‘We willen de lijn doortrekken naar Pyeongchang’

Door zijn zeges in het prestigieuze K-1 toernooi is Peter Aerts (53) alias The Lumberjack een legende in Japan. Fans spreken hem in zijn ‘nieuwe vaderland’ aanvoor een selfie. Met zijn kersverse vechtsportbond LEGEND organiseert Peter dit jaar in Japan vier gala’s. Er zijn vergevorderde plannen voor een eigen sportschool in Tokio, de eerste van een keten. Wij zochten hem voor Helden Magazine 71 op in Japan. ‘Peter Aerts, Mister K-1!’ Voormalig kickbokskampioen Peter Aerts, 53 jaar inmiddels, loopt ’s avonds laat ontspannen in zwarte trainingsbroek en zwarte jas over straat in uitgaanswijk Roppongi in de Japanse hoofdstad Tokio. Hij steekt met kop en schouders uit boven zijn omgeving en wordt aan de lopende band herkend. Fans reageren vol ontzag en willen dolgraag met hem poseren. Voor de gelegenheid neemt Peter steevast een bokshouding aan en zegt met een grijns op zijn gezicht: “Osu.” Dat betekent ‘respect’. Dertig jaar na zijn eerste overwinning in het K-1-toernooi – de Champions League van het kickboksen – is Peter Aerts in Japan een levende legende. Hij won het toernooi drie keer en stond nog eens drie keer in de finale. De titanenstrijd in de Tokyo Dome trok steevast ruim zeventigduizend bezoekers, op tv keken tientallen miljoenen mensen live mee. Ontelbare keren was Peter te zien in reclamespots en populaire tv-shows. Max Verstappen zei na afloop van de door hem gewonnen GP van Japan in 2023 tegen Peter: “Ik ken jou wel. Ik keek altijd met mijn vader naar jouw wedstrijden.” In zijn hoogtijdagen was de chique club V2 in Roppongi zijn thuishonk. Boven de club had hij een hotelkamer waar hij gratis mocht logeren en gasten kon ontvangen. Bij de entree hangen portretten van beroemdheden die hier ooit geweest zijn, onder wie de popsterren Justin Bieber en Ariana Grande. Uiteraard hangt er ook een portret van Mister K-1. Hoewel Peter zijn komst niet gemeld heeft, leidt het hoofd beveiliging – een voormalig MMA-kampioen – ons na een buiging en een omhelzing naar een tafel in het vipgedeelte. De drankjes zijn vanzelfsprekend van de zaak. De volgende middag wordt Peter midden op Shibuya Crossing Square, het drukste kruispunt ter wereld met per groen licht soms wel 2500 passanten, aangesproken voor een selfie. Hij stopt tussen de immense menigte en poseert vriendelijk. “Vroeger was het veel erger. Auto’s stopten midden op de weg om naar mij te toeteren en er ontstonden files. Iedereen rende naar me toe om foto’s met mij te maken. Er zijn zelfs fans die mij op hun lijf hebben getatoeëerd.” [caption id="attachment_19683" align="alignnone" width="2560"] V.l.n.r.: Esther, Montana, Peter en Marciano Aerts in Japan.[/caption] Peter Aerts is inmiddels een halve Japanner. Hij huurt een riant appartement op de achttiende verdieping van een wolkenkrabber in de zakenwijk Shinagawa. Daar verblijft hij het grootste deel van het jaar. Hij heeft de papieren ingeleverd om een vaste inwoner van Tokio te worden. “Op die manier hoef ik ook niet Nederlandse én Japanse belasting te betalen. De mensen zijn hier zo beleefd. Ik woon daarom liever in Japan dan in Nederland. Mensen hebben respect voor elkaar en het is schoon en georganiseerd. In Nederland is dat toch minder het geval.” Helden Magazine 71 Het eerste gedeelte van het interview met Peter Aerts is afkomstig uit de tweede uitgave van 2024. De 71ste editie van Helden Magazine is voor het eerst in België te bewonderen! Deze mijlpaal wordt gevierd met twee verschillende sporters op de cover: Estavana Polman in Nederland en Wout van Aert in België. In een openhartig interview deelt Estavana Polman, het gezicht van het Nederlandse handbalteam, haar verhaal over de voorbereidingen op het olympisch kwalificatietoernooi. Daarbij komen ook haar persoonlijke uitdagingen, zoals haar relatie met Rafael van der Vaart, het moederschap en haar blessures ter sprake. Alleskunner Wout van Aert laat dit jaar de Tour de France schieten en kiest voor het eerst voor de Giro d’Italia. De Belgische renner spreekt zich uit over het nieuwe traject, Mathieu van der Poel, Visma-Lease a Bike en de Olympische Spelen. In deze editie van Helden wordt er ook veel aandacht besteed aan voetbal. Esmee Brugts, bekroond als Talent van het Jaar, maakte afgelopen zomer een droomtransfer naar FC Barcelona. Experts laten zich daarnaast uit over Jerdy Schouten, de sleutelspeler van PSV, dat op weg is naar het landskampioenschap en het EK met Oranje in Duitsland. We blikken terug op de legendarische wedstrijd tegen Portugal tijdens het WK van 2006 met Khalid Boulahrouz en bezoeken verdediger Bart Nieuwkoop in Rotterdam. Met Manchester City won Kevin De Bruyne alles wat er te winnen valt. Kenners spreken zich uit over onder meer zijn weergaloze traptechniek en fabuleuze inzicht. In ‘De Dag Dat Alles Misging’ kijken Sigi Lens en Edu Nandlal terug op de vliegtuigcrash in Suriname. Ze hebben de verschrikkelijke SLM-ramp overleefd die zich 35 jaar geleden heeft voorgedaan. Verder in de 140 pagina’s tellende editie deelt marathonloopster Anne Luijten haar bewogen jaar met de lezers. Ze liep de olympische limiet, trouwde, maar verloor ook haar trouwste fan: vader Jos. Zwemfenomeen Ian Thorpe blikt terug op zijn legendarische races en vriendschap met Pieter van den Hoogenband. Victoria Koblenko gaat in gesprek met Ranomi Kromowidjojo, drievoudig olympisch kampioen en zeventienvoudig wereldkampioen zwemmen. Als laatste is de negentienjarige Collin Veijer de hoop van de Nederlandse motorsportfans, maar wie is hij?

Daley Blind (31) werd met Ajax voor de zesde keer landskampioen en hij won de beker. In februari werd zijn dochter Lemae Lourdes geboren. Maar er waren ook tegenslagen. Een enkelblessure, een voor Daley emotioneel, maar ook mislukt EK. Gelukkig stonden de belangrijkste vrouwen in zijn leven voor hem klaar. Wie de naam Daley Blind hoort, denkt ongetwijfeld ook aan vader Danny, en andersom. Maar zijn grootste fans zijn misschien wel de belangrijkste vrouwen in zijn leven. Moeder Yvon, echtgenote Candy-Rae en negen maanden oude dochtertje Lemae Lourdes, en zijn twee jaar jongere zusje Zola, en vier jaar jongere zusje Frenkie. Aan de keukentafel bespreken we zes thema’s. Ouder worden Je bent 31. We zien je op tv letterlijk ouder worden... Frenkie, lachend: “Ai, Daley, pijnlijk...” Daley: “Laatst zei Candy inderdaad tegen mij dat ik er oud uitzie op tv.” Yvon: “Dat komt ook omdat je zo afgetraind bent. Dat zag ik vroeger ook bij Danny.” Daley: “Ik zei tegen Candy: ik ga nu mijn baard eraf halen. Maar ik speelde daarna zo slecht, dat ik riep: dat doe ik niet meer. Mijn baard is gewoon weer terug. Ik heb er geen moeite mee om ouder te worden, het enige dat ik soms lastig vind, is dat mijn haargroei minder wordt.” Lachend: “Ik mis die lokken wel.” Candy-Rae: “Ik vond hem er ook vermoeid uitzien. Ik zei wel vaker: haal die baard eraf.” Lachend: “Helaas was dat dus eenmalig.” We kennen je als een rustige jongen. Onlangs zagen we je voor het eerst een beetje kribbig uit de hoek komen. Na de nederlaag tegen FC Utrecht sprak je je uit over de media, je zei dat jullie die niet zo serieus nemen. Waar kwam dat vandaan? Daley: “Ik moet me soms inhouden om me niet te uiten. Ik heb zo vaak gedacht: het is nu klaar met die onzin. Die keer zei ik er wat van, en ik vond het eigenlijk wel terecht. Het ene moment kunnen we er niks van, het andere moment staan we al in de Champions League-finale... Wat ik wel grappig vond is dat een aantal media zich toch wel aangevallen voelden, ze schoten in de verdediging.” Waar heb je dan vooral moeite mee? “Ik vind dat er door sommige media heel vrijblijvend dingen worden gezegd zonder nuance. En iedere week kunnen ze weer wat anders roepen. Soms hebben ze niet door wat dat vooral met jongere spelers doet. Inmiddels zal mij het een worst wezen als het over mij gaat, maar ik erger me er wel aan als er bepaalde dingen over mijn teamgenoten of andere voetballers in de competitie worden gezegd. De media hebben niet door dat ze jongens kunnen maken of breken. Ik laat me er niet meer door gek maken, maar toen ik jong was, had ik daar ook last van.” Jij bent ook al honderd keer afgeschreven. Je zou je basisplaats bij Ajax en het Nederlands elftal verliezen... “Ik heb ook al drie keer gelezen dat het klaar met me is, dat ik op mijn retour ben. Het wordt zonder enige nuance geroepen. Maar een week later hoor ik weer wat anders, dan heb ik de vorm weer te pakken. Daarom neem ik veel dingen die gezegd worden niet meteen serieus.” Yvon: “Net als Daley kan ik kritiek op mijn zoon goed naast me neerleggen. Maar ik hoor ook weleens iets op tv, en denk: hoe kun je dat nou zeggen? Je mag best beweren dat iemand slecht heeft gespeeld, maar dat persoonlijke afbranden gaat mij te ver.” Yvon: 'Voor de wedstrijd tegen Oekraïne heb ik Daley gesproken. Ik heb het niet tegen hem gezegd, maar ik dacht wel: als hij het veld niet opkomt, dan komt hij dat nooit meer' Daley: “Als je iemand bekritiseert en je onderbouwt dat goed, dan is dat prima. Daar kan diegene dan nog wat mee. Maar dat gebeurt nauwelijks. De druk in de voetbalwereld is groot. Je ligt iedere wedstrijd weer onder de loep van miljoenen voetbalkijkers en analisten. En die kunnen zich ook nog op sociale media uiten. Dat wij zo onder een vergrootglas liggen, maakt het mentaal zwaar.” Yvon: “Er wordt ook weleens makkelijk gedacht over die jongens. Ze doen er heel veel voor. Ik heb zoveel respect voor Daley en hoe hij met zijn sport omgaat. Daley heeft zoveel wilskracht.” Hoe was Daley als kind? Yvon: “Daley was vrij rustig. Na school ging hij meteen op het pleintje voetballen. En hij zat op jonge leeftijd al in de jeugd-opleiding van Ajax, dus hij was veel op De Toekomst.” Hoe beleef jij als moeder zijn carrière? “Toen Daley net doorbrak in het eerste elftal vond ik het wel spannend. Zou hij het halen? En dan was er nog de tijd dat hij werd uitgefloten door het thuispubliek, ik zag hem soms worstelen met zijn zelfvertrouwen. Dat was best moeilijk om te zien. Als moeder kun je dan alleen hopen dat je kind bij je komt om met je te praten.” Daley: “Als ik met iets zat, ging ik naar mijn moeder toe. Mijn vader is wat directer, zei dan: ‘Leg het gewoon naast je neer.’ Mijn moeder luisterde, bij haar kon ik mijn ei kwijt. We kunnen samen ook lekker zeiken op iemand.” En jullie als zusjes, Zola en Frenkie? Yvon: “Die hebben voetbal soms wel vervloekt vroeger.” Zola knikt: “Alles draaide om het voetbal. Wij gingen mee naar De Toekomst als Daley een wedstrijd had. Aan tafel ging het ook altijd over voetbal. Dan zeiden Frenkie en ik weleens: ‘Kunnen we het niet ergens anders over hebben?’” Frenkie: “Maar dan vroegen ze: ‘Waar willen jullie het dan over hebben?’” Zola, lachend: “En dan dachten we: uuhhh, weet ik niet.” Frenkie: “Maar dat wij de ‘zusjes en dochter van’ zijn, hebben wij nooit als een last ervaren.” Helden Magazine 59 Het eerste gedeelte van het verhaal van Daley Blind komt voort uit Helden Magazine 59. Sifan Hassan is onze Held van het Jaar en siert de cover van het dubbeldik eindejaarsnummer. Ze kwam, zag en overwon. Hassan deed wat niemand voor haar deed: drie olympische medailles winnen op de middellange afstanden op dezelfde Spelen. Heel bijzonder is ook het verzoek dat Barbara Barend kreeg van Bibian Mentel. Vlak voor haar overlijden, op 29 maart dit jaar, wilde Bibian nog een keer een groot interview geven met het verzoek het verhaal na haar overlijden te publiceren. In het verhaal spreekt zij nog één keer iedereen toe die haar lief hebben.  In Helden Magazine 59 lees je een uitgebreid interview met Fabio Jakobsen en zijn aanstaande vrouw Delore. Ze blikken samen terug op de zware val in Polen, waarbij Fabio bijna het leven verloor én hoe hij zich dit jaar heeft teruggevochten. Daarnaast spraken we rolstoeltennisster Diede de Groot, ze won dit jaar de Golden Slam. De dubbelvier zorgden voor het eerste olympische roeigoud bij de mannen in 25 jaar én Sjinkie Knegt vertelt over het leven na het ongeluk met de houtkachel. Ook in Helden Magazine 59 hebben Jeffrey Hoogland en Shanne Braspennincx het mooi geflikt met z’n tweeën, beloonde Tom Dumoulin zijn terugkeer met olympisch zilver op de tijdrit en groeide Denzel Dumfries uit tot de Held van Oranje tijdens het EK. Overigens vertelt Frédérique Matla over haar weg naar de top, won Abdi Nageeye niet alleen olympisch zilver op de marathon, maar coachte hij ondertussen ook zijn maatje naar brons en is Harrie Lavreysen de koning van de sprint. Verder zijn vrienden Niek Kimmann en Jelle van Gorkom allebei in het bezit van een olympische medaille. Dai Dai N’tab was ooit een feestbeest, nu is hij een van de snelste schaatsers van het land. Sanne van Dijke won olympisch brons, maar verloor in aanloop naar de Spelen haar broer en daarna haar trainingsmaatje. Reshmie Oogink blikt in ‘De dag dat’ terug op het moment dat ze in Tokio te horen kreeg dat ze corona had. Victoria Koblenko ontmoet daarnaast olympisch kampioen Kiran Badloe én Caitlin Dijkstra staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Sherida Spitse (28) was tijdens het gouden EK een van de uitblinkers bij het Nederlands voetbalelftal. Tegelijkertijd kampte haar vrouw Jolien met een depressie na de geboorte van hun zoontje. Barbara Barend zocht Sherida en haar gezin op. Het is volop zomer in Nederland en Sherida Spitse viert samen met haar vriendin Jolien van der Tuin en hun een­ jarige zoontje Jens vakantie. De Noorse competitie ligt tijdelijk stil en voor het eerst in jaren is Sherida een langere periode vrij. In plaats van een verre strandvakantie vertoeven de sterkhou­der van het Nederlands elftal en haar gezin in een bungalowtje op een Drents vakantiepark. Lekker Hollands en dicht in de buurt van familie en vrienden, die ze door het leven in Noorwegen niet zo vaak zien. Daarnaast kunnen Sherida en Jolien hier in alle rust toeleven naar de mooie dagen die hen te wachten staan, wanneer ze trouwen en een mooi feest geven voor al hun dierbaren. “Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?” vraagt Barbara. Sherida: “Dat is gebeurd toen ik in het eerste van Heerenveen speelde.” Jolien: “Eigenlijk zijn we gekoppeld door Sherida’s toenmalige ploeggenoot­jes Nangila van Eyck en Hilde Winters. Hilde was toen al een goede vriendin van me en zei dat er een leuke meid in haar team zat. Toen ze een foto van Sherida liet zien, zei ik: ‘Nou, dat is niet echt mijn type.’ In die tijd voetbalde ik nog en kregen we op de club een clinic van Heerenveen.” Sherida: “Tijdens die clinic zag ik Jolien voor het eerst en dacht: hé, die is wel leuk! Ze had alleen wel een piercing net onder haar lip en ik liet direct merken dat die eruit moest.” Jolien: “We gingen samen op stap, leerden elkaar kennen en de vonk sloeg meteen over. Nu zijn we zevenenhalf jaar samen en nog steeds gek op elkaar.” Sherida begon met voetballen bij VV Sneek en speelde jarenlang in jongens­ elftallen. Ook trainde ze een tijdje mee met de jongens C1 van Heerenveen, met daarin onder meer Pele van Anholt. Op zestienjarige leeftijd maakte ze al haar debuut in het Nederlands vrouwenelftal. Sherida: “In de jeugd speelde ik altijd met dezelfde jongens. Tot een bepaalde leeftijd douchte ik gewoon met hen samen. Later deed ik dat in een scheids­rechtershokje. Ik hing er zeker niet maar wat bij. Als ik door een tegenstander onderuit werd gehaald, stonden de jongens voor me klaar. In de B1 was ik zelfs aanvoerder, dat vonden ze prima. Bij mijn 150ste interland, afgelopen juni in de WK­-kwalificatiewedstrijd tegen Slowakije, zat een aantal van mijn oude ploeggenoten op de tribune in Heeren­veen om naar me te komen kijken. Dat was leuk. In 2006 werkte ik net in de supermarkt toen mijn moeder ineens voor mijn neus stond om te vertellen dat ze een telefoontje van bondscoach Vera Pauw had gehad met de mededeling dat ik was geselec­teerd voor Oranje. Ha, ik was snel weer weg bij de supermarkt.” Een jaar later kwam Sherida in het eerste vrouwenelftal van Heerenveen, dat was toegetreden tot de nieuw verschenen eredivisie. Na vijf seizoenen ging ze in de zomer van 2012 naar FC Twente, waar ze in Hengelo ging sa­menwonen met Jolien. Twee jaar later begon Sherida bij het Noorse Lillestrøm aan haar eerste buitenlandse avontuur en werd ze de eerste speelster uit het Nederlandse voetbal voor wie een transferbedrag werd betaald. Barbara: “Was het belangrijk voor jou dat Jolien met je meeging naar Noor­wegen?” Sherida: “Heel belangrijk. Samen met Jolien was de stap een stuk makkelijker te maken. Ik weet niet of ik het had ge­daan als ik haar niet had gehad. De club regelde een appartement en een auto voor ons en een salaris waarvan ik prima kon rondkomen. Jolien ging bij de H&M werken en met twee salarissen hadden we het prima voor elkaar.” Tijdens de drie jaar dat Sherida in Scandinavië bij Lillestrøm voetbalde, werd de kinderwens van Sherida en Jolien groter en groter. Sherida: “Jolien is twee jaar ouder dan ik en toen ik 23 was, begon ze al over kinderen. Op dat moment was ik er nog niet klaar voor, maar een paar jaar later wel. Toen zijn we een traject ingegaan bij vruchtbaarheidskliniek Nij Geert­ gen in Nijmegen. We wilden dat mijn eitje bij Jolien werd geplaatst met het zaad van de donor en dat kon alleen bij die kliniek. Het was een hoop plannen. Als ik na een wedstrijd met Oranje één vrije dag had, moesten we een afspraak zien te maken in Nijmegen voordat we weer terug moesten naar Noorwegen. Alleen mijn zaakwaarnemer Leoni Blokhuis wist ervan en was betrokken in het complot, verder wist niemand ervan. Ook onze families en vrienden niet. Het was ons geheimpje. Van de negen eitjes die bij mij waren weggehaald, was één eitje van goede kwaliteit om bij Jolien te plaatsen. De andere eitjes konden niet worden ingevroren, dus we hadden één kans. Gelukkig was het meteen raak. Het moment dat we ontdekten dat we zwan­ger waren, was heel bijzonder. Het was erg leuk om het daarna aan iedereen te kunnen vertellen. Voor onze ouders hadden we een boekje gemaakt van het hele traject dat we hadden doorlopen met op de voorkant een foto van de echo.” De blijdschap om de zwangerschap was groot, maar bij Jolien sloeg die stemming vrij snel om en kreeg ze te maken met depressieve gevoelens. Barbara: “Mijn vrouw en ik hebben allebei een kind gedragen en gebaard. Het lijkt me zo gek om rond de zwan­gerschap die depressieve gevoelens mee te maken, juist als je zoals jullie graag een kindje wilt krijgen.” Jolien: “Het was best pittig. Vooral in de eerste twaalf weken van de zwangerschap had ik een extreem gevoel van depressiviteit. Ik voelde me niet happy, voelde niet het geluk dat hoort bij een zwanger­ schap. In plaats daarvan lag ik huilend bij Sherida in bed en dacht: wil ik dit wel?” Jolien: ‘Ik voelde niet het geluk dat hoort bij een zwangerschap. In plaats daarvan lag ik huilend bij Sherida in bed’ Sherida: “Ik had wel vanaf het begin dat blije gevoel, maar ik leefde natuur­lijk ook met Jolien mee. Ze had goede en minder goede dagen. Het ging met ups en downs.” Eind 2016 vertrokken Sherida en Jolien na drie jaar uit Noorwegen en gingen bij de ouders van Jolien wonen. Ze wil­ den dat hun kindje in Nederland werd geboren en met het EK in eigen land op komst tekende Sherida een eenjarig contract bij haar oude club FC Twente. Op 16 april 2017 werd zoontje Jens geboren. Ondanks deze prachtige gebeurtenis was het ook een moeilijke periode voor het stel. De roze wolk ging aan Jolien voorbij en ze kreeg weer last van depressiviteit. Sherida begon op haar beurt kort na de geboorte van Jens aan de EK-­voorbereiding met Oranje en was vaak van huis. Jolien: “Als je naar je pasgeboren baby kijkt, moet je een heel gelukzalig gevoel krijgen. Ik wilde het heel graag voelen, maar het was er gewoon niet. Eerst heb ik geprobeerd zelf uit de depressie te komen, maar dat lukte niet. Vervol­gens ben ik naar een psycholoog gegaan en heb ik antidepressiva gekregen. De psycholoog kwam er snel achter dat mijn leven met Sherida anders is dan bij de meeste andere stellen. Sherida is een gevoelsmens, maar ze praat niet veel over haar gevoelens. Ook kan ze heel makkelijk de knop omzetten. Als ze aan het voetballen is, kan ze zich daar volle­dig op focussen en niet met thuis bezig zijn. Daardoor dacht ik soms: je geeft er helemaal niets om. Dat was natuur­lijk niet het geval, maar zo zit Sherida gewoon in elkaar.” Sherida: “Ik ben nuchter, kan snel schakelen en had vlak voor het EK de focus op het voetbal. Zo doe ik het al mijn hele leven en dat is denk ik mijn kracht. Zeker in die periode. Thuis is thuis en voetbal is mijn werk.” Barbara: “Toch moet het voor jou ook ingewikkeld zijn geweest, Sherida. Je was vlak voor het EK moeder geworden en moest thuis een partner achterlaten die het moeilijk had.” “Dat klopt...” De stem van Sherida blijft hangen. Ze krijgt het even te kwaad en schiet vol. Jolien, die op de stoel naast haar zit, legt troostend een hand op haar been. Sherida: “Het is niet dat ik me schuldig voel, we hebben samen voor dit leven gekozen, maar ik vind het sneu voor Jolien dat ik er niet was toen ze verdriet had en zich ongelukkig voelde. Het was wel een voordeel dat het EK in Neder­land werd gehouden en we van bonds­coach Sarina Wiegman af en toe naar huis mochten gaan.” Sherida: 'Ik vind het sneu voor Jolien dat ik er niet was toen ze verdriet had en zich ongelukkig voelde' Barbara: “Wist Sarina wat er bij jou thuis speelde?” Sherida: “Nee, want ik praat niet over mijn privéleven. Alleen mijn kamerge­nootje Shanice van de Sanden, die mijn getuige is op mijn bruiloft, Kika van Es en de meiden van Twente wisten van de depressie van Jolien. Ik ben in die periode wel altijd goed blijven presteren op het veld.” In de groepsfase werd Sherida zelfs aan­voerster nadat Mandy van den Berg haar basisplaats verloor. Onder aanvoe­ring van de sterk spelende en driemaal scorende middenveldster brachten de Oranjeleeuwinnen Nederland in ver­ voering met het veroveren van de Euro­pese titel. In de met 4-­2 gewonnen finale tegen Denemarken werd Sherida uitgeroepen tot beste speelster van de wedstrijd. Jolien: “Ik had veel steun aan mijn ouders. Ze zeiden: ‘Ga jij lekker naar de wedstrijden, dan zorgen wij voor Jens.’ Zo kon ik er af en toe even tussenuit.” Sherida: “Het was fijn dat Jolien telkens op de tribune zat om me te steunen. Uiteindelijk hebben we alle­bei wel echt van het toernooi kunnen genieten. Al die Oranjesupporters en alle familie en vrienden die aanwezig waren, het was fantastisch. En natuurlijk helemaal omdat we kampioen werden.” Barbara: “Jolien, ben je erachter gekomen waar je depressie vandaan kwam?” Jolien: “Ik denk door de hormonen. Ik heb een traag werkende schildklier. Die regelt je hormoonhuishouding en rond een zwangerschap moet je de schildklier op peil zien te houden. Dat lukte niet. Ik ben nu nog steeds niet helemaal uit de moeilijke periode. Iedere keer als ik bloed moet prikken, blijkt dat mijn schildklier nog niet helemaal goed is. Vandaar dat ik ook na de geboorte van Jens periodes had dat ik down was en niet goed in mijn vel zat. Het was ook veel: de verhuizing naar Nederland, geen eigen woning en weer bij mijn ouders intrekken, de hectiek van het EK, Sherida was vaak weg, Jens huilde best veel de eerste maanden en ik sliep slecht. Inmiddels heb ik een manier gevonden om die negatieve gevoelens sneller van me af te zetten. Het is hopen dat mijn schildklier weer snel helemaal in orde komt. Gelukkig kan ik nu wel echt volop genieten van Jens.” Sherida: “Knap dat Jolien zo open over dit onderwerp praat.” Barbara: “Ik vind het heel goed dat je erover vertelt, Jolien. Ik denk echt dat heel veel vrouwen hiermee te maken hebben.” Jolien: “Ik schaam me er ook niet voor. Maar ik denk dat veel vrouwen zich juist wél schamen als ze depressief zijn rond hun zwangerschap. Het is natuurlijk niet leuk. Je voelt je schuldig tegenover je kindje en je partner, terwijl je er niets aan kunt doen. Nu ik ervoor uitkom, hoor ik steeds meer vrouwen om me heen die zich ook slecht hebben gevoeld.” Sherida: “We hebben in korte tijd veel meegemaakt. Terugkijkend is het inder­daad een rollercoaster geweest.” Na het gouden EK maakten meerdere internationals een droomtransfer. Lieke Martens ging naar Barcelona en Shanice van de Sanden naar Olympique Lyon. Ook Sherida was klaar voor een nieuwe uitdaging in het buitenland, maar gek genoeg was er voor de aanvoerster van Oranje amper belangstelling. Toen haar oude coach van Lillestrøm belde met de vraag of ze bij Vålerenga in Oslo wilde komen spelen, besloot Sherida met haar gezin terug te keren naar Noorwegen en daar hun oude leventje op te pakken. Barbara: “Was je verbaasd dat er na jouw goede toernooi zo weinig belang­ stelling was?” Sherida: “Dat heeft me wel verbaasd, ja. Eerlijk gezegd had ik gehoopt op clubs als Barcelona en Paris Saint-­Germain. Toen ik nog bij Lillestrøm speelde, is er weleens contact geweest met Paris. Toenmalig technisch directeur Patrick Kluivert had me benaderd voor een gesprek, maar hij is er nooit meer op teruggekomen en dat gesprek heeft nooit plaatsgevonden. Dan denk ik: stik er maar in.” Jolien: “Bij Sherida is alles zwart­wit.” Barbara: “Heb je een idee waarom de interesse van grote clubs uitblijft?” Sherida: “Nou, afgelopen voorjaar meld­ de Atlético Madrid zich voor me en dat is de kampioen van Spanje. Maar inder­daad, soms vraag ik me weleens af: wat moet ik nog meer doen om bij een top­ club te komen? Ligt het aan mij? Mis­schien hebben ze liever een dribbelaar met acties in huis. Dat ben ik niet. Ik ben een speelster met rust aan de bal, inzicht en passing. Ik ben niet moeilijk, hoor alleen wel af en toe dat mensen in het begin bang voor me zijn. Dat komt denk ik door mijn gezichtsuitdrukking en het feit dat ik altijd zeg wat ik denk. Soms ben ik teleurgesteld over de situatie, maar verder voel ik me fit en presteer ik naar behoren. Dat is voor mij het belangrijkst. Of ik nu bij Vålerenga speel of bij Lyon, ik kan mezelf prima uitdagen en weet precies wat ik moet doen om bij de club en het Nederlands elftal te presteren.” Afgelopen winter moest Sherida tijdens het trainingskamp met Oranje in La Manga een teleurstelling slikken toen ze van bondscoach Wiegman te horen kreeg dat ze geen aanvoerster meer was. De band die ze een half jaar eerder tijdens het EK had overgenomen van Mandy van den Berg, ging plots naar keepster Sari van Veenendaal. Sherida: “Sarina zag in mij niet de aan­voerster zoals zij de rol van aanvoerster wil zien. Dat heb ik te accepteren en ik vind het goed dat Sari nu aanvoerster is.” Het is tijd om afscheid te nemen van Sherida, Jolien en de vrolijk door de bungalow rondrennende Jens. Barbara: “Hebben jullie nu het gelukza­lige gevoel van met z’n drieën een gezin­ netje vormen?” Sherida: “Zeker. Als gezin hebben we rust en stabiliteit in Noorwegen. Al denk ik niet dat Vålerenga mijn laatste club zal zijn. Ik hoop ooit nog de stap naar een grote club te maken. De combinatie van het moederschap en topsport bevalt me goed. Jens is heel vrolijk. Maar hij heeft wel zijn eigen willetje en kan soms onge­duldig zijn.” Sherida: 'Ik hoop ooit nog de stap naar een grote club te maken' Jolien, lachend: “Van wie zou hij dat nou hebben!” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.