Marianne Vos is al jaren het boegbeeld van het Nederlandse vrouwenwielrennen. Ze is meervoudig Europees, olympisch en wereldkampioen. Aan stoppen denkt de kopvrouw van Team Jumbo-Visma nog niet. In aanloop naar La Course, op 27 juni op en rond Mûr-de-Bretagne, legden we de 34-jarige veelwinnaar vijf stellingen voor.

Mathieu van der Poel is de Marianne Vos van het mannenwielrennen.
“Ik wil me absoluut niet met Mathieu vergelijken. Het is heel knap wat hij doet. Maar ook wat Wout van Aert en de andere jongens doen die zich niet laten tegenhouden door leeftijd, hiërarchie, rangorde of andere wielerwetten.
Het mooie aan Mathieu vind ik dat hij nog steeds de verschillende disciplines combineert. Dat deed ik vroeger ook, ik combineerde het veldrijden met de weg en kwam daarvoor ook nog uit op de baan. Ik heb net als Mathieu ook nog gemountainbiket. Ik herken zijn liefde voor de fiets, die is zo groot dat we alles willen proberen. En net als Mathieu interesseerde mij het ook niet veel wat anderen daarvan dachten.
Ik kreeg ook geregeld de vraag of het fysiek wel mogelijk was om alle disciplines te combineren. Het is juist een uitdaging om iets nieuws te proberen. Ik wilde altijd kijken hoever ik kon gaan, mezelf blijven prikkelen. Ik ben niet zo van altijd maar hetzelfde riedeltje. Dat zal Mathieu ook herkennen. Mathieu moet lekker blijven doen waar hij zin in heeft.
Van mij werd vroeger, net als nu bij Mathieu, ook verwacht dat ik wel even zou winnen, of het nou in het veldrijden was of op de weg. Al kreeg ik door de uitslagen die ik reed tegelijkertijd ook het verwijt dat het vrouwenwielrennen niets aan was. Dat vond ik zo oneerlijk. Ik voelde daarom constant de verantwoordelijkheid om de sport te helpen. Dat was ik verplicht, vond ik, omdat de sport mij ook zoveel had gebracht. Als ik er een beetje toe heb bijgedragen waar het vrouwenwielrennen nu staat, dan is dat mooi.”

Na mijn overtraindheid geniet ik meer van het wielrennen
“Het is niet dat ik nu meer van het wielrennen geniet, maar ik leef wel meer in het moment en dat heeft mij een blijer en gelukkiger mens gemaakt. In 2015 trapte mijn lichaam op de rem. Van de ene op de andere dag ging het niet meer. Ik noem het een fysieke burn-out. Het was niet zo dat ik niet meer wilde fietsen, ik wilde dat juist heel graag, het lukte me lichamelijk alleen niet meer. Ik ben er een tijdje helemaal uit geweest. In die periode kocht ik ook een motor en nam ik lessen, ik had een soort mini-midlifecrisis. Ik had altijd het idee dat ik dat heel leuk zou vinden, maar het kwam er nooit van. Ik dacht al heel snel: ik vind fietsen veel leuker. De motor ging de deur uit, heb ik die midlifecrisis ook alvast gehad.

Het volledige verhaal lezen? Je kunt het magazine in de winkel halen óf online bestellen!