Sporters zijn altijd druk en onderweg. Alles staat in het teken van het verwezenlijken van doelen en dromen. Deze week volgen wij Tristan Hoffman, ploegleider van Tinkoff-Saxo. Zondag rijdt zijn ploeg in de Ronde van Vlaanderen.
Naast het beroep ploegleider las ik ook nog over de Tristan Hoffman Challenge. Je hebt het er maar druk mee..
“Ja, dat kun je wel zeggen. De Tristan Hoffman Challenge is onderdeel van een lokale stichting: Kanjers voor Kanjers. Die stichting helpt met kinderen die niet, of onvoldoende in staat zijn om te spelen en sporten. Mensen kunnen bij onze stichting een project indienen en wij kijken dan of het bij Kanjers voor Kanjers past. Bijvoorbeeld iemand die een speciale rolstoel nodig heeft, of een speciale fiets. Mijn vrouw zit in het bestuur van de stichting, dus wij zijn nauw bij de stichting betrokken.”
'Ik ga zelf de eerste tien kilometer hardlopen en daarna fiets ik verder'
Dat is een mooi initiatief. En wat houdt de Tristan Hoffman Challenge zelf precies in?
“Wij zoeken ieder jaar een berg in Europa waar de challenge gehouden wordt. Het is de bedoeling dat de deelnemers de berg op hardlopen, fietsen of wandelen. Dit jaar wordt het de zesde keer dat we het evenement organiseren. We gaan dit jaar na de Mont Ventoux in het zuiden van Frankrijk. Ik ga zelf de eerste tien kilometer hardlopen en daarna fiets ik verder. Mijn vrouw is nu onderweg naar de Mont Ventoux om de laatste dingen te regelen. De challenge is dit jaar op 26 juni. Ja, natuurlijk doe ik zelf ook mee! Ik ben de naamgever!”
Als je nu in de auto zit en je ploeg verliest een wedstrijd, kan jij daar boos om worden?
“Dat valt eigenlijk wel mee. Het ligt eraan hoe iemand verliest. Als iemand verliest omdat diegene een grote, tactische blunder maakt dan kan ik wel even door de grond zakken. Maar omdat iemand verliest omdat een andere renner gewoon beter was, dan is dat makkelijker te verwerken.”
'Ik was een jongen die echt de aanleg had om te fietsen'
En toen je zelf nog op de fiets zat, kon je toen goed tegen je verlies?
“Als renner was ik misschien weleens iets té makkelijk. Maar vaak verloor ik een wedstrijd omdat iemand anders gewoon beter was, ha. Ik zat niet vaak in de positie dat ik echt moest gaan strijden om de winst.”
Heb jij het gevoel dat je alles uit je carrière hebt gehaald wat erin zit?
“Dat denk ik wel. Ik was een jongen die echt de aanleg had om te fietsen. Als ik een goede dag had kon ik mee met de echte grote jongens, anders werd het heel moeilijk voor mij. Er is wel een moment geweest in mijn carrière, waar ik soms nog weleens van baal. Dat was tijdens Parijs-Roubaix in 2004. Ik zat in de kopgroep van vier mensen maar werd uiteindelijk tweede. Daar heb ik soms nog weleens de pest over in. Ik was echt heel dichtbij. Maar over het algemeen ben ik zeker tevreden.”