Ik probeer vooral bij te blijven met belangrijk nieuws. Zo lees ik iedere avond updates over de oorlog in Oekraïne op BBC News. Ik vind het zo verkeerd wat daar gebeurt, stond er ook volledig achter dat we de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Wit-Rusland niet speelden in verband met de oorlog. Maar om nou te zeggen: een WK in Qatar zou ik op voorhand niet spelen vanwege het gebrek aan homorechten, dat weet ik niet... Uiteindelijk ben ik ook een atleet, ik wil op een WK spelen, maar een statement zou ik zeker maken.
Het enige dat ik kan doen is dicht bij mezelf blijven en energie steken in wat ik wel kan veranderen. Ik ben ambassadeur voor War Child, wil dat jongens en meisjes opgroeien met dezelfde kansen, dát vind ik belangrijk.
Wie ik een goede leider vind? Donald Trump niet in ieder geval, en Vladimir Poetin al helemaal niet. In Engeland hebben we Boris Johnson als premier. Ik denk ook dat het, als je eenmaal in zo’n machtspositie zit, heel moeilijk is om een land te besturen en de juiste dingen te doen. Ik zou graag willen denken dat we in de 21ste eeuw leiders hebben met een vrijgevige gedachte. Binnen Europa vind ik Angela Merkel, de voormalig bondskanselier van Duitsland, een goed voorbeeld. Zij was een daadkrachtige leider.”
‘Ik heb het idee dat meiden onderling wel open zijn over mentale problemen. Maar het ook naar buiten brengen, gaat een stap verder. Niet dat er een taboe op rust, maar er wordt wel meteen een stempel op je gedrukt als je je verhaal doet.’
Vivianne in Helden in 2021
“Er is vooruitgang, maar het is nog niet hoe het zou moeten zijn. Als je aangeeft dat je hulp nodig hebt, zal er door een coach altijd op een bepaalde manier naar je worden gekeken. Mentale problemen moeten niet geassocieerd worden met zwakte. Tegenwoordig is het een stuk normaler om een psycholoog bij een club en het Nederlands elftal te hebben, maar ik denk ook dat we nog niet volledig eerlijk durven te zijn.
Met mij is het jarenlang met ups en downs gegaan. Bijna negen jaar geleden liep ik voor het eerst bij het Nederlands elftal binnen, ik was net zeventien. Op dat moment dacht ik dat ik de hele wereld aankon. Omdat het vrouwenvoetbal zo’n vlucht heeft genomen na het WK in Canada in 2015, maar vooral na de winst van het EK in 2017, wist ik ook niet goed meer wie ik kon vertrouwen. Op dat moment dacht ik: ik heb niemand nodig. Maar in m’n eerste jaar bij Arsenal, na het EK, in 2018, liep ik tegen een ontzettend hoge muur op.
Ik voelde me heel rot, moest verwerken wat er al die jaren daarvoor was gebeurd. Het is geen geheim dat ik tijdens het WK in Canada in 2015 niet gelukkig was. We zaten aan de andere kant van de wereld, ik voelde me eenzaam en vond het moeilijk met die druk om te gaan. Wat wil je? Ik werd vergeleken met Lionel Messi. Ik moest wennen aan de schijnwerpers waarin ik kwam te staan. En ook tijdens het EK in 2017 in Nederland kwam er veel op me af. In de groepsfase had ik niet gescoord. Dat werd groot opgepakt in de media. Maar in de kwart- en halve finale scoorde ik en ik maakte twee goals in de finale. Ik ging van nobody naar iemand die geweldig was.
'Tijdens het EK in 2017 kreeg ik last van paniekaanvallen. Op het voetbalveld, als ik thuiszat, waar dan ook. Als het een heftige aanval was, dan had ik moeite met ademhalen'
Daarbij kwam: in die jaren voorafgaand aan die toernooien had ik nauwelijks vakantie gehad of tijd om ergens bij stil te staan. Fysiek was ik moe, mentaal was ik leeg. In het eerste jaar bij Arsenal vroeg ik me af: waarom voetbal ik nog, waarom wil ik dit? Het WK in 2019 in Frankrijk was het eerste toernooi in mijn carrière waar ik ontspannen heen ging, ik voelde me goed, had er zin in. We haalden de finale. Daar was bij mij wel wat aan voorafgegaan...
Ik was altijd de eerste die in sessies met een psycholoog bij het Nederlands elftal opstond en zei: ik geloof hier niet in. Sterker, als ik al het woord ‘psycholoog’ hoorde, dacht ik: ik blijf bij je uit de buurt. Toen ik bij Arsenal aankwam, was er net een nieuwe psycholoog begonnen met wie ik ook geen klik had. Na zes maanden kwam er een nieuwe vrouw, daar had ik wel een goed gevoel bij. Dat was een eerste stap. Alsnog duurde het een jaar voordat ik toegaf: ik denk dat ik jou misschien toch nodig heb...
Dankzij die psycholoog heb ik dingen uit mijn leven kunnen verwerken, zowel voetbal- als privégerelateerd. Voorheen sloot ik me af voor gevoelens, ik had er geen tijd voor, wilde doorgaan. Dat kwam er op verschillende manieren uit. Op het WK in 2015 in Canada had ik veel stress en last van migraine. In die paar weken tijd viel ik zes kilo af. Na het EK in 2017 kreeg ik last van paniekaanvallen. Op het voetbalveld, als ik thuiszat, waar dan ook. Als het een heftige aanval was, dan had ik moeite met ademhalen. Na een paniekaanval kon ik drie dagen niks, dan lag ik plat op de bank, en ik moest geregeld trainingen overslaan. Maar meestal gebeurde het juist als we even vrij waren. Ook als ik het gevoel had dat mijn lichaam niet meer meewerkte of heel moe was, kon ik in paniek raken.
Het is goed dat ik tegen die muur ben aangelopen en over mijn gevoelens ben gaan praten. Het is niet dat ik nu nooit meer paniekaanvallen zal krijgen of me nooit meer angstig zal voelen. Ik voel me nog steeds slecht als ik in de metro naar het centrum van Londen moet stappen. Onder de grond, hartstikke heet, veel te veel mensen... ik denk dan echt: wat doe ik hier? Maar wat wil je, ik kom uit Hoogeveen. Ik had nog nooit in een bus gezeten, nu moet ik in de underground...
Wanneer ik het ook lastig heb, is als ineens de hele planning overhoop wordt gegooid. Op maandag krijgen we ons schema. Als dat dan plotseling op donderdag verandert, dan vind ik dat vreselijk en moet ik mezelf kalmeren. Inmiddels heb ik geleerd beter met dit soort paniekaanvallen om te gaan. Helemaal weg zal het nooit gaan, maar als ik nu een aanval heb, kan ik de rest van de dag nog functioneren. Vorige maand had ik mijn laatste sessie bij de psycholoog. Als ik dan ergens trots op moet zijn in mijn leven, dan is het wel het traject dat ik met haar ben ingegaan. Voor het eerst in mijn carrière kon ik dit jaar meer mezelf zijn bij Arsenal.
'Als ik op het voetbalveld sta, kan ik een bitch zijn. Buiten het veld ben ik een van de grootste softies, ik huil geregeld en daar schaam ik me niet voor'
Mijn ploeggenoten weten niet wat ze meemaken. Ze leren me beter kennen, omdat ik open ben. Ik word begrepen. Zij zien: Viv is toch niet zo nors en gesloten als ze lijkt. En dat ligt aan mezelf, hoor, dat ze dat nu pas zien. Ik heb me nooit opengesteld voor anderen. Als ik op het voetbalveld sta, ben ik hard, dan kan ik een bitch zijn. Buiten het veld ben ik een van de grootste softies die er rondloopt, ik huil geregeld, ben een emotioneel persoon en daar schaam ik me niet voor.
Ik ben er nu open over en probeer dat ook te zijn naar de jongere meiden bij het Nederlands elftal. Ik weet als geen ander hoe het is om door te breken en met druk om te gaan. Daar kan ik hen mee helpen. Ik check geregeld bij hen hoe het gaat en ze weten dat ik er voor hen ben. Dit traject bij mijn psycholoog is belangrijker voor mij geweest dan welke prijs dan ook.”
‘Je weet hoe dat gaat in Nederland: iedereen verwacht dat je even wint. Dat zal straks tijdens het EK niet anders zijn.’
Vivianne in het AD in 2022
Lachend: “Zo is het. Voor het EK in 2017 had ik niet verwacht dat we de titel zouden pakken. Dat verwacht ik nu ook niet. Er zijn landen die beter zijn dan wij. We hebben een aantal meiden die net hersteld zijn van blessures, belangrijke speelsters als Lieke Martens en Daniëlle van de Donk hebben dit seizoen amper kunnen spelen. Als iedereen top is, kunnen we verrassen.
Na de Olympische Spelen en het vertrek van bondscoach Sarina Wiegman naar de Engelse bond zijn we met Mark Parsons een nieuw traject ingegaan. De grootste verandering is dat we afscheid hebben genomen van speelsters. De dynamiek is anders. Ik zit tegenwoordig in ‘Team Oud’, dat zegt genoeg. Ook heeft Mark een net iets andere kijk op voetbal dan wij gewend zijn. Je merkt dat hij uit een andere voetbalcultuur komt. Dat zit hem dan in tactische dingen als meer druk willen zetten. Voor sommige meiden is dat wennen. Qua persoon is hij het tegenovergestelde van Sarina.
Bij Mark staat de mens centraal, het groepsproces. Dat is goed, hoor, want we hebben veel jonge meiden in de ploeg met wie we een band moeten opbouwen. Bij Sarina wist je beter wat er verwacht werd, zij was duidelijk. Mark heeft nog tijd nodig om bepaalde keuzes te maken en die onduidelijkheid is voor sommige meiden lastig. Mijn rol binnen het Nederlands elftal is niet veranderd. Ik ben altijd een van de leiders geweest, zowel binnen als buiten het veld. Het groepje leiders is iets kleiner geworden. Sari van Veenendaal, Sherida Spitse, Daniëlle van de Donk en ik, maar ook Merel van Dongen en Stefanie van der Gragt spelen een grote rol in het team.
Met Sarina en ook met haar assistent Arjan Veurink heb ik nog weleens contact, ik zie hen bij de wedstrijden. ‘Als je maar niet met Engeland het EK wint in Engeland,’ grap ik weleens. Dat moeten we niet willen, dat blije gedoe hier in Engeland.”
‘De jaren die er nu aan gaan komen, horen officieel mijn topjaren te zijn. Die moet ik doorbrengen bij een club die het beste bij mijn ambities past.’
Vivianne in het AD in 2022
“Ze zeggen dat je top rond de 27 ligt. Ik ben pas 25, maar loop al een tijdje mee. Ik heb vijf mooie jaren bij Arsenal gehad, onlangs bijgetekend en ik heb het gevoel dat het winnen van titels met Arsenal veel meer voor mij zal betekenen dan dat ik ze op dit moment met een andere club zou winnen. Hopelijk dat je de beste Vivianne nog niet hebt gezien. Er zit nog meer in het vat, hoor. Bij het Nederlands elftal speel ik echt in de spits, maar bij Arsenal speel ik er net iets achter, op ‘10’. Ik vind het leuker als aanvallende middenvelder te spelen, kan meer aan de bal komen en meer invloed op de wedstrijd hebben. Ach, ik kan overal spelen, in dat opzicht maakt het me ook niet veel uit waar ik sta.
Wat ik belangrijker vind is dat ik me voor het eerst ook buiten het veld een stuk beter voel. Voetbal gaat voor mij niet alleen om doelpunten maken. Het zou mooi zijn als ik de komende jaren zowel binnen als buiten het veld top kan zijn.”
‘In het vrouwenvoetbal lopen nou eenmaal niet veel topcoaches rond. Ja, misschien wil ik er later wel een worden.’
Vivianne in Helden in 2021
“Ik ben nu bezig met het laatste project van mijn master van de studie Business. En ik heb mijn UEFA B-diploma bijna afgerond. Ik zou na mijn carrière graag bij het voetbal betrokken willen blijven en coach willen worden, maar als ik grote veranderingen teweeg wil brengen in het vrouwenvoetbal, dan zal ik het hogerop moeten zoeken, in een bestuurlijke functie. Na mijn carrière wil ik eerst een tijdje uit het voetbal stappen om rust te vinden. Daarna wil ik mijn weg vinden aan de bestuurlijke kant, in een rol bij de KNVB, UEFA of FIFA.” Lachend: “Aan politieke spelletjes doe ik niet mee, dat weten ze al van me. What you see is what you get. Als ik eenmaal in zo’n rol zit, dan moet ik opstaan voor waar ik in geloof en daarin ga ik geen spelletjes spelen. Dan is het voor mij al gauw zwart of wit.”
Helden Magazine 62
Het verhaal van Vivianne Miedema komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie.
De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons.
In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer.
Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen.
Verder was Tim Montgomery de snelste man op aarde, is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK.
Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.
