Sporters zijn altijd druk en onderweg. Alles staat in het teken van het verwezenlijken van doelen en dromen. Deze week volgen wij atlete Nadine Broersen, die vrijdag in actie komt op het EK indoor in Praag.
Jullie zijn net aangekomen in Praag. Hoe is het daar?
“Het gaat prima. We hebben een goede reis gehad. We zijn met een grote groep, dus het is erg gezellig. Ik ben net even bij de fysiotherapeut geweest voor een kleine check. Na de reis zijn er altijd wat kleine dingetjes waar ik dan last van heb, maar verder gaat het goed. We gaan zo eten met z’n allen en dan nog gezellig wat spelletjes spelen. Ik slaap met mijn trainingsmaatje Anouk Vetter op de kamer, dus dat is als vanouds. Dat is altijd leuk.”
Heb jij er weleens moeite mee om zoveel van huis weg te zijn?
“Als ik voor een wedstrijd weg ben dan vind ik dat meestal niet zo erg. Ik ben dan zo gefocust op de wedstrijd, dat ik het niet moeilijk vind. Meestal is dat ook niet zo’n heel lange tijd. Als we voor een trainingsstage drie weken naar het buitenland moeten, dan vind ik dat soms wel lastig. Dat is niet mijn favoriete onderdeel van topsport, laat maar zeggen. Maar aan de andere kant, als ik drie weken naar Zuid-Afrika ga om te trainen, mag ik ook niet klagen.”
'Ik vind het mooi dat ik mensen blij kan maken met hoe ik ben'
Je zat in groep vijf toen je begon met atletiek. Had je eigenlijk een voorbeeld?
“Nee, eigenlijk niet. Ik was vroeger erg druk en ik moest gewoon mijn energie kwijt. Ik woonde net in Brabant dus ik had nog geen sport. Mijn meester in groep vijf zat op atletiek en hij vond dat ook wel iets voor mij. Hij vertelde dat tegen mijn ouders en toen gingen we een keer kijken bij atletiekclub Atledo in Dongen. Ik was gelijk verkocht.”
Nu zien jonge meisjes jou als hun voorbeeld. Dat lijkt me best gek.
“In het begin vond ik dat heel erg raar. Ik was voor mezelf gewoon Nadine Broersen. Nu ben ik er wel aan gewend geraakt. Ik vind het mooi dat ik mensen blij kan maken met hoe ik ben.”
Toen jij begon met atletiek zag de buitenwereld jou gelijk als een groot talent. Hoe was dat voor jou?
“Als klein meisje heb je dat niet echt in de gaten. Ik vond atletiek gewoon het leukste om te doen. Maar ik was vroeger net zoals ieder ander meisje. Als we vrije tijd hadden tussen de onderdelen door, dan ging ik gewoon voetballen met de rest. Ik had al wel heel vroeg in de gaten dat ik van atletiek mijn beroep wilde maken. Dat zei ik ook altijd tegen mijn ouders. Op latere leeftijd vond ik het wel mooi als mensen het tegen me zeiden. Dat was voor mij een bevestiging.”
'Ik ben altijd door blijven gaan'
Wat nou als je van atletiek niet je beroep had kunnen maken. Wat had je dan gedaan?
“Daar heb ik eerlijk gezegd nog niet vaak aan gedacht. Ik ben gewoon altijd door blijven gaan. Natuurlijk heb ik ook wel mindere periodes gehad in mijn carrière, maar door bepaalde keuzes in mijn leven kwam het goede gevoel altijd weer terug. Als het echt niet gelukt was, dan wilde ik het leger in.”
Jij in het leger? Dat is niet het eerste waar ik aan denk als ik jou zie.
“Ha, dat zeggen wel meer mensen. Maar het leger heeft mij altijd al erg aangesproken. Dat komt misschien wel omdat mijn ouders ook in het leger hebben gezeten. Ergens vind ik het ook wel jammer dat ik atletiek en het leger nooit heb kunnen combineren.”
Lees ook:
Deel 1: 'Sociale leven erg belangrijk'
Deel 3: 'Weet dat mijn moeder trots is'
Deel 4: 'Beslissing klopt nog niet met gevoel'