Cillessen: ‘Edwin van der Sar kan alles’

Wout Weghorst (28) werd lang gepasseerd voor Oranje, maar bleef ondertussen wel scoren voor VfL Wolfsburg. Net zo vaak totdat bondscoach Frank de Boer niet meer om hem heen kon. In aanloop naar het EK blikt hij terug op een sportieve achtbaan en spreekt hij over zijn leven buiten de kleedkamer, zijn mental coach en zijn band met God. De vraag kwam aan het einde van het gesprekje voor de tv-camera na de wedstrijd tegen RB Leipzig. Wat Wout Weghorst vond van zijn uitverkiezing voor de voorlopige EK-selectie van Oranje. Ineens kon de spits van VfL Wolfsburg, dit seizoen goed voor twintig competitiegoals in de Bundesliga en niet snel van z’n stuk te krijgen, even niets meer zeggen. In plaats daarvan welden er tranen op. “Die vraag overviel me eigenlijk. Door de 2-2 tegen Leipzig plaatsten we ons voor de Champions League en dat was een fantastische prestatie van de club. De vraag over Oranje zag ik niet aankomen. Zo van: heb jij er na alles wat er gebeurd is nog wel zin in? Toen brak ik een klein beetje. Het is natuurlijk wel iets geweest...” Sinds hij in de zomer van 2018 voor elf miljoen euro van AZ naar Wolfsburg verkaste, scoorde hij aan de lopende band tegen niet de minste clubs. Telkens voelde het als een soort afwijzing als Oranje bij elkaar kwam en hij er niet bij zat. Steeds meer mensen begonnen over hem, iedereen had een mening over Wout Weghorst. En de groep die vond dat hij mee moest naar het EK werd de laatste tijd steeds groter. “Ik werd onderwerp van een nationale discussie. Zonder dat mensen me kenden, werd er een mening over me geventileerd. Niet alleen over de voetballer Wout Weghorst, maar ook over hoe ik als mens zou functioneren.” Heb je je weleens afgevraagd hoe het kwam dat je er niet bij zat? “De reden daarvan vraag ik me ook wel af. Natuurlijk hoorde ik ook die geluiden over m’n persoonlijkheid. Tja... Ik kon niet anders dan proberen zo goed mogelijk te presteren zodat de bondscoach op een gegeven moment niet meer om mij heen kan.” Aan talkshowtafels werd gesteld dat je lastig in een groep zou functioneren en een probleem zou zijn in de kleedkamer door je extreme gedrevenheid. En dat je te houterig zou zijn om een goeie meevoetballende spits te zijn. “Ik heb die verhalen op de Nederlandse tv natuurlijk allemaal meegekregen. Ik dacht vaak: ik ben alweer drie jaar weg uit de Nederlandse competitie, niemand kan dan ook beoordelen hoe ik hier ben in een groep. Dat vind ik makkelijk praten over mijn persoonlijkheid. Ja, ik wil altijd spelen. En ja, ik ben een winnaar. In mijn beleving zijn dat geen slechte eigenschappen. Als je niet doorsnee bent, val je op: in positieve en negatieve zin. Soms vind ik Nederland een vreemd land. Altijd zeuren over de passie en beleving van voetballers, maar als je dat fanatisme wel hebt, ben je weer arrogant of irritant. Daarom boeit het mij niet zo erg wat andere mensen vinden. Ik trek mijn eigen plan, werk aan mijn eigen doelen, dromen en ambities. Ik weet dat ik voor mijn omgeving niet altijd de gemakkelijkste ben. Dat accepteer ik.” Heb je lang getwijfeld of Frank de Boer vertrou­wen in je had? “Dat eigenlijk niet, ik wist niet hoe de bondscoach over me dacht en of hij me vertrouwde. Dat zijn dingen waar ik geen invloed op had. Ik heb het vooral bij mezelf gezocht, hield vertrouwen in mijn prestaties en in mezelf. Vertrouwen hebben in mezelf is altijd mijn houvast geweest. Maar goed, het was ook weleens frustrerend en teleurstellend dat de bondscoach me niet nodig had. En gelukkig kwam het moment dat ik hem toch voldoende heb weten te overtuigen.” 'Toen we in Nederland woonden, ging ik graag naar de kerk met mijn vriendin. We bidden regelmatig samen. Ik bid sowieso elke ochtend en avond' Wim Kieft noemde je in zijn column in De Telegraaf ineens een vaste waarde voor Oranje en beter dan Luuk de Jong. “De laatste weken wordt er heel positief over me gesproken, de tendens is behoorlijk gewijzigd, terwijl de laatste twee jaar de prestaties in Duitsland al constant en goed waren. Ik ben niet heel erg veranderd. Ach, het is ook een beetje hoe zulke dingen gaan in de media.” Jij bent ongekend fanatiek, accepteer je een rol als pinch­ hitter bij Oranje? “Zoals ik net zei: ik wil altijd spelen. Ik heb er altijd alles aan gedaan om in de basis te staan bij de clubs waar ik heb gespeeld, ben niet iemand die makkelijk op de bank gaat zitten. Dat geef ik meteen toe. Maar het gaat nu om het Nederlands elftal en het gaat om duidelijkheid. Ik moet m’n rol en m’n plaats kennen. Ik moet weten wat de bondscoach van me verwacht, wat mijn rol gaat zijn binnen het team. Uiteindelijk gaat het om het beste Nederlands elftal en de grootste kans om een resultaat te boeken op een eindtoernooi. Dan moeten de besten spelen. Ook als dat gepaard gaat met een plek op de bank voor mij. Het gaat niet om mij, maar om Oranje.” Hoe belangrijk is het EK voor jou als etalage? Vo­rig jaar ben je al in gesprek geweest met clubs als Arsenal en Tottenham Hotspur. Die 35 miljoen euro die Wolfsburg voor je vraagt, betaalt Chelsea wel als ze je echt willen hebben. “Ik heb altijd gezegd dat ik naast de Bundesliga de Premier League interessant vind. Of ik in Engeland pas als voetballer en mens, weet ik nog niet. Bij Wolfsburg is alles goed en fijn. Ik kan hier doen en laten wat ik wil. Maar als ik als voetballer het maximale wil bereiken, moet ik misschien wel een keer voor de moeilijkste weg kiezen. Uit de comfortzone stappen. Kansen om hogerop te gaan, heb ik altijd met beide handen aangegrepen. Van Emmen via Heracles en AZ naar Wolfsburg. En ondertussen heb ik steeds de buitenwereld verbaasd. Straks misschien weer een stapje hoger... En ja, het EK kan een prachtig podium zijn om clubs te overtuigen. Ik ben ambitieus. Aan het einde van m’n carrière wil ik kunnen zeggen dat ik mijn plafond heb gehaald, dat ik er echt het maximale uit heb gehaald. Ik kan ook zeggen: ik blijf lekker bij Wolfsburg waar ik vaste spits ben. Maar ik ben iemand die z’n grenzen probeert te verleggen.” Maar met Wolfsburg speel je volgend seizoen Champions League. Ook dat is een mooi podium om je te laten gelden. “Klopt, de club wil me ook heel graag houden en daar alles aan doen. Wolfsburg ziet me als een belangrijke speler voor de komende jaren. Toen ik hier drie jaar geleden binnenkwam, vocht de club tegen degradatie en nu zitten we in de Champions League. Als we die niet hadden gehaald, had ik wel bij mezelf gedacht: ik wil nu echt weg. Als ik blijf dan is de Champions League zeker ook een nieuwe, mooie uitdaging voor me. De club weet ook van mijn wens om het hogerop te proberen, dat heb ik ook heel open gecommuniceerd. De clubleiding heeft te kennen gegeven dat als ik me echt sportief kan verbeteren, ze me niet zullen tegenwerken.” Mental coach Je bent als voetballer een buitenbeentje, hebt sportmanagement en journalistiek gestudeerd en bent iemand met een duidelijke mening. Je doel lijkt niet alleen jezelf als voetballer te ontwikke­len, maar ook als mens. “Jazeker, ik vind dat je altijd moet proberen om je zo goed mogelijk te ontwikkelen als sporter en als mens. De opleidingen heb ik gevolgd om mijn wereldje wat breder te maken dan alleen de voetbalwereld. Die opleiding volgde ik trouwens ook in een tijd dat ik op een niveau speelde waar ik niet van mijn sport zou kunnen leven.” Je hebt een mental coach. Waarom vond je dat je die nodig had? “Ik vind dat je jezelf op elk gebied moet ontwikkelen. Ik geloof dat de mentale mindset voor een voetballer essentieel is. Jezelf ontwikkelen op mentaal vlak is net zo belangrijk als op technisch gebied. Ik heb verschillende mental coaches gehad. In mijn carrière is dat altijd op het bewuste niveau geweest. Je hebt het bewustzijn en het onderbewustzijn. Het bewuste gaat over de dagelijkse dingen die me helpen beter te presteren als voetballer. Met verschillende coaches heb ik aan dat aspect gewerkt. Bij mij pakte dat goed uit. Ik ben wat zelfbewuster geworden en kreeg meer vertrouwen. Toch blijven er altijd belemmeringen. Met de coach met wie ik nu werk, concentreren we ons meer op mijn onderbewustzijn. Uiteindelijk met als doel om meer zelfvertrouwen te krijgen en mijn geldingsdrang verder te laten ontplooien. Over mij werd heel vaak gezegd: ‘Hij kan het niet.’ Dat is iets wat altijd een beetje aan me heeft gekleefd en dat doet het nog steeds. Dan hoor ik weer dat ik een atypische speler ben. Of: ‘Hij is geen sierlijke speler, het ziet er allemaal niet uit’. Ik heb altijd tegen vooroordelen moeten vechten. Ik heb daarentegen mede daardoor die bewijsdrang en mindset gecreëerd. Sinds we met mijn onderbewustzijn aan de slag zijn gegaan, is het wat meer ‘willen’ dan ‘moeten’ geworden. Ik kan dingen wat makkelijker accepteren en daardoor heb ik weer meer rust gekregen. Ik merk nu dat ik een extra stap heb gezet, dat ik echt te allen tijde in mezelf geloof. Mijn mantra is altijd geweest: als je echt iets wil, kun je het ook bereiken. En ja, dan kan een speler die ooit reserve was bij Emmen de top van de Bundesliga halen.” 'Ik dacht: Ik ga eenzame ouderen bezoeken. Ik ben naar een verzorgingshuis gegaan en vroeg: is er iemand die nauwelijks bezoek krijgt?' Is het ook weleens vermoeiend om ook op mentaal vlak zo bevlogen met je vak bezig te zijn? “Tegen mijn vriendin zeg ik weleens: hoelang ga ik dit nog volhouden? Ik heb het mooiste beroep van de wereld, maar het is mentaal ook heel zwaar. Zeker zoals ik erin sta. Ik verwacht elke dag het maximale. De gewone trainingen op de club, krachttraining, mentale coaching. Ik vind ook dat ik altijd meer moet doen dan een ander, want ik denk dat dat uiteindelijk wordt terugbetaald. Het harde werken wordt altijd beloond. En ja, ik heb ook weleens een punt bereikt dat ik dacht: wil ik niet te veel? Ik ben twee jaar geleden vader geworden van twee dochters. Dat heeft geholpen dat ik nu wat beter kan relativeren, dat ik iets ontspannener leef, iets relaxter ben.” Ben je een aardigere jongen in de kleedkamer geworden? “Dat denk ik wel. In Wolfsburg ben ik heel goed met de jongens. De aard van het beestje is ook dat ik gewoon een winnaar ben. Ik doe er altijd alles aan. Als iets me niet aanstaat, dan kan het knallen op de training. Vroeger zocht ik dingen vaak buiten mezelf, dacht: ik doe er alles aan en een ander doet dat niet. Nu kijk ik altijd in de eerste plaats naar mezelf. De enige die dingen kan veranderen en kan bepalen hoe ik me voel, ben ik zelf. Doordat ik zo kan denken, heb ik veel meer rust.” Je hebt ook gesprekken gevoerd met andere top­ sporters, onder wie Sven Kramer. Wat heb je daarvan opgestoken? “Ik heb altijd geprobeerd me te verdiepen in andere sporten. Ik kijk naar de manier waarop zij trainen en vind het interessant hoe anderen hun sport beleven. Sven Kramer wilde ik gewoon een keer spreken en leren kennen. Dat was heel interessant en ik heb uit de manier hoe Sven zijn sport benadert weer dingen opgepikt. Ik doe dat ook door documentaires te bekijken van heel grote sporters als Novak Djokovic of Michael Jordan. Ik vind: je moet je eigen weg bewandelen, maar je moet je ogen en oren openhouden en proberen overal kennis op te doen die helpen nog meer uit jezelf te halen.” Met wie zou je nog weleens willen spreken? “Cristiano Ronaldo. Geweldige man. Fantastische speler. En een mens met een bijzonder verhaal.” De Bijbel Je bent gelukkig met je vrouw Nikki, hebt twee dochters. Zelf ben je een kind van gescheiden ouders. Wat voor invloed heeft dat op jou gehad? “In de tijd dat mijn ouders uit elkaar gingen, hadden mijn broers en ik elkaar altijd. Van de scheiding heb ik ook dingen geleerd, hoe pijnlijk die tijd ook was. Ik ben me ervan bewust dat ik als ouder en echtgenoot dingen soms anders moet doen. En ik voel misschien door wat ik mee heb gemaakt een enorme verbondenheid met mijn kinderen. Ik ben een heel gevoelig iemand, wil door mijn ervaringen uit het verleden het allerbeste voor mijn kinderen. Ik wil ervoor zorgen dat ze een goede en fijne jeugd hebben in een warm nest.” Het geloof speelt ook een belangrijke rol voor je. “Zeker. Het geloof is rond mijn zeventiende een belangrijke rol in m’n leven gaan spelen. Er is een bepaalde gebeurtenis geweest, waardoor ik meer in contact ben gekomen met God. Maar ik wil daar nu niet te veel over vertellen. Het is dus niet uit het niets gekomen, ik had die houvast op dat moment echt nodig. We zijn thuis nooit echt heel erg gelovig opgevoed. Het was meer standaard, met kerst naar de kerk. Uit mezelf heb ik het geloof omarmd. Ik vind het fijn en het geeft me houvast en ik haal er steun uit en het geeft me een bepaalde kracht. Ik geloof dat de Lieve Heer het beste met iedereen voor heeft en dat alles gebeurt met een reden.” Hoe belijd jij het geloof? “Toen we in Nederland woonden, ging ik graag naar de kerk met mijn vriendin. We bidden regelmatig samen. Ik bid ook vaak alleen, sowieso elke ochtend en avond. Ik bid in bed of kniel even naast mijn bed. Een momentje voor mezelf, ik voel me dan heel vrij. Ik lees ook af en toe stukken in de Bijbel. In mijn telefoon zit een app waarmee ik Bijbelcitaten kan opzoeken.” Jouw tatoeages hebben ook allemaal een betekenis, toch? “Klopt. Ik heb een Engelse tekst op mijn bovenarm. Die heb ik zelf gemaakt, het is een beetje mijn levensverhaal. Er staan mooie gebeurtenissen in en ook bijzondere dingen vanuit mijn geloof. De hoogtepunten van mijn voetbalcarrière staan op mijn lichaam. En op mijn onderarm heb ik een afbeelding van Jezus laten zetten, omdat hij voor mij een belangrijke rol speelt. En ik heb een grote engel aan de zijkant, die verwijst naar mijn vriendin. We zijn al tien jaar samen, Nikki is zo belangrijk voor me. En als de mogelijkheid daar is, dan komen er nog twee kleine engeltjes bij. Die verwijzen uiteraard naar mijn dochters.” In feite staat je hele biografie op je lijf. “Ja, ook die tatoeages zijn voor mij een houvast. Daarnaast vind ik het iets dat bij me hoort, ik voel me er fijn bij.” Je hebt je ook nog beziggehouden met vrijwilligerswerk. “In mijn tijd bij AZ heb ik met eenzame ouderen activiteiten gedaan. Ik had er een paar keer iets over gezien op tv en keek mijn vriendin dan altijd aan en zei: dat zou ik ook graag willen doen. Zelf was ik toch geen zes dagen per week van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op de club en dacht op een gegeven moment: ik ga eenzame ouderen bezoeken. Ik ben naar een verzorgingshuis gegaan en vroeg: is er iemand die geen of nauwelijks bezoek krijgt en die daar wel behoefte aan heeft? Het voelde heel goed dat ik op die manier mensen een lach op hun gezicht kon bezorgen. De laatste tijd ben ik verbonden aan Join for Joy. Dat is een organisatie die in Afrikaanse landen actief is met sport en spel om voor kinderen het leven wat plezieriger te maken. Daarnaast probeert de organisatie kinderen te stimuleren naar school te gaan, zodat ze zich kunnen ontwikkelen. Ik ben met mijn vader en broers op vakantie geweest naar Tanzania. Ik zag hoe mensen daar gelukkig waren met het weinige wat ze hadden. Daar kunnen wij in Nederland wel een voorbeeld aan nemen. Na die reis kreeg ik het gevoel dat ik wat voor ontwikkelingslanden wilde doen.Twee jaar terug ben ik met Join for Joy in aanraking gekomen en ik dacht: dit past goed bij mij. Ik wil, omdat ik in de gelukkige omstandigheid verkeer, heel graag financieel bijdragen aan een beter bestaan voor de mensen daar.” Helden Magazine 57 Het verhaal van Wout Weghorst komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij en Denzelf Dumfries blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Niek Kimmann Olympisch goud, wereldtitels; Niek Kimmann won alles wat er te winnen valt als BMX’er. Na de Spelen in Tokio had hij het moeilijk en kreeg hij te maken met een postolympische dip. Maar in aanloop naar Parijs staat hij er weer. Een monoloog in Helden Magazine nummer 72 over goud, vallen en weer opstaan met de aanstaande vader. “Ik ben na de Spelen in Tokio zoekende geweest. Ik begon op mijn zevende met fietsen, was twaalf toen BMX’en een olympische sport werd. Van jongs af aan waren de Spelen mijn grote doel, daar wilde ik op een dag heen. Ik werd op mijn achttiende wereldkampioen bij de junioren en een jaar later, in 2015, ook meteen bij de senioren. Het bleef maar goed gaan. Als ik het ene doel had bereikt, ging ik door naar het volgende. Ik was ook nooit tevreden. Als ik een nationale wedstrijd won, dacht ik: leuk, maar dit is geen Europese wedstrijd. Als ik een Europese wedstrijd won, zei ik tegen mezelf: dit is geen WK. En toen ik wereldkampioen werd, redeneerde ik: mooi, maar dit zijn niet de Spelen. In mijn hoofd zat ook steeds: als ik op de Spelen geen medaille pak, dan voelt dat als falen. Ik was daar al die jaren heel extreem in. Voortdurend waren de Spelen die heel heldere stip op de horizon. Als je ergens al meer dan de helft van je leven naartoe hebt geleefd en je bereikt meteen het allerhoogste, dan is dat heel erg mooi. Olympisch kampioen, beter wordt het niet als sportman. Meteen daarna werd ik ook nog eens wereldkampioen in eigen land. Zo bizar. En toen had ik dus alles bereikt waarvan ik had gedroomd. Voor het eerst was ik tevreden. Heel comfortabel als je dat kunt zijn over jezelf, maar al snel was het heel oncomfortabel om me zo comfortabel te voelen. Omdat ik nooit dat gevoel had gehad. Al snel kwam die ene vraag omhoog: welke kant wil ik nu op, wat ga ik doen? Tot en met de Spelen was het pad dat ik moest bewandelen heel duidelijk en ineens was er geen pad meer. Ik kreeg te maken met een postolympische dip. Maar doordat er door het uitstellen van de Spelen in Tokio slechts drie jaar zat tot Parijs besloot ik maar gewoon door te gaan. Ik kon erop wachten dat het misging, dat gebeurde in 2022. Ik ben in het jaar na de Spelen naar Amerika gegaan om de USABMX Nationals, een serie wedstrijden daar, te rijden. In Europa kende ik alle banen op mijn duimpje en daar was bijna alles nieuw voor me. Op die manier probeerde ik nieuwe prikkels te krijgen. Ik had in 2021 alles gewonnen wat er te winnen viel, dan sluipt in je hoofd: elk doel wat ik stel, haal ik. Ik had de standaard voor mezelf in 2021 zo hoog gelegd en ergens bekroop me toen de angst dat er een moment zou komen dat ik mijn doelen niet zou halen en dat mijn illusie naar de klote zou gaan. Achteraf was ik in 2022 bang om een hard doel te stellen, ik deed eigenlijk van alles wat. Want dan had ik voor mezelf ook een excuus als ik mijn doelen niet haalde. Dat kon ik tegen mezelf zeggen: ja, maar ik ging er ook niet vol voor. Ik was mezelf aan het saboteren. Op een gegeven moment dacht ik: wie probeer je nou eigenlijk voor de gek te houden? Topsport is: geen excuses. En ik was juist op zoek naar excuses. Dat had ik nooit gehad. Maar het ontstond doordat ik tot en met de Spelen de lat zo vreselijk hoog voor mezelf had gelegd. Ik zei op een gegeven moment tegen mezelf: je moet een doel stellen, daar vol voor gaan en als je het dan niet haalt, is het ook goed. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 'Ik was mezelf aan het saboteren. Op een gegeven moment dacht ik: wie probeer je nou eigenlijk voor de gek te houden?' Ik was in 2022 ineens helemaal klaar met BMX’en, heb drie maanden lang mijn fiets niet aangeraakt. In die periode ben ik heel veel boeken gaan lezen, autobiografieën van sporters om erachter te komen hoe zij met zulke situaties zijn omgegaan. Ik vond het ook interessant om Tom Dumoulin in die periode te volgen. Hij had de Giro gewonnen, was wereldkampioen tijdrijden geworden, werd tweede in de Tour en op de Spelen en was op het moment dat ik zoekende was ook zoekende. Ik merkte ook dat de meeste sporters die zoekende waren drie jaar later gestopt waren met topsport. Dat gaf me niet veel vertrouwen. Ik realiseerde me dat het vooral belangrijk was dat ik mijn eigen weg zou zoeken. Ik heb in die periode ook met een sportpsycholoog gesproken en veel met mijn ouders gekletst.” Helden Magazine nummer 72 Het eerste gedeelte van het interview met Niek Kimmann komt voort uit Helden Magazine nummer 72. Het extra dikke zomernummer van Helden staat volledig in het teken van drie grote sportevenementen: het EK voetbal in Duitsland, de Tour de France en de Olympische Spelen in Parijs. Op de cover van de 204 pagina's tellende editie schitteren drie rolmodellen van wereldklasse uit de Nederlandse atletiek: Femke Bol, Sifan Hassan en Lieke Klaver. Wat is het geheim van hun succes? Experts zoals Ellen van Langen, Caroline Feith, Bart Bennema en Gregory Sedoc delen hun inzichten. EK voetbal De sportzomer van 2024 wordt afgetrapt met het EK voetbal, dat op 14 juni begint. In deze Helden een verhaal over Ronald Koeman. Onder andere Frank Rijkaard, Ruud Gullit, broer Erwin Koeman, Guus Hiddink, Jordi Cruijff en Rafael van der Vaart delen hun mening over de bondscoach van het Nederlands elftal. Verder ging Helden naar Milaan voor een interview met revelatie Tijjani Reijnders en zijn vrouw. Daley Blind 106-voudig international - bespreekt zijn indrukwekkende carrière aan de hand van foto’s. Brian Brobbey over de bondscoach, Marco van Basten, zijn toekomst, zijn roots en racisme. Arie Haan gaat vijftig jaar terug in de tijd, naar het WK voetbal in West-Duitsland dat eindigde met een nationaal trauma. Jan Wouters blikt terug op het gewonnen EK van 1988, ook in Duitsland. Het is nog altijd de enige hoofdprijs van Oranje. Tour de France  Na het EK volgt de Tour de France, van 29 juni tot en met 21 juli. In deze Helden lees je een interview met sprinter Fabio Jakobsen en een portret van Mathieu van der Poel, die ook de olympische wegwedstrijd in Parijs rijdt. Jeroen Blijlevens en Steven de Jongh, ploegleiders bij Lidl-Trek, vertellen hun verhaal, en we vragen ons af: kan Sepp Kuss na de Vuelta ook de Tour winnen? Olympische Spelen De Olympische Spelen vinden plaats van 26 juli tot en met 11 augustus. Chef de mission Pieter van den Hoogenband kijkt terug op zijn gouden race twintig jaar geleden. Turnster Sanne Wevers bereidt zich voor op haar laatste kunstje, en baanwielrenner Harrie Lavreysen spreekt over hoge verwachtingen. Sharon van Rouwendaal gaat voor goud in het openwater, roeizussen Bente en Ilse Paulis geven een dubbelinterview, en Simone van de Kraats hoopt op goud in het waterpolo. Bovendien gingen we op bezoek bij Tes Schouten, Caspar Corbeau en Arno Kamminga, de drie schoolslagmusketiers. Alle drie zijn ze een medaillekandidaat in Parijs. Voor het eerst sinds 1992 plaatse een Nederlands duo zich op de 500 meter kanosprint voor de Spelen. Hoog tijd om kennis te maken met Selma Konijn en Ruth Vorsselman. Triatlontopper Maya Kingma stelde ernstige misstanden aan de kaak binnen het topsportprogramma van de triatlonbond. Dat werd de triatleet niet door iedereen in dank afgenomen. Joost Luiten is sinds kort vader en worstelde met golfyips. In aanloop naar de KLM Open, die hij twee keer won, doet hij zijn verhaal.

Bo Kramer (24) is een van de sterren van de Nederlandse rolstoelbasketbalvrouwen. De ploeg heeft de afgelopen jaren alles gewonnen wat er te winnen valt. In aanloop naar de European Para Championships in Rotterdam doet Bo haar verhaal. “Bij het WK in Dubai klonk vooraf al: Nederland zal wel winnen. We weten dat we heel goed zijn, maar het is telkens weer vet als het we het gewoon flikken. Met het winnen van de wereldtitel blijven we alle grote titels in handen houden: de paralympische titel, de Europese en de wereldtitel. En in Rotterdam Ahoy willen we bij de European Para Championships winnen en onze Europese titel prolongeren. Ik kwam bij het Nederlands team in 2014. Twee jaar later was ik erbij in Rio tijdens de Paralympics. Dat was het laatste grote toernooi dat we niet wonnen, het werd brons. Ik werd in Rio achttien jaar, had als doel om de beste rolstoelbasketbalster van de wereld te worden. Ik ben er heel trots op dat ik hardop kan zeggen dat ik inmiddels bij de beste speelsters hoor. En het mooie is: er is nog ruimte voor verbetering.” “Aan mij zie je in het dagelijks leven niet dat ik rolstoelbasketbalster ben, want dan loop ik gewoon. Voor mijn sport ben ik afhankelijk van een rolstoel: springen, lange wandelingen maken en sprinten kan ik niet. Tot mijn elfde was ik aan het voetballen, ik had de droom om ooit bij Ajax te voetballen. Totdat ik last kreeg van mijn linkerknie. Er werden foto’s gemaakt, maar aan die knie zagen ze niets. Per toeval zagen ze op de röntgenfoto’s wel witte vlekken in de botten van mijn rechteronderbeen. Ik bleek een tumor van 18,5 centimeter te hebben, dat was zo’n beetje m’n hele scheenbeen. Botkanker, en dan ook nog een vorm die niet reageerde op chemotherapie. Ik heb de hele nacht gehuild na de diagnose. Ik dacht: ik heb kanker, ga dood. Al snel werd duidelijk dat het geen agressieve vorm van kanker was, dat ik kon genezen. Maar dan moest ik wel een heel zware operatie ondergaan. Ze hebben het kuitbeen uit mijn linkerbeen gehaald en dat op de plek van mijn rechterscheenbeen gezet. In mijn linkerbeen had ik na de transplantatie dus alleen nog een scheenbeen en in mijn rechterbeen had ik twee kuitbenen. Na de operatie moest ik negen maanden revalideren. Ik mocht in het begin helemaal niet bewegen en daarna heb ik beetje bij beetje opnieuw leren lopen. Ik was ineens afhankelijk van een rolstoel en dat was wennen. En vier dagen in de week zat ik bij de fysiotherapeut. De revalidatie heb ik niet als zwaar ervaren, toen ik wist dat ik kon genezen, heb ik de knop omgezet en tegen mezelf gezegd: let’s do this. Mijn grote doel: op een dag weer normaal kunnen lopen. Het enige wat ik heel vervelend vond, was dat ik nooit meer mocht voetballen, want dat deed ik tot de kanker werd ontdekt dagelijks. Nooit meer voetballen met mijn klasgenootjes op straat, de gedachte daaraan was mijn grootste struggle. Mijn ouders zeiden toen ik weer redelijk kon lopen: ‘Waarom ga je niet een paralympische sport doen?’ In het begin dacht ik: ik zit toch niet in een rolstoel? Mijn vader bleef tegen me zeggen: ‘Laten we gewoon eens gaan kijken.’ Ik stemde op een gegeven moment toe en ging met hem naar de paralympische talentendag waar ik meedeed aan een rolstoelbasketbalclinic. Ik was meteen verkocht, vond het heerlijk dat ik weer lekker kon sporten met mijn leeftijdgenoten, vergat alles om me heen. Als kind was ik dus al heel sportief. Op dansen na had ik voor heel veel dingen gevoel. En aan mijn ziekte heb ik een groot doorzettingsvermogen overgehouden, ik geef nooit op. Als ik ergens mijn zinnen op heb gezet, dan kan niemand me stoppen. Toen rolstoelbasketbal in mijn leven kwam, ben ik dag in dag uit keihard gaan trainen.” Helden Magazine 68 Het eerste gedeelte van het verhaal van Bo Kramer komt voort uit Helden Magazine nummer 68. Max Verstappen kleurt de wereld oranje. Max Verstappen is hard op weg om voor het derde jaar op rij de wereldtitel Formule 1 te pakken. In aanloop naar de Grand Prix van Zandvoort, die hij afgelopen twee jaar won, siert hij de cover van Helden. We volgden de coureur vanuit de paddock en zagen hoe moeilijk het is voor ploeggenoot Sergio Perez om staande te blijven in zijn schaduw. In de 68ste editie van Helden ook volop aandacht voor het nieuwe voetbalseizoen. Een gesprek met Mats Wieffer, dé ontdekking van vorig seizoen, over zijn doorbraak bij Feyenoord en Oranje. Maurice Steijn werd tot veler verrassing de nieuwe trainer van Ajax. Een groot interview met de man die na een teleurstellend seizoen voor nieuwe successen moet zorgen. Luuk de Jong is spits en aanvoerder van PSV, hij vertelt over bondscoach Ronald Koeman, oud-trainer Ruud van Nistelrooij, nieuwe trainer Peter Bosz, oud-ploeggenoot Xavi Simons en nieuwe teamgenoot Noa Lang. Ryan Gravenberch kende een lastig eerste seizoen bij Bayern München. Hij wil er dit seizoen staan en weer een vaste waarde voor Oranje worden. Verder in de nieuwe Helden. Atleten Lieke Klaver en Terrence Agard vormen een razendsnel koppel. Turners Loran de Munck en Casimir Schmidt zijn maatjes en tegenpolen. Laura Dijkema en Nika Daalderop over de hectiek van het leven als volleybalsters in den vreemde. Anne van Dam is de beste golfster van Nederland, ze vertelt over anger management, wonen in Amerika en de Big Green Egg Open. Hockeyster Laurien Leurink won met Oranje alles wat er te winnen viel. Mede door de ongeneeslijke ziekte van zus Marije zwaaide ze af. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 68! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.