Irene Schouten(29) is al een tijd in bloedvorm, maar 2022 moet echt haar jaar worden. De schaatsster van Team Zaanlander hoopt op olympisch succes in Beijing en er staat ook een huwelijk gepland. Het leven lacht haar toe, maar Irene weet ook hoe de andere kant van de medaille eruitziet. “Geweldig dat mijn moeder dit nog kan meemaken.” Een 1500, 3000 en 5000 meter. Gevolgd door de mass start en een ploegenachtervolging. En als ze ’s avonds nog tijd over heeft, rijdt ze ook nog een marathon. Irene Schouten beheerst het allemaal, het lijkt alsof ze op haar 29ste nergens haar hand voor omdraait. Na een optreden staat ze met rode wangen nog van de inspanning voor de camera’s. Om woorden zit ze nooit verlegen, een lach is nooit ver weg. Irene is als een mooie fles rode wijn, met het klimmen van de jaren wordt ze steeds maar beter. Tijdens marathons en de massastart was ze altijd al een klasse apart. Op de marathon won ze alleen al vijf Nederlandse titels op rij. En op de mass start werd ze twee keer wereldkampioen, een keer Europees kampioen, twee keer derde van de wereld en in 2018 werd ze derde tijdens de mass start op de Spelen. Maar op de 3000 en 5000 meter staat er momenteel ook geen maat meer op haar. Vorig jaar werd ze de eerste Nederlandse wereldkampioen op de 5000 meter, nadat ze ook al WK-brons had gepakt op de 3000 meter. En in oktober pakte ze in Heerenveen op beide ‘klassieke’ afstanden de Nederlandse titel in een baanrecord. World Cup-zeges rijgt ze dit seizoen aaneen en geen baanrecord is veilig als Superwoman op het ijs verschijnt. Irene, vorig jaar ook een belangrijke schakel in de gouden ploegenachtervolging bij de WK, moet toch even naar woorden zoeken als ze de vraag krijgt wat haar geheim is. “Nou, ehh... Ik weet eigenlijk niet waarom ik het nu wel kan.” Ze is even stil en legt dan hardop denkend een paar mogelijkheden op tafel. “Ik heb de laatste jaren heel hard gewerkt aan mijn basis, daardoor lijkt het me op het ijs nu makkelijker af te gaan. Ik reed altijd wel oké, maar het laatste stukje ontbrak. Dat heb ik nu gevonden, denk ik. Ik rij technisch ietsje beter, waardoor het voelt dat ik meer controle en macht heb. Ik heb tijdens wedstrijden de laatste tijd het gevoel dat ik steeds nog een beetje harder kan. Dat had ik eerder niet. Ik weet heel goed hoe het voelt als het niet helemaal gaat zoals ik voor ogen heb. Ik geniet er nu heel erg van dat het zo goed gaat. Misschien is dat wel de sleutel, dat ik er nu zo van geniet... Ach, ik weet het gewoon niet. Raar hè?” Vier jaar geleden kwam je alleen uit op de massastart op de Spelen, in Beijing wacht een overvol olympisch programma. Sta je weleens van jezelf te kijken de laatste tijd? “Nou, ik ben geleidelijk beter geworden. Doordat het met kleine stapjes is gegaan, sta ik minder stil bij mijn ontwikkeling. Soms met trainingen denk ik weleens: zo, dit was echt heel goed. Na zo’n goede training zeg ik altijd tegen mezelf: nou Irene, je bent op de goede weg.” Jij bouwt races op de 3000 en 5000 meter mooi op. Waar je veel schaatssters kapot ziet gaan tegen het einde, begin jij alleen maar te versnellen. Wanneer voel jij dat het jouw dag is? “Meestal na twee ronden. Maar toen ik vorig jaar de wereldtitel pakte op de 5000 meter duurde het langer, kwam ik er pas na vijf ronden echt goed in. Het voelt heerlijk om het gevoel te hebben dat je ergens de volledige controle over hebt. Ik word minder moe op die momenten, terwijl ik wel een heel goede tijd rijd. Ik heb dan vaak het gevoel dat ik nog wel harder had gekund. Dat is zo’n fijn gevoel.” Kan jouw coach Jillert Anema je bereiken tijdens een race? “Als ik niet goed gefocust ben, dan wel. Als ik een heel slechte focus heb, kan ik tijdens een wedstrijd ook weleens denken aan dingen buiten de schaatsbaan. Maar als ik goed gefocust ben, zie ik wel dat Jillert er is, maar hoor ik niet wat hij zegt. Maar hij zegt ook nooit zoveel op de kruising, hoor. En wat mijn focus betreft: die heb ik steeds beter op orde. Ik krijg daar ook al vijf jaar lang hulp bij van een mentale coach. Focussen is altijd mijn zwakke punt geweest. Vroeger op school zat ik tijdens de lessen al naar buiten te kijken, vond ik het ook al moeilijk me te concentreren.” Over focus gesproken. De deskundigen denken dat er een verklaring is tussen corona, het gebrek aan marathonwedstrijden en jouw goede rijden op de langebaan van de afgelopen tijd. Klopt dat? “Vorig jaar waren er geen marathons door corona, maar om dat als verklaring te geven voor mijn goede rijden, vind ik te kort door de bocht. Als iemand dat op televisie roept, dan nemen de mensen thuis dat voor waar aan. Ik reed eind oktober bijvoorbeeld de marathon in Amsterdam en een week later reed ik een baanrecord bij het NK in Heerenveen. Dan kun je niet zeggen dat de marathon niet goed voor me is. Ik blijf ook marathons rijden in weekenden dat het kan, het is niet dat ik die laat schieten om me volledig te focussen op de langebaan. Een marathon van tachtig rondjes rijden is niet heel zwaar. Het probleem is het vele reizen. Ik rij elke dag vanuit Hoogkarspel naar Heerenveen voor de training en voor World Cups zitten we veel in het buitenland. Als ik elke week ook nog naar de andere kant van het land moet om een marathon te rijden, dan gaat me dat opbreken met het oog op de langebaan. Daarom zeg ik af en toe: ik rij geen marathon, omdat ik moet rusten. Het vele schaatsen is het probleem niet. Gretha Smit combineerde ook het marathonschaatsen en skeeleren met de langebaan. Ik was fan van haar als klein meisje. Gretha won in 2002 onder meer olympisch zilver op de 5000 meter. Ik zag aan Gretha dat de marathon juist een heel goede training kon zijn voor de langebaan. Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ploeggenoot Jorrit Bergsma. Vanuit de marathons ben ik geworden wie ik nu ben, dat is mijn basis. Ik moet niet ineens iets heel anders gaan doen.” Maken de hardheid en conditie die je op hebt gebouwd in de marathons nu het verschil op de langebaan? “Misschien wel. En dat gecombineerd met de vele uren op de fiets en skeelers, het trainen met de jongens. Ik heb er vroeger ook heel bewust voor gekozen om niet in een team te rijden tijdens marathons en skeelerwedstrijden. Als iemand demarreerde, moest ik in m’n eentje de gaten dichtrijden. Ik ben daar mentaal en fysiek wel sterk door geworden. Alles wat ik in mijn leven heb gedaan, is een investering geweest die zich nu uitbetaalt.” Wat is de hand van Jillert Anema in jouw ontwikkeling? “Zijn programma past heel goed bij mij, hij heeft me geholpen om die basis te leggen. Fysiek was ik altijd al in orde, maar op technisch en mentaal vlak was nog winst te boeken. De komst van Arjan Samplonius bij de ploeg heeft mij ook geholpen. Voorheen moest Jillert alles alleen doen. Hij coachte mannen en vrouwen, marathon en langebaan. De verdeling en structuur zijn nu beter, er is meer rust in de ploeg. En Jillert en Arjan vormen samen een goed team.” Geven ze jou de laatste tijd vaak complimenten? “Van hen krijg ik niet veel complimenten. Ik hoef ook geen schouderklopjes, weet zelf wel of ik goed schaats, dat hoeft niet iemand nog even tegen me te zeggen. Als het goed gaat, hoef ik niet veel aandacht te krijgen. Pas als het slecht gaat, wil ik dat ze er voor me zijn.” In 2017 zei je dat deelname aan de Elfstedentocht voor alles gaat, dus ook voor de Spelen. Je geldt nu als favoriet voor olympisch goud op meerdere afstanden, heb je je mening herzien? “Als er in februari een Elfstedentocht geschaatst kan worden, dan kies ik daarvoor.” Lachend: “Er zijn meer olympisch kampioenen dan Elfstedentocht-winnaars, hè. Sportief gaat het Irene voor de wind, maar privé heeft ze het niet altijd makkelijk. Haar moeder kreeg in november 2016 een zware hersenbloeding. Vijf dagen per week woont zij tegenwoordig in een verzorgingshuis en dat heeft uiteraard grote impact. Moeder Jolanda was altijd het middelpunt van het gezin, dat naast Irene verder bestaat uit vader Klaas, zus Catherine en broers Simon en Klaas junior. Het draait niet alleen om sport bij de familie Schouten, maar ook om de grote bloem- en bloembollenkwekerij van vader Klaas en haar broers Simon, die anderhalf jaar geleden stopte met schaatsen, en Klaas junior. Regisseur Barbara Makkinga volgde het gezin twee jaar lang voor de EO-documentaire Het leven gaat niet altijd over tulpen. De docu was begin juni te zien op tv. “We hebben zoveel reacties gekregen, zelfs vanuit het buitenland. Mijn vader kreeg onlangs weer een brief van iemand die in een vergelijkbare situatie zit als wij met mijn moeder en wat hij in de documentaire zag, herkende hij heel erg. Maar we krijgen ook berichten van mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, maar die gewoon willen laten weten dat de documentaire hen heeft aangegrepen. Krijgen we een bericht als: ‘Ik wist nooit precies hoe liefde eruitzag, maar na het zien van de documentaire en hoe jullie als gezin omgaan met de situatie weet ik pas echt wat liefde is.’ Of we horen van mensen dat ze er niet van konden slapen, dat ze ’s nachts moesten huilen. Maar we kregen ook een reactie van iemand die zei: ‘Blijf hoop houden dat het nog veel beter kan worden met jouw vrouw en jullie moeder. Wij hebben iemand thuis die negen jaar na een hersenbloeding nog steeds stappen maakt.’ De boodschap die wij wilden geven met de documentaire, was dat het leven na zo’n ingrijpende gebeurtenis niet voorbij is en dat je altijd hoop moet blijven houden.” Jouw moeder kon aanvankelijk niet met jou communiceren. Nu kan ze wel weer praten. “Toen ik net terug was van de Spelen in Zuid-Korea in 2018 zaten we met z’n allen aan de keukentafel. We hadden mijn moeder opgehaald uit het verpleeghuis. Ineens zei ze: ‘Raam.’ Zomaar! Ze had sinds de hersenbloeding, anderhalf jaar daarvoor, niets meer gezegd en ineens zei ze ‘raam’. Wij waren met stomheid geslagen, keken naar elkaar en zeiden: ‘Wat zegt ze nou?’ Daarna is ze steeds meer gaan praten. Dat is zo mooi, het geeft ons allemaal zoveel energie. En het geeft ons ook nieuwe doelen. Wie weet wat ze allemaal nog meer kan over een tijdje?” We zagen ook dat jouw moeder kwam kijken in Thialf tijdens het NK. “Zo mooi. Twee jaar terug was ze er ook bij tijdens het NK. Maar mijn moeder krijgt zoveel meer mee dan toen. Nou, ik denk eerlijk gezegd dat ze destijds alles ook al meekreeg, maar nu kan ze zich veel beter uiten. Ze geniet ook zo van zo’n dag in Thialf, al was het wel heel intensief voor haar. En het maakt mij ook gelukkig om haar te zien op de tribune. Geweldig dat mijn moeder dit nog kan meemaken.” Sta jij anders in het leven sinds het moment dat jouw moeder de hersenbloeding kreeg? “Ja, er is zoveel veranderd. Ik deelde altijd alles met mijn moeder. Als ik ergens mee zat of als ik gewoon een praatje wilde maken, dan ging ik altijd naar m’n moeder. Ineens kon dat niet meer. Ik moest dingen zelf oplossen, kon daarvoor niet meer bij mijn moeder aankloppen. Dat was in het begin moeilijk, maar ik ben daardoor wel veel zelfstandiger geworden. Als mens heb ik me enorm ontwikkeld, ik leid een heel ander leven dan in 2016. 'Als er in februari een Elfstedentocht geschaatst kan worden, dan kies ik daarvoor. Er zijn meer olympisch kampioenen dan Elfstedentochtwinnaars, hé' En natuurlijk is het makkelijker sportieve tegenslagen te relativeren na wat mijn moeder is overkomen. Als ik een keer verlies, kan ik al snel denken: joh, er zijn ergere dingen in de wereld. Eigenlijk is het ook best dubbel. Het besef dat morgen niet zeker is, zorgt er tegelijkertijd voor dat ik in mijn achterhoofd heb dat er nog zoveel dingen zijn die ik wil doen in m’n leven. Maar veel dingen gaan nu niet door het schaatsen... En tegelijkertijd geniet ik juist weer veel meer doordat het nu zo goed gaat.” Heb je nog veel verdriet om de situatie? “In het begin was het natuurlijk heel erg verdrietig, maar in de loop van de jaren hebben we eraan kunnen wennen. Ik weet dat ik mijn ‘oude’ moeder nooit meer terugkrijg, maar tegelijkertijd ben ik harstikke blij dat ze er nog is en dat ze nog telkens vooruitgaat. Als ik terugkom uit het buitenland van wedstrijden of trainingskampen, ga ik meteen naar haar toe, vertel ik hele verhalen tegen haar. Net als vroeger. Het verschil is alleen dat ze nu een ander persoon is, ze is niet meer de moeder die ze tot vijf jaar terug was. Beetje bij beetje heb ik dat een plek gegeven.” Is de band met de rest van het gezin veranderd? “Die band is veel hechter. Mijn moeder was altijd de drijvende kracht in ons gezin. De rest van het gezin en ik wisten meteen na wat er was gebeurd met m’n moeder dat we elkaar nodig hadden, dat we het samen moesten doen. Mijn vader is ook zo veranderd. Hij was altijd een keiharde werker, sprak nooit over zijn gevoelens met ons. Nu praat hij veel meer over dat soort dingen, dat is zo fijn en mooi. Doordat hij veel meer vertelt wat er in hem omgaat, kunnen wij hem veel beter helpen en steunen. We zien nu ook allemaal wat een ontzettend lieve man en vader hij is. Mijn moeder heeft ook slechte dagen, dan kan ze hard gaan schreeuwen. Onder alle omstandigheden blijft mijn vader zo lief en geduldig.” Voel je je weleens bezwaard dat jij aan topsport doet en dus niet veel thuis bent? “Niet als ik wedstrijden moet rijden, maar wel tijdens trainingskampen. Ik weet dat het thuis altijd een heel geregel is met het bedrijf, de zorgen voor mijn moeder en het huishouden. Mijn vader, broers en zus doen veel meer dan ik thuis en met mijn moeder. Mijn zus is bijvoorbeeld een dag minder gaan werken om er te kunnen zijn voor mijn moeder en mijn broers weten inmiddels ook hoe ze het huishouden moeten doen. Het ritme is er. Neemt niet weg dat ik het best moeilijk vind dat ik er door mijn sport thuis niet altijd bij kan zijn. Mijn familie zegt gelukkig: ‘Schaatsen is tijdelijk, dat kun je niet blijven doen tot je zestigste. Het gaat goed, dus focus je nu op het schaatsen.’ En als ik thuis ben in aanloop naar of tijdens het seizoen, is dat vaak maar kort. Dan moet ik evengoed trainen en mijn wasjes draaien. Ik wil dan ook mijn familie nog zien. En als het even kan wil ik nog wat doen voor mijn moeder, zodat ik ook mijn zus of vader een beetje kan ontlasten.” Voor Irene zou 2022 een heel mooi jaar kunnen worden. Niet alleen sportief, ook privé. Haar vriend Dirkjan vroeg Irene anderhalf jaar geleden ten huwelijk. “Jaha, ik ga trouwen. We hebben elkaar leren kennen op de kermis. Dirkjan had destijds verkering. Toen die relatie voorbij was, stuurde hij me een bericht of ik het leuk vond om een keer af te spreken. We hadden het meteen heel leuk, sinds 2017 zijn we samen. In de zomer van 2020 vroeg Dirkjan me ten huwelijk aan het IJsselmeer. Wij gingen tijdens die warme zomer vaak ’s avonds even zwemmen als hij klaar was met werken en ik met trainen. We hadden een plekje waar we altijd heen gingen. Dan zwommen we samen naar een boei die daar in water lag. Daar, op ons plekje, vroeg hij me ten huwelijk op een mooie zomeravond. Dirkjan had voor die tijd mijn vader al om m’n hand gevraagd. M’n vader stemde toe, zei: ‘Als het niet goed was geweest, dan had je het allang gemerkt.’ We zouden afgelopen jaar al trouwen, maar door corona is ons huwelijk een jaar uitgesteld.” 'Mijn vriendinnen zitten nu in de fase dat hun kinderen naar de opvang gaan en straks naar school. Ik denk wel eens bij mezelf: wanneer kom ik in die fase?' Jullie hebben ook een stuk grond gekocht in Hoogkarspel waar jullie een huis willen laten bouwen. “Dat is iets waar ik me na de Spelen ook mee bezig ga houden. Op Pinterest ben ik al heel veel dingen aan het uitzoeken voor het huis. Leuke afleiding. Vorig jaar heb ik alles voor de bruiloft al uitgezocht. Doordat de bruiloft al allemaal geregeld is, ben ik nu bezig met het huis.” Kijk eens in jouw glazen bol. Hoe ziet je leven er over een jaar of vijftien uit? “Dan hoop ik dat we kinderen hebben. Ik denk de laatste tijd veel na over het leven na het schaatsen. Ik heb nu de mooiste job ever, weet niet of ik dit gevoel ooit in een andere baan kan vinden. Sportmarketing lijkt me leuk. Maar misschien vind ik het ook leuk om in het bedrijf van mijn vader en broers te gaan werken, om de handel in bloembollen te gaan doen.” Carien Kleibeuker won in 2014 op net geen 36-jarige leeftijd olympisch brons op de 5000 meter en twee jaar later nog zilver op die afstand bij de WK afstanden. Zij ging door tot voorbij haar veertigste. Je kunt nog wel even vooruit. “Ik krijg geregeld te horen dat ik het zo moet doen als Carien. Zij werd moeder, keerde terug en was toen nog heel succesvol. Ik spreek en zie Carien nog geregeld. Zij schaatst af en toe nog met ons mee en als je ziet hoe hard ze nog steeds gaat... De helft van de ploeg heeft moeite om haar bij te houden. Maar goed, mijn vriendinnen hebben kleintjes, gaan naar feestjes, zijn bezig met verhuizen. Dat kan ik allemaal niet. Ik zie mijn nichtje amper opgroeien omdat ik zo vaak weg ben. Dat zijn dingen die ik jammer vind. Mijn vriendinnen zitten nu in de fase dat hun kinderen naar de opvang gaan en straks naar school. Ik denk weleens bij mezelf: wanneer kom ik in die fase? Maar tegelijkertijd denk ik: ik krijg er ook een hoop moois voor terug.” Helden Magazine 60 Het verhaal van Irene Schouten komt voort uit Helden Magazine 60. Deze editie staat voor een groot deel in het teken van de Olympische Spelen, waar Golden Girl Suzanne Schulting vier jaar geleden ‘zomaar’ olympisch kampioen werd en nu de favoriet is op elke afstand. In Helden Magazine 60 lees je een uitgebreid interview met succesvolste Nederlandse olympiër, Ireen Wüst. Ook spraken we Thomas Krol over onder meer zijn transformatie en Kjeld Nuis. Krijgt Sven Kramer in aanloop naar zijn laatste Spelen tien stellingen voorgelegd én spreken we met Antoinette de Jong over trouwen en een nieuwe koers. Ook in Helden Magazine 60 wist Botic van de Zandschulp in 2021 de sprong naar de top honderd te maken, maar dat is pas het begin voor de 26-jarige tennisser. Een gesprek met Peter Bosz over stress, Ajax en zijn ambitie om op een dag bondscoach te worden. Naast speler van Atalanta Bergamo en Oranje is Marten de Roon ook influencer. Op basis van 10 social media-posts gingen wij het gesprek met de voetballer aan. En hoe goed is Lionel Messi nog? We vroegen het aan Ronald Koeman, Henk ten Cate, Ruud Gullit, Giovanni van Bronckhorst, Ron Vlaar en Edwin Winkels. Verder zijn Chris Vos en Lisa Bunschoten de beste paralympische snowboarders van Nederland. In aanloop naar de Paralympics gingen we bij hen langs én een reconstructie van het olympisch goud op de 1000 meter met Gerard van Velde. Victoria Koblenko probeert daarnaast Jorden van Foreest schaakmat te zetten én Samantha van Diemen staat in de ‘Leeuwinnen in het Rijks’ stil bij De Liefdesbrief. Wil je het hele nummer lezen? Bestel Helden Magazine 60 via onze webshop. Geen inspirerende sportverhalen missen van onze Nederlandse sporthelden? Kies het abonnement dat bij jou past en word abonnee.

Fleur Jong Fleur Jong (28) is een van de boegbeelden van de paralympische sport in Nederland. Ze is regerend wereldkampioen op de 100 meter en bij het verspringen in de T64- klasse. Voordat ze afreist naar Parijs, gaat Victoria Koblenko op bezoek bij de vrouw die drie jaar geleden paralympisch kampioen verspringen werd. Je vertrekt binnenkort naar Parijs voor de Paralympische Spelen. Hoe kijk je naar jouw ontwikkeling? “In atletiek is alles meetbaar en ik ben een beetje geobsedeerd door het meetbare. Ik heb een afstand van 6,74 meter gesprongen, dat is het wereldrecord. Het wereldrecord voor valide atletes staat op 7,52 meter. Ik vind dat ik al een heel respectabele afstand heb gesprongen. Ik kan nu wel roepen dat zeven meter springen een doel is, maar daarmee ga ik het nog niet halen. Je moet eerst geloven dat je het kunt. Mentaal moet een doel eerst omarmd worden. Kijk, die afstanden moet je eerst in je hoofd overbruggen. Je moet het doel uitspreken, voelen of dat haalbaar is in je lijf en het vervolgens met je hart omarmen. Sommige prestaties kunnen je overkomen, maar dat is echt een heel klein percentage. Voor de meeste prestaties geldt: je krijgt wat je verdient. Een goede coach zal niet verrast worden door een prestatie.” Jij bent wereldkampioen op de 100 meter en bij het verspringen in de T64-klasse, kunt dus op beide onderdelen goud pakken in Parijs. Van topsporters hoor ik geregeld dat ze in ‘the zone’ moeten komen. Herken jij dat? “Ik ben weleens in the zone geweest. Ik zag alleen mijn baan, alsof ik oogkleppen op had. Dat was bij de EK in Polen en ik liep een wereldrecord. Van die wedstrijd staat me niets meer voor de geest. Maar ik heb ook wedstrijden gelopen waarvan ik me elke stap kan herinneren. Weet je hoe ik voel dat het goed zit? Dan word ik zenuwachtig, krijg kriebels in m’n hele lijf. Dan wil ik soms schreeuwen, maar ik voel dat ik alle energie binnen moet houden, zodat ik die tijdens de wedstrijd kan geven.” Bibian Mentel In het afgelopen decennium ben ik voor deze rubriek naast vele topsporters gefotografeerd, maar nog nooit eerder sprong er een atlete met blades over me heen. You are cooler than a Tesla, girl! Zit sporten in de genen? “Mijn ouders zijn allebei bloedfanatiek. Mama heeft op hoog niveau gehandbald en papa kan goed tennissen. Mijn broertje voetbalde altijd en ik was gefascineerd door dansen, streetdance en hiphop, maar deed ook sport-aerobics. Dat leek wel op turnen, maar met mijn lengte was dat geen optie. Vooral met dansen was ik fanatiek, ik deed zelfs mee aan het NK. Mijn leraressen, een tweeling, waren heel creatief en we gingen altijd all out met de kostuums. De laatste charleston die ik danste, kan ik me nog goed herinneren. De week voordat ik op mijn zeventiende ziek werd, heb ik voor het eerst een training afgezegd.” Je werd gevloerd door een griep, wat later een gevaarlijk bacterie bleek. “Het ging snel. Niemand wist precies wat ik had of hoe ze het konden bestrijden. Maar door de toxische shock waar ik in terechtkwam – en waarbij het lichaam er voor kiest de meest vitale onderdelen van bloed te voorzien – stierven stukjes van mijn tenen en acht vingers af.” 'Door de toxische shock waar ik in terechtkwam, stierven stukjes van mijn tenen en acht vingers af' Toen je uit je coma kwam, werd je voorzichtig verteld dat je geopereerd moest worden en dat er stukken van je voet en vingers af moesten. Dat klinkt als een ware hel, maar dat bleek het begin van jouw topsportcarrière. Ik hoorde je in een podcast zeggen dat je de tijd niet terug zou willen draaien... “Het ziek zijn heb ik niet omarmd, maar mijn handicap wel. Dat heeft me het leven gegeven dat ik nu heb. Ik ben dankbaar voor het leven dat ik nu leid, anders zou ik geen topsporter zijn geworden.” Helden Magazine nummer 73  Het eerste gedeelte van het interview met Fleur Jong komt voort uit Helden Magazine nummer 73. Deze editie staat in het teken van het nieuwe voetbalseizoen, biedt uitgebreide aandacht voor wielrennen en besteedt ruimschoots aandacht aan de Paralympische Spelen. Cody Gakpo, de ster van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK, siert de cover van Helden. In Liverpool krijgt hij nu te maken met nieuwe trainer Arne Slot en zijn assistent John Heitinga. Kan hij The Reds ook bij de hand nemen?  Voetbal  Naast Gakpo, waarbij het in het verhaal ook gaat over zijn tijd bij regerend landskampioen PSV, ook een uitgebreid interview met John de Wolf. Hij vertelt over zijn tijd met Arne Slot, Quilindschy Hartman, alzheimer en zijn imago. We maken ook kennis met het nieuwe kroonjuweel van Ajax: Jorrel Hato. In een turbulente periode bij de Amsterdamse club, ontwikkelt hij zich stormachtig. Ian Maatsen had een geweldig seizoen: haalde de Champions League-finale, kreeg een uitnodiging voor het EK en maakte een transfer naar Aston Villa. Hij doet zijn bijzondere verhaal en Lasse Schöne blikt terug op de Europa League-finale van 2017.   Wielrennen  Tom Dumoulin liet in 2015 in de Ronde van Spanje voor het eerst zien dat er een ronderenner in hem schuilde. Hij blikt uitgebreid terug op zijn indrukwekkende carrière. Een geweldige loopbaan had ook Annemiek van Vleuten. Aan de hand van foto's neemt ze ons, in aanloop naar de Tour de France Femmes die in Nederland start, mee terug in de tijd. De Tour de France voor vrouwen eindigt op Alpe d'Huez. Peter Winnen weet wat het is om te winnen op 'de Nederlandse berg'; hij flikte het twee keer. Hij neemt ons mee.  Paralympische Spelen  Niels Vink, een van de beste quad-rolstoeltennissers, vertelt zijn verhaal. Dat doet ook verspringer en sprinter Joël de Jong, kind van een donorvader en op jonge leeftijd getroffen door botkanker. Dinja en Joeri van Liere vormen een bijzonder duo: Dinja nam als dressuuramazone deel aan de Olympische Spelen in Parijs, terwijl haar broer Joeri, die als motorcrosser een dwarslaesie opliep, naar Parijs gaat als rolstoelbasketballer. Een dubbelinterview.   Nog meer Helden  Verder in deze editie van Helden: tennisser Jesper de Jong vertelt in aanloop naar de US Open onder andere over Carlos Alcaraz, Jannik Sinner, Tallon Griekspoor en zijn trouwste fan: zijn opa. Jelto Spijker is een opvallende verschijning in de machowereld van het waterpolo; hij is keeper en kwam op zijn zeventiende uit de kast. En nog veel meer! 

Baanwielrenster Shanne Braspennincx (25) was na haar tweede plaats op het WK in 2015 vastberaden: ze wilde meer, harder trainen, beter presteren, met in gedachten de Spelen in Rio. Totdat Shanne een paar maanden later een hartinfarct kreeg tijdens een wedstrijd in Amerika. Plots was alles anders. “Ik vraag me weleens af: wanneer ben ik eigenlijk tevreden? Als ik alles win? Of dan nog steeds niet? Ergens in mijn woonkamer in een vitrinekast ligt een zilveren WK-medaille te prijken met de spotlights erop, maar ik kijk er eigenlijk nooit naar. Als sporter wil je na een prestatie altijd meer. Stilstaan doe je niet. Nu denk ik: misschien moet ik dat vaker doen. Het had vorig jaar zomaar voorbij kunnen zijn. Meteen na die zilveren medaille op het WK dacht ik: ah, ik ga zó hard trainen, er zit nog zoveel meer in het vat. Ik dacht aan de Spelen in Rio, aan die in Tokio, aan dat ik als kind al riep dat ik wereldkampioen wilde worden. Maar toen werd ik een paar maanden later op een donderdagmiddag in juli ineens kei- hard neergesabeld. Door mijn eigen lijf. Ik zat op het middenterrein van een wielerbaan in Colorado uit te fietsen. Die dag was ik best goed, had er net een halve finale opzitten en was geplaatst voor de finale die even later zou volgen. Ineens kreeg ik het benauwd. Zo erg dat ik tegen een oud-ploeggenootje naast me zei: ‘Jezus hé, ik krijg last van mijn borst!’ Zij adviseerde mij te gaan zitten. In de tent van het Nederlands team lag een zuurstofmasker. Dat hielp voor geen flikker. Ik probeerde een puffertje om mijn longen wat open te zetten. Deed ook niks. Colorado ligt op 2200 meter hoogte, ijle lucht dus. Last krijgen van je longen na een grote inspanning is daarom niet vreemd. En ik weet: ik moet het hebben van het diep kunnen gaan. Bij mij is het altijd: óf vol gas, of heel rustig. WILDEBRAS Vroeger was ik al een halve wildebras. Tot mijn zesde zat ik in een klas met alleen maar jongens en bestond mijn leven uit spelen en fietsen. Wij zijn een fietsfamilie. Mijn twee oudere broers deden het, mijn vader ook. Voor mij gold dat ik alles wilde wat mijn broers deden, dus voordat ik de leeftijd had waarop een wielerlicentie mogelijk was, zat ik al te kloten op een fietsje. Fietsen ging me ook wel aardig af. Ik won op de fiets van jongetjes, werd drie keer Nederlands kampioen in diverse categorieën en bij de junioren werd ik toegevoegd aan de nationale selectie waarvoor ik naar Papendal verhuisde. Toen ik in 2011 – voor die tijd had ik maar een paar keer op een baanfiets gezeten – met bondscoach René Wolff in gesprek kwam, zat mijn carrière op de weg net in een dip. René vroeg: ‘Lijkt het je leuk om mee te gaan op trainingskamp naar Amerika?’ Wat is dat voor vraag, dacht ik. Natuurlijk! Het voelde als thuiskomen. Alles wat ik leuk vind aan fietsen was daar. KLOTENACHT Maar in juli zat ik dus, benauwd, op het middenterrein in Amerika. Ik dacht: wat heb ik nou weer gedaan? Mijn longblaasjes naar de kloten gereden? Iets in mijn middenrif gekneusd? Wat is dit? Ik was moe, de pijn werd niet minder en het irriteerde me mateloos, want ik moest zo weer fietsen, die finale stond nog in de planning. Maar het ging regenen en de wedstrijd werd afgelast. Gelukkig, weet ik achteraf. Ik ken mezelf. Als dat niet was gebeurd, was ik gewoon op de fiets gestapt en die wedstrijd gaan rijden. En dan? Ik denk dat ik dan een hartstilstand had gehad. Dan was mijn kransslagader volledig dichtgegaan. Of je dan nog gereanimeerd kunt worden, weet ik niet. Ik stapte weer op de fiets en reed rustig de twee kilometer naar de campus waar we sliepen. Ik ging douchen, sloot daarna aan bij de rest van de groep in de eetzaal en alsmaar had ik die druk op mijn borst. We hebben een klein, hecht team. Bij ons worden altijd grappen gemaakt tijdens het eten, maar daar kreeg ik weinig van mee. Normaal gesproken blijf ik natafelen, nu zei ik: ‘Ik trap ’m aan jongens, ik ga naar bed.’ Ik kleedde me om en hoopte dat de benauwdheid en druk op mijn borst weg zou gaan. Achteraf denk ik: was ik wel goed bij mijn hoofd? Maar het punt is: ik heb iedere dag pijntjes als ik train. Een pijnlijk lichaam is het teken dat je verbetert, dat je sterker wordt. Daarnaast: twee keer per jaar werd ik al binnenstebuiten gekeerd, had ik een inspanningstest inclusief hartfilmpje. Ik was de gezondste van een gezin met drie kinderen. Het werd een klotenacht. Mijn arm lag steeds in de weg, alsof andermans arm aan mijn lichaam zat. Ik denk dat ik wel twintig keer wakker werd. De 21ste keer was ik er klaar mee. Ik besloot naar de wc te gaan. Alleen al van het opstaan, stond ik te zweten als een idioot. De wandeling over de gang naar die wc duurde voor mijn gevoel een half uur. ‘EEN HARTAANVAL. OP MIJN 24STE. RUIM TIEN UUR HAD IK IN DE RONDTE GELOPEN MET EEN HARTINFARCT’ Hartslag Continu had ik twijfel: stel ik me niet aan? Ga ik iemand wakker maken? Dat is ook zo rigoureus. Uiteindelijk heb ik toch mijn teamgenootje Laurine van Riessen gewekt. Ze zei: ‘Misschien moeten we toch naar René?’ René zei dat we naar het ziekenhuis moesten, ik twijfelde nog. Tot ik misselijk werd. Vanaf dat moment schreeuwde mijn lichaam écht moord en brand. Zelf probeerde ik rustig te blijven. Ik trok een trui over mijn slaapshirt, stapte in een trainingsbroek en pakte mijn fiets. Een auto hadden we niet. Het ziekenhuis lag gelukkig vlakbij de campus, op zo’n anderhalve kilometer afstand en de weg liep af. Hangend, met mijn ellebogen op het stuur, ben ik rond vijf uur ’s nachts naar beneden gerold. Op de eerste hulp ging het snel. Ik werd meteen op een stoel gezet, kreeg allemaal vragen. Mijn hartslag werd gemeten. ‘42, je bent sporter, logisch,’ hoorde ik. Ik schrok. Mijn hartslag was nog nooit zo laag geweest. Nu was ik vermoeid, had net gefietst én zweette als een otter. Ik kreeg allerlei plakkertjes op mijn lijf, mijn bloed werd afgenomen en er werd een röntgenfoto gemaakt. Steeds meer mensen kwamen kijken. Plots schoot mijn hartslag van 120 naar 60. Ik werd ineens zó beroerd. Alle mensen om mij heen raakten in paniek. Ik dacht: what the fuck! Help me alsjeblieft. Ga kijken wat er aan de hand is! De volgende morgen kwam een broeder langs. Hij zei: ‘Shanne, je hebt een hartaanval gehad.’ Dat was het eerste moment waarop ik het besefte. Toink! Een hartaanval. Op mijn 24ste. Ruim tien uur had ik in de rondte gelopen met een hartinfarct. GEDOTTERD Mijn rechterkransslagader bleek voor 99 procent dicht te hebben gezeten. Ik ben die nacht gedotterd, er is een stent geplaatst. Ga dat nieuws maar eens naar huis bellen, naar je moeder, je vader en je broers. Zo’n bericht brengt emoties los die je bij sommige mensen nooit eerder hebt gehoord. Zat ik daar in mijn eentje in een ziekenhuiskamer in Amerika. Ik heb wel wat afgejankt. Mijn ploeg – zij hadden het nieuws via de groepsapp meegekregen en moesten nog gewoon een wedstrijd rijden – kwam de eerste dag meteen langs. In wielerkleding. Ze bezochten me vaak, maar een groot deel van de tijd zat ik toch alleen. Keek ik tv, was er een meisje dat schrok en zei: ‘O, ik kreeg bijna een hartaanval.’ Hoe ironisch wil je het hebben? Zo’n grap heeft vanaf nu voor heel mijn leven een andere lading, besefte ik toen. Even later zat ik te balen toen Roger Federer stond te verliezen. Ik vol adrenaline, mijn hartslag omhoog, tot ik ineens dacht: o shit, is dit nu wel handig? Een kleine week later mocht ik naar huis. Gewoon, met de ploeg mee. Eigenlijk was het heel relaxed reizen: al mijn spullen werden voor me getild. En dan zie je je moeder op Schiphol, ja, dat was wel een emotioneel momentje. Zo’n hartinfarct brengt je dichter bij mensen. Personen die ik al een tijd niet had gesproken en zeiden: ‘Shanne, als jij er niet meer was geweest...’ De eerste weken voelde het alsof ik over iemand anders aan het vertellen was. Ging ik op internetfora zoeken naar mensen met vergelijkbare verhalen, kwam ik al snel in de 50-plusgroep uit. Dan las ik: ‘Nu ga ik meer op mijn eten letten en niet meer roken.’ Ja, dat deed ik al! Heel even dacht ik: verdomme, ik ben 24, waar heb ik dit aan verdiend? Maar die mindset heb ik al snel veranderd, kom je niet verder mee. Drie weken na mijn thuiskomst mocht ik onder begeleiding beginnen met revalideren. Ik bleef klachten houden. Eerst twijfelde ik, ik vertrouwde m’n lichaam natuurlijk niet meer en wist niet wat ik wel of niet serieus moest nemen. Na onderzoek bleek in september, zo’n twee maanden na dat infarct, dat de stent die ze in Amerika geplaatst hadden te klein was. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat sporters grotere aderen hebben. Het gevolg: nog meer schade bij mijn hart, nóg een operatie. Tot januari mocht ik niet intensief sporten. Of het daarna nog zou lukken, was de vraag. In januari kreeg ik groen licht van mijn sportcardioloog. Het beste nieuws dat ik kon krijgen. Tot die tijd dacht ik weleens: kan ik niet andermans hart stelen? ‘EN DAN ZIE JE JE MOEDER OP SCHIPHOL, JA, DAT WAS WEL EEN EMOTIONEEL MOMENTJE’ VERBETERDE VERSIE Het was de heftigste gebeurtenis uit mijn leven, maar dat hartinfarct heeft me ook positief veranderd. Ik ben een binnenvetter. Tot 2016 deelde ik het niet zomaar als ik me ergens aan ergerde, maar inmiddels zie ik dat je daar niets mee opschiet. Er kan zoveel energie verloren gaan aan irritaties. Ik ben ook socialer geworden en doe er nu meer moeite voor om vriendschappen te onderhouden. Nu merk ik pas dat het me goede energie geeft. Sinds januari heb ik hard getraind. Ik voel me weer gewoon mezelf. Of misschien zelfs een verbeterde versie met een hoop ervaring in de rugtas. Geregeld word ik gecontroleerd, maar in juli hoorde ik van de sportcardioloog: kom over een jaar maar terug. Het gaat dus goed. Ik heb geprobeerd de Spelen in Rio te halen, maar uiteindelijk bleek het door de IOC-eisen onmogelijk voor mij om me te kwalificeren en kon ik alleen mee als reserve. Hoewel ik inmiddels harder rij dan op het WK in 2015 waar ik zilver won. Dat voelde wel dubbel. In oktober is het EK in Parijs. Daar kijk ik naar uit. Dan is iedereen weer gelijk, zijn de punten van de UCI-ranking die iedereen tot de Spelen verzamelde, verdwenen en beginnen alle baanwielrenners opnieuw. Al voor de Spelen van Rio begon ik met kijken naar Tokio 2020. Daar wil ik heen. Ik heb nu al zin in die reis ernaartoe. Ik had natuurlijk kunnen denken: het is goed zo, ik ben er klaar mee. Maar het punt is, wielrennen is een liefde die bij mij nooit weg zal gaan.” Helden Magazine Krijg jij geen genoeg van alle inspirerende sportverhalen? Kies het abonnement dat bij jou past én wordt abonnee. Zo ontvang je telkens de nieuwste edities op je deurmat, voordat het sportblad in de supermarkten te vinden is. Wil je een Helden Magazine cadeau doen? Het is ook mogelijk om een abonnement cadeau te doen, deze abonnementen lopen automatisch af. Daarnaast zijn de recentste exemplaren ook gemakkelijk te bestellen via onze webshop.