Sjeng Schalken: ‘Ik had de top tien in het vizier’

Mathieu van der Poel heeft een droomjaar. Hij werd wereldkampioen veldrijden en won twee ‘monumenten’: Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix. Voor zijn derde Tour de France zijn de verwachtingen ook weer hoog. Pakt VDP opnieuw het geel? Daarnaast heeft hij als doel om voor het eerst Parijs te halen. En o ja, de regenboogtrui bij het WK in Glasgow (6 augustus) staat ook op de verlanglijst. Waar Mathieu van der Poel is, is zijn vriendin Roxanne Bertels bijna altijd ook. We zagen haar Mathieu dit jaar omhelzen na zijn overwinningen in Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix en ook nadat hij bij het WK veldrijden in Hoogerheide voor de vijfde keer de wereldtitel pakte. Binnen Alpecin-Deceuninck wordt ze wel het geheime wapen van VDP genoemd. Zij is er mede de reden van dat het lijkt alsof Mathieu soms speelt met de concurrentie. De Vlaamse is een hit op sociale media, heeft 60.000 volgers op Instagram. ‘Van de duizenden volgers zijn er veel fan van Mathieu, denk ik. Mensen die nieuwsgierig zijn wat wij privé zoal doen. Als Mathieu er niet bij is, herkennen de mensen mij meestal niet en daar ben ik ook wel blij om. Met Mathieu erbij zijn er altijd mensen die iets komen zeggen aan tafel. Dat hoort erbij en vinden we ook niet erg. Dat weet je op voorhand als je met zo iemand samen bent. Ik vind dat hij daar heel goed mee omgaat,’ aldus Bertels in Het Laatste Nieuws. Bertels geeft af en toe een inkijkje in haar leven en dat van haar vriend. ‘Ik zet niet alles zomaar op Instagram, denk wel twee keer na voor ik iets plaats.’ Maar geregeld laat ze ook de andere kant van de wielrenner zien. Ze verklapte dat Mathieu thuis bij de haard van hun huis in ’s-Gravenwezel graag zanger Justin Bieber imiteert. ‘Die adoratie gaat heel ver, tot dansjes en meezingen aan toe. Elke dag. Mathieu is groot fan van Justin Bieber. Gelukkig heeft hij geen TikTok, al zou ik hem misschien eens stiekem moeten filmen.’ Bertels: 'Die adoratie gaat heel ver, tot dansjes en meezingen aan toe. Elke dag. Mathieu is groot fan van Justin Bieber' Zijn vriendin vertelt dat Mathieu altijd heel ontspannen is. ‘We hebben thuis een Excel-planning met de dagen dat hij weg is. De ploeg beheert die, maar ik check geregeld wanneer hij thuis is. Het is bij wijze van spreken soms weken vooraf plannen om een wandeling te maken. Maar als hij thuis is, is hij altijd relaxed. Ik heb hem eigenlijk nog niet vaak boos gezien, tenzij er iets is misgelopen tijdens een wedstrijd. Dan is hij een half uurtje chagrijnig. Voor de rest is Mathieu een vrolijk en positief mens. Hij is altijd gelukkig. Zenuwen heeft hij eigenlijk nooit. Als hij bij het ontbijt rustig is en niet veel zegt, dan weet ik dat hij een beetje gespannen is, maar verder is hij een ‘duracelkonijn’ dat staat te stuiteren.’ Hij gaat ook heel ontspannen om met zijn sport, aldus Bertels. ‘Ik kook voor hem, maar dingen afwegen doet hij zelf en alleen als er grote wedstrijden aankomen. Mathieu durft daarbuiten weleens een wijntje te drinken of een bitterbal te eten. Hij is een echte ‘wijnman’, geen ‘bierman’.’ Kuuroord Niets leek er in januari op te wijzen dat Mathieu van der Poel een geweldige eerste helft van het seizoen tegemoet ging. In het Spaanse Denia, waar hij trainde met de ploeg, was hij nog zwaar aangeslagen. Zijn rug, die na de val met het mountainbiken op de Spelen een tijd opspeelde, voelde opnieuw niet goed. De antwoorden die hij gaf, waren kort en afgemeten. “Die rug baart me al twee jaar zorgen, dat is niet nieuw. Om eerlijk te zijn is m’n rug nooit meer zo geweest als voor mijn valpartij in Tokio. Het is heel frustrerend dat ik nu al anderhalf jaar problemen met m’n rug ondervind. Ik weet dat er conditioneel zeker niets aan de hand is. Dat is het frustrerende. Ik weet dat ik veel sneller kan rijden dan wat ik de afgelopen winter heb laten zien. Ik ga hier werken aan mijn rug, veel fitnessen en laten behandelen, zodat hij straks weer in orde is. Vooral doe ik kracht- en stabiliteitsoefeningen. De krachtoefeningen zijn verreweg het belangrijkste. Die hebben me in het verleden ook het beste geholpen. Het zijn oefeningen die tegenwoordig veel wielrenners doen. Het hoort er echt bij. Ik heb dat vroeger ook wel gedaan, hoewel ik het in sommige periodes ook wel een beetje heb verwaarloosd. Ik kan tussen twee crossen moeilijk in de fitness gaan zitten. Maximaal twee keer per week laat ik me kraken omdat vaker niet goed is voor het lichaam. Als ik goed wil presteren, moet ik veel van mijn rug kunnen verwachten.” Denia, het vaste verblijf van de ploeg, diende als kuuroord. In het hotel aan de kust, waar zelfs kamers zijn waar ‘op hoogte’ geslapen kan worden, kon hij uit de negatieve spiraal komen. Weg van alle stress en gekte. In alle rust kon hij er trainen. Er werd voorzichtig met het boegbeeld van de ploeg omgesprongen. Samen met de twee ploegeigenaren, de broers Christoph en Philip Roodhooft, en trainer Kristof De Kegel werd zorgvuldig een route voor hem uitgestippeld. Vooral De Kegel, een jonge Vlaamse wetenschapper, is een specialist in het finetunen van Van der Poel. In zijn laptop wordt gegoocheld met getallen en andere data. In Denia keek Van der Poel al vooruit naar de Tour, die hem op het lijf is geschreven met tal van heuvelachtige etappes. “Alles draait om Parijs halen, dat is door omstandigheden de afgelopen twee jaar niet gelukt. Vorig jaar was ik veel te moe na de Giro en het jaar daarvoor dacht ik te veel aan de Olympische Spelen in Tokio.” De route naar de Grand Depart in Bilbao is zorgvuldig uitgestippeld. Er is voor gekozen om minder wedstrijden te rijden in aanloop naar de Tour. Er is geleerd van vorig jaar. Toen had hij lang last van zijn rug, waardoor hij het veldrijden oversloeg. Hij won weliswaar de Ronde van Vlaanderen voor de tweede keer, maar merkte daarna in de Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix al dat hij minder inhoud had door de verstoorde voorbereiding. Daarna reed hij de Giro, waarin hij de eerste etappe won en drie dagen de roze trui droeg. Zijn vorm doortrekken tot en met de Tour lukte niet. Na elf dagen stapte hij vermoeid af, zonder ook maar een rol van betekenis te hebben gespeeld. “Ik probeer altijd het beste uit mezelf te halen. Mensen vergeten dat soms, maar een seizoen bij ons duurt heel lang. Van het WK veldrijden tot ‘Roubaix’ is één periode. Dat zijn toch altijd veel belangrijke doelen in relatief korte tijd. De buitenwereld, de ploeg en ik verwachten er altijd heel veel van. Daarom hebben we ook gekozen om dit jaar minder te koersen. De Amstel Gold Race of Luik-Bastenaken-Luik zijn absoluut geen opties dit jaar. Ik wil een langere periode rusten om op mijn best te zijn in de Tour. Ik zal rusten, een hoogtestage doen met de ploeg en dan via de Ronde van Zwitserland naar de Tour gaan.” Speeltijd voorbij “Mathieu gaat dit jaar beter naar de Tour dan de twee voorgaande keren,” zegt Steven de Jongh. De ploegleider van Trek-Segafredo fietst af en toe met Mathieu en de twee onderhouden frequent WhatsAppcontact. “De rustperiode na zijn overwinning in Parijs-Roubaix is heel verstandig. Hij zal vrij relaxed aan de start staan in de Tour en zoveel mogelijk etappes willen winnen. Dat is wat ie kan. Hij is net te zwaar om voor het algemeen klassement mee te kunnen doen of in het hooggebergte, maar dat Mathieu ons gaat verrassen is voor mij wel zeker. Na twee keer afstappen, wil hij nu iets laten zien.” De Belgische tv-commentator en wieler­analist José De Cauwer voorspelde voor dit seizoen al een uitstekende Van der Poel. “Ik verwacht een heel goede Mathieu van der Poel in 2023. De concurrentie gaat de handen vol hebben aan hem,” zei hij in de vorige Helden. “Mathieu heeft de laatste jaren met onder andere het gemiste plankje bij de olympische mountainbikewedstrijd in Tokio, zijn rugblessure en het hotelincident bij het WK in Wollongong het nodige meegemaakt. Wellicht zijn al die tegenslagen de motivatie om harder te werken. Het is bij Mathieu altijd heel makkelijk gegaan. In tegenstelling tot bij Wout van Aert, die altijd moest vechten en dan ook nog altijd tegen dezelfde tegenstander... Ik denk dat Mathieu zich nu realiseert dat de speeltijd voorbij is. Hij kan perfect op zijn talent terugvallen, maar als hij nog meer wil... Hij zal na wat er de afgelopen jaren is voorgevallen wat zaken professioneler en serieuzer gaan aanpakken. Misschien was Mathieu een renner die iets minder belang hechtte aan zijn palmares. Ik denk dat hij meer en meer een wegrenner wordt die zich op de grotere koersen richt. Hij zei zelf voor het WK in Australië al dat hij niet meer zoveel kansen heeft om wereldkampioen op de weg te worden. Dat is een feit. In zijn eerste jaren als prof ging het alleen maar over fietsen en links en rechts winnen. Of dat nu in het veldrijden, op de mountainbike of op de weg was. Nu is er een uitgestippeld plan en staat de weg toch duidelijk bovenaan. Ik geloof dat dit zijn vruchten gaat afwerpen.” Belangrijk voor het rijden van een goede Tour en het halen van Parijs is dat zijn rug het houdt. Na het trainingskamp in Spanje waren de klachten verdwenen. En wat Mathieu kan als zijn rug hem geen parten speelt, hebben we kunnen zien op het WK veldrijden en in het voorjaar, waarin hij na zeges in San Remo en Roubaix ook nog eens tweede werd in de Ronde van Vlaanderen. Die rug blijft kwetsbaar, maar De Cauwer denkt dat die hem met een uitgekiend programma en het gedisciplineerd uitvoeren van zijn oefeningen niet gaat belemmeren. ‘Die problemen met de rug zijn er altijd al geweest. Daar werkt hij nu hard aan, maar dat is niet eenvoudig, zoals het ook alles­behalve makkelijk is om er altijd alles voor te doen en te laten en om constant gefocust te zijn. Je mag echt niets laten liggen. Ja, ik ken er eentje die niets laat liggen, Wout van Aert,’ aldus De Cauwer in Wielermagazine. Grote Drie De naam van zijn grote rivaal, al van jongs af aan, is genoemd. Eerst streden ze tegen elkaar in het veldrijden, daarna verlegde de rivaliteit zich naar de weg. Als Van der Poel wegspringt, zit Van Aert vaak meteen in z’n wiel, en andersom. Begin februari streden ze in Hoogerheide weer samen om de wereldtitel in het veldrijden. VDP won de tweestrijd in de sprint. In Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix was Van der Poel ook steeds de sterkste. Waar deze Tour op het lijf van Van der Poel lijkt geschreven, geldt dat meteen ook voor Van Aert, de alleskunner die vorig jaar met groot machtsvertoon de groene trui won en twee jaar terug in dezelfde Tour een massasprint, bergetappe en tijdrit won. In die Tour van twee jaar terug greep Van der Poel trouwens de gele trui door de tweede etappe met aankomst op Mûr-de-Bretagne te winnen, zes dagen in het geel te rijden om vervolgens af te stappen en naar de Spelen in Tokio te gaan als mountainbiker. Van der Poel: 'Ik moet eerst Parijs maar eens gaan halen. De groene trui is geen doel, dat interesseert me voorlopig weinig' Vorig jaar had Van Aert weinig te duchten van Van der Poel, die na het rijden van de Giro dus geen rol van betekenis kon spelen in de Tour. Dit jaar zal dat anders zijn. Allebei zullen ze in de eerste etappe kans zien om voor etappewinst en de gele trui te gaan. En er zijn nog veel meer etappes die de twee liggen. Wellicht dat er ook een intense strijd om de groene trui los kan barsten, al drukte Van der Poel die suggestie begin dit jaar nog de kop in. “Ik moet eerst Parijs maar eens gaan halen. De groene trui is geen doel, dat interesseert me voorlopig weinig,” vertelde hij. De Cauwer in Wielermagazine: ‘Alpecin-Deceuninck heeft uitstekende renners, maar nog niet van het kaliber van de mannen van Jumbo-Visma. Daarom zal Mathieu zelf op tijd aangaan, want dan is Wout de enige van de gele brigade die mee kan. Iedereen afzonderen en koersen tegen de groten, dat is zijn tactiek.’ Stef Clement, wieleranalist van de NOS, zag ook een opmerkelijk verschil in aanpak tussen Jumbo-Visma en de ploeg van Van der Poel dit voorjaar. ‘Van Aert koerste met druk en dat is de ploeg zelf aan te rekenen,’ stelde Clement op de site van de NOS. ‘Jumbo-Visma komt steeds in de media met nieuwe snufjes: nieuwe materialen, andere voeding, een betere voor­bereiding. Maar denk je dat ze daar bij de ploeg van Van der Poel niet mee bezig zijn? Het verschil is alleen dat zij dat in stilte doen en zo geen onnodige druk creëren.’ En dan is er natuurlijk ook nog Tadej Pogacar, het laatste lid van De Grote Drie die het wielrennen in hun greep houden. De Sloveen houdt dit jaar op Merckxiaanse wijze huis, won de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl. Een valpartij in Luik-Bastenaken-Luik, waarbij hij een gebroken pols opliep, voorkwam verder succes. Pogacar is er veel aan gelegen om voor de derde keer de Tour te winnen, nadat Jonas Vingegaard hem vorig jaar onttroonde. Omdat Pogacar het algemeen klassement in zijn hoofd heeft, zijn er wellicht meer kansen voor Van der Poel en Van Aert op dagsuccessen. Bovendien lijkt Pogacar zijn maatje Van der Poel wel wat te gunnen. ‘Er stond geen maat op Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar. Ze reden beiden hun beste voorjaar ooit. En dat deden de concurrenten bovendien op een vriendschappelijke manier. Ze winnen waar ze willen,’ stelde Clement bij de NOS. ‘Bovendien zijn Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar niet te beroerd om elkaar een tip te geven. ‘Pogi’ kende de vele klimmetjes van de Amstel Gold Race niet bij naam, maar kwam via een whatsappje van ‘Matje’ te weten waar hij het beste kon aanvallen. Op de Keutenberg, daar moest het gebeuren. Aldus geschiedde.’ Olympische droom Van wereldklasse was Van der Poel natuurlijk al, maar de afgelopen maanden heeft hij vooral laten zien nog dominanter te kunnen koersen. Zijn keuzes zijn scherper en hij leeft professioneler dan ooit. Op papier zijn Van Aert en Pogacar zijn voornaamste tegenstanders, maar hij duelleerde de laatste jaren ook nogal eens met zichzelf en zijn ambities. Nog maar twee jaar geleden begon Van der Poel na de klassiekers aan een reeks mountainbikewedstrijden om vervolgens weer als wielrenner naar de Tour te gaan om na een week af te stappen om als mountainbiker naar de Spelen te gaan, waar hij door zijn val met flinke rugklachten van terugkeerde. Van der Poel na zijn overwinning in Parijs-Roubaix en voordat hij een rustpauze inlaste: “Dit is mijn sterkste klassieke seizoen ooit. Ook al na de Ronde van Vlaanderen. Tadej was daar ongelooflijk sterk, maar na de Paterberg reed ik in mijn eentje naar de finish. En in Parijs-Roubaix opnieuw. De kracht die ik heb voor de laatste vijftien kilometer is iets wat ik in het verleden niet had. Ik ben sterker dan voorgaande jaren. Ik heb mijn trainingen wat aangepast, ik rij minder wedstrijden en voel me daar goed bij.” “Het werk en rendement is nu beter,” stelde ploegmanager Christoph Roodhooft na Roubaix. “Het is voor het eerst dat wij erin zijn geslaagd om ons en zijn werk over een mooie periode te laten renderen. Om zijn conditie en vorm optimaal te gebruiken. Niet enkel een korte piek richting het WK veldrijden. Voor Mathieu is het ook een aangenaam gevoel om van Milaan-San Remo tot en met Roubaix in topvorm te zijn.” Een kanttekening werd er ook geplaatst. En nog wel door Adrie van der Poel. Tegen Wielerflits zei hij: ‘Ik vind wel dat ze heel weinig koersen, maar dat is mijn mening. En als ik Mathieu zie rijden in de E3 Saxo Classic, sla ik bijna met mijn kop tegen de muur. ‘Ja pa, dat was in functie van Vlaanderen,’ zegt hij dan. En ik blijf erbij dat Mathieu nog kan verbeteren. Geen procenten, maar toch: als hij nog een volledige Tour rijdt, kan er nog anderhalve procent bijkomen.’ De kans dat Van der Poel ooit de strijd met Pogacar aan zal gaan met als inzet de eindzege in de Tour, is overigens nihil. Ook vader Adri van der Poel ziet in Mathieu geen ronderenner: ‘Op dit moment heeft Mathieu 0,0 procent ambitie om ronderenner te worden,’ zei Van der Poel senior tegen Zesdaagse TV. ‘Nederland heeft twee Tour-winnaars gehad en ik zou niet weten waarom hij de derde zou zijn. Om de Tour te winnen moet je uitzonderlijk zijn op alle gebieden en er jaren naartoe werken. Ik zeg niet dat hij het niet kan, maar op dit moment is het absoluut zijn ambitie niet. Pas als hij verzadigd is van al zijn andere ambities, dan zou het klassement misschien een keertje in beeld komen.’ Want ja, hoe zit het met de ambitie van Van der Poel om een olympische medaille te winnen met de mountainbike? In Spanje zei hij daarover: “Ik heb aangegeven dat als mijn rugproblemen niet opgelost worden, dat het mountainbikeplan misschien niet doorgaat. Maar voor­lopig wil ik Parijs 2024 nog niet opgeven. Die olympische droom zit nog steeds in m’n achterhoofd.” Lamborghini Het is denkwerk voor later. Nu staat alles in het teken van de Tour voor de man die al vijf klassiekers won (Amstel Gold Race 2019, Ronde van Vlaanderen 2020 en 2022, Milaan-San Remo 2023 en Parijs-Roubaix 2023), maar meteen daarna – op 6 augustus – wacht ook het WK op de weg in Glasgow. Het parkoers ligt Van der Poel, hij werd in 2018 tweede bij het EK in de Schotse stad, achter Matteo Trentin. Een wereldtitel ontbreekt nog op zijn palmares. In 2019 leek hij goede papieren te hebben voor de wereldtitel bij het WK in Yorkshire, maar hongerklop en kou gooiden roet in het eten. Bovendien wil hij revanche voor het in de soep gelopen WK van vorig jaar in Australië, toen Van der Poel in het hotel uit zijn slaap werd gehouden door twee tiener­meiden, actie ondernam, aangehouden werd, waarna hij de nacht voor de wegwedstrijd in de cel moest doorbrengen, nog wel van start ging, maar al snel gedesillusioneerd afstapte. Het hoofd zal fris zijn. Mathieu heeft even de batterij weer opgeladen. In het weekend van Luik-Bastenaken-Luik was er even tijd voor een ander speeltje dan de fiets. Net als oud-renner Tom Boonen heeft Van der Poel een fascinatie voor snelle auto’s en is hij geregeld op de Belgische circuits van Zolder en Francorchamps te vinden. Dat zal nu nog frequenter zijn, want Van der Poel is ambassadeur geworden van automerk Lamborghini en rijdt rond in een Urus S, die een topsnelheid haalt van 305 kilometer per uur en waarmee je in drie seconden van nul naar honderd kilometer per uur gaat. ‘Wees gerust. Als ik er al eens mee wil doortrekken, ga ik naar Zolder of Francorchamps. In Schilde en op andere Vlaamse wegen hou ik me netjes aan de snelheidslimieten,’ beloofde Van der Poel in de Gazet van Antwerpen. ‘Dit voelt toch specialer dan een nieuwe racefiets uittesten.’ Van der Poel rijdt rond in een donkergrijze Urus S. ‘Ik vind het wel stijlvol zo. Ik wil liever niet te erg opvallen. Dat is ook de reden waarom er geen slogans of foto’s op het koetswerk zijn gespoten. De gepersonaliseerde nummerplaat ‘I MVDP I’ ga ik wel gebruiken.’ Boonen komt Van der Poel weleens tegen op de bekende Belgische circuits. Verder appen ze geregeld, soms over de koers, maar meestal over snelle wagens. Tom Boonen is zelf als coureur actief en herkent ook de klasse van de autocoureur Van der Poel. ‘Ik heb Mathieu weleens gezien op het autocircuit van Zolder. Daar komt hij graag. Toen reed hij volgens mij in een BMW. Of hij goed kan autoracen? Wat denk je? Van der Poel is zo’n type die alles goed kan. Geef hem een racket en hij kan tennissen op topniveau,’ stelde Boonen in het AD Boonen: 'Of hij goed kan autoracen? Wat denk je? Van der Poel is zo'n type die alles goed kan. Geef hem een racket en hij kan tennissen op topniveau' Boonen is fan van Van der Poel. ‘Mathieu is zo goed, juist omdat hij doet wat hij mooi vindt. Ook wat dat betreft is hij een voorbeeld voor jonge sporters. Plezier is altijd de basis voor succes. Hij straalt dat ook uit. Sporters, en zeker wielrenners, moeten al zoveel. Leven in een keurslijf. Trainen, slapen, gezond eten. Zoals ook Van der Poel doet. Maar soms mag het even, hoor, een bak frieten of een hamburger. Dat hoeft echt niet stiekem en mag prima voor draaiende camera’s na de koers. Mathieu zal het niet met die gedachte hebben gedaan, maar eigenlijk vind ik het zelfs een goed voorbeeld voor de jeugd. In de zin van: natuurlijk, topsport betekent heel zuinig zijn op je lichaam, maar wielrenners zijn geen robots. Je kunt niet alleen maar maniakaal bezig zijn met wielrennen. Juist door jezelf ontspanning te gunnen, rek je de carrière.’ Helden Magazine editie 67 Het verhaal van Mathieu van der Poel komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar hij de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, wielrenster Demi Vollering, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Nadat Mandy van den Berg (29) tijdens het gouden EK van 2017 werd gepasseerd zonder dat ze daarin was gekend, was de verdedigster zo teleurgesteld en had ze het zo moeilijk dat ze alle plezier in het voetbal had verloren. De oud-aanvoerster van Oranje twijfelde zelfs of ze überhaupt nog wilde voetballen. Maar nu is ze terug. De teleurstelling Als Mandy van den Berg deze mid­dag neerploft in een koffietentje aan de Avinguda de les Corts Valencianes in Valencia, niet ver van haar appartement met zwembad, verschijnt er een enorme glimlach op haar gezicht. Het is een glimlach die alles zegt. Want Mandy ziet er niet alleen blij en vrolijk uit, zo voelt ze zich ook, vertelt ze. Of zoals ze zelf zegt: de oude vertrouwde Mandy van den Berg is weer terug, goed­ lachs en gelukkig. Dat komt omdat ze eindelijk weer het plezier in voetballen heeft teruggevon­ den. “Ja, dat was wel even weg,” erkent Mandy, sinds 2018 uitkomend voor Valencia CF Femenino. Het had alles te maken met de teleur­ stelling van het EK in 2017, toen de verdedigster uit Naaldwijk na twee duels door bondscoach Sarina Wiegman werd gepasseerd. Natuurlijk, als topsporter weet Mandy dat ze te maken krijgt met teleurstellingen. Dat is inherent aan topsport. Maar daar ging het ook niet om, zegt ze. Het ging Mandy om de manier waarop. Dat Wiegman, die eerder alles over het team met haar deelde, haar als aanvoerder van de OranjeLeeuwinnen ditmaal niet had meegenomen in haar gedachte en beslis­ sing. Die openheid heeft ze gemist. Mandy: “Als Sarina het me van tevoren had gezegd was de teleurstelling ook gigantisch geweest, maar dan had ik tenminste nog het gevoel gehad dat ik serieus werd genomen. Dat was nu niet het geval. En wat de klap nog groter maakte: we kenden elkaar zo goed en hadden echt een klik. Niet alleen vanwege de tijd bij Oranje, maar ook vanwege de periode bij ADO Den Haag waar ze vijf jaar mijn coach was. Dan had Sarina me toch wel eerder kunnen inlichten?” Juist daarom kreeg het EK zo’n dubbele lading, meent Mandy. “Begrijp me niet verkeerd, het winnen van goud met Oranje was voor mij een absoluut hoogtepunt. Alleen, ik voelde meer euforie en blijdschap voor het team dan ik voor mezelf kon voelen.” Ze had gedacht dat de teleurstelling wel zou verdwijnen als ze zich zou melden bij Reading, op dat moment haar club. “Dat was het idee. Dat ik daar in Engeland gewoon weer lekker ging voetballen.” Maar dat gebeurde niet. De teleurstelling bleef. Het was zelfs zo erg dat Mandy geregeld midden in de nacht wakker werd met de 54ste minuut in haar gedachten, verwijzend naar het moment dat ze in het duel met Denemarken werd gewisseld. “Ik merkte dat het mij zo enorm had geraakt dat het mijn hele doen en laten in mijn dagelijks leven bepaalde. Continu kwamen die gedachten over het EK terug. Niet die gouden medaille, maar die teleurstelling. Ik kon het simpelweg geen plekje geven. Echt, ik scheur liever nog een kruisband dan dat ik dit nog een keer moet mee­ maken. Zoveel moeite had ik ermee.” Klopt het dat je toen zelfs aan stoppen hebt gedacht? “Ja, want ik dacht: als mijn passie zo’n enorme teleurstelling oplevert, is het dan nog wel iets waard? Dat is heel rigoureus en nu haast niet voor te stellen. Zoveel houd ik van het spelletje. Maar toen ben ik wel even diep gegaan. Het was ook niet zo dat ik dat van de een op andere dag dacht. Het ging na het EK al een tijdje niet lekker. Dat kwam ook omdat ik ondertussen bij Reading niet meer aan spelen toekwam. Wat ik volledig begreep. Ik was niet meer degene die ik was.” Wanneer merkte je dat het fijne gevoel weer enigszins terugkwam? “Toen Reading me eind 2017 liet gaan en ik terugkeerde naar Nederland. Ineens was er rust. Daarom wilde ik aanvankelijk ook niet naar Valencia, toen die club bij me aanklopte. Na zes jaar Zweden, Noorwegen en Engeland was ik wel klaar met het buitenland. Ik wilde even helemaal op nul begin­ nen. Maar ja, ik wilde altijd al in Spanje spelen. Die droom had ik al toen ik bij ADO Den Haag zat.” 'Ik nodigde onlangs, net als een jaar eerder, ook weer samen met mijn ouders eenzame mensen uit om bij ons thuis kerst te vieren. Ik wil anderen helpen. Mijn geluk delen' Dus ging je alsnog overstag? “Ja, en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Zonder te overdrijven: voor mij was er geen betere plek voor een nieuwe start. Dat voelde ik vanaf de eerste dag dat ik in Spanje was. Zo van: het gaat hier gebeuren, ik ga hier het plezier terugvinden. Ik voelde in Valencia letterlijk en figuurlijk de zon schijnen. En wat ook meespeelde: ineens werd ik weer belangrijk als voetballer. Dat was voor mij zo fijn. Kortom, ik bloeide helemaal op. Ik was weer terug.” Helden Magazine 50 Het eerste gedeelte van het verhaal van Mandy van den Berg komt voort uit Helden Magazine nummer 50, waar op het moment van uitkomen een nieuw decennium is begonnen. Voor Helden een goed moment om jonge, nieuwe sporthelden te belichten. Sportman van 2019 Mathieu van der Poel draait alweer even mee, maar is net 25, wat jong is voor een wielrenner. De alleskunner siert de 50ste cover. In deze editie is er uitgebreid aandacht voor Generatie Z. Er zijn al tal van voetballers die na de eeuwwisseling zijn geboren, zijn doorgebroken of op het punt staan dat te doen. Onder meer Orkun Kökcü, Mohamed Ihattaren en Myran Boadu komen aan het woord. Daarnaast blikten wij aan de hand van afbeeldingen terug met de assistent-trainer van Feyenoord, John de Wolf en lees je over de cultclub van Andries Jonker en Co Adriaanse. Verder in de 50ste editie van Helden gingen we langs bij schaatsster Esmee Visser en haar vriend Daan Olivier. Legden we het supertalent, Remco Evenepoel, negen namen voor én gaan we op wereldreis met baansprinter Theo Bos, die graag zijn carrière ‘rond’ wil maken. Daarnaast kan meerkampster Anouk Vetter weer lachen, nadat ze in 2019 door een diep dal ging, is de 21-jarige Griek: Stefanos Tsitsipas de nieuwe ster in het tennis, gaat Victoria Koblenko langs bij judoka Noël van ’t End én verteld Yara van Kerkhof, hoe haar wereld compleet instortte. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Pieter van den Hoogenband (43) is chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg in Tokio. Voor vertrek gingen we bij de drievoudig olympisch zwemkampioen langs om te praten over de mensen die hem hebben geïnspireerd. VDH hoopt op zijn beurt andere mensen te kunnen helpen op weg naar succes. Het zwembad in de tuin is goed zichtbaar door de grote ramen die van het plafond tot de vloer reiken. In zijn werk­ kamer aan huis in Waalre hangt een schilderij van een juichende ‘Pietje van Puffelen’, zoals Pieter van den Hoogenband zichzelf geregeld gekscherend noemt, met ook zijn oude rivaal Alexander Popov erop. Het kunstwerk verwijst naar zijn inter­ nationale doorbraak, de EK in Istanbul. In 1999 won hij daar zes gouden plakken. Met als hoogtepunt de gewonnen finale op het koningsnummer de 100 meter vrije slag tegen de destijds onverslaanbare geachte tsaar van de sprint, Alexander Popov. Het was de wisseling van de wacht. In 2000 won Pieter olym­pisch goud op de 100 vrij en hij pakte ook de titel op de 200 vrij door het Australische wonderkind Ian Thorpe te kloppen. Hij kreeg het hele stadion even stil. In 2004 volgde zijn derde gouden olympische medaille, hij prolongeerde de olympische titel op de 100 vrij in Athene. Wijzend naar het schilderij met Popov zegt Pieter: “Alweer 22 jaar geleden, niet normaal hè.” Aan de muur voor hem hangen negen grote zwart­wit portretten. “Ik heb tien jaar geleden de Topsport Community opgericht. Om dit heugelijke feit te vieren gaf ik mijn oud­ zwemcollega Johan Kenkhuis de opdracht om in het Felix Meritis een spetterende bijeenkomst te organiseren waar ik ver­schillende werelden bij elkaar wilde brengen: sport, wetenschap en het bedrijfsleven. Deze driehoek vormt namelijk de basis van de Topsport Community. Om topprestaties te kunnen leveren is expertise nodig. Het samenbrengen en delen van expertise uit diverse werelden leidt tot nieuwe inzichten,” doceert de man die in Tokio debuteert als chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg. “Maar die bijeenkomst was tegelijkertijd ook een feestje ter gelegenheid van mijn transitie van sport­man naar een meer maatschappelijke rol. De ruimte wilden we wat meer smoel geven met mooie portretten van mensen die kleur hebben gegeven aan de wereld. Dat idee kregen we van de beroemde Apple­-reclame Think Different.” De commercial is een eerbetoon aan de ‘andersdenkenden’ die de wereld hebben verrijkt met hun prestaties en ideeën. Pieter wijst naar het bordje bovenaan de muur. Daarop staat een tekst van de tien jaar geleden overleden Apple-topman Steve Jobs. ‘The ones who are crazy enough to think they can change the world are the ones who do.’ “Ik dacht: hoe leuk is het om een paar van die bijzondere mensen, die ook mij hebben geïnspireerd, in mijn werkkamer op te hangen? Leuk om zo nu en dan naar die portretten te staren en te filosoferen over die personen.” Muhammad Ali, Albert Einstein, Johnny Weissmuller, Fanny Blankers-Koen, Michael Jordan, Bob Marley, Martin Luther King en John Lennon hangen aan zijn Wall of Fame. De negende positie wordt ingenomen door echtgenote Marie-José. Lachend: “Die heeft ze er zelf tussen gehangen. Geweldig toch? En Marie-José hoort er natuurlijk ook tussen, want zij heeft mijn leven verrijkt.” Marie-José komt juist de werkkamer binnen met thee en koffie. Voordat we het gaan hebben over die negen portretten aan de muur van zijn werkkamer, waarschuwt Pieter alvast dat het over twee uur een ‘gezellige bende’ zal worden in huis, dan komen de vier kinderen van tussen de elf en zestien uit school. Het samengestelde gezin bestaat uit zes personen: Pieter heeft uit een eerdere relatie een dochter en zoon en Marie-José twee zoons. Johnny Weissmuller “Hij heeft een grote impact gehad op het zwemmen en dus ook op mij. Weissmuller won in 1924 in Parijs en in 1928 in Amsterdam goud op het koningsnummer: de 100 meter vrije slag. Het lukte hem om als eerste man de 100 vrij onder de minuut te zwemmen en hij introduceerde een manier van zwemmen - twee armslagen en zes beenslagen - die tot de dag van vandaag overeind staat. Hij is echt grensverleggend geweest. En na zijn zwemcarrière werd hij een ster in Hollywood door zijn rol als Tarzan. Ik was niet zo lang geleden voor een lezing in het Olympisch Stadion en daar is een klomp die mede is gesigneerd door Johnny. En weet je dat een van de eikenbomen rond het stadion in 1928 door Johnny is geplant? De mensen die aan deze muur hangen, waren niet perfect. Johnny is daar ook een voorbeeld van. Vijf huwelijken strandden en hij zat financieel aan de grond toen hij in 1984 op zijn 79ste in stilte overleed aan de gevolgen van een longoedeem. Treurig hoe zo’n groot kampioen aan zijn einde is gekomen. Maar dat maakt hem tegelijkertijd intrigerend. Hij heeft de mooie en minder mooie dingen van het leven meegemaakt. Je weet dat ik een groot muziekliefhebber ben; zijn leven was wel rock & roll.” Wat voor rol speelt zwemmen nog in jouw leven? “Ik ben door corona afgelopen jaar veel te weinig in het water gedoken, ben tegenwoordig gewoon recreant, dus ook ik kreeg geen toestemming om in Eindhoven te zwemmen in het zwembad dat mijn naam draagt. Ik mis het zwemmen gek genoeg eigenlijk niet. De laatste tijd ben ik met de kinderen aan het sporten, duik met hen het krachthonk in of we gaan even hardlopen. Veel van mijn werk doe ik zittend, dat was te zien aan mijn lichaam en dat hebben de kinderen me ook wel ingewreven. Ik heb de laatste tijd aan mezelf gewerkt op mentaal en fysiek vlak, vind dat de ploeg in Tokio een fitte chef de mission verdient. Ik heb mijn voeding drastisch aangepakt en zorg dat ik voldoende slaap. Ook ben ik gaan mediteren en ben met yoga begonnen om mijn flexibiliteit en mobiliteit te verbeteren.” 'In mijn tijd was Papendal een plek in de bossen bij Arnhem waar allerlei formulieren vandaan kwamen. Papendal was nog net geen scheldwoord. Als ik daar nu kom, ben ik trots' Lachend: “Ik ben trouwens de stijfste hark ooit die yoga is gaan doen. Ik ga het zwemmen trouwens wel weer oppakken, voor corona zwom ik altijd één keer per week. En ik doe jaarlijks nog mee aan de Amsterdam City Swim, waarvan de opbrengst gaat naar onderzoek naar spierziekte ALS. Ook sociaal maatschappelijk blijf ik mijn bijdrage dus leveren door te zwemmen.” Weissmuller maakte de transitie van zwemkampioen naar Tarzan en jij die naar chef de mission... Lachend: “Mooi bruggetje! Ik vind deze functie heel erg leuk. Geregeld neem ik de tijd om te bekijken waar ik sta in het leven en of ik nog de juiste dingen doe. De Amerikaanse schrijver Steven Covey stelde ooit: je moet beginnen met het einde in gedachte. Die wijsheid heb ik in m’n oren geknoopt. Ik denk steeds na over wat ik nog wil realiseren. En ik stel mezelf zo nu en dan de vraag: wat moet ik doen om ook een leuke papa te blijven? Zo heb ik in 2013, toen ik net chef was van de Nederlandse ploeg die mee mocht doen aan het European Youth Olympic Festival, de Pietje van Puffelen-sessies georganiseerd. Dat deed ik om even de olympische medailles die ik heb gewonnen te parkeren. Ik heb een aantal mensen met wie ik door de jaren heen heb samengewerkt gevraagd op me te ‘schieten’. Waar ben ik goed en minder goed in? Er kwam uit dat er zeker idealisme en enthousiasme in me zitten om een bepaalde kijk over te brengen. Tegelijkertijd ben ik wat minder goed in het organiseren en daarvoor heb ik een team om mij heen nodig. Ik was me er als zwemmer al heel erg van bewust dat ik een team om me heen nodig had, met uiteraard mijn vriend en coach Jacco Verhaeren als de grote spindoctor, zo weet ik dat ik in het maatschappelijk leven ook een groep mensen om me heen nodig heb.” Een van de kritieken tijdens die sessie was dat je moeilijk ‘nee’ kon zeggen. Kun jij inmiddels ook met je vuist op tafel slaan? “Dat heb ik wel geleerd. Zeker sporters hebben behoefte aan duidelijkheid. Afspraken zijn afspraken. Als ik alleen maar enthousiast loop te zijn, dan prikken ze daar snel doorheen.” Helden Magazine 57 Het eerste gedeelte van het verhaal van Pieter van den Hoogenband komt voort uit Helden Magazine 57. Het dubbeldik zomernummer staat volledig in het teken van de Olympische Spelen in Tokio en het EK voetbal. In Helden Magazine 57 lees je een uitgebreid interview met Dafne Schippers en haar broer Derek over hun speciale band. Spraken we keepster en boegbeeld van de Nederlandse handbalsters: Tess Wester over trouwen, de liefde en het moederschap. En ook een gesprek met en over Mathieu van der Poel, het fenomeen debuteert dit jaar in de Tour de France en rijdt een maand later de olympische mountainbikerace. Met aanvoerder Georginio Wijnaldum, assistent-bondscoach Ruud van Nistelrooij, Denzelf Dumfries en Wout Weghorst blikken we uitgebreid vooruit op het EK. Hoe goed is daarnaast Frenkie de Jong? We vroegen het aan acht kenners. Verder in het EK-gedeelte een interview met Memphis Depay en John Bosman blikt terug op het EK van 1988. Ook in Helden Magazine 57 staat er geen maat op Annemiek van Vleuten meer sinds haar dramatische val tijdens de Spelen in Rio. Praat Sifan Hassan over het geloof, de liefde, haar geheim, de toekomst en goede espresso. Praat de stille kracht van de hockeysters: Eva de Goede over poseren voor Sports Illustrated en tafelvoetballen met Neymar én wint Marianne Vos minder vaak, maar is ze wel gelukkiger. Verder praten we met de vier krachtpatsers van het baansprinten: Roy van den Berg, Matthijs Büchli, Jeffrey Hoogland en Harrie Lavreysen. Spreekt Vivianne Miedema openhartig over haar wens om ooit voor Feyenoord te spelen, zwaait Epke Zonderland in Tokio af, wist Arno Kamminga zelf lange tijd niet hoe goed hij was én pakten Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen in 2016 de eerste Nederlandse olympische medaille in het beachvolleybal. Victoria Koblenko stapte daarnaast met Nicolas Heiner in de boot én staat Sarina Wiegman in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De serenade van Judith Leyster. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.