Lidewij Welten (27) is al jaren een van de uitblinkers van de Nederlandse hockeyvrouwen, Frédérique Matla (21) is op weg dat te worden. Op het WK in Londen (21 juli-5 augustus) gaan ze samen voor goud. Maar hun band reikt verder dan het hockeyveld. “Mat was een rustig meisje vroeger, ze ging altijd lief naar bed,” zegt Lidewij Welten. Frédérique, lachend: “Ja, was ik lief?” Lidewij: “Je luisterde supergoed. Beter dan je broers!” Frédérique: “Lied was ook echt een leuke oppas. Ik weet nog dat we eens een band hebben nagedaan in de woonkamer. Met nepgitaren en een drumstel.” Lidewij: “Ik was geen oppas die verhaaltjes voorlas en we zaten ook nooit op de bank een film te kijken. Ik was van de actieve spelletjes. Hockeyen in de tuin en dus bands oprichten. En koken. Weet je nog dat we pap maakten voor je vader?” Frédérique schiet in de lach: “Inderdaad. Hij was door zijn rug gegaan en lag op bed. Wij dachten: we gaan hem verwennen met een bordje griesmeelpap. Wij een receptje erbij gehaald. Zoveel gram pap, zoveel gram suiker... Maar Lidewij had in plaats van suiker, zout toegevoegd.” Lidewij: “Je vader spuugde het uit.” Frédérique: “Ook de twee pogingen daarna mislukten. ‘Laat maar,’ zei hij toen.” Bal en stick De hockeysters treffen elkaar in het clubhuis van hockeyclub Den Bosch. Ze zijn ploeggenoten, maar gaan samen dus al veel verder terug. Niet alleen woonden de families Welten en Matla twee straten van elkaar vandaan, ook zijn ze allebei zo’n beetje opgegroeid op hockeyclub HOD Valkenswaard. Lidewij: “Ik was echt een clubdier dat met ieder team probeerde mee te doen als ze iemand tekort kwamen. Of het nou jongens- of meisjesteams waren.” Frédérique knikt: “Eerst een wedstrijd met m’n eigen team, dan nog met de B1, A1 of dames 1. En als ik geen training of wedstrijd had, stond ik alsnog op het hockeyveld.” Frédérique: ‘Ik heb heel vaak bij jou langs de lijn gestaan. Kijk, dat is mijn oppas, riep ik tegen vriendinnen’ Lidewij: “Als er niemand met me wilde of kon hockeyen, gebruikte ik m’n hond Billie als verdediger. Die zat netjes op de cirkel te wachten. Zodra ik begon te lopen, mocht ze de bal afpakken.” Frédérique: “Ik heb Billie ook nog weleens gebruikt, toen jij al weg was.” Op haar dertiende werd Lidewij aangetrokken door topclub Den Bosch, nog geen twee jaar later speelde ze er al in het eerste. Maar ’s avonds verruilde ze haar rol als hockeyster geregeld voor die van oppas. Frédérique: “Onze moeders speelden samen in de Veterinnen A, tot twee jaar geleden nog. Jij kwam nog geregeld kijken. Zo is het oppassen ook gekomen, toch?” Lidewij, lachend: “Na afloop waren er altijd lekkere hapjes. Daar kwam ik vooral voor. Daar vroegen je ouders of ik een keer wilde oppassen op jou en je jongere en oudere broer. Ik was veertien en jij dus acht. Ik vond dat prima, uitgaan zat er toch niet in door het hockey. Iedere keer als je ouders omhoog zaten, belden ze me.” Frédérique: “Je was naast mijn oppas ook nog een keer mijn trainster. Tijdens een talentenjacht op de club, weet je dat nog?” Lidewij knikt: “Ik zat toen net in het Nederlands B-team, voor meisjes onder zestien jaar. Ik kan me niet herinneren of ik vond dat je er toen al bovenuit sprong. Als hockeyster heb ik je in die tijd niet echt bewust meegemaakt. Ja, in de tuin pingelde je leuk mee en je fanatisme zag ik wel. Je stond altijd klaar met je stick.” Frédérique: “Ik heb heel vaak bij Den Bosch bij jou langs de lijn gestaan. Als het kon, kwam ik iedere zondag kijken. En jouw eerste interland speelde je in Helmond, toch? Daar was ik ook. kijk, dat is mijn oppas, riep ik tegen vriendinnen.” Lidewij, lachend: “Je kreeg na afloop vast een handtekening van me.” Frédérique, serieus: “Indirect ben ik Lied altijd blijven volgen, ze was mijn grote voorbeeld. Wat zij had bereikt, was mijn droom. We bewandelden dezelfde weg, zijn op dezelfde manier opgegroeid. Met bal en stick.” Helden Magazine 42 Het eerste gedeelte van het verhaal van Lidewij en Frédérique komt voort uit Helden Magazine 42 waar Dafne Schippers de cover siert. Schippers leeft onder een vergrootglas sinds dat ze in 2015 voor de sprint koos. En dat is wennen. ‘’Ik ben er wel achter dat ik geen robot ben’’ Verder in de 42ste editie van Helden, is er veel aandacht voor de Tour de France. Topsprinter Dylan Groenewegen, eerste Nederlandse Tourwinnaar Jan Janssen, superster Peter Sagan en Servais Knaven, ploegleider van Chris Froome komen allemaal voorbij in het Tourgedeelte. Dirk Kuyt blikt terug op zijn carrière, Ranomi Kromowidjojo over goud, het geloof en nog meer, motorcrosser Jeffrey Herlings, oud-voetballer Glenn Helder en Barbara Barend ontmoet Hans van Breukelen. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Domme pech, dat ondervond Adelinde Cornelissen in Rio de Janeiro. Met Parzival had ze zich in de zomer van 2016 op de valreep voor de Olym­pische Spelen geplaatst. Maar een etmaal voor de wedstrijddag bleek haar in top­ vorm verkerende paard ineens doodziek. Successen zoals op de Spelen van Londen individueel zilver en brons met het team ­leken ineens lichtjaren ver weg. Herstel werd een race tegen de klok. Toch reed de dressuuramazone een dag later de ring in, maar het werd een ultra­ kort optreden. Nooit eerder sprak ze daar uitgebreid over. “Nu heb ik meer afstand en minder emoties. In Rio kon ik er geen zin­nig woord over zeggen. Ja, ik kon de pers vertellen wat er gebeurd was; meer lukte me niet. Het had Parzivals laatste edstrijd moeten zijn en voor hem wilde ik een mooi en waardig afscheid van de wedstrijdsport. Op de Spelen had hij nog één keer moeten shinen. Dat verdiende hij. Maar dat mislukte, door zoiets! Natuurlijk weet je dat een paard ziek kan worden. Maar met zoiets had ik nooit rekening gehouden. De aanloop naar Rio was al spannend. Met zijn negentien jaar zou Parzival ‘te oud’ zijn. Gelukkig hebben we het tegendeel kunnen bewijzen op het NK, een maand voor Rio. Toen konden ze niet meer om hem heen. Als ik niet alle vertrouwen in Parzivals niveau had ge­had, zou ik mijn medewerkers en mezelf alle poeha van de voorbereiding, reis en verblijf in Rio wel hebben bespaard. Er kwamen alleen maar berichten binnen dat het daar allemaal ‘nog niet klaar was’. Bij aankomst bleek dat ook te kloppen. Maar mij maakte dat niet uit. Al had ik op de vloer moeten slapen. Het is zoals het is; daar ben ik altijd makkelijk in. Veel belangrijker was dat het trainen in Rio supergoed ging en Parzivals vorm ook supergoed was. Ik ben heel gestruc­tureerd, werk altijd volgens een plan. Daar focus ik me dan op en ik heb daar­ door weinig tijd om met andere dingen bezig te zijn. Oogkleppen zijn het hulp­ middel tegen afleiding. Die olympische dagen waren wel heel anders dan thuis, waar ik de hele dag met alle paarden bezig ben. In Rio had ik alleen Parzival om voor te zorgen en dan kon ik nog maar een uurtje met hem trainen. Er bleven veel uren over. Daarom heb ik daar heel veel hardgelopen. De paarden stonden op een half uur van het olympisch dorp, waar wij sliepen. Daarom had ik een groom (paarden­ verzorger) mee: mijn vriend Aris van Manen, die elke ochtend om zes uur op stal kwam om Parzival te voeren. Op dat tijdstip was ik de dag voor de wedstrijd al in de eerste shuttlebus onderweg toen Aris belde. Hij meldde: ‘Parzival is niet goed, z’n kaak is helemaal dik; geen idee wat er met ’m aan de hand is.’ Aris belde daarna meteen Jan Greve, de bonds­ dierenarts. 'Ik had ook nog nooit een vergiftigd paard gehad, dus ik had geen flauw idee hoe zoiets zich ontwikkelde' Om gek van te worden natuurlijk, hele­maal als je in zo’n bus zit en geen kant op kunt. De teamveterinair en ik waren tegelijkertijd bij de stallen. Gelukkig was daar een supergoede dierenkliniek waar ze alles zijn gaan checken. Daar bleek dat Parzivals temperatuur en bloedwaardes van hoog naar laag en omgekeerd spron­gen en dat hij vergiftigd was door een beet of steek van een beest of een insect. Ze hebben hem aan het infuus gedaan ­schoonspoelen om het gif eruit te krijgen en de nieren te stimuleren ­en ik heb er de hele dag bij gezeten. Langzaamaan zagen we hem een soort van opknappen, alleen wilde hij nog niet eten en drinken. Af en toe heb ik geprobeerd ’m wortel­tjes te voeren en ik denk dat het al aan het einde van de middag was dat er iets naar binnen ging. Daar was ik superblij mee, ook omdat de dierenartsen hem fit verklaarden. Helden Magazine 55 Het eerste gedeelte van het verhaal van Adelinde Cornelissen komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast beleefde Femke Bol haar internationale doorbraak, doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro. Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër. Ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Nederland heerst al vier jaar op de teamsprint. De wil van Roy van den Berg (32), Matthijs Büchli (28), Jeffrey Hoogland (28) en Harrie Lavreysen (24) is wet in baanwielrenland. In Tokio zijn ze topfavoriet voor goud. We leggen de krachtpatsers van de sprintploeg zes stellingen voor. Liever samen het Wilhelmus zingen dan alleen Roy van den Berg: “Voor mij gaat deze stelling zeker op, want ik kom op de Spelen alleen uit op de teamsprint. Dit is het onderdeel waar we al jaren samen voor trainen en naartoe leven.” Matthijs Büchli: “Het is misschien een cliché, maar er wordt wel gezegd dat geluk zich vermenigvuldigt als je het met elkaar deelt. Hoe mooi zou het zijn om met z’n allen die gouden olympische medaille te pakken en daar met elkaar van te genieten? Veel mooier wordt het toch niet? We werden bij de WK van 2016 in Londen al tweede op de teamsprint. Daarna mislukte helaas de teamsprint op de Spelen in Rio, dat was een vette domper. De jaren daarna hebben we revanche genomen. Met natuurlijk de wereldtitels in 2018, 2019 en 2020 als hoogtepunten. En nu is het zaak om de route die we in 2016 zijn ingeslagen met het team te bekronen in Tokio.” Harrie Lavreysen: “Als ik uitkijk naar een toernooi, dan denk ik altijd in de eerste plaats aan de teamsprint. We bereiden ons daar al zo lang intensief op voor, niets wordt aan het toeval overgelaten, op elk detail wordt gelet. Individueel goud winnen is misschien nog net iets prestigieuzer, maar ik ben het met Matthijs eens: de vreugde is groter als je het succes met elkaar kunt delen.” Jeffrey Hoogland: “Eerste vereiste op de Spelen is om op de teamsprint je uiterste best te doen, dat verwachten we ook van elkaar. Daarna mag je op de individuele olympische onderdelen sprint en keirin je best gaan doen.” Roy: “Goud op de teamsprint gaat daarna ook doorwerken op de individuele onderdelen voor Harrie, Jeffrey en Matthijs. Dat goede gevoel nemen ze dan mee naar de sprint en keirin.” Wij zijn vrienden voor het leven Matthijs: “We kunnen heel goed met elkaar opschieten. Het is natuurlijk de sport die ons bindt, maar ik denk dat als we bij elkaar op school hadden gezeten, wij ook goeie maten van elkaar waren geweest. Maar veel van de vrienden die ik op school had, spreek ik nu niet vaak meer... Ik beschouw Harrie, Jeffrey en Roy nu als vrienden en supergoede collega’s, maar gaan we ook nog bij elkaar op de koffie als we geen collega’s meer zijn? De tijd zal het leren.” Roy: “Natuurlijk zijn we elkaar weleens zat. Dat heb je in een relatie met je vrouw ook weleens, toch? Maar ik denk dat wij van de 365 dagen in een jaar we er 364 vriendschappelijk met elkaar omgaan.” Jeffrey: “Na een trainingskamp is het vaak wel lekker om even naar huis te gaan. Dan hebben we lang genoeg op elkaars lip gezeten en is het fijn om even wat tijd voor je familie, vrienden en, vooral, jezelf te hebben.” Harrie: “Ik beschouw de jongens zeker als mijn vrienden. En ze zijn daarnaast heel belangrijk voor mijn persoonlijke ontwikkeling.” Ik beschouw Harrie, Jeffrey en Roy nu als vrienden en supergoede collega’s, maar gaan we ook nog bij elkaar op de koffie als we geen collega’s meer zijn? Roy: “De kracht van ons team is dat we elkaar voortdurend een spiegel voorhouden. In de trainingen verlangen we het uiterste van elkaar. We motiveren elkaar om er altijd voor te gaan. Dat gebeurt eigenlijk altijd in een goede sfeer en harmonie.” Jeffrey: “De rare situatie bij ons is: we zijn een team, maar tegelijkertijd is de concurrentiestrijd enorm. Je moet voortdurend vechten voor je plek, want er zijn nog meer jongens dan wij vieren die ook heel goed zijn. Het is dat wij nu zeker zijn van onze plek op de Spelen, maar voor het zover was, woedde er echt een flinke interne strijd. Nu die voorbij is, is er meer rust. Ons hele trainingsprogramma is gebaseerd op de teamsprint, dat is de pijler onder het succes van niet alleen de teamsprint, maar ook de individuele sprint en de keirin. Wie in het team zit, kan op de Spelen ook uitkomen op de individuele onderdelen.” Harrie: “Vergis je niet hoe hard er wordt gereden op de training bij ons. Je moet elke dag het uiterste uit jezelf halen. Het is aan- of afhaken. Als we de teamsprint niet als basis hadden, zouden we denk ik minder hard trainen dan we nu doen. Doordat de afspraak is gemaakt dat de teamsprint altijd op de eerste plaats staat, motiveren we elkaar om nog net wat dieper te gaan. Als je de individuele nummers als uitgangsbasis zou hebben, dan was je veel meer concurrenten van elkaar en zou je misschien eerder zeggen: ik laat dat extra sprintje even zitten. Of: ik doe rustiger aan want ik wil mijn concurrent niet wijzer maken dan hij is. Door de afspraak dat de teamsprint vooropstaat, haal je die denkwijze weg.” Helden Magazine 57 Het eerste gedeelte van het verhaal van de baansprinters: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Bespreekt chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg: Pieter van den Hoogenbandde mensen die hem inspireren. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster.. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.