Dione de Graaff is natuurlijk ook deze Ronde van Frankrijk het gezicht van De Avondetappe. We vroegen de presentatrice naar haar vijf Tour-momenten. Op 5: Chris Froome rent in gele trui en zonder fiets de Mont Ventoux op, op 14 juli 2016. “Herman van der Zandt en ik gingen in 2016 voor het eerst samen De Avondetappe presenteren. Die etappe naar de Mont Ventoux was bizar. Door de harde wind konden de renners niet doorrijden naar de top en werd de streep in Chalet Reynard gelegd. Het was heel erg druk langs de weg. En toen was er die val door een motor die door de drukte niet verder kon. En daar rende ineens Chris Froome in zijn gele trui, maar zonder fiets op zijn onhandige klikschoentjes tussen het publiek omhoog. Dat was zo onwerkelijk en idioot. Zie ik dit nou goed, dacht ik. Ik zat bij een wijnboer in Carpentras naar de tv te kijken met Wilfried de Jong, want daar vandaan zou de uitzending van De Avondetappe die avond komen met Wilfried als gast. We moesten snel schakelen. Het was mooie sport, maar het draaiboek voor de uitzending dat we hadden opgesteld kon meteen de vuilnisbak in. Ik vind die onverwachtse momenten het mooist. Dan moet je anticiperen. Wilfried is daar natuurlijk geweldig in, die kan zo makkelijk switchen. Het werd daardoor een fantastische uitzending. En het mooie was dat er eindelijk sensatie was, al won Froome dat jaar wel gewoon de Tour. Er gebeurde tenminste wat. De overmacht van de Sky-ploeg duurde al een paar jaar. Heel knap, maar het maakte het koersverloop een beetje saai. Het leek allemaal een beetje computergestuurd. Ik vond het niet de leukste jaren om de Tour te volgen. Neemt niet weg dat ik ook in die jaren kon genieten van geluksmomentjes of bijzondere verhalen van renners in de achterhoede, daar ging ik in die tijd wat meer naar op zoek. Voor mij is wielrennen veel meer dan met de armen omhoog over de streep rijden. Het gaat mij bovenal om de verhalen.” Het volledige verhaal lezen? Je kunt het magazine in de winkel halen óf online bestellen!

Sifan Hassan (28) spotte met alle wetten door in Tokio uit te komen op drie middellange afstanden. Gekkenwerk? Niet voor Sifan. Ze won goud op de 5000 en 10.000 meter en brons op de 1500 meter. Niemand deed dat haar ooit na. Zo kreeg haar bijzondere levensloop er weer een mooi hoofdstuk bij. Het meisje dat op haar vijftiende van Ethiopië naar Nederland vluchtte is nu tweevoudig olympisch kampioene en onze Held van het Jaar. Je mocht de Gouden Televizier-Ring uitreiken in een vol Carré. Hoe was dat? “Geweldig. Iedereen was zo enthousiast, ik voelde me zo gewaardeerd.” Jouw gouden race op de 5000 meter werd tijdens het Televizier Gala gekozen als hét tv-moment van 2021. “Wat een eer. Ik waande me weer even in Tokio toen iedereen ging staan en voor me begon te klappen. In Carré had ik weer zo’n wow-moment.” Kijk je vaak naar je olympische medailles? “Olympisch kampioen worden is altijd mijn grote droom geweest. Als je dan terugkomt met twee keer goud en één keer brons... Bizar. Maar als ik iets heb gedaan, dan gaat meteen de focus weer op een ander doel. Ik ben niet iemand die dagenlang naar de medailles gaat staren, terwijl ik denk: ik heb het gedaan, ik heb het gedaan. Nadat ik in 2019 in Doha twee keer goud won op het WK was ik ook supertrots en blij, maar al heel snel keek ik weer vooruit. Daarom is zo’n uitreiking van de Gouden Televizier-Ring ook mooi, omdat dan wel even bij me binnenkomt dat het speciaal is wat me is overkomen en wat ik heb gedaan. In Carré voelde ik voor het eerst die intense blijdschap weer.” Rare dag Je won op 2 augustus de 5000 meter, terwijl je eerder die dag tijdens de series van de 1500 meter ten val kwam. “Die dag stond eigenlijk symbool voor mijn hele leven. Vallen en weer opstaan. Verdriet, pijn en blijdschap; het kwam allemaal voorbij op die dag. Ik had al pijn toen de dag begon, had last van een verrekking in mijn bovenbeen. Ik baalde vreselijk. Het hele jaar was ik fit en gezond geweest, maar in de serie van de 5000 meter had ik die verrekking opgelopen. In de heat van de 1500 meter begon ik achterin omdat ik pijn had. En toen kwam ik ook nog eens ten val. Ik dacht toen ik daar lag heel even: dit is het einde van de Spelen. Ik was zo verdrietig. Maar een fractie daarna dacht ik: nu opstaan, nog één keer alles geven en na de finish zien we wel verder. Ik heb de race nog weten te winnen. Hoe ik het gedaan heb, weet ik nog steeds niet. Maar ik heb in mijn leven ook geleerd: ga niet zeggen dat iets niet kan, zolang je het niet hebt geprobeerd. ’s Avonds wachtte ook nog de finale van de 5000 meter...” Neem ons eens mee naar de periode tussen de val in de morgen en de finale in de avond? “Voor de 1500 meter had ik expres geen koffiegedronken. Ik dacht: na de 1500 meter ga ik lekker slapen, ik probeer zoveel mogelijk energie te sparen in de heat en dan neem ik voor de finale van de 5000 meter een paar espresso’s zodat ik barst van de energie voordat ik van start ga. Ik loop op espresso, dat is mijn benzine. Door de val werd alles anders. Ik moest meteen al mijn krachten aanspreken om terug te komen. Na de 1500 meter was ik klaarwakker door de adrenaline die door m’n lichaam stroomde. De rest van de dag voelde ik tintelingen. Slapen ging ook niet. Ik maakte me ook zorgen. Na de 1500 meter liep ik een beetje mank, ik had veel last van mijn bovenbeen. Ik dacht terug aan de Spelen van 2016, die werden een teleurstelling doordat ik in de voorbereiding geblesseerd was geraakt. Ik hoopte dat de pijn weg zou trekken tijdens de warming-up. Dat gebeurde ook, maar ideaal was het natuurlijk niet. Doordat ik voor de race niet kon slapen door de adrenaline, sloeg de vermoeidheid toe tijdens het inlopen voor de finale. Ik had koffiegedronken, normaal kreeg ik daar energie van, maar toen niet. Ik zei tegen mezelf: wat ben je toch dom geweest dat je zo nodig drie afstanden wilde lopen.” Raakte je in paniek voor de finale? “Er was eerder berusting. Ik zei tegen mezelf: ik loop gewoon de finale uit, het gaat nu niet meer om een medaille. Het interesseerde me allemaal niks meer. Bij de start van de 5000 meter was ik doodmoe en ik had ook nog eens heel erge honger. Ik had na de 1500 meter geen hap door m’n keel gekregen. Tijdens de eerste ronden van de 5000 meter wilde ik maar één ding: naar m’n bed. Maar heel apart: na elke ronde voelde ik dat ik meer energie kreeg. Ik was als een telefoon die aan de oplader lag, telkens kwam er een streepje bij. Met nog twee ronden te gaan voelde ik me zo sterk, ik had nog nooit zoveel energie gevoeld in m’n lichaam tijdens een 5000 meter. Ik wist toen al: dit kan eigenlijk niet meer mis. Het was zo’n rare dag. Daarom zeg ik ook dat mijn hele leven symbool staat voor die dag.” Wat was het eerste dat je dacht na de 5000 meter? “Ik heb wel tien keer tegen mezelf gezegd: ik ben olympisch kampioen. Ik kon het niet geloven. Toen merkte ik pas dat olympisch kampioen worden wel echt van een andere orde is. Ik dacht altijd dat het winnen van een medaille op de Spelen te vergelijken was met het winnen van een WK-medaille. Ik loop toch tegen dezelfde atleten als op een WK, wat is er zo bijzonder aan? Maar er is zoveel meer stress op de Spelen. Je voelt de druk van het hele land, je wil het ook voor alle Nederlanders zo graag goed doen.” Heb je gehuild van geluk na die bizarre dag? “Ik heb pas gehuild na de gouden medaille op de 10.000 meter. Na de 5000 meter was ik vreselijk blij. Na wat me was overkomen op de 1500 meter had ik toch goud. Ik dacht: ik ben olympisch kampioen, I don’t even care wat er nu nog gebeurt op de 1500 en 10.000 meter. Alle stress was weg. Want ik heb het nog niet eens gehad over de angst voor corona. Ik zat voor elke test in spanning. In het begin maakte ik me helemaal druk, we hoorden natuurlijk van coronagevallen bij sporters. Ik was zo voorzichtig. Als de test negatief bleek, dacht ik: gelukkig, weer een dag voorbij zonder corona. Deze Spelen waren door de omstandigheden zo zwaar en moeilijk. Ook na de 5000 meter was de angst voor corona niet verdwenen. Pas na de 10.000 meter kon ik ontspannen en genieten. Maar toen waren de Spelen al zo’n beetje voorbij. Ik mocht ook nog de Nederlandse vlag dragen tijdens de sluitingsceremonie, ook een geweldige ervaring. Eigenwijs Je had pijn voor de finale van de 5000 meter. Hoe was het daarna? “Die werd elke dag erger. Na elke race was er meer pijn.” Wanneer heb je bedacht om naast de 5000 en de 10.000 meter ook de 1500 meter te gaan lopen in Tokio? “Na de Diamond League-wedstrijd in Florence, begin juni, dacht ik: misschien kan ik de 1500 meter ook gaan lopen in Tokio. Dat heb ik besproken met mijn coach Tim Rowberry. Hij zei niet meteen ‘nee’, weet dat ik snel herstel na zware inspanningen. Na de Diamond League in Monaco op 7 juli wist ik het zeker. Ik was in goede vorm, maar verloor in Monaco. Had last van een jetlag, m’n benen voelden zwaar aan. Ik was zo boos op mezelf, liep meteen naar Sander Ogink, mijn begeleider van Global Sports Communication, en riep: ik ga in Tokio drie afstanden lopen.” Maar dat besluit nam je dus omdat je boos was op jezelf? “Ja, ook. Maar ik ben ook iemand die wat te doen moet hebben. Het beste komt bij mij naar boven als ik een grote uitdaging heb.” Hoeveel mensen hebben geprobeerd dat idee uit jouw hoofd te praten? “Heel veel mensen zeiden: ‘Doe nou geen domme dingen. Focus je eerst op één afstand, want je hebt nog geen olympische medaille.’ Maar ja, ik ben eigenwijs, hè. Ongelooflijk eigenwijs zelfs. Ik dacht: ik drink gewoon genoeg koffie in Tokio en dan zien we wel. Nou, ik heb heel veel espresso gedronken.” 'Heel veel mensen zeiden: 'doe nou geen domme dingen. Focus je eerst op één afstand, want je hebt nog geen olympische medaille.' Maar ja ik ben eigenwijs, hè' Zes races in acht dagen... Lachend: “Ja, ik ben gek geworden, hè. Mijn motto is: hoe moeilijker, hoe mooier. En af en toe, toen ik steeds meer pijn begon te voelen, dacht ik wel even: was dit wel een goed idee?” Op 6 augustus was de finale op de 1500 meter. Je pakte brons. Hoe blij was je met die derde plek? “Achteraf heel blij, maar meteen na de race niet. Toen was ik boos. Het coronavirus was er de schuld van dat ik niet de snelheid ontwikkelde die ik wel had toen ik bij het WK in Doha de wereldtitel pakte op de 1500 meter. Ik had door corona niet de kans gehad om lang op één plek te blijven en aan mijn snelheid te werken. Ik was naar Ethiopië geweest en ineens waren de grenzen dicht toen ik terug wilde naar Amerika, waar ik sinds eind 2016 train. Maandenlang heb ik problemen gehad met mijn visum. Pas drie maanden voor de Spelen kreeg ik een visum, kon ik weer in Amerika trainen. Maar in die periode was ook nog de ramadan, dus dat was ook niet ideaal om op snelheid te trainen. Uiteindelijk heb ik maar vijf weken gehad om puur op snelheid te trainen. Dat was te kort. In de finale op de 1500 meter maakte ik een grote fout. Ik heb bijna de hele race op kop gelopen. Eigenlijk liep ik gewoon als haas. Dom.” Je zei na de 1500 meter dat het brons je wel goed uitkwam, het scheelde energie voor de 10.000 meter, die een dag later op het programma stond. Winnen kost meer energie. “Als je wint, moet je ook heel veel interviews geven, lang op je benen blijven staan. Daarom zeg ik nog steeds: door de bronzen medaille op de 1500 meter won ik de volgende dag de 10.000 meter. De omstandigheden voor en tijdens de finale op de 10.000 meter waren zo zwaar. Het was heel erg heet. Ik kon de nacht voor de finale niet slapen door de hitte. Ik was ook nog eens heel boos na de 1500 meter, het was niet goed gegaan. Maar het mooie van woede bij mij is dat ik dan alleen maar harder loop. Ik wist na de 1500 meter al: de kans is negentig procent dat ik de tien kilometer ga winnen. Zo gefocust was ik en bereid heel erg diep te gaan. Ik dacht: nog één race en daarna kan ik uitrusten. Tijdens de race had ik last van de hitte. En ik had pijn aan mijn benen. Maar ik bleef gefocust. In de laatste twee ronden stond ik er weer, net als op de 5000 meter. Ik voelde geen pijn, van de hitte merkte ik ook niet veel meer. Ik had nog genoeg energie om die laatste twee ronden alles te geven. Het was niet mijn beste race, maar ik was daar niet voor de show. Het draaide om winnen, hoe maakte niet uit. Ik zei de hele tijd tegen mezelf: geen fouten maken, geen risico nemen. En na die finish kwamen de tranen. De opdracht was niet makkelijk, drie afstanden lopen op de Spelen, maar het was me gelukt.” Zware sport Hoe moe was je na afloop? “Verschrikkelijk moe. Ik ben nog nooit zo diepgegaan als in Tokio. Na de Spelen kon ik niet meer stoppen met slapen. Overdag en ’s nachts had ik m’n ogen dicht. De eerste dagen voelde ik ook m’n lichaam, maar de vermoeidheid zat vooral in m’n hoofd.” Meteen nadat je goud had gewonnen, had je toch nog genoeg energie om de mannen van de estafetteploeg op de 4x400 meter aan te moedigen die zilver wonnen. “Niemand had toch verwacht dat Nederland op de 4x400 meter een olympische medaille zou kunnen winnen? Ik was zo verbaasd, kon alleen maar denken: wat is dit?” De sfeer binnen de Nederlandse atletiekploeg was met twee gouden medailles, drie zilveren plakken en drie bronzen medailles natuurlijk fantastisch in Tokio. “Zo mooi. Ik hoop dat door de successen in Tokio kinderen ook voor atletiek kiezen. En ik hoop dat de talentvolle junioren gemotiveerd worden om nog harder te werken omdat het mogelijk is de top te halen als Nederlandse atleet. De Nederlandse junioren deden het vaak goed op internationale toernooien, maar vonden het lastig om de overstap te maken naar de senioren. Het leek soms alsof het misging op het moment dat ze echt hard moesten gaan werken. Atletiek is een heel zware sport. Je moet niet wachten tot je top acht van de wereld bent en mooie contracten kunt krijgen, maar al veel eerder alles geven. Het heeft heel erg geholpen dat Dafne Schippers liet zien dat het mogelijk is om de top te halen als sprinter uit Nederland. Hopelijk heb ik ook Nederlandse talenten weten te motiveren. En nu zijn er met Nadine Visser, Anouk Vetter, Emma Oosterwegel, Abdi Nageeye en een geweldig talent als Femke Bol tal van Nederlandse atleten die wereldtop zijn.” Kun jij verklaren waarom het zo goed gaat? “Er is talent, er zijn goede coaches en er zijn goede voorbeelden. Ik noem nog een keer Dafne, omdat zij echt mensen de ogen heeft geopend. Op de sprintnummers zijn er coaches van heel hoog niveau in Nederland, dat blijkt wel uit de resultaten. Op de middellange afstanden is de begeleiding nog niet van dat niveau. Ik ben niet voor niets naar Amerika gegaan. Als de coaches en kennis hier waren geweest, was ik nooit naar Amerika gegaan. Wij kunnen in Nederland op de langere afstanden nog een enorme stap maken als er wordt geïnvesteerd in goede begeleiding.” Jij was geen olympisch kampioen geworden als je in 2016 in Nederland was gebleven? “Dat was heel moeilijk geweest. Ik trainde hier met Honoré Hoedt. Geweldige man, maar hij kon mij niet fulltime begeleiden. Ik moest in Nederland soms met kinderen trainen. Dat vond ik hartstikke leuk, maar ik miste hier wat er nodig was om het maximale uit mezelf te halen. Om de wereldtop te halen was het hier voor mij niet goed genoeg geregeld.” Dank God Je vertelde dat 5 augustus eigenlijk symbool stond voor jouw hele leven van vallen en weer opstaan. Je was vijftien toen je moeder je in Ethiopië op het vliegtuig zette, je bracht je eerste jaar in Nederland voornamelijk door in het asielzoekerscentrum in Zuidlaren. En nu ben je olympisch kampioen. Heb je na de Spelen teruggedacht aan de bijzondere reis die je hebt afgelegd? “Ik heb er zeker bij stilgestaan. Ik ben trots op mezelf dat ik mijn kop nooit heb laten hangen. Het was niet eenvoudig om weg te gaan bij mijn familie in Ethiopië. Mijn tijd in het asielzoekerscentrum in Zuidlaren... Dat was het ergste, vreselijk vond ik het. Ik was depressief, voelde me zo eenzaam, was zo ongelukkig. Op m’n zestiende heb ik, toen ik in Leeuwarden woonde, het hardlopen opgepakt en dat zorgde ervoor dat ik veel positiever ging denken. Ik heb in een land dat ik niet kende een nieuw bestaan opgebouwd. Zonder dat ik de taal en de mensen kende, zonder de steun van mijn familie. 'Ik was depressief, voelde me zo eenzaam, was zo ongelukkig. Ik heb op m'n zestiende het hardlopen opgepakt en dat zorgde ervoor dat ik veel positiever ging denken' Ik ben altijd maar doorgegaan, heb telkens geprobeerd het beste ervan te maken. Ik heb studies opgepakt en werkte daarnaast in een restaurant om de rekeningen te kunnen betalen. Er waren dagen bij waarop ik vroeg van huis ging om stage te lopen, na terugkomst ging ik hardlopen en daarna nog werken. Soms kon ik amper nog op m’n benen staan, zo moe was ik. Maar ik moest doorbijten, want het was belangrijk voor mijn toekomst. Al die momenten kwamen voorbij na de 5000 meter. Ik heb nooit opgegeven, met het gevolg dat ik in Tokio olympisch kampioen ben geworden. Stapje voor stapje ben ik vooruitgegaan. Ik ben hier in Nederland volwassen geworden. Hier heb ik geleerd beslissingen voor mezelf te nemen, ben hier een vrouw geworden. Ik heb een mooi leven. Ik zeg altijd: elhamdülillah. Dat betekent: dank God.” Je bent een gelovige vrouw. Heb je weleens gedacht: Allah heeft wel een heel bijzondere route voor mij uitgestippeld? “Natuurlijk. Maar hoe die route eruitziet, heb ik ook zelf in de hand gehad. Je bepaalt je eigen succes, denk ik. Je kunt ook gaan klagen. Wie klaagt, maakt het nog moeilijker voor zichzelf. Neem dingen zoals ze zijn en ga proberen die situatie te veranderen. Ik merk dat mensen trots op je zijn als je je best doet. Dan krijg je positieve reacties. Als je positiviteit uitstraalt, krijg je positiviteit terug. Je kunt wel klagen over wat er niet is, maar je kunt ook kijken naar wat er wél is. Als ik stil had blijven staan bij wat ik niet had, als ik was gaan klagen, dan had ik hier nu niet gezeten als olympisch kampioen.” Jij bent nu een voorbeeld voor velen. “Ik hoop dat ik mensen inspireer die in dezelfde situatie zitten als waarin ik heb gezeten. Tegen hen wil ik zeggen: geef niet op. Op momenten dat ik het moeilijk heb, zeg ik ook altijd tegen mezelf: niet opgeven, je hebt al heel veel moeilijke momenten overleefd. Dat zei ik ook weer tegen mezelf na mijn val op de 1500 meter. Ik zeg nooit meer tegen mezelf dat iets niet kan. Het kan gebeuren dat iets niet lukt, maar dat kun je pas zeggen als je het hebt geprobeerd.” Word je weleens gevraagd om jouw verhaal te vertellen in een asielzoekerscentrum? “Nee, maar als ik tijd heb, zou ik dat graag doen. Ik hou ervan om mensen te helpen. Wil hen mijn verhaal vertellen en hoop dat ik ze daarmee hoop kan geven. Ik weet wat het is om met niets te komen in een land dat je niet kent. Maar ik weet ook dat je beloond wordt als je keihard blijft werken. Het is niet alleen mij gelukt, maar ook genoeg andere voormalige vluchtelingen zijn erin geslaagd om een mooi bestaan op te bouwen. Ik hoop dat alle mensen in de asielcentra tegen zichzelf zeggen: ‘Waarom zou het mij niet kunnen lukken?’” Heb je na de Spelen veel reacties gekregen uit je geboorteland Ethiopië? “Heel veel. Ik ben daar echt beroemd geworden, misschien nog wel beroemder dan in Nederland.” Lachend: “Ik heb zoveel fans.” Jouw vader en moeder wonen gescheiden van elkaar in Ethiopië. Hoe reageerden zij op de olympische medailles? “Mijn moeder kijkt normaal gesproken niet naar mijn wedstrijden. Tenminste: ze heeft het er nooit over met me. Ze is een heel gelovige vrouw. Met haar heb ik het nooit over mijn sport. Als ik bij haar ben, doet ze mijn haar, dan hebben we het over andere dingen in het leven. Maar de 10.000 meter heeft ze gezien. Ze zei na afloop tegen me: ‘Ik vind het zo zielig voor je dat je zo hard moet lopen. Dat is toch niet nodig? Het is niet goed voor je hart. Rustig aan, rustig aan.’ Mijn vader is heel erg enthousiast over mijn hardloopcarrière. 'Mijn moeder heeft de 10.000 meter gezien. Ze zei na afloop: 'Ik vind het zo zielig voor je dat je zo hard moet lopen. Dat is toch niet nodig? Het is niet goed voor je hart'' Hij vindt alles geweldig, is zo trots op me. Mijn vader kan vol bewondering kijken naar mensen die iets presteren. Mijn moeder is het tegenovergestelde. Zij kijkt hoe iemand als mens is, wat hij of zij heeft gepresteerd, boeit haar niet zo. Ik ben sinds de Spelen nog niet in Ethiopië geweest. Maar ik weet nu al dat mijn vader vol bewondering naar mijn medailles gaat kijken. En mijn moeder maakt het niet uit. Zij zal meteen vragen: ‘Zal ik je haar doen?’” Koffieceremonie Wat is er veranderd sinds de Spelen? “Nu ga ik helemaal nooit meer zeggen dat iets niet kan, haha.” De BBC bestempelde jou in Tokio als ‘The Greatest Ever’... “Ik ben niet The Greatest, doe gewoon wat ik leuk vind.” Sta je soms ook een beetje van jezelf te kijken? “Het is mooi, het is geweldig. Maar echt terugkijken op mijn prestaties doe ik wel als ik oud ben. Nu wil ik alleen maar vooruit, door.” In 2019 was je de eerste die WK-goud won op zowel de 1500 als de 10.000 meter. In Tokio was je de eerste die drie medailles won op drie middellange afstanden. What’s next? “Ik heb nu wel zin om een marathon te gaan lopen. Voorheen had ik daar niet zoveel trek in, maar nu wil ik wel weten wat ik op de marathon kan. En dat wil ik combineren met de baan.” 'Ik heb nu wel zin om een marathon te gaan lopen. Voorheen had ik daar niet zoveel trek in, maar nu wil ik wel weten wat ik op de marathon kan. En dat wil ik combineren met de baan' Ga je over drie jaar bij de Spelen in Parijs de 1500, 5000 en 10.000 meter lopen om af te sluiten met de marathon? “Het is realistischer dat ik in Parijs nog alleen op de baan uitkom. Maar welke afstanden ik ga lopen, weet ik nog niet. Ik heb nu drie afstanden gecombineerd, die uitdaging is gelukt. Ik ga rustig nadenken over een nieuwe uitdaging. Maar eerst ga ik lekker chillen en koffiedrinken met vriendinnen. In Ethiopië doe ik dat ook vaak, dan maken we speciale koffie. Een mooie koffieceremonie, daar word ik echt gelukkig van.” Is dat mooier dan olympisch goud? “Nee, dat ook weer niet. Alleen mijn moeder is mooier dan olympisch goud.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Sifan Hassan komt voort uit Helden Magazine 59. Heel bijzonder is het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Kevin, Scott (beiden 33) en Tallon Griekspoor (27) zijn niet alleen broers, ze zijn ook brothers in arms. Ze schopten het alle drie tot tennisprof. Tweelingbroers Kevin en Scott stopten in 2017 en 2019 door fysieke ongemakken en gingen aan de slag in het familiebedrijf, een groot aannemingsbedrijf in Nieuw-Vennep. Tallon ging door. Hij won in 2023 twee ATP-toernooien en is momenteel de nummer 34 van de wereld. Een gesprek met de Drie Musketiers. Het is een drukte van belang bij Griekspoor BV in Nieuw-Vennep. Het bouw- en aannemingsbedrijf werd in de jaren zestig van de vorige eeuw opgezet door Joop Griekspoor, die destijds begon met het uitbaggeren van sloten in de Haarlemmermeer. Het bedrijf werd steeds groter. Zoons Ron en Frank werden daarna CEO en inmiddels is ook de derde generatie nauw betrokken bij het familiebedrijf. De tweeling Kevin en Scott reisde nog niet zo lang geleden als tennisprofs de wereld rond, maar geeft nu mede sturing aan het bedrijf dat hun achternaam draagt. En dan is er nog Tallon Griekspoor: vijfenhalf jaar jonger en dus de benjamin van het stel, maar ook de beste tennisser van Nederland. In 2023 won hij twee ATP-toernooien – in het Indiase Puna en in Rosmalen – haalde de finale in Washington en de halve finale van de ABN AMRO Open. Tijd om de drie broers samen te brengen op vertrouwde grond. Niet alleen het familiebedrijf bevindt zich hier, ook het ouderlijk huis was hier gevestigd. Ze reden er rond op hun crossfietsjes en brachten uren door op de tennisbaan die speciaal voor hen werd aangelegd. Wat nou als jullie kleine broertje een wedstrijd speelt terwijl jullie aan het werk zijn? Kevin: “Nou, dan staat de tv aan of we kijken via een livestream op de iPad en die zetten we dan naast de computer. Scott en ik zitten bij elkaar op kantoor, dus er is altijd wel een van ons die zegt: ‘Hij gaat zo beginnen.’” Scott: “Wij leven heel erg mee met Tallon.” Hoe was het om hem in 2023 twee ATP- toernooien te zien winnen? Scott: “Fantastisch. De toernooizege in Pune, vorig jaar januari, kwam ook voor ons een beetje onverwachts. De tweede was misschien nog wel mooier. Winnen in eigen land, veel mooier wordt het toch niet?” Denken jullie nooit: ons broertje flikt wat ons niet is gelukt? Kevin, lachend: “Nee, zo denken wij totaal niet. We zijn alleen maar heel erg trots. Zo mooi wat hij nu al heeft bereikt. En we gunnen hem nog veel meer.” Niet bang De gedachten van Tallon gaan terug naar 2023 toen hij het ATP- toernooi van Rosmalen won. “Ik speel graag in eigen land, heb altijd geroepen dat ik train om uiteindelijk op de mooiste en grootste banen te spelen. Voor mij horen de centercourts in Ahoy en Rosmalen daarbij. De titel pakken op Rosmalen was zo mooi. Mijn familie en vrienden waren er de hele week bij. Mijn vader, Kevin en Scott reden telkens op en neer, hoe laat ik ook speelde. Ze hadden hun werk en daardoor liep het in het bedrijf misschien wat stroever, maar dat maakte hen niet uit.” Dus het was een dure week voor Griekspoor BV? Kevin, lachend: “Ja.” Tallon, terwijl hij zijn broers aankijkt: “Maar ik heb ook reclame gemaakt, hè.” Dan serieus: “Mijn successen zijn er ook dankzij mijn familie, met name Kevin en Scott. Wij hebben altijd samen getraind en veel met elkaar gereisd. Het is heel bijzonder dat wij dit als broers met zijn drieën hebben meegemaakt. Hoeveel families kunnen dat nu zeggen? Ik vond het ook heel jammer dat eerst Kevin en daarna Scott stopte. Stond ik er ineens alleen voor. Het mooie was dat ook toen ze gestopt waren, ze nog met mij meegereisd zijn. Ze waren er voor me toen ik het lastig had en nu vind ik het extra mooi dat ik de successen met mijn broers kan delen.” Scott: ‘Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had’ Kevin: “Een paar jaar geleden had niemand gedacht dat Tallon het zou schoppen tot de 21ste plaats op de wereldranglijst. Zijn persoonlijkheid of karakter springt er voor mij uit. Ik wil niet zeggen dat hij een bluffer is, maar Tallon is niet bang voor de grote banen. Ik had er juist altijd meer moeite mee als ik op de grotere banen moest spelen, dan had ik stress en was ik zenuwachtig. Als ik naar Tal kijk: die heeft dat totaal niet. Tallon durft ook gewoon te zeggen waar het op staat, hij verschuilt zich niet en zegt eerlijk wat hij denkt. Naast een goed team om je heen verzamelen en de tenniskwaliteiten, is dat wel een houding of instelling waarmee je het ver kunt schoppen.” Is je karakter ook gevormd door het feit dat je altijd tegen twee broers op moest boksen? Tallon knikt: “Kevin en Scott lieten constant zien hoe het moest. Toen ik een jaar of vijftien was en begon te puberen, was ik niet de hardste werker. Ik leunde iets meer op mijn talent. En mijn broers wezen me erop dat ik het alleen op talent niet zou halen. Zij waren juist altijd heel harde werkers. Ik durf wel te zeggen dat ik zonder mijn broers nooit zo ver was gekomen. Ik heb heel veel van hen geleerd en heel erg tegen hen op moeten boksen. Destijds had ik weleens het gevoel dat ik niet één, maar drie vaders had. Maar toen ik rond de twintig was, kwam het besef dat alles wat ze me vertelden met de beste bedoelingen was. Het heeft me zó geholpen.” Scott: “Tallon was op de baan altijd wat creatiever dan wij. Hij sloeg dropshots, speelde service/volley. Kevin en ik waren wat meer van de discipline. Voor ons was het uren maken en nog eens uren maken. Tallon liep vroeger de kantjes er weleens vanaf. Dan dachten Kevin en ik: nou jongen, kom op, het zou niet verkeerd zijn als je wat meer van ons had. Maar als je ziet hoe hij nu voor zijn sport leeft... Kevin en ik hadden dat al van jongs af aan.” Tallon, jij vindt het ook belangrijk dat je af en toe de touwtjes kunt laten vieren, toch? Tallon: “Zeker. Ik ben een sociaal figuur, ga graag een avondje op stap. Het is voor mijn carrière ook belangrijk dat ik mezelf tijd en ruimte geef om te ontspannen. Aan mij om de juiste dagen uit te zoeken waarop dat kan. Ik laat veel voor mijn sport, maar die avondjes zijn ook heel belangrijk, die helpen mij om twee dagen later weer 110 procent te geven op de baan. Oud-tennissers verbazen zich geregeld hoe ontspannen ik erin sta, hoe relaxed ik ben en hoe ik geniet van alles wat ik meemaak. Van veel sporters hoor je na afloop dat ze vergeten zijn te genieten van wat ze hebben meegemaakt. Ik ben me daar constant bewust van. Ik sprak laatst Sjeng Schalken, hij moest op zijn 27ste stoppen door een slepende voetblessure. Hij vertelde dat hij elke dag met het mes tussen de tanden op de baan stond. Dat werkte voor hem.” Je noemt jezelf een sociaal figuur. Maak jij je weleens zorgen om de wereld om je heen? Tallon: “Absoluut. Ik zie natuurlijk ook veel om me heen als ik reis. Ik won in 2023 dus mijn eerste ATP-toernooi in India. Als je ziet wat daar op straat gebeurt... Dat zijn wel eyeopeners. Zoals het ook confronterend is dat het vliegtuig vaak gebieden ontwijkt omdat daar oorlog heerst.” Ben jij iemand die de gesprekken aangaat met Russische tennissers? Tallon knikt: “Ik vraag af en toe aan hen hoe de situatie nu echt is. Ik heb ook met hen te doen. Ze kunnen niet meer naar huis, ze zijn allemaal gevlucht. Als je dan ook nog denkt aan alle shit die ze over zich heen kunnen krijgen... Ik denk dat ze vaak niet het achterste van hun tong laten zien uit angst voor de gevolgen. Andrei Rublev won vorig jaar een wedstrijd in Dubai en schreef na zijn overwinning op de camera ‘no war, please’. Hij kreeg meteen een telefoontje van hogerhand uit Rusland dat hij dat niet nog een keer moest doen omdat hij anders flink in de problemen zou komen. Ze hebben dus meerdere keren signalen gekregen om zich voor hun eigen veiligheid niet over de oorlog in Oekraïne uit te laten.” Ben jij er voorstander van dat de Russen nog mee mogen tennissen? Tallon: “Ja, voor mij staan politiek en sport los van elkaar. Zij kunnen er ook niets aan doen. Ik heb te doen met jongens als Rublev en Daniil Medvedev, ze moeten constant over hun schouder kijken, terwijl ze niks verkeerd doen. Laat die jongens dus lekker de toernooien spelen die ik ook speel.” Kevin knikt: “Die oorlog is er niet omdat de bevolking dat wil. Ik ben van ons drieën denk ik het meest bezig met de situatie in de wereld, verdiep me erin. Het klimaat, de situatie in Oekraïne en Gaza. Ongekend hoe de situatie in de wereld is op dit moment. Ook in Nederland. Als je ziet dat we er maar niet in slagen tot elkaar te komen na de verkiezingen... Het land heeft gestemd, maar het lukt ze maar niet. Zorgelijk.” ETTERTJE Kevin, Scott en Tallon komen uit een sportieve, ondernemende familie. Vader Ron en oom Frank waren verslingerd aan motorcrossen. Tallon is vernoemd naar de Amerikaanse crosser Tallon Vohland. Neef Lars Griekspoor, voormalig motorcrosser op het hoogste niveau, deed mee aan de Dakar Rally en werkt tegenwoordig ook in het familiebedrijf. Kevin, Scott en Tallon kozen voor tennis. Scott, lachend: “Vaders lag bijna elk weekend in het ziekenhuis, moeders zat dan naast hem.” Tallon: “We volgen het motorcrossen ook nog allemaal op de voet, hoor.” Vader Ron brak zo’n beetje elk botje in z’n lichaam met motorcrossen. Tennis leek Ron en Monique Griekspoor een veiligere sport voor hun drie zoons. Opa tenniste op recreatief niveau, had een tennisbaan aan laten leggen. Wel zo makkelijk. Tallon: “Opa hield ons altijd voor dat we hard moesten werken. Hij zei bijna dagelijks: ‘Zorg dat tennis voor jou een werkdag is van acht uur, dat je dagelijks in die tijd met tennis en met je lichaam bezig bent.’ Onze vader zei vaak: ‘Keihard werken is het enige wat ik van jullie vraag.’ Hard werken loont en met beide benen op de grond blijven staan, is wat we allemaal met de paplepel hebben meegekregen.” Is opa Joop ook een beetje de pater familias? Kevin: “Ja, ook wat onze tenniscarrières betreft. Opa stond dagelijks naast de tennisbaan bij ons. Hij kon het een beetje, begon ons wat aanwijzingen te geven op de baan. Toen Scott en ik echt wilden gaan tennissen en Tallon dat niet veel later ook wilde gaan doen, wisten onze ouders ook niet precies wat ze moesten doen. Tennis was nieuw voor ons als gezin. Opa zei dat hij wel iemand wist van vroeger die ons training kon geven. Al snel bleek dat er veel rek in zat bij ons. Toen zei opa: ‘We gaan eens kijken waar we nu naartoe gaan.’ En zo kwamen we terecht bij trainer Dick Suyk. Hij bracht ons naar de trainingen en haalde ons op als onze ouders niet konden.” Scott: “Opa stond het ons ook vaak voor te doen op de baan. De techniek liet nogal eens te wensen over. In het weekend liep hij het huis binnen en vroeg: ‘De tennisbaan wordt niet gebruikt, waarom zijn jullie niet aan het trainen?’” Tallon: “Opa onderbrak ook gewoon de privétrainingen. Kwam hij de baan opgelopen en vertelde hij hoe het wél moest.” Kevin: “De privétrainer kende hem ondertussen ook wel, liet opa rustig uitpraten.” Jullie opa en vader zijn genoemd, hoe belangrijk was jullie moeder Monique? Kevin: “Heel belangrijk, onze ouders – en dan met name onze moeder – reed ons overal heen. Vader werkte overdag, dus als we naar de training moesten, stond zij altijd klaar.” Scott: “Als kind zag je dat nog niet, maar op latere leeftijd gingen we dat heel erg waarderen. Elke middag stond ons eten klaar. De boodschappen en was waren gedaan, brengen, halen; als tiener denk je dat dat allemaal vanzelfsprekend is.” Zijn jullie een beetje botte boeren geweest vroeger? Scott: “Ik denk dat we enerzijds lief waren, maar tegelijkertijd ook bot uit de hoek konden komen in die tijd. Nu laten we onze waardering veel beter blijken. Kev en ik komen nog elke middag een hapje bij haar eten.” Kevin, lachend: “Ja, we zijn inmiddels in de dertig, maar ze maakt nog steeds ons eten, hoor.” Tallon, jij kon als jochie slecht tegen je verlies. Je moeder heeft je ook weleens van de baan getrokken als je weer eens met je racket smeet, toch? Tallon, lachend: “Absoluut. Ze heeft weleens, toen we thuiskwamen na een wedstrijd, een vuilniszak gepakt en al m’n tennisspullen erin gesodemieterd. Dan schreeuwde ze onderaan de trap naar boven: ‘Het is klaar met je.’” Kevin: “Je bent hier op de rotonde in Nieuw-Vennep ook een keer uit de auto gezet, toch?” Tallon: “Klopt. En ook een keer aan het begin van de straat. Kon ik de laatste twee kilometer naar huis lopen omdat ik me weer eens niet voorbeeldig gedragen had.” Kevin, lachend: “Terecht! Jij kon soms wel een ettertje zijn op de baan. Het is met Scott en mij ook weleens gebeurd dat we van de baan af zijn gehaald, hoor, of dat we inderdaad een stukje naar huis konden lopen. Dat vormt je ook.” Tallon: “Onze moeder heeft het niet altijd makkelijk gehad met vier mannen in huis, maar ze was wel de stille kracht. In onze tenniscarrières zit heel wat van haar bloed, zweet en tranen.” VERDORIE Kevin en Scott waren twaalf toen ze hun eerste tennistraining kregen, Tallon was zes. Maar denk niet dat zijn oudere broers hem spaarden. Hij kreeg gewoon elke training de ballen om zijn oren. Kevin, lachend: “Dat was een mooie tijd!” Scott: “In het begin hadden we nog het voordeel van het leeftijdsverschil, maar al snel werd die kleine heel goed. Dan is inhouden geen optie. We gingen altijd vol gas en dat betekende dat Tallon het ook te verduren kreeg. In het begin was het voor hem minder leuk, maar op een gegeven moment gold dat voor Kevin en mij, want hij werd steeds beter. Wij dachten: verdorie...” Kevin: “Opa zei ooit: ‘Wacht maar, jullie broertje wordt beter dan jullie.’ Ik zei nog tegen opa: nee joh, dat gaat nooit gebeuren. Maar goed... Hij had toch gelijk.” Tallon: “Maar voordat het zover was, ging ik wekelijks in tranen de baan af. Of ik had Kevin, Scott en de trainer op m’n dak omdat ik de kantjes ervan af liep. Ik mocht met de betere jongens meetrainen en dan vonden ze dat ik hun training verpestte. Er zijn in die tijd geregeld gesprekjes gevoerd. Kevin en Scott waren dus zo gedisciplineerd en dat heeft mij ook gevormd. Door hen ben ik ook een hardere werker geworden. De lessen die ik van jongs af aan heb gekregen van Kevin en Scott pas ik toe in heel mijn leven, niet alleen op de tennisbaan.” Jullie reisden samen als Drie Musketiers de wereld over. Als prof hebben jullie ook meerdere keren tegen elkaar gespeeld. Hoe was dat? Kevin, lachend: “De laatste keer dat ik tegen jou speelde, heb ik zelfs nog van je gewonnen, Tallon.” Scott: “En wij hebben ook een keer tegen elkaar gespeeld in Glasgow op onze verjaardag, weet je dat nog, Kevin? Toen stonden de Schotse media nog zo te kijken, want zij vonden het heel bijzonder dat tweelingbroers uitgerekend op 10 januari, onze verjaardag, tegen elkaar speelden.” Wie won er? Scott: “Volgens mij Kev.” Kevin, lachend: “Ja, dat weet ik nog wel, dat was een van m’n hoogtepunten.” Tallon: “Onze ouders vonden het echt verschrikkelijk als we tegen elkaar moesten spelen.” Kevin: “En wij ook. Er was echt niks leuks aan om tegen elkaar te spelen. We reisden vaak met z’n tweeën of drieën naar een toernooi. Op voorhand zeiden we altijd tegen elkaar: als we maar niet tegen elkaar hoeven te spelen. Ik speelde mijn laatste toernooien in Griekenland en moest daar uitgerekend twee keer tegen Tallon spelen. Dat wil je al helemaal niet bij je allerlaatste toernooien.” Tallon: “Veel broers hebben onderlinge strijd, maar dat hebben wij eigenlijk nooit gehad. Wij gunden elkaar op de baan altijd alles.” FAMILIE-EER Kevin bereikte een hoogste ranking van 655 en moest eind 2017 op zijn 26ste stoppen met tennis vanwege een blessure. Scott besloot eind 2019 te stoppen. In 2018 won hij een challenger in Blois, hij speelde in het hoofdtoernooi van de US Open, kwam uit voor het Davis Cup- team en haalde met 205 zijn hoogste ranking. Een knieblessure luidde het einde in. Allebei gingen ze na het tennis al snel aan de slag in het familiebedrijf. Kevin: “Ik heb altijd de gedachte gehad: als ik stop met tennis, dan ga ik het familiebedrijf in. Dat was altijd mijn vangnet.” Scott: “Het was voor mij best een moeilijk besluit om te stoppen. Het waren niet alleen mijn knieën, het was ook een mentaal probleem. Ik had het moeilijk in 2019, ik speelde challengers en rook aan de ATP-toernooien, maar door die blessure wist ik dat ik weer zo’n beetje opnieuw moest beginnen. Ik kreeg daar stress van. Nadat Kevin stopte, reisden Tallon en ik eigenlijk altijd met z’n tweeën naar toernooien. Ik vond het een lastig besluit om te stoppen, omdat ik wist dat Tal er dan in zijn eentje voor kwam te staan. Maar goed, ik wist ook dat ik dan weer samen ging werken met mijn andere broer. Ik kwam onder Kevin te vallen binnen Griekspoor BV, dat vond ik ook heel leuk.” Tallon: “Ik heb in het begin nog op hem ingepraat, zei: blijf spelen, krijg het weer op de rit, je hebt het niveau om de volgende stap te maken. Maar op de achtergrond speelde ook de leeftijd mee en de carrière na het tennis. Ik was altijd mee op sleeptouw genomen door mijn broers, met zijn drieën toernooien spelen vond ik het allermooiste wat er was. Toen Kevin stopte, was dat vervelend, maar toen kon ik me nog optrekken aan Scott. We maakten ook samen de stap naar het niveau van de challengers. Toen Scott stopte, stond ik er ineens alleen voor. Ik had ook het gevoel dat ineens alle ogen op mij gericht waren, dat ik in m’n eentje de familie-eer moest hooghouden. Dat vond ik in het begin best lastig.” Jij hebt wel even tegen het maken van de volgende stap aangehikt. In 2021 kwam je er doorheen, wist je acht challengers op rij te winnen. Had het gevoel dat alle ogen ineens op jou gericht waren ermee te maken dat het even duurde voordat je de top 100 haalde? Tallon: “Ik denk dat dat meespeelde. Ik voelde druk dat ik die volgende stap moest maken. Het was een moeilijke periode, maar die heeft me wel volwassen gemaakt als speler.” Scott: “In 2018 won ik een challenger en volgens mij won Tallon vier weken later zijn eerste challenger. Toen dacht ik: het tennis is wat onze familie betreft in goede handen bij hem. Kevin en ik hebben de weg altijd een beetje uitgestippeld. Tallon kon leren van de dingen die wij anders hadden kunnen en willen doen. Toen Tallon die challenger won, dacht ik: hij is er klaar voor.” Heb jij Tallon nog het een en ander ingefluisterd toen hij het lastig had nadat jij stopte? Scott: “Dat niet. Hij was op een punt aanbeland dat hij zijn eigen pad moest bewandelen. Het was zijn carrière, hij moest zelf de keuzes maken en die moesten ook vanuit hemzelf komen. Maar als hij Kevin of mij om onze mening vroeg, gaven we die natuurlijk.” Gaan we jou na je tennisloopbaan ook in het bedrijf terugzien? Tallon: “Ik heb nooit de ambitie gehad om in het bedrijf te stappen, al kan dat nog veranderen. Het lijkt me wel mooi om na het tennis in zaken te gaan met mijn broers. Wat precies; geen idee.” DJOKOVIC Scott ging de laatste tijd nog geregeld mee met zijn broertje, als het werk het toeliet. Onlangs werd hij echter vader en moet hij zijn tijd nog iets beter indelen. Scott: “Ik zou ons niet als zijn adviseurs aanmerken. Vroeger kon je Kevin en mij wel zo bestempelen, toen reisden we ook nog samen. Nu heeft hij zijn eigen team bij wie hij aan kan kloppen.” Tallon knikt: “Maar het is wel fijn dat ik af en toe met mijn broers kan sparren, omdat ik weet dat ze niet per se dingen zeggen die ik graag wil horen. Ze zeggen precies wat ze ergens van vinden, zijn mijn klankbord.” Tallon stopte in december 2022 na bijna twee jaar de samenwerking met zijn coach Raemon Sluiter, omdat ze over een aantal zaken verschillende inzichten hadden. Kristof Vliegen werd – opnieuw – zijn coach. De Belg was in het verleden de coach van alle drie de broers Griekspoor. Uiteraard legde Tallon zijn idee om weer met Vliegen te gaan werken eerst voor aan Kevin en Scott. Kevin: “Wij gingen een jaar of tien geleden met Kristof in zee en we hebben allemaal een heel bijzondere band met hem opgebouwd. Tallon had altijd al in zijn achterhoofd dat hij ooit nog een keer terug zou keren bij Kris. Wij konden ons er helemaal in vinden toen Tal vorig jaar tegen ons zei dat het moment was aangebroken waarop hij weer bij Kristof aan wilde kloppen.” Scott: “Kristof zit vooral strategisch op een heel ander niveau dan de andere coaches met wie wij te maken hebben gehad. En Kristof is tegelijkertijd een vertrouwenspersoon voor ons allemaal. Ook ik dacht: dit is het moment om terug naar Kris te gaan.” Tallon: “De samenwerking met Kristof stopte een paar jaar geleden door privéomstandigheden, maar we hebben altijd goed contact gehouden. Ik heb altijd in mijn achterhoofd gehad: er is nog onafgemaakt werk. Toen ik brak met Raemon hoefde ik er eigenlijk niet over na te denken met wie ik wilde werken. Er was er maar één van wie ik dacht: die gaat mij helpen, die gaat mij beter maken. Ik heb Kris gebeld en gezegd: ik heb je nodig, je moet nu komen. Hij heeft heel wat aanbiedingen gehad afgelopen jaren, maar dat hij er meteen werk van maakte, zegt veel. Ik ben, denk ik, ook een beetje als een zoon voor hem.” Bij de ATP Masters in Parijs had je in de derde ronde Novak Djokovic, die al een tijd niet had verloren, bijna liggen. Je stond een break voor in de derde set, maar verloor toch nog. Tallon: “Dat ik het Djokovic ook lastig kan maken, heeft wat met me gedaan. Ik heb laten zien dat ik met de allerbeste spelers van de wereld mee kan. Dat ik ze zelfs kan verslaan, doet heel veel met een mens. Het is een stimulans om nog har- der te gaan werken.” Je raakte in 2023 ook geblesseerd aan je enkel, had te kampen met een zwevend stukje bot, maar besloot je niet te laten opereren. Waarom niet? Tallon: “Het gebeurde in februari, net voor de ABN AMRO Open, en daarna ben ik nog twee keer door mijn enkel gegaan. Vooral in Madrid ging ik er stevig doorheen. Ik dacht ook dat het foute boel was, maar volgens de artsen zit het afgebroken stukje in mijn enkel op z’n plek en kan ik ermee spelen. We zeiden tegen elkaar: als het niet oké is, halen we dat stukje bot er aan het einde van het jaar uit. Ik speelde het tweede deel van het jaar met een brace en had eigenlijk helemaal geen last, dus heb ik besloten om me niet te laten opereren.” Waar eindigt dit? Scott: “Geen idee, ik hoop dat Tallon zijn beste ranking van 21 gaat verbeteren. Top 15  lijkt mij een mooie doelstelling.” Tallon: “De top 15 is het doel, de top 10 een droom.” Helden Magazine 70 Het interview met Tallon, Kevin en Scott Griekspoor komt voort uit het eerste nummer van 2024. Jutta Leerdam schittert op de cover van de zeventigste editie van Helden. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 70 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw favoriete sporters? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.