‘Ik worstel met dat imago’

Jan Wouters Het Nederlands elftal gaat deze zomer voor de vierde keer een groot eindtoernooi spelen in Duitsland. Tijdens het EK van 1988 won Oranje zijn enige hoofdprijs tot nu toe. In Helden Magazine nummer 72 blikken 36 jaar na dato terug op dat toernooi met Jan Wouters, de middenvelder die elke minuut speelde en misschien wel de meest bevrijdende assist gaf in de historie van het Nederlands voetbal. “Ik deed niet mee, was geblesseerd aan mijn knie, dacht toen ik het zag gebeuren wel meteen: o jee, misschien kost dit ons het EK,” zegt Jan Wouters thuis in Valkenswaard als hij terugdenkt aan 28 oktober 1987. Wat een feest had moeten worden omdat het Nederlands elftal zich tegen Cyprus voor het eerst sinds 1980 weer kon kwalificeren voor een eindtoernooi, werd een gitzwarte avond. Oranje scoorde in de Kuip al in de tweede minuut en vlak daarna gooide iemand een vuurwerkbom op het veld die vlak bij de Cypriotische keeper tot ontploffing kwam. De wedstrijd werd onderbroken en daarna toch uitgespeeld. Nederland won met 8-0, mede door vijf doelpunten van John Bosman. Na afloop werd gevreesd dat de overwinning zou worden omgedraaid in een reglementaire 3-0 nederlaag, waardoor Griekenland ineens weer in de race was voor het EK-ticket, of, nog erger, dat Nederland op voorhand uitgesloten zou worden van het EK. De UEFA besloot in eerste instantie het eerste, maar na hoger beroep werd besloten dat de wedstrijd werd overgespeeld zonder publiek in de Meer. Tot woede van de Grieken. Nederland won in december 1987 met 4-0, dankzij drie goals van Bosman. Oranje had zich niet gekwalificeerd voor het WK van 1982, het EK van 1984 – mede door de 12-1 nederlaag met een ‘luchtje’ van Malta tegen Spanje – en het WK van 1986 doordat in twee beslissingswedstrijden de Belgen net iets beter waren. Eindelijk mocht Nederland zich weer opmaken voor een groot toernooi. Nederland was een van de slechts acht landen dat mee mocht doen aan het EK in West-Duitsland. Voor bondscoach Rinus Michels bekend terrein. ‘De Generaal’ bereikte er in 1974 de finale van het WK, die met 2-1 verloren ging en voor een nationaal trauma zorgde. “Ik had in 1982 als speler van FC Utrecht mijn debuut gemaakt in het Nederlands elftal onder bondcoach Kees Rijvers. Dat was in de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Frankrijk in de Kuip. Toen ik inviel, werd ik uitgekapt door Michel Platini, die daarna de bal in de kruising schoot. We verloren met 2-1. Meneer Rijvers vond dat ik in die tijd te veel onnodige gele kaarten pakte, daarom werd ik niet meer opgeroepen. Hij had een punt.” Jan werd een vaste klant bij Oranje toen Michels, die 58 was toen hij in 1986 Leo Beenhakker opvolgde als bondscoach, het voor het zeggen kreeg. “Ik kende de verhalen over zijn tijd bij Ajax met Cruijff en Piet Keizer, dat hij een beul was en dat alles moest gebeuren zoals hij het wilde. Toen hij onze coach werd, was hij al wat ouder. Ik vond hem een lieve man. Hij liet wel merken: tot hier en niet verder. Maar hij was heel benaderbaar voor ons. Ik dacht vaak: hij is anders dan hoe hij vroeger altijd werd afgeschilderd.” Cruijff Jan stapte in 1986 over van Utrecht naar Ajax, nadat hij een jaar eerder op het laatste moment een transfer naar RC Strasbourg af zag ketsen. Het was op voorspraak van Johan Cruijff, die net trainer was geworden van Ajax dat hij op zijn 26ste naar Amsterdam kwam. “Het jaar voordat ik kwam, had Ajax fantastische wedstrijden gespeeld. Er was zoveel talent: Gerald Vanenburg, Ronald Koeman, Frank Rijkaard, Marco van Basten. Volgens Johan miste er een schakeltje: iemand die het vuile werk opknapte voor die jongens. Voor die rol had hij mij op het oog. Johan is voordat hij trainer werd van Ajax een tijdje adviseur geweest van Roda JC en toen had hij mij al een keer aan het werk gezien.” Met Cruijff als trainer won Ajax in 1987 de Europa Cup II, maar begin 1988 stapte hij op omdat hij in de clinch lag met het bestuur. “Dat Johan vertrok was een schok, hij was zo belangrijk voor mij. Cruijff bracht mij details bij waar ik een betere voetballer van werd. Hij hamerde er vooral op hoe ik moest staan zonder bal. Ik stond voor die tijd altijd met mijn rug naar het vijandelijke doel. Johan zei dat ik helemaal verkeerd stond, deed voor hoe ik moest staan, met mijn gezicht meer richting het doel van de tegenstander gedraaid. Als ik de bal aannam, had ik op die manier al gezien wat de aanvallers deden. Na een maand of drie zei hij tegen me: ‘Je hoort me bijna niet meer, hè? Dat betekent dat je elke keer goed staat.’ Door die details werd ik ook aanvallend belangrijker, zag ik sneller openingen en kon ik meteen de steekpass geven.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Jan Wouters komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen, en BMX’er Niek Kimmann over zijn post-olympische dip. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Het leven van Vincent Janssen laat zich lezen als een jongensboek. Hij werd weggestuurd bij Feyenoord, niet goed genoeg. Via de Jupiler League kwam hij bij AZ, Tottenham Hotspur, Fenerbahce, CF Monterrey, Antwerp en Oranje. In de zomer van 2018  reisde Helden af naar Londen voor een gesprek met de toenmalig Tottenham aanwinst en eerste spits van het Nederlands elftal. Een verhaal uit de oude doos. Zoals veel jonge voetballers droomde ook Vincent Janssen van een toekomst in grote stadions. Hij werd op z’n vijftiende gescout door Feyenoord, verliet het ouderlijk huis in Oss en verhuisde naar Rotterdam. Bij verreweg de meeste jongens eindigt de droom in een desillusie. Dat lot leek ook Vincent te wachten toen Feyenoord hem in 2013 na vier jaar via een koele ontslagbrief wegstuurde. Maar hij had grotere klappen overwonnen, vooral privé. Drie jaar na zijn gedwongen vertrek uit Rotterdam draagt hij het heilige nummer 9 van de Engelse topclub Tottenham Hotspur en is hij voor bondscoach Danny Blind de eerste spits van Oranje. Ontslagbrief Vincent woont sinds zijn transfer in een pittoresk dorpje ten noorden van Londen vlak bij het trainingscentrum van zijn club. Hij woont alleen en kookt graag zelf. “Ik doe hier in de buurt boodschappen en kook veel pasta, want dat vind ik wel zo makkelijk. Maar meestal eet ik bij de Spurs.” Als we door zijn prachtige appartement lopen, valt één meubel meteen op: een piano. “Ik had in Nederland een keyboard en wilde altijd al een piano hebben. Je hebt als voetballer veel vrije tijd. Toen ik hier kwam wonen, besloot ik in plaats van te gaan studeren een piano te kopen. Ik heb drie uur in de week les, kan inmiddels noten lezen, oefen kinderliedjes en wil voor het einde van het jaar meerdere liedjes kunnen spelen. Ik hoor nu meteen of iemand vals speelt of een foute noot aanslaat, maar ik zie me later zeker niet in bandjes spelen. Thuis achter de piano kan ik me heel goed ontspannen; ik vind het lekker om na een wedstrijd even met iets heel anders bezig te zijn.” Je komt uit een heel sportief, maar hard werkend Brabants gezin met als moeder de wereldkampioen zwemmen en sportvrouw van het jaar 1982, Annemarie Verstappen. Je lijkt ons geen druktemaker of iemand die meteen een auto van vijf ton koopt. “Vergis je niet, ik was vroeger een druk kind, werd veel uit de klas gestuurd. Ik was de clown van de klas, de gangmaker. En natuurlijk werkte het op school mee dat ik al bij Top Oss en later bij NEC voetbalde. Ik was wel het mannetje, hoor. Later bij NEC, maar zeker bij Feyenoord, ben ik een stuk rustiger geworden. In de jeugd bij Feyenoord liepen alleen maar druktemakers rond. Als je dan de eerste drie jaar ook nog nauwelijks speelt, word je niet alleen wat onzekerder, maar zeker ook minder druk. Er waren momenten dat ik huilend naar huis belde en zei: ik nok ermee. Met name m’n moeder probeerde me dan op te beuren, zij weet als geen ander wat voor offers je moet brengen om de top te halen. Mijn ouders zijn na zo’n telefoontje ook wel eens meteen naar me toe gereden, om even bij me te zijn en me op te beuren. En ik heb veel steun gehad aan een jongen die ik kende uit Rotterdam. Hij werd echt een vriend, ik was onlangs nog getuige op zijn huwelijk. Als m’n ouders na zo’n moeilijk moment naar huis reden, kon ik toch de knop weer omzetten en me richten op dat ene doel: als spits de top halen.” Op je vijftiende kwam je te wonen in een van die Feyenoordflats tegenover de Kuip met jeugdspelers als Bruno Martins Indi, nu Stoke City, en Kamohelo Mokotjo, nu FC Twente. Hoe was dat? “Wij woonden daar met heel veel jeugdspelers, verdeeld over acht aan elkaar geschakelde flats. Beneden woonde het gastgezin, Jenny en Rinus Mikkers. Daar stond een supergrote keuken waar we gezamenlijk om zes uur ’s avonds moesten eten. Als je niet naar school ging, moest je daar ook om acht uur samen ontbijten. Was echt supergoed geregeld. Om elf uur ging het internet eruit en kwam Rinus langs om te controleren of we naar bed gingen. Ontsnappen of ’s avonds de stad ingaan, dat soort zaken leefde helemaal niet bij ons. Als je wegwilde, moest je ook precies opgeven waar je naartoe ging en hoe laat je thuis zou zijn. We waren heus geen heilige boontjes, maar we deden geen gekke dingen. Ik heb vier jaar een appartement gedeeld met Bryan Thong, een Limburgse jongen die nu bij Roda JC speelt. De laatste twee jaar was dat gastgezin er niet meer en moesten we zelf boodschappen doen en eten koken. Daar heb ik leren koken. Maar ook dat ging goed.” Je oude huisgenoot Bruno Martins Indi kwam je tegen toen Tottenham onlangs tegen Stoke City speelde. “Bruno was in de jeugd bij Feyenoord wel een jongen tegen wie ik opkeek. Hij is drie jaar ouder en was heel uitgesproken. Ik had een keer een uurtje op school gespijbeld en toen kwam Bruno naar me toe om me terecht te wijzen, dat school ook heel belangrijk was. Hij was de grote grappenmaker, maar ook serieus op de juiste momenten. Toen we samen in een van die flats woonden, maakte hij al zijn debuut in het eerste. Maar tegen ons bleef hij de Bruno die hij altijd was. Ineens stond ik in de Premier League tegenover hem. Ik viel twintig minuten voor tijd in. We hebben na de wedstrijd shirtjes gewisseld.” Je werd na vier jaar weggestuurd bij Feyenoord. Kun je de ontslagbrief nog herinneren? “Ja. Ik had tegelijk een gesprek met het toenmalige hoofd opleidingen, Stanley Brard, en die zei dat Feyenoord niet met me door wilde gaan. Feyenoord had Graziano Pellè, Mitchell te Vrede (nu Heerenveen), Anass Achahbar (nu PEC Zwolle) en ook Sekou Cissé liep er nog rond. Ze zagen geen toekomst voor mij. Natuurlijk voelde ik me niet lekker na dat gesprek en was ik teleurgesteld, maar ik had het ook wel een beetje zien aankomen. Ik had wel gehoopt op iets meer krediet omdat ze vier jaar daarvoor zo hard hun best hadden gedaan om me te halen. Stanley Brard was toen naar ons huis gekomen om duidelijk te maken dat Feyenoord me per se wilde hebben. Dat was een hele stap, want het gevolg was dat ik uit huis moest. NEC bood me nog een soort jeugdcontract aan, maar het ging me niet om geld. Vooral mijn moeder zei dat ik die kans moest grijpen. Het gekke is dat ik het laatste jaar in de jeugd wel vaak speelde en ook veel begon te scoren, maar het was blijkbaar niet genoeg om in mij de toekomstige spits van Feyenoord te zien. Ik had ook m’n trots en dacht: graag of niet. Ik was ook absoluut niet bang voor mijn carrière.” Dus je dacht geen seconde: het is over. “Nee, ik wist dat ik het kon. NEC wilde me terughalen, maar ik wilde een duidelijk kans om eerste spits te worden. Na het gesprek wist ik meteen dat ik niet naar NEC wilde, ook al zou ik dan bij een eredivisieclub spelen. Ik heb ook met FC Den Bosch en FC Oss gesproken, tot ik op een zondag in de auto werd gebeld door de trainer van Almere City, Fred Grim. Hij had me de dag daarvoor met de A1 van Feyenoord in de kampioenswedstrijd tegen AZ zien spelen, een wedstrijd waarin ik drie doelpunten in acht minuten maakte. Grim zei: ‘Ik weet dat je nu denkt: wat moet ik in Almere? Toch nodig ik je uit een keer langs te komen.’ Dat heb ik gedaan en ik was niet alleen onder de indruk van de faciliteiten, die beter waren dan bij Feyenoord, maar ook van het verhaal van Fred. Zijn manier van denken over voetbal sprak me aan en ook wat hij met me van plan was. Ik nam voor lief dat ik een stap terug moest doen en in de Jupiler League zou spelen en tekende voor twee jaar. Het eerste jaar startte ik in 25 van de 38 wedstrijden en scoorde tien keer. Voor een jongen van achttien niet slecht. Ik had het naar m’n zin, dus toen Almere voorstelde mijn tweejarig contract open te breken, heb ik een jaar bijgetekend. Dat tweede jaar liep het meteen goed. En ja, natuurlijk ben ik blij dat Fred nu assistent-bondscoach is, vooral omdat ik weet hoe hij over voetbal denkt en met spelers omgaat.” De eigenaar van Almere City, de bekende vastgoedmagnaat Lesley Bamberger, zei ons onlangs dat er in de winterstop van dat tweede seizoen al belangstelling voor je was, maar dat hij je niet wilde verkopen omdat Almere City de eerste periode had gewonnen. Hij hoopte met jou via de play-offs op promotie naar de eredivisie. “Klopt. AZ en Heerenveen wilden me in die winter al kopen, maar Almere wilde me niet laten gaan. Als ik bleef, zouden ze in de zomer meewerken aan een transfer.” Daar had je begrip voor? “Aanvankelijk helemaal niet, ik wilde als jonge spits meteen naar de eredivisie. Eigenaar Bamberger was heel duidelijk en achteraf ben ik hem dankbaar, want anders was ik waarschijnlijk naar Heerenveen gegaan. Die club was in de winter het meest concreet. Ik heb nog een visje gegeten bij Riemer en Annie van der Velde thuis, was heel leuk. Daarna ben ik het zakelijke gesprek aangegaan, samen met mijn zaakwaarnemer Patrick van Diemen. Het zag er goed uit, ik zag me daar ook wel voetballen, Heerenveen is een mooie club.” Waarom werd het in de zomer uiteindelijk AZ? “AZ was toen het erop aankwam het meest concreet. Ik heb heel lang op Heerenveen gewacht, maar die club kwam er maar niet uit met Almere. Ik had inmiddels een heel goed gesprek gehad met John van den Brom, de trainer van AZ. Toen AZ vervolgens heel snel zaken wilde doen met Almere, heb ik de knoop doorgehakt.” Topsalaris Na één jaar AZ wilde je als topscorer van de eredivisie met 27 goals en de titel talent van het jaar meteen weg. Hebben Ajax en PSV nooit tot de mogelijkheden behoord? “Jawel, maar PSV had Luuk de Jong, Ajax had Arkadiusz Milik, dus waarom zouden ze dan Vincent Janssen halen? Bovendien liet AZ al gauw merken dat ik meer dan twintig miljoen euro moest kosten, dan weet je dat clubs in Nederland afhaken. Voor de top van Nederland was ik onbetaalbaar.” Was je verrast dat Tottenham Hotspur meer dan twintig miljoen voor je wilde betalen na net een jaar eredivisie? Vincent haalt zijn schouders op. “Eigenlijk niet, want er waren clubs die zelfs meer geld wilden betalen dan de Spurs. Maar ik heb meteen tegen AZ gezegd: ik wil alleen naar de Spurs en niet naar een club die jullie misschien meer biedt. Dat betrof geen club in de woestijn, maar clubs uit mooie competities, zoals VfL Wolfsburg. En ook een club in de Premier League, maar ik vind het niet correct die club te noemen.” Waarom wist je zo zeker dat het Spurs moest worden, waar international Harry Kane ook al in de spits speelt? “Ik ben met medeweten van AZ een dag met mijn zaakwaarnemers Van Diemen en Louis Laros op bezoek in Londen geweest, heb een rondleiding gehad op het prachtige trainingscomplex en uitgebreid met trainer Mauricio Pochettino gesproken. Hij zei eerlijk: ‘We hebben Harry Kane, maar achter hem kunnen we zeker iemand gebruiken. Bovendien gaan we Champions League spelen. We spelen zoveel wedstrijden dat we een extra spits willen en jij bent precies het type dat we zoeken.’ Na dat bezoek wist ik dat ik maarnaar één club wilde. En ik kreeg rugnummer negen, dat gaf ook vertrouwen. Natuurlijk had ik gehoopt dat ik vaker zou spelen toen Kane geblesseerd raakte. Maar ik raak niet zo gauw meer in paniek, ik heb altijd en overal vertrouwen moeten winnen. En de club geeft me de tijd om te wennen aan de Premier League.” We hoeven niet te weten hoeveel je verdient, maar je bent op je 22ste ineens miljonair. Denk je weleens: ben ik dat wel? “Nee, mede omdat ik niet voor het geld heb gekozen. Geloof me, ik had elders aanzienlijk meer kunnen verdienen, ook in Engeland. De eigenaar van Tottenham, Daniel Levy, zei ook dat ze me heel graag wilden hebben en dat ik trots moest zijn om het shirt van Spurs te mogen dragen. Ik was daar gevoelig voor.” Wat is het dan precies dat je voor Spurs kiest en niet voor Wolfsburg of een club uit Spanje of een andere club uit Engeland? “Dat prettige gevoel. En alles wat ik hoopte, is tot nu toe uitgekomen. Ik ben fantastisch opgevangen. Teammanager Allan Dixon is de eerste vijf dagen overal met me heen geweest. Hij kwam me ophalen, bracht me naar de training, heeft me rondgeleid in Londen, is huizen en een auto met me gaan zoeken, is met me gaan eten en heeft me alle winkelcentra getoond. Als ik hem nodig heb, staat hij er.” Heb je echt nooit het gevoel dat je droomt? “Soms wel, als ik naar de garage loop en m’n auto start. Maar als ik dan op het trainingscomplex aankom en de auto’s van de meeste andere spelers zie...” Dan kom je bij de Spurs en tref je vijf spelers met een eredivisie-verleden: Michel Vorm, Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Christian Eriksen en Moussa Dembele. “Wel lekker dat ik af en toe even Nederlands kan spreken. Nacer Chadli was er in het begin ook nog, Victor Wanyama heeft in België gespeeld en verstaat ook Nederlands. Als je nieuw bent, is het lekker dat je via de Nederlandssprekende spelers weet hoe andere spelers in elkaar steken. En heel soms begrijp ik de trainer niet, dan is het ook prettig dat zij mij kunnen helpen.” Ruud Gullit zei laatst bij Match of the Day van de BBC dat je te veel wilt doen en daardoor voor de goal niet scherp bent. Hoe ga je om met die kritiek? “Ik ben wel wat gewend. Toen ik vorig jaar in de eredivisie de eerste zeven wedstrijden niet scoorde, las en hoorde ik ook dat ik geen eredivisiespits was, zijn er ook negatieve dingen over mij geschreven en gezegd. Programma’s en kranten hebben dat nodig, so be it.” Danny Blind Bondscoach Danny Blind zei ons in augustus al dat jij de komende tijd onbetwist zijn eerste spits bent. “Blind heeft me laten debuteren en heeft vertrouwen in me. Daarvoor ben ik hem heel dankbaar. In de laatste zeven interlands stond ik in de basis met rugnummer 9, maar dat is natuurlijk geen garantie, ik zal wel moeten blijven presteren.” Raakt de bestuurlijke chaos bij de KNVB jullie als spelers? “Nee, helemaal niet. Het zal ons een zorg zijn wie directeur is of wie er in de Raad van Commissarissen zitten of wie opstappen. Het vertrek van de assistenten raakte ons meer en natuurlijk hadden wij het graag met die trainers afgemaakt, maar als die mensen besluiten dat ze iets anders willen, is dat hun zaak. Ik heb in elk geval niet gemerkt dat Dick Advocaat ongelukkig was als assistent.” Je wordt als spits meer vergeleken met Ruud van Nistelrooij dan met Marco van Basten. Beiden waren assistent. “Dat was natuurlijk fijn, spitsen weten wat jij voelt. Ruud nam me na de interland tegen Ierland apart. ‘Natuurlijk is het goed dat je je aanbiedt voor een combinatie als de speler op de vleugel een oplossing zoekt,’ zei hij, ‘dat ligt jou en dat typeert je als spits, maar misschien moet je als echte spits toch iets vaker voor de goal blijven.’ Meteen de interland erna scoorde ik door zo’n beslissing, door bewust weg te blijven van de combinatie op de vleugel. Dat gaf mij, en ik denk ook Ruud, wel een goed gevoel. Ik heb een speciale band met Ruud. Ik heb hem ook vertrouwelijk advies gevraagd toen de eerste clubs zich meldden, wat hij me zou aanraden en ook specifiek gevraagd hoe hij tegen een transfer naar de Spurs aankeek. En ook hoe ik zo’n gesprek met de club moest voeren. Laat ik het zo zeggen: hij keek niet negatief naar mijn transfer naar de Spurs. Ik heb Ruud ook verzocht om me de prijs van topscorer van de eredivisie uit te reiken. En Marco van Basten had ik natuurlijk eerst nog heel even bij AZ meegemaakt.” Hard lachend: “Ineens bedenk ik: Marco van Basten gaat telkens weg als ik ergens kom... Ik heb Marco nooit zien spelen, Ruud nog wel. Om Ruud keek ik naar Manchester United, maar zo keek ik ook naar Klaas-Jan Huntelaar en Robin van Persie. Ik was wel een speler die hard juichte als een Nederlander scoorde.” Je bent afgelopen seizoen gekozen tot talent van het jaar, sinds 2003 de Johan Cruijff-talentprijs. Spelers als Wesley Sneijder, Arjen Robben, Klaas-Jan Huntelaar, Davy Klaassen, maar ook Adam Maher en Memphis gingen je voor. “Ja, ik snap wat jullie bedoelen, die prijs is maar een begin. Toevallig zag ik al die namen voorbijkomen toen ik aanwezig was op het Johan Cruyff Court van de Spurs. Clarence Seedorf, Christian Eriksen en Dennis Bergkamp waren ook ooit talent van het jaar! Ik mag nu in Oss ook zo’n court aanleggen. De locatie weet ik maar daar gaat nog wel een proces overheen van vergunningen enzo. Ik was die dag in Londen onder de indruk van de impact van zo’n Cruyff Court in de buurt van ons stadion White Hart Lane. Er zijn vijf courts in Londen en laat ik het zo formuleren: die liggen niet in villawijken. Ik zag zoveel kinderen spelen. Ik heb ze ook gesproken en bijna allemaal zeiden ze dat ze zonder dat veldje thuis zouden zitten of doelloos rond zouden hangen. Ze vertelden enthousiast dat ze dankzij dat veldje konden sporten, konden voetballen, maar ook dat ze daardoor vrienden maakten. Mede daarom kan ik me nu verheugen op mijn eigen Johan Cruyff Court.” Wat zegt de naam Cruijff bij de Spurs? “Hij overstijgt alles. Ik zat in de kleedkamer toen een nieuwe speler het nummer veertien kreeg, een Franse jongen van 21, Georges- Kevin N’Koudou. Ook hij zei dat veertien eigenlijk het nummer van Cruijff is. Ik heb Johan Cruijff nooit ontmoet, ik maakte mijn debuut voor het Nederlands elftal in die wedstrijd tegen Frankrijk in de Arena waarin hij werd geëerd. En ik stond in het veld een paar dagen later op Wembley tijdens dat applaus en eerbetoon in de veertiende minuut. Dat was ook voor mij als speler een kippenvelmoment.” Luis Suarez Even terug naar het gezin Janssen. We kennen allemaal je moeder, niemand kent je vader. “Maar hij is heel belangrijk in ons gezin en voor m’n carrière. Hij heeft op redelijk niveau bij de amateurs van Top Oss gevoetbald, is projectleider bij wegaanleggingen en probeert bij al m’n wedstrijden te zijn. Mijn moeder weet wat topsport is, maar heeft een veel hogere hartslag als ik een penalty moet nemen dan m’n vader. Toen ik op Wembley tegen Engeland in de basis zou debuteren, was mijn moeder nerveuzer dan mijn vader. Ik voelde zelf totaal geen extra druk of spanning.” Hoe kan dat? “Ik weet wat ik kan en wat ik niet kan, misschien is dat het. Ook na het ontslag bij Feyenoord voelde ik geen stress. Of neem de penalty op Wembley tijdens Engeland-Nederland. Ik had een kans gemist en was blij dat uit diezelfde aanval de penalty voortkwam. Ik dacht meteen: dit is de kans om vannacht niet wakker te liggen van die gemiste kans. Want ik lig niet graag wakker, dus die penalty kwam goed uit. Ik pakte de bal en gaf hem niet meer af. Zo kon ik mijn fout goed maken.” Ben je volledig tweebenig? “Ik was oorspronkelijk rechts, maar heb vooral in de jeugd bij Feyen- oord heel veel op m’n linkerbeen geoefend. Ik heb nu zelfs een voor- keur voor links. Een vrije trap neem ik met links, maar een corner neem ik liever met rechts. Na een training ging ik nog een half uur op doel schieten, de derde keeper van Feyenoord stond dan op doel. Ik weet nog dat we zelf vijf ballen kochten en dan gingen trainen. Ik was geen straatvoetballer zoals je ze nu ziet, met panna’s en zo. Was al meteen een grasvoetballer, heb ook niet de techniek van bijvoorbeeld Robin van Persie. Maar ik heb een functionele techniek, denk ik. Ik kan een bal meteen uit de lucht meenemen, sta altijd goed. Ben meer een type Luis Suarez, van wie ze ook zeggen dat hij niet super technisch is, maar die zich toch overal langs wurmt. Ik kan me ook heel goed verplaatsen in zijn emotie. Ik praat het niet goed, maar als je ziet hoeveel schoppen hij krijgt, begrijp ik wel dat hij zich soms afreageert.” You hate him or you love him, Suarez. “I love him, ik haat hem zeker niet. Als je ziet wat hij heeft gepresteerd, als je ziet hoe hij leeft voor het voetbal, hoe hij zich inzet voor elke wedstrijd, ja, dat vind ik prachtig.” Leukemie Je bent pas 22, wat zijn je hoogte- en dieptepunten? “Een hoogtepunt is mijn debuut als invaller bij het Nederlands elftal tegen Frankrijk. Dat heb ik binnen, dacht ik toen, ik heb in elk geval het Nederlands elftal gehaald. Als ik een paar dagen later tegen Engeland op de tribune had moeten zitten, was mijn week al geslaagd. Maar het werd nog mooier. Een dag voor de wedstrijd op Wembley werd de opstelling op een papier bekend gemaakt. Automatisch keek ik eerst naar de wissels. Hé, dacht ik, ik zie m’n naam niet staan. Toen keek ik naar rechts, naar de basis en daar stond ik met nummer negen. Mijn ouders kwamen sowieso al kijken en toen kon ik ze ook nog zeggen dat ik in de basis stond. Dat zijn tot nu toe wel m’n hoogtepunten. En die hattrick met AZ tegen Feyenoord, tegen m’n oude club. Tegen de club die ik uiteindelijk heel dankbaar ben omdat ik er veel heb geleerd, maar die het toch niet in me zag zitten. Op de Johan Cruijff Award ben ik ook heel trots. Een dieptepunt is het overlijden van mijn twee jaar oudere broer Jan toen ik zes was, nu zestien jaar geleden. Hij had leukemie. De laatste twee jaar voor zijn overlijden weet ik me nog heel goed te herinneren. Mijn ouders woonden het laatste jaar met hem in het Ronald McDonald Huis in Leiden waar hij heel lang is verpleegd. Uiteindelijk was hij beter verklaard en kwamen ze weer naar huis. Korte tijd later deden ze een check en toen bleek dat het overal was uitgezaaid. Niet lang daarna is hij overleden. Ik heb in die tijd een jaar lang bij een oom en tante gewoond, die zelf twee zoons en een dochter hadden en van wie een zoon ook bij Top Oss speelde, Sjors de Bruijn. Heeft nog zo’n tien wedstrijden in het eerste gespeeld. Mijn oudere zus woonde bij een andere oom en tante. Mijn jongere zus was net geboren, mijn jongste broer was er nog niet. Dus zij hebben het niet meegemaakt. Mijn broer bestaat voor mij nog altijd. Ik denk heel vaak dat Jan trots op me zou zijn geweest, ben ervan overtuigd dat hij me af en toe ziet. Gelukkig kunnen mijn ouders wel weer genieten van de mooie dingen in het leven, merkte ik mede nu ze net oma en opa zijn geworden. Ik heb sinds kort een nichtje, Lauren, haar geboorte beschouw ik ook als een van mijn hoogtepunten. Het is niet eens mijn eigen kind, maar meteen toen ik haar zag, was ik verliefd. Ze waren laatst vijf dagen hier, dat was vijf dagen feest. Ik heb meteen een bedje gekocht, was verbaasd over mezelf, wist niet dat ik zoveel van een kind kon houden. Is wel een grappig verhaal. Ik woonde nog in Haarlem en werd om zes uur ’s ochtends gebeld. Ik voelde de telefoon trillen, maar had geen zin om zo vroeg op te nemen. Meteen daarna dacht ik: misschien is m’n zusje bevallen. Dat was zo. Mijn zwager zei dat ik ’s avonds kon langskomen als ik wilde. Natuurlijk wilde ik dat. Ik had een cadeautje gekocht en reed na de training bij AZ rond een uur of zes weg. Ik zat net in de auto toen Max Huiberts, de technisch directeur van AZ, belde: ‘Vincent, we hebben een akkoord met Tottenham.’ Die dag vergeet ik nooit meer.” Meer Helden? Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Wekelijks staan Ajacieden, internationals en maatjes Daley Blind en Davy Klaassen in de schijnwerpers. En of ze nou de sterren van de hemel spelen of kritiek te verduren krijgen, thuis staan hun partners Candy-rae Blind en Laura Benschop altijd voor hen klaar. Wij spraken de ‘vrouwen van’, die ook nog eens goede vriendinnen zijn. “Bij vlagen is ons leven misschien extravagant, maar op andere momenten is het zo burgerlijk als het maar zijn kan,” zegt Laura Benschop, vriendin van Davy Klaassen. “Doordeweeks zijn wij thuis. Dan koken we en kijken een serietje.” Candy-rae Blind, getrouwd met Daley Blind, legt uit: “Andere stellen gaan uit in het weekend, wij zijn thuis op vrijdag- en zaterdagavond, omdat er zondag gevoetbald moet worden. Op maandag of dinsdag gaan wij juist vaak ergens eten, vaak met zijn vieren.” Laura: “We hebben een tijd gehad dat we na bijna iedere wedstrijd bij elkaar over de vloer kwamen.” Candy-rae: “We gaan ook met elkaar op vakantie.” Iedere thuiswedstrijd van Ajax zitten ze samen in de Johan Cruijff Arena. Laura: “Wij missen geen wedstrijd.” Candy-rae: “Als ze om kwart voor vijf spelen, neem ik onze zoon Lowen mee. Anders gaat hij met zijn zusje naar opa en oma of is bij de zus van Laura, zij is onze oppas. Ik let op de wedstrijd, maar hou Daley altijd in mijn zicht.” Laura: 'Als Davy toch niet opgesteld wordt, dan kan hij thuis weleens heel boos worden. Ik laat hem dan lekker uitrazen' Laura: “Als Davy niet in de basis staat, maar warm moet lopen, kijk ik alleen maar naar de zijkant, hoor.” Escape rooms Hun mannen groeiden op bij Ajax. Niet in Amsterdam, maar juist in Manchester ontmoetten de vrouwen elkaar in 2017. Daley speelde al drie jaar bij Manchester United, Davy had net een transfer gemaakt naar Everton, de club uit Liverpool. Laura: “Het werd ons geadviseerd om in Manchester te wonen. Weet je nog dat er zelfs nog een kans bestond dat we boven jullie zouden wonen? Onze makelaar had een appartement boven jullie leegstaan, maar had de sleutel niet bij zich. We waren al weken aan het zoeken. In die week kwam er ook een ander appartement vrij waar we uiteindelijk voor kozen, die lag op vijf minuten afstand van jullie huis. Het was fijn om zo dicht bij elkaar te wonen.” Candy-rae: “We zagen elkaar voor het eerst tijdens een etentje bij de bekende Chinees in Manchester, Wings. Daar word je heen gestuurd als je er net woont, zo van: die moet je proberen. Het klikte meteen. Veel mensen denken dat wij elkaar nog kennen van de Ajax-tijd daarvoor, maar toen liepen we elkaar net mis.” Laura knikt: “Toen Davy en ik een relatie kregen, woonden jullie al in Manchester.” Ze vervolgt: “Wij hebben dezelfde interesses. Wij sportten ook veel samen, dronken koffietjes en lunchten met elkaar.” Laura: “Davy speelde dat jaar heel weinig bij Everton. Daley zat ook in een periode dat hij weinig speelde bij Manchester United. In het weekend trokken we meestal met zijn vieren op.” Candy-rae, lachend: “En we hebben heel veel escape rooms gedaan.” Laura, lachend: “Daley, Davy en jij zijn daar echt verslaafd aan. Ik sta er een beetje voor spek en bonen bij.” Candy-rae: “Ik ben heel fanatiek, maar die jongens zijn nog erger, hoor.” Niet alleen de vrouwen zijn hecht, ook de mannen zetten bijna geen stap zonder elkaar. Laura: “Hun handen lijken wel vastgelijmd. Ze zijn in veel dingen anders, daar maken ze grappen over, maar ze lijken ook enorm op elkaar.” Candy-rae: “Ze kunnen in ieder geval niet goed samen een hotelkamer delen. Daley gooit alles op de grond en Davy is heel erg opgeruimd.” Laura: “Davy is heel rustig, bewaart liever de vrede. Daley komt beter voor zichzelf op. Ze hebben wel dezelfde humor.” Candy-rae: “En over voetbal hebben ze dezelfde mening.” Laura, lachend: “Ja, het klopt dat ze ook hetzelfde kapsel hebben. Veel haar hebben ze niet meer. Davy heeft grootse plannen, hoor, die gaat voor de implantaten.” Candy-rae, lachend: “Bij Daley wordt het ook steeds minder. Hij denkt er ook over na. Het probleem is alleen dat je na de behandeling drie weken niet mag zweten. Plan dat maar eens in als voetballer.” De Toppers Candy-rae en Daley zijn ruim drie jaar getrouwd en 11,5 jaar samen. Inmiddels hebben ze twee kinderen, zoon Lowen (3), en dochter Lemae Lourdes (1). Candy-rae: “We hebben elkaar ontmoet in het uitgaansleven in Amsterdam, in de Bubbels. Maar het duurde nog even voordat we officieel samen waren. Daley heeft moeten vechten voor mijn aandacht. Hij was heel romantisch, dat vond ik leuk. Hij is heel attent en wist me echt voor zich te winnen.” Lachend: “Dat romantische is wel minder geworden.” Laura en Davy zijn zeven jaar samen, zaten bij elkaar op de middelbare school in Hilversum. Laura: “Ik deed alsof ik slecht was in wiskunde, terwijl ik het prima kon. Davy was er heel goed in. Hij stelde voor om me een keer te helpen. Op zijn kamer gingen we de film Mamma Mia! kijken. Toen hebben we voor het eerst gezoend. Op een gegeven moment bloedde het een beetje dood. Davy kreeg een relatie met iemand anders, ik vertrok naar Canada om criminologie te studeren. Later kregen we weer een beetje contact en we spraken af om te eten als ik in Nederland was. Toen ik Davy na al die jaren weer zag, vond ik hem superzelfverzekerd en heel rustig. Het boeit hem ook echt niet wat anderen van hem zeggen. Davy is heel slim, dat vind ik leuk. En hij is zorgzaam, dat heeft hij van zijn moeder.” In al die jaren hebben ze veel meegemaakt. Daley pakte in 2010 zijn eerste landstitel met Ajax, dat werden er uiteindelijk zeven. Na een succesvol WK in 2014 vertrok de verdediger naar Manchester United, waar hij de FA Cup en de Europa League-finale tegen Ajax won in 2017. Na vier jaar Manchester United keerde Daley terug bij Ajax. Laura: “Daley en Davy speelden in de Europa League-finale tegen elkaar. Wij kenden elkaar nog net niet. Ik was erbij, maar jij niet, toch?” Helden Magazine 64 Het eerste gedeelte van het verhaal van Candy-Rae Blind en Laura Benschopkomt voort uit Helden Magazine 64. In het dubbeldikke eindejaarsnummer blikken we terug op het sportjaar 2022 én is er volop aandacht voor het WK Voetbal in Qatar. Virgil van Dijk siert samen met Irene Schouten de cover. Voor Schouten kon het jaar 2022 niet op. Ze won drie olympische titels, de wereldtitel allround en trouwde. In de WK-special lees je interviews met Denzel Dumfries, Matthijs de Ligt, Cody Gakpo en Soufiane Touzani. Daarnaast een reconstructie van het masterplan van Van Gaal. Verder in deze editie een uitgebreid interview met olympisch shorttrackkampioen Suzanne Schulting en coach Jeroen Otter. Een terugblik op een bewogen wielerjaar met Merijn Zeeman, Kjeld Nuis kende een jaar vol pieken en dalen én Annemiek van Vleuten presteerde het onmogelijke. Daarnaast liet Dylan van Baarle zien dat zijn tweede plek op het WK in 2021 geen toeval was en is Luc Steins de handballende Messi van Paris Saint-Germain. Thomas Krol won op zijn eerste Spelen meteen goud en zilver. Maar het ging niet vanzelf. Giovanni van Bronckhorst kende een geweldig eerste jaar bij Rangers FC. John van ’t Schip won in 1987 de Europa Cup II met Ajax en Hennie Stamsnijder won in 1981 als eerste Nederlander de wereldtitel veldrijden. Als laatste wil Susila Cruijff het gedachtegoed van haar vader voortzetten en blikt voetbalster Vanity Lewerissa terug op een moeilijke tijd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 64 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van jouw Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.