Hans Horrevoets en Gerd-Jan Poortman waren collega’s en maatjes. Samen gingen ze het avontuur aan. Met de talentenboot van ABN AMRO begonnen ze in 2005 aan de Volvo Ocean Race. Op 18 mei 2006, vandaag tien jaar terug, kwam Hans om het leven. Hij sloeg over boord. Gerd-Jan vertelde er twee jaar terug over in Helden.
Dat de Volvo Ocean Race niet zonder gevaar is, weet Gerd-Jan Poortman als geen ander. In 2005 en 2006 deed hij voor het eerst mee aan de zeilwedstrijd rond de wereld, als bemanningslid van de talentenboot van ABN AMRO. “Ja, de gevaren… die zag ik dus niet toen ik voor het eerst meedeed aan deze wedstrijd. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Het werd een heel harde leerschool. Ik stapte als een jochie aan boord en negen maanden later kwam ik er als een volwassen kerel vanaf,” vertelde Gerd-Jan twee jaar geleden in de haven van Scheveningen voordat hij met Team Brunel voor de derde keer van start ging in de zeilrace.
In 2005, kreeg Gerd-Jan tijdens de etappe van Australië naar Nieuw-Zeeland de eerste fikse ‘reality check’. De boot boorde tijdens een storm in een golf en de zeezeiler werd met met zijn rug op het zwaard gekwakt. Hij brak zijn rug, moest een paar etappes aan wal blijven om te revalideren.
Zijn maatje Hans Horrevoets, met wie hij het avontuur was begonnen, bleef aan boord. In Portsmouth zou Gerd-Jan weer opstappen en met Hans gaan zeilen. Hij was al in de Britse havenplaats, zou daar zijn ploeggenoten opvangen, die aan oversteek van de Atlantische Oceaan bezig waren.
In de nacht van 17 op 18 mei 2006 kreeg Gerd-Jan nog een veel zwaardere reality check. Om drie uur, ging de telefoon. Of Gerd-Jan uit zijn bed wilde komen en naar beneden wilde komen. “Daar kreeg ik te horen dat Hans over boord was geslagen. Hij had het niet gered. Mijn maatje was doodgegaan op zee… Vreselijk, een hel. Met zijn allen zijn we naar de begrafenis gegaan. Zo triest… Ik mis hem nog steeds.”
Het overlijden van Hans beheerste enkele dagen het nieuws in Nederland. “Het ging alleen maar over de gevaren van zeezeilen en het is voor velen nog steeds een heel verhaal, maar voor ons zeilers was het gewoon een klote ongeluk. Ik zie het zo dat een van mijn beste vrienden is verongelukt. Of dat nou op straat gebeurt of op het water; ik zie dat verschil niet.”
De Volvo Ocean Race ging verder na de dood van Hans. Gerd-Jan ging weer aan boord, ondanks de gebroken rug en het verlies van zijn vriend. “Ik kwam in de plaats voor Hans, maar zelf zag ik dat niet zo. Ik zou sowieso aan boord gaan, het was de bedoeling dat ik samen met Hans zou gaan zeilen. Ik sta er nog altijd achter dat we niet zijn gestopt na de dood van Hans. We zeiden tegen elkaar: ‘Denk je dat Hans had gewild dat we nu zouden stoppen? Natuurlijk niet!’ Hans’ passie was zeilen, hij kende net als iedereen aan boord de gevaren. Door met z’n allen de boot op te stappen, konden we samen zijn overlijden verwerken. De etappe vanuit Portsmouth was een drama. We kwamen als laatste binnen en iedereen zat ergens anders met zijn gedachten. Na die etappe hebben we in Rotterdam de koppen bij elkaar gestoken, we wilden voor Hans nog een keer knallen in de laatste etappe. Dat hebben we gedaan. We hadden zoveel energie, lagen dik eerste totdat de wind wegviel. Werden we op twintig seconden toch nog tweede.”
Het is alweer tien jaar geleden dat aan het leven van Hans op tragische wijze een einde kwam. Gerd-Jan vertelde twee jaar geleden dat hij nog geregeld contact met de weduwe van Hans had. “In het begin was dat moeilijk. Het was zo confronterend. Ik was degene die hem thuis had opgehaald, samen vertrokken we… We hadden allebei onze ruimte nodig om het verlies te verwerken. Ik die van een goede vriend en zij die van haar man en de vader van haar kinderen. We lopen de deur nu niet bij elkaar plat, ik ben blij dat het goed maar haar gaat. Mijn moeder legt op 18 mei elk jaar een bloemetje op zijn graf in naam van de familie. Op die dag heb ik even contact met zijn vrouw per sms. Zij gaat ook verder met haar leven, maar ik wil af en toe laten weten dat ik haar en Hans nooit zal vergeten.”