Demy de Zeeuw wil dolgraag terug naar eredivisie

Hij is het gezicht van het Nederlandse shorttrack. Sjinkie Knegt pakte vorig jaar de wereldtitel en werd Europees kampioen. We gingen in Friesland langs bij de Sportman van het Jaar. Alsof je een scène uit een Kameleon-boek binnenwandelt, zo voelt het Friese dorpje Bantega. Zeshonderd mensen omringd door zesduizend koeien. Althans, volgens de laatste schatting van Joost Knegt, huisschilder van beroep en vader van Sjinkie, de shorttracker en metaalbewerker. De familie Knegt woont al drie generaties op het centrale punt in Bantega: de driesprong, die de Middenweg met de Bandsloot verbindt. “Mijn vader wilde de stad uit in 1963,” zegt Joost. “Ik was net geboren, mijn zus was vijf jaar en mijn vader wilde weg uit het drukke Hilversum. Dus sloeg hij De Telegraaf open en zag een huis te koop in Bantega. In die tijd duurde het nog een uurtje of drie om hier te komen vanuit het westen, dus het voelde echt als emigreren.” Het volledige verhaal lezen? Dat kan via Blendle door op onderstaande knop te klikken.  [blendlebutton] Op de driesprong is het enige café van het dorp gevestigd, lange tijd gerund door de oma van Sjinkie. Vanaf zijn achttiende betrok zijn vader het appartement schuin boven het café, samen met zijn broertje, die ook Sjinkie heette en tragisch genoeg op zijn achttiende met een brommer verongelukte. De naam is de Nederlandse uitvoering van Sjing Ting, zo heette de opa van Joost, in de jaren dertig een van de eerste immigranten uit China, eerst om pinda’s te verkopen en daarna een restaurant te openen. “Er gebeurt niet veel in Bantega,” zegt Sjinkie. “Maar ik ben hier opgegroeid, ben echt een dorpsmens. Met vrienden van vroeger sleutel ik een paar avonden per week aan oude auto’s. Mijn vrienden, familie en kennissen heb ik allemaal hier.” “We hebben helemaal niet de drang om naar de stad te gaan,” zegt Fenna, die Sjinkie op haar vijftiende ontmoette in De Pomp, het buurtcentrum van Bantega. “Zodra je Bantega binnenrijdt, zwaait iedereen.” Joost: “Iedereen let op elkaar en past op elkaars spulletjes. Als iemand ’s avonds vergeet de lichten van de auto uit te zetten, komt de buurman even naar buiten om ze uit te doen.” In Bantega is geen supermarkt. Op vrijdag komt een kaasboer langs de deuren, die ook worst en brood verkoopt. Een groenteboer komt ook wekelijks, net zoals de diepvriesman, die ingevroren vlees brengt. “Hartstikke handig,” zegt moeder Liesje. “En gezellig, want zo zie je de buren ook nog eens. Als je niet thuis bent, zetten ze de boodschappen voor de deur.” Kim, de jongere zus van Sjinkie, komt binnen. Zij woont sinds anderhalf jaar in Echtenerbrug, op zes kilometer rijden van Bantega. Daar zit de bouwmarkt, waar Sjinkie en Joost geregeld komen. Ook Kim moet er niet aan denken om in een grote stad te wonen, hoewel ze Bantega te klein vindt. “Hier houdt iedereen je zo in de gaten, daar houd ik niet van.” Sjinkie en Fenna namen in 2012 het huis van Joost en Lies over. Zij wonen nu boven, samen met hun dochtertje Myrthe van één jaar, terwijl de vader en moeder van Sjinkie het aangebouwde appartement naast de werkplaats huren. GEDISKWALIFICEERD Sjinkie was negen toen hij op jeugdschaatsen zat in de hal van de Heerenveense ijshockeyclub, eveneens thuisbasis van Shorttrack Club Thialf. Trainer van de shorttrackers was de Rus Kosta Poltavets, de huidige bondscoach van de Russische langebaanschaatsers. “Hij zag me en vroeg of ik wilde shorttracken. Ik viel veel, maar vond het leuk. Korte rondjes bevielen me goed en ik vond het ook mooi om met meerdere rijders gelijktijdig in de baan te zijn. Veel aantrekkelijker dan op een grote baan in je eentje een tijd neerzetten. Zeker voor kinderen. Je wilt de krachten meten, je wilt beter zijn dan de ander in een onderling gevecht. Tijd is niet belangrijk.” In Sjinkies puberjaren moest Liesje vier avonden per week met haar zoon naar Heerenveen, Leeuwarden of Groningen. Liesje: “Op zijn zestiende werd het makkelijker, toen kreeg hij een brommer en hoefden wij niet vier keer per week te rijden. Op maandag de sporttas naar Heerenveen brengen, want die kon hij niet dragen op de brommer, en vrijdags weer ophalen. Maar ik heb het voor die tijd nooit vervelend gevonden om een uur langs de baan te staan, hoor. Er was altijd wel iets te zien. De allereerste wedstrijd van Sjinkie herinner ik me nog goed, die was in Enschede. Sjinkie keek op de lijst en zag zijn naam niet staan. Bleek dat hij bij de meisjes op de lijst stond…” Zus Kim was onder de pannen bij Irina Poltavets, de echtgenote van Kosta en wereldkampioen trampolinespringen. Zij gaf trampolinespringen bij de turners in Sportstad Heerenveen. Kim sportte veel toen ze jong was, ze begon net als Sjinkie met skeeleren. “Maar ik werd altijd tweede of derde, dus daar ben ik snel mee gestopt. Daarna heb ik nog geturnd en vier jaar trampoline gesprongen.” Joost: “Als iets een verplichting wordt, dan vindt Kim het niks meer aan. Maar ze was wel goed, werd tweede bij de Friese kampioenschappen skeeleren.” Kim: “Ik ging naar school, begon te roken en op een gegeven moment kwamen de jongens in beeld en dat vond ik interessanter. Sindsdien sport ik helemaal niet meer. Ik heb die discipline niet.” Sjinkie: “Als het goed gaat, dan is het ook leuk natuurlijk. Als je nooit wint, is het niks aan.” Het fanatisme spatte er bij Sjinkie al van jongs af aan vanaf. Het was niet altijd even gezellig tijdens wedstrijdweekenden, vooral niet als hij werd gediskwalificeerd. Sjinkie: “Ik heb een tijd gehad dat ik iedereen van de baan reed. Ik heb in die periode veel geleerd over hoe je moet inhalen. Nu maak ik soms acties waarvan mensen denken: dat kan helemaal niet. Maar waar ik vroeger nog iemand dwars doormidden reed, gaat het nu goed.” Liesje: “Hij kon drie man in één bocht onderuit rijden.” Joost: “Het was gewoon kegelen. Sjinkie is een keer gediskwalificeerd vanwege roekeloos rijgedrag. Dat komt verder nooit voor.” Sjinkie: 'Ik ben echt een dorpsmens. Met vrienden van vroeger sleutel ik een paar avonden per week aan oude auto's' ROLLERBANK Sjinkie zat op de vmbo in Heerenveen. Hij koos hij voor de richting metaal, omdat hij ‘draaien en frezen’ zo leuk vond. Hij werd samen met zeven anderen geselecteerd om een leer-werk-traject te volgen bij Philips in Drachten, waar ze luxe scheerapparaten maakten. Op zijn achttiende ging hij om halfzes de deur uit en reed vijftig kilometer op de brommer naar Philips. Na twee uurtjes scheurde hij 25 kilometer naar Heerenveen, waar hij vanaf negen uur twee uurtjes schaatste. Dan weer terug naar Drachten, waar hij tot drie uur werkte en dan nog een keer naar Heerenveen om twee uur te trainen. Sjinkie: “Gelukkig ging m’n brommer 110 kilometer per uur.” Joost grinnikt, de familie Knegt houdt nu eenmaal van sleutelen. Een Alfa Romeo-motor in een oude Volkswagen Kever zetten, dat werk. “Onder die brommer hadden we een motorfietsblok gezet. Sjinkie is twee keer opgepakt en één keer is zijn kentekenbewijs ingenomen. Hij moest vaak op de rollerbank en dan hadden we de brommer zo geprepareerd en dichtgeknepen dat-ie niet harder dan 55 ging. Eenmaal op school bouwde hij alles weer om.” Het was een hectische tijd, stelt Joost. “Volgens iemand op school was er geen kind die dit vol kon houden, maar Sjinkie lukte het.” Sjinkie: “Na twee jaar kreeg ik een diploma en mocht ik met twee andere jongens bij Philips blijven. Daar heb ik nog twee jaar gewerkt. Ik vond shorttrack en werken met metaal even leuk, dus het kon niet anders dan op deze manier. Ik zie shorttrack niet als topsport, het is mijn werk en ik ben er goed in.” Zijn sport staat op de eerste plaats, maar hij heeft ook nog tijd om aan oude auto’s te sleutelen of met metaal te werken. Door zijn werk bij Philips is Sjinkie een van de weinigen in de wijde omtrek die aluminium kan lassen, dus klussen zijn er altijd. Verder maakt hij hulpmiddelen voor shorttrackers, zoals slijpblokken. Die verkoopt hij alleen aan Nederlandse shorttrackers, want de concurrentie wil hij natuurlijk niet helpen. Sjinkie is niet de enige met een eigen toko naast zijn ‘normale’ werk. Fenna werkt 31 uur als leidinggevende bij H&M in Leeuwarden, maar heeft daarnaast een webshop, Myracle, waarvoor ze baby- en kinderartikelen verzamelt en verkoopt. Fenna: “Sinds november 2015 ben ik online en het gaat hartstikke goed. Ik moest het wel even bespreken bij H&M, maar het mocht. Mijn klantenkring bouw ik op via social media en ik probeer nu meer volgers te krijgen.” Sjinkie springt ook geregeld bij. “Ik help best veel met artikelen op de foto zetten en pakketjes wegbrengen,” zegt Sjinkie. Natuurlijk is hij een aantal maanden per jaar van huis: trainingskampen in de zomer, wekenlange trips naar toernooien in de rest van het jaar. “Als hij in Nederland is, traint hij ’s ochtends,” zegt Fenna, “tussen de middag komt hij naar huis en om half drie gaat hij weer trainen. Dan kan Sjinkie de pakketjes naar het postkantoor brengen. Toen we live gingen met de website, heeft Sjinkie het gedeeld met zijn volgers. Zo heb ik ook wat aan zijn bekendheid. Voor deze foto in Helden heb ik Myrthe natuurlijk iets van Myracle aangedaan.” PIPO Tien jaar geleden lag het shorttrack in Nederland op z’n gat. Het moest anders. Alle regionale selecties werden op een hoop gegooid, waaruit de veertien besten werden geselecteerd voor het nationale team. Sjinkie kwam als zestienjarige bij de nationale selectie en maakte snel naam. “Vrienden van mij waren een paar jaartjes terug in de Dominicaanse Republiek en ze raakten aan de praat met een stel Canadezen, die vroeg waar ze vandaan kwamen. ‘Uit Nederland, maar dat kennen jullie vast niet,’ zeiden die maten van mij. Ze zeiden dat ze één iemand uit Nederland kenden en dat was Sjinkie Knegt. Bizar toch? Ik zat op dat moment bij de top twaalf van de wereld, reed leuk mee, maar stond nog niet vaak op het podium. Daaruit blijkt hoe populair shorttrack is in een land als Canada, waar alle wedstrijden live op tv worden uitgezonden. Shorttrack is veel meer een kijksport dan langebaanschaatsen. De wedstrijden en programma’s zijn lekker kort en zonder dweilpauzes, zodat mensen niet zes uur in een stadion hoeven te zitten.” In de jeugd was Sjinkie veel beter dan de rest. Elk toernooi stond hij op het podium, mits hij niet werd gediskwalificeerd. Ook bij de senioren viel hij meteen op door zijn fanatisme. Fenna: “Interviewers moeten hem niet meteen na een wedstrijd interviewen, want dan komen er rare woorden uit. Maar binnen tien minuten is het ook wel weer klaar.” Joost: “Sjinkie is na een rit echt in de heat of the moment: deuren intrappen, scheidsrechters uitschelden voor pipo.” Sjinkie: “Maar die man was ook gewoon een mietje, hij nam de regels niet serieus. Ik heb een keer samen met een collega een Duitse scheidsrechter verrot gescholden en daarna waren we beste vrienden for ever.” Hij is op het ijs vaak een vaatje buskruit. Nadat hij ooit bij het NK een deur intrapte, kreeg hij al eens de bijnaam Kung Fu Knegt. In januari 2014 was hij zelfs even wereldnieuws toen Sjinkie bij het EK in Dresden met twee opgestoken middelvingers over de streep kwam en een trappende beweging maakte in de richting van zijn Russische concurrent Viktor Ahn. Sjinkie werd gediskwalificeerd, raakte zijn derde plaats kwijt. Joost: “Sport is emotie en zulke dingen gebeuren af en toe. Als je Rintje Ritsma en Erben Wennemars op de man af zou vragen wat ze van die opgestoken middelvingers van Sjinkie net na de finish vonden, zouden ze zeggen: ‘Het kan niet, maar het gebeurt.’ Sjinkie werd dat hele weekend benadeeld, tot het laatst aan toe en op een gegeven moment ben je er dan klaar mee.” COLA Maar Sjinkie valt bovenal op door zijn prestaties. “Sjinkie hoeft er veel minder voor te doen dan zijn tegenstanders,” zegt Liesje. “Vroeger had hij overal lak aan. Hij mocht niet stappen op vrijdag als hij ’s zaterdags een wedstrijd had, maar dan ging hij gewoon naar De Pomp. En waar zijn teamgenoten zich druk maakten over diëten en gezonde voeding, lette hij nooit op wat hij at. Hij dronk elke dag twee liter cola.” Sjinkie: “Als ik zes weken niet schaats en ik bind ze weer onder, dan heb ik na een dag of twee mijn slag weer te pakken, waar anderen twee weken nodig hebben. Op trainingen moet ik aanzienlijk meer rondjes doen dan m’n collega’s. Want als het voor mijn collega’s zwaar is, zit ik op zestig procent of zo.” Na de Spelen van Vancouver in 2010 werd Jeroen Otter bondscoach en die samenwerking wierp voor Sjinkie meteen vruchten af. Sindsdien won hij twee wereldtitels, werd twee keer Europees kampioen, haalde brons bij de Spelen van Sochi in 2014 en won karrenvrachten wereldbekermedailles. Sjinkie: “Opeens haalde ik wel de finale tijdens wereldbekerwedstrijden en als ik daar eenmaal stond, wist ik ook meteen een medaille te pakken. Tegen de toppers in de finale moet je anders schaatsen en het heeft een jaartje geduurd voor ik dat kon.” Shorttrack is niet ongevaarlijk. Daar weet Sjinkie ook alles van. De familie Knegt zat op de tribune toen hij in februari 2016 tijdens een wereldbekerwedstrijd in Dordrecht een, zoals Joost het noemt, ‘dikke klapper’ maakte. Sjinkie ging onderuit en iemand viel met zijn knie tegen zijn borst. Met een zuurstofkapje op verliet hij per brancard het ijs. In het ziekenhuis kwamen een gekneusd hart, drie gebroken ribben, een scheur in zijn lever en een lichte klaplong aan het licht. “Ik was er zes weken uit en daarna was er niks meer aan de hand,” relativeert Sjinkie, “als je een gespierd bovenlichaam hebt, dan voel je je ribben bijna niet. Daar had ik bijna geen last van. En een lever voel je sowieso niet. Mijn seizoen was wel meteen voorbij, dat was jammer.” Fenna: “Sjinkie is mentaal heel sterk. Hij heeft heus wel tegenslagen, dan is het even klagen, maar is het de volgende dag weer goed. Terwijl andere jongens de neiging hebben om in dat negatieve gevoel te blijven hangen.” NIEUWE SJINKIES Vorig jaar werd hij verkozen tot Sportman van het Jaar. Uniek voor een shorttracker. Sjinkie heeft de absolute top gehaald, heeft zijn sport in ons land terug op de kaart gezet. Hij is bovendien iemand waarmee de jeugd zich kan identificeren, waardoor er over een paar jaar misschien weer nieuwe Sjinkies doorbreken. Sjinkie: “Ik heb het idee dat het allemaal natuurlijk is gegaan. Ik rolde erin. Dat komt ook omdat ik al heel jong heel goed was, dan heb je eigenlijk geen keuze. En ik heb er nog genoeg plezier in, hoor. Tenzij ik er natuurlijk elke keer word afgereden, maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. Sowieso in Nederland niet.” Fenna: “Hij heeft altijd gezegd dat hij stopt zodra hij geen plezier meer heeft. Ook al zijn de Spelen het jaar erna. Als hij stopt, gaat-ie niet meer zo vaak naar de baan, dat weet ik zeker. Dan gaat hij lekker verder met zijn metaal.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Nyck de Vries (26) is een van de grote mannen in de Formule E. Toto Wolff, zijn baas bij Mercedes, vertelde dat de in Monaco woonachtige Fries een stoeltje in de Formule 1 verdient. Krijgen we in de toekomst een broederclash met Max Verstappen? We spraken Nyck in aanloop naar de GP van Zandvoort over Max, Lewis Hamilton, Sven Kramer, Alexander Zverev en Marc Márquez. Sven Kramer “Ik heb altijd veel met schaatsen gehad, ben geboren in Sneek. Sven Kramer is natuurlijk de koning van het schaatsen. Ik vind het zo knap dat hij al die jaren aan de top heeft gestaan. Wat ik zo bewonder aan Sven, maar ook aan andere topschaatsers, is de manier waarop hij met zijn sport omgaat, ervoor leeft.” Heb jij vaak contact met Sven? “Af en toe appen we met elkaar. Ik ken Frits van Eerd goed, de baas van Jumbo, we racen samen voor Racing Team Nederland. En daardoor kom ik ook in contact met de andere sporters die Jumbo sponsort. Ik vind het altijd leuk om met sporters te praten en ervaringen uit te wisselen. Op het eerste gezicht denk je dat Sven en ik niet veel gemeen hebben. Maar de gemene deler is dat we allebei sport ademen. Wij hebben alleen een gemotoriseerde sport. Sven is zelf de motor. En het mooie is: je hebt als schaatser ook volledig je kansen op winst in de hand. Dat is bij ons, zeker in de Formule 1, wel anders. Er zijn maar een paar coureurs die over een auto beschikken waarmee ze kunnen winnen. De rest niet, hoe goed ze ook kunnen rijden, omdat ze worden beperkt door het materiaal dat ze ter beschikking hebben.” Is het soms ook frustrerend dat de coureurs niet altijd de kans krijgen om te laten zien waartoe ze werkelijk in staat zijn? “Zo zie ik dat niet, hoor. Pure klasse komt altijd bovendrijven, ook in de autosport. En in mijn beleving zijn de mensen die de meeste passie hebben voor hun sport, de mensen die het verschil maken. Neem de documentaire The Last Dance over het laatste jaar van Michael Jordan bij de Chicago Bulls. Hij had alles al gewonnen, maar hij had nog zo’n ongekende drive. Bij hem draaide tot het laatste moment alles om winnen. De grootste sporters blijven ook altijd zichzelf. Jordan bleef dat, Sven ook. En Max is nu de grote ster, maar hij is niet anders dan de jongen die ik van jongs af aan heb leren kennen.” Zijn Max en jij vrienden? “Dat denk ik wel. We zijn in dezelfde wereld opgegroeid en wonen nu in Monaco vijf minuten bij elkaar vandaan. Wij hebben zoveel raakvlakken en gesprekstof. We hebben vaak contact. Ik sprak hem na de crash met Lewis Hamilton op Silverstone. En ik had con- tact met hem voor mijn race in Londen. Max is down to earth en nog altijd de allergrootste liefhebber. Hij volgt alles, nog meer dan ik. Hij kijkt onze vrije trainingen. Om negen uur ’s ochtends gaat hij zitten kijken. Dan appt hij me: ‘Mooi baantje.’” Is Max ook een inspiratiebron voor je? “Vooropgesteld: ongekend knap wat Max doet. Maar de mensen tegen wie ik altijd een beetje opkeek, waren de coureurs die een paar jaar ouder waren dan ik. Max en ook veel andere jongens die nu in de Formule 1 rijden, zijn generatiegenoten van me. Hoewel ik nu in een andere klasse rij, de Formule E en de endurance races, ben ik wel opgegroeid met die gasten. Ik voel me one of the guys.” Maar waarom rijdt Max vooraan in de Formule 1 en jij in de Formule E? “Het is nu eenmaal zo dat veel verschillende factoren samen moeten komen om een kans af te dwingen in de Formule 1. Ik heb van jongs af aan een groot deel van mijn racecarrière onder contract gestaan bij McLaren. Dat was als tiener de beste plek waar ik kon zitten, McLaren was destijds net zo oppermachtig als Mercedes en Red Bull nu. Maar er vonden veranderingen plaats bij McLaren, toen de huidige CEO het voor het zeggen had, nam hij met Lando Norris zijn eigen protegé mee. Ik werd min of meer aan de kant geschoven. Toen ik in 2019 wereldkampioen in de Formula 2 werd, had ik de pech dat er weinig stoeltjes beschikbaar waren in de Formule 1. De kampioen in de Formula 2 maakte bijna altijd de overstap naar de Formule 1. Dat bedoel ik met: het moet allemaal een beetje samenvallen. En Max heeft natuurlijk van jongs af aan zijn naam mee gehad. De mensen om hem heen hebben het heel goed en sterk uitgespeeld. Zij hebben de garantie op Formule 1 afgedwongen. En nogmaals: los daarvan is Max gewoon een held. Hij heeft een geweldige auto ter beschikking, maar hij is ook een fantastische coureur.” 'Max Verstappen is nu de grote ster, maar hij is niet anders dan de jongen die ik van jongs af aan heb leren kennen’ Die politieke spelletjes horen er wel bij in jouw sport. “Natuurlijk zijn er grote belangen en is het soms oneerlijk dat de een niet dezelfde kansen krijgt als de ander. Feit blijft dat er bij elkaar maar iets van veertig stoeltjes beschikbaar zijn in de Formule 1 en Formule E. In het voetbal is het zo dat je, als je niet aan spelen toekomt, getransfereerd kunt worden. Een goede voetballer vindt altijd wel een ploeg. Bij een goede coureur hoeft dat niet het geval te zijn. En bij ons is het ook vaak zo: als je een contract hebt getekend bij McLaren, dan laten teams als Red Bull en Mercedes je met rust. Dan pakken ze een ander en gaan ze die klaarstomen voor de toekomst. Ik ben iemand die kijkt naar wat ik wel heb. Ik ben ongelooflijk dankbaar met de kansen die ik heb gekregen. Ik rij Formule E voor Mercedes, een topteam, en ik strijd om de wereldtitel. En tegelijkertijd weet ik dat er een heleboel coureurs die ook heel goed zijn werkeloos thuiszitten. Die jongens hebben niet de kansen gekregen die ik wel heb gehad. Ik ben nu een heel goede relatie met Mercedes aan het opbouwen, wie weet wat dat in de toekomst nog op kan leveren.” Wat is er zo leuk aan Formule E? “Het is extreem onvoorspelbaar. In de Formule 1 weten we dat het tussen Red Bull en Mercedes gaat. Bij ons kan iedereen winnen. Het verschil tussen de auto’s van de verschillende teams is heel klein. Het niveau van de coureurs is ook heel hoog. Iedereen in de Formule E is kampioen geworden in andere raceklassen en de helft van het veld zou zich prima staande houden in de Formule 1 en zou het eigenlijk ook verdienen om daarin uit te komen. En het mooie is dat het een nieuwe, innovatieve manier van autosport is, die een nieuw publiek aanspreekt. Formule E heeft zoveel potentie, kan nog zo erg groeien. Tegelijkertijd doen de teams wat professionaliteit betreft weinig tot niets onder voor Formule 1-ploegen. Ik denk dat je over een paar jaar niet meer om Formule E heen kunt. Het hoort bij de kant die we met de wereld op gaan. Sustainability en electrification zijn onontkoombaar, daar richt elke autofabrikant zich op. Wij verspreiden een boodschap die groter is dan de sport, ontwikkelen mede de auto van de toekomst. Daarnaast racen wij alleen maar op stratencircuits, komen dus naar de fans toe in plaats dat fans naar een racecircuit moeten komen die zich vaak buiten de steden bevindt. Kortom, Formule E heeft alle ingrediënten om een groot succes te worden.” Hoe ontwikkel jij je als coureur? “Wat mij heel erg heeft geholpen, is dat ik me niet heb blindgestaard op de Formule 1. Ik heb er van jongs af aan voor gekozen om mijn horizon in de autosport te verbreden. Ik koos er al snel voor om ook endurance races te gaan rijden. Racen is racen, of je nu in een Formule 1- of Formule E-auto rijdt. De dynamiek is alleen verschillend. Ik heb me daardoor breder ontwikkeld en ben een completere coureur geworden. De beste coureurs zijn degenen die zich het snelst aanpassen aan de steeds veranderende omstandigheden. Daarom is het goed om veel ervaring op te doen. Niet alleen door zoveel mogelijk rondjes te rijden, maar ook door auto’s te leren begrijpen en de techniek erachter te snappen.” Leer jij ook nog van andere coureurs? “Ik ben onbewust altijd aan het analyseren. Als ik naar een race in de Formule 1 kijk, kijk ik niet naar wie er op kop ligt. Ik let juist op andere dingen. Zoals: waarom komt die coureur nu binnen voor nieuwe banden? Undercut en overcut. Of de actie met Lewis en Max op Silverstone waardoor Max van de baan vloog. Wie is schuldig? Wat had ik gedaan als ik in die positie had gezeten? Ik ben daar altijd mee bezig.” Hoe volg jij die titanenstrijd tussen Hamilton en Verstappen? “Het is geweldig voor onze sport. Ik vind wel dat Lewis wat meer credits ver- dient dan hij de laatste tijd krijgt. Hij is zevenvoudig wereldkampioen, hè. De Red Bull is momenteel net wat beter dan de Mercedes, maar Max heeft zijn handen wel meer dan vol aan Lewis. Op zijn leeftijd en met zoveel titels ach- ter zijn naam eist Lewis nog elk week- end het maximale van zichzelf. Vind ik bewonderenswaardig. Zeven wereldtitels gewonnen, maar iedereen praat toch over Max. Dat is ook sport.” Jij volgde in 2010 Hamilton op in het talentprogramma van McLaren. Heb je weleens contact met hem? “Totaal niet. Lewis leeft toch een beetje op een andere planeet. Hij woont letterlijk schuin tegenover mij in Monaco, maar ik zie hem nooit. Hij heeft met niemand veel contact.” Alexander Zverev “Ik train in Monaco in dezelfde sportschool als waar de hele internationale tennistop traint. Novak Djokovic, Alexander Zverev, Stefanos Tsitsipas, Felix Auger-Aliassime. In het gebouw waar de sportschool zich bevindt, woon ik ook. Sterker, al die tennistoppers verbleven in dat gebouw toen ze net in Monaco woonden. Daarna zijn ze naar grote appartementen of studio’s verhuisd. Maar ik vind het geweldig om van nabij mee te maken hoe die gasten trainen. Ik heb gesprekjes met hen en ben hen ook gaan volgen op social media. Zverev kwam ik elke dag tegen in de sportschool, soms twee keer per dag. Felix ook, die woont vlak achter mij. Ik ben twee jaar geleden naar Monaco verhuisd en ik vind het fijn dat alles daar sport ademt. Veel coureurs wonen er, de tennissers, veel wielrenners. Doordat iedereen daar met zijn sport bezig is, motiveert mij dat weer extra om hard aan mezelf te werken. Steven Kruijswijk woont ook in Monaco met zijn gezin, met hem heb ik geregeld contact.” Wat leer je van de tennissers? “Ik zie ook weer de raakvlakken. Die jon- gens werken zich dag in dag uit uit de naad. En voor hen geldt net als voor mij en voor bijna alle sporters: ze verliezen vaker dan dat ze winnen. Ik heb geregeld dat ik wakker word voor een race en dat ik me moe voel hoewel ik goed heb geslapen. Dat heb ik vaak voor de kwalificatie. Omdat ik weet: die ene ronde moet ik er staan. Want als ik er niet sta en ik kwalificeer me niet bij de beste vijf of tien, dan weet ik al dat in de Formule E de kans groot is dat het een mislukt weekend wordt. Ik weet ook dat Mercedes met een heel leger is uitgerukt en dat er veel van me wordt verwacht. In Londen was eind juli de grote baas Toto Wolff er ook bij. Dat is iemand die allesbepalend is voor m’n carrière. Ik moet er dus altijd staan.” De verwachtingen en druk zijn immens, snap jij dat tal van sporters last krijgen van een burn-out? “Sorry, maar dat snap ik niet. Natuurlijk wordt er veel van ons gevraagd, maar tegelijkertijd zijn we erg bevoorrecht. Wij leven onze droom. Als je doet wat je leuk vindt, dat kun je toch geen burn-out krijgen? Mijn agenda is overvol. Ik ben eind juli voor het eerst sinds maart even terug in Nederland geweest, ook voor de verjaardag van mijn oma. Maar ik zie dat allemaal niet als een opgave, omdat dit is wat ik altijd heb gewild.” Het helpt natuurlijk ook als er genoeg momenten van euforie zijn. “O, zeker. Dat gevoel van euforie is verslavend. Niets komt daarbij in de buurt. Maar succes voelt ook zo goed, omdat je ook altijd die momenten van teleurstelling hebt moeten overwinnen.” 'Als een stratenmaker de stenen niet goed legt, vliegt hij er op den duur ook uit. Wat wij doen, ligt alleen meer onder een vergrootglas’ Maar die druk is er wel degelijk. Als jij niet presteert, nemen ze een ander. “Ja, het is een harde wereld.” Heb je daar nooit slapeloze nachten van? “Nee. Als een stratenmaker de stenen niet goed legt, vliegt hij er op den duur ook uit. Elk mens heeft gezonde spanning, iedereen moet zijn best doen. Wat wij doen, ligt alleen meer onder een vergrootglas, maar daar ben ik ook mee opgegroeid. Sterker, ik denk dat de druk die coureurs van jongs af aan voelen ook een beetje verslavend werkt. Het moeten presteren hoort ook bij de kick van het racen.” Krijg jij mentale begeleiding? “Ik heb vanaf het begin met een heel team samengewerkt bij McLaren, daar hoorde ook mentale begeleiding bij. Op dit moment krijg ik die niet echt, ik ga nu een beetje met de flow mee. Ik heb de juiste instelling en sta van mezelf redelijk sterk in m’n schoenen. Ik denk dat mijn Friese roots ook helpen. Als ik het gevoel heb dat ik op dat gebied weer hulp kan gebruiken, schaam ik me er zeker niet voor om meteen aan de bel te trekken.” Je vliegt van hot naar her, bent weinig thuis. Hoe hou je je vriendin Eva tevreden? “Voor haar is het zonder twijfel een grotere opoffering dan voor mij. Het heeft altijd om mij gedraaid, ook in ons gezin. Mijn vader, zusje en ik zijn voor mij in Italië gaan wonen toen ik jong was, omdat dat dé plek was om te karten. En ja, ik ben er niet altijd genoeg voor Eva. Ik zeg vaak: it is the way it is. Ik kan er niet veel anders van maken. Dit is het pad dat ik in ben geslagen op jonge leeftijd, dit is wat ik wil en dit komt erbij kijken.” Marc Márquez “Geweldig hoe Márquez de kampioenschappen heeft binnen geharkt, de teller staat nu op acht in verschillende klassen. Zijn rijstijl is ook bijzonder. In de autosport kun je niet echt een rijstijl ‘lezen’. In de wedstrijd zie je dat Max agressiever is dan een ander, maar je ziet niet een verschil in hoe iemand een bocht aan- snijdt. Op de motor zie je dat wel heel duidelijk, doordat iedereen zich anders positioneert. Valentino Rossi en de mannen van zijn generatie zaten veel rechter op de motor. Márquez heeft echt voor een verandering gezorgd, hij ligt bijna op de grond naast zijn motor als hij door de bocht gaat. Hoe hij nu terugkomt na een zware blessure; respect.” Race jij ook weleens op een motor? “Nooit! Ik ben niet levensmoe. Ik heb laatst een documentaire op Netflix gezien over de MotoGP-coureurs: Hitting the Apex. Ik zat in Oostenrijk toen ik hem keek op m’n hotelkamer. Ik had tranen in m’n ogen, zo raakte het me. Ik heb met mezelf afgesproken om nooit later dan half elf te gaan slapen. De avond voor een race doe ik om tien uur m’n telefoon uit, oordopjes in en een maskertje op. Ik had de docu nog niet af, ben de volgende ochtend om zes uur opgestaan in plaats van zeven uur om hem af te kijken. Die mannen praten continu over de risico’s die zij lopen en de dood. Jaarlijks verongelukken er motorcoureurs of ze raken verlamd of in coma. Die gasten... Ongekend. Ze kennen de gevaren, maar ze willen de beste zijn. De passie en de absolute wil van die gasten om te slagen, dat is wat mij tot tranen roert. Nul concessies. Maar die bewondering had ik ook voor André Agassi. Die koos ervoor om injecties te nemen om de pijn in zijn rug te onderdrukken. Hij had alles al gewonnen, maar wilde toch nog proberen de beste te zijn. Diep respect. Roger Federer die last heeft van zijn rug, of Sven Kramer; allemaal proberen die grote kampioenen het laatste beetje uit hun lichamen te persen. Elke sporter heeft zijn verhaal, heeft dingen moeten overwinnen, dat is wat ik zo mooi en inspirerend vind. En ik heb dat niet alleen bij sporters. Ik zag in het vliegtuig naar New York de film Bohemian Rhapsody over het leven van Freddie Mercury. Ook om gehuild. Wat een fascinerend verhaal, maar ook zo triest dat het zo met je moet eindigen als je zo getalenteerd bent.” ‘Jaarlijks verongelukken er motorcoureurs of ze raken verlamd of in coma. Die gasten... Ongekend. Nul concessies’ Ben je trots op jezelf? “Ik ben heel blij dat ik mag doen wat ik het allerleukste vind. Ik race op bijna het allerhoogste niveau, reis de hele wereld over. Ik heb een mooi leven, dat weet ik. Ik weet wat ik wil, dat is ook wat waard. Van mijn generatie weet bijna niemand wat hij wil, bijna niemand heeft een grote passie. Zo zonde. Ik ben begonnen met piano spelen, heb geen muzikale achtergrond. M’n vrienden verklaren me voor gek en steken de draak met me. Ik bak er niks van. Ik weet zeker dat ik over een jaar of tien wel wat kan spelen op de piano. En dan weet ik al dat mensen zullen zeggen: ‘Ik wou dat ik daar ooit mee begonnen was.’ Begin dan nu! Er zijn al genoeg mensen die niet uit hun comfortzone willen gaan. Het leven biedt zoveel kansen, maar je moet ze wel willen grijpen. Maar goed, trots... Toen ik kampioen werd in de Formula 2 was ik dat. Maar dat gevoel duurt maar even. Het volgende seizoen staan de tellers weer op nul. Ik ben extreem perfectionistisch. Het is nooit genoeg en het is ook nooit goed genoeg. Ik verwacht altijd het allerbeste van mezelf.” Heb je een bucketlist? “Ik ben meer een realist, heb niet echt een bucketlist. Ik wil de beste zijn in Formule E en ik wil graag de 24 uur van Le Mans winnen. Dat zijn dingen waar ik nu actief mee bezig ben.” Hoe heilig is de Formule 1 nog als doel? “Elke coureur heeft de ambitie om ooit in de Formule 1 uit te komen. Ook ik had die droom als jongetje. Ik ben nu iets afgeweken van dat doel en die droom.” Je rijdt nu Formule E voor een topteam, doet mee om de hoofdprijs. Is dat beter dan voor plek vijftien rijden in de Formule 1? “Lastig. Ik heb het nu goed voor elkaar, zeker als ik daarnaast ook nog endurance races kan rijden voor Toyota. Ik rij voor de beste fabrikanten in de beste klassen na de Formule 1. Ik zou dom zijn om dat zomaar op te geven. Daarom ben ik nu niet heel actief bezig met het halen van de Formule 1. Als er iets voorbijkomt, zal ik daar goed over nadenken.” Krijgt de Formule 1 te veel aandacht? “Formule 1 is waar onze sport op drijft. Dat hebben we nodig. Het is niet voor niets dat de mannen die in de Formule 1 rijden wereldsterren zijn. Twintig stoel- tjes waar alle coureurs in de wereld om strijden, dat maakt het zo uniek. Het is een shark world. Fascinerend.” Toto Wolff, de grote baas van Mercedes, zei dat jij een stoeltje in de Formule 1 verdient. “Ja, dat las ik. En daarna had ik meteen tal van verslaggevers aan de lijn. Tja. Mooi compliment van zo iemand. De Formule 1 blijft trekken, het blijft een droom.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Liefde voor de laars De Giro d’Italia start op 6 mei met een openingsweekend in Gelderland. Helden haalt met Hollandse uitblinkers Erik Breukink, Jean-Paul van Poppel, Johan van der Velde en Pieter Weening, allemaal in dienst van Team Roompot Oranje Peloton, herinneringen op aan hun successen in de voor velen mooiste drieweekse ronde op de wielerkalender. Jean-Paul van Poppel (4 ritzeges en 2 dagen in de roze trui) “Catania is een bijzondere plek voor me. Beide keren dat ik de roze trui wist te veroveren, was de aankomst in deze Siciliaanse stad. De Giro van 1986 was mijn eerste drieweekse ronde. Ik was gretig. Een jaar eerder had ik tijdens mijn debuutseizoen als prof al bewezen dat ik de grote sprinters kon kloppen. De grote vraag vooraf was: kan ik het ook in de Giro? In de tweede etappe was het al raak. Maar met de roze trui was ik niet bezig. Er was een tijdrit van een kilometer geweest en een ontregelde massasprint een dag eerder. Daardoor dacht ik niet aan het klassement. Het was geweldig toen ik hoorde dat ik het roze mocht aantrekken. Veel publiciteit in Nederland leverde het niet op. Er was slechts één Hollandse journalist in Italië. Ik was na mijn eerste deelname graag naar de Giro teruggekeerd, maar ik kwam bij Superconfex terecht en die ploeg deed niet mee aan de ronde. Ik was jong en vond goed presteren in de Tour op dat moment erg belangrijk. Dat lukte twee jaar achter elkaar. Vervolgens verkaste ik naar Panasonic en ik wilde voorafgaand aan de Tour dolgraag weer de Giro rijden. Dat liet ik zelfs in mijn contract vastleggen. Ik was in love met die ronde. Het paste bij mijn karakter; het was chaotisch en daar wilde ik iets goeds van proberen te maken. Vergeleken met de strak georganiseerde Tour werd er in de Italiaanse sprints veel meer van me gevraagd met al die haakse bochten en poortjes in de finales. Ik moest dieper gaan, vechten voor mijn plekje en ik kwam andere sprinters tegen. Jongens als Paolo Rosola en Alessio Di Basco waren beesten en voor de duvel niet bang. Ze reden alsof ze geen remmen op hun fiets hadden en konden het je heel lastig maken. Voor mij maakte het de uitdaging om te winnen des te groter. Bij mijn tweede Giro in 1989 was mijn doel zoveel mogelijk etappes op mijn naam te schrijven. Twee bochten voor de finish van de eerste rit schoot ik echter uit het riempje van mijn pedaal. Ik verloor een stuk of vijftien plekken. Onze tweede ploegleider Ferdi Van Den Haute was in de laatste bocht gaan staan. Hij zag me als twintigste voorbijkomen en dacht dat het over was. Ik had het geluk dat het even stilviel en toen besloot ik op 300 meter van de streep er van achteruit volle bak overheen te kletsen. Ik verraste iedereen met die lange sprint en ik had zo’n vaart dat ze me niet meer konden inhalen. Door die zege pakte ik de eerste roze trui van de ronde. Een mooi moment. Alleen bijna niemand weet dat meer. Zelfs Erik Breukink, nu collega-ploegleider bij Roompot, wist het niet. ‘Heb jij de roze trui gedragen?’ vroeg hij me laatst. ‘Je was er zelf bij!’ antwoordde ik. We reden dat jaar nota bene voor dezelfde ploeg. Ha, dat zegt genoeg." Erik Breukink (2 ritzeges, 8 dagen in de roze trui en 2 keer het podium) “De Giro van 1986 was het vertrekpunt voor mijn carrière als ronderenner. Ik wist vooraf wel dat ik kon klimmen en tijdrijden, maar nog niet hoe ik een drieweekse race zou verteren. Het Italiaanse sfeertje en de hele entourage bevielen me goed. Dan word je snel verliefd op een koers. In het begin was ik wat ziekjes, maar uiteindelijk kwam ik sterker uit de ronde. Een jaar later deed ik verrassend mee voor het klassement. Ik won op de tweede dag de tijdrit en pakte de roze trui. Al die aandacht was prachtig, zeker voor een jonge renner van 23 jaar. Die trui bracht geen privileges met zich mee, maar de hele atmosfeer in Italië maakte het leuk om in the picture te staan. Ik genoot ervan en ondanks het feit dat ik de trui na een paar dagen verloor, hield ik goed stand in het klassement en werd derde. In 1988 boekte ik de overwinning die het mooiste verhaal heeft opgeleverd en die nu nog steeds wordt opgerakeld. Het was de beroemde etappe naar Bormio over de Gavia. We werden onderweg overvallen door een sneeuwstorm. Het was koud en op een gegeven moment kon ik mijn handen niet meer bewegen. Ik had me wel enigszins voorbereid op het slechte weer door overschoentjes en dikke armstukken aan te trekken. Iedereen dacht aan de kou, maar ik was volledig geconcentreerd met mijn klassement bezig en kon blijven trappen. Die mindset hielp. Net na de top van de Gavia zag ik in een flits Johan van der Velde langs de kant staan. Ik wist toen dat alleen Andy Hampsten, die bergop een seconde of twintig voorsprong op me had gepakt, nog voor me reed. Aan het begin van defdaling zag ik niets, het was net alsof ik alleen op die berg reed, maar even later kreeg ik hem in het vizier. Dat gaf moraal. Het lukte me om Hampsten te achterhalen en ik weet nog dat ik dacht dat ik in hetzelfde tempo moest doorrijden en er meteen overheen moest kletsen. Hampsten mocht niet in mijn wiel kunnen komen, want ik was niet bepaald een sterke sprinter. Het lukte me om een beslissend gat te slaan en hem voor te blijven tot aan de finish. Dat jaar eindigde ik als tweede. In 1989 won Laurent Fignon, maar had ik de grootste kans om de Giro te winnen. De voorgaande jaren waren anderen beter geweest. Toen niet, Fignon en ik waren aan elkaar gewaagd. Het was die ronde al een paar dagen koud weer en ik reed in het roze. Daardoor had ik misschien net wat meer energie verspeeld dan de rest, er kwam ook wat druk bij kijken, en in de veertiende rit kreeg ik een inzinking door een hongerklop. Ik verloor veel tijd en dat mag nu eenmaal niet gebeuren. Het geheim van een grote ronde is dat je er iedere dag moet staan. Drie weken na afloop van de Giro veroverde ik de gele trui in de Tour, dat hielp om de teleurstelling weg te spoelen. In de jaren erna kwam mijn focus op een goed klassement in Frankrijk te liggen. Ook omdat ik niet sterk genoeg bleek om in beide grote wedstrijden, die kort achter elkaar werden verreden, top te presteren. De Ronde van Italië staat symbool voor de start van mijn carrière en ik heb er mijn mooiste prestaties neergezet. Maar in mijn achterhoofd zit ook: als ik ooit een grote ronde had kunnen winnen, dan was het de Giro van 1989 geweest. En dat geeft toch een dubbel gevoel.” Pieter Weening (2 ritzeges en 2 dagen in de roze trui) “Mijn etappeoverwinning in de Tour van 2005 was de belangrijkste, maar mijn eerste succes in de Giro, zes jaar later, vind ik het mooist. Het was een heuvelrit naar Orvieto over de strade bianche, de onverharde witte grindpaden. Ik was die dag een van de beste in koers en kwam solo over de streep. Ik wist dat de zege binnen was en kwam daardoor ruim voor de finish al rechtop om het te vieren. Achteraf bleek dat ik met een verschil van slechts twee seconden het roze had gepakt. Ik had helemaal niet aan het klassement gedacht, ik was allang blij dat ik een mooie rit had gewonnen. Die roze trui was echt een bonus. Er waren die ronde veel lange verplaatsingen na afloop van de etappes en zeker als klassementsleider was dat best vermoeiend. Mijn ploeggenoten konden na de koers een douche pakken en door naar het volgende hotel. Ik moest als rozetruidrager meteen naar het podium en de dopingcontrole. Door alle plichtplegingen kwam ik steeds als laatste bij die controle en moest daar gewoon op mijn beurt wachten. Als dat allemaal achter de rug was, moest ik nog 200 kilometer in de auto zitten. Tegen de tijd dat ik in het hotel aankwam, zaten mijn ploeggenoten al te eten. Ik moest dan nog gemasseerd worden. Al die randzaken vraten energie. Maar dat was ook de enige ergernis. Verder was het hartstikke gaaf. Ik besefte toen: jongens als Alberto Contador moeten dit dus iedere dag ondergaan. Ik kreeg daardoor nog meer respect voor die mannen. Voorafgaand aan die Giro had ik een goede Ronde van Romandië gereden. Een kameraad van me had gezegd: ‘Als jij de trui pakt, laat ik mijn auto roze verven.’ Hij kon het natuurlijk niet geloven, maar hij heeft toen wel zijn kleine witte Suzuki roze laten maken. Het logo van de Giro erop. Ha, dat wagentje zag er in die staat veel mooier uit dan daarvoor. Een paar dagen later zijn wat vrienden met die auto naar Oostenrijk getuft en de Grossglockner opgereden om mij aan te moedigen. Dat was mooi! Vanaf dat jaar wist ik dat de Giro het beste bij mij past. De weersomstandigheden, het parcours; het is allemaal minder voorspel- baar dan in Frankrijk. In de Giro heb je in de eerste week al één of twee etappes waarin het klassement wordt gemaakt. Daardoor ontstaat er rust in het peloton en komt er meer ruimte voor aanvallers als ik. Zo wist ik in 2014 vanuit een lange ontsnapping mijn tweede ritwinst te boeken. Ik baalde wel even toen we met Team Roompot eerder dit jaar geen wildcard kregen voor de aankomende Giro, al hadden we wel een slag om de arm gehouden. Ik weet niet of het nog gaat lukken, maar ik hoop de ronde nog een keer te rijden en voor een derde ritzege te gaan.” Johan van der Velde (3 ritzeges en 3 paarse truien) “In 1984 koos ik bewust voor het avontuur en ging in Italiaanse loondienst rijden. Ik verbleef bij ploeggenoten thuis, nam de Italiaanse gewoontes over en leerde snel de taal. Ik werd meteen geaccepteerd en voelde me op mijn gemak. De Giro was net zo mooi en zwaar als de Tour de France. Ik had een vrije rol en werd tweede in het puntenklassement. Na afloop wist ik: volgend jaar gaat dit mijn trui worden. In ’85 stond ik haast iedere dag op het podium in de paarse puntenrui. De sponsors werden gek. We waren een bescheiden ploeg en die trui gaf aanzien en publiciteit. Ik was van waarde, maar toch ging ik in 1986 terug naar Nederland. Maar mijn periode bij Panasonic werd geen succes en ik besloot in te gaan op een aanbieding van Gis. Er is toen een Italiaanse afvaardiging naar een hotel in Breda gekomen om 60.000 gulden zwart te overhandigen aan teambaas Peter Post om mijn doorlopende contract af te kopen. Terug in Italië was ik weer op mijn gemak. In 1987 won ik twee zware bergritten in de Dolomieten en wederom het puntenklassement. Een jaar later vond de historische rit over de Gavia plaats. Ik was op weg naar een heel mooie zege, maar ik maakte de fout door voor de beklimming mijn warme kleren af te geven. Het weer werd steeds slechter, door de sneeuw zag ik geen hand voor ogen. Het waren de meest extreme omstandigheden die ik ooit heb meegemaakt "In de afdaling was het zo koud dat ik onderkoeld raakte. Ik kon niet eens meer in mijn remmen knijpen en stapte in een busje dat me naar beneden bracht. Toch blijven het spectaculaire beelden. Als ik niet meer leef, zullen ze nog steeds voorbijkomen. Mijn inzinking is een stukje Giro-geschiedenis geworden." Mijn laatste Giro in 1989 verliet ik door de achterdeur. Op dat moment zag ik geen andere uitweg. Ik had die winter te weinig getraind, maar ik was door TVM aangetrokken om te presteren in de Giro. De directie en sponsors zouden naar Italië komen. Ik wist dat ik het niet ging maken in de bergen en wilde niet afgaan. De tiende etappe was een tijdrit en een mooie gelegenheid om te vertrekken. Ik had mijn kamergenoot ingelicht over mijn plannen en pakte vanaf het hotel een taxi die me naar de snelweg bracht. Daar ging ik liften. Een kledingfabrikant stopte en herkende me meteen. ‘Wat doe jij nou hier?’ Ik zei: ‘Ik ben een beetje ziek. Ik heb opgegeven en ga naar huis.’ Die man heeft me toen naar Bologna gebracht en een treinkaartje naar Milaan voor me gekocht. De volgende dag vloog ik terug naar Nederland. Later ben ik gaan zoeken naar de oorzaken van die actie. Nu zou ik zoiets nooit doen, maar op dat moment kon ik niet helder nadenken. Het was begonnen met de geboorte van mijn oudste zoon in ’87. Ik zag hem pas toen hij al een maand oud was, omdat ik eerst nog Tirreno-Adriatico en Milaan-San Remo moest rijden voordat ik naar Nederland mocht. En dat terwijl mijn vrouw ook nog eens in het ziekenhuis lag vanwege een longembolie. Ik dacht: wat is dit voor een gekke wereld? Toen is er bij mij iets geknakt. Ik vond het daarna steeds moeilijker om van huis te zijn. Het amfetamineverhaal zal destijds ook mee hebben gespeeld bij het verlaten van de Giro. Ik koerste niet met stimulerende middelen, maar ik nam het wel buiten de wedstrijden om me wat beter te voelen en de pijn van het gemis van mijn gezin te verzachten. Dat leverde me niets op, ik kwam juist in een neerwaartse spiraal terecht. In de eerste jaren na mijn wielercarrière, toen het slecht met me ging, gaf ik al mijn puntentruien weg. Maar de laatste trui heb ik teruggevraagd en ook gehouden. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Het is mijn trui en ik ben er trots op.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.