Je staat er mee op en gaat ermee slapen. Al een paar dagen lang. Iedereen heeft het erover. Jong en oud. Amsterdammer en Rotterdammer. Turks en Marokkaans. Iedereen. Wat een verdriet.
Een gemoedelijk uitje met vrienden in Praag. De bal vliegt door de lucht. Shit, weer over het hek. De schuldige moet hem halen, de rest duikt naar de tafel voor een slokje. Ik kijk op mijn telefoon. De WhatsApp-berichten stromen binnen. ‘Jezus, ze zijn hem aan het reanimeren.’ De bal is inmiddels terug, maar iedereen staat rond een telefoon. Kijken naar de beelden. Nouri loopt, stopt en zakt in elkaar. Hij zal nooit meer opstaan.
De berichten op Twitter doen vermoeden dat het allemaal goed gaat komen. Nouri was stabiel, had een hartslag en werd in slaap gehouden. Ondertussen voerden ze hem met een helikopter naar het ziekenhuis in Innsbruck. Onderweg naar een team van specialisten. Experts die eerder ook Formule 1-coureur Michael Schumacher en prins Friso behandelden. ‘Komt wel goed’, dachten we. We speelden verder.
Zou hij nog wakker worden?
Later drong het pas door. Hoe de gebeurtenissen insloegen als een bom, hier in Nederland, maar ook in de rest van de wereld. Dinsdag pas. Appie sliep nog steeds. Zou hij nog wakker worden?
En toen was het donderdag. De dag van het nieuws. Ernstige hersenschade. Kans op herstel: nihil. Wat een klap. Ik kijk naar de vlog die collega Leon regisseerde voor Helden Media. De context van de vlog is in één klap compleet veranderd. Bijna een miljoen mensen hebben ‘m inmiddels gezien.
Nouri vlogt samen met broer Mo over de dag dat hij zijn debuut voor Ajax maakt. Mo wekt hem na een slapeloze nacht. Nouri stapt uit bed. Hij kust zijn vader op het voorhoofd. Hij speelt met zijn poes Kiko. Hij bidt.
De wedstrijd begint. Nouri valt in. Ik kijk naar het beeld van zijn broer en vader. Laatstgenoemde lacht breed. Zijn tanden bloot. Ik zie trots. Pure trots.
En dan, Nouri scoort. Feest op de tribune. Zijn vader staat.
Nouri rijdt samen met zijn broer naar huis. Daar wacht zijn trotse vader. Het shirt in de handen. Zijn tanden (wederom) ontbloot. Trots.
Een dag later zie ik de vader van Nouri weer. Hij leunt achterover. Uit een auto. Zijn hand op het hart. De ogen gesloten. Geen tanden, maar pijn. Intense pijn.
Wat is pijnlijker? De vlog of de foto? De lach of de traan? Het maakt niet uit. Ik weet niet wat pijnlijker is. Het is verschrikkelijk.
Leon appt: ,,Ik kan maar niet stoppen met denken.”
Je staat ermee op en gaat ermee slapen. Al een paar dagen lang…
#StayStrongAppie 🙏
Bekijk de vlog die Helden (en vooral Leon Bellaart) voor Ajax TV maakte.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."