Sporters zijn altijd druk en onderweg. Alles staat in het teken van het verwezenlijken van doelen en dromen. Deze week volgen wij atlete Nadine Broersen, die vrijdag moest stoppen op de EK indoor door een enkelblessure.
Hoe is het met je, een dag na de grote teleurstelling van gisteren?
“Het gaat wel. Gisteren was mijn enkel echt heel erg dik, en hij is natuurlijk nog steeds flink geïrriteerd. Ik heb al wel wat testen gedaan met de sportarts en daar reageerde mijn enkel best goed op. Uit de testen komt ook dat er hoogstwaarschijnlijk niks kapot is in mijn enkel, dus dat is een goed teken.”
Je begon gister met een persoonlijk record op de horden. Had je toen nog geen last van je enkel?
“Jawel, vooral daarna. Ik had helemaal niet verwacht dat ik er last van zou krijgen. Hij was goed ingetaped en ik was er echt klaar voor. Helaas ging het dus niet zoals gehoopt. Stiekem had ik na het horden lopen al wel een beetje in de gaten dat het niet goed zat.”
'Ik ging dingen doen die ik normaal niet doe'
En toen tijdens het hoogspringen ging het echt niet meer. Wat gaat er dan door je heen?
“Tijdens het inspringen voelde ik dat mijn enkel niet optimaal werkte. Bij het springen van 1,77 deed het al zoveel pijn. Als ik dan een nieuwe hoogte moest springen, voelde het alsof ik helemaal opnieuw moest beginnen. Ik kon gewoon niet springen zoals ik normaal wel kan. Het werd daardoor ook heel risicovol voor mijn lichaam. Ik ging dingen doen die ik normaal niet doe.”
Uiteindelijk heeft je coach Ronald Vetter de knoop definitief door moeten hakken.
“Klopt. Natuurlijk hadden we vooraf afspraken gemaakt over mijn enkel, maar op zo’n moment is het zo moeilijk om te stoppen. Je wilt op zo’n moment zoveel. Ik had van tevoren ook al aangegeven dat er heel wat moet gebeuren om mij te laten stoppen. Ik ben iemand die echt altijd door wilt gaan. Uiteindelijk heb ik samen met mijn coach en de sportarts besloten om niet door te gaan en dat ik verstandig moest zijn, ook met het oog op de rest van het seizoen. Dat risico was gewoon te groot.”
Ondanks je blessure had je zelf erg veel vertrouwen in het hoogspringen. Maakt dat het nog extra pijnlijk?
“Natuurlijk. Ergens in mijn achterhoofd had ik er wel rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren, maar daar wil je zo min mogelijk aan denken. Als je dan lekker hebt getraind wil je ook niet meer twijfelen aan jezelf, dat helpt niet.”
'Lieve reacties verzachten de pijn een klein beetje'
Gisteren stond je huilend de pers te woord. Heb je het nu al iets beter een plaatsje kunnen geven?
“Het zit nog steeds erg vers in mijn gedachten en het doet me nog steeds pijn. Ik weet gewoon dat het verstandig is geweest om te stoppen, maar dat klopt nog steeds niet met mijn gevoel. Ik heb er veel over gepraat met mijn kamergenootje Anouk Vetter, dat is erg fijn. Ik ben nu ook nog steeds in het stadion, bij de andere sporters. Ik ben de mannen aan het aanmoedigen op de meerkamp, dat wilde ik erg graag. Het is wel moeilijk voor me. Ik moet echt even door dit weekend heen en ik ben blij als ik weer thuis ben.”
We zagen trouwens dat je op social media heel veel lieve reacties hebt gehad. Hoe vind je dat?
“Dat waardeer ik heel erg en dat verzacht de pijn een heel klein beetje. Nu is het allemaal nog best vers natuurlijk, maar voor later is het erg mooi.”
Lees ook:
Deel 1: 'Sociaal leven erg belangrijk'
Deel 2: 'Ik wilde vroeger in het leger'
Deel 3: 'Weet dat mijn moeder trots is'