Briefwisseling Barbara: Vera Pauw 3

Rafael van der Vaart en Estavana Polman leerden elkaar in 2016 kennen. Frits Barend speelde daarbij de rol van bemiddelaar. Voor het tienjarige bestaan van Helden reisde Frits af naar Esbjerg voor een bezoek aan de handbalster, de ex-voetballer en hun bijna tweejarige dochtertje Jesslynn. Rafael van der Vaart zit op Tweede Paasdag in de sporthal van het Deense Esbjerg met zijn bijna tweejarige dochter Jesslynn op schoot te kijken naar een handbaltopper. Zoals regelmatig dit seizoen is Estavana Polman de uitblinker. Als we na de wedstrijd vragen wanneer Rafael zijn laatste goede wedstrijd heeft gespeeld, antwoordt zijn vriendin Estavana gevat: “Gisteravond!” Eenmaal thuis gaat Rafael meteen facetimen met Damian, zijn zoon uit zijn eerdere huwelijk. “Pikkie, Es heeft weer gewonnen en weet je wat ze zei? Waarom ga jij overmorgen niet naar Hamburg als Damian moet voetballen!” Damian: “Echt waar? Geweldig. Es, ik houd van jullie.” Later die avond belt Damian nog twee keer. “Papa, ik vind het zo fijn dat je overmorgen komt kijken. Ik hou van je. Kus, kus, kus.” Rafael zegt nadat hij heeft opgehangen: “Ik snap hem. Als zoon vind je het extra leuk als je vader komt kijken. Mijn carrière was ook de droom van mijn vader, zonder dat hij me ooit heeft gepusht. Hij zag mijn talent. En dat herhaalt zich nu een beetje met Damian en mij. Ik vind hem echt een talent, al zegt mijn vader dat ik op mijn twaalfde, dertiende iets verder was. Damian moet vooral genieten, zoals ik geniet als ik naar hem kijk. En Es geniet mee.” Packagedeal De volgende ochtend, als Estavana traint, loopt Rafael twee uur lang onopgemerkt door Esbjerg achter de kinderwagen. “Dat vindt die kleine lekker en ik ook. Beweeg ik tenminste nog een beetje. Nadat ik in november vorig jaar ben gestopt, heb ik bijna geen bal meer aangeraakt, sterker: ik heb het voetballen geen seconde gemist.” Estavana zegt als iedereen weer thuis is: “Rafael is een geweldige vader, hij is altijd vrolijk. Tegelijk is het heel irritant als iemand altijd vrolijk is. Niets is hem te veel. Uurtje speeltuin met Jes? Geen probleem. Twee uurtjes wandelen? Hij is al weg. Naar het zwembad? ‘Dat doe ik wel,’ zegt hij. We hebben samen voor die kleine gekozen en dat merk ik ook. Hij onttrekt zich nooit aan zijn verantwoordelijkheden. En natuurlijk is het niet altijd makkelijk, als ik een Europa Cup-wedstrijd speel en hij in Nederland moet zijn voor de NOS. Als hij twee weken weg is voor zijn nieuwe werk als analist, dan zijn er thuis twee en in Hamburg één die hem opeisen zodra hij terug is. Dat moeten we goed organiseren.” Rafael: “Estavana was meteen geweldig met Damian. Sinds de geboorte van Jes begrijpt ze mij nog beter als ik over Damian praat. Ik vind me trouwens helemaal geen bijzondere vader en vind dat jullie het normale tot abnormaal verheffen. Ik ben een normale vader.” Heb jij je ook afgevraagd of je van je tweede kind net zoveel gaat houden als van je eerste? Rafael: “Heel even, ja. Ik was wel blij dat we een meisje kregen en ben trots dat ze de naam Van der Vaart draagt. Het blijft fascinerend hoe je van je kinderen kunt houden.” Estavana: “Ik had daar nooit bij stilgestaan tot Raf een keer tegen me zei dat hij het best wel spannend vond hoe hij op zijn tweede kind zou reageren. Raf zegt de hele dag tegen Jesslynn en Damian en ook tegen mij: ‘Ik hou van je.’ Thuis zeiden zijn vader en moeder dat ook de hele dag, bij ons thuis nooit. Ik hou echt heel veel van Raf, maar ik zeg het niet. Maar tegen Jesslynn zeg ik het nu ook. Ha, en zelfs tegen Raf zeg ik af en toe dat ik van hem hou!” Estavana en Rafael kregen in 2016 een relatie. Nadat Rafael een door Helden gemaakte mini-documentaire van Estavana had gezien, vroeg hij om haar nummer. Drie jaar later hebben ze een dochter van bijna twee en is Estavana ook stiefmoeder. Estavana: “Toen ik voor Rafael koos, wist ik dat ik er een zoon bijkreeg. Ha, het was als het ware een packagedeal. Ik was destijds 23 en heb daar nooit enig probleem in gezien, het is allemaal heel natuurlijk verlopen. Ik ben ook heel nuchter, ik ben de vriendin van de vader van Damian en niet zijn moeder. Hij heeft maar één moeder en dat begrijp ik.” Rafael: “Ik merkte dat het meteen klikte tussen Damian en Es. Als Damian bij ons is, hoopt hij altijd dat Es thuis speelt, zodat we naar de wedstrijd kunnen. Hij is haar fanatiekste supporter. Ik herinner me nog een wedstrijd tegen Kopenhagen. Esbjerg stond ruim voor, maar Kopenhagen kwam helemaal terug. Had hij tranen in zijn ogen, vond hij zo erg. Scoorde Es vlak voor tijd de winnende. Ik zweer je, voor mij heeft hij nog nooit zo hoog gesprongen!” Estavana: “Hij weet dat hij bij ons altijd welkom is en dat ik hem nooit anders zal behandelen dan Jesslynn. Ik ben dankzij Damian ook een echte knuffelaar geworden. Hij sliep eerst tussen ons in, maar omdat Raf snurkt, slaapt hij nu alleen bij mij. Heerlijk is dat, dat vinden we beiden zo gezellig. Hij wordt alleen zo groot. Wat mij echt ontroert, is hoe lief Damian met Jesslynn is, hoe gek hij op zijn zusje is. Als Raf en Damian met de auto aankomen uit Hamburg, staan Jes en ik voor het raam. Als ze Damian ziet, begint ze gewoon te stuiteren van opwinding.” Estavana: 'Ik heb meteen tegen Damian gezegd dat ik zijn moeder niet ben, maar dat ik er altijd voor hem ben en dat ik echt van hem houd.' Rafael: “Die twee zijn zo leuk met elkaar. Als Damian binnenkomt, dan bestaan wij niet meer. Als we die twee samen zien, dan kun je spreken van optimaal geluk. Maar hou op met dat ik een bijzondere vader ben.” Estavana: “Ik vind Raf sowieso een bijzonder mens, hij is mijn vent!” Rafael, lachend: “Geloof me, dan ben je een heel bijzonder mens als je haar vent bent. Dit interview lijkt een soort therapie. Wat ik zo leuk vind, is dat Es geen onderscheid maakt, Jes en Damian krijgen dezelfde liefde van haar. Bovendien gelden voor Jesslynn en Damian dezelfde regels, dus ook Damian moet gewoon gehoorzamen.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Rafael van der Vaart en Estavana Polman komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

De energie die uit de stem en twinkelende ogen van Henk de Jong spat, komt overeen met hoe hij zich voelt. Heel anders was dat oktober vorig jaar, toen hij gedwongen afscheid moest nemen als trainer van SC Cambuur, als gevolg van een cyste in zijn hoofd. Die had hem een klein jaar eerder ook al dwarsgezeten en toen tot een tijdelijk vertrek geleid. Verregaand plichtsbesef, liefde voor de club en iedereen die daarbij betrokken was, hadden hem doen terugkeren; zijn serieuze klachten negerend. Die daardoor verergerden, met als gevolg dat de flamboyante en kleurrijke Henk de Jong opnieuw afscheid moest nemen. Tot hem uit onverwachte hoek een oplossing werd aangeboden. Die resulteerde in een risicovolle, maar succesvol uitgepakte operatie. Cake en gevulde koeken van de dorpsbakker liggen naast de koffie klaar als de 58-jarige De Jong vol enthousiasme losbarst: “Ja man, het kriebelt weer en ik zit bomvol energie. Officieel ben ik volgens de artsen pas 1 september topfit. Tot die tijd moet ik me inhouden en rustig opbouwen. Maar wat een verschil.” “Voor die operatie was ik doodmoe en sliep ik twintig uur per dag. Ik had pijn in m’n hoofd, zag slecht en kon niet tegen drukte. Te veel indrukken en geluiden gaven me te veel prikkels. Op weg naar een feestje reed mijn vrouw Diana terwijl ik sliep en als we tien minuten binnen waren, zei zij: ‘We moeten weer weg.’ Zo snel werd staan, muziek en het geroezemoes van pratende mensen me te veel. Op de terugweg ging ik meteen weer slapen en thuis ging ik daar verder mee. En dan ben je naar iets leuks geweest... Ik had totaal geen energie, was een invalide man, door een blessure in m’n hoofd. Als ik wakker was, lag ik alleen maar op de bank. Ik ging wel elke ochtend tien minuutjes krachttraining doen bij m’n broertje, die een sportcentrum in Drachten heeft. Onderweg in de auto raakte ik al vermoeid door de prikkels van de zonneflitsen tussen de bomen door. Dan ga je je wel kansloos voelen. Artsen zeiden: ‘Ach ja, je hebt het waarschijnlijk te druk gehad.’ Maar ik wist dat het door dat ding in m’n hoofd kwam, die grote pinealiscyste. Die drukte op m’n ogen. Van slecht zien en heel moe zijn, word je onzeker en ga je denken dat je er nooit meer vanaf komt. Ik dacht: het is klaar, ik ga richting een soort leven waarvan ik me ga afvragen: hoelang wil ik dit? Minder moet het niet worden, want dan zou euthanasie misschien... Dit heb ik ze thuis nooit verteld. Maar als je niks kunt, je vrouw en vier kinderen niks meer aan je hebben en je ze alleen maar tot last bent... Ik wil wel een levenswaardig leven leiden. Anderen konden niet inschatten hoe ik me voelde. Buiten die vermoeidheid was er ook niks aan me te zien. Een fysieke blessure, zoals een gebroken arm, is zichtbaar. Dan weten mensen: die man mankeert iets, is niet in orde. Helden Magazine 68 Het eerste gedeelte van het verhaal van Henk de Jong komt voort uit Helden Magazine nummer 68. Max Verstappen kleurt de wereld oranje. Max Verstappen is hard op weg om voor het derde jaar op rij de wereldtitel Formule 1 te pakken. In aanloop naar de Grand Prix van Zandvoort, die hij afgelopen twee jaar won, siert hij de cover van Helden. We volgden de coureur vanuit de paddock en zagen hoe moeilijk het is voor ploeggenoot Sergio Perez om staande te blijven in zijn schaduw. In de 68ste editie van Helden ook volop aandacht voor het nieuwe voetbalseizoen. Een gesprek met Mats Wieffer, dé ontdekking van vorig seizoen, over zijn doorbraak bij Feyenoord en Oranje. Maurice Steijn werd tot veler verrassing de nieuwe trainer van Ajax. Een groot interview met de man die na een teleurstellend seizoen voor nieuwe successen moet zorgen. Luuk de Jong is spits en aanvoerder van PSV, hij vertelt over bondscoach Ronald Koeman, oud-trainer Ruud van Nistelrooij, nieuwe trainer Peter Bosz, oud-ploeggenoot Xavi Simons en nieuwe teamgenoot Noa Lang. Ryan Gravenberch kende een lastig eerste seizoen bij Bayern München. Hij wil er dit seizoen staan en weer een vaste waarde voor Oranje worden. Verder in de nieuwe Helden. Atleten Lieke Klaver en Terrence Agard vormen een razendsnel koppel. Turners Loran de Munck en Casimir Schmidt zijn maatjes en tegenpolen. Laura Dijkema en Nika Daalderop over de hectiek van het leven als volleybalsters in den vreemde. Anne van Dam is de beste golfster van Nederland, ze vertelt over anger management, wonen in Amerika en de Big Green Egg Open. Hockeyster Laurien Leurink won met Oranje alles wat er te winnen viel. Mede door de ongeneeslijke ziekte van zus Marije zwaaide ze af. Ook is er veel aandacht voor de European Para Championships in Rotterdam. Een gesprek met rolstoelbasketbalster Bo Kramer, bij wie op jonge leeftijd botkanker in haar been werd geconstateerd. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 68! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Mathieu van der Poel heeft een droomjaar. Hij werd wereldkampioen veldrijden en won twee ‘monumenten’: Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix. Voor zijn derde Tour de France zijn de verwachtingen ook weer hoog. Pakt VDP opnieuw het geel? Daarnaast heeft hij als doel om voor het eerst Parijs te halen. En o ja, de regenboogtrui bij het WK in Glasgow (6 augustus) staat ook op de verlanglijst. Waar Mathieu van der Poel is, is zijn vriendin Roxanne Bertels bijna altijd ook. We zagen haar Mathieu dit jaar omhelzen na zijn overwinningen in Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix en ook nadat hij bij het WK veldrijden in Hoogerheide voor de vijfde keer de wereldtitel pakte. Binnen Alpecin-Deceuninck wordt ze wel het geheime wapen van VDP genoemd. Zij is er mede de reden van dat het lijkt alsof Mathieu soms speelt met de concurrentie. De Vlaamse is een hit op sociale media, heeft 60.000 volgers op Instagram. ‘Van de duizenden volgers zijn er veel fan van Mathieu, denk ik. Mensen die nieuwsgierig zijn wat wij privé zoal doen. Als Mathieu er niet bij is, herkennen de mensen mij meestal niet en daar ben ik ook wel blij om. Met Mathieu erbij zijn er altijd mensen die iets komen zeggen aan tafel. Dat hoort erbij en vinden we ook niet erg. Dat weet je op voorhand als je met zo iemand samen bent. Ik vind dat hij daar heel goed mee omgaat,’ aldus Bertels in Het Laatste Nieuws. Bertels geeft af en toe een inkijkje in haar leven en dat van haar vriend. ‘Ik zet niet alles zomaar op Instagram, denk wel twee keer na voor ik iets plaats.’ Maar geregeld laat ze ook de andere kant van de wielrenner zien. Ze verklapte dat Mathieu thuis bij de haard van hun huis in ’s-Gravenwezel graag zanger Justin Bieber imiteert. ‘Die adoratie gaat heel ver, tot dansjes en meezingen aan toe. Elke dag. Mathieu is groot fan van Justin Bieber. Gelukkig heeft hij geen TikTok, al zou ik hem misschien eens stiekem moeten filmen.’ Bertels: 'Die adoratie gaat heel ver, tot dansjes en meezingen aan toe. Elke dag. Mathieu is groot fan van Justin Bieber' Zijn vriendin vertelt dat Mathieu altijd heel ontspannen is. ‘We hebben thuis een Excel-planning met de dagen dat hij weg is. De ploeg beheert die, maar ik check geregeld wanneer hij thuis is. Het is bij wijze van spreken soms weken vooraf plannen om een wandeling te maken. Maar als hij thuis is, is hij altijd relaxed. Ik heb hem eigenlijk nog niet vaak boos gezien, tenzij er iets is misgelopen tijdens een wedstrijd. Dan is hij een half uurtje chagrijnig. Voor de rest is Mathieu een vrolijk en positief mens. Hij is altijd gelukkig. Zenuwen heeft hij eigenlijk nooit. Als hij bij het ontbijt rustig is en niet veel zegt, dan weet ik dat hij een beetje gespannen is, maar verder is hij een ‘duracelkonijn’ dat staat te stuiteren.’ Hij gaat ook heel ontspannen om met zijn sport, aldus Bertels. ‘Ik kook voor hem, maar dingen afwegen doet hij zelf en alleen als er grote wedstrijden aankomen. Mathieu durft daarbuiten weleens een wijntje te drinken of een bitterbal te eten. Hij is een echte ‘wijnman’, geen ‘bierman’.’ Kuuroord Niets leek er in januari op te wijzen dat Mathieu van der Poel een geweldige eerste helft van het seizoen tegemoet ging. In het Spaanse Denia, waar hij trainde met de ploeg, was hij nog zwaar aangeslagen. Zijn rug, die na de val met het mountainbiken op de Spelen een tijd opspeelde, voelde opnieuw niet goed. De antwoorden die hij gaf, waren kort en afgemeten. “Die rug baart me al twee jaar zorgen, dat is niet nieuw. Om eerlijk te zijn is m’n rug nooit meer zo geweest als voor mijn valpartij in Tokio. Het is heel frustrerend dat ik nu al anderhalf jaar problemen met m’n rug ondervind. Ik weet dat er conditioneel zeker niets aan de hand is. Dat is het frustrerende. Ik weet dat ik veel sneller kan rijden dan wat ik de afgelopen winter heb laten zien. Ik ga hier werken aan mijn rug, veel fitnessen en laten behandelen, zodat hij straks weer in orde is. Vooral doe ik kracht- en stabiliteitsoefeningen. De krachtoefeningen zijn verreweg het belangrijkste. Die hebben me in het verleden ook het beste geholpen. Het zijn oefeningen die tegenwoordig veel wielrenners doen. Het hoort er echt bij. Ik heb dat vroeger ook wel gedaan, hoewel ik het in sommige periodes ook wel een beetje heb verwaarloosd. Ik kan tussen twee crossen moeilijk in de fitness gaan zitten. Maximaal twee keer per week laat ik me kraken omdat vaker niet goed is voor het lichaam. Als ik goed wil presteren, moet ik veel van mijn rug kunnen verwachten.” Denia, het vaste verblijf van de ploeg, diende als kuuroord. In het hotel aan de kust, waar zelfs kamers zijn waar ‘op hoogte’ geslapen kan worden, kon hij uit de negatieve spiraal komen. Weg van alle stress en gekte. In alle rust kon hij er trainen. Er werd voorzichtig met het boegbeeld van de ploeg omgesprongen. Samen met de twee ploegeigenaren, de broers Christoph en Philip Roodhooft, en trainer Kristof De Kegel werd zorgvuldig een route voor hem uitgestippeld. Vooral De Kegel, een jonge Vlaamse wetenschapper, is een specialist in het finetunen van Van der Poel. In zijn laptop wordt gegoocheld met getallen en andere data. In Denia keek Van der Poel al vooruit naar de Tour, die hem op het lijf is geschreven met tal van heuvelachtige etappes. “Alles draait om Parijs halen, dat is door omstandigheden de afgelopen twee jaar niet gelukt. Vorig jaar was ik veel te moe na de Giro en het jaar daarvoor dacht ik te veel aan de Olympische Spelen in Tokio.” De route naar de Grand Depart in Bilbao is zorgvuldig uitgestippeld. Er is voor gekozen om minder wedstrijden te rijden in aanloop naar de Tour. Er is geleerd van vorig jaar. Toen had hij lang last van zijn rug, waardoor hij het veldrijden oversloeg. Hij won weliswaar de Ronde van Vlaanderen voor de tweede keer, maar merkte daarna in de Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix al dat hij minder inhoud had door de verstoorde voorbereiding. Daarna reed hij de Giro, waarin hij de eerste etappe won en drie dagen de roze trui droeg. Zijn vorm doortrekken tot en met de Tour lukte niet. Na elf dagen stapte hij vermoeid af, zonder ook maar een rol van betekenis te hebben gespeeld. “Ik probeer altijd het beste uit mezelf te halen. Mensen vergeten dat soms, maar een seizoen bij ons duurt heel lang. Van het WK veldrijden tot ‘Roubaix’ is één periode. Dat zijn toch altijd veel belangrijke doelen in relatief korte tijd. De buitenwereld, de ploeg en ik verwachten er altijd heel veel van. Daarom hebben we ook gekozen om dit jaar minder te koersen. De Amstel Gold Race of Luik-Bastenaken-Luik zijn absoluut geen opties dit jaar. Ik wil een langere periode rusten om op mijn best te zijn in de Tour. Ik zal rusten, een hoogtestage doen met de ploeg en dan via de Ronde van Zwitserland naar de Tour gaan.” Speeltijd voorbij “Mathieu gaat dit jaar beter naar de Tour dan de twee voorgaande keren,” zegt Steven de Jongh. De ploegleider van Trek-Segafredo fietst af en toe met Mathieu en de twee onderhouden frequent WhatsAppcontact. “De rustperiode na zijn overwinning in Parijs-Roubaix is heel verstandig. Hij zal vrij relaxed aan de start staan in de Tour en zoveel mogelijk etappes willen winnen. Dat is wat ie kan. Hij is net te zwaar om voor het algemeen klassement mee te kunnen doen of in het hooggebergte, maar dat Mathieu ons gaat verrassen is voor mij wel zeker. Na twee keer afstappen, wil hij nu iets laten zien.” De Belgische tv-commentator en wieler­analist José De Cauwer voorspelde voor dit seizoen al een uitstekende Van der Poel. “Ik verwacht een heel goede Mathieu van der Poel in 2023. De concurrentie gaat de handen vol hebben aan hem,” zei hij in de vorige Helden. “Mathieu heeft de laatste jaren met onder andere het gemiste plankje bij de olympische mountainbikewedstrijd in Tokio, zijn rugblessure en het hotelincident bij het WK in Wollongong het nodige meegemaakt. Wellicht zijn al die tegenslagen de motivatie om harder te werken. Het is bij Mathieu altijd heel makkelijk gegaan. In tegenstelling tot bij Wout van Aert, die altijd moest vechten en dan ook nog altijd tegen dezelfde tegenstander... Ik denk dat Mathieu zich nu realiseert dat de speeltijd voorbij is. Hij kan perfect op zijn talent terugvallen, maar als hij nog meer wil... Hij zal na wat er de afgelopen jaren is voorgevallen wat zaken professioneler en serieuzer gaan aanpakken. Misschien was Mathieu een renner die iets minder belang hechtte aan zijn palmares. Ik denk dat hij meer en meer een wegrenner wordt die zich op de grotere koersen richt. Hij zei zelf voor het WK in Australië al dat hij niet meer zoveel kansen heeft om wereldkampioen op de weg te worden. Dat is een feit. In zijn eerste jaren als prof ging het alleen maar over fietsen en links en rechts winnen. Of dat nu in het veldrijden, op de mountainbike of op de weg was. Nu is er een uitgestippeld plan en staat de weg toch duidelijk bovenaan. Ik geloof dat dit zijn vruchten gaat afwerpen.” Belangrijk voor het rijden van een goede Tour en het halen van Parijs is dat zijn rug het houdt. Na het trainingskamp in Spanje waren de klachten verdwenen. En wat Mathieu kan als zijn rug hem geen parten speelt, hebben we kunnen zien op het WK veldrijden en in het voorjaar, waarin hij na zeges in San Remo en Roubaix ook nog eens tweede werd in de Ronde van Vlaanderen. Die rug blijft kwetsbaar, maar De Cauwer denkt dat die hem met een uitgekiend programma en het gedisciplineerd uitvoeren van zijn oefeningen niet gaat belemmeren. ‘Die problemen met de rug zijn er altijd al geweest. Daar werkt hij nu hard aan, maar dat is niet eenvoudig, zoals het ook alles­behalve makkelijk is om er altijd alles voor te doen en te laten en om constant gefocust te zijn. Je mag echt niets laten liggen. Ja, ik ken er eentje die niets laat liggen, Wout van Aert,’ aldus De Cauwer in Wielermagazine. Grote Drie De naam van zijn grote rivaal, al van jongs af aan, is genoemd. Eerst streden ze tegen elkaar in het veldrijden, daarna verlegde de rivaliteit zich naar de weg. Als Van der Poel wegspringt, zit Van Aert vaak meteen in z’n wiel, en andersom. Begin februari streden ze in Hoogerheide weer samen om de wereldtitel in het veldrijden. VDP won de tweestrijd in de sprint. In Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix was Van der Poel ook steeds de sterkste. Waar deze Tour op het lijf van Van der Poel lijkt geschreven, geldt dat meteen ook voor Van Aert, de alleskunner die vorig jaar met groot machtsvertoon de groene trui won en twee jaar terug in dezelfde Tour een massasprint, bergetappe en tijdrit won. In die Tour van twee jaar terug greep Van der Poel trouwens de gele trui door de tweede etappe met aankomst op Mûr-de-Bretagne te winnen, zes dagen in het geel te rijden om vervolgens af te stappen en naar de Spelen in Tokio te gaan als mountainbiker. Van der Poel: 'Ik moet eerst Parijs maar eens gaan halen. De groene trui is geen doel, dat interesseert me voorlopig weinig' Vorig jaar had Van Aert weinig te duchten van Van der Poel, die na het rijden van de Giro dus geen rol van betekenis kon spelen in de Tour. Dit jaar zal dat anders zijn. Allebei zullen ze in de eerste etappe kans zien om voor etappewinst en de gele trui te gaan. En er zijn nog veel meer etappes die de twee liggen. Wellicht dat er ook een intense strijd om de groene trui los kan barsten, al drukte Van der Poel die suggestie begin dit jaar nog de kop in. “Ik moet eerst Parijs maar eens gaan halen. De groene trui is geen doel, dat interesseert me voorlopig weinig,” vertelde hij. De Cauwer in Wielermagazine: ‘Alpecin-Deceuninck heeft uitstekende renners, maar nog niet van het kaliber van de mannen van Jumbo-Visma. Daarom zal Mathieu zelf op tijd aangaan, want dan is Wout de enige van de gele brigade die mee kan. Iedereen afzonderen en koersen tegen de groten, dat is zijn tactiek.’ Stef Clement, wieleranalist van de NOS, zag ook een opmerkelijk verschil in aanpak tussen Jumbo-Visma en de ploeg van Van der Poel dit voorjaar. ‘Van Aert koerste met druk en dat is de ploeg zelf aan te rekenen,’ stelde Clement op de site van de NOS. ‘Jumbo-Visma komt steeds in de media met nieuwe snufjes: nieuwe materialen, andere voeding, een betere voor­bereiding. Maar denk je dat ze daar bij de ploeg van Van der Poel niet mee bezig zijn? Het verschil is alleen dat zij dat in stilte doen en zo geen onnodige druk creëren.’ En dan is er natuurlijk ook nog Tadej Pogacar, het laatste lid van De Grote Drie die het wielrennen in hun greep houden. De Sloveen houdt dit jaar op Merckxiaanse wijze huis, won de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl. Een valpartij in Luik-Bastenaken-Luik, waarbij hij een gebroken pols opliep, voorkwam verder succes. Pogacar is er veel aan gelegen om voor de derde keer de Tour te winnen, nadat Jonas Vingegaard hem vorig jaar onttroonde. Omdat Pogacar het algemeen klassement in zijn hoofd heeft, zijn er wellicht meer kansen voor Van der Poel en Van Aert op dagsuccessen. Bovendien lijkt Pogacar zijn maatje Van der Poel wel wat te gunnen. ‘Er stond geen maat op Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar. Ze reden beiden hun beste voorjaar ooit. En dat deden de concurrenten bovendien op een vriendschappelijke manier. Ze winnen waar ze willen,’ stelde Clement bij de NOS. ‘Bovendien zijn Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar niet te beroerd om elkaar een tip te geven. ‘Pogi’ kende de vele klimmetjes van de Amstel Gold Race niet bij naam, maar kwam via een whatsappje van ‘Matje’ te weten waar hij het beste kon aanvallen. Op de Keutenberg, daar moest het gebeuren. Aldus geschiedde.’ Olympische droom Van wereldklasse was Van der Poel natuurlijk al, maar de afgelopen maanden heeft hij vooral laten zien nog dominanter te kunnen koersen. Zijn keuzes zijn scherper en hij leeft professioneler dan ooit. Op papier zijn Van Aert en Pogacar zijn voornaamste tegenstanders, maar hij duelleerde de laatste jaren ook nogal eens met zichzelf en zijn ambities. Nog maar twee jaar geleden begon Van der Poel na de klassiekers aan een reeks mountainbikewedstrijden om vervolgens weer als wielrenner naar de Tour te gaan om na een week af te stappen om als mountainbiker naar de Spelen te gaan, waar hij door zijn val met flinke rugklachten van terugkeerde. Van der Poel na zijn overwinning in Parijs-Roubaix en voordat hij een rustpauze inlaste: “Dit is mijn sterkste klassieke seizoen ooit. Ook al na de Ronde van Vlaanderen. Tadej was daar ongelooflijk sterk, maar na de Paterberg reed ik in mijn eentje naar de finish. En in Parijs-Roubaix opnieuw. De kracht die ik heb voor de laatste vijftien kilometer is iets wat ik in het verleden niet had. Ik ben sterker dan voorgaande jaren. Ik heb mijn trainingen wat aangepast, ik rij minder wedstrijden en voel me daar goed bij.” “Het werk en rendement is nu beter,” stelde ploegmanager Christoph Roodhooft na Roubaix. “Het is voor het eerst dat wij erin zijn geslaagd om ons en zijn werk over een mooie periode te laten renderen. Om zijn conditie en vorm optimaal te gebruiken. Niet enkel een korte piek richting het WK veldrijden. Voor Mathieu is het ook een aangenaam gevoel om van Milaan-San Remo tot en met Roubaix in topvorm te zijn.” Een kanttekening werd er ook geplaatst. En nog wel door Adrie van der Poel. Tegen Wielerflits zei hij: ‘Ik vind wel dat ze heel weinig koersen, maar dat is mijn mening. En als ik Mathieu zie rijden in de E3 Saxo Classic, sla ik bijna met mijn kop tegen de muur. ‘Ja pa, dat was in functie van Vlaanderen,’ zegt hij dan. En ik blijf erbij dat Mathieu nog kan verbeteren. Geen procenten, maar toch: als hij nog een volledige Tour rijdt, kan er nog anderhalve procent bijkomen.’ De kans dat Van der Poel ooit de strijd met Pogacar aan zal gaan met als inzet de eindzege in de Tour, is overigens nihil. Ook vader Adri van der Poel ziet in Mathieu geen ronderenner: ‘Op dit moment heeft Mathieu 0,0 procent ambitie om ronderenner te worden,’ zei Van der Poel senior tegen Zesdaagse TV. ‘Nederland heeft twee Tour-winnaars gehad en ik zou niet weten waarom hij de derde zou zijn. Om de Tour te winnen moet je uitzonderlijk zijn op alle gebieden en er jaren naartoe werken. Ik zeg niet dat hij het niet kan, maar op dit moment is het absoluut zijn ambitie niet. Pas als hij verzadigd is van al zijn andere ambities, dan zou het klassement misschien een keertje in beeld komen.’ Want ja, hoe zit het met de ambitie van Van der Poel om een olympische medaille te winnen met de mountainbike? In Spanje zei hij daarover: “Ik heb aangegeven dat als mijn rugproblemen niet opgelost worden, dat het mountainbikeplan misschien niet doorgaat. Maar voor­lopig wil ik Parijs 2024 nog niet opgeven. Die olympische droom zit nog steeds in m’n achterhoofd.” Lamborghini Het is denkwerk voor later. Nu staat alles in het teken van de Tour voor de man die al vijf klassiekers won (Amstel Gold Race 2019, Ronde van Vlaanderen 2020 en 2022, Milaan-San Remo 2023 en Parijs-Roubaix 2023), maar meteen daarna – op 6 augustus – wacht ook het WK op de weg in Glasgow. Het parkoers ligt Van der Poel, hij werd in 2018 tweede bij het EK in de Schotse stad, achter Matteo Trentin. Een wereldtitel ontbreekt nog op zijn palmares. In 2019 leek hij goede papieren te hebben voor de wereldtitel bij het WK in Yorkshire, maar hongerklop en kou gooiden roet in het eten. Bovendien wil hij revanche voor het in de soep gelopen WK van vorig jaar in Australië, toen Van der Poel in het hotel uit zijn slaap werd gehouden door twee tiener­meiden, actie ondernam, aangehouden werd, waarna hij de nacht voor de wegwedstrijd in de cel moest doorbrengen, nog wel van start ging, maar al snel gedesillusioneerd afstapte. Het hoofd zal fris zijn. Mathieu heeft even de batterij weer opgeladen. In het weekend van Luik-Bastenaken-Luik was er even tijd voor een ander speeltje dan de fiets. Net als oud-renner Tom Boonen heeft Van der Poel een fascinatie voor snelle auto’s en is hij geregeld op de Belgische circuits van Zolder en Francorchamps te vinden. Dat zal nu nog frequenter zijn, want Van der Poel is ambassadeur geworden van automerk Lamborghini en rijdt rond in een Urus S, die een topsnelheid haalt van 305 kilometer per uur en waarmee je in drie seconden van nul naar honderd kilometer per uur gaat. ‘Wees gerust. Als ik er al eens mee wil doortrekken, ga ik naar Zolder of Francorchamps. In Schilde en op andere Vlaamse wegen hou ik me netjes aan de snelheidslimieten,’ beloofde Van der Poel in de Gazet van Antwerpen. ‘Dit voelt toch specialer dan een nieuwe racefiets uittesten.’ Van der Poel rijdt rond in een donkergrijze Urus S. ‘Ik vind het wel stijlvol zo. Ik wil liever niet te erg opvallen. Dat is ook de reden waarom er geen slogans of foto’s op het koetswerk zijn gespoten. De gepersonaliseerde nummerplaat ‘I MVDP I’ ga ik wel gebruiken.’ Boonen komt Van der Poel weleens tegen op de bekende Belgische circuits. Verder appen ze geregeld, soms over de koers, maar meestal over snelle wagens. Tom Boonen is zelf als coureur actief en herkent ook de klasse van de autocoureur Van der Poel. ‘Ik heb Mathieu weleens gezien op het autocircuit van Zolder. Daar komt hij graag. Toen reed hij volgens mij in een BMW. Of hij goed kan autoracen? Wat denk je? Van der Poel is zo’n type die alles goed kan. Geef hem een racket en hij kan tennissen op topniveau,’ stelde Boonen in het AD Boonen: 'Of hij goed kan autoracen? Wat denk je? Van der Poel is zo'n type die alles goed kan. Geef hem een racket en hij kan tennissen op topniveau' Boonen is fan van Van der Poel. ‘Mathieu is zo goed, juist omdat hij doet wat hij mooi vindt. Ook wat dat betreft is hij een voorbeeld voor jonge sporters. Plezier is altijd de basis voor succes. Hij straalt dat ook uit. Sporters, en zeker wielrenners, moeten al zoveel. Leven in een keurslijf. Trainen, slapen, gezond eten. Zoals ook Van der Poel doet. Maar soms mag het even, hoor, een bak frieten of een hamburger. Dat hoeft echt niet stiekem en mag prima voor draaiende camera’s na de koers. Mathieu zal het niet met die gedachte hebben gedaan, maar eigenlijk vind ik het zelfs een goed voorbeeld voor de jeugd. In de zin van: natuurlijk, topsport betekent heel zuinig zijn op je lichaam, maar wielrenners zijn geen robots. Je kunt niet alleen maar maniakaal bezig zijn met wielrennen. Juist door jezelf ontspanning te gunnen, rek je de carrière.’ Helden Magazine editie 67 Het verhaal van Mathieu van der Poel komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar hij de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.