5 augustus 1992
In 1992 reisde de VS met een verzameling basketballende supersterren af naar de Spelen. Precies 22 jaar geleden schitterde het Dream Team in Barcelona.
‘Wij waren buitenaardse wezens,’ zei Charles Barkley hoofdschuddend, ‘onze tegenstanders kenden ons alleen van tv, wij waren bezienswaardigheden.’
Het IOC stelde in 1992 de Spelen open voor profbasketballers en Amerika greep die kans aan om met een verzameling supersterren op de proppen te komen. Het Dream Team was natuurlijk een enorme pr-stunt van de NBA. Michael Jordan, Earvin Magic Johnson, Larry Bird, Scottie Pippen, Patrick Ewing, Clyde Drexler, Chris Mullin, Karl Malone, John Stockton, David Robinson en Barkley waren grootheden. De ploeg werd aangevuld met een groot talent van college: Christian Laettner, die de voorkeur kreeg boven Shaquille O’Neal.
Tekst gaat verder onder de foto
V.l.n.r. Laettner, Robinson, Ewing, Bird, Pippen, Jordan, Drexler, Malone, Stockton, Mullin, Barkley, Johnson
Sir Charles, zoals zijn bijnaam luidt, deed twee jaar geleden Londen aan op uitnodiging van Nike en stond uitgebreid stil bij het twintigjarig jubileum van de droomploeg, waarvan hij topscorer was. ‘Voor ons hotel stonden op elk moment duizend mensen te wachten en te roepen. Geweldig. Waar anderen ervoor kozen om veelal in het hotel te blijven en de drukte te ontlopen, koos ik er geregeld voor het hotel uit te gaan. Overal vandaan kwamen mensen op me af. Een hele stoet mensen liepen met me mee. De mensen in Barcelona waren zo vriendelijk.’
'Ze vertelden ons dat het voor terroristen dé hoofdprijs zou zijn als ze het Dream Team konden pakken'
Barkley ging de straat op zonder bodyguard. Als hem werd gevraagd waar de beveiliging was, toonde hij zijn vuisten en zei: ‘Dit zijn mijn beveiligers.’ Twee jaar terug zei hij over zijn wandelingen door de stad: ‘In de NBA kun je elk jaar kampioen worden. Zoals er ook elk jaar een Super Bowl is of de World Series. Op de Spelen moet je vier jaar wachten, dan stopt de hele wereld. Ik wilde die vibe voelen.’
Het Dream Team verbleef tijdens de Spelen niet in het olympisch dorp, maar huurde een vijfsterrenhotel af. Dat had niets met sterrengedrag te maken, aldus Barkley, het kon gewoon niet anders. De dreiging van een terroristische aanslag, zoals in 1972 bij de Spelen in München, was te groot. Barley zei daar later over: ‘We werden bedreigd met de dood. Je kon niet zomaar het hotel in en als we naar het zwembad op het dak van het hotel gingen, dan stonden er tien beveiligers met uzi’s. Ze vertelden ons dat het voor terroristen dé hoofdprijs zou zijn als ze het Dream Team konden pakken.’
'Natuurlijk was het verhaal van Magic Johnson bekend, bij wie een jaar eerder hiv was geconstateerd. Hij was zo populair'
Het was alsof Elvis Presley en The Beatles gelijktijdig in hetzelfde hotel zaten, zei coach Chuck Daly destijds over de gekte. ‘Maar wat wil je,’ zei Barkley twintig jaar na dato, ‘het was ook zo bijzonder. Je had Michael Jordan, de grote superster van wie iedereen had gehoord, maar die niemand in Europa van nabij had gezien. Natuurlijk was het verhaal van Magic Johnson bekend, bij wie een jaar eerder hiv was geconstateerd. Hij was zo populair. Larry Bird liep op z’n laatste benen. Voor de mensen was het de eerste en laatste keer om hem en Magic in actie te zien.’
Vooral om Magic Johnson was veel te doen in Barcelona. Op 7 november 1991 bekende hij hiv te hebben, waarna hij stopte bij de Los Angeles Lakers. Hij werd desondanks door de fans gekozen om te starten in de jaarlijkse All Star Game in 1992. Dat deed hij. De NBA klopte later dat jaar ook bij hem aan tijdens het formeren van het Dream Team. Barcelona moest zijn laatste kunstje worden, overal waar hij kwam, kreeg hij een staande ovatie.
Tekst gaat verder onder de foto
Magic Johnson met de gouden medaille
De NBA verlangde niet alleen een verzameling grote namen om goede sier mee te maken, de competitie moest bovendien wereldwijd op de kaart gezet worden met spectaculair en goed basketbal. In juni 1992 begon de voorbereiding. De eerste oefenwedstrijd, tegen een team van de beste collegespelers van Amerika, ging verloren met 62-54. Het was de waarschuwing die coach Daly kon gebruiken, de sterren waren in één klap wakker. Ze wisten dat ze uitgelachen zouden worden als ze in Barcelona niet de olympische titel zouden pakken.
'We kenden allemaal de onderliggende boodschap, wij wilden van NBA-basketbal een mondiale sport maken’
Kwalificatie voor de Spelen was een eitje. Het Dream Team streek voor de Spelen neer in Monaco, daar werden de puntjes op de i gezet. Na de training genoten de spelers van de naaktstranden, ze waren te vinden in de nachtclubs, dineerden met beroemdheden. Of ze zaten in het casino. Gokken was de favoriete bezigheid van de spelers, enkelen van hen waren gokverslaafd. Zo ook Michael Jordan en Barkley, die na zijn carrière bekende meer dan tien miljoen dollar te hebben vergokt.
Coach Daly liet de spelers hun gang gaan, met het opleggen van regels nam hij hen het plezier af en plezier was juist wat ze moesten uitstralen in Barcelona. De aanpak had succes, tijdens de trainingen vlogen de vonken er vanaf. De generale repetitie bestond uit een wedstrijd tussen Team Blue, met Magic, Barkley, Robinson, Mullin en Laettner, en Team White, bestaande uit Jordan, Malone, Ewing, Pippen en Bird. De witte ploeg won met 40-36. Jordan noemde het later ‘de beste wedstrijd waar ik ooit deel van uitmaakte’. Tijdschrift Sports Illustrated noemde het ‘de beste wedstrijd die nooit iemand zag’.
Tekst gaat verder onder de foto
Charles Barkley is vandaag de dag basketbalanalist
Natuurlijk won het Dream Team fluitend de gouden plak, de acht wedstrijden die de ploeg speelde in Barcelona werden met groot gemak gewonnen. Gemiddeld versloeg het verschil met de tegenstander liefst 44 punten. Barkley: ‘We kenden allemaal de onderliggende boodschap, wij wilden van NBA-basketbal een mondiale sport maken. Dat kon alleen als we furore zouden maken.’
‘Na afloop moesten we met onze tegenstanders op de foto. Die namen zelfs tijdens de wedstrijd al foto’s'
Zelfs de tegenstanders keken hun ogen uit, vonden het prachtig om tegen Jordan, Johnson of Bird te spelen. ‘Iedereen was geïntimideerd door onze aanwezigheid. Na afloop moesten we met onze tegenstanders op de foto. Die namen zelfs tijdens de wedstrijd al foto’s. Krankzinnig,’ aldus Barkley die in 2000 stopte met basketbal en momenteel een van de grappigste en een meest gevreesde basketbalanalisten van Amerika is.
Coaches zetten voortdurend een andere speler als bewaker van Jordan in het veld, zijn ploeggenoten op de bank maakten dan snel een foto.
Veel van de Europeanen en Zuid-Amerikanen die nu in de NBA spelen, zijn geïnspireerd door het Dream Team, aldus Barkley. ‘Onze opzet is geslaagd.’
Een NBA-titel won Barkley nooit, een tweede gouden olympische medaille kwam er nog wel, vier jaar later bij de Spelen in Atlanta. Zo mooi als Barcelona werd het niet meer. ‘De intimidatiefactor was al weg bij de Spelen in 1996. Toen wilden ze al niet meer met ons op de foto. Dat voordeel was snel weg.’