Donderdag 15 februari
Rond half 9 word ik wakker. De gordijnen gaan open en ik kijk uit over een schitterend strand met een strakblauwe lucht. Droom ik? Waar ben ik? Huh? De laatste keer dat ik wakker werd in een bed stond ik op om – na vier dagen Carnaval – weer aan de slag te gaan bij Helden in het Olympisch Stadion. En nu zit ik toch echt ineens, onverwacht, in Zuid-Korea. Bij de Olympische Spelen. Ik droom niet. Het strand wat ik zie is het strand van Gangneung, de plek waar al het schaatsen en shorttrack plaatsvindt, de plek waar het olympisch dorp is én de plek waar ik de komende dagen in het Holland Heineken House (HHH) ga werken, als onderdeel van TeamNL. Het TeamNL-contentteam om precies te zijn. Met een elftal toppers verantwoordelijk voor alles wat er gemaakt en gedeeld wordt vanuit TeamNL.
Rond half 9 wakker worden in Gangneung bleek niet alleen die eerste dag vreemd. Want half 9, dan hoor je nog te slapen. Dan lig je net een paar uur op bed. Alleen als je ’s ochtends wilt hardlopen langs het strand of wilt fietsen langs het meer dan gaat rond 9u je wekker. Zo niet, dan pak je je slaap. Want om 11u. Dan begint het. Je 16-urige werkdag. Een Koreaanse werkdag en een Nederlandse werkdag in één. Met je lijf en hart in Korea, met je gedachte deels in de tijdzone waar je het allemaal voor doet; Nederland.
11.00u dus. Redactieraad. Iedereen bij elkaar. Wat brengt de dag? Welke atleten komen in actie? Welke atleten winnen wellicht medailles? Wie neemt er plaats in de Nederlandse Loterij MedailleTaxi? Wie komt er langs in het HHH? Welke kansen liggen er voor het maken van mooie filmpjes? Familieleden die tijd en zin hebben? Wie is er uitgeschaatst en heeft sowieso tijd? Wie gaat wat doen? Wat ging gisteren goed en wat kan vandaag beter? Ja, alles duidelijk? Alle mogelijke scenario’s uitgewerkt? Knallen!
‘Overdag naar een ochtendshow luisteren maakt de jetlag niet makkelijker, wel leuker’
Dat ‘Knallen!’ doen we vanuit ons kantoor in het Holland Heineken House. Op de achtergrond doet Roel van Velzen z’n soundcheck, vandaag voor het laatst want morgen neemt André Hazes de rol als ‘huisband’ over. “Radio GaGa” klinkt hard door alle ruimtes, steeds opnieuw. Het moet perfect, want Van Velzen gaat het zo live doen op Radio 538. De 538-studio zit naast ons. Als het daar gaat beginnen, dan weten wij dat we beginnen aan ronde twee.
14.00u Koreaanse tijd. Evers staat op. En begint. Het is immers 6.00u in Nederland. Overdag naar een ochtendshow luisteren maakt de jetlag niet makkelijker, wel leuker. Vanaf nu leef ik in een parallel universum. Want dat Nederland wakker wordt, betekent ook dat we nogmaals gaan knallen. Wat we gemaakt hebben, gaan we delen. En wat Nederland leest, ziet en zegt, heeft invloed op alles wat we doen. De horloges gaan op ‘dual time’.
19.00u Koreaanse tijd. Even wat eten in het Holland Heineken House. Gewoon Hollands en snel. Die Koreaanse BBQ komt vannacht wel. Misschien. Want we weten niet hoe de avond gaat lopen. Dat wordt bepaald door het schaatsen. En dat gaat nu beginnen! De rollercoaster begint nu pas echt. Achter de schermen staat alles klaar. Winnen we een medaille, dan gaat er een ‘Medal Alert’ uit. Op social media, via de TeamNL-app én op digitale abri’s in Nederland. En dat allemaal met 1 druk op de knop vanuit ons team. Nu alleen nog zorgen dat we op de juiste knop drukken. Aan alle scenario’s hebben we gedacht. Alle mogelijke winnaars en bijbehorende beelden en teksten zijn besproken. Zelfs het scenario van ‘geen medailles’ staat klaar, want ook dan moeten we er zijn voor onze sporters en voor Nederland. Laat het beginnen, schaatstijd!
En dan gaan we… Spanning… Wachten… Dweilen… Knallen…. En… Esmee Visser wint goud… Onverwacht? Nee joh, het scenario stond klaar. Terwijl alles en iedereen om ons heen staat te springen van blijdschap, drukken wij geconcentreerd op dé knop. Goud! Tijd om even op adem te komen is er niet. Meteen volgt de vraag; gaat ie rijden? De MedailleTaxi. Esmee komt na vandaag niet meer in actie dus de kans dat ze vanavond laat gehuldigd wordt, en dus met de taxi van de schaatsarena naar het HHH komt, is groot. Niet veel later komt het verlossende woord, we gaan rijden!
23.00u Koreaanse tijd. Even een momentje rust. Met MedailleTaxi-hosts Peter Heerschop en Viggo Waas wachten we in een koffietentje. Wachten op het moment dat we Esmee kunnen ophalen. We praten over de Spelen, over Korea, over de mensen die om ons heen zitten, maar vooral over Esmee; waar we allemaal spontaan verliefd op zijn geworden. We praten zelfs even over mijn andere liefde; ultralopen. En dan lijkt de tijd even stil te staan, zoals dat ook is als ik uren en uren aan een stuk door hardloop…. Maar dan ineens komt het verlossende bericht. We gaan rijden, Esmee staat klaar!
Ik lig opgerold in de kattenbak van de MedailleTaxi. Ik hoor Peter & Viggo een mooi gesprek hebben met Esmee en schrijf driftig mee. In Nederland is het nog maar middag; wat wij nu maken gaat ‘vanavond’ nog naar SBS. Dus nadat we Esmee hebben afgezet en ze gehuldigd wordt, gaan wij door. De eerste ‘ruwe edit’ voor SBS als eerste, daarna alles klaarzetten zodat we in onze ochtend de puntjes op de i kunnen zetten. En Nederland vervolgens wakker wordt met mooie filmpjes en herinneringen.
01.00u Koreaanse tijd. Ik hoor vanachter m’n computer hoe Esmee Visser op het podium vertelt dat ze gedroomd had van een huldiging in het Heinekenhuis. De huldiging gaat over in een feestje. Mét Esmee en haar entourage. Op het einde van het feestje zijn wij er ook bij. Het werk is even klaar. We mengen ons tussen het publiek en de gasten. Barbara en Frits zijn inmiddels ook aangekomen in Korea en we toasten samen met Akwasi en Hazes Jr. op de verjaardag van Frits. Net voor sluitingstijd horen we nog hoe Esmee verbaasd terugkomt van de bar met een paar biertjes. “Ik hoefde niet eens te betalen!”
Tekst gaat verder onder de foto
06.00u Koreaanse tijd. Ik lig net in bed. Nadat het Holland Heineken House dicht ging, was er een klein crewfeestje. Van Velzen wisselde van wacht met Hazes; samen trakteerden ze ons op een privéconcert. En bier. Ik genoot met volle teugen. En met lege; want m’n vader leerde me dat juist op dit soort momenten je af en toe een biertje weg moet zetten. Juist daardoor kan ik nu nog even met het thuisfront Skypen. En de wekker zetten, om 9.00u. Want morgenvroeg begint het circus weer van vooraf aan. En daarvoor wil ik eerst nog even een rondje lopen. Even verwerken dit allemaal…
Donderdag 22 februari
In het kantoor van Helden in het Olympisch Stadion kijk ik met collega’s naar de finalerace van Suzanne Schulting. De afgelopen dagen leefde ik nog steeds in twee tijdzones. “Wat doet TeamNL in Korea nu?” “Hoe laat is het daar?”, en dat de hele dag en nacht door, leve de dubbele jetlag. Nadat Suzanne over de streep komt besef ik me dat ik toch echt weer in Nederland ben. Want het eerste wat ik doe, is heel hard roepen; WHAAHAHAAAAAA! En pas na het uitbundig vieren met collega’s, denk ik: “Wie drukt op de knop? Was dit scenario er? Gaat alles goed? Gaat ie rijden?”
00.30u Nederlandse tijd. Ik schrik wakker. Van een droom? Ik bedenk me dat dit waarschijnlijk het enige moment is dat zowel Team Korea als Team Nederland slaapt. Ik denk terug aan de droomtijd in Korea, en aan even mooie momenten in Nederland. Droomtijden en momenten die mogelijk gemaakt zijn door de dromen van Esmee, Suzanne en al die andere Helden voor en achter de schermen.
TeamNL-collega’s, en Team Korea in het bijzonder: succes nog even bij de laatste loodjes. We hoorden het ’s ochtends bij de soundcheck en ’s avonds op het podium heel vaak, maar het is een waarheid als een koe: Leef, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat. Leef, alsof het nooit echt af is. Leef, pak alles wat je kan. En ga-a-a-a, a-a-a-a, a-a-a-a, pak alles wat je kan!