Urenlang ploeteren, afzien en stukgaan. Doet de nieuwe generatie marathonschaatsers uit de Bible Belt dit ook nog met God in het achterhoofd? Een gesprek met de talentvolle en gelovige Jordy Harink uit Rouveen.
“Ik vind het geen probleem als ik op zondag een wedstrijd moet rijden. Liever heb ik het niet, maar God heeft me het talent gegeven om goed te kunnen sporten. Dan moet ik dat ook gebruiken.”
We spreken de twintigjarige schaatser in het huis van zijn ouders in Rouveen, middenin de Bible Belt. Jordy wil professioneel marathonschaatser worden en combineert dat vooralsnog met een baan bij een schaatsfabrikant. Hij woont nog thuis en in huize Harink staat het geloof centraal; de familie is Gereformeerd Vrijgemaakt. “Als sporter ben je soms best onzeker en uit het geloof haal ik vertrouwen. Dat neem ik mee naar wedstrijden; het maakt me sterker.”
“Heel Rouveen is gelovig. Vroeger mocht ik op toernooien van drie dagen op zondag niet meedoen. Later wel, maar dan moest ik met gewone kleren de auto in. Mijn ouders wilden niet dat de mensen uit het dorp zouden zien dat ik een wedstrijd had op zondag. Zodra we Rouveen uit waren, deed ik mijn sportpak aan.”
Vroeger zei mijn oma: ‘Je mag wel goed worden, maar niet té goed want dan moet je op zondag sporten’
Jordy schaatst sinds dit jaar tussen de A-rijders. Samen met ploeg- en regiogenoot Jan Korenberg strijdt hij om de Jan Maarten Heideman Prijs, de titel voor de marathonschaatser die de meeste progressie heeft geboekt. “Van de jongere garde steek ik er als nieuwkomer bovenuit, samen met Jan. Juist het afzien maakt deze sport zo mooi. Nadat ik twee jaar geleden de Weissensee had gereden, wist ik het écht: dit is mijn sport. Ik hou meer van het man-tegen-man-gevecht, dan schaatsen op tijd. Geweldig als je later in de kleedkamer tegen elkaar zegt: ‘Wat was het zwaar, hè.’”
Nieuw generatie
Volgens Jordy is de nieuwe generatie marathonschaatsers uit de Bible Belt minder afhankelijk van het geloof, maar speelt het zeker een rol in hun leven. “Jan Korenberg en Ruben Wieberdink geloven ook. We zijn vrienden. Je hebt meer gelovigen in het marathonschaatsen, maar het stikt er niet meer van. De documentaire Zwart IJs, over de rol van het geloof in het marathonschaatsen, geeft een reëel beeld, maar het is vandaag allemaal wel minder streng. In onze kerk in ieder geval. Vroeger zei mijn oma: ‘Je mag wel goed worden, maar niet té goed want dan moet je op zondag sporten.’ Ze zou het niet leuk hebben gevonden als ze mij nu had gezien, dat paste niet in haar beeld van geloven.”
“Voor mij gaan sport en geloof prima samen, al denk ik dat er veel mensen in Rouveen zijn die vinden van niet. Als mensen uit de buurt me op mijn fiets weg zien gaan op zondag, denken ze misschien: hij is van God los. Maar dat is niet zo. Ik groei meer naar God toe als ik op zondag door de natuur fiets, dan als ik verveeld op de bank zit. Ik heb niet elke zondag een kerkdienst nodig; mijn ouders hebben daar wel behoefte aan. In een klein dorp als Rouveen is de sociale control groot en vinden mensen het erg belangrijk hoe anderen over hen denken, belangrijker dan hoe ze zelf met God bezig zijn. Ik denk andersom; als ik zelf maar met God bezig ben. Mijn ouders vinden het geen probleem dat ik het geloof op mijn eigen manier invul. Ik doe het op mijn manier mét God.”
Lees het hele artikel hier op schaatsen.nl.