Knibbeler: ‘Ik geniet er net zo van als Epke’

Het leven van Vincent Janssen laat zich lezen als een jongensboek. Hij werd weggestuurd bij Feyenoord, niet goed genoeg. Via de Jupiler League kwam hij bij AZ, Tottenham Hotspur, Fenerbahce, CF Monterrey, Antwerp en Oranje. In de zomer van 2018  reisde Helden af naar Londen voor een gesprek met de toenmalig Tottenham aanwinst en eerste spits van het Nederlands elftal. Een verhaal uit de oude doos. Zoals veel jonge voetballers droomde ook Vincent Janssen van een toekomst in grote stadions. Hij werd op z’n vijftiende gescout door Feyenoord, verliet het ouderlijk huis in Oss en verhuisde naar Rotterdam. Bij verreweg de meeste jongens eindigt de droom in een desillusie. Dat lot leek ook Vincent te wachten toen Feyenoord hem in 2013 na vier jaar via een koele ontslagbrief wegstuurde. Maar hij had grotere klappen overwonnen, vooral privé. Drie jaar na zijn gedwongen vertrek uit Rotterdam draagt hij het heilige nummer 9 van de Engelse topclub Tottenham Hotspur en is hij voor bondscoach Danny Blind de eerste spits van Oranje. Ontslagbrief Vincent woont sinds zijn transfer in een pittoresk dorpje ten noorden van Londen vlak bij het trainingscentrum van zijn club. Hij woont alleen en kookt graag zelf. “Ik doe hier in de buurt boodschappen en kook veel pasta, want dat vind ik wel zo makkelijk. Maar meestal eet ik bij de Spurs.” Als we door zijn prachtige appartement lopen, valt één meubel meteen op: een piano. “Ik had in Nederland een keyboard en wilde altijd al een piano hebben. Je hebt als voetballer veel vrije tijd. Toen ik hier kwam wonen, besloot ik in plaats van te gaan studeren een piano te kopen. Ik heb drie uur in de week les, kan inmiddels noten lezen, oefen kinderliedjes en wil voor het einde van het jaar meerdere liedjes kunnen spelen. Ik hoor nu meteen of iemand vals speelt of een foute noot aanslaat, maar ik zie me later zeker niet in bandjes spelen. Thuis achter de piano kan ik me heel goed ontspannen; ik vind het lekker om na een wedstrijd even met iets heel anders bezig te zijn.” Je komt uit een heel sportief, maar hard werkend Brabants gezin met als moeder de wereldkampioen zwemmen en sportvrouw van het jaar 1982, Annemarie Verstappen. Je lijkt ons geen druktemaker of iemand die meteen een auto van vijf ton koopt. “Vergis je niet, ik was vroeger een druk kind, werd veel uit de klas gestuurd. Ik was de clown van de klas, de gangmaker. En natuurlijk werkte het op school mee dat ik al bij Top Oss en later bij NEC voetbalde. Ik was wel het mannetje, hoor. Later bij NEC, maar zeker bij Feyenoord, ben ik een stuk rustiger geworden. In de jeugd bij Feyenoord liepen alleen maar druktemakers rond. Als je dan de eerste drie jaar ook nog nauwelijks speelt, word je niet alleen wat onzekerder, maar zeker ook minder druk. Er waren momenten dat ik huilend naar huis belde en zei: ik nok ermee. Met name m’n moeder probeerde me dan op te beuren, zij weet als geen ander wat voor offers je moet brengen om de top te halen. Mijn ouders zijn na zo’n telefoontje ook wel eens meteen naar me toe gereden, om even bij me te zijn en me op te beuren. En ik heb veel steun gehad aan een jongen die ik kende uit Rotterdam. Hij werd echt een vriend, ik was onlangs nog getuige op zijn huwelijk. Als m’n ouders na zo’n moeilijk moment naar huis reden, kon ik toch de knop weer omzetten en me richten op dat ene doel: als spits de top halen.” Op je vijftiende kwam je te wonen in een van die Feyenoordflats tegenover de Kuip met jeugdspelers als Bruno Martins Indi, nu Stoke City, en Kamohelo Mokotjo, nu FC Twente. Hoe was dat? “Wij woonden daar met heel veel jeugdspelers, verdeeld over acht aan elkaar geschakelde flats. Beneden woonde het gastgezin, Jenny en Rinus Mikkers. Daar stond een supergrote keuken waar we gezamenlijk om zes uur ’s avonds moesten eten. Als je niet naar school ging, moest je daar ook om acht uur samen ontbijten. Was echt supergoed geregeld. Om elf uur ging het internet eruit en kwam Rinus langs om te controleren of we naar bed gingen. Ontsnappen of ’s avonds de stad ingaan, dat soort zaken leefde helemaal niet bij ons. Als je wegwilde, moest je ook precies opgeven waar je naartoe ging en hoe laat je thuis zou zijn. We waren heus geen heilige boontjes, maar we deden geen gekke dingen. Ik heb vier jaar een appartement gedeeld met Bryan Thong, een Limburgse jongen die nu bij Roda JC speelt. De laatste twee jaar was dat gastgezin er niet meer en moesten we zelf boodschappen doen en eten koken. Daar heb ik leren koken. Maar ook dat ging goed.” Je oude huisgenoot Bruno Martins Indi kwam je tegen toen Tottenham onlangs tegen Stoke City speelde. “Bruno was in de jeugd bij Feyenoord wel een jongen tegen wie ik opkeek. Hij is drie jaar ouder en was heel uitgesproken. Ik had een keer een uurtje op school gespijbeld en toen kwam Bruno naar me toe om me terecht te wijzen, dat school ook heel belangrijk was. Hij was de grote grappenmaker, maar ook serieus op de juiste momenten. Toen we samen in een van die flats woonden, maakte hij al zijn debuut in het eerste. Maar tegen ons bleef hij de Bruno die hij altijd was. Ineens stond ik in de Premier League tegenover hem. Ik viel twintig minuten voor tijd in. We hebben na de wedstrijd shirtjes gewisseld.” Je werd na vier jaar weggestuurd bij Feyenoord. Kun je de ontslagbrief nog herinneren? “Ja. Ik had tegelijk een gesprek met het toenmalige hoofd opleidingen, Stanley Brard, en die zei dat Feyenoord niet met me door wilde gaan. Feyenoord had Graziano Pellè, Mitchell te Vrede (nu Heerenveen), Anass Achahbar (nu PEC Zwolle) en ook Sekou Cissé liep er nog rond. Ze zagen geen toekomst voor mij. Natuurlijk voelde ik me niet lekker na dat gesprek en was ik teleurgesteld, maar ik had het ook wel een beetje zien aankomen. Ik had wel gehoopt op iets meer krediet omdat ze vier jaar daarvoor zo hard hun best hadden gedaan om me te halen. Stanley Brard was toen naar ons huis gekomen om duidelijk te maken dat Feyenoord me per se wilde hebben. Dat was een hele stap, want het gevolg was dat ik uit huis moest. NEC bood me nog een soort jeugdcontract aan, maar het ging me niet om geld. Vooral mijn moeder zei dat ik die kans moest grijpen. Het gekke is dat ik het laatste jaar in de jeugd wel vaak speelde en ook veel begon te scoren, maar het was blijkbaar niet genoeg om in mij de toekomstige spits van Feyenoord te zien. Ik had ook m’n trots en dacht: graag of niet. Ik was ook absoluut niet bang voor mijn carrière.” Dus je dacht geen seconde: het is over. “Nee, ik wist dat ik het kon. NEC wilde me terughalen, maar ik wilde een duidelijk kans om eerste spits te worden. Na het gesprek wist ik meteen dat ik niet naar NEC wilde, ook al zou ik dan bij een eredivisieclub spelen. Ik heb ook met FC Den Bosch en FC Oss gesproken, tot ik op een zondag in de auto werd gebeld door de trainer van Almere City, Fred Grim. Hij had me de dag daarvoor met de A1 van Feyenoord in de kampioenswedstrijd tegen AZ zien spelen, een wedstrijd waarin ik drie doelpunten in acht minuten maakte. Grim zei: ‘Ik weet dat je nu denkt: wat moet ik in Almere? Toch nodig ik je uit een keer langs te komen.’ Dat heb ik gedaan en ik was niet alleen onder de indruk van de faciliteiten, die beter waren dan bij Feyenoord, maar ook van het verhaal van Fred. Zijn manier van denken over voetbal sprak me aan en ook wat hij met me van plan was. Ik nam voor lief dat ik een stap terug moest doen en in de Jupiler League zou spelen en tekende voor twee jaar. Het eerste jaar startte ik in 25 van de 38 wedstrijden en scoorde tien keer. Voor een jongen van achttien niet slecht. Ik had het naar m’n zin, dus toen Almere voorstelde mijn tweejarig contract open te breken, heb ik een jaar bijgetekend. Dat tweede jaar liep het meteen goed. En ja, natuurlijk ben ik blij dat Fred nu assistent-bondscoach is, vooral omdat ik weet hoe hij over voetbal denkt en met spelers omgaat.” De eigenaar van Almere City, de bekende vastgoedmagnaat Lesley Bamberger, zei ons onlangs dat er in de winterstop van dat tweede seizoen al belangstelling voor je was, maar dat hij je niet wilde verkopen omdat Almere City de eerste periode had gewonnen. Hij hoopte met jou via de play-offs op promotie naar de eredivisie. “Klopt. AZ en Heerenveen wilden me in die winter al kopen, maar Almere wilde me niet laten gaan. Als ik bleef, zouden ze in de zomer meewerken aan een transfer.” Daar had je begrip voor? “Aanvankelijk helemaal niet, ik wilde als jonge spits meteen naar de eredivisie. Eigenaar Bamberger was heel duidelijk en achteraf ben ik hem dankbaar, want anders was ik waarschijnlijk naar Heerenveen gegaan. Die club was in de winter het meest concreet. Ik heb nog een visje gegeten bij Riemer en Annie van der Velde thuis, was heel leuk. Daarna ben ik het zakelijke gesprek aangegaan, samen met mijn zaakwaarnemer Patrick van Diemen. Het zag er goed uit, ik zag me daar ook wel voetballen, Heerenveen is een mooie club.” Waarom werd het in de zomer uiteindelijk AZ? “AZ was toen het erop aankwam het meest concreet. Ik heb heel lang op Heerenveen gewacht, maar die club kwam er maar niet uit met Almere. Ik had inmiddels een heel goed gesprek gehad met John van den Brom, de trainer van AZ. Toen AZ vervolgens heel snel zaken wilde doen met Almere, heb ik de knoop doorgehakt.” Topsalaris Na één jaar AZ wilde je als topscorer van de eredivisie met 27 goals en de titel talent van het jaar meteen weg. Hebben Ajax en PSV nooit tot de mogelijkheden behoord? “Jawel, maar PSV had Luuk de Jong, Ajax had Arkadiusz Milik, dus waarom zouden ze dan Vincent Janssen halen? Bovendien liet AZ al gauw merken dat ik meer dan twintig miljoen euro moest kosten, dan weet je dat clubs in Nederland afhaken. Voor de top van Nederland was ik onbetaalbaar.” Was je verrast dat Tottenham Hotspur meer dan twintig miljoen voor je wilde betalen na net een jaar eredivisie? Vincent haalt zijn schouders op. “Eigenlijk niet, want er waren clubs die zelfs meer geld wilden betalen dan de Spurs. Maar ik heb meteen tegen AZ gezegd: ik wil alleen naar de Spurs en niet naar een club die jullie misschien meer biedt. Dat betrof geen club in de woestijn, maar clubs uit mooie competities, zoals VfL Wolfsburg. En ook een club in de Premier League, maar ik vind het niet correct die club te noemen.” Waarom wist je zo zeker dat het Spurs moest worden, waar international Harry Kane ook al in de spits speelt? “Ik ben met medeweten van AZ een dag met mijn zaakwaarnemers Van Diemen en Louis Laros op bezoek in Londen geweest, heb een rondleiding gehad op het prachtige trainingscomplex en uitgebreid met trainer Mauricio Pochettino gesproken. Hij zei eerlijk: ‘We hebben Harry Kane, maar achter hem kunnen we zeker iemand gebruiken. Bovendien gaan we Champions League spelen. We spelen zoveel wedstrijden dat we een extra spits willen en jij bent precies het type dat we zoeken.’ Na dat bezoek wist ik dat ik maarnaar één club wilde. En ik kreeg rugnummer negen, dat gaf ook vertrouwen. Natuurlijk had ik gehoopt dat ik vaker zou spelen toen Kane geblesseerd raakte. Maar ik raak niet zo gauw meer in paniek, ik heb altijd en overal vertrouwen moeten winnen. En de club geeft me de tijd om te wennen aan de Premier League.” We hoeven niet te weten hoeveel je verdient, maar je bent op je 22ste ineens miljonair. Denk je weleens: ben ik dat wel? “Nee, mede omdat ik niet voor het geld heb gekozen. Geloof me, ik had elders aanzienlijk meer kunnen verdienen, ook in Engeland. De eigenaar van Tottenham, Daniel Levy, zei ook dat ze me heel graag wilden hebben en dat ik trots moest zijn om het shirt van Spurs te mogen dragen. Ik was daar gevoelig voor.” Wat is het dan precies dat je voor Spurs kiest en niet voor Wolfsburg of een club uit Spanje of een andere club uit Engeland? “Dat prettige gevoel. En alles wat ik hoopte, is tot nu toe uitgekomen. Ik ben fantastisch opgevangen. Teammanager Allan Dixon is de eerste vijf dagen overal met me heen geweest. Hij kwam me ophalen, bracht me naar de training, heeft me rondgeleid in Londen, is huizen en een auto met me gaan zoeken, is met me gaan eten en heeft me alle winkelcentra getoond. Als ik hem nodig heb, staat hij er.” Heb je echt nooit het gevoel dat je droomt? “Soms wel, als ik naar de garage loop en m’n auto start. Maar als ik dan op het trainingscomplex aankom en de auto’s van de meeste andere spelers zie...” Dan kom je bij de Spurs en tref je vijf spelers met een eredivisie-verleden: Michel Vorm, Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Christian Eriksen en Moussa Dembele. “Wel lekker dat ik af en toe even Nederlands kan spreken. Nacer Chadli was er in het begin ook nog, Victor Wanyama heeft in België gespeeld en verstaat ook Nederlands. Als je nieuw bent, is het lekker dat je via de Nederlandssprekende spelers weet hoe andere spelers in elkaar steken. En heel soms begrijp ik de trainer niet, dan is het ook prettig dat zij mij kunnen helpen.” Ruud Gullit zei laatst bij Match of the Day van de BBC dat je te veel wilt doen en daardoor voor de goal niet scherp bent. Hoe ga je om met die kritiek? “Ik ben wel wat gewend. Toen ik vorig jaar in de eredivisie de eerste zeven wedstrijden niet scoorde, las en hoorde ik ook dat ik geen eredivisiespits was, zijn er ook negatieve dingen over mij geschreven en gezegd. Programma’s en kranten hebben dat nodig, so be it.” Danny Blind Bondscoach Danny Blind zei ons in augustus al dat jij de komende tijd onbetwist zijn eerste spits bent. “Blind heeft me laten debuteren en heeft vertrouwen in me. Daarvoor ben ik hem heel dankbaar. In de laatste zeven interlands stond ik in de basis met rugnummer 9, maar dat is natuurlijk geen garantie, ik zal wel moeten blijven presteren.” Raakt de bestuurlijke chaos bij de KNVB jullie als spelers? “Nee, helemaal niet. Het zal ons een zorg zijn wie directeur is of wie er in de Raad van Commissarissen zitten of wie opstappen. Het vertrek van de assistenten raakte ons meer en natuurlijk hadden wij het graag met die trainers afgemaakt, maar als die mensen besluiten dat ze iets anders willen, is dat hun zaak. Ik heb in elk geval niet gemerkt dat Dick Advocaat ongelukkig was als assistent.” Je wordt als spits meer vergeleken met Ruud van Nistelrooij dan met Marco van Basten. Beiden waren assistent. “Dat was natuurlijk fijn, spitsen weten wat jij voelt. Ruud nam me na de interland tegen Ierland apart. ‘Natuurlijk is het goed dat je je aanbiedt voor een combinatie als de speler op de vleugel een oplossing zoekt,’ zei hij, ‘dat ligt jou en dat typeert je als spits, maar misschien moet je als echte spits toch iets vaker voor de goal blijven.’ Meteen de interland erna scoorde ik door zo’n beslissing, door bewust weg te blijven van de combinatie op de vleugel. Dat gaf mij, en ik denk ook Ruud, wel een goed gevoel. Ik heb een speciale band met Ruud. Ik heb hem ook vertrouwelijk advies gevraagd toen de eerste clubs zich meldden, wat hij me zou aanraden en ook specifiek gevraagd hoe hij tegen een transfer naar de Spurs aankeek. En ook hoe ik zo’n gesprek met de club moest voeren. Laat ik het zo zeggen: hij keek niet negatief naar mijn transfer naar de Spurs. Ik heb Ruud ook verzocht om me de prijs van topscorer van de eredivisie uit te reiken. En Marco van Basten had ik natuurlijk eerst nog heel even bij AZ meegemaakt.” Hard lachend: “Ineens bedenk ik: Marco van Basten gaat telkens weg als ik ergens kom... Ik heb Marco nooit zien spelen, Ruud nog wel. Om Ruud keek ik naar Manchester United, maar zo keek ik ook naar Klaas-Jan Huntelaar en Robin van Persie. Ik was wel een speler die hard juichte als een Nederlander scoorde.” Je bent afgelopen seizoen gekozen tot talent van het jaar, sinds 2003 de Johan Cruijff-talentprijs. Spelers als Wesley Sneijder, Arjen Robben, Klaas-Jan Huntelaar, Davy Klaassen, maar ook Adam Maher en Memphis gingen je voor. “Ja, ik snap wat jullie bedoelen, die prijs is maar een begin. Toevallig zag ik al die namen voorbijkomen toen ik aanwezig was op het Johan Cruyff Court van de Spurs. Clarence Seedorf, Christian Eriksen en Dennis Bergkamp waren ook ooit talent van het jaar! Ik mag nu in Oss ook zo’n court aanleggen. De locatie weet ik maar daar gaat nog wel een proces overheen van vergunningen enzo. Ik was die dag in Londen onder de indruk van de impact van zo’n Cruyff Court in de buurt van ons stadion White Hart Lane. Er zijn vijf courts in Londen en laat ik het zo formuleren: die liggen niet in villawijken. Ik zag zoveel kinderen spelen. Ik heb ze ook gesproken en bijna allemaal zeiden ze dat ze zonder dat veldje thuis zouden zitten of doelloos rond zouden hangen. Ze vertelden enthousiast dat ze dankzij dat veldje konden sporten, konden voetballen, maar ook dat ze daardoor vrienden maakten. Mede daarom kan ik me nu verheugen op mijn eigen Johan Cruyff Court.” Wat zegt de naam Cruijff bij de Spurs? “Hij overstijgt alles. Ik zat in de kleedkamer toen een nieuwe speler het nummer veertien kreeg, een Franse jongen van 21, Georges- Kevin N’Koudou. Ook hij zei dat veertien eigenlijk het nummer van Cruijff is. Ik heb Johan Cruijff nooit ontmoet, ik maakte mijn debuut voor het Nederlands elftal in die wedstrijd tegen Frankrijk in de Arena waarin hij werd geëerd. En ik stond in het veld een paar dagen later op Wembley tijdens dat applaus en eerbetoon in de veertiende minuut. Dat was ook voor mij als speler een kippenvelmoment.” Luis Suarez Even terug naar het gezin Janssen. We kennen allemaal je moeder, niemand kent je vader. “Maar hij is heel belangrijk in ons gezin en voor m’n carrière. Hij heeft op redelijk niveau bij de amateurs van Top Oss gevoetbald, is projectleider bij wegaanleggingen en probeert bij al m’n wedstrijden te zijn. Mijn moeder weet wat topsport is, maar heeft een veel hogere hartslag als ik een penalty moet nemen dan m’n vader. Toen ik op Wembley tegen Engeland in de basis zou debuteren, was mijn moeder nerveuzer dan mijn vader. Ik voelde zelf totaal geen extra druk of spanning.” Hoe kan dat? “Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan, misschien is dat het. Ook na het ontslag bij Feyenoord voelde ik geen stress. Of neem de penalty op Wembley tijdens Engeland-Nederland. Ik had een kans gemist en was blij dat uit diezelfde aanval de penalty voortkwam. Ik dacht meteen: dit is de kans om vannacht niet wakker te liggen van die gemiste kans. Want ik lig niet graag wakker, dus die penalty kwam goed uit. Ik pakte de bal en gaf hem niet meer af. Zo kon ik mijn fout goed maken.” Ben je volledig tweebenig? “Ik was oorspronkelijk rechts, maar heb vooral in de jeugd bij Feyen- oord heel veel op m’n linkerbeen geoefend. Ik heb nu zelfs een voor- keur voor links. Een vrije trap neem ik met links, maar een corner neem ik liever met rechts. Na een training ging ik nog een half uur op doel schieten, de derde keeper van Feyenoord stond dan op doel. Ik weet nog dat we zelf vijf ballen kochten en dan gingen trainen. Ik was geen straatvoetballer zoals je ze nu ziet, met panna’s en zo. Was al meteen een grasvoetballer, heb ook niet de techniek van bijvoorbeeld Robin van Persie. Maar ik heb een functionele techniek, denk ik. Ik kan een bal meteen uit de lucht meenemen, sta altijd goed. Ben meer een type Luis Suarez, van wie ze ook zeggen dat hij niet super technisch is, maar die zich toch overal langs wurmt. Ik kan me ook heel goed verplaatsen in zijn emotie. Ik praat het niet goed, maar als je ziet hoeveel schoppen hij krijgt, begrijp ik wel dat hij zich soms afreageert.” You hate him or you love him, Suarez. “I love him, ik haat hem zeker niet. Als je ziet wat hij heeft gepresteerd, als je ziet hoe hij leeft voor het voetbal, hoe hij zich inzet voor elke wedstrijd, ja, dat vind ik prachtig.” Leukemie Je bent pas 22, wat zijn je hoogte- en dieptepunten? “Een hoogtepunt is mijn debuut als invaller bij het Nederlands elftal tegen Frankrijk. Dat heb ik binnen, dacht ik toen, ik heb in elk geval het Nederlands elftal gehaald. Als ik een paar dagen later tegen Engeland op de tribune had moeten zitten, was mijn week al geslaagd. Maar het werd nog mooier. Een dag voor de wedstrijd op Wembley werd de opstelling op een papier bekend gemaakt. Automatisch keek ik eerst naar de wissels. Hé, dacht ik, ik zie m’n naam niet staan. Toen keek ik naar rechts, naar de basis en daar stond ik met nummer negen. Mijn ouders kwamen sowieso al kijken en toen kon ik ze ook nog zeggen dat ik in de basis stond. Dat zijn tot nu toe wel m’n hoogtepunten. En die hattrick met AZ tegen Feyenoord, tegen m’n oude club. Tegen de club die ik uiteindelijk heel dankbaar ben omdat ik er veel heb geleerd, maar die het toch niet in me zag zitten. Op de Johan Cruijff Award ben ik ook heel trots. Een dieptepunt is het overlijden van mijn twee jaar oudere broer Jan toen ik zes was, nu zestien jaar geleden. Hij had leukemie. De laatste twee jaar voor zijn overlijden weet ik me nog heel goed te herinneren. Mijn ouders woonden het laatste jaar met hem in het Ronald McDonald Huis in Leiden waar hij heel lang is verpleegd. Uiteindelijk was hij beter verklaard en kwamen ze weer naar huis. Korte tijd later deden ze een check en toen bleek dat het overal was uitgezaaid. Niet lang daarna is hij overleden. Ik heb in die tijd een jaar lang bij een oom en tante gewoond, die zelf twee zoons en een dochter hadden en van wie een zoon ook bij Top Oss speelde, Sjors de Bruijn. Heeft nog zo’n tien wedstrijden in het eerste gespeeld. Mijn oudere zus woonde bij een andere oom en tante. Mijn jongere zus was net geboren, mijn jongste broer was er nog niet. Dus zij hebben het niet meegemaakt. Mijn broer bestaat voor mij nog altijd. Ik denk heel vaak dat Jan trots op me zou zijn geweest, ben ervan overtuigd dat hij me af en toe ziet. Gelukkig kunnen mijn ouders wel weer genieten van de mooie dingen in het leven, merkte ik mede nu ze net oma en opa zijn geworden. Ik heb sinds kort een nichtje, Lauren, haar geboorte beschouw ik ook als een van mijn hoogtepunten. Het is niet eens mijn eigen kind, maar meteen toen ik haar zag, was ik verliefd. Ze waren laatst vijf dagen hier, dat was vijf dagen feest. Ik heb meteen een bedje gekocht, was verbaasd over mezelf, wist niet dat ik zoveel van een kind kon houden. Is wel een grappig verhaal. Ik woonde nog in Haarlem en werd om zes uur ’s ochtends gebeld. Ik voelde de telefoon trillen, maar had geen zin om zo vroeg op te nemen. Meteen daarna dacht ik: misschien is m’n zusje bevallen. Dat was zo. Mijn zwager zei dat ik ’s avonds kon langskomen als ik wilde. Natuurlijk wilde ik dat. Ik had een cadeautje gekocht en reed na de training bij AZ rond een uur of zes weg. Ik zat net in de auto toen Max Huiberts, de technisch directeur van AZ, belde: ‘Vincent, we hebben een akkoord met Tottenham.’ Die dag vergeet ik nooit meer.” Meer Helden? Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Het was het jaar van Femke Bol. Ze werd Europees indoorkampioen op de 400 meter en 4x400 meter estafette, veroverde de wereldtitel op ‘haar’ 400 meter horden en met de estafettevrouwen. Ook verbeterde ze een stokoud wereldrecord op de 400 meter indoor. Daar tegenover stond een dramatische val in de WK-finale van de gemengde estafette. We blikken met de 23-jarige atlete terug op een bewogen 2023. Je mocht op 12 oktober de Gouden Televizier-Ring uitreiken. Was dat spannender dan een WK-finale lopen? Lachend: “Een WK-finale is uiteraard ook spannend, maar op de atletiekbaan ben ik op mijn eigen terrein. Bij de uitreiking van de Televizier-Ring stond ik op een podium, moest ik iets doen wat ik niet gewend ben, dat was op een andere manier spannend. Maar het was eervol dat ik daarvoor werd gevraagd.” Huldigingen, gala’s, prijsuitreikingen, sponsoraanbiedingen; bizar wat er allemaal op je afkomt. Hoe is het om Femke te zijn dezer dagen? “Leuk. En tegelijkertijd is het wennen, omdat zoveel mensen iets van me willen. Ik heb gelukkig een heel goede manager die alles voor me filtert. Ik heb ook het geluk dat alle aandacht niet van de ene op de andere dag is gekomen, het is steeds een beetje meer geworden. Toen ik in 2021 olympisch brons won, wisten mensen ineens van mijn bestaan. Toen ik een jaar later twee keer zilver won bij de WK en drie keer goud op de EK kwam er nog meer aandacht. En dan word je twee keer wereldkampioen...” 'Ik kreeg die DM van Usain Bolt... Hij is zo'n icoon, zo cool dat hij me een bericht stuurde. Ik vind het eigenlijk nog steeds bijzonder en gek dat hij weet wie ik ben'   Helden Magazine 69 Het eerste gedeelte van het verhaal van Femke Bol komt voort uit het dubbeldikke eindejaarsnummer van Helden. De laatste editie van 2023 staat traditioneel in het teken van een terugblik op het afgelopen sportjaar. Helden ging daarnaast in Engeland op bezoek bij Nathan Aké, die met Manchester City de landstitel, FA Cup en Champions League won. Hij werd samen met zijn echtgenote Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is, geïnterviewd en gefotografeerd. Bijzonder was ook het bezoek aan de familie Schippers. Dafne nam afscheid van de atletiek en samen met haar ouders, zus en broer blikte ze terug op haar indrukwekkende carrière. In de 69ste editie van Helden komen tal van sporters aan het woord die 2023 kleur gaven. Wout Poels blikt terug op ritzeges in de Tour en Vuelta, maar ook op het verlies van ploeggenoot Gino Mäder. Golden Sisters Bente en Lieke Rogge werden samen wereldkampioen waterpolo. Femke Kok kroonde zich tot de eerste Nederlandse wereldkampioene op de 500 meter en toont zich zoals we haar niet eerder zagen. Karolien en Finn Florijn zijn gezegend met geweldige roeigenen, ze pakten allebei WK-goud; een dubbelinterview. Jeffrey Hoogland is koning op de kilometer. Hij werd voor de vierde keer wereldkampioen op ‘zijn’ afstand en verbeterde het wereldrecord. Een openhartig gesprek met de kilometervreter. Verder pakten zeilers Bart Lambriex en Floris van de Werken een hattrick aan wereldtitels. Over zeilen gesproken: Marit Bouwmeester keerde terug na de bevalling van haar dochter in 2022 en werd meteen weer Europees kampioen. Feyenoord werd ook kampioen en Lutsharel Geertruida had daar een belangrijk aandeel in. Hij doet zijn verhaal. Joey Veerman won in 2023 de KNVB-beker en werd vader. Een gesprek met de uitgesproken voetballer over wie veel mensen een mening hebben. Ook een verhaal over Lionel Messi en de club waar hij afgelopen zomer heen verhuisde, het Inter Miami van David Beckham. Een portret van Carlos Alcaraz, de nieuwe posterboy van het tennis die Novak Djokovic klopte in de finale op Wimbledon in dé wedstrijd van het jaar. En als laatste was het voor schaatscoach Kosta Poltavets en voetbaltrainer Anoush Dastgir juist een zwaar jaar, door de situatie in hun geboortelanden Oekraïne en Afghanistan. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 69 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Hij liep twintig jaar terug het wereldrecord op de 100 meter en verdiende geld als water. Tim Montgomery (47) had alles. En raakte het ook allemaal kwijt. Geschorst vanwege doping en langdurig de gevangenis in vanwege fraude en drugsbezit. Inmiddels heeft hij zijn leven weer op de rit. Tegenover Helden doet hij in aanloop naar de WK atletiek (15-24 juli, Eugene, VS) zijn verhaal. Het is een doordeweekse ochtend. Tim Montgomery zit thuis aan de keukentafel in zijn woonplaats Gainesville, Florida. Normaal zou hij op dit vroege tijdstip al aanwezig zijn geweest op zijn eigen sportschool NUMA Speed om de eerste bezoekers welkom te heten en zijn trainingslessen voor te bereiden. Maar voor het interview zit hij liever in een rustige omgeving waar hij ongestoord kan praten over de talrijke misstappen die hij beging en over de bijzondere wendingen in zijn leven. In het gesprek met Montgomery is de lach nooit ver weg. De humor en de zelfspot hebben hem in de achterliggende moeilijke jaren overeind gehouden. De lach is voor hem een harnas, een wapen tegen de pijn, zegt hij. “Soms huil ik nog steeds, ’s nachts. Ik heb er een puinhoop van gemaakt. Mijn leven had heel anders kunnen lopen. Ik heb spijt, maar het is triest dat ik pas tot inkeer kwam toen het te laat was. Daar zal ik mee moeten leren leven. Tegelijkertijd ben ik gelukkig en dankbaar voor waar ik nu sta.” Want Montgomery heeft de 100 meter altijd gezien als een metafoor voor het leven. “Mijn ouders hebben me gemaakt en opgevoed, maar ik stond altijd in mijn eentje aan de startlijn. Het was mijn leven, het waren mijn keuzes. En dus was het mijn schuld dat dingen verkeerd zijn gelopen.” Na een valse start heeft Montgomery opnieuw plaatsgenomen in de blokken en is hij vastbesloten onderweg niet opnieuw te struikelen. “Ik wil mezelf eerst graag verontschuldigen,” trapt hij zelf het gesprek af, “tegenover alle kinderen die fan van mij waren, alle mensen die fan waren van de atletiek en dat misschien nog steeds zijn en alle mensen die in mij geloofden. Ik verontschuldig me omdat ik hun vertrouwen heb beschaamd en het verkeerde voorbeeld heb gegeven. Maar de atletiekorganisaties zijn net zo goed aan al deze mensen excuses verschuldigd. Want in de atletiek is niets georganiseerd. Het is ieder voor zich. En wanneer je als atleet mentaal kwetsbaar bent en de verkeerde mensen om je heen hebt, dan kan het snel verkeerd gaan. Zoals bij mij.” Donkere kant Eerst terug naar zijn spreekwoordelijke valse start. Oftewel, naar het vorige leven van Timothy Montgomery. Hij groeide op in Gaffney, South-Carolina, als zoon van een Vietnam-veteraan. Thuis stond discipline hoog in het vaandel, maar de jonge Tim hield toen al van living on the edge. Hij was vaak op straat te vinden, waar zijn natuurlijk snelheid iedereen opviel. Op zijn twaalfde rende hij voor geld tegen jongens die tweemaal zo oud waren. Zijn ‘agent’ was een drugshandelaar, die in Tim de ideale drugsbezorger zag. “Als de politie om de hoek kwam, rende ik weg met de drugs. Het was een spel voor ons: wij tegen de politie.” Op de atletiekbaan maakte hij op een sportieve manier furore. Hij kreeg een beurs en verhuisde naar de aansprekende universiteit van Norfolk State in Virginia. In 1994 haalde hij er de recordboeken door als eerste tiener op de 100 meter, weliswaar geholpen door iets te veel rugwind, binnen de magische grens van tien seconden te blijven. Hij liep 9,96. Twee jaar later had hij al olympisch zilver op zak, gewonnen in Atlanta als estafetteloper op de 4x100 meter. Zijn bekendheid nam toe en de lucratieve contracten kwamen binnen. Tim vat die periode bondig samen: “Van een trackstar werd ik een rockstar.” De kentering kwam in 1998. Geleid door grenzeloze ambitie maakte Tim de overstap naar de succesvolle trainingsgroep van coach Trevor Graham in North-Carolina, waar ook Marion Jones deel van uitmaakte. Hij keek om zich heen en wist niet wat hij zag. “Het opende mijn ogen. Ik zag wat ik al die jaren ervoor niet gezien had: de donkere kant van de atletiek. En toen mij de vraag werd gesteld of dit was wat ik ook wilde, zei ik volmondig: ja, ik wil.” Tim kwam via Graham in 2001 in contact met Victor Conte, de man die de geschiedenis in zou gaan als de man achter het BALCO-schandaal. BALCO was een Amerikaans laboratorium, opgericht door Conte, dat hoofdzakelijk aansprekende Amerikaanse sporters voorzag van de anabole steroïde THG (Tetrahydrogestrinon). THG werd ook wel ‘The Clear’ genoemd, als verwijzing naar het feit dat het toen nog niet traceerbaar was. Toen Tim werd benaderd door Conte voelde dat bijna als een voorrecht, als een blijk van erkenning, een teken dat hij serieus genomen werd. Tim hapte meteen toe. Er werd zelfs een project opgetuigd speciaal voor hem, project World Record, met Charlie Francis als speciale adviseur. Francis was de oud-coach van Ben Johnson, de atleet die in 1988 in een wereldrecord naar olympisch goud snelde in Seoul, maar zijn medaille al snel weer in moest leveren toen anabole steroïden in zijn urine werden aangetroffen. Tim: “Het maakte me niet uit of ik eraan zou sterven. Alles wat ik wilde was snelheid. Snelheid en macht.” In 2000 maakte hij deel uit van het gouden estafetteteam op de Spelen in Sydney, maar zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in september in 2002, toen hij bij de Grand Prix van Parijs met een tijd van 9,78 seconden het wereldrecord van zijn landgenoot Maurice Greene uit de boeken liep. Het record werd bekroond met een zoen voor de tv-camera’s van Marion Jones, die hen typeerde als het snelste koppel uit de geschiedenis. Met Jones had hij inmiddels een relatie. Een jaar later kregen ze een zoon, Monty. Mooier zou het niet meer worden. De donkere wolken kwamen in datzelfde jaar toen de BALCO-affaire aan het licht kwam en ook Montgomery van doping werd beschuldigd. In 2005 werd hij schuldig bevonden door het onafhankelijke Court of Arbitration in Lausanne en voor twee jaar geschorst. De behaalde titels en records werden hem afgenomen en Montgomery gooide de handdoek in de ring, als atleet. ‘Ik geloof dat ik het wereldrecord ook clean had kunnen lopen, als ik er met volle overgave voor getraind had’ De geldverslindende juridische procedures voor zijn verdediging hadden hem nog dieper in de problemen gebracht. Tim had in zijn succesvolle jaren bovendien allesbehalve zuinig geleefd en geen financiële reserves opgebouwd. Vrienden wezen hem de weg naar het snelle geld. Tim keerde terug in het criminele circuit. Hij cashte ongedekte cheques en ging in de drugshandel. Voor beide vergrijpen werd hij gearresteerd en hij kreeg celstraffen opgelegd van in totaal bijna negen jaar. “Ik had gevraagd hoe ik snel en makkelijk aan veel geld kon komen. Het antwoord was: heroïne. Dus dat ging ik handelen. Zonder er verder over na te denken. Ik kwam pas tot inkeer toen ik werd gepakt en hoorde wat het spul allemaal deed en welke straf mij boven het hoofd hing. Toen wilde ik maar één ding: dood. Ik wilde er een eind aan maken.” Bijna vijf jaar bracht hij door achter tralies, in verschillende gevangenissen. Van plekken waar volgens hem bijna iedere dag wel een steekpartij of ander incident was, tot de minimaal beveiligde staatsgevangenis van Alabama. In oktober 2009 trad hij in de gevangenis in het huwelijk met Jamalee, de vrouw die na zijn scheiding van Marion Jones opnieuw in zijn leven was gekomen. De plechtigheid voltrok zich in het bijzijn van zijn kinderen en een selecte groep medegevangenen, in de meeste gevallen mensen die hij trainde. “Het was mooi. Er was muziek, er werd gedanst.” Lachend: “En daarna ging zij naar huis en ik niet.” Herboren Het nieuwe leven van Tim Montgomery begon in mei 2012, op de dag dat hij de gevangenis uitliep in Montgomery, het stadje in Alabama dat zijn naam draagt. Slechts 400 dollar had hij op zak, verdiend met het vegen van bladeren, zijn betaalde baantje tijdens zijn detentie. “Die dag was de mooiste dag van mijn leven. Dat was het echt. Het voelde alsof ik herboren was. Ik keerde terug in de maatschappij. Een nieuw leven, een tweede kans.” Hij laat bewust een korte pauze vallen. “En toen keerde ik met een harde klap terug in de realiteit.” Want een sprookje was het geenszins, zijn terugkeer in de maatschappij. “Ik kreeg een reclasseringsambtenaar toegewezen, die bij me thuiskwam en al mijn kasten en laden doorzocht. Die me erop wees dat ik voorwaardelijk vrij was, maar dat één foutje genoeg was om me weer terug in de gevangenis te krijgen. Ik had een meldingsplicht en droeg maandenlang een enkelband. Dat gevoel was verschrikkelijk.” Zijn ervaringen als topsprinter hielpen hem door die moeilijke periode heen. “Ik zag het als de eerste ronde op een groot toernooi. Die eerste ronde moest ik overleven om verder te komen. Ik moest kalm blijven, presteren en niet bang zijn. Op de atletiekbaan, maar ook in de gevangenis heb ik tegenstanders gehad die me probeerden te intimideren, die alles hadden gedaan om mij te verslaan. Die ervaringen hebben mij gemaakt tot de man die ik nu ben. Ik voelde me vaak als David, de herder die tegen leeuwen, beren en andere beesten had gevochten. Ik was voor niemand meer bang. Ook niet voor Goliath.” Tim ging eerst aan de slag in de bouw. “Ik weet nog dat ik op een ladder stond en voor een raam bezig was met het repareren van een dakgoot. De vrouw des huizes keek me vanachter het raam aan alsof ik een gluurder was.” Lachend: “Ik weet zeker dat ze niet wist dat ik Tim Montgomery was, voorheen de snelste man op de planeet.” Hij was er al snel achter dat dit werk niets voor hem was. Het alternatief beviel hem beter: hij ging privétrainingen geven in het park. Eerst aan één klant, voor 25 dollar per uur. Daarna aan twee. En vervolgens begon het te groeien. “Ik kwam op het juiste moment de goede mensen tegen. Mensen die in me durfden te investeren en in me geloofden. Ondanks alles. Het was als een sneeuwbal. Ik ben zo dankbaar voor waar ik nu sta en wie ik ben geworden.” Grote blur Alle ervaringen in het leven hebben hem gevormd. “Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik een geschenk ben. Ieder mens is bijzonder en waardevol, los van de records die hij of zij vestigt of van de prestaties die hij of zij levert. Ik heb in de gevangenis de tijd gehad om daarover na te denken. Het leven is kostbaar. Vroeger stond ik daar nooit bij stil. Ik leefde in het moment. Of zelfs dat niet eens. Ik ben op Olympische Spelen geweest, heb de mooiste steden ter wereld bezocht, heb records gelopen en medailles gewonnen. Maar in mijn hoofd was het één grote blur, een wazige massa. Ik vond alles vanzelfsprekend, kwam bij wedstrijden of toernooien vaak niet eens mijn kamer uit. Ik ging geen plekken bezichtigen, het interesseerde me niet. De eersteklas tickets, de vijfsterrenhotels, de dure horloges, ik vond het allemaal normaal. O man, ik zou graag terug in de tijd willen en alles over doen. Als mensen zeggen dat ze nergens spijt van hebben in hun leven, dan zijn ze niet goed bij hun hoofd. Ik heb van heel veel dingen spijt en probeer me weleens te herinneren hoe het er in Brussel, Zürich en Rome uitzag. Ik zou het je niet kunnen vertellen. Van Hengelo herinner ik me alleen dat het er koud en nat was, en dat ik in de modder naar de baan moest lopen. Maar geloof me, ik zou er graag weer heen willen en het nog eens willen meemaken. De modder en de regen.” ‘Ik heb mijn ouders zo ontzettend veel pijn gedaan. Ze waren zo trots. En later kregen ze alleen maar vervelende dingen over mij te horen. Ik was die crimineel’ Wat is je grootste fout geweest? “Mijn grootste fout is geweest dat ik mensen geloofde die niet het beste met mij voor hadden. De coach is in het leven van een atleet de belangrijkste figuur. Die vertrouw je, die volg je blindelings. Alles wat hij op papier zet, moet een bijdrage leveren om van jou de snelste persoon ter wereld te maken. Dus als hij vindt dat je testosteron, epo, groeihormoon of THG moet gebruiken... Negen van de tien keer doe je dat dan. We denken allemaal van onszelf dat we een eigen wil hebben, maar die eigen wil heeft een limiet. Er is altijd wel iemand die jou zover kan krijgen dat je dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen. Waarom? Omdat jouw wil niet sterk genoeg is. Dat was bij mij het geval. En ik betaal er de rest van mijn leven een prijs voor.” Zijn belangrijkste les is de naam van zijn sportschool geworden. NUMA Speed dus. NUMA staat voor Never Under My Ability. Oftewel, onderschat nooit je eigen mogelijkheden. “Je kunt meer dan je denkt. Dat geldt voor iedereen. Succes heeft met mentale gezondheid en toewijding te maken. Ik geloof dat ik het wereldrecord ook clean had kunnen lopen, als ik er met volle overgave voor getraind had, er alles voor gedaan en gelaten had. Ieder moment in je leven, hoe kort of onbeduidend ook, is een kans om te leren. Ik heb onderschat wie ik zou kunnen worden. Je kunt meer dan je denkt. Je moet ervoor zorgen dat mensen je niet onderschatten en vooral jezelf niet onderschatten. Want als je in je hoofd denkt dat je iets niet kunt, dan zal het je ook niet lukken. Dat zinnetje, Never Underestimate My Ability, kwam in de gevangenis in mijn hoofd en is er nooit meer uitgegaan. NUMA staat in het Hebreeuws voor lucht, voor licht, en heeft voor mij een bijzondere betekenis. Dit is wat ik iedereen probeer mee te geven, van vijf- tot 78-jarigen.” Het prachtige complex van NUMA Speed, met zowel binnen als buitenfaciliteiten, is zijn grote trots. Het bewijs dat hij zijn tweede kans in het leven gegrepen heeft. “Als ik moet schatten is het nu zo’n 750.000 dollar waard. Niet slecht hè, voor iemand die met 400 dollar begonnen is...” Spijt Tim begeleidt bij NUMA Speed inmiddels zo’n 200 mensen. Van kinderen tot bejaarden. Van professionele sporters, met name American footballers uit de NFL, tot huisvrouwen. En van zakenmensen tot oudere mensen met kanker die beweging nodig hebben om sterker te worden. “Met hen wandel ik soms alleen, dan praten we en vertel ik hen mijn verhaal.” Er gaat een louterende werking uit van contact met mensen die hem om hulp vragen, ervaart hij. “Ik voel me bevoorrecht als ik voor mensen het verschil kan maken.” Zoals bij Max, een jongetje dat al sinds zijn vierde mank liep en altijd een brace droeg. Tim werkte met Max gedisciplineerd aan zijn kracht en flexibiliteit, maar vooral aan zijn zelfvertrouwen. “Het mooiste moment voor zowel Max als mij was dat hij weer zonder brace durfde te rennen.” Dit werk klinkt veel betekenisvoller dan wat je deed als actief atleet. Geeft het ook meer voldoening? “Honderd procent. Als topsporter denk je sowieso alleen maar aan jezelf. Ik won zoveel en stond zo vaak op het podium, dat het mij weinig meer deed. Dit doet alles met me. En weet je wat ik nog het mooiste van alles vind en waar ik het meest dankbaar voor ben? Dat deze mensen me vertrouwen. Ondanks alles. Laten we eerlijk zijn, als mensen mijn naam googlen, dan denken ze als eerste toch: mijn God, bij dat figuur moet ik zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Weet je, vroeger vond ik Google geweldig. Als je op mijn naam zocht, kwam je mooie dingen tegen. Overwinningen, records. Het maakte me trots. Tegenwoordig is Google bepaald niet meer mijn vriend. Aan de andere kant is dat juist goed voor mij geweest. Het heeft me gedwongen erover te praten. Voordat ouders hun kinderen aan me toevertrouwen, willen ze weten hoe ik in het leven sta. Logisch. Met iedereen die bij mij komt trainen heb ik vooraf ook een intakegesprek en daarin leg ik alles op tafel. Daarna is het aan hen om te bepalen wat ze doen. Het maakt me nederig als mensen mij vervolgens toch in hun hart sluiten en vertrouwen. Mijn woord is voor hen bijna als de Bijbel. Want ze volgen mij, doen wat ik zeg. Vooraf was ik bang dat mensen me zouden zien als een monster, als een slecht persoon. En geloof me, er zijn genoeg mensen die me zo zagen of zien. Maar juist mensen die me hiervoor niet kenden, geven niet om wat er gebeurd is en beoordelen me op het hier en nu. Daar ben ik dankbaar voor. Ik zie het ook als een wonder van God.” Ben je altijd gelovig geweest? “Mijn moeder was heel gelovig. Als kleine jongen moest ik van haar altijd mee naar de kerk en als ik stil zat en luisterde, kreeg ik na afloop een ijsje. Ik heb mijn ouders zo ontzettend veel pijn gedaan met alles wat ik gedaan heb. Je moet je voorstellen: in de goede jaren werden ze op straat altijd aangesproken over mijn prestaties. Ik was the fastest kid of the world en zij waren mijn ouders. Ze waren zo trots. En later kregen ze op straat alleen maar vervelende dingen over mij te horen. Ik was die dopingzondaar, de drugsdealer, de crimineel. Ik probeer mijn ouders nu iedere dag te laten zien dat ik spijt heb en mijn leven heb gebeterd. Mijn fouten hadden ook niets met mijn opvoeding te maken. Ik was gedreven en te competitief en vooral te eigenwijs. Ik had mijn ouders om raad moeten vragen, maar dat heb ik nooit gedaan. En de mensen om me heen wezen me niet terecht als ik uit de bocht vloog. Als je succesvol bent, hoeft dat ook niet. Dan hoeft niemand je meer iets te vertellen. Althans, dat denk je dan. Daarom maken zoveel jonge sporters dezelfde fouten.” Eyeopener Zijn huwelijk met Jamalee heeft geen standgehouden. Tim is vader van vijf kinderen. Allen zijn ze in meer of mindere mate getalenteerd, getuige de tijden die ze lopen. En Monty, de zoon uit zijn eerdere huwelijk met Marion Jones, is volgens hem zelfs van de buitencategorie. Lachend: “Wat ze alle vijf gemeen hebben, is dat ze sneller willen zijn dan ik. Vroeg of laat wordt dat ruzie...” Met Monty heeft hij op dit moment geen contact, met zijn andere kinderen praat hij over de fouten die hij maakte. “Ik hoop dat zij leren van mijn fouten. Ze hebben hun eigen karakter en maken hun eigen keuzes. Ik weet niet wat ze ervoor over hebben om kampioen te worden, maar ik geef ze wel mee dat ze de goede dingen moeten doen. En dat als ze de verkeerde dingen doen, het vroeg of laat misgaat." Dat houdt hij ook de profsporters voor die hij bij NUMA Speed begeleidt. “Want ambitie maakt soms blind. En ik wil degene zijn die hen de ogen opent. De persoon die ik zelf in mijn carrière heb gemist.” Wat is nu nog jouw grootste doel in het leven? “Ik wil als coach succesvol zijn, met atleten winnen op de Olympische Spelen of een wereldrecord vestigen. Maar minstens zo belangrijk vind ik het om er te zijn voor mijn familie en mijn kinderen. Daarnaast wil ik jonge sporters helpen. Want zeker de atletieksport blijft een gevaarlijke en hypocriete wereld. Ook daarom ben ik nu zo openhartig. Mijn verhaal is hopelijk een eyeopener voor anderen.” Helden Magazine 62 Het verhaal van Tim Montgomery komt voort uit Helden Magazine 62. In deze dubbeldikke editie schittert naast Vivianne Miedema, Ruud Gullit op de cover. Gullit spreekt zich uit over Max Verstappen, Marco van Basten, Louis van Gaal, Erik ten Hag, Ronald Koeman, Virgil van Dijk, Memphis Depay en de Black Lives Matter-discussie. De Oranje Leeuwinnen gaan in Engeland proberen hun Europese titel van 2017 te prolongeren. In het EK vrouwenvoetbal gedeelte spraken we met Dominique Janssen, Jackie Groenen, Jill Roord & Lynn Wilms, Shanice van der Sanden en bondscoach Mark Parsons. In Helden Magazine 62 lees je nog meer interviews en reportages over voetbal. Een gesprek met Luis Sinisterra en zijn trotse moeder. Trainer en oud-voetballer Wim Jonk over Johan Cruijff, Louis van Gaal en Dennis Bergkamp, Molukse voetbalhelden Simon Tahamata & Jack Soumaru én keeper van landskampioen Ajax: Remko Pasveer. Ook spraken we de in korte tijd uitgegroeide boegbeeld van de Nederlandse atletiek: Femke Bol, blikken we samen met drievoudig olympisch kampioen, hockeyster Lidewij Welten en een gesprek met Thomas Dekker over een leven van vallen en opstaan. Daarnaast nemen we de carrière door van mountainbike pionier Bart Brentjes en is Jetze Plat een voorbeeld voor velen. Verder is Cees Bol sprinter bij Team DSM en is Lewis Hamilton de succesvolste Formule 1-coureur aller tijden. Victoria Koblenko daarnaast interviewde Mister Nice Guy en marathonloper Björn Koreman én hockeyster Marijn Veen vertelt over de moeilijke tijd in aanloop naar het WK. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 62 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.