Marianne Vos: ‘Ik kijk met speciale belangstelling naar Maartje Paumen.’

Het vak van voetbaltrainer zorgt soms letterlijk en figuurlijk voor grijze haren. John van ’t Schip weet er alles van. Onder andere yoga helpt hem de rust te bewaren. Een gesprek met de trainer van PEC Zwolle over mediterende monniken in nepal, Johan Cruijff en Marco van Basten. “De ene keer word je bejubeld, maar de volgende keer kun je bekritiseerd worden. Vorig jaar hadden we bij PEC Zwolle een extreem seizoen. De eerste helft wonnen we bijna alles. Dan wil iedereen wat van je, ben je ieders vriend. De tweede helft wonnen we bijna niets meer. Extreem gesteld ziet niemand je dan nog, dat sta je echt helemaal alleen. Net als met het Nederlandse voetbal. Wie wil nog iets met Oranje? Zo werkt het. Waarom zijn Cristiano Ronaldo, Lionel Messi, Rafael Nadal en Roger Federer absolute top? Omdat ze met hun talent bijna nooit verslappen. Natuurlijk zijn ze afhankelijk van mensen om hen heen, dat zie je aan het verschil tussen Messi bij Barcelona en Messi bij Argentinië. Als je jarenlang op zo’n hoog niveau presteert, dan moet je in balans zijn. Weet je wie ook altijd een goede focus had? Rafael van der Vaart. Ik ken hem vanaf zijn veertiende, toen ik hem als jeugdtrainer bij Ajax leerde kennen. Ik kwam na mijn eerste dag thuis en Daniëlle, mijn vrouw, vroeg: ‘Zijn er nog bijzondere talenten?’ Ja, zei ik, een jongen met een matje in zijn nek, niet te groot en te snel, maar hij kan alles. Je kon hem op elke positie zetten, hij verzaakte nooit. Rafael heeft deze zomer in de voorbereiding met ons meegetraind. Geweldig hoe hij het spel nog ziet en beleeft. De jongens vonden het ook prachtig. Als hij fit is, kan hij nog van zoveel waarde zijn. In het veld kun je Rafael niet afleiden, toen niet en nu niet. Het gaat erom dat je als topsporter en trainer een manier vindt om jezelf te zijn, om in balans te blijven. Als ik in de auto rijd of voor mezelf train, mediteer ik als het ware. Een tijd lang heb ik ook yoga gedaan. Van Daniëlle, die yoga beoefent, krijg ik dat ook mee. Je gedachten rustig krijgen door onder andere met je ademhaling bezig te zijn. Toen ik coach werd in Australië, heb ik daar ook yoga geïntroduceerd. De eerste die daarmee is begonnen, was Johan Cruijff. Johan en ik hadden elkaar leren kennen in zijn laatste en mijn eerste jaren als speler van Ajax begin jaren tachtig. Ik noem hem wel mijn ‘goeroe’. Als ik hem zag, wilde ik ook zo zijn, hoe hij liep, wat voor haar hij had. Ik was een volgeling. Hij bracht heel veel teweeg bij me. Ik had alles voor hem over. Ik had vanaf het begin een heel goede relatie met Johan, hij hield van mijn type speler. Johan vond, toen hij in 1985 trainer werd van Ajax, dat een aantal jongens concentratieproblemen had. Daar was ik er één van. En dan bracht hij een ademhalingscoach binnen. Dat was operazanger Len del Ferro, die ook Willy Alberti, de opa van mijn vrouw, les had gegeven. Dat was mijn eerste kennismaking met ademen en het middenrif. Eigenlijk was dat al een soort yoga. Johan was altijd bezig met dat soort zaken. Johan had me voor die tijd ook al geholpen. Toen ik in de loop van 1984 ernstige last kreeg van mijn rug, gaf zijn vrouw Danny me een bandje waarnaar ik moest luisteren voordat ik ’s avonds naar bed ging. Ik verging van de pijn, had een hernia en moest plat liggen. Op dat bandje stond een stem die me door m’n hele lichaam meenam. Het begon bij mijn tenen, via mijn voeten naar mijn enkel en dan steeds verder omhoog. Ik werd er rustig van, waardoor ik minder pijn voelde en ook beter kon slapen. Zo leerde ik toch mijn lichaam op een andere manier ervaren. Ik begreep later dat deze vorm van je lichaam scannen Yoga Nidra heet. Johan was net gestopt als speler, had vrije tijd en heeft me in die periode naar elke dokter en therapeut gereden, voordat ik uiteindelijk in Groningen aan mijn hernia ben geopereerd. Een dag voor de operatie vroeg Johan of hij nog iets voor me kon betekenen. Mijn moeder wilde graag bij me zijn, maar mijn vader moest gewoon werken, dus was vervoer een probleem, zei ik. ‘O,’ zei Johan, ‘dan haal ik je moeder toch op.’ De volgende dag heeft hij mijn moeder en mijn tante opgehaald in Amstelveen en ze naar Groningen gereden. Kun je je voorstellen? Mijn moeder en mijn tante die niets van voetballen weten en Johan achter het stuur? Johan zei dat de autorit hartstikke gezellig was. In het ziekenhuis vroeg hij aan de chirurg of hij bij de operatie mocht zijn. Ik was al weg. Johan heeft zo’n groene jas aangetrokken, een groen kapje voor zijn mond gedaan en waarschijnlijk ook gezegd hoe de chirurg me moest opereren. Ik heb trouwens ook even een moeilijke periode gehad met Johan. Toen hij in 1987 coach was van Ajax, wilde hij dat ik mijn contract verlengde. Ik speelde al zes jaar bij Ajax en verdiende bijna niets, had een heel slecht contract. Cor Coster, de schoonvader van Johan, deed mijn zaken en Ajax bood me inderdaad een nieuw contract, maar ik wilde eerst weten wat Johan zelf ging doen, of hij zou blijven. Hij was daar wat vaag over en toen nam hij begin 1988 ineens ontslag. De relatie tussen Ajax en Johan was die maanden heel slecht. Wat deed Ajax? Ajax bood me ineens een contract dat twee keer zo hoog was als Coster voor me had uit onderhandeld. En dat heb ik getekend. Heel slim, want ze wisten hoe close Johan en ik waren. Dat heeft onze relatie even onder druk gezet, maar gelukkig niet te lang. Hij begreep het ook wel. Johan liep en loopt als een rode draad door mijn leven. Hij dacht niet volgens traditionele paden. Hij droeg Frank Rijkaard en Pep Guardiola voor als trainers van Barcelona, terwijl ze nog niet heel veel ervaring als coach hadden. Johan was adviseur van de KNVB toen Dick Advocaat in 2004 stopte als bondscoach. Hij vond dat Marco van Basten Advocaat moest opvolgen. Marco was op dat moment mijn assistent bij de jeugd van Ajax. ‘Cruijff heeft een groen kapje voor zijn mond gedaan en waarschijnlijk ook gezegd hoe de chirurg me moest opereren’ Het is wel grappig hoe Marco coach is geworden. Hij had jaren lang geen bal meer aangeraakt nadat hij in 1995 was gestopt met voetballen bij AC Milan. In 2003 begon hij met de cursus coach betaald voetbal en kwam bij mij stage lopen. Hij vond het ook wel weer leuk, die voetballerij. Toen Cruijff hem in 2004 wilde aanstellen als bondscoach, twijfelde hij aanvankelijk heel erg. Hij vond het veel te snel gaan. Zo is Marco. Ik zei meteen: doen. Marco heeft uiteindelijk gezegd dat hij wilde, maar alleen met mij. Zo zijn we bondscoach geworden, hij als hoofdcoach en ik als zijn assistent. De eerste interland waarbij Marco en ik op de bank zaten, thuis tegen Tsjechië, wonnen we met ontzettend veel mazzel met 2-0. Zo makkelijk was het niet om ineens voor het Nederlands elftal te staan. Ten eerste waren Marco en ik jong en redelijk onervaren, en daarnaast moesten we een half nieuw elftal samenstellen. Grote namen als Jaap Stam, Ronald en Frank de Boer en Marc Overmars stopten en de beste tijd van Patrick Kluivert was voorbij. Alleen Giovanni van Bronckhorst en Phillip Cocu bleven. We vormden een heel nieuwe verdediging met jongens als Khalid Boulahrouz, John Heitinga, Joris Mathijsen en Jan Kromkamp. Uiteindelijk vonden we een balans met een prachtige groep, met jonge spelers als Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart, Nigel de Jong, Arjen Robben, maar ook nog met Ruud van Nistelrooy en Roy Makaay. En natuurlijk Robin van Persie, die net als Dirk Kuyt bij ons debuteerde en daarna zulke grote stappen heeft gemaakt. Wij hebben gezien hoe Robin zich van een onbegrepen individualist heeft ontwikkeld tot een geweldige teamspeler. Daarover hebben we mooie gesprekken met hem gevoerd. Die gesprekken voerden we trouwens met alle spelers. Ze keken in het begin heus wel tegen Marco op, maar hij stelde zich zodanig op dat het echte gesprekken werden. We luisterden ook naar hen en Marco schaamde zich niet voor zijn eigen onzekerheden. De spelers zagen ook dat Marco heel bevlogen was. Uiteindelijk hebben we ons ongeslagen geplaatst voor het WK van 2006 en het EK van 2008. In 2008 ging het geweldig, totdat we in de kwartfinale verloren van het Rusland van Guus Hiddink. Ik had het er deze zomer over met Rafael van der Vaart toen hij met ons meetrainde bij PEC. De laatste training voor Rusland liep alles zo goed, die was van zo’n hoog niveau. Het inspelen, het wegdraaien in de korte ruimte; iedereen speelde zo goed dat ik het gevoel had dat ons niets kon overkomen. Een dag later in de wedstrijd zag ik er niets van terug. De Russen waren gewoon beter. Of het iets te maken had met het overlijden van het te vroeg geboren kindje van Boulahrouz zullen we nooit weten. Khalid deed mee op die laatste training en trainde ook goed. Die Russen hadden geen slecht elftal, hoor, maar misschien voelden we ons wel te goed na die geweldige voorronde tegen Italië en Frankrijk. Na dat EK gingen Marco en ik samen aan de slag bij Ajax, een avontuur dat na iets minder dan een jaar eindigde met de eerlijke afscheidspersconferentie van Marco. Ik heb weleens gezegd dat hij best iets minder openhartig over zijn eigen functioneren mocht zijn. Heel veel dingen die dat jaar waren misgegaan, lagen buiten onze schuld. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij als trainer niet gelukkig was. Dat hij in 2014 op eigen verzoek een stap terug deed bij AZ was voor mij dan ook geen verrassing. Ik denk ook dat de functie die hij nu bekleedt bij de FIFA beter bij hem past dan het trainerschap. Na twee jaar Australië was het in 2012 weer Johan die me belde. Zijn schoonzoon Todd Beane en hij waren aan een project begonnen in Mexico, bij Chivas. Johan had mij op het oog als trainer, zei: ‘Mexico is Spanje en Italië in het kwadraat, maar dat kun jij aan.’ Ik heb alleen maar geluisterd. Je weet hoe Johan was: als hij sprak, kwam je er niet meer tussen. ‘Jij wordt de coach, dat Spaans komt wel. Wij zitten erbij, we gaan je steunen,’ zei Johan. Ik hing op en zei tegen Daniëlle: ik denk dat wij naar Mexico gaan, want Johan heeft mij net benoemd tot hoofdcoach van Chivas. Volgens mij heb ik niet eens ‘ja’ kunnen zeggen, werd gewoon aangesteld. Ik heb er een prachtige tijd gehad. Johan had met de eigenaar duidelijke afspraken gemaakt onder ook wel goede voorwaarden. Die eigenaar ontsloeg bij wijze van spreken elke maand een trainer, hij was zo’n man die gewend was de kleedkamer in en uit te lopen. Dat was bij Johan uit den boze. Ik heb als hoofdtrainer met mijn staf goed kunnen werken. Ik vond het alleen onverstandig dat op elke positie in de club Nederlanders kwamen, op een gegeven moment liepen er bij de jeugd en bij het eerste elftal vijf Nederlanders rond. Daardoor leek het een soort overval. Daar kwamen logistieke problemen bij, auto’s die niet werden geregeld, huizen die niet klaar waren. En er was niet een van ons die Spaans sprak. Dan vraag je om moeilijkheden. 'Van Basten was niet gelukkig als trainer. Dat hij op eigen verzoek een stap terug deed bij AZ was voor mij geen verrassing' Johan zei altijd: ‘Voetbal is een speedboot en geen mammoettanker, dus je moet snelle beslissingen nemen.’ Hij vond dat Chivas als een mammoettanker werd bestuurd. Overigens waren ze bij Chivas binnen alle geledingen van de club al bekend met yoga. Wij hebben onze doelstelling, de play-offs, gehaald. In de eerste ronde werden we door de latere kampioen uitgeschakeld. Dat was de aanleiding tot het breekpunt. De eigenaar kwam na de laatste wedstrijd de kleedkamer in, voor het eerst sinds mijn aanstelling. Zijn gezicht stond op onweer, hij begon meteen te schreeuwen. Ik heb hem twintig seconden aangehoord en hem toen in mijn beste Spaans te verstaan gegeven dat ik zijn houding niet accepteerde en hem het woord ontnomen. Toen ging hij tegen mij tekeer en ik tegen hem. Het werd echt ordinair schreeuwen. ‘Ik daag je uit om met mij naar boven te komen,’ schreeuwde hij. Oké, zei ik terug. Ik ging met hem mee de lift in, naar de verdieping waar de supporters stonden te wachten, liep de lift uit, keek achter me en zag niemand. Was hij de lift niet uitgelopen, maar meteen weer naar beneden gegaan. Stond ik daar in m’n eentje tussen al die supporters. Bewakers kwamen me ontzetten, maar dat was helemaal niet nodig. De supporters wilden met me praten en op de foto. Na tien minuten ging ik terug naar de kleedkamer, zaten de spelers nog keurig te wachten. Die begonnen te klappen. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, een trainer die de eigenaar terecht wees. Een week later zaten we bij Johan in Barcelona te praten over de voortgang van het project Chivas, toen Johan een telefoontje kreeg uit Mexico met de mededeling dat iedereen was ontslagen, behalve ik. Johan drong erop aan om verder te gaan en niet mijn contract in te leveren om zogenaamd loyaal aan hem te zijn. Dat vond hij flauwekul. Ik ben na een paar weken teruggegaan, heb de voorbereiding gedaan en drie dagen voor de competitie werd ik ook ontslagen. Vorig jaar volgde Daniëlle een yoga- cursus tijdens onze vakantie op Mallorca. Via haar heb ik de Rinpoche van Maratika, een soort geestelijk leider, ontmoet en ik heb me wat verdiept in het werk van zijn foundation. Ik ben nu ambassadeur van de Maratika Foundation. Die steunt zo’n 25 jonge, boeddhistische monniken die in de bergen van Nepal in de leer zijn, jongens van 12 tot 25 jaar. Ik ben sponsor geworden van zo’n monnik, zorg daarmee dat hij kan leven en studeren. En dan praten we over 250 euro per jaar. PEC is ook sponsor geworden door kleding en ballen op te sturen. Zij mediteren en doen aan yoga. De voetballerij is vaak vluchtig, gericht op direct resultaat. Dan is het mooi om te ervaren dat er meer is in de wereld. Ze trainen om hun geest in het hier en nu te brengen via eeuwenoude Tibetaanse, boeddhistische meditatietechnieken. Wat zij uitdragen, is leven in het nu, focussen op het moment dat je leeft. Voor ons, westerse mensen, is het misschien niet zo simpel om te bevatten hoe de monniken denken. Als ze klaar zijn met leren, gaan ze voetballen. Ze hebben een veldje gemaakt, voetballen op blote voeten. En na een doelpunt staan ze te juichen in kleding van PEC Zwolle. Is toch geweldig? Het Maratika-klooster is bijna klaar en wordt dan een soort bedevaartsoord. Nee, ik ben er nog niet geweest, maar Daniëlle en ik gaan zeker. Zelf heb ik de laatste jaren ook geleerd om me nog meer te focussen op het hier en nu. Ik denk dat ik daardoor een betere trainer ben geworden. Als ik een uur meedoe met een partijtje voetvolley, ga ik dat uur helemaal op in mijn spel, denk aan niets anders en word door niets of niemand afgeleid. Noem dat mijn manier van yoga.” Helden Magazine 43 Het verhaal van John van 't Schip komt voort uit Helden Magazine 43 waar Max Verstappen de cover siert. Verstappen is nog maar twintig en overal waar hij komt, heerst gekte. Wat als hij wereldkampioen wordt? Verder in de 43ste editie van Helden, alleskunner Mathieu van der Poel over vader Arie, Peter Sagan en meer, de Amsterdamse Kroonjuwelen Donny van de Beek, Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt, turner Epke Zonderland, Sepp Blatter, volleybalvrouwen Anne Buijs & Robin de Kruijf, golfer Joost Luiten, voetballer Neymar, Karsten Kroon wil het theater in met zijn vriendin, hockeyers Rizwan Muhammad, Rashid Mehmood en schaatsster Heather Bergsma-Richardson, golfsurfster Eveline Hooft, jong talent Alida van Daalen, de Nederlandse 3x3 basketballers, wielrenster Ellen van Dijk, en Barbara Barend ontmoet Sherida Spitse en haar vrouw, Jolien. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Simone van de Kraats Simone van de Kraats (23) werd vorig jaar wereldkampioen met de waterpolovrouwen en verkozen tot beste speelster van de wereld. Afgelopen januari veroverde ze ook nog de Europese titel. In Parijs gaat ze voor een olympische medaille. In Helden Magazine nummer 72 een gesprek over waterpologenen, het geloof, het lichaam, wapens, ongelijkheid en het belang van een olympische medaille in Parijs. “Ik vind het heerlijk om mijn hersens te laten kraken.” Wereldkampioen “Wij hebben op dit moment zo’n goede groep, tal van speelsters zijn van wereldklasse en spelen bij de beste clubs van de wereld. Dat we vorig jaar in Fukuoka de wereldtitel pakten door in de finale Spanje te verslaan na penalty’s was voor ons een geweldige ervaring. Wij speelden zo vrij. Het was de bekroning van de weg die al een tijd geleden is ingeslagen. Ik was zeventien toen ik bij het Nederlands team kwam, dat was in 2018. We waren er in 2021 bij tijdens de Spelen en werden zesde. In 2022 pakten we brons bij het WK, vorig jaar pakten we zilver in de wereldbeker en werden we wereldkampioen en dit jaar pakten we ook goud bij het EK. Onze Griekse bondscoach Evangelos Doudesis heeft een groot aandeel in het succes. Ik vind het wel belangrijk aan te geven dat zijn voorganger Arno Havenga al gestart was met het bouwen van het fundament, Eva was toen assistent. We hebben in de jaren voordat Eva het overnam successen gehad en ook de nodige sportieve tegenslagen, die hebben wij gebruikt om uiteindelijk succesvol te kunnen zijn. Van tegenslagen leer je het meest als je echt in de spiegel durft te kijken als individu en als team. Eva heeft ervoor gezorgd dat alle koppies dezelfde kant op staan, we gaan voor elkaar door het vuur. Dat we elkaar alles gunnen, is de kracht van het Nederlands team. We hebben de afgelopen tijd heel veel belangrijke wedstrijden gespeeld en daarin maakt het niet uit wie scoort of de assist geeft. Je wordt er niet op aangekeken als je een keer een mindere wedstrijd speelt, omdat de speelsters weten dat iedereen alles geeft. Je ziet bij veel teams toch vaak dat speelsters zich onttrekken aan de groep als ze minder spelen of juist uitblinken. Dat zie je bij ons niet. Dat is echt onze kracht. We hebben van de wereldtitel genoten, maar heel lang konden we er ook weer niet bij stil blijven staan. Daarna was er al snel weer een EK in eigen land, dat we ook wonnen, weer drie weken later was het WK in Doha waar we vijfde werden en nu maken we ons op voor de Spelen. En dat allemaal binnen een jaar tijd. En dan zijn er ook nog de wedstrijden met de club. Het geeft wel een beetje aan hoe hectisch ons leven is.” Waterpologeslacht “Waterpolo zit bij mijn drie jaar jongere broertje Thomas en mij in de genen. Mijn ouders speelden allebei in het eerste van De Waterkip – DWK – in Barneveld, hebben elkaar ontmoet in het zwembad. Als mijn vader en moeder een wedstrijd hadden, werden wij in het kinderbadje gedropt. Met onze vriendjes en vriendinnetjes van wie de ouders ook in het eerste speelden, waren wij lekker met een balletje aan het gooien. Als mijn vader en moeder hun wedstrijd hadden gespeeld, gooide ik vaak de bal in het grote zwembad en riep: spelen? Het was dus heel voor de hand liggend dat Thomas en ik ook gingen waterpoloën. Ik speelde op mijn dertiende al in het eerste van DWK en vertrok redelijk snel naar Polar Bears in Ede. Op mijn zeventiende, in 2018, debuteerde ik voor het Nederlands team, en na twee landtitels vertrok ik in 2021 naar Mataró, een topclub in Spanje. In Barneveld, waar ik ben geboren en nog vaak kom, leeft waterpolo enorm. Veel mensen daar zijn betrokken bij DWK. Als ik daar over straat loop, word ik vaak aangesproken. Na het WK was dat helemaal het geval. Mensen weten ook precies wat ik heb gepresteerd met Oranje en met m’n club, houden me goed in de gaten. Heel leuk. Op mijn beurt blijf ik DWK op de voet volgen. En niet alleen omdat mijn broer daar in het eerste zit en mijn vader zijn coach is. Het blijft toch ‘mijn clubje’ en Barneveld blijft mijn thuis.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Simone van de Kraats komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater en roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Handbalsters Lois Abbingh (30) en Tess Lieder (29) zijn niet alleen ploeggenoten bij het Nederlands handbalteam, beste vriendinnen en schoonzussen, maar ook nog eens twee maanden na elkaar moeder geworden. Lois beviel in september van zoon Lev, Tess in november van dochter Flo. Lois Abbingh komt aangelopen met haar verloofde Joost Lieder en hun op 23 september geboren zoontje Lev. Vijf minuten later komt ook Tess Lieder, tot afgelopen zomer beter bekend als Tess Wester, aan op de locatie van de shoot met dochtertje Flo, op 18 november ter wereld gekomen. Ze wordt geholpen door de schoonmoeder van zowel Tess als Lois: Joke Lieder, moeder van Joost en voetballer Mart Lieder, de man van Tess. Oma knuffelt met de baby’s, verschoont luiers en geeft flesjes terwijl Lois en Tess klaar worden gemaakt voor de shoot in Fabriek Zuidermeer. Joost is fotograaf van beroep en wie beter dan hij kan zijn partner, zoontje, schoonzus en nichtje op de foto zetten? Terwijl Joost de shoot aan het voorbereiden is, praten Lois en Tess over hun band die verder rijkt dan ploeggenoten. Lois: “Het is bijzonder hoe het allemaal is gelopen.” Tess, lachend: “Die broers denken nog steeds dat ze ons veroverd hebben, maar wij hebben ze er keihard laten intuinen.” Geheimpje “We speelden in januari uit tegen Györ, de Hongaarse kampioen, toen ik dacht dat ik weleens zwanger zou kunnen zijn,” zegt Lois, die uitkomt voor Odense Håndbold in Denemarken. “Toen ik thuiskwam in Denemarken deed ik meteen een zwangerschapstest. Die bleek positief. Om elf uur ’s avonds was Joost pas thuis. Als afleiding ben ik rondjes door de stad gaan lopen. ’s Avonds heb ik het hem verteld, we waren zo blij. De ouders van Joost kwamen dat weekend naar Odense, hen konden we het meteen vertellen. Pas later heb ik het jou verteld, ik wilde dat persoonlijk doen.” Tess: “Je vertelde het toen we met het Nederlands team bij elkaar kwamen. Wij delen altijd een kamer. Ik zette mijn tas neer en pakte wat spulletjes uit. Jij zei ineens: ‘Dit is voorlopig mijn laatste keer bij het Nederlands team.’ Ik reageerde eerst een beetje onverschillig: o, oké. Daarna dacht ik: huh, ga je me nu vertellen dat je gaat stoppen? Toen zei je dat je zwanger was. Ik moest meteen huilen. Ik vond het zo’n bijzondere week. Binnen het team hadden wij samen een geheimpje. Ik keek ook op een andere manier naar jou. We speelden tegen Duitsland en wonnen in de laatste seconde, jij scoorde de winnende. Je speelde zo ontzettend goed en ik was zo trots op je.” Lois: “Ik was op dat moment elf weken zwanger. Tot dertien weken heb ik doorgespeeld. Bij het Nederlands team wist niemand van mijn zwangerschap. Ik had het bondscoach Per Johansson niet verteld, die was nieuw en had wel genoeg aan zijn hoofd. Eenmaal terug in Denemarken heb ik het onze Deense trainer verteld. De dag erna zat ik al aan de kant, dat was best gek. Ineens kon ik niet meer meedoen, terwijl ik al die tijd gewoon had doorgespeeld.” Tot vorige zomer was Tess ploeggenoot van Lois bij Odense. Na de Spelen in Tokio maakte ze de overstap naar het Roemeense CSM Boekarest. Ook voor Tess eindigde het seizoen vroegtijdig. Ook zij bleek zwanger te zijn tijdens diezelfde wedstrijd met het Nederlands team tegen Duitsland. Tess: “Ik viel in die wedstrijd op mijn hoofd. Ik had er niet heel veel last van, maar bleef toch een zeurderige hoofdpijn houden en was wat gevoelig voor licht. Ik vloog na die wedstrijd terug naar Roemenië. De klachten hielden aan. In Roemenië zeiden ze dat ik niet mocht keepen voordat er een CT-scan van mijn hoofd was gemaakt. Op die scan hadden ze iets gezien, wat vocht. Ik wilde dat laten onderzoeken in Nederland. Ik bleef maar hoofdpijn houden, en was tegelijkertijd zo moe en misselijk. Mart was net geopereerd aan zijn kruisband. Joost was bij Mart om hem te helpen. Ik moest voor onderzoek naar het ziekenhuis, maar ik was ook een dag over tijd. Mart zei: ‘Ik vind dat je een zwangerschapstest moet doen.’ Ik vond dat onzin, dacht dat die klachten door die val op mijn hoofd kwamen. Maar Mart stond erop. Toen Joost een half uurtje weg moest, zei hij: ‘Je gaat nu naar de drogist om een test te kopen.’ Die was positief. Vlak daarna kwam Joost terug. Mart en ik kregen de slappe lach. Joost dacht dat we hem belachelijk maakten. Toen vertelden we maar meteen dat ik zwanger was.” Lois: “Je belde mij daarna meteen via Facetime, dat doen wij nooit, dus ik dacht al: wat is hier aan de hand? Ik vond het geweldig, helemaal omdat we het tegelijk konden meemaken.” Van hun gezamenlijke kinderwens wisten ze nauwelijks af. Lois: “Ik heb weleens tegen jou geroepen dat ik het na de Spelen graag zou willen proberen. Maar je weet ook niet hoelang het duurt. Tijdens het WK in december was ik al gestopt met de pil.” Tess: “Tijdens een toernooi telden we altijd af aan de hand van jouw pillenstrip. Tijdens het WK hebben we dat niet gedaan. Er is helemaal geen belletje bij mij gaan rinkelen. Achteraf dacht ik: stom, ik had het kunnen weten. Bij Tess kwam de zwangerschap wat onverwachter. Tess: “Ik had net een contract in Roemenië getekend. Als je daar zwanger raakt tijdens je contract, dan wordt dat verscheurd en kun je vertrekken. Mart en ik hadden besloten dat we het na dat jaar Roemenië wilden proberen. Bovendien gingen we vorige zomer trouwen, ik wilde liever niet zwanger zijn op mijn eigen feest. We waren superblij toen ik zwanger bleek, maar ik vond het ook spannend. Toen ik dertien weken zwanger was, heb ik het verteld op de club. Ze waren enthousiast, dat viel me mee, maar een dag later kreeg ik een brief die ik moest ondertekenen. Mijn contract was ongeldig. Na mijn laatste wedstrijd, in mei vorig jaar, ben ik terug naar Nederland verhuisd. De laatste Champions Leaguewedstrijd heb ik nog kunnen spelen en ik heb maar drie competitiewedstrijden gemist. Voor de laatste wedstrijd ben ik nog naar Roemenië gevlogen om afscheid te nemen van het team.” Tess: 'Mart en ik hadden weleens tegen elkaar gezegd: hoe leuk zou het zijn... Maar we gingen er nooit van uit dat jullie ook echt een relatie zouden krijgen' Lois: “Het was heel leuk om onze zwangerschap samen te kunnen delen. Martine Smeets, onze vriendin en ploeggenoot bij het Nederlands team, bleek niet veel later ook nog eens zwanger, zij is in februari uitgerekend. In onze appgroep ging het continu van: ‘Hoe gaat dat dan bij jou? Hoeveel rompertjes moet ik kopen en in welke maat?’” Tess: “We hebben zo vaak tegen elkaar gezegd hoe bijzonder het is wat we samen allemaal al hebben meegemaakt. Het begon bij de Handbalacademie op Papendal. Daarna gingen we samenwonen bij onze eerste club in het buitenland, in Oldenburg. Later werden we ploeggenoten bij Odense.” Helden Magazine 65 Het eerste gedeelte van het verhaal van Lois Abbingh en Tess Lieder komt voort uit Helden Magazine 65. Er is volop aandacht voor de wintersporten én ook voor voetbal. Frank Rijkaard geeft sinds lange tijd weer eens een interview en spreekt onder meer over Cruijff, het Nederlands elftal en Lionel Messi. In deze editie lees je ook een uitgebreid interview met Dávid Hancko en Kristyna Pliskova. De een is een grote aanwinst voor Feyenoord, de ander is toptennisster. Én een gesprek met de populairste schaatser van dit moment, Jutta Leerdam. Verder interviews met de succesvolste Nederlandse olympiër ooit: Ireen Wüst, de eerste keeper op het afgelopen WK: Andries Noppert, twee grootheden in het rolstoeltennis: Diede de Groot en Esther Vergeer. Shorttrackster Xandra Velzeboer gaat als een komeet én Joep Wennemars is keihard bezig om uit de schaduw van zijn vader Erben te treden. Ook heeft het voetbalvirus nog altijd Guus Hiddink in zijn greep, werden Marc van de Kuilen en Luuk Veltink vrienden door het noodlot, verteld Juul Franssen over haar strijd met de judobond, spreekt Victoria Koblenko met olympisch kampioen openwater Ferry Weertman én staat bondscoach van de Oranjevrouwen: Andries Jonker stil bij De Nachtwacht. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 65 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.