Sjinkie Knegt liep op 10 januari ernstige brandwonden op bij het aansteken van de houtkachel. Fenna lag ziek in bed toen het gebeurde. De shorttracker en zijn vrouw kijken voor het eerst samen terug op die rampzalige dag. “Over een jaar of twee moet ik weer op niveau zijn.” Bij het openen van de voordeur stap je meteen de werkplaats binnen. Het chassis van een auto is zichtbaar. In de hoek boven de werkbank hangt een ingelijste oorkonde, ‘Sjinkie Knegt, Sportman van het Jaar 2015’ staat erop. De ruimte fungeert ook nog als krachthonk. Tegenover een spiegel is een rek met een indrukwekkende verzameling halters geplaatst. Om de hoek staat tegen de muur een roeiapparaat. Daarboven hangt een lauwerkrans aan een haak met een lint waarop de tekst ‘wereldkampioen 2015’ staat. Bovenaan de trap, waar het woongedeelte zich bevindt, staat Sjinkie te wachten. Hij heeft eigenhandig van twee appartementen er één gemaakt. Met het project is hij al een tijd bezig. De slaapkamers zijn klaar, net als de woonkamer met open keuken. Het einde nadert, alleen de badkamer is nog niet naar zijn zin. Sjinkie gaat aan de keukentafel zitten van hun huis in het Friese gehucht Bantega. Het wachten is nog even op zijn vrouw Fenna, die op de weg terug is van haar werk als filiaalmanager van H&M in het ruim twintig kilometer verderop gelegen Heerenveen. Hun dochter Myrthe van drieënhalf en zoon Melle van bijna twee zijn bij de opvang. “Ja, dat is hem,” zegt Sjinkie, terwijl hij naar de houtkachel wijst die een centrale plek in de woonkamer inneemt. Het is de kachel waar in januari dit jaar ineens zoveel om te doen was. Sjinkie had die dag eigenlijk in Dordrecht moeten zijn, waar het EK shorttrack werd gehouden. Maar hij kon zijn titel niet verdedigen. In zijn werkplaats was hij klem komen te zitten tussen de vorkheftruck en het kozijn van de schuurdeur. Sjinkie was vergeten de heftruck op de handrem te zetten. Het gevolg: een zware spierblessure. Als Fenna thuis is, gaat ze naast haar man zitten. Meteen gaan de gedachten terug naar de ochtend van donderdag 10 januari. “Ik ben eigenlijk nooit ziek, maar ik had die week een keelontsteking opgelopen en had antibiotica voorgeschreven gekregen,” zegt Fenna, “ik kon al drie nachten amper slapen van de keelpijn, had ook grote moeite met eten en drinken. Toen de kinderen wakker werden rond een uur of zeven, zei Sjinkie: ‘Ik zorg wel voor de kinderen, dan kun jij blijven liggen.’ Ik had koorts en Sjinkie ging de houtkachel aan doen, zodat het in elk geval lekker warm zou zijn in huis.” Sjinkie: “Normaal gesproken gebruik ik aanmaakblokjes om de kachel aan te steken, maar die waren op.” Fenna: “Ik had al een paar dagen in m’n hoofd om aanmaakblokjes te kopen. Ik was het een paar keer vergeten in de supermarkt en doordat ik ziek was, kwam het er ook niet van.” Sjinkie: “Ik had beneden uit de werkplaats een fles gepakt met spul om het hout in brand te kunnen steken. Na een half uurtje deed ik het deurtje van de kachel even open om te controleren of het allemaal goed ging. Juist op dat moment viel een stuk brandend hout uit de kachel op de fles met de brandbare vloeistof. Die explodeerde. De vloeistof kwam over me heen en vatte vlam. Ik had meteen zoveel pijn en kon op dat moment niet om hulp roepen, want mijn baard en gezicht stonden in brand. Ik wist: als ik nu m’n mond open, verbrand ik ook van binnen, dan gaan m’n luchtwegen eraan. Op dat moment realiseerde ik ook dat Melle in de kamer liep, was bang dat ook hij zou verbranden. Maar ik kon niets doen zolang het vuur in m’n gezicht nog brandde, dat moest ik eerst zien te doven met m’n handen.” Fenna: “Ineens hoorde ik Sjinkie m’n naam roepen op een manier zoals ik hem nog nooit had gehoord. Die paniek in z’n stem... Ik rende naar de woonkamer en toen ik daar kwam, stond Sjinkie in brand...” Fenna draait haar hoofd naar Sjinkie: “Je rende in het rond en was met je handen bezig het vuur uit te slaan. Je kon waarschijnlijk ook niet meer stilstaan, omdat je zoveel pijn had.” Sjinkie knikt: “Klopt.” Fenna: “Het vuur in je gezicht had je gedoofd, maar je trui brandde nog op sommige plekken en vooral van je benen kwamen nog vlammen. Ik dacht: wat moet ik in godsnaam doen? Ik zag op het aanrecht een koekenpan staan, heb er water in gedaan en dat heb ik over je heen gegooid. Het water vloog alle kanten op. Je wist vooral met je handen het vuur uit te krijgen.” Sjinkie knikt: “M’n handen waren ook flink verbrand.” Fenna: “Toen het vuur gedoofd was, heb ik je snel onder de douche gezet. Ik ben vervolgens snel naar onze slaapkamer gelopen om m’n telefoon van het nachtkastje te pakken. Als eerste heb ik 112 gebeld. Natuurlijk was ik in paniek, maar ik was nog rustig genoeg om uit m’n woorden te komen. Ondertussen moest ik me ook bekommeren om Melle, die toen anderhalf was. Hij had alles gezien. Normaal is hij altijd heel druk, maar toen zat hij in een hoekje van de keuken te huilen. Onze dochter huilde ook. Zij was uit bed gekomen toen ze allemaal geschreeuw hoorde. Voor haar was het ook heel confronterend om papa en mama zo in paniek te zien. Myrthe riep: ‘Ik wil naar pake en beppe.’ Opa en oma, de ouders van Sjinkie, wonen in het appartement naast ons en daar mocht ze van mij heen.” Sjinkie: “Onder de douche kreeg ik supergrote blaren. Het leek wel of ik vuilniszakken vol vocht om m’n benen had en dat vocht kwam er daarna ineens uit. Ik had gelukkig best veel eelt op m’n handen, dat was allemaal weggebrand en opgekruld, maar door die eeltlaag was het vel van m’n handen nog redelijk intact. Alleen de buitenkant van m’n handen was echt verbrand.” Fenna: “Ze zeiden later ook dat als je kantoorhandjes had gehad, de verwondingen veel ernstiger waren geweest.” Sjinkie: “Dan had ik waarschijnlijk nu nog met ingepakte handen gezeten.” Fenna vertelt dat ze haar telefoon op de speaker zette toen ze dacht dat Sjinkie de boel ‘onder controle’ had. Hij kon met de man van 112 praten. “En ik ging snel op zoek naar Myrthe,” zegt Fenna, “bij mijn schoonouders in het appartement was niemand en ik kon onze dochter nergens vinden. Uiteindelijk vond ik haar. Ze had zich achter de kast op haar kamer verstopt, daar zat ze te huilen. Ik vertelde Myrthe dat ze tevoorschijn kon komen, maar ze wilde haar veilige slaapkamertje niet verlaten. Ik heb haar daar maar even achtergelaten, want ik moest weer door en ik wist dat ik mee zou moeten met de ambulance en moest dus snel oppas voor de kinderen regelen. Tussendoor ging ik ook steeds even bij Sjinkie kijken.” Sjinkie: “Die man van 112 vroeg me na een tijdje om onder de douche vandaan te komen en in de spiegel te kijken. Ik moest hem vertellen wat ik zag. Hij vroeg of m’n wenkbrauwen er nog op zaten. Deels was dat het geval. M’n baard was helemaal gesmolten. De rest van m’n gezicht was zwart.” Fenna: 'Onze dochter had zich achter de kast op haar kamer verstopt, daar zat ze te huilen. Ze wilde haar veilige slaapkamertje niet verlaten.' Fenna: “Ik hoorde over de telefoon de man van de hulpdienst heel rustig vertellen waar de ambulance zich op dat moment bevond. Ik heb een trainingsbroek van Sjinkie aangetrokken en ben op blote voeten de straat op gerend met Melle op m’n arm. Ik was op zoek naar iemand die op onze kinderen kon passen, maar niemand was thuis. Iemand van iets verderop zag me lopen en dacht: Fenna heeft hulp nodig. Zij heeft zich toen ontfermd over de kinderen. De politie kwam op dat moment er ook aan. Met de huistelefoon heb ik daarna snel mijn ouders gebeld. Ik wilde eigenlijk de ouders van Sjinkie bellen, maar hun mobiele nummers kende ik niet uit m’n hoofd en Sjinkie had mijn telefoon in gebruik... Mijn ouders heb ik gevraagd mijn schoonouders te bellen en ik heb het adres doorgegeven waar onze kinderen opgehaald konden worden. Niet veel later arriveerde de ambulance en de moeder van Sjinkie kwam er toen ook net aan.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Sjinke & Fenna Knegt komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Max Verstappen kan eindelijk de strijd met Lewis Hamilton met gelijke wapens aangaan. Maar belangrijker: de afgelopen tijd heeft hij weer een stap gezet. Nog altijd even snel op de baan, maar nu veel sterker in het hoofd. Het jongetje dat op zijn zeventiende in de Formule 1 debuteerde is op zijn 23ste helemaal volwassen. Op naar de wereldtitel. De klok tikt. Onverbiddelijk. Hij wordt nog altijd tot de ‘nieuwe generatie’ gerekend. Jonkie. Omdat het nog als een post­it in het collectieve geheugen kleeft: hoe Max Verstappen, zeventien jaar en 166 dagen oud, in 2015 debuteerde in de Grand Prix van Australië. Een paar races later en hij werd al bestempeld als meervoudig wereldkampioen van de toekomst. We zijn zesenhalf jaar verder en Verstappen II is bezig aan zijn zevende seizoen: een eeuwigheid naar F1­normen. Jackie Stewart reed negen jaar mee en werd in die tijd drie keer wereldkampioen. Op de teller van Max staat nog geen enkele titel. Het waren andere tijden, die van Sir Jackie, maar toch. De verwachtingen van alle experts mogen nu langzaamaan wel uitkomen. Wereldkampioen. Ouder en wijzer Bij Red Bull geloofden ze er al in dat Lewis Hamilton en Mercedes pas op de plaats moesten maken toen het seizoen 2021 in maart op gang kwam. Je merkte aan alles dat er een nieuw optimisme rond het team hing. Enthousiasme dat door twee rationele factoren werd ingefluisterd. Zo was er een op het eerste gezicht kleine, niet eens fundamentele wijziging in het reglement: de onderkant van de auto moest voor dit seizoen veranderen om de neerwaartse druk of ‘downforce’ te beperken. En ja, die downforce was nou net de grote troef van Mercedes. Maar het was vooral de nieuwe motor die Honda bouwde voor de Red Bull RB16B. De fabrikant was er bijna lyrisch over. De baas van het F1­project van Honda stelde: “We hebben een juweeltje gemaakt. Met deze motor moeten we Mercedes eindelijk kunnen kloppen.” Het seizoen is ondertussen halverwege en het optimisme bij Red Bull blijkt terecht. Voor het eerst is Max echt titel­ kandidaat. Volgens veel waarnemers in de paddock is hij zelfs de grote titelfavoriet. Het is een nieuwe rol die Verstappen speelt en hij doet dat met verve. De status van favoriet kan hem op geen enkele manier onder druk zetten, lijkt hem op het lijf geschreven. Het jongetje is een man geworden. Max heeft de afgelopen zeven jaar ervaring opgedaan en blijft rustig, in en naast de auto. De races spelen zich niet alleen af op de baan, maar juist tussen de oren. Max maakte het in zijn eerste seizoen geregeld bont. Niet alleen door stuurfoutjes, zoals in Monaco 2015. Ook verbaal vloog hij weleens uit de bocht, stelde hij vol bravoure: “Ik rij ze straks van de baan.” Er verschenen zelfs verhalen waarin met wetenschappelijke onderbouwing gepoogd werd aan te tonen dat het brein van een achttien­ jarige nog onvoldoende ontwikkeld is om risico’s perfect in te kunnen schatten. Maar goed, een 23­jarige, eind september wordt Max 24, denkt en handelt anders dan een zeventienjarige. Je krijgt ook een spoedcursus volwassen worden als je je voortbeweegt in een genadeloze wereld als de autosport. Vader Jos Verstappen zei daar eerder al over in Helden: “Op zijn achttiende was Max al veel rijper dan de doorsnee jongen van zijn leeftijd. En daar heb ik geen rol in gespeeld: dat is persoonlijkheid. Ik had alleen een indirecte rol, dat wel. Bekijk het zo. Max is opgegroeid in een wereld met alleen maar volwassenen: als kind al vroeg in een kart en ondertussen meegaan met zijn autoracende papa, erbij gaan zitten als ik een interview moest doen. Altijd oudere mensen om zich heen. Dan word je sneller volwassen.” Max was vroegrijp, maar dat belette niet dat er schuivers waren. In Brazilië 2018, niet eens zo lang geleden, toen Max op een heel lompe manier van de baan was gereden door Esteban Ocon, leek het na de race even tot een handgemeen te komen. Scherpe kantjes die er nu niet meer zijn. Max schopt nog weleens tegen dat verdomde linkerachterwiel, zoals in juni in Bakoe toen hij een zeker lijkende overwinning zag verdwij­nen door een klapband. Maar daarna: de rust zelve. Maar hij bewaart ook de rust na een indrukwekkende overwinning. Zoals na de Grand Prix van Frankrijk, toen hij vlak voor het einde van de race Hamilton nog passeerde. Iedereen was lyrisch. En Max? Die zei koeltjes: “Ja, de auto was goed vandaag...” Misschien was vorig seizoen wel het keerpunt. Eigenlijk al na één of twee races wist Max al dat het gat met Mercedes niet was gedicht. Iedereen verwachtte een balende Max. Vader Jos daar­ over in tijdschrift Formule 1 in mei 2020: “Na een paar races is er natuurlijk frustratie, want je merkt dat je alweer niet mee kan doen om de hoofdprijs. Maar plots zei Max me: ‘Kijk, ik kan hier wel gefrustreerd rondlopen en balen, maar daar schiet ik niets mee op. Ik ga er dus gewoon van genieten, zo hard mogelijk rijden en zo goed mogelijke resultaten halen.’ Ja, op dat moment merkte ik en zei bij mezelf: hij wordt ouder en wijzer.” De rust zelve Het was niet de enige koerswijziging in de manier waarop Max zijn vak benadert. De grootste metamorfose onderging hij misschien wel in zijn omgaan met fouten of tekortkomin­ gen van anderen. Lees: zijn team. Ze waren niet te tellen, de sneren aan het adres van Renault, motorenfabrikant in de eerste seizoenen van Max bij Red Bull. En hoe vaak zei hij jaren geleden niet dat Red Bull hem dringend een auto moest geven waarmee hij kon winnen? Of hij deelde met stemverheffing zijn ongenoegen via de boordradio tijdens races. Die zaken lijken verleden tijd. Het overleg met zijn race­ingenieur, over de boordradio, is nu rustig. Zelfs als Red Bull in de fout gaat of zelfs blundert, gaat Max niet meer door het lint. Sterker, hij neemt zijn team in bescherming. Zoals na de seizoensopener in Bahrein. Max had die GP moeten winnen, want zijn Red Bull was sneller dan de Mercedes. Maar Red Bull verloor op strategie, met een eerste pitstop die veel te laat kwam. Toen Hamilton, tot dat moment tweede achter Verstappen, met zijn verse banden buiten kwam, was hij maar liefst drieënhalve seconde sneller dan Max. Genoeg om zijn achterstand in amper één rondje om te bui­gen in een voorsprong. Max maakte zijn pitstop en zag daarna dat hij plots achtervolgde in plaats van leidde. Na afloop geen fulminerende Max. Hij hield het bij een zeer vriendelijke: “Ja, dat moeten we straks eens bekijken.” Dat deden betrokkenen ook. Diagnose: Red Bull had te weinig goede en vooral juiste banden gespaard voor de race, waardoor de race­-ingenieur van Max minder strategische mogelijkheden had dan die van Hamilton. Max reageerde diplomatiek: “Natuurlijk ben ik ontgoocheld, maar je moet ook de goede kant bekijken. Vorig jaar waren we door het dolle heen geweest met dit resultaat.” Die nieuwe sereniteit van Max bleek nog duidelijker na de vierde GP van het seizoen, in Barcelona. Want daar blunderde Red Bull. Max had die race moeten winnen. Alleen al door het verschil dat hij maakte bij de start. In de eerste bocht ging hij Hamilton al voorbij. Daarna volgde het ondertussen klassieke duel: Max versus Lewis. En dan is er een derde, zeer zeldzame soort coureurs: snel en soms onbesuisd in het begin, maar met de jaren steeds foutlozer en nog altijd even snel. In die categorie zit Max Vooraf was de vraag of de race uit kon worden gereden met één of twee pitstops. In de 43ste van de in totaal 66 ronden ging Hamilton naar binnen voor zijn tweede stop. Red Bull besloot door te rijden, gaf geen krimp. Ook niet toen Max via de radio zijn wanhoop ventileerde: “Met deze banden haal ik nooit het einde.” Een paar ronden later was Hamilton al te dicht genaderd. Weg was de optie voor Max om ook te stoppen én aan de leiding te blijven. Max opnieuw via de radio: “Ik kan hem nooit achter me houden...” Zes ronden voor het einde kreeg hij gelijk. Noem het een geval van verkeerd rekenen. Formule 1 is wiskunde op hoog niveau. Eigenlijk voeren de coureurs alleen uit, zo goed en snel als ze kunnen, wat de ingenieurs berekend hebben. In de Formule 1 is een cultuur ontstaan waarin in­ genieurs een blind vertrouwen hebben in wat de computer simuleert: bij Red Bull zei de computer dus dat Verstappen het misschien wel zou redden. Terwijl Max’ onderbuikgevoel het tegendeel beweerde. En Max kreeg gelijk, omdat racen hem in het bloed zit. Hij heeft geen computer nodig, zijn intuïtie zit er niet vaak naast. Max foeterde alweer niet na de race, stelde: “Ach, ik was niet snel genoeg. Ik weet niet of ik het met een tweede bandenwissel wel had gered.” Max nam zijn team opnieuw in bescherming. Max: foutloos onder druk In Formule 1 is het niet alleen een kwestie van snel zijn. Je mag ook geen fouten maken. “Om eerste te worden, moet je eerst finishen,” doceerde Jackie Stewart altijd. Er zijn verschillende type coureurs. Er zijn er die razendsnel zijn, maar in iedere race wel een foutje maken dat ervoor zorgt dat wat ze gewonnen hebben op snelheid meteen weer verloren is. De Fransman Romain Grosjean, die er dit seizoen niet meer bij is, was daar het voorbeeld van. Je hebt coureurs die in hun beginjaren snel zijn en fouten maken en die op een gegeven moment een switch maken. Maar bij hen gaat het maken van minder fouten gepaard met minder snelheid. Jody Scheckter, wereldkam­ pioen in 1979, was zo’n coureur. In het prille begin van zijn F1­carrière, in 1973, racete hij zoals hij het altijd gewend was geweest: roekeloos. Toen hij op Silverstone de grootste crash in de geschiedenis van de Formule 1 veroorzaakte, eisten de andere coureurs een schorsing. In 1974 kwam hij als herbo­ ren aan de start: geen brokken meer, geen bonje met andere coureurs meer, maar ook veel trager. En dan is er een derde, zeer zeldzame soort coureurs: snel en soms onbesuisd in het begin, maar met de jaren steeds foutlozer en nog altijd even snel. In die categorie zit Max. Neem de races van dit seizoen tot nu toe en je ziet dat Max op dat terrein zelfs beter scoort dan zevenvoudig wereldkampioen Lewis Hamilton. De fouten van Max in 2021, tot en met de GP van Silverstone? De klapband in Bakoe was niet zijn schuld. En dat hij in leidende positie van de baan vloog op Silverstone kwam zoals bekend op het conto van Hamilton. Max ging alleen even van de baan in Bahrein, in een poging om Hamilton in te halen, maar ook niet meer dan dat. Hamilton heeft voor het eerst sinds 2016 – toen was het teamgenoot Nico Rosberg – te maken met een échte concur­ rent om de wereldtitel en staat dus onder grotere druk dan afgelopen jaren. Hamilton heeft meer ervaring, maar maakte desondanks fouten die veel duurder waren. Hij vloog van de baan op Imola en werd gered door een ander incident dat voor een herstart zorgde. Hamilton was veel te onbesuisd na de herstart in Bakoe. Zijn rivaal Max was al uitgevallen, Hamilton kon goede zaken doen. Een zeker lijkende over­ winning vergooide hij, weg 25 punten. Het zou achteraf een beslissend moment kunnen zijn in de strijd om de wereldtitel. Met dank aan vader Jos Max Verstappen is geboren om te racen. Daar is een haast wetenschappelijke verklaring voor. Sinds zijn vierde zit Max achter het stuur. Al die tijd hoefde hij aan niets anders te denken dan racen. Hij hoefde zich nooit de vraag te stellen of er wel geld zou zijn voor een nieuwe motor, kopzorgen die de Hamiltons of Buttons wel hadden in hun jeugd. Maar vooral: van zijn vierde tot zijn zeventiende werd hij dagelijks gecoacht door een hoogleraar die zijn diploma in de praktijk had behaald: vader Jos Verstappen. Combineer dat met natuurlijk talent, en je krijgt een uitzonderlijke coureur. Jos Verstappen reed Formule 1 van 1994 tot 2003. Alle rijtech­ nische kennis die hij in die negen seizoenen in zich opnam, gaf hij door aan Max. Al heel vroeg. Een wereld van verschil met andere jongetjes van zijn generatie die gingen karten, met een vader die nooit achter het stuur van een echte racewagen had gezeten, of hooguit in een opstapklasse had geracet. Jos Verstappen: 'Weet je wat ik nog altijd het allermooiste vind? Toen we vroeger na een kartrace met ons busje naar huis reden vanuit een of ander buitenland. Ik denk daar nog vaak aan terug' En vanaf zijn vierde werd Max niet opgeleid om zomaar te racen, hem werd geleerd om Formule 1 te rijden. De nuance is belangrijk: leerden de andere kinderen met een kart rijden, dan had Jos in die beginjaren al het allerhoogste in het achter­ hoofd. “Een van de grote wapens van Max is dat hij meteen heel snel kan zijn, in de eerste ronde al, als de banden nog geen optimale temperatuur hebben,” gaf Jos eerder als voorbeeld in Helden. “Ik heb dat altijd gestimuleerd, al sinds het prille begin in karting. Ik deed niet zoals andere vaders toen we op het circuit aankwamen. Die zeiden tegen hun zoontje: ‘Rij nu eerst maar drie of vier rustige rondjes om het circuit te leren kennen.’ Ik wilde dat hij vanaf de eerste ronde zo hard mogelijk ging pezen. Inderdaad, omdat dat o zo belangrijk is in de Formule 1. Daarin krijg je geen tijd om ‘op te bouwen’. Je moet meteen knallen. Of ik Formule 1 toen al in mijn achterhoofd had, als grote doel? Onbewust wel, ja. Ik voelde al heel vroeg dat ik iets speciaals in handen had. Dat ventje stak er ieder jaar weer met kop en schouders bovenuit. Ik kon niet anders dan ambitieus denken...” En dat Max nu al bekendstaat als een van de coureurs die het beste in kan halen in de F1­geschiedenis, is ook niet zomaar. Jos eerder in Helden: “Ik hoorde en las weleens dat ik streng was voor Max, in de kartingjaren. Klopt. Ik eiste honderd procent inzet. Ik was al die jaren dan ook vierentwintig uur per dag met hem bezig. En ja, ik kon boos zijn als hij niet iedere ronde perfect zuiver reed. Maar boos zijn betekent niet dat je zo’n ventje als een idioot moet staan uitschelden. Je moet alles zeer goed uitleggen, met engelengeduld. Dat deed ik. En ik stond nooit met Max te discussiëren in het bijzijn van anderen. Dat gebeurde als we alleen waren. Neem de manier waarop je moet inhalen. Je kunt voorbij een tegenstander gaan en in die actie een halve seconde verliezen. Als hij dat vroeger deed, dan werd ik boos, ja. Omdat ik hem wilde zien passeren zonder ook maar een beetje tijd te verliezen. Op plaatsen waar niemand het verwachtte. Dan zei ik hem: in die bochten mag je van mij niet inhalen, je moet het daar of daar doen. Inderdaad, op de moeilijkste plaatsen. Je kunt de uren niet tellen die we vulden met leren inhalen.” Max over die tijd: “In karting leerde ik alles van mijn vader. Ik leerde begrijpen waarom ik snel was of waarom niet. En dan leer je nog sneller worden, telkens weer een stap vooruitzetten. Eigenlijk is dat in Formule 1 niet anders: je doet, je analyseert en je leert om sneller en beter te worden. Want er is altijd een manier om beter te worden. Je moet alleen weten waar je die manier moet zoeken.” Natuurlijk zorgden al die jaren samen voor een hechte band tussen vader en zoon. Jos, over die periode in hun leven: “Sportief bekeken zijn er drie tijdperken in mijn leven. Mijn carrière als coureur, de jaren in karting met Max, en dan nu Formule 1 als ‘vader van’. De tweede periode vind ik met voor­ sprong de leukste, als ik terugblik. Omdat je het veel meer in eigen hand hebt. Maar ook omdat het gewoon een heerlijke tijd was. Weet je wat ik nog altijd het allermooiste vind? Toen we vroeger na een kartrace met ons busje naar huis reden van­ uit een of ander buitenland. Ik denk daar nog vaak aan terug. We vertrokken meteen na de race. Max sliep achterin en ik zat achter het stuur. Het was donker, weinig verkeer, ver van huis, nog al die kilometers voor de boeg. Ik had tijd om te denken, hoe het verder moest met Max, nieuwe ideeën uitspitten. Dat denken hield me de hele nacht wakker, tot we thuis waren. Fantastische tijden...” Maar ook vader en zoon Hamilton waren dag en nacht samen in de kartingjaren. Net zoals de Buttons en de Vettels. Alleen: zodra ze in de Formule 1 zaten, kwam die relatie tussen vader en zoon onder druk te staan. Omdat de coureur plots geen kind meer was, niet langer een zoon die geholpen en onder­ steund moest worden. Niet makkelijk om mee om te gaan. De Hamiltons kregen zelfs ruzie, volgens ingewijden omdat de zoon het gehad had met de bemoeienissen van de vader. Ze spraken elkaar lange tijd niet meer. En sinds de verzoening laat vader Anthony zich nog maar zelden zien in de paddock. En zo zijn er nog andere voorbeelden. De Verstappens vormen een uitzondering. Ze zijn nog altijd vier handen op één buik. Vader en zoon hebben een nieuw evenwicht gevonden in hun relatie, in een context die nu hele­ maal anders is. Jos daarover: “Op een bepaald moment heb ik heel bewust wat afstand genomen. Vandaag probeer ik vooral achter de schermen te helpen.” Max vorig jaar: “Mijn vader is de enige in de paddock die me door en door kent. Ik heb hem nu minder nodig dan een paar jaar geleden, klopt, want ik heb toch ook al zes jaar ervaring in Formule 1. Maar dat neemt niet weg dat ik nog veel dingen met hem bespreek. En dat gaat vanzelf, heel spontaan. Hij weet wat ik nodig heb, hij weet wat ik in iedere situatie moet doen, en ik heb blind vertrouwen in zijn oordeel.” Rustig in de storm Er was een tijd dat er niet eens zoveel nodig was om Max op de kast te krijgen. Neem de GP van België in 2016. Max had in de eerste bocht al een aanvaring met beide Ferrari’s. Max na de race: “De volgende keer rij ik ze van de baan.” Datzelfde jaar in Italië reageerde Max tijdens zijn persmoment op een uitspraak van Jacques Villeneuve die naar aanleiding van het incident in Spa had gezegd dat Max moest uitkijken, want dat er straks nog doden zouden vallen. “Dat hij maar rustig blijft, Villeneuve heeft zelf iemand doodgereden.” Het was een ongelukkige verwijzing naar een dodelijke crash waarbij Villeneuve in 2001 betrokken was. Je zal er de ‘nieuwe’ Max Verstappen niet meer op betrappen. Hij schopt niet om zich heen na een crash en reageert niet meer giftig op een sneer van een tegenstander of andersdenkende. Hoe hard Lewis Hamilton dit seizoen ook probeerde om het duel om de titel een tweede dimensie te geven, die van psycho­ logische oorlogsvoering: het lukt niet om Max tot een vileine reactie te verleiden. “Ik heb de indruk dat Verstappen in ieder duel met mij het gevoel heeft dat hij iets moet bewijzen,” zei Hamilton in Monaco over zijn rivaliteit met de Nederlander. Natuurlijk trok de pers met die uitspraak naar Max, maar er viel niets te halen. “Netjes duelleren, dat komt altijd van twee kanten,” zei Max. En daar bleef het bij. Alleen na de race, die Max overtuigend won, was er die knipoog: “Ik praat niet, maar presteer.” En wat hij daar precies mee bedoelde? Glimlachje: “Dat ik de koers gewonnen heb.” En dan, later in het seizoen, de zoveelste poging van een Britse journalist om die scherpe quote van Max te krijgen. Of hij niet vond dat Hamilton dit seizoen onder druk niet te veel steken laat vallen? Max: “Ach, we doen allemaal ons best. Je zal me niet horen zeggen dat Lewis nu meer fouten maakt. Hij wil gewoon zo hard mogelijk rijden. En dat is wat ik ook probeer.” Wat vijf jaar geleden werd geïnterpreteerd als arrogantie, klinkt nu als zelfverzekerdheid. En volwassenheid. Omdat hij het an­ders verwoordt. En toen kwam de race op Silverstone. 51G, dat was de kracht die Max Verstappen te verwerken kreeg toen hij in die bandenmuur werd gekatapulteerd. Na contact met Hamilton. De race werd stilgelegd, Max moest voor onderzoek naar het ziekenhuis, Hamilton kreeg een straf van tien seconden en won de race. Max: ‘Ik heb daar eigenlijk niet zoveel over te vertellen. Het interesseert me ook niet: ik weet wat er gebeurde op Silverstone, want ik zat in de auto’ Oorlog? Nee dus. Max bleef opvallend rustig. Ja, er was die tweet vanuit het ziekenhuis. “Onsportief en respectloos hoe Hamilton zijn overwinning vierde terwijl ik in het ziekenhuis was voor onderzoek.” Je kon het interpreteren als een sneer, maar dat was het niet. Het bericht kwam zo goed als zeker van de pr­mensen van Red Bull, die de kwestie opbliezen. Voor de GP in Boedapest troffen Max en Lewis elkaar voor het eerst sinds de crash weer. Wie zich opmaakte voor een strijd naast de baan kwam bedrogen uit. “Ik ben maar met één ding bezig,” zei Max. “Zo snel mogelijk zijn en zondag winnen.” Max bleef rustig in de vooraf aangewakkerde storm. Tussen de regels door hoorde je dat Max zich zelfs wat distantieerde voor het beroep dat zijn team had aangetekend tegen de sanctie voor Hamilton. Red Bull wilde meer dan tien seconden straftijd in de Silverstone­race. Max: “Ik heb daar eigenlijk niet zoveel over te vertellen. Het interesseert me ook niet: ik weet wat er gebeurde op Silverstone, want ik zat in de auto.” Glimlachje. “Nu heb ik maar één doel: zo snel mogelijk weer zo sterk mogelijk zijn... Dat protest, het formele gedeelte, dat is voor Red Bull.” Vijf jaar geleden had Max na zo’n voorval heel anders gereageerd. Kortom: Max is volwassen en hij is er klaar voor om wereldkampioen te worden. Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Als iemand de titel ‘Doorbraak van het Jaar’ verdient, dan is het wel Femke Bol. Waar ze in 2020 de 400 meter horden liep, won ze. En dan te bedenken dat de 20-jarige atlete pas twee jaar geleden koos voor het hordelopen. ‘Femke heeft alles in zich om een groot kampioen te worden. Ze is een ideale atlete voor de 400 meter horden, haar profiel is perfect. Wie deze tijden neerzet op zo’n jonge leeftijd kan nog veel bereiken.’ Coach Laurent Meuwly in de Volkskrant Stromen de huwelijksaanzoeken al binnen nu je zo hard bezig bent om naam te maken? Lachend: “Zo erg is het niet. Maar het is wel een issue dat het zo goed met me gaat, hè? Ik merk dat ik steeds bekender word, krijg steeds meer volgers op Instagram. Maar het is niet zo dat als ik over straat loop mensen zeggen: ‘Ben jij niet die atlete?’ Mijn vriendinnen appen me wel altijd als ze me weer hebben gezien. Ik kom ook voorbij in de bus in Amersfoort, daar hangt geregeld een afbeelding in van mij. ‘Ik kwam je weer tegen,’ krijg ik dan over de app. Niet zo lang geleden keek ik altijd met grote ogen als ik Dafne Schippers op tv zag en nu kom ik zelf ook ineens voorbij. Blijft raar.” Je werd gekozen als Europees atlete van de maand september en werd genomineerd voor de titel Beste vrouwelijke atlete van 2020. Alle wedstrijden die je afgelopen jaar liep, won je en niemand was sneller dan jij op de 400 meter horden. Waarom ben jij op dat onderdeel de ideale atlete? “Dat komt mede door mijn lengte. Ik ben 1,84 meter en heb heel lange benen. In vergelijking met andere atleten zijn de horden daardoor voor mij wat minder hoog. Het is door mijn lengte ook wat eenvoudiger om een goede paslengte en een goed ritme aan te houden tussen de horden. Veel van mijn kleinere collega’s zie je voor de ene horde afzetten met het linker- en de volgende met het rechterbeen. Ik hoef door mijn paslengte niet bij elke horde van opzwaaibeen te wisselen. Dat is een groot voordeel. Ik ben daarnaast ook nog eens dun en licht, weeg rond de 64 kilo. Ik hoef niet zoveel massa mee te nemen richting de finish. Al met al zorgt het ervoor dat mijn lichaam heel goed past bij de 400 meter horden.” Hoeveel pijn lijd je tijdens een race? “Het eerste stuk gaat altijd makkelijk, dan voel ik nog niets. Na 300 meter verandert dat. Dan komt de verzuring om de hoek kijken en moet ik m’n pasritme aanpassen van vijftien naar zestien passen tussen de horden. Door die aanpassing moet ik de negende van de in totaal tien horden ook nog eens met m’n verkeerde been nemen, wat inhoudt dat ik met rechts opzwaai in plaats van links. Maar in vergelijking tot een gewone 400 meter dringt op de 400 meter horden de pijn en verzuring veel minder tot me door. Mijn focus blijft voortdurend gericht op de volgende horde, ik ben bezig met mijn pasritme. Daardoor druk ik de verzuring en pijn naar de achtergrond. Pas als de laatste horde genomen is, voel ik dat m’n lijf niet meer wil. Maar dan is de finish dichtbij, komt de wil om te winnen om de hoek kijken. Die wil is sterker dan de pijn. Ik roep dan tegen mezelf: je moet blijven gaan, je moet blijven gaan! De ergste pijn voel ik eigenlijk pas achteraf, voor die tijd lijkt het wel of ik die pijn kan parkeren of blokkeren.” Krijg je tijdens een race nog wat mee? “Toen ik afgelopen zomer op Papendal het Nederlands record op de 400 meter horden aanscherpte tot 53,79 hoorde ik mijn coach roepen. Verder hoor ik weinig, maar op de een of andere manier hoor ik mijn coaches Laurent en Bram juist wel altijd. En mijn vader, die hoor ik ook altijd. Verder niemand.” Moet je veel doen om op je ideale gewicht te blijven? “Ik heb het geluk dat mijn lichaam niet veel vetten aanmaakt. Maar ja, ik ben ook pas twintig, hè. Ik zeg wel tegen mezelf dat ik op m’n voeding moet letten. De discipline opbrengen om eiwitshakes te nemen, maar ook om voldoende groente te eten. Ik ben afgelopen jaar op mezelf gaan wonen. In een topsporthuis, heel gezellig. Maar ik moest ook ineens voor mezelf gaan koken en dat vond ik moeilijk. Het was in het begin af en toe echt niet te eten wat ik maakte. Maar je ziet, ik heb m’n eigen kookkunsten overleefd. Gelukkig kan ik de hulp van voedingsdeskundigen en m’n coach inroepen.” Volgens je coach ben jij de toekomstige olympisch en wereldkampioen. Wat doet dat jou? “Het is af en toe maar moeilijk te begrijpen hoe snel het met me is gegaan. Pas anderhalf jaar geleden kwam ik erachter dat de 400 meter horden me heel goed lag. Ik dacht: hoe mooi zou het zijn om de olympische limiet voor Tokio te lopen? En nu duik ik steeds onder die tijd. Waar stopt dit? Ik werk er keihard voor, maar ik vind het nog altijd onwerkelijk dat ik zo hard kan lopen. Als ik voor een grote wedstrijd aan de start sta, schiet nog weleens door mijn hoofd: hoe kan het nou dat ik hier sta, dat ik dit kan?” 'Als ik voor een grote wedstrijd aan de start sta, schiet nog weleens door mijn hoofd: hoe kan het nou dat ik hier sta, dat ik dit kan?' ‘Femke was bereid om veel te geven. Maar ze was in die tijd een heel dun meisje. Ze had amper spieren en droeg nog een brille­tje. Vijf jaar later zie je een sterke, volwassen vrouw staan. Ze is voor niemand bang en heel taak­ gericht.’ Assistent-coach Bram Peters in de Volkskrant Is het genetisch bepaald dat jij het zo goed doet op de 400 meter horden? “Nou, mijn ouders hebben elkaar leren kennen op het voetbalveld. Mijn broer Jeroen, die vierenhalf jaar ouder is dan ik, ging op atletiek toen ik acht was en ik dacht meteen: dat wil ik ook. Tot m’n vijftiende heb ik alles ook uitgeprobeerd. Het werd steeds serieuzer. Toen ik in Arnhem ging trainen, moesten mijn ouders ook offers brengen. Ze moesten me telkens naar de training brengen. Maar volgens mij heeft het atletiekvirus ook grip op hen gekregen. Ze vinden het leuk om te volgen, ook als ik niet aan de start sta.” 'Ik was dun, mager en had een bril. Ik was een lange slungel. Maar je hoeft geen medelijden te hebben, hoor' Hoe was je jeugd als kind met een brilletje en amper spieren? Lachend: “Ja, ik was dun, mager en had een bril. Ik was een lange slungel. Maar je hoeft geen medelijden te hebben, hoor. Bewegen ging me goed af. Tijdens gym werd ik vaak als een van de eersten gekozen, omdat ik voor mijn leeftijd al lang was. Dat kwam goed uit met basketbal. En ik was fanatiek. Na school sportte ik veel met m’n vriendinnen, die bijna ook allemaal op atletiek zaten. Op m’n vijftiende werd m’n bril ingeruild voor lenzen. Dat was handiger toen ik veel meer ging sporten. M’n lenzen zijn wel essentieel, hoor. Veraf kan ik niet zo goed zien, dus dat zou niet handig zijn met hordelopen. Dan wordt alles een stuk vager en kan ik de tijden op het scorebord niet meer zien.” Ik wil je niet beledigen, maar ik las ook dat je in de jeugd niet aan hordelopen deed omdat jouw groeiende ledematen veel te klunzig waren om over horden te springen... Lachend: “Bram is heel direct, dat ben ik van hem gewend, hoor. En hij heeft gelijk, want ik ben best onhandig. Voordat ik met atletiek begon, zat ik op aanraden van de dokter op judo. Ik had bij een val tot twee keer toe mijn arm gebroken. Met judo zou ik valtechnieken leren, vertelde de dokter. Bram werd mijn trainer toen ik vijftien was, de grootste groeispurt had ik toen net achter de rug. Ik had nog niet zoveel beheersing over mijn nieuwe lichaam, was in die tijd al blij als ik een gewone ronde hard kon lopen zonder te vallen. Laat staan wat er was gebeurd als er horden op de baan hadden gestaan.” Pas in 2019 waagde je je aan de horden. Besloot je dat zelf? “We besloten tijdens de training ineens een keer de horden mee te nemen. Ik vond het meteen leuk en na overleg werd die training wat uitgebreid. Bram merkte dat mijn sprinttrainingen ook beter werden van de hordentraining en zo besloten we twee keer in de week een hordentraining toe te voegen aan mijn programma. Zo is het begonnen.” Hoe kijk je nu naar jezelf in de spiegel? “Ik ben een stuk gespierder geworden, zie mezelf nu als een echte atleet. Vroeger zag ik vooral een meisje. Nu zie ik iemand die heel hard heeft gewerkt aan haar lijf. Ik ben trots op het lichaam dat ik nu heb.” Hoe kijken je vriendinnen naar je? “Ik ben nog steeds Femke, hoor. Door het drukke programma zie ik hen wat minder vaak, ik zit vaak in het buitenland en woon nu in Arnhem, maar als ik ze zie is er niets veranderd. We hebben het nog gewoon lekker over de onnozele dingen in het leven, over series die we kijken. We raakten laatst bijvoorbeeld niet uitgepraat over de finale van Love Island. Over sport hebben we het amper. Ik vind het mooi om te zien hoe hun levens zich ontwikkelen. De meesten zijn bijna klaar met de universiteit.” Snappen je vriendinnen wat je doet? “Als ik naar Rome ga voor een Diamond League hebben ze nog weleens het idee dat ik lekker een paar daagjes op vakantie ga, terwijl ik niet heel veel van de stad zie. Maar ik merk tegelijkertijd dat ze proberen te begrijpen waar ik mee bezig ben. Vind ik fijn. Ze snappen heel goed dat ik soms ergens niet bij kan zijn of dat ik al vroeg weer weg moet.” Is het moeilijk om feestjes over te moeten slaan? “Ik weet dondersgoed waar ik de keuzes voor maak. Ik wil het maximale uit mijn sport halen en dat betekent dat ik concessies moet doen. Daar heb ik geen enkel probleem mee. Soms vind ik wel een middenweg. Dan kan ik bij een feestje zijn, maar ga ik eerder weg of kom ik wat vroeger. Ik heb niet het gevoel dat ik heel veel mis. En na het seizoen kan ik wel een keer tot het einde op een feestje blijven.” Is er verder nog ruimte voor afleiding? “Ik studeer communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Wageningen en dat doe ik in mijn eigen tempo. Het is lastig te combineren met mijn sport, maar ik wil me ook per se op dat vlak blijven ontwikkelen. En ik vind sudoku’s oplossen erg leuk. Even alles vergeten en alleen bezig zijn met die cijfertjes.” ‘Als je je laat opnaaien door wat iemand naast je doet, verlies je je focus en is het klaar. Je moet koel blijven. Dat doet Femke goed.’ Bram Peters in de Volkskrant Ben jij van jezelf zo’n koele kikker? “Helemaal niet! Ik ben van nature een denker en best wel een stresskip. Ik kan me over van alles en nog wat druk maken. Bram heeft me geleerd dat het geen zin heeft om me druk te maken over dingen waar ik zelf geen invloed op heb. Voorheen keek ik met atletiek vaak naar wat anderen deden. Zij zijn veel beter, dacht ik. Ik kon mezelf tegelijkertijd helemaal naar beneden praten. Mijn start was nooit mijn sterkste punt en vaak lag ik na 200 meter achteraan. Tijdens races kon ik dan een beetje in paniek raken. Maar ook als de wind anders stond dan ik had verwacht of als ik in een andere baan moest starten dan ik voor ogen had, kon ik van slag raken. Doordat ik met allemaal van dit soort randzaken bezig was, ging het een tijdje niet zo lekker. Ik verspilde energie. Bram heeft me echt bijgebracht om heel taakgericht bezig te zijn, hij is eigenlijk ook mijn mental coach. Ik durf wel te zeggen dat ik tegenwoordig tijdens de wedstrijd mentaal best sterk ben. Ik laat me niet snel meer afleiden, ben puur bezig met datgene wat ik moet doen. Sinds Bram me heeft geleerd van mezelf uit te gaan, geniet ik ook nog veel meer van mijn sport. Ik weet wat ik moet doen en hoe ik het moet doen. Doordat ik dingen heel goed inprent en visualiseer, voel ik me veel zekerder. Ik kan nu voor een wedstrijd ook echt even om me heen kijken in het stadion, genieten van de ambiance, de mensen in het stadion en de sfeer, en kijken hoe groot en mooi het stadion is waarin ik ga lopen. Dat het afgelopen jaar zo goed is gegaan, is voor een belangrijk deel ook te danken aan de mentale winst die we hebben geboekt.” Had je voorheen faalangst? “Dat niet. Ik was gewoon bang voor de 400 meter. Voor de tegenstanders. Maar ook voor de pijn die ik zou gaan voelen. Het rare is dat die pijn altijd meeviel. Ik was gewoon te snel geïntimideerd. Nu heb ik geleerd dat ik zodra ik het stadion betreed zelfverzekerdheid uit moet stralen. Ook op momenten dat ik wat minder in m’n vel steek, is het zaak dat ik dan maar acteer dat ik me goed voel. Kin omhoog. Zelfs als ik zelfvertrouwen acteer, merk ik al dat ik me beter voel dan wanneer ik het mindere gevoel toelaat.” Bestaat er zoiets als koudeoorlogsvoering op de 400 meter horden? “Het is bij ons niet zoals bij die sprinters die elkaar proberen te intimideren en hele toneelstukken opvoeren voor de start. Ik merk dat op de 400 meter horden de atleten elkaar het succes best wel gunnen. Het komt misschien ook omdat ik nog maar net kom kijken. Ik heb het nog niet echt op kunnen nemen tegen de Amerikaanse atleten. Door de coronapandemie hebben ze afgelopen jaar niet aan wedstrijden meegedaan. Ik ben benieuwd hoe ze gaan doen tegen mij als we elkaar tegenkomen.” Merk je al dat er anders naar je wordt gekeken? “Ik merkte vooral dat mijn tegenstanders zoiets hadden van: waar komt zij nou ineens vandaan? De beste seizoenstijden op de 400 meter horden werden allemaal door mij gelopen in 2020, dus dat zal hen hebben verbaasd. Ik werd voor zover ik weet niet met de nek aangekeken, ze vinden het eerder knap wat ik doe.” ‘Technisch valt er nog een hoop bij te schaven. Ze brengt te veel tijd in de lucht door. Omdat ze zo lang is zweeft ze er makkelijk, maar ook te hoog overheen. Soms wel dertig centimeter te hoog. Het moet allemaal nog wat agressiever en dichter op de horden.’ Laurent Meuwly in de Volkskrant Het kan nog veel harder dan jouw pr van 53,79 dus. “Ik ben nog maar twintig, waar je op de 400 meter horden doorgaans juist wat oudere meiden de snelste tijden ziet lopen. Het kan allemaal dus nog veel beter. Mijn techniek is echt nog voor verbetering vatbaar. Komt ook doordat ik nog niet zo lang bezig ben met hordelopen. Het ziet er allemaal nog niet zo mooi uit. Daar hamert Laurent ook veel op, we doen veel oefeningen om mijn techniek te verbeteren. Maar het is al veel beter dan vorig jaar, toen zweefde ik voor m’n gevoel minutenlang over die horden. Wat helpt, is dat ik goed naar mijn trainingsmaatjes kan kijken. Ramsey Angela heeft echt een schitterende techniek. Met Bram en Laurent kijk ik ook geregeld naar video’s van mezelf. Het gevoel is vaak heel anders dan de werkelijkheid. Soms ben ik heel enthousiast, roep ik dat het heel goed ging. Bram zegt dan geregeld: ‘Kijk het maar even terug.’ En dan blijkt dat het helemaal niet zo goed was.” Afgelopen tijd is er ook flink gesleuteld aan de eerste 200 meter van jouw race, toch? “Klopt. Het voordeel van hordelopen is dat de race in heel veel stukjes te knippen is. De tijd tussen elke horde is te meten en je kunt dus precies zien waar het beter moet. Het is eigenlijk een grote puzzel die we proberen op te lossen. Een jaar geleden was in elk geval duidelijk dat ik vooral in de eerste fase van mijn race veel tijd liet liggen.” Nadine Visser is ook een jonge Nederlandse hordeloopster die wereldtop is, weliswaar op de 100 meter. Heb je wat aan haar? “Zij traint ook op Papendal, dus we komen elkaar veel tegen. We trainen niet samen omdat zij een sprintster is en dus anders traint dan ik, maar haar techniek is geweldig. Nadine wordt geregeld als voorbeeld gebruikt als we op filmpjes bekijken hoe je over de horden moet gaan. We komen elkaar niet alleen tegen op Papendal, maar ook tijdens wedstrijden. Maar het is niet zo dat we uitgebreid over techniek praten. Uit nieuwsgierigheid vertellen we elkaar wel waar we mee bezig zijn op de training, maar het is ook weer niet zo dat ik haar om hulp vraag.” Je noemde net al even Dafne Schippers, naar wie je vroeger met grote ogen keek. Ook haar maak je nu van nabij mee. “Ja, ik zie Dafne vaak op Papendal. We trainen niet in dezelfde groep, maar spreken elkaar wel geregeld. Dafne is een superlieve meid. Ze kwam meteen naar me toe toen ik op Papendal ging trainen, zei: ‘Als je ergens hulp bij nodig hebt of tips wilt hebben, zeg het dan tegen me. Want ik wil je altijd helpen. Ik heb alles meegemaakt en nog veel meer, dus je mag altijd naar me toe komen.’ Daar werd ik best een beetje stil van. Zo mooi.” 'Dafne Schippers kwam meteen naar me toe, zei: 'Als je ergens hulp bij nodig hebt of tips wilt hebben, zeg het dan tegen me. Want ik wil je altijd helpen.' Zo mooi' ‘Ze zal nooit de sterkste worden, het is geen sprintster. Maar ze kan wel iets meer spieren erbij gebruiken. Over twee tot drie jaar zal ze er een stuk sterker uit­ zien. We willen het niet te snel veranderen. Je moet wennen aan een nieuw lichaam. Eén kilo per jaar is genoeg.’ Laurent Meuwly in de Volkskrant Komt het jou ergens wel goed uit dat de Olympische Spelen een jaar zijn uitgesteld? “Als ik zie hoeveel ik de afgelopen maanden vooruit ben gegaan, dan denk ik dat ik ook de komende maanden nog progressie kan boeken. In dat opzicht is het dus wel mooi meegenomen. Ik hoop dat ik snel tegen de toppers uit Amerika en Jamaica kan lopen, om te zien waar ik sta in vergelijking met hen.” Door je lange benen heb je maar vijtien passen nodig tussen de horden, waar de concurrentie er meestal zestien of zeventien nodig heeft. Doel is om naar veertien passen te gaan. Hoe ga je dat in godsnaam voor elkaar krijgen? “Daarvoor moet ik in de eerste plaats nog wel wat sterker worden. Dan kan ik grotere passen gaan maken. Lea Sprunger, de Zwitserse Europees kampioen met wie ik vaak train, doet nu al veertien passen, en dat levert, als je het echt beheerst, energiewinst en dus meer snelheid op. Ik denk dat het in de toekomst mogelijk is, omdat vijftien passen tussen de hordes me nu eigenlijk best makkelijk af gaat. Er komt wel een flinke aanpassing bij kijken als ik naar veertien passen ga. Dan moet ik namelijk de hele tijd van been wisselen als ik over de hordes ga. Mijn mindere been moet ik dus ook eerst ontwikkelen. Die is al veel beter aan het worden, maar ik kan hem nu nog niet een hele race op volle snelheid gebruiken.” Het wereldrecord van Dalilah Muhammad staat op 52,16. Heb je die tijd als een soort van heilige cijfercombinatie opgeslagen in je hoofd? “Nee. Ik denk dat die tijd ook niet heel lang meer staat als wereldrecord. Ik denk dat de Amerikaanse toppers, naast Dalilah is dat Sydney McLaughlin, allebei binnenkort in de 51 gaan lopen. Zij zijn momenteel een klasse apart. Sydney is een half jaar ouder dan ik, werd al tweede op het WK en loopt nu al laag in de 52 seconden. Dat is anderhalve seconde onder mijn persoonlijk record. Bizar hard. Dalilah en Sydney zijn echt nog een stap verder dan ik. Mijn dromen zijn nu vooral heel realistisch. Nog niet zo lang geleden droomde ik van deelname aan de Spelen. Nu heb ik 53,7 als pr en kan ik over een olympische finale gaan dromen.” Helden Magazine 55 Het eerste gedeelte van het verhaal van Femke Bol komt voort uit Helden Magazine nummer 55. De 55ste editie staat in het teken van Gouden duo’s. Kjeld Nuis en Joy Beune zijn naast collega’s ook geliefden. Over hun relatie was veel te doen. Voor het eerst doen ze samen hun verhaal. Naast het verhaal van Kjeld Nuis en Joy Beune lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo hebben Rafael van der Vaart en Theo Janssen veel gemeen. Ze zijn generatie genoten, linkspoten en levensgenieters. Daarnaast doet Dylan Groenewegen voor het eerst uitgebreid zijn verhaal over De Val, waarbij collega Fabio Jakobsen zwaargewond raakte en blikt Wilco Kelderman terug op de bloedstollende ontknoping van zijn derde plek in de Giro. Ook in de 55ste editie van Helden spraken we vrienden en sinds kort weer ploeggenoten: Kai Verbij, Thomas Krol en Dai Dai N’Tab. Gingen we langs bij drievoudig olympisch kampioene, Jorien ter Mors over onder meer KiKa, Lara van Ruijven en de liefde. Is Tonny Vilhena gelukkig in Rusland bij FC Krasnodar en won Richard Krajicek 25 jaar geleden Wimbledon. Vandaag de dag heeft hij een andere uitdaging: toernooidirecteur van het ABN AMRO WTT zijn in coronatijd. Verder maakte speler van Atalanta Bergamo en Oranje, Hans Hateboer de verschrikkingen van corona in het zwaargetroffen Bergamo van dichtbij mee. Wil Carsten Nienhuis naar de Olympische Spelen als alpineskiër en ziet paralympisch wielrenner Tristan Bangma bijna niets, maar door de nieuwste 5G-technologie kan hij ‘zien’ met zijn oren. In ‘de dag dat alles misging’ blikt Adelinde Cornelissen terug op de Spelen van 2016 en staan we stil met Aniek Nouwen in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.