Zeventien Nederlanders droegen in de Tour de France ooit het tricot waar elke wielrenner van droomt: de gele trui. Van hen zijn er nog dertien in leven en poseerden er twaalf voor onze camera. Vandaag: Erik Breukink.
1 APRIL 1964, 1 DAG IN HET GEEL
“Ik pakte het geel in de proloog van ruim zeven kilometer in Luxemburg. Van tevoren wist ik dat ik een kans had om te winnen. Tijdritten waren echt mijn ding en het parcours lag me. Het lukte niemand om mijn tijd te verbeteren en ik was dus de winnaar én mocht de gele trui dagen. Dat was echt heel bijzonder, maar ookweer geen verrassing.
Toen ik die gele trui won, was dat voor mij een bevestiging dat ik goed bezig was. Ik reed al op een redelijk niveau, was al tweede, derde en vierde geworden in de Giro, had een etappe gewonnen tijdens mijn eerste Tour in 1987 en in 1988 de witte trui gewonnen. Toen ik als renner die gele trui pakte, dacht ik: leuk. Maar ik keek meteen al naar de volgende dag, wilde ook een goed klassement rijden. In de ochtendetappe verloor ik het geel, niemand wilde rijden
omdat er ’s middags nog een ploegentijdrit was. Jammer.
Door mijn inspanningen in de Giro moest ik al snel uitgeput afstappen. Dat zorgde voor een dubbel gevoel toen ik thuiszat: ik baalde, maar had ook geel. Toen de Tour was afgelopen en ik tijdens de criteriums steeds werd angekondigd als geletruidrager, kreeg ik pas in de gaten wat de impact was. Het was toch wel bijzonder wat ik had gepresteerd, wist ik toen.
De gele trui heeft een mooie plek gekregen bij mij thuis, veilig achter het glas. Als ik ernaar kijk dan geeft dat mij een trots gevoel, maar het is niet zo dat ik er uren naar ga zitten kijken. Ik ben nog steeds de laatste Nederlander die de gele trui droeg. Voor het Nederlandse wielrennen zou het mooi zijn als daar dit jaar verandering in gaat komen.”