David Bowie overleed gisteren. Na het zien en lezen van de hommages, dacht ik: hoe zal het toch met Bradley Wiggins gaan? Eigenlijk is Wiggo een beetje de David Bowie van het wielrennen, bedacht ik me. Telkens zien we hem weer in een andere gedaante, als wielrenner en mens. Een kameleon op de fiets, maar ook in zijn privéleven verschoot hij geregeld van kleur. De sportman Wiggins is nu op weg naar een zelf geregisseerd einde van zijn loopbaan. He could be a hero, just for one more day.
Op Twitter kunnen we zien dat Wiggins nog leeft. Sterker, met Team Wiggins bereidt hij zich voor op wat de kroon op zijn carrière moet worden: olympisch goud op de ploegenachtervolging in Rio. Gek toch hoe snel het gaat. Nog maar vier jaar geleden won Wiggo de Tour de France en olympisch goud in de tijdrit door Londen, was hij de grote man van het peloton. Een jaar later werd hij al verbannen naar het tweede plan bij Sky, nam zijn adjudant Chris Froome de macht bij de ploeg over. Na zijn Tourzege reed Wiggins nooit meer de Ronde van Frankrijk.
Bradley Wiggins heeft twee grote passies: wielrennen en alcohol
In april vorig jaar stapte Wiggins uit het peloton. Eerst ging hij zich toeleggen op het werelduurrecord, wat hij op 7 juni in Londen verpulverde. Hij legde 54 kilometer en 426 meter af en dat was anderhalve kilometer meer dan het oude record van Alex Dowsett. Benieuwd wie dit record gaat verbeteren; de komende jaren waarschijnlijk helemaal niemand. Doel twee is dus sowieso een medaille in Brazilië, met een achtste olympische medaille zwaait hij af als de meest succesvolle Britse olympiër ooit. Als dat lukt neemt hij een biertje op een fantastische carrière. Of twee…
Bradley Wiggins heeft twee grote passies: wielrennen en alcohol. Als de Brit zich focust op het fietsen, dan is er geen ruimte voor de fles en leeft hij als een monnik voor zijn sport. Maar o wee als hij zichzelf een verzetje gunt of zijn doel is bereikt, dan is zelfdestructie niet ver weg en kan hij het dagenlang op een zuipen zetten. Dan zit hij van 's ochtends tot 's avonds laat in de pub en tikt hij pint na pint naar binnen.
Bradley was niet aanwezig op de begrafenis van zijn vader
Het wielrennen én de liefde voor drank zitten bij Wiggins in de genen. Vader Gary Wiggins was ook profwielrenner. Wiggins senior, geboren in Australië, reed zowel op de baan als de weg in de jaren tachtig, werd in 1984 Europees kampioen op de koppelkoers, maar was op de weg geen hoogvlieger. Na zijn loopbaan verloor hij van de fles. Op 23 januari 2008 werd hij gewond aan zijn hoofd gevonden voor een pub in Australië, dezelfde dag overleed hij in het ziekenhuis op slechts 55-jarige leeftijd.
Bradley was niet aanwezig op de begrafenis van zijn vader. Toen Bradley twee jaar oud was verliet Gary Wiggins, die ook nog eens losse handjes had, al zijn gezin. Tijdens de kerstdagen van 1982 vertelde hij in het Belgische Gent, waar Bradley geboren werd, dat hij een ander had. Hij deed alle spullen van Linda en Bradley in vier zakken, bracht ze met de veerboot naar Londen, zette ze af voor het huis van Linda's ouders, ging nog even met zijn zoon naar de dierentuin en vertrok.
Veertien jaar lang liet zijn vader niets meer van zich horen. Pas toen zijn zoon wereldkampioen bij de junioren werd op de baan, zocht hij toenadering. Ze ontmoette elkaar weer in 1999, toen Bradley op trainingskamp ging naar Australië. Hij trof daar ook zijn twee halfzussen, één uit een relatie voor die met zijn moeder en één van erna. Een jaar later bracht Bradley zelfs drie weken met zijn vader door, maar door de drank- en drugsproblemen van zijn vader, die ook nog eens heel kritisch was over zijn sportieve ontwikkeling, bekoelde de verhoudingen. Na het jaar 2000 troffen ze elkaar niet meer.
Ondanks het slechte voorbeeld van zijn vader kan Bradley de alcohol dus niet laten staan. Nadat hij in 2004 olympisch goud, zilver en brons pakte, zette hij het op een zuipen. Nadat hij in 2009 als vierde eindigde in de Tour de France dronk hij na de finish in Parijs tot vier uur in de ochtend alle alcohol die hij voor handen kreeg. En ook in 2012, nadat hij eerst de Tour de France won als eerste Brit, en daarna in zijn Londen olympisch goud won op de tijdrit, nam hij het er opnieuw van. Zelf zegt de toprenner dat hij zichzelf beter in de hand heeft sinds zijn zoon Ben werd geboren.
Door zijn kapsel en baard lijkt hij zo ontsnapt uit de jaren zestig of zeventig
Wiggins is een opvallende verschijning. Wiggo verzamelt scooters, gitaren en in zijn kelder verzamelt hij bijzondere bieren. En door zijn kapsel en de baard, die hij geregeld heeft, lijkt hij zo ontsnapt uit de jaren zestig of zeventig. Maar opvallen doet hij bovenal door zijn ongekende talent. Als baanwielrenner won hij alles wat er te winnen viel, waaronder drie keer goud, een keer zilver en twee maal brons op de Spelen en hij werd zes maal wereldkampioen.
Maar als jochie had hij op school al aangekondigd dat hij niet alleen olympisch kampioen zou worden, net als Chris Boardman die hij in 1992 goud zag winnen in Barcelona en door wie hij was gaan wielrennen. Ooit zou hij ook de gele trui in de Tour zou dragen. Succesvol was hij aanvankelijk vooral op de baan, maar beetje bij beetje ontwikkelde hij zich sinds 2005 ook als wegrenner. Hij zou vooral in de tijdritten van zich kunnen doen spreken, was de verwachting. Voor de klassementen zou hij tekortkomen. Te zwaar en veel te lang op de baan gereden, om een goede klassementsrijder te zijn.
In 2009 liet hij iedereen versteld staan door in dienst van Garmin 'zomaar' vierde te worden in de Tour (en na het wegstrepen van Lance Armstrong met terugwerkende kracht werd hij zelfs derde). De prestaties van Wiggins kreeg meteen het stempel verdacht. Hoe kon die baanrenner ineens mee in het hooggebergte? Wiggo gaf aan dat alle dopingcontroles van hem openbaar gemaakt mochten worden om aan te tonen dat hij niet vals had gespeeld.
Hopelijk eindigt hij niet zoals zijn vader
In 2012 werd hij de eerste Britse Tourwinnaar en had het onmogelijke waargemaakt: de transitie van een olympisch kampioen op de baan naar Tourwinnaar. Anderhalve week later voegde hij er ook nog een gouden plak op de tijdrit aan toe, zijn zevende olympisch plak.
Van de oppermachtige Wiggins was een jaar later niet veel meer over. In de Giro durfde hij ineens niet meer af te dalen, hij raakte geblesseerd aan zijn knie, miste de Tour en kwam daarna vaker niet dan wel in actie. Zijn buitengewone talent liet hij af en toe nog zien, als hij echt ergens zijn zinnen op zette. In 2014 werd hij ‘zomaar’ wereldkampioen tijdrijden. Het was het laatste grote wapenfeit voordat hij op 13 april 2015 terugkeerde naar zijn oude liefde: de baan.
Nog iets meer dan een half jaar en dan komt aan een opmerkelijke sportcarrière van een bijzondere sportman een einde. Ik hoop dat hij afzwaait met goud. Het zal me ook niet verbazen als het hem lukt, zoals dat zo vaak gebeurde als Wiggins ergens zijn tanden in vastbeet. En daarna? Er zijn heel wat mensen die zich daar zorgen over maken. Hopelijk eindigt hij niet zoals zijn vader.