De eerste keer dat ik Bibian ontmoette was tijdens een open dag van de Johan Cruijff Foundation. Wat staat daar een mooie vrouw, dacht ik. Bibian had een minirok aan met daaronder een been zoals we dat kennen en het andere met prothese. Ik liep lachend op haar af en stelde me voor. Wat heb je mooie benen, zei ik. Het ijs was gebroken. Ze vertelde heel bewust een kort rokje te dragen om kinderen te laten zien dat ook dit normaal was. En dat je, ook als je een been mist, alles kunt dragen, alles kunt doen en altijd kunt zijn wie je wilt zijn.
De jaren erna zagen Bibian en ik elkaar veel vaker. Op open dagen van de Cruijff Foundation waar we beiden ambassadeur waren, in panels samen, tijdens interviews voor Helden of gewoon gezellig bij haar thuis in Loosdrecht. Ik presenteerde gala’s van haar Mentelity Foundation, reikte het eerste exemplaar van haar boek uit en we spraken elkaar op mooie en minder mooie momenten. Er ontstond een vriendschap. We stonden voor elkaar klaar zonder dat we elkaar veel zagen. Mijn kinderen vertelde ik over Bibian. Ik leerde ze over omgaan met tegenslagen en legde ze uit wat kanker is. Dat je met die ziekte kunt leven, maar dat je er ook aan kunt overlijden.
Helaas kwam op vrijdag 5 maart het bericht waarvan je hoopte dat het nooit zou komen, maar waarvan je wist dat het ooit kwam. Een app van Edwin Spee, de man van Bibian Mentel waarin hij schreef dat Bibian uitzaaiingen had in haar hersenen en dat ze was begonnen met afscheid nemen van haar geliefden. Vanuit bed gaf Bibian een interview bij Humberto Tan waarin ze ons meegaf dat we vooral herinneringen moeten verzamelen en geen bezittingen.
Daarna werd duidelijk hoe inspirerend Bibian voor veel mensen is, door hoe ze in het leven stond, hoe ze omging met tegenslagen en hoe ze tot het laatste moment positief bleef. Gelukkig heb ik zelf ook afscheid mogen nemen van Bibian. Edwin vroeg me of ik van ons laatste gesprek, van ons afscheid nemen, een verhaal wilde maken dat na haar dood gepubliceerd zal worden. Ik zag dat als een moeilijk, maar ook eervol verzoek. En natuurlijk zei ik ‘ja’.
De ochtend voordat ik naar Bibian ging, vertelde ik mijn kinderen dat ik naar haar toe ging om afscheid te nemen, dat ze dood zou gaan. ‘Waarom, ze heeft toch al zo lang kanker, waarom gaat ze dan nu ineens dood?’ vroeg mijn jongste. Ik antwoordde dat dat helaas soms zo gaat in het leven. Het bleef even stil. ‘Ze is wel heel lief,’ vervolgde Livia en ging toen naar school.
Ik ben bijna drie uur bij Bibian geweest. We hebben ontzettend veel met elkaar gedeeld, gesproken over de echt belangrijke zaken in het leven, over wat Bibian na wil laten en wat ze na haar dood nog wil meegeven aan haar zoon, dochter, echtgenoot en moeder. Ze heeft me verteld wat haar kleinkind over oma moet weten. Bij het afscheid vroeg ze of ik nog een keer kwam en de kinderen dan meenam. Terwijl ik met tranen in mijn ogen haar slaapkamer uitliep riep ik haar na: ‘je bent wel lief’. Ze lachte en dat was het. Die avond heb ik thuis een hele mooie fles wijn opengetrokken en zoals ik haar had beloofd, geproost op Bibian en het leven, want Bibian, je bent wel lief.
– Barbara Barend