Bertens: ‘We zijn emotionele types’

Sifan Hassan (28) spotte met alle wetten door in Tokio uit te komen op drie middellange afstanden. Gekkenwerk? Niet voor Sifan. Ze won goud op de 5000 en 10.000 meter en brons op de 1500 meter. Niemand deed dat haar ooit na. Zo kreeg haar bijzondere levensloop er weer een mooi hoofdstuk bij. Het meisje dat op haar vijftiende van Ethiopië naar Nederland vluchtte is nu tweevoudig olympisch kampioene en onze Held van het Jaar. Je mocht de Gouden Televizier-Ring uitreiken in een vol Carré. Hoe was dat? “Geweldig. Iedereen was zo enthousiast, ik voelde me zo gewaardeerd.” Jouw gouden race op de 5000 meter werd tijdens het Televizier Gala gekozen als hét tv-moment van 2021. “Wat een eer. Ik waande me weer even in Tokio toen iedereen ging staan en voor me begon te klappen. In Carré had ik weer zo’n wow-moment.” Kijk je vaak naar je olympische medailles? “Olympisch kampioen worden is altijd mijn grote droom geweest. Als je dan terugkomt met twee keer goud en één keer brons... Bizar. Maar als ik iets heb gedaan, dan gaat meteen de focus weer op een ander doel. Ik ben niet iemand die dagenlang naar de medailles gaat staren, terwijl ik denk: ik heb het gedaan, ik heb het gedaan. Nadat ik in 2019 in Doha twee keer goud won op het WK was ik ook supertrots en blij, maar al heel snel keek ik weer vooruit. Daarom is zo’n uitreiking van de Gouden Televizier-Ring ook mooi, omdat dan wel even bij me binnenkomt dat het speciaal is wat me is overkomen en wat ik heb gedaan. In Carré voelde ik voor het eerst die intense blijdschap weer.” Rare dag Je won op 2 augustus de 5000 meter, terwijl je eerder die dag tijdens de series van de 1500 meter ten val kwam. “Die dag stond eigenlijk symbool voor mijn hele leven. Vallen en weer opstaan. Verdriet, pijn en blijdschap; het kwam allemaal voorbij op die dag. Ik had al pijn toen de dag begon, had last van een verrekking in mijn bovenbeen. Ik baalde vreselijk. Het hele jaar was ik fit en gezond geweest, maar in de serie van de 5000 meter had ik die verrekking opgelopen. In de heat van de 1500 meter begon ik achterin omdat ik pijn had. En toen kwam ik ook nog eens ten val. Ik dacht toen ik daar lag heel even: dit is het einde van de Spelen. Ik was zo verdrietig. Maar een fractie daarna dacht ik: nu opstaan, nog één keer alles geven en na de finish zien we wel verder. Ik heb de race nog weten te winnen. Hoe ik het gedaan heb, weet ik nog steeds niet. Maar ik heb in mijn leven ook geleerd: ga niet zeggen dat iets niet kan, zolang je het niet hebt geprobeerd. ’s Avonds wachtte ook nog de finale van de 5000 meter...” Neem ons eens mee naar de periode tussen de val in de morgen en de finale in de avond? “Voor de 1500 meter had ik expres geen koffiegedronken. Ik dacht: na de 1500 meter ga ik lekker slapen, ik probeer zoveel mogelijk energie te sparen in de heat en dan neem ik voor de finale van de 5000 meter een paar espresso’s zodat ik barst van de energie voordat ik van start ga. Ik loop op espresso, dat is mijn benzine. Door de val werd alles anders. Ik moest meteen al mijn krachten aanspreken om terug te komen. Na de 1500 meter was ik klaarwakker door de adrenaline die door m’n lichaam stroomde. De rest van de dag voelde ik tintelingen. Slapen ging ook niet. Ik maakte me ook zorgen. Na de 1500 meter liep ik een beetje mank, ik had veel last van mijn bovenbeen. Ik dacht terug aan de Spelen van 2016, die werden een teleurstelling doordat ik in de voorbereiding geblesseerd was geraakt. Ik hoopte dat de pijn weg zou trekken tijdens de warming-up. Dat gebeurde ook, maar ideaal was het natuurlijk niet. Doordat ik voor de race niet kon slapen door de adrenaline, sloeg de vermoeidheid toe tijdens het inlopen voor de finale. Ik had koffiegedronken, normaal kreeg ik daar energie van, maar toen niet. Ik zei tegen mezelf: wat ben je toch dom geweest dat je zo nodig drie afstanden wilde lopen.” Raakte je in paniek voor de finale? “Er was eerder berusting. Ik zei tegen mezelf: ik loop gewoon de finale uit, het gaat nu niet meer om een medaille. Het interesseerde me allemaal niks meer. Bij de start van de 5000 meter was ik doodmoe en ik had ook nog eens heel erge honger. Ik had na de 1500 meter geen hap door m’n keel gekregen. Tijdens de eerste ronden van de 5000 meter wilde ik maar één ding: naar m’n bed. Maar heel apart: na elke ronde voelde ik dat ik meer energie kreeg. Ik was als een telefoon die aan de oplader lag, telkens kwam er een streepje bij. Met nog twee ronden te gaan voelde ik me zo sterk, ik had nog nooit zoveel energie gevoeld in m’n lichaam tijdens een 5000 meter. Ik wist toen al: dit kan eigenlijk niet meer mis. Het was zo’n rare dag. Daarom zeg ik ook dat mijn hele leven symbool staat voor die dag.” Wat was het eerste dat je dacht na de 5000 meter? “Ik heb wel tien keer tegen mezelf gezegd: ik ben olympisch kampioen. Ik kon het niet geloven. Toen merkte ik pas dat olympisch kampioen worden wel echt van een andere orde is. Ik dacht altijd dat het winnen van een medaille op de Spelen te vergelijken was met het winnen van een WK-medaille. Ik loop toch tegen dezelfde atleten als op een WK, wat is er zo bijzonder aan? Maar er is zoveel meer stress op de Spelen. Je voelt de druk van het hele land, je wil het ook voor alle Nederlanders zo graag goed doen.” Heb je gehuild van geluk na die bizarre dag? “Ik heb pas gehuild na de gouden medaille op de 10.000 meter. Na de 5000 meter was ik vreselijk blij. Na wat me was overkomen op de 1500 meter had ik toch goud. Ik dacht: ik ben olympisch kampioen, I don’t even care wat er nu nog gebeurt op de 1500 en 10.000 meter. Alle stress was weg. Want ik heb het nog niet eens gehad over de angst voor corona. Ik zat voor elke test in spanning. In het begin maakte ik me helemaal druk, we hoorden natuurlijk van coronagevallen bij sporters. Ik was zo voorzichtig. Als de test negatief bleek, dacht ik: gelukkig, weer een dag voorbij zonder corona. Deze Spelen waren door de omstandigheden zo zwaar en moeilijk. Ook na de 5000 meter was de angst voor corona niet verdwenen. Pas na de 10.000 meter kon ik ontspannen en genieten. Maar toen waren de Spelen al zo’n beetje voorbij. Ik mocht ook nog de Nederlandse vlag dragen tijdens de sluitingsceremonie, ook een geweldige ervaring. Eigenwijs Je had pijn voor de finale van de 5000 meter. Hoe was het daarna? “Die werd elke dag erger. Na elke race was er meer pijn.” Wanneer heb je bedacht om naast de 5000 en de 10.000 meter ook de 1500 meter te gaan lopen in Tokio? “Na de Diamond League-wedstrijd in Florence, begin juni, dacht ik: misschien kan ik de 1500 meter ook gaan lopen in Tokio. Dat heb ik besproken met mijn coach Tim Rowberry. Hij zei niet meteen ‘nee’, weet dat ik snel herstel na zware inspanningen. Na de Diamond League in Monaco op 7 juli wist ik het zeker. Ik was in goede vorm, maar verloor in Monaco. Had last van een jetlag, m’n benen voelden zwaar aan. Ik was zo boos op mezelf, liep meteen naar Sander Ogink, mijn begeleider van Global Sports Communication, en riep: ik ga in Tokio drie afstanden lopen.” Maar dat besluit nam je dus omdat je boos was op jezelf? “Ja, ook. Maar ik ben ook iemand die wat te doen moet hebben. Het beste komt bij mij naar boven als ik een grote uitdaging heb.” Hoeveel mensen hebben geprobeerd dat idee uit jouw hoofd te praten? “Heel veel mensen zeiden: ‘Doe nou geen domme dingen. Focus je eerst op één afstand, want je hebt nog geen olympische medaille.’ Maar ja, ik ben eigenwijs, hè. Ongelooflijk eigenwijs zelfs. Ik dacht: ik drink gewoon genoeg koffie in Tokio en dan zien we wel. Nou, ik heb heel veel espresso gedronken.” 'Heel veel mensen zeiden: 'doe nou geen domme dingen. Focus je eerst op één afstand, want je hebt nog geen olympische medaille.' Maar ja ik ben eigenwijs, hè' Zes races in acht dagen... Lachend: “Ja, ik ben gek geworden, hè. Mijn motto is: hoe moeilijker, hoe mooier. En af en toe, toen ik steeds meer pijn begon te voelen, dacht ik wel even: was dit wel een goed idee?” Op 6 augustus was de finale op de 1500 meter. Je pakte brons. Hoe blij was je met die derde plek? “Achteraf heel blij, maar meteen na de race niet. Toen was ik boos. Het coronavirus was er de schuld van dat ik niet de snelheid ontwikkelde die ik wel had toen ik bij het WK in Doha de wereldtitel pakte op de 1500 meter. Ik had door corona niet de kans gehad om lang op één plek te blijven en aan mijn snelheid te werken. Ik was naar Ethiopië geweest en ineens waren de grenzen dicht toen ik terug wilde naar Amerika, waar ik sinds eind 2016 train. Maandenlang heb ik problemen gehad met mijn visum. Pas drie maanden voor de Spelen kreeg ik een visum, kon ik weer in Amerika trainen. Maar in die periode was ook nog de ramadan, dus dat was ook niet ideaal om op snelheid te trainen. Uiteindelijk heb ik maar vijf weken gehad om puur op snelheid te trainen. Dat was te kort. In de finale op de 1500 meter maakte ik een grote fout. Ik heb bijna de hele race op kop gelopen. Eigenlijk liep ik gewoon als haas. Dom.” Je zei na de 1500 meter dat het brons je wel goed uitkwam, het scheelde energie voor de 10.000 meter, die een dag later op het programma stond. Winnen kost meer energie. “Als je wint, moet je ook heel veel interviews geven, lang op je benen blijven staan. Daarom zeg ik nog steeds: door de bronzen medaille op de 1500 meter won ik de volgende dag de 10.000 meter. De omstandigheden voor en tijdens de finale op de 10.000 meter waren zo zwaar. Het was heel erg heet. Ik kon de nacht voor de finale niet slapen door de hitte. Ik was ook nog eens heel boos na de 1500 meter, het was niet goed gegaan. Maar het mooie van woede bij mij is dat ik dan alleen maar harder loop. Ik wist na de 1500 meter al: de kans is negentig procent dat ik de tien kilometer ga winnen. Zo gefocust was ik en bereid heel erg diep te gaan. Ik dacht: nog één race en daarna kan ik uitrusten. Tijdens de race had ik last van de hitte. En ik had pijn aan mijn benen. Maar ik bleef gefocust. In de laatste twee ronden stond ik er weer, net als op de 5000 meter. Ik voelde geen pijn, van de hitte merkte ik ook niet veel meer. Ik had nog genoeg energie om die laatste twee ronden alles te geven. Het was niet mijn beste race, maar ik was daar niet voor de show. Het draaide om winnen, hoe maakte niet uit. Ik zei de hele tijd tegen mezelf: geen fouten maken, geen risico nemen. En na die finish kwamen de tranen. De opdracht was niet makkelijk, drie afstanden lopen op de Spelen, maar het was me gelukt.” Zware sport Hoe moe was je na afloop? “Verschrikkelijk moe. Ik ben nog nooit zo diepgegaan als in Tokio. Na de Spelen kon ik niet meer stoppen met slapen. Overdag en ’s nachts had ik m’n ogen dicht. De eerste dagen voelde ik ook m’n lichaam, maar de vermoeidheid zat vooral in m’n hoofd.” Meteen nadat je goud had gewonnen, had je toch nog genoeg energie om de mannen van de estafetteploeg op de 4x400 meter aan te moedigen die zilver wonnen. “Niemand had toch verwacht dat Nederland op de 4x400 meter een olympische medaille zou kunnen winnen? Ik was zo verbaasd, kon alleen maar denken: wat is dit?” De sfeer binnen de Nederlandse atletiekploeg was met twee gouden medailles, drie zilveren plakken en drie bronzen medailles natuurlijk fantastisch in Tokio. “Zo mooi. Ik hoop dat door de successen in Tokio kinderen ook voor atletiek kiezen. En ik hoop dat de talentvolle junioren gemotiveerd worden om nog harder te werken omdat het mogelijk is de top te halen als Nederlandse atleet. De Nederlandse junioren deden het vaak goed op internationale toernooien, maar vonden het lastig om de overstap te maken naar de senioren. Het leek soms alsof het misging op het moment dat ze echt hard moesten gaan werken. Atletiek is een heel zware sport. Je moet niet wachten tot je top acht van de wereld bent en mooie contracten kunt krijgen, maar al veel eerder alles geven. Het heeft heel erg geholpen dat Dafne Schippers liet zien dat het mogelijk is om de top te halen als sprinter uit Nederland. Hopelijk heb ik ook Nederlandse talenten weten te motiveren. En nu zijn er met Nadine Visser, Anouk Vetter, Emma Oosterwegel, Abdi Nageeye en een geweldig talent als Femke Bol tal van Nederlandse atleten die wereldtop zijn.” Kun jij verklaren waarom het zo goed gaat? “Er is talent, er zijn goede coaches en er zijn goede voorbeelden. Ik noem nog een keer Dafne, omdat zij echt mensen de ogen heeft geopend. Op de sprintnummers zijn er coaches van heel hoog niveau in Nederland, dat blijkt wel uit de resultaten. Op de middellange afstanden is de begeleiding nog niet van dat niveau. Ik ben niet voor niets naar Amerika gegaan. Als de coaches en kennis hier waren geweest, was ik nooit naar Amerika gegaan. Wij kunnen in Nederland op de langere afstanden nog een enorme stap maken als er wordt geïnvesteerd in goede begeleiding.” Jij was geen olympisch kampioen geworden als je in 2016 in Nederland was gebleven? “Dat was heel moeilijk geweest. Ik trainde hier met Honoré Hoedt. Geweldige man, maar hij kon mij niet fulltime begeleiden. Ik moest in Nederland soms met kinderen trainen. Dat vond ik hartstikke leuk, maar ik miste hier wat er nodig was om het maximale uit mezelf te halen. Om de wereldtop te halen was het hier voor mij niet goed genoeg geregeld.” Dank God Je vertelde dat 5 augustus eigenlijk symbool stond voor jouw hele leven van vallen en weer opstaan. Je was vijftien toen je moeder je in Ethiopië op het vliegtuig zette, je bracht je eerste jaar in Nederland voornamelijk door in het asielzoekerscentrum in Zuidlaren. En nu ben je olympisch kampioen. Heb je na de Spelen teruggedacht aan de bijzondere reis die je hebt afgelegd? “Ik heb er zeker bij stilgestaan. Ik ben trots op mezelf dat ik mijn kop nooit heb laten hangen. Het was niet eenvoudig om weg te gaan bij mijn familie in Ethiopië. Mijn tijd in het asielzoekerscentrum in Zuidlaren... Dat was het ergste, vreselijk vond ik het. Ik was depressief, voelde me zo eenzaam, was zo ongelukkig. Op m’n zestiende heb ik, toen ik in Leeuwarden woonde, het hardlopen opgepakt en dat zorgde ervoor dat ik veel positiever ging denken. Ik heb in een land dat ik niet kende een nieuw bestaan opgebouwd. Zonder dat ik de taal en de mensen kende, zonder de steun van mijn familie. 'Ik was depressief, voelde me zo eenzaam, was zo ongelukkig. Ik heb op m'n zestiende het hardlopen opgepakt en dat zorgde ervoor dat ik veel positiever ging denken' Ik ben altijd maar doorgegaan, heb telkens geprobeerd het beste ervan te maken. Ik heb studies opgepakt en werkte daarnaast in een restaurant om de rekeningen te kunnen betalen. Er waren dagen bij waarop ik vroeg van huis ging om stage te lopen, na terugkomst ging ik hardlopen en daarna nog werken. Soms kon ik amper nog op m’n benen staan, zo moe was ik. Maar ik moest doorbijten, want het was belangrijk voor mijn toekomst. Al die momenten kwamen voorbij na de 5000 meter. Ik heb nooit opgegeven, met het gevolg dat ik in Tokio olympisch kampioen ben geworden. Stapje voor stapje ben ik vooruitgegaan. Ik ben hier in Nederland volwassen geworden. Hier heb ik geleerd beslissingen voor mezelf te nemen, ben hier een vrouw geworden. Ik heb een mooi leven. Ik zeg altijd: elhamdülillah. Dat betekent: dank God.” Je bent een gelovige vrouw. Heb je weleens gedacht: Allah heeft wel een heel bijzondere route voor mij uitgestippeld? “Natuurlijk. Maar hoe die route eruitziet, heb ik ook zelf in de hand gehad. Je bepaalt je eigen succes, denk ik. Je kunt ook gaan klagen. Wie klaagt, maakt het nog moeilijker voor zichzelf. Neem dingen zoals ze zijn en ga proberen die situatie te veranderen. Ik merk dat mensen trots op je zijn als je je best doet. Dan krijg je positieve reacties. Als je positiviteit uitstraalt, krijg je positiviteit terug. Je kunt wel klagen over wat er niet is, maar je kunt ook kijken naar wat er wél is. Als ik stil had blijven staan bij wat ik niet had, als ik was gaan klagen, dan had ik hier nu niet gezeten als olympisch kampioen.” Jij bent nu een voorbeeld voor velen. “Ik hoop dat ik mensen inspireer die in dezelfde situatie zitten als waarin ik heb gezeten. Tegen hen wil ik zeggen: geef niet op. Op momenten dat ik het moeilijk heb, zeg ik ook altijd tegen mezelf: niet opgeven, je hebt al heel veel moeilijke momenten overleefd. Dat zei ik ook weer tegen mezelf na mijn val op de 1500 meter. Ik zeg nooit meer tegen mezelf dat iets niet kan. Het kan gebeuren dat iets niet lukt, maar dat kun je pas zeggen als je het hebt geprobeerd.” Word je weleens gevraagd om jouw verhaal te vertellen in een asielzoekerscentrum? “Nee, maar als ik tijd heb, zou ik dat graag doen. Ik hou ervan om mensen te helpen. Wil hen mijn verhaal vertellen en hoop dat ik ze daarmee hoop kan geven. Ik weet wat het is om met niets te komen in een land dat je niet kent. Maar ik weet ook dat je beloond wordt als je keihard blijft werken. Het is niet alleen mij gelukt, maar ook genoeg andere voormalige vluchtelingen zijn erin geslaagd om een mooi bestaan op te bouwen. Ik hoop dat alle mensen in de asielcentra tegen zichzelf zeggen: ‘Waarom zou het mij niet kunnen lukken?’” Heb je na de Spelen veel reacties gekregen uit je geboorteland Ethiopië? “Heel veel. Ik ben daar echt beroemd geworden, misschien nog wel beroemder dan in Nederland.” Lachend: “Ik heb zoveel fans.” Jouw vader en moeder wonen gescheiden van elkaar in Ethiopië. Hoe reageerden zij op de olympische medailles? “Mijn moeder kijkt normaal gesproken niet naar mijn wedstrijden. Tenminste: ze heeft het er nooit over met me. Ze is een heel gelovige vrouw. Met haar heb ik het nooit over mijn sport. Als ik bij haar ben, doet ze mijn haar, dan hebben we het over andere dingen in het leven. Maar de 10.000 meter heeft ze gezien. Ze zei na afloop tegen me: ‘Ik vind het zo zielig voor je dat je zo hard moet lopen. Dat is toch niet nodig? Het is niet goed voor je hart. Rustig aan, rustig aan.’ Mijn vader is heel erg enthousiast over mijn hardloopcarrière. 'Mijn moeder heeft de 10.000 meter gezien. Ze zei na afloop: 'Ik vind het zo zielig voor je dat je zo hard moet lopen. Dat is toch niet nodig? Het is niet goed voor je hart'' Hij vindt alles geweldig, is zo trots op me. Mijn vader kan vol bewondering kijken naar mensen die iets presteren. Mijn moeder is het tegenovergestelde. Zij kijkt hoe iemand als mens is, wat hij of zij heeft gepresteerd, boeit haar niet zo. Ik ben sinds de Spelen nog niet in Ethiopië geweest. Maar ik weet nu al dat mijn vader vol bewondering naar mijn medailles gaat kijken. En mijn moeder maakt het niet uit. Zij zal meteen vragen: ‘Zal ik je haar doen?’” Koffieceremonie Wat is er veranderd sinds de Spelen? “Nu ga ik helemaal nooit meer zeggen dat iets niet kan, haha.” De BBC bestempelde jou in Tokio als ‘The Greatest Ever’... “Ik ben niet The Greatest, doe gewoon wat ik leuk vind.” Sta je soms ook een beetje van jezelf te kijken? “Het is mooi, het is geweldig. Maar echt terugkijken op mijn prestaties doe ik wel als ik oud ben. Nu wil ik alleen maar vooruit, door.” In 2019 was je de eerste die WK-goud won op zowel de 1500 als de 10.000 meter. In Tokio was je de eerste die drie medailles won op drie middellange afstanden. What’s next? “Ik heb nu wel zin om een marathon te gaan lopen. Voorheen had ik daar niet zoveel trek in, maar nu wil ik wel weten wat ik op de marathon kan. En dat wil ik combineren met de baan.” 'Ik heb nu wel zin om een marathon te gaan lopen. Voorheen had ik daar niet zoveel trek in, maar nu wil ik wel weten wat ik op de marathon kan. En dat wil ik combineren met de baan' Ga je over drie jaar bij de Spelen in Parijs de 1500, 5000 en 10.000 meter lopen om af te sluiten met de marathon? “Het is realistischer dat ik in Parijs nog alleen op de baan uitkom. Maar welke afstanden ik ga lopen, weet ik nog niet. Ik heb nu drie afstanden gecombineerd, die uitdaging is gelukt. Ik ga rustig nadenken over een nieuwe uitdaging. Maar eerst ga ik lekker chillen en koffiedrinken met vriendinnen. In Ethiopië doe ik dat ook vaak, dan maken we speciale koffie. Een mooie koffieceremonie, daar word ik echt gelukkig van.” Is dat mooier dan olympisch goud? “Nee, dat ook weer niet. Alleen mijn moeder is mooier dan olympisch goud.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Sifan Hassan komt voort uit Helden Magazine 59. Heel bijzonder is het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Voor Patrick Lefevere (65) was 2020 een zeer bewogen jaar. Het coronavirus bedreigde zijn levenswerk bij Deceuninck-QuickStep. Zijn renner Julian Alaphilippe werd wereldkampioen. En er waren de afschuwelijke valpartijen van Fabio Jakobsen en Remco Evenepoel. Meer dan ooit voelde hij zich de Pater Familias van zijn team. Het was een bijzondere gewaarwording op het circuit van Imola. De tribunes waren leeg en in de vip-lounge stond slechts een handjevol mensen. De WK wielrennen werd gereden ver verwijderd van de supporters en de sfeer die het wielrennen zo volks maakt, ogenschijnlijk veilig tegen het opnieuw oplaaiende coronavirus. Teammanager Patrick Lefevere van Deceuninck-QuickStep zag 27 september op een tv-scherm hoe zijn kopman Julian Alaphilippe op de laatste klim iedereen zijn kuiten liet zien. “Ik was kalm. Julian was nog geen honderd meter gedemarreerd of ploegleider Davide Bramati stond al naast mij te huilen. Vervolgens zag ik ook onze nieuwe trainer en de dokter de tranen wegvegen. Ik waarschuwde hen dat het nog ver tot de finish was. Die reacties van mijn staf tonen hoe goed Julian in onze ploeg ligt. Nadat hij juichend de finish was gepasseerd, werd ik toegelaten tot een tentje achter het podium. Julian kwam meteen op me af, omhelsde me en begon te huilen. Grote tranen liepen over zijn gezicht. Hij kon het maar niet bevatten dat hij wereldkampioen was geworden. Toen ik vroeg waarom hij zo emotioneel was, antwoordde hij dat de titel voor zijn pa was die eind juni is overleden. Ik zei: natuurlijk is het erg dat hij is gestorven Maar Julian, realiseer je ook dat je van je vader hebt kunnen genieten tot zijn tachtigste jaar, mijn vader stierf al op z’n 52ste. De dood van een ouder is iets ergs, maar je moet het ook een plaats kunnen geven. Maar goed, dat is het beestje, hè. En dat beestje is zeer emotioneel. Hij besefte daar welke lange weg hij heeft afgelegd om aan de top te komen.” Raakten zijn emoties jou? “Die deden me zeker wat, maar ik hield het wel droog. Ik heb nog nooit gehuild na een overwinning. Alleen wanneer ik in m’n eentje thuis ben, kan ik wel eens overvallen worden door emoties. Soms ben ik jaloers op mensen die makkelijker hun emoties tonen. Anderzijds moet er ook iemand koel blijven in zulke situaties.” 'Ik heb nog nooit gehuild na een overwinning. Soms ben ik jaloers op mensen die makkelijker hun emoties tonen' Voor jou was 2020 een jaar vol onzekerheid en tegenslagen. Ineens was er daar op Imola weer licht in de duisternis? “Natuurlijk maakt de regenboogtrui veel goed in dit rare jaar. Wij zijn zo gewend aan winnen, dat we het vaak normaal gaan vinden. Na de Tour de France stonden twaalf ploegen met lege handen. Wij hadden van de twintig koersdagen er liefst achttien op het podium gestaan. Drie dagen het geel met Alaphilippe, vijftien dagen het groen met Sam Bennett en dan nog drie ritzeges, waarvan de laatste van Bennett in het groen op de Champs-Élysées. Als je daar de publiciteitswaarde van uitrekent, dan hebben we het mislukte coronaseizoen in die drie weken al grotendeels goed gemaakt.” Hoe moeilijk was dit wielerjaar door het coronavirus? “Covid-19 heeft veel teweeg gebracht in het peloton. De echte schade zien we nog niet. Als ik zie door wie ik allemaal gebeld word of er nog een plekje in m’n ploeg is, dan denk ik dat het peloton serieuze klappen incasseert en nog gaat incasseren. Er gaan met Team CCC en NTT Pro Cycling twee WorldTour- ploegen verdwijnen. In sommige budgetten gaat fors gesneden worden. Zelfs Bahrain zal het moeilijk krijgen nu McLaren als cosponsor stopt.” Hoe hard heeft Covid-19 jouw ploeg geraakt? “Toen begin maart de lockdown begon, hadden we geen wielerkalender en dus geen vooruitzichten meer. Als er geen alternatieve kalender vanaf augustus was gekomen, dan was deze pandemie ook fataal voor mijn ploeg geweest. Ik denk niet dat ik mijn sponsors had kunnen overtuigen om een heel jaar te betalen zonder dat er nog gekoerst zou worden. Ik vrees dat dan zeker de helft van de grote wielerploegen was omgevallen.” Moest jij geld van je sponsors inleveren? “Ik ben meteen met de sponsors in gesprek gegaan. Ik heb begrip gevraagd en ook gekregen. Natuurlijk heb ik eraan gedacht dat mijn levenswerk in één keer abrupt kon eindigen. Ik ben ruim veertig jaar dag en nacht in touw geweest voor de ploeg. Wij hebben iets heel moois opgebouwd en dan zou je door een soort pest op een heel trieste manier het team moeten ontbinden. Dat zou een uitgang via de achterdeur zijn geweest. Dat scenario heeft in het voorjaar geregeld door mijn hoofd gespookt. Om een gebaar te maken, heb ik een tegemoetkoming aan mijn sponsors gedaan. Ook in onze ploeg heeft iedereen een deel van zijn salaris moeten inleveren. Ik denk dat die stap bij de sponsors goed is overgekomen.” Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Patrick Lefevere komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach, behoort Kimberly Alkemade tot de snelste paralympische sprinters van Nederland en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Harrie Lavreysen (24) is de koning van de sprint. Ook in 2021 hield hij weer huis. We schotelen de baanrenner, in Japan goed voor twee keer goud en één keer brons, uitspraken voor die hij een jaar geleden deed in Helden. “Ik heb een fantastisch jaar gehad: twee keer goud en brons op de Spelen, twee Europese titels en drie wereldtitels in drie maanden tijd. Als kind droomde ik van olympisch goud. En nu heb ik het, dat is nog steeds een beetje onwerkelijk. Het olympisch toernooi was heel raar. We deden mee aan de Spelen, maar het voelde alsof we er niet aan deelnamen. Wij zaten niet in het olympisch dorp, ons toernooi werd ver buiten Tokio gehouden. Wat er verder op de Spelen gebeurde, kregen we alleen maar mee via onze telefoon en op tv. Voor mij begonnen de Spelen pas te leven toen Niek Kimmann goud won. Niek en ik zijn maatjes. We droomden er ooit allebei van om in 2020 olympisch kampioen BMX te worden. Drie jaar lang hebben we samen op Papendal gezeten. Doordat mijn schouders steeds uit de kom schoten, moest ik besluiten om met BMX’en te stoppen. Niek ging door. Dat het hem is gelukt, vind ik zo mooi. En vier dagen later pakten wij met de teamsprinters ook goud. De druk voor de teamsprint was vreselijk hoog. We wonnen al jarenlang elke wedstrijd dus verwachtte iedereen van ons dat we goud gingen pakken. Ik trek me doorgaans nooit veel aan van hoge verwachtingen, weet niet anders dan dat die er bij mij altijd zijn. Bij mijn eerste WK, in 2017, won ik vanuit het niets zilver. Vanaf dat moment dacht iedereen: Harrie wint wel even. Maar op de Spelen was het anders, die druk was extremer. Ik kan me altijd afsluiten van de druk door heel erg in het moment te blijven en niet te veel vooruit te kijken, dat is een trucje dat ik mezelf heb aangeleerd. Maar op de Spelen had iedereen het over die olympische titel op de teamsprint die wij gingen winnen, want dat kon toch eigenlijk niet misgaan. Daardoor had ik voor het eerst moeite om in het moment te blijven. Toen het goud op de teamsprint binnen was, voelde ik eerder opluchting dan blijdschap. Wat de impact van een olympische titel is, kreeg ik wel meteen mee. Ineens zag ik mijn vriendin Noor met mijn ouders bij Op1 en Humberto Tan zitten. Ik dacht wel: het is heel ziek wat er op dit moment gaande is in Nederland. Ik merkte toen ook dat olympisch kampioen worden van een andere orde is dan een wereldtitel pakken.” ‘Zelfs onze warming-up wordt vastgelegd. Maar eigenlijk ben ik niet zo bang voor de concurrentie. Ik denk niet dat als ze weten hoe we trainen, zij ineens net zo hard gaan rijden.’ “Wij hebben tot en met de Spelen alles gedaan om het maximale te halen uit onze aanpak. We hadden in Zwitserland een trainingskamp en sliepen op het middenterrein van de baan. We konden dus zo uit ons bed op de fiets stappen. Wekenlang hebben alleen maar de Spelen in mijn hoofd gezeten. Dat betekende: nooit lang blijven staan. Als ik ergens kwam, meteen gaan zitten. Of voor een verdieping naar boven of beneden de lift pakken. Ik had zes keer per dag een eiwitmoment. Maar ook mijn koolhydraten en vetten hield ik nauwkeurig bij. 'Voor mij begonnen de Spelen pas te leven toen Niek Kimmann goud won. Wij droomden er ooit allebei van om in 2020 olympisch kampioen BMX te worden' Ik heb ook een jetlagprotocol gevolgd. In Zwitserland ben ik begonnen met telkens een uur eerder naar bed te gaan en er ’s ochtends een uur eerder uit te komen. Toen we aankwamen in Japan was ik al gewend aan het tijdsverschil. We hebben niets aan het toeval overgelaten. De voorsprong op de concurrentie is nog steeds groot. Wat mezelf betreft: ik ben nog jong, heb nog niet de leeftijd waarop een baanwielrenner normaal gesproken op zijn top zit. Baansprinters kunnen wel tussen de tien en vijftien jaar mee, bij mij staat de teller nu op vijf jaar. Saai wordt het winnen nog niet. Ik geniet van elke sprint die ik rij. Sterker, het afgelopen EK en WK genoot ik er nog meer van dan ooit. Ik was zo ontspannen toen we na de Spelen nog het EK en WK moesten rijden, dacht: ik heb dit jaar toch al gewonnen wat ik wilde winnen. Ik voelde geen druk, heb daardoor ook echt kunnen genieten tijdens de races. Op de teamsprint heersen we en op de sprint steken Jeffrey Hoogland en ik er met kop en schouders bovenuit. Ik vraag me weleens af hoe de tegenstanders naar onze finales kijken. Natuurlijk blijf ik om me heen kijken. Ik weet ook dat Niek Kimmann de ambitie heeft om in de toekomst de overstap te maken naar de baan. Na de Spelen in Parijs is hij 28, maar dat is denk ik niet te laat. Ik weet zeker dat hij heel goed zou kunnen worden op de baan. Dat zou wel een mooie strijd tussen ons kunnen opleveren. Ik weet dat er een goede, jonge Rus aankomt. Hij en alle anderen gebruiken ons als benchmark. De andere landen weten wat ze moeten rijden om mee te kunnen gaan doen. Het is ook niet zo dat wij iets doen wat heel erg geheim is. Wij hebben een heel goede lichting. Elke dag er alles uit willen halen, dat is ons geheim. Met de teamsprint als basis.” ‘Van Noor hadden mijn bovenbenen wel een maatje kleiner gemogen.’ “Die bovenbenen zullen voorlopig niet een maatje kleiner worden, want ik ga dus nog wel een tijdje door. Noor is zo belangrijk voor me. Ze heeft tijdens de huldiging in mijn geboortedorp Luyksgestel op het podium voor al die mensen een speech gehouden voor mij. Zo mooi. Ik had het totaal niet verwacht. In de ochtend was ze heel zenuwachtig, ik snapte niet waar ze zich zo druk om maakte. Dat begreep ik natuurlijk wel toen ze de microfoon pakte. Ze vertelde hoe trots ze op me is, hoe knap ze het vindt wat ik doe en dat ze altijd achter me staat. Ik wist natuurlijk al dat ze trots op me is, maar als ze dat publiekelijk uitspreekt, is dat heel speciaal. Ik vertel Noor ook vaak hoe trots ik op haar ben. Het mooie is dat we de weg ook helemaal samen hebben afgelegd. Noor en ik kennen elkaar al sinds de middelbare school. Ze heeft meegemaakt dat ik goed was op de BMX, was erbij toen ik altijd geblesseerd was aan mijn schouders en toen ik de overstap maakte naar de baan en weer succesvol werd. Ik vind het weleens lastig dat veel in haar leven om mij draait, wil ook dat Noor haar eigen leven leidt. Ik heb ervoor gekozen om topsporter te worden, dat is niet de keuze van Noor. Na een wedstrijd sta ik mentaal vaak een beetje op m’n kop, maar ik doe altijd heel erg m’n best om er dan wel voor Noor te zijn. ‘Sommige tegenstanders gaan expres tegen je aan zitten. Of ze gaan je boos aankijken vlak voor de start. Om dat soort dingen lach ik alleen maar.’ “Op de Spelen is het niet gebeurd dat tegenstanders me uit m’n concentratie probeerden te halen. Het heeft toch niet zoveel zin. Ik ben zo met mezelf bezig. Weet je wat ik vaak doe? Ik bekijk beelden van mijn races en bedenk dan manieren hoe ik mezelf had verslagen. Die informatie gebruik ik weer om me te verbeteren. Tijdens een sprinttoernooi kijk ik ook altijd vol interesse naar de andere wedstrijden. Ik beeld me dan in dat ik de verliezer ben van de twee renners op de baan en bedenk wat ik had kunnen doen om te winnen. Door zo naar elke wedstrijd te kijken, train ik mezelf op tactisch gebied. Alle informatie sla ik op. Ik kijk ook wanneer een tegenstander omkijkt, omdat dat vaak het moment is waarop je iemand kunt verrassen. Ik maak bijna een studie van het baanwielrennen. Er zijn zeker nog kansen om mij te verslaan, heb ik al gezien. Maar op welke manier ga ik natuurlijk niet vertellen. Ik kan wel verklappen dat het momenteel lastig is om mij te kloppen. Ik ben de snelste van iedereen. Als ik ervoor zorg dat ik tactisch in orde ben, is het daardoor heel lastig om mij voor te blijven. Of in de toekomst een goede coach in mij schuilt, weet ik nog niet. Maar het zou jammer zijn als alle informatie en kennis die ik heb verloren zou gaan. Als ik een sprintrit van een ander zie, ben ik bijna geneigd om hem te gaan helpen. Dan ligt op het puntje van mijn tong om te zeggen: als je het nou eens zo doet...” 'Als ik van de baan kom, hou ik zeker rekening met de gevoelens van Jeffrey. Dan zijn we weer een team en ga ik niet superblij doen. Maar we gaan gelukkig goed met de situatie om, het heeft geen invloed op onze band. Vooralsnog tenminste. Wellicht dat het na de Olympische Spelen anders is.’ “In aanloop naar de Spelen merkten Jeffrey Hoogland en ik al dat de strijd tussen ons nog meer werd uitvergroot en dat er meer spanning was tussen ons. Ik heb me voor de Spelen wel even afgevraagd of die strijd tussen ons in zou kunnen komen te staan. Jeffrey en ik waren tijdens de Spelen ook gewoon kamergenoten. We hadden een appartement met twee kamers. In de ene kamer lagen onze teamsprintmaatjes Roy van den Berg en Matthijs Büchli en in de andere Jeff en ik. We waren dus eigenlijk de hele tijd met z’n vieren. Op wedstrijddagen deed iedereen zijn eigen ding. Het was dus niet zo dat Jeffrey en ik de hele dag op bed lagen en dat we elkaar telkens aankeken met het idee: hij is mijn vijand. Ter ontspanning keken Jeff en ik tijdens het trainingskamp in Zwitserland en in Japan allebei de tv-serie Suits. Het moment kwam dat we naast elkaar lagen, terwijl we het de volgende dag in de olympische finale van de sprint tegen elkaar op moesten nemen. We hebben niet bedacht om voor één keer van kamer te wisselen met Roy of Matthijs, zijn normaal blijven doen tegen elkaar. Neemt niet weg dat we wat minder spraakzaam waren voor de sprintfinale. Het werd een bloedstollende, loodzware finale. We wisten allebei dat het moeilijk inhalen was op de olympische baan. Normaal neemt Jeffrey tijdens een sprintduel graag de voorste positie in, terwijl ik juist liever vanuit tweede positie begin. Doordat we wisten dat die voorste positie belangrijk was, begonnen we vanaf de start bijna al te sprinten. De eerste rit kwam ik op kop en toen verraste Jeffrey me. Met anderhalve ronde te gaan, kwam hij op kop en daarna heb ik het niet goed gedaan. Ik verloor nipt, baalde flink toen ik nog in de baan reed. Ik dacht: klote, ik heb de eerste rit van de olympische finale verloren door een domme fout. Maar ik had wel al meteen het gevoel dat ik op die baan Jeff in kon halen. Hugo Haak coachte mij en ik zei meteen: ik denk dat ik hem in kan halen. Hugo bevestigde dat het mogelijk was. Ik was daarna zo zelfverzekerd dat ik die tweede en derde heat ging winnen. In de tweede rit ging ik vol vertrouwen van start. Ik begon weer als achterste, wilde de indruk wekken dat ik naar de koppositie wilde. Mijn idee was: ik push Jeff, zodat hij veel moet geven om in leidende positie te blijven, waardoor ik hem op het einde kan passeren. Maar Jeff reed me klem, waardoor ik alleen maar onder hem door kon sturen en de kop moest pakken. Ik wachtte op hem, dacht:wanneerkomthij?Jeffhaaldeme in en reed daarna vol door tot de finish. Ik heb vanaf dat moment gedaan wat ik moest doen: ik liet eerst een gaatje vallen, reed op hem af en ging hem voorbij op de streep. Het was nipt, pas op de finish wist ik dat het gelukt was. Tussen de tweede en de derde en beslissende heat zat heel weinig tijd. We waren allebei kapot. Maar door de manier waarop ik de tweede rit won, wist ik dat ik hem mentaal had gebroken. Ik had Jeff ingehaald, terwijl de heersende gedachte was dat dit op die baan niet mogelijk was. Door die klap zou het voor hem heel moeilijk zijn zich nog een derde keer helemaal op te laden. Ik was ook dood, maar had het vertrouwen dat als ik zou geven wat ik nog in me had, het genoeg moest zijn. Dat gebeurde ook. Gedurende de finale hadden we geen contact. Het eerste wat we na afloop tegen elkaar zeiden, was: wat was de rust tussen de tweede en derde heat kort, hè. Die korte pauze was niet het probleem, dat was de manier waarop wij hebben gesprint. Werkelijk van start tot finish gingen we los. Op die manier hadden we het nog nooit aangepakt. Dat maakte het zoveel zwaarder dan normaal. We beseften ook dat we heel zieke ritten hadden gereden, hebben later ook de races met elkaar besproken, wisten tot in detail wat er gebeurd was. Ik moet zeggen dat Jeffrey het verlies sportief heeft opgenomen na de Spelen. Hoe hij met de hele situatie is omgegaan, zegt veel over hem als mens. Hij was oprecht blij voor mij. Misschien niet meteen na de finale, maar daarna wel. Na de Spelen was het tussen ons ook weer als vanouds.Of ik het weleens sneu vind voor Jeffrey? Nee. Maar ik hou wel rekening met zijn gevoelens, ga niet voor zijn neus staan juichen.” ‘Die pijn in m’n benen is vreselijk. Het is alsof iemand messen in m’n bovenbenen steekt.’ “Dat gevoel had ik ook na de sprintfinale. Mijn benen deden zoveel pijn. Normaal verhult de adrenaline de pijn na een overwinning. Toen niet. Ik was echt aan het doodgaan, was helemaal naar de tering. Ik kon niet eens meer rechtop gaan zitten om te juichen. Het lukte alleen om een handje in de lucht te steken. Het heeft drie kwartier tot een uur geduurd voordat de pijn zakte. Jeffrey en ik moesten ons ook nog omkleden, we moesten de podiumkleding aan voor de ceremonie. Ik kon helemaal niks meer. Tijdens de medailleceremonie konden we nog niet normaal lopen, enkel strompelen. Ik heb het allemaal pas nog teruggekeken. Een dag na de sprintfinale, wachtte de keirin.Ikwasmentaalopgebrand,had veel meer moeite dan normaal om mijn focus te pakken. Ik had ook nog nooit zo lang achter elkaar en op zo’n hoog niveau moeten presteren. Het lukte me wel om de finale te halen. Het was kielekiele, ik heb geen enkele rit overtuigend gereden. Op dag zes was de finale van de keirin. Ik was op, maar ik kon nog steeds een derde gouden olympische medaille pakken. Tegen mezelf zei ik: nog één keer jezelf helemaal leegtrekken. Ik dacht ook: ik ben hier de snelste, dus deze is voor mij. In de finale gebeurde er iets waar ik niets aan kon doen. De Brit Jason Kenny reed weg en de Australiër Matthew Glaetzer liet dat gebeuren. Ik kon eigenlijk niets meer doen. Had het gat dicht kunnen rijden naar Kenny, maar dan zouden de jongens achter me daarna over me heen komen. Ik ben er uiteindelijk toch maar achteraan gegaan. Het werd nog bijna zilver, maar daar gaf ik op dat moment niks om. Het goud was toch al weg. Het besef dat ik twee keer olympisch kampioen was geworden, won het al snel van de teleurstelling om brons op de keirin. Heel ziek wat ik heb gedaan.” Helden Magazine 59 Het verhaal van Harrie Lavreysen komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we een van de sterkhouders van Ajax, Daley Blind in het bijzijn van zijn vrouw, dochter, moeder en twee zussen. Rolstoeltennisster Diede de Groot won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top en won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.