Pieter van den Hoogenband won in 2000 twee maal olympisch goud en twee keer brons op de Spelen in Sydney. Zijn leven veranderde op slag. Helden ging met de ex-zwemmer, tegenwoordig chef de mission van NOC*NSF, en coach Jacco Verhaeren twintig jaar terug in de tijd. “Overal waar ik ging, had ik beveiliging nodig. Het waren Backstreet Boys-taferelen.” “Ja, die jongens hebben voor een groot deel mijn leven bepaald,” zegt Pieter van den Hoogenband. Zeven medailles heeft hij uit een leren tasje gehaald en vervolgens bijna ach­teloos op tafel gegooid. “Ze liggen in de kast en daar komen ze niet vaak uit. Alleen soms voor een spreekbeurt van de kinderen.” Voor hem liggen twee gouden medailles en twee bronzen plakken die hij in 2000 won op de Spelen in Sydney. Vier jaar later in Athene volgden nog drie olympische plakken: één van goud, twee van zilver.“Voor mij hebben medailles weinig waarde. Prijzen waren bijzaak. Het ging om het maximale uit mezelf halen, de zoektocht naar de perfecte race. Ik heb met de gedachte gespeeld om een paar van mijn olympische medailles weg te doen voor het goede doel. Als ik daar mensen mee kan helpen... Maar de kinderen zijn er erg trots op, dus heb ik ze maar gehouden.” Thuis in Waalre vist Pieter de gouden plak op de 200 meter vrije slag er tussenuit. “Deze medaille is de reden waarom Jacco Verhaeren nu in Australië zit. Hij zal zichzelf nooit op de borst kloppen, maar hij is natuurlijk een geniale gek.”Van 1993 tot het einde van Pieters carrière in 2008 was Verhaeren ­ sinds 2014 bondscoach van Australië ­ zijn coach, maar de band ging veel dieper. Ze waren en zijn soulmates. “Belangrijker dan die medailles zijn de herinneringen, de mooie verhalen. En Sydney was natuurlijk een schitterend verhaal.” Gettoblaster Er werd in Nederland nog betaald met de gulden in 2000. Het was het jaar van het EK voetbal in Nederland en België. De band Krezip had dé zomerhit te pakken met I Would Stay toen op 15 september het olympisch vuur werd ontstoken in Sydney. Tijdens de openingsceremonie lag Pieter in een container in het olympisch dorp. Er was te weinig huisvesting voor alle atleten, dus fungeerden grote containers als onderkomen. Er was nog provisorisch een raam uit gezaagd en een douche in gebouwd. Pieter had bij toenmalig chef de mission Joop Alberda gevraagd om een plek voor zichzelf. Hij moest goed kunnen rusten, er werd immers een hoop van hem gevraagd en verwacht. “Ook mijn zwemmakkers waren een gevaar voor me, hadden moeite hun enthousiasme te beteugelen. We kregen dus een container toegewezen, in de ene helft sliep ik en in de andere Jacco en bondscoach Stefaan Obreno. Ik moest af en toe een ventilator op het wandje tussen ons richten anders kwam hun sigaretten­ rook mijn kant op. Ze zaten daar te stomen in die cabine! Ach, het was gewoon kamperen. ’s Nachts was het ijskoud en overdag bloedheet. Ik zat daar met mijn cd’s, mijn gettoblaster en mijn boeken. Meer had ik niet nodig.” Amateur Pieter had vier jaar eerder gezien hoe hij het níet moest aanpak­ken, tijdens de Spelen in Atlanta. Hij maakte naam door als achttienjarige uit het niets vierde te worden op de 100 en 200 meter vrij. Beide keren miste hij het brons op elfhonderdste. Het waren voor hem de Spelen van de gemiste kansen. “Ik had in Atlanta ook al kunnen winnen, als het puur om zwemmen ging was ik in 1996 al de snelste.” Jacco Verhaeren vanuit Australië: “We zijn daar echt groen heen gegaan. We hebben zoveel beginnersfouten gemaakt, konden zoveel beter. Pieter kon niet eens een volledige race zwemmen en toch ging hij al zo hard. Ik zei toen: als deze jongen voor het einde van zijn loopbaan geen wereldrecord heeft gezwommen, dan heb ik gefaald als trainer. Dat was des­ tijds een gewaagde uitspraak voor een trainer zonder ervaring.” Pieter: “Het overkwam me allemaal op die Spelen. En als ik ergens een hekel aan heb, is dat aan sporters die iets ‘overkomt’. Wat een amateur was ik!” Jacco: “In Atlanta kwam een einde aan de chaotische periode. Ik was zoveel wijzer geworden.” Pieter: “Het belangrijkste: we kregen daar de bevestiging dat onze aanpak de goede was, één waarmee we ons konden onder­ scheiden. Atlanta markeerde het einde van mijn ontdekkings­ reis, van de experimentele fase.” Jacco: “In 2000 kenden we de valkuilen, we hadden veel meer oog voor de details, waren heel professioneel bezig.” Pieter: “In 2000 had ik mijn zaakjes pas echt voor elkaar.” Jacco: “Maar om te kunnen winnen in Sydney, hadden we wel de Spelen van Atlanta nodig.” Baywatch Samen wilden ze de wereld versteld doen staan in Sydney, zeven jaar nadat hun bijzondere samenwerking begon. Jacco en Pieter leerden elkaar kennen na de Jeugd Olympische Dagen in Eindhoven in 1993, waar Pieter goud won op de 100 en zilver op de 200 vrij. Hij wilde de volgende stap maken, maar bij de zwembond ontbrak het aan visie en geld. Pieter vroeg zijn vader Cees Rein om hulp. De chirurg en hoofd medische begeleiding van PSV richtte Stichting Topzwemmen Zuid­Nederland op en vond tal van ondernemers bereid een groepje talentvolle zwemmers te sponsoren. Er was plots geld voor een trainer. Meteen viel het oog op Jacco, die slaagde er in Maastricht en tijdens zijn diensttijd in Breda in om middel­ getalenteerde zwemmers heel hard te laten zwemmen. Pieter over het eerste gesprek: “Kwam hij aan in zo’n klein rotautootje. En hij had echt een prachtige vriendin bij zich. Het was de tijd van Baywatch. Het was net of David Hasselhof met een gruwelijk lekker wijf aan kwam lopen. Zweminhoude­ lijk had hij de mooiste ideeën. Uiteindelijk vroeg ik hem wat zíjn doel was. Jacco zei: ‘Ik wil de beste zwemtrainer van de wereld worden.’ Toen heb ik hem de hand geschud en gezegd: Jou moet ik hebben.” Jacco was afgestudeerd als zwemtrainer aan het CIOS in Sittard, maar er was in Nederland verder niemand van wie hij het vak kon leren. Hij keek goed naar wat de Amerikanen deden, trendsetters als het om zwemmen ging. [caption id="attachment_18144" align="alignnone" width="2048"] Van den Hoogenband met zijn gouden medaille op de 100m vrije slag.[/caption] Pieter: “Jacco vond dat zij onzinnige meters maakten in het bad en dacht meteen: er liggen kansen voor ons als wij meer op kwaliteit dan op kwantiteit gaan trainen. Dat kwam ook nog eens goed uit: wij konden niet onbeperkt gebruik maken van het badwater, daar hadden we het geld niet voor.” Jacco: “Het was pionieren. We hadden wel een trainingsplan, maar dat was niet op ervaring gestoeld.” Pieter: 'Ik heb met de gedachte gespeeld om een paar van mijn olympische medailles weg te doen voor het goede doel. Als ik daar mensen mee kan helpen...' Coach en pupil experimenteerden er op los. Het was zoeken naar de grenzen van Pieter en een aanpak waar zijn lichaam goed op reageerde. “Jacco hamerde alleen maar op techniek. Een vader van een van de zwemmers trok op zaterdag een duikerspak aan om filmpjes te maken vanaf de bodem. In Jacco’s appartementje analyseerden we de beelden.” Jacco: “Dat was soms wel drie weken later, hoor. Vandaag de dag hangen overal camera’s in het bad, kun je alles na drie seconden terugkijken.” De natuur hielp ook een handje. Pieter beschikte over een lichaam dat uitermate geschikt was voor zwemmen, hij had dat befaamde kuiltje in zijn borstkast. Helden Magazine 52 Het eerste gedeelte van het verhaal van Pieter van den Hoogenband komt voort uit Helden Magazine nummer 52.  In de 52ste editie van Helden schittert Louis van Gaal de cover. Met hem blikken we terug op zijn indrukwekkende carrière. Ook tal van mensen die met de trainer hebben gewerkt komen aan het woord. Harrie Lavreysen, Alexander Brouwer, Niek Kimmann, Kim Polling, Kira Toussaint, Frédérique Matla, Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo, Ferry Weertman en Marit Bouwmeester zouden afgelopen zomer schitteren op de Olympische Spelen in het land van de rijzende zon. Het coronavirus gooide echter roet in het eten. Helden fotografeerde de sporters bij wie alles al een tijd draait om Tokio op een bijzondere wijze in ‘Tokiogangers’ In deze editie gaan wij ook terug in de tijd. Joop Zoetemelk won veertig jaar terug als laatste Nederlander de Tour de France en John Heitinga was met Oranje tien jaar terug dicht bij de wereldtitel. Daarnaast won Rinus Israel vijftig jaar geleden de Europa Cup I met Feyenoord. Het was ook dertig jaar geleden dat Mike Tyson zijn wereldtitels en zijn status van onoverwinnelijkheid verloor, bereikte Andre Agassi voor het eerst een grandslamfinale én blikken onder meer uitblinkers Dennis Bergkamp, Frank de Boer en Patrick Kluivert terug op de behekste wedstrijd uit 2000: Nederland – Italië. Verder in de 52ste editie van Helden spreken we sportief directeur van Jumbo-Visma, Merijn Zeeman. Staat Jackie Groenen oog in oog met ‘Het Melkmeisje’ van Vermeer. Kiran Badloe won de strijd met vriend, trainingsmaat én concurrent Dorian van Rijsselberghe. Een exclusief gesprek met Chris Froome over onder meer zijn horrorcrash. Ook lees je hoe overleven voor Johan van der Velde gesneden koek is en verteld Elsemieke Havenga hoe ze tweemaal olympisch goud had kunnen hebben. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Johan Cruijff zou op 25 april zeventig jaar zijn geworden. John Rep staat stil bij de beste voetballer uit de Nederlandse geschiedenis, die op 24 maart vorig jaar overleed.

Guus Hiddink won 35 jaar geleden de Europa Cup 1 met PSV. Het was de aftrap van een glansrijke trainerscarrière die hem over de hele wereld voerde. Waar hij kwam, gingen deuren vanzelf open. Op zijn 76ste is zijn leven in rustiger vaarwater gekomen. Maar het voetbalbloed stroomt nog altijd door zijn aderen. “Natuurlijk maak ik me zorgen om de situatie in de wereld,” zegt Guus Hiddink. Eind februari, de dag nadat de Russische president Vladimir Poetin zijn leger opdracht gaf Oekraïne binnen te vallen, had hij contact met de rechterhand van Roman Abramovich. Guus is twee keer trainer geweest van Chelsea, de ploeg waar de oligarch voorheen eigenaar van was. “Ik zei: Roman moet nu naar het Kremlin vliegen en de grote baas daar even bij zijn strotje pakken. [caption id="attachment_18901" align="alignnone" width="1455"] Guus Hiddink met Roman Abramovich[/caption] Abramovich hoef ik niet in bescherming te nemen, maar ik weet dat hij heeft geprobeerd te bemiddelen. Ik maak me grote zorgen omdat we te maken hebben met iemand die dacht dat hij in een paar dagen zijn buurland kon domineren. Bijna een jaar later is er nog oorlog en lijkt er geen uitweg. Iemand met macht die geen uitweg ziet, is tot rare dingen in staat.” 'Ik sprak de rechterhand van Abramovich en zei: Roman moet nu naar het Kremlin vliegen en de grote baas daar even bij zijn strotje pakken' Guus was tot en met 2010 vier jaar lang bondscoach van Rusland en daarna trainer van de Russische club Anzhi. Hij heeft nog contact met zijn toenmalige stafleden. “Ik weet dat de berichten die we versturen, worden gelezen en dat onze telefoongesprekken worden afgeluisterd. Ik ken die jongens als mijn broekzak. Voorheen voerden we intense gesprekken, nu gaan de gesprekken niet verder dan de uitslag van CSKA-Zenit. Ze zijn veel voorzichtiger geworden. Een paar jongens met wie ik werkte, zijn het land ontvlucht en worden nu gezien als landverraders. Ik maak me zorgen om die mensen.” Guus begint over het WK in Rusland in 2018, toen hij commentaar deed voor de Amerikaanse tv. “Het leek toen alsof de inwoners zich bevrijd voelden, iedereen was zo open en gastvrij. Ik had echt de hoop dat door het WK het land weer wat opener en moderner zou worden. Nu is dat weer helemaal weg, het land heeft juist grote stappen teruggezet. De gewone man en vrouw in Rusland hunkert naar die openheid, zij zijn ook de dupe. Dieptriest.” Guus Hiddink is een man van de wereld en geniet in veel landen hoog aanzien. Hij kan nog altijd niet stuk in Zuid-Korea, nadat hij het land de vierde plek op het WK in 2002 bezorgde. In Australië lopen ze ook met hem weg. Na Rusland was hij ook nog bondscoach van Turkije en in 2018 en 2019 begeleidde hij de Chinese ploeg onder 21. Hij maakte van nabij de situatie rond de Oeigoeren mee, die in China worden gediscrimineerd en erger. “In de selectie zaten twee Oeigoeren. Zodra we met de ploeg naar het buitenland gingen, waren die spelers ineens geblesseerd of ziek. Achteraf kwam ik erachter dat was bepaald dat die spelers niet mee mochten. Een-op-eengesprekken daarover met autoriteiten waren uitgesloten. Natuurlijk houdt ook die situatie me bezig.” Hij stoorde zich ook aan de wijze waarop Qatar het afgelopen WK toegewezen kreeg, de schandalige wijze waarop werd omgegaan met de arbeidsmigranten. “Ik heb de rapporten van Amnesty International ook gelezen.” En dan was er nog het gedoe om de OneLove-band. “Onze minister van Sport Conny Helder was met haar OneLove- speldje dat niemand kon zien volledig van de realiteit losgetrokken. Gelukkig noemde ze haar optreden zelf achteraf ook onhandig. Ik vond het daardoor nog wel komisch hoe die sjeik met die armband met het Palestijnse symbool haar even op haar plaats zette. Ik was in haar plaats zonder enig uiterlijk vertoon op de tribune gaan zitten, op voorwaarde dat we achteraf een goed gesprek zouden voeren waarin ik dan mijn opvattingen over bepaalde toestanden voor en rond dit WK naar voren had gebracht. Kijk, ik heb in veel landen gewerkt waar misstanden waren. Als je er bent, moet je binnen jouw mogelijkheden aandacht besteden aan de omstandigheden, dat heb ik ook altijd gedaan.” Plukken haar Het is 35 jaar geleden dat Guus als beginnend hoofdcoach meteen de Europa Cup 1 won met PSV. Zijn naam was in één klap gevestigd. “Ik werd gezien als interimtrainer nadat Hans Kraay senior vertrok in 1987. Het was de bedoeling dat Rinus Michels het na het EK van 1988 van mij over zou nemen. Ik ben op zijn verzoek nog in Amsterdam bij ‘ome’ Rinus thuis geweest, omdat ik zijn assistent zou worden. Met dat typisch Amsterdamse accent van hem zei hij: ‘Ik wil dat we het gaan doen, maar alleen met vier handen op míjn buik.’ Ik zei: prima, meneer Michels, mijn handen gaan op uw buik, u hebt veel ervaring, ik kan veel van u leren. Voorzitter Jacques Ruts wilde in 1988 nog steeds dat Michels mij op zou volgen, dat was blijkbaar al vastgelegd. Maar Harry van Raaij, toen penningmeester, en manager Kees Ploegsma besloten met mij door te gaan. Daar ben ik hen heel dankbaar voor.” Guus had bij PSV, Fenerbahçe, Valencia, Real Madrid, Real Betis, Chelsea en de nationale elftallen die hij coachte te maken met de nodige vedetten. “Ik heb jarenlang gewerkt in het speciale onderwijs met kinderen die een leerachterstand hadden of van wie ze zeiden dat ze moeilijk leerden. Daar heb ik veel geleerd. Die ervaring nam ik mee toen ik trainer werd. Ik was in die tijd ook jeugdtrainer bij De Graafschap. Ik maakte een keer een opstelling en een jongen die op de bank moest beginnen, was boos. Vertelde hem dat hij de tweede helft zou spelen. Maar het ging de eerste helft zo goed, dat ik hem ook de tweede helft op de bank hield. Na de wedstrijd zei hij tegen me: ‘U bent niet eerlijk geweest, u had beloofd dat ik de tweede helft zou spelen.’ Hij had helemaal gelijk. Ik wist vanaf dat moment: als trainer moet je geen trucjes uithalen.” In de eerste periode bij PSV, tussen 1987 en 1990, had je het op een gegeven moment mentaal zwaar toen spelers bij jou aandrongen Wim Kieft te passeren. “De Deen Flemming Povlsen was in 1989 gekocht van FC Köln omdat we naast Kieft en Romário de spitspositie dubbel bezet wilden hebben. Kieft was in mindere vorm, dus ik liet Povlsen spelen en zette Wim op de bank. Achteraf bleek dat twee spelers, ik zeg niet wie, gelijktijdig achter mijn rug om bij het bestuur hadden aangedrongen om druk op mij uit te oefenen om Kieft te vervangen. Willem kwam daarachter en concludeerde dat spelers mij manipuleerden. Toen mij ter ore kwam wat er was gebeurd, vroeg ik me bijna wanhopig af hoe ik me uit die situatie kon redden. Hoe kon ik Kieft duidelijk maken dat het echt een toevallige samenloop van omstandigheden was? Ik kon niets bewijzen of ontkrachten. Het greep me zo aan dat ik na de training onder de douche ineens hele plukken haar in mijn hand had. Ik had en heb geen moeite om uit een spelersgroep van ruim twintig man de beste elf te kiezen, maar dit was anders. Gelukkig klaarde de lucht en kon ik Wim overtuigen. En verdomd, toen ik een paar maanden later bij de kapper was, zei hij dat mijn haar weer aan het groeien was. Natuurlijk heb ik het die twee spelers kwalijk genomen dat ze achter mijn rug om naar het bestuur waren gestapt, ik heb hen daarna anders bekeken. Ik vertrouw iemand tot het tegendeel is bewezen.” Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Guus Hiddink komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Lois Abbingh en Tess Lieder – voorheen Wester -. De handbalcollega’s zijn vriendinnen, schoonzussen en sinds kort ook allebei moeder. Daarnaast spraken we met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Marc van de Kuilen en Luuk Veltink werden vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.