Op de 500 meter staat er al een paar jaar geen maat meer op Femke Kok. Dit jaar pakte ze in Hamar voor de derde keer op rij de wereldtitel. En in Salt Lake City verbeterde ze het wereldrecord op ‘haar’ afstand. En dan te bedenken dat bij haar in aanloop naar vorig seizoen het cmv-virus werd geconstateerd. Door het virus, dat Pfeifferachtige klachten veroorzaakt, mocht ze een tijdje niet schaatsen. Ze schoot in de stress, vreesde dat wellicht het hele pre-olympische seizoen in het water zou vallen. En wat zou de impact zijn op de Spelen in Milaan als ze niet snel terug kon keren op het ijs? In januari keerde ze terug op het ijs. En daarna deed ze wat ze al tijden doet op de 500 meter: winnen. Sterker, ze won alle 500 meter die ze reed afgelopen seizoen. Vlak voor het begin van de WK afstanden in Hamar, kwam ze hard ten val tijdens de training. Zo hard dat ze amper haar hoofd omhoog kon doen bij de start. Alles deed haar zeer. Maar toch won ze ook in Noorwegen weer ‘gewoon’. Een hattrick aan wereldtitels heeft ze nu in bezit. En ook het wereldrecord nam ze over van haar grote voorbeeld Sang-hwa Lee. Femke terugkijkend: “Het is amper te bevatten dat ik al drie jaar op rij de wereldtitel op de 500 meter heb gewonnen, dat ik de laatste tijd elke wedstrijd win waar ik van start ga. En dan is er ook nog het wereldrecord van 36,09 dat ik in november reed in Salt Lake City. Jarenlang heb ik de wereldrecordrace van Sang-hwa Lee uit 2013 bestudeerd, ik heb hem op mijn telefoon staan en er zo vaak naar gekeken. Telkens dacht ik: hoe dan? Die race was voor mij lesmateriaal. Die tijd van 36,36 seconden leek een ongrijpbaar record. En nu ben ik de snelste schaatsster ter wereld. Bizar.” Ze zal in Milaan als topfavoriet van start gaan op de 500 meter. En ook op de 1000 meter is ze medaillekandidaat.

Een valse start. Het hart van Jenning de Boo klopte in zijn keel op 14 maart dit jaar bij de WK afstanden in Hamar. Hij wist: als ik Jordan Stolz wil kloppen, moet alles perfect gaan. Een valse start kon hij niet gebruiken. Hij had Stolz al te pakken gehad, maar wilde dat natuurlijk nog een keer doen bij de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Hij deed hij. Hij reed ondanks dat hij toch niet helemaal vrijuit kon starten naar een tijd van 34,24 en dat was sneller dan de 34,38 van Stolz. Goud. Na Jan Smeekens in 2017 was Jenning de Boo, die pas in 2023 het shorttracken verruilde voor het langebaanschaatsen, de tweede Nederlands wereldkampioen op de kortste afstand. De 21-jarige sprinter van Team Reggeborgh terugkijkend: “Iedereen kijkt natuurlijk vooral naar de 500 meter in Hamar, maar de wedstrijd waar ik afgelopen seizoen het meest trots op was, was de 500 meter bij de wereldbekerwedstrijd in Calgary. Iedereen had het al een tijdje over het moment waarop ik de magische grens van de 34 seconden zou doorbreken. Ik reed daar 33,87. Ik voelde best veel druk dat iedereen verwachtte dat ik een 33’er zou rijden. Zo van: Jenning de Boo gaat het wel even doen. Dat ik het deed op het moment dat het kon en moest, dat maakte me heel trots. Jordan Stolz was nog tweehonderdste sneller, ik won dus niet eens, maar wat geluksgevoel betreft, was ik net zo blij met die 33’er als met de wereldtitel.” En dan terugdenkend aan de WK afstanden in Hamar: “Ik had hem daarvoor ook al verslagen bij de wereldbekerwedstrijd in Heerenveen, maar toen was hij ziek. Het was mijn eerste wereldbekerzege, ik was blij, maar ook een beetje gereserveerd. Het voelde toch een beetje als een halve overwinning. Dat het in Hamar ook lukte, heeft me heel veel vertrouwen gegeven.” Bij de WK afstanden pakte Jenning ook nog zilver op de 1000 meter, opnieuw voor Stolz, maar achter Joep Wennemars. En begin dit seizoen deed hij opnieuw van zich spreken. Eerst dook hij als eerste schaatser ooit onder de 34 seconden in Thialf (33,98). Daarna verbrak hij in Salt Lake City bijna het wereldrecord op de 500 meter. Hij reed 33,63 en was slechts tweehonderdste langzamer dan Pavel Koelizjnikov in 2019. Zijn volgende doel? De olympische titel in Milaan.

Na 248 wedstrijden zit de interlandcarrière van recordinternational Sherida Spitse erop. Ze speelde haar laatste interland, een oefenwedstrijd tegen Canada, in oktober in Nijmegen (1-0 winst). Sherida verliet het veld in de 48ste minuut onder luid applaus en met een erehaag van haar medespeelsters. Sherida maakte haar Oranjedebuut in 2006, op zestienjarige leeftijd. Ze gaf het Nederlands elftal, als jarenlange aanvoerster, kleur. Eerder in Helden zei ze over haar ontwikkeling: “Bij het EK van 2009 zat ik op de bank, heb ik vooral heel veel warmgelopen. Ik was achttien, keek goed om me heen en moest mijn job doen. Uiteindelijk werd ik basisspeelster, maar ik voelde de opdracht om me wel te blijven ontwikkelen. Omdat het Nederlandse vrouwenvoetbal ook met sprongen vooruitging. Ik moest mee.” Sherida was er ook bij toen de Oranjevrouwen in 2015 voor het eerst meededen aan het WK. Net als twee jaar later, toen in Utrecht de Europese titel werd veroverd. In 2019 won ze WK-zilver. Maar teleurstelling was er ook. Door een knieblessure miste Sherida de Spelen van 2021 in Tokio. En op haar laatste EK, vorige zomer, werd Oranje al in de poulefase uitgeschakeld. Bijna twee decennia lang was ze een van de belangrijke gezichten van het vrouwenvoetbal. Ze heeft niet alleen de sport zien veranderen, Sherida wás de sport.

Liverpool, 26 mei 2025. De stad baadde in vreugde. Arne Slot won in zijn eerste jaar als trainer van Liverpool meteen de Premier League. Het was de twintigste titel van de club. Daarmee werden de The Reds officieel de meest succesvolle club van Engeland. Met de nationale en Europese bekers bij elkaar opgeteld wonnen ze meer prijzen dan rivaal Manchester United. Ook de Nederlanders Virgil van Dijk, Ryan Gravenberch en Cody Gakpo vierden feest. Liverpool, 3 juli 2025. Diezelfde stad was gehuld in diepe rouw. Liverpool-speler Diogo Jota (28) kwam samen met zijn jongere broer André Silva om bij een auto-ongeluk in Spanje. Fans legden bloemen en sjaals bij het stadion. De voltallige selectie was twee dagen later bij de begrafenis van de Portugese broers aanwezig. Tien dagen na hun overlijden werd het tweetal uitgebreid geëerd bij alweer de eerste oefenwedstrijd van het nieuwe seizoen bij en tegen Preston North End. Nummer 20 ontbrak. Na de eerste Premier League-wedstrijd van het seizoen, op 16 augustus tegen Bournemouth, applaudisseerde ster Mohamed Salah, die in blessuretijd had gescoord, met tranen in zijn ogen voor the Kop, waar de trouwste Liverpool-supporters het lied dat zij altijd voor zijn goede vriend Jota zongen, aanhieven. Bij Liverpool zal niemand in de toekomst ooit nog Jota’s rugnummer dragen. 2025, voor Liverpool het jaar van vreugde en intens verdriet. Liverpool, 26 november. Het PSV van Peter Bosz heeft op Anfield met 4-1 gewonnen van het team van Slot. Liverpool zit in een diepe crisis. Na een goede competitiestart ging het mis. Van de laatste dertien duels werden er negen verloren. Waarvan zes in de Premier League. Voor het eerst stelden de media de vraag: Slot, hoe lang nog? Leeds, 6 december. Superster Mohamed Salah kan zijn frustraties niet meer verkroppen nadat hij voor het derde duel op rij op de bank moest beginnen. Hij stelt dat Slot hem ‘voor de bus heeft gegooid’. Liverpool-iconen nemen het voor Slot op. Langzaamaan lijkt Liverpool zich uit het dal te knokken eind 2025. Of die lijn door wordt getrokken in 2026 en of Salah dan nog in het rood voetbalt, is de vraag. Al met al was het een jaar van vreugde en intens verdriet. En Arne Slot zal het bestempelen als verreweg het meest bewogen jaar uit zijn carrière.

Kees Smit had een jaar om van te dromen. Hij werd basisspeler bij AZ en vervulde in de zomer een hoofdrol op het EK onder 19. De negentienjarige middenvelder leidde Oranje naar de Europese titel, werd topscorer en uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Sindsdien staat hij nog meer in de schijnwerpers. Tot zijn fans behoort ook bondscoach Ronald Koeman. En tal van topclubs houden hem goed in de gaten. We spraken hem voor het eindejaarsnummer. ‘Wat goed is, komt snel,’ is de bekende uitdrukking. “Het was een prachtig jaar. Ik ben vaste basisspeler bij AZ geworden. En ik denk dat je ook doelt op het EK onder 19.” Uiteraard. Jullie werden Europees kampioen. “We wilden zo graag presteren. Bij het EK onder 17 in 2023 werden we in de poulefase al uitgeschakeld. Dit EK speelden we ongeveer met dezelfde groep jongens. We zeiden tegen elkaar dat de uitkomst nu wel anders moest zijn…. Er was best wat spanning, we wisten eigenlijk niet hoe goed we waren ten opzichte van andere landen. De eerste wedstrijd tegen Duitsland wonnen we met 3-0. Toen begonnen we te geloven dat we heel ver konden komen. Maar dat we zóver zouden komen…” In de derde poulewedstrijd tegen Engeland (4-2) maakte je een wereldgoal. Je nam een corner kort, kreeg de bal terug en krulde hem in de verre hoek. Het leek of jij dat zo ongeveer met twee vingers in je neus deed. “Die zat er lekker in. Toch springt de halve finale tegen Roemenië er voor mij uit, toen speelde ik echt goed. Het hele toernooi speelden we als team goed, alleen de finale tegen Spanje was het wat minder. Toch wonnen we met 1-0,” Jij kwam gedurende het toernooi gigantisch in de schijnwerpers te staan, scoorde in vier van de vijf wedstrijden. Jij werd daarmee topscorer van het toernooi en ook nog verkozen tot beste speler. “Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen. Ik had echt niet verwacht dat ik zo in de belangstelling zou komen te staan. Via social media kreeg ik alles mee. Ik had een goed toernooi gespeeld en veel gescoord, dus verwachtte ook wel een beetje dat ik de prijs voor beste speler zou krijgen, maar dat maakte het niet minder speciaal.” Ronald Koeman liet jouw naam al vallen met het oog op het WK van komende zomer. Voormalig bondscoach Guus Hiddink pleitte er in Studio Voetbal al voor om jou alvast aan het Nederlands elftal te laten ruiken. Hij zei: ‘Hallo, er komt wel iemand aan, hè.’ Lachend: “Dat heb ik gehoord. Ik weet niet of ik nu al klaar ben voor het Nederlands elftal. Ik ben goed op weg, maar vind ook dat ik – in ieder geval het komende half jaar – meer moet laten zien bij AZ. Maar natuurlijk zou het heel mooi zijn om nu al geselecteerd te worden voor het Nederlands elftal.” ‘Ik dacht: ik ga gewoon een lekker toernooitje voetballen’ Je wordt vaak vergeleken met Kevin De Bruyne, ook vanwege jouw rode haar. “Ik heb al vaker geroepen dat ik heel graag naar het spel van De Bruyne kijk, maar op dit moment vind ik Pedri van Barcelona de beste speler ter wereld. Ik kan zo van zijn spel genieten, alles wat hij doet is goed. Hij is zo dominant, bepaalt in zijn eentje het tempo van de wedstrijd.” Over jou spreken de analisten ook lovend. Theo Janssen zei in Studio Voetbal na de uitwedstrijd tegen Ajax, die jullie met 2-0 wonnen: ‘Hij passeert met loopacties à la Frenkie de Jong. Van hem zie je soms echt wel vleugjes van terug.’ Lachend: “Ik denk dat ik dat ook wel kan, ja, maar Frenkie is wel een stapje verder, hoor.”   Lees het hele interview met Kees Smit in het eindejaarsnummer van Helden.

Ze doet misschien wel de gevaarlijkste sport van allemaal. Met 130 kilometer per uur op een slee, met het hoofd naar voren, naar beneden over een baan vol met ijs. Kimberley Bos ziet er misschien onschuldig uit, maar daarachter gaat een grote durfal verscholen. Al jaren is ze één van de beste en misschien wel de meest consistente vrouw in het Skeleton. Dit jaar piekte ze eindelijk op het goede moment; het WK. Over vier runs verspreid was ze de beste en dus kreeg ze eindelijk de gouden medaille om haar nek. In 2023 was ze ook al een keer dichtbij. Toen kwam ze twee honderdste te kort. Vorig jaar kwam daar het ‘helmdebacle’ bij. Net voor de klok sloot haar helm niet en besloot ze toch voor de zoemer naar beneden te gaan. Zonder zicht eindigde ze als negende. Het leverde haar slechte nachten op, maar inmiddels is Kimberley alweer terug en maakt ze zich op voor een prestatie op de Spelen. Waar ze zomaar de eerste gouden medaille winnaar in een andere sport dan schaatsen of shorttrack sinds 2010 te worden. Toen was het Nicolien Sauerbreij bij het snowboarden.

Met zijn hele ziel en zaligheid heerste Internazionale rechtsback Denzel Dumfries in de halve finales van de Champions League tgen Barcelona. In Barcelona (3-3) was hij goed voor twee goals en een assist en werd hij verkozen als man of the match. Bij de return in Milaan (4-3) was hij goed voor twee assists. En zo haalde Inter dankzij hoofdrolspeler Dumfries voor de zevende keer in de historie de Champions League-finale. Die werd niet wat hij ervan had verwacht. Paris-Saint Germain won op 31 mei met liefst 5-0 van Inter. “Een lange neus trek ik niet, boven­ dien kan ik me wel voorstellen dat niet iedereen het meteen in mij zag zitten. Ik was op mijn twintigste nog zeker niet de beste, dat zag ik ook wel. Maar het tegen­ gas dat ik heb gehad, hebben mij extra gemotiveerd, hebben me sterker gemaakt. Ik was al jong goed in het ana­lyseren van wat ik tekort kwam en ben veel gaan trainen om mijn zwakke pun­ten te verbeteren. Zo kwam ik ook bij Esajas terecht. Ik realiseerde me al snel dat ik eigenlijk alles in mijn spel moest verbeteren om de top te halen. Ik zag dat mijn trap en mijn voorzetten beter moes­ ten. Daarop heb ik uren getraind. Want wat ik ook wist: ik wilde de top halen”, zei Denzel in Helden.

Op paasmaandag liet Go Ahead Eagles de kuip ontploffen. Voor de eerste keer in de historie van de club won het de KNVB-beker. Na strafschoppen rekende het af met AZ. Het leverde de club een gigantisch feest en de league fase van de Europa League op. Daarin stuntte ze vorige maand al tegen Premier League gigant Aston Villa. Onze columnist en Eagles supporter Özcan ‘Eus’ Akyol volgde het van dichtbij. “Het liefst voed ik mijn kinderen op met een realistisch wereldbeeld. Als ouder, die het beste met ze voor heeft, is het geenzins mijn opvatting om ze weg te houden bij de rauwe werkelijkheid, ingeruild voor een mierzoet fictief sprookje. Om die reden ben blik dat ik het levenslicht zag in Deventer, tussen de andere kinderen die meer armoede dan liefde in hun jeugd kenden, vaker werden afgewezen dan verwelkomd, en in een voetbalstadion geoefend raakten in vloeken in plaats van juichen. De Adelaarshorst was voor mensen van mijn generatie een mooie opwarmer voor het grote mensen leven, dat eveneens hard, cynisch en voor anderen kan zijn. Ik neem deze gedachte altijd mee naar Go Ahead Eagles. Als ik onderweg naar mijn dochter kijk denk ik : goed, je bent weer heel de week in de watten gelegd, met je cadeautjes en je complimenten, dus nu is het even tijd voor de inktzwarte ernst van het bestaan, namelijk dat je niet altijd kunt winnen. Maar nee, hoor, vanaf het moment dat Mia bij ons is, en bewust kan observeren, bereikt de club de ene mijlpaal na het andere. Dit jaar, in de feestweek waarin we twee keer tegen PSV moesten, voelde ik zelfs als vader lichte irritatie over de fenomenale prestatie van Kowet.>De gemiddelde Deventenaar van een zekere leeftijd uit de arbeidersklasse is het gewend om geen cadeautjes te verwachten van het leven. Maar nu werden ze aan iedereen uitgedeeld, ongeacht je afkomst of leeftijd. Voor mij was de bekerfinale nog steeds een wonder. Wij zijn niet geboren om te verliezen. Niet meer”

‘Now, the time feels right to take this decision. My greatest priority is to be the best mother I can be to Lowen and I am excited to embrace all that lies behind.’ Met deze woorden maakte Lieke Martens op 1 september bekend dat ze stopt met voetbal. Lieke: “Als er nog iets heel speciaals voorbij was gekomen, had ik het willen overwegen. Er was nog sprake van een optie, maar ook die paste niet in het perfecte plaatje. Het is prima zo. Ik heb zoveel offers gebracht: ging op mijn vijftiende al uit huis, weg van familie en vrienden. Nu hebben we rust,” zei Lieke Martens (32) in het eindejaarsnummer van Helden, waarin ze samen met echtgenoot Benjamin van Leer, voormalig keeper van onder meer Ajax, terugblikt op mooie, maar ook roerige jaren in het voetbal. Lieke werd in 2017 bekend bij het grote publiek. De Oranjevrouwen werden in eigen land Europees kampioen onder bondscoach Sarina Wiegman, Ze werd speelster van het toernooi en later dat jaar uitgeroepen tot Europees- en wereldvoetbalster van het jaar. Ook stond ze met Nederland in de WK-finale in 2019. Ze speelde bij clubs in Nederland, Duitsland, België, Zweden, daarna bij Barcelona in Spanje en tot slot Paris-Saint Germain in Frankrijk. Met Barcelona werd ze drie keer landskampioen en ze stond drie keer in de finale van de Champions League, die ze in 2021 won. Op 31 mei 2024 nam Lieke in Rotterdam in het stadion van Sparta al afscheid van de Oranjevrouwen en het Nederlandse publiek, met een 1-0 overwinning op Finland en een uitgebreide publiekswissel. Vier dagen later speelde ze officieel haar laatste interland, uit tegen de Finse vrouwen (1-1). Zoontje Lowen, die in februari 2025 is geboren, bleek er achteraf bij te zijn geweest. Benjamin lachend: “Tussen de die twee interlands in hadden wij elkaar gezien…” Lieke: “Ik voelde me heel slecht in de ochtend voor mijn allerlaatste interland. Ik had al vijf koppen koffiegedronken, het hielp niet. Het zal wel de innesteling zijn geweest. Een paar weken later deed ik een zwangerschapstest. We rekenden terug, het moest van die ene keer zijn geweest… Lowen was er dus bij in Finland.” Na al die jaren topsport is er eindelijk de tijd van rust aangebroken. Benjamin: “In acht jaar tijd hebben wij samen maar vier dagen vakantie gehad. Misschien gaan we wel een tijdje op vakantie, een reis maken.” Lieke: “We zijn nog niet eens op huwelijksreis geweest.” Ze kijkt Lowen aan: “En nu ben jij er alweer.” Benjamin: “Zet ons in Nederland, in Portugal of IJsland neer; als we maar samen zijn. Wij hebben nooit een vaste plek gehad, zijn gewend om na een jaar of twee weer te verhuizen. Misschien wordt een vaste plek wel heel erg wennen voor ons.” Lieke: “Onze thuisbasis is voorlopig Estepona. We hebben de luxe dat we nu overal bij kunnen zijn. Huwelijken, verjaardagen geboortes, een simpel kopje koffie drinken met iemand. Ik hoef niks meer te missen.” Held van het Jaar 2025 2025 was een jaar vol nieuwe Helden, emotionele afscheidsmomenten en indrukwekkende verhalen van doorzetters die opstonden. De afgelopen elf maanden hebben Julie vol enthousiasme telkens weer jullie Held van de Maand gekozen: Angel Daleman, Jenning de Boo, Kimberley Bos, Virgil van Dijk, Daphne van Domselaar, Kees Smit, Thymen Arensman, Zoë Sedney, Jessica Schilder, Hetty van de Wouw en Femke Kok. Maar… we doen er nog een schepje bovenop! We hebben de lijst aangevuld met vijf wildcards: toppers die volgens ons absoluut niet mogen ontbreken: Mathieu van der Poel, Joy Beune, Joep Wennemars, Harrie Lavreysen en Femke Bol. Stem nu op jouw Held van het Jaar.

Sinds Joy Beune overstapte naar Team IKO komt alles samen voor de vrouw die van jongs af aan al werd bestempeld als supertalent. In 2024 werd ze wereldkampioen allround en ze pakte WK-goud op de 5000 meter en ploegenachtervolging. In 2025 ging ze door met winnen. Ze pakte in Hamar wereldtitels op de 1500 en 3000 meter én de ploegenachtervolging. Ook was er nog zilver bij de WK-allround, achter Antoinette Rijpma- de Jong. In het nieuwe seizoen lijkt Joy weer onverslaanbaar. Bij de wereldbekers is ze niet te kloppen. De vergelijkingen met een andere schaatsgrootheid zijn snel gemaakt... “Ireen was mijn grote voorbeeld toen ik jong was. Ze zei toen ik de overstap van de junioren naar de senioren maakte over mij iets als: ‘We kunnen allemaal wel inpakken, want er komt nu een groot talent aan...’ Het is niet zo dat de woorden van Ireen mij in de weg hebben gezeten, dat die voor te veel druk zorgden.” Lachend: “Laatst zei Ireen voor de grap: ‘Ik ben blij dat het wat langer heeft geduurd met jou, want daardoor kon ik gewoon nog mijn prijzen pakken." Als de WK afstanden van 2025 de generale repetitie was voor wat ons te wachten staat bij de Olympische Spelen in Milaan vanaf 6 februari, dan belooft dat nog wat. Kom maar op!