De ogen zijn gericht op Demi Vollering (26). In het voorjaar won ze Strade Bianche en vervolgens de befaamde hattrick Amstel Gold Race/Waalse Pijl/Luik-Bastenaken-Luik. Ook in La Vuelta Femenina liet ze zien de vrouw in vorm te zijn. De renster van SD Worx maakt zich nu op voor de Tour de France Femmes. We legden haar uitspraken voor die ze twee jaar eerder in Helden deed. ‘Het gaat nu allemaal heel goed, maar ik moet wel blijven presteren. Ik wil voorkomen dat ze van mij kunnen zeggen: die Demi was een eendagsvlieg.’ “Dat gevoel heb ik nog steeds een beetje,” zegt Demi Vollering lachend. “Ik wil nu ook niet stil komen vallen. Ik heb zo’n mooi voorjaar achter de rug, wil blijven winnen. Die eeuwige onzekerheid dat ik niet goed genoeg ben, maakt mij juist beter, ik moet van mezelf blijven presteren en doe daar alles voor.” Strade Bianche was Demi’s eerste overwinning in het voorjaar. De koers eindigde in de straten van Siena in een eindsprint tussen Demi en haar Belgische ploeggenote Lotte Kopecky. “Ik weet dat ik een killer ben en het kan afmaken. Toen Lotte mij voorbijkwam, werd ik zo wild, ik dacht: dit geef ik niet meer weg.” Daarna sloeg Demi toe in de Amstel Gold Race. Na tweede plaatsen in 2021 en 2022 won ze dit keer. Ze sprong op twee kilometer van de streep weg uit de kopgroep en kwam solo aan. “Ik wilde de Amstel Gold Race zo graag winnen, had dit plan in mijn hoofd en ging heel zelfverzekerd die wedstrijd in. Bij Strade was ik nog zoekende, nu was ik meer overtuigd van mezelf. Winnen geeft ook zo’n boost.” Vervolgens de Waalse Pijl. Vorig jaar en in 2020 eindigde Demi als derde, dit jaar sloeg ze toe op de Muur van Hoei. “Ik wist niet zeker of die klim mij wel zou liggen, was iedere keer net niet goed genoeg geweest. Door mijn zenuwen werd die wedstrijd lastig. Ik had enorm last van mijn maag, kon niet goed eten. Maar mijn team reed zo goed, bleef vertrouwen in mij houden. Vanaf de voorlaatste klim ging ik mijn eigen tempo rijden en waren de zenuwen weg. Op de laatste klim voelden mijn benen ook goed en ik dacht: ik rij mijn eigen tempo, als anderen over mij heen komen, dan is dat maar zo. Maar dat gebeurde niet.” Een paar dagen later won ze het sluitstuk van het voorjaar: Luik-Bastenaken-Luik, die ze in 2021 ook al won. “Luik had nog meer lading gekregen omdat ik de hattrick kon voltooien. Van die gedachte werd ik onrustig. Ik kon niet slapen, lag op de wekker te wachten omdat die vroeg zou gaan. Er zaten twee stemmetjes in mijn hoofd. De ene maakte zich zorgen en zei: ‘Wat als het niet lukt?’ De ander zei: ‘Rustig blijven liggen en ook al slaap je niet, dan rust je alsnog uit.’ Toch had ik de volgende dag heel veel zin om te koersen. Alle meiden vertrouwden erop dat ik het ging afmaken. Ik had het idee dat iedereen net wat gemotiveerder was dan normaal om die hattrick met de ploeg te voltooien.” Eenmaal bij de laatste klim aangekomen, waren de zenuwen verdwenen. Alleen de Italiaanse Elisa Longo Borghini kon haar bijbenen, maar in de eindsprint maakte Demi het af. “Het was een enorme opluchting en bevestiging dat ik de goede weg in ben geslagen.” Ook in La Vuelta liet Demi haar goede vorm zien. In de rode leiderstrui en met een etappezege op zak ging ze het weekend in, totdat een plaspauze in de voorlaatste rit verkeerd uitpakte. Titelverdedigster Annemiek van Vleuten ging in de aanval en pakte 1 minuut en 11 seconden voorsprong op Demi. Op de laatste dag wist Demi die nog bijna goed te maken. Ze schreef de bergetappe op haar naam, maar miste op negen seconde de eindzege. “Ik heb het idee dat ik nog steeds groei in mijn vorm,” zei ze na afloop. Er kwam veel op Demi af na haar zegereeks. “Het is grappig om te zien dat mensen anders naar je kijken als je wint. Er wordt nu ineens naar mij geluisterd. Iedereen wil weten waarom ik zo goed ben. Voor mij was dat een minder grote verrassing. Ik ben een stuk sterker geworden, maar zit nu ook lekkerder in mijn vel in de ploeg, word nog meer gerespecteerd en de meiden begrijpen mij beter.” In 2021 zette Demi zich op de kaart door Luik-Bastenaken-Luik en La Course te winnen. Vorig jaar werd er al veel van haar verwacht, maar werd ze nog geregeld tweede of derde. “In de voorjaarsklassiekers miste ik dat laatste stukje. Ik kreeg van de ploeg te horen dat ik een stap extra moest zetten in mijn trainingen. Daar schrok ik heel erg van, het kwam best hard binnen, want voor mijn gevoel haalde ik alles eruit wat erin zat. Ik trok het me ook heel erg aan, want ik ben een harde werker en wilde niet dat mensen dachten dat ik achteroverleunde.” Anna van der Breggen, oud-wielrenster en ploegleidster van SD Worx, bood hulp. “Anna is mijn trainingsschema’s gaan maken, dankzij haar ben ik anders gaan trainen. Dat heeft geholpen. Zelf had ik het idee dat ik vooral mentaal sterker en volwassener moest worden. Als je als kind in groep 3 zit en het gaat goed, zeg je niet zomaar: ga maar naar groep 5. Ik had het idee dat dat bij mij gebeurde vorig jaar, dat het te snel ging en ik kwam op met grote sprongen, maar ik sloeg te veel klassen over. Ik wilde te graag en was daar te geforceerd mee bezig.” Via wielerbond KNWU kwam ze bij een mental coach terecht. Demi had er veel baat bij. “Ik wilde nog beter leren wie ik ben en wat ik wil. Onze gesprekken gingen niet alleen over mij als wielrenster, maar ook over wie Demi zonder fiets is. Ik ben gevoelig voor sfeer in een groep en voor meningen van anderen, wil niemand teleurstellen. Soms had ik het gevoel dat ik niet begrepen werd, dat mensen niet helemaal snapten hoe ik in elkaar zit. Ik leerde mezelf ook beter kennen.” In aanloop naar de Tour de France van vorig jaar leerde Demi om te gaan met faalangst, wat haar eerder parten speelde. “Tijdens de trainingen beeldde ik me in hoe de etappes zouden verlopen en voelde ik me heel sterk. Maar als ik ’s avonds in mijn bed lag, dan kwam er een duiveltje, zag ik voor me hoe Annemiek van Vleuten bij mij wegreed. Ik werd gek van die gedachten en probeerde ze weg te wuiven, maar dat lukte niet. Ik wilde het zo graag en was zo bang dat het niet lukte. Mijn mental coach zei: ‘Zodra je dat beeld voor je ziet, denk dan: en als dat gebeurt, wat dan nog? Dan rij je toch gewoon je eigen koers verder?’ Zo werd de lading minder groot en was het ook makkelijker om dat beeld uit mijn hoofd te zetten. Ik dacht niet meer aan Annemiek, maar aan mezelf, en maakte mijn eigen koers.” Ook als persoon is Demi veranderd. “Ik ben rustiger geworden. Ik ben sterker geworden in mijn communicatie, ook in het uitspreken van mijn emoties. Dat vond ik voorheen lastig. Als ik iets wilde zeggen wat een emotionele lading had, kwamen meteen de tranen. Dan dacht ik: laat ik maar mijn mond houden, anders moet ik huilen en wordt het nog heftiger. Nu denk ik: misschien moet ik huilen, maar wat dan nog?” Tegenwoordig wint ze wedstrijden dus niet alleen met haar benen. “Er valt op mentaal vlak zoveel te halen. Waarom zou je alleen je lichaam trainen als je hoofd zoveel sterker is dan we denken?” Voorheen was ze nog weleens bang om te verliezen, zei ze al eerder in interviews, nu durft ze all in te gaan. “Ik vond het ook altijd lastig om te kiezen, omdat ik heel allround ben. Ik ben best een goede sprinter, maar kan ook goed klimmen, en ben er ook achter gekomen dat ik goed solo kan rijden. Eerder durfde ik nooit zo goed vol te gaan voor een ontsnapping, omdat ik dacht: stel dat het niet lukt, dan heb ik nog wat over voor mijn sprint of voor de laatste klim. Nu ga ik gewoon.” ‘Wat Anna allemaal heeft gewonnen, olympisch goud, wereldtitels, de Giro Rosa meerdere keren. Daar kan ik alleen maar van dromen.’ Lachend zegt Demi: “Ja, dat wordt voor mij nu allemaal ook steeds reëler.” Anna van der Breggen was voor Demi de enige renster die er ook in slaagde de wielerhattrick Amstel Gold Race/Waalse Pijl/Luik-Bastenaken-Luik te voltooien. “Anna was er niet bij in Luik, maar appte me ’s avonds. Ze stuurde een felicitatiegifje, en meteen daarna dat ik mijn laatste gelletje te laat had genomen en dat ik veel risico had genomen. Ik had het laatste groepje voor de klim te ver weg laten rijden. Ik kan genieten van het commentaar van Anna, zit bij de ploeg om beter te worden, en die ruimte voor verbetering is er nog.” Als wielrenster won Van der Breggen alles wat er te winnen viel, nadat ze eind 2021 stopte, werd ze Demi’s ploegleidster bij SD Worx en maakt ze dus haar trainingsschema’s. “Anna betekent veel voor mij, is heel belangrijk in de weg die ik in ben geslagen. Ik leer veel van haar, vooral op het gebied van trainen, maar zij laat mij ook groeien als renster en als persoon. In trainingen kon ik soms nog onzeker zijn, ik was gauw bang dat ik te weinig deed of juist te veel. Ik vond het altijd spannend om dat zelf aan te voelen, had het idee dat ik daar te weinig verstand van had. Anna pusht mij en zegt altijd: ‘Er is geen trainer zo goed als jezelf, alleen jij kent jezelf het allerbest.’ Nu voel ik veel beter aan wat ik moet doen: een rondje minder omdat ik vermoeid ben of juist dat rondje extra.” Voorheen maakte Stefan van Klink haar trainingsschema’s, de eerste trainer met wie ze ooit begon te werken bij haar voormalige ploeg SwaboLadies. “Ik wilde niet meteen volledig overstappen naar een andere trainingsleer, geregeld zie je bij sporters dat ze dan even stil komen te vallen omdat hun lichamen eraan moeten wennen. Anna heeft het langzaam overgenomen, voor de Tour de France van vorig jaar. Met Stefan deed ik meer all outtrainingen, met lange rust ertussen. Nu doe ik wat kortere, intensievere blokjes met een kortere rustperiode ertussen.” Aangespoord door de ploegleiding maakte Demi deze winter ook meer uren op de racefiets. “Voorheen was ik bang dat ik in januari al mijn motivatie zou verliezen als ik in november al op de racefiets zou stappen. Eerder ging ik in die periode ook mountainbiken. Ik was bang dat het saai zou worden als ik alleen maar op de racefiets zat, maar dat was niet het geval. Toen het februari was, was ik zo gemotiveerd. Ik heb het er zelfs nog met mijn mental coach over gehad dat ik bang was dat ik te vroeg zou pieken, dat ik stil zou komen te vallen. Anna moest lachen toen ik het haar voorlegde, ze zei: ‘Dat kan helemaal niet, het zware trainingsblok moet nog komen.’” Ook de nuchtere blik van Anna is fijn, vertelt Demi. “Voor de Waalse Pijl was ik onzeker over die Muur van Hoei. Ik vroeg Anna: kan ik vanmiddag nog even met jou zitten om de klim door te spreken, hoe ik die bochten moet aansnijden? Ze zei: ‘Dat weet je heus wel.’ Ik moet dan even gniffelen, want dat is ook zo. Toch kan Anna dat laatste stukje onzekerheid bij mij wegnemen.” Haar succes heeft Demi ook te danken aan haar ploeggenoten bij SD Worx. Met Lotte Kopecky, de Belgische die dit jaar de Ronde van Vlaanderen won, en sprintster Lorena Wiebes zijn er meerdere kopvrouwen. “Aan het begin van het jaar moesten we van sportief manager Danny Stam een lijstje maken van de wedstrijden die we wilden winnen. De Amstel Gold Race stond op mijn lijstje. Strade Bianche en Ronde van Vlaanderen wilde ik graag als team winnen. In sommige wedstrijden is het duidelijk wie onze kopvrouw is, zoals bij de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken- Luik. Voor Strade Bianche lagen meerdere plannen klaar, voor Lotte en mij, net als bij de Amstel Gold Race. Die samenwerking gaat goed. Lotte is ook rustig, zal nooit in een groep roepen: ‘Vandaag gaan we voor mij rijden.’ Maar eerder: ‘Ik wil Demi’s kansen niet wegnemen.’ We staan er hetzelfde in en genieten van elkaars successen. Ik raak ook geïnspireerd van Lorena en Lotte. Lorena is een heel lieve en sociale meid, maar zodra een wedstrijd begint, kan zij iedereen zo goed aansturen, dan is ze niet bang om te schreeuwen. Ik kan veel van haar leren wat dat betreft. Lotte heeft weer heel veel koersinzicht. Zij is heel rustig in de wedstrijd. Maar als het dan dreigt ‘op de kant’ te gaan, dan gaat ze. Zij is ook een heel technische renster. Als ik bij haar in het wiel zit en naar voren schuif, leer ik veel van haar.” 'Als ik iets wilde zeggen wat een emotionele lading had, kwamen meteen de tranen. Dan dacht ik: laat ik maar mijn mond houden' ‘De weg die ik heb afgelegd om te komen waar ik nu ben, emotioneert me. Na een overwinning denk ik snel aan mijn ouders, broer en zusjes, opa’s en oma’s en natuurlijk Jan.’ “Na iedere overwinning ben ik enorm trots en besef ik wat ik ervoor heb gedaan al die jaren. Dat zou me nooit gelukt zijn zonder mijn familie en mijn verloofde Jan. Maar ik heb het ook aan mezelf te danken, hoor, ik wilde het altijd heel graag en ben gedisciplineerd. Ik ben opgegroeid met hard werken, het voelde nooit als een opgave.” Demi is de oudste dochter uit een gezin met vier kinderen. Ze heeft een jongere broer, Jake, en twee zusjes, Nena en Bodine. Thuis in Berkel en Rodenrijs stond, en staat nog altijd, veel in het teken van de bloemkwekerij van haar vader en oom, waarin het draait om snijhortensia’s. Het harde werken is Demi met de paplepel ingegoten. “Als mijn zusjes, broertje of ik even niks aan het doen waren, zei mijn moeder: ‘Ga maar even onkruid wieden of vragen of je vader nog wat te doen heeft.’” Stilzitten gebeurde bij de familie Vollering thuis niet. Als Demi niet aan het werk was in de bloemkwekerij of later in bloemenwinkels, was ze aan het schaatsen of aan het wielrennen. Voor de Spelen in Rio in 2016, amper zeven jaar geleden, had ze nog de droom om als schaatsster naar de Spelen te gaan. Pas op haar zestiende reed Demi haar eerste wedstrijden op de racefiets. In die tijd fietste ze twee keer in de week, meer niet. Haar schaatstrainer was de eerste die haar ook fietstraining gaf. Op haar twintigste koos Demi definitief voor de fiets, mede dankzij haar verloofde Jan de Voogd die ze in die periode leerde kennen en amateurwielrenner was. Hij merkte dat Demi snel herstelde na inspanningen en adviseerde haar vol voor het wielrennen te gaan. “Ik besloot om minder te werken en meer op mijn sport te focussen, maar dat was ook weleens lastig. Dan ging ik tussen een training door uitrusten op de bank of even op bed liggen, maar de rest werkte gewoon hard door in de kas en snapte niet waarom ik niet meehielp. Toch hebben mijn ouders mij altijd vrijgelaten en gesteund in mijn keuze. Ze hadden ook kunnen zeggen: ga eens werken of studeren.” Haar familie volgt Demi op de voet. “Ze waren met zijn allen bij de Amstel Gold Race en in Luik waren mijn ouders en Jan erbij. Na de finish vloog ik mijn vader in zijn armen. Hij zei iets van: ‘Ongelofelijk Demi.’ En dat hij supertrots op me was. Dat maakte mij nog trotser. ’s Avonds hebben we met de hele familie de wedstrijd teruggekeken.” Demi’s twintigjarige zusje Bodine is ook hard aan de weg aan het timmeren als wielrenster en zou graag in de voetsporen treden van Demi. “Ze heeft veel talent, maar heeft dit jaar nog niet veel geluk gehad. Vorig jaar kwam ze in een training heel hard ten val, ze liep een scheurtje op in haar milt en mocht vijf dagen lang niet bewegen in het ziekenhuis. Ze heeft er lang van moeten herstellen, maar is nu weer op de goede weg. Het is ook lastig voor Bodine: mensen verwachten meteen dat ze ook goed zal worden. Gelukkig is mijn zusje een heel koele kikker en geeft daar niet zoveel om. Ze heeft de hele winter doorgetraind en is van club gewisseld en ze wilde naar Schijndel, maar eigenlijk was er geen plek voor haar in de wedstrijdselectie. Ze vroeg mijn mening. Ik zei: ik denk dat je wedstrijden moet gaan rijden en voor een andere club moet kiezen. Een dag later kreeg ik een appje dat ze toch voor Schijndel koos. Bodine had te horen gekregen dat als ze goed haar best zou doen, ze zich in de wedstrijdselectie kon fietsen. Dat is haar gelukt. Ze is op trainingskamp geweest op Mallorca en dat ging heel goed. Ze vindt het leuk, wil graag een profcontract verdienen en ze wil graag naar de ploeg Parkhotel Valkenburg, daar ben ik ook begonnen als profrenster. Ik hoop dat het haar lukt.” ‘Jan helpt me zo goed, kan heel goed praten en is ook mijn manager. Hij is ook iemand die me motiveert, ik heb soms die schop onder mijn kont nodig. Dankzij Jan heb ik dus de stap gemaakt om echt voor het wielrennen te gaan.’ “Ik heb nog steeds weleens dagen dat ik die schop onder mijn kont nodig heb. Toen er zoveel op me afkwam in die week na Luik, had ik niet veel zin om op te fiets te stappen. Jan maakt dan mijn fiets klaar. Dan zie ik hem mijn banden oppompen en denk ik: oké, ik ga toch maar even.” Jan is niet alleen haar partner, ook haar manager. “Als ik geen zin heb in sommige interviews, dan kan hij zeggen: Demi, dit is echt goed om te doen, ga gewoon.” Demi schoof zelfs aan bij Vandaag Inside. “Ik ken Roxane Knetemann goed, die er ook geregeld zit. Na Strade Bianche appten we, ik stuurde haar dat ik vond dat ze het zo leuk deed. Johan Derksen was altijd heel erg fan van Annemiek van Vleuten en had tegen Rox gezegd dat hij een opvolgster had gevonden, dat ik dat was. Ik zei zoiets van: ik hoop dat ik Johan al sneller fan van mij kan maken. Rox vroeg of ik een keer wilde komen. Jan regelde het toen verder en na Luik zat ik er aan de bar. Het was hartstikke leuk.” 'Jan ging niet op een knie, want hij zat al op het picknickkleed. Toen haalde hij ineens een ring tevoorschijn' Werk en privé lopen bij Jan en Demi dus door elkaar. “Soms is dat wel gek, maar hij doet het heel goed en ik vertrouw hem volledig. Jan wil het beste voor mij.” In mei vorig jaar vroeg Jan haar ten huwelijk, toen ze in de Vogezen met hun campertje de verkenning aan het doen waren voor de Tour de France. “We hadden het weleens over trouwen gehad, toch zag ik het totaal niet aankomen. We stonden op de camping en het was een heel mooie avond. Onze hond Flo liep door het grasveld te huppelen. Jan ging niet op een knie, want hij zat al op het picknickkleed. Ik had net het eten voorbereid en kwam bij hem zitten. Toen haalde hij ineens een ring tevoorschijn.” Lachend: “En Flo had door dat het iets heel speciaals was, die kroop meteen tussen ons in.” De bruiloft is nog niet gepland. “Misschien dat we wel in het buitenland willen trouwen, in Italië, in oktober, na het seizoen. We hebben geen haast. We willen het in onze stijl doen, een beetje festivalachtig, met tentjes buiten.” Naast de manager van Demi is Jan ook afdelingshoofd van de OK in het ziekenhuis in Basel, Zwitserland. Daar wonen de twee inmiddels samen. Ze delen hun passie voor de natuur. “We hadden altijd de droom om een campertje om te bouwen, dat hebben we nu gedaan. We genieten ervan om daarmee de bergen in te rijden, te toerskiën of lekker te fietsen samen. Jan is een heel druk bijtje, ik pas wat dat betreft heel goed bij hem. Zijn moeder zei altijd: ‘Jij gaat nooit een vriendin vinden die net zo hard als jij kan lopen.’” Lachend: “Dat is hem toch gelukt.” Als ik in een positie zit waarin het lastig is om nog te winnen, zeg ik tegen mezelf: het kan altijd nog, dat heeft Mathieu bewezen.’ “Mathieu van der Poel liet dat in 2019 al in de Amstel Gold Race zien. Annemiek van Vleuten is daar ook een voorbeeld van. Zij won het WK vorig jaar met een heel late uitval en een gebroken elleboog,” zegt Demi, “ik weet inmiddels ook dat de koers pas voorbij is op de finishlijn.” De inmiddels veertigjarige Van Vleuten was vorig jaar de te kloppen vrouw. Ze won Luik-Bastenaken-Luik, vervolgens de Tour de France, de Giro én La Vuelta, en ze werd wereldkampioen. Demi won weliswaar de bergtrui in de Tour, maar werd tweede achter Van Vleuten. “Annemiek en ik zijn geen vriendinnen, we zijn niet dezelfde types, maar ik heb wel veel respect voor haar en ik denk dat ze dat voor mij ook heeft. Natuurlijk wilde ik haar dit jaar graag een keer verslaan. Hoe ze vorig jaar in de rondte reed, was ongelooflijk, ze was verreweg de beste en van de beste wil je winnen. Dit voorjaar was ik extra gemotiveerd om van haar te winnen, ook omdat ze na dit jaar stopt. Anders zullen mensen altijd zeggen: ‘Leuk wat Demi heeft gewonnen, maar dat is makkelijk, want ze heeft niet meer tegen Annemiek gekoerst.’ Dat wilde ik voorkomen.” Ze wordt ook geïnspireerd door Tadej Pogacar. “Ik kan enorm genieten van hem, hij rijdt zo relaxed rond. Het plezier straalt ervan af. De manier waarop Pogacar koerst en hoe hij is als persoon – zo relaxed en nuchter – dat vind ik inspirerend.” Ik zou in de toekomst heel graag samen in Zwitserland willen gaan wonen. Het leven daar trekt mij net wat meer dan hier. De bergen, de schoonheid. De rust.’ “In januari vorig jaar ben ik officieel naar Zwitserland verhuisd. Jan en ik houden enorm van de bergen. We wonen net buiten Basel, maar komende winter verhuizen we terug naar Luzern. Jan heeft daar al eerder gewoond en gewerkt in het ziekenhuis, nu krijgt hij in datzelfde ziekenhuis een managementfunctie. Hij begint na het WK. We moeten op zoek naar een mooi huisje.” Maar eerst volgen er nog een paar mooie wedstrijden, waaronder de Tour de France Femmes. “Vorig jaar hoopte ik al dat ik goed genoeg was om de Tour te winnen. Uiteindelijk was ik heel blij met mijn tweede plek en de bergtrui, maar ik hoop hem dit jaar te winnen. Ik ben nooit bang geweest om groot te durven dromen, wil ook graag een keer wereldkampioen worden en olympisch kampioen. En ik hoop dat ik in de tijdrit nog beter kan worden.” Eén ding is zeker: haar overwinningen smaken naar meer. “Ik ben 26. In de trainingen maak ik nog steeds heel grote stappen, dat is een fijn gevoel.” Met het leven na haar wielercarrière is Demi nog niet bezig. Ooit wil ze graag kinderen. “Maar ik ben volgens mij niet het type dat tijdens haar carrière moeder wil worden, het lijkt me heel lastig om dan nog terug te keren als wielrenster. Dan zou ik eerder kiezen voor gravelbiken, hardlopen of trailrunnen in Zwitserland, want ik geniet ook heel erg van andere sporten. En toerskiën wordt volgens mij een olympische sport.” Lachend: “Dus wie weet.” Helden Magazine editie 67 Het verhaal van Demi Vollering komt voort uit Helden Magazine nummer 67, het Sportzomerboek, waar Mathieu van der Poel de cover siert samen met Sifan Hassan, Quilindschy Hartman, Lieke Martens & Jackie Groenen. De 67ste editie van Helden is een dubbeldik Sportzomerboek, waarin er volop aandacht is voor de Tour de France voor mannen en vrouwen, het WK voetbal, en het landskampioenschap van Feyenoord. Verder in Helden 67 uitgebreide interviews met: alleskunner Sifan Hassan in aanloop naar de WK atletiek, baanwielrenner Roy van den Berg, hockeysters Sanne Koolen en Pien Sanders, zwemster Marrit Steenbergen is sterker dan ooit, Kiran Badloe over de metamorfose van windsurfer naar foiler, Botic van de Zandschulp op weg naar de absolute tennistop, coureur en analist Giedo van der Garde over Nyck de Vries en Jos en Max Verstappen, en nog veel meer inspirerende verhalen. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine editie 67! Wil je geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Abonneer je nu snel en ontvang de Helden Magazine op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Blijf daarnaast op de hoogte van het recentste sportnieuws en leuke winacties door je aan te melden op onze nieuwsbrief en volg ons op onze social mediakanalen.

Max Verstappen staat voor de zware klus een sensationeel debuutseizoen te overtreffen. Met een Ferrari-motor achter in zijn Toro Rosso jaagt hij op zijn eerste podium. Max en Jos Verstappen kijken terug en vooruit. Daar staat de Japanse verslaggeefster Sachiko Aoki op een winderige decemberdag op een industrieterrein langs de A2 in Maasbracht. Ze heeft het briefje met het adres dat ze aan de taxichauffeur had laten zien, nog in haar hand. Lijnpad 7, Maasbracht. Pex Dakbedekkingen staat er op de gevel. Ze had een vijfsterrenhotel of een glanzende kantoorkolos verwacht, satellietwagens voor de deur, celebrityfotografen misschien wel. Je ziet haar verbouwereerd rondkijken; hier kan het toch niet zijn? Haar krant Yomiuri Shimbun, met een gedrukte oplage van ruim 10,5 miljoen exemplaren verreweg de grootste ter wereld, wil de jongste wereldster in de sport interviewen. Want ja, Max is Big in Japan. Waar niet? Max moet het miljoenenpubliek uitleggen hoe bijzonder het is om achttien jaar oud te worden. Japanners mogen sinds kort ook op hun achttiende stemmen, vandaar. Zonder dat Aoki het beseft, is ze hier op het industrieterrein precies op de juiste plek. Dit is de kraamkamer van coureur Max Verstappen. Hier, in het bedrijfspand van familievriend Richard Pex, leerde hij in een trapskelter op de natte industrievloer het fijne bochtengevoel. “Max zit hier nog vaak met de jongens van Richard in het hok te sleutelen. Prima toch? Of moeten we nu ineens onze interviews in het chique Hilton gaan geven? Wij zijn dezelfde mensen als voorheen,” zegt vader Jos Verstappen. Zal dat altijd zo blijven, denk je? Jos: “Misschien dat de situatie over tien jaar anders is en dat Max nóg minder tijd heeft. Maar voorlopig vind ik dit prima. En Max ook. Wat vind jij?” Ik vind het prima hier. Jos knikt tevreden. “Goed, dan laten we het zo.” Het personeel tankt koffie, terwijl wij aan de tafel zitten waar straks de dakdekkers en het kantoorpersoneel hun bammetjes komen opeten. Ze groeten Jos, ze groeten Max, niks bijzonders. Ben je niet bang dat het op den duur té groot wordt, dat hij in Nederland en daarbuiten niet meer over straat kan? “Dat gaat denk ik wel gebeuren. Ik weet zelf niet hoe het is, heb nooit als een Schumacher of een Hamilton moeten leven. In Nederland is het gelukkig niet zo extreem, we kunnen het allemaal nog goed handelen.” USHI & VAN DIJK Het gaat snel met Max in de Formule 1. Hij reed met zijn Toro Rosso nog niet naar het podium, maar is wel de revelatie van het afgelopen seizoen. A star is born. Zijn gedurfde inhaalacties zijn geroemd, hij passeerde in zijn eentje meer concurrenten dan het hele Formule 1-veld bij elkaar. Maar Max is meer. Hij is een media darling, eigenlijk vanaf de allereerste meters tussen de beste coureurs ter wereld. Steeds weet hij de aandacht op zich te vestigen. Is het niet op het circuit, dan is hij wel gevat tijdens een persconferentie of interview voor of na de race. Zijn welgemanierdheid en professionaliteit toont hij ook op de internationale mediadag in Maasbracht. Verslaggeefster Sachiko Aoki is een beetje nerveus, bekent ze, want ze mag de hottest property in de Formule 1 interviewen. En ze weet níets van autosport. Haar collega heeft haar volgestopt met feitjes en weetjes die ze intussen allemaal vergeten is. Het vraaggesprek heeft wel iets weg van een aflevering uit de tv-serie Ushi & Van Dijk. Ze neemt ruim de tijd om haar vragen in gebrekkig Engels te formuleren. Elk moment verwacht je dat Wendy van Dijk haar valse gebit en pruik zal verwijderen. Maar hoe hilarisch de situatie ogenschijnlijk is, Max vertrekt geen spier. Hij staat de journaliste hartelijk en respectvol te woord. De verslaggeefster legt geduldig uit dat in Japan een wet is gewijzigd, die jongeren vanaf achttien jaar stemrecht geeft. Stemmen mag dan wel, om te roken en drinken moeten Max’ Japanse leeftijdsgenoten wachten tot ze twintig zijn. Max knikt verwonderd: ‘Oké’. “Het zijn misschien rare vragen,” verontschuldigt Aoki zich, bladerend in haar aantekeningen. “Geen probleem,” antwoordt Max, die zijn debuutjaar begon als zeventienjarige zonder rijbewijs. “Wat is jouw definitie van een volwassene?” vraagt Aoki. Max: “Ik hang er geen leeftijd aan. Het ligt meer aan de ervaringen die je in het leven hebt opgedaan, die je tot een volwassene maken. In de Formule 1 groei je snel op, dat wel.” De Japanse wil weten of hij sneller volwassen is geworden dan zijn leeftijdsgenoten. Max: “Dat weet ik niet. Het is wel zo dat je in de Formule 1 veel moet reizen, meerdere talen moet spreken. Ik leer omgaan met oudere mensen. Gelukkig zitten mijn beste vrienden in de autosport, dus die zijn met mij meegegroeid. Maar ze zijn ook een paar jaar ouder, dat helpt.” Dan zelfbewust: “Ik ben afgelopen seizoen inderdaad volwassen geworden. Niet alleen als mens, maar ook als coureur. Ik heb veel media-aandacht gehad van het begin tot het einde. Er zijn mensen op hun achttiende volwassen, anderen zijn het op hun 21ste nog niet. Ze noemen je op je achttiende volwassen, maar het is niet meer dan een leeftijd. Het gaat erom hoe je het zelf ervaart.” Max heeft zich als zeventienjarige coureur snel kunnen aanpassen aan het hoge niveau van tegenstrevers als Lewis Hamilton, Sebastian Vettel en Fernando Alonso. Max: “Ik had natuurlijk een goede leerschool. Mijn vader was Formule 1-coureur, je ziet en merkt wat voor enorme impact dat heeft. Het wereldje was niet vreemd voor me. Of ik druk heb gevoeld? Nee! Gewoon mezelf zijn, dat is genoeg. Ik ben altijd kalm en ontspannen.” Hij maakt duidelijk dat daarachter geen geheim schuilgaat. “Ik ben zo geboren, ben erg rustig met alle dingen.” Zijn jonge leeftijd is voor Max nooit een issue geweest bij zijn overstap naar de Formule 1, benadrukt hij. “Je moet in jezelf geloven. Ik ben blij hoe mijn debuutjaar in de Formule 1 is verlopen. Ik heb de fysieke aanpassing goed doorstaan door veel te trainen. Het is nooit goed genoeg, je moet je altijd willen verbeteren. Dat is mijn motto.” Max: 'Mijn vader wil dat ik beter ben en meer bereik dan hij. We hebben samen hetzelfde doel' PERFECTE LEERSCHOOL Op 30 september 2015 werd Max achttien en hij postte op Twitter een foto van zichzelf achter het stuur van een personenauto. ‘Legal to drive. Born to race! #driverlicense’ Sachiko Aoki wil weten wat er sindsdien voor hem veranderd is. “Ik hoef niet meer op iemand te wachten om me weg te brengen, kan nu zo in de auto stappen,” zegt Max, “het verschilt weinig, maar ik heb nu veel meer vrijheid. Met mijn rijbewijs op zak rijd ik elke dag auto.” Na zijn verjaardag verhuisde Max bovendien naar Monaco. “Daar kan ik heerlijk trainen, er is vaak een lekkere temperatuur.’’ Zijn vrije tijd brengt hij nog altijd door met zijn vrienden Stan, Yard en Jorrit Pex, de zonen van Richard. “Op de kartbaan in Genk trainen we vaak samen. Racen is mijn leven, dus ook mijn ontspanning.” Natuurlijk is het ook in Japan opgevallen dat Max in de voetsporen van zijn vader is getreden. Jos heeft zijn zoon klaargestoomd voor het grote werk en reist nog altijd met hem de wereld over. “Vanaf jonge leeftijd heb ik alles samen gedaan met mijn vader. Hij prepareerde mijn motoren, we reisden samen naar de circuits toen niemand mij nog kende. Hij is mijn grote inspiratie in mijn leven als coureur. Mijn vader wil dat ik beter ben en meer bereik dan hij. We hebben samen hetzelfde doel.” Over zijn eerste seizoen in de Formule 1 is Max tevreden. “Het is nooit makkelijk om in het diepe te worden gegooid. Maar ik heb een paar mooie resultaten behaald, gezien de mogelijkheden van onze auto en de motor. Met deze package had ik nooit zoveel WK-punten (49) verwacht. Je hebt een goede auto én een goede motor nodig, zonder die twee gaat het niet. Het was dit jaar een perfecte leerschool. Ik kijk ernaar uit om dat in het tweede jaar voort te zetten.’’ Fouten heeft hij ook gemaakt, erkent hij ruiterlijk. “Dat is logisch in je debuutjaar. Desondanks kan ik niet klagen over de resultaten. Voor volgend jaar is het moeilijk te zeggen. Het moet nog blijken hoe goed de Ferrari-motor bij de STR past.” LIMIET Bezoek uit Japan, van de grootste krant ter wereld nog wel. Jos glundert: “Dat is toch heerlijk?” Een jaar eerder spraken we elkaar ook en toen was er enige kritiek op het debuut van een zeventienjarige coureur in de Formule 1. Vooral voormalig wereldkampioen Jacques Villeneuve, zelf de zoon van de briljante coureur Gilles, vond Max te jong. Over die aanmerkingen hoor je niemand meer. Het jaar 2015 werd afgesloten met een aaneengesloten lofzang, met prijzen op het FIA-gala voor onder meer Rookie of The Year en voor de beste inhaalactie van het seizoen, buitenom in de hogesnelheidsbocht Blanchimont op het circuit van Spa-Francorchamps. Knijp je weleens in je arm? Jos: “Nee, nooit. Dat wil niet zeggen dat ik niet trots ben, maar dit hadden we toch wel ongeveer voor ogen. Ik wist dat Max heel veel talent heeft en dat hij het zou kunnen. Maar wat hij heeft laten zien, is natuurlijk waanzinnig. Ik weet hoe moeilijk het is om het uiterste uit een Formule 1-auto te halen. De Toro Rosso paste als een handschoen bij Max. Aerodynamisch is de auto uitstekend. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, maar dat zeggen ze bij Mercedes ondanks de wereldtitel ook. Motorisch kwamen we wat te kort. Maar voor een eerste seizoen vind ik dat niet eens erg. Als we een goede motor hadden gehad, waren de resultaten misschien nog beter geweest.” Waarmee heeft Max jou het meest verbaasd? “Blanchimont op Francorchamps. Die inhaalactie buitenom bij Felipe Nasr is waar iedereen over sprak. Daar kwam bij: de dag ervoor was er in dezelfde bocht een flink ongeluk geweest. Maar die inhaalacties op Perez in China en Brazilië waren ook waanzinnig.” Wat doet dat met jou als vader? “Dan krijg ik een grijns op mijn gezicht, ja. Het is ongelooflijk, het gaat op de limiet. Max voelt dat heel goed aan.” Is dat intuïtie? “Nee, gevoel.” Er gingen nogal wat motoren stuk afgelopen seizoen. Ging Max goed om met teleurstellingen? “Tegenslagen horen bij autosport. Je moet gewoon door! Het verwerken van tegenslagen maakt je alleen maar sterker. En het zou niet goed zijn als Max geen fouten zou maken. Voor een debuutjaar vind ik dat hij er weinig gemaakt heeft. Alleen op Silverstone misschien.” In de Britse Grand Prix spinde Max Verstappen al na drie ronden. In Monaco reed hij briljant, totdat hij achterop de Lotus van Romain Grosjean botste. Max stelde dat de Fransman bij Sainte Devote eerder remde dan in de voorgaande ronde, Grosjean wierp tegen dat Verstappen te agressief reed. Jos: “Daar valt over te praten. Maar hij heeft ervan geleerd en dat is maar goed ook.” Wat is jouw eindoordeel van het debuutjaar? “We hebben lastige situaties gekend, maar daar leer je als jonge coureur meer van dan wanneer alles voorspoedig verloopt. Het draait in de eerste twee seizoenen vooral om leren.” Toro Rosso was de perfecte keuze? “Soms kun je niet anders en moet je als coureur grijpen wat er voorbij komt. In ons geval was het anders, maar we hebben zeker de juiste keuze gemaakt.” En sponsor Red Bull is natuurlijk ook blij. Een nieuwe, jonge held als Max past uitstekend bij het merk, toch? “Dat denk ik wel, hè? Als ze hier nog niet blij mee zijn, dan weet ik het niet meer. Max is jong, spreekt net als Red Bull een jonger publiek aan. Dat had Red Bull natuurlijk voor ogen, maar het moet er wel uitkomen.” Waarom is hij is de oogappel van Formule 1-baas Bernie Ecclestone? “Omdat Max uitstekend nieuws is voor zijn Formule 1. Een jonge, talentvolle coureur die opzienbarende dingen laat zien, dat vindt Bernie interessant. Bernie ziet dat, wie trouwens niet? Hij is een jonge held en hij maakt de Formule 1 interessanter met zijn inhaalacties. Dat is wat Bernie wil.” Jos: 'Zonder Max heb ik het binnen een dag wel gezien. Ik ben geen toerist' COACH VAN HET JAAR Jos is lang weg gebleven uit de Formule 1-paddock. Hij reed op 12 oktober 2003 op het circuit van het Japanse Suzuka zijn laatste Grand Prix in de Formule 1. In zijn Trust Minardi-Cosworth finishte hij als vijftiende. Het jaar daarop was sprake van een mogelijke overstap naar het team van Eddie Jordan, maar de partijen kwamen er niet uit. Hoe loop je tegenwoordig het rijderskwartier binnen? Jos lachend: “Gewoon, met een pasje.” Dan serieus: “Weet je, dit is altijd ons doel geweest, van Max en mij. Daar hebben we van jongs af aan naartoe gewerkt. Dit is het wereldje waarin we willen vertoeven. Het is een spijkerharde omgeving waarin het draait om presteren. Ik was nooit bezig met mijn eigen terugkeer in de paddock. Het was volle bak alles afstemmen op het presteren van Max.” Je bent na Minardi niet vaak meer terug geweest in de paddock. “Neuh, het was klaar. Ik had er niets meer te zoeken.” Je verdween destijds als het ware door de achterdeur en kwam terug door de voordeur. Word je nu anders bekeken? “Misschien door sommige mensen. Ik heb wel vrienden in de Formule 1 overgehouden, die kom ik nu weer tegen. Maar we zijn daar met een doel, hè. Ik ben niet bezig met mijn eigen rol, met het gevoel dat ik weer lekker meedraai in het wereldje van de Formule 1. Ik vind het wel leuk hoor, want het is mijn, uh, onze wereld. Het racen zit in ons bloed. Maar: we zijn er niet voor de gezelligheid.” De paddock is toch jouw natuurlijke leefomgeving? Verstappen schudt het hoofd: “Zonder Max heb ik het binnen een dag wel weer gezien. Ik ben geen toerist.” Hoe zie jij de weg van een jonge coureur naar de Formule 1? “Het is een moeilijk doordringbaar wereldje. Ten eerste heb je iemand nodig die buitensporig veel talent heeft. Dat zag ik al toen Max heel jong was. Daarnaast moet je zorgen dat je dat talent in goede banen gaat leiden. Ik denk dat weinigen zo veel ervaring hebben in de autosport als ik, zeker in Nederland. Ik wist wel hoe ik de zaken moest aanpakken.’’ Hoe helpt die ervaring van jou Max nu? “Ik heb in mijn raceloopbaan alle fouten gemaakt. Daarvoor kan ik hem nu behoeden. Ik weet dondersgoed wat ervoor komt kijken om de top in de autosport te bereiken. En hoe je een jongetje moet opleiden. Dat is niet altijd even makkelijk. Voor het jongetje!” Hij lacht, maar vervolgt serieus: “Ik ben hard. Keihard. Ze hebben hier bij Pex ook weleens naar me gekeken van: hé, doe eens effe rustig aan! Maar dan had ik er echt wel over nagedacht. Ik heb hem in de karts heel goed geprepareerd op wat er ging komen.” Je bent een product van je eigen opvoeding? “Zeker. Mijn vader Frans was ook zeer gedreven. Ik denk dat ik er nu meer verstand van heb dan hij destijds. Mijn vader heeft het voor zijn doen goed gedaan, hoor. Hij was helemaal niet bekend in karting of in de autosport. Ik zit al 35 jaar in de autosport. Van die ervaring pluk ik nu de vruchten.” Je stond niet bij de kandidaten voor Coach van het Jaar op het NOC*NSF Sportgala. Vind je dat raar? “Frits van Amersfoort heeft geroepen dat ik coach van het jaar ben. Omdat hij wel ziet wat ik ervoor gedaan heb, altijd al. Ik snap dat Frits dat zegt. Maar ook daar ben ik niet mee bezig. Het draait om Max, niet om mij.” Dagblad De Limburger schreef dat je met een haviksoog door de paddock loopt. Klopt dat? “Ja, ik houd alles in de gaten. Dat is ook mijn taak. Ik probeer Max aan te sturen, ik praat met zijn engineer, met alle mensen die voor mij en Max interessant zijn. Ik probeer zoveel mogelijk informatie te vergaren die Max van dienst kan zijn. Er ontgaat mij inderdaad weinig. Zo praat ik met journalisten die veel informatie hebben en van mij dingen willen horen. Je geeft iets en je krijgt iets terug. Zo werkt het spelletje.” Alle deuren staan open? “Allemaal. Het kan ook niet anders. Wat Max heeft laten zien, kan niemand ontgaan zijn. De toekomst ziet er rooskleurig uit, maar het kan ook zo weer veranderen. Je hebt niet alles in de hand.” Hoe bedoel je? “Volgend jaar levert Ferrari ons een krachtigere motor. Met een iets betere auto dan de rest – met circa 75 pk meer vermogen - kunnen we een stapje extra zetten. Ferrari is met die laatste motor al behoorlijke vooruit gegaan, ik heb er een goed gevoel over. Maar je bent natuurlijk ook afhankelijk van wat de andere teams doen.” Blij dat er geen Renault-motor meer in de Toro Rosso van Max zit? “Och, dat merk komt wel weer naar voren, al hebben ze nog wel een tijdje nodig. Op het einde van het seizoen is het beter gegaan qua betrouwbaarheid. Ze hebben dingen veranderd en ze zijn positief met de tegenslagen omgegaan. Ik hoop wel dat Red Bull volgend jaar met Renault ook vooruit gaat, want dat is waar we uiteindelijk naartoe moeten.” GERUCHTENSTROMEN Zelden heeft een sportman zo snel naam gemaakt in zijn sport als Max Verstappen. Met zijn zeventien jaar en 164 dagen was hij bij zijn debuut in Australië de eerste Formule 1-coureur zonder rijbewijs. Zijn tweede claim to fame is zijn aanvallende rijden; Max heeft het inhalen tot kunst verheven. De teambazen plaatsten hem in een speciale verkiezing over het seizoen 2015 meteen op de vierde plaats in hun rijtje van beste coureurs, achter wereldkampioen Lewis Hamilton, Sebastian Vettel en Nico Rosberg. “Degene die wereldkampioen wordt, heeft het het beste gedaan,” oordeelt Jos, “maar die vierde plek na één seizoen is heel bijzonder. Ik praat ook met teambazen en ik weet hoe ze over hem denken.” Ineens zat Jos samen met manager Raymond Vermeulen ook aan tafel bij Toto Wolff, teambaas van Mercedes. Een geheimzinnig lachje verschijnt rond de mond van Jos. “Dat doe ik soms expres. Ik weet ook wel hoe ik het spelletje moet spelen. Dan ga ik met opzet met iemand in gesprek waarover de mensen zullen praten. Dan krijg je de geruchtenstromen, dat doe ik als het nodig is.” Wat is jouw aandeel in het komeetachtige debuut? “Ik ben niet belangrijk, althans niet voor het hele plaatje. Raymond Vermeulen en ik zijn met Max bezig, we verstaan ons vak ontzettend goed. Er is geen irritatie. Het allerbelangrijkste is dat Max in de goede auto zit, maar er werkt natuurlijk een heel team om hem heen, inclusief een personal trainer. Ik snap wel dat mensen nu met mij komen praten, want ze denken allemaal dat ik het ei van Columbus heb uitgebroed. Maar dat is niet zo.’’ Kun je het allemaal nog in de hand houden? “Dat denk ik wel. Nee, het wordt nog niet te groot. En als het groter wordt, dan worden wij ook groter. We hebben genoeg kennis in huis om het in goede banen te leiden. Samen met Red Bull trouwens, want we krijgen van het team alle hulp. We hebben het goed onder controle.’’ Jos: 'Ik kan iedereen geruststellen, Max rijdt op de openbare weg niet als op circuits' WERELDMERKEN Het wonderkind van de Formule 1 heeft buiten zijn verbintenis met Red Bull om inmiddels reclamedeals gesloten met Hornbach, Exact en Jumbo. Jos is ervan overtuigd dat straks ook wereldmerken op de stoep staan. “Dit is pas het begin. Max wordt vele malen groter dan hij nu is. En we hebben in Nederland heel veel wereldmerken. Hoe vroeger je erbij bent, des te meer er kan.” Hij vergelijkt zichzelf op geen enkele wijze met Max. Jos begon bij een topteam, Benetton Mild Seven van teambaas Flavio Briatore, en eindigde bij het sympathieke achterhoedeteam Minardi. “Ik had natuurlijk geen beste start in de Formule 1. Dat kan door mij gekomen zijn, de situatie dat ik naast Michael Schumacher zat en noem maar op. Daar is het fout gegaan. Met Max proberen we zo’n situatie te voorkomen. Max moet leren. Hij heeft al dingen laten zien waarvan de mensen versteld staan. Hij is niet met één voet de Formule 1 ingestapt, maar meteen met twee.” Het inhalen zit wel in de bloedlijn, lijkt het. Voor Jos hingen destijds al spandoeken langs de circuits als ‘Overtaking is an art’. Lachend: “Die zijn er nog, hè, liggen allemaal in de kast en komen nu weer naar buiten. Er is er namelijk eentje die het nog beter kan.” Wat valt er voor Max nog te leren? “Max moet leren politiek te bedrijven in het team. Hij moet opstaan voor zichzelf, met de vuist op tafel slaan. Dat doet ie wel, hoor. Daar is hij in gegroeid. Als mensen kritiek hebben en hij vindt dat ongegrond, dan gaat hij eropaf. Hij staat zijn mannetje. Dat doet hij misschien nog wel beter dan ik. Hij is beheerster, rustiger. Als Felipe Massa aan het praten is, zou ik hem in de rede vallen op de rijdersbriefings. Maar Max laat hem rustig uitpraten en geeft dan zijn commentaar.” Dat voor zichzelf opkomen kon nooit beter worden gedemonstreerd dan in Singapore, toen hij met zijn duidelijk ‘no’ stalorders negeerde. “Daar hebben we over gesproken tijdens onze ritten naar de circuits in Europa. Je kunt niet zeggen: ik laat nooit een teamgenoot voorbij. Je voelt zelf wel aan of het een gerechtvaardigd verzoek is. Ik vind dat Max in zijn recht stond; had hij Sainz wel voorbij gelaten, dan was ik boos geweest. Max had gelukkig hetzelfde gevoel. Maar in de laatste race in Abu Dhabi liet hij Sainz wel passeren. Toen was de situatie er ook naar. Maar terugkomend: in Singapore heeft Max laten zien dat hij geen tweede coureur wil zijn. Hij wil winnen.” Max nam zijn vader in zijn nieuwe woonplaats Monaco behoorlijk te pakken door hem op de bijrijdersstoel een rondje mee te nemen over het circuit. Jos bekent dat de beelden op YouTube authentiek zijn. “Dat was niet zo fijn, nee. Max had al een aantal rondjes erop zitten, zat al op de limiet. Iedere keer als hij een andere passagier liet instappen, kwamen er vlammen van de remmen af. Dus toen ik instapte, ging hij als een bezetene op de eerste bocht af. Ik dacht: dat gaat niet goed komen, hij remt veel te laat. Toen was de toon al gezet. Dat merkte je wel aan mijn reactie, maar hij had alles onder controle. Wel apart als je naast je zoon zit en je bent passagier. Ik ben altijd wel degene die rijdt, maar nu is Max dat steeds vaker. Ik kan iedereen geruststellen, Max rijdt op de openbare weg niet als op de circuits.” Omgekeerd zou je toch hetzelfde hebben gedaan? “Mijn vader vond het nooit zo fijn als ik op de limiet reed. Ik denk dat niemand dat fijn vindt.” INTERVIEWS Wat ook opvalt, is de natuurlijke manier waarop Max met de media omgaat. Welbespraakt staat hij journalisten in diverse talen te woord. Hij zegt geen foute dingen, toont respect voor collega’s, is niet controversieel, maar wel helder en duidelijk. Jos: “De verslaggevers bij de BBC zijn vrijwel allemaal oud-coureurs. Zij vinden het geweldig wat Max laat zien. Maakt niet uit of het nou Martin Brundle, David Coulthard, Johnny Herbert of Anthony Davidson is.” Op YouTube staat een filmpje waarin Eddie Jordan tijdens de analyse na de race Max ziet passeren en de achtervolging inzet. Hij trekt hem zo voor de camera, geeft hem een microfoon en Max barst los. “Ze mogen hem allemaal,” prijst Jos. “Hij is relaxt, hij is aardig en hij laat het zien op het circuit.” Hoe komt hij zo naturel over? “Ik weet niet waarom. Hij zat als kind geregeld bij mijn interviews. Max zag hoe ik met jullie omging.” Met zelfspot: “Ha, ik weet niet of dat positief is. Maar hij heeft in elk geval wel dingen geleerd. Op dat terrein heb ik hem altijd zijn gang laten gaan. Ik vond het vroeger nooit zo fijn als mijn vader bij mijn interviews stond. Daarom zit ik nooit bij interviews met Max.” Hoe ga je om met alle media-aandacht? “Tja, we hebben het druk, moeten het afremmen. Zo wilde Ivo Niehe mee naar de uitreiking van de FIA-prijzen. Max wilde dat niet, de hele dag gevolgd worden door een cameraploeg. Daar voel ik mezelf ook niet comfortabel bij. Dus dat hebben we niet gedaan. Zo houden we het een beetje exclusief.” Max verkeert toch inmiddels ook in de situatie dat hij zelf zijn mediamomenten kan kiezen? “Ja, dat vind ik ook. Mensen die Max willen spreken, moeten er ook een beetje moeite voor doen.” Zoals de Japanse verslaggeefster Sachiko Aoki, die na afloop van haar gesprek met Max de redactie per mobieltje kon melden dat haar missie naar Maasbracht was geslaagd. De lezers van de Yomiuri Shimbun kennen intussen ook de andere kant van Max. Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.

Veel Nederlandse sporters gebruiken Papendal als thuisbasis. Helden gaat langs bij de Papendalgangers. In deel 18: de pas achttienjarige handbalster Dione Housheer die hard op weg is naar de top. Want wat goed is, komt snel.