Kimberly Alkemade verloor op achtjarige leeftijd haar moeder en haar linkeronderbeen bij een ernstig busongeluk. Drie jaar geleden had ze een baan in de zorg en nog nooit aan atletiek gedaan. Inmiddels behoort ze tot de snelste paralympische sprinters van Nederland. Dit is haar bijzondere verhaal. Kimberly Alkemade kan de datum nog zo oplepelen. Het was 17 oktober 2017 toen ze bij Only Friends in Amsterdam meedeed aan een paralympische talentendag. Een paar maanden eerder had ze van een orthopedische instrumentenmaker een tweedehands sportbladen gekregen. Gewoon om eens uit te proberen. Ergens in haar onderbewustzijn wist Kimberly nog hoe het als kind was geweest om met twee benen te kunnen rennen, maar ze had geen idee meer hoe dat voelde. Dankzij die bladen kon ze voor de eerste keer in negentien jaar weer een rondje om het huis joggen. Er ging een wereld voor haar open. Tot dan toe had ze wel recreatief gesport maar nooit echt met een doel. Ze besloot te gaan trainen voor de Ladies Run in Eindhoven. “Ik liep te hard van stapel waardoor ik soms even moest wandelen. Toch wist ik de vijf kilometer in dertig minuten te volbrengen. Ik had zelfs nog een eindsprint in huis.” Kimberly was nieuwsgierig naar haar mogelijkheden met de sportbladen en reisde af naar de talentendag in Amsterdam. Ze bleek overduidelijk aanleg te hebben voor atletiek. “Ik ging ervan uit dat ik het advies zou krijgen om bij een lokale club te beginnen met trainen. Maar in plaats daarvan kreeg ik aan het einde van de dag een briefje in mijn handen gedrukt waarop stond dat ik geschikt werd bevonden voor de Nederlandse selectie para-atletiek. Op dat moment was ik 27 jaar en had een baan in de zorg. Ik wist dat ik deze kans niet nog een keer zou krijgen. Het was now or never. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en zeiden: We gaan dit doen!” Zo veranderde het leven van Kimberly van de ene op de andere dag totaal. En niet voor het eerst. Gereanimeerd In de zomer van 1998 ging de achtjarige Kimberly samen met haar ouders en twee broers met een georganiseerde busreis op vakantie naar Spanje. Ter hoogte van het Franse Montélimar ging het gruwelijk mis. De buschauffeur viel in slaap achter het stuur en botste frontaal op in file rijdende auto’s. “Mijn moeder en ik zaten rechts voorin op de bovenverdieping. Mijn moeder kwam klem te zitten en overleed. Ik werd uit de bus geslingerd en belandde honderd meter verderop in de berm. Er was sprake van een traumatische amputatie. Toen de politie me vond, had ik al geen linkeronderbeen meer. Het was heel kritiek, ik had nog amper bloed in mijn lichaam. Eigenlijk was het de bedoeling dat de traumahelikopter me naar het ziekenhuis van Lyon zou brengen, waar een speciale trauma-afdeling was. Maar in plaats daarvan brachten ze me naar het dichterbij gelegen Valence, wat slechts tien minuutjes vliegen was. Hadden ze dat niet gedaan dan had ik het niet gered. Ik was de hele tijd buiten bewustzijn, heb er gelukkig niets van meegekregen of gevoeld. Vier jaar geleden heb ik in Frankrijk de kinderarts opgezocht die me destijds heeft geopereerd. 'Mijn moeder en ik zaten rechts voorin op de bovenverdieping. Mijn moeder kwam klem te zitten en overleed. Ik werd uit de bus geslingerd' Ik wilde zijn kant van het verhaal horen, hoe hij het allemaal had ervaren. Ondanks dat mijn leven aan een zijden draadje hing, had hij het gevoel dat ik het ging redden, vertelde hij me over het moment dat ik op een brancard het ziekenhuis werd binnengereden. Ik onderging een bloedtransfusie en werd meerdere keren gereanimeerd. De arts en zijn team slaagden erin mijn leven te redden.” Helden Magazine 54 Het eerste gedeelte van het verhaal van Kimberly Alkemade komt voort uit Helden Magazine nummer 54.  In de 54ste editie van Helden sieren Ronald en Bartina Koeman de cover van het eindejaarsnummer. Ze vertellen uitgebreid over de roerige periode die ze achter de rug hebben. Ronald verruilde het Nederlands elftal voor FC Barcelona, ze werden voor het eerst opa en oma, maar kampten ook allebei met ernstige gezondheidsproblemen. Naast het verhaal van Ronald en Bartina Koeman lees je veel meer interviews en reportages met én over jouw favoriete Nederlandse topsporters. Zo eren ploeggenoten Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries hun vriendin, in de Ode aan Lara. Daarnaast spraken we Patrick Lefevere over de afschuwelijke crash van zijn topsprinter Fabio Jakobsen, is Sven Kramer begonnen aan zijn ‘last dance’, vertelt Stefan de Vrij over het geheim achter zijn succes én lees je een dubbelinterview met de blikvangers van het Nederlandse hockey: Jorrit Croon en Maria Verschoor. Ook in de 54ste editie van Helden spraken we onze Held van het Jaar, Harrie Lavreysen over dikke benen en slapen in een dwangbuis. Gingen Erben Wennemars en Marlou van Rhijn op audiëntie bij de koning van de marathon: Eliud Kipchoge én verteld Esther Vergeer over hoe haar lang gekoesterde kinderwens uitkwam en ze dit jaar werd geconfronteerd met borstkanker. Verder legt onze Heldin van het Jaar: Anna van der Breggen uit waarom ze volgend jaar heeft besloten te stoppen en spraken we wereldkampioene Ceylin del Carmen Alvarado over de liefde, het geloof, looks en racisme. Daarnaast bracht Helden een eerbetoon uit aan een van de beste NBA-basketballers ooit: Kobe Bryant, lees je een reconstructie over de turnvendetta, behaalde Henk Gemser vele successen als schaatscoach en autocoureur Alessandro Zanardi verteld over zijn pech als mens. Victoria Koblenko ging langs bij hockeyinternationaal Terrance Pieters en staan we stil met Sari van Veendendaal in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Tijdens de Tour de France van 2017 won hij de slotetappe. Vorig jaar kon hij twee keer juichen. Dylan Groenewegen is nu de sprinter op wie iedereen let. Hoe goed is de bijna 26-jarige spurter van Jumbo-Visma? We vroegen het mensen die het kunnen weten. Erik Breukink: “Je hebt nu vijf, zes topsprinters. Als de omstandigheden gelijk zijn, zet ik mijn geld op Dylan.” Gert Jacobs: “Hij kan met 60 kilometer per uur nog op het gemak versnellen. Ik heb zelden zoiets gezien.” Steven de Jongh: “Hij zit bij de wereldtop, en ik denk dat hij daar ook heel lang kan blijven.” Jeroen Blijlevens: “Je had vroeger bonkige en ranke sprinters, nu moet je wat van allebei hebben. Spieren en souplesse. Dylan heeft dat.” Jean-Paul van Poppel: “Hij kan deze Tour voor de gele trui gaan en de groene trui in Parijs dragen. Ik acht Dylan ook in staat de meeste etappezeges te pakken.” Dylan is Dylan Groenewegen. Uitgegroeid van stil talent tot topsprinter met branie. Hij kent de smaak van de winnaarschampagne, stond al vaak op zijn tenen om de kussen van de rondemissen in ontvangst te nemen, zag de uitbundigheid van opa, vriendin en hond na een etappezege in de grootste rittenkoers ter wereld. Op de Champs-Élysées behaalde hij in 2017 zijn eerste etappezege in de Tour, in 2018 voegde hij er twee aan toe, en dit jaar zet hij in op een hattrick, met de gele trui als bonus. De eerste etappe naar Brussel is vlak, met wat zware oplopende slotkilometers. Groenewegen was drie jaar geleden nog een grote onbekende. Als junior dolf hij in sprints steevast het onderspit tegen Danny van Poppel, zoon van sprintlegende Jean-Paul. Die laatste: “Danny hield vreselijk huis. Dylan haalde ook vaak het podium, dat is steeds iets meer omgedraaid. Als prof duurde het even voordat Dylan echt uitslagen ging rijden. Maar altijd was dat zelfvertrouwen er.” Insiders schatten zijn capaciteiten toen al op waarde. Oud-klassementsrenner en huidig Roompot-ploegleider Breukink had Groenewegen in 2015 onder zijn hoede. “Bij ons won hij meteen Veenen- daal-Veenendaal en Parijs-Brussel. Dan weet je dat je hem snel kwijt bent. Dat is als Frenkie de Jong die onhoudbaar is voor Ajax.” Snelheid is duurbetaald in het wielrennen. Breukink: “Dat heb je of heb je niet. Hij werkt daarnaast ook keihard aan zichzelf, was altijd ongemeen ambitieus. Dylan raakt ook niet van slag als het de eerste keer niet lukt. Hij won in zijn eer- ste Tour de slotrit op de Champs-Élysées; dat getuigt van geduld, van inhoud en zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen heeft hij altijd wel gehad.” Amsterdammer Groenewegen trainde eindeloos met zijn vader in de Noord-Hollandse polder. Pa op de scooter, hij erachter en er dan vol overheen klappen, met plaatsnaamborden als denkbeeldige finishlijnen. Hij zit veel in het krachthonk. Weinig gepomp met ijzers, want het bovenlichaam wordt al snel te breed. Meer squads en uitstapoefeningen waarbij zijn zakkende lichaamsgewicht de bovenbenen doet branden. Tijdens trainingskampen rond het Noord-Spaanse Girona toetert hij in de ploegleidersauto naar klimmende ploegmaten. Groenewegen maakt alleen meters naar beneden. Alles om de sprintersbenen intact te houden, alles om snel te zijn en snel te blijven. Beestenweer Een van zijn grootste kwaliteiten is pijn lijden. Niet alleen de pijn van duizenden messen die in zijn benen klauwen als hij hectometers lang de pedalen geselt. Maar ook de pijn van valpartijen waarbij plakkaten huid op het asfalt achterblijven, bloed langs ellebogen druppelt en schouders blauw kleuren. Hup, snel opstaan en puur op adrenaline zijn weg vervolgen. Breukink herinnert zich nog een harde valpartij in de Ronde van Drenthe. “We zeiden: ‘Joh Dylan, doe komende week even rustig aan.’ Maar hij wist dat er in België een echte sprinterskoers aan zat te komen. Dus hoorde je steeds uit een hoekje van de ploegbus: ‘Ik rijd dinsdag, wat er ook gebeurt.’ Hij reed die koers inderdaad en won nog bijna.” Jacobs: 'Het is een mooi mannetje, ik vind 'm altijd goed voor de camera. Sterker dan Van Poppel, die was minder uitgesproken.' Jean-Paul van Poppel, eveneens een jaar ploegleider van Groenewegen bij Roompot: “Je had in Yorkshire een driedaagse en Dylan werd de eerste dag vijfde of zo. Waren we al heel tevreden mee. De volgende dag was het beestenweer. We haalden renner na renner in, ook coureurs die we als sterker inschatten dan Dyl. We dachten dat we hem onderweg gemist hadden. Hij zat best ver naar voren, ergens in the middle of nowhere. We gingen achter hem rijden. Gaf ie gas, jongen! Terwijl hij echt geen kans meer had om er voorin bij te komen. Dat was gewoon investeren in zichzelf, meters maken, hard worden. Hij heeft power, snelheid, maar is ook een selfmade sprinter, waar ik meer op talent sprints won. Ik kon op de een of andere manier snel snelheid maken, had ook wel geluk dat er in mijn eerste en beste jaren geen super concurrenten waren.” Groenewegen is geen klager. Breukink: “Hij is keihard voor zichzelf. Ik zie zijn mindset als zijn grootste kwaliteit. Dat hij na een jaar al overstapte naar Team LottoNL-Jumbo was volkomen logisch.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Dylan Groenewegen komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Marit Bouwmeester opnieuw haar zinnen heeft gezet op Olympisch goud en Inge de Bruijn ging na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Marit Bouwmeester is hard op weg de succesvolste zeilster ooit te worden. Wereldwijd. In aanloop naar het WK (17 - 24 juli) spraken we haar over haar lichaam, slaapwandelen, broederliefde en gedumpt worden. Slaap kindje slaap, daar buiten loopt… “Vannacht was het weer raak. Als ik heel moe ben of als de ruimte waarin ik slaap heel donker is, begin ik te slaapwandelen. Ik word geregeld wakker van m’n eigen geschreeuw. Of ik schrik zwetend wakker met een heel hoge hartslag. Maar ik doe ook de gekste dingen in m’n slaap. Het is voorgekomen dat ik wakker werd op het balkon in de zeikende regen. Ik ben ook weleens tegen een schilderij opgelopen, dat daardoor brak. Of ik zag ’s ochtends in de spiegel de afdruk van de zijkant van de deur verticaal over m’n gezicht lopen. Daar was ik blijkbaar tegen aangelopen… Ik ben ook weleens wakker geworden met een gordijn op m’n hoofd, had ik alle haakjes ervan ’s nachts los gemaakt. Ik ben gelukkig nog nooit de straat op geslaapwandeld. Maar als ik op een hogere etage verblijf, zet ik wel altijd m’n racefiets of een paar stoelen voor de deur naar het balkon. Dan maak ik er een soort van obstacle run van en hoop ik maar dat ik of iemand anders wakker wordt, als ik tegen de stoelen of de fiets aanloop. Mijn broer Roelof is m’n coach, hij weet er natuurlijk ook alles van. Af en toe sta ik in m’n slaap te bonken op de deur of de muur. Eerder deelde ik vaak een kamer met trainingsmaatje Claire Blom, zij zat soms met een hartslag van 200 rechtop in haar bed. Mijn vriend Diederick maakt ook de raarste dingen mee. Niet zo lang geleden waren we samen naar een wedstrijd van Rico Verhoeven geweest. ’s Nachts zat ik in m’n slaap met m’n ellebogen op Diederick in te rammen. Ik hoop echt dat Diederick en ik voor altijd samen blijven, maar mijn onderbewuste doet er van alles aan dat dit niet zo is. Ja, dat slaapwandelen is wel een dingetje. Ik ben er nooit overheen gegroeid. Soms schaam ik me er ook wel voor. Ik ben dertig jaar en ben nóg aan het slaapwandelen. Je hebt hele slaapprotocollen. Ik merk dat mediteren goed bij mij werkt. Ik moet ook voorkomen dat ik vlak voor het slapen gaan te veel naar beeldschermen kijk. Of dat ik te weinig rust heb gepakt. Want dan kom ik in een heel diepe slaap en dan weten we wel wat er gebeurt…” 'Ja, dat slaapwandelen is wel een dingetje. Ik ben er nooit overheen gegroeid. Soms schaam ik me er ook wel voor.' Help mijn man is klusser “Diederick en ik hebben elkaar leren kennen in de sportschool. Er werd een crossfitevenement georganiseerd in Groningen. Ik was gevraagd als jurylid en Diederick was een van de deelnemers. Toen we samen gingen wonen, zaten we eerst weggestopt in een flatje. We wilden al een tijdje een groter huis, maar wel in Den Haag omdat het nationaal trainingscentrum in Scheveningen zit. Het idee was dat we voor een huis zouden gaan waar we meteen in konden, dat helemaal klaar was, want we hebben het allebei druk. Nou, dat is dus niet gelukt. We bezichtigden het huis van een 85-jarig vrouwtje en waren er meteen verliefd op. En zij gunde ons het huis, want er werd flink overboden. Maar ja, die mevrouw had daar zestig jaar gewoond... Er restte ons niets anders dan een fikse verbouwing. We hebben er steunmuren uitgehaald, stalen balken aangebracht, het riool is aangepast, de vloeren en plafonds zijn helemaal vernieuwd. Je kunt het zo gek niet verzinnen of we hebben het aangepakt. Geregeld liep ik ook met de kruiwagen in het rond, ik hielp metselen of was aan het schuren. Van m’n trainers mocht het eigenlijk niet, maar ik voelde me af en toe bezwaard om m’n vriend en ouders zo hard aan het werk te zien. Ze noemen samen een huis verbouwen vaak de ultieme relatietest, nou dan zijn we geslaagd. Diederick en ik hebben alleen maar heel veel lol gehad. Natuurlijk waren er soms wat frustraties, maar die hadden we nooit om elkaar. Misschien hielp het ook dat mijn ouders veel deden en vaak aanwezig waren.” Survival of the fittest “Mensen denken bij zeilen: lekker het water op, zonnetje erbij. Maar er komt veel meer bij kijken. Bij de Spelen moet ik straks negen dagen lang en twee wedstrijden per dag van een uur vlammen. Ik zit tijdens een wedstrijddag al snel drie uur op het water, dus een goede conditie is een must. Maar in de boot moet je ook sterk en explosief zijn. Ik gebruik bijna elke spier in m’n lichaam, maar met name mijn buik-, rug-, arm- en beenspieren moet ik goed trainen. Voor de krachttrainingen zit ik vaak in de sportschool en voor mijn conditie fiets ik veel. Het is nog best een puzzel voor mijn fysieke trainer geweest om een goed trainingsprogramma samen te stellen. Omdat te veel duurtraining weer ten koste gaat van de explosiviteit. Met de jaren ben ik beter naar mijn lichaam gaan luisteren. Ik heb van nature niet de sterkste rug, maar ik dacht altijd: niet zeuren, dat lichaam moet maar gewoon naar mij luisteren. Mijn motto is altijd geweest: ik geloof niet in talent, ik geloof in keihard werken. Nu train ik niet alleen zes dagen in de week keihard, maar ook slim. Ik bouw vaker rust in, let nog beter op mijn voeding. Ik wil zo sterk en fit zijn in Tokio dat ik zelfs op tachtig procent nog goed genoeg ben om olympisch kampioen te worden. Zo hard train ik dat een wedstrijdweek voor mij fysiek voelt als een makkelijk weekje. Dat neemt niet weg dat als ik na een wedstrijd het water afkom, ik alle spieren voel. En ik voel m’n handen. Ik draag handschoentjes, want niets is pijnlijker dan bloedblaren op m’n handen waar steeds zeewater overheen gaat. Maar m’n vingers zetten wel uit, m’n ringen kan ik dan niet meer om. Als ik straks gestopt ben met topsport, zal ik door blijven gaan met fysieke training. Het is echt m’n passie geworden. Dan zal het allemaal meer ontspannen gaan. Nu zit ik dagelijks drie uur op de fiets met de gedachte: dit moet ik doen om in Tokio goud te winnen. Na m’n carrière kan ik als ik fiets ook wat meer van de omgeving gaan genieten.” Helden Magazine editie 47 Het eerste gedeelte van het verhaal van Marit Bouwmeester komt voort uit Helden Magazine nummer 47, waar Lieke Martens samen met Ronald Koeman de cover siert. Helden Magazine editie 47 is een dubbeldik jubileumnummer. Helden bestaat 10 jaar en in dit nummer blikken wij onder andere vooruit op het Wereldkampioenschap vrouwenvoetbal. De OranjeLeeuwinnen veroverden twee jaar terug de Europese titel én de harten van alle Nederlanders. In de WK special komen nog meer speelsters als Shanice van de Sanden, Vivianne Miedema en Jill Roord en bondscoach Sarina Wiegman aan het woord. Verder ging Frits Barend langs in Esbjerg bij Rafael van der Vaart & Estavana Polman en vertellen Sjinkie & Fenna Knegt voor het eerst samen over de dag dat de shorttracker zware brandwonden opliep. Een editie met heel veel inspirerende sportverhalen, waar helaas de turnterreur helaas nog steeds geen verleden tijd is. Dylan Groenwegen de nieuwe topsprinter van het peleton is en Steven Kruijswijk de fietsende familieman. Daarnaast ging Inge de Bruijn na haar zwemcarrière op zoek naar zichzelf. Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.