Henk Grol is al jarenlang wereldtop in de klasse tot 100 kilo. Drie keer won hij zilver op het WK, een wereldtitel ontbreekt nog. Komt daar zaterdag verandering in?
Judo is een rot sport. De beste judoka wint namelijk niet altijd. Je kunt nog zo sterk zijn, een tel onachtzaamheid kan einde toernooi betekenen. Vraag dat maar aan Henk Grol. Al jaren hoort hij bij de wereldtop in de klasse tot honderd kilogram. Sterker, misschien is hij al sinds 2008 de beste van allemaal.
Bij bijna elk titeltoernooi ging hij met een medaille naar huis. Alleen, het waren bijna altijd zilveren of bronzen plakken. Op zijn palmares staat de Europese titel uit 2008. En verder? Drie keer zilver, in 2009, 2010 en 2013, op het WK. Drie maal zilver op het EK in precies dezelfde jaren. En er was twee maal brons op de Spelen, in 2008 en 2012.
Tal van de keren dat het 'net niet' was, kon de 29-jarige judoka een blessure aanvoeren als excuus, maar dat deed hij nooit. Hij wees altijd naar zichzelf. Het was zijn eigen fout.
'Ik wil alles maximaal doen'
Tal van keren zat ik ook tegenover Grol voor een interview, namens Sportweek en NUsport Magazine. Begin 2010 trof ik hem toen hij herstelde van een knieoperatie. Met een kapotte knie had hij nog wel de WK-finale in Rotterdam gehaald in 2009. 'Ik ben me er sinds deze blessure bewuster van geworden dat ik zuinig moet zijn op mijn lichaam. Het gaat er om dat ik de beste tijdens de wedstrijden ben, niet dat ik ook de beste ben tijdens de krachttraining en de conditietraining. Maar ik ben er zo slecht in om op de rem te trappen,' klonk het vier jaar terug schuldbewust.
'Ik wil alles maximaal doen. Als ik een training laat schieten kruipt er een mannetje in mijn hoofd dat zegt dat het niet goed is om een training over te slaan. Dat stemmetje moet ik uitschakelen.'
Hij zat op de bank in zijn woning in Haarlem en baalde een paar maanden na het WK nog van de gemiste kans. 'Ik had gewoon wereldkampioen kunnen worden. Hoe vaak krijg ik zo'n kans nog? Eerst de Spelen, waar ik heel kwaad was omdat ik in de halve finale een domme fout maakte. Nu weer die blessure en het foutje in de finale waardoor ik de wereldtitel miste. Elke keer is er wat. Ik ben daar wel een beetje klaar mee. Vanaf nu wil ik herinnerd worden als een winnaar.'
Hij verzuchtte: 'Ik ben als het Nederlandse voetbalelftal: ik presteer het om met mooi judo 3-0 voor te komen en toch nog met 4-3 te verliezen.'
Bosch: 'Ik wil Henk alleen maar waarschuwen. Ik genoot ook te weinig'
Vlak voor de Spelen van Londen was er een dubbelinterview met Edith Bosch en Grol. Bosch had wat Grol graag wilde, een gouden WK-plak. Op de vraag wat hij graag van Bosch wilde hebben, zei hij meteen: die wereldtitel.
Leuk al die medailles, maar voor Grol telt alleen het goud. Bosch vertelde dat hij meer moest genieten.
Bosch: 'Toen hij tweede bij de WK werd, zei ik: 'Henk, geniet er nou van, want zilver is niet niks.' Toen riep hij: 'Jij hebt makkelijk lullen, bent al wereldkampioen geweest.' Ik wil hem alleen maar waarschuwen, heb ook veel te weinig genoten van de dingen die ik heb gedaan. Ik herken het: steeds het uiterste van jezelf verlangen en nooit tevreden zijn. Mooi dat hij veel meer wil, maar hij moet ook af en toe stil staan bij wat hij wél gepresteerd heeft. Ik blijf tegen Henk zeggen dat hij meer moet genieten. Hij zal het waarschijnlijk nog altijd niet van me aannemen, dat komt wel als hij straks olympisch goud heeft en wereldkampioen is.'
Grol: 'Dan word ik zeker rustiger. Eerder niet. Als Edith tegen me zegt dat ik meer moet genieten, dan wil ik dat niet horen. Ik beleef mijn sport zo intens, heb het gevoel dat ik het veel intenser beleef dan anderen. Ik kan er zo in op gaan. Mijn carrière is gewoon niet geslaagd zolang ik nog geen grote titel heb. Op z'n minst één, en ik vind dat ik er meer moet winnen.'
'Judoën kan ik wel, het gaat erom dat ik fit ben'
Vandaag moet het zijn dag worden bij de WK in Chelyabinsk. Waar hij eerder dit jaar het EK liet schieten met wegens een voetblessure, is hij nu blessurevrij en Grol heeft goed kunnen toewerken naar dit titeltoernooi.
'Ik ben de afgelopen zes jaar niet zo goed geweest,' vertelde hij in aanloop naar het WK tegen De Telegraaf. Grol zegt nu echt beter op zijn lichaam te passen. 'Kijk ik ben 29, judoën kan ik wel, het gaat erom dat ik fit ben. Als ik fit ben, kan ik winnen. In 2016 wil ik in Rio de Janeiro ook olympisch goud winnen. En hoe minder blessures ik op weg daar naartoe krijg, des te groter worden mijn kansen. Zonder blessures kan ik echt doorbouwen. En dan komt het resultaat vanzelf. Hij gaat een keer vallen.'
De woorden klonken me als muziek in de oren. Blijft hij fit tijdens het toernooi, houdt hij zijn koppie er de hele dag bij? Gaan we dit keer eens niet een balende, maar een juichende en intens gelukkige Henk Grol zien? Als iemand die gouden plak verdient, dan hij wel. En wat zal een wereldtitel voor een opluchting en rust zorgen.